ความคิดเห็นที่ 1 ฉันกำลังยืนรอให้คนมาเปิดประตูหลังจากที่เพิ่งจะกดกริ่งไปเมื่อกี้ แบงค์ยื่นมือมาจับมือฉันไว้                “ เธอตื่นเต้นเหรอ ” เขาถามฉันด้วยรอยยิ้ม ฉันมองหน้าเขาด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ “ มีฉันอยู่ทั้งคน ” แล้วเขาก็บีบมือฉันแน่น                “ มาหา...เอ่อ ” ดูเหมือนจะเป็นสาวใช้ของบ้านเธอกำลังจะถามพวกเราแต่พอเห็นหน้าฉันเธอก็ทำท่าทางสะดุ้ง และเดินกลับเข้าบ้าน                “ เดี๋ยวก่อนสิคะ เรามาหาเจ้าของบ้านค่ะ ” แต่สาวใช้คนนั้นก็ไม่ยอมหันกลับมา เธอเดินกลับเข้าไปโดยไม่ฟังเสียงฉันเลย                “ ดูเหมือนเขาจะไม่ต้อนรับเรา ” นายแบงค์พูดและฉันก็ลงไปนั่งยองๆกับพื้น รู้สึกผิดหวังยังไงก็ไม่รู้                ปริ๊นๆๆๆ เสียงรถกดแตรไม่รู้ว่ากดไล่พวกเราที่ยืนขวางประตูบ้านอยู่หรือว่ากดเรียกคนในบ้านให้มาเปิดประตูกันแน่ แต่ฉันก็เห็นว่าสาวใช้คนเมื่อกี้รีบวิ่งออกมา ฉันเห็นว่าคนขับเป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่มีบุคลิกเชื่อมั่นในตัวเองสูง เธอหันมามองเราอย่างแปลกใจก่อนจะเปิดประตูลงมา                “ หนูมาที่นี่ได้ไง ” เธอถามฉัน ฉันเพิ่งสังเกตว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่สวยอย่าบอกใครเชียวถึงแม้จะมีอายุแล้วก็ตาม                “ หนู...เอ่อ...ขอที่อยู่จากทางโรงเรียนมาค่ะ ” ฉันบอกเขาและแปลกใจที่เขารู้จักฉันด้วย เธอมีสีหน้าเครียดขึ้นในทันที                “ เข้าบ้านก่อนเถอะ หนูคงมีเรื่องอยากจะถามฉัน เกตพาคุณทั้งสองคนนี้ไปรอในบ้าน ” แล้วคนที่ถูกเรียกว่าเกตก็ทำสีหน้าไม่พอใจใส่เราแต่เธอก็ต้องพาเราเข้าบ้านตามคำสั่งนั่นอยู่ดี                “ นี่เพื่อนโรงเรียนเดียวกันเหรอ  ” ผู้หญิงคนนั้นถามฉันตอนที่เธอตามพวกเราเข้ามาในห้องรับแขกแล้ว ฉันคิดว่าเธอน่าจะเป็นแม่ของกุ๊กไก่                “ เปล่าค่ะ เพื่อนที่มหาลัย ” ฉันบอกแต่ดูเหมือนเธอก็คงพอจะเดาได้ว่าเราไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกัน เธอหยิบแก้วน้ำมาดื่มด้วยท่าทางที่สงบ                “ ฉันนึกว่าตอนนี้หนูยังคบอยู่กับเด็กผู้ชายคนนั้นซะอีก ” ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด เธอวางแก้วลงและหันมาพูดกับฉันอีกครั้ง “ เด็กคนนั้นหวังว่าจะเห็นเธอกลับไปคบกัน สองปีก่อนก่อนที่เขาจะไปเขาถึงได้ฝากให้      แก๊บส่งจดหมายนั่นให้เธอ ไม่นึกว่าเธอจะโผล่มาช้ากว่าที่คิดเอาไว้มาก ” อะไรกันนะสองปีก่อนงั้นเหรอ                “ หนูเพิ่งได้รับจดหมายเมื่อคืนนี้เองค่ะ ” ดูเหมือนเธอจะไม่อยากเชื่อสิ่งที่ฉันบอก ฉันเลยยื่นจดหมายที่ยับย่นนั้นส่งให้เธอและเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนให้เธอฟัง                “ เด็กคนนี้นี่แย่จริงๆ ฉันนึกว่าเขาส่งจดหมายฉบับนี้ให้เธอตั้งแต่สองปีที่แล้วซะอีก ” เห็นได้ชัดเลยว่าเธอมีสีหน้าที่ไม่ดีเอาซะเลย นี่ก็แดงว่ากุ๊กไก่จากไปตั้งแต่เราเพิ่งเข้าปีหนึ่งกันล่ะสิ “ ฉันหลงคิดซะตั้งนานว่าเธอช่างใจจืดใจดำขนาดที่ไม่ยอมโผล่มาถามไถ่เรื่องราวของเพื่อนบ้างซะเลย ” แล้วเธอก็ลุกขึ้นไปบนบ้านทิ้งให้พวกเรานั่งรอในห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำ ฉันเห็นว่ามีรูปของคนในครอบครัววางไว้แทบจะทั่วห้อง โดยเฉพาะรูปของกุ๊กไก่จนฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจนถึงวินาทีนี้เธอไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว แค่คิดน้ำตาฉันก็พาลจะไหลออกมาอีกรอบ จากคุณ : dexsil เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 52 00:31:04

ความคิดเห็นที่ 2 “ แกมาบ้านฉันทำไม ” ฉันสะดุ้งกับเสียงที่ตะคอกฉัน ฉันหันไปทางเสียงนั้นเป็นน้องชายของกุ๊กไก่นั่นเอง ฉันกับแบงค์ยังไม่ทันจะอ้าปากด้วยซ้ำเขาก็ชิงพูดขึ้นก่อน “ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ” แล้วเขาก็จะเข้ามากระชากตัวฉันแต่แบงค์ขวางไว้ซะก่อน                “ อย่าทำอย่างนี้ ทั้งที่นายเองก็ไม่เข้าใจอะไรเลย ” แบงค์บอกกับนายนั่น                “ พวกแกต่างหากที่ไม่เข้าใจ พี่สาวฉันต้องตายก็เพราะพวกแกน่ะแหละ ”                “ หยุดเดี๋ยวนี้นะแก๊บ ” แม่ของกุ๊กไก่เดินลงมาจากข้างบน “ กลับมาจากอเมริกาปุบก็สร้างเรื่องทันที ” แม่ของกุ๊กไก่พูดแล้วก็เดินมาแยกลูกชายออกไป                “ แม่ปล่อยให้พวกมันเข้ามาในบ้านเราได้ยังไง แม่ก็รู้นี่นาว่าพี่ต้องเจ็บปวดแบบนั้นเพราะใคร ที่พี่ต้องตายไปเร็วแบบนี้ก็เพราะนังนี่แท้ๆเลยนะ ” เขาพูดด้วยแรงอารมณ์                “ แกต่างหากที่ไม่รู้อะไรเลย พี่แกคงไม่ดีใจหรอกที่แกทำอย่างนี้ ” แล้วแม่ของกุ๊กไก่ก็ยื่นสมุดเล่มหนึ่งให้กับลูกชายของเธอ นายนั่นกำลังเปิดออกดูทีละหน้าเขาทรุดลงนั่งบนโซฟาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอย่างไม่หยุด ฉันได้แต่กลั้นหายใจอย่างรอคอย มันช่างยาวนานเหลือเกินกว่าที่นายนั่นจะปิดสมุดเล่มนั้นลงอีกครั้ง                “ พี่นี่มันโง่จริงๆ ” แล้วนายนั่นก็พูดกับสมุดเล่มนั้นคนเดียวทั้งน้ำตาที่นองหน้า                “ เด็กคนนั้นเป็นคนเข้มแข็งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เวลาที่เขามีปัญหารึว่าเรื่องไม่สบายใจอะไรเขาก็จะเก็บเอาไว้คนเดียวเพราะกลัวคนรอบข้างจะเป็นห่วงเขามากกว่าที่เป็นอยู่ ” แล้วแม่ของกุ๊กไก่ก็ยื่นสมุดเล่มนั้นให้ฉัน                “ หนูเก็บเอาไว้เถอะ เพราะความทรงจำทั้งหมดในเล่มนี้มันมีแต่เรื่องของหนูกับแวน ” แม่ของกุ๊กไก่บอกกับเราอย่างนั้น “ ขอโทษด้วยที่ลูกชายฉันทำให้เธอรู้เรื่องนี้ช้าเกินไป ยกโทษให้เขาด้วยนะ ” ฉันเหลือบมองน้องชายของกุ๊กไก่สภาพของเขาไม่ต่างไปจากคนบ้าเลย ฉันไม่เคยนึกโกรธเขาเลยแม้แต่น้อย                “ หนูไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยค่ะ กุ๊กไก่เขารักน้องมากก็ไม่แปลกอะไรที่น้องเขาจะเกลียดหนูที่เป็นคนทำให้พี่สาวของเขาเจ็บปวด ” ฉันพูด “ รบกวนคุณแม่ช่วยพาหนูไปกราบเธอสักครั้งหนึ่งได้ไหมคะ ” แล้วแม่ของกุ๊กไก่ก็เดินนำขึ้นไปที่ชั้นบน ในห้องของเธอยังคงสภาพของการมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่อย่างครบถ้วน                “ ทุกวันนี้ฉันก็ยังยอมรับความจริงไม่ได้ว่าลูกสาวของฉันไม่อยู่แล้ว ยิ่งเห็นเธอแล้วฉันก็ยิ่งรู้สึกเวทนาลูกของฉันยิ่งนัก ฉันผิดเองที่ให้กำเนิดเขาซึ่งมีร่างกายไม่สมบูรณ์แข็งแรงเหมือนคนอื่นเขา ” แล้วแม่ของกุ๊กไก่ก็ร้องไห้ออกมา ฉันเองก็น้ำตาไหลเหมือนกันแม้แต่แบงค์ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับกุ๊กไก่ก็ยังต้องเสียน้ำตาให้กับชีวิตของเธอ ฉันจุดธูปและนั่งลงที่มุมหนึ่งของห้องที่ถูกจัดให้เป็นโต๊ะวางรูปขนาดใหญ่ของกุ๊กไก่ มีแจกันดอกไม้ที่มีดอกคาร่าก้านยาวเสียบอยู่ทุกคนในบ้างคงรักเธอมากสินะ และมีกระถางธูปใบเล็กวางไว้ตรงกลาง                ‘ ฉันมาเยี่ยมเธอแล้วนะกุ๊กไก่ ฉันเองก็คิดถึงเธอเหมือนกันตลอดสองปีมานี้ไม่มีวันไหนที่ฉันลืมเธอได้เลยสักนิด ฉันก็ยังคงคิดถึงวันเก่าๆของเราเสมอ ตอนนี้เธอคงกำลังอยู่บนสวรรค์สินะเธอคงเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆคอยคุ้มครองคนอื่นอยู่ใช่ไหม ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนเธอก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีของฉันเสมอ ขอให้เธออโหสิกรรมที่ฉันทำไว้กับเธอด้วยนะ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันคงพูดอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะเพราะคำว่าฉันรักเธอมันมากจนอธิบายไม่ได้อีกแล้ว ’ ฉันปักธูปลงในกระถางพร้อมด้วยน้ำตาที่เอ่อท่วมใบหน้า                แม่ของกุ๊กไก่เดินมาส่งเราสองคนที่หน้าบ้านก่อนหน้านั้นเล็กน้อยน้องชายของกุ๊กไก่เอ่ยขอโทษฉัน แต่เขาก็บอกว่าไม่ว่ายังไงเขาก็รู้สึกว่าฉันมีส่วนที่ทำให้พี่สาวของเขาจากไปเร็วขึ้นอยู่ดี “ หนูอย่ามาที่นี่อีกจะดีกว่านะ การที่หนูมาที่นี่อาจจะทำให้ฉันเสียใจเรื่องลูกของฉันไปตลอดชีวิตก็ได้ ฉันไม่แน่ใจว่าคนบ้านนี้จะทำใจกับเรื่องนั้นได้หรือเปล่าเพราะทุกคนที่นี่รักเด็กคนนั้นมากเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจ  ” แม่ของกุ๊กไก่ขอร้องฉัน ฉันจะทำอย่างไรได้ถึงแม้ว่าฉันอยากจะกลับมาเยี่ยมกุ๊กไก่บ้างก็เถอะแต่ฉันก็ต้องพยักหน้ายอมรับความจริง                “ ไปทานข้าวกันก่อนนะ ” แบงค์เอ่ยทำลายความเงียบในรถขึ้น ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้ว                “ อืม ” ฉันตกลงและเขาก็เลี้ยวเข้าร้านอาหารที่คนไม่เยอะมากเท่าไหร่                “ เลิกคิดได้แล้ว เดี๋ยวเพื่อนเธอก็นอนตาไม่หลับกันพอดี เขาไปสบายแล้วเธอควรจะทำให้เขาสบายใจไม่ใช่มานั่งหน้าเครียดถ้าเขารู้เขาจะสบายใจได้ไง ” ฉันเห็นด้วยกับนายนั่นแต่ก็ยังทำทันทีไม่ได้อยู่ดี จากคุณ : dexsil เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 52 00:32:10

ความคิดเห็นที่ 3 “ นั่นสินะ ฉันจะพยายามแล้วกัน ” แล้วฉันก็กลับมาสนใจเมนูอาหารตรงหน้า เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองหิวมากขนาดนี้ก็ตอนที่สั่งอาหารนี่แหละ                “ เธอจะกินหมดเหรอเนี่ย ” เขาว่าตอนที่เห็นบริกรยกอาหารออกมาเสิร์ฟ                “ หมดสิ ทำไมล่ะ นายเลี้ยงฉันไม่ไหวแล้วเหรอจะเลิกกับฉันก็ได้นะ ” ฉันตอบกวนๆ                “ งั้นฉันก็ต้องขยันทำงานซะแล้วน่ะสิในเมื่อเธอกินจุขนาดนี้ ไม่งั้นเงินเดือนฉันไม่พอเลี้ยงเธอแน่ๆ ” ฟังเขาพูดเข้าถ้าคนอย่าเขาเลี้ยงฉันไม่ไหวก็ไม่มีใครเลี้ยงไหวแล้วล่ะ                “ งั้นนายก็ขยันเข้าสิ ” ฉันว่าพร้อมกันตักข้าวเข้าปาก เขาหัวเราะเบาๆ                “ ฉันก็ขยันจนแทบไม่มีเวลาอยู่แล้ว นอกจากไปมหาลัยแล้วฉันยังต้องแบ่งเวลาไปบริษัท แถมยังต้องแบ่งเวลามามหาลัยอีก ดีนะที่ฉันไม่ได้เป็นเดือนมหาลัยไม่งั้นเวลาที่ฉันอยู่กับเธอก็ต้องลดลงไปอีกแน่ๆ ” เขาบอก                “ ดี ฉันจะได้ไม่ต้องเห็นหน้านายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ” ฉันยื่นหน้าบอกเขา พูดถึงเรื่องเดือนมหาลัยแล้วก็อดโมโหไม่ได้                จั๊ดจาดีดาดีดาดีดาดาดา เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขารีบหยิบมันขึ้นมารับ                “ ครับแม่ ” ที่แท้ก็แม่เขาโทรมานี่เอง “ ผมทานข้าวอยู่ครับ ” เขาบอกแม่เขา “ ใช่ครับ...แม่จะคุยทำไม...เดี๋ยวผมบอกให้ก็ได้...แม่นี่ดื้อจริงๆ ” รู้สึกว่าแม่เขาจะอยากพูดกับฉันนะ แล้วเขาก็ยื่นโทรศัพท์ของเขาให้ฉัน                “ สวัสดีค่ะ ” ฉันกรอกเสียงลงไป                “ จ๊ะ เป็นไงบ้างลูกสะใภ้สบายดีหรือเปล่าจ๊ะ ” ฉันหัวเราะเหะๆไปกับสรรพนามของแม่เขา                “ สบายดีค่ะ ” ฉันตอบ                “ ดีแล้วแหละจ๊ะ เพราะงานเปิดตัวแบงค์แม่เลื่อนเข้ามาแล้วเป็นวันพุธนี้ วันนี้วันเสาร์แล้วอีกไม่กี่วันทำตัวให้ว่างไว้นะจ๊ะแล้วเดี๋ยวแม่จะฝากชุดไปให้ แค่นี้ก่อนนะลูกๆจะได้ทานข้าวกันซะทีหนูมุกต้องทานเยอะๆหน่อยนะ แม่ว่าเราผอมไปหน่อยเดี๋ยวลมพัดมาเราจะปลิวเอาได้ บ๊ายบายจ๊ะ ” แล้วแม่เขาก็วางสายไปอย่างงงๆ สรุปแล้วฉันก็ต้องไปงานของเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้                “ แม่บอกเธอแล้วล่ะสิ ” เขาถาม                “ ใช่ แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ ฉันไม่รู้จักใครสักคนในงาน ” ฉันพูดอย่างหนักใจ                “ ก็ฉันนี่ไง เธอก็แค่อยู่ข้างๆฉันตลอดเวลาก็พอแล้ว ” แล้วเขาก็ยิ้มให้ฉัน แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิ ช่างเถอะเอาไว้คิดทีหลังตอนนี้กินข้าวก่อนละกันเพราะฉันหิวมาก                ฉันออกจากห้องน้ำทั้งที่ยังใส่เสื้อคลุมอยู่ สี่ทุ่มกว่าแล้วฉันหยิบสมุดไดอารี่ของกุ๊กไก่ขึ้นมาเปิดอ่านทีละหน้าด้วยความตั้งใจ จากคุณ : dexsil เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 52 00:35:06

ความคิดเห็นที่ 4 ‘ ช่วงนี้ฉันมีความสุขมากๆเลย ฉันมีเพื่อนสนิทแล้วเธอเป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาชื่อว่าไข่มุก ไข่มุกเป็นคนน่ารักนิสัยดีและเธอก็ร่าเริงมากๆ จนฉันอยู่ด้วยแล้วมีความสุข เรามีความคิดเห็นที่ค่อนข้างเหมือนกันในหลายๆอย่าง เช่น เราชอบเจนนิเฟอร์ อนิสตันมากกว่าแองเจลิน่า โจลี่ เป็นต้น แต่ฉันก็ยังไม่กล้าบอกความจริงกับมุกอยู่ดีว่าฉันกำลังป่วย และอาจจะตายวันไหนก็ได้ จะมีใครกันล่ะที่อยากเป็นเพื่อนกับคนใกล้ตาย ’ ทำไมเธอถึงคิดอย่างนี้กันนะ เธอควรจะบอกฉันต่างหากล่ะ เธอนี่นิสัยแย่จริงๆเธอทำให้ฉันร้องไห้มาตลอดสองวันนี้คนเดียวเลยนะ                ‘ วันนี้ฉันไม่ได้ไปตามนัดของคุณหมอประจำตัวฉัน เพราะฉันมัวแต่จัดบอร์ดอยู่ คุณหมอโทรมาบอกแม่ว่าฉันไม่ได้ไปพบท่านอย่างที่นัดกันไว้ตอนห้าโมงเย็น พอฉันกลับถึงบ้านตอนเกือบสองทุ่มฉันจึงเห็นว่าแม่นั่งร้องไห้รอฉัน แม่บอกว่าฉันเป็นลูกที่แย่มากชอบทำให้พ่อแม่เป็นทุกข์ตลอดเวลา ร่างกายตัวเองแท้ๆยังไม่รักไม่อยากจะรักษาให้หายอีก นั่นสินะฉันมันเด็กไม่ดี ไม่รักตัวเองเอาซะเลย แถมยังทำให้แม่ตัวเองต้องเสียใจอีก ขอโทษนะคะแม่ ’ ฉันนึกถึงวันที่เราอยู่จัดบอร์ดด้วยกันสามคนทันที ถ้ามีนัดกับคุณหมอเธอก็น่าจะไปหาหมอนี่นากุ๊กไก่ เธอช่างไม่รักตัวเองเอาซะเลย                ‘ ฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่าฉันกำลังมีความรัก หัวใจฉันจะเต้นตึกตักทุกครั้งที่เจอเขา หมอบอกว่าให้ระวังเรื่องหัวใจให้มากๆแต่ฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกที แต่ฉันจะบอกเขาได้ยังไงกันในเมื่อเราเป็นเพื่อนกัน ฉันเรียนห้องเดียวกันกับเขามาตั้งแต่ม.1แล้วแต่กลับเพิ่งจะมารู้สึกตัวว่าฉันรักเขาก็ตอนนี้นี่แหละ เขาชอบถือกระเป๋าให้ฉันกับมุก เขาเป็นสุภาพบุรุษมากๆเลย แต่ก็นั่นแหละ ฉันจะบอกรักเขาได้ยังไงในเมื่อฉันเป็นคนป่วยใกล้ตาย ใครเขาจะอยากเอาไปเป็นแฟน ฉันคงต้องเก็บมันเอาไว้และให้ความลับข้อนี้มันตายไปกับฉัน ไม่งั้นฉันคงเสียเพื่อนไปแน่ๆ’ ฉันก็เพิ่งจะรู้ว่าเธอรักเขามาก่อนฉันซะอีก แต่ถึงฉันรู้ฉันก็คงจะทำอะไรไม่ได้เพราะฉันก็รักเขาเหมือนกัน ขอโทษนะกุ๊กไก่ ฉันขอโทษจริงๆ                ‘ วันนี้ฉันแอบเคืองมุกเล็กน้อยที่มุกเลือกฉันขึ้นไปประกวดมารยาท แต่มติในห้องกลับโหวตให้มุกเป็นคนรับหน้าที่นั้น ฉันไม่ได้สวยและน่ารักเหมือนมุกฉันควรจะรู้ตัวดี แต่ฉันก็ยังมานั่งน้อยใจในโชคชะตาอันน้อยนิดของฉันที่ทำไมถึงได้ทำให้ทุกคนไม่เห็นคุณค่าของฉันเลยนะ ทั้งๆที่ฉันมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แค่แป๊บเดียวเท่านั้นเอง ’ ฉันรู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์ครั้งนั้นจริงๆจนถึงปัจจุบันฉันก็ไม่เคยที่จะภูมิใจเลยสักนิดที่ทุกคนเลือกฉันแทนกุ๊กไก่                ‘ วันนี้หมอบอกว่าฉันหักโหมเกินไปแถมกินอาหารได้น้อยลงจนเห็นได้ชัด หมอบอกว่าฉันควรจะหันมารับการรักษาในโรงพยาบาลอย่างจริงจังไม่อย่างนั้นเวลาของฉันก็จะเหลือน้อยลง ทุกคนในบ้านฉันร้องไห้อีกแล้ว ฉันเสียใจจังเลยที่ทำให้ทุกคนร้องไห้ เมื่อกี้แม่เข้ามาคุยกับฉันว่าคุณหมอแนะนำให้ไปตรวจโดยละเอียดที่อเมริกาเพราะหมอที่นั่นเก่ง และเทคโนโลยีก็เจริญกว่าที่เมืองไทยมาก ถ้าฉันไปที่นั่นเราอาจจะพบวิธีการรักษาที่ดีกว่านี้ ฉันอาจจะหายได้ ฉันรู้สึกมีความหวังขึ้นมาทันที แต่ว่าฉันต้องจากคนที่ฉันรักและเพื่อนที่ฉันรักถึงสองเดือนเลยทีเดียว ฉันต้องเหงาแน่ๆเมื่อไม่มีพวกเขา ’ นี่สินะที่เป็นสาเหตุให้เธอหายไปตลอดปิดเทอม                ‘ ใกล้สอบแล้วช่วงนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยง่ายเหลือเกิน ฉันเกือบทำความลับแตกหลายครั้งแล้ว ฉันซ่อนยาไว้ในกระเป๋าและวันนี้มุกมาเปิดเอาหนังสือในกระเป๋าฉันบังเอิญเจอขวดยานี้เข้า มุกถามฉันว่ามันคืออะไรและฉันก็บอกไปว่ามันคืออาหารเสริมเธอทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรอีก โล่งอกที่อย่างน้อยความลับก็ยังไม่แตก ’ ฉันนึกไปถึงวันที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ความจริงฉันนึกว่ากุ๊กไก่เป็นหวัดแล้วไม่ยอมบอกฉันต่างหาก                ‘ ช่วงนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยเหลือเกิน คุณหมอบอกว่าควรจะอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านหรือไม่ก็ลาออกจากโรงเรียนมาเลยจะดีที่สุด แค่ได้ยินคำว่าลาออกจากโรงเรียนฉันก็แทบจะขาดใจตายแล้ว ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้แน่ ฉันสัญญากับหมอว่าฉันจะไม่หักโหมและจะพักผ่อนให้เพียงพอแต่ขอร้องคุณหมออย่าบอกแม่ของฉันเลย ไม่งั้นฉันคงไม่ได้ไปเจอเขาที่โรงเรียน และไม่มีเพื่อนอีกแล้วเป็นแน่ ฉันสัญญากับหมอว่าฉันจะไปอเมริกาทันทีที่สอบเสร็จโดยไม่งอแงเลย ’ ฉันร้องไห้อีกแล้ว ทำไมเธอถึงต้องแบกรับความรู้สึกมากมายขนาดนี้ด้วยนะกุ๊กไก่ ฉันควรจะได้มีส่วนแบ่งเบาความรู้สึกของเธอบ้างไม่ใช่ปล่อยให้เธอเจ็บปวดและฉันก็มีความสุขไปวันๆโดยไม่รู้อะไรเลย จากคุณ : dexsil เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 52 00:35:32

ความคิดเห็นที่ 5 ‘ เด็กผู้ชายเตียงข้างๆส่งยิ้มให้ฉัน ฉันได้ยินมาว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินปีนี้เพราะโรคหัวใจของเขานี่แหละ แต่เด็กน้อยคนนี้กลับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตตัวเองจะหมดลงในเร็วๆนี้ ฉันรู้สึกว่าการมาที่อเมริกานี่มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลยสักนิด น้องชายฉันยังคงมาเยี่ยมทุกวันฉันเอารูปที่ฉันถ่ายกับไข่มุกและแวนให้แก๊บดู เขาบอกว่าเพื่อนฉันหน้าตาดีทุกคนเลยนะยกเว้นฉันคนเดียวที่ชอบทำหน้าเหมือนแฮมสเตอร์ ฉันแอบงอนน้องชายฉันนะที่เขาว่าฉัน ตอนนี้ที่เมืองไทยอากาศคงร้อนน่าดูข้อดีอย่างเดียวของการมาที่นี่ก็คืออากาศที่นี่ไม่ร้อนเท่านี่เมืองไทย ฉันคิดถึงเมืองไทยจังเลย คิดถึงโรงเรียน คิดถึงมุกแล้วก็คิดถึงแวนมากๆ เมื่อไหร่ปิดเทอมฤดูร้อนนี่จะผ่านไปซะทีนะ  ’ ตอนนั้นฉันเองก็เฝ้ารอให้เธอกลับมาเหมือนกัน                ‘ วันนี้คุณหมอบอกว่าดูเหมือนอาการเริ่มจะมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะฉันจะรู้สึกหัวใจเต้นผิดปกติอยู่บ่อยๆ ฉันถึงต้องหลีกเลี่ยงกิจกรรมที่ตื่นเต้นและสถานการณ์ที่บีบรัดหัวใจ ฉันกลับมาบ้านด้วยความกลัวที่เพิ่มพูนขึ้นในจิตใจมากขึ้น ฉันใกล้จะตายแล้วเหรอ ทั้งๆที่ฉันมีสิ่งที่อยากทำอีกตั้งเยอะแยะ ฉันยังไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาเลยสักครั้ง ฉันยังไม่ได้ไปเที่ยวเกาหลีหรือญี่ปุ่นเลย และฉันก็ยังไม่ได้บอกแวนด้วยซ้ำว่าฉันรักเขาแต่จะทำยังไงดีล่ะ ฉันชักกลัวความตายเพราะมันจะทำให้ฉันไม่มีตัวตนบนโลกใบนี้ ฉันเริ่มรู้สึกว่าพระเจ้าช่างไม่เมตตาฉันซะเลยทำไมถึงส่งฉันมาเกิดอย่างทุกข์ทรมานอย่างนี้ด้วย แล้วทำไมฉันถึงต้องเขียนไปและร้องไห้ไปด้วยนี่ พักหลังนี่ฉันชักจะอ่อนแอ ฉันแอบร้องไห้บ่อยเกินไปซะแล้วต่อไปฉันจะพยายามเข้มแข็งก็แล้วกัน ฉันสัญญา ’ ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่ร้องไห้และอ่อนแอ ฉันเองก็อ่อนแอมากๆเหมือนกันทั้งๆที่เธอบอกไม่อยากให้ฉันเสียใจแท้ๆเลย ขอโทษนะที่ฉันผิดสัญญา                ‘ ดีใจจัง วันนี้ฉันได้ถือป้ายกีฬาสี ถึงแม้ว่าแม่จะห้ามหัวชนฝาก็ตามแต่ฉันก็บอกแม่ด้วยเหตุผลที่ว่าฉันไม่อยากตายไปทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำเลยสักอย่าง แม่ก็เลยยอมให้ฉัน แต่มันก็จริงอย่างที่คุณหมอเตือน ฉันจะเหนื่อยง่ายและควรจะหลีกเลี่ยงกิจกรรมเหล่านี้ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ดีใจที่ได้ทำงานนี้ ที่สำคัญวันนี้ผู้ชายที่ฉันรักเขาบอกว่าฉันสวยอีกต่างหาก ถ้าฉันไม่ได้ถือป้ายครั้งนี้ฉันคงจะเสียดายไปจนถึงชาติหน้าแน่ๆ ’ น้อยนักที่ไดอารี่ของกุ๊กไก่จะพูดถึงความสุขของชีวิตอย่างนี้                ‘ จะปิดเทอมอีกแล้ว ฉันต้องไปอเมริกาอีกแล้วฉันไม่อยากไปเลยฉันกำลังจะขึ้นม.6แล้วฉันอยากจะไปเรียนพิเศษกับเพื่อนๆ เพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย ถึงคุณหมอจะไม่ได้พูดตรงๆแต่ฉันก็พอจะเดาได้ว่าฉันคงไม่มีโอกาสได้เข้ามหาวิทยาลัยกับคนอื่นเขาหรอก แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้ชะตาชีวิตหรอกฉันจะต้องไม่ท้อและตั้งใจรักษาตัวต่อไป ช่วงนี้ฉันรู้สึกว่ากินอะไรไม่ค่อยจะได้ หัวใจก็เต้นผิดจังหวะขึ้นเรื่อยๆทั้งๆที่ฉันหลีกเลี่ยงกิจกรรมที่ตื่นเต้นแล้วแท้ๆ ทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็เหนื่อยอย่างบอกไม่ถูกหรือนี่จะเป็นสัญญาณที่ไม่ดีกันนะ ’ ทำไมฉันถึงไม่ได้สังเกตเห็นเลยนะว่าเธอเป็นแบบนี้ หรือเพราะฉันมัวแต่มีความสุขจนมองข้ามความทุกข์ของเธอไป                ‘ ฉันอยากกลับเมืองไทยแต่คุณหมอไม่ยอมให้กลับ ทุกคนพยายามเกลี้ยกล่อมให้ฉันอยู่ที่นี่ แต่ฉันก็ค้านหัวชนฝาเหมือนกัน หมอบอกว่าฉันจะเลือกรักษาตัวต่อไปหรือกลับไปตายที่เมืองไทย ฉันชักจะเถียงเขาไม่ออกน้ำตาของฉันไหล หมอก็เลยปลอบใจฉันว่าขอให้ฉันอยู่ต่ออีกเดือนเดียว อีกแค่เดือนเดียวเท่านั้นขอให้หมอเห็นซะก่อนว่าฉันดีขึ้นแล้วหมอถึงจะยอมปล่อยให้ฉันกลับมา ฉันพยายามทำทุกอย่างตามที่หมอต้องการ จนอาการดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังแย่ในสายตาของแม่อยู่ดี แม่ร้องไห้ขอร้องฉันให้อยู่ที่นี่ไปตลอดเถอะ แต่ฉันก็บอกว่าเมืองไทยเป็นบ้านของฉัน ถึงต้องตายฉันก็ต้องกลับไปตายที่นั่นและขอสักครั้งให้ฉันได้อยู่กับคนที่ฉันรักเถอะ ฉันเหลือลมหายใจอยู่อีกไม่นานแล้ว ฉันจะบอกเขา ฉันไม่อยากตายไปพร้อมกับความรู้สึกนี้ ’ ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอต้องต่อสู้กับอะไรมากมายขนาดนี้                ‘ วันนี้ฉันเสียใจที่สุดเลย ฉันไปโรงเรียนวันแรกทั้งๆที่ขาดเรียนมากว่าหนึ่งเดือน แม่โทรไปบอกทางโรงเรียนให้ว่าฉันรักษาตัวอยู่ที่อเมริกา ขอให้ทางโรงเรียนปิดเป็นความลับและอนุญาตให้ฉันขาดเรียนเป็นระยะเวลาหนึ่งเดือนได้ ฉันรู้ว่าแม่ต้องเสียเงินอีกจำนวนมากในการบริจาคเข้าโรงเรียน แต่ฉันก็ยังอยากจะมาโรงเรียนให้ได้ แต่ฉันกลับต้องมาเจอความจริงที่ว่า ฉันอกหักตั้งแต่ยังไม่ทันบอกรัก ตอนนี้คนที่ฉันรักทั้งสองคนเป็นแฟนกัน ฉันไม่อยากจะเชื่อสักนิดแต่ความจริงก็ฟ้องให้เห็นด้วยตาของฉันเอง ฉันถึงกับร้องไห้โผเข้ากอดมุก ฉันผิดเองสินะที่มองไม่ออกว่าแวนกับมุกรักกัน ฉันควรจะยินดีกับเขาแต่ทำไมฉันถึงได้เจ็บปวดหัวใจขนาดนี้ เจ็บมาก มากจนเหมือนมันจะหยุดเต้นซะให้ได้ ถ้าฉันนอนหลับไปแล้วพบว่าพรุ่งนี้ฉันไม่สามารถตื่นมาพบกับทุกคนได้อีกมันจะเป็นยังไงกันนะ ฉันร้องไห้อีกแล้ว ’ ฉันก็ร้องไห้เหมือนกัน เพราะฉันสินะที่ทำให้อาการของเธอทรุดหนักขึ้นเรื่อยๆ ฉันขอโทษ ฉันต้องขอโทษเธอกี่ครั้งกันนะ มันถึงจะสาสมกับที่ฉันทำร้ายเธอ กุ๊กไก่!!! จากคุณ : dexsil เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 52 00:36:04

ความคิดเห็นที่ 6 ‘ ฉันเลวเกินไปไหม ที่ฉันเรียกให้แวนออกมาพบและบอกเรื่องนี้กับเขา ฉันคิดมาอย่างดีแล้วว่าฉันไม่อยากตายไปทั้งๆที่ไม่ได้บอกรักเขา ฉันอยากจะมีเขาเคียงข้าง ฉันชักอิจฉามุกที่ได้พูดคุยหยอกล้อกับเขาได้อย่างสนุกสนาน ฉันอยากจะเป็นคนๆนั้นบ้างแค่สักพักเดียวก็พอ แค่เท่าที่ลมหายใจฉันยังมีอยู่ก็พอ ฉันโกหกเขาซะแล้วสิเรื่องที่การผ่าตัดจะทำให้ฉันหายได้ เขาไม่อยากจะทำตามที่ฉันบอกเท่าไหร่ แต่ฉันก็ยืนยันกับเขาว่าฉันจะไม่เข้าผ่าตัดอย่างแน่นอน จนในที่สุดเขาก็ตอบรับฉันและไปบอกเลิกกับมุก ฉันได้ข่าวมาว่ามุกเสียใจมาก มันยิ่งบีบรัดหัวใจฉัน ฉันทำให้เพื่อนที่รักฉันที่สุดเสียใจได้อย่างไรกัน แต่หัวใจฉันก็ยังสั่งให้ทำอย่างนี้ต่อไป แวนรักษาความลับได้ดีมาก เขาคอยเป็นห่วงฉันตลอดเวลามันไม่ใช่เพราะเขารักฉันเลยสักนิดแต่มันเป็นเพราะความเป็นคนดีของเขา เขาก็เลยไม่อยากเห็นฉันต้องมาตายต่อหน้าต่อตาต่างหาก ฉันไม่อยากจะสนใจเสียงรอบข้างเลยสักนิดที่คนอื่นด่าว่าฉันมันผู้หญิงหน้าด้านแย่งแฟนเพื่อน แต่ฉันก็ต้องกลับมาร้องไห้ที่บ้านอยู่ทุกวันจนทุกคนในบ้านขอร้องให้ฉันลาออกจากโรงเรียนเสียเถอะ เพราะอาการของฉันแย่ลงเรื่อยๆ คุณพ่อถึงขั้นมาร้องไห้ต่อหน้าฉันและขอให้ฉันตัดใจจากแวนเลิกสนใจมุกและหันมารักตัวเองให้อยู่ได้นานๆจะดีกว่า ขอโทษนะคะพ่อหนูมันเด็กไม่ดีเองค่ะ ขอโทษที่หนูรักคนอื่นมากกว่าตัวเองนะคะพ่อแต่แวนคือผู้ชายคนเดียวที่หนูรักและมุกคือเพื่อนคนเดียวที่หนูมี หนูตัดขาดจากพวกเขาไม่ได้จริงๆค่ะ ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดหนูแล้วก็เถอะ ’ ฉันร้องไห้จนตาบวมไปหมดแล้ว นี่ใช่ไหมที่เธอชอบแสดงสีหน้าเรียบเฉยตลอดเวลาแล้วเธอก็กลับไปร้องไห้ เธอนี่มันจะอดทนไปถึงไหนกันนะ ฉันทำแบบเธอไม่ได้แน่ ฉันทำไม่ได้แน่ๆ                ‘ ฉันจะไม่ไหวแล้ว ทั้งๆที่ใกล้สอบแอดมิดชั่นแล้วแต่ฉันกลับต้องมานอนซมในโรงพยาบาลเสียหลายวัน ก็เพราะเมื่อหลายวันที่แล้วหัวใจของฉันหยุดเต้นกะทันหันเพราะฉันเสียใจมากไปนั่นเอง คุณหมอบอกว่าให้งดไปโรงเรียนสักพักรอให้อาการดีขึ้นแล้วคุณหมอจะอนุญาตให้ไปได้ ตอนนี้คุณหมอไม่พยายามจะห้ามฉันเช่นเดิมแล้วเพราะหมอคงรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ที่จะห้ามฉัน และฉันคงอยู่ได้อีกไม่นาน อย่างนั้นจริงๆใช่ไหมคะหมอไม่ต้องบอกหนูหรอกตัวหนูเองนี่แหละที่รู้ดีว่าหนูคงอยู่ได้อีกไม่นาน น่าแปลกใจว่าน้ำตานี่มันมาจากไหนกันเยอะแยะทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วยก็ในเมื่อมันก็แค่การหลับ ชั่วนิรันดร์ เท่านั้นเอง ’ หัวใจฉันเหมือนถูกบีบอย่างแรง ฉันเข้าใจเธอดีที่สุดก็ตอนนี้เนี่ยแหละ ฉันเจ็บปวดเหมือนที่เธอรู้สึกเลยทีเดียว                ‘ ปัจฉิมนิเทศวันนี้ฉันอ้อนวอนกับคุณหมอจนได้ออกจากโรงพยาบาล แต่เมื่อไปถึงโรงเรียนฉันกลับรู้สึกอ้างว้างอย่างไม่น่าเชื่อ ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครแล้วจริงๆ ทุกคนมองฉันด้วยสายตาสมเพช มุกแทบไม่อยากจะมองหน้าฉัน คงมีแต่แวนเท่านั้นที่สนใจถามไถ่อาการฉันและไม่ทอดทิ้งให้ฉันต้องอยู่คนเดียว ฉันรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเองมากขึ้นไปอีก ฉันอยากจะพูดจะคุยกับมุกมากที่สุด เพราะฉันเริ่มแน่ใจแล้วว่าฉันเหลือเวลาอีกแค่นิดเดียวเท่านั้น นิดเดียวจริงๆ ขอร้องเถอะ แต่มุกกลับไม่หันมามองฉันเลยสักนิด ฉันขอโทษนะ ฉันเสียใจที่ทำร้ายเธอ ฉันเสียใจจริงๆ ’ แล้วฉันก็ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหล ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ทำไมฉันถึงได้หดหู่ขนาดนี้ ทำไมคนเราถึงย้อนเวลากลับไปไม่ได้กันนะ ฉันไม่อยากให้กุ๊กไก่จากไปทั้งๆที่เรายังเข้าใจผิดและติดค้างกันอยู่อย่างนี้เลย ฉันเปิดบันทึกหน้าต่อไป หน้าสุดท้ายแล้วสินะ                ‘ วันนี้ฉันโทรไปบอกแวนว่าขอบใจสำหรับทุกอย่างที่ทำเพื่อฉัน ฉันกำลังจะเข้าห้องผ่าตัดที่อเมริกาแล้ว เขาบอกให้ฉันโชคดีและวางสายไป จริงๆแล้วฉันนอนอยู่ที่ไอซียูที่เมืองไทยต่างหากเพราะเมื่อเช้าอยู่ๆหัวใจฉันก็หยุดเต้นอีกครั้ง อาการฉันไม่น่าไว้ใจเลยจริงๆผ่านวันปัจฉิมนิเทศมาสองเดือนแล้ว ฉันก็ยังไม่มีความกล้าพอที่จะสารภาพกับมุก ฉันนี่มันแย่จริงๆเลย ฉันดีใจที่แก๊บบินกลับมาอยู่เป็นกำลังใจให้ฉัน ฉันเห็นน้องชายของฉันตอนนี้ฉันก็ชักอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อขึ้นมาเสียดื้อๆ ฉันร้องไห้ฟูมฟายกับเครื่องตรวจคลื่นหัวใจที่ระโยงระยางบนร่างกายฉัน ฉันบอกคุณหมอว่าฉันไม่อยากตายเลยจริงๆนะคะ หนูอยากจะไปมหาวิทยาลัยเหมือนเพื่อน หนูยังอยากมีแฟน หนูอยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆ หนูยังมีสิ่งที่อยากทำอีกเยอะแยะ หมออย่าปล่อยให้หนูตายนะคะ ฉันบอกกับหมอทั้งน้ำตาที่นองหน้า คุณหมอหันหลังให้ฉันแต่ฉันก็ยังรู้อยู่ดีว่าเขาแอบร้องไห้ แม้แต่หมอยังช่วยอะไรฉันไม่ได้แล้วฉันจะมีชีวิตต่อไปได้อย่างไร  ’ ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นกับคนที่ฉันรักเลยสักนิด ฉันไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของฉันอย่างไรแล้ว จากคุณ : dexsil เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 52 00:37:07

ความคิดเห็นที่ 7 ‘ ฉันเพิ่งจะเขียนจดหมายให้มุกเสร็จ ฉันไม่มีเรื่องอะไรต้องห่วงอีกแล้ว ฉันบอกแก๊บให้ส่งจดหมายให้มุกทันทีที่ฉันไม่เหลือลมหายใจแล้ว น้องชายฉันร้องไห้และบอกว่าฉันยังโง่งมงายรักคนที่เขาทำร้ายตัวเองอยู่ได้ ฉันร้องไห้และบอกกับน้องฉันว่าฉันต่างหากที่ทำร้ายคนอื่น ฉันคนเดียวเลย แต่น้องฉันก็ยังไม่เชื่อแต่ก็ยังดีที่เขาสัญญาว่าจะส่งจดหมายนี่ให้มุก ฉันอยากจะรีบเขียนไดอารี่เพราะตอนนี้ในอกฉันมันเต้นแปลกๆ มันช้าลงๆเรื่อยๆฉันคิดว่าหน้านี้คงเป็นหน้าสุดท้ายของฉันแล้วแน่ๆ แต่ฉันก็ดีใจที่ได้ตายไปอย่างมีความสุขนะ ตอนนี้ฉันไม่ต้องห่วงเรื่องแวนกับไข่มุกอีกต่อไปแล้ว และหวังว่าเขาสองคนจะกลับมารักกันอีกครั้ง ความรู้สึกผิดของฉันจะได้หมดไปซะที ฉันช่างเป็นคนที่โชคดีจริงๆที่มีคนที่รักฉันอยู่เคียงข้างเสมอ ทั้งพ่อแม่และน้องชายฉันต่างก็ไม่ยอมผละไปไหน พวกเขายังคงร้องไห้และอยู่กับฉันจนถึงวินาทีสุดท้าย ขอโทษด้วยนะคะแม่ ขอโทษนะคะพ่อ หนูมันคนอ่อนแอต่อให้หนูไม่ได้เป็นโรคหัวใจหนูก็คงต้องตายเพราะความอ่อนแอของหนูอยู่ดี ถ้าชาติหน้ามีฉันท์ใดขอให้หนูได้มาเกิดเป็นลูกพ่อกับแม่และมีร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรงเพื่อที่พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องร้องไห้เพราะหนูอีกต่อไป หนูขอให้เรื่องที่หนูขอเป็นจริงเถอะค่ะ ฉันคงต้องจบไดอารี่ลงเพียงเท่านี้เพราะหน้าอกของฉันมันเริ่มเจ็บขึ้นเรื่อยๆจนฉันแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ลาก่อน’ เธอตั้งใจบอกใครกันแน่หรือกุ๊กไก่ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่เธอก็ยังคงโทษตัวเองอยู่เสมอทั้งๆที่มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลยสักนิด ไม่ใช่เลย แล้วฉันก็ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง น้ำตาที่ไหลโดยไม่มีแม้แต่แรงที่จะสะอื้นยังคงไหลไม่หยุด เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นฉันก็แค่หยิบมันมากดรับ แต่อีกฝ่ายหนึ่งเหมือนจะเดาความรู้สึกของฉันถูก                “ เธอเจ็บปวดใช่ไหม งั้นเธอก็ร้องมันออกมา ร้องมันออกมาซะให้พอแล้วพรุ่งนี้เธอก็จงอย่าร้องไห้อีก ” แล้วฉันก็ลุกขึ้นมานั่งร้องไห้ตัวโยน ทั้งสะอึกสะอื้นและฟูมฟายจนฉันแปลกใจอยู่ว่าฉันจะเป็นบ้าไปแล้วรึเปล่า “ การร้องไห้บ่อยๆมีแต่ทำให้คนที่จากไปเสียใจ เธออย่าเป็นแบบนี้อีกเลยนะ ฉันขอร้องถ้าเธอคิดถึงเขาเธอก็แค่มองดาวลูกไก่ เพราะเขายังคอยมองดูเธออยู่ตรงนั้นเหมือนกัน ” หลังจากที่เขาวางสายไปแล้วฉันก็ปาดน้ำตาและลุกออกไปที่ระเบียง บนท้องฟ้าไม่ยักกะมีดาวสักดวง แล้วเธอจะมองเห็นฉันได้ยังไงกันนะ กุ๊กไก่!!! จากคุณ : dexsil เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 52 00:37:48

ความคิดเห็นที่ 8 tragic! จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 52 02:23:27