ความคิดเห็นที่ 1   บทที่2 วรนุชเริ่มตั้งสติได้ เธอรวบรวมสติแล้วค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างช้า ตรงเข้าไปที่ห้องสุขศึกษาตรงหน้าของเธอ "อาจารย์คะ มาตรวจไข้หน่อยค่ะ" วรนุชเรียกหาอาจารย์ ----- เงียบ ----------------   ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา  วรนุชจึงเดินเข้าไปในห้อง  ไม่พบอาจารย์อยู่ในห้องนั้นซักคน  น่าแปลก เพราะปกติอาจารย์จะอยู่ในห้องนั้นคอยดูแลรักษานักเรียนตลอด  วันนี้เขาหายไปไหนกันหมด ในห้องแคบๆ อากาศไม่ค่อยถ่ายเท ไม่มีอะไรอยู่เลย ว่างเปล่า เหมือนไม่มีแม้แต่ลมพัดผ่านเข้ามา "อาจารย์คงออกไปที่ไหนกันล่ะมั้ง กลับดีกว่า" วรนุชบ่นพึมพำอยู่กับตัวเอง ว่าแล้วเธอก็เดินออกมาจากห้อง เธอเปิดประตูห้องออกไป ---------------- เปิดไม่ออก ----------------------------- มีใครล็อกประตูหรือเปล่า เมื่อกี้ยังเข้ามาได้อยู่เลย มันยังไงกันแน่ ใครกันนะ ที่เป็นคนล็อกประตู "มีใครอยู่ข้างนอกบ้างคะ ช่วยเปิดประตูให้ด้วยค่ะ  มีคนอยู่ข้างในค่ะ" วรนุชตะโกนร้องให้คนมาช่วย ------------------------- เงียบ ------------------------------------------- อากาศข้างนอกร้อนมากๆ น่าแปลกที่ตัวเธอกลับหนาว ขนเริ่มลุกซู่ บรรยากาศแปลก หายใจไม่ค่อยออก ระหว่างที่เธอกำลังสับสนอยู่นั้น อยู่ๆไฟก็ดับวูบลง เหมือนจะดับทั้งโรงเรียน เธอพยายามคลำหาที่เปิดไฟ  อยู่ไหนนะ ถึงจะมืด แต่ก็ไม่มืดมาก ยังพอมองเห็นอยู่เลือนลาง วรนุชนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง มองไปข้างล่าง เหมือนเห็นเงาอะไรซักอย่าง เธอถึงกับสะดุ้งเฮือก!! ................................................................................................ ในขณะเดียวกัน พลกำลังทำข้อสอบอยู่ เขาทำใกล้เสร็จแล้ว เหลืออีกเพียงข้อเดียวเท่านั้น โจทย์ถามว่า 1+2+3+4+.................+2000    คำตอบคือเท่าไหร่ สำหรับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรคงคิดว่านี่ต้องแสดงวิธีคิดยาว นำเลขมาบวกกันทีละตัว  แต่สำหรับพลไม่ใช่อย่างนั้น เขาเพียงแค่ใช้สูตรทางคณิตศาสตร์เล็กน้อย โดยการนำเลขมาบวกกันเป็นคู่ๆ 1000(1+2000) = 2,001,000   นำเลขตัวแรกคือ 1 บวกเลขตัวสุดท้าย คือ 2000 แล้วนำเลขตัวสุดท้ายมาหาร2แล้วคูณเข้าไป ในที่สุดเขาก็ทำข้อสอบเสร็จเป็นคนแรก เขานำข้อสอบไปส่งอาจารย์แล้วออกห้องสอบไปเป็นคนแรก คนอื่นๆยังคงอยู่ในห้องสอบ นั่งเคร่งเครียดกันอยู่หน้ากระดาษข้อสอบแผ่นนั้น "เหลือเวลา2นาที" อาจารย์พูด " วิระดา ยืนดีๆ !!! " "คราวหน้ามีสอบ ห้ามลอกกันอีกเด็ดขาด ถ้าไม่อยากโดนทำโทษ คราวหน้าโทษหนักกว่านี้แน่ๆ ใครอยากลองดีก็เชิญ" อาจารย์ขู่ วิระดาหน้าซีด แขนเริ่มเมื่อย ในที่สุดเสียงออดก็ดังขึ้น "หมดเวลา ได้แค่ไหนเอาแค่นั้น วางปากกา" อาจารย์พูดพร้อมกับเดินเก็บข้อสอบ จากคุณ : พู่กันลายหมอก เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 20:11:32

ความคิดเห็นที่ 2   เธอเดินตรงไปที่ห้องสุขศึกษาทันที และก็แน่นอนเธอต้องผ่านอาคารพละเก่าของทางโรงเรียน เธอเดินไปตามปกติ ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นกับ กาญจน์  เว้นแต่ว่า...... มันเป็นสิ่งที่ทำให้ตัวเธอต้องหยุดชะงักในทันที!! เสียงใครกำลังเรียกเธออยู่ 'กาญจน์ กาญจน์' กาญนจ์หยุดฟังเสียง  เธอหันหน้าไปตามเสียงนั้น  เสียงของใคร ใครกำลังเรียกเธออยู่  กาญจน์ยังไม่สนใจ หูคงจะฝาดไปนั่นแหละ ................................................................................................ บุคคลแปลกหน้าคนนั้นถอดกระดุมเสื้อนักเรียนของแอน ตอนนี้เธอขยับตัวไม่ได้แม้แต่น้อย  เหลือเพียงเกาะอกที่ใส่ไว้ข้างใน กับกระโปรงนักเรียน บุคคลแปลกหน้าอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาอุ้มตัวเธอไปหลังห้องสุขศึกษา   บุคคลแปลกหน้าทั้ง2 วางเธอลงในหลังห้อง และแล้วทั้งคู่ก็เดินออกไปจากตรงนั้น ทิ้งเธอนอนอยู่คนเดียว แอนนอนตัวแข็งด้วยความหวาดกลัว เขาทั้งคู่กำลังจะทำอะไรเธอกันแน่นะ กลับมาสู่ความเงียบสงบเหมือนเดิม บุคคลปริศนาทั้ง2คนนั้นหายเงียบไป ทิ้งเธอนอนอยู่คนเดียว เขาไปไหน ยังไงกันแน่ .............................................................................................. กาญจน์เดินมาถึงห้องสุขศึกษาเรียบร้อยแล้ว  แต่ตรงหน้าเธอกลายเป็นห้องที่ล็อกกุญแจอยู่ "อ้าว เป็นไปได้ยังไง ประตูล็อกเหรอ ปกติไม่เคยล็อกนี่นะ ไปไหนกันหมด" กาญจน์บ่นพึมพำอยู่คนเดียว ในขณะที่แอนเริ่มรู้สึกง่วงนอนขึ้นมา  ตาเริ่มปิดลงอย่างช้าๆ  ไม่! เราจะหลับไม่ได้ถ้าเราหลับ จะเกิดอะไรขึ้นกับต่อไปก็ไม่รู้ ต้องอดทนเอาไว้ กาญจน์เห็นห้องล็อกอยู่เธอก็คิดว่าแอนไม่น่าจะอยู่ในห้องนี้ เลยออกไปตามหาที่อื่น ............................................................................................... นักเรียนห้อง ม.5/1 ทุกคนเดินไปเรียนพละ สถานที่คืออาคารที่อยู่ตรงข้ามกับห้องสุขศึกษานั่นเอง ห่างกันประมาณ 50m "นักเรียนทุกคน มาถึงแล้วก็นั่งรอครูก่อน ครูจะไปเอายาที่ห้องสุขศึกษาซักครู่ รู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะ" อาจารย์พละพูด นักเรียนแต่ละคนนั่งรอกันอย่างเป็นระเบียบ อาจารย์ก็เดินตรงไปเอายาที่ห้องสุขศึกษา ก็พบว่า........... --------- ปิด -------- ล็อกกุญแจ --------- ห้องปิด ------------ เป็นไปได้ยังไง "ตั้งแต่อยู่มา ไม่เคยปิดเลยนี่นะ แล้วอาจารย์พิศมัยไปไหน ทำไมไม่มาเปิดห้องล่ะ" เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง จากคุณ : พู่กันลายหมอก เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 20:14:42

ความคิดเห็นที่ 3 หมดหรือยังคะ.... ขอบอกอีกครั้งนะคะ ถ้าลงครั้งละไม่ยาวเนี่ย ช่วยรวมหลายๆตอนไว้กระทู้เดียวกัน ถ้ากลัวเพื่อนๆไม่ทราบว่ามีตอนใหม่มา ลงของวันนี้เสร็จก็บอกไว้ท้ายคห. ว่า วันไหนจะมาลงใหม่ หรือไม่ก็ "รอ" ให้ได้เนื้อเรื่องที่เยอะมากพอประมาณ 5-6 หน้า A4 อย่างน้อย ค่อยมาตั้งกระทู้ทีนึง จะใช้ชื่อกระทู้ว่า ตอนที่ 1-20 อะไรก็ว่าไปค่ะ ที่กระทู้คุณโดนลบไม่ใช่คนอื่นเค้าเห็นว่าคุณไม่ตั้งใจแต่งนะคะ คนที่มาแสดงความเห็นทั้งแนะนำและตักเตือนคุณเค้าก็ตั้งใจบอกเหมือนกัน คุณอยากให้คนเห็นว่าคุณตั้งใจ คุณก็ต้องรับฟังสิ่งที่คนอื่นตั้งใจบอกคุณเหมือนกันค่ะ ถ้าเนื้อเรื่องมันสั้น เช่นในตอนที่แล้วมันสั้นมาก เพื่อนๆเค้าก็บอกว่าให้คุณมาลงต่อในกระทู้เดิมดีกว่า มีเหตุมีผลให้มาก็หลายรอบแล้ว คุณก็ยังดูเหมือนไม่สนใจ หรือไม่ "ใส่ใจ" ความตั้งใจของคุณก็มีค่าเท่าที่คุณให้คุณค่ากับความตั้งใจแสดงความเห็นของคนอื่นค่ะ จากคุณ : จริง เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 20:34:52

ความคิดเห็นที่ 4   แล้วก็ต้องเดินออกมาอีกคนหนึ่ง  คิดว่าไม่น่ามีใครอยู่ในห้องนี้  ก็แน่ล่ะ มันล็อกกุญแจอยู่นี่นะ ................................................................................................ และแล้วแอนก็ทนความง่วงต่อไปไม่ไหว  ต้องหลับตาลง  เธอหลับไปแล้ว อะไรจะเกิดขึ้นกับเธอต่อไปไม่มีใครรู้ได้ กาญจน์เดินไปที่ห้องอินเตอร์เน็ต เพราะรู้ว่าแอนเพื่อนของเธอชอบมาที่ห้องนี้  แอนเป็นคนติดอินเตอร์เน็ตมากๆ  ว่างเมื่อไหร่เป็นต้องไปเล่นทุกที กาญจน์เดินเข้าไปในห้องอินเตอร์เน็ต ไม่พบแอนอยู่ในนั้น เธอจึงเดินออกมา  ไม่รู้แล้วว่าต่อไปจะไปที่ไหนดี .............................................................................................. "เอาล่ะ มาเรียนต่อดีกว่า เมื่อกี้ครูจะไปเอายา  แต่อาจารย์พิศมัยปิดห้อง มีใครเห็นครูพิศมัยบ้างไหม" อาจารย์ถาม "อาจารย์พิศมัยเหรอครับ" พลตอบ "อาจารย์พิศมัยผมเพิ่งเห็นเขาเมื่อเช้านี้นะครับ ครูเขายังนั่งทำงานอยู่ในห้องสุขศึกษาอยู่เลย" "ช่างเถอะ เค้าคงมีธุระอะไรหล่ะมั้ง มาเรียนกันต่อเถอะ" อาจารย์พูด แล้วทุกๆคนก็เริ่มเรียนเทนนิสกันในอาคารนั้น  ไม่มีใครเคยเล่นมาก่อนเลยซักคน  มีแค่พลคนเดียวเท่านั้นที่เล่นกีฬานี้ได้ดี   พ่อเขาเคยเป็นนักเทนนิสมาก่อน พ่อเขาสอนเล่นอยู่บ่อยๆ ................................................................................................ แอนยังคงนอนหลับอยู่ ไม่รู้สึกตัวใดๆทั้งสิ้น  ตอนนี้เขาอยู่ในยานอวกาศลำหนึ่งของใครซักคน  ยานลำนั้นกำลังเคลื่อนตัวอยู่ในจักรวาลอันกว้างใหญ่ กำลังจะลงจอดที่ดาวซักดวงหนึ่ง แอนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเวลานั้นทันที  เธอยังขยับตัวไม่ได้ แต่มีความรู้สึกเหมือนหนาวๆ และตาของเธอมองไปเห็นบรรยากาศข้างนอก นี่มันอะไรกันนี่ เราอยู่ที่ไหน ยานอวกาศอย่างนั้นเหรอ และนั่นกำลังจะลงจอด   โลกนี่!!  ยานกำลังลงจอดที่โลก  ยังไงกันแน่  เธอออกมานอก โลกแล้วอย่างนั้นหรือ  แล้วนี่แอนกำลังจะกลับไปที่โลกอีกครั้งหนึ่ง ยังไงกันแน่ ก็กลับมาที่เดิม แล้วเมื่อกี้เขาพาแอนไปไหน จากคุณ : พู่กันลายหมอก เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 20:35:51

ความคิดเห็นที่ 5 บังเอิญเปิดกระทู้ที่บอกว่าลบไปค้างอยู่ เลยเอาความคิดเห็นของคนที่มาแสดงความเห็นในกระทู้เดิมมาแปะไว้ให้ที่นี่ด้วย ถ้ายังไงก็ช่วยใส่ใจคำแนะนำของเพื่อนสมาชิกที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ ในฐานะที่เอาเรื่องมาลงในถนนฯ การรับฟังความเห็นของคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เราพอใจหรือไม่พอใจ ตรงกับความเห็นของเราหรือไม่ เป็นสิ่งที่มีความสำคัญ ทั้งในการอยู่ร่วมกันและพัฒนาตนเอง จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 20:44:43

ความคิดเห็นที่ 6 ความคิดเห็นที่ 2     เฮ้อ ไม่รู้จะแนะนำอย่างไรแล้ว ติดไฟแดงไว้ก่อนแล้วกัน จากคุณ : scottie     เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 19:25:59 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 20:45:24

ความคิดเห็นที่ 7 ความคิดเห็นที่ 3     คุณพู่กันลายหมอกครับ ผมย้อนกลับไปดูกระทู้เก่าๆ เห็นเพื่อนๆ แสดงน้ำใจ แนะนำเรื่องความยาวของกระทู้ กันเยอะเหลือเกิน ทำไมกระทู้นี้ยังสั้นจุ๊ดอีกเหรอครับ ผมงงจัง คือมันมีเหตุผลนะ การที่ใครคนหนึ่งตั้งกระทู้สั้นๆ เยอะไปหมด มันก็ทำให้กระทู้ของ เพื่อนคนอื่นๆ ตกลงไปไว ทำให้เซิฟเวอร์ของพันทิปต้องทำงานหนักขึ้นโดยใช่เหตุ มีแต่ผลเสียกับคนส่วนใหญ่ การที่เขียนได้วันละนิดละหน่อย ไม่ใช่เรื่องแปลกพิสดาร หลายคนที่นี่ก็เขียนกัน แบบนี้ครับ แต่ก่อนที่จะตั้งกระทู้สักครั้ง เราก็จะรวมเนื้อหาให้ได้ความยาวที่เหมาะสม ประมาณหนึ่งก่อน แล้วค่อยมาตั้งกระทู้ เป็นการแบ่งปันน้ำใจให้คนอื่นที่ใช้พื้นที่ ร่วมกับเราน่ะครับ เปิดไปดูกระทู้เก่า เห็นคุณพู่กันสีหมอกเอ่ยรับทราบมาหลายครั้งเต็มที แต่ก็ยังลง ได้สั้นจุ๊ดเหมือนเดิมเลย ผมสารภาพว่าไม่เข้าใจจริงๆ ครับ เราช่วยกันแบ่งปันน้ำใจให้เพื่อนร่วมถนนนักเขียนคนอื่นๆ ดีมั้ยครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร)     เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 19:37:57 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 20:45:52

ความคิดเห็นที่ 8 ความคิดเห็นที่ 5     น่าจะแปะในกระทู้เิดิมนะครับ (สั้นเกินไป) นิดนึงนะครับ ข้อมูลตัวละครคราวที่แล้วมีผลต่อเรื่องราวรึเปล่าครับ ถ้าไม่มีผลก็ไม่น่าจะเขียน (ถ้าไม่แน่ใจว่านั่นถูกต้อง) เพราะถ้าผิดพลาดมันจะเกิดความไม่สมจริงขึ้นครับ จากคุณ : KTH (KTHc)     เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 19:42:16 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 20:46:15

ความคิดเห็นที่ 9   ยานลงจอดเรียบร้อยแล้ว แอนแกล้งหลับต่อไป บุคคลปริศนาทั้ง2คน ช่วยกันอุ้มแอนลงจากยานอวกาศของตน แอนลงมาสู่พื้นดิน เขาทั้ง2วางแอนลงบนพื้นดินในสนามหญ้า 'อะไรกันเนี่ย อากาศร้อนจัง ผิดปกติแฮะ  โลกที่เขาเคยอยู่มันไม่น่าที่จะร้อนถึงขนาดนี้นะ ถ้างั้น! ที่นี่มันที่ไหนกันแน่'  แอนคิดในใจ เธอแอบลืมตามามองพักหนึ่ง ธรรมชาติรอบๆตัวเธอเหมือนที่โลกหมดทุกอย่าง ที่สำคัญสนามหญ้าที่แอนนอนอยู่ในตอนนี้มันเป็นสนามหญ้าของโรงเรียนเธอ  เธอจำสถานที่นี้ได้เป็นอย่างดี เหมือนเดิมทุกอย่าง  เว้นแต่ว่า อากาศมันร้อนผิดปกติมากๆ ไม่น่าจะร้อนถึงขนาดนี้ แอนเห็นภาพสุดท้ายก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง เธอต้องทึ่ง เมื่อเห็นยานลำใหญ่ๆกลายเป็นเพียงแคปซูลเล็กเก็บใส่ในกระเป๋าของบุคคลปริศนาคนนั้น เขาเดินมาหาแอนอีกครั้ง แอนแกล้งทำเป็นหลับ และเขาก็อุ้มพาแอนไปไว้ในห้องๆหนึ่ง   ห้องสุขศึกษา  ห้องเดิมอีกแล้ว แอนแอบเปิดตาออกมามองเล็กน้อย แต่ห้องนี้มันยังไงกัน  โซ่เต็มไปหมด มีกรงเหมือนคุกนักโทษอยู่ด้วยข้างใน และทีสำคัญ มันกว้างมาก แขนทั้ง2ข้างของแอนถูกบุคคลแปลกหน้าคนนั้นจับล็อกเอาไว้ด้วยโซ่ ในลักษณะล็อกข้อมือทั้ง2ข้าง แล้วกางแขนออกติดไว้กับลูกกรงเล็กๆ จากคุณ : พู่กันลายหมอก เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 20:49:52

ความคิดเห็นที่ 10 ลงจบยังเนี่ย ถ้าหมดแล้ว ก็นังนับว่าสั้นอยู่ค่ะ แต่ว่าก็ดีกว่ามาที่ละสั้นจุ๊ดจู๋ จะบอกว่า .. อ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจ กาญจน์ไหน อยู่ๆ โผล่มา วรนุชจะเป็นเพศหญิงหรือชายแน่ เข้าใจว่าคุณกำลังเขียนฉากที่เกิดขึ้นคนละมิติ แต่ว่าลักษณะการนำเสนอมีผลกับการทำความเข้าใจนะคะ (แต่ละฉากสั้นเหลือเกินเชียว) อืม .. ไม่รู้ว่าคุณอ่านเยอะแค่ไหน อยากแนะนำให้อ่านเยอะๆ ค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 21:07:26

ความคิดเห็นที่ 11   ขณะเดียวกันกาญจน์มองดูนาฬิกาข้อมือของตน เห็นว่านี่ใกล้จะออดเข้าคาบต่อไปแล้ว  เธอจึงเดินขึ้นไปเรียนวิชาต่อไปที่ห้อง ฟิสิกส์ ระหว่างทางเธอแหงนขึ้นไปบนฟ้า เหลือบไปเห็นเดิมอีกแล้ว  เป็นวัตถุหนึ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง บินผ่านศรีษะของกาญจน์ไป  คราวนี้เธอเริ่มสงสัยแล้วว่า  อะไรกันแน่ที่บินผ่านไป  นกยังงั้นหรือ ไม่น่าจะบินเร็วถึงขนาดนี้นะ เธอเดินขึ้นไปห้องฟิสิกส์  อะไรกันนี่ห้องเรียนห้องนี้ล็อกอยู่อีกแล้ว  และเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครซักคนเดินตามมาข้างหลัง หันหลังไปดู    เพื่อนในห้องเรานี่เอง "อ้าว?   ห้องล็อกเหรอ  แล้วอาจารย์ไกรพลไม่สอนเหรอ" เขาถามกาญจน์ "น่าจะยังงั้นแหละ" กาญจน์ตอบ .............................................................................................. แอนกำลังถูกบุคคลปริศนาที่ใส่หมวกกันน็อกอยู่ ตึงแขนเอาไว้ติดกับโซ่ในลูกกรงเป็นตึงไม้กางเขน  ขาของเธอถูกล่ามด้วยโซ่หนักๆเหมือนนักโทษสมัยก่อน บุคคลปริศนาพวกนั้นเดินออกจากห้องไปอีกแล้ว  แต่คราวนี้ไม่ได้ล็อกห้อง เขาลืมเหรอ????    ในห้องเปิดประตูโล่งโจ้ง  แต่แอนโดนล็อกไว้แน่นไม่สามารถขยับตัวได้เลย เหมือนตอนนี้เเอนสามารถพูดได้แล้ว  เธอตะโนสุดเสียงให้มีคนมาช่วยเธอ "มีใครอยู่แถวๆนี้บ้างคะ  ช่วยหน่อยค่ะ  ช่วยด้วยยยยยยย" ------------ เงียบ -------------------------- ว่างเปล่า           ไม่มีอะไรเกิดขึ้น    เธอยังคงงงอยู่  เกิดอะไรขึ้นกับเธอ บุคคลปริศนาพวกนั้นเป็นใครกันแน่ จับตัวเรามาต้องการอะไรกันแน่ ............................................................................................... แล้วเสียงออดก็ดังขึ้นอีก  นักเรียน ม.5/1   เดินออกจากอาคารพละขึ้นไปเรียนวิชาเคมี อยู่ห้องใกล้ๆกับ ฟิสิกส์ ม.5/2 ที่โดนล็อกอยู่ตอนนี้ นักเรียน ม.5/2 นั่งกันอยู่หน้าห้อง  บางคนก็นำหนังสือขึ้นมาอ่าน บางคนก็นำมือถือขึ้นมาคุย  กาญจน์นั่งอยู่เฉยๆไม่รู้จำทำอะไร  คิดอยู่ว่า แอนหายไปไหน จากคุณ : พู่กันลายหมอก เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 21:09:40

ความคิดเห็นที่ 12   ยังไม่จบนะครับ แวะตอบคำถามก่อน #10   กาญจน์ไหน อยู่ๆ โผล่มา     กาญจน์เป็นเพื่อนแอนครับ    อยู่ๆโผล่มา   แน่นอนครับ  ก็เป็นฉากแรกที่ กาญจน์ปรากฎตัว   วรนุชจะเป็นเพศหญิงหรือชายแน่ วรนุชชื่อเล่นคือ แอน (คงไม่ใช่ผู้ชายแน่ๆ)    และอีกอย่าง ผู้ชายที่ไหนจะใส่เกาะอกล่ะครับ  ในคห.2ก็ระบุไว้อยู่ครับ ...................................................................................................... แก้ไขครับ จริงๆใน คห.2 รู้สึกจะลงข้ามไปเล็กน้อยนะครับ   จริงๆต้อง บอกก่อนว่า ออดเสียงดังขึ้น นักเรียน ม.5/2 เดินออกมาจากห้องเรียน ทุกๆคนต่างแยกย้ายกันเดินไปตามเพื่อนๆในกลุ่ม   มีแต่กาญจน์ที่แยกตัวออกมาเดินคนเดียว  เพราะเขาไม่รู้จักใครทั้งนั้น กาญจน์ไม่รู้จะไปไหน เลยคิดว่าจะไปหาแอนที่ห้องสุขศึกษา  ระหว่างทางเหลียวไปมองบนฟ้าพบวัตถุหนุ่งเหาะข้ามหัวเขาไปด้วยความเร็วสูง แต่เขาไม่มีได้สนใจอะไร ขออภัยครับ ลงข้ามไปหน่อย แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 52 21:35:06 จากคุณ : พู่กันลายหมอก เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 21:23:09

ความคิดเห็นที่ 13   จบบทที่2ครับ        ช่วยอ่านและวิจารณ์ให้ด้วยนะครับ จากคุณ : พู่กันลายหมอก เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 21:40:11

ความคิดเห็นที่ 14 ดิฉันก็คิดว่าแอนเป็นเพศหญิง แต่ดิฉันไม่สามารถเข้าใจว่าทำไมคุณถึงเขียนให้เป็นทั้งเขาและเธอ ถ้าแค่สรรพนามก็ยัง(ตั้งใจ?)ใช้ให้ไม่สื่อเช่นนี้ เรื่องยังตะกุกตะกักอยู่ หลายเรื่องไม่สมจริง (เคยบอกมาก่อนแล้วนี่) วิธีการนำเสนอ ก็ไม่ชวนให้ติดตามเรื่องได้ง่ายขึ้น นี่คือคำวิจารณ์ค่ะ และคงไม่ติดตามต่อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 52 01:05:16

ความคิดเห็นที่ 15 ยานบินไปที่โลกคู่ขนานเหรอ ถ้าเป็นงั้นไม่แน่ใจว่าแอนจะรอดรึเปล่า เพราะร่างกายเธอจะหนักขึ้น 10 เท่า (จากเดิม 45 kg จะเป็น 450 kg) อวัยวะภายในจะทนได้รึเปล่า จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 52 10:28:07

ความคิดเห็นที่ 16 ปกติไม่อ่านนิยายแนวนี้ แต่มันสั้นนะ เหมือนทุกคนบอก รวมมาให้มันได้เยอะกว่านี้แล้วค่อยโพสต์ มันเสียอารมณ์และอรรถรสพอสมควรนะ ตอนแรกงงว่าแอนกับวรนุชเป็นคนละคนกันรึเปล่า ปกติเวลาอ่านหนังสือ ถ้าเลือกที่จะกล่าวถึงด้วยชื่อไหนในฉากบรรยายก็น่าจะใช้ชื่อนั้น แต่นี่มีทั้งแอนและวรนุช และยังมีมาแก้ไขเพิ่มเติมว่าข้ามตอน  งงไปใหญ่ ทำไมไม่ไปแก้ไขในข้อความนั้นๆให้ถูกต้องเลย ไม่ใช่มาแปะเพิ่มแล้วบอกว่าข้ามตอน แต่ละฉากที่เกิดขึ้นตัดกลับไปกลับมาจนน่าเวียนหัว แม้จะเข้าใจว่า เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมๆกันหรือในเวลาเดียวกัน แต่มันสั้นจริงๆนะคะ ประมาณห้าหกบรรทัดเอง ถนนนักเขียนแห่งนี้ มีนักเขียนและนักอ่านมากมาย เราให้เกียรติทั้งคนเขียนและคนอ่านค่ะ ถ้าเอาเรื่องมาลงให้อ่านเพื่ออยากได้รับคำวิจารณ์แล้ว ควรจะยอมรับฟังคำวิจารณ์นั้นด้วยค่ะ แม้ว่าบางครั้งจะเป็นคำวิจารณ์ที่ไม่อยากฟัง ติเพื่อก่อ ทั้งนั้นค่ะ ไม่ได้จะตั้งแง่กับนักเขียนหรอกค่ะ จากคุณ : ต้นอ้อสีม่วง เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 52 11:00:32