ฉันชนะแล้วใช่ไหม

คุณเคยมั้ยที่รู้สึกว่าพื้นที่ยืนอยู่หายไป โลกทั้งใบเหมือนกับหยุดหมุน
ลืมแม้จะทั่งจะสูดอากาศเข้าปอด

ตาจับภาพได้แต่สมองตีความไม่ได้ว่าได้มองเห็นสิ่งใด

ฉันเคยมีความรู้สึกนี้ในวันที่ 17 เมษายน 2548 ตอนที่ฉันยืนอยู่หน้าเตียงๆหนึ่งในโรงพยาบาลประจำอำเภอ

ฉันถูกปลุกขึ้นมาจากความล้าหลังจากที่อดนอนขายของงานวัดมาหลายคืน
ด้วยเสียงของญาติๆที่ฉันไม่เคยนับญาติเลยสักครั้ง

**********************

ญาติที่ดึงฉันออกมาจากบ้านแล้วยัดใส่รถกระบะชื่ออะไรก็ไม่รู้แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่าเรื่องที่ฉันได้รับรู้เมื่อมาถึงโรงพยาบาล

"พ่อกำลังจะตาย"

พ่อป่วยอยู่เกือบเดือน เปลี่ยนโรงพยาบาลมาสามครั้ง

อะไรกันแล้วฉันเป็นใคร ทำไมฉันถึงเพิ่งรู้ ฉันตั้งคำถามให้ตัวเองแต่ฉันก็ตอบไม่ได้

ได้แต่ยืนราวกับตุ๊กตาลานหมดหน้าเตียงพ่อ จนมีมือๆหนึ่งมาบีบที่แขนแล้วบอกว่า "พ่อกำลังจะตาย"

ตอนนั้นฉันโกรธตัวเองและโกรธเจ้าของมือเสียจนไม่ได้ปัดมือนั้นออก  แม้จะเป็นสัมผัสจากคนที่ฉันรังเกียจที่สุดในชีวิต

เจ้าของมือเป็นคนที่แย่งพ่อไปจากฉัน คนที่ฉันเรียกว่า "แม่เลี้ยง" คนที่ฉันอยากจะชนะมาตลอด

ฉันเฝ้าฝันมาตลอดว่าวันหนึ่งพ่อจะกลับมาหาแม่และฉัน ฉันหวังว่าวันหนึ่งพ่อจะรักฉันมากกว่ามัน วันนั้นฉันจะชนะ

ฉันจึงพยายามมาตลอด แต่พ่อไม่รอให้ฉันทำสำเร็จ พ่อใจร้าย ใจร้ายที่ไม่ให้โอกาสฉันพยายามต่อ

ฉันไม่เหลือจุดหมายอะไรแล้วในเวลานั้น มันเหมือนว่าวที่ถูกตัดสายให้ลอยคว้าง

**********************

ฉันยืนเกาะเตียงมองหน้าพ่ออยู่ทั้งคืน แม้ความหวังเล็กๆครั้งสุดท้ายพ่อก็ไม่ให้ฉัน ไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากที่แห้งผาก

.
.
.
.


และแล้วพ่อก็จากไป ฉันรู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องให้ใครมาบอกในตอนที่หมอและพยาบาลหลายคนเข้าไปรุมที่เตียงของพ่อ

แวบนั้น แสงแห่งความหวังก็แวบเข้าสู่หัวของฉันอีกครั้ง

ถึงจะเป็นความคิดที่บ้าๆแต่ฉันก็จะสู้ สู้ในโอกาสสุดท้ายที่ยังพอเหลืออยู่

ฉันจะแย่งศพพ่อ!
.
.

ฉันทำสำเร็จแม้จะโดนญาติฝ่ายพ่อและแม่เลี้ยงคัดค้านอย่างไรก็ตาม

พ่อเป็นของฉันแล้ว

งานบำเพ็ญกุศลของพ่อเป็นไปอย่างวุ่นวายเมื่อมีเจ้าภาพสองฝ่าย แต่ฉันก็ไม่แคร์ฉันชนะแล้ว

ตอนนั้นฉันเหมือนผีดิบบ้าๆที่ไม่ยอมหลับยอมนอน เอาแต่เฝ้าหน้าโลงศพ เพราะกลัวว่าแม่เลี้ยงจะแอบขโมยพ่อกลับไปเมื่อฉันหลับ

*******************

แล้วก็ถึงวันสุดท้ายวันที่การต่อสู้ของฉันจะจบลง

บรรยากาศงานศพเต็มไปด้วยเสียงนินทาและความสงสัย เพราะแขกและเจ้าภาพแบ่งออกเป็นสองฝ่าย

และที่ฉันซึ่งเป็นลูกแท้ๆไม่มีน้ำตาสักหยด แต่ฝ่ายลูกเลี้ยงกับแม่เลี้ยงกลับน้ำตาร่วงราวกับโลกจะสลายไปตรงหน้า

ฉันก็อยากร้อง แต่ร้องไม่ออก
.
.
.

ฉันเหม่อมองดูควันจากเชิงตะกอนอย่างไร้ความหมาย แล้วเวลาที่ฉันรอก็มาถึง

"พ่อ"ถูกเปลี่ยนสภาพไปเป็นกระดูกในห่อผ้าขาวเล็กๆ

ฉันกอด"พ่อ"ไว้แนบอกแล้วรีบกลับบ้าน  ปากก็พร่ำกระซิบให้พ่อตามฉันมา พ่อกำลังกลับบ้านกับฉันแล้ว !

ฉันชนะแล้วใช่ไหม ฉันตะโกนก้องในใจเมื่อมาถึงประตูบ้านพร้อมๆกับหยดน้ำจากที่ไหนก็ไม่รู้ไหลรินลงเปียกผ้าขาวทั้งๆที่ฝนไม่ได้ตก


คุณช่วยบอกฉันหน่อยเถอะว่าฉัน"ชนะ"แล้วจริงๆ

จากคุณ	: เก้าก้าวเกล้า
เขียนเมื่อ	: 16 ก.ค. 52 01:06:39