ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 ภายใต้อากาศที่ร้อนอบอ้าวจนไอร้อนจากถนนลอยขึ้นมามองเห็นได้ รถยนต์ติดขัดตลอดเส้นทางไกลสุดตา รวมทั้งฝุ่นควันรถกระจายไปทั่วท้องถนน ร้านอาหารตามสั่งที่มีคนนั่งรอเต็มทุกโต๊ะ ต่างรอคอยอย่างใจจดใจจ่อว่าเมื่อไหร่จะถึงจานของตนเอง อากาศที่ร้อนอบอ้าวของเดือนเมษายน ซึ่งเป็นเดือนที่ร้อนที่สุดของปีเลยก็ว่าได้ ทำให้ใจคนแทบจะร้อนไปตามสภาพอากาศจากการที่ต้องมานั่งรออาหารที่ร้านอาหารใต้ตึกทำงานของตนเองมานานกว่าห้าสิบนาทีตั้งแต่พักกลางวัน พิมดาวนั่งหน้ามุ่ยคิดในใจถ้าอาหารร้านนี้ไม่อร่อยมากจนขึ้นชื่อทางด้านรสชาติและเพื่อนชายที่นั่งอยู่ข้างๆ อยากกินอาหารร้านนี้ เธอคงไม่มีวันมารอนานขนาดนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ เพื่อข่มอารมณ์ที่เริ่มระอุขึ้นเรื่อยๆ จึงหันไปคุยกับทศลักษณ์เพื่อนคนสนิทของเธอที่นั่งรอรับประทานอาหารด้วยกันนานเกือบชั่วโมงแล้ว “ นี่ลักษณ์  เมื่อไหร่พวกเราถึงจะได้กินข้าวล่ะ ทำไมวันนี้คนมากินข้าวร้านนี้เยอะจัง นี่มันจะบ่ายโมงเข้าไปแล้วนะ ถ้าขึ้นไปช้ามีหวังวันนี้งานไม่เสร็จแน่ ” พิมดาวหันไปถามความเห็นของเพื่อนหลังจากมองดูนาฬิกาแล้วเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาเริ่มเข้าทำงาน ทศลักษณ์ลุกขึ้นเดินไปดูยังที่เสียบแผ่นกระดาษจดรายการอาหารเห็นว่าถึงใบจดรายการอาหารของโต๊ะตนเองแล้ว จึงเดินยิ้มมาที่โต๊ะ แล้วบอกว่า “ ใกล้ถึงโต๊ะของเราแล้ว เดี๋ยวพวกเราก็ได้กิน อยากจะกินของอร่อยก็ต้องใจเย็นๆ สิ ดูโต๊ะอื่นเค้ายังรอกันได้เลย ” ทศลักษณ์เห็นหน้าตาบูดบึ้งของเพื่อนที่มันไม่คลายตามรอยยิ้มของตัวเอง จึงรีบเอาใจด้วยการเอาแผ่นกระดาษข้างๆ ตัวมาพัดให้คลายร้อนลงไปได้บ้าง ในระหว่างที่ป้าบุญแสวงซึ่งเป็นทั้งเจ้าของร้านและควบตำแหน่งทำอาหารตามสั่งทุกจานของร้านนี้กำลังขะมักเขม้นทำอาหารให้โต๊ะของทั้งคู่อยู่นั้น มีผู้ชายคนหนึ่งสวมแว่นตากันแดด ผมเป็นสีทองสะท้อนแสงแดดดูระยิบระยับเดินเข้ามาในร้าน ตรงเข้าไปทักทายป้าบุญแสวง ถ้ามองเผินๆ ทุกคนคงจะนึกว่าเขาคนนี้คงจะเป็นชาวต่างชาติจากผิวที่ขาวราวกับไม่เคยโดนแดด และรูปร่างสูงใหญ่ จากความสูงที่ดูด้วยตาเปล่าน่าจะเกินหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ป้าบุญแสวงเงยหน้าขึ้นมาเห็นจึงหยุดทำกับข้าว ตรงไปกอดลูบหน้าลูบหลังด้วยความดีใจ รีบหยิบเก้าอี้มาให้นั่งข้างๆ ตนเอง ป้าเริ่มบทสนทนาขึ้น “ เป็นอย่างไรบ้างค่ะคุณเจษของป้าแสวง ไม่เจอกันซะนาน โตขึ้นเป็นหนุ่มแล้วนะค่ะ ป้าจำคุณเจษแทบจะไม่ได้เลย ” เจษฎายิ้มกว้าง นั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ป้าหยิบมาให้นั่ง “ ก็ผมไปเรียนมาเกือบสิบปี ว่าแต่ว่าป้าแสวงยังดูไม่แก่เลยนะครับ ดูเหมือนเมื่อสิบปีก่อนที่ผมจะไปเรียนเลยครับ ป้าเป็นอย่างไรบ้างครับ สบายดีไหม ผมคิดถึงป้ามากๆ ” เจษฎาก้มลงหอมแก้มป้าแสวงพร้อมกับกอดเอาไว้แน่นราวกับเป็นเด็กๆ ป้าแสวงถึงกับยิ้มเป็นปลื้มในคำชมของเจษฎาและดีใจที่เขากลับมายังไม่ลืมเธอเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน พยักหน้าตอบเขาไป เขาหยิบถุงใบใหญ่ส่งไปให้ป้าบุญแสวง “ นี่ครับของฝาก ไม่รู้ว่าจะถูกใจป้าหรือเปล่า ” ป้าบุญแสวงแสงเปิดถุงออกดู เห็นเป็นลิปสติกหลายแท่งและครีมทาผิวอีกหลายกระปุกก็ยิ้มถูกใจกับของฝาก “ ที่จริงไม่ต้องลำบากซื้อมาฝากก็ได้ แค่มาหาป้าๆ ก็ดีใจแล้วค่ะ ว่าแต่คุณพ่อกับคุณแม่คุณหนูเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหมค่ะ ” เจษฎายิ้มหัวเราะด้วยความอารมณ์ดี “ ก็สบายดีครับ ผมว่าผมควรจะถามป้ามากกว่า ป้าอยู่ตึกเดียวกัน น่าจะเจอคุณพ่อกับคุณแม่ผมมากกว่าผมเสียอีกนะครับ ” จริงๆ แล้วป้าบุญแสวงเมื่อก่อนเคยทำงานอยู่ที่บ้านของเจษฎา เป็นพี่เลี้ยงคอยเลี้ยงเขามาตั้งแต่เขายังแบเบาะ  แต่หลังจากที่เขาต้องไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ ทำให้ป้าบุญแสวงไม่มีอะไรทำอีกหงอยเหงาลงไปเรื่อยๆ คุณพ่อของเขากลัวว่าป้าบุญแสวงจะเบื่อ เห็นว่าฝีมือในการทำอาหารของป้าแสงค่อนข้างดี จึงสนับสนุนให้เงินมาลงทุนขายของก้อนหนึ่งซึ่งอยู่ที่ใต้ตึกหลังนี้ ซึ่งเป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์ใหญ่แห่งหนึ่ง เจษฏาเอามือลูบท้องของตัวเองแล้วบอกกับป้าบุญแสวงว่า “ ป้าครับ ผมหิวแล้ว มีอะไรมาให้ผมกินบ้าง ผมหิ้วท้องมารอกินฝีมือป้าโดยเฉพาะเลยนะครับ เอาง่ายๆ ก็ได้ ” ทุกคนในร้านต่างมองเจษฎากันเป็นตาเดียวกัน เพราะตั้งแต่เขาเข้ามาในร้านป้าบุญแสวงก็หยุดทำอาหารทุกอย่างลงมานั่งคุยกับเขา ทำราวกับว่ามีเพียงสองคนเท่านั้นที่อยู่บริเวณนี้ ทำให้อาหารตามสั่งล่าช้าลงไปอีก ทศลักษณ์เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดหันไปมองหน้าเพื่อนสาว ซึ่งดูก็รู้ว่าเธอโกรธมาก ถ้าเขาไม่ทำอะไรเลยสักอย่างพิมดาวคงจะต้องระเบิดอารมณ์ออกมาเป็นแน่ จึงรีบพัดกระดาษให้แรงขึ้นพร้อมกับพูดเพื่อให้อารมณ์ของเธอเย็นลง “ ใจเย็นๆ นะ เราว่าเดี๋ยวป้าเขาก็คงจะทำให้ เอาอย่างนี้สิ พิมลองนับ 1-100 นะ พอครบ 100 รับรองข้าวต้องมาพอดี ” พิมดาวเม้มริมฝีปากไว้แน่นพยายามข่มอารมณ์โกรธให้เย็นลงอย่างยากเย็น หลับตาลงแล้วเริ่มนับ 1,2,3 ไปเรื่อยๆ ป้าบุญแสวงซึ่งได้ยินว่าเจษฎาหิวข้าว ก็รีบกุลีกุจอทำอาหารจานโปรด นั่นก็คือ ข้าวผัดกระเพราหมูสับใส่ไข่ดาวอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานนักป้าบุญแสวงตักใส่จานมาวางลงตรงหน้าเจษฎา ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่พิมดาวลืมตาขึ้นมาพอดี หันไปชี้ให้ทศลักษณ์ดูสิ่งที่เกิดขึ้น ทำเหมือนกับเด็กกำลังฟ้องผู้ปกครองเมื่อเห็นคนทำสิ่งที่ผิด “ ลักษณ์เราทนไม่ไหวแล้วนะ วันนี้เป็นไงเป็นกัน ข้าวไม่ต้องกินมันแล้ว ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน ทุกคนในร้านนั่งรอมาตั้งนานกว่าจะได้แต่ละโต๊ะ แล้วนายคนนี้เข้ามายังไม่ถึงห้านาทีได้กินแล้ว นายคนนี้ต้องขอให้ป้าเจ้าของร้านลัดคิวให้แน่เลยเพราะเรามากินกันหลายครั้งไม่เคยเห็นป้าทำให้ใครก่อน ถ้าวันนี้ไม่ไปถามให้รู้เรื่อง อย่ามาเรียกเราว่าพิมอีกต่อไป ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 23:55:21

ความคิดเห็นที่ 2 พิมดาวลุกขึ้นยืนเดินตรงรี่เข้าไปที่เจษฎานั่งอยู่ โดยมีทศลักษณ์เดินตามไปติดๆ พยายามลากไม่ให้พิมดาวเดินเข้าไป เมื่อเธอเดินไปถึงได้ปัดช้อนที่เจษฎากำลังตักเข้าปากเป็นคำแรก ทุกคนในร้านตกใจรวมไปถึงเจษฎาหันหน้าไปมองพิมดาวอย่างอึ้งๆ ผู้หญิงตรงหน้าเขาถ้าใครได้มองก็จะต้องบอกว่าน่ารักเหมือนตุ๊กตาอย่างแน่นอน ตากลมโตใสเป็นประกาย จมูกเล็กรับกันกับปากบางเฉียบ ผมที่ดัดหยิกเป็นลอนคลอเคลียอยู่รอบใบหน้าจนเหลือเล็กนิดเดียว ผิวขาวละเอียดอย่างคนสุขภาพดี แต่งตัวเปรี้ยวทันสมัย ยิ่งเขามองดูขนตาปลอมติดกันเป็นแผงที่เปลือกตา เธอคนนี้ยิ่งเหมือนกับตุ๊กตาตัวน้อยที่เขาอยากจะอุ้มกลับบ้านเสียนี้กระไร ในช่วงที่เขายังนั่งอึ้งอยู่นั้น พิมดาวโวยวายให้คนในร้านได้ยินกันไปทั่วพร้อมกับชี้นิ้วเล็กๆ มาที่เขาทำให้ทุกคนหันมงอย่างมองอย่างสนใจ “ นี่พวกเรามาดูคนนี้สิ มายังไม่ถึงสิบนาทีก็ได้กินข้าวแล้ว แต่พวกเราสิรอมาเกือบชั่วโมงยังไม่ได้กินเลย นายมียางอายบ้างไหม นี่นายคงจะรู้จักป้าเขาล่ะสิจึงบอกให้ป้าทำข้าวให้กินก่อน ” เจษฎายิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่กับวาจาที่เอื้อนเอ่ยออกมาของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่นึกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่นี้จะกล้ามาว่าเขาต่อหน้า ทุกคนในร้านรีบลุกขึ้นมาอย่างทันควันด้วยความเหลืออดที่ต้องนั่งรอกินข้าวมานาน รีบเดินเข้ามาสมทบ “ ใช่ๆ พวกเรารอมาตั้งนาน ทำไมป้าถึงทำให้เค้าก่อนล่ะ ” ทศลักษณ์เห็นท่าจะไม่ดี รีบกระตุกแขนให้พิมดาวมีสติ กระซิบใกล้ๆ หู “ พิมไม่เอาน่า อย่าทำแบบนี้สิมันไม่ดีรู้ไหม ไม่อายคนอื่นเค้าหรือไง คนมารุมดูกันใหญ่แล้ว กลับกันเถอะ ” พิมดาวถลึงตาใส่ทศลักษณ์แล้วจุ๊ปากให้เขาเงียบๆ ไว้ ป้าบุญแสวงถึงกับทำหน้าไม่ถูกที่ทุกคนลุกขึ้นมาประท้วง เจษฎารู้สึกเรื่องจะลุกลามใหญ่โต จึงรีบลุกขึ้นยืนถอดแว่นกันแดดออก โปรยยิ้มให้กับสาวๆรอบตัวรวมไปถึงพิมดาว จนเห็นฟันสีขาวเรียงกันเป็นแถว ทุกคนถึงกับตะลึงในความหล่อเหลาชนิดที่ถ้าผู้หญิงคนไหนเป็นจะต้องเหลียวหลังกลับมามองเป็นแน่ โดยเฉพาะตาคมกับจมูกที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่ได้รูปเป็นกระจับ เขายิ้มจนตาหยี สายตาที่เขาส่งมาทำให้ทุกคนแทบจะละลาย คงจะมีเพียงพิมดาวคนเดียวเท่านั้นที่ยังยืนหน้าหงิกอยู่ ทำเป็นไม่สนใจใคร แต่ก็ลอบมองพลางกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ขนาดเธอใส่ร้องเท้าส้นสูงยังสูงเลยไหล่ของเขามานิดเดียวเอง  แล้วเราจะไหวไหมเนี่ย แต่ในเวลานี้ชีวิตต้องได้รับความยุติธรรม  เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงจับชายเสื้อของเจษฎาแล้วโพล่งออกมา “ นายจะกินข้าวจานนี้ไม่ได้ นายดูคนในร้านนี้สิเค้ามารอกินกันตั้งนานยังไม่ได้ แล้วนายมากินก่อนไม่ละอายแก่ใจบ้างหรือไง ” เจษฎาเห็นหน้าพิมดาวแดงก่ำด้วยความโกรธก็ดูน่ารักไปอีกแบบ จึงยียวนกวนประสาทกลับไปให้เธอโกรธมากกว่าเดิม “ คุณเป็นใครกัน แล้วมีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้ผมกินข้าวจานนี้ ถ้าผมกินคุณจะทำอะไรผมได้ ยัยตัวกะเปี๊ยก ” เจษฎาพูดพร้อมกับลอยหน้าลอยตาไปมาเข้ามาใกล้หน้าพิมดาว เธอยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ ทศลักษณ์ดึงมือให้พิมดาวไปอยู่ข้างหลังเขา “ ขอโทษนะครับ เพื่อนผมคงจะโมโหหิวมากไปหน่อย ยังไงคุณกินต่อไปเถอะครับ พิมเราไปกันเถอะนะ อย่ามีเรื่องกันเลย ” พิมดาวพยายามแกะมือของทศลักษณ์ออกอย่างยากลำบาก เจษฎามองดูทศลักษณ์ก็คิดว่าทั้งคู่เป็นแฟนกันจากท่าทางที่ดูสนิทสนม นึกเสียดายอยู่ในใจที่เธอมีเจ้าของแล้ว เมื่อพิมดาวแกะมือหลุดได้แล้วเดินเข้าไปประจันหน้าเจษฎา “ นายพูดอย่างนี้ได้ไง ยังมีความเป็นคนอยู่หรือ นายรู้ตัวว่าผิดใช่ไหม รีบขอโทษพวกเราสิ ไม่แน่นะเราอาจจะยกโทษให้ก็ได้ ” พิมดาวพูดจบเอามือกอดอกไว้แล้วยักคิ้วให้อย่างถือดี เจษฎานึกขำเธออยู่ในใจที่พิมดาวที่เธอกล้าหาญได้ถึงเพียงนี้ไม่กลัวที่เขาตัวใหญ่กว่า คิดหาทางแกล้งให้เธอโกรธมากกว่าเดิม จึงใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากของพิมดาว “ เก่งจริงๆ เลยคุณถ้าผมไม่ขอโทษแล้วจะเกิดอะไรมิทราบ ” พิมดาวโมโหขึ้นอีกตามความต้องการของเจษฎา พิมดาวจับมือของเจษฎาข้างที่เขาจิ้มหน้าผากของเธอ ในนาทีแห่งความชุลมุนเธอกัดหมับเข้าให้สมกับความแค้นที่เขามากวนประสาทอย่างเร็ว เจษฎาสะบัดมือออกหน้าตาเหยเกด้วยความเจ็บปวด แต่มันกลับไม่เป็นผลเธอกัดเขาแรงมากกว่าเดิม เจษฎารีบดันหัวของพิมดาวออก “โอ้ย! ปล่อยสิคุณ ผมเจ็บ ” ทั้งป้าบุญแสวงและทศลักษณ์ต้องรีบมาดึงตัวพิมดาวออกมาอย่างทุลักทุเลไม่ให้เธอทำร้ายเขาได้ ทั้งสี่คนยืนหอบตัวโยนไปตามๆ กัน เจษฎาเมื่อหลุดจากพิมดาวได้ก้มลงมองที่มือของตัวเองเห็นเป็นรอยฟันชัดเจนแถมด้วยเลือดออกมาซึมๆ ตามรอยฟัน ป้าบุญแสวงเห็นแผลรีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง “ คุณเจษเป็นอย่างไรบ้าง ว้าย! ดูสิแผลลึกด้วย ” พิมดาวหลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ยืนแหล่มองแผลที่มือของเจษฎาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปจริงๆ ที่กัดเขาจนเลือดออก ทศลักษณ์ตอกย้ำให้เธอได้คิด “ พิมทำอะไรลงไป อากาศมันร้อนหรือบ้าไปแล้วถึงได้กัดเขาจนเต็มแรง ถ้าเขาเอาเรื่องขึ้นมาจะทำอย่างไร ขอโทษคุณเขาเดี๋ยวนี้เลย ” พิมดาวเมื่อถูกดุหน้าแทบจะหดเหลือสองนิ้ว ก้มหน้านิ่งยอมรับในความผิดของตัวเอง เจษฎาเห็นพิมดาวสงบลงไม่วายพูดจากวนประสาท “ คุณมากัดผมเป็นแผลฉีดยาหรือยัง ถ้าผมเป็นบ้าขึ้นมาจะทำไง ” พิมดาวเงยหน้ามามองเจษฎาเห็นเขายิ้มกว้างยักคิ้วหงึกๆ เธอหันไปชี้ให้ทศลักษณ์ดูการกระทำของเจษฎา “ ลักษณ์ดูสิเขามาว่าพิมเป็นหมา ยอมได้ไง เอาอีกข้างดีไหมเนี่ย ” พิมดาวทำท่าจะกระโจนเข้าไปหา เจษฎาสะดุ้งหลบไปยืนข้างหลังป้าบุญแสวง ทศลักษณ์ต้องจับไม่ให้พิมดาวทำเรื่องบ้าๆ ได้อีก “ พอได้แล้วพิม ทำเป็นเด็กๆ ไปได้ ” ทศลักษณ์จับพิมดาวไว้แน่นพร้อมกับหันมาขอโทษเจษฎา “ คุณครับ ผมต้องขอโทษแทนเพื่อนผมด้วย เธอคงจะอารมณ์ไม่ค่อยดีถึงได้หงุดหงิด อย่าถือสาเลยนะครับ ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 23:57:17

ความคิดเห็นที่ 3 เจษฎาเอ่ย “ พูดอย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย ผมยกโทษให้ก็ได้เห็นแก่คุณนะ ” พิมดาวโวยวายใส่ทศลักษณ์ “ ลักษณ์ไปขอโทษเขาทำไหม ก็เขามาพูดกวนประสาทพิมก่อนนี่นา ” ทศลักษณ์ปรามเธอด้วยสายตาทำให้พิมดาวไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านี้ ในระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของพิมดาวดังขึ้นมา พิมดาวรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น “ ฮัลโหล! พิมพูดค่ะ ” แต่เสียงปลายสายกลับมีอารมณ์โกรธมากกว่า “ พิมตอนนี้อยู่ไหน ลักษณ์อยู่ด้วยใช่ไหม ไหนบอกว่าบ่ายโมงจะขึ้นมา พี่ให้เวลาแค่ห้านาทีนะ ถ้ายังไม่มาที่ขอพี่ไว้ว่าลาหยุดพักร้อนหนึ่งอาทิตย์ พี่จะไม่เซ็นให้ รีบมาเดี๋ยวนี้ ” พิมดาวรีบเอาโทรศัพท์ห่างออกจากหูแทบไม่ทัน พี่ระรินหัวหน้าฝ่ายการตลาดที่พวกเขาทั้งสองคนทำงานอยู่ด้วยโทรมาตามให้กลับไปทำงาน เมื่อพูดเสร็จก็วางสายไปไม่ให้เธอพูดแก้ตัว พิมดาวหันไปกระซิบกับทศลักษณ์ “ ลักษณ์ พี่รินโทรมาโกรธมากด้วย พวกเราตายแน่ เรื่องนี้ช่างมันก่อนเถอะ ถ้าขืนเราไม่รีบขึ้นไปนะที่พิมขอหยุดพักร้อนพรุ่งนี้คงอด ไปกันเถอะ ” ทศลักษณ์ผ่อนลมหายใจออกมาที่ไม่ต้องมายืนให้คนเขาดูกันแบบนี้ เขาอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไว้ที่ไหนแล้ว พยักหน้าพร้อมกับจูงให้พิมดาวรีบเดินออกไปจากบริเวณนี้ พิมดาวรีบวิ่งไปแต่ยังไม่วายหันไปชี้ที่หน้าของเจษฎาอย่างเอาเรื่อง “ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ เจอกันคราวหน้านายตายแน่ ” เจษฎาหัวเราะออกมาเสียงดัง ผู้หญิงคนนี้ถ้าอยู่ใกล้ๆ คงมีแต่เรื่องสนุกทั้งวัน รีบตะโกนตามหลังพิมดาวไป “ รีบมาเจอผมนะครับ จะรอด้วยความยินดี ” พิมดาวหันมาแลบลิ้นให้เขาเป็นการส่งท้าย หลังจากพิมดาววิ่งออกไป เจษฎาขอโทษทุกๆ คนที่เขามาแซงคิว ป้าบุญแสวงจึงหันไปทำต่อ โดยมีเจษฎาคอยเป็นลูกมือให้จนคนในร้านหมด ทั้งคู่จึงนั่งลงคุยกัน ป้าแสงเริ่มบทสนทนาขึ้น “ เป็นอย่างไรบ้างค่ะ เมื่อยไหม ที่จริงคุณเจษไม่ต้องมาช่วยป้าทำก็ได้ ” เจษฎาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผาก ตอนนี้ตัวเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะยังไม่ชินกับอากาศที่ร้อนของเมืองไทย “ ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมอยู่บ้านก็นั่งๆนอนๆอยู่กับบ้านอยู่แล้ว มาทำอะไรแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกันนะครับ ” ป้าบุญแสวงนั่งนวดแขนนวดขาของตัวเองไปมาเพื่อคลายความเมื่อยล้า เจษฎาจึงช่วยบีบนวดให้ป้าบุญแสวงอีกแรงหนึ่ง “ แต่ว่าวันนี้ป้าตกใจหนูผู้หญิงคนนั้นมากเลยนะ ไม่รู้ว่าเธอจะโกรธมาก ถ้าป้ารู้ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบเมื่อตอนกลางวัน ป้าคงจะทำให้โต๊ะของหนูคนนั้นก่อนแล้ว คุณเจษก็ไม่คงต้องโดนว่าและโดนกัดจนเจ็บตัวด้วย ป้าขอโทษนะที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ ” เจษฎาหัวเราะร่วน เขาคิดแล้วก็ขำไม่หยอกที่มาเจอเรื่องเมื่อตอนกลางวัน จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้โกรธเธอคนนั้นเลยสักนิด กลับรู้สึกถูกชะตากับเธอ เพราะเขาก็ผิดจริงๆ อย่างที่เธอบอก เธอคงจะรอมานานแล้วไม่งั้นคงไม่โกรธขนาดนั้น เขาก้มลงมองรอยฟันที่มือของเขาลูบไปมา เราจะเจอเธอได้อีกที่ไหนนะหน้าหวานๆ แบบนั้น แต่จะว่าไปแล้วเธอก็วิ่งขึ้นไปทางตึกนี้ก็น่าจะทำงานอยู่ที่บริษัทของคุณพ่อ ไว้พรุ่งนี้มาทำงานวันแรกลองมาหาดูดีกว่า เขานั่งอมยิ้มอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนานเมื่อคิดถึงหน้าหวานๆ พิมดาวและทศลักษณ์หลังจากที่กลับมาถึงที่ทำงานก็ต้องมายืนให้พี่ระรินบ่นจนหูชาที่มาทำงานสาย หลังจากนั้นทั้งคู่จึงแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง จนกระทั่งหกโมงเย็นพี่ระรินเดินมาหยุดอยู่ทิ่ตรงหน้าของพิมดาวเคาะโต๊ะพร้อมกับส่งแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ พิมดาวเงยหน้าขึ้นมาจากงานที่ทำ เธอรับมาแล้วอ่านดู พี่ระรินพูดเปรยๆ ขึ้นมา “ พี่เซ็นให้แล้วนะใบลาหยุดพักร้อนหนึ่งอาทิตย์ วันนี้พิมต้องทำงานให้เสร็จจนหมดก่อนนะถึงจะหยุดได้ พี่ไปก่อนนะ” พิมดาวยังทำหน้างงๆ หลังจากตั้งสติได้กระโดดตัวลอยดีใจที่จะได้หยุดลาพักร้อน กอดพี่ระรินเสียแน่นพร้อมกับหอมแก้มซ้ายขวา “ ขอบคุณค่ะพี่ระริน พิมรักพี่มากที่สุดในโลกเลย พี่รีบกลับเถอะค่ะ เดี๋ยวพิมจะทำงานให้เสร็จจนหมดเองค่ะ ” พี่ระรินยิ้มหัวเราะออกมา เอ็นดูในความสดใสร่าเริงของพิมดาว ขยี้หัวเธอจนโคลงไปมา แล้วเดินไปรอลิฟท์เพื่อที่จะกลับบ้าน พิมดาวหันมาทำงานของตัวเองอย่างขะมักเขม้น มีทศลักษณ์ที่หลังจากทำงานของตัวเองเสร็จแล้วก็เคยช่วยทำงานอยู่ข้างๆ  จนเวลาล่วงไปเกือบจะเที่ยงคืน พิมดาวเอนตัวบิดขี้เกียจ “ เสร็จเสียที กลับกันเถอะลักษณ์ ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:09:02

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 2      พระอาทิตย์ยามเช้าส่องแสงสว่างสไวสอดเข้ามาจากผ้าม่านที่เปิดแง้มอยู่เข้ามาในห้องนอนแยงตาพิมดาวจนต้องนอนคว่ำหน้าเอาหมอนมาปิดหน้าเอาไว้ เสียงนกร้องเจี้ยวจ้าวหยอกล้อเล่นกันอยู่ตรงระเบียงห้องกันอย่างสนุกสนานฟังดูเป็นเช้าที่แสนจะสดชื่น แต่พิมดาวกลับรู้สึกว่ามันน่ารำคาญรบกวนการนอนมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นนกที่ร้องและแสงแดดที่ส่องลงมาเพราะว่ามันนี้เป็นวันแรกในการหยุดลาพักร้อนไม่จำเป็นที่เธอจะต้องรีบร้อนตื่นแต่เช้าไปทำงานเหมือนทุกวัน พิมดาวเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงมาดูเห็นว่าเพิ่งจะเป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า พอหลับตาลงกลับนอนไม่หลับ ทำให้ต้องนอนลืมตาโพล่งถอนหายใจทิ้งอย่างเบื่อๆ ไม่รู้ว่าวันนี้ ขณะที่เธอกำลังเดินลงเตียงนอนไปไล่นกที่บินลงมาเล่นอยู่หลังห้องส่งเสียงดัง มีเสียงเคาะประตูห้องดังรัวอยู่ที่หน้าห้องเธอจำเสียงนี้ได้ทันทีไม่มีใครอีกแล้วนอกจากทศลักษณ์เพื่อนคนรู้ใจ เธอยิ้มกว้างวิ่งไปเปิดประตูห้องด้วยความดีใจ “ ลักษณ์จะไปทำงานหรือ ” ทศลักษณ์ยืนกอดอกทำหน้าดุเพื่อน “ ทำไมรีบเปิดประตูนัก นี่ไม่ได้ดูเลยใช่ไหมว่าใครเคาะประตู ทีหน้าทีหลังดูก่อนหรือไม่ก็ตะโกนถามสิ ทำแบบนี้มันอันตรายรู้ไหม ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย ” พิมดาวยืนยิ้มค้างอยู่ที่หน้าประตู ทำหน้างอนๆ ที่โดนดุในเรื่องไม่เป็นเรื่องแต่เช้า “ เอาอีกแล้ว พิมโตแล้วทำเหมือนพิมเป็นเด็กๆ ไปได้ แล้วอีกอย่างพิมจำได้ว่าเป็นเสียงเคาะห้องของลักษณ์หรอก พิมถึงได้เปิดประตูห้องออกมา ” เมื่อพูดจบพิมดาวเดินหน้ามุ่ยหันเข้ามานั่งอยู่ที่พื้นกลางห้อง ทศลักษณ์จึงถอดร้องเท้าวางไว้หน้าห้องเดินตามเข้ามาด้วยท่าทีที่คุ้นเคยไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องชวนเข้ามาข้างในด้วยกัน นั่งลงข้างๆ พิมดาวมองหน้างอๆ ของเพื่อนจึงรีบขอโทษ “ ลักษณ์ขอโทษก็คนมันเป็นห่วงนี่นา อย่าโกรธลักษณ์เลยนะๆ ” พิมดาวยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมหายโกรธ ทศลักษณ์ยกนิ้วก้อยขึ้นมาแสดงอาการของการง้อ “ นะดีกันเถอะนะ ทำหน้างอไม่เห็นจะน่ารักเลย ลักษณ์ขอโทษถ้าไม่ห่วงลักษณ์จะบ่นพิมไปทำไม มีคนบ่นเพราะความเป็นห่วงไม่ดีกว่าหรือ ” พิมดาวหันไปเหล่มองทศลักษณ์ที่นั่งง้ออยู่เป็นนานสองนาน ยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวอย่างเสียไม่ได้เพราะทั้งสองโกรธกันไม่นานก็หายไม่เคยทิ้งไว้ข้ามวันให้รบกวนจิตใจเปล่าๆ อย่างไรเสียก็ต้องหันหน้ามาคุยกันอยู่ดี และเธอก็รู้ว่าเขาห่วงด้วยความจริงใจจริงๆ ความจริงแล้วทั้งสองอยู่คอนโดเดียวกันห้องที่อยู่ก็ตรงข้ามกัน ซึ่งทั้งสองคนสนิทกันมากเพราะบ้านเกิดอยู่ที่จังหวัดเดียวกัน ทำให้โตมาด้วยกันจนคิดว่าเป็นเหมือนพี่น้องกัน เวลาทั้งคู่อยู่ด้วยกันจะมีคนคิดว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน แต่ว่าทั้งทศลักษณ์และพิมดาวไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นทั้งสองแค่อยากจะดูแลกันและกันเหมือนเป็นพี่ชายและน้องสาวเท่านั้น พิมดาวเอ่ยถาม “ วันนี้ลักษณ์ไปทำงานหรือ ” ทศลักษณ์พยักหน้าตอบรับ “ เออ! ใช่วันนี้ต้องไปพบลูกค้าเรื่องโฆษณาตัวใหม่ด้วย ” พิมดาวถอนหายใจเฮือกใหญ่คิดว่าวันนี้คงต้องนอนเบื่ออยู่บนที่นอนทั้งวันเป็นแน่ จึงรบเร้าเกาะแขนเอาใจชวนเขาให้โดดงานไปเที่ยวเป็นเพื่อนเธอ “ ลักษณ์วันนี้หยุดงานไปเที่ยวกับพิมดีกว่า ” ทศลักษณ์ส่ายหน้าปฎิเสธคำชวนของพิมดาว “ ไม่ได้ วันนี้ถ้าลักษณ์หยุดงานไปกับพิมมีหวังพี่ระรินตามมาด่าถึงที่แน่ๆ  ” พิมดาวจินตนาการไปถึงหัวหน้าคนสวยของเธอกลืนน้ำลายนึกเห็นด้วยกับทศลักษณ์ ใครๆ ที่ได้ทำงานแผนกนี้ต่างก็รู้ในความดุของระรินกันเป็นอย่างดี จึงไม่เซ้าซี้ต่อให้มากความเพร้าระรินรู้ความจริงไม่เพียงแต่ทศลักษณ์ที่โดนเล่นงานคนเดียวแต่เธออาจโดนด้วยอีกคน หันไปดูนาฬิกาเห็นว่าเกือบจะเจ็ดโมงครึ่งจึงไล่ทศลักษณ์ให้เตรียมตัวเดินทางไปทำงานกลัวว่ารถติดจนไปทำงานสาย “ ไม่เป็นไร งั้นลักษณ์ไปทำงานเถอะเดี๋ยวจะเข้างานสาย ” ทศลักษณ์ลุกขึ้นยืนกำลังเดินออกจากห้อง พิมดาวเดินไปหยิบกุญแจรถของเธอให้เขาขับไปทำงานคิดว่าวันนี้คงไม่ต้องใช้รถยนต์ “ ลักษณ์ขับรถพิมไปดีกว่าจะได้ไม่ต้องไปเบียดกันบนรถเมล์ ” พิมดาวเห็นว่าทศลักษณ์มีท่าทีลังเลจึงเดินตรงไปจับมือของเขาให้แบมือออกรับกุญแจรถจากเธอไป แต่ทศลักษณ์ไม่ยอมรับเอาไว้ส่งคืนให้กับพิมดาว “ ไม่เอาดีกว่า ลักษณ์ไปรถเมล์สบายกว่า ” พิมดาวยังคงไม่ยอมแพ้ส่งกุญแจรถกลับไปให้ทศลักษณ์ “ เอาไปใช้เถอะ จนป่านนี้ยังจะมาเกรงใจกันอีก ลักษณ์เป็นห่วงพิมได้คนเดียวหรือ พิมก็เป็นห่วงลักษณ์นะ ถ้าไม่เอาไปใช้พิมโกรธจริงๆ ด้วย ” ทศลักษณ์เห็นท่าทางขึงขังของเพื่อนจึงต้องรับไว้เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ พิมดาวยิ้มกว้างออกมาได้ หลังจากนั้นจึงไล่ให้เขารีบไปทำงาน เมื่อทศลักษณ์ออกไปทำงานได้สักพักพิมดาวล้มตัวลงนอนที่เตียงนอนอันแสนนุ่ม เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเธอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาทำอย่างไรมันก็ไม่ยอมง่วงสักที เดินไปเปิดโทรทัศน์ก็ไม่มีรายการไหนที่น่าดู คิดว่าคงต้องออกไปข้างนอกเดินเที่ยวเพื่อจะลดความเบื่อลงมาได้  จึงอาบน้ำและแต่งตัวลงมาข้างล่างคอนโดเดินไปตามทางเรื่อยๆ จนกระทั่งเดินผ่านสวนสุขภาพที่ตอนนี้ไม่มีผู้คนพลักพล่านเหมือนตอนเย็นๆ มีเพียงคนหนุ่มสาวไม่กี่คู่นั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงและเด็กตัวเล็กๆ วิ่งเล่นผ่านไปมา ถัดออกมาเป็นสนามฟุตบอลมีเด็กๆ วิ่งไล่ลูกกลมๆ กันอย่างสนุกสนาน เธอจึงหยุดนั่งลงดูพวกเขาเล่นกัน จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:11:58

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่นานนักลูกฟุตบอลลอยละลิ่วตกลงมาใกล้ๆ กับเก้าอี้ตัวที่เธอนั่ง พิมดาวก้มลงเก็บมาไว้ในมือทั้งสองข้าง เด็กผู้ชายหน้าตามอมแมมวิ่งมาขอลูกฟุตบอลคืน “ พี่สาวครับขอลูกฟุตบอลให้ผมหน่อย ” พิมดาวมองลูกบอลในมือยิ้มกว้างออกมา คิดว่าอยู่ว่างๆ เล่นบอลกับพวกเด็กๆ ฆ่าเวลาดีกว่า จึงถามเด็กตัวเล็กคนนั้น “ พี่คืนให้ก็ได้ แต่ขอพี่เล่นด้วยคนสิ ” เด็กชายมองอย่างลังเล ตะโกนหันไปถามเพื่อนๆ ที่รอลูกบอลอยู่ “ พี่สาวเขาขอเล่นบอลกับพวกเราได้หรือเปล่า ” เด็กผู้ชายทั้งหมดหันมามองหน้ากันเป็นเชิงปรึกษา เด็กผู้ชายตัวโตสุดดูจากลักษณะน่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มของเด็กทั้งหมดเดินตรงมาที่พิมดาว ยืนกอดอกมองเธออย่างพิจารณา “ พี่สาวจะเล่นกับพวกเราได้หรือ เป็นผู้หญิงก็ต้องไปเล่นขายของนี่มันกีฬาของผู้ชายเขาเล่นกัน ” พิมดาวมองด้วยความหมั่นไส้ที่เด็กคนนี้พูดจาและทำท่าเหมือนกับผู้ใหญ่ไม่มีผิดเพี้ยน จึงนำเสนอข้อตกลงที่น่าสนใจ “ เอาอย่างนี้ไหม ถ้าให้พี่เล่นบอลด้วยพอเล่นเสร็จเดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงน้ำดีไหม ” เด็กผู้ชายคนแรกรีบพยักหน้าตอบรับ แต่เด็กผู้ชายตัวโตยังไว้ท่าไม่ยอมรับข้อเสนอจนพิมดาวต้องพอกอดคอลงไปเล่นในสนามบอลด้วยกัน จนเวลาผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมงทั้งหมดวิ่งไล่ลูกบอลเพื่อให้เข้าประตูของฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่มีใครยอมใคร ที่หน้าประตูทางเข้าสวนสุขภาพรถยนต์คันสีดำขลับขัดจนเป็นมันวาวนำเข้าจากทางฝั่งยุโรป ดูด้วยตาก็รู้ว่ารถคันนี้แพงระยับจอดด้วยความเร็วสูงตามอารมณ์ของเจ้าของรถ เจษฎานั่งหน้าไม่รับแขกอยู่ภายในรถคันหรูที่เปิดแอร์เย็นเฉียบ โดยมีศิรตาผู้หญิงคู่ควงคนใหม่ล่าสุดที่พ่อของเขาแนะนำให้คบหาดูใจด้วยเพราะเห็นว่ามีฐานะที่เหมาะสมกันข้างๆ กอดแขนเอาใจ เธอซบหน้าลงบนอกกว้างๆ ของเขา “ เจษค่ะ อย่าอารมณ์เสียไปเลยค่ะคุณลุงเขาพูดไปด้วยความเป็นห่วง ” เจษฎาได้ยินเสียงที่แหลมจนแสบแก้วหูของศิรตาค่อยๆ บรรจงพูด ยิ่งทำให้เขาอารมณ์เสียมากกว่าเดิมเสียอีก ‘ ไม่รู้จะตามมาทำไม ยิ่งอยากอยู่คนเดียว แล้วทำไมต้องมามือไม้มาเกาะตามตัวด้วย น่ารำคาญจริงๆ ’ แต่เขาไม่กล้าทำอะไรรุนแรงกลัวว่าพ่อของเขาและเธอที่เป็นเพื่อนทางธุรกิจกันจะหมางใจกันเปล่าๆ เจษฎาคิดว่าถ้าอยู่บนรถต่อไปอีกแค่นิดเดียวคงได้ระเบิดอารมณ์ใส่ผู้หญิงคนข้างๆ นี่แน่ จึงเปิดล็อกรถเพื่อลงไปสูดอากาศข้างนอก ศิรตาดึงแขนของเจษฎาเอาไว้พลางถามว่า “ เจษจะลงไปไหนค่ะ ดูสิแดดร้อนออก ศิว่าเราไปดูหนังหรือไม่ก็ทานข้าวฟังเสียงเพลงกันดีกว่า ศิรู้จักร้านอร่อยๆ อยู่แถวนี้ไม่ไกลหรอกค่ะ ” เจษฎาในอารมณ์นี้ไม่อยากที่จะไปในที่ๆ คนพลุกพล่านอยากนั่งเงียบๆ สงบสติอารมณ์มากกว่า “ งั้นศินั่งรออยู่ในนี้แล้วกัน หรือถ้ารอไม่ไหวกลับรถแท็กซี่ไปก่อนก็ได้ ” เจษฎาเมื่อพูดจบจึงเดินลงจากรถเข้าไปสู่สวนสุขภาพสถานที่พักผ่อน เขาคิดว่าจะเดินไปนั่งใต้ร่มไม้ริมบ่อน้ำเพื่อไปให้อาหารปลา ศิรตาเห็นว่าคงห้ามไม่ได้ผลจึงต้องเดินลงจากรถวิ่งตามเจษฎามาติดๆ ในระหว่างนั้นเจษฎาเดินคิดอะไรเพลินๆ มาตามทางที่ปูด้วยตัวหนอนวางเรียงราย ลูกฟุตบอลที่ลอยมาจากสนามตกลงบนหัวของเขาเต็มแรงจนเขาต้องลงไปนั่งกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด ศิรตาที่ตามหลังมาตกใจวิ่งเข้าไปดู “ เจษค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บมากไหมค่ะ ” ในขณะที่ศิรตากำลังนั่งลงดูแผลให้กับเจษฎา พิมดาววิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาใกล้รู้สึกตกใจที่ลูกบอลที่เธอต้องการแตะให้เข้าประตูมันกลับไม่เป็นดังใจตกลงมาโดนหัวคนอื่น เธอรีบเข้าไปขอโทษที่ทำให้เขาเจ็บตัว “ คุณค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษนะ ” ศิรตาเงยหน้าขึ้นมามองพิมดาวตามเสียง ศิรตาเห็นหน้าคนที่ทำให้เจษฎาเจ็บตัวก็ต่อว่าด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดจนพิมดาวตั้งตัวไม่ติด “ นี่เธอเป็นคนแตะลูกบอลมาโดนเจษของฉันหรือ ที่บ้านเขาไม่อบรมสั่งสอนหรือให้เล่นเป็นที่เป็นทาง แล้ววันนี้โรงเรียนเขาไม่เปิดหรืออย่างไรถึงไม่ไปโรงเรียนมาแตะบอลกันอย่างนี้ ” พิมดาวที่โดนใส่มาเป็นชุดถึงกับยืนอ้าปากค้าง พิมดาวคิดว่าชุดที่เธอใส่ในวันนี้เสื้อยืดกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบ รวมทั้งใบหน้าที่ไร้สีสันคงทำให้ผู้หญิงคนนี้เข้าใจผิดว่าเธอยังเรียนหนังสืออยู่จึงคิดขำอยู่ในใจ ‘ ว่าแต่ทรงผมสีทองนี้มันคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนน้า ’ พิมดาวก้มมองเจษฎาที่ยังกุมศีรษะอยู่ ไม่ถึงอึดใจเขาคนที่เธอมองเงยหน้าขึ้นมา “ ไม่เป็นไรครับ มันเป็นอุบัติเหตุ ” พิมดาวยืนแข็งเป็นหิน เธอจำได้ติดตาผู้ชายคนนี้ที่เมื่อวานแซงคิวจนเธอไม่ได้ทานข้าวกลางวันและทำให้เธอโดนหัวหน้าดุ เจษฎานั้นเห็นว่าเป็นพิมดาวตัวเขาเองก็จำได้เหมือนกันรีบลุกขึ้นยืน “ ยัยหมาบ้า ” พิมดาวได้ยินเต็มสองรูหูแม้ว่าเขาจะพูดเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ นึกโกรธตัวเองที่เอ่ยปากขอโทษ เม้มปากสะกดอารมณ์ ศิรตาเห็นว่าเจษฎาไม่ได้เป็นอะไรจึงชวนกันไปหาที่นั่ง “ เจษขาเราไปหาที่นั่งกันดีกว่า ยืนตากแดดแบบนี้ศิร้อนๆ ” ศิรตาควงแขนลากให้เจษฎาเดินตามตัวเองไป ไม่สนใจพิมดาวที่ยืนอยู่ ‘ นายชื่อเจษหรือ วันนี้มีอะไรสนุกๆ ให้เล่นแล้ว ’ หลังจากพิมดาวคิดหาทางแกล้งให้เจษฎาโกรธได้ ตรงเข้าไปเกาะแขนเจษฎาอีกข้างหนึ่งที่ยังว่างอยู่จนคนทั้งสองหันมามองที่แขนของเจษฎาเป็นตาเดียวกัน “ ที่รักขา ทำไมมาหาพิมถึงไม่ยอมทักทายกันเลย แล้วนี่มากลับใครกันค่ะ ” เจษฎายืนอึ้งรับมุขนี้ของพิมดาวไม่ทัน ศิรตาได้ยินที่พิมดาวพูดกับเจษฎาโกรธจนควันแทบจะออกหู กระชากแขนเจษฎาถาม “ นี่มันอะไรกันค่ะเจษ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันถึงได้ทำท่าสนิทสนมกันเจษเหลือเกิน ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:17:40

ความคิดเห็นที่ 6 เจษฎาได้ยินเสียงของศิรตาก็พอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด หันไปมองพิมดาวแล้วยิ้มออกมาได้ ‘ ยัยตัวแสบนี้คงจะคิดหาทางให้เราโกรธถึงได้แกล้งเราแบบนี้ ไหนดูอีกหน่อยสิว่าเธอจะทำได้ดีขนาดไหน ’ เจษฎาจึงได้แต่ยืนนิ่งดูทั้งสองคนลากแขนเขาไปมาทะเลาะกัน พิมดาวเกาะแขนเจษฎาเอาไว้แน่นอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ “ ถึงขนาดนี้แล้วเจษไม่บอกไปล่ะค่ะว่าเราเป็นอะไรกัน ” ทั้งสองสาวเงยหน้ามองเจษฎาอย่างรอคอยคำตอบ ทางฝ่ายศิรตาภาวนาให้เจษฎาตอบปฏิเสธ แต่ฝ่ายพิมดาวอยากให้เขาตอบปฏิเสธเหมือนกันเพื่อที่จะได้เล่นบทต่อไป แต่ทั้งคู่คิดผิดเจษฎากลับยักไหล่ตอบกลับไปว่า “ แล้วแต่จะคิดครับ ” ศิรตาถึงกลับกระถืบเท้าส่งเสียงดังและแหลมมากกว่าเดิม จนอีกสองคนต้องเอามืออุดหูเอาไว้ด้วยความกลัวว่าเสียงนี้มันจะไปทำลายโสตประสาท “ ไม่จริงๆ ศิไม่เชื่อว่าคุณจะไปเอาผู้หญิงคนนี้มาเป็นแฟนของคุณ ” พิมดาวยิ้มพอใจพลางคิดว่าอีกไม่นานแผนของเธอจะต้องสำเร็จ แต่เมื่อเธอลอบมองหน้าของเจษฎาเห็นว่าเขายืนมองเฉยๆ จึงคิดว่าแค่นี้อาจจะน้อยเกินไป “ คุณทำใจเถอะนะ เห็นไหมว่าเจษเขาไม่ตอบปฏิเสธแสดงว่าเขายอมรับว่ามันเป็นความจริง จริงไหมค่ะเจษ ” พิมดาวเงยหน้าถามความเห็นของเจษฎา พอเห็นใบหน้าของเขาใจเธอหล่นถึงตาตุ่มก็นี่มันเป็นสายตาและรอยยิ้มของความเจ้าเล่ห์ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา รู้สึกเริ่มๆ หนาวๆ ร้อนๆ กับสายตาแบบนี้ แต่ครั้นจะถอนตัวตอนนี้มันก็เสียฟอร์มหมด ยังไงต้องเล่นต่อให้จบ ศิรตาพยายามระงับสติอารมณ์มองพิมดาวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก็ไม่เห็นว่าเธอคนนี้มีอะไรที่สู้เธอได้ หาทางตอกกลับให้หน้าหงาย “ นี่เธอไม่มีปัญญาหาผู้ชายแล้วหรือ ถึงได้มายุ่งกับเจษของฉัน ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอเป็นแฟนกับเจษ เป็นได้ก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว ” พิมดาวพูดสวนกลับไปด้วยอารมณ์โกรธ ทำหน้ายียวนกวนประสาท “ แหม! คุณฉันเข้าใจว่าสมัยนี้ผู้ชายดีๆ ไม่ได้หาได้ตามร้านสะดวกซื้อนะค่ะ แต่คุณก็ต้องพยายามเข้าใจว่าเขาเป็นผู้ชายของฉัน เรารักกันด้วยใจ คุณอย่ามองที่รูปลักษณ์ภายนอกสิ ” พิมดาวกระชับแขนไว้แน่น เขย่งปลายเท้าหอมแก้มเจษฎาดังฟอด ทั้งเจษฎาและศิรตาตะลึงงันไม่แพ้กัน ศิรตาร้องกรี๊ดๆ ลั่นทั่วทั้งบริเวณจนคนที่อยู่แถวนั้นมองตรงมาที่พวกเขา ศิรตาทำอะไรไม่ถูกร้องไห้โฮวิ่งออกไป พิมดาวมองตามหัวเราะชอบใจในความสำเร็จที่ทำให้คนทั้งคู่แตกหักกันได้ หลังจากเหลือกันเพียงสองคน พิมดาวรีบปล่อยมือออกจากเจษฎาด้วยความรังเกียจ ตั้งท่าหันหลังเดินออกไป เจษฎาดึงคอเสื้อไม่ให้เดินจากไป พิมดาวหันกลับมาแหวใส่ “ นี่คุณอย่ามาแบบนี้กับฉันนะ ” พิมดาวปัดมือเจษฎาออกให้พ้นคอเสื้อของเธอ เจษฎากอดอกยืนยิ้ม “ คุณนี่ท่าจะบ้านะ แฟนวิ่งหนีไปแล้วยังมีหน้ามายิ้มอีก ” “ ผมก็จะถามคุณอยู่นี่ไง คุณจะรับผิดชอบอย่างไร ” พิมดาวหรี่ตามอง “ ทำไมฉันต้องรับผิดชอบ นี่เป็นเรื่องของคุณกับแฟนคุณๆ ต้องแก้ไขเองสิ ” เจษฎาส่ายหน้าระอากับคำพูดของพิมดาว ระหว่างที่ทั้งสองยืนเถียงกันเด็กที่เล่นบอลด้วยกันกับพิมดาวมาตามลูกบอลและพิมดาวให้กลับไปเล่นด้วยกัน “ พี่สาวครับกลับไปเล่นกัน พวกเรารอกันนานแล้ว ” พิมดาวพยักหน้ารับ เด็กชายตัวน้อยจูงมือเธอให้เดินไปด้วยกัน เจษฎาดึงมือพิมดาวไม่ยอมให้ไป “ คุณปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ ” เจษฎายิ้ม “ ทำไมต้องเชื่อคุณ น้องครับไปเล่นต่อเถอะพี่สาวเขาต้องไปกับพี่ ” พิมดาวมองหน้าเจษฏาไม่เข้าใจว่าเธอต้องไปไหนกับเขา “ ทำไมฉันต้องไปกับคุณ ปล่อยมือฉัน ” พิมดาวดึงมือกลับแต่เจษฎาไม่ยอมปล่อย เด็กผู้ชายจึงเดินกลับไปเล่นบอลต่อ พิมดาวตะโกนกลับ “ น้องเดี๋ยวก่อนรอพี่ด้วย คุณปล่อยมือฉันซะทีสิมันเจ็บนะ ” เจษฎาไม่ฟังเสียงพิมดาวพาลากไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ พิมดาวดิ้นรนเต็มที่ไม่ยอมไปกับเขาง่ายๆ ทั้งทุบทั้งตีให้เขาปล่อยแต่เจษฎากลับจับมือให้แน่นขึ้นกว่าเดิม จนกระทั่งเขาเปิดประตูด้านคนขับดันให้เธอย้ายไปนั่งด้านข้างเคียงคู่กันอย่างทุลักทุเล พิมดาวมองรถที่เริ่มเคลื่อนออกไปด้วยความเร็วอย่างหวาดกลัว หันมาโวยวายกับเจษฎาที่นั่งขับรถทำเป็นไม่สนใจเธอ “ คุณปล่อยฉันลงไปเดี๋ยวนี้นะ ” เจษฎายังคงนั่งนิ่ง “ หูหนวกหรือไง ฉันบอกให้จอดรถให้ฉันลงไป ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:18:56

ความคิดเห็นที่ 7 เจษฎาไม่ทำตาม ขับรถมองถนนตรงหน้าไม่สนใจฟังพิมดาวสักนิด พิมดาวเริ่มกลัวเจษฎาพยายามปรับเสียงของตัวเองให้เบาลงเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “ คุณจะพาฉันไปไหน ฉันขอโทษก็ได้ที่เมื่อกี้ฉันแกล้งคุณ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง ” เจษฎาหันมามองหน้าพิมดาวแทบจะไม่เชื่อหูว่าเธอจะพูดดีกับเขาได้ หัวเราะเสียงดังลั่นรถ ‘ ยังไงวันนี้ก็ไม่ได้เป็นวันแย่ของเราเสียทีเดียว ’ เธอทำหน้างงไม่เข้าใจอารมณ์ของคนที่อยู่ตรงหน้า “ คุณนี่เวลาพูดดีๆ กับเขาก็น่ารักดีนะ ” พิมดาวถลึงตาใส่แต่ไม่กล้าออกฤทธิ์มาก เจษฎาหยิบบัตรประชาชนอยู่ใส่อยู่ภายในกระเป๋าเงินออกมาส่งให้กับพิมดาว “ ไม่ต้องกลัวผมหรอก ผมไม่ทำอะไรคุณแน่ๆ นี่บัตรประชาชนของผม ผมแสดงความบริสุทธิ์ใจแล้ว วันนี้คุณช่วยอยู่เป็นเพื่อนผมสักวันได้ไหม ” พิมดาวรับบัตรประชาชนมาไว้ในมือก้มลงมองชื่อของเขา ‘ เจษฎา สุวัฒสวัสดิ์ ’ เธอเงยหน้ามองเขาตรงๆ ‘  นี่มันนามสกุลเดียวกับท่านประธานนี่นา ’ “ คุณจะไปไหนแล้วทำไมไม่ไปหาคนรู้ใจหรือไม่ก็เพื่อนของคุณล่ะ ฉันกับคุณเราไม่รู้จักกันเลยนะ ” เจษฎามีสีหน้าหมองลงจนพิมดาวจับสังเกตได้อย่างชัดเจน “ ผมไม่มีใครเลย และไม่มีเพื่อนที่อยู่ในเมืองไทยด้วย คุณอย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยผมทะเลาะกับคุณพ่อมา ” พิมดาวมองเจษฎาจับผิดว่าเขาโกหกเธอหรือเปล่า พอสีหน้าของเขาก็รู้ว่าเขาพูดความจริง แต่เรื่องที่จะไปกับเขาตัวเธอเองไม่ไว้ใจขนาดนั้น คิดหาทางให้เขาจอดรถ “ ได้ฉันจะไปเป็นเพื่อนคุณ แต่ว่าฉันอยากเข้าห้องน้ำ ช่วยแวะจอดที่ปั๊มน้ำมันเข้าห้องน้ำหน่อยสิ ” เจษฎาก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำเหมือนกันจึงขับรถมองหาไปเรื่อยๆ ไม่นานนักทั้งคู่ต่างเข้าไปทำธุระของตัวเอง พิมดาวออกมาจากห้องน้ำแอบดูเห็นว่าเจษฎายังไม่ออกมาจึงวิ่งออกไปยืนที่ริมถนนเพื่อเรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน ในระหว่างที่รอจิตใจด้านดีของเธอกลับค้านการกระทำในครั้งนี้ ‘ เราจะปล่อยเขาอยู่คนเดียวหรือหน้าของเขาดูน่าสงสารออก ท่าทางเขาก็น่าจะไว้ใจได้ แล้วอีกอย่างนามสกุลเดียวกับท่านประธานเขาลงไม่ลดตัวลงมายุ่งกับเราหรอก เราลองกลับไปดูเขาก่อนดีกว่าเพื่อเขาจะกลับไปแล้ว ’ พิมดาวกลับเข้าไปวิ่งไปแอบดูอยู่ในร้านมินิมาร์ท เห็นเจษฎานั่งลงที่ริมทางที่ทางปั๊มน้ำมันจัดที่ไว้ให้จอดรถ เขานั่งเหม่อลอยถอนหายใจเฮือกๆ ในสายตาของเธอมันดูน่าสงสารจนอยากเข้าไปปลอบใจ ‘ คุณทะเลาะอะไรกับพ่อของคุณนะ ทำไมคุณถึงได้ดูเศร้าจัง ’ พิมดาวเดินกลับไปหาเจษฎาพร้อมกับถุงใส่ขวดน้ำเปล่าสองขวด เธอยื่นน้ำเปล่าขวดหนึ่งให้กับเขา เจษฎาเงยหน้ามองมาที่พิมดาวยิ้มกว้างด้วยความดีใจ “ ผมนึกว่าคุณจะหนีผมกลับไปเสียแล้ว ” พิมดาวรู้สึกผิดรีบเปลี่ยนเรื่องพูด “ รีบขึ้นรถเถอะ นั่งอยู่ตรงนี้ไม่ร้อนหรือไง ” เจษฎารับน้ำเปล่ามาถือไว้ เดินนำเธอขึ้นรถขับออกไป เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไว้ใจยอมพูดเรื่องส่วนตัวกับเธอทั้งๆ ที่เพิ่งจะรู้จักกัน คงเป็นหน้าตาที่ดูใสซื่อดูไม่มีพิษมีภัย รวมทั้งคำพูดและท่าทางที่ดูตรงไปตรงมาของเธอนั่นเองทำให้เขาสบายใจเมื่อมีเธออยู่ใกล้ๆ พิมดาวเห็นเจษฎาขับรถไม่ยอมพูดยอมจาจึงชวนคุย “ คุณจะขับรถไปไหนล่ะ ” “ ผมก็ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน ว่าแต่คุณชื่ออะไร ” พิมดาวแนะนำตัว “ ฉันชื่อพิมดาว เรียกพิมเฉยๆ ก็ได้ ว่าแต่คุณทะเลาะอะไรกันกับคุณพ่อของคุณล่ะ ” เจษฎาหน้าสลดลง พิมดาวกลัวว่าเขาจะสะเทือนใจรีบขอโทษที่เธอละลาบละล้วงเรื่องของเขา “ คุณไม่ต้องบอกฉันก็ได้ ขอโทษที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ” พิมดาวอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ ที่อยากรู้ยุ่งเรื่องของคนอื่น เจษฎาส่ายหน้าพร้อมกับเล่าเหตุการณ์ที่ทำให้สองพ่อลูกผิดใจกัน “ ผมทะเลาะกับคุณพ่อเรื่องสีผมของผม ท่านว่ามันไม่เหมาะสมกับสภาพการทำงาน พวกเราก็เลยทะเลาะกัน ” พิมดาวทวนคำในลำคอ “ เรื่องสีผม ” พิมดาวโมโหตัวเองที่ไม่น่าไปหลงสงสารเขา เขาต้องเป็นบ้าหรือไม่ก็เพี้ยนไปแล้วแน่ๆ ตัวเธอเองก็ยอมรับว่าสีผมของเขาทำให้เขาดูโดดเด่นจริงๆ แต่ถึงขนาดมาทำงานแล้วยังมีสีผมสีนี้อยู่มันเกินไป สมควรแล้วที่พ่อของเขาไม่ยอมรับ เพราะมันขัดกับสูทที่เขาใส่อยู่ในขนาดนี้ ถ้าเขาเป็นลูกของเธอๆ คงจะทึ้งผมของเขาออกเป็นกระจุกคามือของเธอแน่ๆ พิมดาวหันไปมองหน้าเจษฎาตรงๆ ต่อว่าเขาตามใจคิด “ คุณทะเลาะกับพ่อของคุณเรื่องสีผมเนี่ยนะ คุณบ้าไปแล้วหรือ ” เจษฎาทำหน้างงๆ พิมดาวยังคงพูดต่อ “ ถ้าฉันเป็นพ่อของคุณฉันคงจะเอากรรไกรมาตัดมันออกให้หมด ดูสิสีผมนี้มันไม่เห็นเข้ากับสูทตัวที่คุณใส่อยู่เลย ทำไมคุณมันงี่เง่าแบบนี้เนี่ย เสียแรงที่ฉันคิดสงสาร ” พิมดาวไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะเจอคนที่คิดอะไรประหลาดอย่างนี้มาก่อน เจษฎาจึงต้องอธิบายเรื่องราวให้เธอเข้าใจถึงจิตใจของเขา “ เดี๋ยวสิ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด คือว่าจริงๆ แล้วผมไม่ได้อยากจะกลับมาเมืองไทยเพราะว่าผมได้งานทำที่อังกฤษหลังจากเรียนจบ แต่ว่าทางครอบครัวของผมอยากให้กลับมาทำงานที่บริษัทตัวเอง ที่ผมยอมกลับมาเพราะว่าคุณพ่อท่านจะตัดพ่อตัดลูก ผมจึงต้องกลับมาทำทุกวิถีทางให้คุณพ่อระอาจนยอมแพ้ให้ผมกลับไปทำงานที่นู้น ” พิมดาวนั่งฟังอย่างตั้งใจพยักหน้าตาม “ แต่ว่าทั้งที่ควรจะดีใจที่คุณพ่อท่านโกรธ ผมกลับรู้สึกผิดที่ทำเรื่องแย่ๆ ในวันนี้ ” เจษฎาถอนหายใจคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตนี้ดี พิมดาวตบบ่าเขาเบาๆ “ เอาเถอะน่า ฉันว่าทุกอย่างมันต้องมีทางแก้ไข แต่ฉันขอออกความเห็นหน่อยได้ไหม ” พิมดาวเอียงคอถามรอให้เจษฎาอนุญาต เจษฎาพยักหน้า “ ว่ามาสิ ” “ ฉันว่านะในเมื่อครอบครัวของคุณอยู่ทางนี้คุณควรจะกลับมาทำงานที่เมืองไทยดีกว่า ท่านเลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กถือเสียว่าคุณตอบแทนบุญคุณท่านก็แล้วกัน อีกอย่างเมืองไทยมีดีตั้งหลายอย่างถึงแม้ว่าอากาศจะร้อนไปเสียหน่อย ” เจษฎาชักเริ่มรู้สึกเหมือนที่พิมดาวบอก อย่างไรเสียพ่อของเขาคงไม่ยอมง่ายๆ และประโยคสุดท้ายที่ว่าเมืองไทยมีดีตั้งหลายอย่างโดยเฉพาะผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาน่าสนใจมิใช่น้อย เจษฎาเผลอลอบยิ้มออกมา พิมดาวจึงได้สบายใจที่ทำให้เขาผ่อนคลายลงได้ “ ฉันว่านะเราไปเที่ยวทะเลกันดีกว่า เอาใกล้ๆ กรุงเทพฯ เป็นจังหวัดชลบุรีดีไหม ” “ ก็เป็นความคิดที่ดี แต่ว่าผมขับรถไปไม่ถูกนะ ” เจษฎาหันไปบอกพิมดาว “ ไม่เป็นไรฉันไปบ่อย เดี๋ยวฉันบอกทางเอง ไปกันเถอะนะ ฉันอยากไป ” เจษฎาเห็นสายตาเว้าวอนของพิมดาวจึงใจอ่อนยอมพาเธอไปเที่ยวจังหวัดชลบุรีเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ตึงเครียดของตัวเองและรู้สึกชอบใจในท่าทีกระตือรือร้นของผู้หญิงคนนี้จนปฏิเสธไม่ลง จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:19:36

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 3 “ พิมเร็วเข้าเดี๋ยวไปงานเลี้ยงไม่ทัน ” พิมดาววิ่งออกมาจากลิฟท์เพื่อให้ทันทศลักษณ์ที่วิ่งนำหน้าไปก่อนแล้ว โดยไม่ทันระวังไปชนกับเจษฎาที่กำลังเดินผ่านมาจนทำให้ทั้งคู่ล้มลงก้นจ้ำเบ้ากันไปคนละทาง ทำให้คนที่เดินบริเวณนั้นต่างพากันมองด้วยความสนใจ เสื้อของเขาเปื้อนรอยลิปสติกมันเยิ้มเป็นรูปปากอย่างเห็นได้ชัด เจษฎาเมื่อเห็นว่าเสื้อเปื้อนก็หันมาทำตาดุใส่พิมดาว จนเธอกลัวหัวหด เจษฎาตกใจเมื่อเห็นหน้าพิมดาว หลังจากวันที่ไปเที่ยวชลบุรีกับเธอเขาถึงกับหัวเสียเรื่องที่เธอบอกว่าจะบอกทางเพื่อไปยังจุดมุ่งหมายที่เธอคุยคำโตว่าชำนาญเส้นทางเสียเหลือเกิน แต่เธอพาเขาหลงทางกว่าจะไปถึงที่หมายใช้เวลาเกือบสี่ชั่วโมง ซึ่งปกติเขาดูจากระยะทางไม่นานจะเกินชั่วโมงกว่าๆ เขาต้องไปถึงแล้ว แถมยังทะเลาะกันตลอดเส้นทางในทุกๆ เรื่อง วันรุ่งขึ้นเขาตั้งใจกลับตัวกลับใจกลายเป็นคนใหม่หลังจากที่นอนคิดทบทวนทั้งคืน ทำงานที่บริษัทยุ่งๆ  ทุกวันจนลืมที่จะตามหาพิมดาวไปเสียสนิท ทว่าอยู่ๆ วันนี้ต้องมาเจอกันโดยบังเอิญ ตัวพิมดาวเองจำเจษฎาไม่ได้เพราะตัวเขาเวลานี้เปลี่ยนสีผมกลับมาเป็นสีดำและตัดให้สั้นลงกว่าเดิม การแต่งตัวก็เปลี่ยนไปด้วยสูทที่ทำให้ดูภูมิฐานมากขึ้น เพียงแต่การมาเจอกันในวันนี้เจษฎาโกรธพิมดาวขึ้นมาจริงๆ ที่ทำให้เขาต้องเสียเวลาและทุกๆ ครั้งที่เจอกันเธอไม่ยอมลงให้เขาสักเรื่อง ดูสิทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันสำคัญเพราะเป็นงานแรกของเขาที่เขาจะได้โชว์ฝีมือเธอยังตามมารังควาญเขาไม่ได้หยุดได้หย่อน ตัวเขาเองไม่ได้เผื่อเวลาสำหรับอุบัติเหตุเอาไว้เสียด้วย ถ้าจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่จะต้องใช้เวลานานโข เมื่อดูจากเวลาคงจะไปไม่ทันนัดอย่างแน่นอน กระชากเสียงถาม “ นี่คุณเดินประสาอะไรเห็นไหมว่าเสื้อผมเลอะหมดแล้ว ” พิมดาวด้วยความรีบจึงก้มลงเก็บของที่หล่นเกลื่อนกราดเข้ากระเป๋าของตัวเองดูวุ่นวายไปหมด พร้อมกับพูดไปด้วย “ ขอโทษค่ะ พอดีฉันรีบ เดี๋ยวจะเช็ดให้นะค่ะ ว่าแต่หน้าคุณคุ้นๆ นะค่ะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนน้า จำไม่ได้จริง ” แต่พิมดาวก็ไม่มีเวลาที่จะมาคิด รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองขึ้นมาเช็ดที่เสื้อให้แต่ไม่มีทีท่าว่ารอยลิปสติกจะออกมันกลับเปื้อนเป็นรอยกว้างมากกว่าเดิม พิมดาวเงยหน้าขึ้นยิ้มแหยๆ ให้กับเจษฎา ด้วยความโมโหเจษฎาจึงปัดมือของพิมดาวออกอย่างเร็วและรุนแรง “ ไม่ต้อง ผมจัดการเองได้ ” พิมดาวจับมือตัวเองที่หลังมือเริ่มจะแดงคลำป้อยๆ ด้วยความเจ็บ “ ไม่เห็นต้องทำแรงขนาดนี้เลย เจ็บนะ ” เจษฎารีบลุกขึ้นยืนมองด้วยสายตาเคือง เขาไม่คิดเลยว่าจะต้องเรื่องแบบนี้ในวันที่สำคัญของเขา ทศลักษณ์เผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ทั้งโครงหน้าและหน้าตาออกไปทางผู้หญิงอีก เมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่วิ่งตามมาจึงเข้ามาตาม เห็นพิมดาวนั่งอยู่กับพื้นก็ตกใจ รีบวิ่งเข้าไปหาทันที “ พิมทำไมมานั่งอยู่กับพื้นตรงนี้ ลุกขึ้นเร็ว ” ทศลักษณ์ดึงมือของพิมดาวให้ลุกขึ้นพลางลากเธอไปที่รถ พิมดาวหันมาขอโทษเจษฎาอีกครั้ง พร้อมกับหยิบนามบัตรของตัวเองส่งไปให้กับเขา “ ขอโทษทีนะค่ะ วันนี้ฉันรีบไว้ฉันจะชดใช้เสื้อให้คุณ แล้วนี่นามบัตรของฉัน ” พิมดาวและทศลักษณ์รีบวิ่งไปยังที่ลานจอดรถด้วยความรวดเร็ว ปล่อยให้เจษฎายืนอยู่อย่างนั้นด้วยความงงงวยว่าทำไหมพวกเขาต้องรีบกันขนาดนี้ พร้อมกับคิดว่าทำไมเวลาเจอเธอคนนี้มีแต่เรื่องไม่ดีตลอดเลยนะ ให้ตายสิ หลังจากนั้นจึงรีบเดินกึ่งวิ่งขึ้นไปที่ห้องทำงานของตัวเองเพื่อที่จะเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ด้วยความรีบร้อน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยจึงไปพบลูกค้า ปรากฎว่าลูกค้าที่นัดกันไว้ไม่รอและไม่พอใจเขาอย่างมากเนื่องจากเขามาสายเลยเวลานัดไปเป็นชั่วโมง พ่อของเขามีชื่อว่าอาทิตย์ซึ่งเป็นท่านประธานของบริษัทเป็นบุคคลที่ใครๆ ต่างเกรงขามไม่เว้นแม้แต่ลูกในไส้นั่งรอเขาอยู่ เมื่อเห็นหน้าลูกชายของตัวเองก็โกรธมาก เรียกเจษฎามาอบรมที่โต๊ะอาหารภายในร้านทันที “ นี่เจษทำไมลูกมาช้าอย่างนี้ เราจะทำธุรกิจจะต้องมีความตรงต่อเวลาแล้วนี่เป็นครั้งแรกของลูกที่จะได้แสดงฝีมือลูกยังทำมันพังอีก ลูกทำแบบนี้พ่อไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แล้วพ่อจะไปเชื่อใจให้ลูกดูแลบริษัทได้อย่างไร ลูกบอกพ่อมาสิ ” เจษฎาได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งอย่างยอมรับผิด ไม่ได้แก้ตัวอะไรออกไปทั้งๆ ที่เขามีสิทธิ์ที่จะบอกเหตุผลของการมาสายในครั้งนี้ เพียงแต่เขาทำผิดจริง จริงๆ แล้วเขาควรจะเผื่อเวลาในการมาติดต่อลูกค้าในกรณีเกิดอุบัติเหตุ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นมา “ งั้นพ่อให้ผมกลับไปทำงานที่อังกฤษสิครับ ผมบอกพ่อแล้วว่าผมไม่เหมาะกับงานนี้ ” อาทิตย์ส่ายหัวทำหน้าเบื่อหน่าย “ ไม่ พ่อว่าเราพูดเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่หรือ แกเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวถ้าเจษไม่ทำแล้วใครจะมารับช่วงต่อ แกช่วยบอกมาสิ ” “ พี่แจนไงครับ ผมว่าพี่เขาต้องทำได้ดีกว่าผมแน่นอน ” เจษฎาพยายามหาตัวช่วยไม่ให้เขาต้องโดนดุไปมากกว่านี้ แจนคนที่เจษฎาพูดถึงคือพี่สาวของเขาคนที่ทำให้เขากลายเป็นคนเสียนิสัยเพราะตามใจเขาทุกเรื่อง ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรพี่สาวเขาออกรับแทนมาตลอด แต่มาครั้งนี้เหมือนเขาเป็นหัวเดียวกระเทียมลีบไม่มีใครช่วยเหลือได้ เพราะถึงอย่างไรทุกคนก็ยังกลัวคำสั่งประกาศิตของพ่อของเขาที่ต้องการให้เขารับช่วงต่อ “ ไม่ได้ พี่เขาเป็นผู้หญิงอีกไม่นานก็ต้องแต่งงานออกเรือนไป พ่อยังอยากให้เป็นสุวัฒสวัสดิ์เป็นคนดูแลเท่านั้น อีกอย่างลูกจะยอมแพ้เพียงกับเรื่องแค่นี้หรือ ” เจษฎาคิดว่าที่พ่อของเขาพูดมันก็จริงอยู่ ไม่ว่าเขาจะหาเรื่องอะไรมาชี้แจงมันกลับไม่เป็นผลต่อพ่อเลยสักเรื่อง พ่อของเขามักมีเหตุผลที่เหนือกว่ามาหักล้างได้ทุกครั้งจนเขาจนใจ “ ขอโทษครับ คุณพ่อให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด ผมรับรองได้ ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:26:37

ความคิดเห็นที่ 9 อาทิตย์ถอนหายใจออกมาแรงๆ นั่งคิดใคร่ครวญอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะบอกว่า “ ได้ พ่อจะให้โอกาสลูกอีกครั้งหนึ่ง หวังว่าพ่อจะเชื่อใจลูกได้นะ ” เจษฎามองตรงมาที่อาทิตย์ด้วยสีหน้าจริงจังและมุ่งมั่น เขาให้สัญญากับตัวเองว่าจะต้องทำทุกอย่างให้ดีที่สุดให้ได้ “ ครับ ผมจะทำให้ดีที่สุดไม่ทำให้คุณพ่อผิดหวังอีกเป็นอันขาด แต่ว่าคุณพ่อทานอะไรมาหรือยังครับ ” อาทิตย์เริ่มผ่อนคลายมากขึ้นหลังจากที่ได้อบรมลูกชายไป เรียกบริกรมารับรายการอาหาร “ งั้นเราสั่งกันเลยแล้วกัน พ่อเอาสเต็กเนื้อปลา ลูกเอาอะไรล่ะ ” เจษฎาหันไปสั่งอาหาร จากนั้นบริกรจึงเก็บเมนูอาหารออกไป ไม่นานนักอาหารก็ยกมาเสริ์ฟมาวางที่หน้าของทั้งสองคน จึงลงมือกินกันเงียบๆ ในระหว่างที่กินอาหารกันอยู่ เจษฎาคิดแผนการบางอย่างที่จะแก้แค้นที่พิมดาวทำให้งานของเขาพังลงอย่างไม่เป็นท่าทั้งๆที่เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยได้ จึงก้มลงหยิบนามบัตรในสูทของเขาออกมาอ่านดูเพื่อให้แน่ใจว่าเธอคนนั้นทำงานอยู่ในบริษัทของเขาจริงๆ จึงเอ่ยปากบอกกับอาทิตย์ “ พ่อครับ ผมเพิ่งจะทำงานยังไม่มีเลขาส่วนตัวเลย ” อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความแปลกใจที่เจษฎาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ปกติแล้วลูกชายของเขาเป็นคนที่ชอบทำอะไรคนเดียวเสมอ ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย แต่ไม่อยากจะขัดใจเพราะว่ากว่าเขาจะลากลูกชายหัวแก้วหัวแหวนกลับมาอังกฤษเพื่อให้มาทำงานได้เหนื่อยสายตัวแทบขาด ไม่รู้ติดใจอะไรถึงไม่ยอมกลับบ้านทั้งๆ ที่ลูกชายของเขาเรียนจบมาเกือบสองปี เจษฎาก็ยังอยู่ทำงานที่นั้นไม่ยอมกลับมาประเทศไทย ถ้าไม่วางแผนว่าจะตัดพ่อตัดลูกกัน เขาคาดว่าลูกชายของเขาคงไม่ยอมกลับมาเป็นแน่ “ ได้สิ เดี๋ยวพ่อจะให้ที่บริษัทเปิดรับสมัครเลขาใหม่ให้กับลูก ” เจษฎารีบปฏิเสธที่จะรับสมัครเลขาของเขา เพราะเขาคิดเอาไว้แล้วว่าจะเอาใครมาเป็นเลขาคนใหม่ของเขา จึงยื่นนามบัตรของพิมดาวลงไปให้อาทิตย์ “ ไม่ต้องรับสมัครหรอกครับ ผมหาเอาไว้แล้ว แต่ผมอยากจะให้พ่อช่วยเรียกคนๆ นี้มาสอบสัมภาษณ์ที พรุ่งนี้เลยนะครับ ” อาทิตย์เอื้มมือหยิบนามบัตรมาอ่านดูยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ เพราะว่าดูจากนามบัตรเป็นพนักงานในบริษัท แถมยังมีตำแหน่งเป็นนักการตลาดของบริษัท ซึ่งไม่ตรงกับงานของเลขาเลยสักนิด จึงเอ่ยปากถามลูกชาย “ ลูกจะเอาผู้หญิงคนนี้เป็นเลขาหรือ งานที่เค้าทำอยู่มันไม่ตรงกับงานเลขานะลูก พ่อว่าหาคนใหม่ดีกว่าไหม ” เจษฎายิ้มออกมาส่ายหน้าปฏิเสธ “ ไม่ต้องครับ ผมว่าเค้ามีศักยภาพพอที่จะทำได้ ” อาทิตย์ไม่อยากทักท้วงมาก กลัวว่าเจษฎาจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาไม่ยอมทำงานที่บริษัท จึงต้องปล่อยเลยตามเลย ตามใจสักเรื่องหนึ่งคงไม่ผิดอะไรนักอย่างไรเสียขอแค่เจษฎารับช่วงต่อจากเขา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เจษฎาคิดว่าไม่ตรงกับงานที่เขาจะให้ทำก็ดีอยู่แล้ว มันเป็นไปตามความต้องการของเขา ‘ คอยดูนะมาทำงานเลขาให้กับเขาๆ จะแกล้งเสียให้เข็ดชอบขัดคอดีนัก ’ เจษฎายิ่งคิดยิ่งอารมณ์ดีมากยิ่งขึ้น จากนั้นทั้งสองพ่อลูกก็ทานกันจนเสร็จ จึงต่างคนต่างแยกย้ายกลับบ้านไปพักผ่อน ทางด้านพิมดาวและทศลักษณ์ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ที่งานเลี้ยงรุ่นต่าสนุกสนานกันเป็นอย่างมาก ในระหว่างที่คุยกับกลุ่มเพื่อนๆ อย่างออกรสออกชาติ อยู่ดีๆ เธอก็สำลักน้ำขึ้นมาทำให้ต้องไอออกมาจนตัวโยน ทศลักษณ์หันมาเห็นจึงเข้าไปลูบหลังให้ “ ลักษณ์ดูสิอยู่ดีๆพิมก็สำลักน้ำพรุ่งนี้ต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆเลย ” เธอบ่นออกมาพร้อมกับทำหน้าซีเรียส ทศลักษณ์มองพิมดาวแล้วปลอบเพื่อนให้หายกังวล “ นี่พิมยังถือเรื่องพวกนี้อีกหรือ อย่างมงายเลย ไม่มีอะไรหรอกกินกันต่อเถอะ ” ทศลักษณ์หลังจากที่พูดจบก็เอาใจด้วยการตักอาหารให้เธอทาน ในระหว่างนั้นธีรดาเพื่อนรูปหล่อของพวกเขา นายแบบหนุ่มเจ้าสำราญ ผมที่หยิกยักโศก ตาที่เป็นสีน้ำตาล จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากที่ดูหนานุ่ม มันช่างดูพอเหมาะพอเจาะไปหมดทั่วทั้งใบหน้า รวมทั้งรูปร่างที่แทบจะหาที่ติไม่ได้ ธีรดาเดินตรงเข้ามาทางที่ทศลักษณ์และพิมดาวยืนอยู่ ทุกคนในงานต่างมองเป็นตาเดียวกัน ธีรดาส่งเสียงทักทายทั้งคู่ราวกับว่าสนิทสนมกันมาก “ หวัดดี พิม ลักษณ์ ” ทั้งคู่หันไปมองเห็นเป็นธีรดาก็หันมาเบ้หน้าให้กันด้วยความเซ็งพร้อมกันแบบที่ไม่ได้นัดหมาย พร้อมกับกระซิบกระซาบ “ ลักษณ์ทำแบบนี้ได้อย่างไร ไหนว่ายังไงธีก็ไม่มา แล้วทำไหมมาเจอกันที่นี่ล่ะ ถ้าพิมรู้ว่าเขามานะ พิมไม่มาเด็ดขาด  ” ทศลักษณ์เองก็ไม่รู้ว่าธีรดาจะมา เพราะเขาโทรมาถามเพื่อนที่เป็นตัวตั้งตัวตีในการจัดงานก็ยืนยันว่าจะไม่มาแล้ว “ ลักษณ์ก็ไม่รู้เหมือนกัน ไหนว่ามันบอกยกเลิกไม่มาแล้วเพราะว่าติดงาน พิมก็ทักไปเถอะ เลยตามเลยน่า ” ทั้งคู่พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ โดยทศลักษณ์ทักตอบธีรดาก่อน “ เป็นไงเพื่อนสบายดีไหม ไม่เจอกันเสียนาน ” แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 52 21:06:36 จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:27:31

ความคิดเห็นที่ 10 ธีรดาหยุดอยู่ตรงหน้า ยืนยิ้มกริ่มท่าทางอารมณ์ดี “ ก็สบายดี นี่พวกนายมากันนานแล้วหรือ เรากะแล้วว่าต้องเจอพวกนายที่นี่ เลยตัดสินใจมาในนาทีสุดท้าย เราคิดถึงพวกนายมากนะ ” พิมดาวทำปากขมุบขมิบล้อเลียนธีรดา เขาหันมาเห็นก็หัวเราะออกมา จริงๆ แล้วเขาอยากจะมาเห็นหน้าเธอมากกว่า ผู้หญิงที่เคยได้ชื่อว่าเป็นแฟนของเขา กี่ปีแล้วที่เขามารอเธอในงานเลี้ยงรุ่นทุกปีจนแทบจะถอดใจ จนมาปีนี้เขาต้องโกหกว่าไม่มา เธอจึงยอมมางานเลี้ยงในวันนี้ ทั้งพิมดาวและธีรดาเคยเป็นแฟนกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ทั้งที่เขาและพิมดาวรักกันมาก แต่ตอนที่เขาเริ่มมาทำอาชีพนายแบบก็เริ่มห่างๆ กัน จากการที่เวลาไม่ตรงกันและเขายุ่งทั้งเรื่องเรียนและเรื่องทำงาน จนกระทั่งครั้งหนึ่งนิตยสารมาขอสัมภาษณ์ ซึ่งก็รู้ๆกันอยู่ว่าต้องมีการเขียนถึงเรื่องของความรัก เขายังไม่พร้อมที่จะเปิดตัวว่ามีแฟนแล้ว จึงให้สัมภาษณ์ไปว่ายังไม่มีแฟน พิมดาวโกรธมากเมื่อได้อ่านนิตยสารเล่มนั้น พอวันรุ่งขึ้นมีรูปนางแบบสาวยืนแนบชิดกันจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกับเขา ทำให้เธอยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ เมื่อพิมดาวถามเขาๆ ก็ไม่ได้แก้ตัวอะไรเพราะรู้ว่านี้มันแค่เริ่มต้นในชีวิตการทำงานของเขามันกลับทำให้คนที่เขารักต้องเป็นทุกข์ใจเขาจึงต้องพยายามตัดใจจากเธอ  พิมดาวขอเลิกกับเขาอย่างเด็ดขาด ช่วงแรกเขาเสียใจมาก แต่ก็ต้องเคารพการตัดสินใจของเธอ “ ว่าไงจ้ะที่รัก ไม่เจอกันนาน คิดถึงม้าก มาก คิดถึงผมไหม ” ธีรดาไม่พูดเปล่า ยกมือขึ้นโอบไหล่เธอไว้แน่น พลางคิดในใจ ‘ อย่าเพิ่งหนีผมได้ไหม ขอแค่นาทีเดียวเท่านั้นแค่ให้ผมอยู่ใกล้ๆ คุณ แล้วผมจะไม่ขออะไรเลย พิมรู้ไหมผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน ’ เขายืนชิดจนได้กลิ่นแป้งเด็ก ซึ่งเป็นกลิ่นประจำของเธอ ยิ่งทำให้เขาไม่อยากจะปล่อยมือออก พิมดาวหันมาแหวใส่ “ ใครที่รักนาย ปล่อยมือออกเลย ใช่เพื่อนเล่นหรือ เดี๋ยวโดน ” พิมดาวพยายามแกะมือของธีรดาออกอย่างยากลำบาก หันไปมองเขาตาเขียว ทศลักษณ์เห็นอย่างนั้นก็อ่อนใจ เพราะรู้ว่าตลอดเวลาธีรดายังรักพิมดาวอยู่ แต่เขาไม่อยากให้พิมดาวต้องมานั่งเสียใจกับคนคนนี้อีก เขายังจำได้ดีในวันที่เธออ่านนิตยสารเล่มนั้นแล้วเสียใจร้องไห้ฟูมฟายมากแค่ไหน โดยที่เขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย จึงพูดตัดบทขึ้น และดึงพิมดาวมายืนข้างๆ “ นี่ โตกันแล้วนะยังจะเล่นกันเป็นเด็กๆ อีก แล้วธีช่วงนี้ทำอะไรบ้างล่ะ ยังเดินแบบเหมือนเดิมหรือเปล่า ” ธีรดายังทำตาอาลัยอาวรณ์ที่พิมดาวโดนดึงออกไปยืนห่างกัน เมื่อเธอหันกลับมาเขาต้องทำสีหน้าให้เป็นปกติ “ ก็ยังเดินแบบอยู่นะ แต่ตอนนี้กำลังจะมีละครหนึ่งเรื่อง พอดีมีคนส่งบทมาให้แล้วสนใจเลยลองรับเล่นดู ถ่ายทำไปเกือบครึ่งเรื่องแล้วล่ะ ยังไงพวกนายก็ลองดูสิ น่าจะออกอากาศประมาณเดือนมิถุนานะ ” พิมดาวรีบพูดแทรกขึ้นมา “ ไม่ดูดีกว่า เรื่องอะไรพวกเราจะต้องดูด้วย เล่นเรื่องแรกคงไม่พ้นแสดงแข็งเป็นท่อนไม้ ” ธีรดาไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรเธอ กลับอยากแต่จะฟังเสียงของพิมดาวที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วมาเป็นระยะ ยิ้มตอบกลับไป พิมดาวก็งงๆ ไม่เข้าใจว่าเธอว่าเขาแต่ทำไมยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ได้ “ นายต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ คนเค้าว่าก็ยังยิ้มอยู่ได้ ประสาทหรือเปล่า ” ธีรดายักไหล่อย่างไม่แคร์ พิมดาวไม่อยากคุยต่อจึงชวนทศลักษณ์กลับบ้านด้วยกัน ทั้งที่เวลานั้นเพิ่งจะแค่สามทุ่ม “ ลักษณ์ เรากลับกันเถอะ พรุ่งนี้จะได้ไปทำงานแต่เช้า ” ทศลักษณ์พยักหน้ารับ แล้วทั้งคู่ก็กำลังจะเดินกลับ ธีรดารีบเดินมาดักหน้าทั้งสองคนไว้ “ อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยู่เป็นเพื่อนดื่มกันก่อน เดี๋ยวเราไปส่งก็ได้ ” ทศลักษณ์มองก็รู้สึกสงสารเพราะเขารู้ว่าธีรดามาที่งานเลี้ยงรุ่นทุกปี ก็คงมารอพิมดาวแน่ๆ เพราะธีรดาเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูงตั้งแต่เรียนไม่ได้สนิทกับใครนอกจากพวกเขาทั้งสองคน โดยที่ไม่เคยได้พบเธอเลย แต่พิมดาวตอบกลับไปทันควัน “ ไม่เอา จะกลับแล้ว เห็นหน้านายก็เซ็งจะแย่อยู่แล้ว ถอยไปเลย ” พิมดาวเอามือดันธีรดาให้ออกไป ธีรดายังคงอ้อนวอนไม่ให้กลับอยู่อย่างนั้น ทศลักษณ์ใจอ่อนยอมอยู่ต่อเป็นเพื่อนธีรดา จับมือพิมดาวเอาไว้แล้วสั่นหัว “ อยู่ต่อเป็นเพื่อนธีมันก็ได้ พิมก็รู้ว่าธีไม่ค่อยสนิทกับใคร แล้วมันจะไปยืนที่ไหนถ้าพวกเรากลับกันไปแล้ว ” พิมดาวได้ยินอย่างนั้นหันไปมองหน้าธีรดาที่ส่งสายตาเว้าวอนมาให้ ก็ใจอ่อนด้วยความสงสาร “ ก็ได้ แต่แค่ห้าทุ่มต้องกลับนะ  ” ทศลักษณ์พยักหน้าตอบ พิมดาวบอกกับธีรดาที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างมีเชิง “ เป็นเพราะลักษณ์ขอไว้นะ ไม่งั้นพิมไม่อยู่ต่อหรอก ธียืนรออยู่ตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวไปหยิบเครื่องดื่มมาให้ ” พิมดาวเดินไปที่โต๊ะเครื่องดื่มเพื่อหยิบเครื่องดื่มให้กับธีรดา ธีรดาขอบอกขอบใจทศลักษณ์เป็นการใหญ่ที่พูดให้พิมดาวยอมอยู่ต่อ “ ขอบใจนายมากนะ ไม่งั้นพิมคงไม่ยอมอยู่ต่อแน่ ” ทศลักษณ์ตบบ่าเพื่อนเบาๆ “ ไม่เป็นไร ถ้าพวกเราไปนายคงไม่รู้จะไปยืนอยู่กับใคร แต่เราบอกไว้ก่อนนะ ขอให้นายคิดกับพิมเพียงแค่เพื่อนเท่านั้นจะได้ไหม ” ธีรดามีสีหน้าสลดลง ตัวเขาเองก็พยายามคิดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน แม้มันจะฝืนใจตัวเองสักเพียงใดก็ตาม “ ได้สิ เราก็พยามยามคิดแบบนั้นอยู่แล้ว ” พิมดาวเดินกลับมาถึงพอดี เห็นว่าทั้งสองคนคุยกันหน้าเครียด กลัวว่าจะนินทาตัวเองอยู่ รีบเดินเข้าไปแทรกตรงกลางพูดดักคอ “ คุยอะไรกันอยู่ หวังว่าคงจะไม่ได้นินทาเราหรอกนะ ” ทั้งสองส่ายหัวกันพัลวัน พิมดาวส่งแก้วเครื่องดื่มมาให้ธีรดา เขารับแก้วมาขอบใจพิมดาวแล้วมองเธอตาหวานเยิ้ม ทศลักษณ์กระแอมขึ้นมาเรียกสติของธีรดา เขารีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ พิมดาวมองงงๆ กับท่าทีของทั้งสองที่ดูแปลกๆ ไป “ เป็นอะไรกันน่ะ ลักษณ์มีอะไรติดคอหรือ พวกนายทำท่าทางแปลกๆ นะ ” เพื่อนสาวในอดีตเรียนชั้นปีเดียวกับทั้งหมดเดินมาดึงพิมดาวไป “ พิม แกมานี่เดี๋ยวสิ ” “ ตาลแกมีอะไร มีแกทีไรมีแต่เรื่องแผลงๆ ทุกที บอกเราก่อนไม่งั้นไม่ไป ” พิมดาวดึงมือกลับ ไม่ยอมไปง่ายๆ ตาลเริ่มบ่น “ แหม! แกเดี๋ยวนี้ทำสะบัดสะบิ้งทีเมื่อก่อนไปไหนไปกัน ” “ แกพูดอย่างนี้ได้ไง เราลูกมีพ่อมีแม่นะ เสียหายนะเนี่ย ” ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นต่างหัวเราะกันครืนที่ได้ยินทั้งตาลและพิมดาวต่อล้อต่อถียงกัน มันเหมือนทุกคนกลับกลายเป็นเด็กอีกครั้ง “ ก็ได้ ตาลบอกก็ได้ พอดีพวกเราคิดเกมกันขึ้นมา ดวลเหล้ากันแยกเป็นกลุ่มๆ ตามสมัยที่เรียน สรุปว่ากลุ่มแก แกคอแข็งสุด ไปเลยไม่ต้องอิดออด ” ทศลักษณ์และธีรดาได้ยินเรื่องเกมที่จะแข่งกันต่างพยายามห้ามปรามพิมดาว โดยธีรดารับอาสาจะไปเล่นเกมส์เสียเอง “ พิมอย่าไปเลย เดี๋ยวธีไปเล่นเอง ” พิมดาวหันไปเหล่มองธีรดา แล้วก็ถอนหายใจออกมา “ นายเนี่ยนะจะไป กินแก้วเดียวก็จอดแล้ว พิมไปเอง ” ทศลักษณ์ขยับปากจะไปเอง พิมดาวชิงพูดขึ้นมาก่อน “ ลักษณ์ก็ด้วย ถ้าลักษณ์เมาพิมลากไม่ไหวแน่ อย่ามาห้ามเสียให้ยาก ไปเชียร์พิมดีกว่า ” ทั้งสองคนรู้ว่าห้ามพิมดาวอย่างไรคงจะไม่ฟังแน่ จึงเดินกันไปทั้งหมดที่โต๊ะ ซึ่งผู้แข่งทั้งหมดนั่งรออยู่เตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่พิมดาวเพียงคนเดียว เธอไปนั่งประจำที่ โดยมีเพื่อนมาวางแก้วให้ “ เริ่ม ” ตาลรินเหล้าให้เพื่อนที่ร่วมแข่งขันทุกคน พิมดาวกระดกเหล้าขึ้นก่อนเป็นคนแรกรวดเดียวหมด จากนั้นทุกคนก็ดื่มตาม รินเหล้าเข้าปากไปเรื่อยๆ จนบางคนมีฟุบหลับไปบ้าง เหลือพิมดาวและเพื่อนอีก 2 คน ทศลักษณ์และธีรดาที่ตอนแรกห้าม กลายเป็นส่งเสียงเชียร์พิมดาว “ พิมสู้ๆ อย่ายอมแพ้ ” พิมดาวที่ตอนนี้เริ่มจะมึนหัว ตาที่แทบจะปิด เธอคิดว่ากำลังจะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ก็ยังหยิบแก้วขึ้นมาดื่ม เธอมองแก้วเหล้าอยู่นาน ทุกคนในนี้นั้นต่างก็ลุ้นว่าจะผ่านแก้วนี้ไปได้ไหม ในที่สุดพิมดาวก็ไม่ไหวฟุบหลับคาโต๊ะไปทั้งอย่างนั้น ฝ่ายตรงข้ามเฮกันใหญ่ พวกที่เชียร์เธอต่างก็ผิดหวัง ทศลักษณ์วิ่งเข้ามาที่พิมดาวก่อน แล้วเขย่าตัวพยายามปลุกให้เธอตื่นเพื่อที่จะกลับบ้าน “ พิมตื่นเร็ว กลับบ้านได้แล้ว พรุ่งนี้จะไปทำงานไหวไหมเนี่ย ” ธีรดาเดินตามมาสมทบ มองดูแล้วคิดว่าพิมดาวคงไม่ตื่นเป็นแน่ “ เอางี้ ลักษณ์นายไปขับรถมารอที่หน้าร้านดีกว่า เดี๋ยวเราจะอุ้มพิมไปเอง ” ทศลักษณ์ลังเล ถ้าพิมดาวรู้ว่าธีรดาอุ้มเธอต้องไม่ชอบใจ พาลจะมาโกรธเขาด้วย แต่เขาคงจะทำทั้งสองอย่างคนเดียวคงไม่ไหว “ ได้ งั้นเราไปเอารถมา แล้วเจอกันที่หน้าร้านนะ ฝากพิมด้วยล่ะ ” ทศลักษณ์วิ่งไปที่ลานจอดรถ โดยมีธีรดาช้อนตัวพิมดาวเอาไว้ในอ้อมแขน สาวๆ ในงานมองกันตาไม่กระพริบ ต่างคนต่างอยากให้เป็นตัวเองกันทั้งนั้น ธีรดาอุ้มอย่างทะนุทนอมโดยที่พิมดาวไม่รู้ตัว จนมาถึงหน้าร้าน หลังจากทศลักษณ์เดินไปที่รถของพิมดาวมีรถคันอื่นจอดซ้อนคันอยู่ทำให้เป็นนานสองนานกว่าที่ทศลักษณ์จะขับออกมาได้ ในระหว่างนั้นธีรดามองหน้าพิมดาวเนิ่นนาน ซึมซับความสุขวันนี้เอาไว้ เมื่อสบโอกาสปลอดคนแล้ว เขาก้มลงจูบลงที่แก้มนวลที่ตอนนี้มันเป็นสีแดงไปทั่วจากฤทธิ์แอลกฮอล์อย่างแผ่วเบา “ ผมคิดถึงคุณ ถ้าผมขอพรจากฟ้าได้ผมขอให้เรายืนกันอย่างนี้ตลอดไป ” แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 52 21:13:37 แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 52 00:31:03 จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:28:12

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนที่ 4 วันรุ่งเช้าพิมดาวตื่นขึ้นมาจากเตียงนอนนั่งงัวเงียอยู่ซักพักพยายามลำดับเรื่องราวของเมื่อคืน รู้สึกว่าห้องหมุนไปทั่วปวดหัวแทบจะระเบิดจนต้องเอามือกุมหัวไว้นิ่งอยู่เนิ่นนาน ไม่นานนักทศลักษณ์รู้สึกเป็นห่วง จึงตื่นมาแต่เช้า เขาตรงมาเคาะห้องของพิมดาว “ พิม ตื่นหรือยัง เปิดประตูหน่อย ” ทศลักษณ์เคาะอยู่ประมาณสอง-สามครั้ง พิมดาวค่อยๆ เดินลงมาจากเตียงเปิดประตูให้ เธอนั่งลงกับพื้นอยู่ตรงนั้นไม่ได้พูดคำใดออกมา ทศลักษณ์มองดูเพื่อน สภาพของเธอตอนนี้ดูไม่ได้จริงๆ เขาเดินผ่านพิมดาวเข้ามาในห้องชงกาแฟแก่ๆ ส่งให้กับเธอ “ กินกาแฟเสียก่อนสิ มันจะได้เรียกสติกลับคืนมา เมื่อคืนรู้ไหมว่าพิมเมามาก เรียกยังไงก็ไม่ยอมตื่น กว่าลักษณ์จะลากพิมเข้ามาในห้องเหนื่อยแทบแย่ ” พิมดาวทำหน้าเบื่อๆ รู้ว่าเพื่อนเริ่มบ่นเรื่องของเธอ แล้วคอยดูมันจะต้องร่ายยาวจนหูของเธอแทบจะชา เธอจึงหยิบแวกาแฟจากมือของทศลักษณ์มาไว้ในมือ จากนั้นลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซ  เขาต้องรีบเดินมาประคองให้กลัวว่าเธอจะล้มลงไป “ เดี๋ยวพิมอาบน้ำก่อน แล้วเจอกันข้างล่างนะ ” พิมดาวตัดบทไม่ให้ทศลักษณ์ได้บ่นต่อไป เขาจึงเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองไม่วายหันหลังกลับมามองด้วยความเป็นห่วง จากนั้นไม่นานพิมดาวลงมานั่งรอข้างล่างกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ฝ่ายทศลักษณ์เสียอีกที่ลงมาช้ากว่าเธอ พิมดาวได้ยินเสียงฝีเท้าก็รู้ว่าเป็นของทศลักษณ์ พับหนังสือพิมพ์วางไว้ข้างลำตัวแล้วเงยหน้าขึ้นไปมอง ทศลักษณ์ทักขึ้นมาก่อน “ พิมทำไมลงมาเร็วล่ะ แล้วหายมึนหัวหรือยัง ” ทศลักษณ์ไม่ถามเปล่าเอามือวางบนหัวของพิมดาวเอาไว้ “ ไปกันหรือยัง ” ทศลักษณ์ยิ้มพยักหน้า ก่อนที่จะเดินนำพิมดาวมาที่รถ ทั้งสองไปทำงานตามปกติ เมื่อพิมดาวมาถึงโต๊ะทำงานของตัวเองซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับของทศลักษณ์ที่ทำงานอยู่ในแผนกเดียวกัน เธอกำลังวางของแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ ระรินหัวหน้าของเธอเรียกพิมดาวให้ไปพบที่ห้องทำงาน กดโทรศัพท์มาหาเธอ “ พิมเข้ามาในห้องพี่ที ” พิมดาวตอบกลับไปแล้วเดินเข้ามาในห้องทำงานของระรินยืนทำหน้างงๆ อยู่ตรงหน้าพยายามคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือเปล่า ระรินจึงเรียกให้นั่งลงเสียก่อน “ นั่งลงก่อนสิพิม ” พิมดาวนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับระริน “ พี่ระรินเรียกพิมทำไมค่ะ มีอะไรให้พิมทำหรือเปล่า ” ระรินเงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มงานที่อ่านอยู่ บอกจุดประสงค์ในการที่เรียกเข้ามาพบ “ ไม่มีอะไรหรอก พอดีท่านประธานเรียกพิมเข้าไปพบน่ะ ตอนนี้เลยนะ ” พิมดาวแปลกใจเพราะตัวเธอเองนั้นยังไม่เคยเจอท่านประธานมาก่อนตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่ พิมดาวจึงขอตัวออกมา รีบเดินกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นบนสุดของตึกสูงแห่งนี้ ระหว่างที่เดินไปคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าเป็นเรื่องอะไร ไปหยุดรออยู่ที่หน้าห้องของท่านประธาน เจษฎายืนแอบดูอย่างใจจดใจจ่อตั้งแต่เช้าอยู่แถวนั้นเพื่อรอดูเหตุการณ์ พิมดาวเดินไปบอกกับเลขาหน้าห้องบอกชื่อและเรื่องที่จะเข้าพบ “ สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อพิมดาว มาขอพบท่านประธานค่ะ ” ฐิติมาเป็นเลขาของอาทิตย์ท่านประธานของบริษัทนี้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าพิมดาว พิมดาวยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ฐิติมายิ้มตอบกลับ “ อ๋อ! คุณพิมดาวนั้นเอง ท่านรออยู่ในห้องแล้วค่ะ เดี๋ยวตามฉันเข้ามาในห้องค่ะ ” สักพักพิมดาวเดินตามหลังเข้าไปในห้องพร้อมกับฐิติมา ซึ่งอาทิตย์รออยู่แล้ว พิมดาวเมื่อเข้าไปในห้องไหว้อย่างนอบน้อมและยืนรออยู่ อาทิตย์พิจารณาผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า มองดูว่าอะไรในตัวเธอคนนี้ที่ทำให้ลูกชายของเขาอยากที่จะได้เธอมาเป็นเลขานักหนา ดูแล้วท่าทางคล่องแคล่ว ถ้าไม่บอกเขาคงจะนึกว่าผู้หญิงคนนี้ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ เพราะหน้าของเธอดูอ่อนกว่าวัยบวกกับความที่เป็นคนไม่สูงมาก ได้เชิญให้เธอนั่งลงที่เก้าอี้ที่วางอยู่ตรงหน้าเขา “ นั่งลงก่อนสิคุณพิมดาว ” พิมดาวนั่งลงด้วยท่าทางประหม่า “ ท่านประธานมีอะไรหรือเปล่าค่ะ เรียกดิฉันมาพบในวันนี้ ” อาทิตย์มองเธอยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร เริ่มพูดเรื่องที่ลูกชายขอมา “ ผมจะไม่อ้อมค้อมนะ พอดีลูกชายผมเพิ่งจะเข้ามาทำงานที่นี่ ผมอยากจะให้คุณมาเป็นเลขาของลูกชายผม ” พิมดาวตกใจหลังจากที่ได้ฟัง รีบปฏิเสธไปในทันที เพราะรู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองถนัดและเป็นคนละสายงานสายงานกับที่ตัวเองทำอยู่ คิดว่าคงจะเกินความสามารถของตัวเองเป็นแน่ “ ขอโทษนะค่ะ ดิฉันคงจะไม่สามารถรับงานนี้ได้หรอกค่ะ คือดิฉันทำงานด้านการตลาดอยู่ซึ่งเป็นคนละแบบกับเลขา ดิฉันว่าท่านหาคนที่เหมาะสมดีกว่าค่ะ ” อาทิตย์มองลอดแว่นออกมา รู้สึกเเปลกใจกับการปฏิเสธของเธอเขาตรงๆ แบบไม่อ้อมค้อม ปกติตำแหน่งนี้เป็นใครก็อยากที่จะรับงานนี้ไว้ทั้งนั้น เพราะทั้งเงินเดือนที่สูงกว่าตำแหน่งเดิมแบบไม่เห็นฝุ่น แถมยังจะได้ใกล้ชิดกับลูกชายท่านประธานที่ไม่แน่อาจได้เลื่อนขั้นเป็นคนรู้ใจของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอีกทำให้เขารู้สึกถูกใจผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา ซึ่งจริงๆ แล้วเขาคาดว่าถ้าเรียกเข้ามาคุยเสร็จจะบอกกับลูกชายว่าไม่ผ่านเกณฑ์ที่เขาตั้งไว้ เมื่อมันเป็นอย่างนี้เขาเห็นควรว่าเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้าย จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:37:29

ความคิดเห็นที่ 12 “ คุณยังไม่ต้องรีบปฏิเสธ ผมไม่ได้รับคุณเข้าทำงานตอนนี้หรอก เรื่องงานไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะให้เลขาของผมสอนงานทั้งหมดให้กับคุณ มาทดลองทำงานดูสักหนึ่งเดือนก่อน วันนี้พอแค่นี้ก่อน เรื่องอื่นๆ คุยกับเลขาได้เลย ” พิมดาวส่ายหน้าไม่อยากทำจริงๆ เธอคิดว่างานที่ทำอยู่มันก็มีความสุขอยู่แล้ว อาทิตย์เห็นเช่นนั้นพูดให้พิมดาวได้คิด “ โอกาสไม่ได้มาง่ายๆ นะ คุณลองคิดดูให้ดี คุณไม่มีอะไรต้องเสีย ถ้าคุณทำไม่สำเร็จก็กลับไปทำงานเดิม ผมไม่ได้ไล่คุณออกสักหน่อย คุณไปได้แล้ว ” พิมดาวยังอิดๆ ออดๆ ไม่ยอมไป “ แต่ว่า... ” อาทิตย์ก้มลงทำงานต่อโดยไม่สนใจพิมดาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า พิมดาวมีสีหน้าลำบากใจพลางคิดว่าไม่อยากที่จะรับงานนี้เอาไว้เลย แต่ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถหาทางปฏิเสธได้จึงต้องปล่อยเลยตามเลย จากนั้นจึงต้องไหว้ลาอาทิตย์ เดินออกมาจากห้องด้วยสายตาที่เลื่อนลอยจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเลขาของท่านประธานที่นั่งง่วนหาเอกสารต่างๆ อยู่ เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองเห็นพิมดาวเธอส่งยิ้มละไมกลับมาให้ “ สวัสดีค่ะ พี่ชื่อจารวี เรียกสั้นๆ ว่าวีก็ได้ แล้วน้องชื่ออะไรค่ะ ” พิมดาวถอนหายใจแรงๆ พร้อมกับสูดลมหายใจกลับเข้ามาเรียกพลังตัวเองออกมาเป็นการให้กำลังใจกับตัวเองอย่างหนึ่ง “ ชื่อพิมดาวค่ะ แต่เรียกพิมเฉยๆ ก็ได้ค่ะ พิมต้องทำอะไรบ้างค่ะ ” จารวีมองพิมดาวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ซึ่งไม่มีสิ่งใดตรงกับคุณสมบัติของการเป็นเลขาเลยสักนิด ไม่ว่าจะเป็นผมที่ดัดเป็นลอนอย่างทันสมัย สีผมที่ถูกทำสีจนแสบตา ขนตาปลอมใส่เป็นแผงจนดูโดดเด้ง เสื้อผ้านำแฟชั่น รองเท้าที่สูงปริ๊ดดูจากสายตากลัวว่าเธอจะตกส้นลงมานอนกองกับพื้น มองทั้งหมดด้วยความหนักใจกับสิ่งที่ต้องบอกให้ทำ “ สิ่งที่พี่อยากจะให้พิมทำในวันนี้ก่อนอื่นต้องไปยืดผมที่ดัดมาให้ตรง ผมต้องทำเป็นสีดำเท่านั้นห้ามทำสีอื่นเด็ดขาด ขนตานี่ก็ต้องเอาออก หน้าแต่งเพียงบางๆ ก็พอ ส่วนชุดทำงานที่ใส่จะต้องเป็นชุดสูทและเป็นกระโปรงเท่านั้นห้ามใส่กางเกงมาทำงาน ทำทั้งหมดนี้พอจะทำได้ไหม  ” เมื่อจารวีพูดจบ พิมดาวแทบจะกัดลิ้นตายให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ละสิ่งที่บอกให้ทำในชีวิตนี้ไม่เคยมีความคิดที่จะแต่งตัวแบบนั้นเลยสักครั้งเดียว เอามือกุมหัวอย่างกลุ้มๆ จารวีเห็นสีหน้าของพิมดาวที่คิ้วแทบจะจนกันถามขึ้นมา “ ทำไมหรือ ไม่อยากทำละสิ ” พิมดาวยืนนิ่งแทนคำตอบ จารวีส่ายหน้าเธอมองไม่เห็นอนาคตของพิมดาวที่มาทำงานเป็นเลขาเลยสักนิด แต่เธอไม่ยอมให้พิมดาวยอมแพ้ง่ายๆ เป็นแน่ เธอมองว่ามันเป็นเรื่องท้าทายที่จะทำให้พิมดาวเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้ “ พี่ไม่รู้ว่าพิมจะคิดอย่างไรในตอนนี้ แต่พิมต้องทำทุกอย่างให้เสร็จภายในวันนี้ แล้วกลับมาให้ทันสี่โมงครึ่ง พี่จะรอพิมอยู่ที่นี่ ไปได้แล้ว ” พิมดาวรับคำเดินคอตกออกไปอย่างเนือยๆ เจษฎามองอยู่ไกลๆ ยิ้มดีใจที่พิมดาวมีสีหน้ายุ่งเหยิงอย่างนั้น เจษฎาจึงเดินเข้าไปในห้องทำงานของพ่อของเขาฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ นั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าอาทิตย์ “ พ่อครับ พ่อทำดีมากเลย ผมขอบคุณพ่อมากนะครับ ยัยนี่ต้องเจอแบบนี้ ” คำหลังเขาพูดเบาๆกับตัวเองทำให้พ่อของเขาไม่ได้ยิน เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารที่อ่านอยู่มาสบตากับเจษฎาก่อนจะยิ้มบางๆ ให้ “ ลูกไปเจอกับผู้หญิงคนนี้มาจากที่ไหน ลักษณะดีนะ พ่อให้เขาทดลองงานกับพ่อหนึ่งเดือนก่อนที่จะไปทำงานกับลูก ” เจษฎาคิดแล้วรู้สึกเสียดายที่กว่าเขาจะได้แก้แค้นอีกตั้งหนึ่งเดือน ตอนนี้เขาคันไม้คันมืออยากแกล้งจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว จึงค้านกับอาทิตย์ “ ทำไมต้องทดลองงานตั้งหนึ่งเดือน มาทำงานกับผมเลยก็ได้ ” อาทิตย์มองอย่างแปลกใจที่เจษฎาทำไมต้องรีบร้อนขนาดนี้ ปฏิเสธสิ่งที่เขาขอ “ ไม่ได้ จะไปทำงานกับลูกได้อย่างไรตอนนี้ ทั้งสองคนยังใหม่กันทั้งคู่จะทำงานออกมาดีได้อย่างไร ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เลิกกวนใจพ่อสักทีพ่อจะทำงานต่อ ” อาทิตย์ก้มหน้าลงทำงานที่ค้างตรงหน้าต่อ ทำให้เจษฎาไม่สามารถต่อต้านได้ จึงเดินหัวเสียกลับไปห้องทำงานของตัวเอง พิมดาวเมื่อลงจากลิฟท์ ตรงมาหยิบกระเป๋าด้วยความเศร้าซึม ทศลักษณ์ที่นั่งโต๊ะข้างๆ รีบเข้ามาทัก “ พิมไง ได้ยินว่าขึ้นไปหาท่านประธานมา มีอะไรหรือเปล่า แล้วทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ ” พิมดาวหันมาหาทศลักษณ์แล้วเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง ตอนนี้ทศลักษณ์มีสีหน้าที่ยุ่งยาก รู้สึกเป็นกังวลแทนพิมดาวเหมือนกันกับการทดสอบในคราวนี้ แต่ก็ยังให้กำลังใจเธอ “ ไม่เป็นไร พิมไม่ต้องเศร้าหรอก ก็ท่านประธานบอกแล้วว่าถ้าไม่สำเร็จจะให้กลับมาทำงานตำแหน่งเดียวนี้ ไม่ลองไม่รู้ พิมทำเถอะ ยิ่งมานั่งคิดอยู่แบบนี้จะทำอะไรได้ พยายามเข้า งั้นเราไปทำงานก่อนนะ ” ทศลักษณ์ตบบ่าให้กำลังใจ จากนั้นจึงเดินออกไป พิมดาวก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันถ้าไม่ลงมือทำก็คงไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็มีแรงฮึด จากนั้นจึงเริ่มปฏิบัติการแปลงโฉมตัวเองใหม่ทั้งหมดที่ร้านเสริมสวยเจ้าประจำ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย พิมดาวมองตัวเองในกระจกด้วยท่าทางเคอะเขินโดยมีเจ๊บิวตี้ช่างทำผมคู่ใจที่สนิทสนมกันมาเป็นเวลานานคอยยืนชมไม่ขาดปากกับการบรรจงทำทุกขั้นตอนของตัวเองทั้งหมด “ น้องพิมค่ะ สวยมากๆ เลย เจ๊ว่าคุณน้องน่าจะทำแบบนี้ตั้งนานแล้วนะค่ะ ” พิมดาวยิ้มหวานรับคำชม แต่ยังคงจับผมที่มาบัดนี้มันตรงและดำขลับพร้อมกับเพ่งมองหน้าของตัวเองในควมรู้สึกของเธอมันช่างดูจืดชืดไร้สีสัน “ จริงหรือเปล่าค่ะเจ๊บิวตี้ พิมว่ามันดูไม่ค่อยมั่นใจเลย ” เจ๊บิวตี้จีบปากจีบคอพูด “ คุณน้องจะไม่มั่นใจอะไรอีกล่ะค่ะ เจ๊ว่ามันดูดีว่าแบบเก่าตั้งเยอะ ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:38:28

ความคิดเห็นที่ 13 พิมดาวได้ฟังความคิดเห็นของเจ๊บิวตี้จึงค่อยรู้สึกดีขึ้น เมื่อจ่ายเงินออกมาจากร้านเสริมสวยเรียบร้อยรีบขับรถไปยังที่หมายเพื่อซื้อเสื้อผ้าตามที่จารวีแนะนำ พอมองนาฬิกาเห็นว่าใกล้จะได้เวลาที่นัดกับจารวีจึงรีบกลับมาจอดยังลานจอดรถของบริษัท พิมดาวเดินถือของพะรุงพะรังเข้ามาส่วนล่างสุดบริษัท เจอกับเจษฎาที่เดินอยู่ที่ล็อบบี้ เธอหยุดยืนมองอยู่สักพักจึงจำได้ว่าเป็นคนที่เธอชนที่หน้าลิฟท์เมื่อวานนี้ พิมดาวรีบเข้าไปทักแต่เจษฎาจำเธอไม่ได้เดินผ่านเลยไป เธอจึงเดินกลับไปสะกิดเรียก “ ขอโทษนะค่ะคุณ ” เจษฎาหันกลับมามองตามเสียงเรียกมองพิมดาวไม่วางตาแต่ก็ยังจำไม่ได้จึงถามกลับไป “ ขอโทษครับ เราเคยรู้จักกันหรือเปล่า ” พิมดาวหัวเราะกว้างออกมา “ คุณคงจะจำฉันไม่ได้ ก็ที่ฉันวิ่งชนคุณจนลิปสติกเลอะเสื้อคุณเมื่อวานนี้ไง จำได้หรือยังค่ะ ” เจษฎาตกใจไม่คาดคิดว่าผู้หญิงตรงหน้าคือพิมดาว แปลกใจไปกับความแปลกตาของเธอที่ไม่ได้เป็นสาวเปรี้ยวอย่างที่เจอกันตอนแรกๆ ในตอนนี้เธอดูสดใส เมื่อเอาเครื่องสำอางออกเห็นตาเป็นประกายชัดเจนขึ้นดูน่ามองไปอีกแบบ “ เอ่อ! คือว่าฉันขอโทษนะค่ะเรื่องเสื้อที่เปื้อนเมื่อวาน ฉันรู้ว่ามันคงจะซักไม่ออกแน่ๆ ไว้ฉันซื้อตัวใหม่มาใช้คืนคุณ ว่าแต่คุณทำงานอยู่ที่นี่หรือค่ะ ” เจษฎาพยักหน้าตอบ “ แล้วฉันจะเจอคุณได้อย่างไรล่ะ คุณมีเบอร์โทรศัพท์หรือเปล่า ไว้ฉันซื้อเสื้อมาแล้วฉันจะได้นัดมาเจอกัน ” เจษฎายิ้มตอบกลับไปอย่างมีเลศนัย “ ไม่เป็นไร อีกไม่นานเราคงได้เจอกันอีก ไว้ตอนนั้นคุณค่อยเอามาคืนผมก็ได้ ” พิมดาวมองลงมาที่นาฬิกาข้อมือมันจวนเจียนจะตรงกับเวลาที่นัดไว้กับจารวีจึงขอตัวออกไป “ งั้นฉันไปก่อนดีกว่า ไว้เจอกัน ” เจษฎายิ้มทั้งหน้าอย่างเผลอไผลด้วยความลืมตัว พอนึกขึ้นได้รีบหุบยิ้มลงพร้อมกับบอกตัวเองว่าอย่าลืมความแค้นที่พิมดาวเคยทำเอาไว้ พิมดาวเมื่อขึ้นมาถึงโต๊ะทำงานของจารวี หยุดยืนรอให้เธอสำรวจจนเสร็จ จารวีพอใจกับสิ่งที่พิมดาวทำตามคำสั่งได้ครบถ้วน “ ดีมากค่ะน้องพิม ส่วนเสื้อผ้าและรองเท้าในถุงพวกนี้ พรุ่งนี้ใส่มาเลยนะพี่จะดูว่ามันใช้ได้หรือเปล่า เพื่อมีตรงไหนต้องแก้อีก ” พิมดาวรับคำ หลังจากนั้นจึงลงมานั่งข้างล่างใต้อาคารด้วยท่าทางเหนื่อยๆ เพื่อรอทศลักษณ์กลับบ้านพร้อมกัน พลางคิดว่า ‘ แค่เปลี่ยนสายงานวันนี้วันแรกก็ต้องทำสิ่งต่างๆ มากมายแล้วเราจะไหวไหมเนี่ย ’ จนกระทั่งเป็นเวลาห้าโมงเย็นทศลักษณ์เดินลงมาพอมองเห็นพิมดาวก็รีบเดินเข้าไปหา เขาเดินวนรอบพิมดาวหนึ่งรอบก็หัวเราะออกมาพูดทักขึ้น “ โอ้โห! พิมเปลี่ยนไปมากเลยแทบจำได้ได้ ลักษณ์ไม่ได้เห็นพิมแบบนี้มานานมากแล้วนะ ตั้งแต่ขึ้นมหาวิทยาลัยมั้ง ” พิมดาวกรอกตาไปมาทำหน้าเซ็งๆ ไม่ชอบกับการเปลี่ยนแปลงของตัวเองที่ต้องออกมาเป็นอย่างที่เห็น ทั้งคู่เดินไปที่รถ “ หึ! พิมไม่เห็นจะชอบเลย เชยชะมัด ลักษณ์ดูสิมันจืดชืดไปทั้งตัว เนี่ยพอมองตัวเองในกระจกอยากไปขายน้ำเต้าหู้เลย จะได้แข่งกันว่าน้ำเต้าหู้กับหน้าของพิมใครสีมันซีดกว่ากัน เย็นนี้ลักษณ์ต้องเลี้ยงข้าวพิมด้วย วันนี้กระเป๋าพิมแห้งกรอบ ” พิมดาวจับขนตาตัวเอง “ ดูสิลักษณ์ขนตาของพิมวันนี้มันไม่โดดเด้งเหมือนเดิม เดินไปทางไหนมันก็ไม่มั่นใจ แล้วอีกอย่างนะเพิ่งต่อขนตามาได้ไม่กี่วันต้องมาเอาออกเสียดายชะมัด พรุ่งนี้ต้องใส่เสื้อสูทมาทำงาน คอยดูนะพรุ่งนี้ป้าของแท้แน่ๆ ” ทศลักษณ์หัวเราะชอบใจออกมาที่เพื่อนเอาแต่บ่นมาตลอดทาง บรรจงจับผมของพิมดาวที่ทำมาใหม่ “ แต่ลักษณ์ชอบแบบนี้มากกว่านะ แต่งแบบนี้ก็ดีออก เมื่อก่อนแก้มแดงยังกับก้นลิง ” ทศลักษณ์พูดจบก็หัวเราะร่าวิ่งหนีไปยังที่รถของพิมดาวจอดอยู่ไม่ไกล พิมดาววิ่งไล่จนทันหยิกเข้าที่ต้นแขนของทศลักษณ์เต็มแรงโทษฐานที่มาว่าเธอ จนทศลักษณ์หน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวด เจษฎานั่งอยู่ในรถซึ่งจอดอยู่ใกล้ๆ กัน มองตรงมาที่ทั้งสองคนยืนอยู่ รู้สึกรำคาญใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าอย่างไม่รู้สาเหตุ จึงสั่งคนขับรถให้ออกรถกลับบ้าน จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:39:53

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนที่ 5 ในวันรุ่งขึ้นพิมดาวตื่นมาตั้งแต่เช้ายืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่แต่งตัวในชุดที่ซื้อมาใหม่เมื่อวานนี้หมุนไปหมุนมา หลังจากที่ยืนอยู่จนเมื่อยจึงนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ ตัวถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ‘ เราต้องใส่ชุดนี้ไปทำงานจริงๆ หรือเนี่ย ’ เมื่อมองดูนาฬิกาที่ข้อมือเห็นว่าเกือบจะเจ็ดโมงเช้าจึงหันไปหยิบกระเป๋าถือเดินออกไปเจอกับทศลักษณ์ที่เดินออกมาจากห้องพอดี ทศลักษณ์ยืนอมยิ้มจ้องพิมดาวตาไม่กระพริบ พิมดาวรู้ว่าทศลักษณ์ต้องหาเรื่องแกล้งเธอเป็นแน่ พิมดาวไม่ได้เอ่ยทักทายกลับสะบัดหน้าทำเป็นไม่มองหน้าเขาเดินเลยผ่านไป ทศลักษณ์รีบวิ่งตามไปติดๆ เมื่อทั้งคู่อยู่ในลิฟท์ตัวเดียวกันทศลักษณ์เริ่มพูดแหย่ “ ป้าครับ ป้าลืมตะกร้าเชี่ยนหมากครับ ” พิมดาวหันมามองตาเขียวที่ทศลักษณ์พูดไม่เข้าหู “ ไม่ต้องมาแซวเลยคนยิ่งไม่มั่นใจอยู่ด้วย ” ทศลักษณ์ระเบิดเสียงหัวเราะยิ่งดูก็ยิ่งขำ ชุดที่พิมดาวใส่อยู่มันไม่ได้ดูแย่หรือว่าแก่อย่างที่เธอคิดแต่ท่าทางของพิมดาวต่างหากที่มันน่าขำ เธอทำเหมือนกับว่าใครบังคับให้กินบอระเพ็ดถึงได้ทำหน้ายับยู่หยี่ขนาดนี้ ทศลักษณ์โยกหัวของพิมดาวเล่น “ ลักษณ์ขอร้องเลิกทำหน้าแบบนี้เถอะ เดี๋ยวรอยย่นบนหน้ามันก็มาอยู่บนใบหน้าเร็วกว่าเดิมหรอก ไม่กลัวหรือไง ” พิมดาวลืมเรื่องนี้เสียสนิท หันกลับไปมองกระจกที่อยู่ด้านหลังพยายามปรับสีหน้าของตัวเองให้ดูร่าเริงเข้าไว้ ทศลักษณ์ถึงกับส่ายหน้าระอากับเพื่อนคนนี้ของเขาเสียจริง เขารู้ว่าถ้าขู่เรื่องนี้เวลาพิมดาวอารมณ์ไม่ดีมันมักได้ผลทุกครั้ง “ เป็นไงบ้าง พิมลืมเสียสนิทเลยทำหน้าแบบนี้มาตั้งแต่เช้าแล้ว ยังดีที่ลักษณ์เตือนไว้ทัน ขอบคุณนะเพื่อนรัก ” พิมดาวยิ้มให้ทศลักษณ์ เขาพยักหน้าตอบขำๆ แต่ยังไม่วายพูดล้อเธอมาตลอดทางจนพิมดาวแทบจะหมดความมั่นใจ ระหว่างที่เดินอยู่ที่ลานจอดรถเจอกับอาทิตย์เดินถัดกันคนละช่องกับเธอ พิมดาวรีบสะกิดเรียกให้ทศลักษณ์ดู “ ลักษณ์ๆ นี่ไงท่านประธานของบริษัทเรา ตั้งแต่พิมมาอยู่ที่นี่พิมเพิ่งจะเคยเจอครั้งแรกก็เมื่อวานนี้เนี่ยแหละ ” ทศลักษณ์มองตามนิ้วมือของพิมดาว เห็นอาทิตย์กำลังเดินลงมาจากรถยนต์ ถึงแม้ว่าผมที่เปลี่ยนสีเป็นสีดอกเลาและวัยที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานแต่ไหล่ที่ยังตั้งตรงและความน่าเกรงขามทำให้ทุกคนที่เดินอยู่ใกล้ๆ ดูพินอบพิเทาจนเขาอดเป็นห่วงเพื่อนคนนี้ไม่ได้ กลัวว่าเธอไปทำงานไม่ถูกใจ จึงเอ่ยเตือนเธอด้วยความเป็นห่วง “ พิมไปทำงานกับท่านประธานระวังไปทำเรื่องวุ่นวายให้ใครๆ เขาปวดหัวล่ะ ต่อไปนี้พิมไม่มีใครคอยช่วยเหมือนเดิมแล้วนะ ตั้งใจเรียนรู้งานให้เต็มที่ เข้าใจไหม ” พิมดาวพยักหน้ารับ “ ว่าแต่พิมแก่ พิมว่าลักษณ์ทำตัวแก่กว่าพิมอีก ดูสิพูดเหมือนกับจะมาเป็นพ่อพิมเสียอีก ” จนคนทั้งสองต่างแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง พิมดาวนั่งรอจารวีอยู่หน้าห้องท่านประธานด้วยท่าทางเรียบร้อยผิดกับเมื่อวานโดยสิ้นเชิง โดยมีเจษฎายืนแอบมองอยู่ห่างๆ อยู่ภายในห้องทำงานของเขาโดยที่เธอไม่รู้ตัว เผลอมองหน้าของเธอจนเพลิน ซึ่งวันนี้เธอรวบผมตึง แต่งหน้ามาอ่อนๆ ดูเกลี้ยงเกลาเป็นธรรมชาติ เผยให้เห็นรูปหน้าชัดเจน จนเวลาผ่านไปสักพักจารวีเดินออกมาจากห้องของอาทิตย์เห็นพิมดาวนั่งรออยู่ เธอมองสำรวจอย่างรวดเร็วด้วยสายตาอัยคมกริบก็พึงพอใจมากที่พิมดาวยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง และทำทุกอย่างถูกต้องตามที่เธอสั่งทุกประการ พิมดาวเมื่อเห็นจารวีจึงลุกขึ้นยกมือพนมไหว้ด้วยความนอบน้อมพร้อมกับส่งยิ้มที่ตัวเองคิดว่ามันดูเป็นมิตรที่สุด เจษฎามองเห็นรอยยิ้มนั้นหัวใจเขากระตุกแบบไม่ทันตั้งตัวทั้งๆ ที่รอบตัวเขามีผู้หญิงผ่านมามากมาย แต่เขาชอบรอยยิ้มของพิมดาวมากที่สุดมันดูเป็นกันเองไม่เสแสร้งแบบที่ใครๆ ต้องคอยสร้างภาพ แต่พอเขาตั้งสติได้ต้องรีบสลัดหัวไล่ความคิดนี้ออกไปให้หมดสิ้น ‘ เราเป็นบ้าไปแล้วหรือนี่ อย่าลืมสิว่าเราเรียกเธอมาเป็นเลขาเพราะว่าต้องการแกล้งเธอ ’ เจษฎาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองหยิบงานขึ้นมาทำเพื่อลืมรอยยิ้มที่ตราตรึงใจเขาให้ได้ จารวีเดินเข้าไปยืนข้างๆ “ น้องพิมทำได้ดีมาก วันนี้ท่านประธานมีประชุม พิมเข้าไปฟังด้วยนะ เดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านเอาโต๊ะมาตั้งข้างๆ พี่ไว้ให้พิมนั่งทำงาน ” พิมดาวรับคำแต่ภายในใจตื่นเต้นและหวั่นใจเป็นอย่างมากกลัวมันไปหมดเสียทุกอย่างกลัวว่าจะทำออกมาไม่ดี แต่เมื่อเดินมามาถึงตอนนี้แล้วจะถอยกลับได้อย่างไร ไม่นานนักอาทิตย์เดินออกมาจากห้องทำงาน จารวีและพิมดาวลุกขึ้นพร้อมกัน พิมดาวยกมือไหว้โดยอาทิตย์มองสักพักก็พอใจที่วันนี้เธอสามารถแต่งตัวถูกต้องเรียบร้อยดี จากนั้นทั้งหมดจึงลงลิฟท์ไปยังห้องประชุม ในระหว่างการประชุมพิมดาวตั้งใจฟังและจดสรุปการประชุมอย่างเต็มที่ จนหมดช่วงของการประชุม พอตอนเย็นหลังจากใกล้เวลาเลิกงานจารวีเรียกพิมดาวมาเพื่อที่จะให้เธอสรุปการประชุมของช่วงเช้า เธออธิบายได้อย่างฉะฉาน ถึงแม้ว่าจะมีส่วนที่ผิดบ้างจารวีต้องคอยแก้ให้และสอนงานไปด้วย จนกระทั่งเป็นเวลาสองทุ่มเหลือเพียงจารวีและพิมดาวนั่งทำงานกันเงียบๆ สักพักจารวีเก็บของกลับบ้านเมื่องานของตัวเองเสร็จเรียบร้อย หันมาบอกกับพิมดาวที่ยังก้มหน้าทำงานอยู่ “ พิมพี่กลับก่อนนะ ยังไงงานที่ทำค้างอยู่ค่อยกลับมาทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้ ” พิมดาวเงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มงาน “ ไม่เป็นไรค่ะ พิมอยากทำให้เสร็จวันนี้เลย ” จารวีหยิบกระเป๋ามาคล้องไหล่เอาไว้ “ งั้นพี่ไปก่อนนะ ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:56:41

ความคิดเห็นที่ 15 พิมดาวยิ้มให้จนจารวีเดินไปที่ลิฟท์ เมื่อเห็นว่าไม่มีคนแล้วเธอนั่งยกมือขึ้นมาเท้าคางถอดหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจษฎาเดินออกมาจากห้องทำงานเห็นพิมดาวนั่งอยู่จึงเดินเข้าไปทักทาย “ เป็นไงคุณทำหน้าเหมือนแบกโลกเอาไว้อย่างนั้นแหละ ” พิมดาวหันไปมองตามเสียงรู้สึกแปลกใจที่ทำไมเจษฎามาอยู่ในชั้นของผู้บริหารได้ “ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้ ” เจษฎายืนอยู่ตรงหน้าพิมดาวอวดรอยยิ้มอันแสนมีเสน่ห์ “ ผมทำงานอยู่ชั้นนี้น่ะสิ ” พิมดาวยิ่งทำหน้างงหนักกว่าเดิม พลางคิดว่าทำไมเธอไม่ยักเห็นเขาทั้งๆ ที่เธอมาตั้งแต่เช้าจึงถามกลับไป “ ขอโทษนะค่ะ คุณทำงานอะไรที่นี่ค่ะ ” เจษฎาทำหน้าเจ้าเล่ห์ให้พิมดาวลองทายดูว่าเขาทำตำแหน่งอะไร “ งั้นคุณลองทายสิว่าผมทำตำแหน่งอะไร ” พิมดาวมองค้อนเจษฎาที่เขาลีลาเหลือเกินแค่จะบอกว่าทำงานตำแหน่งไหน พิมดาวแกล้งทายออกไป “ งั้นฉันทายว่าคุณต้องมาล้างแอร์ที่ชั้นนี้แน่เลย ” เจษฎาหันมองควับทำตาดุใส่ เขารู้ว่าเธอแกล้งเขาอีกแล้ว เพราะดูชุดที่เขาใส่ไม่มีทางที่จะมาล้างแอร์อย่างแน่นอน พิมดาวเห็นสายตาของเจษฎา เธอหัวเราะคิกคักที่แกล้งเขาได้ “ นี่คุณพิม ผมจะใส่ชุดนี้มาล้างแอร์ได้อย่างไร คอยดูนะเอาไว้อีกหนึ่งเดือนหลังจากคุณผ่านการทดลองงานเมื่อไหร่เถอะ ผมจะแกล้งให้หัวปั่นเลย คอยดูสิ ” พิมดาวนั่งคิดอยู่สักพัก เธอลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “ คุณจะบอกว่าคุณคือลูกชายท่านประธานที่ฉันต้องไปทำงานเป็นเลขาให้ ” เจษฎายิ้มเยาะใส่ ยิ่งเห็นพิมดาวยืนหน้าซีดเขายิ่งได้ใจพูดขู่เธอ “ ใช่ ผมนี่แหละเจ้านายของคุณ และยังเป็นคนเดียวกับที่ไปเที่ยวชลบุรีกับคุณเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ไง จำได้ไหม ” พิมดาวเพ่งมองหน้าเจษฎานึกถึงเหตุการณ์ครั้งที่ไปเที่ยวด้วยกันเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอทำแต่เรื่องป่วนๆ ให้กับเขาโมโห ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่บอกทางจนพาเขาหลงทาง พอถึงเวลาไปกินข้าวกันเขาอยากกินกุ้งแต่เธออยากกินปูจึงเป่ายิงชุบเลือกปรากฏว่าเธอชนะ พอแกะปูสงสัยว่าเธอจะออกแรงมากไปหน่อยทำให้ปูที่เธอแกะหล่นกระแทกหน้าของเจษฎา แทนที่พิมดาวจะสำนึกผิดกลับหัวเราะเสียท้องคัดท้องแข็ง สุดท้ายทั้งคู่กินข้าวเสร็จ ชามเปลือกน้ำมะนาวที่ทางร้านนำมาวางไว้ไห้ล้างกลิ่นคาวที่มือ เขายกขึ้นซดไม่ฟังเสียงห้ามของพิมดาว เธอจำได้ว่าเขาโกรธจนไม่ยอมพูดด้วยไปตลอดทาง และยังมีเรื่องที่เธอเคยทำเสื้อของเจษฎาเลอะจากรอยลิปสติกที่เดินชนกันอีก พิมดาวลอบกลืนน้ำลายเมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา เมื่อทั้งคู่โคจรมาพบกันมักมีแต่เรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแล้วอย่างนี้จะทำงานด้วยกันได้อย่างไร แต่ในเมื่อเรื่องมันมาถึงตอนนี้ ยังไงพิมดาวต้องทำดีให้กับเจษฎา เพราะต้องทำงานด้วยกันอีกนาน พิมดาวก้มหัวให้เจษฎาจนหัวแทบจะติดพื้น “ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อพิมดาว ถึงตอนนี้จะยังฝึกงานอยู่ แต่รับรองว่าฉันต้องผ่านการฝึกงานครั้งนี้ให้ได้ ฉันจะทำงานให้เต็มที่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ ” เจษฎาแทบจะปรับอารมณ์ตามพิมดาวไม่ทันที่อยู่ๆ เปลี่ยนเป็นคนละคนกัน กลายเป็นคนที่พูดจาสุภาพผิดกับทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา “ อือ! ผมก็ฝากตัวด้วยนะครับ ” พิมดาวยิ้มรับที่สามารถผูกมิตรกับเจษฎาได้ อย่างไรเสียเธอก็โล่งใจที่เขาเป็นเจ้านายของเธอ เพราะจากทุกครั้งที่เจอกัน เขาเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี ยังไงเธอคงจะเข้ากันกับเขาได้ไม่ยาก เจษฎายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเห็นว่าได้เวลากลับบ้านได้แล้ว จึงเอ่ยถาม “ คุณยังไม่กลับบ้านอีกหรือ นี่มันมืดแล้วนะ ” พิมดาวยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเห็นว่าเกือบจะสามทุ่ม “ เดี๋ยวฉันก็คงกลับแล้วค่ะ กะว่าจะทำงานตรงนี้ให้เสร็จเสียก่อน ” “ งั้นอย่าหักโหมให้มากนักนะ ผมไปก่อนละ ” พิมดาวก้มหัวให้จนแทบจะติดพื้นรอจนกระทั่งเจษฎาเดินไปที่ลิฟท์ เจษฎาหันกลับมามองที่พิมดาวเห็นท่าทางของเธออดที่จะอมยิ้มไม่ได้ พลางคิดว่าถ้ามีเธออยู่ใกล้ๆ คงมีแต่เรื่องสนุกๆ จนลืมนึกไปว่าเขารับเธอมาทำงานเป็นเลขาเพราะต้อ งการหาเรื่องแกล้งเธอ เช้าวันรุ่งขึ้นพิมดาวมาทำงานแต่เช้านั่งรอที่โต๊ะทำงานตัวใหม่ตั้งอยู่ข้างๆ โต๊ะของจารวี ไม่นานนักโทรศัพท์ที่โต๊ะของจารวีดังขึ้น พิมดาวรีบรับโทรศัพท์ “ สวัสดีค่ะ บริษัทอาทิตย์พรอพเพอร์ตี้ค่ะ ” จารวีกรอกเสียงออกมาด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน “ ฮัลโหลนั่นน้องพิมใช่ไหม ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:58:00

ความคิดเห็นที่ 16 พิมดาวตอบกลับด้วยความแปลกใจ “ ใช่ค่ะ พี่วีมีอะไรหรือเปล่าคะ ” จารวีตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “ น้องพิมวันนี้พี่คงไปทำงานสายหน่อยนะ พอดีรถของพี่ชนอยู่ใกล้ๆ กับบริษัทน่ะ ” พิมดาวถามกลับด้วยความเป็นห่วง “ รถชนหรือคะ พี่วีเป็นอะไรมากหรือเปล่า ” “ ไม่เป็นอะไรมากหรอก เพียงแค่โดนชนท้ายรถเท่านั้นแหละ ที่พี่โทรมาคือว่าพิมเปิดลิ้นชักที่สองฝั่งซ้ายมือทีสิ มันจะมีซองเอกสารอยู่สองซอง ซองบนเป็นเอกสารที่ตอนสายๆ จะมีคนมารับเอกสารไปส่งให้กับลูกค้า ส่วนอีกซองเป็นเอกสารใช้ในการประชุมวันนี้ทางฝ่ายบุคคลเขาจะมารับเอกสารไปเอง แต่พี่เขียนกำกับไว้หน้าซองแล้ว น้องพิมช่วยส่งให้พี่ด้วยนะ พี่ว่าทางนี้คงอีกนานแน่เลย ” “ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ พิมจัดการเองเรื่องง่ายๆ แค่นี้พิมทำได้ ” จารวีกล่าวขอบใจพิมดาวแล้วจึงวางโทรศัพท์ลง พิมดาวก้มลงหยิบเอกสารทั้งสองขึ้นมาวางบนโต๊ะของตัวเองเพื่อรอคนมารับเอกสาร ไม่นานนักคนรับเอกสารจากบริษัทของลูกค้ามารับเอกสารไปก่อนด้วยความรีบร้อนเธอส่งซองเอกสารผิดซองให้กับบริษัทของลูกค้า จนกระทั่งเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงเจาหน้าที่จากฝ่ายบุคคลส่งพนักงานมารับเอกสาร “ สวัสดีค่ะ ดิฉันอรนุชค่ะ มาจากฝ่ายบุคคลมารับเอกสารที่จะใช้ในการประชุมวันนี้ค่ะ คุณจารวีไม่อยู่หรือคะ ” พิมดาวเงยหน้าขึ้นจากงานที่ทำค้างอยู่ ส่งยิ้มหวานให้พร้อมกับหยิบซองเอกสารขึ้นมา “ กำลังรออยู่พอดีเลยค่ะ พี่วียังไม่เข้ามาเลยค่ะ แต่พี่เขาฝากเอกสารไว้ให้แล้ว ” พิมดาวยื่นซองเอกสารส่งไปให้ สายตาเหลือบไปเห็นสิ่งที่จารวีเขียนติดไว้ข้างหน้าซองเอกสาร มันคือชื่อบริษัทของลูกค้าที่มารับเอกสาร พิมดาวใจหายวาบ ‘ นี่เราส่งซองผิดหรือ ตายแน่เลยเรา จะทำอย่างไรดีเนี่ย ’ ในหัวของเธอกำลังคิดหาทางออกอย่างเร่งด่วนกับการทำงานผิดพลาดในครั้งนี้ หญิงสาวจากฝ่ายบุคคลยื่นมือมารับเอกสารจากมือของพิมดาว เธอรีบชักซองเอกสารกลับด้วยความรวดเร็ว จนเธอคนนั้นถึงกับทำหน้าแปลกใจ “ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ ” พิมดาวรีบส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน “ ไม่มีอะไรหรอกคะ พิมลืมไปว่ามีบางส่วนต้องแก้นิดหน่อย เดี๋ยวพิมแก้เสร็จแล้วจะเอาไปส่งที่แผนกบุคคลให้เลยค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง ” หญิงสาวพยักหน้ารับ จากนั้นจึงเดินจากไป ปล่อยให้พิมดาวทำหน้าว้าวุ่นใจ เธอกลุ้มใจจนแทบจะอยากทึ้งผมตัวเองให้สาสมกับความสะเพร่าที่ไม่ยอมดูเอกสารให้ดีก่อน ทำให้งานง่ายๆ กลายเป็นยากไปได้เสียนี้ พิมดาวทรุดตัวลงนั่งลงด้วยความหมดแรงไม่รู้จะทำอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นดี เธอก้มหน้าลงน้ำตาที่เอ่ออยู่ก็ไหลลงมาเป็นทาง เจษฎาเดินผ่านมาเห็นเข้า ด้วยความตกใจจึงรีบเข้าไปดูและถามด้วยความห่วงใย “ คุณพิมเป็นอะไรหรือครับ ร้องไห้ทำไม ” เจษฏาหยุดอยู่ตรงหน้า หยิบกระดาษทิชชู่ตรงหน้าส่งให้กับพิมดาว พิมดาวเงยหน้าขึ้นมาเห็นเจษฏาก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม เจษฏายิ่งทำอะไรไม่ถูกหนักกว่าเดิมอีก จนต้องเดินเข้าไปนั่งข้างๆ ลูบหลังบอกกับพิมดาวให้ใจเย็นๆ “ คุณพิมอย่าร้องไห้อย่างเดียวสิครับ คุณบอกผมมาสิว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ไม่แน่ผมอาจช่วยคุณได้ หรือว่าโดนคุณพ่อดุมา ” พิมดาวส่ายหัว พยายามรวบรวมสติของตัวเองให้กลับมา หยิบกระดาษทิชชู่ที่เจษฏาส่งให้ไปเช็ดอย่างลวกๆ จากนั้นจึงเริ่มเล่าเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นจนเจษฏาเข้าใจทั้งหมด พิมดาวแกะแขนเขาไว้ราวกับต้องการที่พึ่งพา “ คุณเจษ พิมจะไปอย่างไรดี การประชุมจะเริ่มตอนบ่ายโมงของวันนี้แล้ว ” เจษฏานั่งนิ่งอย่างคนใช้ความคิดได้สักพักก็เอ่ยขึ้นกับพิมดาว “ ก่อนอื่นคุณต้องโทรกลับไปบอกคุณจารวีให้ทราบเรื่องนี้ก่อน หลังจากนั้นเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง คุณสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ นะ ตั้งสติดีๆ ” พิมดาวเมื่อได้ฟังที่เจษฏาบอกรีบทำตามทันที หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาจารวีพยายามปรับเสียงให้ดูน่าสงสารมากที่สุด “ พี่วีคือว่าพิมมีอะไรจะบอก ” จารวีสังหรณ์ใจว่ามันต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ โดยฟังจากน้ำเสียงของพิมดาวจึงถามกลับไป “ ทำไมมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า ” พิมดาวได้ฟังเสียงจารวียิ่งใจฝ่อลงมากกว่าเดิม หันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาส่งยิ้มให้กำลังใจกลับมาให้ ทำให้เธอมีกำลังใจมากขึ้น “ พิมส่งเอกสารที่จะให้ลูกค้าสลับกันค่ะพี่วี พิมจะทำอย่างไรดีคะ ” จารวีตกใจกับส่งที่พิมดาวบอกออกมา เธอคิดว่าเธอกำชับเรื่องนี้กับพิมดาวเป็นอย่างดีแล้วไม่นึกว่าพิมดาวจะทำเรื่องนี้ผิดพลาดได้ แต่ในเมื่อเรื่องนี้มันเกิดขึ้นแล้ว อย่างไรเสียคงต้องหาทางแก้ไขดีกว่าจะมานั่งโทษว่าเป็นความผิดของพิมดาวหรือของใคร เธอนิ่งเงียบอยู่เป็นนานจนพิมดาวเริ่มใจไม่ดี “ พี่วี...พิมขอโทษ ” จารวีถอนหายใจออกมาอย่างแรง “ ไม่ต้องมาขอโทษพี่หรอก เรื่องนี้น้องพิมต้องแก้ไขมันให้ได้ ที่หน้าซองเอกสารมีชื่อบริษัทกับที่อยู่ ไปที่บริษัทนี้แล้วมาซองที่สลับกันคืนมา แต่ต้องนำซองเอกสารกลับมาให้ทันการประชุมในวันนี้นะ ยังดีที่วันนี้ท่านประธานเข้าบริษัทตอนเกือบจะบ่ายโมง พี่จะแนะนำให้ว่าให้ไปทางเรือโดยสารดีกว่าขับรถยนต์มาเอง เพราะว่าวันนี้รถติดมากพี่ว่าเราคงกลับมาไม่ทันแน่ และบริษัทจะอยู่ใกล้ๆ กับท่าเรือพอดี ลองไปดูนะหาไม่อยากหรอก ถ้าไปไม่ถูกลองโทรศัพท์ถามที่บริษัทของลูกค้าดูก็ได้ ” “ ได้ค่ะ พิมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะค่ะ ” ทั้งคู่ต่างวางโทรศัพท์ลงด้วยความเป็นห่วงในเรื่องเดียวกันคือกลัวว่าเอกสารจะกลับมาไม่ทันการประชุม และเอกสารที่สลับไปเป็นของบริษัทกลัวว่าลูกค้าจะเปิดดู จารวีจึงรีบนั่งแท็กซี่กลับมาที่บริษัท และพิมดาวกำลังสะพายกระเป๋าลุกขึ้นออกไป โดยลืมคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เสียสนิท จนเจษฏาต้องดึงมือไว้เพื่อถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้รู้เรื่อง “ พิมคุณจะรีบร้อนไปไหน ” พิมดาวหันกลับมามองมือที่โดนจับไว้จนเจษฏาต้องค่อยๆ ปล่อยมือของตัวองออก แต่เปลี่ยนมาดักหน้าเอาไว้ไม่ยอมให้ไป “ คุณต้องบอกผมก่อนว่าคุณจะแก้ปัญหาอย่างไร ” พิมดาวถึงกับทำหน้างงๆ ที่เจษฏาอยากรู้เรื่องนี้มากขนาดนี้ เธอหลี่ตาเอียงคอมองดูเขา เจษฏาเห็นท่าทางของว่าที่เลขาของเขาแทบจะอยากเข้าไปหยิกแก้มเนียนๆ ที่อยู่ตรงหน้าเขาจริงๆ เมื่อกี้ก็มาร้องไห้ทำให้เขาเป็นห่วงแทบแย่ มาตอนนี้ทำเป็นไม่สนใจเขาอีกราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนอยู่ในบริเวณนี้ ช่างเป็นคนที่มีหลายอารมณ์อยู่ในตัวเองเสียจริงๆ เมื่อพิมดาวเห็นว่าเจษฏาไม่ยอมให้ไปจึงจำเป็นต้องเล่าเรื่องให้ฟังทั้งหมด “ เล่าให้คุณฟังก็ได้ คือว่าพี่วีบอกว่าให้ไปที่บริษัทนี้เอาเอกสารไปเปลี่ยนกัน พอใจหรือยัง ไม่มีเวลาแล้วพิมต้องรีบไป ” พิมดาวเล่าให้ฟังจนจบก็ตั้งท่ารีบเดินออกไป เจษฏาเดินตามจนเข้าไปอยู่ในลิฟท์ตัวเดียวกัน “ พิมคุณจะขับรถไปตอนนี้ไม่ได้นะ คุณรีบๆ ร้อนๆ แบบนี้มันอันตราย เอาอย่างนี้เดี๋ยวผมให้คนขับรถของผมไปส่งคุณดีกว่า ” พิมดาวหันมามองหน้าเจษฏาแล้วจึงตอบกลับไป “ ใครว่าพิมจะขับรถไป พี่วีเขาแนะนำให้นั่งเรือโดยสารไป ท่าเรือก็อยู่ไม่ห่างจากบริษัทของเรามาก พิมเดินไปขึ้นเรือโดยสารจะเร็วกว่า ” เจษฏาหูผึ่งโดยอัตโนมัติ ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยนั่งเรือโดยสารในคลองแคบๆ เลย มันดูน่าสนุกดีเหมือนกัน “ นั่งเรือโดยสารหรือ งั้นผมไปด้วยนะ ” พิมดาวหันมามองหน้าเจษฏาควับ “ คุณเจษ พิมไม่ได้ไปเที่ยวนะ พิมไม่มีเวลามาดูแลคุณด้วย แล้ววันนี้คุณไม่มีงานทำหรือถึงจะตามพิมไปวันนี้ ” เจษฏารีบเตือนความทรงใจของพิมดาวว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะขัดใจเขาได้ “ คุณห้ามขัดใจผม เพราะตอนนี้คุณคือว่าที่เลขาของผมถึงจะยังไม่ได้มาทำงานด้วยกันก็เถอะ ผมจะไปด้วยมันดูน่าสนุกดีออกผมยังไม่เคยนั่งเรือเล็กๆ แบบนี้เลย ” พิมดาวส่ายหน้าระอากับความเอาแต่ใจของเขา เธอเริ่มเห็นเค้ารางๆ ของเรื่องยุ่งที่จะตามมาจากการที่ต้องไปเป็นเลขาของเขาเสียแล้ว “งั้นก็ตามใจ ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 00:58:26

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนที่ 6 “ เมื่อไหร่จะถึงเสียที ” พิมดาวหันไปมองคนที่เดินตามมาด้านหลังด้วยความหมั่นไส้ ทั้งๆ ที่เตือนแล้วว่าไม่ให้ตามมายังทำท่ากระตือรือร้นอยากที่จะตามมาด้วย แล้วตอนนี้ยังจะบ่นมาตลอดทางที่ต้องเดินกันมาในซอยเพื่อมายังท่าเรือรอเรือโดยสาร จริงๆ แล้วระยะทางก็ไม่ได้ไกลสักเท่าไหร่ แต่คงเป็นอากาศที่ร้อนอบอ้าวทำให้เจษฏารู้สึกรำคาญตัวเอง เจษฏาเมื่อเห็นว่าพิมดาวไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมาก็ยังคงเดินบ่นต่อไป “ ผมบอกตั้งแต่อยู่ที่บริษัทแล้วให้ลุงสุขคนขับรถของผมขับมาส่งก็ไม่เชื่อ ” พิมดาวหันไปมองอีกครั้งหนึ่งอย่างเหลืออดเหลือทน เธอพูดตอกเขากลับไป “ พิมบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ต้องตามมาก็ไม่เชื่อ แล้วตอนนี้ยังจะมาบ่นอีก คุณกลับไปที่บริษัทดีกว่าไหม ” เจษฏาทำหน้าเหมือนโดนขัดใจ จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้เหนื่อยหรือร้อนมากมาย แต่เขาแค่หงุดหงิดที่พิมดาวทำเหมือนไม่สนใจแถมยังเดินไม่รอกันอีก “ ผมไม่กลับ ” พิมดาวไม่อยากที่จะทะเลาะด้วยจึงรีบเดินไปเงียบๆ เจษฏายิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ แต่ก็ยังเดินตามมาเรื่อยจนถึงท่าเรือ ซึ่งมีคนยืนรอไม่มากนัก สิ่งแรกที่เขาแทบจะผงะคือกลิ่นของน้ำคลองที่มันส่งกลิ่นอันรุนแรงจนเขาต้องยกมือขึ้นมาปิดจมูก พิมดาวเห็นท่าทางของเจษฏาถึงกับยิ้มน้อยๆ ออกมา ที่จริงเธอก็สงสารเขาเหมือนกันที่ตัวเขามีแต่เหงื่อชุ่มไปทั้งตัว เขาคงทนกับอากาศร้อนๆ ในเมืองไทยไม่ค่อยได้ เธอบอกให้เจษฏาส่งเสื้อสูทขนาดพอดีตัวเขามาให้เธอถือ “ คุณเจษส่งเสื้อสูทมาสิ พิมจะช่วยถือให้ ” เจษฏาหันไปมองหน้าพิมดาวอย่างอึ้งๆ เธอยื่นมือออกไปรอรับเสื้อสูทของเขา เจษฏาอมยิ้มดีใจที่อย่างไรเสียเธอยังนึกถึงเขาบ้าง “ ส่งมาสิค่ะ ไม่ร้อนเหรอ  คุณจะใส่เสื้อสูทเดินทางไปตลอดได้อย่างไร วันนี้แดดออกมากเสียด้วย พิมช่วยถือให้ดีกว่าคุณจะได้ไม่เกะกะ เดี๋ยวตกน้ำลงไปมันจะไม่คุ้มนะค่ะ ” เจษฏากล่าวปฏิเสธ “ ไม่เป็นไร ผมทนได้แล้วเมื่อไหร่เรือโดยสารถึงจะมาล่ะ ” พิมดาวชะโงกหน้าออกไปดู “ คงอีกไม่นานหรอกค่ะ ” เจษฏาพยักหน้ารับ เขายืนอยู่ได้ไม่นานก็ทนไม่ได้ต้องถอดเสื้อนอกออกจริงๆ พิมดาวจึงดึงเสื้อมาถือเอาไว้เอง เจษฏารีบดึงเสื้อกลับไป “ ไม่เป็นไรผมถือเองได้ แค่ที่มือคุณนั่นก็เยอะเต็มมือแล้ว ” พิมดาวมองที่ถือของตัวเองก็จริงอย่างที่เขาพูดจริงๆ ที่มันเต็มไม้เต็มมือไปหมด แต่เธอห่วงว่าเขาจะตกน้ำตอนที่ขึ้นเรือมากกว่าที่ถือของเอาไว้ เพราะว่าเรือที่มาจอดเร็วมากจนขึ้นแทบไม่ทันถ้าไม่ได้ตั้งตัว พิมดาวจึงดึงมาถือไว้กลายเป็นว่าต่างคนต่างแย่งเสื้อตัวนี้กัน “ เอาอย่างนี้ดีกว่าเดี๋ยวพิมถือให้ก่อน ถ้าคุณลงไปนั่งในเรือได้แล้วพิมค่อยคืนเสื้อให้คุณดีกว่าไหม ” เจษฏาไม่เข้าใจว่าพิมดาวจะเป็นห่วงเรื่องที่เขาจะขึ้นเรือได้ไหม มันไม่เห็นน่าจะมีอะไรยากเย็นเกินไป แต่ก็ต้องปล่อยให้พิมดาวถือเสื้อไปเพราะไม่เช่นนั้นคงได้ดึงเสื้อตัวนี้กันไปมาจนไม่ต้องทำอะไร ไม่นานนักเรือโดยสารแล่นเข้ามาด้วยความเร็ว ขนาดที่เรือยังไม่ทันเทียบท่าสนิท ทุกคนรีบก้าวไปยืนที่กาบเรือและลงไปนั่งอย่างคล่องแคล่ว เหลือเพียงแต่เจษฏาที่ยังกล้าๆ กลัวๆ ไม่ยอมก้าวข้ามไป จนพิมดาวต้องดึงมือให้เขาก้าวข้ามมาด้วยกัน เขาถึงกับกลัวจับใจเมื่อมองลงไปเห็นน้ำสีดำมืดสนิท ตัดสินใจกลั้นหายใจก้ามข้ามมาได้ลงมานั่งที่เก้าอี้ตัวพาดยาวจนสุดความกว้างของเรือ เมื่อลงมานั่งได้เสื้อของเขามีแต่เหงื่อชุ่มเหมือนกันผ่านการอาบน้ำมา เจษฏาผ่อนลมหายใจออกมา หน้าของเขาซีดขาวราวกับไม่มีเลือดมาเลี้ยง พิมดาวหันมาเห็นรีบยกกระดาษมาพัดให้กับเขา “ คุณเป็นอย่างไรบ้าง ไหวไหม ทำไมหน้าซีดจัง ” เจษฏาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อออกจนหมด แล้วจึงตอบพิมดาวกลับไป “ ผมไม่เป็นอะไรหรอก ทำไมมันน่ากลัวขนาดนี้ คุณไม่กลัวตกลงไปหรือ เรือยังจอดไม่สนิททุกคนลงมานั่งกันเรียบร้อยแล้ว ” พิมดาวหัวเราะขำ “ ไม่เห็นน่ากลัวเลย ทุกคนเขาคงจะชินน่ะ คุณไม่เคยขึ้นก็เลยกลัว ไม่มีอะไรหรอก ” ระหว่างที่ทั้งคู่สนทนากันอยู่ พนักงานเก็บเงินเดินผ่านมาพิมดาวจ่ายเงินให้กับทั้งสองคน เจษฏามองซ้ายมองขวาเขารู้สึกไม่ปลอดภัยเลย พอเรือสวนกันสองฝั่งน้ำที่มากระทบกันทำให้เรือโคลงเครงดูน่ากลัว เขานั่งตัวแข็งทื่อแทบจะไม่ยอมขยับตัว ไม่นานนักเรือโดยสารจอดอีกหนึ่งท่า ซึ่งท่าเรือนี้ผู้โดยสารลงมาในเรือมาก มีทั้งยืนและนั่งกระจายกันออกไป พิมดาวขยับมาจนชิดตัวเจษฏา และยังบอกให้เขาขยับให้ชิดกับกาบเรือเพื่อให้คนอื่นนั่งได้ด้วย “ คุณเจษขยับไปหน่อยสิ คนอื่นเขาจะได้นั่งได้ด้วย ” เจษฏาทำตามอย่างว่าง่าย ตอนนี้ภายในหัวสมองของเขาไม่มีความคิดเห็นใดๆ พิมดาวเริ่มสังเกตว่าเจษฏาเงียบไม่ยอมพูดจาตั้งแต่ขึ้นเรือมาจึงหันไปมอง จับสังเกตได้ว่าเขาคงจะกลัวที่ต้องมานั่งเรือโดยสาร “ คุณเจษกลัวหรือค่ะ ” เจษฏารู้สึกเสียหน้า ภายในใจของเขาคดว่าไม่น่าตามพิมดาวมาเลย ปกติเขาไม่ใช่คนขี้กลัว แต่สิ่งที่ทำเมื่อกี้มันเสี่ยงมากเกินไป และเขาไม่เคยใช้ชีวิตโลดโพนแบบนี้มาก่อน “ เปล่า ผมไม่ได้กลัวเพียงแต่อากาศมันอึดอัดนิดหน่อยน่ะ อย่าไปสนใจเลย ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 01:04:58

ความคิดเห็นที่ 18 พิมดาวยิ้มให้เขานิดๆ เอื้อมมือไปจับมือของเจษฏาเธอรู้สึกได้ว่ามือเย็บเจี๊ยบ เจษฏาเมื่อโดนจับได้รีบหันหน้าไปอีกทาง พิมดาวพูดปลอบใจ “ ไม่ต้องกลัวนะค่ะ พิมจะดูแลคุณเอง ” เจษฏาได้ยินคำพูดของพิมดาวทำให้เขาคลายกังวลลงได้ พิมดาวจับมือของเจษฏาได้สักพัก เมื่อเห็นว่าเขาท่าทางดีขึ้นแล้วจึงปล่อยมือ เจษฏาเผลอมองตามมือของพิมดาวด้วยความเสียดาย พิมดาวเห็นว่าใกล้ถึงท่าเรือที่จะขึ้นไปยังบริษัทของลูกค้าตามที่ได้โทรศัพท์ถามทางมาแล้ว จึงสะกิดเรียกเจษฏาให้ไปยืนบนกาบเรือ “ คุณเจษใกล้ถึงแล้วท่าเรือข้างหน้านี่เอง คุณขึ้นไปยืนรอนะ ” เจษฏาส่ายหน้าไม่ยอมขึ้นไป พิมดาวจึงขึ้นไปยืนให้เจษฏาดูว่าไม่มีอะไรน่ากลัว เธอพยักหน้าให้เขาตามขึ้นมา เจษฏาจึงได้ยอมขึ้นไปยืน พอเรือเทียบเข้าท่าคนทั้งคู่กระโดดก้าวข้ามอย่างรวดเร็วจนถึงท่าเรือจนได้ เจษฏารู้สึกดีขึ้นเมื่อตัวเองมาอยู่บนบกเสียได้ พิมดาวณตอนนี้เหมือนต้องทำหลายอย่างๆ พร้อมกัน พลงคิดว่ามาคนเดียวคงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ หันไปมองหน้าคนข้างๆ แล้วค้อนให้ทีหนึ่ง จากนั้นจึงเดินอย่างรวดเร็วออกมาไม่สนใจเจษฏาแม้แต่นิดเดียว จนเจษฏาต้องเดินก้าวยาวเพียงแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวของพิมดาว คงเป็นเพราะช่วงความูงของคนทั้งสอง เจษฏาเห็นหน้าของพิมดาวก็รู้ได้ว่าเธออารมณ์ไม่ดีจากเหตุการณ์เมื่อครู่ เขาพยายามหาเรื่องคุย “ พิมคุณเป็นอะไรทำหน้าเหมือนไปกินรังแตนมาเลย ” พิมดาวหันไปมองหน้าเจษฏาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เธอส่งเสื้อสูทคืนให้กับเขาพร้อมกับต่อว่าเขาไปด้วย “ พิมบอกแล้วไม่ต้องตามมาก็ไม่เชื่อ ดูสิทำให้พิมต้องคอยดูแลคุณเพิ่มเข้าไปอีก ” เจษฏาได้ยินที่พิมดาวต่อว่าก็น้อยใจในคำพูดของเธอ ความจริงแค่เขาเป็นห่วงเธอ หวังว่าตามมาอาจช่วยเหลืออะไรได้บ้าง ไม่นึกว่าเธอจะมาต่อว่าเขาได้ แต่ว่าด้วยความตั้งใจดีเมื่อมาใกล้ถึงที่หมายแล้วเขาต้องช่วยเธอจนจบอย่างที่ตั้งใจไว้ให้ได้ จึงเดินตามมาเงียบๆ จนกระทั่งถึงบริษัทของลูกค้า พิมดาวเดินตรงไปหาประชาสัมพันธ์ก่อนอย่างแรก “ สวัสดีค่ะ ดิฉันมาจากบริษัทอาทิตย์พรอพเพอร์ตี้ค่ะ ” หญิงสาวหน้าตาดีทำหน้าที่เป็นประชาสัมพันธ์เงยหน้าขึ้นมามองพิมดาว เธอมองพิมดาวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร พิมดาวพยายามส่งยิ้มหวานที่แสดงความเป็นมิตร ประชาสัมพันธ์กระแทกเสียงใส่ “ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรค่ะ ” “ ดิฉันมาขอพบคุณรุ่งทิวาค่ะ ” ประชาสัมพันธ์ปลายตามอง “ ไม่ทราบว่านัดเอาไว้หรือเปล่าค่ะ ” พิมดาวทำหน้ายุ่งแต่พยายามสะกดอารมณ์เอาไว้ไม่ให้มันระเบิดออกมากับท่าทีของประชาสัมพันธ์คนสวย ส่งเสียงตอบกลับไป “ ไม่ได้นัดเอาไว้ค่ะ แต่ว่าดิฉันมีธุระสำคัญที่ต้องพบคุณรุ่งทิวาตอนนี้เลยค่ะ ไม่ทราบว่าคุณพอจะช่วยให้ดิฉันเข้าพบคุณรุ่งทิวาได้หรือไม่ค่ะ ” ประชาสัมพันธ์พูดโดยสะบัดหน้าไปอีกทางอย่างไม่สนใจ “ เสียใจด้วยค่ะ ถ้าไม่ได้นัดเอาไว้ก่อนล่วงหน้าคงจะให้เข้าพบไม่ได้ ” หลังจากพูดจบประชาสัมพันธ์ก้มหน้าลงส่องกระจกเสริมความงามต่อไป ไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า พิมดาวยังคงยืนคว้างอยู่อย่างนั้นไม่ยอมกลับไปไหน ครุ่นคิดหาทางออกให้ได้เพื่อที่จะรีบกลับไปยังบริษัท เจษฏายืนมองพิมดาวอยู่สักครู่จึงเดินตรงเข้าไปหาพิมดาว “ ทำไมยังไม่เข้าไปล่ะ ” พิมดาวกระซิบเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน “ ประชาสัมพันธ์คนนี้สิไม่ยอมให้เข้าพบ บอกว่าต้องนัดเสียก่อน ” เจษฏาพยักหน้าเข้าใจ เขาเดินเข้าไปคุยกับประชาสัมพันธ์ที่นั่งอยู่ด้านหน้าด้วยตัวเอง “ สวัสดีครับ ” ประชาสัมพันธ์เงยหน้าขึ้นมาจากกระจก เธอชะงักไปเล็กน้อยกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเพียงแค่เธอเห็นแวบแรกก็รู้ได้ว่าเขาเป็นคนหน้าตาจัดได้ว่าดีมาก ใบหน้าที่ขาวสะอาด เครื่องหน้ารับกันได้อย่างดีโดยเฉพาะจมูกที่โด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากได้รูป ไหล่ที่กว้างสมความเป็นชาย แค่เพียงเธอมองมันเหมือนกับโดนตราตรึงด้วยสายตาที่แสนจะมีเสน่ห์คู่นั้น เจษฏายิ้มให้เธอด้วยความจริงใจพร้อมกับกล่าว “ ขอโทษครับ ผมมีธุระด่วนจะติดต่อกับคุณรุ่งทิวาแต่ว่าไม่ได้นัดเอาไว้ ไม่ทราบว่าพอจะนัดให้ผมเข้าพบได้หรือไม่ครับ ” ประชาสัมพันธ์ตอบกลับเขามาทันควันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน “ ได้สิคะ วันนี้คุณรุ่งทิวาอยู่ที่ห้องทำงาน เดี๋ยวดิฉันจะนัดให้เข้าไปพบเดี๋ยวนี้ค่ะ นั่งรอสักครู่ค่ะ ” เจษฎาเดินกลับมาที่พิมดาวยืนอยู่ พิมดาวเขย่าแขนถามด้วยความร้อนใจ “ เป็นอย่างไรบ้างคุณ เขาให้เราเข้าพบคุณรุ่งทิวาหรือเปล่า ” “ ได้สิ เขากำลังนัดให้เราเข้าไปพบ เราไปนั่งรอก่อนเถอะ ” เจษฏาชี้ไปที่โซฟาตัวยาวตั้งเรียงกันตรงมุมหนึ่งของพื้นที่ด้านล่างซึ่งเอาไว้ให้ลูกค้านั่งรอ พิมดาวดีใจเป็นอย่างมากเผลอกระโดดไปมาจับมือเขาไว้ “ จริงเหรอคุณ ขอบคุณมากนะคะ ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 01:06:08

ความคิดเห็นที่ 19 จนกระทั่งเจษฎาขำกับท่าทางของพิมดาวหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู พิมดาวตั้งสติได้รีบปล่อยมือของเขาทันที เธอแก้เก้อด้วยการทำหน้านิ่งเดินไปนั่งที่เก้าอี้โซฟา เจษฏาอมยิ้มลืมเรื่องที่ไม่พอใจพิมดาวไปจนหมดสิ้น เขานั่งมองพิมดาวที่ขณะนี้นั่งโซฟาคนละตัวกันซึ่งเธอนั่งหันข้างให้กับเขาทำให้เห็นเพียงแค่ใบหูว่ามันแดงก่ำไปด้วยความอายที่แสดงความเป็นเด็กออกมา เจษฏารู้สึกถูกชะตากับพิมดาวเป็นอย่างมาก ทั้งๆ ที่เขาคบกับผู้หญิงมาก็หลายคน แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขารู้สึกสนุกและหวั่นไหวไปในเวลาเดียวกันเหมือนกับพิมดาวได้มาก่อน กับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนเขาตามไม่ทันเสียที แต่ว่าเธอกำลังจะมาเป็นลูกน้องของเขาเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาต้องควบคุมจิตใจไม่ให้ถลำลึกไปมากกว่านี้ เขาไม่อยากที่จะมีคนรักในที่ทำงานเดียวกันและต้องทำงานใกล้ชิดกันเสียด้วย เวลาผ่านไปเกือบสิบห้านาที พิมดาวที่นั่งเบี่ยงตัวจนเมื่อยเธออยากจะเขกหัวตัวเองที่ทำอะไรไม่ยอมคิดไปทำท่าสนิทสนมกับคนที่อีกไม่นานจะมาเป็นเจ้านายของตัวเองได้อย่างไร พิมดาวเริ่มรู้สึกเบื่อๆ จึงหันไปชวนเจษฏาคุยเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันน่าอึดอัด “ คุณเจษ เมื้อกี้พิมขอโทษนะคะที่พูดไม่ดีกับคุณ พิมแค่อารมณ์ไม่ดีนิดหน่อย ” เจษฏายิ้มตอบ “ ไม่เป็นไร ผมไม่ถือสาหรอกเรื่องมันผ่านมาแล้ว ช่างมันเถอะ ” พิมดาวถอนหายใจเธอค่อยรู้สึกโล่งใจที่เขาไม่โกรธเธอ เธอชวนคุยต่อ “ คุณเจษเรามาตั้งกติกาในการทำงานของเรากันดีกว่า ” เจษฏาทำหน้าแปลกใจแต่ก็ยังปล่อยให้พิมดาวพูดต่อ “ ไหนคุณบอกผมมาสิ ว่าคุณจะตั้งกติกาว่าอย่างไร ลองดูว่าผมรับได้หรือเปล่า ” “ พิมว่าการที่พิมแทนตัวเองว่าพิมมันดูสนิทสนมเกินไป งั้นต่อไปนี้พิมจะแทนตัวเองว่าฉันหรือไม่ก็ดิฉัน และจะเรียกคุณว่าเจ้านายดีไหม ” พิมดาวหลังจากพูดจบก็จ้องเขาตาแป๋ว เจษฏาพยักหน้ารับแต่โดยดี พิมดาวยิ้มตอบรับ จากนั้นเธอจึงถามเขากลับ “ แล้วเจ้านายล่ะ อยากจะตั้งกติกาอะไรหรือเปล่า ” เจษฏาส่ายหัว “ ไม่มีหรอก แต่อย่าลืมนะว่าตอนนี้คุณยังไม่ได้มาทำงานเป็นเลขาของผม อย่างไรเสียคุณต้องตั้งใจฝึกงานให้ผ่านมาช่วยผมทำงานดีกว่า ตกลงไหม ” พิมดาวพยักหน้ารับ ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันประชาสัมพันธ์คนเดิมเดินมาส่งสายตาหวานให้กับเจษฏา “ คุณค่ะ คุณรุ่งทิวาว่างแล้ว เชิญเข้าไปข้างในได้เลยค่ะ ” เธอพูดกับเจษฏาโดยที่ไม่สนใจพิมดาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ราวกับว่ามีแค่ทั้งสองอยู่ในบริเวณนั้นจริงๆ พิมดาวทำหน้าเบื่อๆ แต่ก็คิดว่ายังดีที่ได้เข้าพบเพื่อที่จะเปลี่ยนเอกสารกัน เจษฏายิ้มรับอวดฟันซี่ขาวๆ ของเขา จากนั้นคนทั้งสองเดินนำไปก่อน โดยมีพิมดาวเดินตามมาด้านหลัง ทั้งหมดเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของรุ่งทิวา ประชาสัมพันธ์จึงหันมาบอกกับเจษฏา “ ห้องนี้เป็นห้องของคุณรุ่งทิวาค่ะ เชิญเข้าไปได้เลยดิฉันบอกคุณรุ่งไว้แล้วค่ะ ” เจษฏาเอ่ยขอบคุณ “ ขอบคุณนะครับ ถ้าไม่ได้คุณผมต้องแย่แน่ๆ เลย คุณช่างเป็นคนที่มีน้ำใจจริงๆ ” ประชาสัมพันธ์ยืนยิ้มตัวแทบจะลอยขึ้นไปติดเพดานกับคำชมของเจษฏา จากนั้นจึงเดินกลับไปทำงานของตัวเอง พอเดินผ่านพิมดาวที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอสะบัดหน้าไปอีกทางให้กับพิมดาว พิมดาวงงกับท่าทางของเธอจริงๆ พลางคิดในใจ ‘ นี่ฉันมาทำอะไรให้เธอโกรธหรืออย่างไร ทำราวกับว่าโกรธกันมานานเสียอีก ไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้เลย ’ แต่เธอก็คิดอะไรต่อไม่ได้นานเจษฏาเปิดประตูบานใหญ่เข้าไปทำให้พิมดาวต้องเดินตามเข้าไปด้วย เมื่อพิมดาวเข้าไปยืนภายในห้องพบผู้หญิงที่คาดว่าจะเป็นรุ่งทิวาคนที่เธอต้องการจะพบ เพียงแค่มองผ่านๆ ผู้หญิงคนที่พึ่งลุกจากเก้าอี้ตัวโตภายในความคิดของพิมดาวทั้งๆ ที่เธอไม่ได้แต่งตัวโชว์เนื้อหนังเสียสักนิด แต่มันช่างดูเย้ายวนชวนให้น่ามองจากผิวสีน้ำผึ้ง รูปร่างที่ดูมีส่วนเว้าส่วนโค้งรับกันได้เป็นอย่างดี และที่สำคัญตาคมๆ ที่พิมดาวคิดว่าถ้าผู้ชายคนไหนมองเธอก็คงจะละลายราวกับเป็นขี้ผึ้งลนไฟเป็นแน่ รุ่งทิวาส่งยิ้มให้กับคนทั้งคู่อย่างเป็นมิตร เจษฏายิ้มรับเขาเริ่มบอกถึงธุระที่ต้องทำให้มาพบกับเธอในวันนี้ เจษฏาส่งนามบัตของตัวเองให้กับรุ่งทิวา “ ขอโทษนะครับที่ทางเราต้องมาพบคุณกะทันหัน คือว่าทางบริษัทส่งเอกสารมาผิดซึ่งเอกสารนี้เป็นเอกสารด่วน ผมจึงเอาเอกสารที่ถูกต้องมาเปลี่ยนให้ครับ ” รุ่งทิวาตาโตกับชื่อที่พิมพ์อยู่ในนามบัตร ก็มันเป็นนามสกุลเดียวกับเจ้าของบริษัทอาทิตย์พรอพเพอร์ตี้ ซึ่งเธอเคยอ่านข่าวตามหน้าหนังสือสังคมว่าคนตรงหน้าเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ ที่ข่าวซุบซิบเขียนกันว่าเพิ่งกลับมารับช่วงต่อที่บริษัท เธอเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองหยิบซองเอกสารเจ้าปัญหาออกมายื่นให้ “ อันนี้ใช่ไหมค่ะ รุ่งยังไม่ได้เปิดดูเลย พอดีเอกสารเพิ่งมาถึง ” หญิงสาวแทนชื่อตัวเองอย่างสนิทสนม ทำให้พิมดาวแอบอมยิ้มออกมาในความเจ้าเสน่ห์ของเจษฏา เจษฏาถึงกับทำหน้างงๆ กับท่าทีที่เปลี่ยนไปของรุ่งทิวาแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เขารับซองเอกสารมายื่นให้พิมดาวดูว่าใช่หรือไม่ พิมดาวรับไปดูแล้วพยักหน้าให้เจษฏาว่าใช่ฉบับนี้ เขาจึงหยิบเอกสารที่ถูกต้องส่งให้กับรุงทิวาจากนั้นจึงขอตัวกลับเมื่อมองดูนาฬิกาเห็นเป็นเวลาเกือบจะสิบเอ็ดโมง “ วันนี้ผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ ผมมีธุระที่จะต้องกลับบริษัท หวังว่าโอกาสต่อไปทางเราคงได้มีโอกาสรับใช้อีกนะครับ ” รุ่งทิวายิ้มแก้มปริ “ รุ่งก็หวังเช่นนั้นเหมือนกันค่ะ ” จากนั้นทั้งเจษฏาและพิมดาวเดินกันออกมาเงียบๆ ผ่านหน้าประชาสัมพันธ์ เธอยืนรออยู่แล้วโดยพูดทักทายกับเจษฏา “ เสร็จธุระแล้วหรือค่ะ ” “ เสร็จแล้วครับ ขอบคุณคุณมากนะครับ ผมไปก่อนครับ ” เมื่อพิมดาวและเจษฏาเดินพ้นออกมาจากบริษัท พิมดาวเริ่มแซวเจษฏาก่อน “ ฉันว่านะ ต่อไปต้องคอยจัดคิวสาวๆ ให้กับเจ้านายแน่ๆ เลย ตารางคิวมันคงจะแน่นเอี๊ยดจนปวดหัว ” เจษฏาแหล่มองพิมดาว “ ทำเป็นแซวไป เพราะคุณทำให้ผมต้องโปรยเสน่ห์แทบแย่ ” พิมดาวหมั่นไส้กับคำพูดชมตัวเองของเจษฏา แต่ก็ต้องขอบคณเขาที่ทำให้วันนี้เธอสามารถแก้ปัญหาไปได้อย่างดี “ ต้องขอบคุณเจ้านายนะคะที่ช่วยเหลือวันนี้ ไม่งั้นฉันคงไม่สามารถหาทางออกได้ ” “ ไม่เป็นไรเรื่องไหนผมพอที่จะช่วยเหลือได้ก็ช่วยเหลือกันไป ว่าแต่คุณเถอะเตรียมตัวรับหน้าคุณวีดีกว่า ป่านนี้คงจะโมโหแย่แล้วและก็ร้อนใจด้วยที่ตอนนี้พวกเรายังกลับไปไม่ถึงบริษัท ” พิมดาวนึกตามที่เจษฏาบอก แค่คิดเธอก็กลัวจับใจรีบจ้ำก้าวให้เร็วขึ้นเพื่อให้ไปถึงท่าเรือโดยเร็ว พวกเขายืนรอไม่นานนักเรือโดยสารผ่านมาพอดี พิมดาวรีบก้าวข้ามไปโดยไม่ลืมดึงมือของเจษฏาให้ก้าวผ่านมาด้วย ทั้งคู่นั่งนิ่งเงียบ ภายในใจต่างคิดกันไปคนละเรื่องพิมดาวนั่งคิดเตรียมตัวเตรียมใจรับคำต่อว่าของจารวี ส่วนเจษฏาเขาไม่สามารถละสายตาออกจากผู้หญิงที่นั่งข้างๆ เขาได้เลย เขายังไม่ลืมท่าที่พิมดาวจับมือเขากระโดดไปมาอยู่ตรงหน้าราวกับเป็นกระต่ายตัวน้อยที่แสนจะสดใสร่าเริง จนเรือโดยสารถึงที่หมายพิมดาวเดินขึ้นไปบนกาบเรือยื่นมือมาจับมือของเจษฏาให้ขึ้นมายืนด้วยกัน และก้ามข้ามไปพร้อมกัน คนที่นั่งอยู่ภายในเรือมองมาที่ทั้งสองคนมาเป็นตาเดียวกันเพราะหน้าตาที่โดดเด่นของเจษฏาและความน่ารักของพิมดาว อดที่จะอมยิ้มให้คนทั้งสองไม่ได้ ทั้งคู่เดินมาถึงบริษัทเข้ามาอยู่ในลิฟท์ตัวเดียวกัน พิมดาวเอามือทาบอกตัวเองผ่อนลมหายใจออกมาพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าไปเรียกพลังภายในตัวให้ฮึกเหม เจษฏาขำกับท่าทางของพิมดาวพยายามพูดปลอบใจเธอ “ ไม่ต้องกลัว คุณวีเขาเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี ยังไงคุณก็ต้องพยายามต่อไปนะ ” พิมดาวหันมายิ้มให้เจษฏาที่เขาหวังดีกับเธอ “ ค่ะเจ้านาย ต่อไปนี้ฉันจะพยายามตั้งใจทำงานให้มากกว่านี้ค่ะ ” ทั้งคู่ยิ้มให้กัน เมื่อประตูลิฟท์เปิดพิมดาวเดินออกมาก่อนเห็นจารวีที่ยืนเท้าสะเอวรออยู่ เธอใจฝ่อลงไปกว่าครึ่งแต่ก็ยังเดินตรงไปหาจารวี พิมดาวก้มหน้ายื่นซองเอกสารที่ได้รับมาให้กับจารวี “ พิมขอโทษ แต่ว่าพิมเอาคืนมาได้แล้วนะคะ ” จารวีรับไปดู เอ่ยกับพิมดาว “ ครั้งนี้พี่จะยังไม่ทำโทษเรา แต่ต่อไปน้องพิมต้องรอบคอบให้มากกว่านี้นะ พี่หวังว่าเราคงไม่ทำให้พี่ผิดหวังอีก เข้าใจไหม ” พิมดาวเงยหน้าขึ้นมากระโดดกอดจารวีที่เธอไม่เอาเรื่องแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก จารวีร้องโวยวายให้พิมดาวปล่อยเธอ “ ปล่อยได้แล้วน้องพิมไม่อายคนอื่นบ้างหรือ ” พิมดาวตอบทั้งๆ ที่กอดจารวีไว้ “ ไม่เห็นต้องอายเลย ชั้นนี้มีแต่พวกเราอยู่ ” เจษฏาเดินหยุดดูอยู่พักใหญ่ก็ส่ายหน้าระอากับความเป็นเด็กของพิมดาวที่ชอบอ้อนคนรอบข้างไปทั่ว จารวีอาจจะดุพิมดาวบ่อยๆ แต่เขารู้ว่าภายในใจของเธอเอ็นดูพิมดาวไม่น้อย จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 01:06:36

ความคิดเห็นที่ 20 มาอ่านค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 52 09:19:58 จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 09:19:32

ความคิดเห็นที่ 21 ตามมาหลายสัปดาห์ ได้อ่านซะที สนุกดีค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : busabong เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 10:36:32

ความคิดเห็นที่ 22 มาอ่านตั้งแต่ต้นเลยค่ะ ตอนต่อไปจะมาวันไหนคะ สนุกดีค่ะ จากคุณ : สายป่าน (Doungtawan) เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 22:54:31