ความคิดเห็นที่ 1 “ตกลงคุณจะตอบคำถามผมได้หรือยัง” พิษณุวัชร์เอ่ยปากทวงคำตอบเรื่องที่อันนาทำลับๆ ล่อๆ หลบหน้ากรณ์ในงานแต่งงานของแขกที่รีสอร์ท เธอแกล้งทำหูทวนลมลอยหน้าลอยตาคว่ำจานที่เขาล้างเสร็จแล้วส่งมาให้ ...ทำเฉยไว้ข้าวเดี๋ยวเขาก็เลิกถามไปเองแหละ...หญิงสาวบอกกับตัวเอง แต่อาการแบบนี้ยิ่งไปกระตุ้นความอยากรู้ของอีกฝ่ายให้เพิ่มมากขึ้น “ไม่ต้องมาทำหูตึง ผมรู้ว่าคุณได้ยิน” เขาเดินมาดักหน้า เมื่อจำเลยกำลังจะหนีหลังจากคว่ำจานใบสุดท้ายเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่เธอกำลังจนมุมสายฟ้าก็ทิ้งโครมลงมาดังสนั่นหวั่นไหว หญิงสาวกระโดดเข้าเอวกอดคอแล้วซุกหน้าลงที่บ่าเขาด้วยความตกใจซึ่งไม่ต่างจากคนถูกกอดเท่าไหร่ ผิดกันตรงที่เขาไม่ได้ตกใจเรื่องฟ้าร้องแต่เป็นเรื่องที่โดนกระโดดกอดอย่างตั้งตัวไม่ติดแถมด้วยเสียงร้องราวแปดเดซิเบลที่ทำเอาแก้วหูเขาดับไปชั่วขณะ ...ยัยข้าวบูดเอ้ย!อ รู้ตัวมั้ยเนี่ยว่านอกจากจะทำร้ายร่างกายฉัน เธอยังเป็นต้นเหตุให้หัวใจฉันปั่นป่วนอีกด้วย... “รอดตัวไปไอ้ข้าวเอ้ย” อันนาพึมพำกับตัวเอง กว่าจะรู้ตัวว่าห้อยต่องแต่งเป็นชะนีเกาะติดเอวเขาอยู่ก็แอบซบไหล่จนเพลิน “นี่จะลงไปได้หรือยัง” เขาใช้ศอกสะกิด “เอวผมจะหักอยู่แล้วนะตัวผอมกระหร่องก่องแต่หนักชะมัด” คำถากถางของเขาทำให้คนฟังร่องผล็อยลงมายืนยิ้มเจื่อน แต่แล้วก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ตาวาวเป็นประกายเดินอาดๆ ต้อนอีกฝ่ายให้เดินถอยหลังไปจนมุมหลังชนกำแพง จากนั้นเธอแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ขยิบตาให้เขาปิ๊งๆๆ “อ๋อ! ที่ทำดุเนี่ยเพราะกลบเกลื่อนกลัวว่าจะทนเสน่ห์อันเย้ายวนของฉันไม่ไหวใช่มั้ยล่ะ” หญิงสาวทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่ คนฟังถึงผงะหน้าจนศีรษะเงยไปติดกำแพง เขากลัวว่าไอร้อนบนหน้าจะแผ่ไปถึงเธอ แล้วยังเสียงหัวใจที่เต้นแรงเหมือนจะทะลุอกนั่นอีกยิ่งห้ามมันก็ยิ่งดังเหมือนใครเอาลำโพงมาต่อเข้ากับขั้วหัวใจ ...เธอจะได้ยินมันหรือเปล่าเนี่ย...เขาแทบจะหยุดลมหายใจตัวเองเพราะความอาย “ทำบ้าอะไรของคุณอีกล่ะ” ‘ฮ่า ฮ่า ฮ่า’ เธอหัวเราะลั่นหลังก่อนจะเดินออกจากห้องครัว แล้วตะโกนตามหลังมาว่า... “กลัวฉันจะจับคุณปล้ำหรือไง เห็นฉันแบบนี้ ฉันก็เลือกนะคุณ” คนที่ยืนอึ้งอยูในครัวถึงกับเป่าปากออกมาอย่างโล่งอก “ทำไมคุณถึงมาเป็นช่างภาพล่ะ” เขาถามอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยหลังจากเดินมาหย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ตัวถัดไปจากเธอ “อืม!” หญิงสาวทำปากล่างยื่นๆ แล้วใช้นิ้วชี้เคาะที่คาง “ฉันว่ารูปถ่ายมันเล่าเรื่องราวชีวิตของคนได้ และที่สำคัญมันสามารถเก็บความทรงจำได้ทั้งของฉันและคนอื่นๆ คุณลองคิดดูสิถ้าเกิดจู่ๆ คุณตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้เลย อย่างน้อยรูปถ่ายเหล่านี้มันก็ยังบอกได้ว่าเราเคยไปไหนมาบ้าง เคยรู้จักใครบ้างคุณว่าจริงมั้ยล่ะ” “อืม...มันก็จริง” เขาพยักหน้าเห็นด้วย “แล้วคุณล่ะจริงๆ อยากทำอะไร” เธอถามกลับขณะดึงเมมโมรี่การ์ดออกมาจากกล้องถ่ายรูปและเสียบเข้ากับโน๊ตบุ๊ค “ผมเหรอ...อืม” คนถูกถามทำท่าคิด “เกษตรกรมั้ง” “มั้งก็แสดงว่าไม่แน่ใจ” เธอว่าพลางกดปุ่มเลื่อนดูรูปภาพทีละรูป “ไม่รู้สิ ผมชอบต้นไม้น่ะ” ชายหนุ่มบอกด้วยแววตาที่เหมือนกำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง “ต้นไม้เหรอ” เธอหันไปถาม แล้วขยับปากเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่กลับหยุดไปเฉยๆ “ทำไมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า” คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน อีกฝ่ายทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วหันกลับไปสนใจรูปถ่ายหน้าจอคอมฯ เหมือนเดิม “คุณนี่ชอบทำให้อยากแล้วจากไปอยู่เรื่อย” “ห๊ะ” เธอหันกลับมามองหน้าเขาอีกครั้งพร้อมกับทำจมูกบานใส่ นึกถึงใบหน้าที่แดงด้วยความเขินของเขาเมื่อครู่ ก่อนจะหัวเราะคิก “ขำอะไร ผมหมายถึงคุณชอบทำให้อยากรู้ไม่ได้คิดไปไกลแบบคุณหรอก” ชายหนุ่มว่าหน้าตูมปากยื่นปากยาว “คิดไปไกลของคุณน่ะมันไกลแค่ไหนกันห๊า” เธอค้อนตากลับ ก่อนจะจิ้มนิ้วไปที่หน้าจอคอมฯ “นี่ๆ ดูรูปนี้สิ สวยมั้ย” เขามองตามที่อีกฝ่ายบอก แล้วก็ต้องตะลึงกับภาพขอบน้ำที่เปล่งประกายสีทองล้อแสงอาทิตย์ระยิบระยับ กับโครงร่างของเด็กสามคนที่กำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน ฟองน้ำที่แตกกระเซ็นค้างอยู่กลางอากาศทำให้ภาพดูเหมือนกำลังเคลื่อนไหว ชั่วขณะหนึ่งเขาเห็นท้องน้ำเต้นระริกราวกับว่ามันมีชีวิต “ฝีมือคุณก็พอใช้ได้นะ” ขณะพูดเขาผงกศีรษะขึ้นลงไปด้วย ประโยคนี้ทำให้คนฟังถึงกับเบ้ปากใส่...เชอะ แค่ใช้ได้ที่ไหนกันยะคุณชายพิ๊งกี้ ฝีมือแบบเนี้ยเขาเรียกว่าขั้นเทพย่ะ ถ้าชมฉันเนี่ยมันเสียฟอร์มนักหรือไง... “ยี้ !” ท่าทางของเธอที่ร้องพร้อมกับชี้มือไปบนศีรษะของเขา ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกระแวง “อะไรของคุณอีกล่ะ” “แมลงสาบตัวเบ้อเริ้มเลยอยู่บนหัวคุณน่ะ” คนบอกยังพูดไม่ทันจบประโยคอีกฝ่ายก็ลุกพรวดปัดผมปัดไหล่จ้าละหวั่น เล่นเอาคนบอกขำก๊ากด้วยความสะใจสุดขีด “นี่หลอกกันใช่มั้ย” เขาชี้หน้าอีกฝ่ายกระโดดโหยงไปอีกทางตั้งท่าเตรียมหนีเต็มที่ “อย่าหนีนะถ้าจับได้ล่ะน่าดู” และแล้วทั้งคู่ก็เปิดศึกด้วยการวิ่งไล่จับกันทั่วห้อง เสียงหัวเราะปนเสียงท้าทายลั่นบ้าน ทำเอาเสียงฝนฟ้านอกหน้าต่างเฉาไปตามๆ กัน พาลอารมณ์เสียจะหยุดตกหยุดร้องเสียดื้อๆ เสียงหัวเราะคิกคักของอันนาในเวลานี้ทำให้พิษณุวัชร์ลืมภาพของเด็กหญิงตัวอ้วนกลมที่ทำตัวเป็นปลิงเกาะติดจิตใจเขาแบบเหนียวแน่นมาตลอดระยะเวลายี่สิบปีไปชั่วขณะ จากคุณ : gagayear เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 01:53:49

ความคิดเห็นที่ 2 ที่บริษัท I-BA  STUDIO เจ้านายที่อันนาเรียกติดปากว่าพี่เป้กำลังนั่งยิ้มกริ่มอยู่ในห้องทำงาน หลังจากเลขาฯ ของคุณพรวลัยโทรมาบอกว่าโอนเงินก้อนพิเศษให้เรียบร้อยแล้ว อย่างน้อยเดือนนี้ก็วางใจเรื่องเงินเดือนพนักงานไปเปาะหนึ่ง ระยะหลังมานี้มีบริษัทและสตูดิโอถ่ายรูปผุดขึ้นมาใหม่เหมือนดอกเห็ด ถึงจะมีชื่อเสียงด้านการทำงานมานานแต่คนก็ชอบลองอะไรใหม่ ทำให้ที่นี่ต้องใช้กลยุทธ์ลดแลกแจกแถม บางเดือนการเงินจึงติดขัดเหมือนการจราจรบนถนนหน้าบริษัทนั่นแหละ เงินที่โอนมาก้อนนี้ได้จากข้อเสนอพิเศษซึ่งทางวนาลัยปุระรีสอร์ทระบุตัวช่างภาพที่ I-BA ต้องส่งลงไปทำงานว่าเป็นอันนา ศิริสวัสดิ์เท่านั้น และที่สำคัญให้เธอลงไปคนเดียวโดยไม่ต้องมีผู้ช่วยใดๆ ทั้งสิ้น ถึงต่อมสงสัยมันจะทำงานรุนแรงแค่ไหนเขาก็ไม่กล้าถามเหตุผลลูกค้า โดยเฉพาะกับลูกค้าที่จ่ายเงินดีอย่างนี้ ชายหนุ่มพนมมือขึ้นท่วมหัว ...พี่ขอโทษจริงๆ นะข้าว ถ้าไม่ทำแบบนี้พี่คงต้องวิ่งหาเงินเดือนมาจ่ายพนักงานจนหูตูบแน่ๆ ลูกค้าเขารวยออกขนาดนั้นคงไม่เอาผู้หญิงปากไม่ดี แถมเรอเรี่ยราดอย่างแกไปทำมิดีมิร้ายหรอก ถึงจะมีอะไรจริงๆ พี่ก็เชื่อว่าแกเอาตัวรอดได้แน่... เขารำพึงรำพันในใจและคิดภาพความเก่งกาจในการทำงานและการแก้ผ้าเอาหน้ารอดของลูกน้องคนโปรดประกอบไปด้วย เพื่อลดความรู้สึกผิดให้น้อยลง แต่เมื่อเลขาฯ คนเมื่อตะกี้ยืนยันว่าอันนาอยู่สุขสบายแถมแม่ลูกน้องยังโทรมาทำเสียงใสรายงานเหตุการณ์ทางโน้นให้ฟังอีก จึงสบายใจหายห่วงและยังแอบเผลอคิดไปว่าไม่แน่เขาอาจส่งลูกน้องไปตกถังข้าวสารก็เป็นได้ สัปดาห์ที่สามของการทำงานที่วนาลัยปุระรีสอร์ทผ่านไปอย่างรวดเร็ว อันนาทำตาโต จมูกบาน อ้าปากค้างเมื่อเปิดไฟล์ภาพถ่ายทั้งหมดขึ้นมาดู หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าแอบถ่ายรูปของพิษณุวัชร์ไว้เกือบทุกอิริยาบถเว้นตอนเข้าห้องน้ำเท่านั้นเอง ไม่นะ!!! เธอคิดว่าภาพนู้ดคงไม่ใช่สไตล์ของเธอหรอก นี่นับๆ ดูแล้วในจำนวนทั้งหมดเป็นรูปคุณชายพิงกี้เสียครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว ...ฉันจะถ่ายภาพนายมาหาสวรรค์วิมานช้างเผือกอะไรกันเนี่ย ดูสิเยอะแยะไปหมด เหย! น่าอายชะมัด...เธอใช้ฝ่ามือตีแก้มตัวเองพร้อมกันหลายๆ ที เป็นการเรียกสติให้กลับมา รู้สึกหวั่นใจไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอย ...เฮ้ย! อย่าบอกนะว่าเธอกำลังหวั่นไหวกับเก้งอีกตัวนึงน่ะยัยข้าว บ้าที่สุดไม่จริงๆๆๆๆ แล้วที่บ้าไปกว่านั้นเก้งสองตัวนี้ดันรู้จักกันอีกด้วย โอ๊ย! ทำกรรมอะไรไว้เนี่ย... “โอโห! คุณข้าวทำบุญอะไรมาคะเนี่ย ถึงได้ถ่ายรูปเก่งขนาดนี้” เสียงพิมพ์วลัญ์ดังขึ้นจากด้านหลัง อันนารีบเปลี่ยนไฟล์จากรูปพิษณุวัชณ์เป็นภาพอื่นแทบไม่ทัน มัวคิดอะไรเพลินจนไม่รู้ตัวว่ามีคนเดินเข้ามาในห้องเมื่อไหร่ “คงทำกรรมมามากกว่ามั้งคะ” คนถูกชมพึมพำ หมุนเก้าอี้หันหน้าไปคุยกับผู้มาเยือน พิมพ์วลัญช์ยิ้มหวานนึกเดาเอาเองว่านั่นเป็นประโยคถ่อมตัวของอีกฝ่ายจนแอบชื่นชมอยู่ในใจ “ว่าแต่ว่าทำไมรูปพี่พิงถึงเยอะจังคะ” เธอเอียงคอถามน่ารัก “อ๋อ! ของแถมน่ะค่ะ” อาการเก้อเขินของคนตอบทำให้คนถามเปลี่ยนเรื่องคุย “คุณยายฝากมาเชิญให้คุณข้าวไปเที่ยวที่บ้านวันเสาร์นี้ค่ะ” “จริงๆ คุณพิมพ์โทรมาก็ได้ไม่เห็นต้องเดินมาให้เมื่อยเลยค่ะ” “พอดีพิมพ์คุยงานกับพี่พิงอยู่แล้วพี่ปัดเข้ามาน่ะค่ะ เห็นว่ามีอะไรจะคุยกันพิมพ์เลยชิ่งมาดีกว่า” เธอพูดขณะที่เดินอ้อมมานั่งลงยังฝั่งตรงข้ามโต๊ะทำงาน เจ้าของโต๊ะต้องหมุนเก้าอี้หันตามมาด้วย ‘เพราะพิงนั่นแหละพยายามฝืนตัวเองตลอดเวลา’ คำพูดประโยคนี้ดังสะท้อนก้องอยู่ในหัวอันนา ซ้ำไปซ้ำมา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำๆ ซากๆ “คุณข้าว คุณข้าวค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” พิมพ์วัญช์เรียกพร้อมกับเขย่าแขนอีกฝ่ายไปด้วย “อ๋อ! กำลังคิดว่าข้าวน่าจะเข้าไปพบท่านประทานตั้งนานแล้ว เสียมารยาทจริงๆ” นั่นผิดศีลห้าตั้งแต่เที่ยงวันเลยนะอันนา “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณยายท่านก็เพิ่งว่างเหมือนกันค่ะ...คุณข้าวอยู่ที่นี่ โอเคใช่มั้ยคะ” “ขะ...ค่ะ...ก็ดีค่ะเสียแต่ว่าโปรเจคมันนานไปหน่อย” “ทำไมคะไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ เหรอ” คนถูกถามกำลังจะอ้าปากตอบ เสียงประตูที่ถูกเปิดและฝีเท้าที่ลงน้ำหนักตามอารมณ์ของเจ้าของทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ในห้องทั้งคู่หันไปมองเกือบจะพร้อมกัน พิษณุวัชร์เดินหน้าหงิกตรงไปฉุดมืออันนา เธอปลิวตามแรงของเขาผ่านหน้าพิมพ์วลัญช์ และสวนกับปัถยาออกไปด้วยอาการงงสุดขีด เท่านั้นยังไม่พอเมื่อเธอปลิวมาถึงที่รถแล้วเขายังจับเธอโยนเข้าไปในห้องโดยสารอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ใช่ถุงขยะนะคุณจับลากแล้วก็โยนใส่รถแบบเนี้ย” “งั้นนี่ก็คงเป็นรถขยะที่แพงที่สุด” ถึงโฟร์วีลที่เขาขับคันนี้จะเป็นรถญี่ปุ่น แต่สมรรถนะที่ดีทำให้ราคาของมันเกือบสามล้านห้า “ไปโดนใครเหยียบหางแล้วมาลงที่เรา อย่างงี้มันใช้ได้ที่ไหน” เธอทำปากขมุบขมิบอีกฝ่ายไม่สนใจเหยียบคันเร่งจนคนที่นั่งบนถึงกับต้องหาที่เกาะ “โอย! คุณเปลี่ยนจากรถขยะเป็นจรวดแล้วหรือไงจะรีบก็ไปคนเดียวสิ จอดเดี๋ยวนี้...” เขาเหยียบเบรกจนคนนั่งข้างๆ หัวทิ่ม มือที่จิกเบาะอยู่เมื่อครู่ยังหงิกเกร็งคลายไม่ออก “มันเวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย” เธอบ่นขณะง้างนิ้วออกทีละนิ้ว “จะบ้าหรือไงอยู่ๆ นึกจะเบรกก็เบรก” “ก็คุณเป็นคนบอกให้จอดไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ อีกฝ่ายจึงกลืนคำพูดที่กำลังจะระเบิดออกไปดังเอื๊อก “นี่ไปที่ประภาคารกันเถอะ เขาว่าเวลาไม่สบายใจให้ขึ้นไปที่สูงๆ แล้วจะหาย” “หึ!! ประภาคาร ไปทำไมผมไม่ไปหรอก แล้วรู้ได้ไงว่าผมไม่สบายใจ” “คนดีๆ ที่ไหนเขาหน้านิ่วคิ้วขมวด ลมออกหู ตาแดง...” เธอชี้ตามอวัยวะที่พูดถึงแต่สายตาที่เขามองทำให้เธอดึงนิ้วกลับ เบือนหน้าไปมองนอกหน้าต่าง “...แล้วก็แยกเคี้ยวยิงฟันแบบนี้ล่ะคุณ” อีกฝ่ายเปิดประตูแล้วเดินอ้อมมาฉุดเธอลงจากรถแล้วเดินตรงไปที่ศาลาหลังใหญ่ริมชายหาด ซึ่งเป็นจุดชมวิวอีกจุดหนึ่งของเกาะ หญิงสาวปลิวตามแรงดึงของเขาไปติดๆ เมื่อขึ้นไปบนศาลาชายหนุ่มถึงได้ปล่อยมือให้คนถูกลากมาเป็นอิสระ เขาเดินไปหยุดยืนด้านหน้าของศาลาครู่หนึ่งจึงทรุดตัวลงนั่งห้อยขายื่นออกไปด้านนอก อันนามองแผ่นหลังของเขาที่ต้องแสงสุดท้ายของดูคล้ายกับร่างกายของเขาเรืองแสงได้ แต่ดูเหมือนในตอนนี้มาดคุณชายจะหนีหายไปเกือบหมด เธอเดินตามไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขา “ตอนนี้คุณเหมือนพระเอกมิวสิควีดีโอเพลงประเภทอกหักรักคุดมากๆ เลยรู้มั้ย...โอ๊ะ!” เสียงเจื้อยแจ้วนั้นหยุดลงเปลี่ยนเป็นเสียงร้องแทนเมื่ออีกฝ่ายเอนศีรษะซบลงบนบ่าเธอ หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบไปหมด อันนารู้สึกว่าถ้าเธอเอ่ยปากพูดอะไรเสียงหัวใจที่เต้นรัวอยู่ในอกจะดังออกมาให้เขาได้ยิน เธอจึงได้แต่ปิดปากเงียบก้มมองศีรษะโตๆ นั้นทีหนึ่ง มองพระอาทิตย์ริมขอบน้ำทีหนึ่งสลับกันไปมาแบบนั้น แล้วก็ยิ้มไปด้วยอย่างไม่มีเหตุผล จากคุณ : gagayear เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 01:55:54

ความคิดเห็นที่ 3 “นี่คุณจะพาฉันไปไหนอีกล่ะเนี่ย” เธอบ่นแต่ก็ยังปล่อยให้ตัวเองเดินตามแรงฉุดของอีกฝ่ายโดยไม่ขัดขืนสักนิด แบบนี้มันเรียกว่าปากไม่ตรงกับใจนะจ๊ะอันนา หลังจากพระอาทิตย์หลบไปซ่อนตัวอยู่ใต้ผืนน้ำแล้วพิษณุวัชร์ก็พาอันนาออกมาจากศาลาจุดชมวิว เขาขับรถเลยไปอีกไม่ไกลนัก หาดนี้ดูครึกครื้นกว่าทุกๆ หาดบนเกาะนี้ อาจเป็นเพราะอยู่กลางเกาะและมีร้านเหล้า บาร์เบียร์ตั้งอยู่ตามริมหาดหลายร้าน เขาพาเธอเข้าไปนั่งในร้านที่ดูบรรยากาศและสไตล์การตกแต่งดีกว่าร้านอื่น “เบียร์ 2 แก้ว” สิ่งที่เขาสั่งทำให้บาร์เทนเดอร์ซึ่งดูเหมือนจะรู้จักเขาทำหน้าตกใจ จากนั้นก็หันมาสบตากับอันนา “นี่คุณจะเอาจริงเหรอ เดี๋ยวก็แพ้ตัวขึ้นผื่นอีกหรอก” “เบียร์ 2 แก้วไม่ได้ยินหรือไง” น้ำเสียงขึงขังจนคนถูกสั่งต้องรีบเอามาเสิร์ฟ ให้ ทันทีที่แก้ววางตรงหน้า ชายหนุ่มก็กระดกมันลงจนหมดอย่างรวดเร็ว “เอ๊าๆ เอาเข้าไป ช้าๆ ก็ได้ ฉันไม่แย่งคุณหรอก” เธอบ่นยังไม่ทันจบเขาก็กระดกแก้วที่สองรวดเดียวหมดอีกเหมือนกัน จากนั้นก็สั่งมาอีกสองแก้ว คนที่นั่งดูอยู่ถึงกับเกาหัว “คุณๆ คุณพิงเป็นอะไรหรือเปล่า เขาไม่เคยแตะอะไรพวกนี้เลยนะ ปล่อยไว้แบบนี้จะดีเหรอ” บาร์เทนเดอร์ย่องมากระซิบกับหญิงสาวหลังจากวางเบียร์ลงตรงหน้าคนสั่งอีกสองแก้ว “นี่” เธอดึงแก้วที่สี่ออกจากมือเขา “ใจคอคุณจะให้ฉันมานั่งดูอย่าวเดียวหรือไง” เธอบอกก่อนจะกระดกน้ำสีทองแก้วนั้นรวดเดียวหมด จากนั้นจึงดึงชายหนุ่มลุกขึ้นจัดการค้นกระเป๋าสตางค์ในตัวเขาแล้วควักเงินออกมาจ่าย อีกฝ่ายยืนโงนเงนมองการกระทำของเธออย่างงๆ และก่อนที่เขาจะตั้งตัวได้ก็ถูกเธอลากมาที่รถแล้ว “เอากุญแจรถมา” เธอแบมือย่นไปตรงหน้า เขาควานหามันจากกระเป๋ากางเกงแล้วส่งให้ด้วยท่าทางที่จะล้มไม่ล้มแหล่ แต่ที่สุดก็เซใสคนที่คว้ากุญแจโดยที่ฝ่ายนั้นไม่ทันตั้งตัว ดีที่เบื้องหลังเป็นรถไม่งั้นเธอคงหงายหลังไปแล้ว ตอนนี้เลยเหมือนกับตัวเองถูกต้อนจนมุมอย่างกับที่แกล้งเขาเมื่อวาน เมื่อตั้งตัวได้และกำลังจะอ้าปากด่า สายตาของเธอก็ประสานงานเข้ากับสายตาเขาอย่างจัง คำด่าที่มาออกันอยู่ตรงปากตอนนี้หนีหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ใบหน้าของเขาขยับเข้าใกล้เธอเรื่อยๆ จนตอนนี้ริมฝีปากกำลังจะแตะกันอยู่แล้ว ...ไม่นะ ฉันต้องเสียจูบแรกให้เกย์เหรอ สวรรค์ช่วยด้วย!!!... ‘อ๊วก’ สวรรค์โปรดจริงๆ แทนที่จะเป็นจูบเลยกลายเป็นโจ๊กรวมมิตรกองโตที่เขาพ่นใส่เธอแบบพิเศษใส่ไข่สองฟองเลยมั้งมันถึงได้คาวคลุ้งไปหมด “อีตาบ้าเอ้ย! ขอบคุณสวรรค์ ฮึม...” “คุณพิมพ์คะตอนนี้พี่ชายคุณกับรถของเขาอยู่หน้าบ้านพักข้าวเนี่ยค่ะ เขาเมามากคุณพิมพ์ช่วยส่งนายแทนมารับทีได้มั้ยคะ” อันนากรอกถามปลายสาย หลังจากที่เธอจัดการพา คุณชายพิ๊งกี้ มาถึงหน้าบ้านอย่าง ทุลักทุเล “ตายจริงไม่ได้หรอกค่ะคุณข้าว สงสัยทะเลาะกับพี่ปัดแหงๆ ถึงได้เมาขนาดนี้ ขืนให้คุณยายรู้ล่ะแย่แน่ๆ เลยค่ะ” “อ้าว! แล้วจะทำไงดีล่ะคะ” เธอขว้างค้อนวงใหญ่ใสหัวคนที่นอนหลับคอบพับคออ่อนอยู่ข้างๆ อย่างจัง ใจอยากจะฟาดฝ่ามือตามลงไปด้วยซ้ำ “เอางี้ให้พี่พิงไปนอนที่บ้านพักคุณข้าวได้มั้ยคะ” “ห๊า!!!” อันนาร้องเสียงหลง “นะคะ...นะคะ” พิมพ์วลัญช์ทำเสียงอ้อนสุดฤทธิ์ “...ถือว่าช่วยไม่ให้คุณแม่ต้องโดนบ่น ไม่งั้นคุณยายต้องไปลงที่คุณแม่อีก ช่วยหน่อยนะคะคุณข้าว” “เอาไปนอนบ้านนายแทนไม่ได้เหรอคะ” “ไม่ได้ค่ะ...คือพิมพ์หมายถึงนายแทนไม่อยู่น่ะค่ะ คุณยายใช้ไปทำธุระในเมืองตั้งแต่ตอนเย็นแล้วค่ะ ยังไงฝากพี่พิงไปไว้ที่บ้านคุณข้าวหน่อยนะคะ พิมพ์ขอล่ะ” “ว๊า! ก็คงต้องเป็นอย่างั้นล่ะมั้งคะ” “ขอบคุณมากค่ะ ยังไงก็ฝากดูแลเขาหน่อยนะคะ เขาคงจะเสียใจมากจริงๆ พี่ชายพิมพ์น่ะเคยดื่มเหล้าซะที่ไหน” “รับรองค่ะข้าวจะซัดให้น่วมเลย เอ้ย! จะดูแลให้ดีเลยค่ะ” “นายทะเลาะกับแฟนนายแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะเนี่ย” เธอบ่นหลังจากวางสาย พิมพ์วลัญช์หันไปยิ้มให้ผู้เป็นยายที่นั่งยกนิ้วให้อยู่ข้างๆ ทั้งคู่ประสานเสียงหัวเราะกันคิกคัก โดยมีพรวลัยนั่งมองด้วยใบหน้าเอือมระอาในพฤติกรรมจอมวางแผนของสองยายหลานนี่จริงๆ ................................................. ***โปรดติดตามตอนต่อไป*** จากคุณ : gagayear เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 01:57:31

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาให้ give ^__^ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 08:02:42

ความคิดเห็นที่ 5 ข้อมูลขัดแย้งกันค่ะ   ตอน 5 ขวบบอกว่าพ่อตายไปแล้ว "รอยยิ้มที่สดใสใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของพ่อลูกชายช่างเหมือนกับวันที่พ่อของเขาเสียชีวิตไม่มีผิดทำให้ผู้เป็นแม่นึกหวั่น" ตอน 7 ขวบบอกว่าพ่อออกตามหาลูกชาย "ตกเย็นฝนก็ตกหนักคล้ายกับวันนี้ เธอและสามีต้องระดมคนตามหากันจ้าละหวั่น" จากคุณ : เอกจิตรา เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 52 08:24:13