ความคิดเห็นที่ 1 กองไฟเห็นว่าพญานาคหาแสงดาวเจอแล้วก็ตกใจแผดร้องขึ้น แววตาจ้าววารีแดงก่ำดุจดวงไฟจากโลกันต์และแฝงด้วยประกายอาฆาตหันตามเสียงเรียก ราวกับมันโกรธจัดที่เด็กชายไม่ให้เกียรติ์มาลดระดับให้เป็นงูธรรมดา จึงหมุนขนดขวับกลับมาหา แสงดาวเมื่อได้ยินเสียงก๊องก็เป็นห่วง จึงหาญกล้าโผล่ออกมาจากหลังโคนมะพร้าว “อย่า อย่าไปทำเขา!” หล่อนยืนกำมือแน่น “ฉันอยู่นี่!” งื้น... พญานาคหันขวับมาทำเสียงแหลมและแยกเขี้ยวคมดุจซี่เลื่อยอวด ราวประกาศว่าจะได้ตายทั้งคู่แน่ แล้วก็เกร็งตนยกขนดให้ข้ามพรวดไปในดงมะพร้าว หัวใจเด็กสาวแทบหยุดเต้น เมื่อร่างยาวใหญ่มาขนดเป็นชั้นราวนั่งบัลลังก์อยู่ต่อหน้า ถ้าจ้าวแห่งน้ำนี้ใจดีก็คงแลสวยอยู่หรอกเพราะลวดลายที่หงอนนั้นงดงามราวมีชฏาแหลมครอบ หล่อนแม้จะกลัว แต่ก็ใจสู้ ยิ้มหวานให้ตามที่แม่สอน พร้อมค่อย ๆ เดินถอยหลังและหันกลับ วิ่งไปหลบหลังมะพร้าวต้นอื่น ซึ่งมันคงไม่ง่ายขนาดนั้น เพราะพญานาคเหนือด้วยเล่ห์จึงไม่ไล่ตามหลัง แต่กลับสร้างความตื่นเต้นให้มากขึ้นด้วยพุ่งร่างอ้อมดงมะพร้าวและใช้ขนดยาวล้อมไว้ทุกทิศ แสงดาวโผล่มามองแวบนึงเมื่อเห็นร่างยาวเอี้ยวไปทางอื่นก็ใจชื้น นึกแล้วว่าถ้ายิ้มไว้ ใครก็ต้องรัก แต่สุดท้ายเมื่อหันหน้ากลับมาหล่อนก็ต้องลืมความคิดนั้นไปเลย เพราะเศียรที่เคยชมว่าสวยบัดนี้ลอยเด่นดักอยู่ข้างหน้า ทั้งเหงือกแดงอันมีรอยหยักประหนึ่งสลักยืดกว้างเหมือนยิ้มตอบดั่งที่ตนยิ้ม ต่างกันที่คมเขี้ยวแวววาวแหลมจนน่าเสียวไส้ และคงไม่ได้เป็นรอยยิ้มเป็นมิตร เพราะดวงตาจ้องเขม็งและลิ้นแหลมที่แลบแผลบ ๆ ออกมานั้นหามีอายแห่งความปราณีไม่ คราวนี้แสงดาวยิ้มเจื่อน คิดในใจว่าคงตายแน่ เพราะไม่มีทางหนีแล้ว จึงทรุดตัวนั่งเอามือกุมศีรษะไว้และห่อตัวให้เล็กที่สุด เผื่อพญานาคจะสงสาร แต่เป็นไปไม่ได้ เพราะในวินาทีชีวิตนั้นหล่อนรู้สึกได้ว่าหัวใหญ่ ๆ พาดมาข้างบนแล้ว กลิ่นอำมหิตเตะจมูกจนแทบไม่กล้าหายใจพร้อมเสียงยวบยาบดุจใบมีดโกนที่ถูลับกับพื้น “ถ้าข้ากินเจ้าไป ทุกอย่างคงจบสิ้นสินะ” เสียงแหลมของนาคสื่อสารออกมา แต่แสงดาวไม่ได้ยินเพราะหัวใจดวงน้อยที่เต้นรัวนั้นมีเสียงก๊องแผดลั่นแว่วมา จอมภพและว่านแก้วก็ร้องเรียกด้วย รวม ๆ เป็นคำว่าแสงดาว ๆ เด็กสาวนึกถึงหน้าพ่อแม่ น้ำตาเริ่มเจิ่ง เกร็ดที่เสียดสีกับพื้นดังเป็นจังหวะสุดท้าย ราวว่าจะโผขึ้นแล้วพุ่งหัวเขมือบ แต่ในเสี้ยวนาทีนั้นกลับมีอีกเสียงลอยมา ทว่าไม่ใช่เสียงคน เสียงขู่ฟ่อ เสียงคมเขี้ยว หรือเสียงเกร็ดงู...แต่...เห้ย...เสียงนี่มัน... “บ๊าว...! ! !” เสียงเจ้าคิโบว์นี่! มันกระโดดมาช่วยหรือว่ากระโดดเข้าปากพญานาคจอมโหดไปแล้วนะ ไม่อยากจะเชื่อว่าชั่ววูบวินาทีหล่อนยังล้อเล่นกับตัวเองอีก ทำไมเลือดติ๋ง ๆ ยังไม่หยดลงมา ร่างที่นั่งเกร็งเริ่มคลายพร้อมแหงนใบหน้านวลซีดเซียวขึ้นมอง คิดในใจอย่าได้เห็นครึ่งท่อนของคิโบว์ที่โผล่มานอกปากจ้าวอสรพิษเลย ไม่งั้นยาเมะคงเสียใจมาก และตนคงใจสลายแน่ ถ้าเจ้าหมาที่น่าสงสารจะมาสละชีวิต เมื่อจบความคิด หล่อนก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมอง “ฮื่อ...! ! !” เห้ย! ดวงตาเบิกกว้างกว่าที่เคยกว้าง เมื่อตาไม่ฝาดก็ยิ่งตกใจ เป็นคิโบว์จริง ๆ แต่ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมกลายเป็นหมายักษ์เช่นนี้เล่า! ขนาดตัวของมันใหญ่กว่าจะเข้าปากนาคได้ ทั้งยังงับกระพุ้งแก้มที่มีลายกนกนั้นไว้อีก หล่อนแทบอยากจะเป็นลมล้มพับ ทว่าไม่ใช่วิสัยของแสงดาว เด็กสาวดีดตัวคลานถอยหลังกรูด เพื่อมองให้ชัดขึ้นว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และเมื่อพ้นเงาของสัตว์ใหญ่ทั้งสองที่บดบัง หล่อนก็เซอร์ไพรส์มาก เพราะผู้ที่ลอยอยู่บนฟ้าโดยบังดวงจันทร์ไว้ครึ่งเสี้ยวนั่นก็คือ... คือ... คือ... จิระยาเมะ! ...ยาเมะ... แสงดาวส่งเสียงร้องด้วยดีใจ ทุกสายตาไม่ได้มองบนฟ้าแต่จับจ้องไปยังการต่อสู้อันระทึกขวัญ ทันใดนั้นเอง นอกจากคิโบตัวใหญ่แล้ว ก็ยังมีคิโบอีกสี่ห้าตัวโผล่ขึ้นมาจากผิวดิน! แม้จะขนาดย่อมลงกว่ามาก แต่แต่ละตัวกระโดดเข้าหาพญานาค จ้วงกัดอย่างดุดัน จ้าวแห่งบาดาลกอดรัดฟัดเหวี่ยงทั้งฝังเขี้ยวพิษไปยังหมาทั้งหลาย คิโบบางตัวเหมือนจะแหลกเป็นธุลีดิน  แสงดาวและจอมภพรีบวิ่งหนีออกมา เสียงร้องโหยหวนดังระงม แต่เหมือนจ้าวแห่งบาดาลมีอำนาจเหนือฝูงหมา จึงดีดขนดสะบัดหมู่จิ้งจอกหลุดกระเด็น มีเพียงร่างเงินตัวใหญ่ที่กัดไม่ปล่อย จนกระทั่งเสียงผู้เป็นเจ้าของแผดกร้าว “ถอยไป คิโบ!” สิ้นคำดุดันของยาเมะ เด็กหนุ่มผู้ลอยสถิตอยู่ ณ ม่านรัตติกาลก็เนรมิตง้าวคมยาวออกมาขู่ เสียงหวนหวีดกรีดอากาศราวกับดังออกมาจากอาวุธที่แกว่งไกว ราวคนร้องไห้ พญานาคได้ยินเสียงนั้นก็หันกลับมา ตาแดงเบิกโพลงตกใจ กลัวศาสตราวุธแห่งมฤตยูกำลังจะถูกเหวี่ยงมาจึงหมุนขนดหลบแล้วดีดตัวลงบ่อน้ำไปอย่างเร็ว เจ้าคิโบพร้อมสมุนเห็นเช่นนั้นก็กระโจนตามไปงับ สู้กันต่อในน้ำอย่างพัลวัน กองไฟเพ่งมองการต่อสู้ที่ดุเดือด เขาเห็นแวบ ๆ ว่าหนึ่งในคิโบห้าตัว มีตัวหนึ่งมีละอองสีเงิน แต่เขาไม่แน่ใจ ลองจ้องมองใหม่ รัศมีนั้นก็หายไป ไม่นานนัก น้ำในบ่อก็มีกลิ่นไอดินฟุ้ง น้ำนั้นแปรเป็นสีกาแฟเหมือนหลังฝนตกใหม่ แต่ความมืดทำให้ไม่มีใครสังเกต นอกจากจะเห็นร่างหนึ่งลอยขึ้นมาเมื่อแผ่นน้ำสงบลงราวไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เป็นคิโบในขนาดปกตินั่นเอง แสงดาวตกใจ ทั้งจอมภพ ว่านแก้ว กองไฟวิ่งมาที่ริมบ่อ ยาเมะพาร่างลอยลดระดับมายังเหนือน้ำแล้วใช้มือพยุงสัตว์แสนรู้คู่กายลากมาข้างตลิ่ง น่าแปลกที่มันดูอ่อนแรงอย่างมาก เด็กหนุ่มใจหาย แต่แสงดาวใจสลาย “คิโบ...ว์” เด็กสาวไม่คาดคิด หล่อนครวญเมื่อเห็นตาหมาหนุ่มปิดสนิทก็หลั่งน้ำตาไหลติ๋ง แล้วรีบฉุดเจ้าจิ้งจอกเงินขึ้นมากอด ขนที่เคยฟูฟ่องเปียกน้ำแฟบจนเห็นว่าตัวจริง ๆ นั้นผอมบาง ดวงตาบ้องแบ๊วค่อย ๆ เปิดขึ้นมาเพื่อสบตานายสาวอย่างภูมิใจที่ทำหน้าที่ปกป้องอันตรายได้สำเร็จ ก่อนมองขึ้นไปหายาเมะ เชิงค้อนเล็กน้อย แต่ปากของมันก็ยิ้ม ท่าทางมันน่าสงสารมาก ลิ้นที่เคยสีชมพูแปรเป็นสีม่วงห้อยลงมาพร้อมน้ำลายที่ไหลเป็นทาง หางยกเบา ๆ แสดงความเคารพนายตน ร่างที่แน่นหนาและฟูฟ่องไปด้วยขนนั้นแฟบด้วยหยาดน้ำแนบหนัง เสียงครางบ๋าว ๆ แผ่วเบาลงทุกที น่าเสียดายมันคงไม่ได้กลับไปดูแลนายน้อยอีกแล้ว เป็นยังไงล่ะ ยกมันให้กับคนอื่น สมน้ำหน้า ต่อไปนี้คงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว “คิโบ...!” ยาเมะแรงหมดทรุดตัวฮวบลงมาจากอากาศนั่งกับพื้นดิน “อย่าล้อเล่นน่า ลุกขึ้นมาเร็ว!” “เบ๋า...” ไม่ลุก คิโบยังคงดื้อกับนายน้อยเสมอ “พี่แก้ว คิโบ... จะตายไหม?” แสงดาวเสียงสั่นถามสาวรุ่นพี่ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าหล่อนไม่ใช่สัตวแพทย์ วิชาแพทย์ก็ยังไม่ได้เรียน “มันโดนกัดตรงไหนหรอ” ว่านแก้วก็ร้องไห้ด้วยกลัวว่ามันจะตาย หล่อนเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ แล้วพยายามไล่ตรวจรอยแผลอย่างเบามือ หล่อนพยักหน้าให้ยาเมะช่วยหงายอีกด้านขึ้นมา ทว่าเมื่อไม่เห็นสักรอยแผลก็เงยหน้ามองทุกคนด้วยความฉงน “พิษนาคคงแรงมาก แค่สัมผัสจากภายนอกก็แย่แล้ว” แสงดาวขยี้ตา “ลองไปหาหมอไหม?...พี่จะให้พ่อขับเรือไป” จอมภพก้มลงหมายประคอง แทนว่านแก้วที่ลุกถอยให้ “พิษงูยังมีเซรุ่ม แต่พิษนาคจะใช้อะไรล่ะ ไม่เคยมีใครเจอพญานาคมาก่อนนะ” แก้วให้เหตุผล “ไม่ต้องไปหาหมอหรอก มันไม่เป็นไรหรอก ลุกขึ้นมา” หนุ่มลูกครึ่งจาปันดึงมือจอมภพออกไม่สบอารมณ์ แล้วตีก้นคิโบกระตุ้นให้ลืมตา แสงดาวเห็นเช่นนั้นก็หันขวับมาปัดมือเพื่อนชายอย่างแรง “มันกำลังจะตาย!” หล่อนร้อง “มันเจ็บ จะตีมันอีกทำไม!” “มันไม่ตายหรอก” ยาเมะตีก้นหมาหนุ่ม เหมือนทุกครั้งที่เขาปลุกให้มันตื่นนอน “มันแกล้งตายไปอย่างนั้นแหละ ใช่ไหมคิโบ?” “เธอไม่เข้าใจ เธอไม่รักมัน” เด็กสาวฉุน หล่อนผลักยาเมะ แล้วโน้มตัวลงกอดคิโบว์แน่น จิระยาเมะมองสาวน้อยที่หน้าบู้บี้ด้วยความเศร้า แล้วก็เขย่าร่างหมาของตนอีก แรงขึ้น แรงขึ้น “ลุกขึ้น ลุก จะทำให้คนอื่นร้องไห้ไปถึงไหน” เสียงดุฟังไร้เหตุผล แต่สะท้านใจผู้อยู่รอบล้อมจนน้ำตาล้น “มันไม่ลุก จะลุกได้ไง ก็มันไม่มีแรงแล้ว มันจะตายอยู่แล้ว!” แสงดาวเถียง หล่อนเม้มปากไม่ให้น้ำมูกไหลเข้าไป ยิ่งเห็นว่ายาเมะไม่เชื่อยังเขย่าร่างคิโบแรง หล่อนก็ดึงแขนเพื่อนชายออก แล้วตีเผียะ ๆ ด้วยความเสียใจเช่นกัน “แค่นี้มันก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว ฮือ ๆ เธอน่ะใจร้ายที่สุด เธอใช้กสิณขยายร่างของมัน ทั้ง ๆ ที่น่าจะรู้ว่านาคน่ะ มีพิษร้ายขนาดไหน แล้วตอนนี้ยังแกล้งมันอีก ฮือ...” จากคุณ : X RoBiN เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 21:46:47

ความคิดเห็นที่ 2 “มันเป็นความผิดของฉันหรอ ! ที่มาช่วยเธอ?” เมื่อถูกตีจนแขนชา หน้าที่เริ่มจ๋อยจึงปริปากเอ่ย ทุกคนเงียบมองหนุ่มน้อยผู้มาทีหลัง ทั้ง ๆ ที่ในใจก็เจ็บพอกันแต่ยาเมะก็ร่ำด้วยเสียงที่ข่มความเสียใจเสมือนคนแข็งแกร่ง “มันเป็นความผิดของฉันเหรอ...! ที่ไม่ให้ยาเมะลอยเข้าปากของพญานาคตัวนั้น? ทำไมต้องโทษฉันคนเดียวล่ะ เธอคิดว่าฉันอยากสูญเสียสิ่งที่ฉันรักและรักฉันจริง ๆ เป็นสิ่งสุดท้ายไปงั้นเหรอ” แสงดาวพยักหน้าสะอื้น ปาดน้ำตา มีเสียงตอบคำถามนี้แทนจากหน้าตักของหล่อน “งือ...” คิโบรวบรวมแรงขึ้นมาพยักหน้าเบา ๆ เหมือนจะตอบว่าใช่ ก่อนทิ้งหัวให้เอียงลงท่าเดิม แม้อาการที่มันแสดงควรจะทำให้ทุกคนตลก แต่ยิ่งทำให้น้ำตาของแสงดาวไหลบ่า หล่อนก้มกระซิบเจ้าจิ้งจอกที่ร่างอ่อนปวกเปียก “คิโบว์ อย่าตายนะ ฮือ ๆ...” “ลุกขึ้นสิคิโบ! พ่อให้แกดูแลฉันไม่ใช่หรอ แล้วนี่แกจะมาทิ้งฉันไปได้ไง ฉันไม่มีใครแล้วนะ” ยาเมะเอ่ยเบาลง คราวนี้แสงดาวไม่กล้าตีเพื่อนแต่ครั้งเยาว์วัยอีกเลยเมื่อเห็นดวงตาอีกฝ่ายสั่นระริก “คิโบ...ฉันขอโทษ” เจ้าของหมาสะอื้น แต่ไร้น้ำตา “ลุกขึ้นมาสิ แกอย่าทิ้งฉันไปนะ” “คิโบ ตื่น...อย่านอนหลับไปคนเดียว ฉันล่ะ ฉันล่ะ” “คิโบว์จ๋า อย่าเป็นอะไรนะ...” แสงดาวนึกถึงวันที่ผูกโบว์สีน้ำเงินรับขวัญ ทำไมต้องด่วนจากกันด้วย “งือ...” ดวงตากลมใสเบิกขึ้นมองครั้งสุดท้าย มันเห็นคนที่มันรักมากที่สุดทั้งสองผ่านดวงตาคู่ใส ที่หมองลงเพราะหยาดน้ำตาจากแสงดาวหล่นลงมาแล้วหลับพริ้ม ทิ้งคอที่ไร้เรี่ยวแรงให้พับลงไป ทุกคนตกใจหันมองหน้ากัน แล้วร้องเรียกอย่างไม่ยอมให้เจ้าหมาที่น่าสงสาร เดินทางอย่างเดียวดายจากไปแต่ลำพัง “คิ...” “คิ... คิ...” “คิโบ!” “ฮือ...ๆ ๆ” . บนยอดลิ่วของต้นไม้สูงลิบ ๆ มีร่างดำนั่งอยู่ โดยกิ่งที่ต่ำกว่าหน่อยมีอีกร่างคล้ายมนุษย์ที่นั่งมองอยู่ด้วย ร่างนั้นขยับหมวกสีเหลืองซีดอันมีรอยเลือดแห้งกรังไปมาก่อนแหงนขึ้นคุย “ทำไม วิญญาณจิ้งจอกเจ้าเล่ห์จากคูทะเลนั่น ไม่ทิ้งร่างออกมาล่ะครับ มันต้องไปเกิดในภพภูมิใหม่ไม่ใช่เหรอ หรือมีพันธะผูกพันเช่นเรา เอ้ย ไม่สิ เช่นผม?” “ใครบอกว่ามันตายล่ะ” ร่างดำก้มลงสนทนา ดวงตาสีเหลืองสุกมองสัมภเวสีนายช่าง ก่อนหันมองเหตุการณ์ที่ดำเนินต่อไป “อ่าว...มันไม่ตายเหรอครับ” “เจ้านั่นมันเกิดมาเพื่อพิทักษ์นายของมัน ถ้านายมันยังอยู่ มันก็จะไม่มีวันทิ้งนายของมันไปได้หรอก” “เด็กผู้ชายที่เราเคยคุยด้วยน่ะเหรอ?” ผีนายช่างชะเง้อมอง “คงจะเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้น...มากกว่า” ร่างดำยิ้มสุขุม “เจ้าคงมองไม่เห็น อย่างที่ข้าและเด็กผู้ชายผมแดง อันได้ทิพยจักขุนั้นเห็นล่ะสิ” “เอ่อ...เขาเห็นอะไรกัน” “เห็นวิญญาณแห่งชาวกาลีดังไงล่ะ” “เหรอ...งั้นก็ใกล้เวลาที่ท่านรอคอยแล้วสิ?” “ไม่รู้เหมือนกัน” . จอมภพยืนขึ้น สวนที่มืดสลัวมีเพียงแสงจันทร์ที่สาดทอ มองไปที่บ้านเหมือนทุกอย่างจะปกติ เขาไม่อยากเชื่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนี้ พญานาคมีจริงหรือ หมาประหลาดขยายร่างทั้งยังแยกร่างได้อีก ทั้งยังเด็กชายที่ลอยบนฟ้า แต่ที่น่าหดหู่ใจที่สุดก็คือน้อง ๆ กำลังร้องไห้ระงมให้กับสุนัขจิ้งจอกที่เสียชีวิตอย่างคาดไม่ถึง แต่แล้วขณะเหม่อมองก็สังเกตได้ว่าในอ้อมกอดของทั้งยาเมะและแสงดาว เจ้าจิ้งจอกเงินนั้นยังแกว่งหางไหวเบา ๆ อยู่ หนุ่มอ้วนถึงกับแปลกใจ เขามองลิ้นสีม่วงแดงที่ห้อยจากปากแล้วนึกถึงอะไรบางอย่าง จึงหันไปยังด้านขวาของปลายบ่อปลา ที่เป็นไร่แก้วมังกร “เดี๋ยว!” หลังจากขมวดคิ้วหนาแปลกใจรุ่นพี่ก็แหวกแสงดาวและยาเมะออกแล้วทิ้งตัวลงนั่ง เพื่อมองคิโบให้ชัดขึ้น เขาลูบหัวหมาหนุ่มพร้อมจับมันแหงนหน้า “พี่ภพ จะทำอะไรคะ” ว่านแก้วสงสัย “ระวังพิษของนาค...” หล่อนกลัว “ไม่ใช่พิษนาคแน่” เขาตอบพร้อมใช้นิ้วบิให้ปากยาวอ้าขึ้นและมองสำรวจ แสงรำไรจากดวงจันทร์ที่ส่องสว่างนั้นทำให้พอเห็นว่าบนลิ้นสีม่วงแดง ยังมีจุดดำ ๆ ติดอยู่ จอมภพใช้นิ้วเขี่ยออกมา ชูให้น้อง ๆ ดู จากคุณ : X RoBiN เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 21:48:11

ความคิดเห็นที่ 3 “เม็ดอะไร?” ยาเมะสงสัย เขาจับปากคิโบอ้าออกพิจารณาดูเองบ้าง ไม่ได้มีเพียงเม็ดเดียวที่ติดที่ลิ้น แต่ยังมีตามซอกฟันอีก “มันกินอะไรมา?” หนุ่มร่างอ้วนพยักหน้าขึ้นลง เหมือนพอเดาออกว่าลิ้นที่เป็นสีม่วงนี้หาใช่เพราะถูกพิษไม่ แต่เป็นเพราะกินลูกแก้วมังกรไปแน่แท้ และคงเคี้ยวเปลือกไปด้วย สีม่วงจึงย้อมปากเช่นนี้ “ทำไมหรือคะ” แสงดาวสงสัย คิโบรู้สึกว่าเสียงร้องไห้กระซิกหยุดลงอย่างผิดปกติ ก็แปลกใจจึงแอบแง้มเปลือกตาเหล่ขึ้นมอง คิ้วกลม ๆ ถูกดึงให้ชิดกันอย่างไม่สมใจ เนื้อเรื่องกำลังดำเนินไปถึงจุดสุดยอดแล้วเชียว จู่ ๆ ตาคนนี้จะมาแฉอะไรกัน เรื่องของคนในครอบครัวแท้ ๆ “พี่ว่ามันแค่หมดแรงเท่านั้นแหละ แต่ไม่ได้ตายหรอก” แล้วมือหนาก็เอื้อมมาสัมผัสตรงซี่โครงหน้าอก คิโบจั๊กจี๋แต่ยังฟอร์มนิ่ง จอมภพใช้สมาธิจับจังหวะการเต้นของหัวใจ ใช่ ยังเต้นอยู่ รอยยิ้มอบอุ่นวาดขึ้นให้ทุกคนเห็น แสงดาวมองหน้ายาเมะสับสน “มันไม่ตายหรอ?” เปลือกตาเรียวยกเบิกกว้างย้ำความมั่นใจ นัยน์ตาสะท้อนสีนิลครามเป็นประกาย “อื้อ...” หน้ากลมพยักรับอย่างมั่นใจให้ยาเมะ “แล้วทำไมมันทำเหมือนตายเลย” แสงดาวก้มจ้องหน้าคิโบว์อีกครั้ง แล้วหล่อนก็ตกใจ เมื่อเห็นว่ามันค่อย ๆ ยิ้มแหย๋ให้ คิโบว์คิดได้และกลัวว่าถ้าไม่ยอมรับผิดแต่เนิ่น ๆ คงจะโดนตัดหางปล่อยวัดแน่ ๆ และจะไม่มีเจ้าของรับเลี้ยงอีก มันจึงอ้อนเต็มที่แลบลิ้นเลียมือบางของนายสาวแผล็บ ๆ เหมือนจะบอกว่า ผมฟื้นแล้วค้าบ ๆ “เอ๋...?” “เบ๋า ” ดวงตาไร้เดียงสาช้อนมอง แสงดาวเมื่อเห็นหมาหน้าเป็นกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง หล่อนก็เลือดขึ้นหน้า เสียฟอร์มที่ร้องไห้ฟูมฟายน่าสมเพช คราวนี้หล่อนตีก้นคิโบว์เองแล้วโวยวายใหญ่ ยาเมะหัวเราะก๊าก เขาลุกขึ้นยืนขำสะใจ ไม่เคยเห็นแสงดาวเป็นแบบนี้มาก่อน เด็กสาวก็เหมือนกัน ไม่เคยเห็นแววความสุขวาดบนหน้ายาเมะแบบนี้มาก่อนเลย “ฉันบอกแล้ว ว่ามันกระล่อน!” เขาเสริม ทั้งส่ายหน้าให้เด็กสาวราวเยาะเย้ย “ก็ฉันนึกว่ามันโดนพิษตายนี่” หล่อนทำแก้มป่อง ดีใจเป็นหนักหนา “ดีจังเลย” ว่านแก้วกุมมือโล่งใจ “ขอบใจนะยาเมะที่มาช่วยพวกเราไว้ทัน ไม่งั้นแย่แน่” “อื้ม...” หนุ่มน้อยวางหน้านิ่งเหมือนเดิม แสงดาวเห็นยาเมะมองกองไฟก็จึงแนะนำ “ก๊องจ๋า พี่ป๊อปจ๊ะ นี่ยาเมะ เพื่อนจากคูทะเลจ้า” “ยินดีที่รู้จักครับ” จอมภพทัก “สวัสดีฮะ นี่หมาของนายเหรอ?” ก๊องหันมายิ้มเปี่ยมมิตรโชว์ฟันกระต่ายให้เพื่อนใหม่ ที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน “อืม...” ยาเมะจ้องหน้ากลับด้วยหน้าดุเพราะไร้รอยยิ้ม... กระต่ายน้อยเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มไม่ออกทันที เขาก้มหน้าลงหลุบมา แต่เหมือนว่าวูบหนึ่งที่ละสายตานั้นกลับติดภาพหน้าผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาที่เรียวนั้นเหมือนหลับอยู่ หนุ่มน้อยถึงกับสะดุ้งโหยง ไม่เชิงว่าสิ่งที่เห็นนั้นสยองขวัญ เพียงแต่สีสันรอบกายไม่ได้สวยงามเหมือนของแสงดาว จอมภพและว่านแก้ว แต่กลับดูมืดมนน่ากลัว “ก๊อง เป็นอะไรไปเหรอ?” แสงดาวตกใจ   “หรือว่าน้องก๊องเห็นอะไรอีก?” จอมภพสงสัย เมื่อได้ฟังเรื่องแปลกแบบนี้ใบหน้าเรียบเฉยของยาเมะก็วาดความสงสัยให้ปรากฏ เด็กคนข้างหน้านี้เห็นอะไรในตัวเขา “ฉันเห็นคน ๆ หนึ่ง” กองไฟไม่กล้าหันกลับมองอีก “เหมือนที่ฉันเห็นบนตัวเธอ พี่ป๊อป และว่านแก้ว” “แปลก...เพิ่งเป็นเหรอ?” ยาเมะถามเสียงเรียบ “เคยฝึกกสิณหรือเปล่า?” ดาวถามแทน “ทำไมเหรอ?” “เหมือนอาการของตาทิพย์ ซึ่งจะเกิดได้กับผู้ที่ฝึกกสิณแสง กสิณไฟ หรือกสิณสีขาว” ยาเมะกอดอก “แต่ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจนะ เพราะฝึกยังไม่เคยได้ เธอด้วยไม่ใช่หรือดาว?” “ใช่...” เด็กสาวพยักหน้ารับ “แต่ก่อนที่ก๊องจะเห็น ฉันสอนกสิณให้เขา สอนให้เพ่งดวงจันทร์” “เพ่งดวงจันทร์เหรอ?” มิน่าล่ะ เมื่อครู่เห็นขนาดและแสงของดวงจันทร์ผิดปกติ ยาเมะครุ่นคิด ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กที่เพิ่งรู้จักกับกรรมฐานเพียงไม่กี่นาที จะลุอำนาจตาทิพย์ได้ “แล้วเมื่อกี้ ทำไมคิโบถึงมีหลายตัวล่ะ” จอมภพสงสัย แต่หนุ่มน้อยผิวคล้ำไม่ตอบ แสงดาวจึงอธิบายให้แทน “นั่นคืออำนาจของปฐวีกสิณจ๊ะ บันดาลสิ่งหนึ่งเป็นหลายสิ่ง แต่ก็ต้องใช้พลังจิตบังคับควบคุม เพราะสิ่งเหล่านั้นไม่มีชีวิต ส่วนการขยายสิ่งเล็กให้ใหญ่ สิ่งใหญ่ไปเล็กนี่ทำได้ทุกกสิณ” “ไม่น่าเชื่อเลย นี่หรืออำนาจของกรรมฐาน” หนุ่มอ้วนถึงกับอึ้ง ก่อนจะนึกถึงที่บ้านและเพื่อน ๆ จึงวิ่งไปปลุกหมีดำและหมีขาว แต่ทว่าทุกอย่างกลับปกติ พ่อและแม่ต่างรอกินข้าว ไม่มีใครได้ยินเสียงหรือสิ่งแปลกประหลาดใด ๆ ยาเมะตามแสงดาวไปด้วยเพราะเป็นห่วง และหล่อนก็เพิ่งเอะใจที่เห็นยาเมะ จึงสอบถามและรู้มาเรียนที่เวิ้งเจ้าพระยาด้วย ก็ดีใจนัก ที่มีเพื่อนเก่ามาอยู่ด้วยอีกคน .... บนยอดไม้ต้นใหญ่ ร่างดำที่เข้มเหมือนรัตติกาลห่อหุ้ม ดูดกลืนแม้แต่แสงจันทร์ที่สาดทอกำลังพาร่างลอยกลับหอจตุรเทพ พร้อมด้วยผีนายช่าง เสียงสนทนาตอบข้อสงสัยยังคงแผ่วเบาราวสายลมหวิวไหว “ทำไมท่านต้องบันดาลให้คนอื่นหลับด้วยล่ะ?” “การหลับใหล บางทีก็ช่วยลดความวุ่นวายได้ จริงไหมล่ะ” “เอ่อ...ครับ” “แล้วพวกทิพยมนุษย์ชาวกาลีดัง จะได้ฤทธิ์อำนาจที่ติดมาแต่กาลนานหรือไม่ครับ” “ก็...แล้วแต่คนล่ะมั้ง...” “แล้วตกลง เด็กที่ท่านคาดหวัง เขาจะเป็นอวาโร่หรือไม่กันแน่?” “...” .... จากคุณ : X RoBiN เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 21:50:11

ความคิดเห็นที่ 4 หวัดดีครับพี่แบท ประโยคแรกของตอนอ่ะ  ตอนที่เด็กสาวๆ ร้อง แว๊ก!! ต้องว่า น่าจะร้อง กรี๊ด!! มากกว่านะครับ เพราะ แว๊ก!! มันดูเป็นเด็กชายมากกว่าน่ะครับ คิโบ ตอนนี้ มันน่านัก นึกว่าจะตายซะแล้ว   รออ่านตอนต่อไปนะคร๊าบ^^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 52 00:18:59

ความคิดเห็นที่ 5 (วันนี้อ่านตอนนี้แล้วสัปหงกเลยล่ะ แหะๆ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 52 20:23:27

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีครับน้องต้อง พี่แบทป่วยเป็นไข้ แต่ก็ยังเอามาลง เพราะกลัวน้องรอเลยนะเนี่ย เหอๆๆ แต่วันนี้ดีขึ้นแล้ว ขอบคุณที่ติดตามอ่านครับ สวัสดีครับพี่สก๊อตตี้ อ่านเมนท์พี่ทีไร ต้องทำใจไว้ก่อนทู๊กทีเลยแหละครับ ว่าจะเข้าใจในสิ่งที่พี่เขียนหรือเปล่า เพราะถ้าตีความไม่ตรงที่พี่คิด จะเข้าใจผิดหรือเสียกำลังใจเปล่า ๆ 55555 อ่านแล้วก็เลยไม่รู้เพราะเนื้อเรื่องมันน่าเบื่อ หรือพี่เพลียจากงานจนหลับ 5555 แต่คงจะเป็นอย่างแรกมากกว่า เช่น สมมติถ้ามีนิสิตบอกพี่ว่า คาบนี้เรียนของคุณครูแล้วสัปหงก จะตีความว่าไงดี คงตีเหมือนผม เราคงสอนไม่ดีมั้ง เหอๆๆๆ คงไม่ได้ตีความว่า เด็กไปทำงานเหนื่อยจนมานั่งเรียนสัปหงกมั้ง เนอะพี่เนอะ ^^ จากคุณ : X RoBiN (X RoBiN) เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 16:50:46

ความคิดเห็นที่ 7 มาแล้วครับ จากคุณ : X RoBiN เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 21:34:37