สัญญาบนผืนทราย บทนำ โดย ดาราสมุทร

บทนำ

พ.ศ.2552
กรุงเทพมหานคร

ร้านอาหารเจ้าประจำวันนี้แน่นขนัดกว่าปกติ  โต๊ะทุกตัวในร้านถูกจับจองด้วยกลุ่มเด็กสาววัยมัธยมปลาย เสียงพูดคุยเซ็งแซ่ฟังไม่ได้ศัพท์ดังไม่ขาดปากทำให้ภายในร้านไม่ต่างไปจากตลาดสด  เท่านั้นยังไม่พอ  กลุ่มเด็กวัยรุ่นบางคนมาทีหลัง ไม่มีที่นั่งจึงยืนเบียดเสียดยัดเยียดกันบนพื้นที่ว่างอันน้อยนิดของร้าน ผลักกันไปมาเป็นที่ชุลมุน เจ้าของร้านกลั้นใจอยู่นานด้วยความเอือมระอาจนกระทั่งทนไม่ไหว จัดการเชิญเด็กบางกลุ่มออกจากร้านเพื่อความสงบเรียบร้อย สร้างความไม่พอใจแก่คนเหล่านั้นเป็นอย่างมาก

โต๊ะด้านในสุดเป็นตัวเดียวที่ผู้นั่งอายุเลยคำว่า‘วัยรุ่น’มาแล้วหลายปี หากกลมกลืนแยกไม่ออกในหมู่ชนวัยเยาว์ มีเพียงชุดลำลองสีอ่อนสบายตาเท่านั้น ผิดแผกไปจากชุดนักเรียน เสื้อขาวคอบัว กระโปรงยาวอัดจีบสีน้ำเงินเข้ม แต่เรื่องนี้ไม่มีใครสนใจนัก

ตอนนี้ทุกคนพุ่งเป้าไปยังคนที่กำลังจะเข้ามาในร้านแห่งนี้

ทว่ายังไม่มีวี่แววแม้แต่น้อย

หญิงสาววัยยี่สิบปลายๆ หนึ่งในสองคนจิบกาแฟก่อนมองไปรอบๆ ด้วยสายตาหงุดหงิด

“คนมันจะเยอะอะไรกันนักหนานะ เข้ามาก็ไม่สั่งอาหาร มัวแต่ยืดคอชะเง้อไปทางประตูอยู่นั่นแหละ”

“อ้าวยัยพราวฝัน ก็ระดับซุปเปอร์สตาร์มาถ่ายทำรายการทั้งทีจะไม่ให้แฟนคลับเขามาดูได้ไง”

เพื่อนร่วมงานเป็นผู้ออกปากชวนเธอมารอดู‘ซุปเปอร์สตาร์’พูดอย่างตื่นเต้น ผุดลุกผุดนั่งอยู่ตลอดเวลาสลับการยกกล้องถ่ายรูป ส่ายไปมาหามุมสวยที่สุด

“ถึงเวลาจริงจะได้ไม่ผิดพลาด”

ทว่าดูเหมือนมุมสวยๆ หาได้ไม่ง่ายนักจากบริเวณนี้ เพราะถูกบดบังจากเหล่านักเรียน แฟนคลับซึ่งยืนอัดแน่นเป็นปราการหลายชั้น

“โอ๊ย! เลือกทำเลผิดจริงๆ”

คนอยากเจอ‘ซุปเปอร์สตาร์’หัวเสียหลังจากลองทุกมุมเท่าที่สามารถทำได้แม้กระทั่งยืนบนเก้าอี้ แต่ก็มองไม่เห็นอะไรนอกจากหัว หัว และหัว

“ไปหาที่ใหม่เถอะ อยู่ตรงนี้ชาติหน้าก็ไม่ได้เห็น”

พราวฝันยกแขนกอดอก จ้องเพื่อนตาเขียว

“จะบ้าเหรอยัยกุล ไม่เห็นเหรอคนแน่นเป็นปลากระป๋องเต็มร้านแบบนี้จะไปยืนที่ไหนได้”

โดนดุเข้าอย่างจังก็หน้าถอดสี ทรุดตัวนั่งอย่างเลี่ยงเสียไม่ได้ แต่ยังไม่วายแอบบ่นอุบอิบผู้เป็นเพื่อนลับหลัง

“หา เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะคุณกุลกันยา ดินฉันได้ยินไม่ถนัด”

คนถูกนินทาถลึงตาลุกวาว ทำท่าแคะหูประกอบ

“ไม่ ไม่ ไม่มีอะไร ไม่ได้พูดอะไรเลย” กุลกันยาร้องเสียงสูง

พราวฝันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาแล้วถอยหายใจเสียงดัง  เธอและเพื่อนควรเริ่มทำงานตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน ทว่าพวกเธอกลับปล่อยเวลาให้ผ่านเลยอยู่ในร้านอาหารอันเต็มพืดไปด้วยกลุ่มวัยรุ่นคลั่งดารา ซึ่งหากจะกลับตอนนี้ก็ไม่ทันแน่นอน ด้วยร้านห่างจากบริษัทถึงหนึ่งชั่วโมง

คิดแล้วก็อยากหยิกคนนั่งข้างๆ ให้เนื้อหลุดติดเล็บออกมาเสียจริง  

“นี่ กุล แกยอมถูกไล่ออกแล้วลากฉันให้ติดร่างแหไปด้วยเพื่อมาดูดาราเนี่ยนะ”

“ถูกไล่องไล่ออกอะไรกัน ฉันโทรไปลาพี่ยุทธแล้ว”

“พี่ยุทธน่ะเหรอให้ลา” พราวฝันถามอย่างไม่เชื่อหู

ชาญยุทธหัวหน้าแผนกที่พวกเธอทำงาน เป็นชายร่างใหญ่วัยสี่สิบ ขึ้นชื่อเรื่องความดุ ระเบียบจัด ปกครองลูกน้องในสังกัดอย่างเข้มงวดถึงขั้นเรียกได้ว่าเผด็จการ โดยตั้งกฎเหล็กไว้ว่า ห้ามป่วย ห้ามขาด ห้ามลา ถ้าฝ่าฝืนกฎข้อใดโทษสถานเดียวคือ ไล่ออก จนเพื่อนๆรวมหัวตั้งชื่อใหม่ว่า ‘ฮิตเลอร์’

“เออน่ะสิ ฉันยังงงเลย วันนี้พี่ยุทธดูอารมณ์ดีพิกล” หญิงสาวยักไหล่ “สงสัยถูกหวยรางวัลพิเศษ แต่ช่างเถอะ ได้ลาก็ถือว่าบุญโขแล้ว”

“แล้วเมื่อไรไอ้ดาราของแกจะมาสักที ฉันรอจนรากงอกแล้วนะ”

คนมาเป็นเพื่อนมีสำเนียงโมโหเจือปน  อากาศในร้านเริ่มร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ จากจำนวนคนอันมากมายทั้งนั่ง ทั้งยืนแออัด ไม่มีที่ว่างให้หายใจ ทั้งที่เครื่องปรับอากาศตั้งค่าระดับเย็นสุดแล้วก็ตาม

“อย่าบ่นเลยน่า ดาราก็อย่างนี้แหละ คิวเยอะ”

พูดพลางชะเง้อดูประตูทางเข้าอย่างมีความหวัง  คนเป็นเพื่อนลมออกหูเมื่อได้ยิน ตวาดแว้ดไปว่า

“แล้วฉันว่างมากหรือยะ ถึงได้มารอใครก็ไม่รู้ตั้งครึ่งค่อนวัน”

พราวฝันลุกพรวด ก้าวขาเตรียมแทรกตัวหายไปในหมู่ชน หากกุลกันยาคว้าแขนได้ทัน

“เดี๋ยวสิ รออีกเดี๋ยวเดียว...นั่นไงมาแล้ว”

คนบ้าดาราชี้มือไปยังทางออกอย่างลิงโลด เวลาเดียวกับทุกสายตาในร้านพุ่งเป้าไปยังจุดหมายหลังบานประตูกระจก นั่นคือ ชายร่างบึกบึนราวสี่ถึงห้าคนสวมเสื้อยืดสีดำ แขวนป้าย ‘ทีมงาน’ กำลังกุลีจอยกสำภาระสำหรับใช้ในการถ่ายทำ ไม่ว่าจะเป็นกล้อง จอมอนิเตอร์ ไฟ
อุปกรณ์จิปาถะวางข้างร้านแข่งกับเวลาโดยมีหัวหน้าร่างสูงใหญ่กำกับดูแลทุกขั้นตอน

เสียงอื้ออึงสมปนเปเสียงกรี๊ดแผดก้องเมื่อแลเห็นชายอีกคน คนที่รอคอยเป็นเวลาหลายชั่วโมง

ในภาพเลือนรางแห่งความทรงจำ ไม่ได้ทำให้เธอลืมวงหน้าหลังบานกระจกนั้นเลย กลับยิ่งเด่นชัดในมโนความคิดตลอดเวลายามหวนคำนึง   คิ้วดกเข้มสีดำเหนือแว่นกันแดดสีชาเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อต้องแสงแฟลตสว่างวาบจากกล้องนับสิบตัวภายในร้าน จมูกโด่งเป็นสันรับกันดีกับริมฝีบางบางระเรื่อที่กำลังคลี่สยายเกิดเป็นรอยยิ้มเผยให้เห็นฟันซี่ขาวเรียงเป็นระเบียบ

เสียงกรีดก้องแทบหูดับเมื่อครู่ดับเงียบลงในฉับพลันพร้อมด้วยร่างบางระหงถูกตรึงให้ยืนนิ่งเป็นรูปสลัก ยาวนานราวชั่วกัปชั่วกัลป์ ริมฝีปากสั่นระริก อ้าเผยอเหมือนจะเอ่ยคำ หากทำได้เพียง...จ้องมองด้วยดวงตาอันเต็มเปี่ยมด้วยสายธารแห่งความโหยหา อาวรณ์

เธอไม่ได้รอคอยหลายชั่วโมง...เธอรอคอยชายคนนี้ทั้งชีวิต

แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 52 20:32:59

แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 52 20:26:27

จากคุณ	: เจ้าสมุทร
เขียนเมื่อ	: 31 ก.ค. 52 20:25:44