Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
เรารักกัน ( เพิ่งเขียนเรื่องรัก ๆ เป็นเรื่องแรก รบกวนติชมด้วยครับ )  

ผมเฝ้าแอบมองเธอมานานมากแล้ว

เธอคนนั้น คนที่อยู่ถัดไปจากผมหนึ่งห้อง เธอซึ่งมีผิวกายที่ขาวละเอียด ร่างระหงที่ซ่อนทรวดทรง
อันน่าหลงไหลเอาไว้ ลักยิ้มที่ผุดปรายออกมายามเธอแย้มสรวล ท่าทีขี้เล่นและอากัปกิริยาน่ารัก ๆ
ยั่วเย้าให้ผมหลงใหล เมื่อยามที่มองเธอครั้งใด ผมจะรู้สึกถึงกระแสความอบอุ่นและสดใส แผ่
กระจายออกมาจากตัวของเธอ

เธอช่างเหมือนดวงตะวันจริง ๆ

เพราะเธอส่องประกายเหมือนดวงตะวัน เธอจึงปัดเป่าความมืดมิดที่เกาะกุมผมออกไป เธอจึง
มอบความอบอุ่นให้กับหัวใจที่เย็นชาให้กลับมาอบอุ่นเต้นรัวอักครั้ง ทำให้โลกนี้น่าอยู่กว่าที่
มันเคยเป็น

และก็เพราะเธอส่องประกายเหมือนดวงตะวันอีกเช่นกัน ผมจึงไม่อาจจ้องมองตรง ๆ และเข้า
ไปสัมผัสเธอได้โดยตรง ผมกลัวแสงที่เจิดจ้าจะทำให้ตาผมพร่าฟาง ผมกลัวความอบอุ่นจะ
หลอมละลายร่างจนไม่สามารถคงรูปเดิมไว้ได้

ผมจึงทำได้แค่แอบเฝ้ามองเท่านั้น

หอพักที่เราอยู่นั้นเป็นหอพักแบบสองชั้นแต่ชั้นมี่อยู่ห้อง หลังคากระเบื้อง อยู่กลางสวนแถม
ไกลจากโรงงานที่ผมทำงานอยู่พอสมควรเสียด้วย แต่ด้วยความที่เป็นหอพักกลางสวนนี่แหล่ะ
จึงเป็นสาเหตุให้ผมตัดสินใจเช่าหอนี้เพราะมันสงบและร่มรื่นดี

อยู่มาวันหนึ่ง ช่วงบ่าย ๆ วันอาทิตย์ที่ผมนอนแฮงค์เหล้าอยู่ในห้อง เสียงกุงกัง ๆ ข้างนอกห้อง
ก็ปลุกให้ผมตื่นขึ้น ใครบางคนกำลังขนของไปมาผ่านหน้าห้องอยู่ สงสัยมีคนย้ายเข้ามาอยู่ห้อง
ที่เพิ่งว่างลงเมื่อสองอาทิตย์ก่อน พอผมแปรงฟันอาบหน้าล้างหน้าล้างตาเสร็จ   ผมก็เปิดประตู
ออกมาดูเพื่อนร่วมหอคนใหม่

นั่นก็เป็นเวลาล่วงมาเกือบหนึ่งปีแล้ว ที่ผมได้เปิดประตูไปจ้องมองพระอาทิตย์อย่างจัง ๆ

ก็ไม่รู้ว่าผมเริ่มแอบเฝ้ามองเธอตั้งแต่เมื่อไร ผมรู้แค่ว่า ตอนนี้ผมมิอาจหักห้ามใจไม่ให้หลงรัก
เธอได้เลย ผมเฝ้ามองเธอตลอด ทันทีที่ผมกลับมาจากที่ทำงาน ผมจะต้องนั่งเล่นที่ม้านั่งหินอ่อน
ใต้หอ คอยเฝ้ารอโดยหวังจะเห็นเธอเดินเข้าออกห้องของเธอ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ดึกดื่น
เที่ยงคืนเท่าใด ผมก็จะนั่งเฝ้ารออยู่อย่างอดทน ขอเพียงแค่ได้เห็นหน้าเธอในวันนั้นผมก็สุขใจ
จนเกินกว่าจะบรรยายได้ และถ้าหากวันใดไม่ได้พบหน้าเธอ ผมจะรู้สึกกระวนกระวาย ร้อนรน
จนไม่อาจสงบใจได้เลย

นานวันเข้าความรู้สึกที่มีต่อเธอเริ่มพอกพูนมากขึ้นเรื่อย ๆ มันเริ่มไหลล้นท่วมตัวผม ผมเจม
อยู่ในทะเลห้วงคำนึงคิดถึงเธอ ตื่นเช้าผมอยากเห็นเธอก่อนออกไปทำงาน เที่ยงผมอยากรู้ว่า
เธอเป็นยังไงบ้าง เย็นผมนั่งรอคอยที่จะได้เห็นเธอกลับเข้าห้อง ค่ำผมวาดมโนภาพของเธอ
และจมดิ่งอยู่ในนั้น ทั้งหมดนี้วนเวียนเป็นวัฎจักร ซ้ำไปซ้ำมาอย่างไร้ที่สิ้นสุด ผมทำได้แต่
แค่เฝ้าแอบมองและคิดคำนึงถึงเธอเท่านั้น ไม่สามารถทำสิ่งอื่นใดนอกเหนือจากนี้ได้เลย

มันช่างเป็นความรู้สึกที่ไร้ทางออกโดยแท้

                         

ราวกับโดนไฟรุมเร้าแผดเผา ผมนอนก่ายหน้าผาก กระสับกระส่ายร้อนรนใจเป็นที่สุด สาเหตุ
มาจากผมไม่ได้เห็นหน้าเธอในวันนี้ แม้ว่าจะนั่งรอทนตบยุงอยู่ที่ม้าหินอ่อนตั้งแต่หัวค่ำจนเที่ยง
คืนแล้วก็ตาม เธอก็ยังไม่กลับห้องพักเสียที ผมก็เลยต้องกลับขึ้นมาบนห้องมานอนเศร้าอยู่อย่างนี้

เธอไปไหน ?

ไปเที่ยวกับเพื่อนเหรอ ? รึว่าเธอยังไม่เลิกจากงาน ? หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ  ? เธอย้ายออก
ไปจากที่นี่แล้วงั้นเหรอ ?  รึว่าอุบัติเหตุ ?

ไม่นะ ไม่ ไม่
อย่านะ อย่า อย่าเป็นเช่นนั้น

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอแล้วผมจะอยู่ยังไง ผมจะมีชีวิตต่อไปได้อย่างไรในเมื่อดวงตะวันของผม
ดับลง โลกของผมต้องถูกปกคลุมด้วยความมืดอย่างแน่นอน

ผมผุดลุกขึ้นมานั่ง ฟันของผมขบเล็บจนได้ยินเสียงดังกึกกัก ความกลัวเริ่มสร้างรูปร่างของมัน
และเข้ามาคุกคามผม ผมกลัว กลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะเกิดเหตุอันใดร้ายแรงขึ้นกับเธอ กลัวจะ
ไม่ได้พบเห็นเธออีก

ผมเริ่มหายใจไม่ค่อยออก ความกลัวเข้ามาบีบคอผม

ทันใดนั้น ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของคนผ่านหน้าห้องผม ผมรีบตรงไปที่หน้าต่าง เเหวกผ้าม่านออก
เพ่งสายตามองลอดมุ้งลวด มุ่งไปยังร่างที่กำลังเดินอยู่ ร่างที่คุ้นเคยตาเดินผ่านหน้าห้องของผมไป
เสียงเปิดของห้องประตูดังขึ้น ผมรีบลุกจากเตียง เปิดประตูออกไปข้างนอก ไฟในห้องของเธอ
เปิดสว่าง

ดีจังเลยที่เธอกลับมา ดีจังเลย

โล่งอกไปที ผมยืนโล่งใจอยู่ที่หน้าห้องของเธอ

ฮือ ฮือ ฮือ

เสียงสะอื้นเบา ๆ ลอดออกมาจากห้องของเธอ ผมเงี่ยงหูฟังเสียงนั้นจนหูแทบจะแนบกับประตู
ห้อง เสียงสะอื้อยังคงแผ่วออกมาอย่างต่อเนื่อง ไม่ผิดแน่ เธอกำลังร้องไห้อยู่

เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ เธอเจอเรื่องอะไรมาอย่างนั้นเหรอ ใครทำอะไรเธอ ทำไม
ทำไมล่ะ ทำไม ผมเกิดความสงสัยเป็นยิ่ง เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ผมอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงได้
กลับมาเสียดึกดื่นขนาดนี้และมิหนำซ้ำ พอเธอกลับมา เธอก็มาร้องไห้ที่ห้องแบบนี้ ใครมา
ทำอะไรเธอ ใครมาบังอาจทำให้ดวงตะวันของผมหม่นหมอง ผมอยากรู้สาเหตุ อยากรู้ต้นตอ

ผมจะไปจัดการมัน

ผมเวียนวนไปมาที่หน้าห้องของเธอ หลายต่อหลายครั้งที่ผมเอื้อมมือไปเพื่อเคาะประตูห้อง
ผมอยากถามเธอเหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่สุดท้ายผมมก็ชักมือกลับทุกครั้ง ผมไม่กล้า
พอที่จะเคาะประตู ไม่กล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับเธอโดยตรง ดังนั้นผมถึงล่าถอยกลับเข้ามาใน
ห้องของผม ผมนอนก่ายหน้าผาก ครุ่นคิดถึงเธอ เกิดอะไรขึ้น เธอหยุดร้องรึยัง ตอนนี้เธอเป็น
ยังไงบ้าง ผมอยากรู้ อยากรู้เสียเหลือเกิน แต่ผมก็ไม่กล้าเข้าไปถามเธอโดยตรง เพราะผมเองก็
กลัว กลัวว่าถ้าเกิดผมบุ่มบ่ามเข้าไปถามเธอ มันจะทำให้เธอรู้สึกว่าผมไปละลาบละล้วงเรื่อง
ของเธอ ทำให้เธอรู้สึกไม่ดียิ่งกว่าเดิมและทำให้เธอเกลียดผม ผมคงทนไม่ได้ถ้าเธอเกลียดผม
ผมคงอยู่ในโลกนี้ไม่ได้แน่ ๆ ดังนั้นผมจึงไม่กล้าเคาะประตูห้องเพื่อถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับ
เธอ ทั้ง ๆ ที่ผมอยากรู้ อยากรู้เป็นที่สุด แต่ผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้แค่นอนก่ายหน้าผาก
มองช่องมืด ๆ ของฝ้าเพดานยิบซั่มเปิดเผยอไว้

และผมก็พบหนทางในช่องมืด ๆ ช่องนั้น

ผมลากโต๊ะมาให้ตรงกับช่องนั้นแล้วจึงปีนขึ้นไปบนโต๊ะ ขยับฝ้าอันนั้นให้เปิดออกกว้าง ขี้ฝุ่น
ขี้ผงที่สะสมมาอยู่ช้านานร่วงพรูมาใส่หัวและพื้นห้อง ผมโผล่หัวขึ้นไปมอง เห็นแต่ความมืด
ล้อมรอบ จนกระทั่งสายตาปรับให้เข้ากับความมืด ผมจึงได้เห็นโครงสร้างของหลังคา เส้นลวด
ที่ใช้ยึดฝ้าเพดานระโยงระยางไปทั่ว ผมตะเกียกตะกายดึงร่างให้ขึ้นไปบนขื่ออย่างลำบาก
ยากเย็น ผมค่อย ๆ คลานไต่ไปตามขื่อเพื่อไปที่ห้องของเธอ เหงื่อไหลหยดย้อยเป็นทางเนื่องจาก
หลังคากระเบื้องกำลังคายความร้อนที่สะสมมาตั้งแต่ตอนกลางวัน ทำให้ใต้หลังคาร้อนระอุ
แต่ผมก็ไม่สนใจ ผมคืบคลานไปจนถึงฝ้าบริเวณที่น่าจะอยู่เหนือห้องของเธอ

ด้วยแสงที่ส่องที่ลอดออกมา มันได้ชักพาให้ผมได้เห็นเธอ เธอกำลังนอนคว่ำหน้าลงบนเตียง
โดยมิไยดีต่อความสกปรก ผมแนบหน้าเข้ากับช่องรอยต่อของฝ้า สายตาจับจ้องไปที่ร่างระหง

เธอกำลังสะอื้นไห้ไหล่โยนขึ้นลงเบา ๆ

เวลาผ่านไปไม่นานนักเธอก็ลุกขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้งและหยุดร้องไห้ เดินออกจากเตียง ร่างของ
เธอหายไปจากช่องที่ผมแอบมอง แต่ผมยังคงแอบเฝ้ามองที่ช่องเดิมอยู่ สักพักได้ยินเสียงอาบ
น้ำ เธอคงกำลังอาบน้ำอยู่สินะ

ผมละสายตาจากช่องนั้น ครุ่นคิดในใจ อีกสักหน่อยเธอคงจะเข้านอนสินะ เอาล่ะในเมื่อเธอ
ไม่เป็นอะไรและก็กำลังจะเข้านอน ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอีกแล้ว พอผมคิดได้เช่นนี้ ผมก็คืบคลาน
กลับมาที่ห้องของผม ถึงจะยังคาใจอยู่ว่า ใครเป็นคนทำให้เธอร้องไห้อยู่ก็เถอะ แต่เดี๋ยวค่อยสืบ
หาก็แล้วกัน

จากคุณ : garnet19th
เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 17:46:24

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com