ความคิดเห็นที่ 1 ครั้งหนึ่ง  โกอ่างเป็นข่าวลงในหนังสือพิมพ์ และ ไอทีวีว่า เพราะอธิบดีรายหนึ่งให้การสัมภาษณ์ว่า ปริมาณทองคำในไทยมีมากกว่าเดิมเพราะมีทองเถื่อนเข้ามาขาย เลยมีข่าวลือปนข่าวมั่วว่า โกอ่างค้าทองเถื่อน(ทองของมาเลย์มาหลอมขาย) เพราะเห็นว่าร้านทองของแกมียอดขายมากและลูกค้ามากกว่าร้านอื่น ๆ ที่มาเปิดร้านทองขายในปาดังเบซาร์ภายหลัง แกเลยท้าทายว่าคนออกข่าวให้มาจับแกได้เลย ถ้ามีทองเถื่อนในร้านค้าของแก เพราะแกรับซื้อ/รับจำนำถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง คือมีบัตรประชาชนยืนยันการจำนำทองคำหรือการขายทองคำ แถมแกยังบอกเลยว่า  การค้าทองตอนนี้ไม่ใช่กำไรมากมายนัก อยู่ที่การเก็งราคารับซื้อกับราคาขายทองแท่งออกไป โดยบางครั้งต้องหลอมทองรูปพรรณโดยยอมเสียค่ากำเหน็จ เพื่อนำไปขายต่อให้กับร้านทองแห่งอื่นไปทำทองรูปพรรณต่อไป ส่วนทองที่ได้มาก็จากการรับซื้อหรือการหลุดจำนำไปนานแล้ว ก่อนพยายามขายต่อไปในลักษณะทองรูปพรรณ แต่ถ้าขายไม่ได้จริง ๆ แล้วก็จะนำไปหลอมเป็นแท่งขายต่อไป และแกท้าให้ไปดูราคาทองมาเลย์ว่า ซื้อมาหลอมเป็นทองแท่งขายแล้วถูกกว่าเมืองไทย แกกล้ารับซื้อทั้งหมดเลย  มีกี่ตันแกก็กล้าเหมาหมด ผลก็คือ ข่าวนี้จบแบบไทย ๆ คือ เงียบหายไปในที่สุด  ไม่มีอะไรคืบหน้า ธุรกิจร้านทองรูปพรรณอยู่ได้เพราะการซื้อมาขายไปและรับจำนำ และต้องมีการคบค้าสมาคมเพื่อนฝูงหลากหลาย ทำให้โกอ่างติดสุรายาเมาเวลายามเย็น แกต้องออกตระเวณหาเพื่อนฝูงมาชุมนุมสามัคคี ดื่มน้ำร่วมสาบานเพื่อการสนทนายามเย็นที่สนุกสนาน ทำให้สุขภาพเริ่มมีปัญหาในระยะยาว ผลเป็นโรคตับแข็งต้องเยียวยารักษาพยาบาล จนกระทั่งอาการเริ่มดีขึ้นมากกว่าเดิม แกก็ยังไม่ยอมหยุดการดื่มสุรายาเมา โดยบอกดื่มแต่เบียร์เล็กน้อยไม่เป็นไรมาก แล้วค่อย ๆ เขยิบกลับคืนแบบเดิม ครั้งที่สองปรากฎว่าไม่รอดอีก เพราะอาการหนักกว่าเดิมมาก ผลสุดท้ายก็คือ เดินทางไกล ไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี หนีไม่พ้น ปิดตำนานเจ้าของร้านทองแห่งแรกในปาดังเบซาร์ ขอแก้ไขเพิ่มเติม ทราบจากเพื่อนว่า โกอ่างเป็นลมหัวฟาดกับพื้น ตอนเข้าไปในสวนยางพาราหรือสวนปาล์ม(จำไม่ได้) แล้วถึงแก่กรรม อาจจะเพราะพิษจากโรคตับส่วนหนึ่งด้วย เพราะแม้ว่าแกรักษาหายไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็กลับมากินอีก เริ่มจากเบียร์ แล้วเหล้า แกมักจะคุยว่า เป็นได้ เดี๋ยวรักษาก็หายได้ ที่ทราบเพราะร่วมน้ำสาบานกับแก ตอนเพิ่งอาการดีใหม๋ พร้อม ๆ กับที่ดินสวนยางพารา และสวนปาล์ม ที่โกอ่างสร้างสมขึ้นมาในระหว่างเปิดร้านทองรูปพรรณ ที่ต้องมีการตีความกันในระหว่างพี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกันว่า เป็นสมบัติของกงสี (ครอบครัว) ซื้อขึ้นมาหรือเป็นสมบัติส่วนตัวโกอ่าง แต่มีดีอย่างที่พี่น้องครอบครัวนี้ มองที่ผลลัพท์สุดท้ายคือ สมบัติที่เพียรพยายามสร้างสมขึ้นมา ต้องอดกินอดทนเป็นเวลานาน กว่าจะได้เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ (ปลูกยางพาราใช้เวลาเจ็ดปี ปลูกปาล์มน้ำมันใช้เวลาสามปี แต่ต้นทุนการลงทุนแตกต่างกัน) ก็เพื่อลูกเพื่อหลานในอนาคต จึงตกลงแบ่งสันปันส่วนกันลงตัวในที่สุด ก็เพื่อประโยชน์ของลูกหลานทุก ๆ คน แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 52 21:54:16 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 52 15:38:24

ความคิดเห็นที่ 2 ทำไมในกรุงเทพคนจีนแต้จิ๋วถึงทำร้านทองมากกว่าคนจีนไหหลำคะ อีกอย่างที่เคยสงสัยคือคนจีนนี่เขารู้กันได้ยังไงว่าคนไหนเป็นจีนอะไร บางทีเห็นแล้วแปลกดีว่าเขารู้กันว่าคนนั้นแต้จิ๋ว คนนี้แคะ คือตัวเองดูยังไงๆ ก็ดูไม่ออกน่ะค่ะ ดูออกแต่ว่าเป็นคนจีนเท่านั้นเอง จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 52 20:28:21

ความคิดเห็นที่ 3 วิธีการเบื้องต้นที่พอทราบคือ.- 1. สัญชาติญาณ เหมือนการที่อยู่กันนาน ๆ หรือคุ้นชิน ก็จะเริ่มแยกออกว่านี่ไทย นี่มาเลย์ นี่แขก นี่ลาว อะไรทำนองนั้นเป็นต้น 2. การแต่งกาย แต่ตอนนี้แยกยากกว่าเดิมเพราะเริ่มไม่แตกต่างมากนัก 3. ภาษาพูด อันนี้ชัดเจนว่าเป็นคนจีนภาษาอะไร 4. สำเนียง/สำนวนการพูด อันนี้บ่งบอกรากภาษาแม่ บางคนอาจจะพูดได้ หลายภาษา แต่สำเนียง/สำนวนของแม่ยังคงอยู่ ที่ปาดังเบซาร์เวลาไปช่วยงานเคาน์เตอร์รับฝากรับถอนเงินจะเจอบ่อย เช่น เหล้าขาวพูดยาวี คนไทยจะนะพูดจีน ฟังสำเนียงก็พอรู้ว่าภาษาแม่มาจาก คนไทย คนจีน (อันนี้ต้องสังเกตและจดจำ) หรือ บางทีเป็นแขกทมิฬ จากมาเลย์ พูดจีนฮกเกี้ยน ฟังเผลอ ๆ นึกว่าคนจีนพูด แต่ตัวจริงดำปี๋ แต่ถ้าฟังสำเนียงดี ๆ ก็รู้ว่าไม่ใช่จีนแท้ หรือที่คนใต้พูดกลางแล้วออกทองแดง คือ พูดแล้วจะมีสำเนียงแปร่ง ๆ ไม่ชัดเจนเหมือนคนภาคกลางพูด จะมีสำนวนล้อเลียนว่า แหลงบางกอก แต่สำนวนเดิมคือถ้าคนใต้ใช้กับคนที่พยายามพูดภาษาใต้แล้วไม่ชัด ก็จะพูดว่า แหลง/ออกทองแดง (แหลง=แถลง) คือทองไม่แท้่ หรือโลหะธาตุทองแดงที่ผสมสังกะสีเป็นทองเหลืองเป็นต้น) หรือคนรอบนอกกรุงเทพฯ พูดสำเนียงเหน่อ ๆ ปนเข้ามาบางครั้งเป็นต้น จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 08:45:14

ความคิดเห็นที่ 4 อือ ทองคนมาเลย์ เขาต้องผสมเยอะ เพราะมันคงรูปดีกว่ามังคะ บางคนแขวนอันเบ้อเริ่มเทิ่ม 555555 เห็นแล้วตกใจเลยค่ะ สาวๆ มุสลิมตรังกานูชอบประดับกายด้วยทอง rainfull ก็พูดทองแดงค่ะ แถมไม่เคยใช้ชีวิตในภาคกลาง จึงไม่ค่อยซึมซับสำนวนการใช้ภาษาไทยแบบคนภาคกลางเลยค่ะ ภาษาไทยที่ใช้อยู่ จะมีร่องรอยของภาษาใต้เกือบร้อยเปอร์เซ็นเต็ม ฮ่าฮ่า แม้กระทั่งเวลาเขียน แฟนเป็นคนจีนไหหลำ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 52 23:17:25

ความคิดเห็นที่ 5 เหมือนกันครับ เวลาอยู่บางกอกก็หลุดสำนวนแบบท้องถิ่น เช่น เจอกันตอนตีสิบ หรือตอนตีสอง เป็นอันเข้าใจกันว่าสิบโมงเช้า หรือบ่ายสอง แต่คนกรุงฯ จะเข้าใจว่ากลางคืน หรือพากระเป๋ามาโรงเรียน ขี่รถมอเตอร์ไซด์ จับก้นเถ (ไม่ตรง ไม่ดี เกเร) ยิกมัน (ไล่จับ) เบ่อ เป็นต้น จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 52 09:08:51

ความคิดเห็นที่ 6   พร้อม ๆ กับที่ดินสวนยางพารา และสวนปาล์ม ที่โกอ่างสร้างสมขึ้นมาในระหว่างเปิดร้านทองรูปพรรณ ที่ต้องมีการตีความกันในระหว่างพี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกันว่า เป็นสมบัติของกงสี (ครอบครัว) เขียนเหมือนเห็นโฉนดที่ดินเลยนะ หรือไม่ก็เป็นคนในครอบครัวเค้า แล้วรู้รึเปล่าว่าโกอ่างมีสวนอะไรบ้าง แล้วมีกี่ไร่ แล้วรู้มั้ยว่าสวนกงสีมีกี่ไร่ บ้างครั้งการรู้แค่ข่าวลือมันก็ไม่ได้มีเรื่องจริง จากคุณ : เด็กปาดังตั้งแต่เกิด เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 13:30:15 A:118.173.162.64 X:

ความคิดเห็นที่ 7 ตอบเด็กปาดังตั้งแต่เกิด ตอบว่าไม่ทราบว่ามีกี่ไร่ รู้แต่ว่ามีสวนยางพารากับสวนปาล์ม ที่แกบอกผมว่าแปลงนี้ของใคร แปลงนี้ของกงสี ตอนไปดูที่ดินกับแก  แต่รายละเอียดมากกว่านี้ไม่ทราบ เพราะย้ายมาอยู่หาดใหญ่แล้วช่วงหลัง แต่ก็ยังรู้จักกับโกไซ น้องแกที่อยู่ร้านทองที่สะเดา เห็นว่าว่าง ๆ แกก็เข้าไปขับรถตัดหญ้าในสวนแก้เซ็ง ส่วนข้อมูลลึกกว่านั้นตอบว่า ไม่ทราบ เพราะบอกแต่ต้นแล้วว่าเขียนจากความทรงจำในอดีตก่อนเลือนหายไป เป็นเรื่องที่ทะยอยเขียนมาหลายตอนแล้ว และการเขียนก็ไม่ได้พิสูจน์ความถูกผิดของคนหนึ่งคนใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านเอาเองครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 52 09:38:54