ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง เด็กชายขี้เลื่อย โดย โอมสุดๆ แนะนำตัวละคร ขี้เลื่อย ตัวเอกของเรื่องที่เรียนได้ที่โหล่ตลอด แต่นิสัยดี เรียบร้อย ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง มักจะพูดหรือทำอะไรที่แสดงความซื่อบื้อของตัวเองออกมาเสมอๆ ตัวผอม เตี้ย ร่างเล็ก ถนัดซ้าย ซื่อบื้อ ยิ้มแย้มแจ่มใส จริงใจ เพื่อนบ้านของขี้เลื่อยที่ไปโรงเรียนและกลับบ้านด้วยกันเสมอๆ เป็นหัวหน้าห้องที่คอยดูแลเพื่อนๆได้อย่างดี และคอยเป็นห่วงเป็นใยขี้เลื่อย เป็นคนจริงจัง และคล่องแคล่ว หน้าตาน่ารัก ตัดผมสั้นแค่ติ่งหู ตัวสูงกว่าขี้เลื่อยเล็กน้อย ชาเย็น เป็นคนเรื่อยๆ สบายๆ แทบจะไม่แสดงอารมณ์ออกมาเลย ดูเหมือนเป็นคนเย็นชา ไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งใดๆ แต่ที่จริงอ่อนไหวมากที่สุด มักชอบไปไหนมาไหนกับขี้เลื่อยในโรงเรียนเพราะคิดว่าขี้เลื่อยคือคนที่สื่อสารกับตนเองได้ หัวหยิกหยอยเหมือนสก็อตไบรต์ รูปร่างสมส่วน แหลมเปี๊ยว เด็กที่เรียนเก่งที่สุดในห้อง เย่อหยิ่ง ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร ใส่แว่นหนาเตอะ คางแหลม ตัวผอมสูง ผิวขาว เวลาไปไหนมาไหนจะหอบหนังสือไปด้วยเสมอ ไปเรียนพิเศษทุกวัน เล่นเกมเก่งพอๆกับเรียน เกตุง เด็กเกเรหัวโจกของห้องและมีพรรคพวกมากมายในโรงเรียนโดยพยายามเจริญรอยตามพ่อที่เป็นนักการเมืองรุ่นใหญ่ ชอบแกล้งคนอื่น โดยเฉพาะขี้เลื่อย ตัวสูงใหญ่ ผิวคล้ำพละกำลังมหาศาล มักแต่งตัวไม่เรียบร้อย ชายเสื้อหลุดลุ่ย ทรงผมม้วนๆคล้ายเอลวิส และชอบทำผิดกฏโรงเรียน ครูเฮี้ยบสมร ครูประจำชั้น และสอนภาษาไทยจอมดุ และเข้มงวด แม้จะดูน่ากลัวแต่ลึกๆแล้วก็ตั้งใจสั่งสอนนักเรียนทุกคนมาตลอดและใจดี ใส่แว่นกรอบรูปตาแมวมีสายคล้อง ทรงผมตั้งกระบัง นุ่งกระโปรงยาวถึงข้อเท้า ลุงพอ ภารโรงคู่บุญของโรงเรียน อายุมากกว่าใคร ชอบนั่งพูดเรื่อยเปื่อยหรือฮัมเพลงของยอดรัก สลักใจคนเดียวจนดูเหมือนเพี้ยนๆ เป็นคนที่คอยให้กำลังใจขี้เลื่อย นั่งหลังงอ เดินช้าๆ หัวล้านเกือบหมด มีเส้นผมงอกมาตรงกลางหัวเส้นเดียว ฟันเหลือไม่กี่ซี่ สวมชุดภารโรงตลอดเวลา แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 52 09:56:29 จากคุณ : โอมสุดๆ (โอมสุดๆ) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 52 09:53:22

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 1 : หัวขี้เลื่อย                ในเช้าวันอังคารที่อากาศแจ่มใส  เงียบสงบ แสงแดดอุ่นๆสาดส่อง เมฆก้อนน้อยลอยละล่องไปตามลม เด็กชายผมเกรียนคนนึงกำลังมุ่งหน้าไปยังโรงเรียน  ตัว ของเขาค่อนข้างผอม และเตี้ยกว่าเด็กผู้ชายอายุ 12 ส่วนใหญ่ ไหล่ของเขาห่อลงเล็กน้อยด้วยตำราเรียนไซส์ที่สามารถทำร้ายร่างกายหมีขั้วโลก ได้สามเล่มซึ่งอัดแน่นอยู่ในเป้สะพายหลัง แถมด้วยมือขวาที่กำหูกระเป๋านักเรียนสีดำปี๋ ทรงกะปุ๊กลุ๊กไว้อย่างแนบแน่น ในขณะที่เขากำลังเดินอยู่ริมถนนในซอยและฮัมเพลงฮิตของพี่แบ๊ดวงแคล๊งอย่าง สบายอกสบายใจ พลันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังสะเทือนมาจากด้านหลัง               "ขี้เลื่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!" เด็กชายหยุดชะงัก หันหลังมามองหาต้นเสียงที่แสบหูไม่น้อย                ใช่แล้ว เด็กชายคนนี้มีชื่อว่า ขี้เลื่อย อันที่จริงแม่ของเขาตั้งชื่อเขาไว้อย่างดิบดีตั้งแต่เกิด แต่ชื่อนั้นกลับไม่ได้รับความนิยมที่โรงเรียน เนื่องจากมันฟังดูดีเกินไป คนที่เรียนไม่เอาไหนอย่างเขาเหมาะสมกับชื่อนี้ที่สุดแล้ว จริงไหม                "นี่ รอเราด้วยสิ" เสียงมาจากเด็กหญิงคนนึง เธอคือ จริงใจ เพื่อนสนิทที่อาศัยอยู่ในละแวกเดียวกันและยังเรียนอยู่ห้องเดียวกันกับขี้เลื่อยอีกด้วย หนำซ้ำยังเป็นหัวหน้าห้องอีกต่างหาก จริงใจตัดผมสั้นและแต่งชุดเรียบร้อยตามกฏระเบียบทุกอย่าง ดวงตากลมโต เธอกำลังเดินตรงมายังขี้เลื่อย               "เอ่อ ไม่ต้องเรียงเสียงดังขนาดนั้นก็ได้มั้ง" ขี้เลื่อยท่าทางเขินๆที่โดนเรียกชื่อในวงการซะลั่นซอย แต่ยังดีที่เช้าวันนี้คนไม่พลุกพล่าน                ขี้เลื่อยกับจริงใจรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาล ทั้งสองมักจะไปโรงเรียน และกลับบ้านด้วยกันเช่นเช้าวันนี้                "การบ้านคณิตฯ ของครูสมมาตรน่ะทำได้มั้ย"                "อ๋อ ทำไม่ถูกเลยซักกะข้อเดียว" ขี้เลื่อยตอบอย่างหน้าตาเฉย ทำเอาสาวน้อยอึ้งกิมกี่ไปสามวินาที                "หา!"                พอตั้งสติได้ เธอก็ถามขี้เลื่อยต่อไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ แต่เธอรู้ดีว่าเพื่อนคนนี้ไม่เคยโกหก                "เป็นไปได้ไงเนี่ย มันง่ายมากเลยนะ เด็กอนุบาลยังทำถูก"                "ก็มันเป็นไปแล้วนิ เราคงโง่กว่าเด็กอนุบาลล่ะมั้ง แหะๆๆ" ขี้เลื่อยหัวเราะกลบเกลื่อน แต่สีหน้าของเขาดูยิ้มแย้ม ไม่ทุกข์ไม่ร้อน แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 52 09:57:40 จากคุณ : โอมสุดๆ (โอมสุดๆ) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 52 09:53:59

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วทั้งสองก็เดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงที่หมาย ที่นี่คือสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ ใครที่จะก้าวเข้าไปต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยสุดชีวิต ผู้ชายต้องผมเกรียนติดหนังหัว ผู้หญิงต้องผมยาวไม่เกินติ่งหู และต้องเดินสำรวม ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม                ที่นี่คือแหล่งความรู้อันสูงส่ง มีผู้ทรงภูมิคอยปัดเป่าความโง่เขลาให้ปลิวไปจากสมองน้อยๆของเยาวชนของชาติ                แน่นอน ที่นี่คือ โรงเรียนกะโหลกกะลาวิทยา โรงเรียนอันดับหนึ่งที่ผู้ปกครองทั่วเมืองต่างพากันลากลูกหลานมาส่งเข้าเรียนแม้ค่าแป๊ะเจี๊ยะจะแพงหูฉี่ โชคดีที่หกปีก่อนหน้านี้มีนโยบายจับฉลากเข้าเรียนฟรีสำหรับนักเรียนบ้านใกล้  ขี้เลื่อยจึงเข้ามาเหยียบที่นี่ได้ ถือว่าเป็นปาฏิหารย์สำหรับเด็กที่ครอบครัวฐานะปานกลางอย่างเขา                ที่ป้ายชื่อโรงเรียน มีตราประจำโรงเรียนอันน่าเกรงขามประดับไว้ มันคือ รูปหัวกะโหลกสีขาวขุ่นที่มีรูพรุนจนดูเหมือนกะลามะพร้าว บางครั้งมองดูแล้วชวนให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ตรานี้ออกแบบโดยครูใหญ่ ผู้ซึ่งไม่มีนักเรียนคนใดเคยเห็นหน้า กำแพงล้อมรอบโรงเรียนนั้นเล่าก็สูงลิบและประดับด้วยลวดหนาม ครูใหญ่อ้างว่าเจตนาจะรักษาความปลอดภัย ไม่ให้ใครที่ไหนปีนมาทำร้ายนักเรียนอันเป็นที่รักได้ ตอนนี้นักเรียนทยอยกันเดินเข้าไป เมื่อขี้เลื่อยและจริงใจก้าวพ้นประตูรั้วโรงเรียนเข้าไป เสียงออดก็ดังพอดี                "ติ๊งตอง ติ๊งต่อง ติ่งตอง ติ๊งต่อง"                สิ้นเสียงออดทำนองโบราณก็เป็นเสียงประกาศที่ดุดัน                "อะแฮ่ม! ต่อไปนี้ทางโรงเรียนจะเข้มงวดเรื่องการมาสายของนักเรียนให้มากยิ่งขึ้น ส่วนคูณครูที่มาสายจะยกเว้นโทษให้ นักเรียนทุกคนจะต้องมาเข้าแถวให้เรียบร้อยให้ทันเวลาเจ็ดโมงครึ่ง ใครที่มาสายจะถูกทำโทษให้วิ่งรอบเสาธงห้าสิบห้ารอบ ขอให้รับทราบโดยทั่วกัน  ปฏิบัติ!"                ขี้เลื่อยอดสงสัยไม่ได้ว่า เสียงนี้ใช่เสียงครูใหญ่รึเปล่านะ แต่ก็ป่วยการที่จะคิดหาคำตอบ เพราะถามไปก็ไม่มีใครรู้สักที                "มัวยืนเหม่ออยู่ได้"                ขี้เลื่อยไม่แน่ใจว่ามีคนกำลังทักเขาหรือเปล่า แต่พอหันไปก็เจอกับเด็กชายผมหยิกหยอย รูปร่างผอมสูงคนนึงเดินมาที่เขาพอดี ที่แท้ก็  ชาเย็น นี่เอง ชาเย็นกำลังเดินตรงมาทางนี้ เขาจึงยิ้มให้และกำลังจะยกมือขึ้นทักทาย               "หวัดดี ชา..."                ในขณะนั้น ชาเย็นก็เดินตรงแน่วไปโดยไม่หันมาสบตาทั้งสอง หน้าตาเขาเรียบเฉย เดินล้วงกระเป๋า                "...เย็น"                กว่าจะพูดจบ ชาเย็นก็เดินเลยไปแล้ว ปล่อยให้ขี้เลื่อยโบกมือเก้อ                "จริงๆเลย อีตาคนนี้นี่ น่าหมั่นไส้ชะมัด เก๊กอยู่ได้" จริงใจไม่สบอารมณ์                "เอาเถอะจริงใจ เราก็รีบไปกันดีกว่านะ เดี๋ยวจะโดนครูใหญ่เล่นงาน"                "จ้ะ นั่นสินะ" แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 52 09:58:50 จากคุณ : โอมสุดๆ เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 52 09:54:44

ความคิดเห็นที่ 4 โรงเรียนแห่งนี้สอนชั้น ป.1-6 แต่ละระดับชั้นมีทั้งหมด 35 ห้อง ห้องละ 66 คน โดยเด็กห้อง 1-34 จะเรียงตามคะแนนเฉลี่ย ห้องที่เด็กเรียนเก่งที่สุดจะอยู่ห้อง 1  เรียงตามลำดับไปเรื่อยๆ เรียกได้ว่า ไม่มีครูคนไหนอยากเข้าไปสอนห้อง 34 เพราะเด็กห้องนี้ครูทุกคนลงความเห็นว่าเป็นพวก "โง่ดักดาน" ส่วนห้อง 35 เป็นห้องพิเศษที่คละเด็กเก่งกับไม่เก่งเอาไว้ด้วยกันตามนโยบายประหลาดๆของครูใหญ่อีกตามเคย และขี้เลื่อยก็เรียนประจำชั้น ป.6/35 ห้องเดียวกันนี้นี่เอง  ชั่วโมงแรกของวันนี้เป็นวิชา "ทักษะการสื่อสารด้วยวัจนะภาษาขั้นสูงระหว่างสัตว์โลกสุดแสนประเสริฐเลิศเลอที่เรียกว่ามนุษย์" ของครูเฮี้ยบสมร ครูประจำชั้นผู้ขึ้นชื่อเรื่องความดุ โหด และออกข้อสอบยากสุดๆเนื่องจากชื่อวิชายาวและเข้าใจยากไปหน่อย เด็กๆจึงเรียกกันจนติดปากว่า "วิชาครูเฮี้ยบ" แทน ขณะที่เด็กทั้งห้องกำลังนั่งลอกข้อความของครูบนกระดานดำที่ลายมือยั้วเยี้ยเหมือนไส้เดือนผสมพยาธิตัวตืด ขี้เลื่อยก็เกิดนึกสงสัยขึ้นมาอย่างนึง จึงเอ่ยปากถามเพื่อนที่นั่งข้างๆ                "นี่ๆ... ส.ส. ย่อมาจากคำว่าอะไรเหรอ"                "ส.ส. เนี่ยนะ หะๆๆๆ แค่นี้ก็ไม่รู้ บื้อจัง" เพื่อนได้ยินปุ๊บก็ขำปั๊บ                ครูเฮี้ยบสมรที่ยืนเขี่ย เอ๊ย ขีดเขียนอยู่หน้าห้องเริ่มได้ยินเสียงของทั้งคู่                "เออ ไม่รู้"                "หะๆๆ เอิ๊ก"                ชอล์กที่ครูกำอยู่หักดังเป๊าะ ลางไม่ดีซะแล้ว "ถ้านายรู้ก็บอกทีสิ"                "โอ๊ย หะๆๆ ไม่ไหวๆ" เพื่อนขำจนน้ำตาเล็ด                ท่าทางครูจะทนไม่ไหวแล้ว ปรอทความกริ้วพุ่งปรี๊ดถึงขีดสุด                "เอาไปกินซะ แปรงลบกระดานพิฆาตมารทะยานเวหา!"                ชั่วพริบตา ครูเฮี้ยบสมรก็ปาแปรงลบกระดานออกไปจนสุดแรงด้วยความโมโห                เพื่อนคนนั้นโดนแปรงลบกระดานพุ่งอัดเข้าไปเต็มหน้า ขี้เลื่อยสะดุ้งโหยง คนอื่นๆก็พลอยตื่นตกใจกันไปด้วย                "แอ๊ก!"                "หวา! ตายแหง" ใครคนนึงร้องออกมา                "ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต" ใครอีกคนเสริม                นี่คือผู้เคราะห์ร้ายรายที่ 3 ในชั่วโมงครูเฮี้ยบสมรตั้งแต่เปิดเทอมมา 2 สัปดาห์ ช่างน่าสงสารจริงๆ               "ฮึ่ย! เด็กพวกนี้นี่ สอนกี่ทีไม่รู้จักจำ บอกแล้วว่าอย่าส่งเสียงดังรบกวนในห้อง โดยเฉพาะเวลาที่ครูกำลังอธิบาย เวลาให้พูดไม่พูด เวลาไม่ให้พูดก็จะพูด แย่จริงๆ @#@$?>!!~$%%+**"                ครูเฮี้ยบสมรยืนตวาดสุดเสียงอยู่หน้าห้อง ทำเอานักเรียนทั้งห้องขวัญกระเจิงกันเป็นแถบๆ ขี้เลื่อยนั่งตัวสั่น เหงื่อแตกอยู่กับที่ ส่วนเพื่อนที่โดนปาแปรงลบกระดานเข้าไปนั้น...น้ำลายฟูมปาก ชักแหง็กๆ                จริงใจ หัวหน้าห้องผู้เด็ดเดี่ยว เห็นท่าจะไม่ดีจึงยกมือขึ้นเพื่อกู้สถานการณ์                "แต่ว่า...คุณครูคะ บางทีเขาอาจจะปรึกษากันเรื่องบทเรียนก็ได้ ทำไมไม่ลองถามพวกเขาดูก่อนล่ะคะ"                คำพูดของจริงใจทำให้ครูเฮี้ยบสมรสงบลงเล็กน้อย แล้วครูก็พูดขึ้นว่า               "ก็ได้ๆ ถ้าเธอคิดอย่างนั้นล่ะก็" แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 52 10:00:34 จากคุณ : โอมสุดๆ เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 52 09:55:00

ความคิดเห็นที่ 5 ครูเดินไปยังขี้เลื่อย ถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า                "ไหน เธอบอกครูมาซิว่าเมื่อกี๊เธอสองคนพูดคุยเรื่องอะไรกันสนุกสนาน หัวเราะซะเอิ๊กอ๊าก วิชาของครูมันสนุกขนาดนั้นเลยรึไง"               "เอ่อ...คือ..."                "อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นั่นแหละ พูดมา!" ครูตวาดอีกครั้งแล้วตบโต๊ะดังปัง                "เอ่อ...คือผมสงสัยคำอยู่คำนึงน่ะครับ ก็เลยถามเพื่อน แต่ว่า...เขาเอาแต่หัวเราะ ก็เลย...เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละครับ"                "สงสัยแล้วทำไมไม่ถามครูล่ะ หา! ครูรู้มากที่สุดในห้องนี้ จดจำใส่หน้าแข้งไว้เลย"                ครูยังคงตะคอกใส่ขี้เลื่อยอย่างเกรี้ยวกราด ขี้เลื่อยได้แต่นั่งเหงื่อไหล                "ครับ...ขอโทษครับ"                              เรื่องคงจะจบลงแค่นี้ ถ้าขี้เลื่อยไม่รวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วถามครูเฮี้ยบสมรออกไปจริงๆ                "เอ่อ...งั้นคำว่า ส.ส. ย่อมาจากคำว่าอะไรเหรอครับ เอ...ใช่แสนสวยหรือเปล่า หรือว่า สิวเสี้ยน ล่ะครับ เอ๊ะ หรือว่า สู้ๆ ครับ"                พอได้ยินแบบนี้ เพื่อนๆต่างก็พร้อมใจกันระเบิดเสียงหัวเราะสนั่นห้อง                "เคี๊ยกๆ โง่จริงๆ"                "เจ้าซื่อบื้อ หะๆๆๆ"                "คิกๆๆๆ ขี้เลื่อยสมชื่อ"                แต่ไม่นานนัก ครูก็ทำให้ห้องกลับมาเงียบสงบด้วยประโยคต่อมา                "หุบปาก!"                ทุกคนหุบปากจริงๆเหมือนรูดซิปได้ นิ่ง เงียบสนิท ส่วนขี้เลื่อยหน้าซีดเผือด แล้วรังสีอำมหิตก็แผ่ซ่านไปทั่วห้อง ป.6/35... แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 52 10:01:34 จากคุณ : โอมสุดๆ เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 52 09:55:14

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากหมดชั่วโมงครูเฮี้ยบสมร เด็กๆก็จับกลุ่มกันพูดคุยไปต่างๆนานาถึงเหตุการณ์ร้ายที่เพิ่งเกิดขึ้น ท่าทางของแต่ละคนดูจะหงุดหงิดไม่ใช่น้อย                "โธ่เอ๊ย! เพราะเจ้าขี้เลื่อยแท้ๆเชียว พวกเราเลยต้องซวยกันหมด ดันไปทำให้ครูเฮี้ยบปรอทแตกซะได้" เด็กคนนึงร้องขึ้นอย่างหัวเสีย                "ใช่ๆ ครูเขาเล่นมาประกาศแบบนี้ แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ ถึงจะสอบผ่านวิชาครูเฮี้ยบได้ ยากซะขนาดนั้น ถ้าสอบตกล่ะก็ แย่แน่ๆ อูย... นึกไม่ออกเลยว่าจะโดนลงโทษสาหัสขนาดไหน" เด็กอีกคนเสริม ท่าทางหวาดหวั่น                "นั่นน่ะสิ แต่ที่ครูบอกว่าถ้าได้ท็อปจะมีรางวัลนี่ จะได้รางวัลเป็นอะไรน้า อยากรู้จังเลย หรือว่าจะเป็น..." เด็กคนที่สามทำหน้าเพ้อฝัน               "โอ๊ย! ฝันไปเหอะ ใครจะไปเก่งเทพขนาดนั้น แค่ไม่ตกก็บุญหนักหนาแล้ว คิดดูสิ เห็นว่ารุ่นพี่ที่เคยสอบผ่านวิชาครูเฮี้ยบน่ะ ปีนึงมีไม่ถึงสิบคนเองนะ" เด็กคนแรกตัดบท                ระหว่างที่เด็กกลุ่มนี้กำลังคุยกันอยู่ แหลมเปี๊ยว เด็กชายที่ได้คะแนนสูงสุดของระดับชั้นเดินผ่านมาพอดี หน้าตากระหยิ่มยิ้มย่อง                "หึๆ เจ้าพวกกระจอก ฉันจะคว้ารางวัลของคนที่ได้ท็อปวิชานี้มาเอง"                แล้วเจ้าของแว่นตาหนาเตอะก็เดินต่อไปพลางนึกถึงชัยชนะของตนเองล่วงหน้า แต่มัวคิดเพลินไปหน่อยเลยเดินไปชนใครคนนึงเข้าอย่างจัง                "โอ๊ย!"                แหลมเปี๊ยวล้มลงไปกองกับพื้น พอเงยหน้าขึ้นดู เขาก็รู้ได้ทันทีว่าใคร                "อ๋า! นายอีกแล้วเหรอ" แหลมเปี๊ยวทำหน้าหวาดๆเมื่อได้เห็นคนที่เขาเดินไปชน ที่จริงอาจจะเป็นเขาที่ถูกชนเองก็ได้                "หึๆ รู้ใช่มั้ยว่าต้องทำยังไง เจ้าคนหัวแหลม" เจ้าของเสียงยืนกอดอก รอบตัวมีลูกกระจ๊อกอีกสามคน ท่าทางข่มขวัญแหลมเปี๊ยวน่าดู หมอนี่คือ เกตุง ผู้บังคับบัญชาอันธพาลสูงสุดประจำโรงเรียน งานอดิเรกคือการข่มขู่และกลั่นแกล้งเด็กคนอื่นๆ                "หา? ทำอะไร"                    "หนอย...อย่ามาทำไก๋ ตอนสอบกลางภาคกับปลายภาควิชาป้าเฮี้ยบ นายจะต้องให้ฉันลอกข้อสอบ รวมทั้งการบ้านด้วย ฉันจะได้คะแนนเป็นที่หนึ่งเพื่อเกียรติของวงศ์ตระกูล รู้ไว้ซะ อ้อ แล้วก็อย่าปากโป้งไปบอกป้าเฮี้ยบเด็ดขาด ถ้าไม่อยากโดนอัดหัวทู่ล่ะก็นะ" เกตุงพูดพลางกระชากคอเสื้อของแหลมเปี๊ยวที่กำลังขวัญหนีดีฝ่อ "วันนี้แค่มาเตือนนะ หะๆๆๆ"พูดจบเขาก็ผลักแหลมเปี๊ยวล้มลงอีกครั้ง  แล้วเดินจากไปพร้อมลูกกระจ๊อก                ขี้เลื่อยที่กะว่าจะเดินไปห้องน้ำ เห็นเหตุการณ์ที่แหลมเปี๊ยวถูกผลักล้มลงพอดี                "เฮ้อ! ชอบใช้แต่กำลังไม่เปลี่ยนเลย แค่อยากได้รางวัลเนี่ยนะ"                แล้วเขาก็เดินเข้าไป หวังจะช่วยพยุงแหลมเปี๊ยวให้ลุกขึ้น แต่พอยื่นมือออกไป แหลมเปี๊ยวก็ปัดมือขี้เลื่อยออก       "ฉันดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องให้คนอย่างนายมาช่วยหรอกน่า"แล้วแหลมเปี๊ยวก็ลุกขึ้นเดินจากไปอย่างหงุดหงิด ขี้เลื่อยได้แต่ยืนนิ่ง มองตามเขาไป แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 52 10:02:54 จากคุณ : โอมสุดๆ เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 52 09:55:28

ความคิดเห็นที่ 7 แหลมเปี๊ยวเดินตรงไปยังห้องน้ำ เห็นภารโรงคนนึงกำลังทำความสะอาดห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี เขาคือ ลุงพอ ภารโรงที่อาวุโสที่สุดในโรงเรียน ทำงานที่โรงเรียนนี้มานานกว่า 30 ปีแล้ว ลือกันว่า เขาน่าจะแก่กว่าครูเฮี้ยบและครูใหญ่ด้วยซ้ำไป มีเด็กชายสองคนเดินออกมาจากห้องน้ำ ได้ยินแว่วๆว่าพวกเขาจะไปเรียนพิเศษเพื่อให้สอบผ่านวิชาครูเฮี้ยบ                "เหอะๆ เด็กๆสมัยนี้เนี่ยน้ามันเรียนกันเคร่งเครียดจริงจรี๊ง เรียนหนังสือมันต้องสนุกสนาน ร่าเริงกว่านี้ซี่ จริงไหม ไอ้หนู"                แหลมเปี๊ยวไม่ตอบ ตรงเข้าไปที่อ่างล้างหน้า                "แต่ว่านะ ถ้าไม่สนใจหนังสือหนังหาเลย โตขึ้นก็สงสัยจะได้เป็นภารโรงแบบลุงแหงๆ แต่ที่จริง...มันก็ไม่เลวนักร้อก เหอะๆ"                ขี้เลื่อยเข้ามาในห้องน้ำอีกคน พอเห็นลุงพอจึงกล่าวทักทาย                "อ้าว! ลุง หวัดดีครับ" ขี้เลื่อยยกมือไหว้อย่างนอบน้อม                "ไหว้พระเหอะไอ้หนู เป็นไงมั่งล่ะเปิดเทอมใหม่เนี่ย"                "อ่า...ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเหมือนเดิมครับลุง แหะๆ" ขี้เลื่อยว่าแล้วก็เกาหัว               "งั้นเรอะ เหอะๆ" ลุงหัวเราะหัวเราะพลางถูพื้น                พอ ล้างหน้าเสร็จ แหลมเปี๊ยวก็รีบสวมแว่นแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปอย่างรำคาญ ท่าทางเขาไม่อยากคบค้าสมาคมกับสองคนนี้เท่าไหร่ ลุงพอถูพื้นห้องน้ำเสร็จก็เดินออกไปตรงทางเดินพลางร้องเพลงลูกทุ่งที่เคยฮิต เมื่อสมัยขี้เลื่อยยังไม่เกิด แต่ดูเหมือนเพลงลูกทุ่งที่ลุงเขาร้องจะเป็นแบบรีมิกซ์ที่ดัดแปลงจนไม่เหลือ เค้าต้นฉบับ                "อะเมียมี เมียพี่ต้องมา นี่เมียไม่มา ก็เพราะว่าเมียไม่มี  ชะเออเอ่อเอิงเงย...เอ่ชา เอชา ชาชาฉ่าชา นอยแม่ ห้าไห้ เจี๊ยบ"                "ทะ...ทำไปได้" ขี้เลื่อยที่ยืนฉี่อยู่ หันไปฟังแบบอึ้งๆ  จบตอนที่ 1 แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 52 13:04:33 แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 52 10:03:49 จากคุณ : โอมสุดๆ เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 52 09:55:42

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบชื่อตัวละคร น่ารักดี เหมาะกับละครเวทีนะเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 52 20:29:17