Return of the Angel : นางฟ้าหลากสี บทนำ

รถเก๋งสีขาวรุ่นกลางเก่ากลางใหม่ แล่นมาจอดเทียบหน้าซุ้มเฟื่องฟ้าสีขาวหม่นเพราะปกคลุมด้วยฝุ่น รั้วที่สร้างด้วยอิฐบล็อกบางแห่งแตกหัก หญ้าแพรก หญ้าสาบเสือขึ้นรก ไม่ต่างจากตัวบ้านสองชั้นสีซีด ประตู กระจกหน้าต่างล้วนมีฝุ่นเกาะ ราวกับว่าเจ้าของบ้านไม่เคยขัดถูดูแล ต้นไม้ข้างบ้านยืนต้นหงอยเหงา บรรยากาศชวนวังเวง

ภาพนั้นทำให้ปัญชยาย่นคิ้ว หล่อนก้าวลงจากรถ ก่อนหันมองเพื่อนสาวร่างเล็กผอมบาง ที่ก้าวลงจากประตูรถอีกด้าน

“นิดแน่ใจเหรอ ว่านี่บ้านของพีชน่ะ” หญิงสาวเอ่ยถาม

นิดาพยักหน้ามั่นใจ ขณะหยีตามองฝ่าม่านแดดยามบ่ายเข้าไป “รกยังกับบ้านนี้ไม่มีคนอยู่มานานใช่ไหมล่ะ แต่ไม่ผิดหรอก พีชอยู่ที่นี่จริง ๆ”

ปัญชยานึกภาพเพื่อนสาวชื่อพีช หรือพิชาวดี ผู้มีผิวขาวใส เรือนร่างเพรียวบาง ที่มักแต่งเนื้อแต่งตัวสวยงามตามแฟชั่น มักตกเป็นเป้าสายตาของใครต่อใคร โดยเฉพาะผู้ชาย...แล้วคนสวยคนตามสมัยอย่างเธอ จะปล่อยให้บ้านช่องสกปรกรกรุงรังอย่างนี้หรือ

แต่ไม่แน่...ปัญชยาคิดในใจ หล่อนไม่พบเจอฝ่ายนั้นเกือบห้าปี ตั้งแต่เรียนจบปริญญาตรี บางทีเพื่อนสาวคนสวยอาจเปลี่ยนแปลงไปในทางที่หล่อนไม่ทราบได้

“พีชไม่เคยย้ายไปไหน ตั้งแต่ทำงานที่สำนักงานเขตจนบัดนี้ พีชก็อยู่บ้านหลังนี้กับลูกชายมาตลอด”

นิดาอธิบาย นั่นยิ่งทำให้คนฟังสงสัยหนัก “แล้วเวลานิดมาหาพีช ก็เห็นสภาพบ้านเป็นแบบนี้อยู่แล้วเหรอ”

ใบหน้าคล้ำตอบของนิดานิ่งขรึม ทำท่าคิด ก่อนยิ้มเขิน ๆ “แหะ ๆ ไม่หรอก เราเองก็ไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว ครั้งล่าสุดที่มาคือเมื่อปีกลาย ช่วงกลางเดือนพฤษภา เรามาอบรมที่สำนักงานเขต แล้วโทร.หาพีช พีชเลยชวนมาค้าง แต่เรามากับเพื่อน ๆ ครูด้วยกันอีกหลายคน เลยไม่รบกวน แต่แวะมาเยี่ยมน้องภูมิเฉย ๆ แต่ตอนนั้นบ้านยังไม่โทรมขนาดนี้”

“น้องภูมิ...” ปัญชยาพึมพำ “ลูกของพีชเหรอ”

นิดาพยักหน้า “ใช่จ้ะ น้องภูมิ...ลูกชาย...อายุหกขวบแล้วมั้ง”

อีกฝ่ายนิ่ง ดวงตากลมโตตวัดมองไปยังตัวบ้านอีกครั้ง “เหมือนไม่มีคนอยู่”

“นั่นสิ เดี๋ยวถามคนข้างบ้านดีกว่า”

นิดาว่า ก้าวสวบ ๆ ผ่านพงหญ้ารกไปยังรั้วบ้านข้าง ๆ ซึ่งมีรั้วกระถินรายรอบ สนามหญ้าเรียบเตียน บรรยากาศร่มรื่นผิดกับบ้านของพิชาวดีลิบลับ

หญิงวัยราวห้าสิบในชุดเสื้อคอกระเช้าและผ้าถุงสีเข้ม เดินออกมาจากตัวบ้านไม้สองชั้น เมื่อนิดาสอบถาม หญิงคนดังกล่าวก็ตอบมาเป็นชุดด้วยเสียงอันดังว่า

“เขาไม่อยู่หรอก ไปฮ่องกงหรืออะไรนี่แหละ ไปหลายวันแล้ว ไปกับผู้ชาย ทิ้งลูกไว้ในบ้านนั่นน่ะ”

ทั้งนิดาและปัญชยาอ้าปากค้าง นิดาร้องว่า “อะไรนะคะ น้องภูมิอยู่ในบ้านเหรอคะ”

“ก็ใช่น่ะสิ” หญิงกลางคนใส่อารมณ์ “เป็นแม่ประสาอะไร ทิ้งลูกตัวเล็ก ๆ ไว้แล้วไปเที่ยวกับผู้ชาย ไม่ใช่ผัวคนที่เคยมาค้างด้วยนะคุณ เขาว่าเป็นเจ้าของเต็นท์รถในตลาด หอบกระเป๋าไปกับเขา ไม่ดูดำดูดีลูกเต้าเลย เด็กเพิ่งจะไม่กี่ขวบ หุงหาอาหารเป็นเสียที่ไหน วันแรก ๆ ป้าไม่รู้ว่าแกอยู่ในบ้าน มาวันที่สองหรือสามนี่แหละ แกมาเรียกขอข้าว หิวจนผอมโซ...”

นิดายังยืนตัวแข็งตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน หากปัญชยาสาวเท้าไปยังตัวบ้านโดยไม่รอฟังให้จบ

ประตูไม้หน้าบ้านเปิดออกง่ายดายเพราะไม่ได้ล็อก สภาพภายในบ้านทำให้หญิงสาวนิ่วหน้า ชุดรับแขก ทีวีสีจอแบนขนาดย่อม โต๊ะ เก้าอี้ ล้วนมีฝุ่นเกาะหนา คราบอาหารหรือบางอย่างแห้งกรังบนพื้น ปัญชยาถอดรองเท้า ย่ำลงไปบนพื้นสกปรก เยี่ยมหน้ามองห้องด้านหลังซึ่งเป็นห้องน้ำและครัวเล็ก ๆ มันมีสภาพไม่ต่างจากห้องข้างหน้า ดีหน่อยตรงที่ในอ่างล้างจานไม่มีจานชามกองสุมพูนอ่าง

กลิ่นอับแปลก ๆ ทำให้ต้องย่นจมูก ร่างบางถอยออกมา ก่อนเงยหน้ามองบันไดที่ทอดสู่ชั้นบน

ในนี้มีเด็ก...น้องภูมิ ลูกชายของพิชาวดีอยู่ในบ้านหลังนี้ อยู่เพียงลำพังมาหลายวัน...

ใจหล่อนเต้นแรง เมื่อเหยียบย่างขั้นบันไดซึ่งลั่นออดแอด บ่งบอกอายุของตัวบ้าน ปัญชยาสับสนปนสงสัย พิชาวดี หญิงสาวผู้งดงาม แต่งตัวสะอาดเนี้ยบนำแฟชั่น จะอาศัยอยู่ในบ้านค่อนข้างเก่าโทรมหลังนี้จริง ๆ หรือ...

พิชาวดีผู้มักแสยะยิ้มยามถูกมองด้วยความสนอกสนใจ ผู้มีความทะเยอทะยานเกินเพื่อนผู้หญิงวัยเดียวกัน จะยอมอยู่บ้านเก่า ๆ หลังนี้...ไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อเดินขึ้นถึงชั้นบน สายลมยามบ่ายก็พัดเข้ามาทางระเบียงสุดทางเดิน ซึ่งมีประตูเหล็กดัดโปร่ง ๆ ปิดอยู่ มองออกไปเห็นวิวเขียว ๆ ปนความแห้งแล้งของฤดูร้อน

เบื้องหน้า ทั้งซ้ายและขวาเป็นห้องซึ่งปิดประตูเงียบเชียบ ปัญชยาเลือกห้องทางขวา หากพอเปิดประตูออกก็พบความว่างเปล่า มีเพียงตู้หลังใหญ่มุมห้อง บนตู้มีข้าวของกระจุกกระจิก และหนังสือพิมพ์เก่า ๆ สองสามฉบับ หน้าต่างปิดทึบชวนให้รู้สึกอึดอัด

หญิงสาวก้าวถอย และจังหวะที่คว้าลูกบิดประตู ก็มีเสียงเบา ๆ ด้านหลัง มันทำให้หล่อนหยุดชะงัก และเหลียวไปดูอย่างรวดเร็ว

ที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องอีกด้านซึ่งบัดนี้เปิดออก เป็นร่างเล็ก ๆ ผอมกะหร่องของเด็กชายวัยราวหกขวบ ผิวขาวซีด ดวงตาบนใบหน้าน้อย ๆ นั้นดำขลับและโตจนดูเด่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

เด็กชายมีเรือนผมยาวเริ่มปรกหน้าตา สวมเสื้อผ้าสีสดใสลายการ์ตูน แต่ดูเก่าเหมือนใช้งานมาหลายครั้ง แววตาที่มองสบกับปัญชยานั้นดูหวาดกลัวระคนสงสัย

“หนู...” หญิงสาวเบิ่งตา “น้องภูมิใช่ไหมจ๊ะ...”

เมื่อได้ยินเสียงหวานอ่อนโยน แววตาหวาดหวั่นก็จางหาย เด็กชายพยักหน้า เอ่ยเสียงเบาหวิวว่า

“คุณน้า...มาหาแม่เหรอครับ...”

คำถามที่เอ่ย แม้ถ้อยคำไม่ชัดเจน และท่าทางซ่อนความประหม่าเมื่อพบคนแปลกหน้า ทำให้ปัญชยารู้สึกตีบตันในลำคอ

“แม่ไม่อยู่ครับ...แม่ไปเที่ยวกับลุงต้อม...”

คำว่า ‘ไปเที่ยว’ เด็กน้อยพูดออกมาด้วยท่าทางซื่อ ๆ ราวกับว่า การที่มารดาของตนไม่ได้ชวนตนไปด้วยนั้น มันเป็นเรื่องธรรมดา

ปัญชยามองหน้าเด็กชาย ความรู้สึกสงสารแล่นจับหัวใจทันควัน ร่างบางเคลื่อนเข้าหา นั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าเด็กน้อย

“แล้วน้องภูมิอยู่คนเดียวหรือลูก” หญิงสาวเค้นเสียงจากลำคอตัวเอง

เด็กชายพยักหน้าอีก

“ทำไมน้องภูมิไม่ไปนอนกับคุณป้าบ้านข้าง ๆ ล่ะจ๊ะ”

“แม่สั่งว่าไม่ให้ไปครับ” คำตอบนั้นทำให้ปัญชยาสะท้านใจ ดูท่าพิชาวดีจะมีปัญหากับเพื่อนบ้าน

“แล้วหนูไม่กลัวเหรอ”

เด็กชายไม่ตอบ มองหน้าหญิงสาวด้วยดวงตาบริสุทธิ์ไร้เดียงสา

เท่านั้น...หล่อนก็คว้าเด็กชายเข้ามากอด น้ำใสอุ่น เอ่อกลบดวงตาด้วยความสะเทือนใจ




***คนเขียนเป็นคนเดียวกับ Robinhood นะเอ้อ เดี๋ยวเผื่อมีคนรู้จักเข้ามาอ่านจะหาว่าลอกเขามา เหอะ ๆ

จากคุณ	: BAHAMAS
เขียนเมื่อ	: 27 ก.ค. 52 23:56:20