ความคิดเห็นที่ 1   ในขณะที่รถของเรากำลังเล่นอยู่บนถนนสายหลัก   สองข้างทางเต็มไปด้วยรถบรรทุกของทางกองทัพจอดเรียงราย “ปฏิบัติการครั้งนี้มีกำลังทหารเข้าร่วมเยอะจังเลยนะค่ะ” เมโรเดียกล่าวขึ้นขณะมองไปยังข้างทาง “ทางกองทัพต้องการที่จะบุกยึดเมือง มาเร็นโต้ คืนนะครับ” เอ็ดกล่าวขึ้น “กองกำลังของจักรวรรดิที่ประจำการอยู่ที่เมืองนั้นบัญชาการโดย จอมพลเกนท่อม รังแคล วันเฟร่า” “จอมพลเกนท่อม รังแคล วันเฟร่า เป็นกรงเล็บของจักรวรรดิยุโรปเหนือ การทำสงครามครั้งนี้จะต้องมีผู้บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมากอย่างแน่นอน  และเราก็อาจจะพ่ายสงครามในครั้งนี้” ผมกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา   พวกเรากลับมาถึงแนวรบ  ทหารทุกนายในหน่วยกำลังเร่งรีบเตรียมพร้อมสำหรับการบุกในคืนนี้ ขณะเดียวกันมีพลทหาร รูปร่างเล็กนัยตาสีดำ ผมสีดำไว้ผมสั้น วิ่งมาทางผม “เตรียมของที่จะใช้ในการประชุมวางแผนเรียบร้อยแล้วครับ” เขาพูดปนด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ “ขอบใจมาก  วอดิโอ้” “ไปแจ้งทุกคนให้มารวมพลนะ” “ครับสิบเอกคาร์ล” เขาพูดด้วยสีหน้าที่แจ่มใส และก็วิ่งหายไป “มีเด็กอยู่ในหน่วยด้วยหรือค่ะ?”เมโรเดียกล่าวขึ้น “พลทหาร วอดิโอ้ เลวอลาดิโอ้ เขาสมัครเข้าประจำการในกองทัพด้วยความรักชาติสุดๆจนเจ้าหน้าที่ต้องใจอ่อน  ยอมให้เขาเข้าประจำการ” “ถึงแม้ว่าเขาจะอายุแค่ 16 ปี แต่ก็ฉลาดและมีความพยายามเป็นเลิส   ที่สำคัญยังมีมนุษย์สัมพันธ์อีกด้วยนะครับ    เข้าประจำการวันแรกก็ทำให้ทุกคนยอมรับในตัวเขาได้แล้ว” “งั้นเหรอค่ะ”เธอกลับพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยแจ่มใส “ทำไมเธอถึงได้มีสีหน้าอย่างนั้น”ผมคิดในใจ หลังจากนั้นทุกคนก็เข้าประชุมวางแผนการรบ “ทหารทุกนายคืนนี้เราจะบุกเข้ายึดเมืองมาเร็นโต้  อย่างที่ทุกคนทราบกันดีกองกำลังของจักรวรรดิที่ประจำการอยู่ที่เมืองนั้นบัญชาการโดย จอมพลเกนท่อม รังแคล วันเฟร่า ที่มีฉายาว่ากรงเล็บของจักรวรรดิที่สามารถถล่มกองพลรถถังที่42 ของกองทัพจักรภพได้อย่างราบคาบในเวลาไม่กี่ชั่วโมง   แต่ผมขอให้ทุกคนในที่นี้สู้อย่างสุดกำลัง และขอให้รอดปลอดภัยกลับมาโดยสวัสดิภาพกันทุกคน ขอเชิญสิบโทเอ็ดวาร์ด มุนช์มาอธิบายแผนการณ์”ผมกล่าวจบและถอยหลังออกมา ผมกวาดสายตาไปโดยรอบแต่ไม่เห็นเมโรเดียอยู่ในที่ประชุม ผมเดินออกมา และตามหาสิบตรีเมโรเดีย แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 52 20:12:46 จากคุณ : nadashiko (nadashiko) เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 20:10:58

ความคิดเห็นที่ 2   ผมเดินไปบริเวณที่จอดรถถังเห็นสิบตรีเมโรเดีย นั้งอยู่จึงเดินเข้าไปหา “มานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่”ผมกล่าวขึ้น สิบตรีเมโรเดียมีท่าทางตกใจแล้วหันมา... “ถ้าเธอไม่อยากไปรบก็ไม่ต้องไป  ก็ได้นะ” “ฉันไม่ได้ไม่อยากไปรบนะค่ะ” “ถ้าเธอไม่ได้ไม่อยากไปแล้วทำไมถึงไม่เข้าประชุมล่ะ” “ฉันอยากไปนะค่ะแต่ว่าฉันกลัว...” เธอพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดี “เธอกลัวอะไร?” “ฉันกลัว....................................ฉันกลัวตัวเอง!” “เธอหมายความว่ายังไงที่ว่ากลัวตัวเอง” “ฉันเห็นนะค่ะ”  เธอกล่าวขึ้นน้ำตาของเธอเริ่มไหลรินออกมา “ตอนนั้นถึงแม้ว่ามันจะเลือนลาง  แต่ฉันเห็นภาพรถถังที่ถูกทำลาย  ทั้งภาพของคนที่ตาย” “ใบหน้าของพวกเข้าก่อนที่จะตายช่างเต็มไปด้วยความหวาดกลัว”เธอกล่าวทั้งน้ำตา ผมนั่งลงแล้วกล่าวกับเธอ “แต่เธอก็ได้ช่วยชีวิตอีกหลายชีวิตเอาไว้” “แต่ว่าฉันก็ได้พรากหลายชีวิตไปนะค่ะ”เธอหันมามองผม น้ำตาของเธอไม่หยุด “การที่เราจะช่วยชีวิตใครในสงคราม......” ผมนิ่งไปซักพัก “ .ก็หมายความว่าเราต้องฆ่าใครอีกหลายคน” “แล้วทำไมเราต้องฆ่าด้วยละค่ะ” “หากเราไม่ฆ่าคนที่เราอยากจะช่วยก็จะถูกฆ่า   รวมทั้งตัวเราเองด้วย” “อาจน่าขัน    แต่มันเป็นไปไม่ได้ในสงครามที่เราจะปกป้องให้ทั้งคนที่จะฆ่าเรา  คนที่เราจะปกป้อง และตัวเรา อยู่รอดปลอดภัยได้ทั้งหมด” ผมกล่าวและหันไปมองหน้าของเธอ “แต่เธอจะต้องทำได้.......แน่นอน” ผมเอื้อมมือไปปาดน้ำตาของเธอ รอยยิมปรากฏอีกครั้งบนใบหน้าอันงดงามของเธอ “ค่ะฉันจะพยายาม” ผมค่อยๆประครองเธอให้ลุกขึ้นยืนและพาเธอเดินกลับที่ประชุม ------------------------------จบบท-------------------------------------- จากคุณ : nadashiko (nadashiko) เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 20:13:57

ความคิดเห็นที่ 3   บทพูดเยอะเกินไป ควรมีบทบรรยายบ้าง อาจจะบรรยายอาคาร สภา่พชีวิต ที่มาที่ไป ของสงคราม งานจะดูกลมกล่อมเพิ่มขึ้น จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 15:35:28