ความคิดเห็นที่ 1 "หวัดดีคับ มีใครอยู่ไหมคับ "  ไม่มีใครตอบแฮะ แสดงว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้? หากในเครื่องหมายคำพูดเป็นคำบ้านๆ ที่ทำให้คุณอึดอัดผมก็ต้องขอโทษด้วยนะ เพราะผมพูดแบบนั้นจริงๆ ถ้าคุณมาเป็นผมตอนนี้ คุณคงไม่มีอารมณ์ที่จะมาพูดเพราะๆ ว่า "สวัสดีครับ" หรอกนะ หรือว่าคุณจะพูดแบบนั้น? ช่างมันเถอะ ผมเริ่มปวดหัวกับการที่จะต้องบรรยายถ่ายทอดให้คุณแล้วนะเนี่ย ผมเหนื่อย นี่ๆ ตอนนี้ท่าทางที่ผมกำลังทำอยู่ เหมือนผีดิบในหนังจีนสมัยก่อนเลยล่ะ ผมกางแขนไปข้างหน้าด้วย เพราะหากเดี๋ยวเกิดเจออะไรข้างหน้าจะได้ไม่ชน ผมว่าอันนี้มันคงเป็นสัญชาติญาณของคนทั่วๆ ไป ใครจะเก่งกล้าสามารถเดินหน้ามึนไปข้างหน้าทั้งๆ ที่ตามองไม่เห็นได้ล่ะ แล้วผมก็ยังทำตัวเหมือนเด็กอนุบาลที่กำลังหัดเตะลูกฟุตบอลกลางสนามหญ้าด้วย ผมเตะเท้าไปข้างหน้าเบาๆ ช้าๆ อารมณ์เดียวกับที่ลูกๆ หลานๆ เราวิ่งไล่เตะลูกฟุตบอลแข่งกับเรานั่นแหละ หรือว่าคุณยังไม่มีลูก? อ้าว แล้วใครบอกว่าผมมี? อีกไม่กี่ก้าวก็คงจะถึงจุดสีขาวนั่นแล้วล่ะ ตอนนี้ใจผมเต้นแรงยิ่งกว่าตอนที่ได้นั่งกินเบียร์ข้างเมียเพื่อนผมอีก นั่นแน่ อยากรู้ล่ะสิ เอาไว้คราวหน้าจะเล่าเรื่องนั่งกินเบียร์ข้างเมียเพื่อนให้ฟังก็แล้วกัน แต่ตอนนี้เรามาดูกันดีกว่า ว่าจุดสีขาวเล็กๆ เท่าปลายนิ้วก้อยนั่นมันคืออะไรกันแน่ นี่ ผมไม่ได้เป็นชู้แฟนเพื่อนนะ! .. . >> แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 52 16:09:58 จากคุณ : ปลาทองสมองโป่ง เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 16:09:32

ความคิดเห็นที่ 2 1 ก้อนเมฆสีขาว เขายืนจ้องมองจุดเล็กๆ สีขาวด้วยความสงสัย พลางยื่นมือขวาออกไปลูบๆ คลำๆ จุดเล็กๆ สีขาวจุดนั้น จนทำให้เขาได้รู้ว่ามันคือ รู! มันเป็นรูเหมือนที่เขาคิดจริงๆ ด้วย เขารีบเอื้อมมือข้างซ้ายไปแตะๆ ข้างหน้า จนทำให้รู้สึกได้ว่ามันคือกำแพงบางๆ นุ่มๆ พื้นผิวคงไม่ต่างไปจากม้วนกระดาษชำระที่เราๆ เอามาเช็ดน้ำมูกน้ำตาเวลากินมาม่าเท่าไหร่ (เช็ดน้ำมูกเพราะมาม่าที่กินมันเผ็ด ส่วนน้ำตาที่เช็ดเพราะไม่มีตังจะซื้อข้าวกิน) แต่ต่างกันตรงที่ความละเอียดของเนื้อกระดาษ มันเป็นสีดำอยู่แล้วหรือว่ามันมีคุณสมบัติทำให้แสงไม่สามารถผ่านมันเข้ามาได้กันแน่ เขารีบเอาตาแนบเข้ากับรู แล้วก็มองลอดรูเล็กๆ นั้นออกไป (ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าเขาได้มองออกไปหรือว่าได้มองเข้าไป เพราะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ข้างนอกหรือว่าอยู่ข้างในกันแน่) .. . >> จากคุณ : ปลาทองสมองโป่ง เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 16:12:16

ความคิดเห็นที่ 3 "เราสลบไปหรือนี่ ?"  เขาพึมพำออกมาเบาๆ ขณะนอนอยู่บนที่นอนอันหนานุ่ม มันนุ่มจนทำให้เขาไม่อยากที่จะลุกขึ้นจากมัน แม้กระทั่งตาของเขา เขาก็ยังไม่อยากที่จะลืมมันขึ้นมา (ลืมตาอะลืมตา) เพราะกลัวว่าจะได้พบกับอะไรที่น่ากลัว สายลมพัดผ่านผิวกาย มันแผ่วเบาแต่กลับทำให้รู้สึกเย็นสบายอย่างบอกไม่ถูก เขารีบสูดเอาอากาศที่พัดผ่านเป็นสายลมเข้าเต็มปอด แล้วเขาก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว! เพราะลมอากาศที่เขาสูดเข้าไปเมื่อครู่นั้น มันช่างสดชื่นยิ่งกว่าสบู่แชมพูน้ำหอมหรืออากาศบริสุทธิ์ที่เคยสูดดมมาก่อนเป็นไหนๆ มันทำให้เขารู้สึกสบายอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันช่างต่างจากเหตุการณ์ที่เขาเจอก่อนหน้านี้ราวหน้ามือเป็นหลังมือ เขาไม่ชอบความมืดนั่นเลย แล้วภาพที่เขาได้เห็นตรงหน้าก็คือ ก้อนเมฆสีขาวมากมายลอยไปมาผ่านหน้าผ่านตาผ่านตัวเขาไปราวกับว่าเขาอยู่ท่ามกลางหมู่เมฆสีขาวน้อยใหญ่   "เฮ๊ยย อะไรกันเนี่ย!" เขารีบลุกขึ้นจากที่นอนหนานุ่ม แล้วมันก็ทำให้เขาได้รู้ ณ บัดนั้นว่า ที่ๆ เขานอนอยู่เมื่อกี๊และก็ได้ยืนอยู่ในตอนนี้ มันคือ ก้อนเมฆ! >> จากคุณ : ปลาทองสมองโป่ง เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 16:14:29

ความคิดเห็นที่ 4 เอ... ตะกี๊เพิ่งมองลอดรู แล้วทำไมมาตื่นขึ้นบนก้อนเมฆน้อ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 19:36:47

ความคิดเห็นที่ 5 "เรานอนอยู่บนก้อนเมฆหรือนี่? คงไม่หรอก เป็นไปไม่ได้ ไม่น่าจะใช่ ที่นี่คงเป็นเวทีที่จัดฉากเตรียมไว้เพื่อการแสดงอะไรสักอย่าง อาจเป็นคอนเสิร์ตแบบเบิร์ดเบิร์ด ของป๋าเบิร์ด หรือไม่ก็เดี่ยวไมโครโฟนของเฮียโน้ตอุดม ส่วนพื้นนุ่มๆ พวกนี้คงเป็นที่นอนชั้นดี ปุยเมฆพวกนี้คงเป็นดรายไอซ์ที่เขาใช้ในการแสดงบนเวทีกัน คงใช้กันมากเหมือนกันนะเนี่ย ทั้งที่นอนและดรายไอซ์ ลงทุนกันจริงจริ๊ง" เขายิ้มกึ่งหัวเราะพลางยืนบิดตัวไปมาจนรู้สึกว่าเริ่มจะหายเมื่อย เขาเอามือไล่จับก้อนเมฆน้อยใหญ่ที่ลอยผ่านตัวเขาไปอย่างสนุกสนาน มันได้ความรู้สึกประหลาดๆ แบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน (อีกแล้ว) มันเย็นมือและดูนุ่มนวลละมุนละไม มันไม่เหมือนควันหรือหมอก เขาเคยไปเที่ยวดอยสูงแล้วเจอหมอก แต่หมอกที่เขาเจอมันทำให้เขาหนาวสั่น และที่สำคัญเขาสัมผัสมันไม่ได้เหมือนสิ่งนี้ เขาหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขเวลาที่ก้อนเมฆพวกนั้นลอยเข้ามาปะทะใบหน้าของเขา "ช่างดีอะไรแบบนี้ บรรยากาศสบายๆ นี่มันงานอะไรกันแน่ คงเป็นคอนเสิร์ตแบบเบิร์ดเบิร์ดมากกว่า สงสัยท่าจะใช้ในช่วงที่พี่เบิร์ดร้องเพลงสบายๆ เค้าช่างทำได้สมจริงจนเผลอทำให้เรานึกว่าเรายืนอยู่บนก้อนเมฆจริงๆ ตั้งหลายครั้งแล้ว ใช้ได้ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า" เขาอ้าปากหัวเราะชอบใจในความคิดอันชาญฉลาดของตัวเอง แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดค้างอยู่กับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ขาที่ก้าวไปข้างหน้าตอนนี้มันก้าวไม่ออก มือที่เคยไล่จับก้อนเมฆน้อยใหญ่ตอนนี้แข็งกระด้างค้างอยู่กับที่ ปากที่เคยยิ้มจนแก้มปริตอนนี้มันอ้าหวอ (ถ้ากว้างกว่านี้คงต้องเรียกอ้าหวา เพราะหวาทำให้ปากกว้างกว่าหวอ) จึงไม่ต้องพูดถึงนัยตาทั้งสองของเขา เพราะตอนนี้มันอยู่ในอาการที่เรียกว่า ตาค้าง! >> แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 52 21:55:22 จากคุณ : ปลาทองสมองโป่ง เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 21:54:37

ความคิดเห็นที่ 6 ขอต่อพรุ่งนี้นะครับ เนทอืดมากครับ ขอบคุณ คุณพีทคุง (พิธันดร) มากนะครับ ที่เข้ามาทักทาย ^_^ จากคุณ : ปลาทองสมองโป่ง เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 21:57:04

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องแปลกดีครับ ติดตามครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 07:44:23

ความคิดเห็นที่ 8 "เป็นไปไม่ได้" เขาหลุดจากอาการตัว(ตา)ค้างแล้วรีบวิ่งไปข้างหน้าพลางพึมพำออกมาในลำคอ เขาวิ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยิ่งกว่าตอนที่เคยเล่นวิ่งไล่จับตอนเรียนชั้นประถมกับเพื่อนๆ เสียอีก ในตอนนั้นเขาวิ่งหนีการไล่จับของเพื่อนกระเทยร่างควายที่พร้อมจะจูบปากเขาได้ทันทีเมื่อถึงตัว ในตอนนั้นเขาวิ่งด้วยความสนุกสนานหัวเราะชอบใจตื่นเต้นใจเต้น วิ่งโยกไปอ้อมมาโยกมาอ้อมไป เพื่อนคนอื่นก็วิ่งไม่ต่างจากที่เขาวิ่ง อีนังเพื่อนกระเทยร่างควายก็ดูท่าจะมีความสุขเสียนี่กระไร ดูจากหน้าตาและท่าทางในการวิ่งของมันแล้วไม่น่ากลัวเท่าไหร่ ที่น่ากลัวก็คงจะเป็นปากที่มันทำจู๋เตรียมจูบอยู่ตลอดเวลา และที่สำคัญไปกว่านั้น มันทาลิปสติกสีแดงด้วย! >> แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 52 08:54:20 จากคุณ : ปลาทองสมองโป่ง เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 08:54:04

ความคิดเห็นที่ 9 แต่ตอนนี้เขาวิ่งด้วยความตื่นตระหนกวิตกกังวล เขาเริ่มรู้สึกถึงความอ้างว้างและโดดเดี่ยว หัวสมองปั่นป่วนคิดไปต่างๆ นานา จนไม่รู้จะคิดเรื่องไหนก่อนดี เขาวิ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จนเริ่มรู้สึกเหนื่อย ถึงแม้ว่าอากาศที่เขาสูดเข้าไปขณะที่วิ่งจะสดชื่นอย่างไม่เคยสดชื่นมาก่อนก็ตามเถอะ แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์มาสดชื่นอย่างไม่เคยสดชื่นมาก่อนแบบนั้นแล้ว เขานั่งลงแบบล้มทั้งยืน แต่เขากลับไม่เจ็บเท่าไหร่ ไม่สิ เขาไม่รู้สึกเจ็บเลย เพราะพื้นที่เขาได้ล้มนั่งลงไปนั้นมันไม่ใช่พื้นที่แข็ง มันนุ่มมันหนามันเด้งมันดึ๋งมันขาวสะอาดตายิ่งกว่าผ้าขาวในโฆษณาผงซักฟอกในทีวีเป็นไหนๆ เขาทอดสายตา(ทั้งที่ไม่มีกระทะ)ไปข้างหน้า เขามองไปรอบๆ แล้วจึงรับรู้ได้ด้วยสัญชาติญาณบวกกับจินตนาการที่เคยมีในทันทีว่า เขาอยู่บนก้อนเมฆสีขาวอันกว้างใหญ่ไพศาลจริงๆ   มันไกลสุดลูกหูลูกตา(ลูกตานี่ยังพอเคยเห็นแต่ลูกหูนี่ยังไม่เคยเจอ) มันขาวสะอาดตาจนทำให้เขาเริ่มรู้สึกไม่ชอบสีขาวพวกนี้แล้ว ถึงแม้ว่าครั้งแรกที่ได้เห็นมันจะทำให้เขารู้สึกถึงความปลอดโปร่งสบายตาก็ตามที ถึงแม้ว่าสีขาวจะเป็นสีแห่งความบริสุทธิ์อย่างที่เขา(คนอื่น)ว่า แต่ตอนนี้เขาอยากเห็นสีอื่นบ้างแล้ว เขาร้องไห้ >> จากคุณ : ปลาทองสมองโป่ง เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 08:56:51

ความคิดเห็นที่ 10 2 การเดินทาง    1 อย่าไปกลัวเวลาที่ฟ้าไม่เป็นใจ    อย่าไปคิดว่ามันเป็นวันสุดท้าย   น้ำตาที่ไหลย่อมมีวันจางหาย   หากไม่รู้จักเจ็บปวด   ก็คงไม่ซึ้งถึงความสุขใจ 1 ฤดูที่แตกต่าง - บอย โกสิยพงศ์ เขานั่งกอดเข่าก้มหน้าก้มคออยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน นานจนพอที่จะทำให้เขาร้องเพลงที่ชอบในใจจนจบ เขาร้องซ้ำจนมาถึงท่อนสุดท้าย เขาเงยหน้ามองไปข้างหน้า สูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง และแน่นอน คราวนี้เขาสูดเอามันเข้าจนเต็มปอด "เราตายไม่ได้!" เขากัดฟันพูดกับตัวเอง (จะว่าไปแล้วเขาไม่ได้กัดฟันแล้วพูด แต่เขากัดฟันก่อนแล้วจึงพูด พอพูดจบก็กัดฟันต่อ) เขาลุกขึ้นยืนกางแขนทั้งสองออก ภาพที่เห็นเหมือนไม้กางเขน หรือไม่ก็คล้ายๆ กับตอนที่โรสยืนกางแขนอ่อยแจ๊ค แต่เขากางแขนทำไม กางมันเพื่ออะไร ไม่มีใครสามารถรู้ได้ในสิ่งที่เขากระทำ ณ เวลานั้น หรือว่ามันคือสัญญาณอะไรสักอย่าง หรือว่ามันคือท่าผ่อนคลายกล้ามเนื้อร่างกายของเขา ไม่ก็อาจจะเป็นวิธีการทำจิตใจให้มีสมาธิ อยู่กับเนื้อกับตัว ทำให้เกิดความสบายใจ ฯลฯ >> จากคุณ : ปลาทองสมองโป่ง เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 14:13:55

ความคิดเห็นที่ 11 เขาเริ่มบิดเอวช้าๆ พร้อมๆ กับอมยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก หรือว่าเขาเริ่มคิดแผนอะไรดีๆ ออกแล้ว เขาบิดเอวไปมา แขนสองข้างที่กางยังอยู่ในลักษณะเดิม แต่ทิศทางของแขนตอนนี้เปลี่ยนเป็นยืดชี้ขึ้นไปอยู่เหนือศีรษะแล้ว มันคือสัญลักษณ์อะไรกันหนอ ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ เพราะสิ่งที่เขาทำมันทำให้เขาดูมีความสุข เกิดรอยยิ้มบนใบหน้าอยู่ตลอดเวลา "เอาล่ะ แห้งแล้วสินะ เจ้าขนจั๊กกะแร้" เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ พลางเอามือปัดกลุ่มขนสีดำใต้วงแขนเล่น มีดมด้วย! "ทิศไหนทิศเหนือทิศไหนทิศใต้หว่า" เขาเกาหัวแกร่กๆ พลางมองไปรอบๆ ตัว "ตอนนี้เราหันหน้าไปทางนี้ แสดงว่าจุดที่เราวิ่งมา มันก็ต้องอยู่ข้างหลังเรา" เขาทำหน้าฉลาดวิเคราะห์ความน่าจะเป็นแล้วก็รีบกลับหลังหัน "ตุ่บ!" เสียงวัตถุอะไรบางอย่างกระทบกับใบหน้าของเขา มันแรงพอที่จะทำให้เขาล้มทั้งยืน!!! .. . >> แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 52 14:15:17 จากคุณ : ปลาทองสมองโป่ง เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 14:15:01

ความคิดเห็นที่ 12 3 ท้องฟ้าสีฟ้า "โอยยย เมื่อกี๊ตอนจ้องรูบ้านั่นก็โดนทีนึงแล้วนะ" เขานอนหงายหลับตาทำหน้าเหยเก พลางเอามือลูบหน้าผากเบาๆ ราวกับกลัวจะทำให้บริเวณที่ถูกชนเจ็บยิ่งกว่าเดิม จากนั้นก็นอนนิ่งอยู่สักครู่ แล้วจึงลืมตาขึ้นมองไปยังข้างบน .. . "เอาอีกแล้วกู!" เขาบ่น พลางเอามือลูบเบาๆ ตรงหน้าผาก ซึ่งมีรอยฟกช้ำ และมีความรู้สึกว่าเจ็บปวด บ่นเสร็จก็ลุกขึ้นนั่งยองๆ มองไปข้างหน้า สลับกับมองขึ้นไปข้างบน มองไปข้างหน้า สลับกับมองขึ้นไปข้างบน ชายร่างใหญ่เดินเข้ามา พลางเอามือลูบเบาๆ ที่หน้าผากของเขา จากนั้นจึงหยิบเศษกระดาษที่ผ่านการม้วนแล้วม้วนอีกขึ้นมาจากพื้น “คุยกับใครอีกแล้วล่ะวันนี้ กล้องนี่ก็ใกล้จะพังแล้วนะ แล้วเมื่อไหร่จะเลิกนั่งฟุบที่ขอบหน้าต่างสักที” "คุณหมอเคยหลับแล้วฝันว่าได้ไปหลงอยู่บนท้องฟ้าไหมครับ   ผมว่านะ ข้างบนต้องเป็นเกาะแน่ๆ เลย ให้ตายสิ!" แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 52 14:22:55 จากคุณ : ปลาทองสมองโป่ง เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 14:20:24

ความคิดเห็นที่ 13 จบแล้วครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : ปลาทองสมองโป่ง เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 14:23:18

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ามาติดตามอ่าน เพราะคิดได้แปลกดีครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 52 06:07:14

ความคิดเห็นที่ 15 ตามอ่านจนจบครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 52 12:46:09

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณทุกท่าน ที่เข้ามาอ่านแล้วลงชื่อบอกครับ ถือว่าเป็นกำลังใจที่ดีมากเลย สำหรับผมครับ จากคุณ : ปลาทองสมองโป่ง เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 52 07:53:16