ความคิดเห็นที่ 1 จึ๋ย โผล่ที่ไหน ทำไมมืดจังครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 19:24:02

ความคิดเห็นที่ 2 แล้วมองเห็นได้ไงอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 21:18:30

ความคิดเห็นที่ 3 0.0 แหะๆ อันนี้ก็ไม่ทราบอ่าค่ะ แล้วแต่จินตนาการของผู้แต่ง เดี๋ยวจะรีบไปบอกให้เค้ามาตอบให้นะคะ จากคุณ : หมูน้อยซ่าส์ (หมูน้อยซ่าส์) เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 11:20:27

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อนิยายค่ะ ................ ในขณะนั้นเองอยู่ๆ ก็ปรากฏกลุ่มก้อนของแสงสว่างตรงหน้า ค่อยๆก่อตัวขึ้นเป็นรูปเป็นร่าง เมือเพ่งมองดูดีๆแล้วก็ทำให้ทราบได้ว่ามันเป็นตัวอะไร "แมว...เหรอ?"ทันใดนั้นเอง พอยูมินะพูดจบปุ๊ป แสงสว่างก็สว่างจ้าขึ้นปกคลุมพื้นที่ ที่เมื่อครู่ดำมืดอยู่ให้สว่างขึ้ นแต่มันก็สว่างจ้าและรวดเร็วเกิน ไปจนทำให้ ทำใจรับไม่ทันจนต้องร้องด้วยความตกใจ "อ๊ากกกกกก" "โป๊ก!!" "อู้ย!! เจ็บๆๆ อะ...อ้าวที่นี้มันห้องเรียนนี้หว่า"ยูมินะลืมตาขึ้นอีกครั้งพร้อมๆความเจ็บบนศีรษะ เพราะโดนโขกด้วยสันหนังสือเรียนประวัติศาสตร์เล่มหนาเพื่อเรียกสติ จึงทำให้เขารู้ว่าตอนนี้เขาอย่ในห้องเรียน "ใช่จ้า ที่นี้มันห้องเรียนแล้วก็เป็นชั่วโมงเรียนของครูด้วย!" "กึ๋ย!! อะ....อาจารย์" "จ้า"คำตอบรับ สีหน้าที่เก็บความรู้สึกไว้อย่างเต็มที่ แต่ว่าที่ใบหน้าเหมือนถูกเขียนฟ้องว่า "โกรธสุดๆ"ไว้ด้วย" ไม่ทราบว่าครูสอนได้น่าเบื่อมาก ขนาดต้องนั่งหลับในห้องจนต้องละเมอร้องลั่นห้องแบบนั้นด้วยเหรอ" "อะ...เออ...คือว่ามัน..."ยูมินะหน้าซืดทันที พลางคิดว่าขนาดฝันแบบนั้นยังน่ากลัวน้อยว่าอาจารย์ที่อยู่ตรงหน้าหลายเท่า "ไม่ต้องมาแก้ตัว ออกไปยืนหลังห้องเดี๋ยวนี้!แล้วก็คัดลอกเนื้อหาของชั่วโมงนี้ให้ครูห้าชุด" "ครับ..." ยูมินะเสียงจ๋อยลงทันทีและก็กลายเป็นที่ขบขันของเพื่อนๆในห้อง แต่แล้วทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบอีกครั้งจนหมดคาบเรียนของวัน "เฮ้!! ยูมินะกินอะไรมาวะ ถึงกล้าที่จะหลับในชั่วโมงประวัติศาสตร์แถมร้องสะดังขนาดนั้น" "เฮ่ย!! ...แบบว่า"ยูมินะถอดหายใจเมื่อถูกถามหลังจากที่กลับมาจากส่งรายงานสุดโหดแล้วกลับมา ประจำที่นั่งของตน แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไรเพื่อนอีกคนก็พูดขึ้น "แบบนั้นเขาไม่เรียกว่า"กล้า"แต่เขาเรียกว่า "บ้า"ซะมากกว่านะ เฟอรุส" เฟอรุส หรือชื่อเต็มๆว่า เฟอรุส เบริซ่า เขาคือเพื่อนอีกคนที่สนิทสนมกับยูมินะ ซึ่งดูจากภายนอกแล้วเป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาดีมีผมสั้นสีบรอน ตาสีเหลืองอำไพ และจัดได้ว่าเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆในโรงเรียน แต่กระนั้นก็ใช่ว่าเพื่อนอีกสองคนจะหน้าตาไม่ดี เพราะว่าส่วนของมิอา ก็ป๊อปและเป็นที่หมายตาของหนุ่มๆเหมือนกัน และไม่แพ้กันยูมินะก็มีคนแอบปลื้มอยู่ถึงจะไม่มากเพราะด้วยหน้าและนิสัยขี้ เล่นออกจะตลกและเป็นกันเอง แต่จะติดตรงที่ว่าตัวยูมินะเองที่ไม่รู้เรื่องนี้ เพราะคำเพียงคำเดียวที่เป็นนิสัยที่แก้ยังไงก็ไม่หาย คำๆนั้นคือ "ซื่อบื่อ" "น้อยๆหน่อยทั้งสองคน คนเขากำลังเซ็ง" "ว่าแต่ว่าแกฝันอะไรวะเนี่ยถึงได้ร้องซะลั่นห้องขนาดนั้น ซึ่งปกติแล้วหลับสนิทไม่ค่อยมีเสียงเล็ดรอดออกมาสักแอะ" เฟอรุสพูดไม่พูดเปล่า เขายื่นหน้าเข้าหาพร้อมกับส่งสายตาคาดคั้นที่เต็มไปด้วยคำถาม โดยมี มิอาเป็นแนวร่วมที่ยืนกอดอกเป็นฉากหลังด้วยท่าทีเห็นชอบเต็มที "นั้นสิ ย่ะ นายต้องเล่ามาเดี๋ยวนี้" "เอ่อ....คือว่า....."ยูมินะอ้ำอึ้งอยู่พักหนึ่งเหมือนคนกำลังคิดอะไรอยู่ จนมิอาเริ่มหงุดหงิด "อะไรย่ะ รีบๆเล่ามาสิ" "แบบ ว่า....เอ่อ....มันลืมไปแล้วล่ะ"ยูมินะสูดหายใจอีกครั้งก่อนที่จะตอบแบบ อ้ำอึ้งไป เมื่อเพื่อนๆได้ฟังคำตอบที่แสนรอคอยก็ทำให้ถึงกับอึ้ง ก่อนที่มิอาจะเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้พร้อมระเบิดอารมณ์ฉุนกึก เพราะว่าผิดหวังในคำตอบ ในความซื่อบื่อของคนตรงหน้าพร้อมความความงี่เง่าของตนที่หวังคำตอบดีๆ เธอตรงดิ่งไปตรงหน้าขณะเดียวกันก็ตบโต๊ะตรงหน้ายูมินะอย่างแรงเพื่อระบาย อารมณ์ แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกไป ก็ต้องหยุดทุกอย่างลงเพราะเสียงหัวเราะลั่นของเพื่อนอีกคนที่ระเบิดออกมา "ฮะฮะฮะ!....อุ๊ย! ขอโทษแบบว่ามันตลกดีอะ"เฟอรุสกลั้นหัวเราะทันทีเมื่อเจอสายตาอาฆาตจากเด็กสาว "พวกนายนี้ตลกดีเป็นบ้าเลย คิดถูกจริงๆที่เป็นเพื่อนกับพวกนาย" "เอ่อ.....โทษทีที่พวกฉันตลก"ยูมินะตอบแบบเคืองๆ "เอาน่าๆ อย่าน้อยใจดิ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้วันหยุดพวกนายมีโปรแกรมจะไปไหนหรือเปล่า" "พอดีพรุ่งนี้มีอะไรอยากจะไปซื้อนิดหน่อย"ยูมินะตอบ "น่าเสียดายจัง... แล้วเธอละ มิอา" "ฉันเหรอ.... ว่างอยู่แล้วมีธุระอะไรหรือไง"มิอาตอบ "พอดีทางบ้านจะไปเที่ยวทะเลกัน ฉันเลยจะมาชวนพวกนายไปด้วย แต่ว่าเมื่อยูมินะไม่ว่างงั้นก็เหลือแต่ มิอา เธอจะว่ายังไง" "โอเคอยู่แล้ว" "งั้นพรุ่งนี้สิบโมงหน้าสถานีรถไฟ" "ได้!" "แล้วเจอกัน" พอพูดจบทุกคนก็ทำท่าจะแยกย้ายกลับบ้าน แต่ว่าตอนนั้นเอง " เดี๋ยวก่อน" อยู่ๆยูมินะก็ร้องเรียกขึ้นมา " มีอะไรเหรอ? " "คือว่า มีอะไรอยากจะถามสักหน่อย ออกจะเป็นคำถามที่แปลกอยู่คือว่า..." "ก็ลองถามมาสิ"เฟอรุสเปิดประเด็น "พวกนายมีความฝันว่าอยากทำหรืออยากเป็นอะไรบ้างไหม ?" "วันนี้ยูจังถามแปลก&"มิอาอุทานขึ้น ทางยูมินะก็ซึมไปเหมือนกัน ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้ถามออกไปได้ไงยิ่งนึกก็ยิ่งอยากกระโดดเตะปากตัวเองซะ เหลือเกิน "ถ้าเป็นฉันก็อยากจะไปเที่ยวรอบโลก แล้วก็มีกิจการดีๆ สุดท้ายก็จบด้วยการ...."พอเฟอรุสพูดถึงตอนนี้ก็แอบชำเลืองที่มิอาเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัว "ส่วนฉันอยากจะเรียบจบสูงๆแล้วก็จบไวๆ จากนั้นก็หางานดีเพื่อจะได้ช่วยแม่ที่ทำงานอยู่คนเดียวนะ" มิอา ตอบ "งั้นเหรอ" ยูมินะเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับสายตาที่ดูเศร้าเล็กน้อย แต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้เลย แต่ไม่ทันทีที่ใครจะสังเกตเห็นทุกอย่างก็เป็นปกติเพราะเสียงเรียกสติของมิอา ดังขึ้น "ทำไมเหรอ ยูจัง" "ปล่าๆไม่มีอะไร เอาเป็นว่าเรารีบกลับกันเถอะไม่งั้นกว่าจะถึงบ้านก็มืดค่ำพอดี"ยูมินะพูดจบก็ลุกขึ้นออกจากเก้าอี้ทันทีพร้อมกับคว้ากระเป๋าสะพายข้างที่จัด เตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วออกเดินจากห้องไปแต่ก่อนหน้าจะออกจากห้องก็ หันหน้ากลับมาอีกครั้งแล้วพูดขึ้น "นายก็พยายามเข้าละเฟอรุส" คำพูดทิ้งท้ายกับคำถามและอาการก่อนหน้านั้นมันก็เพียงพอที่จะทำให้เพื่อนอีก สองคนถึงกับงุนงง แต่ดูเหมือนมิอาจะตั้งสติได้ก่อนจึงรีบตะโกนตามหลังพร้อมรีบวิ่งตามออกไป "เดี๋ยว! รอด้วย! ฉันกลับด้วย!" เสียงตะโกนกับเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไปทำให้รู้ถึงความเร็วของเด็กสาวที่วิ่ง ตามออกไป หลังจากนั้นเฟอรุสก็พูดขึ้นมาเบาๆ .......... มีต่อจ้า ตัดทีละท่อน กลัวยาวเกิน^^" แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 52 12:05:02 แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 52 12:04:17 จากคุณ : หมูน้อยซ่าส์ เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 12:03:44

ความคิดเห็นที่ 5 ต่อนิยายจ้า .......... " ;ที่เรื่องเพื่อนละรู้ดีนักนะ แต่เรื่องของตัวเองกลับไม่รู้อะไรเลย ให้ตายสิหมอนี้" ขณะเดินทางกลับบ้าน หลังจากโดนมิอาลากไปไหนมาไหนจนเย็นมาก ตัวของยูมินะเองได้คิดทบทวนถึงคำถามที่ตนเองถามเพื่อนๆเมื่อช่วงก่อนแยกย้าย กลับบ้านจนไม่ได้สนใจเลยว่า มิอา เธอจะพูดอะไรไปบ้าง ว่าทำไมได้ถามแบบนั้นออกไป แต่เมื่อลองย้อนกลับมาถามตัวเองกลับได้คำตอบที่ค่อยข้างต่างจากคนอื่นที่ฝัง ลึกอยู่ที่ก้นบึ้งของความคิด แต่ทว่าก็ไม่อาจจะบอกใครได้ว่าตัวเขานั้นออกหลุดออกจากโลกที่เป็นอยู่ตอนนี้ " ว่าแต่ว่าน้ายูเรียนี้เป็นแบบนี้ประจำเลยพอกังวลขึ้นมาชอบ เก็บมาคิดอยู่คน เดียว จะตัดสินใจได้ก็ปาเข้าวันสุดท้ายประจำ อ๊ะ!! อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับน้ายูเรีย" " ......" " บอกแล้วๆ ว่าไม่ต้องเป็นห่วงผมโตแล้วหายห่วง.....อา!เสร็จสักที" ยูมินะพูดจบก็เป็นอันจัดการเช็ดจานใบสุดท้ายแล้วเก็บเข้าที่เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกมา แต่เมื่อมองไปยังผู้เป็นน้าที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหารที่มองมาด้วยความ กังวล เห็นแบบนี้แล้วจึงได้แต่ถอนหายใจกับความหัวแข็งแบบเด็กๆของคุณน้าวัย ยี่สิบปลายๆ " คิดมากๆ แต่ถ้าไม่ไปผมจะโกรธน้าจริงๆด้วย" " แต่...." " ไม่ มีแต่ โกรธจริงๆด้วยถ้ายกเลิกขึ้นมาดื้อๆ ผมนะโตพอที่จะจัดการทุกอย่างได้แล้วอีกอย่างถ้ามิอารู้เข้า ไม่สิ รายนั้นเดี๋ยวก็รู้ พอยายนั้นรู้เข้าละคงหนีไม่พ้นที่จะเป็นผู้จัดการส่วนตัวคอยจู้จี้จุก จิกอย่างแน่ๆ ขานั้นเป็นประจำตั้งแต่สมัยเด็กละ ไม่รู้ใครไปใส่โปรแกรมอะไรไว้"   การย้ำอีกครั้งพร้อมคำสวดยาวดูเหมือนจะได้ผล เพราะทำให้น้ายูเรียหลุดหัวเราะออกมา แล้วต่อด้วยการถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพื่อสลัดความกังวลเมื่อครู่ออกไปแล้วยิ้มออกมาได้น่ารักไม่สมกับวัยเอาซะ เลย ถึงแม้ว่าอายุอะนามจะปาเข้าไปสี่ปลายๆ แต่ภายนอกกลับไม่ต่างกับเด็กสาวเลย เมื่อเห็นแบบนั้นก็ทำให้ยูมินะยิ้มได้อย่างสบายใจ แล้วพูดขอตัวกลับห้องทันที อยากเจอสิ่งใหม่ๆประสบการณ์ใหม่ๆที่โลกนี้ไม่สามารถที่จะ เจอกับมัน อาจจะเพราะเมื่อบอกใครไปแล้ว จะเป็นที่ขบขัน หรือไม่ก็หาว่าบ้าบ้าง เพ้อฝันบ้างเหมือนเด็ก ถึงกระนั้นจุดเริ่มต้นของความคิดนี้อาจจะเริ่มต้นจากจุดเล็กของเรื่องเล่า ไร้สาระของคนแก่เพียงคนเดียว ในสมัยเด็กก็เป็นได้ " นี้ ยูมินะ รู้ไหมว่านอกจากโลกของเราแล้วยังมีอีกโลกหนึ่งอยู่ ณ.ที่แห่งนั้นธรรมชาติยังคงสวยงามมีตัวอะไรต่อมิอะไรที่เราไม่เคยพบเห็น อีกทั้งผู้คนที่โน่นยังเป็นมิตรกับเราด้วย แต่นั้นอาจจะไม่เป็นแบบนั้นในช่วงแรกหรอกนะ แต่รู้ไหมที่น่าสนใจอีกอย่างพวกเขาเหล่านั้นต่างกับพวกเรา" " ที่แบบนั้นจะมีอยู่จริงเหรอครับพ่อ คุณครูบอกว่าจะมีก็แต่ในนิทานเท่านั้น" " นั้น สินะ ..... อะเราไปกินข้าวกันได้แล้ว ตอนนี้แม่คงบ่นใหญ่แล้วมั้ง" พอพูดจบภาพของเด็กน้อยอายุ 6-7 ขวบเดินจูงมือผู้ที่ชื่อว่าเป็นคุณพ่อที่ลุกขึ้นจากระเบียงข้างบ้านเพื่อจะ เดินเข้าไปในบ้าน " ยูจัง! ยูจัง!! ยูมินะ!!!" " อะ...อืม" " ถึงบ้านฉันแล้ว......เป็นอะไรหรือป่าวดูท่าทางแปลกๆ" " ป่าวๆ ไม่มีอะไร" " งั้นเหรอ " " ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง" " จ้าๆ งั้นเดินกลับดีๆละ" " ไปก่อนนะ" " บ๊าย บาย แล้ว เจอกันวันจันทร์" สุดท้ายแล้วตัวเขาเองก็ไม่ได้คำตอบว่าทำไมถึงมีความคิดแปลกกลับเข้ามาให้หัว ได้ แต่แล้วก็ได้แค่ถอนหายใจเพื่อที่จะสลัดความคิดนั้นออกไปจากหัวสมองให้เร็ว ที่สุดตามด้วยบ่นพึมพำเพื่อย้ำกับตัวเอง " คิดอะไรไร้สาระ ท่าทางพักนี้สงสัยเราจะเพี้ยนเข้านั้นอย่างที่พวกนั้นว่าแน่ๆ ไม่เอาๆเลิกคิดๆรีบกลับบ้านดีกว่า" บ่นจะก็เร่งฝีเท้าขึ้นอีกนิดเพื่อที่จะ ได้ถึงจุดหมายเร็วขึ้น แต่พอกลับมาถึงบ้านก็ต้องเป็นอันแปลกใจเมื่อไฟที่ห้องครัวยังคงเปิดสว่าง อยู่เมื่อมีคนอยู่ ทั้งๆที่เวลานี้ผู้เป็นน้าคงออกไปทำงานแล้ว และเพื่อความแน่ใจจึงเดินเข้าไปดู ก็เป็นอันมีคนอยู่ในครัวจริงๆแต่ที่น่าแปลกใจขึ้นไปอีกนั้นก็คือภาพที่กำลัง มองนั้นเป็นน้าสาวของเขาเองกำจัดแจงทำอาหารเย็นอยู่ในครัว แต่เมื่อผู้เป็นน้าเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็นมาใครกำลังยืนมองมาทางตนและได้พูด ขึ้น " อ้าวกลับมาแล้วเหรอ ทำไมว่านี้กลับมาเย็นจัง หรือว่าไปเดทกับมิอามาเหรอ" " ไม่ใช่ไปเดทนะ!!.....แค่โดนลากไปซื้อของก็เท่านั้น" เด็กหนุ่มตอบกลับทันทีแต่ประโยคหลังเสียงกลับเบาลงเอาซะดื้อๆ " หึหึ! เอ๊า! ไป๊ไป! รีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อไป๊ เดี๋ยวจะได้ลงมาทานมื้อเย็นพร้อมกัน" " คร๊า......บๆ" พอยูมินะตอบเสร็จก็เดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องจากนั้น ก็ลงมาทานอาหารเย็นพร้อมกัน การสนทนาระหว่างโต๊ะไม่มีอะไรมากไปกว่าการถามไถ่เรื่องการ ใช้ชีวิตประจำวัน เรื่องเพื่อนและโรงเรียนซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของยูมินะทั้งนั้น แต่ทว่าขณะที่กำลังจัดเก็บจานชามที่ทานเสร็จแล้วอยู่นั้นจู่ๆยูมินะก็พูด ขึ้นมา " วันนี้มีเรื่องอะไรจะบอกผมหรือเปล่าครับ น้ายูเรีย" คำถามที่อยู่ๆก็ถูกถามขึ้นมาทำเจ้าของชื่อถึงกับชะงักเล็กน้อยก่อนจะเดิน เข้าไปที่ล้างจาน " หัวไวจังนะยูมินะ" " แล้วมีเรื่องอะไรจะบอกผมเหรอ" " ....."  ยูเรียเงียบไปครู่หนึ่งขณะที่กำลังก้มหน้าล้างจานชามตรงหน้า " คือว่าอย่างนี้.....น้าดีใจนะที่ยูมินะสามารถที่จะเข้ากับ เพื่อนที่ โรงเรียนได้แล้วก็ยังสามารถจัดการเรื่องส่วนตัวได้ดีด้วยแต่ว่าน้าอยากจะขอ โทษเรื่องที่ไม่ได้ดูแลยูมินะให้ดีสักเท่าไหร่" " ไม่เป็นไรครับเรื่องนั้นสบายอยู่แล้ว" ยูมินพูดขึ้นขณะเดินเข้าไปช่วย " แล้วก็เรื่องสุดท้ายคือว่า....." ยูเรียอ้ำอึ้งอย่างลังเล แล้วจึงตัดสินใจพูด " คือว่า ทางบริษัทสาขาหลักที่อยู่ต่างประเทศได้ส่งจดหมายมายังที่สาขาย่อยที่น้าทำ งานอยู่ ในเนื้อความจดหมายบอกไว้ว่าให้น้าได้เลื่อนตำแหน่งแล้วให้ย้ายไปประจำที่ สาขาหลักที่ต่างประเทศ" พอพูดจบก็ทำให้ยูมินะหยุดมือเล็กน้อยก่อนจะเริ่มทำงานอีกครั้ง จากนั้นก็พูดขึ้น " ดินทางวันไหนเหรอครับ?" " พรุ่งนี้" " งั้นเหรอ"  ยูมินะพึมพำเบาๆ " แต่ว่าน้ายังไม่ได้ตอบตกลงหรือปฎิเสธที่นะ แต่ว่าถ้ายูมินะบอกว่าไม่อยากให้ไปหรือไม่อยากอยู่คนเดียว เดี๋ยวน้าจะไปโทรขอยกเลิกแล้วกลับมาประจำอยู่สาขาเดิมเองเพราะงั้น..." แต่ยังไม่ทันได้พูดจน ยูมินะก็ส่ายหัวช้าๆแล้วพูดขึ้นว่ " ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้หรอก นั้นมันความฝันของน้ายูเรียไม่ใช่เหรอที่จะได้ไปทำงานที่ต่างประเทศ เพราะฉะนั้นไปเถอะ ผมเองก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ" " แต่ว่า...." ยังไม่ทันได้ตอบกลับยูมินะก็แทรกขึ้นอีกครั้ง " ไม่ต้องห่วงหรอก ผมอยู่ได้สบายมาก"  ยูมินะตอบไปพร้อมรอยยิ้มทั้งๆที่ยังคงทำงานต่อไป " ......" เมื่อคนเป็นน้าได้เห็นแบบนั้นแล้วยูเรีย จึงพูดอะไรไม่ออกได้แต่เงียบแล้วก้มหน้าล้างจานต่อไปแต่สีหน้ากลับเป็นกังวล ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมแต่ก็อยู่ไม่นานเพราะจู่ๆเจ้าหลานชายก็ถามขึ้น " ออกเดินทางกี่โมงครับ"  น้าสาวสะดุ้งเล็กน้อยก็จะวางจานใบสุดท้ายที่เพิ่งล้างเสร็จวางไปบนตะแกรงพัก จาน จากนั้นก็เอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดมือที่อยู่ใกล้ๆมาเช็ดก่อนจะพูดขึ้น " ประมานสิบโมงเศษๆ" " งั้น เหรอ เสียดายจังแฮะถ้าเป็นแบบนี้ก็ไปส่งไม่ได้นะสิ ยูมินะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูสดใสและเป็นปกติจนไม่เป็นที่สังเกต ขณะที่กำลังเช็ดจานไปด้วย " ว่าแต่ว่า ถ้าอยู่ๆผมไม่ยอมขึ้นมา น้ายูเรียจะทำยังไงเหรอ ถ้าให้เดาก็คงโทรศัพท์ไปยกเลิกกลางคันละสิ ทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ ถ้าทำจริงๆเดี๋ยวจะเสียความเชื่อถือหมด ยิ่งไม่ค่อยมีอยู่ด้วย ....อือ" พอพูดจบก็พยักหน้าให้กลับความคิดตัวเองหนึ่งแล้วแล้วค่อยมาจัดการงานที่ เหลือต่อ " ต้องแบบนี้สิ.....อ๊ะ! ผมต้องขอตัวขึ้นห้องก่อนเพราะพรุ่งนี้มีนัดกับพวกมิอาว่าจะไปเที่ยวทะเลกัน ถ้าไม่สายขึ้นมามีหวังโดนสวดยาวแน่ ยายนั้นเห็นเรื่องเที่ยวกับเรื่องกินสำคัญที่สุดซะด้วย" พอพูดจบยูมินะก็เดินขึ้นชั้นสองเพื่อไปยังห้องของตน แต่เมื่อถึงหน้าห้องเขากลับยืนนิ่งไม่ยอมเข้าไปก่อนจะพูดอะไรสักอย่างพร้อมๆ กับถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่รู้ " โกหกจนได้สิเรา นิสัยแย่จัง" พอพูดจบก็เปิดประตูเพื่อพักเอาแรง เช้าวันรุ่งขึ้น..... วันนี้ยูมินะตั้งใจจะออกนอกบ้านจึงตื่นเองตั้งแต่ 8 โมงเช้า แต่ก็ถือว่าสายถ้าเป็นเวลาเรียนปกติ ก่อนจะจัดแจงเรื่องส่วนตัวให้เรียบร้อย โดยวันนี้ก็ใส่ชุดสไตล์เดิมๆเหมือนทุกวันที่จะออกไปข้างนอก โดยใส่เสื้อที เชิ้ตน้ำเงินทับเสื้อยืดสีขาวโดยไม่ติดกระดุม กับกางเกงขายาวสีน้ำเงิน พอแต่งตัวเสร็จก็เดินเข้ามาเช็คกระเป๋าสะพายข้างที่ตอนนี้ได้รื้อเอาหนังสือ กับสมุดเรียนออกเป็นที่เรียบร้อยจะเหลือก็เพียงแต่สมุดจดเล็กๆน้อย ชุดเครื่องเขียน และชุดปฐมพยาบาลเบื้องต้นขนาดเล็กที่ไม่ว่ายูมินะจะไปไหนก็ไม่ลืมเอาไปด้วย จนกลายเป็นนิสัยพิลึกประจำตัวไปโดยปริยาย และเมื่อเห็นว่าทุกอย่างครบแล้วก็เดินออกจากห้องไป แต่ไม่ทันที่จะได้ออกจากห้องเขาก็กลับเข้ามาที่โต๊ะเขียน หนังสือ เนื่องจากลืมสิ่งสำคัญอีกอย่างไว้ ซึ่งนั้นก็คือ พวงกุญแจที่เป็นริบบิ้นสีแดงสดผูกกับกระพรวนพระจันทร์เสี้ยวแล้วมีสายห้อย เพื่อที่จะใส่กุญแจบ้านกับกุญแจห้องไว้ เห็นแล้วน่ารักไม่เหมาะกับเด็กหนุ่มในวัยนี้สักเท่าไหร่ แต่จะทำไงได้ในเมื่อมันเป็นของที่ มิอาให้มา จึงถูกขอร้อง ไม่สิ บังคับเสียมากกว่า ว่าจะต้องใช้มันซึ่งเป็นของคู่อีกชิ้นที่คล้ายๆกันเป็นของมิอา ........ มีต่อจ้า จากคุณ : หมูน้อยซ่าส์ เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 12:19:35

ความคิดเห็นที่ 6 นิยาย(ต่อ) ++++++++++++++++ เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่ลืมอะไรแล้ว ก็ได้เวลาออกจากบ้านแล้ว โปรแกรมของวันนี้ยูมินะตั้งใจว่าจะไปซื้อกางเกงสามส่วนตัวใหม่ ที่เก็บตังค์ค่าขนมหนึ่งสัปดาห์ เพื่อจะซื้อมันต่อด้วยเดินฆ่าเวลาตามห้างร้านแถวๆนั้น สุดท้ายก็จบด้วยการไปนั่งกินข้าวกลางวันศาลเจ้าบนเขาซึ่ง เป็นที่ประจำที่ไม่ ว่าจะมีเรื่องสบายใจหรือไม่สบายใจก็ต้องไปทุกที และเป็นที่แห่งเดียวที่มีต้นไม้เยอะที่สุด โดยการเที่ยวทั้งหมดยูมินะได้คิดขึ้นขณะที่นั่งอยู่บนรถประจำทาง แต่ว่าอยู่ๆความคิดทั้งหมดต้องหยุดลง เมื่อยูมินะสัมผัสถึงบางอย่างจากข้างหลัง แต่เขากลับไม่พบอะไรนอกจากผู้โดยสาร ก่อนที่จะลืมเรื่องนั้นไปและเดินทำตามโปรแกรมเที่ยวที่วางไว้ ณ. บันไดทางขึ้น หน้าศาลเจ้าบนเขา เป็นอีกจุดที่ยูมินะชอบไปนั่งโดยทอดสายตาออกไปยังทิวทัศน์ของเมืองตรงหน้า พลางกินแฮมเบอร์เกอร์ที่อยู่ในมือ ที่ได้จากร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดระหว่างเดินทางมาศาลเจ้า ในขณะที่เหม่อมองไปยังภาพของเมืองที่อาศัยอยู่ตั้งแต่เด็ก จนถึงตอนนี้แต่ใน ใจก็กลับคิดว่า "ทำไมโลกของเรามันแสนจะน่าเบื่อหน่ายแบบนี้"พร้อมปล่อยอารมณ์ตามไป แต่ทั้งหมดต้องมาสะดุดเพราะเสียงกระพรวนดังขึ้น "กุ๊งกิ๊ง!!" "อุ๊ย!!.....โธ่นึกว่าอะไรทำเอาตกอกตกใจ หมดเลย......เอ๋!!" เสียงอุทานตอนท้ายบ่งบอกถึงความประหลาดใจ เมื่อเห็นบางอย่างขณะที่กำลังเอื้อมไปเก็บพวงกุญแจที่ตกลงบันไดไปขั้นหนึ่ง มันเป็นกลุ่มก้อนสีดำๆตรงเสาประตูทางเข้าศาลเจ้า แต่พอเพ่งดีๆก็เป็นแมวดำนั่งจ้องมาที่เขา "อยากได้เจ้านี้เหรอ "ยูมินะพูดพร้อมยกพวงกุญแจอยู่ในละดับสายตาและแน่นอนว่าเจ้าเหมียวก็มองมาที่ พวงกุญแจเหมือนกัน "ถ้า อยากได้ก็เข้ามาสิเดี๋ยวจะให้"พอพูดจบในใจ ก็ไม่คิดว่าแมวตรงข้างหน้าจะฟังรู้เรื่องแล้วมาหาเขาจริงๆ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็ยินดีจะยกให้ แต่แล้วสิ่งที่เขาคิดว่าคงไม่เกิดมันกลับเป็นจริงขึ้นม าเพราะดูเหมือนมันจะฟังรู้เรื่อง แล้วเดินเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ เมื่อเป็นแบบนั้นก็ต้องทำตามที่พูด ถึงแม้จะพูดกับแมวก็เถอะ เขาได้ถอดเอาลูกกุญแจกับสายคล้องออกเหลือเพียงแต่ริบบิ้นกับกระพรวนรูป จันทร์เสี้ยวเท่านั้น ก่อนจะนำไปผูกไว้ที่หางของเจ้าเหมียว และดูเหมือนมันจะชอบซะด้วย ที่ทำให้คิดแบบนั้น อาจจะมาจากอาการที่ไม่ขัดขืนตอนผูกให้ แถมยังนิ่งมากไม่เหมือนแมวทั่วๆไป พอผูกเสร็จแล้วก็ยังส่ายหางเล่นไปมาให้ได้ยินเสียง "กุ๊งกิ๊ง"อีก ยิ่งมองดูยิ่งน่ารักน่าเอ็นดูเข้าไปอีก และด้วยความเอ็นดูยูมินะ ก็กะจะแบ่งแฮมเบอร์เกอร์ให้ แต่ในขณะที่เงยหน้า หลังจากแบ่งส่วนเรียบร้อยกลับไม่พบเจ้าแมวดำตัวนั้นซะแล้ว เป็นที่น่าแปลกใจเป็นอย่างมาก นอกจากจะเป็นเห็นตัวแล้วก็ยังไม่ได้ยินเสียงกระพรวนตอนจะไปอีกต่างหาก แต่เด็กหนุ่มก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้แบบนั้น แต่ความสงสัยก็อยู่ได้ไม่นาน สักพักยูมินะก็เลิกใจใส่แล้วเตรียมตัวกลับบ้าน แต่ทว่า......ขณะที่กำลังเดินกลับบ้าน ซึ่งเวลานั้นก็เป็นเวลาบ่ายกว่าๆ บนทางเดินในวันหยุดจะคับคั่งดูผู้คนมากมายที่ออกมาเที่ยวในวันหยุด ในตอนนั้นเองตัวของยูมินะที่กำลังเดินมาถึงหน้าสถานีรถไฟพอดีเขาก็ได้ยิน เสียงบางอย่าง "กุ๊งกิ๊ง!!!" "....." ยูมินะหยุดฝีเท้าทันทีจากนั้นก็มองไปรอบ ๆเพื่อมองหาต้นเสียงที่เขาแน่ใจว่าอาจจะอยู่ใกล้ๆเพราะเสียงค่อนข้างดังและ ใกล้มาก "กุ๊งกิ๊ง!!!" "ดังมาจากไหนเนี่ย" ยูมินะเริ่มบ่นขึ้นด้วยความหงุดหงิดนิดหน่อย เนื่องจากได้ยินแต่เสียงแต่กลับมองไม่เห็นต้นเสียง ตรงข้ามเสียงก็ยังดังเรื่อยๆแล้วค่อยๆดังมากขึ้น ในตอนนั้นเอง อยู่ๆภาพเบื้องหน้าก็ถูกความมืดกลืนกินอย่างรวดเร็วจนทุกสิ่งตกอยู่ในความ มืดทำให้ไม่เห็นแม้กระทั้งสิ่งของรอบตัว สร้างความตกใจให้กับยูมินะเป็นอย่างมาก เพราะเขามองไม่เห็นอะไรเลยรวมถึงไม่สามารถจับสัมผัสสิ่งได้รอบได้ด้วย ทั้งที่ผู้คนพลุกพล่านซะขนาดนั้น ยูมินะทำได้แต่เดินสำรวจรอบๆตัวอย่างกังวล ก่อนที่จะหยุดยืนมองรอบๆอีกครั้ง ในตอนนั้นเองความรู้สึกบางอย่างก็เกิดขึ้น เมื่อมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่ ณ. เบื้องหลังของตน แต่หันไม่มองกลับเจอบานประตูบานใหญ่ที่ดูใหม่เอี่ยม มันถูกพันไปด้วยไม้เลื้อยจำนวนมาก แต่มองแล้วไม่ได้ให้ความรู้สึกรกแต่อย่างใด กลับให้ความรู้สึกสวยงามน่ามองด้วยการประดับประดาด้วยของไม้เลื้อยหลากสี ยูมินะได้แต่จ้องมองภาพเบื้องหน้า แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปสัมผัสหรือเปิดมันออก ประตูบานนั้นก็ค่อยๆอ้าออกที่ละนิดพร้อมๆกับมีแสงสว่างเล็ดลอดออกมา เมื่อมันเปิดเต็มที่ แสงสว่างถาโถมเข้ามาดั่งน้ำที่ทะลักออกจากเขื่อน มันรวดเร็วจนน่าตกใจ ปฏิกิริยาการป้องกันตัวจึงเริ่มทำงาน ตาของยูมินะรีบปิดลงทันทีพร้อมๆกับใช้ฝ่ามือบังแสงเอาไว้ เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง พอยูมินะลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองได้อยู่บนทุ่งหญ้ากว้างริมหน้าผาสูงโดย เบื้องล่างเป็นป่าทั้งหมดไม่เพียงแค่ด้านล่าง ข้างหน้าของยูมินะที่ไกลๆก็เช่นกัน แสงแดดที่สดใสในยามนี้กลับไม่ทำให้เขาสบายใจขึ้นเลย ในเมื่อสักครู่เขายังอยู่ในเมืองแต่ตอนนี้กลับอยู่ในป่า ซึ่งไม่รู้เลยว่าเป็นที่ไหน ยูมินะได้แต่ยืนตกตะลึงอยู่นานกว่าจะตั้งสติได้ "ทะทะ....ที่นี้มันที่ไหนกันเนี่ย" เสียงตะโกนสุดเสียงเท่าที่เคยทำได้ดังลั่นจากปากของเด็กหนุ่มที่ชื่อ "ยูมินะ ซิเซเรีย" +++++++จบตอน1 โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า ช่วยเม้น ติชม นักเขียนให้หน่อยนะคะ คนแต่งเขาจะได้มีกำลัง จะได้รู้ว่า ควรปรับปรุงแก้ไขตรงไหน อย่างไร ขอบคุณแทนคนแต่งค่ะ^^ +++++++++++++++++++++++ จากคุณ : หมูน้อยซ่าส์ เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 13:10:08

ความคิดเห็นที่ 7 สงสัยเดินทางข้ามมิติแล้วนะครับ เอ่อ... ได้รับจดหมายวันนี้ แล้วให้เดินทางไปต่างประเทศ พรุ่งนี้สิบโมงเช้า ไม่ต้องทำพาสปอร์ต ขอวีซ่า ซื้อตั๋วเครื่องบินเลยเหรอครับ หรือว่าเตรียมไว้แล้ว ยังไงเอ่ย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 21:25:14

ความคิดเห็นที่ 8 *-* งิงิ...รอเจ้าของนิยายตอบค่ะ บอกเขาไปแล้ว สักพักก็น่าจะเข้ามาตอบปัญหาของทุกท่านค่ะ จากคุณ : หมูน้อยซ่าส์ (หมูน้อยซ่าส์) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 11:53:46