ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 5 “ ผมเรียกคุณมาวันนี้เพื่อจะคุยกันเรื่องนายเคน ” นายแพทย์ประสพชัยพูดขึ้นทันทีโดยไม่มีอารัมภบท  เมื่อหนานคำเข้ามาหาเขาในห้องแพทย์  ห่างจากครั้งก่อนที่มาโรงพยาบาลประมาณหนึ่งเดือน “ ผลการสแกนสมองของเขาออกมาแล้ว  ถึงจะได้รับความกระทบกระเทือนบ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ เรายังไม่รู้แน่ว่าทำไมเขาถึงยังจำอะไรไม่ได้  อาจเป็นกลไกทางจิตก็ได้  ที่ปิดกั้นเขาไม่ให้จำเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นได้ ” นายแพทย์หนุ่มมีท่าทีไตร่ตรอง ในขณะที่หนานคำทำหน้าไม่เข้าใจ “ แล้วต้องทำยังไงต่อไปครับคุณหมอ” หนานคำซัก “ คงต้องใช้เวลาสักระยะอย่างที่ผมบอกนั่นแหละ เขาอาจจะจำอะไรไม่ได้ชั่วคราวเท่านั้น  ร่างกายของคนเรามีกลไกฟื้นฟูหรือปกป้องตัวเอง  บางคนที่มีเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง  ก็อาจจะจำสิ่งร้ายๆที่เกิดขึ้นไม่ได้  เพราะจิตใจจะบล้อคมันเอาไว้  เพื่อหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด มันมีหลายกรณี แต่ในกรณีของนายเคนนี่ ผมมั่นใจว่าอาการของเขาจะค่อยๆดีขึ้น แล้วเขาก็จะจำทุกอย่างได้ในไม่ช้า แต่ก็ขึ้นอยู่กับคนไข้แต่ละคนด้วย ”  นายแพทย์หนุ่มอธิบาย “ ตอนนี้เขาเริ่มจำชื่อจำบ้านเขาได้บ้างหรือยังครับ  มีญาติมาติดต่อบ้างไหม” “ เขาว่าเขายังจำไม่ได้นะ ญาติก็ไม่เห็นมีมาติดต่อนี่ ” “ แล้วเราจะทำยังไงกับเขาดีล่ะครับ คุณหมอ ” หนานคำรู้สึกกลุ้มใจ  “ คุณหมอยังต้องรักษาเขาต่ออีกหรือเปล่า” “ ร่างกายเขาหายเป็นปกติแล้ว แต่คงต้องพักฟื้นต่ออีกสักพัก ส่วนความจำก็น่าจะดีขึ้นเรื่อยๆ ให้เวลาเขาหน่อยเถอะ ” “ เขาจะต้องอยู่โรงพยาบาลต่ออีกหรือครับ” หนานคำถาม ประสพชัยโบกมือ “ ไม่ต้องแล้ว  ไม่จำเป็น จะได้เอาเตียงให้คนไข้อื่นด้วย ถ้ายังไงหนานคำก็พาเขากลับไปเวียงพุกามด้วยกันวันนี้เลย ” หนานคำทำสีหน้าตกใจ  “โอ๊ะ..ผมต้องพาเขากลับไปด้วยหรือครับนี่  จะดีหรือครับ  ความจริงพวกเราก็ไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรกับเขาเลย ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า  เจ้านายผมจะว่ายังไงล่ะนี่”  เขาโอดครวญ นายแพทย์หนุ่มนิ่งคิดนิดหนึ่งแล้วปลอบว่า “ ก็ให้เขาอาศัยอยู่ที่นั่นสักพักหนึ่งพอให้ฟื้นตัว ถ้าเขายังไม่มีที่ไป  ก็หางานอะไรให้เขาทำก็ได้นี่นา  ที่โน่นก็มีงานให้ทำเยอะแยะไม่ใช่หรือ” “ โธ่!  คุณหมอ เขาเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้  ถ้าเขาเกิดเป็นคนร้ายล่ะครับ เรามิแย่หรือ ” หนานคำยังกังวลไม่เลิก เพราะถึงเวียงพุกาม จะมีบริวารที่รับใช้อยู่บนตึกและคนงานในไร่และโรงบ่มจำนวนหลายสิบคน แต่ส่วนใหญ่ก็อยู่กันมานานเกินสิบปี  ทั้งนี้เพราะคุณดนัยมักจะเลี้ยงทั้งครอบครัว ตั้งแต่รุ่นแรกๆที่มาช่วยกันบุกเบิก ส่วนใหญ่จึงไว้ใจได้  มีเด็กหนุ่มๆที่เพิ่งมาอยู่บ้างเหมือนกัน   แต่คนเหล่านี้ก็มักเป็นคนที่บริวารเก่าๆของคุณดนัยพามาทั้งสิ้น จึงไม่มีปัญหาเรื่องความซื่อสัตย์สุจริต “ เท่าที่ดูทั่วๆไป  ผมว่าเขาคงไม่ใช่คนร้ายหนีตำรวจหรือหนีคดีมาหรอกน่า หนานคำก็ช่วยดูๆเขาไปก่อนก็แล้วกัน ถ้าเห็นไม่ชอบมาพากล  ก็ให้เขาออกจากเวียงพุกามไปเสีย ” เมื่อเห็นความวิตกของหนานคำ นายแพทย์หนุ่มจึงเลิกล้มความคิดที่จะบอกหนานคำว่า  ตามร่างกายที่อยู่ในร่มผ้าของชายหนุ่มผู้นั้น  มีรอยแผลเป็นที่เกิดจากกระสุนปืนและอาวุธมีคมอยู่หลายแห่ง ซึ่งเขาไม่แน่ใจว่าคนที่ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้  ตอนที่ยังอยู่ที่เวียงพุกามจะสังเกตเห็นหรือไม่  นอกจากนี้  ตอนตรวจร่างกายของชายผู้นั้นโดยละเอียด  เมื่อแรกมาถึงโรงพยาบาล  นายแพทย์หนุ่มพบว่าข้อมือทั้งสองข้างของเขา มีรอยเหมือนเคยถูกใส่กุญแจมือ รอยนั้นจางลงไปมากแล้ว  จากการชะล้างของกระแสน้ำและระยะเวลาที่แช่อยู่ในน้ำ แต่ก็ยังทิ้งร่องรอยไว้อยู่ดี ประสพชัยสันนิษฐานว่า ชายนิรนามผู้นี้คงจะถูกจับมัดมือไพล่หลังแล้วใส่กุญแจมือ หลังจากทำร้ายเขาจนหมดสติคนร้ายคงจะนำเขา ไปโยนทิ้งน้ำจากที่ใดที่หนึ่ง ในเขตป่าเปลี่ยวที่อยู่ไม่ไกลจากเวียงพุกามนัก  ก่อนจะโยนเขาลงไปในลำธาร  คงจะได้เอากุญแจมือออกแล้ว เพื่ออำพรางหลักฐานให้ดูประหนึ่งว่าเขาจมน้ำตายเอง นายแพทย์หนุ่มกลัวว่าถ้าเปิดเผยเรื่องเหล่านี้ออกไป จะยิ่งทำให้หนานคำวิตกมากยิ่งขึ้น “ นี่ผมก็ถ่ายรูปเขาเอาไว้แล้ว ว่าจะเอาติดบอร์ดโรงพยาบาลประกาศหาญาติ  ถ้ามีใครติดต่อมาผมก็จะแจ้งไปที่คุณก็แล้วกัน ตอนนี้ก็ช่วยๆกันไปก่อน ส่วนเรื่องประวัติอาชญากรรม  ผมกำลังขอให้ผู้กองชาตรีที่กองกำกับฯ ช่วยอยู่ แต่มันยากตรงที่เราไม่รู้ชื่อจริงของเขา  อาจจะต้องใช้วิธีตรวจสอบลายนิ้วมือ ผมจะลองคุยกับผู้กองดูอีกที หนานคำก็รายงานคุณดนัยให้ทราบตามนี้ก็แล้วกัน ” กล่าวจบนายแพทย์ประสพชัยก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้  “ไปเถอะ เคนคอยอยู่แล้วที่หน้าตึก ” คนทั้งสองออกจากห้องแล้วเลี้ยวซ้าย  ผ่านบริเวณที่จัดไว้ให้คนไข้นั่งรอเข้ารับการตรวจจากแพทย์  ในห้องตรวจเล็กๆที่เรียงรายกันอยู่หลายห้อง  ลงบันไดสองสามขั้นที่นำไปสู่ลานปูนหน้าตึก เคนนั่งรออยู่แล้วบนม้าหินยาวที่อยู่ตรงกันข้ามกับลานนี้ ข้างตัวเขามีถุงกระดาษขนาดใหญ่มีหูหิ้ว  ซึ่งมีของบรรจุอยู่จนโป่งออกมา เมื่อเดินใกล้เข้าไปหนานคำสังเกตว่า ชายแปลกหน้าผู้นั้นดูแปลกไปจากวันแรกที่เห็น และแม้แต่วันที่เขาเข้าไปเยี่ยมถึงห้องคนไข้   ตอนแรกหนานคำคิดว่า  คงเป็นเพราะเสื้อผ้าที่สวมอยู่  ชายหนุ่มผู้นั้นอยู่ในเสื้อเชิร์ตแขนยาวสีขาว  พับแขนขึ้นมาถึงข้อศอกและกางเกงขายาวสีดำ  ซึ่งคงจะเป็นเสื้อผ้าที่นายแพทย์ประสพชัยจัดหามาให้ หรือได้รับบริจาคมา แม้เสื้อกางเกงชุดนั้นจะดูสะอาดหมดจด แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นของใช้แล้วและไม่พอดีกับขนาดตัวของเขา อาจเป็นท่านั่งกอด อกหลังตรง  ดวงหน้าก้มต่ำตาจ้องนิ่งไปที่ปลายเท้า ที่ทอดยาวออกไปและไขว้กันอยู่ก็เป็นได้ ประสพชัยร้องเรียกชื่อเขาสองสามครั้งและเดินเข้าไปจนถึงตัว เคนจึงเงยหน้าขึ้น  พร้อมกับชักเท้ากลับเข้าเข้าหาตัว คลายมือที่กอดอกอยู่ออก  เป็นตอนนั้นเองที่หนานคำตระหนักว่า ที่เขาเห็นชายหนุ่มผู้นั้นดูแปลกตาไปไม่ใช่เพราะเสื้อผ้า แต่เป็นอะไรบางอย่างในลักษณะท่าทีของเขา ที่โดดเด่นออกมาจนสะดุดตา หน้าคมคายที่ขณะนี้ปราศจากหนวดเครารกรุงรัง  ดูมีสง่าราศี  ผิดแผกแตกต่างไปจากชายนิรนาม คนที่ถูกหามขึ้นไปนอนแน่นิ่งเหมือนตายอยู่บนตั่งใหญ่  ในตึกหน้าของเวียงพุกาม  เมื่อประมาณสองเดือนที่ผ่านมา  สีหน้าเฉยเมยของเขาดูสุภาพ แต่แววตาที่แลมาสบตาของหนานคำขณะนี้ช่างขรึมเศร้าและอ้างว้าง “ เคน! หนานคำมารับแล้วละ ไปพักที่เวียงพุกามก่อนนะ  อย่าเพิ่งไปทำอะไรที่หนักแรงล่ะ  นายยังต้องพักฟื้นอีกสักพัก  เรื่องญาติไม่ต้องห่วง ทางเราจะช่วยสืบหาให้ เรื่องที่นายยังจำอะไรไม่ได้น่ะ  ก็ไม่ต้องกังวลมากนัก มันคงจะดีขึ้นเรื่อยๆแหละ ว่างๆฉันจะเข้าไปเยี่ยม ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกหนานคำก็แล้วกัน ” นายแพทย์ประสพชัยสั่งเสียเสร็จก็ตบไหล่เคน พยักหน้ากับหนานคำ แล้วเดินกลับขึ้นตึกไป “ไปกันเถอะ”  หนานคำกล่าวกับเคน เมื่อชายหนุ่มคนนั้น  หยิบถุงกระดาษข้างตัวมาถือแล้วลุกขึ้นยืน หนานคำก็ได้เห็นเป็นครั้งแรกว่าเขาสูงมาก สูงกว่าตัวเขาเองซึ่งสูงประมาณ 168 ซ.ม. เขากะคร่าวๆว่าเคนคงสูงไม่ต่ำกว่า 180 ซ.ม. ท่ายืนตัวตรงอกผายไหล่ผึ่งโดยไม่รู้ตัว  ซึ่งดูเป็นธรรมชาติเฉพาะตัวของเขานั้น สะกิดใจหนานคำขึ้นมาครามครัน เขาไม่รู้ว่าเคนเป็นใครมาจากไหน  หรือมีจุด ประสงค์อะไร แต่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานี้ มีอะไรบางอย่างที่ทำให้หนานคำวางตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะปฏิบัติต่อคนแปลกหน้าผู้นี้อย่างไร จะกดเขาลงไปเท่ากับพวกลูกน้องก็รู้สึกขัดๆ จะยกย่องเขาเท่าพวกแขกที่มาเยือนเวียงพุกามก็รู้สึกแปลกๆ แต่ในที่สุดหนานคำก็ตัดสินใจว่า ไม่ว่าเคนจะเป็นใครมาจากไหน แต่ตราบที่เขายังไม่สามารถ  แสดงสถานภาพที่แท้จริงของเขาออกมาได้   ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น  คือตราบเท่าที่เขายังต้องพึ่งพาอาศัยเวียงพุกามอยู่  ในกรณีที่คุณดนัยตกลงที่จะให้งานเขาทำ  ตามคำขอร้องของนายแพทย์ประสพชัย เขาก็จะต้องอยู่ในฐานะคนงานหรือลูกจ้างคนหนึ่งเท่านั้น  เมื่อยินยอมรับเงื่อนไขของการเป็นลูกจ้าง เขาก็ต้องปฏิบัติตนและได้รับการปฏิบัติต่อ เหมือนลูกจ้างคนอื่นๆในเวียงพุกามโดยไม่มีข้อยกเว้น จากคุณ : ดอยสะเก็ด เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 52 11:24:12

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ บทที่ 5) พอตัดสินใจได้แล้ว หนานคำก็เดินนำหน้าพาเคนไปขึ้นรถจิ๊ป  ที่จอดคอยอยู่แล้วในลานจอดรถของโรงพยาบาล  เขาขึ้นนั่งด้านหน้าคู่กับคำปัน  ปล่อยให้เคนปีนขึ้นไปนั่งด้านหลัง ตลอดเวลากว่าสองชั่วโมงที่รถวิ่งแยกจากทางหลวง ลัดเลาะไปตามถนนสายเล็กๆที่วกวนขึ้นๆลงๆ ไปตามลาดเขาที่ค่อยๆทอดตัวสูงขึ้นไปเรื่อยๆ  หนานคำเห็นจากกระจกมองหลังว่าชายหนุ่มที่โดยสารมาด้วย ตั้งอกตั้งใจเหลียวมองดูภูมิประเทศสองข้างทาง ที่บางตอนรกครึ้มไปด้วยดงไม้ทึบ บางตอนก็เป็นหน้าผาสูงชัน  มองลงไปเห็นลำธารเล็กๆ ที่ทอดตัวยาวเหมือนงูตัวผอมๆ  ลับหายไปตามไหล่เขาที่มองเห็นอยู่ลิบๆ  แล้วกลับวกเวียนโผล่ออกมาใหม่  พื้นที่บางตอนเป็นไร่ชาไร่อ้อยและไร่กล้วยของชาวบ้าน นานๆจะเจอหมู่บ้านเล็กๆสักแห่งหนึ่ง บางครั้งเมื่อหนานคำหันไปมองตรงๆ  เขาก็ได้พบดวงตาซื่อแกมครุ่นคิดที่มองกลับมา ชายแปลกหน้าผู้นี้ท่าทางจะเป็นคนไม่ช่างพูด เพราะตั้งแต่พบกันมาเขาพูดน้อยมาก ถ้าถามเขาก็ตอบอย่างประหยัดถ้อยคำ   “ อ้อ..ในถุงที่เอามาด้วยนั่นมีอะไรหรือ”   ในที่สุดหนานคำก็ถามขึ้นมา เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเคนถือถุงใหญ่มาด้วยใบหนึ่ง  ซึ่งขณะนี้เขากอดมันไว้แนบอกราวกับสมบัติล้ำค่า คำถามนี้มีนัยสำคัญที่จะตรวจสอบ เพราะเขายังหวาดระแวงชายแปลกหน้าผู้นี้อยู่  ใครจะไปรู้ว่าในถุงใบนั้นมีอะไรบ้าง ถ้ามีปืนหรือมีดอยู่ในนั้นล่ะ? ชายหนุ่มก้มลงมองถุงดังกล่าวก่อนตอบด้วยเสียงและสีหน้าเรียบๆว่า “เสื้อผ้าที่คุณหมอให้ผมไว้ใช้ แล้วก็พวกของใช้ส่วนตัว” หนานคำถือโอกาสนั้นซักถามต่อไป “ คุณเคยมาที่แม่ฮ่องสอนนี่ไหม  ผมหมายถึงก่อนหน้านี้น่ะ ” เคนนิ่งไปอึดใจเต็มๆ  “ ที่นี่คือแม่ฮ่องสอนหรือ ผมไม่แน่ใจ  ผมจำไม่ได้”  แล้วเขาก็ถามหนานคำบ้างว่า  “คุณหมอบอกว่าผมถูกทำร้าย  แต่มีคนมาช่วยผมไว้  ไม่ทราบว่าใครที่ช่วยผม คุณหรือเปล่า ” หนานคำอึกอัก ไม่แน่ใจว่าควรจะตอบอย่างไร แต่ในที่สุดเขาเลือกตอบว่า  “ ก็คนในเวียงพุกามของเรานั่นแหละ  เขาไปทำธุระแถวนั้นแล้วพบคุณนอนหมดสติอยู่กลางลำธาร  คุณโชคดีมากนะ เพราะปกติแถวนั้นเป็นที่เปลี่ยวไม่ค่อยมีใครเข้าไปถึงหรอก ” ชายหนุ่มทำท่าเหมือนพยายามรวบรวมข้อมูลที่ได้รับเอาไว้ “ ว่าแต่ว่าทำไมคุณถึงไปอยู่แถวนั้นได้ล่ะ ท่าทางคุณไม่ใช่คนทางนี้  มาจากกรุงเทพฯหรือเปล่า ? ” คราวนี้หนานคำตะแคงหันหน้ามาทางหลังรถ ตั้งคำถามหลายคำถามติดๆกัน เขาคิดว่าควรจะต้องหาทางจับพิรุธให้ได้ เพราะถึงอย่างไรเขาก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ว่าเคนจำอะไรที่ผ่านมาไม่ได้ ชายหนุ่มนิ่งคิดก่อนจะตอบว่า “ ผมไม่รู้  ถึงคุณจะถามอะไรผมก็คงตอบได้แค่นี้แหละ ” เขาหยุด แต่แล้วก็รีบพูดต่อไปโดยเร็วด้วยเสียงที่แสดงถึงความกังวล  เมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของอีกฝ่าย  “ ผมไม่ได้โกหก  ผมจำได้ตั้งแต่ตอนที่ฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล จนถึงตอนนี้ที่เดินทางมากับคุณเท่านั้น” เมื่อเห็นหนานคำนิ่งอึ้งเขาก็กล่าวต่อว่า “ ผมไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกคุณ ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน  ว่าผมเป็นใครมาจากไหน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ”   ตอนนี้น้ำเสียงของเขา  มีวี่แววของความอัดอั้นตันใจและวิงวอน “โปรดเชื่อผมเถอะ ถึงผมจะยังไม่รู้ว่าผมเป็นใคร มาจากไหน แต่ผมก็เชื่อว่าผมคงไม่ใช่คนร้าย ” หนานคำหันกลับไปทันได้เห็นสายตาของคำปัน  ที่เหลือบมาสบตาเขาพอดี  แววตานั้นแสดงความไม่เชื่อถือ  ในคำพูดของชายหนุ่มแปลกหน้าโดยสิ้นเชิง  แววตานั้นเหมือนจะสื่อสารอย่างเงียบๆกับหัวหน้าของเขาว่า  'ผู้ร้ายที่ไหนมันจะยอมรับว่าเป็นผู้ร้ายล่ะ' เขาก็เหมือนกับหนานคำนั่นแหละ  ที่ไม่ไว้ใจชายแปลกหน้าที่เรียกกันว่านายเคนเลย หนานคำซึ่งมีสีหน้ากังวลพูดเบาๆกับคำปันว่า “ ยังบ่ฮู้เล๊ยว่าจะเอาจั๋งใด เจ้านายก็บ่อยู่เสียด้วยซิ ไปกรุงเทพฯกับคุณหนู เห็นว่ามีธุระกับคุณใหญ่ คงอีกหลายวันกว่าจะกลับ ” คำปันถามว่า “ นายท่านฮู้เฮื่องนี้บ่ครับ หัวหน้า” “ ยังบ่ฮู้ดอก เฮาเองก็เพิ่งฮู้จากหมอประสพชัยวันนี้เอง  ว่าให้พาเปิ้นมาด้วย แต่เห็นคุณหมอบอกว่าจะคุยกับท่านเองนี่ ” “ แล้วหัวหน้าจะให้เปิ้นไปอยู่ตี้ใดล่ะ ห้องพักคนโสดก็ดูเหมือนจะไม่มีว่างเลยนี่ครับ ” คำถามของคำปันทำให้หนานคำนิ่งอึ้งไป  เวียงพุกามมีคนงานจำนวนไม่น้อย มีทั้งคนที่มีครอบครัวแล้วและคนโสด พวกคนโสดซึ่งเป็นชายล้วน พักอาศัยอยู่ห้องละสองคนในเรือนแถวยาว ใกล้กับบริเวณโรงบ่มใบยาสูบและอยู่ห่างกันคนละทิศกับตึกใหญ่  ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของเจ้านาย ส่วนผู้ที่มีครอบครัวแล้ว มีบ้านพักเป็นสัดส่วนต่างหากแยกเป็นหลังๆ เล็กบ้างใหญ่บ้างตามจำนวนของสมาชิกในครอบครัว บ้านพักเหล่านี้ค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัว  เพราะตั้งกระจัดกระจายกันอยู่ห่างๆ  ทุกหลังปลูกในลักษณะกึ่งกระท่อมที่กลมกลืนกับสภาพแวดล้อม บางหลังซ่อนอยู่หลังสุมทุมพุ่มไม้ ใบดกหนา บางหลังอยู่บนเนินเตี้ยๆแต่มีต้นไม้ใหญ่บังเอาไว้  และบางหลังก็อยู่ใกล้กับลำห้วยเล็กๆที่ไหลผ่านมาจากภูเขาสูง ที่อยู่ห่างไกลและไหลผ่านไปเรื่อยๆเพื่อไปลงลำน้ำใหญ่ “ เดี๋ยวคงต้องดูอีกทีว่าจะเอาจั๋งใด  จะให้เปิ้นไปอยู่บ้านรับรองแขกก็คงบ่ดี ” หนานคำพึมพำ นิ่งกันไปพักหนึ่ง  คำปันซึ่งทำหน้าที่ขับรถไปเรื่อยๆ  ก็เอ่ยขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่า  “ให้เปิ้นไปอยู่กับตาเป็งก่อนดีไหมครับ ตั้งแต่ที่แม่เฒ่าตายไปเมื่อต้นปีแกก็อยู่คนเดียวมาตลอด  ถ้าคุณท่านกลับมาก็ค่อยว่ากันอีกที” “เออ จริงของแก” หนานคำรู้สึกโล่งใจที่ปัญหาดังกล่าวมีทางออก และเมื่อคิดไปคิดมาแล้วเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่เข้าท่า  เพราะเขาไม่อยากปล่อยชายหนุ่มผู้นี้ให้อยู่ตามลำพัง อย่างน้อยตาเฒ่าเป็งซึ่งชราภาพแล้ว แต่ก็ยังแข็งแรงเพราะการทำงานหนักอยู่ตลอดเวลา  ก็เป็นคนเก่าคนแก่ที่จงรักภักดีต่อคุณดนัยและคุณหนูแบบมอบกายถวายชีวิต มาตั้งแต่หนุ่มจนแก่ปานนี้ นอกจากนี้แกยังเป็นคนฉลาดมีไหวพริบ การให้เคนไปอยู่ด้วยจะทำให้ความเคลื่อนไหวทุกอย่างของเขา  ไม่รอดพ้นสายตาของแกไปได้ หนานคำผ่านชีวิตมานานมีประสบการณ์มามาก เขายึดมั่นในหลักการที่ว่า “ รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้งชนะทั้งร้อยครั้ง“  มาตลอดตั้งแต่สมัยที่เป็นทหาร ตลอดเวลาที่คนทั้งสองพูดคุยกันด้วยเสียงที่เบาบ้างดังบ้าง  เป็นภาษาท้องถิ่นบ้าง  ภาษาภาคกลางบ้างเกี่ยวกับตัวเขา ราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน  เคนนิ่งฟังอยู่เงียบๆ เขาจะรู้สึกอย่างไรไม่มีใครเข้าใจ  หรือแม้แต่จะสนใจ ทั้งหนานคำและคำปันต่างก็เห็นพ้องต้องกันอยู่ในใจ ว่าเขาไม่มีสิทธิเลือกว่าอยากจะอยู่ตรงไหน อย่างไร เพราะเขาเหมือนคนจรที่มาขอพึ่งพิงเวียงพุกาม ถ้าเขาอยากอยู่ที่นี่เขาจะต้องทำตัวให้ง่ายเข้าไว้  ไม่มีปากมีเสียง ไม่งั้นก็ควรจะไปเสีย จากคุณ : ดอยสะเก็ด เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 52 11:29:40

ความคิดเห็นที่ 3 โธ่ นายเคน น่าสงสารจริงๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 52 14:05:40

ความคิดเห็นที่ 4 อ้อ เวียงพุกามอยู่แม่ฮ่องสอนหรือคะ นึกว่าเมืองสมมติ แหะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 52 21:15:18