ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 31 สินบนและวันที่โชคไม่ค่อยดี คืนนั้นอาหมวยสั่งให้วินตั้งเต้นท์ในเหมืองร้างนั่นแหละ ไม่ยอมใช้ม้วนคาถากลับเมืองตามคำแนะนำของปีเตอร์ เพราะอาหมวยกะว่าจะล่าสัตว์อสูรหาอาหารให้สัตว์เลี้ยงตัวใหม่เสียหน่อย แน่นอนวินไม่ขัดข้องอยู่แล้ว มีแต่ NPC ปีเตอร์นี่แหละที่บ่นอุบอิบ เพราะตราบใดที่ผู้เล่นยังไม่ออกไปจากเหมือง เขาก็ต้องอยู่ด้วย แต่ปีเตอร์ก็เลิกบ่นทันทีที่ได้กินอาหารฝีมืออาหมวย “วิน ที่นายยอมติดตามยายเด็กผู้หญิงเอาแต่ใจนี่ เพราะของกินล้วนๆเลยใช่แมะ” ปีเตอร์ถาม แล้วก็ไม่รอคำตอบ เขากัดเนื้อย่างไปอีกชิ้น “อืมม แต่ผมเห็นด้วยนะ มันเป็นเหตุผลที่ดีมากเลย” วินนั่งมอง NPC กินเอาๆอย่างแปลกใจ “พี่ไม่เคยไปกินที่ร้านอาหารในเมืองเหรอ ผมว่าก็คล้ายๆกันนะ” เท่านั้นแหละ เจ้าปีเตอร์ก็เริ่มบ่นให้ฟัง “ในเมือง จะเคยไปได้ไง นายรู้ป่าว คนที่ทำงานเป็น NPC ที่นี่นะ ห้ามเล่นเกมอย่างเด็ดขาด แล้วก็ถ้าได้ประจำจุดไหนแล้ว ก็ต้องอยู่ที่จุดนั้น ไม่ได้ไปเที่ยวกับเขาหรอก นี่ยังดีนะที่เควสนี้มีคนเข้ามาทำไม่บ่อย เลยพอได้ไปประจำที่เควสอื่นบ้าง แต่ก็อยู่ในป่าในดงทั้งนั้นแหละ ไม่มีของอร่อยให้กินหรอก” อาหมวยที่ฟังจนรำคาญ เลยบอกไปว่า “จะกินเท่าไรก็กินไป จะแบ่งไปให้คนอื่นบ้างก็ได้” “ขอบคุณมากเลยนะ เจ้าพวกที่อยู่ด้านหลังจะได้กินด้วย แต่เสียดายเนอะ อาหารพวกนี้มันเก็บได้แค่วันเดียว เฮ้อ น่าจะเก็บได้นานกว่านี้อีกหน่อย” พอได้ยิน อาหมวยเลยนึกขึ้นได้ว่า เธอเพิ่งได้ทักษะถนอมอาหารมานี่นา ไหนๆก็มีเนื้อควายเยอะแยะ เอามาเล่นเสียหน่อยก็แล้วกัน เมื่อวินกับปีเตอร์รู้ว่าอาหมวยจะเล่นอะไรเท่านั้นแหละ ผู้เล่นสองคนกับ NPC อีกหนึ่งก็แปลงร่างเป็นเด็กเล่นหม้อข้าวหม้อแกงกันใหญ่ โดยเฉพาะอาหมวย เพิ่งมีโอกาสยกชุดทำครัวออกมาเล่นทั้งชุด ไม่ต้องคอยปิดๆบังๆเหมือนเคย ---------------------------------------- ห้องพัก NPC ประจำเควส เป็นห้องโถงใหญ่ที่มีจอภาพนับร้อยฉายให้เห็นสถานการณ์ต่างๆในเกมทั้งทวีปเริ่มต้นและทวีปใหญ่ แต่ภาพทั้งหมดไม่มีภาพไหนที่มาจากในเมืองเลย NPC ในห้องนี้ บ้างก็นั่งอยู่หน้าอุปกรณ์ควบคุม บ้างก็เฝ้ามอร์นิเตอร์ บ้างก็กำลังเตรียมตัวเปลี่ยนร่างเป็นสัตว์อสูรชนิดต่างๆ เพื่อเข้าไปควบคุมให้ภารกิจต่างๆดำเนินไปอย่างราบรื่น บ้างก็กำลังพักที่โต๊ะยาวกลางห้อง บนโต๊ะมีออโต้เชฟที่ทำได้แค่น้ำชากาแฟและบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเท่านั้น NPC ก็เหมือนผู้เล่นอื่นๆที่เมื่อเข้ามาในเกมนานๆก็ต้องกินต้องดื่มเพื่อบรรเทาความเหนื่อยล้า อาจจะแย่กว่าผู้เล่นจำนวนมากด้วยซ้ำ เพราะกะหนึ่งๆต้องออนไลน์ต่อเนื่องถึงห้าวันหรือหนึ่งเดือนในเกม นานที่สุดเท่าที่กฏหมายอนุญาต และ NPC กลุ่มนี้ไม่โชคดีเหมือนกลุ่มที่อยู่ในเมืองที่สามารถสั่งอาหารจากภัตตาคารได้ เพราะห้ามแวบไปพื้นที่อื่นเด็ดขาด จะแอบให้ใครส่งอาหารมาให้กินก็ไม่ได้ เพราะบริษัทล็อค NPC กลุ่มนี้ไม่ให้ติดต่อกับ NPC กลุ่มอื่นๆเพื่อรักษาความลับเรื่องเควส ดังนั้น เมื่อปีเตอร์แวบกลับเข้ามาในห้องพัก พร้อมเนื้อย่างหั่นเป็นชิ้นบางๆจานใหญ่ NPC แต่ละคนก็แทบจะชูจมูกขึ้นสูดกลิ่นและขยับตัว เดินไปหาอาหารโดยไม่รู้ตัว “ปีเตอร์ นายไปเอามาจากไหนฟะ” NPC ในชุดสีเขียวถามขึ้น “ผู้เล่นคนหนึ่งที่มาทำเควสทำให้ กินตามสบายของมีเยอะ เดี๋ยวเอามาให้อีก” ปีเตอร์โบกมือก่อนจะแวบกลับไปทำหน้าที่ เมื่อปีเตอร์กลับมาที่อุโมงค์ ก็เจอเมนูใหม่พอดี “อะไรเนี่ย” “เนื้อสวรรค์ วินบอกให้อาหมวยลองทำเองแหละ เผื่อจะเก็บได้นานขึ้น” วินตอบ ปีเตอร์หยิบมาตรวจสอบ “เก็บได้หนึ่งเดือน โห ทักษะถนอมอาหารเธอถึงระดับไหนแล้วนี่” “สี่ แล้วก็หยุดอยู่แค่นี้แหละ ทำเพิ่มเท่าไรก็ไม่เห็นขึ้น” อาหมวยชักขัดใจ “สงสัยต้องเปลี่ยนเมนู” ปีเตอร์แนะนำ “ไม่มีของอะ มีเครื่องปรุงเครื่องเทศอยู่แค่นี้เอง” อาหมวยตอบ ได้ยินปุ๊บ ปีเตอร์ก็ยิ้มกว้าง “เดี๋ยวหาให้” ปีเตอร์ยกเนื้อสวรรค์ทั้งจานใหญ่หายตัวแวบกลับห้องพักทันที หลังจากนั้น ปีเตอร์ก็กลายเป็นเด็กส่งของ บรรดา NPC ในห้องพัก ต่างแวบออกไปเก็บวัตถุดิบที่คิดว่ากินได้จากพื้นที่เควสที่ตัวเองดูแลส่งมาให้อาหมวยสร้างสรรค์เมนูใหม่ๆ อาหมวยพอทำเสร็จก็ส่งให้ปีเตอร์ขนกลับไปให้ NPC ในห้องพัก ส่วนเจ้าวิน นอกจากจะร่าเริงสุดขีดที่ได้ชิมโน่นชิมนี่ไม่หยุด ยังมีหน้าที่คอยเก็บวัตถุดิบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนไว้ให้อาหมวยได้ศึกษาในภายหลังด้วย ในสายตาของทุกคนที่มีส่วนร่วม มัน วิน-วิน กันทุกฝ่าย อาหมวยได้เลื่อนระดับทักษะ คนอื่นๆโดยเฉพาะ NPC ที่ต้องกินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาตลอด ได้กินของอร่อย แถมยังได้อาหารแห้งเก็บสำรองไว้เป็นเดือนๆ ไม่มีใครเสียประโยชน์เลยสักนิด ส่วนเรื่องที่ จู่ๆอาหมวยมีตัวอย่างวัตถุดิบ ที่ปกติผู้เล่นคิดไม่ถึงว่าจะใช้ได้อยู่เต็มไปหมด หรือว่าต่อไป อาหมวยมักจะได้รับเควสโดยไม่ตั้งใจ โดยเฉพาะช่วงที่อาหารในห้องพัก NPC ใกล้หมดนี่ มันไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องสินบนอาหารแห้งเลยจริงๆนะ ขอย้ำ --------------------------------------------- เพื่อตอบแทนอาหารแห้งกองโต วันรุ่งขึ้น ปีเตอร์จึงแอบขยับก้อนหินที่ปิดปากอุโมงค์นิดนึงให้อาหมวยกับวินเดินผ่านไปได้โดยไม่ต้องปีนขึ้นไปแล้วลอดตัวผ่านเหมือนเมื่อตอนขามา เมื่อล่ำลากันเรียบร้อย ปีเตอร์ก็ขยับก้อนหินขึ้นมาไว้ที่เดิม แล้วก็กลับไปรอจนกว่าจะมีผู้เล่นคนใหม่บุกเข้ามาถึงเควสที่เขารับผิดชอบ ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่างนานนักหรอก ก็เควสมันมีตั้งเยอะนี่นา “อาหมวย เมื่อวานลุงหัวหน้าคนงานเขาบอกว่า 90% ของคนทำเควสนี้หยุดแค่เศษทองที่หน้าเหมืองใช่ไหม” เจ้าวินเริ่มโดนความงกเข้าสิงอีกแล้ว “อืมม” อาหมวยรู้ทัน “เราเริ่มสำรวจตรงไหนดี วินไปที่ทางน้ำนั่น ตรงที่เราเจอทองเมื่อวานเลยนะ” ว่าแล้วก็วิ่งปรู๊ดไปทันที อาหมวยยักไหล่อย่างปลงๆ “สงสัยต้องช่วยหาทองสักครึ่งวัน” แล้วอาหมวยก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เมื่อวานเพิ่งได้ทักษะสำรวจแร่มานี่ ลองเลยละกัน การทดลองเที่ยวนี้ ไม่ค่อยประสบความสำเร็จมากนัก ทักษะขึ้นไปจนถึงระดับแปดก็จริง แต่เจอทองแดงอยู่ยี่สิบหน่วย ทองคำอีกแค่สองหน่วย ผิดกับวินที่ควานหาโดยไม่มีทักษะอะไรก็เจอทองสิบหน่วย แถมได้ทักษะขุดค้นระดับหนึ่งมาอีก จากนั้นวินก็ชวนไปล่ากระทิงบ้าง หลังจากที่ล้มควายป่ามาทั้งฝูงแล้ว อาหมวยเห็นดีด้วย เพราะจะได้ลองอาวุธใหม่ด้วย แต่กระทิงนั้นไม่เหมือนควายป่าตรงที่มันอยู่ใจกลางทุ่งหญ้าพอดี ทำให้ใช้เวทย์ไม่สะดวก ถ้าตั้งกำแพงไฟก็อาจเผาหญ้าลามมาถึงตัวเอาง่ายๆ จะหนีขึ้นที่สูง ก็ไม่มีโขดหินเหมือนเมื่อวาน ทั้งสองคนจึงต้องกลับไปใช้วิธีเดิม คือค่อยๆล่อมันออกจากฝูงแล้วค่อยจัดการ “อาหมวย รู้สึกว่ามันแปลกๆไหม” วินถามหลังจากที่จัดการวัวกระทิงไปได้ห้าตัวแล้ว “ทำไมเหรอ” “ก็หมวยลองตรวจสอบสถานะดูสิ ค่าประสบการณ์ไม่ขึ้นเลยสักแต้ม ทั้งๆที่จัดการไปตั้งหลายตัวแล้ว” “อืมม จริงด้วย” อาหมวยเปิดเมนูออกมาดู คิดอยู่แป๊บหนึ่งก็สั่ง “วิน ลองเลิกปาร์ตี้แล้วพลัดกันลงมือดู” ผ่านไปครั่งชั่วโมง ทั้งคู่จัดการกระทิงไปคนละหนึ่ง แล้วกลับมาตรวจสอบสถานะกันอีกที “จริงด้วย มีแต่วินที่ได้ค่าประสบการณ์ งั้นปัญหาก็อยู่ที่อาสินะ” อาหมวยสรุป “หรือจะเป็นเพราะเจ้างูนั่น” วินชี้ไปที่คฑาของอาหมวย อาหมวยยกคฑาขึ้นดูแล้วก็เห็นว่าที่เพชรเม็ดนั้น มันมีสีชมพูเรืองๆอยู่หน่อยนิดแล้วก็กำลังค่อยๆจางหายไป “หรือมันจะดูดทั้งวิญญาณและค่าประสบการณ์ วินลองเล่นอะไรกันหน่อย ก่อนจะกลับเข้าเมืองกันดีกว่า” อาหมวยชวนแล้วก็เอาปลายคฑาขีดเป็นวงกลมที่พื้น “ทำอะไรน่ะ” “ไม่ต้องถาม เข้ามาอยู่ในวงกลมนี่” อาหมวยสั่ง อาหมวยกำลังนึกถึงการขยับก้อนหินของปีเตอร์เมื่อเช้า หมอนั่นแค่พูดว่า ขยับเท่านั้น พอเธอถามว่าทำได้ยังไง เขาก็บอกว่าเหมือนตอนเธอใช้เวทย์ จุดไฟ นั่นแหละ ถ้าทักษะสูงพอ ก็ทำได้ เพียงแต่เขาใช้เวทย์ธาตุดินเท่านั้นเอง ถึงอาหมวยจะเคยใช้แต่เวทธาตุดินในการแทรกเครื่องปรุงรสแทนการหมัก ทักษะการใช้เวทย์ดินก็สูงพอควร ถ้าเธอจะลองใช้เวทย์ในรูปแบบใหม่จะได้ผลไหมนะ “ยกตัวขึ้น” มีการสั่นไหวเล็กน้อย แต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง “อาหมวยทำอะไรเหรอ” วินถาม “ว่าจะลองใช้เวทย์สั่งให้ดินมันยกตัวขึ้นสูงๆ จะได้ใช้เวทย์ไฟจัดการกับวัวกระทิงพวกนี้เหมือนควายป่าเมื่อวานไง” อาหมวยตอบ เจ้าวินทำคอย่น “อาหมวยเคยเรียนอาคมจำพวกนี้มาเหรอ ถึงจะลองใช้” “อาคม” อาหมวยพึมพำ จริงสิต้องนึกถึงอักขระที่เขียนอาคมก่อน “ยกตัวขึ้น” อาหมวยลองอีกครั้ง คราวนี้พื้นหญ้ายกตัวขึ้นมาถึงหนึ่งนิ้ว เจ้าวินถึงกับกระโดดลงไปสำรวจ “อาหมวยทำได้จริงๆด้วยแฮะ” “วินขึ้นมา” “คร้าบ” ครืน.. ครืน.. อาหมวยใช้เวทย์อย่างต่อเนื่องจนพื้นดินมันยกตัวขึ้นสูงถึงสามเมตร ขณะที่อาหมวยดื่มยาเพิ่มพลังจิต เจ้าวินก็ล้วงธนูออกมายิงวัวกระทิงที่ห่างออกไปสักสิบเมตรอย่างรู้หน้าที่ พอฝูงวัวเริ่มมองหาคนที่โจมตีมัน วินก็สาดลูกศรไปเป็นวงกว้าง พอพวกมันเริ่มพุ่งเข้ามาหา อาหมวยก็สร้างกำแพงไฟรอบแท่งดินที่ยืนอยู่โดยรอบ เว้นช่องไว้เกือบสองเมตร เพราะกลัวมันจะพุ่งชนจนแท่งดินทรุด ฝูงวัวชะงักไปบ้าง แต่วัวกลุ่มใหญ่ที่อยู่ด้านนอกยังคงวิ่งเข้ามา วินเองก็ยังโจมตีฝูงวัวด้วยธนูไม่หยุดหย่อน เพื่อล่อให้มันเข้ามา พรึ่บ อาหมวยสร้างกำแพงไฟชั้นที่สองล้อมกรอบฝูงวัว ทันทีที่เห็นว่ามันน่าจะเกินร้อยตัวแล้ว หลังจากนั้น กลยุทธเดิมก็ถูกใช้อีกครั้ง เวทย์ลมสร้างเฮอริเคนพัดพาให้กำแพงไฟทั้งสองเชื่อมต่อกันเป็นทะเลเพลิง แม้จะมีพลังโจมตีน้อยมากเมื่อเทียบกับทะเลเพลิงของอาหมวย วินก็ยังใช้ธนูยิงวัวอยู่เรื่อยๆ โดยเลือกยิงเฉพาะตัวที่เห็นว่าน่าจะใกล้ตายแล้ว เมื่ออาหมวยเรียกฝนน้ำแข็งมาดับไฟ วินก็วิ่งไปเก็บไอเทมเหมือนเดิม ส่วนอาหมวยก็เอาหัวคฑาขึ้นมาดูอย่างพินิจพิจารณา ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นสีชมพูทั้งเม็ดแล้ว “อาหมวย วินฆ่าวัวได้สามตัว ได้ค่าประสบการณ์มาห้าหมื่นกว่าๆ” วินรายงานเมื่อเก็บไอเทมเสร็จ “อาจัดการไป 107 ตัว ได้ค่าประสบการณ์มา 50 แต้ม” อาหมวยบอกเรียบๆ “หา” “มันถูกเก็บอยู่ในนี้” อาหมวยยกคฑาให้ดู “สงสัยอาคงไม่ควรจะปาร์ตี้กับใครจนกว่า เจ้างูบ้านี่มันฟักเป็นตัวเสียแล้ว” ----------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 13:53:37

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 32 เจรจา เมื่อทั้งคู่กลับมาถึงเมือง วินกับอาหมวยก็สังเกตได้ว่า ผู้เล่นคนอื่นๆพอเห็นพวกเขาปุ๊บก็หันไปซุบซิบกันเอง พ่อค้าบางคนที่พอคุ้นหน้าคุ้นตากันอยู่ที่จะเดินเข้ามาทักทายก็จะโดนเพื่อนดึงตัวไว้ ลากไปซุบซิบอะไรสักครู่ พ่อค้าพวกนั้นก็หันมายิ้มแห้งๆให้วิน โบกไม้โบกมือก่อนจะก้มหน้างุดๆจากไป “พวกนี้ เขาเป็นอะไรกันเนี่ย” วินบ่นอุบอิบ “เงื่อนไขที่นายขอเอง จำไม่ได้หรือ” คิมยังจองที่โผล่มาจากไหนไม่รู้พูดยิ้มๆ อาหมวยเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ผมแน่ใจว่า หลังจากตอนเที่ยง วันที่เราคุยกัน ไม่มีใครส่งข้อความไปรบกวนพวกคุณอีก” คิมยังจองเอ่ยอย่างภูมิใจ “ใช่ จริงด้วย นายทำได้ไงนี่” วินเพิ่มเปิดเมนูเกมมาตรวจสอบ คิมยังจองผายมือไปที่กระดานประกาศกลางเมือง อาหมวยมองหน้านิดนึงก่อนจะเดินเข้าไปอ่าน ด่วนที่สุด ประกาศเรื่องการตั้งเครือข่ายบริการลบประวัติไอเทม กระผม ผู้เล่นอีแปะทอง ฉายาเถ้าแก่ใหญ่ ได้ตั้งกลุ่มเพื่อเจรจากับผู้เล่นเอลโลฮิม ในการตั้งเครือข่ายบริการลบประวัติและปลดผนึกไอเทม ขณะนี้อยู่ระหว่างการเจรจาและวางแผนการให้บริการ กระผมขอรับรองว่า เครือข่ายนี้จะเปิดให้พ่อค้าทุกคนสามารถมีส่วนร่วมหากมีคุณสมบัติถึง จะไม่ถูกครอบงำโดยกิลด์ใดกิลด์หนึ่ง และมีระบบแบ่งค่าตอบแทนที่ยุติธรรมกับทุกฝ่าย แต่ในขณะนี้ กระผมใครขอความร่วมมือจากทุกท่านดังนี้ 1. หยุดการติดต่อกับผู้เล่นเอลโลฮิมจนกว่าการเจรจาจะเสร็จสิ้น (ผู้เล่นหรือกิลด์ที่ติดต่อกับผู้เล่นเอลโลฮิมหลังเที่ยงวัน วันนี้ จะถูกผู้เล่นเอลโลฮิมแบนไม่ให้มีส่วนร่วมในเครือข่ายทันที) 2. ร่วมลงชื่อเรียกร้องให้ระบบจัดบริการใหม่ที่ธนาคาร เพื่อสนับสนุนการรักษาความปลอดภัยให้ลูกค้าในอนาคตของเรา (รายละเอียดแนบท้ายประกาศ) 3. มาประชุมเพื่อร่วมเจรจากับผู้เล่นเอลโลฮิม ในวันที่ .. เวลาเที่ยงตรง ณ ลานกลางเมือง ขอแสดงความนับถือ เถ้าแก่ใหญ่ อาหมวยพลิกไปอ่านรายละเอียดเรื่องบริการใหม่ที่จะขอจากธนาคาร แล้วก็เอ่ยชม “รอบคอบดี” “ตอนนี้ได้รายชื่อคนสนับสนุนกว่าสิบล้านคนแล้ว” คิมยังจองเสริมยิ้มๆ “หา พี่ทำได้ไงอะ” วินตกใจ ถึงจะรู้ว่าคนเล่นเยอะ แต่สิบล้านคนในครึ่งวันตามเวลาในโลกจริงมันออกจากเกินความคาดหมายไปหน่อย “ประกาศนี่ เราติดไว้ที่กระดานประกาศของทุกเมือง แจ้งทุกกิลด์ แค่หัวหน้ากิลด์ยอมลงชื่อ ก็เท่ากับได้รับการสนับสนุนจากสมาชิกทั้งกิลด์แล้ว” “เท่านี้ใช่ไหม เราจะได้ไปพักผ่อน” อาหมวยตัดบท “ผมมาเพื่อจะบอกว่า พรุ่งนี้รบกวนเชิญผู้ปลดผนึกมาด้วย” อาหมวยเลิกคิ้ว ยกมือปรามไม่ให้วินพูดอะไร “บริษัทเกม สร้างห้องที่เราต้องการเสร็จแล้ว จะเปิดให้ทดลองใช้ในวันพรุ่งนี้ และกิลด์ใหญ่ทั้งห้าจะส่งตัวแทนมาเป็นสักขีพยาน” “ฉันแน่ใจว่า ไม่เคยบอกว่า จะตกลงตามเงื่อนไขที่พวกคุณเสนอ หรือจะปลดผนึกให้ในวันพรุ่งนี้” อาหมวยมองหน้าคิมยังจองเหมือนจะบอกว่า ทำอะไรไปก็รับผิดชอบเองก็แล้วกัน “แต่ถ้ากิลด์ทั้งห้ายอมรับ ก็เท่ากับว่า เราสามารถรับงานได้อย่างอิสระ แม้จะอยู่ในช่วงสงคราม” คิมยังจองรีบอธิบายเพิ่มเติม เขานึกไม่ถึงว่าจะมีคนไม่สนใจกิลด์ทั้งห้าขนาดนี้ “รอให้ฉันตกลงว่าร่วมมือกับคุณก่อนเถอะ แล้วค่อยคิดว่าจะให้ใครยอมรับ” อาหมวยบอกเสียเรียบ ก่อนจะสั่ง “วินไปกันเถอะ” แล้วเดินนำไปเลย วินมองอย่างละล้าละหลัง ก่อนตัดสินใจหันไปกระซิบบอกคิมยังจอง “ช่วงนี้เป็นวันแดงเดือดของอาหมวยน้อยน่ะ พรุ่งนี้ถ้าอยากตกลงกันง่ายๆละก็ ห้ามขัดใจเด็ดขาด เข้าใจไหม” ว่าแล้วก็วิ่งตามอาหมวยน้อยไปทันที ทิ้งให้คิมยังจองยืนงงอยู่คนเดียว “วันแดงเดือด อะไรฟะ ไม่เห็นรู้เรื่อง” ---------------------------------- ลานกลางเมืองวันนี้ดูแปลกไปอย่างมาก ข้อแรก วันนี้ไม่มีผู้คนมาตั้งแผงขายของแม้แต่คนเดียว แต่กลับมีคนมายืนชุมนุมเป็นกลุ่มใหญ่ตั้งแต่เช้า ข้อสอง มีเวทีขนาดใหญ่ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของลานกลางเมือง และมีจอภาพขนาดยักษ์ตั้งกระจายอยู่โดยรอบปิดบังทางเดินและร้านค้าของระบบทั้งสามด้าน เหลือแต่ทางเดินไปยังโรงแรมและภัตตาคารเท่านั้นที่ยังปล่อยให้คนเดินเข้าออกได้ตามปกติ อาหมวยกับวินออกจากโรงแรมมาตอนห้านาทีก่อนจะเที่ยง ฝูงชนที่ออกันอยู่ตั้งแต่หน้าโรงแรมจนถึงลานกลางเมืองรีบเปิดทางให้ทั้งสองเดินไปที่เวทีทันที “มันดูเท่ๆยังไงไม่รู้เนอะ อาหมวยเนอะ” วินส่งข้อความลับหาอาหมวยในขณะที่ยิ้มแฉ่งโบกไม้โบกมือให้ฝูงชนราวกับเป็นดารา “เด็กสองคนนั่นออกมาแล้ว” เถ้าแก่ใหญ่ยืนขึ้นต้อนรับ คิมยังจองพูดขึ้นเบาๆพอให้ทุกคนบนเวทีได้ยิน “การติดต่อโดยใช้ช่องทางลับกำลังทำงานทั้งคู่” คนที่เหลือคือพ่อค้าอีกสามคนกับตัวแทนกิลด์ทั้งห้าเหลือบตาไปสำรวจกำไลเมนูเกมของคนอื่นๆว่าเปิดการสื่อสารช่องทางลับอยู่หรือเปล่าอย่างอดไม่ได้ ทั้งๆที่รู้ดีว่า คนที่อยู่เบื้องหลังไม่มีทางมายืนอย่างเปิดเผยบนเวทีนี้หรอก เถ้าแก่ใหญ่แนะนำตัวอาหมวยกับวินต่อฝูงชน จนได้รับเสียงปรบมือต้อนรับอย่างกึกก้อง อาหมวยสังเกตเห็นว่า จอภาพขนาดยักษ์ทั้งสามด้านได้เปลี่ยนจากจอว่างเปล่ามาฉายภาพเหตุการณ์ที่กำลังดำเนินอยู่บนเวทีในทันใด เธอก็แอบย่นจมูกอย่างขัดใจ นี่คิดจะใช้แรงกดดันทุกรูปแบบเลยสินะ หลังจากนั้นข้อเสนอต่างๆก็ถูกประกาศจะฉายขึ้นจอยักษ์ให้สาธารณชนดูกันถ้วนทั่ว เสียงโห่ร้องสนับสนุนก็ดังขึ้นไม่ขาดสาย เสียงจะเบาลงไปบ้างก็ตอนที่เถ้าแก่ใหญ่ประกาศถึงคุณสมบัติของพ่อค้าที่มีสิทธิยื่นขอเป็นตัวแทนรับงาน แต่ก็ไม่มีเสียงคัดค้านเมื่อได้ยินเหตุผล เมื่อเถ้าแก่ชี้แจงเรื่องระบบทำสัญญาและการจัดการในกรณีที่ไอเทมมีระดับสูงมาก และบริการปลดผนึก ฝูงชนก็ส่งเสียงอื้ออึง คุยกันใหญ่ แสดงความแปลกใจเมื่อรู้ว่า วินกับอาหมวยสามารถเชิญผู้ปลดผนึกระดับสูงมาช่วยงานได้ และเสียงปรบมืออักกึกก้องครั้งสุดท้าย เกมเมอร์ทั้งหลายมอบให้กับเถ้าแก่ใหญ่ที่เป็นต้นคิดและดำเนินการเรียกร้องจนระบบยอมสร้างห้องพิเศษสำหรับการปลดผนึกโดยเฉพาะภายในเวลาสั้นๆแค่สามวันในเกม “พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย ทั้งหมดนี่คือสิ่งที่เรา ได้ทำขึ้นภายในเวลาสั้นๆ ต่อไปนี้ก็เหลือแค่ คำตอบจากน้องทั้งสองว่าจะตกลงร่วมทำธุรกิจนี้กับเราไหม” “ตกลง ตกลง ตกลง ตกลง” เสียงเชียร์กึกก้องดังมาจากฝูงชนทันที วินนั้นเคลิ้มไปแล้ว แต่ก่อนที่จะตอบตกลงอะไรไป ก็โดนอาหมวยเหยียบเท้าเสียก่อน “เถ้าแก่ใหญ่ คงลืมข้อขัดข้องข้อแรกของเรานะ” อาหมวยพูดด้วยเสียงปกติ แต่บริษัทเกมคงตั้งระบบขยายเสียงให้ทุกคนที่อยู่บนเวทีแล้ว เสียงธรรมดาๆของอาหมวยจึงทำให้ฝูงชนถึงกับเงียบกริบ “เอ่อ” เถ้าแก่ใหญ่ยังไม่ทันพูดอะไร อาหมวยก็ชิงพูดต่อเสียก่อน “เราบอกเถ้าแก่แล้วว่า เราเข้ามาเล่นเกมเพื่อความสนุก ไม่ได้คิดจะมาทำเงินหรือหารายได้ให้ใคร เถ้าแก่กลับวางระบบแบบนี้ ดึงคนให้มีส่วนร่วมขนาดนี้ ดูเผินๆก็เหมือนยุติธรรมดี แต่ขอถามหน่อยว่า ต่อไปนี้ จะให้เราสองคนเอาเวลาที่ไหนไปเล่นเกม” คนดูเริ่มย้ายข้าง โดยเฉพาะคนที่คุณสมบัติไม่ถึง ไม่สามารถขอเป็นตัวแทนได้ ซึ่งมีมากเป็นพิเศษในเมืองเริ่มต้นเป็นกลุ่มที่ย้ายข้างก่อนใคร เสียงคุยกันดังกระหึ่ม คำว่าโรงงานนรก ใช้แรงงานเด็ก ลอดขึ้นมาให้ได้ยินถึงบนเวทีเป็นระยะๆ คิมยังจองสบตากับเถ้าแก่ใหญ่แล้วก็ยื่นข้อเสนอที่แอบคุยกันไว้ก่อนแล้วทันที “อะแห่ม อันที่จริงพวกเราก็คิดถึงเรื่องนี้ไว้บ้างแล้ว” เขารอจนทุกคนเงียบแล้วค่อยพูดต่อ “น้องสองทำงานแค่วันเว้นวันเป็นไง” ฝูงชนโห่ขึ้นทันที ข้อเสนอแบบนี้ก็เท่ากับว่าไม่วันได้เล่นต่อเนื่องนานๆหรือรับภารกิจใหญ่ๆที่ต้องใช้เวลายาวนานได้เลย เถ้าแก่ใหญ่รีบแก้สถานการณ์ “พี่น้องครับ ที่ว่าวันเว้นวันน่ะหมายถึงเวลาในโลกจริงต่างหากล่ะครับ” ฝูงชนเริ่มหันไปคุยกัน “แบบนี้มันค่อยรับได้หน่อย” แต่อาหมวยไม่พอใจ “สิบสองชั่วโมงในหนึ่งสัปดาห์ตามเวลาในโลกจริง หรือสามวันต่อเจ็ดอาทิตย์ในเกม” เธอยื่นข้อเสนอใหม่ พ่อค้าทั้งห้าถึงกับเงียบกริบ คนดูเองแม้จะไม่ค้าน แต่ก็รู้สึกว่ามันน้อยไปหน่อย เผื่อว่าพวกเขาได้ไอเทมมีตำหนิมาจะต้องรอคิวนานแค่ไหนแน่กว่าจะได้ปลดผนึก อาหมวยพูดต่อ “ที่ทำให้ได้แค่นี้เพราะ เราออนไลน์ได้เฉพาะตอนกลางคืนในวันธรรมดา อย่าลืมสิว่าเราสองคนยังเรียนหนังสืออยู่ ไม่ได้เล่นเกมเป็นอาชีพ” หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย สำหรับเด็กๆเรื่องเรียนควรจะมาก่อนอยู่แล้ว “อีกอย่าง วินเป็นแค่ผู้เล่นคนแรกที่ได้ทักษะนี้มา ไม่ใช่คนสุดท้ายสักหน่อย ทำไมต้องกลัวไม่มีคนลบประวัติไอเทมด้วย ข้อเสนอที่ดี การทำงานที่ไม่บีบคั้นจะช่วยจูงใจให้คนที่ได้ทักษะคนต่อๆไปมาร่วมงานกับเราได้มากกว่า จริงไหม” ใครว่าอาหมวยเล่นกับมวลชนไม่เป็น “ใช่ ใช่ ใช่” ฝูงชนตะโกนสนับสนุนเต็มที่ บีบคั้นให้เถ้าแก่ใหญ่และพวกต้องยอมรับไปโดยปริยาย การที่มวลชนสนับสนุนอาหมวยไม่ใช่เรื่องแปลก ข้อแรก ที่นี่เป็นเมืองเริ่มต้น จะมีผู้เล่นกี่คนเชียวที่มีของมีตำหนิอยู่ในมือจนต้องกลัวว่าจะไม่ได้ปลดผนึก สอง สิ่งที่ทุกคนรับรู้คือ วินได้ทักษะหลังการประกาศอาชีพ ซึ่งนั่นก็แปลว่า วินได้ทักษะจากการสุ่ม คนที่หวังจะได้อาชีพพ่อค้าต่างก็แอบหวังกันทั้งนั้นว่า เมื่อถึงคราวตัวเองจะสุ่มได้ทักษะนี้บ้าง การที่อาหมวยกำหนดเวลาทำงานน้อย ก็เท่ากับว่ากำลังเปิดพื้นที่ให้คนใหม่มายืน ทำไมพวกเขาจะไม่สนับสนุน และสุดท้าย พวกเขาหลายคนเริ่มฝันหวานแล้วว่าถ้าได้ทักษะนี้มา ก็จะสมัครเข้าทำงานกับเครือข่ายนี้ได้ทันที ดังนั้น จึงต้องช่วยให้อาหมวยและวินได้เงื่อนไขการทำงานดีๆหน่อย ทั้งหมดนี้ก็เพื่อตัวเองในอนาคตทั้งนั้นแหละ พูดได้ว่า ข้อผิดพลาดเพียงข้อเดียวของเถ้าแก่ใหญ่ ก็คือเลือกเปิดเวทีในเมืองเริ่มต้น เมืองที่ผู้เล่นยังมีฝัน ฝันว่าจะได้อาชีพใหม่ๆ ได้ทักษะเจ๋งๆ และยังไม่มีโอกาสได้ลิ้มลองหรือคาดการณ์ได้ว่า ทักษะลบประวัติและปลดผนึกของคนอื่นจะทำผลประโยชน์มหาศาลให้ตนเองแค่ไหน และต่อให้คิดได้ ก็ใช่ว่าจะมีปัญญาตักตวงหาผลประโยชน์ ไม่เหมือนพวกมือเก่าบางคนที่รู้ตัวว่าได้เลือกเดินทางสายอื่นไปแล้ว มีโอกาสที่จะได้ทักษะนี้น้อยเต็มที แต่ก็ยังมีความอยากได้อยากมีไม่สิ้นสุด จึงต้องทำตัวเป็นเสือหิวที่จับจ้องจะตระครุบเนื้อในมือของคนอื่น สำหรับพ่อค้าตัวตั้งตัวตีทั้งห้า แม้จะได้ประโยชน์น้อยลงกว่าที่คาด แต่ก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย อย่าว่าแต่ การออกหน้าดำเนินการช่วยสร้างชื่อเสียงอย่างมหาศาล ความมีหน้ามีตาในคราวนี้อาจอำนวยให้เขาเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้อย่างต่อเนื่องในอีกหลายรูปแบบ เงื่อนไขของอาหมวยจึงไม่ถึงกับเต็มกลืน ส่วนกิลด์ทั้งห้า เครือข่ายนี้ได้ล้มความหวังของพวกเขาในการควบคุมเด็กสองคนนี้ไว้ทำประโยชน์ให้กับกิลด์ไปแล้วก็จริง แต่สิ่งที่พวกเขากังวลกันมากกว่า ก็คือ เครือข่ายนี้ต้องการอะไรแน่ จะตั้งตัวขึ้นเป็นกิลด์ในภายหลังเพื่อร่วมทำสงคราม หรือจะคอยตักตวงผลประโยชน์อย่างเดียวก็ยังน่าสงสัย แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร ก็รับรองไม่ได้ว่าจะไม่เป็นภัยกับใครในภายหลัง ดังนั้นอาหมวยกับวินทำงานน้อยลงเท่าไรก็เท่ากับทำประโยชน์ให้คนอื่นน้อยลง เครือข่ายที่เถ้าแก่ใหญ่ตั้งขึ้นก็ไม่ทำให้กิลด์ต่างๆรู้สึกว่ากำลังถูกคุกคามเหมือนในตอนแรกๆ พวกเขาจึงสนับสนุนอาหมวยเต็มที่ แต่ตัวแทนจากกิลด์ใหญ่ทั้งห้ายังมีเรื่องอื่นที่สงสัย “แม่หนู ทำการค้าต้องอาศัยความน่าเชื่อถือ เรื่องลบประวัติเราเห็นแล้ว แต่การปลดผนึกไอเทมระดับสูง เรายังไม่เคยเห็นเลยนะ” ไอล่า ตัวแทนจากเฮเดสเปิดประเด็นใหม่ ----------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 13:54:22

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 33 ผู้ปลดผนึก อาหมวยหันไปมองไอล่ายิ้มๆ “คงต้องทดสอบกันทั้งกระบวนการสินะ” ทันใดนั้น NPC จากอาคารเริ่มต้นที่อาหมวยคุ้นเคย และ NPC จากธนาคารก็ขึ้นมาบนเวที “เราได้สร้างห้องตัวอย่างตามที่เถ้าแก่ใหญ่และผู้เล่นจำนวนกว่าสิบล้านคนได้ลงชื่อขอไว้ที่ธนาคารในเมืองเริ่มต้นแล้ว” NPC จากธนาคารผายมือไปที่จอภาพยักษ์ที่อยู่รอบด้าน ภาพภายในห้องที่ธนาคารก็ปรากฏขึ้น ในห้องมีแค่โต๊ะกับเก้าอี้เหล็ก ไม่มีหน้าต่าง ประตูก็เป็นประตูมิติที่ต้องเปิดด้วยรหัสพิเศษ ในนั้นมีหุ่นยนตร์ที่จงใจสร้างให้เห็นว่าทำจากโลหะทั้งตัวแม้จะมีรูปร่างหน้าตาเหมือนคนทั่วไปอยู่หนึ่งตัว “หุ่นยนตร์ที่ท่านเห็น จะเป็นหุ่นที่อยู่ประจำห้อง มันจะเคลื่อนย้ายระหว่างห้องสองนี้ในธนาคารเท่านั้น มีหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้กับไอเทม โดยจะมีแต่เจ้าของไอเทมเท่านั้นที่สามารถเก็บไอเทมใส่กระเป๋าได้ และมันพูดไม่ได้ ไม่มีระบบความทรงจำ ฉะนั้น ต่อให้เป็นคนของบริษัทเอง ก็ไม่สามารถล้วงความลับออกจากปากหุ่นยนตร์ได้ว่า ผู้ปลดผนึกเป็นใคร หรือไอเทมที่ปลดผนึกได้เป็นอะไร” “เยี่ยมไปเลย” ผู้เล่นหลายคนตะโกนออกมา “ห้องที่สอง สภาพจะคล้ายห้องที่แสดงให้ชมอยู่ จะเป็นที่ที่ผู้ปลดผนึกทำการปลดผนึกไอเทม และทางธนาคารได้แถมห้องที่สามสำหรับเป็นห้องพักของผู้ปลดผนึก ดังนั้นเมื่อปลดผนึกเรียบร้อยแล้ว ผู้ปลดผนึกสามารถออกจากห้องได้โดยไม่ต้องพบหน้าใคร และเจ้าของไอเทมสามารถเข้าไปหยิบไอเทมเองหรือให้ผู้เล่นเอลโลฮิมหรือผู้เล่นหมวยหยิบออกมาให้ก็ได้” NPC จากอาคารเริ่มต้นเริ่มพูดบ้าง “และดิฉันมายืนที่ตรงนี้เพื่อมาเป็นคนยืนยันให้ผู้เล่นเอลโลฮิมและผู้เล่นหมวยวางใจว่า จะไม่มีภาพจากห้องที่สองปรากฏทางจอภาพนี้เด็ดขาด ในขณะที่ทดลองปลดผนึก” “ถ้าน้องหมวยได้ติดต่อผู้ปลดผนึกไว้แล้ว เราไปรับเขามาที่ธนาคารเลยไหม” NPC จากอาคารเริ่มต้นหันไปยิ้มให้อาหมวยอย่างรู้กัน ก็มี NPC อยู่ไม่กี่คนที่พอจะเดาได้ว่าผู้ปลดผนึกของอาหมวยเป็นใคร “ก็ได้” อาหมวยยอมเมมื่อเห็นว่าเลี่ยงไม่ได้ อีกอย่างเธอก็เคยบอกพวกนั้นไว้ว่าจะลบประวัติให้ฟรีสิบชิ้น เพิ่มการปลดผนึกอีกหน่อยก็ไม่เสียหายอะไร แต่ไอล่าแตะไหล่อาหมวยให้หยุด ก่อนจะบอก “เนื่องจากเราต้องการทดสอบทั้งระดับการลบประวัติและปลดผนึก ไอเทมที่ใช้ทดสอบมาจากกิลด์ทั้งห้า กิลด์ละหนึ่งชิ้น เราจะจ่ายให้ตามค่าบริการที่ตั้งไว้ ถ้าทำให้ไอเทมของกิลด์ใดกลับสู่สภาพเดิมได้ และกิลด์เจ้าของไอเทมจะแบ่งห้องๆหนึ่งในสาขาใหญ่เป็นจุดติดต่อการค้าของเธอสองคน โดยไม่เกี่ยวกับเครือข่าย แต่ถ้าไม่สำเร็จ ก็ไม่ได้ เข้าใจไหม” ฝูงชนเงียบกริบกันทั้งหมดเลยทีเดียว เพราะข้อเสนอนี้มันแปลว่า ถ้าวินกับอาหมวยเจ๋งจริง กิจการนี้ของทั้งคู่จะได้รับการคุ้มครองตลอดช่วงสงคราม ไม่ว่ากิลด์ไหนจะแพ้หรือชนะ อาหมวยกับวินก็จะมีพื้นที่ปลอดภัยสำหรับกิจการของตัวเองเสมอ เว้นเสียแต่ว่าจะมีกิลด์อื่นนอกจากกิลด์ทั้งห้าโผล่ขึ้นมาเป็นใหญ่แทน และที่สำคัญนี่เป็นการตลบหลังครั้งใหญ่จากกิลด์ทั้งห้า ด้วยข้อเสนอข้อเดียวนี้ เครือข่ายก็ไม่สามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์แต่เพียงผู้เดียวได้อีกแล้ว “ตกลง” อาหมวยตอบอย่างไม่ค่อยสนใจเท่าไร “ก็แค่เสือหิวกำลังเล่นบทรักเด็กกันทั้งนั้น” เธอคิดก่อนจะหันไปหาเถ้าแก่ใหญ่ “ช่วยเลือกพ่อค้าที่มีทักษะประเมินราคาสูงที่สุดมาทำหน้าที่ด้วย” ----------------------------------- “อะแห่ม เกือบลืมบอกไปว่า เนื่องจากวันนี้เป็นการโชว์สินค้าตัวอย่าง ดังนั้นจึงไม่เก็บค่าบริการ แต่ในการใช้บริการครั้งถัดไป เราเก็บค่าบริการหนึ่งพันเหรียญเงินต่อหนึ่งวันนะครับ” NPC จากธนาคารบอกทุกคนทันทีที่เข้ามาในห้องปลดผนึก เล่นเอาเสียงโห่ดังกึกก้องลานกลางเมือง แต่ก็นั่นแหละ คนพูดได้ยินเสียที่ไหน “ผมขอแนะนำให้รู้จัก หีบสมบัติ ผู้ดูแลคลังของกิลด์ขุมทรัพย์เจ็ดคาบสมุทร เป็นคนที่มีทักษะประเมินราคาระดับ 72 อาจจะสูงที่สุดในเกมด้วยซ้ำ ไม่ใช่แค่ในเมืองนี้ ขณะนี้” เถ้าแก่ใหญ่แนะนำหีบสมบัติให้อาหมวยกับวินรู้จัก “เขาจะเป็นคนประเมินราคาของให้” ของชิ้นแรกมาจากกิลด์ขุมทรัพย์นั่นเอง “เพื่อไม่ให้เกิดความคลางแคลงใจกับการประเมินราคา ผมเริ่มที่กิลด์ผมก่อนเลยก็แล้วกัน” หีบสมบัติเสนอ เขาหยิบกระดูกเก่าๆสองชิ้นออกมา ทุกคนในห้องหันไปดูอย่างสงสัยได้ไม่นาน หีบสมบัติก็พูดออกมาว่า “ไอเทมชิ้นนี้ ต้องจ่ายค่าบริการ ห้าพันเหรียญทอง” “ไอ้กระดูกผุๆสองท่อนเนี่ยนะ ราคาเต็มถึงห้าหมื่นเหรียญทอง” หลายคนทั้งที่อยู่ที่ลานกลางเมืองและในห้องอดตกใจกับราคาประเมินของไอเทมชิ้นแรกไม่ได้ เมื่อหายตกตะลึง เถ้าแก่ใหญ่ก็รับมาส่งให้วิน กระดูกโจรสลัด ระดับห้า เจ้าของคือ หมีขาวแห่งแอนตาคติกก้า ต้องการลบประวัติหรือไม่ “อะ ของพี่หมีขาวเองหรือนี่ ต้องทำให้เต็มที่เสียหน่อยแล้ว” วินคิดอย่างดีใจที่เจอของคนคุ้นเคย แล้วก็ค่อนข้างแน่ใจว่ามันจะกลับไปอยู่ในมือเจ้าของเดิม “ลบ” กระดูกโจรสลัด ระดับเจ็ด พลังโจมตี ไม่มี วินส่งไอเทมให้อาหมวยอย่างงงๆ “ระดับตั้งสูง ใช้ทำอะไรไม่ได้เลยหรือไง” อาหมวยรับไอเทม แล้วเดินเข้าไปในห้องที่สองพร้อมหุ่นยนตร์ คนรอทั้งคนที่ธนาคาร และเกมเมอร์ที่ลานกลางเมืองรอจนกระสับกระส่ายทั้งๆที่อาหมวยหายไปแค่ห้านาที “เมื่อกี้ลืมถามไปว่า เจ้าของจะเข้าไปเอาเองหรือ จะให้เอาออกมาโชว์” อาหมวยเดินกลับมาถามตัวเปล่า หีบสมบัติชิงตอบก่อนที่จะมีใครได้พูด “ผมเข้าไปเอาเอง” เขาหายไปครู่เดียวก็กลับมาควักเงินห้าพันเหรียญทองส่งให้วินทันที วินก็แบ่งให้เถ้าแก่ใหญ่ไปหนึ่งพันเหรียญทองเป็นค่าจัดการ “กิลด์ขุมทรัพย์จะรอต้อนรับพวกคุณสองคนอย่างใจจดจ่อ” หีบสมบัติบอกยิ้มๆ ก่อนจะเรียกไอเทมชิ้นต่อไปมาประเมินราคา ไอเทมของกิลด์วังบุปผา เป็นเพียงขลุ่ยเหล็กระดับสี่เลาหนึ่ง แต่ค่าบริการกลับสูงถึงห้าพันห้าร้อยเหรียญทอง และเหมือนหีบสมบัติ ตัวแทนของกิลด์เข้าไปหยิบไอเทมเอง ก่อนจะออกมาจ่ายเงิน ไอเทมของกิลด์อัศวิน เป็นอานม้าเก่าๆ ในขณะที่เฮเดส ส่งดาบยาวเล่มหนึ่งมา ของที่ราคาประเมินสูงที่สุดมาจากกิลด์พยัคฆ์สามเศียร เป็นสนับมือขึ้นสนิมอันหนึ่ง ซึ่งอาหมวยไม่แปลกใจเท่าไร พี่ใหญ่พยัคฆ์รู้อยู่แล้วว่าควรจะส่งของระดับไหนมาให้เธอ คนดูแม้จะผิดหวังที่ไม่มีโอกาสได้รู้ว่าไอเทมที่แต่ละกิลด์เอามาเป็นอะไร แค่ค่าลบประวัติและปลดผนึกที่รวมกันทั้งหมดเกือบหนึ่งแสนเหรียญทอง ก็ทำให้พวกเขาได้เดากันสนุกว่า ไอเทมพวกนั้นเป็นอะไร ของใครกันแน่ เป็นของของพวกมีตำแหน่งสูงๆในกิลด์ที่ถูกฆ่าตายในสงครามปีก่อนๆ หรือเป็นของที่หัวหน้ากิลด์ได้มาจากการรบ “นายว่าไหม ข้าว่าไอ้กระดูกสองท่อนนั่นต้องเป็นอาวุธที่ตกจากเฮเดสเมื่อปีที่แล้วแน่เลย” “จะบ้าเหรอ เฮเดสไม่เคยใช้อาวุธที่เป็นกระดูก” “เฮ้ย เจ้าแห่งความตาย ทำไมจะมีกระดูกสักชิ้นสองชิ้นไม่ได้” “ข้าว่า ขลุ่ยนั่น ต้องเป็นของฟลอร่า เทพธิดาบุปผาแน่เลย” “เป็นไปไม่ได้ เทพธิดาบุปผาไม่เคยตายในสงครามสักหน่อย” “แล้วตายตอนอื่นไม่ได้หรือไง” “อย่าเถียงกันเลยน่า ฉันว่าที่น่าสนใจว่า คือสนับมือราคาเท่าบ้านนั่น นายว่ามันจะเป็นไอเทมของใคร” แต่เดาไปก็เท่านั้น คนที่รู้จริงก็มีแต่ตัวแทนของแต่ละกิลด์เท่านั้นแหละ และอ้อ ต้องนับอาหมวยอีกคน “พวกเราขอเวลาคัดคนและเตรียมการณ์สักสองอาทิตย์ตามเวลาในโลกจริงนะ ถึงจะเริ่มงานในทวีปใหญ่ได้ เราสองคนจะไปทวีปใหญ่เมื่อไหร่ล่ะ” เถ้าแก่ใหญ่กะเวลาก่อนจะถามอาหมวยกับวิน “ก็น่าจะประมาณตอนนั้นแหละฮะ ต้องรอให้อายุถึงก่อน” วินตอบอย่างร่าเริง “อ้าว งั้นก็ใกล้วันเกิดหมวยน้อยน่ะสิ จะเข้ามาเล่นเกมไหมล่ะวันนั้น พี่ๆจะได้จัดงานฉลองให้” คิมยังจอง รีบเอาใจทันที จากที่สังเกตดูคนอยู่เบื้องหลังสั่งการผ่านอาหมวยตลอดเลย เอาใจไว้หน่อยก็ไม่เสียหาย “งานวันเกิด เขาก็ฉลองกับคนในบ้านกัน ทำไมต้องมาฉลองในเกม” อาหมวยตอบอย่างไม่มีเยื่อใย “โธ่ อาหมวยน้อย เรามาฉลองตอนที่เข้านอนแล้วก็ได้นี่นา เป็นอีกงานนึงไง นะอาหมวยนะ” วินรีบอ้อนทันที อาหมวยเห็นว่ามันเป็นวันเกิดวินก็เลยไม่อยากขัดใจ “ก็ได้” “ไชโย อาหมวยน้อยน่ารักที่สุดเลย” วินกระโดดร้องอย่างดีใจ คิมยังจองดูแล้วก็ได้แต่สงสัย ตกลงมันวันเกิดใครกันแน่ฟะ ------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 13:54:53

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 34 ความล้มเหลวต่อเนื่อง เช้าวันจันทร์ “อะไรนะ ฟังผิดหรือเปล่า” อาหมวยถามเพื่อนร่วมแลปด้วยความตกใจหลังจากที่อีกฝ่ายบอกว่าอาจารย์ที่ปรึกษาของอาหมวยจะไปทำแลปที่อเมริกาสองเดือน “ฟังผิดที่ไหนกัน ไปเลยแก ไปเช็ค อีเมลล์ อาจารย์ส่งอีเมลล์ให้ลูกศิษย์ทุกคนเลย สั่งให้พวกเราส่งแผนงานช่วงสามเดือนข้างหน้าใหม่หมด ส่วนใหญ่ก็ไม่มีปัญหาอะไร พวกน้องๆที่เพิ่งเข้าแลปแล้วก็ทำไปตามปกติ เหลือแกกะข้าสองคนที่ปิดแลปแล้ว แต่ข้าปิดหลังแกตั้งเดือน ข้าเลยบอกอาจารย์ว่า ข้ารออาจารย์กลับมาก่อนดีกว่า แต่ของแก อาจารย์บอกว่าจะเลื่อนให้แกมาสอบจบก่อนจะเดินทาง” เพื่อนอาหมวยบอกหน้าตาเฉย “เฮ้ย ดราฟแรกอาจารย์ยังไม่ส่งกลับเลย จะสอบยังไงฟะ” อาหมวยโวย “เสียใจด้วยนะแก” เพื่อนอาหมวยวางเอกสารแฟ้มหนาปึกลงตรงหน้าอาหมวย “อาจารย์ฝากเอามาให้แกวะ ตรวจเสร็จหมดแล้ว แถมบอกว่า ถ้าเป็นไปได้ สามบทแรกส่งภายในวันศุกร์นี้ อาจารย์จะเอาไปตรวจที่บ้านให้ช่วงเสาร์อาทิตย์” “เฮ้ย” อาหมวยร้องได้คำเดียว หลังจากนั้นก็ต้องไปนั่งแก้งานแต่โดยดี งานนี้บ่นไปก็ไม่มีคนเห็นใจ มีแต่คนบอก “อาจารย์จะถีบส่งให้จบเร็วขึ้นทั้งที แกควรจะดีใจต่างหาก” ผลก็คือคืนวันจันทร์ถึงวันพฤหัส อาหมวยเล่นเกมด้วยการ “วินจะไปไหนก็ไปนะ อาจะอยู่ในห้อง” “อ้าว ไม่ออกไปตีสัตว์อสูรกันหน่อยเหรอ เดี๋ยวงูของอาหมวยไม่มีอะไรกินนะ” “ไม่ล่ะ อาเหนื่อย หมดแรง เดี๋ยวเอาพลังเวทย์ให้มันกินแทนก็แล้วกัน วินไปเล่นเถอะ” เจ้าวินก็เลยได้ไปปาร์ตี้กับคนอื่นๆอย่างร่าเริง ว่างๆก็เอาไอเทมกลับมาให้อาหมวยปลดผนึกบ้างซ่อมบ้างแล้วก็ออกไปขายของหารายได้ พอใครถามหาอาหมวย เจ้าวินก็ตอบฉะฉาน “ช่วงนี้อาหมวยน้อยเตรียมตัวสอบครับ เลยหมดแรงเล่น” บรรดาผู้ใหญ่รู้มากก็ อ๋อ อาทิตย์หน้าจะมีสอบเข้า ม.สี่กันตั้งหลายโรงเรียนนี่เนอะ “งั้นฝากให้กำลังใจอาหมวยน้อยของนายด้วยก็แล้วกันนะ” แล้ววินก็ยิ้มกว้างรับกำลังใจที่ฝากมาไปให้อาหมวยน้อยอย่างมากมาย การที่อาหมวยน้อยอยู่แต่ในห้องแล้วเลี้ยงเจ้าอินดิโก้ดราก้อนด้วยพลังเวทย์อย่างเดียวก็ใช่ว่าจะได้พักผ่อน อาหมวยเครียดกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะพลังเวทย์ที่สะสมไว้มันไม่คงตัวเอาเสียเลย เดี๋ยวหายๆ จนอาหมวย กลัวว่างูน้อยจะตายเอาเมื่อออกจากเกม ตามปกติมังกรชนิดนี้มักจะถนัดการใช้เวทย์ชนิดใดชนิดหนึ่งมาแต่กำเนิด อย่างเจ้าตัวนี้มันถนัดการใช้เวทย์ไฟ ดังจะเห็นได้จากการที่มันสามารถพ่นไฟในขณะที่ต่อสู้ได้ แต่โปรแกรมเมอร์ที่สร้างมันขึ้นได้กำหนดให้ตัวอ่อนทุกตัวสามารถพัฒนาความถนัดได้ทุกสาย จะได้ประหยัดหน่วยความจำ ไม่ต้องสร้างตัวอ่อนทุกธาตุ มีแบบเดียวพอ แล้วถ้าอยากได้มังกรธาตุไหน ก็ให้เฉพาะเวทย์ธาตุนั้นเป็นอาหารตอนที่ฟัก แต่โปรแกรมเมอร์ลืมนึกไปสองเรื่อง เรื่องแรก ตัวอ่อนมังกรเป็นโปรแกรมระดับสูงที่บริษัทสั่งให้ใส่โปรแกรมป้องกันบักมาตรฐาน ที่จะสั่งให้ตัวอ่อนมังกรพยายามสร้างความสมดุลให้ตัวมันเองให้มากที่สุด ผลก็คือ ถ้าเลือกได้ ตัวอ่อนมังกรมันจะเลือกกินพลังเวทย์ทุกธาตุให้เท่าๆกัน เรื่องที่สอง ผู้เล่นบางคน อย่างเช่น อาหมวย เป็นต้น ไม่ได้ใช้เวทย์เป็นอยู่ธาตุเดียว เรื่องไม่คาดคิดมันจึงเกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ แสงสีทองที่เชื่อมต่อระหว่างมืออาหมวยกับลูกแก้วในคฑามังกรค่อยๆดับลง อาหมวยยิ้มด้วยความพอใจ เมื่อเห็นลูกแก้วทรงรีที่หัวคฑาเปลี่ยนเป็นห้าสีไม่ซ้ำกัน ถึงอาหมวยจะถนัดเวทย์ไฟที่สุด แต่ในเมื่อปีเตอร์ บอกว่า ลูกแก้วนี่รับพลังเวทย์ได้ห้าธาตุ แล้วเรื่องอะไรจะใช้เวทย์เดียวซ้ำๆ ชื่นชมฝีมือตัวเองได้ครู่เดียว อาหมวยก็ต้องมองหัวคฑาตาค้าง เพราะลูกแก้วเริ่มเปลี่ยนมาเป็นสีขาวขุ่นเหมือนเดิมหมด ยกเว้นลูกสีแดงที่มีเวทย์ธาตุไฟ อาหมวยรีบเติมพลังเวทย์ธาตุอื่นๆทันที แม้จะไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่มันก็ค่อยๆจางหายไปอีก แม้ว่าความเร็วในการเปลี่ยนสีมันจะช้าลงนิดหน่อย ตลอดคืนวันจันทร์หรือสองวันในเกม อาหมวยเอาแต่ชาร์ทพลังเวทย์ใส่ลูกแก้ว จนทักษะการใช้เวทย์ธาตุอื่นๆเพิ่มขึ้นมาจนเกือบจะสูสีกับธาตุไฟ แถมพลังจิตยังขึ้นไปเป็นเกือบหมื่น แต่พลังเวทย์เหล่านี้ก็ถูกบรรจุไว้ในลูกแก้วได้ไม่นานอยู่ดี พอต้องออฟไลน์ อาหมวยจึงต้องตัดใจชาร์ทเฉพาะเวทย์ไฟไว้ในเจ้างูน้อยกิน พอเข้าเกมมาในคืนวันอังคารถึงพฤหัสฯ เหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก จนอาหมวยชักจะอ่อนใจ พอถึงคืนวันศุกร์ที่อาหมวยส่งงานแล้ว และมีเวลาออนไลน์ได้ยาวขึ้นในช่วงสุดสัปดาห์อีกครั้ง อาหมวยก็ชวนวิน ออกนอกเมืองทันที “อ้าวอาหมวยออกนอกเมืองได้แล้วเหรอ” วินงง “อืมม แต่เรื่องตีสัตว์อสูรเป็นเรื่องรองนะ อาจะขอทดลองใช้เวทย์หน่อย” อาหมวยซึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมพลังเวทย์สายอื่นถึงเก็บไว้ในลูกแก้วไม่ได้นานพูดอย่างร้อนใจ “ได้สิ แล้ววันนี้จะปาร์ตี้กันหรือเปล่า” “ไม่ต้อง ขืนอยู่ปาร์ตี้เดียวกันวินก็ไม่ได้ทักษะเท่านั้นเอง ไปกันเถอะ” “แล้วไปไหนดีล่ะ วินถาม” “ไปที่เดิมไง” อาหมวยหมายถึงทุ่งหญ้าควายป่า แต่วินส่ายหน้าเดี๊ยะ “คือว่าอาทิตย์เก่ามีคนไปเจอแท่งดินแปลกประหลาดที่กลางทุ่งหญ้าน่ะ” วินทำหน้าแบบรู้กันอยู่สองนะว่าแท่งดินไหน ก่อนจะพูดต่อ “ตอนนี้ เลยมีคนไปสำรวจแถวนั้นกันเยอะแยะไปหมดเลย” อาหมวยถอนหายใจดังเฮือก “แล้วมีที่ไหนอีกบ้างที่มันเงียบๆ” “ตรงทางไปที่ทุ่งหญ้า มีทางแยกเล็กๆไปถึงลำธารแห่งหนึ่ง ไม่ค่อยมีคนผ่านเท่าไร เพราะสัตว์อสูรน้อย แถมยังเป็นพวกครึ่งๆกลางๆระดับไม่สูงไม่ต่ำ แถมไม่เคยให้ของดีๆ อาหมวยจะไปไหมล่ะ” อาหมวยพยักหน้า ก็ยังไงเธอก็ไม่ได้ค่าประสบการณ์อยู่แล้วนี่ ------------------------------------------- เนื่องจากอาหมวยมีข้อสันนิษฐานว่าพลังเวทย์ธาตุอื่นเก็บได้ไม่ดีเท่าธาตุไฟเป็นเพราะ มีทักษะในการใช้เวทย์ไม่หลากหลายพอ เจ้าวินจึงรับเป็นที่ปรึกษาหาทางใช้เวทย์ในรูปแบบต่างๆให้อาหมวย “ทักษะแช่แข็งไงอาหมวย” “ก็เคยทำไปแล้วนี่ ตอนที่สู้กับผีดิบไง” “โหย ตอนนั้นมันแค่ชะงักค้างไปนิดเดียวเอง อาหมวยทำให้ได้อย่างในหนังเลยดิ แบบที่พอโดนปุ๊บก็กลายเป็นน้ำแข็งทั้งตัว แล้วก็แตกเปรี๊ยะกลายเป็นผงไปเลย” รอบเช้าหมูป่าสีน้ำตาล ระดับ 35-38 ฝูงเล็กๆจึงกลายเป็นผู้โชคร้ายกันทั้งฝูง ที่จริงฝีมืออาหมวยไม่ได้ดีเลิศขนาดจะแช่แข็งหมูป่าได้ทั้งฝูงในทันทีหรอก แต่เจ้าวินช่วยต้อนหมูทดลองมาให้ทีละตัว กว่าจะทำให้หมูทดลองกลายเป็นน้ำแข็งแล้วแตกเปรี๊ยะก็หมดเวลาครึ่งเช้าไปแล้ว แต่ถึงทักษะจะขึ้นไปแค่ไหน พออาหมวยลองเติมพลังเวทย์ธาตุน้ำในลูกแก้ว มันก็ค่อยๆจางหายไปเหมือนเดิม “เปลี่ยนเป็นธาตุลมมั่ง” อาหมวยเปลี่ยนใจหลังกินข้าวกลางวันเสร็จ “งั้นเอาแบบเกมนินจาไหมอาหมวย” วินนึกอยู่นาน ว่าเวทย์ลมจะทำอะไรได้ “ยังไง” “ก็บังคับลมให้โจมตีสัตว์อสูรไง เกมนั้นเขาว่าไงนะ อ๋อ ใช้สายลมเป็นคมดาบ” เม่นยักษ์ระดับยี่สิบแปดจึงตกที่นั่งลำบากเป็นรายต่อไป แต่การบังคับลมเป็นอาวุธมันยากกว่าการสั่งให้พัดให้ปลิวไปเลย ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงอาหมวยก็โกนขนเม่นได้ครึ่งตัว ใช้สายลมปาดต่อไปอีกร้อยกว่าครั้งมันถึงจะตาย และก็เหมือนเดิม พลังเวทย์ธาตุลมในลูกแก้วจางหายลงไปเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด “อาหมวยลองทำพายุหิมะมั่งไหม” วินเสนอเมื่อเหลือบไปเห็นเม่นตัวที่สอง คราวนี้ ผู้โชคร้ายคือสัตว์อสูรทุกชนิดที่อยู่ในรัศมี 20 เมตร เพราะอาหมวยควบคุมพลังเวทย์ไม่เก่งพอ ลมพายุมันเลยพัดเป็นวงกว้างกระจัดกระจาย เสียจนสัตว์อสูรแถวนั้นโดนโยนขึ้นโยนลงจนคนดูอย่างวินตาลาย สำหรับการผสมธาตุเพื่อสร้างพายุหิมะ อาหมวยต้องลองทำถึงห้ารอบกว่าจะสำเร็จ และเหมือนเดิมพลังเวทย์ที่ชาร์ทเข้าไปใหม่ก็ยังจางหายไปเรื่อยๆ ไม่คงที่เหมือนเวทย์ธาตุไฟอยู่ดี โชคดีเริ่มกลับมาหาสัตว์อสูรในวันรุ่งขึ้น เพราะอาหมวยตัดสินใจฝึกเวทย์ธาตุดิน “อาหมวยทำอะไรน่ะ” วินถามเมื่อเห็นแท่งดินใหญ่บ้างเล็กบ้างโผล่ขึ้นข้างเต้นท์เต็มไปหมด “ฝึกเวทย์ธาตุดิน” อาหมวยตอบอย่างเซ็งๆ ฝึกมาตั้งนาน แต่พอลองชาร์ทพลังใส่ลูกแก้ว ก็เหมือนเดิม “อาหมวยลองทำให้มันขึ้นเป็นรูปคนได้ไหมอะ” วินถามหลังจากที่เดินวนรอบแท่งดินสูงเท่าเอว “ทำไม จะเล่นตุ๊กตาเหรอ เดี๋ยวสร้างหิมะให้ก็ได้ จะได้ปั้นตุ๊กตาหิมะเล่นกัน” อาหมวยที่ชักเบื่อกับความล้มเหลวของตัวเองในการชาร์ทพลังเวทย์ เกิดนึกอยากเปลี่ยนบรรยากาศไปเล่นแผลงๆ เสียงั้น วินทำหน้าย่น “ใครบอก วินคิดถึงโกเลมต่างหาก” “โกเลม อะไร” อาหมวยไม่ค่อยได้เล่นเกมแนวนี้เท่าไร “ก็หุ่นปั้นที่สร้างจากดินไงอาหมวย เราให้มันช่วยสู้ได้ด้วยนะ” จากนั้นวินชักชวนให้อาหมวย ลองสร้างโกเลมอย่างกระตือรือร้น ชนิดที่ว่า หากนักอาคมสายปลุกวิญญาณสักคนมาได้ยินคงขอเขกหัวเจ้าวินสักโป๊กสองโป๊ก โทษฐานที่คิดว่า โกเลม มันสร้างกันได้ด้วยวิธีนี้ จนถึงตอนนี้ โกเลมที่ปรากฏในเกมมีสองประเภท ประเภทแรกคือ โกเลมดิน กับโกเลมเลือด เวทย์สร้างโกเลมดินเป็นเวทย์ระดับห้า ซึ่งนั่นแปลว่า ตำราเวทย์จะตกจากสัตว์เวทย์ในป่ามนต์ดำระดับตั้งแต่ห้าสิบขึ้นไปเท่านั้น และอัตราการตกก็น้อยกว่า 1% อีกต่างหาก สำหรับผู้เล่นในทวีปใหญ่ สัตว์อสูรระดับห้าสิบถือได้ว่ากระจอกมาก แต่สัตว์เวทย์ระดับห้าสิบนี่ ผู้เล่นระดับเจ็ดสิบยังไม่กล้าต่อกรด้วยแบบตัวต่อตัว เพราะสัตว์เวทย์ระดับนี้มักใช้เวทย์ได้มากกว่าหนึ่งธาตุแถมยังมีพลังป้องกันสูงลิบ คนที่อยากได้เวทย์นี้มักต้องรวมกลุ่มกับผู้เล่นสายต่อสู้กลุ่มใหญ่ลุยป่ามนต์ดำนับเดือนกว่าจะได้ตำรามา เมื่อเรียนเวทย์ได้แล้ว ก็มีนักเวทย์น้อยคนนักที่จะมีพลังจิตเพียงพอที่จะร่ายเวทย์สร้างโกเลม จึงเหลือแต่นักอาคมที่สามารถค่อยๆสะสมพลังจิตเขียนอักขระทีละตัวประกอบขึ้นเป็นม้วนคาถาโกเลมดิน และแม้จะมีม้วนคาถา ก็ต้องมีทักษะการใช้ยันต์สูงพอ ถึงจะเรียกโกเลมออกมาได้ โกเลมดินจะมีระดับสามสิบเท่ากันหมดทุกตัว จะช่วยเจ้าของต่อสู้จนกว่าจะถูกทำลาย แต่ถ้าเจ้าของใช้เลือดทำพันธสัญญากับโกเลม มันจะสามารถดูดเลือดเจ้าของมาเพิ่มพลังชีวิตตัวเองได้ และกลายเป็นโกเลมเลือด แม้ว่าโกเลมเลือดจะอยู่ได้นานกว่าโกเลมดินมากๆ แต่นักอาคมส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครกล้าสร้างกัน เพราะถ้ามันใกล้ตาย มันมักจะดูดเลือดเจ้าของมาเพิ่มพลังชีวิตตัวเอง ซึ่งส่วนใหญ่มันจะลากเจ้าของมันให้ตายตามไปด้วยมากกว่าจะพากันรอดทั้งคู่ แม้ว่านักอาคมทั้งเกมจะรู้ว่าการสร้างโกเลมต้องทำอย่างไร และแต่ละขั้นตอนมันยากแสนยากแค่ไหน แต่สองอาหลานคู่นี้ไม่ได้รู้เรื่องด้วย ทั้งคู่จึงได้ทำการทดลองกันอย่างสนุกสนาน เป๊าะ “ว้า หักอีกแล้วอะ อาหมวย” วินบ่นพึมเมื่อเห็นตุ๊กตาดินที่อาหมวยเรียกให้โผล่ขึ้นมาโดยใช้เวทย์ ขาหักทันทีที่อาหมวยบังคับให้มันขยับ “นั่นดิ ทำยังไงดี” อาหมวยชักกลุ้มเหมือนกัน “สงสัยมันจะแข็งไปนะอาหมวย” “เหรองั้นก็ต้องผสมน้ำนะสิ” ว่าแล้วอาหมวยก็ย้ายทำเลไปที่ริมน้ำทันที เปล่า สองอาหลานไม่ได้เล่นปั้นดินเหนียวกันที่ริมน้ำหรอก โน่น ไปนั่งใช้เวทย์สองสายธาตุน้ำกับธาตุดินบังคับให้โกเลมมันโผล่ขึ้นมาจากน้ำ “โผล่แล้วๆ” เจ้าวินตะโกนลั่นเมื่อก้อนดินกลมๆที่น่าจะเป็นส่วนหัวเริ่มโผล่ขึ้นเหนือน้ำ เผละ “ว้า” วินร้องลั่นเมื่อก้อนดินไม่อยู่ตัวพอ กลายเป็นดินเหลวๆไหลลงน้ำไปเป็นโคลนเหมือนเดิม “ไม่เป็นไร เอาใหม่ได้” รู้สึกอาหมวยจะสนุกกับการเล่นแบบนี้เสียเหลือเกิน ------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 13:55:47

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 35 บุคคลที่ต้องตรวจสอบ “อาหมวย เอาแก้มให้ยุ้ยๆอีกหน่อย” ผ่านไปสามชั่วโมง ในที่สุดอาหมวยก็สร้างตุ๊กตาขึ้นมาจนเป็นรูปเป็นร่างขึ้นจนได้ ซึ่งตลอดเวลาเจ้าวินก็ทำหน้าที่เป็นผู้ตรวจสอบคุณภาพ บอกให้ปรับโน่นนิดนี่หน่อย จนตุ๊กตาขนาดสูงหนึ่งเมตรตัวนี้กลายเป็นรูปเด็กตุ้ยนุ้ยตัวอ้วนกลมน่ารักจนไม่น่าจะกลายเป็นโกเลมไปสู้กับใครได้ “อาหมวย เพิ่มพุงอีกนิดนึง จะได้น่าฟัดขึ้นอีกหน่อย” อาหมวยใช้เวทย์ดึงเอาโคลนที่ริมน้ำขึ้นมาเพิ่มตรงส่วนพุงทันที ดูเหมือนสองอาหลานจะเล่นสนุกจนลืมไปแล้วว่า เมื่อสามชั่วโมงก่อนคิดจะทำอะไร “เสร็จเสียที แล้วทีนี้จะทำอะไรต่อดีล่ะ” วินพิจารณาตุ๊กตาอย่างพออกพอใจ ก่อนจะถามอาหมวย “ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้คงต้องชาร์ทพลังเวทย์อีกแล้ว” อาหมวยหยิบคฑามังกรขึ้นมาดูแล้วก็ย่นจมูก เมื่อเห็นว่าตอนนี้ลูกแก้วสี่ลูกกลายเป็นสีขาวขุ่นหมดแล้ว เหลือแต่ลูกสีแดงที่บรรจุเวทย์ไฟเท่านั้นที่ยังไม่เปลี่ยนแปลง “ชาร์ททีเสียพลังจิตเยอะไหม” วินถามอย่างสนอกสนใจ “ชาร์ทให้เต็มน่ะไม่เท่าไร แต่มันหายเอาๆนี่สิ เลยต้องทำซ้ำๆอยู่เรื่อย เปลืองพลังจิดน่าดูเลย” ระหว่างที่อาหมวยพูด ทั้งเธอและวินไม่ได้สังเกตเลยว่า ผิวของตุ๊กตาที่สร้างจากเวทย์ดินและน้ำของอาหมวยจะเปล่งประกายแปลกๆเมื่ออาหมวยเผอิญเอาหัวคฑาหันไปทางมัน “มาลองชาร์ทแบบมาราธอนกันดูไหมอาหมวย” วินเสนออย่างนึกสนุก “ยังไง” “ก็อาหมวยชาร์ทพลังเวทย์ไปเรื่อยๆไง อันไหนหายก็เติมเอา ดูซิว่ามันจะหายไปได้สักแค่ไหนกัน” อาหมวยนิ่งฟังอย่างสนใจก่อนบอก “งั้นเปลี่ยนเอายาเพิ่มพลังจิตมาใส่ที่เข็มขัดให้หมดเลย ตั้งระบบดื่มยาอัตโนมัติด้วย” อาหมวยจัดการตามที่บอกทันที ส่วนวินก็เอายาเพิ่มพลังจิตในกระเป๋าออกมากองข้างนอก แล้วชวนอาหมวยเข้าปาร์ตี้ “วินจะได้ช่วยเติมอีกแรงไง” วินยิ้มกว้าง “ทำขนาดนี้ ไม่เสถียรอีกก็ให้มันรู้ไป” วินมองยาเพิ่มพลังจิตระดับสูงเป็นพันขวดอย่างพอใจ คนขายขนของยกโกดังมาเอง จะไม่พอได้ให้มันรู้ไป คาถาสร้างโกเลม เป็นคาถาที่ซับซ้อนใช้เวทย์หลายสาย และไม่เหมือนไอเทมอื่นๆตรงที่ว่าเจ้าของต้องใช้พลังจิตเพื่อเรียกมันออกมา ใช้มากที่สุดตอนที่สร้าง ตอนเรียกเก็บกับตอนเรียกออกมาอีกครั้งจะใช้น้อยหน่อย ไม่เหมือนไอเทมหรือสัตว์เลี้ยงอื่นๆที่จะเก็บมันหรือเรียกมันออกมาเมื่อไหร่ก็ได้ แม้จะมีนักเวทย์และนักอาคมจำนวนไม่มากนักที่เรียกโกเลมออกมาได้ แต่โกเลมก็จัดเป็นคาถากึ่งอาวุธอันดับสิบของการจัดลำดับเมื่อปีที่แล้ว ฝ่ายเทคนิคของบริษัทเกมจึงตัดสินใจตั้งโปรแกรมป้องกันบักอัติโนมัติทำงานทันทีที่ผู้เล่นใช้คาถาสร้างโกเลมไปได้เกินสามสิบเปอร์เซ็นต์ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้น ทั้งๆที่ตามปกติจะใส่ให้กับสัตว์อสูรหรือสัตว์เวทย์ที่มีระดับสูงมากๆเท่านั้น และในตอนนี้ ตุ๊กตาของอาหมวยก็ผ่านจุดนั้นมาแล้ว โปรแกรมที่เดิมมีหน้าที่ป้องกันบัก กำลังพยายามจะหาพลังเวทย์สายอื่นๆมาเติมให้กับตัวตุ๊กตา เพื่อที่จะพัฒนาไปเป็นโกเลมที่สมบรูณ์ และแหล่งพลังเวทย์เพียงแหล่งเดียวที่มันสามารถเชื่อมต่อได้ ก็คือ คฑามังกร เพราะอินดิโก้ดราก้อนมีโปรแกรมป้องกันบักในตระกูลเดียวกันฝังตัวอยู่ด้วย “เอาละนะ” อาหมวยใช้มือซ้ายยกคฑามังกรขึ้น แล้วเริ่มชาร์ทเวทย์ธาตุน้ำใส่ลูกแก้วในคฑา โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าทันทีที่อาหมวยเริ่มชาร์ทพลังเวทย์ พลังเวทย์ธาตุไฟในลูกแก้วสีแดงก็เริ่มหลั่งไหลไปหาตุ๊กตาที่อยู่ห่างออกไปแค่ครึ่งเมตรกว่าๆ “ลม” อาหมวยชาร์ทเวทย์ลมเป็นลำดับถัดไป ตอนนี้วินเริ่มสังเกตแล้วว่า ลูกแก้วสีแดงกลายเป็นสีขาวขุ่น ส่วนลูกแก้วสีฟ้าสีกำลังจางลง “อาหมวยชาร์ทต่อเลย มันกำลังจะหายไป” อาหมวยเพิ่มความเร็วในการชาร์พลังเวทย์ แต่ดูเหมือนว่าชาร์ทไปเท่าไรก็ไม่พอสักที -------------------------------------- ตึกสูงเสียดฟ้าใจกลางกรุงเทพมหานครแห่งหนึ่ง เป็นที่ตั้งของเครือบริษัท GWL หรือ Great War Legend ชั้นที่ 51 ถึง 100 เป็นที่ตั้งของห้องควบคุมเกมโซนต่างๆ รวมทั้งห้องควบคุมเกมประจำทวีปเริ่มต้น ห้องควบคุมทุกห้องจะเป็นห้องโถงใหญ่คล้ายๆห้องพัก NPC ประจำเควส แต่กลับมีพนักงานประจำอยู่น้อยกว่ามาก นั่นเป็นเพราะงานในส่วนนี้จะทำหน้าที่เป็นตัวกลางประสานงานระหว่าง NPC แผนกต่างๆ GM กับฝ่ายเทคนิคทั้งแผนก และส่งรายงานให้ฝ่ายบริหาร วันนี้ก็เป็นเหมือนวันหยุดทั่วๆไป พนักงานต่างก็วุ่นวายกับการทำงานมากกว่าวันธรรมดา เพราะคนที่ออน์ไลน์ในวันหยุดมีมากกว่าวันธรรมดาหลายเท่า จึงไม่มีใครเห็นไฟกระพริบสีเหลืองที่จอภาพจอหนึ่งเลย จนกระทั่งมันกระพริบครบหนึ่งนาทีแล้วเปลี่ยนเป็นสัญญาณเสียงแทน ออด ออด ออด ออด “ใครช่วยไปดูหน่อยซิว่าเกิดอะไรขึ้น” หญิงวัยสามสิบต้นๆในชุดสูทสั่งในฐานะหัวหน้าแผนก ชายร่างผอมคนหนึ่งวิ่งไปดูที่จอภาพ ก่อนจะวิ่งกลับไปที่เครื่องคอมของตัวเอง แล้วเคาะคำสั่งเรียกภาพจากจอนั้นให้มาขึ้นที่มอร์นิเตอร์ขนาดครึ่งเมตรของตนทันที “ซวยแล้ว มีเด็กคนนึงกำลังสร้างโกเลมในทวีปเริ่มต้น” ชายคนนั้นร้องลั่น จนหัวหน้าและเพื่อนๆพนักงานเดินเข้ามามุง “หือ ทำได้ยังไง สร้างโกเลมมันต้องใช้คาถา ไม่ใช่เหรอ” “เอ๊ะ นั่นมัน คฑามังกรนี่” “อื้อหือ พลังจิตเยอะน่าดู เจ้าโกเลมมันดูดไปเกือบหมื่นแล้วมั๊ง” เสียงอุทานและคำวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นอื้ออึงในขณะที่ชายคนแรกยังพรมนิ้วบนคีย์บอร์ดไม่หยุด เขากำลังตรวจสอบข้อมูลทั้งหมด “รู้สาเหตุหรือยัง” หัวหน้าถาม “โปรแกรมแก้บักทำงาน แล้วพอดีเด็กนั่นมีคฑามังกรกับเจ้าอินดิโก้ โกเลมมันเลยดูดพลังเวทย์เองได้” เขาถอนหายใจก่อนจะตอบ “งั้นก็ไม่เห็นต้องกังวล โกเลมระดับสามสิบ ใช้พลังเวทย์อย่างเดียว ไม่พึ่งคาถา ใช้พลังจิตไม่ต่ำกว่าแปดพัน แถมยังต้องมีพลังเวทย์ทั้งธาตุดิน ธาตุน้ำและธาตุลม เดี๋ยวพลังเวทย์ขาดตอนสักสองนาที ทุกอย่างก็จบ” พนักงานอาวุโสคนหนึ่งพูดขึ้น “มันไม่อย่างนั้นนะสิ” เจ้าของเครื่องคอมเคาะเรียกสถานะของโกเลมขึ้นมาให้ดู ตัวเลขพลังเวทย์ที่มันดูดเข้าไปเกินหมื่นสองไปนานแล้ว และยังเพิ่มขึ้นไม่หยุด และพอเขาสั่งให้แยกพลังเวทย์ตามธาตุ คนมุงก็อ้าปากค้างเพราะมันมีห้าธาตุ ไม่ใช่สามธาตุ และยังไม่ทันที่หัวหน้าจะได้ออกความเห็น ตัวเลขพลังเวทย์ธาตุน้ำก็หยุดที่หนึ่งหมื่น ตามมาด้วยธาตุดินที่ตัวเลขเท่ากัน “อะไรนี่ ดูดจนเต็มสเกลเลย” หัวหน้าอุทาน หลังจากนั้นไม่นาน เวทย์ลมก็เต็มบ้าง ส่วนเวทย์ไฟกับเวทย์แสงทะลุหมื่นไปแล้ว แต่ยังไม่ยอมหยุด “เด็กนั่นพกน้ำยาเพิ่มพลังจิตทีละกี่ขวดแน่” พนักงานคนหนึ่งมองแสงกระพริบที่เข็มขัดอาหมวยไม่วางตา “เวทย์ไฟหยุดแล้วที่หมื่นห้า” “เวทย์แสงก็เหมือนกัน” “บอกฉันที ว่าตัวเลขมันไม่ผิด” หัวหน้าร้อง เมื่อเห็นหน้าจอ ------------------------------------------------------- ตูม อาหมวยหงายหลังหมดแรงทันทีที่สิ้นเสียงระเบิด วินกระโจนเข้าไปประคองได้ทันท่วงที แต่ไม่ทันที่จะได้ถามไถ่อาการ เสียงประกาศก็ดังขึ้น โกเลมไฟ ระดับหกสิบถือกำเนิด ----------------------------- ในห้องควบคุม “มันมาได้ยังไง จีเอ็มยังไม่ได้ใส่มันลงไปในเกมนี่” พนักงานคนหนึ่งอุทาน หัวหน้าสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตอบ “ปัจจัยทุกอย่างมีอยู่ในเกมหมดแล้ว ที่บอกว่ายังไม่ได้ใส่ คือยังไม่ได้กำหนดให้ตำรามันตกจากสัตว์เวทย์ตัวไหนต่างหาก” “ปัจจัยครบ?” เจ้าของคอมฯยังจ้องหน้าจอไม่วางตา “มีพลังจิตรวมกับน้ำยาที่ต้องใช้ ไม่ต่ำกว่าหกหมื่นหน่วย รู้จักเวทย์ทั้งห้าธาตุ มีทักษะผสมธาตุ และสุดท้ายลงมือสร้างโกเลมไฟ” หัวหน้าตอบ “ยายเด็กนี่นะ” พนักงานคนหนึ่งอุทานเหมือนไม่อยากจะเชื่อ “ให้ตายสิ อยากจะรู้จริงๆว่าเด็กนี่มีทักษะอะไร มีพลังจิตแค่ไหน ถึงได้สร้างโกเลมสำเร็จ” “เสียใจด้วยนะ แผนกเราไม่มีสิทธิ์ตรวจสอบผู้เล่น หากผู้เล่นไม่ได้ทำผิดกฎ” หัวหน้าตัดบทก่อนจะไล่ลูกน้องให้กลับไปทำงาน พอทุกคนกลับไปประจำที่ของตัวเองเรียบร้อย หัวหน้าก็หันมาสั่งลูกน้องคนเดียวที่อยู่ที่โต๊ะทำงานตัวเองอยู่แล้ว “ทวี แจ้งจีเอ็มด้วยว่าให้ปล่อยตำราสร้างโกเลมไฟได้แล้ว และส่งไฟล์เหตุการณ์นี้ไปให้ฝ่ายเทคนิควิเคราะห์ด้วย” หัวหน้าหยุดคิดไปพักหนึ่งก่อนจะสั่ง “และเธอช่วยติดตามผู้เล่นคนนี้ไปจนกว่า ผลการตรวจสอบจากฝ่ายเทคนิคจะออกมา” “ครับ” ---------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 13:57:52

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 36 จุดสิ้นสุดของโกเลมไฟ ทางด้านอาหมวยกับวิน สองอาหลานยืนมองเจ้าโกเลมไฟอย่างงงๆ “มันเป็นตัวอะไรอะ อาหมวย” วินชี้ไปที่ตุ๊กตาตัวอ้วนๆกลมๆสีส้มแปร้ดขนฟูและมีเปลวไฟลุกวูบวาบอยู่ทั่วตัว “วินไม่รู้ แล้วอาจะรู้เหรอ” สองอาหลานรู้เรื่องพอๆกันเลย วินเดินไปสำรวจเจ้าโกเลมไฟใกล้ๆ ก้มๆเงยๆอยู่สักพัก ก็ลองเอามือไปแตะๆดู “ไม่ร้อนแฮะ แล้วก็นุ่มๆ หยุ่นๆดีจัง” ว่าแล้วเจ้าวินก็ปฏิบัติการดึงแก้ม ลูบพุง และสุดท้ายกระโจนเข้าไปฟัดทั้งตัว “อ๊าก มันเขี้ยว อาหมวยยกให้วินนะ วินขอ” อาหมวยมองหลานตาปริบๆ มันจะอายุครบสิบห้าหรือห้าขวบฟะ “แล้วยกให้มันต้องทำยังไงบ้างล่ะ” “อืมม นั่นสิ แล้วยังเรื่องเก็บมันอีก จะเก็บไว้ตรงไหนได้ละเนี่ย” วินหันมาคิดจริงจัง เมื่ออาหมวยไม่มีทีท่าว่าจะหวงตุ๊กตา “เก็บ ไอ้ตัวนี้เนี่ยะนะ” ทันทีที่อาหมวยพูดคำว่าเก็บ โกเลมไฟก็พุ่งตัวไปอยู่กับอินดิโก้ดราก้อนในอัญมณีที่หัวคฑา วินอ้าปากค้าง “มันเข้าไปอยู่กับงูของอาหมวยแล้วอะ” อาหมวยก็ค้างเหมือนกัน แต่คนละเรื่อง “ถ้ามันไปช่วยเจ้างูนี่ดูดพลังเวทย์แล้วเมื่อไหร่งูมันออกมาได้เนี่ย” ภาพการชาร์ทพลังเวทย์ที่ชาร์ทหายๆเริ่มกลับมาหลอกหลอน “อาหมวยเรียกมันออกมาหน่อย ขอวินเล่นกับมันอีกแป๊บนึงนะ” วินอ้อน “แล้วจะเรียกออกมายังไงล่ะ” อาหมวยยังก่งก๊ง “อาหมวยเปิดเมนูเกมหรือใช้ทักษะจำแนกดูสิ เผื่อมีข้อมูล” ในที่สุดก็เริ่มมีคนคิดออก อาหมวยเปิดดูเมนูเกม ก็เห็นมีข้อมูลเพิ่มในช่องสัตว์เลี้ยง โกเลมไฟ* ระดับหกสิบ พลังชีวิต 10,000 พลังโจมตีทางกายภาพ 5,000 พลังโจมตีเวทย์ไฟ 1,000 ตัวอ่อนอินดิโก้ดราก้อน ระดับ 81 พลังชีวิต – ยังไม่สามารถระบุได้ “หือ มันมีข้อมูลทั้งสองตัวเลย” อาหมวยอุทาน วินเลยวิ่งมาขอดูบ้าง “ข้อมูลเจ้างูน้อยนี่ ไม่ต้องบอกก็ได้เนอะ ไม่เห็นมีอะไรเลย แต่โห เจ้าโกเลมไฟนี่มันเก่งจริงๆ แต่เอ๊ะ มีดอกจันตรงชื่อโกเลมด้วย อาหมวยเรียกดูรายละเอียดต่อหน่อยสิ” วินยังช่างสังเกตเหมือนเดิม โกเลมไฟ สัตว์เลี้ยงสร้างจากพลังเวทย์ กินพลังเวทย์เป็นอาหาร สามารถซ่อมแซมตัวเองได้โดยการดูดพลังเวทย์จากผู้สร้าง จึงเชื่อฟังเฉพาะผู้สร้างและไม่สามารถโอนย้ายได้  ผู้สร้างสามารถครอบครองได้ครั้งละหนึ่งตัวเท่านั้น ข้อควรระวัง - สัตว์เวทย์ชนิดนี้รอบตัวมีเปลวไฟประทุตลอดเวลา สามารถเผาผู้เล่นหรือสัตว์เลี้ยงที่ไม่อยู่ในปาร์ตี้เดียวกันได้ ควรเก็บก่อนเข้าเมืองหรือเข้าไปที่ที่มีคนพลุ่กพล่าน วินทำหน้าผิดหวังถึงขีดสุดเมื่อรู้ว่า อาหมวยโอนยกให้ไม่ได้ แต่ด้วยความเป็นเด็กอารมณ์ดี พักเดียวเจ้าวินก็คิดข้อดีที่หมวยไม่ยกให้ได้ตั้งห้าข้อ หนึ่ง วินไม่มีที่เก็บ สอง วินไม่มีพลังเวทย์จะเลี้ยงมัน สาม อาหมวยจะได้มีเพื่อนตอนที่เข้าปาร์ตี้กับใครไม่ได้ สี่ อยากเล่นเมื่อไหร่ ก็ค่อยขอปาร์ตี้กับอาหมวยเอาก็ได้ และห้า ถ้ามันไปทำร้ายใคร วินก็ไม่ต้องรับผิดชอบ คิดข้อดีได้ห้าแล้ว ก็ “อาหมวย เรียกมันออกมาให้วินเล่นหน่อย” “โกเลมไฟ ออกมา” อาหมวยเรียกโกเลมมาให้วินเล่น ก่อนจะเลี่ยงไปชาร์ทพลังเวทย์ใส่ลูกแก้ว พอชาร์ทเสร็จ ก็เหมือนเดิม นอกจากลูกแก้วสีแดง สีอื่นๆก็ค่อยๆจางลง แต่ตอนนี้อาหมวยไม่มีอารมณ์และไม่มีน้ำยาเพิ่มพลังจิตเพียงพอที่จะชาร์ทมาราธอนอีกรอบ อาหมวยจึงเปลี่ยนไปเดินสำรวจลำธารแทน พออาหมวยเดินห่างเกินห้าเมตร โกเลมไฟที่ยืนนิ่งๆให้วินเล่นก็เดินตามอาหมวยมา วินก็เลยเดินตามมาบ้าง หลังจากนั้นไม่นาน สองอาหลานก็ค้นพบว่า เจ้าโกเลมไฟมันโจมตีสัตว์อสูรทุกตัวที่โผล่มาในรัศมีห้าเมตรรอบตัวอาหมวย และดูเหมือนมันจะทำตัวเป็นองครักษ์ประจำตัวอาหมวยอย่างเข้มแข็ง วินเลยได้เรื่องสนุกใหม่ ชวนอาหมวยเดินเที่ยวหาสัตว์อสูรแล้วปล่อยให้เจ้าโกเลมไฟมันจัดการ ถึงมวยระหว่างสัตว์อสูรกับสัตว์เวทย์จะไม่ค่อยสนุกเท่าไร เพราะแถบนี้ไม่มีสัตว์อสูรที่มีฝีมือพอจะสูสีกับเจ้าโกเลมไฟ แต่วินก็สนุกกับการวิ่งไล่เกมไอเทมไปขายอยู่ดี -------------------------------------------------- “เฮ้อ กว่าเจ้าเด็กสองคนนั่นจะนอน” ทวี ชายร่างผอมสูงที่ได้รับคำสั่งให้คอยติดตามหมวยน้อย บิดตัวอย่างเมื่อยขบหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ “ไงจะกลับบ้านแล้วเหรอ” พนักงานคนหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาทำงานกะเย็นทักทาย “ฮื่อ มาพอดีเลย มาตรงนี้หน่อยสิ” ทวีเรียกพนักงานคนนั้นให้มาหา “มีอะไร” “หัวหน้าสั่งให้ติดตามพฤติกรรมเด็กสองคนนี่ คุณช่วยเฝ้าต่อหน่อยนะ ผมจะกลับมาเข้าเวรพรุ่งนี้เช้า คุณอยู่กะเดียวหรือสองกะ” “สบายมากไม่ต้องเป็นห่วง คืนนี้ผมอยู่สองกะ สิบหกชั่วโมงรวด แล้วจะเฝ้าให้เอง ว่าแต่สองคนนี่มีปัญหาอะไรเหรอ” “ไม่มีอะไรที่ผิดกฎหรอก หัวหน้าแค่อยากติดตามจนกว่าฝ่ายเทคนิคจะยืนยันกลับมาเท่านั้นเอง” “โอเค งั้นหายห่วง” ทวีเก็บของกลับบ้านอย่างสบายใจ ก่อนเขาจะเปิดประตูห้องออกไป เขาชะงักนิดนึง เมื่อนึกขึ้นได้ว่า เมื่อตอนกลางวัน เขาเข้าไปค้นข้อมูลเกี่ยวกับโกเลมไฟ โกเลมไฟ สัตว์เวทย์ที่จะเพิ่มมากับแพทช์ 3.03 ระดับหกสิบตั้งแต่เกิด ถูกกำหนดให้มีหน้าที่คุ้มครองผู้สร้าง และทำตามคำสั่งของผู้สร้างอย่างเคร่งครัด หากคำสั่งไม่ขัดกับข้อกำหนดแรก จำกัดให้เข้าถึงเฉพาะข้อมูลของตัวเอง สามารถอัพเกรดเป็นอัลติเมทโกเลมได้โดยใช้รูน เนื่องจากอัลติเมทโกเลมเป็นสัตว์เวทย์ที่สร้างขึ้นเพื่อเป็นบริวารคู่ใจของนักเวทย์เบญจธาตุโดยเฉพาะ จึงขยายขอบเขตให้เข้าถึงข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับการใช้เวทย์ทั้งหมดในเกม ทวีสั่นหัวแรงๆ เหมือนจะไล่ข้อมูลที่เขาเพิ่งนึกได้ออกไป “เด็กสองคนนั่น คงทำป่วนไปไม่ได้มากกว่านี้แล้วล่ะ ถ้าคิดจะอัพเกรดโกเลมไฟก็มีแต่ต้องพึ่งรูนมาสเตอร์ เวลาแค่คืนเดียวจะไปหาที่ไหน” เมื่อคิดตกเขาก็เปลี่ยนใจไม่ย้อนกลับไปเตือนเพื่อนร่วมงาน ส่วนพนักงานคนใหม่ที่ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นเมื่อตอนบ่ายก็หันไปทำงานของตัวเองอย่างสบายใจ ไม่ใส่ใจกับมอร์นิเตอร์มากนัก และตลอดทั้งคืน เขาก็หันมาดูบ้าง ชั่วโมงละครั้งสองครั้ง พอเห็นภาพผู้เล่นสองคนวิ่งไล่เก็บไอเทม ก็ส่ายหน้าด้วยความไม่เข้าใจว่าจะให้เฝ้าไปทำไม  โดยที่ไม่รู้เลยว่า เขาพลาดเหตุการณ์สำคัญเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้จีเอ็มเกือบครึ่งบริษัทต้องทำโอทีทั้งอาทิตย์ -------------------------------------------- “อาหมวย วินไม่หนุกแล้วอะ” วินเริ่มเบื่อที่จะวิ่งไล่เก็บไอเทม “แล้วจะให้ทำยังไง กลับเมืองไหม” อาหมวยถาม วินส่ายหน้าเดี๊ยะ “ไม่เอา ตาเถ้าแก่ใหญ่เพิ่งส่งข้อความมาบอกว่า มีคนรอให้วินไปลบประวัติไอเทม วิน เพิ่งบอกไปว่าจะกลับไปทำให้ก่อนออฟไลน์ ขืนกลับไปก่อนก็ต้องไปทำงานหัวโตกันพอดี” อาหมวยชักแปลกใจที่วินหายงก “ถ้าอยู่ต่อ จะทำอะไรล่ะ” “เฮ้อ ถ้าไอ้ตัวนี้พูดได้ก็ดีสิ” วินหมายถึงโกเลม “พูดได้? ทำยังไง?” เมื่อเด็กจินตนาการสูง มาเจอผู้ใหญ่ตามใจ แถมมีของเล่นพร้อมอยู่ในกระเป๋า จึงไม่แปลกที่อาหมวยกับวินจะสุมหัวกันหาของเล่นสักชิ้นในกระเป๋าที่น่าจะทำให้เจ้าโกเลมไฟมันพูดได้ “ใช้เวทย์ได้ป่าว” วินเสนอ “มันดูดครบทุกสายไปแล้ว ถ้าจะพูดได้เพราะพลังเวทย์คงพูดจ๋อยๆไปนานแล้วล่ะ” “ไอเทม จะมีแต่อาวุธกับเครื่องป้องกัน” วินรำพึง “อาก็ว่า มันไม่น่าจะเกี่ยวกัน” “อัญมณีล่ะ” วินถาม อาหมวย เปิดกระเป๋าเทออกมาทันที แต่เจ้าโกเลมมันก็ยืนนิ่งๆไม่สนใจ “ก้อนแร่ล่ะ” “เหล็กนี่นะ สงสัยจะทำให้ปากหนักกว่าเดิม” อาหมวยไม่เห็นด้วยแต่ก็เทออกมาอยู่ดี “งั้น รูน” พออาหมวยเอาออกมา โกเลมก็ยืนนิ่งๆเหมือนเดิม “หมดกระเป๋าแล้วนะ” อาหมวยบอกวิน วินหันไปมองโกเลมอย่างเซ็งๆ “นี่ถ้าแกพูดได้ แกคงบอกได้ใช่ไหมว่า ต้องใช้อะไรแกถึงจะคุยกับเราได้” โกเลมหันไปมองหน้าวินตาแป๋วจนอาหมวยหัวเราะ “นี่ เจ้าโกเลม” อาหมวยเล่นมั่ง “ไปเลือกของที่ทำให้แกพูดได้ออกทีสิ” แล้วสองอาหลานก็ตาค้าง เมื่อเจ้าโกเลมมันเดินไปคุ้ยกองไอเทมเข้าจริงๆ มันค้นได้สักพัก ก็หยิบเอาของสองอย่างออกมา อย่างแรกคือมีดแกะสลัก อย่างที่สอง คือ อักษรรูน M Mannaz หินรูนแห่งมนุษย์ชาติ “แล้วไงต่อล่ะ อาหมวย” วินถาม “มีดแกะสลักเหรอ” อาหมวยรับมีดจากโกเลมมาพลิกดู อาหมวยไม่รู้ตัวหรอกว่า ทักษะแกะสลักที่เพิ่งได้มาไม่นานนี้ ได้เลื่อนมาถึงระดับที่ทำให้เธอได้อาชีพผสมรูนมาสเตอร์แล้ว อาชีพนี้เป็นสายอาชีพที่แยกย่อยมาจากอาชีพช่าง เน้นที่การฝังรูนลงในไอเทม สัตว์อสูรและสัตว์เวทย์ และเนื่องจากตามปกติไอเทมต่างๆ สัตว์อสูรและสัตว์เวทย์จะไม่มีช่องให้ฝังรูน ทักษะแกะสลักจึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ อาหมวยคิดแล้วก็เอื้อมไปหยิบรูนจากมันมาด้วยมืออีกข้าง เธอเอารูนทาบที่หน้าอกของโกเลม “ตรงไหนดีนะ” อาหมวยพึมพำอย่างไม่แน่ใจ เธอยังไม่มีทักษะหาตำแหน่งฝังรูน ทางเดียวที่ทำได้คือลองผิดลองถูกเท่านั้น เจ้าโกเลมเอามือมาจับมืออาหมวยยกไปทาบที่หน้าผากของมันแทน “มันบอกได้ด้วยแหละอาหมวย” วินตื่นเต้น อาหมวยมองหน้าโกเลมก่อนจะตัดสินใจถาม “ให้กรีดตรงนี้เลยใช่ไหม” อาหมวยยกมีดไปขีดวนรอบหินรูนที่หน้าผาก แล้วถอยมาดูท่าที มันพยักหน้า มันเป็นโกเลมที่มีข้อมูลเกี่ยวกับตัวเอง ก็ต้องบอกได้อยู่แล้วว่าจะอัพเกรดตัวเองได้อย่างไร อาหมวยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะลงมือกรีดหน้าผากมันให้เป็นวง ทันทีที่ปลายมีดกรีดมาถึงจุดเริ่มต้น หน้าผากส่วนนั้นของโกเลมก็ยุบลงไป มีเปลวไฟพุ่งออกมา และในขณะที่ลาวาเหลวกำลังจะไหลตามออกมา อาหมวยก็เอาหินรูนยัดเข้าไปในช่องนั้น หินรูนขยายตัวปิดโพรงที่หน้าผากโกเลมทันที พริบตาเดียวความร้อนในตัวโกเลมก็ค่อยๆหลอมละลายหินรูนจนเป็นเนื้อเดียวกัน อัลติเมทโกเลม ถือกำเนิด “สวัสดี นายหญิง” เสียงเล็กๆใสๆของโกเลมดังขึ้น “ไชโย มันพูดได้แล้ว” วินกระโดดโลดเต้นใหญ่ หลังจากเกร็งเพราะลุ้นมานาน ----------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 14:01:24

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 37 ก็แค่ วันธรรมดาวันหนึ่ง ท่ามกลางแสงแดดแผดจ้า มายาวดี นิสิตสาววัยยี่สิบสี่สะพายเป้บรรจุโน้ตบุ้คเครื่องกะทัดรัดมามหาวิทยาลัย คนหลายคนเหลียวมองตามหลังเมื่อเธอเดินผ่าน ถ้าเป็นน้องๆ ป.ตรี ก็มองตามด้วยความอิจฉาที่พี่คนนี้ไม่ต้องแต่งชุดนิสิตมาเรียน ที่สูงวัยหน่อยก็ส่งสายตาตำหนิเล็กน้อย เพราะสาวเจ้าใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบมาที่มหาวิทยาลัย “ไอ้หมวย” จักรกฤช เพื่อนร่วมชั้นปีตะโกนเรียกเมื่อหมวยกำลังจะเดินเลี้ยวไปทางตึกเรียน หมวยหันไปมองเพื่อนที่ขับรถเข้ามาเทียบ ก่อนจะโผล่หน้าออกมาหา “มีอะไรฟะ ไอ้จักร” “แก ขึ้นรถมาเลย” จักรปลดล็อคเร่งให้หมวยขึ้นรถ “เฮ้ย ไปไม่ได้ ต้องเจออาจารย์ตอนเก้าโมง” “ไอ้หมวยเอ๊ย แกเคยเช็คเมลล์บ้างไหม อาจารย์เขาเปลี่ยนที่นัดเป็นที่บ้านแล้วโว้ย” หมวยขมวดคิ้วก่อนจะควักโทรศัพท์ออกมาเช็คเมลล์ แล้วก็กระโดดขึ้นรถไปกับเจ้าจักรทันทีที่อ่านเสร็จ “ตายแล้วจะทันหรือนั่น นี่มันแปดโมงครึ่งแล้ว” หมวยบ่นพึม “ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก ยายส้มกะยายเปิ้ลเผ่นไปบ้านอาจารย์แต่เช้าแล้ว เดี๋ยวอาจารย์ก็คุยกะสองผลไม้นั่นก่อนแกเองแหละ” “ส้มกับเปิ้ลนี่นะ ปกติออกจะหลบหน้าหลบตาอาจารย์ นึกยังไงถึงไปหาอาจารย์ถึงบ้านแต่เช้า” จักรหัวเราะก่อนจะตอบ “มันกะจะไปหาเซบี้ลูกชายอาจารย์ต่างหากเล่า” “เซบี้” หมวยทวนเสียงสูง “ไม่เห็นรู้เลยว่าอาจารย์มีลูกชาย” “ลูกชายคนเดียว จบนอกแล้วก็ทำงานที่นั่นเลย พึ่งมาถึงเมืองไทยเมื่อวาน อาจารย์เลยต้องอยู่บ้านคอยดูแลลูกไงเล่า” จักรขยายต่ออย่างคนรู้ลึกรู้จริง “ไอ้สองผลไม้นั่น มันกะจะไปขอลายเซ็นคุณเซบี้น่ะ” “ขอลายเซ็น ลูกชายอาจารย์เป็นดาราเหรอ” “ก็ไม่เชิง แต่ตลอดครึ่งปีก่อน ไม่มีวันไหนที่ GWL ไม่เอาหน้าเขาออกอากาศ” “GWL ช่องไหนฟะ ไม่เคยได้ยิน” “นี่อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้จักเกมตำนานสงครามมหายุทธ” เจ้าจักรโวยวาย หมวยยังเอ๋อ จักรเลยช่วยอธิบายให้หายข้องใจ “GWL the Great War Legend หรือเกมตำนานสงครามมหายุทธ เกมนี้เขามีทีวีเป็นของตัวเองตั้งห้าช่อง ฟรีช่องหนึ่ง แกไม่เคยดูเลยหรือไงฟะ” “ไม่เคย” หมวยชักเสียแห้ง แต่ก็ถามต่อ “แล้วลูกชายอาจารย์เขาเป็นใครหรือ ถึงได้ออกช่องนี้” จักรฉวยโอกาสช่วงติดไฟแดงหันมามองหน้าเพื่อนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “นี่แกไม่รู้จัก เซบาสเตียน ฮอว์ค หรือ เฮเดส แห่ง GWL จริงๆหรือวะ” “เฮเดส” หมวยทวนคำ แล้วก็นึกออกว่า วินเคยบอกว่า เฮเดสเท่สุดๆ “ค่อยยังชั่วที่แกยังพอนึกออก” จักรเห็นปฏิกริยาหมวยแล้วก็โล่งใจเล็กๆที่เพื่อนยังไม่ถึงกับตกยุค -------------------------------- จักรขับรถไปถึงประตูรั้ว รอให้แสกนเนอร์ตรวจสอบทะเบียนรถเรียบร้อยประตูจึงได้เปิดให้เข้าขับเข้าไปจอดด้านใน เมื่อไปถึงก็เห็นรถเต่าเลียนแบบรถยุคเก่าสีชมพูแหว๋วจอดอยู่แล้วหนึ่งคัน “เห็นไหม บอกแล้วว่าสองผลไม้มาถึงก่อนชัวร์” แต่พอเดินเข้าไปแทนที่จะได้เห็นเพื่อนสองคนกระดี้กระด๊าคุยกับคนดังตามคาด กลับกลายเป็นว่าทั้งคู่กำลังนั่งแก้งานอยู่ในโน้ตบุ๊คของตัวเองอย่างเคร่งเครียด จักรไม่ทันจะล้อเลียนเพื่อนด้วยความเคยปาก ส้มก็ทำท่าบุ้ยใบ้ชี้ไปทางขวาเสียก่อน “สวัสดีค่ะอาจารย์” หมวยไหว้อย่างรวดเร็ว อาจารย์วัยเกือบห้าสิบห้าท่าทางกระฉับกระเฉงและยังดูสาวกว่าอายุจริงเป็นสิบปีรับไหว้ แล้วก็สั่งงานทันที “นายจักร ไปนั่งรวมกับสองสาวที่โต๊ะโน้นเลย ของเธอ ครูตรวจให้แล้ว ส่วนมายาวดี บทวิจารณ์เรียบร้อยหรือยัง เอามาให้ครูดูหน่อยสิ” หมวยเดินตามครูไป วางเป้เปิดเอาโน้ตบุ๊คออกมาเตรียมเปิดให้อาจารย์ดู ส่วนจักรยืนเก้ๆกังๆ “จารย์ครับ ลูกชายจารย์” “ถามทำไม ลูกชายฉันก็พักผ่อนอยู่นะสิ เพิ่งจะมาถึง แถมเวลาถึงผิดกันตั้งสิบแปดชั่วโมง ไม่นอนแล้วจะให้ทำอะไร” อาจารย์ถามเสียงเข้มงวดเสียจนจักรยกมือไหว้ท่วมหัว “โธ่ จาร์ย ผมก็ไม่ได้จะละลาบละล้วง แค่อยากขอลายเซ็นจ์คุณเซบี้เขาเท่านั้นเอง แล้วก็ แหะๆ ถ้าของผมมีแก้งานอย่างเดียว ผมขอเอาไปแก้ที่บ้านนะครับ” ว่าแล้วจักรก็คว้าเอกสารที่มีชื่อตัวเองเตรียมกลับทันที ทำเอาสองสาวชื่อเป็นผลไม้ห้ามแทบไม่ทัน “จักร รอด้วยสิ” ส้มเรียก ส่วนอีกสาวก็หันไปบอกอาจารย์ “จาร์ยขา หนูว่า หนูไปทำงานที่ห้องสมุดดีกว่าค่ะ ประเด็นที่อาจารย์ถามมานี่ หนูขอไปค้นคว้าเพิ่มก่อนจะตอบนะคะ” “ใช่ค่ะ อีกอย่าง อีกสองอาทิตย์หมวยก็จะสอบแล้ว อาจารย์ดูแลหมวยไปเถอะนะคะ” พูดจบก็แอบเตะขาจักรให้สนับสนุน “ครับๆ ผมก็ว่างั้น” “งั้นก็ตามใจ แต่อย่าลืมส่งงานด้วยล่ะ” ทั้งหมดไหว้ลา เผ่นปรู๊ดออกไปอย่างรวดเร็ว เหลือแต่หมวยยืนงงที่โดนเพื่อนทิ้งเอาดื้อๆ -------------------------- กว่าหมวยจะเสร็จงานก็เกือบห้าโมงเย็น “อืมม ที่เหลือก็แค่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆละนะ” อาจารย์ยิ้มอย่างพอใจ “ค่ะ” “มะรืนนี้ เอาฉบับสมบรูณ์มาให้ดูก่อนส่งกรรมการด้วยล่ะ” หมวยรับคำ แล้วก็หันไปเจอชายหนุ่มร่างสูงร้อยแปดสิบกว่าๆ หุ่นนายแบบ ใส่แต่กางเกงนอนเดินลงบันไดมาด้วยท่าทางงัวเงียเหมือนยังไม่อยากตื่น อาหมวยมองซิกแพคกับกล้ามแขนที่มีน้อยๆแต่พองามตาปริบๆ “เซบี้ ตื่นแล้วเหรอ แล้วนี่ทำไมลงมาทั้งอย่างนี้ล่ะ รุ่มร่ามจัง” อาจารย์เอ็ดลูกชายอย่างไม่จริงจังนัก ชายหนุ่มยิ้มให้แม่ และเผื่อมาถึงหมวยด้วย “ก็ผมหากระเป๋าเสื้อผ้าไม่เจอนี่ฮะ แม่เอาของผมไปไว้ไหน” “ให้มันได้อย่างนี้สิ ลูกชายฉัน” อาจารย์บ่นก่อนจะหันไปถามหมวยเมื่อนึกขึ้นได้ “มายาวดี เธอไม่มีรถมานี่ แถวนี้แท็กซี่ไม่ค่อยมี รถประจำทางก็ไม่ผ่านเสียด้วยสิจะกลับยังไงล่ะนั่น” “ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์ เดี๋ยวหนูโทรเข้าศูนย์แท็กซี่ก็ได้ค่ะ” “ไม่ต้องหรอก รออยู่นี่แหละ อีกครึ่งชั่วโมงครูก็ต้องไปงานเลี้ยงที่บ้านเพื่อน เดี๋ยวออกไปกับครูก็แล้วกัน” อาจารย์สั่งก่อนจะลากตัวลูกชายกลับขึ้นไปข้างบน สามสิบนาทีต่อมาไม่ขาดไม่เกิน เซบาสเตียนก็แต่งตัวเสร็จลงมายืนรอแม่ แล้วก็ทำหน้าที่เจ้าบ้านไปพลางๆ “เมื่อกี้ขอโทษด้วยนะครับ ไม่นึกว่าแม่จะให้ลูกศิษย์มาทำงานที่บ้าน” “ไม่เป็นไรค่ะ” หมวยตอบเรียบๆ ทำงานมาทั้งวันเหนื่อยแล้ว ขี้เกียจคุย “บ้านคุณอยู่ไหนครับ เดี๋ยวผมไปส่งให้ถึงที่เลย” หมวยเลิกคิ้ว “แค่สถานีรถไฟฟ้าที่ใกล้ที่สุดก็พอค่ะ” เซบาสเตียนชะงักไปนิดนึง เพราะนึกไม่ถึงว่าจะโดนปฏิเสธ “นี่คุณ ช่วยผมหน่อยเถอะน่า ผมไม่อยากไปงานเลี้ยงสุดสยองนั่น” ชายหนุ่มลดเสียงพูดลง หมวยเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเหมือนเคย “แม่ผมกำลังคลั่งเรื่องหาลูกสะใภ้ ส่วนน้าจิตแกเป็นหัวหน้าทีมแฟนคลับตัวยงของ GWL คุณคงนึกออกนะว่ามีอะไรรอผมอยู่ที่งาน” เซบาสเตียนทำราวกับว่าอาหมวยจะนึกออกว่ากองทัพแฟนคลับที่อยากเลื่อนชั้นมาเป็นแฟนเป็นยังไง “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน” หมวยมีไมตรีมากเลย “ผมขอใช้คุณเป็นขออ้างในการหลบหน่อย แล้วผมจะหาทางตอบแทน คุณเล่น GWL หรือเปล่าล่ะ” เซบาสเตียนมั่นใจมากว่าคนตรงหน้าต้องเคยเล่นแน่ๆ “เล่น แต่ฉันไม่คิดจะเข้ากิลด์ ต่อให้เป็นเฮเดสที่หลานฉันชอบสุดๆก็เถอะ” ชายหนุ่มได้เป็นฝ่ายเลิกคิ้วบ้าง แต่ไม่ทันจะพูดอะไร อาจารย์แม่ก็ลงมาแล้ว “คุยอะไรกันอยู่หรือลูก” “เรื่องเกมครับ” “เฮ้อ ลูกชายฉัน อายุจะสามสิบอยู่แล้ว ยังเล่นเกมเกือบทุกวัน มายาวดี เธอทนฟังหมอนี่โม้หน่อยก็แล้วกันนะ นี่ยังสงสัยอยู่เลยว่า ถ้าปีหน้าย้ายไปทำงานที่ดาวอังคารแล้ว ยังจะเล่นเกมต่อหรือเปล่า” อาจารย์ออกตัวผสมบ่นก่อนจะชวนไปขึ้นรถ “แม่ครับ เดี๋ยวผมส่งแม่ที่บ้านน้าจิตก่อน แล้วจะเลยไปส่งคุณ มายาวดี ให้ถึงบ้านเลย แม่จะกลับเมื่อไหร่ก็โทรเรียกผมก็แล้วกัน นะครับ” อาจารย์มองหน้าลูกชายอย่างแปลกใจ จะทักจะแซวลูกชายก็กลัวลูกศิษย์เขิน แต่มองไปที่ลูกศิษย์ คุณเธอก็เฉยสนิท ผิดกับเพื่อนสามคนเมื่อเช้าที่แสดงออกเสียจนเธอรู้แน่ๆว่า กรี๊ด เฮเดส สุดๆ “พอดีกำลังคุยเรื่องเกมติดพันครับ คุณมายาวดีเขาเล่นอยู่เหมือนกัน” อะฮ้า อย่าบอกนะว่าลูกชายฉันเป็นฝ่ายอยากคุยเรื่องนี้ ปกติเลี่ยงได้ก็เลี่ยงตลอด ต้องมีอะไรเสียแล้ว เมื่อคิดได้ ก็เปิดทางทันที “ได้ รถแม่มีจีพีเอสอยู่แล้ว ยังไงก็ไม่หลงทางหรอก อ้อ เกือบลืม มายาวดี มะรืนนี้ ครูมีประชุมครึ่งวันเช้า หนูมาหาครูตอนใกล้ๆบ่ายโมงก็แล้วกัน” คุณแม่เว้นไว้ ไม่ได้พูดต่อว่า จะชวนมาทำงานต่อที่บ้าน แล้วจะคอยดูว่า ไอ้ลูกชายจะทำอย่างไร --------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 14:04:53

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ 38 ชีวิตคนดัง 1 “แม่ครับ แม่โทรบอกน้าจิตให้มารอที่หน้าประตูเลยนะ ผมไม่เข้าไป” เซบาสเตียนบอกแม่ทันทีที่เดินมาถึงรถยนต์สีน้ำเงินเข้มเกือบดำทรงคลาสสิกสมกับเป็นของครูบาอาจารย์ของผู้เป็นแม่ “จะไม่แวะหน่อยหรือลูก เห็นว่าแฟนคลับมารอเต็มไปหมด” ชายหนุ่มสั่นหน้า “ไม่ไหวล่ะครับ ขอมีชีวิตส่วนตัวบ้าง ผมไม่ใช่ดารา อีกอย่างขืนยอมให้น้าจิตมัดมือชกคราวนี้ คราวหน้าแกคงพาแฟนคลับมารอในห้องนอนผมแน่” เพี๊ยะ “เราก็ช่างประชดประชัน” ดุลูกชายไม่จริงจังนัก เพราะคราวนี้เพื่อนเธอก็มัดมือชกจริงๆ พอรู้ว่าลูกชายเธอมาถึงเมื่อวาน ก็นัดบรรดาแฟนคลับให้มารอโดยไม่ถามสักคำ เธอเองก็เพิ่งรู้เมื่อเช้านี้เองเหมือนกัน แต่ในเมื่อมันเป็นงานวันเกิดเพื่อน เธอก็ไม่ก้าวก่ายอยู่แล้วว่าจะเชิญใครบ้าง “มายาวดี ไปนั่งหน้าโน่น อีกเดี๋ยวครูก็ลงแล้ว จะได้ไม่ต้องย้ายไปย้ายมา” อาจารย์หันไปสั่งลูกศิษย์ที่ยืนเก้ๆกังๆเหมือนจะตัดสินไม่ถูกว่าจะนั่งตรงไหน ส่วนเซบาสเตียนก็เปิดกระโปรงท้ายรถ “คุณ เอาเป้มาเก็บไว้ตรงนี้ดีกว่า จะได้ไม่เกะกะ” ตลอดเวลาเดินทาง หมวยก็ปล่อยให้แม่ลูกเขาคุยกัน ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานนักเพราะบ้านคุณจิตที่ว่านี่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน หมวยแอบมองแฟนคลับที่อยู่ด้านในรั้วบ้านร้องกรี๊ดเสียงสนั่นเมื่อเซบาสเตียนเดินลงไปเปิดประตูรถให้แม่อย่างสยองขวัญ คุณจิตเพื่อนอาจารย์มารอรับอยู่ที่หน้าประตูอยู่แล้ว เซบาสเตียนก็เลยต้องเดินไปไหว้ทักทายเจ้าของงาน หมวยไม่รู้ว่าเขาพูดว่าอะไรบ้าง ถึงได้ใช้เวลาแป๊บเดียวก็ปลีกตัวออกมาได้ ก่อนจะกลับมาที่รถ หมอนี่ยังอุตส่าห์โบกมือให้บรรดาแฟนคลับเรียกเสียงกรี๊ดสนั่นเป็นคำรบสอง “เฮ้อ เกือบแย่ ผมขอเผ่นก่อนนะ แล้วคุณจะไปไหนก็บอกทางมาก็แล้วกัน” เซบาสเตียนบอกทันทีที่ออกรถได้ หมวยบอกทางมาได้ถึงแค่ถนนใหญ่ ยังไปไหนได้ไม่ไกล ตาเซบาสเตียนก็หักรถเข้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งหน้าตาเฉย “คุณนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ ผมหิว” “ถ้าจะให้สะดวก ฉันว่าคุณเอาเป้ออกมาให้ฉันดีกว่า เดี๋ยวฉันกลับเองได้ คุณเซบาสเตียน” “คุณมายาวดีครับ” เซบาสเตียนชี้ไปที่ป้ายชื่อร้านที่อยู่ตรงทางเข้าห้าง หมวยมองตามแล้วก็เห็นว่า มันเป็นร้านขายเกม และที่สำคัญมันมีโปสเตอร์ขนาดใหญ่รูปคนที่นั่งอยู่ในรถข้างๆเธอติดอยู่เต็มกำแพง “ผมว่า เพื่อไม่ให้ใครสะกิดใจ คุณไม่ควรจะหลุดคำว่า เซบาสเตียนหรือเฮเดสออกมาเด็ดขาด” เซบาสเตียนหยิบแว่นเลียนแบบแว่นสายตาออกมาใส่ ก่อนจะหันมาขู่ซ้ำ “ถ้าคุณทำให้ใครรู้ว่าผมเป็นใคร ผมจะลากคุณให้ผจญกับบรรดาแฟนคลับไปด้วย และขอเตือนไว้ก่อนนะแฟนคลับผมไม่ค่อยจะมีทัศนคติที่ดีกับเพื่อนผู้หญิงของผมสักเท่าไร หวังว่าคุณคงเข้าใจนะ” แล้วอาหมวยก็ต้องลงมาแต่โดยดี เพราะเสียงกรี๊ดสนั่นของแฟนคลับนับร้อยยังหลอกหลอน “นี่คุณคิดว่า ไอ้แว่นสายตาปลอมๆของคุณจะหลอกคนได้สักเท่าไรเชียว” “เอาน่า ถึงยุคนี้จะไม่ค่อยมีคนใส่แว่น เพราะผ่าตัดแก้สายตาได้แล้ว แต่ที่เพิ่งผ่าเสร็จใหม่ๆก็ยังต้องใส่แว่นกันลมไปพักนึง คนเขาเดาๆกันไปเองได้น่าว่าผมใส่แว่นทำไม” หมวยถอนหายใจเฮือก ก่อนจะถาม “คุณจะกินอะไร” เซบาสเตียนไม่ตอบแต่ลากหมวยเข้าร้านสุกี้ ตั้งแต่เดินเข้าจนได้อาหารมากิน อาหมวยรู้สึกเป็นระยะๆว่ามีคนแอบมองพวกเขาสองคนเกือบตลอดเวลา แต่ก็คงเพราะแว่นตานั่น ที่ทำให้ไม่มีใครกล้ามาทัก กินไปได้ไม่เท่าไร ก็มาคนโทรมาหาหมวย “สวัสดีค่ะ” หมวยเหลือบมองคนที่นั่งตรงกันข้ามที่ตั้งหน้าตั้งตากินไม่สนใจใคร ก็เลยนั่งคุยมันที่โต๊ะอาหารนี่แหละ “วินเหรอ มีอะไรหรือเปล่า” “วันนี้เข้าเกมดึกหน่อยละกันนะ อายังไม่ถึงหอเลย” “จ้า อาหมวยไม่ลืมวันเกิดวินหรอก จะเอาอะไรล่ะ” “ให้อาคิดเอง เหอๆ ระวังจะได้ของถูกใจนะ” “ได้เลย พฤหัสนี้เจอกันที่ร้านอาหารเลยใช่ไหม” “โอเค จะพยายามไม่ให้เกินสามทุ่ม ก่อนเข้าเกมจะโทรไปเรียก บาย” พอวางสายปุ๊บ ก็เจอคำถาม “ตกลงที่เล่น GWL เพราะเข้าไปเล่นเป็นเพื่อนหลาน?” “นี่คุณ การแอบฟังคนคุยโทรศัพท์มันเสียมารยาท” “สาบานได้ว่าไม่ได้แอบ นั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ก่อน วิน หลานชายคุณโทรมา” หมวยหน้าง้ำทันทีที่โดนย้อน แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร ก็ต้องชะงักเพราะอีกฝ่ายเดาได้แม่นราวกับจับวาง “หลานคุณต้องรอคุณเข้าเกมก็แสดงว่าอายุยังไม่ถึง แล้วคุณรู้ไหมตอนนี้ในเกม มีลอกอินคู่อยู่คู่หนึ่งกำลังน่าจับตามองเลยล่ะ ผิดกับคู่ของคุณกับหลานนิดเดียว ตรงที่คนตัวโตกว่าชื่อวิน และคนตัวเล็กชื่อหมวย เรื่องบังเอิญอีกเรื่องก็คือ วันเกิดของหมวยน้อยนั่นก็วันพฤหัส วันเดียวกับหลานคุณเปี๊ยบเลย แล้วคุณล่ะ มายาวดี คุณใช้ชื่ออะไรตอนเล่นเกม” ขณะที่หมวยอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบอะไร ก็มีเสียงเล็กๆดังขึ้น “สวัสดีครับ อาหมวย” อาหมวยหันไปมองเด็กชายอายุประมาณแปดเก้าขวบ พยายามจะนึกว่าเด็กนี่เป็นใคร “ผมโตโต้ เพื่อนชมพู่ไงครับ” อาหมวยแทบจะร้องอ๋อ ที่แท้ก็เพื่อนชมพู่น้องสาวเจ้าวิน “สวัสดีครับ แล้วโตโต้มากับใคร คุณแม่อยู่ไหน” อาหมวยชวนคุย “อุ๊ย ขอโทษด้วยค่ะ โตโต้ ทำไมมากวนน้าๆเขาอย่างนี้ละครับ” คุณแม่ยังสาวในชุดคลุมท้อง เห็นได้ชัดว่าอีกไม่นานโตโต้คงจะมีน้องแล้ว เดินเข้ามาพอดี “ขอโทษจริงๆนะคะ พอดีแวบไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียว โตโต้ก่อเรื่องเสียแล้ว” “โตโต้ ไม่ได้ก่อเรื่องสักหน่อย โตโต้มาสวัสดีอาหมวยเฉยๆ” เด็กชายบอกแม่พร้อมกับส่งสายตามาขอความช่วยเหลือ แต่อาหมวยไม่ทันขยับ คนตรงกันข้ามก็เอ่ยปากเสียก่อน “น้องโตโต้ เขารู้จักกับเพื่อนผมมาก่อนจริงๆครับ” “อ้าวหรือคะ ดิฉันก็นึกว่า แกจะมาขอลายเซ็นคุณ เห็นแกพูดอยู่ว่า คุณน่ะเหมือน เหมือน เหมือนใครสักคนที่แกดูในทีวีน่ะค่ะ” คุณแม่เปิดเผยความลับของลูกชายไปเสียแล้ว หนุ่มน้อยโตโต้เลยยิ้มกว้างหันมาหาอาหมวย “ผมบอกว่าใช่ แต่แม่บอกว่าไม่ใช่ อาหมวยเป็นเพื่อนเขา อาหมวยบอกหน่อยสิครับว่า น้าคนนี้คือ” ไม่ทันได้พูดจบหนุ่มน้อยก็โดนเซบาสเตียนรวบตัวให้ขึ้นไปนั่งที่โซฟาเดียวกัน “โตโต้” “ครับ” “โตโต้รู้หรือเปล่าว่า บางทีคนเราก็อยากอยู่เงียบๆ ไม่ให้ใครกวน” เซบาสเตียนสบตาหนุ่มน้อย พูดด้วยท่าทางจริงจัง ระหว่างนั้น อาหมวยก็ขยับให้คุณแม่โตโต้นั่งลงข้างๆ สงสัยจะได้คุยยาว “ครับ คุณแม่บอกว่า ถึงเป็นดาราก็ต้องมีเวลาส่วนตัว” “ถ้าอย่างนั้น คนเก่งเข้าใจนะครับว่า อย่าเอ็ดไปเชียวว่า อาเป็นใคร” “ครับ แต่..” หนุ่มน้อยเริ่มเสียงอ่อย “แล้วผมจะขอลายเซ็นคุณอาได้ไหมอะครับ” “โตโต้ คุณอาก็บอกแล้วว่า” คุณแม่ขัดขึ้นก่อนที่ลูกชายจะรบกวนคนอื่นมากไปกว่านี้ แต่ดุลูกไม่ทันจบ ตัวต้นเหตุก็ขัดขึ้นเสียก่อน “ตอนนี้โตโต้มีอะไรให้อาเซ็นไหมล่ะ” เซบาสเตียนถามอย่างใจดี แต่เจ้าหนูกลับหน้าจ๋อยลงไปอีก “เมื่อกี้โตโต้ไม่ได้ซื้อการ์ดรูปอา คุณแม่บอกว่าโตโต้ซื้อของเล่นอื่นจนหมดโควตาแล้ว ถ้าอยากได้ต้องเก็บค่าขนมมาซื้อเอง” เซบาสเตียนมองหน้าจ๋อยๆของเด็กน้อยแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ “งั้นเอาอย่างนี้โตโต้ ถ้าโตโต้เก็บความลับไม่บอกให้ใครฟังว่า อามากินข้าวกับเพื่อนที่นี่ เดี๋ยวอาจะฝากการ์ดพร้อมลายเซ็นให้อาหมวยเอาไปให้ โอเคไหม” เด็กน้อยตาโตอย่างดีใจ ก่อนจะขอต่อรองอีกนิดนึง “พอโตโต้ได้การ์ดแล้ว ขอโตโต้เล่าให้เพื่อนฟังได้ป่าวครับ ถ้าไม่ให้เล่านะ ต้องไม่มีใครเชื่อแน่ๆเลยว่า ลายเซ็นนี่เป็นของจริง” “ตามสบายเลยโตโต้” เซบาสเตียนหัวเราะอย่างอดไม่ได้ “ขอบคุณนะคะ” คุณแม่บอกก่อนจะพาลูกชายกลับโต๊ะ ส่วนอาหมวยที่กำลังสบายใจก็ต้องอ้าปากค้างอีกครั้ง เมื่อคนที่ตรงตรงกันข้ามออกคำสั่งดื้อๆ “คุณ ไปกับผมที่ตึก GWL จะได้จัดการให้เสร็จๆไป และเมื่อดูจากเวลาตอนนี้ คุณกลับไปเล่นเกมกับหลานตอนสามทุ่มไม่ทันแน่ โทรไปบอกวิน หลานชายคุณได้เลย” ------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 14:05:27

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 39 ชีวิตคนดัง 2 “ทำไมต้องลากฉันมาด้วย” หมวยถามทันทีที่ขึ้นรถ “เพราะคุณเป็นตัวการทำให้ผมต้องเข้า GWL ไง ผมไม่มีทางยอมไปรับชะตากรรมคนเดียวหรอก” “อะไร ฉันไปเป็นตัวการเมื่อไหร่กัน” “คุณคิดว่า นายโตโต้จะกล้าเข้ามาทักไหมล่ะ ถ้าไม่รู้จักคุณมาก่อน” หมวยอึ้งไปนิดเดียว ก่อนจะโต้ “แต่คุณเป็นคนยอมรับ แล้วก็รับปากแกเองนะทั้งเรื่องการ์ดและลายเซ็น” “แล้วคุณจะให้ผมทำเด็กร้องไห้กลางร้านสุกี๊หรือไง” เมื่อเห็นว่าหมวยเถียงไม่ขึ้นแล้ว เซบาสเตียนก็เริ่มเรื่องใหม่ “คุณคิดดูนะว่าถ้าหลายชายคุณ คนที่คุณบอกว่าชอบผมสุดๆ รู้ว่าอาเอาการ์ดพร้อมลายเซ็นผมไปให้คนอื่นแต่ไม่มีให้เขา เขาจะว่ายังไง” “นี่ คิดจะข่มขู่กันหรือไง” “ไม่ได้ขู่ แต่จะบอกว่า ถ้าคุณทำตัวดีๆ ตามน้ำไปกับผมช่วงที่ผมเข้าไปใน GWL ละก็ผมจะเซ็นการ์ดอีกชุดให้หลานคุณ แล้วถ้าผมอยากจะขู่จริงๆละก็ ผมขู่เรื่องเปิดเผยว่าคุณคืออาหมวยน้อยน่าจะได้ผลกว่านะ” อาหมวยน้อยถึงกับเงียบไปครู่ใหญ่ “การที่ฉันเป็นอาหมวยน้อยมันไม่ได้สำคัญอะไรเลยสักนิด” เซบาสเตียนยิ้มที่มุมปาก “ยอมรับมาเถอะน่า ว่าความพยายามหลอกล่อหาผลประโยชน์ตอนนี้มันมุ่งไปที่คุณอยู่ ถ้ามันเปลี่ยนเป้าหมายไปที่หลานคุณละก็ คุณจะดูแลเขายากกว่านี้” หมวยน้อยจึงต้องยอมรับกลายๆด้วยการปิดปากสนิท พอรู้ตัวว่าชนะ เซบาสเตียนก็เปลี่ยนมาคุยเรื่องเบาๆ สลับกับการซักถามเรื่องราวในเกมของสองอาหลาน ถึงอาหมวยจะพยายามปกปิดเรื่องทักษะแปลกๆที่ตัวเองคิดว่าสำคัญ แต่ก็โดนหลอกถามจนหลุดปากเล่าเรื่องฮาๆไปหลายเรื่อง พอไปถึง GWL เซบาสเตียนถึงกับออกปาก “ผมไม่มีทางชวนคุณเข้ากิลด์เด็ดขาด ขืนพวกคุณมีสังกัดนะ เกมนี้คงหมดสนุกไปเป็นกอง” “แล้วใครบอกว่าฉันจะเข้า” --------------------------------------- ตึก GWL เป็นตึกสูงสองร้อยชั้น สามชั้นแรกเปิดให้มีบริการประเภทต่างๆทั้งธนาคาร ร้านหนังสือ ร้านอาหาร เนิร์สเซอรี่ หรือแม้แต่คลินิกรักษาโรค ทั้งหมดนี้เพียงเพื่อให้บริการกับพนักงานที่ทำงานอยู่ในตึกนี้ ชั้นที่ 4-27 เป็นที่ทำการของ GWL TV ทั้งห้าช่อง แม้ภาพข่าว หรือเหตุการณ์ต่างๆส่วนใหญ่จะได้มาจากภายในเกม แต่ทางสถานีก็มีรายการอีกหลายประเภทที่ต้องถ่ายทำเองในห้องส่ง อย่างเช่น รายการวิเคราะห์สถานการณ์ภายในเกม รายการสอนเทคนิคการเล่น หรือแม้แต่กิจกรรมสำหรับผู้ที่อยากเล่นแต่อายุไม่ถึง ตำนานมหาสงครามของปีที่แล้ว ก็มีการนำมาตัดต่อใหม่ เล่าเรื่องเป็นตอนๆ ฮิตยิ่งกว่าละครน้ำเน่าบางเรื่องเสียอีก กิจการทีวีจึงเป็นหนึ่งในกิจการในเครือของ GWL ที่ทำรายได้มหาศาล แทนที่ขับตรงไปจอดรถไว้หน้าตึก เซบาสเตียนกลับขับไปที่จุดปรับระดับ เลื่อนไปใช้เส้นทางจราจรลอยฟ้าชั้นที่ห้าก่อนจะใช้ระบบร่อนไปจอดที่อาคารจอดรถชั้นสิบ เซบาสเตียนล็อครถด้วยระบบคำสั่งเสียงก่อนจะเดินเข้าอาคาร GWL อย่างมั่นใจ อาหมวยที่เดินตามมารับรู้ถึงความสำคัญของคนที่เดินนำหน้าอย่างชัดแจ้ง แค่เห็นหน้ายามก็ส่งสัญญาณเคลียร์ลิฟต์ว่างๆให้พวกเขาเป็นกรณีพิเศษโดยไม่ต้องร้องขอ และยังรู้อีกว่าพวกเขาควรไปยังชั้นที่ 25 เมื่อขึ้นไปถึงก็มีเจ้าหน้าที่มายืนรอรับถึงหน้าลิฟต์ “สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่ประเทศไทย” พนักงานสาวกล่าวต้อนรับ อาหมวยเห็นหน้าเธอแล้วรู้สึกคุ้นๆ กว่าจะนึกออกว่าเคยเห็นเธอผู้นี้ในโฆษณาบางชิ้น อาหมวยก็เดินตามเซบาสเตียนมาจนถึงหน้าห้องผู้บริหารแล้ว “ไม่ทราบว่าหลังจากนี้คุณเซบาสเตียนจะมีเวลาให้สัมภาษณ์พิเศษสักนิดไหมคะ” อาหมวยแอบมองสาวเจ้าเกาะแขนส่งเสียงออดอ้อนขอสัมภาษณ์แล้วรู้สึกขนลุกพิกล “ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีเวลา” “ถ้าอย่างนั้น เมื่อไหร่ที่คิดว่ามี ติดต่อริต้าได้เลยนะคะ” สาวเจ้าหยิบนามบัตรสอดใส่กระเป๋าเสื้อที่หน้าอกของเซบาสเตียนก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องแจ้งให้ผู้อำนวยการเขตทราบว่าแขกมาถึงแล้ว “เชิญ ครับเชิญ คุณเฮเดส ไม่นึกว่าคุณจะมา ไม่อย่างนั้นผมคงเตรียมต้อนรับให้ดีกว่านี้” ชายร่างท้วมใส่สูทราคาแพงลิบเดินออกมาต้อนรับ “แล้วนี่ เอ่อ” เขาหันมาทางอาหมวย “เพื่อนผมเอง คุณ..” เซบาสเตียนตอบ ก่อนจะย้อนถาม “ผมอนุกูล ผู้อำนวยการ GWL TV เขตเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ครับ” เขาส่งมือให้ “ผมอยากได้สินค้าตัวอย่างสักสี่ห้ารายการ เอาไว้แจกแฟนคลับนะครับ” เซบาสเตียนเข้าเรื่อง “ได้เลยครับ เดี๋ยวคุณให้ที่อยู่ผมไว้ พรุ่งนี้ ผมจะให้คนเอาไปส่งถึงบ้านเลย” “ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ แต่ตอนนี้ผมอยากได้การ์ดสักสามชุด แล้วก็ดิสก์รวมเรื่องเฮเดสทั้งสองปีอีกสักชุดก็พอ” “ได้ๆ ไม่มีปัญหา” ผู้อำนวยการเปิดตู้โชว์หยิบสินค้าตัวอย่างมาส่งให้ทันที ก่อนจะถาม “เอ่อ คุณเฮเดส คุณพอจะสละเวลาให้เราสักวันได้ไหม” “มันไม่อยู่ในข้อตกลงตอนที่ผมเซ็นสัญญาไปนี่ครับ” “ผมเข้าใจครับ แต่เรามีข้อเสนอพิเศษให้นะครับ” ท่านผู้อำนวยการยังไม่ละความพยายาม “ผมมาเมืองไทยแค่สามสัปดาห์เท่านั้น” เซบาสเตียนพูดไม่ทันจบ ผู้อำนวยการก็พูดแทรก “ผมทราบมาว่าคุณชอบทำการกุศล ตอนนี้เรามีโปรเจคร่วมกับอาเชียนแคร์ หาเงินทุนช่วยเหลือเด็กพิการทางสมองในภูมิภาคนี้อยู่ จะจัดงานอีกสองทิตย์ข้างหน้า ผมหวังว่า..” เซบาสเตียนชะงักไปนิดนึง ก่อนจะหันมาถามเพื่อนร่วมทาง “คุณว่าไง” “เรื่องอะไร” อาหมวยงง “น่าเชื่อถือพอที่ผมจะร่วมหรือเปล่า” “ไม่ต้องห่วงเรื่องน่าเชื่อถือหรอก ถามท่านผู้อำนวยการดีกว่า ว่างานนี้เข้าการกุศลทั้งหมด หรือหักค่าใช้จ่ายก่อน แล้วค่าใช้จ่ายที่ว่า มันรวมกำไรอีกกี่เปอร์เซ็นต์” อาหมวยเป็นหนึ่งในพวกเบื่อการกุศลบังหน้าสุดๆ “เรื่องนี้ เราต้องหักค่าดำเนินรายการ ค่าตัวดาราและค่าใช้จ่ายอื่นๆไว้ก่อนน่ะครับ” ท่านผู้อำนวยการยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับเหงื่อ “ถ้าอย่างนั้น ผมขอเวลาคิดดูก่อนก็แล้วกัน” “เอ่อ คือ..” “ขอบคุณมาก แล้วผมจะให้คำตอบภายในสัปดาห์นี้” เซบาสเตียนขอตัวลากลับทันที ------------------------------------------------- “ทำไมไม่ปฏิเสธไปให้หมดเรื่องเลยล่ะ” อาหมวยถามระหว่างที่อยู่ในลิฟต์ “แล้วคุณไม่อยากช่วยเด็กพวกนั้นหรือ” เซบาสเตียนถามกลับ “ก็อยาก แต่ฉันไม่ชอบถูกใช้เป็นเครื่องมือ” “งั้นร่วมวงกับผมไหมล่ะ” “ทำอะไร” “ก็จัดงานซ้อนงานในทวีปใหญ่เสียเลย คุณกำลังจะไปอยู่แล้วนี่” “หา” “ผมว่า ผมจะจัดที่โอลิมปัส เมืองที่ตั้งของเฮเดส คุณว่ากิลด์อื่นเขาจะสู้ไหม” “คุณจะเอาอย่างนั้นเลย” อาหมวยตกใจ “เขาเรียกว่าการกุศลเพื่อแสดงอานุภาพ ตุณมาที่เมืองผมด้วย จะจัดให้ประมูลของมีตำหนิแล้วลบประวัติกับปลดผนึกไปเลย” ลิฟต์เปิดพอดี ทั้งคู่จึงเดินออกจากตึกมาเงียบๆ “ไม่มีทาง” อาหมวยตอบทันทีที่คาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จ “หือ” “ต้องจัดที่เมืองอินเดียนโนลา” อาหมวยหมายถึงเมืองแรกที่ผู้เล่นทุกคนต้องไปเมื่อไปทวีปใหญ่เป็นครั้งแรก เป็นเมืองที่ระบบจัดให้เป็นกลาง ไม่มีใครยึดได้แม้ในช่วงสงคราม “ทำไม” “กิลด์อื่นก็มีของมีตำหนิ เรื่องอะไรจะปล่อยไว้ อีกอย่างฉันไม่เข้าเฮเดสย่ะ รู้ไว้ด้วย” “โอเค” เซบาสเตียนหัวเราะก่อนจะหยิบของที่เพิ่งได้มามาเขียนข้อความและเซ็นชื่อกำกับ แล้วส่งให้อาหมวย “อะไร” “การ์ดสามชุด ของโตโต้กับหลานคุณสองคน คนละหนึ่ง ส่วนดิสก์นี่ของวิน บอกเขาด้วยว่า ผมฝาก happy birthday มา” --------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 14:06:07

ความคิดเห็นที่ 10 บทที่ 40 ผลการตรวจสอบ ในขณะที่เซบาสเตียนขับรถพาอาหมวยออกจากตึก GWL บนชั้นที่ 99 ก็กำลังมีประชุมเพื่อสรุปผลการตรวจสอบผู้เล่นหมวย กรณีสร้างโกเลมไฟอยู่ “หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติ มันผิดปกติตั้งแต่สร้างโกเลมได้แล้ว” โจนส์ ผู้บริหาร GWL คาสิโน หนึ่งในกิจการในเครือ GWL กำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก ที่จู่ก็มีผู้เล่นเก่งผิดปกติขึ้นมา จริงอยู่ว่าเขาเปลี่ยนอัตราต่อรองได้ แต่ความเก่งแบบอาหมวย มันไม่เป็นที่เปิดเผย ขืนเพิ่มชื่ออาหมวยเป็นตัวเลือกให้แทงหรือเปลี่ยนอัตราต่อรองก็ความลับแตกว่าเขาใช้ข้อมูลภายในเอาเปรียบนักพนัน แต่ถ้าไม่ทำ ความเก่งของอาหมวยปรากฏเมื่อไหร่ ถ้าเขาปรับอัตราต่อรองไม่ทัน ก็มีแต่เจ๊งกับเจ๊ง “ดิฉันว่า ฝ่ายเทคนิคคงอธิบายได้มังคะ” มาริสา หลิง ผู้บริหาร GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์ ซึ่งทำทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับความบันเทิง รวมทั้งกิจการทีวีด้วย ช่วยออกหน้าแทนฝ่ายเทคนิค ผู้เล่นแปลกๆมีเอกลักษณ์แบบนี้แหละที่เรียกเรตติ้งได้ ขอให้เล่นถูกทางเถอะ “พวกผมอธิบายได้ทุกอย่างแน่นอน พวกคุณอยากรู้แค่ไหนล่ะ” หัวหน้าฝ่ายเทคนิคไม่มีถอย หน้าที่ของพวกเขาคือทำให้เกมดำเนินไปได้ด้วยดี ไม่เกี่ยวข้องกับการหากำไร “ก่อนที่พวกคุณจะเจาะรายละเอียด ผมขอให้ฝ่ายกฎหมายเข้ามาอยู่ด้วยนะ เพราะคณะกรรมการบริหาร ไม่ใช่เจ้าหน้าที่เทคนิค การวิเคราะห์การเล่นของผู้เล่นอย่างละเอียดทั้งๆที่ฝ่ายเทคนิคยืนยันแล้วว่า ผู้เล่นไม่ได้ทำผิดกฎ อาจจะผิดกฏหมายได้” ประธานในที่ประชุมชี้แจง ทุกฝ่ายพยักหน้ารับทราบ และรอจนกระทั่งฮาโลแกรมของทนายความจากฝ่ายกฎหมายปรากฏขึ้นในห้องประชุมฝ่ายเทคนิคจึงได้เริ่มการบรรยาย “ผู้เล่นหมวย เริ่มเล่นเกมเมื่อสองสัปดาห์ก่อนโดยประมาณ” เมื่อทนายความเห็นรูปตัวละครอาหมวยน้อยก็ยกมือทันที “หากผู้เล่นท่านนี้ยังเป็นผู้เยาว์อยู่ ผมจำเป็นต้องขอให้หยุด” ฝ่ายเทคนิคหันไปตอบแทนบรรดาผู้บริหารที่กำลังอึดอัด “ผู้เล่นคนนี้บรรลุนิติภาวะแล้วครับ” “งั้นคุณอธิบายต่อได้ แต่ห้ามแสดงภาพจริงของผู้เล่นเด็ดขาด เพราะอาจเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคล ผมขอเตือนว่า บริษัทแม่สั่งให้บันทึกการประชุมครั้งนี้เพื่อเก็บไว้เป็นหลักฐานว่า เราไม่ได้ละเมิดผู้เล่นหรือใช้ข้อมูลภายในเพื่อหากำไรอย่างผิดกฎหมาย” ทนายความแจ้งเตือนเป็นนัยๆว่าอย่าถามอะไรให้เกินขอบเขตเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นอาจมีปัญหาด้านกฏหมายในภายหลัง “ครับ งั้นผมขอสรุปว่า ผู้เล่นหมวยได้ตัวละครแบบนี้เนื่องจากความผิดพลาดของเอไอ และขณะนี้ฝ่ายเทคนิคได้แจ้งให้ฝ่ายควบคุมจัดหา NPC ที่เป็นคนจริงมาสลับกับเอไอเพื่อแก้ปัญหานี้เรียบร้อยแล้วครับ” ต่อจากนั้น ก็บรรยายถึงการรับภารกิจลูกจ้างในร้านช่างตีเหล็ก “เราได้ตรวจสอบกับ NPC ในร้านแล้ว เนื่องจากผู้เล่นหมวยในขณะนั้น ไม่มีพลังจิตแม้แต่หน่วยเดียว จึงต้องให้น้ำยาสร้างพลังจิตมาตรฐานที่ให้แก่ NPC ทุกคนก่อนเริ่มงาน” “ถ้าอย่างนั้น..” ประธานคาดคะเน “ใช่ครับ ผู้เล่นหมวยมีพลังจิต 500 หน่วยทันทีที่ดื่มยาขวดนี้หมด เท่ากับพลังจิตที่ระบบปรับให้ผู้ที่ได้อาชีพนักเวทย์ฝึกหัด ในกรณีที่มีพลังจิตไม่ถึงห้าร้อย” “แต่ยังไงก็ไม่ควรจะมีพลังจิตมากพอที่จะสร้างโกเลมในสองสัปดาห์” โจนส์ยังข้องใจ ฝ่ายเทคนิคจึงฉายภาพอาหมวยในขณะที่ฝึกทักษะสารพัดในร้านค้าทั้งสี่ ผู้บริหารคาสิโนยิ่งดูก็ยิ่งเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อ ส่วนผู้บริหารฝ่ายบันเทิงถึงกับเริ่มวางแผนว่าจะเอาหมวยน้อยมาออกรายการได้อย่างไร จะใช้การโปรโมทแบบไหน “ได้เรียก NPC เชฟมาสอบถามบ้างไหม ว่าทำไมถึงสอนเวทย์ให้มากขนาดนี้” ท่านประธานถาม “ใช่ๆ แล้วอีกอย่าง เชฟอะไร ทำไมถึงใช้เวทย์ได้หลายสายขนาดนี้” โจนส์ถามเพิ่ม ฝ่ายเทคนิคถอนหายใจ “เชฟในเมืองเริ่มต้น เคยเป็น NPC จอมเวทย์ที่วิหารร้างกลางป่ามนต์ดำ” เมื่อเห็นคนฟังพยักหน้าเข้าใจแล้วว่าทำไมเชฟคนนี้ถึงเก่งเรื่องเวทย์นัก เขาก็พูดต่อ “แต่สองปีผ่านไป ไม่มีผู้เล่นคนไหนบุกเข้าไปทำเควสในวิหารได้เลย NPC คนนี้ก็เลยโดยย้าย และคงเป็นเพราะเบื่อเรื่องสวัสดิการอาหารของพวก NPC ประจำเควสมาก เขาเลยขอมาเป็นเชฟที่เมืองเริ่มต้นแทน” “แล้วทำไมถึงสอนเวทย์ให้มากขนาดนี้” ประธานยังรอคำตอบ “ดูเหมือนว่า เชฟจะไม่ค่อยพอใจที่มีคนว่าทักษะทำอาหารเป็นของไม่ได้เรื่องครับ ก็เลยพยายามจะสอนผู้เล่นหมวยให้หมดในหนึ่งวัน และทางเดียวที่ทำได้ก็คือต้องใช้เวทย์ช่วย” “ไม่ใช่แค่ใช้เวทย์ช่วย แต่สอนการใช้เวทย์ที่ย่ออักขระแล้ว สอนการใช้เวทย์ที่ตัวธาตุ ทั้งห้าธาตุ ไม่ใช้คาถา ไม่ท่องบ่นเวทย์มนต์ ซึ่งเป็นทักษะเสริมของผู้คุมธาตุ ที่ตามปกติ ผู้คุมธาตุจะสุ่มได้แค่ทักษะเดียว”มาริสาช่วยขยายความอย่างอารมณ์ดี เธอชอบตัวละครนี้จริงๆ อะไรจะฟลุ้กขนาดนี้ “เนื่องจากข้อกำหนดของภารกิจ NPC เชฟไม่ได้ทำผิดระเบียบ ผู้เล่นหมวยก็ไม่ผิดด้วย” “แล้วก็ไปได้ทักษะอ่านอักขระ เขียนอักขระของนักอาคมมาเพิ่ม แม่หนูนี่อนาคตคงเป็นนักเวทย์เต็มตัวสินะ แล้วพอหมดภารกิจลับ พลังจิตขึ้นไปเท่าไรล่ะ” ประธานถามต่อ “2035 หน่วยครับ หลังจากนั้นก็เริ่มออกผจญภัยกับพยัคเฆนทร์และมังกรขาว จนไปได้ตำรารูน” อั๊กๆ โขลกๆๆ ท่านผู้บริหารคาสิโนสำลักกาแฟทันทีที่ได้ยิน “ครับ หลังจากนั้น ไปดวลเดี่ยวกับเอเรสในค่ายฝึกของเฮเดส จนได้ทักษะผสมเวทย์เข้ากับการต่อสู้ ของนักรบเทพมา ตอนที่ฝึกเสร็จ พลังจิตก็เกือบๆห้าพันแล้วล่ะครับ” “นี่ยังไม่พ้นสองวันแรกที่ออนไลน์เลยใช่ไหม” มาริสาถาม “ครับ” “ให้ตายสิ คุณหาข้อมูลส่วนตัวของผู้เล่นคนนี้ให้ฉันไม่ได้ใช่ไหม แล้วจะทำยังไงถึงจะได้ช่วงนี้ของเกมมาออกอากาศเนี่ย” ในฐานะผู้บริหารฝ่ายบันเทิง เธอต้องหาทางเอาฉากพวกนี้มาฉายให้ได้ “ครับไม่ได้” ฝ่ายเทคนิคไม่ให้ความหวังใดๆ “พอเถอะ เรากำลังตรวจสอบผู้เล่นอยู่ ไม่ได้มาคุยกันเรื่องรายการบันเทิงของคุณ” โจนส์ขัด “เอา บรรยายต่อ ว่าผู้เล่นคนนี้ไปได้ทักษะกับพลังจิตเพิ่มตอนไหนอีก” ประธานดึงให้กลับเข้าเรื่อง “ส่วนใหญ่ก็มาจากการปลดผนึก มาได้ทักษะเพิ่มอีกครั้งก็ช่วงสองสามวันที่ทำเควสเมืองตักกสิลา” “เดี๋ยวๆ นี่นายหมายถึงเควสลับที่ต้องบรรลุเงื่อนไขตั้งหลายอย่างในทวีปใหญ่นั่นหรือ แล้วเด็กที่ไม่เคยออกจากทวีปเริ่มต้นได้เควสนี้มาได้อย่างไร” ท่านประธานตกใจ “ผู้เล่นอื่นที่รับเควสมาจากทวีปใหญ่ชวนให้ผู้เล่นหมวยเข้าร่วมปาร์ตี้ครับ” “แล้วนี่ได้อะไรไปแล้วบ้าง” โจนส์ถามทันที “ไม่สามารถตอบได้ครับ NPC ประจำเควสแจ้งว่า ก่อนเควสจะสิ้นสุด แม้แต่จีเอ็มก็ห้ามยุ่งครับ” ฝ่ายเทคนิคแจ้งด้วยเสียงเรียบๆ งานในส่วนของบริษัทเกมแบ่งแยกกันอย่างชัดเจน คานอำนาจกันทุกส่วนเพื่อรักษาความยุติธรรม ความปลอดภัยและความเป็นส่วนตัวของผู้เล่นอย่างเต็มที่ “โอเคผ่านเรื่องทักษะไป ตอนออกมานี่พลังจิตเป็นเท่าไร” ประธานตัดบทก่อนที่โจนส์ที่กำลังฮึดฮัดจะพูดอะไรที่อาจมีผลเสียในภายหลัง ความจริงถ้าประธานไม่รีบตัดบท และมีคนถามว่าอาหมวยใช้ทักษะอะไรหลังจากที่ออกจากหอสมุดของลุงบรรณารักษ์มา ก็เดาได้ไม่ยากว่า เธอได้ทักษะอะไร แต่ในเมื่อไม่มีใครถาม ฝ่ายเทคนิคก็ไม่ตอบ ตอบเฉพาะสิ่งที่ถูกถามเท่านั้น “ราวๆหกพัน” “จากห้าพันกว่า มาเป็นใกล้ๆหกพัน ขึ้นมาราวๆสิบเปอร์เซ็นต์ในเวลาแค่สองถึงสามวันในเกม มีอยู่ทางเดียวได้ใช้พลังจิตรวดเดียวหมดไปหนหนึ่ง และต้องมีทักษะคุมธาตุ ธาตุใดธาตุหนึ่งเกินระดับยี่สิบ” มาริสาคาดเดา “หรือจะมีระดับทักษะคุมธาตุ ทั้งห้ารวมกันเกินห้าสิบก็ได้ครับ” ฝ่ายเทคนิคเสริม “แล้วรายนี้เป็นอย่างไหนล่ะ” โจนส์ถามทันที เพราะนี่เป็นข้อมูลที่อาจบ่งบอกได้ว่า อาหมวยจะเป็นจอมเวทย์เฉพาะสายหรือจะได้เป็นผู้คุมธาตุ อาชีพระดับสองที่น่ากลัวยิ่งกว่า “ผมขอแนะนำให้คุณไม่ตอบ” ทนายความขัดขึ้น โจนส์กระแทกแก้วกาแฟด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้   “งั้นกลับมาที่เรื่องเดิมก็แล้วกัน ผู้เล่นคนนี้มีพลังจิตเพิ่มมาอีกตอนไหน” ประธานทำหน้าที่ หลังจากที่เงียบกันไปพักใหญ่ “ผู้เล่นคนนี้ใช้พลังจิตอยู่เรื่อยๆ ตามปกติก็เพิ่มขึ้นทุกวันอยู่แล้ว แต่ช่วงที่เพิ่มอย่างเห็นได้ชัดก็ตอนที่ต้องชาร์ทพลังเวทย์ให้อินดิโก้ดราก้อนกินเป็นอาหาร” พรวด คราวนี้ท่านประธานสำลักน้ำบ้าง “อินดิโก้ดราก้อน ไปเอามาจากไหน” “เควสเหมืองทอง” ฝ่ายเทคนิคยกมือห้ามผู้บริหารทั้งหลายเป็นเชิงไม่ให้ถามต่อ “เควสยังไม่สิ้นสุด NPC ประจำเควสปฏิเสธที่จะให้รายละเอียด เช่นเดียวกับเควสตักกสิลา” “งั้นฉันถามแบบเข้าเป้าเลยนะ ตอนที่ผู้เล่นคนนี้สร้างโกเลม เธอมีพลังจิตเท่าไร” มาริสาถาม “12560” “แล้วเธอสร้างโกเลมไฟได้ยังไง ทั้งๆที่ไม่มีคาถา” “หุ่นโกเลมถูกปั้นขึ้นก่อนด้วยเวทย์สายดินและน้ำ ใช้พลังจิตไปเกือบหมื่นแปด” คนฟังอึ้งกันไปหมด เพราะจริงๆใช้แค่สี่พันก็ได้แล้ว ตัวแทนจากฝ่ายวิจัยบรรยายต่อ “เนื่องจากเธอค่อยๆปั้น ระบบไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเธอกำลังสร้างโกเลมหรือไม่ ฟังชั่นการใช้เวทย์ล้มเหลวจึงไม่ทำงาน เธอไม่จำเป็นต้องใช้เวทย์อย่างต่อเนื่องโดยไม่ขาดตอนเกินสองนาทีเหมือนนักเวทย์หรือนักอาคมทั่วไป แต่เมื่อปั้นเสร็จ ระบบกลับตรวจสอบพบว่าหุ่นปั้นสามารถพัฒนาเป็นโกเลม ดินโดยใช้พลังเวทย์ธาตุลมเพิ่มเท่านั้น จึงเข้าเงื่อนไขให้โปรแกรมป้องกันบักทำงาน แต่เมื่อโปรแกรมเริ่มทำงาน โกเลมกลับดูดเวทย์ไฟที่ค้างอยู่ในคฑามังกรได้เป็นธาตุแรก ระบบจึงเปลี่ยนไปสร้างโกเลมไฟโดยอัตโนมัติ ผู้เล่นหมวยใช้น้ำยาเพิ่มพลังจิตช่วยจนสามารถชาร์ทพลังเวทย์ใส่คฑามังกร จนหุ่นโกเลมดูดพลังเวทย์ได้เต็มสเกลครบทุกสายพัฒนาเป็นโกเลมไฟได้สำเร็จ” ผู้บริหารทั้งหมดถึงกับคราง แล้วก็ต้องเงียบกริบเมื่อทนายความพูดขึ้น “เนื่องจากข้อมูลนี้สามารถทำให้ผู้ที่อยู่ในห้องนี้สามารถคาดการณ์ถึงอาชีพ และระดับทักษะด้านเวทมนต์ของผู้เล่นหมวย ดังนั้น หากว่า ข้อมูลนี้ถูกเปิดเผยก่อนที่ระบบเกมจะประกาศอาชีพของผู้เล่น หรือผู้ที่อยู่ในห้องนี้ได้ดำเนินการใดๆที่เอื้อประโยชน์กับตนเองจากข้อมูลนี้ จะถือว่าผู้ที่อยู่ในห้องนี้ใช้ข้อมูลวงในเพื่อการได้เปรียบอย่างไม่เป็นธรรม” “หึๆ ไหนๆก็ต้องโดนบันทึกนั่นมัดมือมัดเท้าแล้ว ขอถามให้หายข้องใจหน่อยว่า ตอนนี้ ผู้เล่นคนนี้มีพลังจิตอยู่เท่าไรแน่” โจนส์ถาม ฝ่ายเทคนิคหันไปมองหน้าทนายความ เขาพยักหน้า “16718” โจนส์อ้าปากค้าง นั่นมันติดหนึ่งในห้าของผู้ที่มีพลังจิตมากที่สุดในเกมแล้วนะ ประธานหันไปสบตากับมาริสา คนที่มีพลังจิตสูงเป็นอันดับหนึ่ง ตอนนี้ยังไม่ได้อาชีพขั้นที่สามของนักเวทย์เลย แม่หนูนี่อาจมีโอกาสชิงตำแหน่งสำเร็จ “ผมขอเรียกร้องให้บริษัทเกม ปล่อยไอเทม สัตว์อสูร สัตว์เวทย์ หรืออะไรก็ได้ ที่จะช่วยถ่วงดุลความได้เปรียบนี้ของผู้เล่นหมวย” โจนส์ประกาศก้อง “ฝ่ายเทคนิคและจีเอ็มได้ประชุมร่วมกันแล้ว เห็นว่า โกเลมไฟยังไม่มีศักยภาพมากพอที่จะทำลายความสมดุลของเกม รอให้อัลติเมทโกเลมปรากฏตัวขึ้นก่อน เราจึงจะปล่อยเควสเพื่อตามหาไอเทมและสัตว์เวทย์ประจำอาชีพระดับที่สามต่อไป” ฝ่ายเทคนิคตอบอย่างเย็นชา ตามปกติพวกเขาก็ทำงานกันหามรุ่งหามค่ำอยู่แล้ว ยังจะมาเรียกร้องอะไรกันอีก “อัลติเมทโกเลม” มาริสารำพึง “งั้นก็ต้องตามสืบว่ามีรูนมาสเตอร์คนไหนเข้าใกล้ยายหนูนี่บ้างสินะ” ---------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 14:06:54

ความคิดเห็นที่ 11 เกือบลืม side story Side story # 1 โกเลมที่น่าเกรงขาม ทวีเจ้าหน้าที่ประจำห้องควบคุมทวีปเริ่มต้นถือดิสก์ขึ้นลิฟต์มาที่ชั้น 97 ด้วยความหวั่นใจ ชั้นนี้ทั้งชั้นเป็นห้องทำงานของเหล่าศิลปินติสท์แตกทั้งหลาย สำหรับทวี คนพวกนี้เป็นพวกที่เข้าใจยาก เจ้าอารมณ์ และคุยไม่รู้เรื่อง ปกติถ้าเขาเลี่ยงได้ เขาก็จะเลี่ยงให้คนอื่นมาแทนเสมอ แต่วันนี้นับเป็นโชคร้ายของเขาจริงๆที่คุณหลิง มาริสา หลิง บิ๊กบอสของฝ่ายเอนเทอร์เทนเม้นท์แวะมาที่ห้องควบคุม เธอรู้เรื่องโกเลมไฟแล้ว แถมยังบอกว่ามันน่ารักดี อยากจะเอาไปผลิตเป็นสินค้า แต่เนื่องจากเจ้าโกเลมไฟมันเป็นเปลวไฟทั้งตัว ทำให้ขายของอย่างอื่นเสริมไม่ได้ เธอเลยเดินมาสั่งให้หัวหน้าของเขาช่วยติดต่อฝ่ายออกแบบตัวละครให้หาไอเทมให้โกเลมไฟใช้เยอะๆ เธอจะได้สั่งให้ทำขายรวดเดียว เอาแบบน่ารักๆด้วยนะ คุณหลิง ไม่รู้เลยว่า เธอทิ้งระเบิดเวลาไว้ให้ฝ่ายเขาชัดๆ พวกเขารู้ดีว่า ใครเป็นคนออกแบบโกเลมไฟ แล้วหน้าตาของโกเลมไฟตัวดั้งเดิมมันเป็นอย่างไร แล้วนี่พวกเขาต้องไปบอกไอ้พวกติสท์แตกพวกนั้นให้เปลี่ยนลุคโกเลมไฟ มันเป็นความหายนะของคนเอาข่าวไปบอกชัดๆ หัวหน้าสั่งให้ทำไม้สั้นไม้ยาว หาตัวคนนำสาร แต่ทั้งแผนกพกดวงมากันหมด ทุกคนหยิบไม้ยาวไปหมด เหลือแต่ไม้สั้นให้ทวี ติ๊ง ลิฟต์กำลังเปิด ทวีสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินออกจากลิฟต์ เลี้ยวขวาผ่านประตูที่มีป้ายว่า ฝ่ายออกแบบตัวละคร เขาโบกมือทักทายเพื่อนร่วมบริษัทอย่างฝืนๆ ก่อนจะไปเคาะประตูห้องห้องหนึ่งที่มีป้ายเขียนด้วยตัวหนังสือสีแดงคล้ำๆ ตัวหนังสือหงิกๆงอๆ ราวกับคนเขียน เขียนในขณะที่หวาดกลัวสุดขีด และเขียนป้ายนี้ด้วยเลือด ห้องจอมปีศาจ “เข้ามาๆ” หนึ่งในจอมปีศาจลุกมาเปิดประตูเอง ส่วนอีกคนโบกมือให้ทวีจากหน้าจอมอร์นิเตอร์ นับเป็นโชคของทวีที่มาถึงในเวลาพัก ทวีมองตัวเองที่แม้จะไม่ถึงกับใส่สูทผูกไทด์ แต่ชุดทำงานของเขาที่เป็นเสื้อเชิ้ตกับกางเกงแสลคก็ดูเรียบร้อยดี แต่จอมปีศาจสองคนแต่งตัวราวกับจะไปซิ่งกับแก๊งค์ข้างถนนมากกว่าจะมาทำงาน ทั้งสองแต่งตัวเหมือนกันราวกับฝาแฝด เริ่มจากใช้สเปรย์แต่งผมทำให้ผมทั้งหัวตั้งขึ้นเหมือนคนโดนผีหลอกจนขนหัวลุก เส้นผมก็ถูกย้อมเป็นสีแดงเพลิง พวกเขาชุดหนังสีดำมีตราหัวกะโหลกที่ด้านหลัง และตลอดทั้งตัวเสื้อและกางเกงจะมีโซ่ขึ้นสนิมร้อยอยู่ไปทั่ว ซึ่งทวีไม่เข้าใจจริงๆว่าไอ้โซ่พวกนี้มีประโยชน์อะไร “มีอะไรรีบพูด เราสองคนยังต้องตกแต่งเจ้าอัลติเมทโกเลมต่อ” จอมปีศาจหมายเลขสองสั่งทั้งๆที่ตายังมองหน้าจอ ทวีเหลือบตาไปดูยักษ์ใหญ่ตัวสีแดงหน้าเหี้ยม ตาโปน กำลังแยกเขี้ยว แล้วกลืนน้ำลายเอื้อก “ไอ้ตุ๊กตาสีส้มมันจะต้องโตเป็นไอ้ตัวนี้ หรือเนี่ย” “เอ่อ คือว่า คุณหลิง บิ๊กบอสของ GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์แวะมาสั่งให้เราช่วยประสานกับคุณ ให้ช่วยออกแบบไอเทมให้กับโกเลมไฟน่ะครับ” ทวีกลืนน้ำลาย ก่อนจะพูดต่อ “เธอจะเอาไปทำตุ๊กตาขาย” จอมมารคนแรกมองทวีแบบแปลกๆ “คุณหลิงไปเห็นโกเลมไฟจากที่ไหน ถ้าเห็นจากไอ้พวกฝ่ายเทคนิคละก็ ผมจะตามไปตื้บเดี๋ยวนี้แหละ เราอุตส่าห์เตรียมการเปิดตัวโกเลมไฟอย่างยิ่งใหญ่ไว้แล้ว ก่อนจะมีคนแก้เควสเสร็จ เรื่องนี้ต้องเป็นความลับสิโว้ย” “เอ่อ เปล่าครับ คือว่า มีผู้เล่นใช้เวทย์สร้างขึ้นเองโดยบังเอิญ คือบังเอิญเธอใช้เวทย์เข้าเงื่อนไข กระตุ้นให้โปรแกรมป้องกันบักทำงาน จนได้โกเลมไฟมาน่ะครับ” ทวีจบคำอธิบายอย่างฝืนๆ “หือ ผู้หญิงเหรอ แล้วมิเป็นลมตายไปหรือไง ตอนที่สร้างเสร็จน่ะ” จอมมารหมายเลขสองถาม “เอ่อ ไม่ครับ คือว่า เธอปั้นหุ่นดินไว้เป็นแบบก่อน โปรแกรมบักมันก็เลยใช้หุ่นนั่นเป็นต้นแบบ ไม่ได้ดาวน์โหลดแบบที่คุณสร้างไปใช้” “ได้ไงกัน รู้ไหมว่าเราสองคนทุ่มเทกับเจ้าโกเลมนี้แค่ไหน” หมายเลขหนึ่งโวย “แล้วนั่น นายถืออะไรมา” หมายเลขสองเพิ่งสังเกตเห็นดิสก์ในมือทวี “เอ่อ ข้อมูลของโกเลมไฟ ตัวที่ผู้เล่นสร้างเองครับ ตัวที่คุณหลิงอยากได้ไปทำตุ๊กตาขาย” ทวีตอบอย่างหวาดๆ จอมมารสองคนสบตากัน ก่อนหมายเลขสองจะสั่ง “เอาดิสก์มาให้ผมสิ” “เอ่อ ผมว่า โกเลมไฟตัวนี้มันผิดไปจากที่พวกคุณออกแบบไว้พอสมควร เพื่อให้คุณมีเวลาทำใจ ผมว่า ผมค่อยๆแสดงข้อมูลขึ้นบนจอภาพ จะได้เปรียบเทียบกับตัวเก่าเป็นไงครับ” จอมมารเริ่มรู้ตัวว่า โกเลมไฟมันต้องอนาถสุดๆแน่ๆ แต่ก็เอาเถอะ ถึงมันจะเกิดจากหุ่นปั้นเละๆของผู้เล่น ยังไงมันก็ต้องมีความน่าเกรงขามหลงเหลือบ้างแหละน่า “งั้นนายใช้เครื่องนี้ ส่งภาพขึ้นจอด้านขวา ส่วนเราจะส่งข้อมูลขึ้นจอด้านซ้าย เปรียบเทียบให้เห็นกันจะๆไปเลยก็แล้วกัน” สองจอมมารเตรียมทำใจ “เริ่มจากคุณสมบัติ” จอมมารหมายเลขสองประกาศ คุณสมบัติโกเลมไฟ ออกแบบโดยจอมมาร สร้างโดยผู้เล่น ระดับ 60 ระดับ 60 พลังชีวิต 30,000-60,000 พลังชีวิต 60,000 พลังโจมตีทางกายภาพ 500-10,000 พลังโจมตีทางกายภาพ 5000-10,000 พลังโจมตีด้วยเวทย์ไฟ 500-10,000 พลังโจมตีด้วยเวทย์ไฟ 5000-10,000 คุณสมบัติเสริม คุณสมบัติเสริม - ใช้เวทย์ลมเพิ่มความเร็วและความแม่นยำ - ใช้เวทย์ลมเพิ่มความเร็วและความแม่นยำ - ใช้เวทย์แสงรักษาตัวเองได้ - ใช้เวทย์แสงรักษาตัวเองได้ “อืมม ไม่เลวนี่ ได้คุณสมบัติเกือบจะสูงสุดเท่าที่โกเลมไฟตัวหนึ่งจะมีได้เลยนะนี่ แสดงว่าคนสร้างต้องมีพลังเวทย์สูงมากเลยสิเนี่ย” จอมมารสองอารมณ์ดีขึ้นเห็นๆ “ไหนมาดูในส่วนรูปร่างหน้าตากันหน่อยสิ” หมายเลขหนึ่งเรียกข้อมูลของโกเลมที่ออกแบบมาทันที ส่วนสูง 3.5 เมตร ทวีก็เรียกข้อมูลบ้าง ส่วนสูง 1.0 เมตร สองจอมมารอ้าปากค้าง “ตัวแค่นี้ เนี่ยนะ” แล้วพวกเขาก็เรียกรูปโกเลมไฟของพวกเขาให้ปรากฏขึ้นที่หน้าจอทันที มันเป็นฉากการทดสอบที่โกเลมไฟจะต้องสู้กับฝูงมังกร ร่างกายขนาดใหญ่ของมัน สามารถเผาทุกอย่างที่แตะต้อง ตอนที่มันใช้เวทย์ไฟ เปลวไฟทำให้มันดูเหมือนจะขยายใหญ่ขึ้นไปได้อีก มันใช้มือเดียวตบมังกรลงไปกลิ้ง ส่งเวทย์ไฟผ่านอีกมือขึ้นไปเผามังกรที่กำลังบินหนี โกเลมไฟตัวนี้ใช้เวลาแค่หนึ่งนาที ฆ่ามังกรระดับเดียวกันไปสองตัว และถ้าให้เวลามันมากกว่านี้ มังกรที่เหลืออีกแปดตัวก็อาจจะไม่รอดเหมือนกัน ทวีกลืนน้ำลายเอื้อก ก่อนจะเรียกภาพโกเลมไฟตัวที่อาหมวยสร้าง เขาไม่แน่ใจว่า สองจอมมารจะทนดูได้ไหม แต่มาริสา หลิงยืนยันว่า มันน่ารักที่สุดแล้ว สองจอมมารเบิกตาโตทันทีเมื่อเห็นโกเลมไฟตัวอ้วนกลม แก้มยุ้ย ตาแป๋ว กำลังยืนตรงชูแขนขึ้นมาตามคำสั่งเจ้าวิน และแล้ว เจ้าวินก็เริ่มร้องเพลง โดยมีโกเลมไฟเต้นประกอบ ชูมือขึ้น แล้ว หมุน หมุน \('-')/ \(=)/ ชูมือขึ้น โบกไปมา \('-\') (/'-')/ กางแขน ขึ้นและลง –('-')--\('-')/--('-')--/('-')\ พับแขน มือแตะไหล่ <('-')> ชูมือขึ้นหมุนไปรอบตัว \('-')/ \(=)/\('-')/ โครม จอมมารหมายเลขหนึ่งหงายหลังตกเก้าอี้ไปแล้ว ส่วนจอมมารหมายเลขสองจ้องมองมอร์นิเตอร์ตาไม่กระพริบ ทวีที่รู้สึกว่าชีวิตของตัวถูกแขวนไว้บนเส้นด้าย ก็รีบส่งงานก่อนจะเอ่ยลา “เอ่อ คุณหลิงบอกว่า จะทำเรื่องขอความร่วมมือผ่านมาตามขั้นตอนอีกที แต่เธออยากได้ไอเทมประกอบเจ้าโกเลมตัวนี้ก่อนสิ้นสงกรานต์ สินค้าจะได้วางตลาดก่อนเปิดเทอม ผมจะทิ้งดิสก์นี่ไว้ให้คุณดูประกอบการออกแบบนะครับ ลาล่ะครับ” ทวีเผ่นออกจากห้องจอมมารแทบไม่ทัน เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อ แล้วเดินออกไปโดยไม่สนใจ เสียงโครมคราม บวกเสียงตะโกนก้องอย่างเจ็บแค้นที่ลอดออกมา “โกเลมของช้านนนนนน” “ชูมือขึ้น แล้วหมุน หมุน” เมื่อไม่มีใครสั่งปิด เครื่องคอมฯก็รีเพลย์ไปเรื่อยๆ --------------------- วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ แล้วว่างๆจะมาแปะใหม่ แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 52 14:17:48 จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 14:08:51

ความคิดเห็นที่ 12 "ชูมือขึ้น แล้วหมุน หมุน" โกเลมน้อยน่ารัก น่าฟัด อิอิ ส่วน จอมมาร 1 กับ จอมมาร 2 ก็ ตลก มากกว่า น่ากลัว 555 จากคุณ : SunnyP เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 20:45:53

ความคิดเห็นที่ 13 ก๊ากกกกก ชูมือขึ้น ขำกลิ้งเลยค่ะ บริษัทจะขาดใจมั้ยเนี่ยตอนที่รู้ว่าอัลติเมทโกเล็มดันมาซะแล้ว แล้วหน้าตาจะยังเหมือนเดิมมั้ยอะ? จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 23:26:14

ความคิดเห็นที่ 14 ต้องมาอ่านซ้ำสองรอบทุกทีเลย หนุกมาก น่าจะแข่งกับ harry potter ได้นะ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 22:37:20