ความคิดเห็นที่ 1 ชายหนุ่มลุกออกมาจากเตียงได้พักใหญ่แล้ว เขาหันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง สิบโมงเช้า ถือว่าสายกว่าปกติเล็กน้อย คงเพราะเมื่อคืนมีเรื่องให้ต้องคิดมากมายเหลือเกิน ทำให้หลับไม่สนิทเสียที กว่าจะปิดตาลงได้ก็ต้องนอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่นานทีเดียว เขาหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ทำธุระ แปรงฟัน และตอนที่กำลังตรียมตัวจะอาบน้ำอยู่นั่นเอง เสียงเคาะประตูห้องนอนก็ดังขึ้นเป็นจังหวะเบาๆ “ครับ แป๊ปนึงครับ” นนท์เดินไปเปิดประตู “ป้าชื่น มีอะไรครับ” แม่บ้านท่าทางใจดีที่คอยดูแลคุณนนท์มานานยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เขา ไม่ว่าเมื่อไรก็ตาม ในสายตาของนาง คุณนนท์ก็ยังคงเป็นเด็กน้อยที่เธอรักเหมือนลูกอยู่นั่นเอง ป้าชื่นรักในจิตใจที่งดงามและความสุภาพเรียบร้อยของชายหนุ่ม เธอผูกพันกับบ้านนี้มานานค่าที่ว่าเจ้าของบ้านคนเก่าที่สิ้นไปนั้นเลี้ยงดูอุปการะเธอมาตั้งแต่ยังเป็นสาวรุ่นจนกลายเป็นคนเก่าคนแก่ของที่นี่ และพลอยผูกพันกับคุณนนท์ที่เธอเฝ้าดูแลมาแต่อ้อนแต่ออก คุณนนท์ของเธอเติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มที่น่ารักแสนดี เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่าง และเธอก็ได้เฝ้าดูการเติบโตนั้นอย่างภาคภูมิใจเหลือเกิน “คุณนนท์ขา มีเพื่อนมาหาคุณนนท์แต่เช้าเลยค่ะ” เธอว่า “ป้าชื่นว่าเขาหน้าคุ้นๆยังไงไม่ทราบค่ะ” “เขาบอกหรือเปล่าครับว่าชื่ออะไร” นนท์ถามอย่างสงสัยขึ้นมาจริงๆ “เขาบอกป้าว่า จะมารับคุณนนท์ไปทำงานน่ะค่ะ เห็นว่าชื่อน้ำต้น ชื่อแปลกเชียว” ป้าชื่นว่าพลางนึกถึงหน้าตาทะเล้นน่าเอ็นดูของแขกยามเช้าที่มืออ่อนตีนอ่อน อีกทั้งยังขี้อ้อน พูดจาอ่อนหวานเป็นที่สุด จนเธออดนึกเอ็นดูขึ้นมาไม่ได้ นนท์ได้แต่ทำตาโตหายสงสัยทันที แต่ก็ยังงงกับสิ่งที่ได้ยินไม่หาย “เขาว่ายังไงนะครับป้า” นนท์ถามซ้ำอย่างไม่เชื่อหู “เขาบอกมารับคุณนนท์ไปทำงานค่ะ เมื่อคืนคุณนนท์ไม่ได้ขับรถกลับมาหรอกหรือคะ” ป้าชื่นถาม “เปล่าครับ พอดีดึกแล้ว เพื่อนก็เลยมาส่ง” นนท์ว่า “เอ้อ... นนท์กวนป้าชื่นไปบอกเขาให้รอนนท์ยี่สิบนาทีได้ไหมครับ เดี๋ยวนนท์ออกไป ให้เขามารอในห้องนั่งเล่นนี่ก็ได้ ขอบคุณครับป้า” ไม่ทันขาดคำชายหนุ่มก็ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มป้าชื่นฟอดใหญ่ แล้วจึงปิดประตู ป้าชื่นยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินออกไปบอกแก่แขกผู้มาเยือนยามเช้าตามที่คุณนนท์บอกทุกคำชนิดไม่ขาดตกบกพร่อง ******************* “น้ำต้น” นนท์เรียกอย่างไม่หายประหลาดใจ “เร็วดีจังพี่นนท์ ไหนบอกยี่สิบนาที” เจ้านักร้องหนุ่มตีหน้าเซ่อ ทำทีไม่สนใจสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของเจ้าบ้าน “นั่นมันไม่สำคัญเท่ากับว่าต้นมาที่นี่ได้ยังไง” “ขับรถมาสิพี่ เมื่อคืนเพิ่งมา ต้นไม่ได้ลืมทางมาบ้านพี่ง่ายขนาดนั้นซักหน่อย” น้ำต้นแถไปเรื่อย “พูดเล่นกับพี่แต่เช้าเลยครับน้ำต้น” เขาเลิกถาม ได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจแล้วก็นั่งลงง่ายๆอย่างไม่สนใจใคร่รู้อะไรอีก “ต้นมารับพี่ไปทำงานไง” เขาหันไปทำตาแป๋วใส่คนที่นั่งข้างๆ “ไม่เห็นต้องลำบากขนาดนั้นเลย” นนท์ว่าอย่างเกรงใจ “ก็มานึกดู ต้นลืมคิดไปว่ามาส่งพี่แล้ว พี่ก็ไม่มีรถสิ แล้วจะไปทำงานยังไง ก็เลยคิดว่าต้องรับผิดชอบพี่หน่อย” น้ำต้นว่าด้วยสีหน้าเป็นจริงเป็นจัง “โธ่... พี่ให้คนที่บ้านไปส่งตรงรถไฟฟ้าก็ได้” “ไม่ได้สิพี่... ต้นทำพี่ลำบาก ต้นก็ต้องรับผิดชอบ” แต่หน้าตาคนพูดยียวนยิ่งนัก “แล้วนี่ เลยต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมารับพี่” “ก็วันนี้ ไม่มีงานตอนเช้า มีอีกทีค่ำเลย” นนท์เถียงต่อไม่ออก เพราะดูเหมือนน้ำต้นจะเตรียมคำพูดดักเขาไว้หมดทุกทางแล้ว เขาได้แต่ยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า “ไปกันเถอะ” “ไปไหนแต่เช้า” “ไปหาอะไรดื่มหน่อย ไปกินกาแฟกันเถอะ” น้ำต้นชวนเป็นเด็กๆ “แล้วแต่เลยครับ” นนท์ว่าอย่างยอมแพ้ “พี่ไม่รีบต้องเข้าออฟฟิศใช่มั้ย” “ไม่รีบครับ” “งั้นไปกินกาแฟเป็นเพื่อนต้นนะ” น้ำต้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้นนท์ ตาเป็นประกายมองช้อนขึ้นมาอ้อนเขาเต็มที่ “พี่ยอมแล้วครับน้ำต้น” เขาชูมือยอมแพ้พร้อมกับหัวเราะออกมาเห็นฟันเรียงตัวเป็นระเบียบ เกิดมาไม่เคยเจอใครที่อ้อนได้อ้อนดีขนาดนี้มาก่อน เขาเองก็เป็นคนใจอ่อนเสียด้วย ถึงต้องเป็นฝ่ายยอมอยู่ร่ำไปแบบนี้ จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 16:24:55

ความคิดเห็นที่ 2 น้ำต้นกึ่งเดินกึ่งกระโดดออกไปอย่างร่าเริงจนน่าหมั่นไส้ เกือบชนกับแม่นมของบ้านเข้าแล้ว “อุ๊ย ขอโทษครับคุณป้า เกือบไปแล้ว” ว่าแล้วก็เข้าไปประคองป้าชื่นอย่างไม่ถือเนื้อถือตัว “ไม่เป็นไรค่ะป้าชื่นไม่เป็นไร” นางว่าพลางหัวเราะไม่ปิดบังความเป็นคนอารมณ์ดีเอาไว้เลยแม้แต่น้อย “แล้วนี่จะออกไปกันแล้วหรือคะ ไม่ทานอะไรกันก่อนซักหน่อยเหรอคะเนี่ย” ป้าชื่นโอดครวญ “อยากทานอยู่เหมือนกัน แต่พอดีวันนี้แขกนนท์เขารีบจ้ะป้า” นนท์พูดกับแม่นมของบ้านด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน น้ำต้นมองภาพที่เห็นด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะรีบเข้าไปอ้อนป้าชื่นอย่างคนรู้งาน “ต้นขอโทษครับป้า แต่รับรอง ถ้าป้าไม่ว่าอะไร วันหลังต้นจะมาขอชิมฝีมือป้าแน่ๆ ได้มั้ยครับป้า” นนท์เลิกคิ้วพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างไม่เชื่อหู นี่จะเรียกว่าเนียนได้ไหมนี่... “จริงๆนะคะคุณ ขอให้มาเถอะค่ะ ป้าชื่นจะแสดงฝีมือให้ดูจนไม่อยากจะไปทานข้างนอกอีกเลย” ป้าชื่นว่าด้วยสีหน้าจริงจัง จนสองหนุ่มอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “อันนี้ต้องอยู่ที่พี่นนท์ด้วยแหละครับป้า” “อ้าว เกี่ยวอะไรกับพี่ครับเนี่ย” นนท์ไม่ทันได้ตั้งตัว “ก็ถ้าพี่นนท์เขาไม่ต้อนรับ ต้นก็มาไม่ได้ใช่ไหม ก็ต้องขึ้นกับเจ้าบ้านเขา” ว่าแล้วเจ้าตัวดีก็เดินเข้าไปโอบไหล่กอดป้าชื่นหน้าตาเฉย ดูเอาเถอะ “โอ๊ย ไม่ต้องถามหรอกค่ะ ปกติคุณนนท์ไม่เคยพาเพื่อนมาที่บ้านเลย คุณเป็นคนแรก แสดงว่าก็ต้องเป็นเพื่อนสนิท ป้าชื่นไว้ใจได้แน่นอน” นนท์ถึงกับทึ่งกับฤทธิ์ของน้ำต้น ไม่ทันไรก็ชนะใจป้าชื่นเสียแล้ว ก่อนจะหัวเราะอย่างยอมแพ้อีกครา “ถ้าป้าชื่นว่าอย่างนั้น นนท์คงไม่กล้าขัดป้าแล้วล่ะ“ ได้ยินอย่างนั้นเจ้าเด็กจอมเนียนถึงกับซ่อนยิ้มเอาไว้ไม่ไหว แถมยังทำท่าชูกำปั้นเล็กๆแล้วก็ดึงเข้าหาตัวอย่างสมใจอีกต่างหาก ดูเอาเถอะ รู้จักกันได้ไม่ทันไร ก็ตีสนิทกับคนในบ้านได้เสียแล้ว “ขับรถกันระวังค่ะคุณๆ คุณนนท์ไม่ต้องล็อกห้องนะคะ เดี๋ยวป้าให้เด็กเข้าไปทำความสะอาดให้” นนท์ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “ขอบคุณครับป้า งั้นนนท์ไปนะ” ว่าแล้วก็เข้าไปกอดแม่นมแล้วก็หอมอีกฟอดใหญ่ “ไปนะคร้าบบบบ” น้ำต้นยกมือไหว้พร้อมบอกลาด้วยน้ำเสียงร่าเริง ป้าชื่นมองตามรถเก๋งสีดำมันปลาบที่ขับออกไปอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินไปสั่งให้เด็กในบ้านทำหน้าที่ของตัวเองอย่างที่เคยทำจนเป็นกิจวัตร ********************* นนท์มองตามเด็กหนุ่มที่สาละวนอยู่กับการถือแก้วกาแฟส่งกลิ่นหอมฉุยมาวางไว้ให้ที่โต๊ะ ภายในร้านกาแฟในวันธรรมดาสายๆแบบนี้ มีคนมานั่งอยู่ค่อนข้างบางตา ไม่พลุกพล่าน และเจ้าเด็กจอมเนียนที่นั่งหน้าแป้นอยู่ตรงกันข้ามกับเขาก็ไม่ต้องคอยระวังสายตาใครด้วย อันที่จริงน้ำต้นไม่ใช่คนที่จะมาคอยระวังอะไรสักเท่าไหร่อยู่แล้ว เพราะความซื่อและตรงไปตรงมาตามธรรมชาติของเจ้าตัวนี่เอง ที่บางครั้งทำให้ถึงกับลืมไปว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นถึงนักร้องชื่อดัง “อะไรครับน้ำต้น” นนท์เหลือบไปเห็นสายตาที่จ้องมาที่เขาแบบมีเลศนัยเสียจนอดถามออกมาไม่ได้ เจ้าเด็กตาแป๋วไม่ว่าอะไรนอกจากยิ้มสำทับ น้ำต้นเอาคางเกยกับโต๊ะ สายตายังช้อนมองไปที่นนท์ไม่เลิก “อะไรกัน” นนท์หัวเราะ ชักเริ่มทนสายตาคู่นี้ไม่ได้แล้วเหมือนกัน “ปล่าววววว” อีกฝ่ายยานคางตอบ “แล้วไหน คุยกันหน่อยซิ มันเรื่องอะไรต้องลำบากไปรับพี่ด้วย” “ต้นก็บอกไปแล้วไง” “ไม่ใช่ละ เอาจริงๆสิ” “เอาจริงๆเหรอ” นนท์พยักหน้าพลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย “ก็... ไม่รู้สิพี่ แค่รู้สึกอยากไปรับพี่นนท์ ก็เลยไป แค่เนี้ย” “แค่เนี้ย?” นนท์ถามแบบไม่เชื่อหู “แล้วเมื่อคืนที่โทรมาอ่ะ” “ก็นึกได้ว่า ตอนเช้าพี่นนท์คงไม่มีรถไปทำงาน ก็เลยโทรไปถาม จะได้กะเวลามารับถูกไง” “ฮื้อ” นนท์ทำเสียงขึ้นจมูก เด็กคนนี้มันอะไรกัน “เอาน่าพี่ไม่ต้องสนใจหรอก ต้นอยากไปก็ไป แค่นี้เอง ไม่เห็นต้องคิดอะไรมาก อีกอย่างพี่ๆเค้าก็บอกว่าถึงยังไงเราก็ต้องทำงานด้วยกัน ทำความรู้จักกันไว้ไม่เห็นเสียหาย” น้ำต้นเริ่มตอบแบบยียวนเสียแล้ว นนท์เอียงคอเหมือนจะประเมินสีหน้าของคนพูดว่าหมายความอย่างไรแน่ จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 16:26:49

ความคิดเห็นที่ 3 “พี่นนท์แต่งเพลงอย่างเดียวเลยเหรอตอนนี้” น้ำต้นชวนคุย “ก็... ไม่เชิงครับ” นนท์จิบกาแฟด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายขึ้น “ไม่เชิง ก็แปลว่าทำอย่างอื่นด้วย” “ก็ ทำงานแปลด้วยนิดๆหน่อยๆ” นนท์ว่าอย่างไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร “แสดงว่า ภาษาพี่นี่ต้องเข้าขั้นเทพแล้วล่ะ” น้ำต้นว่าด้วยสีหน้าที่แสดงความทึ่งออกมาอย่างไม่ปิดบัง “พี่แปลอะไรบ้าง” “ก็ พ็อกเก็ตบุ๊กอะไรประมาณนี้ แล้วก็มีเขียนอะไรก๊อกแก๊กไปเรื่อย พี่ยังไม่เก่งขนาดนั้นหรอก” เขาถ่อมตัว “ไม่จริงอ่ะ ตอนพี่มิ่งชม พี่นนท์ก็ว่าอย่างนี้” น้ำต้นว่าตาเป็นประกาย “พี่ไปอยู่มืองนอกมากี่ปีครับ” “ประมาณสิบปีนะ ถ้าจำไม่ผิด” “แล้วทำไมภาษาไทยพี่เก่งจังล่ะ ต้นเห็นคนที่ไปอยู่เมืองนอกนานๆแล้ว กลับมาอย่าว่าแต่เขียนเลย แค่พูดก็ไม่ชัดละ แต่พี่นี่นอกจากจะไม่ลืมแล้วยังเอามาใช้ได้ด้วย” เขาชมซึ่งๆหน้า ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับยิ้มเห็นฟันสวย “ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ แล้วน้ำต้นล่ะ ทำไมถึงอยากมาเป็นนักร้องครับ” “ตอบแบบสมัยนิยมเลยนะ ผมชอบร้องเพลงมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ” เขาทำมือเหมือนถือไมโครโฟนและเปลี่ยนป็นสีหน้าขึงขังทันที ทำเอานนท์ถึงกับหัวเราะชอบใจออกมา อีกฝ่ายจึงหัวเราะออกมาด้วย “เอาจริงๆสิครับ” นนท์ว่า “จริงๆพี่นนท์ ต้นชอบร้องเพลงมาก จำความได้ก็ร้องเพลงมาตลอด งานโรงเรียนบ้าง งานอะไรบ้าง มีโอกาสเป็นต้องกระโดดขึ้นไปร้องเพลงตลอดเลย พ่อกับแม่เค้าไม่ได้ว่าอะไร ยิ่งพ่อ พอเห็นเราชอบ ก็สนับสนุน อยากเรียนอะไรก็ให้เรียน อยากเล่นอะไรก็ซื้อให้เล่น” “อย่างนี้ ต้นก็เล่นเครื่องดนตรีได้หลายอย่างสิ” นนท์ทึ่ง “หลายอย่าง แต่ไม่น่าจะก่งซักอย่างนะพี่” น้ำต้นว่าอย่างติดตลก “ที่ถนัดกว่าอย่างอื่นคงเป็นกีตาร์ล่ะมั้ง นอกนั้นก็งูๆปลาๆ” เด็กหนุ่มว่าอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ “เก่งนะ” “พอจบมอหก ก็เออ... เอาไงดี ความรู้สึกอยากทำตรงนี้ให้จริงจังไปเลยมันก็เกิดขึ้นมาเฉยๆ ก็เลยตัดสินใจเดินเข้ามาที่นี่เลย” “แล้วต้นเคยไปไหนไกลบ้านมาก่อนรึเปล่า” “ไม่เคยพี่ พ่อกับแม่ยังตกใจเลย เค้าก็ถามแน่ใจแล้วเหรอ เราก็แน่ใจ” น้ำต้นหยุดเหมือนพยายามที่จะคิดทบทวนถึงวันเวลาเก่าๆ “แต่พอมาจริงๆอ่ะ คิดถึงพ่อกับแม่มากเลย แต่เราก็ตัดสินใจแล้ว ไม่อยากให้เค้าผิดหวังกับเรา เพราะเราเลือกของเราเอง” “แล้วมาอยู่คนเดียวทั้งที่ไม่เคยอยู่อย่างนี้ ไม่เหงาเหรอต้น” “เหงาสิพี่” น้ำต้นว่าในขณะที่สายตาไม่ได้ละจากคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าไปไหน “ตอนนี้ก็เหงา” เกิดความเงียบขึ้นระหว่างคนทั้งสอง ราวกับรอบตัวไม่มีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ชั่วอึดใจหนึ่ง “แต่ก็ชินแล้วนะ” เสียงน้ำต้นดังทำลายความเงียบขึ้น นนท์สังเกตเห็นรอยยิ้มกว้างเปิดเผยอย่างคนมองโลกในแง่ดี ก่อนที่จะรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นผิดจังหวะของตัวเอง อีกแล้ว “เราก็อยู่มาได้ตั้งสองสามปี อีกอย่าง แม่เค้าก็แวะมาหาบ้างเหมือนกัน ไม่ถึงกับเหงาอะไร งานก็เยอะด้วย... บางทีลืมเหงาไปเลยก็มี” น้ำต้นหัวเราะเบาๆ นนท์มองนาฬิกาบนข้อมือ ก่อนจะพูดตัดบทอย่างนึกเสียดาย “พี่ต้องเข้าออฟฟิศแล้วล่ะครับน้ำต้น” เขาว่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “โอ๊ย จะเที่ยงแล้ว ขอโทษทีพี่นนท์” เจ้าตัวกระวีกระวาดหยิบกระเป๋าขึ้นมา เตรียมพร้อมที่จะลุกเต็มที่ นนท์ถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู “ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้รีบขนาดนั้น ที่จริงเวลาเข้างานของพี่มันค่อนข้างไม่แน่นอนแล้วก็อิสระกว่าที่คิดเยอะนะ” นนท์ว่าอย่างสบายอารมณ์ “แล้วไป กลัวพี่ลำบากเพราะโดนต้นลากไปลากมา” เจ้าตัวว่าออกมาหน้าตาเฉย นนท์ได้แต่ส่ายหน้าหัวเราะเหมือนจะบอกว่า เขาไม่ได้ลำบากอะไรเลยสักนิด จนอีกฝ่ายเองก็อดยิ้มตอบไม่ได้เหมือนกัน ********************** จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 16:28:00

ความคิดเห็นที่ 4 กว่าจะถึงบริษัทก็เที่ยงกว่าเข้าไปแล้ว นนท์ไม่นึกอยากทานมื้อกลางวันอีก จึงตัดสินใจเข้าออฟฟิศทันที เด็กน้ำต้นเดินขึ้นลิฟต์พร้อมๆกับเขา ก่อนจะบอกลากันเมื่อลิฟต์หยุดอยู่ตรงชั้นยี่สิบ นนท์รู้สึกแปลกใจตัวเองเล็กน้อยที่ความตั้งใจว่าจะกลับมาทำงานอะไรนิดหน่อยที่โต๊ะจางหายไปอย่างง่ายดาย เขาทำได้แค่เพียงนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยและใจลอยเมื่อคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นเป็นต้นมา เหมือนเขาแทบจะไม่ได้ห่างเด็กน้ำต้นนั่นเลยก็ว่าได้ ไม่เพียงแต่น้ำต้นจะเริ่มเข้ามาสนิทสนมกับเขา แต่ตัวเขาเองก็นับได้ว่าเปิดใจกับน้ำต้นมากอย่างที่ตัวเองก็ไม่คาดคิดมาก่อนเช่นกัน ทำไมนะ เขาสงสัย แต่ก็อีกเหมือนกันที่ตั้งแต่เกิดมา เขาเองก็ยังไม่เคยพบกับใครที่ใสซื่อและจริงใจกับความรู้สึกตัวเองเหมือนน้ำต้นมาก่อนเช่นกัน น้ำต้นมีอะไรมาทำให้เขาได้แปลกใจอยู่เรื่อยๆ นึกจะพาเขาไปไหนก็พาไป นึกอยากจะพาเข้าไปส่งบ้านหรือมารับก็ทำ นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ และทำในแบบที่เขาเองมักจะปฏิเสธไม่ได้เสียด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่เรื่องเพียงแค่นี้กลับทำให้เขารู้สึกสบายใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ นึกแล้วก็ให้ประหลาดใจได้อีก นนท์นั่งปล่อยความคิดให้ล่องลอยอยู่เป็นนาน ก่อนจะหยิบสมุดโน้ตที่เขามักจะจดอะไรต่อมิอะไรเอาไว้ในนั้นเสมอ ขึ้นมา ใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเขียนอะไรลงไปเงียบๆ และไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างอีก ********************** อันที่จริงวันนี้น้ำต้นไม่จำเป็นต้องเข้ามาที่บริษัทเลยสักนิด งานเพียงชิ้นเดียวที่เขาต้องทำในวันนี้ก็คืองานโชว์ตัวที่กว่าจะเริ่มก็ค่ำไปแล้วโน่นล่ะ แต่ด้วยความที่อยากจะหาเรื่องไปรับนนท์มาทำงาน เขาจึงทำเนียนว่าตัวเองก็มีงานต้องเข้ามาคุยเหมือนกัน ดังนั้นพอออกมาจากลิฟต์ได้ไม่ทันไร ก็โดนเมษทักเสียก่อนแล้ว “น้ำต้น วันนี้ไม่มีงานในนี้นี่ ทำไมมาได้ล่ะเรา” เมษถามอย่างไม่ได้เจาะจงจะเอาคำตอบอะไร แต่ทำเอาอีกฝ่าย อึกอักขึ้นมาเสียอย่างนั้น ดูเอาเถอะ เจอกับใครไม่เจอ ต้องมาเจาะจงเจอกับคนที่รู้คิวของเขาหมดเสียด้วย “เปล่าพี่เมษ พอดี...” เมษเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหัวเราะ “ปัดโธ่... พี่ไม่ได้จะคาดคั้นอะไรสักหน่อย” เธอแตะไปที่ไหล่ของน้ำต้นเบาๆอย่างเป็นกันเอง “เอ๊า เข้ามา เข้ามา ไหนๆก็ไหนๆ มาเช็กคิวงานกันหน่อยก็แล้วกัน กินอะไรมาหรือยัง” เมษถาม “ก็นิดหน่อยครับพี่ แต่คงไม่กินอะไรแล้ว” น้ำต้นยิ้มเมื่อนึกถึงกาแฟเมื่อตอนสายที่ดื่มเข้าไป “คุยกันเลยก็ได้ครับพี่เมษ” ว่าแล้วก็เดินหายเข้าไปในพาร์ทิชั่นของเมษนั่นเอง ******************** “ฮัลโหล” นนท์รับสายโดยที่ไม่ทันมองด้วยซ้ำว่าปลายทางเป็นใคร “ครับ?” เขาว่าเมื่อปลายสายไม่ได้ทักทายกลับมา “พี่นนท์” เสียงคุ้นหูดังขึ้น “น้ำต้น? มีอะไรครับ” นนท์ถามอย่างแปลกใจ เพิ่งแยกกันได้ไม่ถึงสองชั่วโมงแท้ๆ “ว่างปะพี่” น้ำต้นถามกระตือรือร้น “พี่ก็ไม่ได้ยุ่งอะไรนะ มีอะไรรึเปล่าครับ” “เดี๋ยวลงไปหานะ” ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะตอบรับว่าอย่างไร คนที่โทรมาก็วางสายไปเสียแล้ว “อะไรกัน” นนท์ทำเสียงขึ้นจมูกเหมือนทุกครั้งที่ลืมตัว *********************** “พี่ แถวนี้มีกีตาร์หรือเปล่า” น้ำต้นไม่พูดพล่ามทำเพลง ทันทีที่เดินเข้ามาถึงโต๊ะทำงานของชายหนุ่มที่กำลังง่วนเขียนอะไรอยู่สักอย่างบนโต๊ะ “หือม์” นนท์เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่ทันตั้งตัว “กีตาร์ไงพี่” น้ำต้นยืนยัน “อ๋อ... ในห้องเล็กน่ะ” นนท์ลุกขึ้นยืนพาน้ำต้นเดินไปห้องเล็ก ที่ดูกลายๆเหมือนจะเป็นห้องประชุมธรรมดา แต่มีเครื่องดนตรีวางอยู่หลายชิ้น ไม่ว่าจะเป็นเปียโน กีตาร์ทั้งกีตาร์โปร่งและกีตาร์ไฟฟ้า เบส และยังมีเครื่องเป่าหลายชิ้นวางอย่างเป็นระเบียบอยู่มุมหนึ่ง “โห มีห้องอย่างนี้อยู่ด้วยเหรอพี่” น้ำต้นถามอย่างตื่นเต้น “ไม่มีหรอก ถ้าพี่มิ่งไม่อยากได้แบบนี้” นนท์ว่า “ปกติถ้าอยากเข้ามาเล่นอะไร หรืออยากจะแต่งเพลง หรือคิดอะไรไม่ออก พวกพี่ก็จะเข้ามาทำอะไรก๊อกๆแก๊กๆกันในนี้แหละ” “ยอดไปเลยพี่นนท์” น้ำต้นว่าพลางเดินสำรวจเครื่องดนตรีชิ้นนั้นทีชิ้นนี้ทีอย่างชอบใจ เหมือนเด็กที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่ก็ไม่ปาน “ว่าแต่น้ำต้นเถอะครับ มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย” นนท์ถามอย่างสงสัยเต็มแก่ “พอดีเลย... เล่นดนตรีกันไหมพี่นนท์” “หา...” นนท์อ้าปากค้างแบบไม่เชื่อหูตัวเอง “เล่นดนตรีมั้ย” น้ำต้นว่าซ้ำ “ต้นเบื่อๆ ไม่มีอะไรทำแล้ว ห้องนี้ก็มีครบ พี่นนท์เล่นเปียโน เดี๋ยวต้นเล่นกีตาร์เอง” “เฮ้ย... จะดีเหรอน้ำต้น” “เค้าห้ามเล่นเหรอพี่” “เปล่า ก็ไม่ได้ห้าม” “ก็นั่นไง พี่ก็ไม่ได้ยุ่งด้วยใช่มั้ยล่ะ” “ก็ไม่ยุ่ง” “งั้นมาเล่นกัน” น้ำต้นพูดเองเออเอง “นะพี่นนท์ นะครับ นะ นะ นะ” เอาอีกแล้วไง นนท์หันไปมองหน้าเจ้าของเสียงออดอ้อนพลางเอียงคอราวกับจะประเมินอะไรบางอย่าง แล้วเขาก็แพ้ให้กับดวงตาหวานกลมโตคู่นี้อีกจนได้ จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 16:29:48

ความคิดเห็นที่ 5 “งั้นก็ได้” “เย่!!!!!!!!!!!” “แต่พี่ไม่รับประกันนะว่าจะเล่นได้ดีรึเปล่า” นนท์ว่าอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว “ดีสิ ต้องดีอยู่แล้วล่ะพี่” เจ้าเด็กตัวแสบเดินอย่างร่าเริงไปหยิบกีตาร์ขึ้นมาลูบๆคลำ นนท์เดินไปที่เปียโนสีดำที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้อง เขานั่งลงบนเก้าอี้บุนวมตัวยาว ก่อนที่จะหันไปมองเจ้านักร้องหนุ่มที่แสนจะเอาแต่ใจตัวเองอย่างยิ่ง แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเขากลับไม่เคยลุกขึ้นมาประท้วงได้สำเร็จเลยสักครั้ง เมื่อเลือกกีตาร์ตัวที่พอใจที่สุดได้แล้ว น้ำต้นก็เดินมาหานนท์ สายตากวาดไปรอบห้องเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง “หาอะไรเหรอน้ำต้น” “เก้าอี้ ไม่มีเลยซักตัว” แล้วเหมือนจะฉุกใจขึ้นได้ “พี่นนท์กระเถิบหน่อย” นนท์ทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะรู้สึกตัวก็หันไปเห็นน้ำต้นนั่งปุลงมาบนเก้าอี้เปียโนของเขาเสียแล้ว “อย่างนี้แหละ พอดีเลย” นนท์หันไปมองหน้าที่อยู่ห่างเขาไม่กี่นิ้ว อีกฝ่ายหันมามองตอบพลางส่งยิ้มมาให้ “พี่นนท์” “ครับ” “เล่นอะไรก็ได้ให้ต้นฟังหน่อย ยังไม่เคยเห็นพี่นนท์เล่นเปียโนเลย” น้ำต้นว่า “เอาเพลงอะไรดีล่ะ” นนท์นั่งคิดอยู่สักพัก “เอาเพลงนี้ก็แล้วกัน” ว่าแล้วนนท์ก็ร่ายมนตร์ลงบนเปียโนหลังใหญ่ เสียงของมันก้องกังวาน เพลงที่เล่นออกมานั้นน้ำต้นไม่รู้จัก แต่สำเนียงของมันช่างไพเราะอ่อนหวานอย่างยิ่ง เขามองนิ้วเรียวยาวที่พรมอยู่บนคีย์สีขาวสลับดำอย่างทึ่งจัด ขณะเดียวกันก็เหลือบมองไปที่ใบหน้าของคนเล่นที่ตอนนี้ดูจะอินกับบทเพลงที่เล่นเหลือเกิน นนท์หลับตาและยิ้มน้อยๆให้กับบทเพลงที่ตัวเองบรรเลงออกมาอย่างตั้งใจ ราวกับอยากจะให้คนข้างตัวได้ดื่มด่ำมันไปพร้อมๆกัน น้ำต้นไม่รู้หรอกว่าฝีมือการเล่นเปียโนระดับนี้จะเรียกว่าเก่งแค่ไหน แต่ที่รู้อยู่เต็มอกก็คือ เพลงที่นนท์เล่นมันช่างไพเราะจับใจเขาเหลือเกิน นนท์กดไปที่โน้ตตัวสุดท้ายก่อนที่จะยกมือออกมา พร้อมกับหันไปมองน้ำต้นที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เสี้ยวหน้าของเขาอย่างลืมตัว “เพราะมากเลยพี่นนท์ เพลงของใครครับ” “พี่แต่งเองครับ ไม่มีเนื้อหรอกนะ พี่แค่แต่งเอาไว้เล่นกับเปียโนเท่านั้นเอง” “ต้นชอบมากเลยพี่” น้ำต้นออกปากชมอย่างไม่ปิดบัง นนท์ยิ้มอย่างขัดเขินเมื่อถูกชมซึ่งๆหน้า อันที่จริงเขายังไม่เคยเล่นเพลงนี้ให้ใครฟังมาก่อนเลยด้วยซ้ำ น้ำต้นเป็นคนแรกที่ได้ยินมัน และเขาออกจะนึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่า ทำไมถึงได้ยอมเล่นเพลงนี้ให้น้ำต้นฟัง สองชั่วโมงต่อจากนั้น บทสนทนาที่ออกจากปากของชายหนุ่มทั้งสองคนแทบจะเรียกได้ว่าน้อยมาก มีแต่เพียงเสียงเปียโนและกีตาร์เท่านั้นที่ทำหน้าที่สื่อสารระหว่างกันแทน ยิ่งเล่นก็ยิ่งดูเหมือนว่าเสียงของมันช่างสอดประสานรับกันอย่างลงตัว สองคนสลับกันร้องเพลงคุ้นหูด้วยกันได้อย่างไม่รู้สึกขัดเขินอันใด เมื่อฝ่ายหนึ่งร้อง อีกฝ่ายก็จะเล่นเครื่องดนตรีของตัวเองไป เมื่อถึงท่อนที่ต้องร้องประสานกัน ต่างฝ่ายต่างก็เหมือนจะรู้ว่าควรจะร้องคีย์ไหนอย่างไร บางครั้งก็มีเล่นผิดๆถูกๆ แต่ไม่มีใครเห็นเป็นเรื่องสลักสำคัญหนักหนา หนักๆเข้าก็หัวเราะไปกับความผิดพลาดนั้นเสีย เป็นที่สนุกสนานกันไป “ว้า พี่” น้ำต้นมองที่นาฬิกาก่อนที่จะบ่นออกมาอย่างเสียดาย “เดี๋ยวต้นต้องไปงานแล้วอ้ะ“ น้ำเสียงบ่งบอกได้ชัดว่ารู้สึกขัดใจอย่างยิ่ง ที่ช่วงเวลานี้กำลังจะจบลงแล้ว “ก็ไปงานก่อนเถอะ ชักช้าจะยิ่งสายนะ” นนท์ยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับท่าทางหงุดหงิดเล็กๆนั้น “ขับรถไปไม่ทันแน่นอน สงสัยต้องขึ้นรถไฟฟ้าแล้ว” น้ำต้นบ่นกระปอดกระแปดไปตามเรื่อง สีหน้าเห็นได้ชัดว่ายังไม่อยากไปแม้แต่น้อย “ไปได้แล้วน้ำต้น วันหลังอยากมาเล่นเมื่อไหร่ก็มาได้ เปียโนกับกีตาร์นี่ไม่ได้จะหนีไปไหนซักหน่อย” พี่เองก็ไม่ได้หนีไปไหน นนท์เกือบหลุดปากออกไปแล้วก่อนที่จะยั้งเอาไว้ได้ทัน “จริงเหรอพี่นนท์ ต้นมาเล่นได้อีกจริงๆนะ” ใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์เมื่อครู่อารมณ์ดีขึ้นทันควัน เด็กหนอเด็ก ช่างแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนดีเหลือเกิน “ได้” นนท์ยิ้มอย่างเอ็นดู พลางยกมือขึ้นขยี้ผมเจ้าเด็กแสบอย่างมันเขี้ยว น้ำต้นที่ไม่ทันตั้งตัวหัวเราะไปกับกริยาของนนท์ ในหัวใจรู้สึกชื่นมื่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “พี่ว่าต้นไปเถอะ” “ครับ” น้ำต้นเดินถือกีตาร์ไปวางไว้ตรงที่เดิมของมัน เขาเดินไปที่ประตูก่อนที่จะเปิดมันอย่างอ้อยอิ่ง แล้วก็ชะงักไปนิดหนึ่งเหมือนฉุกคิดอะไรขึ้นมาสักอย่าง แต่ลังเลว่าจะพูดออกไปดีไหม เสียงเปียโนยังดังขึ้นเบาๆอยู่เบื้องหลัง น้ำต้นหันกลับไปมองชายหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมและไม่มีทีท่าว่าจะลุกออกไปจากเปียโนหลังนั้น “พี่นนท์” “ครับ” นนท์หันกลับไปตามเสียงที่เรียกชื่อเขาอย่างแปลกใจ “เดี๋ยวต้นโทรหาพี่อีกทีนะ” นนท์ส่งยิ้มให้กับอีกฝ่ายก่อนที่จะพยักหน้า “ครับ” ดูท่าเขาจะเริ่มเคยชินกับการรับปากเด็กน้ำต้นนี่ไปเสียแล้วจริงๆ น้ำต้นจึงตัดใจเดินออกไป โดยที่ไม่รู้ตัวว่ามีรอยยิ้มเปื้อนอยู่บนใบหน้าอย่างนั้นไปตลอดทาง ******************** จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 16:31:33

ความคิดเห็นที่ 6 น้ำต้นวิ่งขึ้นรถไฟฟ้าไปอย่างรวดเร็ว เขามัวแต่เล่นกีตาร์เพลินเสียจนลืมเวลาไปเลย แม้จะรู้ว่าทันเวลาแน่นอน แต่ด้วยความที่เป็นคนรับผิดชอบต่องานเสมอ เขาควรจะต้องไปถึงก่อนเวลาเพื่อที่จะต้องไปแต่งหน้าเสียก่อน แม้จะต้องรีบเร่งเพียงใด แต่ความรู้สึกอิ่มเอมที่อยู่ในใจกลับไม่ได้ลดหายลงไปแต่อย่างใด เขาไม่ได้สนุกกับการเล่นดนตรีแบบนี้มานานมากแล้ว ว่างเมื่อไรก็ลุกขึ้นมานั่งเกากีตาร์คนเดียวทุกทีไป ก็สนุกดีหรอกนะ แต่บอกได้เลยว่า ไม่สนุกเท่ากับเล่นสองคนแน่นอน ใช้เวลาเพียงไม่นาน รถไฟฟ้าก็พาเขามายังสถานีปลายทาง ที่เรียกได้ว่าเป็นย่านที่เหมือนกับรวบรวมห้างสรรพสินค้าชื่อดังขนาดใหญ่มากมายเอาไว้ด้วยกัน เขาเร่งฝีเท้าไปยังจุดที่มีการจัดงาน ทีมงานแจ้งเอาไว้แต่เนิ่นๆแล้วว่า ให้เดินเข้าไปด้านหลังของเวทีได้เลย น้ำต้นโล่งใจที่เขาไปถึงทันเวลา ทันเวลาน่ะทันอยู่แล้วล่ะ เขาแค่ต้องมาก่อนเวลาสักหน่อยเสมอเท่านั้นเอง “สวัสดีครับ” “น้องต้นมาแล้ว” เสียงทีมงานและช่างแต่งหน้าดังขึ้นตะเบ็งเซ็งแซ่ จนไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงแสดงความยินดีที่เขามาทันเวลาหรือเป็นเสียงที่แสดงความชื่นชมเขาอยู่กันแน่เหมือนกัน น้ำต้นยกมือไหว้ทุกคนอย่างนอบน้อมและเป็นกันเอง มีเสียงทักทายเขาดังขึ้นจากมุมโน้นบ้างมุมนี้บ้าง เขาก็ทักทายตอบอย่างร่าเริงและไม่ถือตัวเช่นกัน “นี่มีใครมาแล้วบ้างครับ” “ก็มีน้องต้นแล้วก็น้องไหมค่า” ช่างแต่งหน้าร่างชายใจสาวนางหนึ่งตอบอย่างร่าเริงผิดธรรมชาติ “ที่เหลือ ก็ต้องขอเลตกันเป็นธรรมเนียมนิดนึง ไม่รู้ทำไม ไม่เข้าใจ” เธอจีบปากจีบคอว่า ต้นหันไปมองดาราสาวอีกคนที่ถูกพาดพิงถึงเมื่อครู่ เธอเห็นเขาผ่านกระจกเงาบานใหญ่ ก่อนจะยิ้มให้ เด็กหนุ่มยิ้มตอบกลับไป เขาไม่ได้เจอหน้าไหมมานานพอสมควรแล้ว หลังจากที่เขาง่วนอยู่กับการทำงานอัลบั้มชุดแรก ไหมก็ขอแยกทางกับเขา เด็กสาวเป็นรุ่นน้องที่เรียนการร้องเพลงมากับเขานี่แหละ เธอเข้ามาเรียนก่อนแล้วได้มาทำความรู้จักกับเขาที่แม้เข้ามาทีหลัง แต่ด้วยวัยแล้วน้ำต้นก็ยังถือว่าอาวุโสกว่าไหมอยู่สองปี ถึงอย่างนั้นทั้งคู่กลับยินดีที่จะเรียกชื่อของกันและกันเพื่อแสดงถึงความเป็นเพื่อนมากกว่า ตอนที่เรียนอยู่ด้วยกันทั้งคู่สนิทสนมกันมาก จนเพื่อนร่วมคลาสเข้าใจเหมือนๆกันว่า คู่นี้คบหากันเป็นแฟนอยู่ แม้จะยังเด็ก แต่ไหมก็ถือเป็นความรักครั้งแรกของน้ำต้น เขารักเธอ แม้ตอนนั้นจะยังไม่แน่ใจนักว่ารักในความคิดของเขาคืออะไรแน่ แต่เขาเชื่อว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเธอน่าจะเรียกว่ารักได้เหมือนกัน แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อต้นถูกเรียกตัวให้เข้าไปคุยเรื่องการทำเพลงก่อนไหม แม้ใบหน้าจะแสดงความยินดี แต่ลึกๆในใจแล้วเธออดคิดไม่ได้ว่าทำไมน้ำต้นที่เข้ามาเรียนหลังเธอหลายปี จึงได้รับโอกาสที่ดีรวดเร็วเช่นนี้ เธออิจฉาน้ำต้น ยิ่งเห็นน้ำต้นต้องวุ่นอยู่กับการทำงานอัลบั้มคราวใด ความรู้สึกต่อต้านก็กัดกร่อนจิตใจเธอมากขึ้นเรื่อยๆ น้ำต้นที่ต้องวิ่งไปวิ่งมาระหว่างการนัดพบกับไหมและการทำงาน ยิ่งสับสนหนักขึ้นไปอีกที่คนที่เขาคิดว่าน่าจะยินดีกับเขาไม่แพ้พ่อและแม่ กลับดูอารมณ์เสียและไม่พอใจเขาไปทุกเรื่องอยู่ตลอดเวลาจนเขาเหนื่อยหน่ายและอ่อนล้าเป็นอย่างยิ่ง ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับไหมไม่ช่วยทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นเลย น้ำต้นไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขาและเธอ สุดท้ายมันก็จบลง เมื่อไหมระเบิดอารมณ์ใส่เขาถึงความรู้สึกอัดอั้นและขัดเคืองใจกับโอกาสที่เขาได้รับ ในขณะที่เธอกลับถูกมองข้าม “มันไม่แฟร์เลยต้น” เธอว่าทั้งน้ำตา ขณะที่เขาได้แต่นิ่งอึ้งไปกับคำพูดที่เขานึกไม่ถึง “โอกาสมันควรจะเป็นของไหมแท้ๆ แต่ต้นกลับได้มันไป ไหมอดคิดไม่ได้นะว่าถ้าไม่มีต้น ไหมอาจจะได้โอกาสนั้นมาก็ได้” เขาอยากบอกเหลือเกินว่า ไม่ใช่ว่าโอกาสจะตกถึงใครก่อน แต่มันเป็นเรื่องของความพร้อมมากกว่า ในวันที่นรเศรษฐ์บอกว่าเขาพร้อมแล้ว เขาก็ไม่ลืมที่จะถามไปว่า แล้วคนอื่นเล่าทำไมจึงไม่ได้รับโอกาสอันนี้ นรเศรษฐ์บอกแก่เขาว่า “ต้น มันไม่ใช่ทุกคนที่จะมีโอกาสได้ออกอัลบั้มของตัวเองนะ บางคนร้องเพลงได้ แต่แค่นั้นมันไม่พอ บางคนหน้าตาดี แต่ยังไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นนักร้องที่ดี แบบนั้นก็ไม่มีประโยชน์เหมือนกัน” เขาว่าต่อ “และพี่ไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยให้ของไม่มีคุณภาพออกมาหรอกนะต้น และต้นก็คือเพชรในมือที่พี่เห็นว่าพร้อมแล้วสำหรับการเจียระไน” ถึงอย่างนั้นความรู้สึกผิดก็ยังคงถาโถมเข้ามาในใจของเขา คำพูดของไหมยิ่งตอกย้ำหนักลงไปอีก “ต้น” นรเศรษฐ์ชั่งใจก่อนจะเตือนสติเขา “พี่พอจะรู้นะว่าต้นต้องเจอกับอะไร” “ครับพี่” แววตาน้ำต้นยังคงดูหม่นหมอง ทั้งที่โอกาสเข้ามาหาเขาแล้ว แต่ความรู้สึกผิดอันนี้เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยจริงๆ “ความรักเป็นสิ่งที่ดีถ้ามันเกื้อหนุนชีวิตเรา แต่ถ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่มันบั่นทอนจิตใจเรา มันอาจจะไม่ใช่ความรักแล้วก็ได้” น้ำต้นมองหน้าคนพูดราวกับอยากจะถามอะไรบางอย่างออกไป “ไม่รู้สินะต้น แต่พี่เชื่อเสมอนะว่า คนที่เขารักเราอย่างแท้จริง เขาย่อมอยากจะเห็นเราก้าวไปในหนทางที่ดี และพร้อมที่จะอยู่ตรงนั้นเพื่อเป็นกำลังใจให้เรา ไม่ใช่ทำให้เราท้อแท้ พี่จะบอกต้นแค่นี้แหละ ต้นเก็บเอาไปคิดดูดีๆนะ” นรเศรษฐ์ผละไป ปล่อยให้เด็กหนุ่มได้มีเวลาคิดกับตัวเอง จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 16:33:01

ความคิดเห็นที่ 7 การตัดสินใจของน้ำต้น นำพาให้เด็กหนุ่มก้าวมาได้ไกลเกินกว่าจะคิด ไหมไม่ได้เสียอกเสียใจกับการเลิกรานั้น ทำให้เขารู้ว่าเธอหมดใจกับเขาแล้ว หรือที่ผ่านมาเธออาจจะไม่ได้มีใจกับเขามากถึงเพียงนั้น ทั้งคู่ยังเด็ก ความรักที่แท้จริงคืออะไรยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ เขาเองก็นึกแปลกใจไม่แพ้กันเมื่อพบว่า ก็ไม่ได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์เด็กสาวมากมายอย่างที่คิด ความรู้สึกผิดไม่เหลือในใจอีกต่อไป เหลือแต่ความมุ่งมั่นที่จะสานฝันของตัวเองและมีความสุขกับมันแต่เพียงอย่างเดียว เขาเป็นนักร้องที่ประสบความสำเร็จ แต่กับไหมดูเหมือนว่าเส้นทางของเสียงเพลงไม่ได้เหมาะกับเธอนัก เธอจึงเบนความฝันของตัวเพื่อที่จะไปเป็นนักแสดงแทน ดูเหมือนเธอจะทำมันได้ดีและค่อนข้างประสบความสำเร็จทีเดียว แน่ล่ะ อาจจะไม่เท่ากับความสำเร็จที่ต้นได้รับ แต่เขาก็รู้สึกยินดีกับเธอในใจว่าอย่างน้อยเธอก็ได้ค้นพบตัวเองแล้ว “ไม่ได้เจอกันนานนะต้น” ไหมในชุดเดรสสั้นสีขาวและมีริบบิ้นสีแดงคาดเอวเล็กคอดที่นั่งไขว่ห้างปล่อยให้ช่างจัดแต่งทรงผมให้อยู่นั้น หันมาทักทายน้ำต้น “สบายดีหรือเปล่า ไหม” น้ำต้นยิ้มอย่างเป็นมิตร เขาเลือกนั่งเก้าอี้รอช่างแต่งหน้าทำผมใกล้ๆกับนักแสดงสาว “ก็ตามอัตภาพน่ะ” เธอว่า “แต่ก็คงไม่สบายเท่ากับนักร้องชื่อดังที่ประสบความสำเร็จอย่างต้นหรอก” เธอว่าอย่างติดตลก “ไหม” เขาหันไปมองเธอ “โธ่ ไม่เอาน่า ไหมพูดเล่น” เธอหัวเราะประดิษฐ์ “เราไม่ได้คุยกันนานเลยนะ ตลกดี ทั้งที่อยู่ในวงการเดียวกันแท้ๆ” “ต่างคนต่างก็งานยุ่งล่ะมั้ง แต่นี่เราไม่รู้เลยนะว่าไหมก็มาร่วมงานนี้ด้วย” “แต่ไหมรู้ว่าต้นจะมานะ” เธอหันไปมองเขาเต็มตา ด้วยสายตาที่มีความหมายมากขึ้น “เอ่อ เหรอ... แต่เราก็ดีใจที่ได้เจอไหมนะ” ต้นว่าอย่างไม่มีความหมายลึกซึ้งใดๆ ไหมในตอนนี้ก็คือเพื่อนคนนึงที่เขารู้จักเท่านั้นเอง บทสนทนาดำเนินต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่เฉพาะเจาะจงอะไรนัก เขาคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเป็นพิเศษแล้วจริงๆนั่นแหละ ซึ่งอันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอันใด แต่ทำไมลึกๆแล้ว เขากลับรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด “ต้น” “ครับ” “ตอนนี้ต้นมีใครรึยัง” จู่ๆไหมก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “หมายความว่ายังไง มีใคร?” น้ำต้นหันไปมองเธอบ้างด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ “ก็ แฟน คนที่ดูกันอยู่ คนรู้ใจ อะไรแบบนั้นน่ะ” “อ๋อ” น้ำต้นพยักหน้าเข้าใจ “ไม่มีหรอก ทำแต่งานอย่างนี้ ใครจะมาสนใจ” เขาว่าอย่างไม่ใส่ใจ แต่วูบหนึ่งกลับนึกถึงหน้าคนที่เพิ่งจะเล่นเปียโนคลอเสียงกีตาร์ไปด้วยกันเมื่อไม่กี่นาทีมานี้ แบบนั้น จะเรียกว่ารู้ใจได้ไหมนะ แหม เล่นดนตรีเข้าขากันขนาดนั้น เกิดความเงียบระหว่างเด็กหนุ่มและหญิงสาวอยู่เป็นครู่ แต่ก่อนที่ไหมจะทันเอ่ยอะไรออกมาอีก ทีมงานคนหนึ่งก็เข้ามาเตือนช่างแต่งหน้าทำผมให้เร่งมือเร็วขึ้น “ดาราคนอื่นๆทยอยมากันแล้วแก เร็วเลยนะ เดี๋ยวไม่ทัน” ว่าแล้วก็ผลุบออกไป พอดีกับที่น้ำต้นเสร็จจากการแต่งหล่อแล้วเช่นกัน “เรียบร้อยค่ะน้องต้น แหมคนหล่อนี่ไม่ต้องทำอะไรมากก็หล่อได้แล้วเนาะ” ช่างคนสวยแต่เสียงห้าวไม่เข้ากับหน้าตาจีบปากจีบคอชื่นชมชายหนุ่มที่นั่งเอียงหน้าไปทางซ้ายทีขวาที่เพื่อเช็กความเรียบร้อยของตัวเอง “แหม ไม่ขนาดนั้นหรอกครับพี่ ต้นว่าเพราะฝีมือพี่ต่างหาก ไม่มีพี่นี่ต้นคงแย่” เด็กหนุ่มหยอดลูกอ้อน “วุ้ย... น้องต้นก็...” สาวเจ้าได้แต่เขินและปลื้มอยู่กับคำชมนั้นไม่หาย “งั้นต้นไปเตรียมตัวนะครับพี่ ไปนะไหม เดี๋ยวคุยกันใหม่” น้ำต้นว่าแล้วก็เดินออกไป ไหมได้แต่พยักหน้ายิ้มรับ สายตามองตามหลังน้ำต้นอย่างมีความหมาย ก่อนที่จะหันกลับไปมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกราวกับจะประเมินอะไรบางอย่าง ไหมยิ้มให้กับเงานั้นด้วยแววตาเชื่อมั่น ก่อนจะเอ่ยปากกับช่างที่กำลังง่วนทำอะไรบางอย่างกับเส้นผมของเธอว่า “เอาให้สวยสุดๆไปเลยนะคะพี่ วันนี้ไหมอยากจะสวยเป็นพิเศษเลย” ________________________________ จบไปแล้วอีกหนึ่งตอนค่ะ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมันถึงยาวขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังหวังนะคะว่า หลายๆท่านคงจะยังไม่เบื่อกันไปเสียก่อน ตัวละครในเรื่องเริ่มจะเพิ่มขึ้นมาอีกแล้ว ความเข้มข้นก็คงจะเพิ่มขึ้นไม่แพ้กัน ขอบคุณหลายๆท่านที่ติดตามอ่าน และขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ที่เป็นกำลังใจให้ได้มากเชียวค่ะ ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆนะคะ จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 16:36:17

ความคิดเห็นที่ 8 ออกมาแล้ว มือที่ 3 คนที่ 2 ส่วนคนแรกก็คงจะเป็นคนที่ทำให้นนท์ไม่ สบ่ายใจ อืม...ลุ้นๆๆ อยากให้ทั้ง 2 คน รักกัน เร็วๆจังเลย จากคุณ : จี้ซัง เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 19:44:45

ความคิดเห็นที่ 9 อาเมน เปียโน กีต้าร์ คิดถึงชะมัด...>.< ไหมคิดจะรีเทิร์นแน่ๆ นะแบบนี้ น้ำต้นจะทำยังไงต่อไปเนี่ย หนูคนนี้ท่าจะแร๊ง เราก็เป็นได้แค่คนเฝ้าดูสินะ... ปล.มีโหวตออกมั้ยคะ กีสสสสส ติดนิสัยเก่า 555+ แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 52 20:35:56 จากคุณ : nizz_mo เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 20:32:05

ความคิดเห็นที่ 10 เริ่มรุกนะเนี่ยน้ำต้น จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 22:12:29

ความคิดเห็นที่ 11 น้ำต้น น่ารัก แน่นอน แต่ทำไม เราชอบ เปียโน กีต้าร์ จังเลย คลาสสิค เป็นบ้า .... แต่แหม พี่ ทำไม ให้มือที่สามออกตัวเร็วเยี่ยงนี้ล่ะ .... จากคุณ : Aramoba เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 11:43:01

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่รีบออกก็ไม่มันสิคะน้อง ใจคอจะให้สองคนนี่เค้ามีโลกส่วนตัวกันอย่างเดียว แหม... เดี๋ยวคนเขาจะหมั่นไส้เอาค่ะ ^_^ ติดตามต่อไปค่ะ รับรองได้ลุ้นกันสนุก (หรือเปล่า?) จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 14:13:38

ความคิดเห็นที่ 13 เปียโนกีต้าร์ที่รัก คิดถึงเหลือเกิน........ แววแห่งความวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้นแล้วสินะ.. แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 52 14:20:43 จากคุณ : love_nat-tol เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 14:20:21

ความคิดเห็นที่ 14 จะว่าไงดีล่ะ นางร้ายกำลังโผล่ออกมาแผลงฤทธิ์ล่ะมั้ง จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 00:03:37

ความคิดเห็นที่ 15 สนุกค่ะ  ภาษาก็ไหลรื่น  จะตามอ่านนะคะ หนุ่มที่บ้านเราก็เลยทั้งเปียโน กีต้าร์  ขิม ระนาด แต่เรายังหัดตบมืออยู่เลยอ่ะ ๕ ๕ ๕ จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 22:02:09

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณมากๆค่ะ จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 22:51:49

ความคิดเห็นที่ 17 บทที่ 6 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8112581/W8112581.html จากคุณ : หมูน้อยของแมวเหมียว เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 18:46:13