เพื่อน ????? (Love) : ตอนที่ 1

เรื่องสั้นเรื่องนี้ได้ไอเดียมาจากความฝัน ที่บังเอิญฝันถึงคนใกล้ตัวคู่หนึ่ง ซึ่งในชีวิตจริงพวกเขาเป็นเพียงเพื่อนสนิทกัน ไม่มีอะไรในกอไผ่ แต่เป็นแค่จินตนาการสนุก ๆ ของคนเขียนเองที่ใส่สีสันลงไปในเรื่องอันไม่มีอะไรในกอไผ่ให้กลายเป็นเรื่องรักสนุก ๆ พล็อตหวานแหววธรรมดา ๆ ให้ผู้อ่านอ่านกันเล่น ๆ ฆ่าเวลาไปเพลิน ๆ ค่ะ เพราะฉะนั้นหากวันหนึ่งพวกเขามาอ่านเจอ อยากจะบอกเพียงแค่ยืมคาร์เรคเตอร์ของพวกเขามาเท่านั้น เพราะนอกจากคาร์เรกเตอร์แล้ว ที่เหลือเป็นจินตนาการล้วน ๆ ค่ะ ไม่ได้มีเหตุการณ์เหล่านี้อยู่จริง (ต้องรีบบอกไว้ก่อน เพราะกลัวเจ้าตัวมาเห็นและตีกบาลผู้เขียนเอาเดี๋ยวจะเสียผู้ใหญ่หมด)

      มาเริ่มเรื่องเลยค่ะ

     รถยนต์โตโยต้า อัลทิส สีดำวิ่งมาด้วยความเร็วตามนิสัยใจร้อนของผู้ที่เป็นคนขับจอดที่หน้าบ้านทาวเฮ้าส์ขนาดกลางหลังหนึ่ง หน้าบ้านมีซุ้มเฟื่องฟ้าที่กำลังออกดอกสีชมพูบานสะพรั่ง ดูแล้วให้ความรู้สึกสดใสและสดชื่นตามสีที่งดงามของมัน

   "โฮ่งๆๆ"  เสียงเห่าพร้อมกับส่ายหางขนกระจายของลูกหมาพันธุ์ผสมระหว่างเทอเรียกับปักกิ่งวิ่งมาต้อนรับพร้อมกับท่าทางดีอกดีใจในการมาเยือนของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่ก้าวลงจากรถ พร้อมกับถอดแว่นตาสีดำที่สวมใส่ขึ้นไปไว้บนหัวตามความเคยชิน

  "ใจเย็น ใจเย็น กุชชี่ เฮ้ย ๆๆๆ อย่าวิ่งออกไปดิ ขี้เกียจไล่ตามจับแก ยิ่งรีบ ๆ อยู่ด้วย มานี่เลยไอ้กุชชี่"

     ชายหนุ่มเปิดประตูรั้วด้วยความคุ้นเคยพร้อมกับรีบคว้าปลอกคอของเจ้าหมาน้อย แล้วรีบยกมันขึ้นมาอุ้มอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งรีบปิดประตูรั้ว ก้าวเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

    ชายหนุ่มตะโกนเรียกเสียงดัง "ไอ้บี เสร็จยังเอ็ง เร็ว ๆ โว้ย สายแล้วเดี๋ยวไม่ทันนัดน้องเขา"

  "เฮ้ยกุชชี่ อย่าเลียดิ"  ชายหนุ่มรีบปล่อยหมาน้อยลงกับพื้นพร้อมทั้งรีบเดินไปตบที่ประตูมุ้งลวดที่ปิดอยู่ให้เปิดออก พร้อมทั้งตะโกนพูดไปด้วย

 "ยายแห้ง ทำไมช้าอย่างงี้วะ อุตส่าห์บอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าให้เตรียมตัวไว้เลย มาถึงแล้วจะได้ไปทันทีเลย"

"บี...ดี" เสียงที่ตอบกลับมากลับอ่อนระโหย เบาจนเกือบที่จะไม่ได้ยินทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาวอย่างรวดเร็ว

"เฮ้ย!!!!! บี แกเป็นอะไร ทำไมหน้าแกซีดอย่างนี้หละ" พูดเสร็จก็รีบเดินเข้าไปประคองตัวเพื่อนสาวที่กำลังพยายามเดินจากบันไดมาที่ห้องรับแขก ก่อนที่จะรีบพาเพื่อนมานั่งที่โซฟาในห้อง

"บีดี บีไม่สบายหนะ ตอนนี้ปวดหัวมากเลย...แคกๆๆ" พร้อมกับไอแหบๆ ออกมา "เราคงไปดูหนังกับตัวเองไม่ได้แล้วหละ ไม่ไหวจริง ๆ พยายามลุกแล้วนะตอนเช้า แต่มันไม่ไหวเลย.."

     บีพยายามพูดอธิบายด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน พร้อมกับเอนร่างกายให้ศีรษะพิงไปกับพนักโซฟา ด้วยรู้สึกเวียนหัวเหลือเกินเมื่อลืมตาขึ้น
   "อ้าว...เฮ้ย ไปทำไรมา เมื่อวานโทรคุยกันแกก็ยังดี ๆ อยู่นี่ เห็นเพิ่งสอบเสร็จออกจะหลั่นล้า"

  "ไม่รู้จิ"   บีพยายามตอบเพื่อนทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาอยู่ "ไม่รู้ว่าตอนกลับบ้านตากฝนไปหน่อยหรือเปล่า เพราะเมื่อวานฝนตกหนะ"

  "เอ๊ะ เมื่อวานไม่ได้ขับรถไปเรียนเหรอเธอ"  บีดี ถามเพื่อนด้วยความสงสัย เพราะรู้ว่าปกติเพื่อนจะต้องขับรถไปเรียนเสมอ

  "เมื่อวานไอ้แก่มันเสียหนะ เราเลยนั่งรถตู้ไป ตอนไปก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนออกจากมหาลัยหนะรอรถนานมาก พอดีฝนตกลงมาหนะ ก็พยายามหลบฝนแล้ว แต่ก็เปียกนิดหน่อยกว่ารถตู้จะมา..."

  "แล้วเมื่อวานตอนที่เราโทรหาทำไมไม่บอกวะ ว่ารถเสีย จะได้แวะเข้าไปรับ เมื่อวานเราก็ไปตรวจสต็อกสินค้าแถวๆ โลตัสบางนานี่เอง :-)...ก็อุตส่าห์โทรหาแล้วทำไมไม่บอก... แกนะแก..." พร้อมกับเสียงบ่นพึมพัมตามมาชุดใหญ่ จนบีต้องยกมือขึ้นห้ามอาการบ่นนั้นทั้ง ๆที่ยังไม่ลืมตา

    "เออ...ๆๆๆๆ รู้แล้ว อย่าบ่นได้ปะ ปวดหัว ผู้ชายไรวะ โคตะระขี้บ่นเลย ตอนนี้เราเวียนหัวมากบีดี ยังไงวันนี้แบกสังขารไปดูหนังกะแกมะไหวแน่ ๆ แกไปกะน้องยุ้ยเองเหอะนะ"

   "เฮ้ย ได้ไง... ให้เราไปกะน้องเขาสองต่อสองได้ไง..."

   "ไอ้บีดี แกเห็นไหมว่าฉันไม่ไหว แกจะให้ฉันลากสังขารไปยังไง แค่เดินในบ้านก็จะแย่แล้ว โอ๊ยยย...ปวดหัว"   บีทรุดตัวลงนอนบนโซฟา พร้อมกับเอามือทั้งสองข้างกุมที่ขมับ

    "เฮ้ๆๆๆๆ... บี แกเป็นไรไป"  บีดีรีบถลาเข้าไปนั่งลงที่พื้นข้าง ๆ เพื่อนพร้อมทั้งรีบเอามือไปแตะที่หน้าผากบี   "โห ตัวแกร้อนนะเนี่ย กินยายังแก.."   บียกมือของบีดีออกพร้อมกับพลิกนอนตะแคงกอดอก

   "อืม กินบ้างแล้วหละ แม่เอาให้กินเมื่อเช้าก่อนออกไปข้างนอก แต่ตอนนี้โคตรหนาวเลยว่ะ แกเอาผ้าห่มให้หน่อยสิ"

   "เออ.."    ตอบเสร็จบีดีก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องชั้นสองอย่างคุ้นเคย พร้อมทั้งหยิบผ้าห่มลายหมีพูห์และหมอนลงมาให้เพื่อน ในขณะที่พยายามช้อนศีรษะเพื่อนให้หนุนหมอน พร้อมกับห่มผ้าให้ บีก็พูดขึ้นมาว่า

    "บีดี แกไปดูหนังกะน้องยุ้ยเหอะนะ ดีจิ แกจะได้ถือโอกาสเดทกับน้องเขาสองต่อสองไงแก"

    "เออๆๆๆ แล้วแกหละ ดูท่าทางเป็นหนักนะ ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเหรอ ไอ้เอไปไหน น้องป่วยมันทำไมไม่อยู่ดูวะ"

  "พี่เอออกไปกับแม่หนะ ขับรถให้แม่ ไปธุระ ส่วนพ่อไปต่างจังหวัดยังไม่กลับ แกรีบ ๆ ไปเหอะ สายแล้วน้องเขารอ"  บีรีบสั่งเพื่อนที่ดูโอ้เอ้ผิดวิสัยมัน

   "แล้วแกอยู่คนเดียวได้เหรอวะ ท่าทางเป็นหนักนะ"   บีดีทำท่าละล้าละลังด้วยเป็นห่วงเพื่อน

   "เออ... แกรีบไปเหอะ ฉันว่าฉันนอนเดี๋ยวก็หาย อย่าลืมปิดประตูบ้านดี ๆ ให้ด้วยนะ"

  "เฮ้อออออ.. แกฉันไม่อยากไปแล้วหละ เป็นห่วงแก..." บีดียืนรำพันอยู่ข้าง ๆ โซฟา

 "ไอ้บีดี แกรีบ ๆ ไปเลย ฉันปวดหัว..."  บีลืมตามาถลึงใส่เพื่อนด้วยความโมโห พร้อมกับคิด :-).... กรูปวดหัวจะแย่มันยังมาบ่นกระปอดกระแปดข้าง ๆหู นี่อีก อุตส่าห์มีโอกาสได้ไปเที่ยวกับหญิงที่มันหมายปองโดยที่ไม่มีเธอเป็นก้างมันน่าจะดีใจ พร้อมทั้งหลับตาเอาหน้าซุกหมอนเพื่อเป็นการตัดการสนทนาไล่มันไปทางอ้อม

    "เฮ้ออออออออออออ กรูหนออออออออออ"  บีดียืนมองเพื่อนด้วยท่าทางละล้าละลัง แต่สุดท้ายก็ตัดใจเดินออกจากบ้านพร้อมทั้งปิดประตูบ้านให้เพื่อนอย่างดี เมื่อขึ้นมานั่งบนรถ ใจของเขารู้สึกร้อนรน ไม่สบายใจ ความเป็นห่วงมันรุนแรงจนแทบจะไม่มีสมาธิในการขับรถ เขาคิดว่า ถ้าหากมีคนอยู่ที่บ้านกับบีซักคน เขาจะไม่รู้สึกห่วงขนาดนี้ บียิ่งค่อนข้างผอมบาง มาป่วยอย่างนี้ เกิดเป็นไรหนักโดยที่ไม่มีใครอยู่บ้านซักคนใครจะช่วยมัน เขาเฝ้าถามตัวเองว่าทำไมใจเขาถึงร้อนรนเป็นห่วงบีจนแทบจะทนไม่ได้ อันที่จริงเขาก็รู้อยู่ว่าที่บ้านบีรักบีมาก ไม่มีทางที่จะทิ้งบีไปในขณะที่ป่วยแน่ ๆ คิดว่าแม่ต้องไปไม่นานตอนนี้อาจจะรีบกลับบ้านแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงบีขนาดนี้ และนี่เป็นโอกาสที่เขาจะได้อยู่กับน้องยุ้ยสองต่อสอง ซึ่งตลอดมาบีมักจะต้องมาเป็นเพื่อนเขาเสมอเวลาที่เขานัดกับน้องยุ้ย

!!!เขาไม่จำเป็นต้องห่วงบีมากนักก็ได้ใช่ไหม!!!  นี่เป็นสิ่งที่เขาพยายามบอกตัวเองขณะที่เดินไปที่หน้าโรงหนังเพื่อพบน้องยุ้ยตามนัด แต่ทำไมใจของเขามันไม่มีความสุขอย่างนี้นะ เอ๊ะ นั่นน้องยุ้ยยืนอยู่นั่น ทำไมเขาไม่รู้สึกดีใจที่เจอน้องหว่า ????

   "พี่บีดี เป็นอะไรคะ ทำไมทำหน้ายุ่งจัง พี่บีหละคะ? ยุ้ยถามพลางมองหาพี่บี ที่มักจะมากับพี่บีดีเสมอ

   "เอ่อ.... พี่บีไม่สบายมากครับ เมื่อเช้าพี่ไปรับพี่เขาลุกไม่ได้เลยบอกให้เราดูหนังกันเองครับ"   บีดีตอบพร้อมทั้งมองไปที่ใบหน้าอันแสนจะน่ารักของยุ้ย แต่ในสมองของเขากลับเห็นแค่ภาพเพื่อนรักที่นอนป่วยอยู่บนโซฟา จนไม่มีกะจิตกะใจอยากจะชวนยุ้ยคุยอะไร นี่เขาเป็นอะไร??

  "อ้าว เหรอคะ นี่เราต้องดูหนังกันสองคนเหรอ"  ยุ้ยพูดพลางเสหลบตาบีดีอย่างอาย ๆ และแอบใจเต้นตึ๊กตั๊ก จนเต้นระรัวราวกลองที่ถูกตีอย่างรวดเร็ว โอย!!!! อยู่กับพี่บีดีสองคนเหรอเนี่ย ตื่นเต้นจัง เราจะทำไงดีเนี่ย วางตัวไม่ถูกเลย

   แต่บีดีกลับละสายตาไปดูที่รายการหนัง พลางไล่ดูรายชื่อหนังที่น่าสนใจ เอ....เรื่องนี้ไอ้บีมันบ่นอยากดูนี่ เอาไว้ค่อยมาดูกับมันดีกว่า เอาเรื่องไหนดี เอ๊าะ... เรื่องนี้เข้าแล้ว เห็นไอ้บีเคยบอกว่าอยากดูมาก เออเอาไว้ทีหลังก็แล้วกัน เฮ้ย..... แล้วกรูจะดูเรื่องไรดีเนี่ย ไม่เห็นมีไรน่าดูเลยว่ะ......ฉับพลัน บีดีก็ตัดสินใจ หันไปบอกน้องยุ้ยว่า

   "น้องยุ้ยครับ น้องยุ้ยอยากดูหนังเรื่องอะไรครับ"   บีดีหันมาถามด้วยความ     รวดเร็วจนน้องยุ้ยงง ๆ ด้วยคิดตามไม่ทัน แต่ก็ชี้ไปที่หนังรักเรื่องหนึ่งด้วยท่าทางเอียงอาย บีดีเห็นแล้วพยักหน้า แล้วรีบวิ่งไปที่เคาท์เตอร์ขายตั๋วซื้อตั๋วด้วยท่าทางเร่งรีบ พร้อมกับรีบกลับมาที่ที่ยุ้ยยืนอยู่ ขณะที่ใกล้จะเดินมาถึงยุ้ย เขาก็ชะงัก และหันหลังกลับวิ่งไปที่ซุ้มขายน้ำและอาหาร ซื้อไส้กรอก โค้ก และป๊อบคอร์น มา 1 ชุดใหญ่ ถือเดินกลับมาที่ยุ้ยซึ่งยืนมองการกระทำอันรวดเร็วของเขาอย่างงง ๆ

    "น้องยุ้ยครับ พี่ซื้อตั๋ว ซื้อขนมที่ชอบมาให้แล้วนะครับ น้องยุ้ยดูหนังคนเดียวได้นะครับ พี่เลี้ยง เอาไว้คราวหน้าเมื่อพี่บีหายเราค่อยมากันอีก พี่ขอตัวรีบกลับก่อนนะครับ น้องอยู่คนเดียวไปก่อนนะครับวันนี้ นี่ครับตั๋วกับขนม ... พี่ไปก่อนนะครับ"
    "หา..."  น้องยุ้ยยื่นมือไปรับสิ่งของที่บีดีส่งมาให้อย่างงง ๆ ยังไม่ทันที่จะเอ่ยอะไร บีดีก็หันหลังและวิ่งจากไปอย่างรวดเร็วจนเธอตั้งสติพูดอะไรไม่ทัน นอกจากเพียงแต่คิดว่า

     ..ยุ้ยไม่ชอบกินป๊อบคอร์นและน้ำโค้กค่ะ คนที่ชอบกินคือพี่บีค่ะพี่บีดี...

แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 52 17:37:31

แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 52 17:34:15

จากคุณ	: tamar
เขียนเมื่อ	: 18 ก.ค. 52 17:21:14