ความคิดเห็นที่ 1 ยามสายัณห์ตะวันคล้อยลอยลงต่ำ แสงสีทองทาบเงาน้ำระยิบไหล ลอยอ้อยอิ่งดิ่งลงหลังพงไพร สุริยาลาลับไปไม่เหลือเงา รอยต่อแห่งทิวาและราตรี ฟ้าคืนนี้มืดมนปนเงียบเหงา เมฆสีหม่นอึมครึมดูซึมเซา ไม่เห็นเงาดาวเดือนเกลื่อนประกาย ราตรีที่ไร้ดาวแสนร้าวราน ดั่งทุกสิ่งอันตธานลี้ลับหาย ท้องนภาผุดผ่องพรรณราย ยังกลับกลายเป็นม่านหมอกอันมืดมิด ความรักที่ก่อเกิดเลิศวิไล ดูมหัศจรรย์ใจกายสิทธิ์ แสนดื่มด่ำดั่งน้ำอัมฤทธิ์ ยามเป็นพิษก็ฤทธิ์ร้ายแทบวายวาง ราตรีที่ไร้ดาวพราวนภา คราวไม่เห็นจันทราแจ่มกระจ่าง คืนที่ฟ้ามืดมัวทั่วทั้งบาง ใจจึงเหมือนเลือนรางลับหลุดลอย ความรักผ่านมาแล้วผ่านไป หวลคิดถึงคราใดใจเหงาหงอย รักคงเหมือนราตรีไร้ดาวลอย ยิ่งเฝ้าคอยยิ่งเคว้งคว้างยิ่งคร่ำครวญ แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 52 23:33:52 จากคุณ : สนิทใจ เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 01:42:50