ความคิดเห็นที่ 1 มาวีสถอนหายใจเมื่อการตามกระแสเรียกร้องเงินนั้นกลายเป็นการเจรจาขอเรี่ยรายเงินสำหรับองค์กรการกุศล เคออสหัวเราะเบาๆ ที่แสนจะกวนอารมณ์ของผู้ดูแลปราสาทเป็นอย่างยิ่ง เจ้าเป็นปิศาจที่แทบจะไร้ประโยชน์ มาวีสอยากจะโยนคำพูดนี้ใส่หน้า แต่เขาไม่อยากก่อศึกท่ามกลางผู้ชมเป็นร้อยๆ เช่นขณะนี้ ริมฝีปากได้รูปงามแย้มออกเหมือนจะรู้ว่าเขาอยากจะพูดอะไร “อย่างน้อยเราก็รู้ว่าสาวใช้นางนั้นจะกลับมาที่ปราสาทและน่าจะติดต่อผู้ว่าจ้างอีกครั้งมิใช่หรือ” ปิศาจหนุ่มกระซิบเสียงเบา “ข้าบอกให้โจจับตาดูบรรดาสาวใช้แล้ว นางบอกว่าหากนางพบสาวใช้คนนั้น นางจะบอกข้าทันที” มาวีสระบายลมหายใจออกมา ความหนักใจได้คลายลงบ้าง แต่ตราบใดที่เขาไม่ได้กอดร่างเล็กๆ อบอุ่นของโรซาลินด์เขาจะไม่ไว้วางใจอะไรทั้งสิ้น “”โบตั๋น” มาวีสเรียกแมวตัวน้อยเบาๆ อย่างขอความมั่นใจ “โรสเป็นอย่างไรบ้าง” “นางนอนหลับอยู่กับข้าและท่านไมล์-ทรี” เสียงใสๆ ของแมวน้อย ยามที่เอ่ยชื่อ ท่านไมล์-ทรีเหมือนนางกลืนทรายเข้าไปเป็นอาหาร เรียกรอยยิ้มในแววตาสีฟ้าเข้มได้บ้าง “บนบ้านต้นไม้ของเรา ท่านไม่ต้องเป็นห่วง” “นางสบายดี?” โบตั๋นอ่านความห่วงใยที่แฝงมาในน้ำเสียงนั้นได้ “นางไม่ได้ถูกวางยา” โบตั๋นรับรองด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “นางยังเดินออกจากห้องมานอนที่ระเบียงกับพวกเรา” คำ พวกเราของนางฟังขัดหู แต่ที่ระเบียงเล็กๆ หน้าห้องนอนที่เขายังแทนจะนอนไม่ได้นะหรือ หากโรสตกลงมา... “ไม่ต้องห่วง ข้ารับรองความปลอดภัยของนางด้วยเกียรติของข้าเอง” ไมล์-ทรีบอกมาเหมือนจะรู้ว่าเขาห่วงอะไร “พวกท่านหาตัวผู้บงการได้หรือไม่” “ยัง เรากำลังตามหาสาวใช้นางนั้นอยู่” ไมล์-ทรีผ่อนลมหายใจแสนเบาไม่ให้กระเทือนร่างน้อยที่ตอนนี้แทบจะเบียดเข้ามาซุกอยู่ใต้ร่าง หากเรื่องเรียบร้อย เขาจะรีบนำนางกลับไปสู่เตียงนอนของนางที่ปราสาท แล้วจะหายไปจากชีวิตนางตลอดกาล เขาไม่เคยพบเจอเด็กที่ไหนใจกล้าไร้ความกลัวอย่างนางมาก่อน นางคือลูกสาวของนาธาเนี่ยลแห่งพันต์เช่นนั้นหรือ หากเป็นเช่นนั้นคงไม่ใช่เรื่องแปลก มาวีสเคยพานาธาเนี่ยลไปอยู่โลกปิศาจ ในช่วงเวลาสั้นๆ นั้นเขาได้สร้างชื่อเสียงจากฝีมือการต่อสู้และจิตใจที่กร้าวแกร่งไม่เป็นรองปิศาจตนไหนสมกับตำแหน่งยอดอัศวินที่ตนได้ครอบครองก่อนจะต้องคำสาป ดวงตาสีเขียวทอดมองเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน เจ้าจะได้รับการต้อนรับอย่างดียิ่งในโลกปิศาจแม่หนูน้อย “อย่าส่งสายตามากตัณหาของท่านมองโรสอย่างนั้น เจ้าโลลิค่อน” เสียงโบตั๋นดึงไมล์-ทรีออกจากความคิด “โลลิค่อน?” “เฒ่าหัวงู ชายแก่ที่ชอบเด็ก เด็กๆ ไม่ใช่เด็กสาวๆ ท่านเก็บตัวอยู่ในโลกปิศาจนานเกินไปแล้วท่านน้า” โบตั๋นเยาะเย้ย “อา” ไมล์-ทรีส่งเสียงในลำคอเบาๆ แสดงการรับรู้ หากไม่ติดร่างน้อยที่ยึดเขาเป็นที่นอน อย่าหวังว่าโบตั๋นจะรอดการลงโทษที่ล่วงเกินเขาไปได้ ดูเหมือนนางจะรู้ แมวตัวน้อยเงียบไป “นางไม่ใช่ปิศาจ” เสียงโบตั๋นบอกเบาๆ ถึงอย่างไร ต่อไปไมล์-ทรีจะต้องขึ้นเป็นราชาแห่งโลกปิศาจ ราชินีของเขาต้องคู่ควรหาใช่มนุษย์ธรรมดาเช่นนี้ไม่ แม้ตอนนี้โรสจะยังเป็นเด็กแต่กับช่วงอายุที่ยาวนานของปิศาจแบบไมล์-ทรีนั่นไม่ใช่ปัญหา “พ่อของนางแข็งแกร่งยิ่งกว่าปิศาจบางตนเสียอีก ฝีมือและความกล้าหาญของเขาสมกับตำแหน่งยอดขุนพล” โบตั๋นพยักหน้าช้าๆ ท่านน้าของนางไม่เคยชมใครง่ายๆ “ข้าไม่ได้คิดอะไรกับนางแบบนั้น สำหรับความกล้าหาญของนาธาเนี่ยลข้ายินดีที่จะคุ้มครองบุตรสาวของเขา” ไมล์-ทรีอธิบายช้าๆ “เจ้าไม่ได้อยู่ในโลกปิศาจช่วงที่นาธาเนี่ยลไปพักที่นั่น มิฉะนั้นเจ้าจะชื่นชมเขาเช่นกัน โรซาลินด์มีนิสัยกล้าหาญไม่ผิดพ่อของนาง” โบตั๋นพยักหน้าเห็นด้วย ตาหรี่ปรือ ก่อนจะเบิกตาโต “พ่อนางเป็นปิศาจ?” “เคยเป็น” ไมล์-ทรีทำเสียงในลำคอกล่อมเด็กน้อยที่ผวาให้หลับต่อ “พ่อของนางเคยเป็นปิศาจที่ไร้หัวใจอยู่ช่วงหนึ่ง เขาไม่ได้เป็นปิศาจโดยกำเนิด แต่เป็นปิศาจเพราะคำสาป เมื่อแก้คำสาปได้เขาก็กลับไปเป็นมนุษย์ มีช่วงชีวิตต่อไปอย่างมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง” แมวน้อยหลับตาลงทำเสียงงึมงำ “ข้าไม่อยากให้โรสไปใช้ชีวิตในโลกปิศาจ ดูอย่างท่านยายท่านแม่ของข้าซิ ท่านแม่ของข้า ถึงจะมีช่วงชีวิตที่แสนสั้นหากมีความสุขกับท่านพ่อของข้า” ไมล์-ทรีพึมพำในลำคอ หากเขามีนิสัยชอบบังคับใจใคร นางต่างหากที่จะถูกบังคับให้เป็นราชินีของเขา แล้วนี่มันผ่านมากี่ร้อยกี่พันปีที่เขาปล่อยให้นางออกมาร่อนเร่เป็นแมวไร้เจ้าของไร้ผู้ปกป้อง เยื่อใยที่นางมีต่อโรซาลินด์ทำให้เขาบอกให้นางคลายใจ “ข้ารับปากเจ้าแล้วกันแม่หลานสาว หากต่อไปแม่หนูโรสกลายมาเป็นสาวงามเกินข้าหักห้ามใจ ข้าจะให้นางเป็นผู้ตัดสินใจ ข้าจะไม่ใช้เวทย์มนตร์คาถาใด นอกจากความจริงใจของข้าเท่านั้น เพื่อเอาชนะใจของนาง” “ขอบคุณท่านน้า” ไมล์-ทรีเบนหัวหลบหางยาวๆ ที่ตวัดมาได้อย่างรู้ทัน เสียงแมวน้อยหัวเราะคิกคักถูกใจก่อนจะขดตัวซุกในอ้อมกอดเด็กน้อยอีกต่อ ..... อ่านทวนไปมา ก็ยังไม่ได้ตอบคำถามว่า กรอดองท่านเฟร่าสำคัญอย่างไรอยู่ดี TT จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 06:07:29

ความคิดเห็นที่ 2 yes ...u didn't say anything about kradong than fahra .555555 but that's alright. I feel like Mile tree is a nice person and fell very warm if stay closely to him .I don't know cos he 's adult and talked nicely to Botun . ^___^ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 07:02:57

ความคิดเห็นที่ 3 ...บทที่ 16 น้อยไป ขอแถมด้วย เรื่องสั้น ที่เกี่ยวกับ สาวโบตั๋น เรื่องนี้ เป็นเรื่องของท่านพ่อและท่านแม่ของโบตั๋นค่ะ ................ (กอด...จูบ...ลูบ...โลมเล้า...แล้ว...ฮากลิ้ง) ---ตอนเสือไม่มีลาย หรือ เสือซ่อนลาย--- ไอรีสมองดูแถวของนางงามที่ต่างค่อยๆ เยื้องกาย ชายตา ทิ้งผ้าเช็ดหน้า ยิ้มเอียงอาย ด้วยดวงตาเบิกโตสุดๆ เหตุใดทำไมต้องทำตัวให้ยุ่งยากเช่นนี้ด้วย ที่บ้านเมืองของนางหากบุรุษสตรีต้องใจกัน ต่างจูงมือกันออกไปสร้างบ้านใหม่ มิต้องให้มากเรื่องเช่นนี้ ยิ่งไม่มีทางที่ปีศาจสตรีนางใดมิใช่จำนวนมากมายปานนี้ มาทำท่าทางเช่นเดียวกัน เรียกความสนใจจากบุรุษ ราวกับต้นฟรีออนที่บ้านนาง ที่ยามงอกก็จะพุดขึ้นจากดินเรียงแถวตรงแน่ว แล้วก็โดนสาวใช้ของท่านแม่เด็ดมันขึ้นมาทำเป็นอาหาร เมื่อไรพวกนางจะเดินกันเสร็จเสียทีนะ นางลองนับจำนวนสาวๆ ที่เดินวนไปวนมาจนนางจะเวียนหัวตายแล้ว เพราะเหตุที่นางเวทย์อ่อนแอ ยังไม่สามารถร่ายเวทย์ที่จะต้องสอบได้ นางจึงต้องหาที่เงียบๆ เพื่อฝึกซ้อมการร่ายมนต์ ไม่ให้เป็นที่ขายหน้าไปถึงเสด็จพ่อของนางที่เป็นถึงราชาของโลกปีศาจ และเพื่อท่านแม่ของนาง ที่เป็นนางสนมชาวมนุษย์  ราชินีปีศาจที่เป็นเอกภรรยาของเสด็จพ่อเอ็นดูนางนัก ในเมื่อนางเป็นลูกอีกเพียงคนของท่านพ่อที่มีชีวิตเติบโตขึ้นมาได้จากบรรดานางสนมนับร้อยนับพัน พระนางหวังให้นางและโอรสของพระนางครองคู่กัน แต่นั่นยังอีกนานกว่าชาวปีศาจจะจับคู่กัน ก็ต่างมีอายุเกินร้อยปีกันไปแล้ว นางเพิ่งได้ ยี่สิบปีของโลกปีศาจ  ขณะที่โอรส เพิ่งจะได้สิบปีเศษเท่านั้น หากมีฤทธิ์เดชร้ายกาจกว่านางตอนนี้ ลูกครึ่งปีศาจมนุษย์ตนอื่นๆ ต่างมีฤทธิ์และเรียนรู้เวทย์ได้รวดเร็วกว่าทั้งนั้น ดังนั้นนางจึงต้องแอบฝึกเป็นความลับ แล้วสถานที่ที่นางแอบไปซ้อมนั้น นางพบทางเชื่อมมาที่ตำหนักของจักรพรรดิจีน นางคิดว่าอาจจะมีสนมนางใดของจักรพรรดิองค์ก่อนๆ เป็นปีศาจก็เป็นได้ นางไม่สนใจหรอก เพราะนางได้ที่ฝึกซ้อมเวทย์โดยไม่มีผู้ใดจะมาแอบเห็นความขายหน้าของนาง แล้วดูซิ มนุษย์ผู้หญิงมากมายเหล่านี้มาแย่งที่ของนางเพียงเพราะหวังดึงดูดความสนใจของบุรุษเพียงผู้เดียว ช่างน่าสมเพศนัก ไอรีสอยู่ในเครื่องแต่งกายเช่นชาวจีนทั่วๆ ไป หากนางเลือกเป็นเสื้อกางเกงเพื่อความสะกวดในการฝึกซ้อม เพื่อเวลาที่มีใครมาเห็นนางเข้า นางจะได้อ้างว่านางมาทำความสะอาดตำหนัก หญิงสาวนั่งเกยคางไว้บนเข่า มองแถวสาวงามที่เดินมาย่อกายชม้ายชายตามองตรงหน้านาง ก่อนจะค่อยๆ ผ่านไป แล้วไปเริ่มตั้งแถวใหม่อย่างหมดหวังว่าวันนี้นางจะได้ซ้อม ‘เอาล่ะ ในเมื่อข้าไม่ได้ฝึกเวทย์ของข้า ข้าก็ฝึกร่วมกับพวกนางแล้วกัน’ ร่างเด็กสาวในชุดเสื้อกางเกงที่โผล่แทรกเข้ามาในแถวนางงาม ที่ล้วนแล้วแต่นุ่งกระโปรงยาวบางกรุยกรายทำให้ขันทีที่ทำหน้าที่ควบคุมการฝึกซ้อมอ้าปากค้าง จะตะเพิดไล่นางออกไป บรรดาสาวงามที่ไอริสเบียดเพื่อหนีขันที ต่างพากันยิ้มหัวเราะรับช่วยกันห้อมล้อมนางเอาไว้ด้วยความเอ็นดู ทำให้ขันทีผู้ใหญ่ที่เข้ามาดูความเรียบร้อย ต้องโบกมือห้ามยอมในเด็กสาวแปลกหน้าเข้าร่วมการฝึกซ้อมด้วย พิศดูเห็นดวงหน้านั้นจิ้มลิ้มพริ้มเพรายิ้มแย้มกว้างโดยไม่มีความเกรงกลัวเสื้อผ้าถึงจะธรรมดาไปบ้าง แต่เป็นผ้าแพรเนื้อดี และยังกำไลหยกดำที่นางสวมไว้รอบสองข้อมือน้อยๆนั้นอีกเล่า กว่าจะขึ้นมาเป็นขันทีผู้ใหญ่ได้ไม่ใช่ต้องมีความรู้ขยันทำงานยังต้องรู้จักหลบเลี่ยงเอาตัวรอดได้ด้วย หยกดำใช่จะหากันง่ายๆ ยิ่งเนื้อดำสนิทเปล่งประกายแวววาวเช่นนี้ นางอาจจะเป็นองค์หญิงเล็กๆ ของตำหนักใด หรือพระธิดาของท่านอ๋องใด ที่ตามเสด็จเข้ามาในวังหลวงก็ได้ เกิดนึกสนุกอยากมาเล่นด้วย เขาไม่อยากจะหัวหลุดจากบ่าเนื่องจากไปขัดใจคนใหญ่คนโต ในเมื่อนางอยากเล่นก็ให้นางเล่นไป ท่าทางกระชดกระช้อยเก้งๆก้างๆ ของนางเรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มเอ็นดูจากบรรดานางงามทั้งหลายได้ พวกนางต่างสนุกที่จะสอนเด็กใหม่ให้วางท่า ก้าวเดิน เอียงตัว แย้มยิ้ม ชายตา ด้วยความสนุกสนาน “เจ้าชื่ออะไร” “พิงก์ ไอซ์พิงก์” ไอริสตอบชื่อเล่นที่ท่านแม่ตั้งให้นางและบรรดาเพื่อนๆ ที่โรงเรียนเรียกขาน “ไป๋อิง เจ้าชื่อไป๋อิงหรือ ข้าชื่อเฉ่าเอ๋อ เป็นคนยูนาน เจ้ามาจากที่ใด” “แถวๆ นี้” ไอริส ตอบอึกอัก ก่อนที่จะมีการซักถามกันไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงขานดังก้องต่อๆ กันมา “ฮ่องเต้เสด็จ...จจ....จ....” ไอริสตะลึง ฮ่องเต้เสด็จมาถึงที่นี่เชียวหรือ นางไม่ได้สนใจบรรดานางงามที่ต่างสำรวจความงามของตนเอง ต่างรีบปรับปรุงรูปโฉมให้เรียกร้องความสนใจ บางนางดึงคอเสื้อให้ต่ำลงไปอีก บางนางหยิกแก้ม ขบริมฝีปากน้อยๆ ให้แดง ก่อนที่ลูกครึ่งปีศาจสาวจะหนีออกจากกลุ่มสาวงามเพื่อหลบออกไปจากห้อง นางก็ถูกสาวงามข้างกายพร้อมใจกันหนีบนางเอาไว้ เหล่านางงามพากันหัวเราะคิกคัก หมอบก้มศีรษะแตะพื้น ตามสัญญาณของขันที เพื่อรับเสด็จ “ทรงพระเจริญหมื่นๆ ปี” ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ไอริสอดเงยหน้าขึ้นแอบมองคนที่ถูกเรียกว่าฮ่องเต้ จักรพรรดิของจีนที่มีตำแหน่งเหมือนพ่อของนาง ราชาแห่งเผ่าพันธุ์ปีศาจ ฮ่องเต้แต่งตัวด้วยชุดสีเหลืองเหมือนภาพวาดที่นางเห็นในตำหนัก แต่ไม่ได้วางท่าอยู่บนบัลลังก์หรือเก้าอี้ตัวใหญ่อย่างในภาพ ฮ่องเต้กลับนั่งอยู่บนขั้นบันไดตรงที่นางเคยนั่งมองสาวงามเดินกรีดกรายนั่นเอง พอเห็นฮ่องเต้กำลังจะหันมามองทางนี้นางก็รีบก้มหน้าลงตามเดิม “ตามสบาย ตามสบาย ตอนนี้ข้าว่างพอดี พวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่ล่ะ ข้ากำลังจะออกไปเดินเล่นในอุทยาน ผ่านมาได้ยินเสียงพวกเจ้าหัวเราะน่าสนุกข้าเลยอยากเข้ามาร่วมสนุกด้วย” ขันทีอาวุโสที่ควบคุมการฝึกซ้อมรีบน้อมศีรษะลงต่ำรายงาน “หม่อมฉันกำลังอบรมสาวงามที่ถูกส่งมาจากตำบลต่างๆ เพื่อให้ฝ่าบาทคัดเลือกเป็นนางสนมพระเจ้าข้า” “อ่ะ งั้นก็ดีนะซิ ข้าก็อยู่ตรงนี้ พวกนางก็อยู่ตรงนี้ ดูม้าป่าตามธรรมชาติย่อมหาม้าดีโดดเด่นได้ไม่ยาก หากผ่านการฝึกฝนมาแล้ว การเลือกก็ยิ่งยากเย็น” ฮ่องเต้ชายตาดูบรรดาขันที “ไว้พอเจ้าฝึกสอนเสร็จเป็นม้าใช้งานได้ ข้าจะเลือกอีกครั้งหนึ่ง ตอนนี้ ข้าอยากชมม้าป่า” “กระหม่อม” หัวหน้าขันทีก้มศีรษะรับพระบัญชา โบกมือให้ขันทีผู้น้อย ต้อนบรรดานางงามไปจัดแถวเตรียมเดินแบบที่ซักซ้อมมาตั้งแต่เช้าอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับพยายามดึงเอาไอริสออกจากแถวบรรดาหญิงงามทั้งหลายด้วย แต่ดูเหมือนพวกนางจะชมชอบสาวน้อยแก่นแก้วคนนี้จึงพากันเอาตัวเข้าบังบาง ดึงหลบไปทางโน้นทางนี้ไม่ให้ขันทีผู้น้อยจับตัวนางได้ ไอริสพยายามจะหลบออกห่างก็ถูกบรรดาสาวงามทั้งหลายฉุดดึงนางเอาไว้ จนนางต้องอยู่ร่วมในแถวยาวเหยียดนั้น ก้าวตามคนข้างหน้า ขยับซ้ายขวายิ้มตามการบอกของคนข้างๆ เมื่อนางต้องย่อกายต่อหน้าชายที่นั่งยิ้มๆ พยักหน้ารับการย่อคารวะของพวกนางอย่างนิ่มนวลนั้น นางอดมองสบตาฉลาดล้ำคู่นั้นไม่ได้ ราวกับสายฟ้าฟาด ร่างบางเอนเอียงราวกับจะล้มเหมือนแผ่นดินใต้พื้นเท้านางสั่นไหว “ข้าเลือกนาง” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นอย่างไม่คาดฝัน แถวนางงามชะงักงัน ไอริสตื่นตะลึงเมื่อนางถูกดึงออกจากแถวมานั่งข้างๆ องค์ฮ่องเต้ “เจ้าชื่ออะไร” เสียงถามข้างๆ ทำให้เธอหันไปมองหน้าฮ่องเต้ตรงๆ ท่าทางไม่เกรงกลัวใครของแม่ม้าป่าสาวนี่เองที่ทำให้พระองค์ถูกใจ “ไอริส” “อ้ายฉี” เสียงฮ่องเต้หนุ่มทวนชื่อเธอ ไอริสส่ายหน้าอย่างรำคาญใจชื่อเธอเรียกง่ายจะตายไปทำไมเรียกไม่ได้ “ไป๋อิง” ไอริสยอมใช้ชื่อที่บรรดาสาวงามเรียก น่าจะคุ้นปากคุ้นลิ้นฮ่องเต้ชาวจีนผู้นี้มากกว่า “ตกลงเจ้าชื่ออะไรกันแน่ อ้ายฉี หรือไป๋อิง” “นางชื่อไป๋อิงกระหม่อม” ขันทีที่ดูแลบรรดาสาวงามรีบก้มตัวลงกราบทูล “ไป๋อิง” มือฮ่องเต้ยกขึ้นแตะข้างแก้มนุ่ม หญิงสาวเอนหลบแล้ว แต่ฮ่องเต้ยังมือไวกว่ามือใหญ่ประคองสองแก้มนุ่ม “ข้าถูกใจเจ้าจริงๆ ไป๋อิง เจ้าสวยถูกใจข้า คืนนี้ข้าจะได้รู้ว่าเจ้ามีอะไรให้ข้าชื่นชมอีก” รับสั่งเท่านั้น ฮ่องเต้ก็ลุกขึ้นยืนเสด็จออกไปโดยไม่สนใจบรรดาหญิงงามที่เหลือ ท่ามกลางเสียงขาน ฮ่องเต้เสด็จ จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 10:03:46

ความคิดเห็นที่ 4 สาวๆ พากันกรูเข้ามาแสดงความยินดีกับสาวน้อยน่ารักที่คืนนี้จะได้ร่วมเรียงเคียงเขนยกับองค์ฮ่องเต้ ขันทีมองสาวงามที่แสดงความยินดีอย่างจริงใจ ก่อนลอบถอนหายใจช้าๆ อีกไม่นานอีกไม่นานเมื่อพวกนางเข้าสู่วังวนของอำนาจในวังหลวง ความยินดีจริงใจเช่นนี้จะไม่มีอีกแล้ว ขันทีผู้เฒ่าตบมือเบาๆ “เห็นหรือไม่ พวกเจ้าช่างขี้เกียจนัก นางเพิ่งมาไม่นาน ก็สามารถทำให้โอรสสวรรค์ทอดพระเนตรเห็นนาง ส่วนพวกเจ้า” ชายชราที่กรีดนิ้วชี้กราดเรียกรอยยิ้มขึ้นบนริมฝีปากอิ่ม ไอริสกล้ายิ้มกว้าง ในเมื่อนางเป็นผู้เดียวที่ยืนอยู่ด้านหลังของขันทีเฒ่า บรรดาสาวงามได้แต่ลอบส่งสายตาขำขันมาให้ “ยังมิรีบฝึกฝนอีก เอาตั้งแถว” ขันทีผู้ควบคุมยกมือสูง ปรบเข้าหากันเพื่อเรียกความสนใจของบรรดานางงาม เมื่อเห็นพวกนางต่างเข้าแถว เริ่มการเดินใหม่ ขันทีแซ่โจจึงหันมาทางหญิงสาวที่ฮ่องเต้เลือกนางให้เข้าไปปรนนิบัติพระองค์ในคืนนี้ แม่สาวคนนี้หาได้มีประวัติใดไม่ ขันทีอาวุโสมองดูกำไลหยกดำที่ข้อมือนางอีกครั้ง หากนางเป็นเชื้อพระวงศ์หรือทายาทเศรษฐีใด คงไม่มีปัญหา เมื่อครอบครัวนางได้ทราบว่าฮ่องเต้ทรงเลือกนางเป็นนางสนม แต่หากนางเป็นพระขนิษฐา หากเป็นเช่นนั้น “เจ้าแซ่ใด” “ข้า” ไอริสหันมามองชายชราที่ท่าทางตุ้งติ้ง นางรู้ว่าพวกนี้เป็นบุรุษที่ถูกตัดความเป็นชายทิ้งเพื่อให้ดูแลควบคุมบรรดาสาวๆ ของฮ่องเต้ นางคือเจ้าหญิงไอริส ในความปกครองของราชาแห่งปีศาจ แซ่อย่างนั้นหรือ แซ่ที่คงหมายถึงตระกูลของนาง “ข้าอยู่ในตระกูลดาร์ครา” “ดา-คา ข้าไม่เคยได้ยินชื่อแซ่นี้มาก่อน” ดวงตาชราหรี่มองแม่สาวน้อยอย่างระแวง “เจ้ามิได้แซ่ไป๋ ชื่ออิง หรอกหรือ” ดวงตากลมโตทอประกายสนุก นางเอียงคอน้อยๆ ท่าทางซุกซน “เช่นนั้นก็ได้” “เช่นนั้นก็ได้ เจ้าหมายความว่าเช่นไร ชื่อแซ่มิใช่ของล้อเล่น ข้าแซ่โจ ชื่อ จิ้งกัวะ เด็กๆ ในนี้เรียกข้าว่าโจกงกง ตามบัญชีรายชื่อ ไม่มีชื่อเจ้า เจ้ามาจากที่ใด” “ข้าอยู่แถวๆ นี้ ข้าแอบเข้ามา” กิริยาขบปากอิ่ม รวมทั้งดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำตาของนาง เรียกความสงสารจากกงกงได้มิน้อย คืนนี้ ต้องเตรียมตัวนางให้พร้อม หากมิสามารถสอบถามถึงประวัตินางได้ คนที่หัวขาดคนแรกคงเป็นเขา โจกงกงผู้นี้ “บ้านเจ้าอยู่ที่ใด พ่อแม่เจ้ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่” “ยังมี” โจกงกง สังเกตเห็นอาการขบปากอิ่มแดงของนางอีกครั้ง ที่บ้านของนางมีปัญหาใดหรือไม่ “ที่บ้านเจ้ายังมีใครอีก” “ข้ายังมีน้องชายที่เกิดจากภรรยาคนแรกของพ่อข้า” “อา...” กงกงถอนหายใจยาว นางเป็นลูกของภรรยาน้อยของเศรษฐีนี่เอง นางจึงใส่กำไลราคาแพงหายากได้ หากแต่นางคงไม่ถูกชะตาภรรยาหลวงเท่าไร จึงหลบออกจากบ้านมา “บ้านเจ้าอยู่ไกลหรือไม่” “ไม่ไกลนัก โจกงกงขอข้ากลับบ้านได้หรือไม่ ท่านแม่คงเป็นห่วงข้าแน่ หากข้าไม่รีบกลับไป” ไอรีสขอร้อง หากนางมิกลับไป ทางโรงเรียนแจ้งไปทางบ้าน ท่านพ่อให้คนมาตามหานาง จะมีสักกี่คนที่จะต้องโชคร้ายเพราะนาง “ไม่ต้องร้อนใจ หากมารดาเจ้าทราบว่าเจ้าค้างคืนในวังหลวงนี่ คงไม่ห่วงเจ้าแล้ว ทหาร องครักษ์ออกมากมาย มิมีใครมาทำอะไรเจ้าได้แน่” โจกงกง กล่อมให้นางยอมอยู่อีกสักคืน หากคืนนี้ไม่จัดการถวายตัวนางให้ฮ่องเต้ คงไม่แคล้วหัวหลุดออกจากบ่าเช่นกัน ความเป็นมาของนาง รอจนข้าวสารหุงเป็นข้าวสุก จัดสินสอดออกไปให้ทางบ้านของนางคงจะมิมีปัญหาอะไร ยิ่งนางมิใช่ลูกภรรยาหลวงเช่นนี้ ยังได้เข้ามาเป็นพระสนม จะมีบ้านใดกล้าขัดพระบัญชา “หากเจ้ากังวล เขียนจดหมายสักฉบับ ข้าจะให้เด็กส่งไปที่บ้านเจ้าเอง” ส่งไปที่บ้านข้า พวกท่านสามารถไปที่โลกปีศาจได้ด้วยหรือ แล้วนางจะเขียนไปที่ใด ปราสาทแห่งไฟ ที่พ่อข้าอยู่นะหรือ ไอริสยิ้มกว้างเมื่อนางนึกถึงคนผู้หนึ่งได้ เจ้าเสือเฒ่าผู้เคยเป็นผู้ดูแลความปลอดภัยในวัง เจ้าเสือเฒ่าจอมเจ้าชู้ยอมถอดลายเมื่อวัยชรา นางสนิทกับเสือเฒ่าเพราะยามนางเป็นเด็กชอบไปแอบตามที่ต่างๆ ให้เขาต้องคอยค้นหานาง นางกับเสือเฒ่าจึงผูกพันกันเป็นพิเศษ ยอมให้นางขี่หลังยามแข่งขันกับเด็กคนอื่นๆ เมื่อลาออกเพื่อไปใช้ชีวิตบั่นปลายอย่างสงบ เจ้าเสือเฒ่าวีวายีบอกนางว่าเขาจะมาอยู่ยังโลกมนุษย์เพราะเขามีศิษย์รักอยู่ที่นั่น นางจะส่งข่าวถึงเขาให้มาช่วยนาง “ข้าจะเขียนจดหมาย ท่านเรียกเด็กมา ข้าจะสั่งเขาเอง” โจกงกงยิ้ม พยักหน้าให้นางก่อนเดินออกจากห้องไปเรียกเด็กรับใช้ นางคิดหรือว่าเจ้าเด็กนั่นจะมิบอกเขาว่านางสั่งอะไรไป   ไอริสยื่นจดหมายให้ขันทีน้อย ดวงตากลมโตจ้องตาเรียวเล็กของเด็กน้อยสั่งให้ไปหาที่ลับตาเผาจดหมายฉบับนี้ทิ้งเสีย โจกงกงดักรอถามขันทีน้อยอยู่ด้านนอก ถึงกับงันไปเมื่อได้รู้ว่านางขอให้ไปเผาจดหมายฉบับนี้ เขาขอดูจดหมาย มีเพียงลายเส้นขยุกขยิกอ่านไม่ออก โจกงกงพับจดหมายใส่ซอง โบกมือให้ขันทีน้อยไปได้ นางคงต้องหนีออกจากบ้านมาแน่ๆ ทำให้เขาโล่งอกไปได้เปราะหนึ่ง ว่าคงไม่มีใครในครอบครัวนางมาตามหานางในเร็ววัน หากนางได้เป็นที่โปรดปรานแล้ว ครอบครัวของนางคงจะยินดีต้อนรับนางกลับบ้านเอง หากนางไม่เป็นที่โปรดปราน ทรัพย์สินที่จะพระราชทานให้นาง คงพอให้นางใช้อย่างสบายไปตลอดชีวิต หรือหากว่าทรงลืม  เขาโจกงกงผู้นี้จะเป็นหลักให้แก่เด็กน้อยไร้บ้านคนนี้เอง ขันทีผู้เฒ่าเปิดประตูห้องออก ไอริสก็ดีดตัวลุกขึ้นยืนทันที “ตามข้ามา ไป๋อิง” “ข้าอยากกลับบ้าน โจกงกง” ไอริสบอกขอร้องอีกครั้ง ก่อนเดินตามขันทีออกไป เขาไม่ยอมฟังนาง ไม่มีใครฟังนาง “ค้างคืนในวังนี่สักคืน แล้วพรุ่งนี้ท่านก็กลับบ้านได้” โจกงกง ปลอบใจ “ข้าจะพาไปห้องของท่าน จะมีสาวใช้มาช่วยท่านอาบน้ำ แต่งตัว” โจกงกง ปรายตามองชุดเสื้อกางเกงเรียบๆ ของนางอย่างไม่ชอบใจนัก “หิวหรือไม่ ข้าจะให้ห้องเครื่องทำขนมอร่อยมาให้เจ้าชิม” พูดถึงของกิน ท้องนางก็ร้องขึ้นมาทันที ไอริสหน้าแดง ขณะที่ขันทียิ้มน้อยๆ “เดี๋ยวข้าจะให้เด็กๆ จัดของกินมาให้เจ้า เจ้าต้องใช้พลังงานอย่างมากในคืนนี้” คืนนี้ ทำไม คนครึ่งชายครึ่งหญิงนี่ต้องเน้นแต่คืนนี้ ให้นางค้างในวังหลวง ไม่เป็นไรพอคนเผลอ นางจะแอบกลับไปที่ห้องโถงเล็ก ปากทางผ่านสู่โลกปีศาจก็ได้ การไม่เป็นอย่างที่ไอริสคิด นางหาเคยได้อยู่ตามลำพัง โจกงกงพานางมาที่ห้องเล็กๆ ก่อนจะเรียกสาวใช้มา จับนางอาบน้ำขัดตัว ก่อนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าบางๆ จนนางยังอดอายตัวเองไม่ได้ “ข้าอยากได้ชุดแบบเดิม” ไม่ว่านางเพียรพยายามร้องขอ หรืออธิบายอย่างไร พวกนางก็ต่างพากันยิ้ม หากไม่มีพวกนางอยู่ เพียงแค่เปลี่ยนชุดไฉนนางจะทำมิได้ ตอนนี้ก็ได้แต่นั่งถอนหายใจเมื่อไรเจ้าเสือเฒ่าจะมาช่วยนางออกจากสถานการณ์ยุ่งยากนี้เสียที นางจะได้กลับไปยังโลกปีศาจ กลับไปหลับบนเตียงนุ่มๆ ของนาง นางได้สำรับอาหารมาลองชิมอาหารของมนุษย์ ต่างปรุงแต่งพอคำ มีกลิ่นหอมหวาน หลังจากกลืนลงคอไปแล้วยังทิ้งกลิ่นหอมเอาไว้ในปากจนอดดูดลิ้นเล่นไม่ได้ ตกค่ำโจกงกงก็เข้ามา นางได้สวมเสื้อคลุมที่คลุมไปถึงเรือนผมเดินตามโจกงกงไป เขาบอกว่าจะพานางไปห้องนอน  หญิงสาวถอนหายใจ ยุ่งยากพอๆ กับที่โลกปีศาจเลยทีเดียว เต็มไปด้วยพิธีการมากมาย ห้องนอนที่โจกงกงพาไปก็ลึกลับพอๆ กับที่โลกปีศาจ นางยังจำได้ เมื่อนางติดตามท่านพ่อไปเยี่ยมเยือนปราสาทของขุนนางที่อยู่แดนไกล นางถูกส่งต่อให้กงกงอีกคนที่พานางเดินผ่านห้องโถงกว้าง ผ่านประตูถึงสามบาน ก่อนที่นางจะถูกส่งเข้าไปห้องนอน เตียงไม้คลุมด้วยม่านบางๆ ไอริสปิดปากหาวเบาๆ ล้มลงนอนทั้งเสื้อคลุมที่เอามาใช้ต่างผ้าห่ม อากาศที่นี่เย็นกว่าบ้านนางจริงๆ จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 10:05:08

ความคิดเห็นที่ 5 ฮ่องเต้เสด็จเข้ามาหวังจะได้เชยชมหญิงงาม หากหญิงสาวที่ต้องพระประสงค์กลับนอนหลับพริ้ม บนแก้มนวลยังมีรอยยิ้มน้อยๆ เหมือนนางฝันดี ฝังจมูกลงสูดกลิ่นเนื้อนวลบนแก้มอิ่มหวังให้นางตื่น นางเพียงส่งเสียงกิ๊ก เหมือนจักกะจี้ บิดตัวหนี ก่อนจะซุกเข้าไปในเสื้อคลุมสีแดงสดหลับต่อ ฉีเสิ่น นั่งลงบนเตียงข้างๆ ร่างบาง ไม่เห็นแม้ผิวในร่มผ้านางสักน้อย ไม่เห็นแม้สัดส่วนอันชวนใจ ทุกอย่างอยู่ภายใต้เสื้อคลุมสีแดง ข้าจะทำเช่นไร เชยชมนางทั้งๆที่นางยังหลับ ดวงหน้าคมส่ายไปมาปฏิเสธตนเอง ฮ่องเต้หนุ่มหลับตาส่งจิตเรียกหาอาจารย์ “อาจารย์ อาจารย์” “อันใด” เสือเฒ่าตวัดเสียงตอบลูกศิษย์ที่ทิ้งลายเอาไว้ให้อย่างหงุดหงิด ตามองนางพยัคฆ์น้อยที่เยื้องย่างส่ายสะโพกมาใกล้ “นางหลับ” “หลับ...ก็ปลุกนางซิ” เสือเฒ่าบอกอย่างหงุดหงิด นางหลับก็ปลุกนาง หรือข้าต้องบอกเจ้าอย่างละเอียดว่าต้องเริ่มปลุกนางที่ส่วนใด คิดอย่างรำคาญใจกับการรบกวนของลูกศิษย์ในเวลาที่ไม่สมควร แม่เสือน้อยลากหางมาใกล้ ก่อนสะบัดกลับตัวตรงหน้า ทิ้งกลิ่นหอมฉุนเฉียวให้หัวใจเฒ่าสั่นไหว ยังมิพอ หางยาวของนางยังแตะบนศีรษะก่อนลูบผ่านจมูกกระตุกกลับพ้นคมเขี้ยวของเสือเฒ่าพอดิบพอดี แม่เสือสาวเชิดหน้า ทิ้งสะโพกเดินนวยนาดจากไปช้าๆ ร่างใหญ่โตของเสือโคร่งขาวขนาดใหญ่ขยับลุกขึ้น “ข้ากำลังยุ่ง อะไรๆ ก็สอนเจ้าไปแล้ว หากคิดไม่ได้ ลองเริ่มจากบทที่หนึ่งก็แล้วกัน” เท่านั้นก็ตัดการติดต่อ ร่างใหญ่โตย่างก้าวตามแม่เสือน้อยจอมยั่วไป บรรดาเสือหนุ่มที่ขยับจะตามแม่สาวน้อยแสนเร่าร้อนต่างพากันทิ้งกายลงนอนตามเดิม เมื่อร่างใหญ่โตสีขาวโผล่พ้นปากถ้ำ เสียงคำรามกระหึ่มของเสือขาวราวกับเป็นสัญญาณ แม่เสือน้อยที่เห็นว่าเยื้องย่างช้าๆ ตะกุยเท้า ยืดตัว ก่อนทะยานหนีอย่างรวดเร็ว เสือขาวรอจนร่างนางเสือเป็นเพียงจุดเล็กๆ ก่อนเริ่มการไล่ล่า ข้าหวังว่านางจะคุ้มค่าแก่การออกแรงของข้า เสือเฒ่ารำพึงเมื่อเร่งฝีเท้าจนเห็นหางแกว่งไกวของนางเสือ ข้าชักจะแก่เกินไปแล้ว ปลุกนาง เริ่มจากบทที่หนึ่ง...จูบ ปากขยับเป็นรอยยิ้ม จูบเจ้าได้ที่ใดไป๋อิง ดวงหน้าหลับแสนน่ารักของเจ้าที่ข้าได้เชยชิดเพียงนิดก็ถูกซุกแอบเข้าไว้ภายใต้ผ้าสีแดงแล้วเช่นนี้ เอ๊ะ ไม่ใช่ บทที่หนึ่ง คือ...กอด...มิใช่หรือ ทรงปลดเปลื้องชุดชั้นนอกออกเหลือเพียงชุดข้างในก่อนทอดกายลงข้างร่างน้อย โอบประคองร่างหอมเข้ามาในอ้อมกอด อุ๊บ !!! แรงกระแทกเหมือนตีศอกเข้าเต็มท้องก่อนร่างนุ่มนิ่มจะขดอยู่ในอกราวแมวตัวน้อยๆ ฉีเสิ่น รอจนแรงจุกเสียดค่อยๆ หายไป จึงค่อยๆ ดึงเสื้อคลุมสีแดงออก จากร่างบาง ผลิกร่างน้อยขึ้นมาบนตัวก่อนจะดึงส่วนที่นางนอนทับโยนลงจากเตียง ร่างน้อยหากทรวดทรงที่นอนก่ายเกยอยู่บนร่างไม่ได้น้อยไปสักนิดมากกว่าที่คิดตอนที่เลือกนางมา ท่ามกลางนางงามนับร้อย มีเพียงนางเดียวที่มองเห็น รอยยิ้มขำขัน ดวงตาที่มองตรงไม่หลบเอียงอายเช่นนางอื่น ให้ทรงมองเห็นดวงตางามที่ไหวระริกด้วยอารมณ์สนุกสนาน ท่าทีกระชดกระช้อย ยามย่อกายลงตรงหน้า ริมฝีปากอิ่มแย้มเป็นร้อยยิ้มเหมือนนางจะขันตัวเองมากกว่าจะชม้ายตามาทอดเสน่ห์ให้พระองค์ ท่ามกลางสาวงามมากมาย มีเพียงนางที่โดดเด่น นางม้าตัวเปรียวที่ทะนงในตนเอง รักที่จะวิ่งโลดแล่นเพียงลำพัง ทรงประสงค์ม้าประเภทนี้ อยากฝึกนางม้าให้ยอมเพียงให้พระองค์ควบขี่  ยอมให้เพียงพระองค์เท่านั้นสัมผัส เฝ้ารอเพียงพระองค์ผู้เดียว ร่างน้อยที่ทอดกายอยู่ข้างบน ขยับตัวหาท่าสบาย เรียวขางามแยกห่างขยับตัวทอดแขนอ่อนช้อยขึ้นโอบรอบศอ ใบหน้างามเกลือกกลิ้งกับอุระกว้างก่อนจะมาซบลงใต้หนุ กายหนุ่มร้อนฉ่า หากมิใช่เพราะเชิงชายที่เจนจัดเล็งเห็นว่านางบริสุทธิ์ปานน้ำค้าง คงจะเปลี่ยนความคิดว่านางนี้ผ่านการฝึกสอนมาเพื่อยั่วยวนโดยเฉพาะเสียแล้ว โอบแขนรอบร่างนุ่ม ปัดไล้ผมยาวนิ่มให้พ้นผิวงาม หวงแหนผิวกายเนียนละเอียดแม้แต่ผมของเจ้าของร่างเอง ผิวงามเช่นนี้ นิ้วมือแตะลงกับต้นคอนุ่ม จุดบรรจบของเชือกเส้นน้อยที่ผูกเอี๊ยมชั้นใน ปลายนิ้วเรียวลูบไล้ลากไปตามเส้นเชือก ผิวนางนุ่มละมุมกว่าเชือกไหมเสียอีก น่าเสียดายที่ผิวงามๆ เช่นนี้ต้องถูกเสียดสีด้วยผ้าที่หยาบกับผิวนาง ทรงถอนหายใจด้วยความเสียดาย มือค่อยๆ ลูบผ่านลงไปตามโค้งกระดูกสันหลัง ร่างน้อยแอ่นขึ้นราวกับแมวยามถูกเจ้านายลูบไล้ ให้รางวัลร่างบางด้วยการลูบไล้หนักมือขึ้นอีกนิด ขยับนิ้วนวดเฟ้น หญิงสาวในอ้อมกอดส่งเสียงคราง นางขยับตัวเบียดมือ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ หลับไปอีกครั้ง วันนี้คงเป็นวันที่หนักหนาสำหรับนาง หากนางไม่ตื่นคืนนี้คงเป็นคืนที่ยาวนานสำหรับพระองค์ มือเริ่มเลื่อนไล้ลงไปตามร่องแผ่นหลัง ผ่านปมเชือกอีกปมที่กลางหลังก่อนจะพบเชือกยึดเส้นสุดท้ายที่เอวกิ่ว ก่อนจะเป็นเอวกระโปรงบานผ้าเนื้อบางยามลูบผ่าน สัมผัสแทบไม่ผิดกับยามลูบไล้ผิวเปลือยบนแผ่นหลัง ปลายนิ้วซาบซ่านยิบๆ มือลูบย้อนกลับมาที่เอว ร่างน้อยยังไม่มีปฏิกิริยาใดนอกจากเสียงถอนหายใจน้อยๆ  มือใหญ่ค่อยๆ ลูบไปตามเอวประโปรงเพื่อหาปมเชือกที่ยึดตัวกระโปรงไว้ คนที่แต่งตัวให้นางผูกเป็นเงื่อนเอาไว้ด้านหน้า ฮ่องเต้หนุ่มถอนหายใจ นางกำลังอยู่ในตำแหน่งที่ดีอยู่แล้วแท้ๆ ปมเชือกกลับไปอยู่ผิดที่ ค่อยๆ พลิกร่างนุ่มนิ่มลงข้างล่าง หญิงสาวส่งเสียงถอนหายใจยืดยาว ขยับตัวอีกเล็กน้อย นางก็นอนตะแคงเกือบนอนคว่ำ แล้วนิ่งสงบไปอีกครั้ง ฉีเสิ่นขยับนอนแนบแผ่นหลังขาวนวลมือสอดรอบเอวบาง ลูบเลยไปหาเงื่อนกระโปรงก่อนคลายออกช้าๆ สะโพกกลมกลึงขยับเล็กน้อย ขอบกระโปรงเลื่อนลงมาค้างที่โค้งสะโพก ฮ่องเต้หนุ่มเลื่อนมือขึ้นตามหน้าท้องเนียน เลื่อนไปตามลายปักดอกไม้และนกฮวงเอ็งบนเอี๊ยมสีแดง  ร่างน้อยกระถดถอยหลังเบียดเข้ามาสู่อ้อมอก มือใหญ่นวดคลึงตัวนกน้อยเบาๆ อกอิ่มเบื้องหลังตัวนกไหวสะท้านกับแรงบีบที่ไม่คุ้นเคย ศอกหลังตีเข้าเต็มอกดังปึก ฮ่องเต้งอตัว ปล่อยมือจากเนื้อนุ่มนิ่มมากุมอกตัวเอง เรี่ยวแรงมหาศาลเกินร่างบอบบาง ปล้ำเสียดีไหม ชายหนุ่มคำรามตามสัญชาติญาณดิบ การขยับตัวครั้งนี้ของหญิงสาว ทำให้เกระโปรงร่นลงไปอีก ปลายเชือกไหมสีแดงที่เอวหลุดออก เปิดลำตัวด้านข้างอวดผิวเนื้อขาวผ่อง ฉีเสิ่นก้มลงประทับจูบลงบนเนื้อนวลที่เผยต่อสายตา ผิวเนื้ออ่อนขยับไหว ก่อนเจ้าของร่างที่ถูกลวนลามโดยไม่รู้ตัวจะสะดุ้งพรวด ถอยร่นไปแทบตกเตียง จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 10:08:51

ความคิดเห็นที่ 6 ไอริสมือหนึ่งกุมเสื้อแนบไว้กับอก อีกมือดึงกระโปรงที่ไปค้างอยู่ตรงต้นขาเอาไว้ ชายกระโปรงส่วนที่เหลือถูกทับอยู่ใต้ร่างสูงที่นอนคว่ำหน้าทิ่มตรงนั้น “เจ้า เจ้า” ไอริสตวาด แล้วแทบพูดไม่ออก นางมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร แล้ว ใครช่างบังอาจเข้ามาในห้องนอนของนางได้ ถึงเรื่องแบบนี้ในโลกปีศาจถือเป็นเรื่องปกติ เมื่อจากบ้านเข้าสู่โรงเรียน  บางคนจับคู่อยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผยหากยังไม่ได้ทำการผูกพัน เพราะชาวโลกปีศาจแท้ๆ ต่างมีบุตรยากเย็น ประเพณีที่รักษาตัวไว้รอคู่ครองจึงค่อยๆ ถูกละเลยและเลือนหายไป ต่างทดลองอยู่ด้วยกัน หากสามารถให้กำเนิดจึงแลกเปลี่ยนคำสาบาลกันก็มี หากแต่มีที่ยังยึดถือ หากเลือกจะกล่าวคำปฏิญาณแล้ว จะไม่ถอนคำมั่นที่ให้ไว้แก่กัน สำหรับตัวนางเอง เพราะนางถูกคาดหมายให้ครองคู่กับผู้เป็นน้องชาย จึงไม่มีหนุ่มๆ ปีศาจตนไหนกล้าเข้ามาทาบทาม แล้วคนผู้นี้เป็นใคร ช่างบังอาจ ชายที่รุกล้ำเข้ามาให้ห้องของานง ขยับตัวเงยหน้าขึ้น ไอริสอ้าปากค้าง ฮ่องเต้ เป็นไปได้อย่างไร “ท่านเข้ามาในห้องนอนข้าได้อย่างไร” “เจ้าต่างหากที่เข้ามาในห้องนอนข้า” ฉีเสิ่นตอบ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งให้สบายบนเตียง ไอริสมองฮ่องเต้หนุ่มที่ถึงจะขยับตัวนั่งพิงตัวเตียง แต่ยังพาดขาเหยียบทับชายกระโปรงของนางเอาไว้ทำให้ไม่สามารถดึงกระโปรงขึ้นมาได้ และทำให้นางยังต้องกดสองมือไว้ต้องตำแหน่งเดิม หากนางไม่อยากจะโป๊ ฮึ่ม หากไม่กลัวตกใจเสกคาถาแป๊บเดียวนางก็ได้อยู่ในชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว ฮ่องเต้ทอดพระเนตรมองนางสนมที่ทรงเลือกให้ถวายตัวด้วยองค์เอง ภายใต้แสงเทียน ผิวขาวผุดผ่อง การตื่นขึ้นมาของนาง ลมหายใจหอบตกใจยิ่งทำให้กลิ่นหอมที่ผิวลอยออกมาเข้มข้นขึ้น กลิ่นที่ชวนให้มึนเมา กลิ่นน้ำหอมผสานกลิ่นกายของนาง ราตรีนี้ยังเยาว์นัก ยังมีเวลาอีกยาวนานที่จะชื่นชมสาวงามนางนี้ “ข้า...” ไอริสจะส่งเสียงเถียง หากนางจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นความจริงหรือไม่ เจ้าเฒ่าครึ่งชายครึ่งหญิงทำลับๆ ล่อๆ ให้นางนอนในวังหลวง หรือคิดจะส่งนางให้ฮ่องเต้รับประทานต่างอาหารว่าง ข้าไม่ใช่ของกินยามว่างนะ ดวงตาวาวโรจน์ขึ้นของสาวน้อยยิ่งทำให้ประทับใจ “ข้าเลือกเจ้ามาอยู่กับข้าในคืนนี้” “ท่านเลือกข้า ท่านเป็นผู้ใด ถึงมีสิทธิเลือกข้า” ไอริสยืดอกอย่างทะนงในศักดิ์ศรีของเจ้าหญิงแห่งเผ่าปีศาจ นางลืมไปว่าการทำเช่นนั้น ยิ่งเป็นการอวดโฉมโนมพรรณให้เห็นถนัดตายิ่งขึ้น และคนที่เห็นเพียงแต่ขยายรอยยิ้มกว้าง โดยไม่ได้ตักเตือนอะไรนาง “ข้าคือโอรสสวรรค์ เป็นจักรพรรดิของโลกนี้” “ข้าไม่ใช่คนของโลกนี้ เราเผ่าปีศาจไม่ร่วมทางกับสวรรค์มาเนิ่นนานแล้ว” ฉีเสิ่นเลิกคิ้วสูง นางพูดถึงอะไร โลกปีศาจ โลกสวรรค์ หากดวงตาแจ่มใสบนดวงหน้าหวาน ยากจะตัดสินว่านางเป็นบ้า “ข้าเป็นโอรสสวรรค์ เจ้าเป็นเจ้าหญิงเผ่าปีศาจ ไม่ดีหรือเรามาสานต่อสัมพันธ์กันอีกครั้ง” “ข้าไม่อยาก” นางสะบัดหน้าหนี พยายามดึงกระโปรงกลับมา ฉีเสิ่นขยับตัวให้นางดึงกระโปรงกลับไป ขยับไปรินเหล้ามงคลลงจอกมาส่งให้ น่าแปลกที่นางรับมาดื่มได้ราวกับน้ำเปล่า ปลายลิ้นเล็กๆ แลบเลียหยาดน้ำเมารสร้อนแรงเหมือนยังไม่หายอยาก “เอาอีกหรือไม่” เมื่อเห็นนางพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น จึงรินให้อีกจอก และอีกจอก มองแก้มแดงปลั่งขึ้นทันใดราวผลท้อสุก “หากเจ้าจะแต่งตัว” ฉีเสิ่นเดินไปวางกาสุราที่มองลงทำมือบอกให้นางทำตัวตามสบาย เมื่อนางยังนั่งโอนเอนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับแต่งตัวให้เรียบร้อย หน้าที่แดงอยู่แล้ว แดงจัดขึ้น “ข้า ข้า แต่งตัวไม่เป็น” ไอริสารภาพ นางมีเวทย์เปลี่ยนเสื้อผ้าเองได้ และชาวโลกปีศาจใช้เวทย์มนตร์ราวกับเป็นของธรรมดา “อา มาข้าจะช่วย” ฮ่องเต้หนุ่มซ่อนยิ้ม “ไม่เป็นไร” นางไม่ใช่จะไร้เดียงสานัก “ท่านออกไปนอนที่อื่นได้หรือไม่” “ทำไมเล่า เตียงนี้กว้างพอสำหรับเรา” ชายหนุ่มถอดเสื้อออก กำลังยื่นมือไปที่เชือกผูกกางเกงเมื่อได้ยินเสียงร้องเบาๆ จากหญิงสาว เมื่อเงยหน้ามอง นางเอามือปิดหน้า ฮ่องเต้หนุ่มหัวเราะเบาๆ เปลื้องเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่าเห็นร่างกำยำชัดเจน ก้าวขึ้นเตียงสอดกายลงใต้ผ้าห่ม “เอาล่ะเจ้าลืมตาได้แล้ว” ไอริสกางนิ้วห่าง ตรงหน้านางไม่มีบุรุษร่างงามเกือบเปลือยอวดหุ่นที่ทำเอาใจนางสั่นสะท้าน ค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอก ทิ้งมือลง ฉีเสิ่นลอบยิ้ม ยามลืมตัวนางทิ้งลงทั้งสองมือ มือที่ปิดตาและมือที่กดผ้าไว้กับอก สายเอี๊ยมที่ถูกกระตุกไว้หลวมทำให้ผ้าผืนแดงที่ปิดทรวงอกขาวค่อยๆ เลื่อนตัวลงมาปิดบังอกอวบงามได้เพียงหมิ่นเหม่ ฮ่องเต้หนุ่มพลิกตะแคงหันหลังให้เสีย ซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเสือที่อาจารย์เฒ่าฝากลายเอาไว้ ไอรีสมองไหล่กว้างที่ตะแคงหันหลังให้อย่างไม่แน่ใจนัก นางกั้นหายใจรออยู่นานเมื่อไม่เห็นฮ่องเต้หันหลังมา จึงค่อยๆ ทอดกายลงนอน ไม่กล้าขยับผูกเชือกให้แน่นหนากลัวว่าจะปลุกคนที่นอนนิ่งให้ตื่นขึ้นมาอีก ค่อยๆ ดึงชายผ้าผืนใหญ่มาคลุมร่าง ฉีเสิ่นชำเลืองมองกระจกที่สะท้อนให้เห็นเสี้ยวหน้างาม เสียงลมหายใจที่ได้ยินสม่ำเสมอ หากนางขี้เซาจริง มันคงไม่อยากเท่าไรที่คืนนางจะได้ลิ้มลองนางงาม ฮ่องเต้หนุ่มค่อยๆ ขยับพลิกตัว ฟูกที่ยุบลงตามการเคลื่อนไหวทำให้ร่างที่อยู่อีกฟากของเตียงเลื่อนไหลตามความลื่นของผ้าแพรที่ปูมาชิดร่าง ชายหนุ่มซ่อมยิ้ม วางมือลงบนผิวนิ่มๆ นางยังนิ่งไม่โวยวายยังเบียดร่างเข้ามาหาความอบอุ่น มือใหญ่เลื่อนลงรอบเอวบางรั้งให้ร่างนุ่มเข้ามาแนบกว่าเดิม กระตุกเบาๆ เอี๊ยมตัวน้อยก็หลุดมาตามการดึงอย่างง่ายๆ ฉีเสิ่นแตะผ้าแดงกับจมูกเบาๆ กลิ่นหอมอวลด้วยกลิ่นเนื้อนางกระตุ้นเลือดลมร้อนฉ่า ซึ่งมันสร้างปฏิกิริยากับร่างกายที่แนบร่างนุ่มๆ นี่ด้วย มือเลื่อนลงเกาะกุมอกอิ่มใต้ผืนผ้า ขยับนวดคลึงเบาๆ ศอกแหลมถองกลับมาอีกครั้งแต่เมื่อโดนไปสองครั้งแล้ว ทำให้รู้ตัวล่วงหน้าชายหนุ่มเอี้ยวตัวหลบ เมื่อปลายศอกไม่โดนอะไร ร่างหญิงสาวที่เกร็งอย่างระแวงภัยก็อ่อนลง เสียงระบายลมหายใจออกมายาวๆ ขยับตัวหาที่สบายหลับต่อ ฉีเสิ่นยันตัวขึ้นชะโงกมองร่างที่เกือบจะนอนคว่ำแถมยังม้วนดึงผ้าห่มเอาเข้าไปกอดเสียอีก เผยแผ่นหลังเปลือยเปล่าขาวเนียนลงไปถึงโค้งสะโพก ด้วยความเห็นใจเจ้าผ้าผืนน้อยที่เกาะอยู่หมิ่นๆ มือหนาเลยช่วยดึงมันลงไปขาเรียวขาว ปลายเท้าอูมตวัดเตะกางเกงผ้าออกไปอย่างรำคาญ สายตาคมชื่นชมไปตามเรียวโค้งของร่างสตรี น้อยไปนิดบางส่วน มากไปหน่อยในบางส่วน แต่ไม่ทรงรังเกียจเลยที่มากไป จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 10:10:08

ความคิดเห็นที่ 7 โจกงกงถอดเสื้อตัวนอกออกเตรียมตัวจะนอน ซองจดหมายที่ร่วงออกมาจากอกเสื้อ เรียกรอยย่นขึ้นที่หัวคิ้วขาว ขันทีเฒ่าก้มลงเก็บจดหมายออกมาเปิดอ่าน เสียงทหารยามวังเคาะเกราะบอกว่าเวลา ล่วงเลยเที่ยงคืนแล้ว ป่านนี้ข้าวสารคงถูกหุงกลายเป็นข้าวสุก จดหมายฉบับนี้คงไม่สำคัญอะไร โจกงกงจ่อจดหมายเข้ากับเปลวเทียน ก่อนจะทิ้งลงในกระถางดินเผา มองจนไหม้กลายเป็นสีดำทั้งหมด รอยยิ้มอิ่มใจปรากฏบนริมฝีปากจีบย่นด้วยวัยชรา เท่านี้ นางจะได้อยู่ในวังเป็นที่โปรดปรานของโอรสสวรรค์และยามนั้น เขาที่เป็นคนส่งนางเข้าห้องหอจะไม่ได้รับปูนบำเหน็จความชอบบ้างเลยเชียวหรือ เสือเฒ่าสะดุ้งเฮือกราวถูกไฟเผาก้น  นางเสือวัยขบเผาะ เอี้ยวคอมามองก่อนตวัดลิ้นเลียใบหน้าให้ เสือเฒ่าคำรามเบาๆ ใช้สองเท้าหน้ากดร่างนางให้นอนนิ่ง หนวดยาวกระดิกดุกดิก ก่อนจะคำรามดังลั่นออกมา   นางเสือสาวหดกายด้วยความสยองต่อเปลวไฟที่พ่นออกจากปากเสือเฒ่า ถึงจะอยู่ในเวลาสนด้ายเข้ารูเข็ม แต่หากไม่ไปในทันใด ถึงจะลาออกไม่เป็นทหารยามแล้ว อาจจะโดนราชาตามมาบี้เหมือนสิ่งไร้ค่าได้ง่ายๆ หากรู้ว่าองค์หญิงส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือแล้วเขาไม่ไปในทันที ผละจากนางด้วยความเสียดายยิ่ง นางเสือร้องคำรามอย่างขัดใจ เสือเฒ่าคำรามตอบอย่างขัดใจเช่นกัน “ข้าคงไปนาน เจ้าไปสรรหาหนุ่มๆ เรี่ยวแรงดีๆ มาเอาใจเจ้าเถอะ หากข้ากลับมาทัน เจ้าค่อยกลับมาหาข้า” เสือเฒ่าสะบัดกายหนีไม่สนใจการตะปบข่วนของแม่เสือสาว ตั้งจุดหมายก่อนสำรวมจิต ร่างเสือเฒ่าหายวับไปจากรังรักทันที ฉีเสิ่นแตะปลายนิ้วพรมลงบนผิวเต่งตึงบริเวณโค้งสะโพกเย้ายวนตา ยังไม่ทันจะลงเต็มฝ่ามือ ช่องอากาศที่แตกลั่นเปรี๊ยะทำให้ต้องหันไปคว้ากระชากดาบออกจากฝัก ทันทีที่เสือเฒ่าเห็นร่างบางเปล่าเปลือยบนเตียง มันคำรามลั่น ส่งเสียงขู่เจ้าลูกศิษย์คนโปรดให้ถอยห่างออกจากเตียง ตัวมันยืนขวางหน้าเตียง ส่งเสียงคำรามลั่นของเสือปลุกนางที่หลับใหลตื่นจากนิทรา “เจ้า นี่เจ้ากล้าล่วงเกินองค์หญิงของข้าหรือ” เสียงอาจารย์เสือเฒ่าคำรามลั่นแถมวันนี้มาในร่างเสือชวนให้สยอง ขนาดยืนสี่ขาสันหลังมันจะสูงเกือบเท่าชายร่างสูงอย่างเขา ฉีเสิ่นไม่กล้าละสายตาจะเขี้ยวเล็บแหลมคมขนาดยักษ์ตรงหน้า ร่างบางที่เพิ่งตื่น กอบผ้าห่มมาคลุมร่าง หวีดร้องยกเท้าถีบเจ้าเสือเฒ่าที่มาช้าอย่างสุดแรงโมโห ส่งสัญญาณเรียกไปตั้งเป็นนานทำไมเพิ่งมาช่วยนาง ปล่อยให้นางถูกล่วงล้ำ แถมยังไม่รู้สึกตัวเสียอีก ร่างใหญ่โตของเสือขนาดยักษ์กระเด็นไปปะทะฉากกั้นล้มระเนระนาด เสียงทหารองครักษ์วิ่งกรู “ไม่มีอะไร” ฉีเสิ่นรีบส่งเสียงออกไปก่อน “นางเมา พวกเจ้าออกไปให้ห่าง” เงาทหารเริ่มออกห่างห้องบรรทม อาจหัวหายได้ง่ายๆ หากเห็นร่างเปลือยของนางสนมสักแวบเดียว ฉีเสิ่นหันมามองแม่สาวน้อยนักบู๊อย่างถูกใจ เสือตัวใหญ่ยักษ์ถูกสาวน้อยร่างบอบบางที่เอาผ้าห่มคลุมตัวรุ่มร่ามไล่ถลุง โดยอาจารย์เสือเฒ่าไม่กล้าหลบหลีกเสียด้วย ท่ามกลางเสียงกรีดร้องต่อว่าที่เขาไม่เข้าใจ “ข้าเรียกท่านตั้งนานแล้วทำไมไม่มา ปล่อยให้ข้าเสียท่าฮ่องเต้” “ง่าองค์หญิง ข้ารีบมาแล้วน้า” เสือเฒ่าโอดครวญ “ไปเลยไป มาอะไรเอาปานนี้” หญิงสาวทั้งทุบตีผลักไสร่างใหญ่โตทั้งน้ำตา คำสั่งศักดิ์สิทธิ์มีหรือจะไม่รีบทำตาม ทั้งๆ ที่อยากปลอบโยนองค์หญิงที่พิทักษ์ปกป้องมาตั้งแต่ยังน้อย สิ่งเดียวที่ทำได้ เสือเฒ่าหันไปทางศิษย์เอก ส่งเสียงคำรามลั่นก็เรียกลายเสือคืนมาประดับบนร่างคืน ก่อนจะหายวับกลับไปรังรัก แม่เสือเร้าร้อนไม่ได้อยู่รอ นางคงไปหาเสือหนุ่มมาดับอารมณ์นาง แล้วตอนนี้เสือเฒ่าก็ไม่มีอารมณ์เสียแล้ว ร่างเปลือยขององค์หญิงยังติดตา ร่างใหญ่โตสั่นระริก โอ้องค์ราชา มันจะอยู่กับความหวาดระแวงว่าเมื่อไรองค์ราชาจะมาเด็ดชีพ ปลิดวิญญาณมันไป ฉีเสิ่นก้มลงประคองร่างบางไปนั่งที่เตียงจัดผ้าคลุมรอบร่างมิดชิดโอบไว้หลวมๆ ตบหลังเบาๆ ปลอบแม่สาวน้อยที่ร่ำไห้ไม่หยุด “เจ้าจะร้องไห้ไปทำไมคนเก่ง เสือตัวใหญ่ขนาดนั้นเจ้ายังไล่ไปได้” “ข้า...” ดวงหน้าหวานที่เงยมองแม้ขนตาจะชุมน้ำตา แป้ง ชาด เครื่องประทินผิวที่แต่งแต้มมาอย่างดี เละเปะเปื้อนใบหน้า แต่ในสายตาของเขาแล้ว นางยังงดงามอย่างยิ่ง นิ้วเรียวแตะลงบนริมฝีปากสั่นระริก ก่อนลุกไปบิดผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้า เหลือเพียงผิวแก้มใสระรวบกลิ่นหอมของเนื้อสาวแท้ๆ รินเหล้าส่งให้จนแก้มเริ่มแดงปลั่งอีกครั้ง นั่นล่ะ ฮ่องเต้หนุ่มถึงนั่งลงข้างๆนางอีกครั้ง พยักหน้าให้นางได้พูด “ข้า...”แก้มแดงๆ ยิ่งแดงขึ้น “ข้าไม่รู้ว่า” แค่แก้มแดงๆ ก็ทำให้ฮ่องเต้หนุ่มที่จัดเจนคาดเดาได้ว่านางจะพูดอะไร ฮาฮาฮา สวรรค์เข้าข้างข้าอีกแล้ว โน้มตัวลงใกล้จนร่างบางเอนนอนลงกับที่นอนนุ่มอีกครั้ง “เรามาทบทวนกัน” จบแล้ว ^_______________^ นานๆ เอาเรื่องหวิว มาฝากที จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 10:11:24

ความคิดเห็นที่ 8 หวิวแบบงงๆ งงอ่ะ ตอนแถมน่ารักดีค่า จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 11:19:28

ความคิดเห็นที่ 9   แต่ที่ระเบียงเล็กๆ หน้าห้องนอนที่เขายังแทน(แทบ)จะนอนไม่ได้นะ ที่ยามงอกก็จะพุด(ผุด)ขึ้นจากดินเรียงแถวตรงแน่ว หากนางเลือกเป็นเสื้อกางเกงเพื่อความสะกวด(สะดวก)ในการฝึกซ้อม พวกนางจะชมชอบสาวน้อยแก่นแก้วคนนี้จึงพากันเอาตัวเข้าบังบาง(นาง) มือใหญ่ค่อยๆ ลูบไปตามเอวประโปรง(กระโปรง)เพื่อหาปมเชือกที่ยึดตัวกระโปรงไว้ การขยับตัวครั้งนี้ของหญิงสาว ทำให้เกระโปรง(กระโปรง)ร่นลงไปอีก หากสามารถให้กำเนิดจึงแลกเปลี่ยนคำสาบาล(สาบาน)กันก็มี ชายที่รุกล้ำเข้ามาให้ห้องของานง(ของนาง) ขยับตัวเงยหน้าขึ้น และทำให้นางยังต้องกดสองมือไว้ต้อง(ตรง)ตำแหน่งเดิม ฉีเสิ่นไม่กล้าละสายตาจะ(จาก)เขี้ยวเล็บแหลมคมขนาดยักษ์ตรงหน้า ...... ว๊าว....บทเสริมอ่านแล้ว..สุดยอด..แต่งได้ดีจริงๆค่ะ... อิอิ...ชอบจัง....ปีศาจสาวตนนี้ขี้เซาจริงๆ..เอหรือว่าแกล้งหลับแหม..ฮ่องเต้ออกจะลูบขนาดนี้...คริคริ.... ขนาดเสือเฒ่ามาสาวเจ้ายังเตะซะกระเด็น แต่ฮ่องเต้ละอ่อนปล่อยให้ลูบไปลูบมาตั้งนาน...555 จากคุณ : บาร์บี้girl เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 15:45:17 A:58.97.60.3 X: TicketID:109907

ความคิดเห็นที่ 10   เห็นที่มาความเจ้าเล่ห์ทั้งหลายของโบตั๋นแล้วละ ปล. สงสารคุณตาเสือขาว จากคุณ : นกยูง เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 16:40:51 A:58.10.90.209 X:

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่รู้ทั้งเรื่องกระดอง แล้วก็สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่เหลืออีกด้วย ก็บอกเค่เสือกับนกเท่านั้นเอง มาวีสก็ยังไม่เจอตัวโรส แถมคนที่จ้องจับโรสก็ยังไม่แสดงตัว ตอนนี้สั้นจริงๆ แต่ตอนเสริมนี่ ฮาแบบหวิวๆ ดีค่ะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 20:51:19

ความคิดเห็นที่ 12 งงด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 52 14:50:13