จดหมายที่ยิ่งใหญ่จากลมหายใจสุดท้ายของเรา

ฉันก็ก็มีจิตใจนะ

" มนุษยชาติ เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าทึ่ง พวกเจ้ามีวิวัฒนาการ ที่น่าสนใจ "

แต่เดิมนั้น ฉันจะให้กาลเวลาจัดการสรรพสิ่งทั้งมวล


แต่ด้วยภูมิปัญญาที่เป็นเลิศของพวกเธอฉันจะให้โอกาสพวกเธอได้พิสูจน์

(ภาษาวัยรุ่นอาจบอกว่า ได้เกิด )

โดยการสละชีวิต ไดโนเสาร์ผู้ซึ่งเป็นสัตว์ใหญ่ที่น่าหวาดกลัวแก่สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย  


นับล้านๆปีที่ฉันได้เฝ้ามองพวกเธอ....

จนมาถึงวันนี้ เทคโนโลยีก้าวไกล จนจำนวนของพวกเธอเพิ่มขึ้นอย่างไม่ลดละ

ทั้งที่มีคุณภาพ และไม่มีคุณประโยชน์

     จำนวนมนุษย์เพิ่มขึ้น แต่สัตว์อื่นลดลง

มนุษย์ผู้ซึ่งฉันได้ให้โอกาสสร้างสรรค์ลิ่งดีแก่โลก

บัดนี้กลับเป็นผู้ทำลายโลก ทำลายทรัพยากร กระทั้งทำลายพวกเดียวกันเอง

   ถึงคราวที่ฉันจะเอาชีวิตฉันคืนมา  ก่อนที่พวกเธอจะทำลายฉันหมดสิ้น

ฉันให้ด้วยโรคภัยไข้เจ็บ กำหนดอายุขัยให้น้อยลง แกพวกเธอ

แต่ความก้าวไกลทางการแพทย์ของพวกเธอก็สามารถชลอสิ่งเหล่านี้ไว้ได้

    ฉันจำเป็นต้องใช้วิธีที่เลวร้ายกับพวกเธอ แม้ฉันจะต้องทำลายผู้บริสุทธิ์

" ภัยธรรมชาติ"  ครั้งยิ่งใหญ่ หลายต่อหลายครั้ง

ทำให้พวกเธอสุญเสียมากมาย มหาศาล แต่ก็ยังไม่สำนึก


   ...ประชากรยังคงเพิ่มจำนวนขึ้น

เกิดการแก่งแย่ง สงคราม ทำลายกันเอง ยิ่งวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ

พวกเธอให้ความสำคัญกับการแก่งแย่ง แข่งขัน

มากกว่าการใส่ใจธรรมชาติอย่างฉัน  ...

    บางครั้ง ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่า ...

ถ้าวิธีการของฉันจะทำให้พวกเธอมีจิตสำนึกในบุญคุณไม่ได้

ก็ดีเหมือนกันที่จะปล่อยให้พวกเธอทำลายกันเอง...ให้หมดให้สิ้น

  แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น ขณะที่พวกเธอกำลังทำลายเพื่อนร่วมโลกด้วยกัน

อีกด้านพวกเธอก็พยายามจะปัดความรับผิดชอบ โดยการหนีไปที่อื่น

ดาวอังคาร อาจเป็นแหล่งกำเนิดมนุษย์เผ่าพันธุ์ใหม่

แต่อีกนัยหนึ่ง ก็เป็นเป้าหมายต่อไปที่จะถูกคุกคามจากเผ่าพันธุ์ที่น่ากลัว

อย่างพวกเธอ

   ฉันสงสารพวกเธอ สงสารเพื่อนๆของฉัน .. ดวงจันทร์ ดาวอังคาร

แต่ฉันต้องทำเพื่อรักษาบางสิ่งให้คงเดิม

ตอนนี้ฉันได้แต่ เฝ้าดูโรคระบาด ที่มันคงร้ายแรงพอ ที่จะทำให้พวกเธอ

เอาความก้าวหน้าทุกอย่างที่ทุ่มให้แก่ ยานอาวกาศ ขีปนาวุธ กระทั่งการสร้างกองทัพ..

ทั้งงบประมาณ เวลา บุคคลเก่งๆ มาใช้ในการหาทางรักษาพวกของเธอเอง

เพื่อหวังว่าพวกเธอจะมีจิตสำนึกในการหวงแหนชีวิตกันและกัน

การสำนึกในความผิดต่อธรรมชาติ...  ฉันเฝ้าแต่รอดูว่าเมื่อไหร่กันหนอ ?....


- - - แต่พวกเธอไม่รู้หรอกว่า ถ้าไม้ไหนๆที่ฉันใช้มันยังไม่ได้ผล..

                 ฉันต้องใช้ไม้ตายสุดท้ายแล้วล่ะ


  "ไม้ป่าเดียวกัน"

พวกเธอจะไม่ล้มตาย  พวกเธอจะไม่เจ็บปวด ไม่ต้องรักษา ไม่เสียอะไรเลย

ประชากรจะค่อยๆลดลงอย่างเป็นธรรมชาติ  

แถมยังเป็นการแก้ปัญหาแต่ต้นเหตุ  ยังไงน่ะหรอ

เริ่มจากปัญหาครอบครัว  

   พวกเขาเข้าใจกันดี เพราะมีฮอร์โมนที่เหมือนกัน

ลดปัญหาทางสังคม

   พวกเขาทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกัน ไม่ต้องแยกแยะ หญิง ชาย

เมื่อดีมาตั้งแต่จุดเล็กๆ ระดับประเทศ หรือระดับโลก ก็คงจะไม่เลวร้าย


พวกเธอชอบพวกว่า มนุษย์เหล่านี้  ผิดธรรมชาติ

แต่นี่แหล่ะ  ถูกใจธรรมชาติที่สุดแล้ว  5555+


      เหล่ามนุษย์พันธุ์ใหม่  ฉันได้ให้โอกาสกลุ่มของพวกเธอแล้ว

อย่าให้ฉันผิดหวัง เหมือนที่ฉันเคยให้โอกาสทั้งเผ่าพันธุ์ของพวกเธอมาแล้ว

                                          ตอนนี้ฉันกำลังป่วยหนัก
                                โปรดรักษาเผ่าพันธุ์ของพวกเธอไว้ให้ดีนะ


                                          ลงชื่อ
                                    - โลกาภิวัฒน์ -


-----------------------------------------------------------------------

ทั้งหมดนี้ มิได้มีจุดประสงค์ ในเชิงลบใดๆ

เขียนขึ้นมาเพื่อความบันเทิง ซึ่งอาจจะเป็นประโยชน์ในบางเรื่อง

หรือบางตอนอาจจะไม่เปนประโยชย์เลย

ขอขอบคุณที่อ่านจบจบนะค๊ะ ... wikato

แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 52 21:48:51

จากคุณ	: wikato
เขียนเมื่อ	: 17 ก.ค. 52 21:47:39