ความคิดเห็นที่ 2 |
เพื่อน ๆ อีก 6 คนในกลุ่ม ต่างก็พยักหน้า เห็นตรงกันว่าน่าจะลองเล่นดู ไอ้เจ้าเพื่อนซี้น้องชายผม จัดแจงหากระดาษปฎิทินมาฉีก ตีตาราง เขียนตัวอักษร ก-ฮ ตัวเลข 0-9 และก็มี คำว่า ใช่ กับ ไม่ใช่
พร้อมด้วยแก้วน้ำเล็ก ๆ อีก 1 ใบ และเดินออกไปจุดธูปไหว้เรียกวิญญาณตรงสนามหญ้าหน้าหอพัก เพื่อนในกลุ่มที่เหลือทั้งหมด 7 คน ก็มานั่งล้อมวงแผ่นกระดาษกันกลางห้อง รอเจ้าเพื่อนซี้กลับมา
เป็นประธานในพิธี เรียกวิญญาณเข้าสู่แก้ว
ตอนที่เล่นกันนั้น ประมาณ ตี 1 ตี 2 น้องผมมันบอกตอนนั้นเงียบมาก ตัวมันเองก็กลัวมาก ไม่อยากจะเล่นเท่าไหร่ แต่ด้วยกลัวเสียฟอร์ม เลยจำใจต้องเล่นกับเพื่อน ๆ
ทุกคนเอานิ้วชี้มาจิ้มที่แก้ว เจ้าเพื่อนซี้ก็เริ่มถามเลยว่า มีวิณญาณเข้ามาอยู่ในแก้วใช่แล้ว หรือไม่ ถามจบ แก้วก็ค่อย เลื่อนวิ่งไปที่คำว่า ใช่ ตอนนั้นน้องผมมันเริ่มกลัวแล้ว คิดในใจว่า ชิหาย มาจริงหรอวะเนี้ย แต่อีกใจก็คิดว่า ต้องมีใครซักคนในกลุ่มดันแก้วแน่ๆ
เจ้าเพื่อนก็ถามต่อว่า ชื่ออะไร แก้วก็ค่อยๆ เลื่อนไปทีละตัวไปที่ ตัว น หนู ไม้หันอากาศ และ ท ทหาร ชื่อนัท ไอ้น้องผมมันบอก ไม่รู้นึกไง ถามเล่น ๆ ดูว่า "แล้วมาทำไมครับเนี้ย" ถามจบ
แก้วก็นิ่งไม่ขยับไปไหนเลย ไอ้เพื่อนซี้น้องผมก็ว่า " เห้ย มรึงถามงี้ได้ไงวะ เด้วเค้าก็โกรธหรอกมรึง" บรรยกาศตอนนั้น น้องผมมันว่า เริ่มไม่ค่อยจะดีแล้ว มันบอกรู้สึกได้ ว่า สงสัยจะมีมาจริงๆ
แล้วจู่ ๆ ไอ้เพื่อนคนนึง ก็ลุกพรวดออกจากกลุ่ม โวยวายว่า "เชี้ย เอ้ย กูเห็นใครไม่รู้แว๊บ ๆ เดินผ่านหน้าต่าง"
เพื่อนคนอื่น ๆ ในกลุ่มก็ลุกกระเด้งออกจากกลุ่มที่ล้อมวงกันหมด ตอนนั้น ทุกคนกลัวกันหมด ต่างก็พูดว่า "อย่าล้อเล่นกันแบบนี้นะเว้ย"
เจ้าน้องชายผมมันกลัวมาก แต่ใจดีสู้เสือบอกว่า "เห้ยกูว่าไม่มีไรหรอกพวกเมิง คิดมาก กูว่าแยกย้ายไปนอนกันดีกว่า เลิก ๆ เด้วเช้าไม่ตื่นกันหรอกเมิง"
คืนนั้นกว่าน้องผมมันจะหลับได้ มันบอกล่อไปเกือบเช้า แต่คืนนั้นก็ไม่มีไรเกิดขึ้นอีกจนมันหลับไป ผ่านไปหลายวันก็ปกติเหมือนทุกวัน ไม่มีเหตุการณ์ไรเกิดขึ้น จนน้องผมลืมเรื่องคืนนั้นไปแล้ว
เย็นวันศุกร์ เด็กหอทุกคนก็จะแยกย้ายกลับบ้านกัน รวมถึงเจ้าน้องชายผมด้วย ราว ๆ ซักบ่าย 3 โมงเย็น เพื่อน ๆและตัวมันเอง ก็เดินออกมาจะขึ้นรถสองแถวที่หน้าวิทยาลัย เพื่อไปต่อรถบัสกลับบ้าน
มันบอกว่ารู้สึกเหมือนว่าจะลืมอะไรบางอย่าง มันก็งง ๆว่า ไม่ได้ลืมไรนี่หว่า แต่ก็มึน ๆ เดินกลับไปในหอพัก เข้าห้องไป ก็งง ๆ ว่า กูจะเข้ามาเอาไรวะเนี้ย
กูไม่ได้ลืมไรนี่หว่า เพื่อน ๆ ก็ขึ้นรถไปกันหมดแล้ว พอมันตั้งสติได้ก็เลยรีบเดินออกจากห้องจะไปขึ้นรถกลับบ้าน เพราะมันจะเย็นมากไปกว่านี้
เพื่อน ๆ ก็ไปกันจนหมดแล้ว รอซักพัก รถสองแถวก็มา ตอนนั้นมันบอกรู้สึกปวดตรงช่วงหัวไหล่กับคอมากๆ แต่มันก็คิดว่าสงสัยจะเล่นบอล หนักไปหน่อย หรือไม่ก็นอนตกหมอนหรือเปล่า ไม่ได้สนใจไรมาก จนมาถึงสถานีที่จะต่อรถบัส ขึ้นรถเสร็จ ด้วยความเพลียบวกกับรู้สึกมึน ๆ ก็เผลอหลับไป หลับไปซักแป๊บ ตื่นขึ้นมา มันก็ว่า เอ กูขึ้นรถผิดคคันป่าววะเนี้ย ทำไมทางมันไม่คุ้นเลยวะ
มันเลยถามกระเป๋ารถว่า "พี่ ๆ คันนี้ไปไหนครับ" "อ้าว น้องตะกี้ที่จ่ายตังค์พี่ น้องบอกไปลงบางบัวทอง ไม่ใช่รึ" กระเป๋าถามแบบงง ๆ
น้องชายผมมันก็งงว่า ไรวะ กูขึ้นรถผิดได้ไงวะเนี้ย แล้วตอนจ่ายตังค์ค่ารถก็ยังเสือกบอกจะไปลงบางบัวทอง นั่งมาซะไกลแล้วด้วย ช่างมันวะ เด้วไปลงบางบัวทอง แล้วค่อยไปต่อเอาอีกทีละกัน
มันก็นึกขึ้นได้ว่า ผมอยู่ กรุงเทพนี่หว่า เออ เด้วต่อรถไปหมอชิตแล้วนั่งรถเมลล์มาหาผมดีกว่า
มันบอกตลอดทางที่นั่งรถ รู้สึกแปลก ๆ คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ มากๆ ซึ่งปกติไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย มันติดเพื่อนซะมากกว่า พอมาถึงกรุงเทพ มันก็โทรเข้ามือถือผม แต่วันนั้น แบตผมดันหมด วันศุกร์รถติดจะตาย ผมยังไม่ถึงบ้านหรอก ถึงมันมาหาก็ไม่เจออยู่ดี
บ้านผมและน้องอยู่อยุธยาครับ แต่ผมมาทำงานและพักอยู่บ้านน้าในกรุงเทพ เจ้าน้องชายผมเมื่อโทรหาผมไม่ติด ก็ คิดขึ้นได้ ว่า แล้วกูจะมาหาพี่กูทำไมวะ ก็นั่งรถกลับบ้านดิวะ รถเมลล์มามันก็รีบวิ่งแน่บ ขึ้นทันที ตอนนั้นเย็นมากแล้วเกือบจะทุ่มแล้ว มาถึงบ้าน เกือบสองทุ่ม
พอมาถึงบ้าน พ่อกับแม่มันถามว่าทำไมกลับมาซะเย็นขนาดนี้ ออกจากวิทยาลัยมากี่โมง ด้วยความที่เหนื่อย และเพลีย ตัดบทไปว่า นั่งเล่นกับเพื่อนจนเพลินเลยออกมาเย็นแล้ว มันบอกว่า แปลกมาก มาถึงบ้านพอเดินเข้าบ้านเท่านั้นหล่ะ อาการปวดไหล่ ปวดคอ หายไปเฉย ๆ ก็ไม่ได้คิดไรมาก กินข้าวกินปลา นอนดูทีวี
ปกติที่บ้านผม ออกจะบ้านนอกหน่อย ห้องนอนก็มีกัน แต่จะไม่นอน ชอบมานอนดูทีวีกันกลางบ้าน เพราะมันเย็นสบายดี รวมถึงผมและอาผมที่จูนติดกับวิญญาณอยู่บ่อย ๆ
ผมจะกลับมาบ้านทุกอาทิตย์อยู่แล้วครับ วันรุ่งขึ้น วันเสาร์ ผมมาถึงบ้านตอนบ่าย ๆ วันนั้น อากาศครึ้ม ๆ ท่าทางฝนจะตก มาถึง เจ้าน้องชายผมก็ชวนออกไปข้างนอกทันที มันว่า ขี่มอไซต์ไปหาไรกินกันดีกว่า จะได้หาเรื่องคุยกันด้วย มันชวนไปไหน ผมไม่เคยปฏิเสธอยู่แล้ว แต่วันนั้นไม่อยากไปเลย อีกอย่าง ท่าทางฝนก็จะตกด้วยละม้างครับ เลยบอกมันไปว่า ขี้เกียจวะ พรุ่งนี้แล้วกัน เด้วเลี้ยง ๆ วันนี้ ไม่อยากไปไหนน่ะ
โชคดีจริง ๆ ที่วันนั้นผมไม่ยอมไปกับน้องผม ไม่งั้นอาจจะเกิดเรื่องร้าย ๆ อะไร ก็ไม่รู้ได้....
แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 52 12:22:06
| จากคุณ |
:
tle  
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 ก.ค. 52 12:48:19
|
|
|
|
