ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 9 วันนี้มีประชุม เป็นการประชุมที่น้ำต้นตั้งหน้าตั้งตารอเลยก็คงไม่ผิดนัก เขาติดต่อนนท์ไม่ได้เลย ถึงขนาดที่ตามไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ เหมือนนนท์จะอ่านใจเขาออกไปเสียทุกย่างก้าว ที่ออฟฟิศไม่ต้องพูดถึง นนท์ไม่โผล่มาหลายวันแล้ว แม้แต่มิ่งก็บอกแค่ว่าได้คุยกับนนท์ผ่านทางโทรศัพท์เท่านั้น พอไปหาที่บ้าน ป้าชื่นก็ทำหน้าเป็นกังวล และได้แต่บอกว่า “คุณนนท์บอกว่าจะขอไปค้างที่อื่นซักพัก บอกว่าเป็นเรื่องงาน แต่ป้าไม่แน่ใจเลยค่ะคุณต้น พักนี้คุณนนท์ไม่ค่อยอยู่บ้านเลย แล้วท่าทางก็ไม่สดชื่นเหมือนเดิม” ป้าชื่นระบายให้กับเด็กหนุ่มฟัง “คุณต้นขา ป้าฝากดูคุณนนท์หน่อยนะคะ” แม่นมร่างอวบยื่นมืออูมๆมาจับมือเขาราวกับไม่อาจจะไหว้วานใครได้อีกแล้ว อับจนหนทางเข้า ก็พอดีกับที่เมษโทรมาบอกว่า เช้าวันนี้ทุกคนต้องเข้าประชุมร่วมกัน เขาจึงมั่นใจว่าจะต้องได้เจอนนท์แน่นอน เมื่อคืนน้ำต้นไม่ได้นอนเลย เขานอนไม่หลับ ที่จริงหลับไม่ลงตั้งแต่ที่ไม่ได้เจอหน้านนท์ในวันแรกๆแล้วด้วยซ้ำ ในใจก็นึกแปลกใจว่าเขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน และไม่เคยรู้สึกแคร์ใครมากเท่านี้มาก่อนเลยนอกจากพ่อกับแม่เท่านั้น เมื่อคืนแม่ของเขาโทรมา ราวกับจะรู้ว่าลูกชายของแม่กำลังมีเรื่องไม่สบายใจ “น้ำต้น เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” เธอออกปากถามลูกชาย เมื่อจับน้ำเสียงที่ไม่ร่าเริงเหมือนปกติของลูกชายได้ “แม่นี่เหมือนมีตาทิพย์เลยนะ” น้ำต้นหัวเราะออกมาเบาๆ “ก็แม่เป็นแม่นี่ลูก ไหนต้นบอกแม่ซิ มีอะไรหรือเปล่า” “ต้นกับพี่นนท์ เรามีเรื่องเข้าใจผิดกัน” น้ำต้นพูดถึงนนท์โดยที่ไม่ต้องเท้าความอะไรอีก เพราะทุกครั้งที่คุยกับผู้เป็นแม่ เด็กหนุ่มไม่เคยปิดบังอะไรอยู่แล้ว ก็เขาปลื้มพี่นนท์ออกจะขนาดนั้น จะไม่ให้เล่าให้แม่ฟังได้อย่างไร “หลายวันแล้ว เรายังไม่มีโอกาสได้คุยกันเลย ต้นไม่สบายใจอ่ะแม่” “ใจเย็นๆนะครับลูก” ปลายสายเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “อย่าเพิ่งกังวลเกินไปนะ ไม่มีประโยชน์หรอก” “ต้นไม่อยากให้พี่นนท์เข้าใจผิด ไม่อยากให้พี่นนท์คิดอะไรไปเอง” เมื่อได้เริ่ม ทุกอย่างก็พรั่งพรูออกมา “ต้นไม่สบายใจเลยแม่ ต้นแคร์พี่เขามาก เขาจะรู้ไหมว่าเขาทำแบบนี้มันโหดร้ายมากเลย” น้ำต้นทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ออกมา “น้ำต้นครับ แม่ไม่รู้จักพี่นนท์ของลูกหรอกนะ” ผู้เป็นแม่พูดปลอบใจ “แต่ถ้าต้นรู้สึกว่าไม่อยากเสียคนดีๆอย่างนี้ไป ก็ต้องอดทนหน่อยนะลูก เรื่องบางเรื่องมันจะมีอะไรเข้ามาทดสอบเราเสมอ แม่เชื่อว่าถ้าเราผ่านมันไปได้ ต่อไปทุกอย่างก็จะราบรื่นนะ ขอแค่เราอย่าเพิ่งเสียกำลังใจไปก่อนนะครับ” “แม่... แล้วพี่นนท์...” เขาอึกอักไปราวกับไม่อาจจะเรียบเรียงคำพูดที่เหมาะสมออกมาได้ “ไปคุยกันก่อนดีไหม แล้ววันหลังถ้ามีเวลาก็พาพี่นนท์ของลูกมาให้แม่รู้จักหน่อย แม่อยากรู้เหลือเกินว่าคนที่ทำให้ลูกแม่ร้อนอกร้อนใจได้ขนาดนี้ เป็นคนแบบไหน” “ฮะแม่” น้ำต้นยิ้มออกมาได้ในที่สุด “ไปนอนซะนะลูก” ผู้เป็นแม่สั่งก่อนที่จะวางสายไป จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 01:20:09

ความคิดเห็นที่ 2 แล้วช่วงเวลาที่เขาเฝ้าบอกให้ตัวเองอดทนก็หมดลง เมื่อเขามองเห็นร่างๆหนึ่งเดินเข้ามาในห้องประชุมเป็นคนสุดท้าย ไม่บอกก็รู้ว่านนท์จงใจมาเป็นคนสุดท้าย เพื่อที่จะเลี่ยงไม่ต้องพูดคุยกับเขา ตลอดช่วงเวลาที่นั่งประชุมกันนั้น น้ำต้นไม่มีสมาธิเลย เขาเอาแต่นั่งขยับไปมา สายตาก็จับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่มที่สวมกางเกงยีนส์สีเข้ม ท่อนบนก็สวมเสื้อสีดำโดยมีแจ็กเก็ตสีดำสวมทับอีกที นนท์เองก็ดูไม่สดชื่นไม่ต่างอะไรกับเขา และเห็นได้ชัดว่านนท์จงใจไม่หันมามองเขาเลยแม้แต่นิดเดียว น้ำต้นบอกไม่ถูกว่าภายใต้ใบหน้าอันเรียบเฉยนั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกอย่างไร เขารู้แต่ว่ามันช่างหมางเมินและห่างเหินเหลือเกิน เวลาที่นนท์เปิดปากคุยกับใครสักคนในที่ประชุม น้ำต้นจะอดรู้สึกปวดแปลบในใจไม่ได้ เขาอิจฉา ทำไมพี่นนท์พูดคุยกับคนอื่นได้ แต่เลือกที่จะไม่พูดคุยกับเขา “เพลงส่วนใหญ่ที่นนท์แต่งมาน่ะ พี่ฟังแล้วโอเคมาก ยิ่งได้พี่มิ่งมาช่วยเกลาด้วย โอ้โห... ไม่ต้องพูดถึง” นรเศรษฐ์ว่าอย่างชื่นชม “แหมไอ้น้อง อันนี้ต้องยกผลประโยชน์ให้นนท์เขาไป แนวมันเข้าทางเขาด้วยแหละ” มิ่งว่าบ้าง “ไม่หรอกครับพี่ แต่เนื้อเพลง... มันยังติดๆอยู่นะครับ ผมก็เลยยังไม่ค่อยอยากเอามาให้ดูเท่าไหร่ มันยังไงไม่รู้” นนท์ได้แต่ยิ้มบางๆ “ขอเวลาผมอีกหน่อยได้ไหมครับ” “ถ้านนท์ต้องการเวลาอีกหน่อย เพื่องานที่ดีกว่า พี่ก็ไม่ติดอะไรนะ” มิ่งว่าสบายๆ “น้ำต้นล่ะ ว่าไง” “ต้นแล้วแต่พี่ๆครับ แต่ยังไม่มีโอกาสได้ฟังเพลงที่แต่งเลย” เขาว่าพลางมองไปยังนนท์ที่ยังคงนั่งนิ่งและไม่สบตากับเขา “ต้นอยากฟังนะพี่” น้ำต้นเหมือนจะเจาะจงคำพูดนี่ไปให้ชายหนุ่มร่างเล็กที่นั่งอยู่ไม่ไกลกัน แต่ก็เสไปมองคนอื่นๆด้วย นนท์ข่มความรู้สึกภายในเอาไว้อย่างเต็มที่ เขาอยากจะให้น้ำต้นได้ฟังเพลงพวกนี้ยิ่งกว่าใคร แต่ในใจของเขาตอนนี้มันช่างแห้งแล้งเหลือเกิน วันนี้เขาไม่อยากมาประชุมเลย แต่รู้ว่าอย่างไรก็ไม่อาจเลี่ยงได้ ก็จำต้องมาในที่สุด แล้วหลังจากเลิกประชุมล่ะ เขาจะทำตัวอย่างไร ทุกครั้งที่เห็นน้ำต้น เขารู้สึกเจ็บปวดข้างในอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน และคิดแต่ว่าอยากจะหนีไปเสียให้พ้นเร็วๆเท่านั้น “นนท์ เดี๋ยวหลังจากนี้พี่มิ่งกับพี่ขอคุยอะไรกับนนท์หน่อยได้ไหม” นรเศรษฐ์หันมาถามชายหนุ่มที่ปกติก็พูดน้อยอยู่แล้ว วันนี้ยิ่งดูเหมือนจะพูดน้อยลงไปอีก ชายหนุ่มได้แต่พยักหน้างงๆ แต่ก็ไม่ได้คิดจะถามอะไรออกไปแต่อย่างใด น้ำต้นทำหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด เขาอยากจะคุยกับนนท์ ทำไมนนท์จะไม่รู้ แต่เขาไม่พร้อมที่จะพูดคุยอะไรในตอนนี้จริงๆ “นนท์ เป็นอะไรไปหรือเปล่า พี่ว่าพักนี้นนท์แปลกๆไปนะ” มิ่งออกปากถามอย่างอดไม่ได้จริงๆ “ก็ มีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อยครับพี่” “ไหวไหม” นนท์เงยหน้ามองไปที่มิ่งอย่างนึกขอบคุณ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามิ่งเป็นห่วงเขา แต่เขาเองก็ไม่รู้จริงๆว่าควรจะรับมือกับมันอย่างไรดี “คิดว่าไหวครับ ขอโทษนะครับพี่มิ่งที่พักนี้นนท์ทำตัวเหลวไหล” “ไม่เอาน่านนท์ เราไม่ใช่เด็กๆแล้ว งานของนนท์พี่เองก็แฮ้ปปี้ จะว่าไป นนท์ทำงานได้เร็วกว่าที่พี่คิดเอาไว้ด้วยซ้ำ ตอนนี้เรามีปัญหาพี่เองก็พอจะมองออก แต่พี่จะไม่ถามล่ะนะ” มิ่งว่าอย่างเข้าใจ “แต่ก็อยากให้นนท์แก้ไขมันเสีย ปัญหาบางอย่างปล่อยเอาไว้นานๆไม่ดีหรอก” “งั้นมาเข้าเรื่องของเรากัน” นรเศรษฐ์ตัดบทขึ้นมา นนท์ทำหน้างงเหมือนแปลกใจเล็กน้อยที่เรื่องที่มิ่งและนรเศรษฐ์อยากคุยกับเขาไม่ใช่แค่เรื่องปัญหาส่วนตัวที่เขากังวลนักหนาแค่เพียงเรื่องเดียว “พี่มีข่าวดีสำหรับนนท์นะ” ทั้งโปรดิวเซอร์และมิวสิกไดเร็กเตอร์หันไปมองหน้ากันยิ้มๆ ก่อนที่จะเปิดปากเล่าถึงข่าวดีให้แก่ชายหนุ่ม ************************ จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 01:20:59

ความคิดเห็นที่ 3 น้ำต้นหงุดหงิดหนักขึ้นไปอีก เขาจะต้องรีบไปทำงานต่อ ในขณะที่ยังไม่ได้พูดคุยอะไรกับนนท์เลย ความตั้งใจทั้งหมดถูกทำลายลงสิ้น เห็นทีหนนี้จะเป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่เขารู้สึกเคืองทั้งมิ่งและนรเศรษฐ์ เวลาอื่นมีตั้งมากมาย ไม่เคยเรียกนนท์คุย แล้วจู่ๆ จำเพาะเจาะจงว่าต้องเป็นวันนี้เสียด้วยที่อยากจะคุยกับนนท์ให้ได้ แล้วนี่เขาจะหาโอกาสแบบนี้ได้อีกเมื่อไหร่กัน “พี่เมษ ต้นต้องไปตอนนี้เลยเหรอ” น้ำต้นอิดออด เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากจะออกไปไหนเลยในตอนนี้ เมษมองเด็กน้ำต้นอย่างเข้าใจและเห็นใจ แต่งานก็คืองาน และเด็กหนุ่มก็เลี่ยงไม่ได้ “ถ้าเป็นงานอื่น พี่ก็พอจะบอกปัดเค้าได้นะต้น แต่งานนี้มันงานใหญ่ ยังไงต้นก็ต้องไปครับ” เมษเข้าไปแตะที่ต้นแขนของเด็กหนุ่มเบาๆ “ต้น พี่เข้าใจนะ” เธอมองหน้าเขา “แต่ต้นมีหน้าที่ที่ต้องทำ นนท์ก็มีหน้าที่ของเขา เรื่องส่วนตัวอะไรก็ตามคงต้องเก็บเอาไว้ก่อน” น้ำต้นหน้างอ เขาหันไปมองที่ห้องประชุมที่ยังคงปิดเงียบ นนท์หายเข้าไปคุยกับมิ่งและนรเศรษฐ์นานเป็นชั่วโมงแล้ว และยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมาง่ายๆ “ต้น” เธออดไม่ได้เมื่อเห็นสายตาที่ทอดมองไปทางห้องประชุมอย่างอาลัยอาวรณ์ “เดี๋ยวนนท์ออกมา พี่จะบอกให้” น้ำต้นหันมามองเมษด้วยแววตาหม่นแสง “อย่าเพิ่งหมดหวัง เชื่อพี่ นนท์ต้องมีเหตุผลของเขา แต่ตอนนี้พี่ขอล่ะ ต้นต้องไปทำงานนะครับ” น้ำต้นคอตก ท่าทางของเด็กหนุ่มน่าสงสาร อีกใจหนึ่งก็น่าเอ็นดูนัก น้ำต้นในตอนนี้ไม่เหลือมาดนักร้องคนดังอีกต่อไป ดูยังไงเมษก็ว่าเหมือนลูกหมาถูกทิ้งมากกว่า นนท์หนอนนท์ ทำไมใจแข็งกับน้องได้ถึงเพียงนี้ น้ำต้นได้แต่พยักหน้า หยิบหมวกที่วางบนโต๊ะมาสวมก่อนที่จะถือกระเป๋าสะพายลงลิฟท์ไป นนท์เดินออกมาจากห้องประชุมหลังจากใช้เวลาอยู่ในนั้นเป็นนาน ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่าดีใจ หรือตกใจ หรือสับสน แน่นอนเรื่องที่มิ่งและนรเศรษฐ์บอกแก่เขาเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ เป็นสิ่งที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน และถ้าเป็นเมื่อสองสามเดือนก่อน เขาคงจะตะโกนและกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจเป็นแน่ แต่ตอนนี้ คนที่เขาอยากจะบอกมากที่สุด กลับกลายเป็นคนที่เขาคอยหลบหน้ามาตลอดหลายวันที่ผ่านมา เขาบอกไม่ถูกว่าควรจะรู้สึกอย่างไร และเขาควรจะทำอย่างไรดี “เก็บไปคิดนะนนท์ว่าจะเอายังไง” มิ่งเดินมาตบไหล่เขาเบาๆ ก่อนจะเดินผละเข้าไปในห้องทำงานของนรเศรษฐ์เพื่อคุยงานต่อ นนท์ชั่งใจอยู่เป็นครู่ ก่อนที่จะเดินไปหาเมษที่ตั้งอกตั้งใจจดจ่ออยู่กับตารางงานบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ มองจากด้านหลังแบบนี้ เมษดูแปลกตากว่าที่เคย อันที่จริงเมษเป็นผู้หญิงในแบบที่เขาไม่ค่อยได้เห็นนัก เธอเป็นคนเปิดเผย อารมณ์ดี และยิ้มแย้มอยู่เสมอ แต่ที่พิเศษคือเมษเหมือนมีพลังบางอย่างดึงดูดให้ใครๆก็อยากเข้าไปพูดคุยด้วย ทั้งที่เธอไม่ใช้ผู้หญิงหน้าตาจัดว่าสะสวยอะไร แต่ก็มีเสน่ห์ในแบบที่ไม่เหมือนใคร เวลาคุยกับเมษ แม้แต่คนที่ชอบเก็บอะไรในใจอย่างนนท์ก็ยังอดรู้สึกอยากเปิดใจกับผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาไม่ได้จริงๆ “พี่เมษครับ” เมษหันขวับทันทีที่รู้ว่าเจ้าของเสียงคือใคร “นนท์ ดีจริง” เธอยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือแตะไปที่เก้าอี้ตัวข้างๆ “นึกว่าจะหนีกลับไปเสียแล้ว มานั่งนี่มา” “ขอบคุณครับ” นนท์นั่งลงอย่างว่าง่าย “ยังไม่ได้คุยกันล่ะสิ ทั้งสองคน” นนท์พยักหน้า “เฮ้อ...” หญิงสาวระบายลมหายใจออกมา แต่สีหน้าไม่ได้แสดงความหนักใจสักเท่าไหร่นัก “นนท์มีอะไรอยากคุยกับพี่เมษหน่อยครับ” เมษหันไปมองหน้าชายหนุ่มตรงๆ ก่อนที่จะเอ่ยว่า “พี่ฟังอยู่ค่ะ” “เรื่องน้ำต้นน่ะครับ” พูดได้เท่านั้น นนท์ก็เงียบไป ทำเอาเมษที่รอฟังอยู่อดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้ “เอาเถอะ พี่เข้าใจ” เธอว่าพลางส่ายหน้าเบาๆ “นนท์นี่ ถ้าเป็นเรื่องตัวเองนี่แทบไม่เปิดปากเลยจริงๆนะ” ได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มก็ได้แต่มองหน้าเมษ “คุยกันเถอะนะ ถือว่าพี่ขอร้องก็ได้นนท์ คุยกับน้องซะ” เมษพูดน้ำเสียงจริงจัง “พี่ไม่รู้หรอกว่า ระหว่างเราสองคนมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่พี่จะรู้หรือเปล่ามันไม่สำคัญเท่ากับทั้งสองคนควรจะได้รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง” “แต่นนท์รู้สึกเหมือนยังไม่พร้อม” “นนท์ ถ้าจะรอให้พร้อมน่ะต้องรอถึงเมื่อไหร่ พี่ว่ามันไม่ใช่นนท์ไม่พร้อมหรอก นนท์เป็นกังวลมากกว่า เชื่อพี่ ถึงเวลาที่ต้องคุยกันได้แล้ว” นนท์สะอึก เขากลัว! เมษพูดถูกแล้ว เขากลัวสิ่งที่จะได้ยินจากปากน้ำต้นมากกว่า เขาจึงพยายามหลบหน้าอยู่อย่างนี้ คงถึงเวลาที่ต้องคุยกันจริงๆแล้วสินะ “พี่อยากจะบอกอีกอย่างนึงนะ” เมษยิ้ม “เรื่องบางเรื่องมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดเสมอไปหรอก” “ครับ” “แล้วก็ อย่างที่พี่เคยบอก พี่ฝากน้องด้วยนะ” เมษพูดแค่นั้นแล้วก็ยิ้ม นนท์ยกมือไหว้ ก่อนที่จะเดินออกมา ************************ จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 01:22:13

ความคิดเห็นที่ 4 น้ำต้นนั่งซุกตัวอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง งานสำคัญจบลงแล้ว พอร่ำลาเจ้าภาพของงานเสร็จ เขาก็เดินอย่างไม่มีจุดหมายไปเรื่อยๆ จนมาลงเอยที่ร้านแห่งนี้ โทรศัพท์มือถือในมือ ถูกกดแล้ววาง กดแล้ววางไปแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เขากลัวว่าปลายสายจะไม่ยอมรับโทรศัพท์จากเขาอีก แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจได้ในที่สุด เขาไม่อยากจะปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้ต่อไปอีกแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็ยอมรับได้ทุกอย่าง แต่ต้องไม่ใช่การที่ไม่ได้พูดคุยและไม่ได้ทำความเข้าใจอะไรกันเลยแบบนี้ เขายอมไม่ได้ “ฮัลโหล” น้ำต้นใจเต้น เขากลับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินเสียงที่คิดถึงมาหลายวันตอบรับเขาที่ปลายสายเสียที “น้ำต้น” “พี่นนท์ อยู่ที่ไหน” “พี่อยู่ที่บ้าน” “ต้นไปหานะ” “ครับ” “อย่าเพิ่งหนีต้นไปไหนนะพี่” น้ำเสียงของน้ำต้นเจือคำขอร้องเอาไว้อย่างไม่ปิดบัง “พี่ไม่ไปไหนหรอก จะรอที่บ้านนะ” ปลายสายวางไปแล้ว ตอนนั้นเองที่นนท์บอกกับตัวเองว่า น้ำต้นมีความหมายกับเขามากเสียจน เขาไม่อาจะทำร้ายจิตใจเด็กหนุ่มได้อีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร เขาก็จะยอมรับมันทุกอย่าง เขาพร้อมแล้วที่จะพูดคุยกับน้องชายของเขาอย่างเปิดอกที่สุด *********************** น้ำต้นขับรถออกไป ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาคุ้นเคยกับเส้นทางนี้ ถึงขนาดไม่ต้องคิดเท้าก็พาเขาไปถึงจุดหมายได้ทุกครั้ง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขารู้สึกชอบถนนหนทางสายนี้ เพราะมันจะพาเขาไปยังที่ที่เขารู้สึกสบายใจและผ่อนคลายที่สุด และมั่นใจว่าคนที่เขารอคอยอยากพบมากที่สุดก็จะอยู่ที่นั่นเพื่อต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นอยู่เสมอ วันนี้น้ำต้นไม่ได้ขับรถด้วยอาการร้อนอกร้อนใจเหมือนอย่างหลายๆวันที่ผ่านมา เพราะเขารู้ว่า วันนี้คนที่เขาอยากเจอกำลังรอเขาอยู่เช่นกัน เขาเลี้ยวรถเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ลัดเลาะเข้าไปอีกนิดก็เป็นเรือนหลังเล็ก และจอดมันเอาไว้ในที่ที่เขามักจะจับจองอยู่เสมออย่างคุ้นเคย รถอเนกประสงค์สีน้ำเงินที่สะอาดสะอ้านมันปลาบเป็นเงาอยู่เสมอจอดเอาไว้ในที่ของมัน ไม่เหมือนพักหลังที่มันมักจะหายไปพร้อมกับเจ้าของ และทำให้เขารู้สึกผิดหวังทุกครั้งที่ไม่เห็นมันในโรงรถ น้ำต้นเดินลงมาจากรถ เขาหยุดยืนดูที่เรือนหลังเล็ก และยังไม่ทันจะเดินเข้าไปด้วยซ้ำ ประตูก็เปิดออกเจ้าของบ้านใส่ชุดลำลองเป็นเสื้อแขนยาวสีขาวและกางเกงขายาวสีครีม ราวกับรอต้อนรับเขาอยู่พักใหญ่แล้ว ท้องฟ้าด้านนอกมืดครึ้มลงอย่างรวดเร็วทั้งๆที่ยังแค่เลยเวลาหกโมงเย็นไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ช่วงปลายปีก็อย่างนี้ ค่ำเร็วกว่าปกติ อากาศก็เย็นลงกว่าเมื่อกลางวันอย่างรู้สึกได้ เจ้าของบ้านทอดสายตามายังร่างของเขา ทำไมเขาจะไม่รู้ จนกระทั่งเขาเดินมาถึงประตู นนท์จึงเปิดมันให้กว้างออก และปล่อยเอาไว้แบบนั้น ด้วยรู้ว่าแขกจะปิดประตูเองเมื่อเดินเข้ามาแล้ว นนท์ยืนหันหลังให้เขา น้ำต้นใจหายเมื่อสังเกตเห็นว่าแท้จริงแล้ว นนท์ตัวเล็กกว่าที่คิด แต่เหนือสิ่งอื่นใด เขาคิดถึงร่างเล็กๆอันคุ้นเคยนี่เหลือเกิน นนท์หันหน้ากลับมาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตากับน้ำต้นที่เดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างหลังเขา ทั้งคู่ไม่พูดอะไรกันสักคำ ได้แต่มองตากันและนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งนนท์ยื่นแขนทั้งสองข้างออกมา สองคนจึงสวมกอดกันอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกอีกต่อไป “พี่คิดถึงน้ำต้นนะครับ” พูดได้เท่านั้น น้ำอุ่นๆก็ไหลอาบแก้มนนท์ แขนทั้งสองข้างของเขากอดน้ำต้นเอาไว้แน่น ราวกับจะบอกว่าไม่อยากให้ร่างที่สูงใหญ่ในอ้อมแขนนี้จากไปไหนเลย “พี่นนท์ พี่นนท์ อย่าทำแบบนี้อีกนะพี่” น้ำต้นร้องไห้ออกมาในที่สุด เขาโล่งใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน เหมือนกับความหนักหน่วงที่ถ่วงอยู่ในใจเขามาหลายวันได้มลายหายไปจนหมดสิ้น “อย่าหนีต้นไปแบบนี้อีก” เด็กหนุ่มกระชับวงแขนนั้นให้แน่นขึ้น ในที่สุดเขาก็ได้พี่นนท์กลับมาแล้ว จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 01:23:28

ความคิดเห็นที่ 5 ทั้งสองคนยืนกอดกันอยู่อย่างนั้นเป็นนาน ราวกับอยากจะซึมซับความอบอุ่นจากกันและกันเอาไว้ให้นานที่สุด ราวกับว่าหากปล่อยมือไป จะไม่มีโอกาสได้โอบกอดกันเช่นนี้อีก ก่อนที่นนท์จะค่อยๆคลายวงแขนออก น้ำต้นเหมือนจะยังคงดื้อดึงแข็งขืนที่จะไม่ปล่อยนนท์ แต่ด้วยแรงผลักเบาๆที่ไม่ใช่การผลักไสแต่เป็นสัมผัสที่อ่อนโยน เขาจึงยอมคลายวงแขนของตัวเองลงบ้าง นนท์เงยหน้าขึ้นมองน้ำต้นแล้วยิ้ม เขาหยุดร้องไห้นานแล้ว แต่เจ้าน้องชายนี่สิท่าทางต่อมน้ำตาจะไม่หยุดทำงานเอาง่ายๆเลยจริงๆ เขานึกขันระคนเอ็นดู ก่อนที่จะยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าคมคายของน้ำต้นอย่างแผ่วเบา “พอแล้ว ไม่ร้องแล้ว ตัวโตซะเปล่า ทำไมขี้แยอย่างนี้ล่ะเรา” นนท์ว่าล้อๆ แต่นิ้วยังคงปาดคราบน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน “ยังจะพูดอีก ก็เพราะพี่นั่นแหละ ดูดิ๊ เสียฟอร์มหมดเลย” ปากแม้จะบ่นแต่ในใจกลับเบาหวิวปลอดโปร่งยิ่งนัก น้ำต้นยกมือขึ้นจับมือนนท์ที่ตอนนี้แนบอยู่บนแก้มของเขา ก่อนที่จะสวมกอดร่างเล็กแต่แข็งแรงนั้นอีกครั้งเบาๆ “น้ำต้น” “ครับ” “เราต้องคุยกันนะ” “ต้นก็คิดว่าเราต้องคุยกันเสียที” น้ำต้นยังคงจับมือข้างนั้นเอาไว้ไม่ปล่อย เขากึ่งเดินกึ่งจูงพี่ชายไปที่โซฟา ทั้งคู่นั่งลง ไม่มีใครพูดอะไรอยู่เป็นนาน “พี่นนท์บอกต้นได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” น้ำต้นที่เป็นฝ่ายอดรนทนไม่ไหวออกปากขึ้นมาก่อน “พี่ไม่รู้จะเริ่มยังไงดีเหมือนกันนะ มันสับสนไปหมด” นนท์เอ่ย “เอาอย่างนี้ ทำไมวันนั้นพี่ถึงไม่รอต้น เราสัญญาจะเล่นดนตรีกัน แต่พอต้นไปหา พี่เค้าก็บอกพี่กลับไปแล้ว” “วันนั้นมีคนมาหาพี่” “ใคร ผู้หญิง ผู้ชาย” “ผู้หญิง” “งั้นต้นพอจะนึกออกแล้ว แล้วยังไงต่อ” “เขาบอกว่า มันจะดีกับต้นถ้า เอ่อ... พี่อยู่ห่างจากต้น” “แล้วพี่ก็เชื่อเขางั้นเหรอ” น้ำต้นเริ่มไม่พอใจขึ้นมาแล้ว “ต้น พี่ไม่ได้เชื่อเขาหรอกนะ แต่ลำพังพี่อ่ะ พี่ไม่ห่วงตัวเองเลย พี่ห่วงต้นมากกว่า แล้วก็คงทนไม่ได้แน่ๆถ้าชื่อเสียงของต้นจะมัวหมองไปเพราะ ต้นมาใกล้ชิดกับพี่” นนท์มองหน้าน้ำต้น “ต้นเข้าใจความรู้สึกพี่หรือเปล่า” “เข้าใจครับ” ทีนี้เป็นเขาที่เสียงอ่อนลง “แต่พี่ก็รู้นะว่าพี่ทำไม่ถูกที่หนีหน้าต้นไปเลย อันนี้พี่ยอมรับผิด และพี่ขอโทษ” น้ำต้นคว้ามือนนท์มาบีบกระชับเอาไว้ในมือ “พี่ไม่ต้องขอโทษ” “แต่พี่มีโอกาสได้คุยกับเพื่อนเก่า แล้วก็อีกคนที่ต้นควรจะขอบคุณมากๆก็คือพี่เมษ พี่ถึงคิดได้ แล้วก็ตัดสินใจว่าควรจะเปิดใจคุยกับเราเสียที” “พี่ไปหาต้นใช่ไหมวันนั้น” ใบหน้าของน้ำต้นเคร่งเครียดขึ้นมาทันทีที่ถามออกไป “อือม์” นนท์ก้มหน้ากัดริมฝีปากอย่างอดกลั้นความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้อย่างเต็มที่ “แล้วพี่ทำไมไม่รอเจอต้น” “เขาบอกพี่ว่า ต้นอยากจะใช้เวลาส่วนตัว อยู่กับเขา” “แล้วพี่ทำยังไง” จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 01:24:45

ความคิดเห็นที่ 6 “พี่ก็ตัดสินใจกลับ” “แล้วก็ปิดเครื่อง ไม่ยอมคุยกับต้นอีก” น้ำต้นหันมามองหน้าพี่ชายอีกครั้งพร้อมกับน้ำตาที่รื้นอยู่ในดวงตากลมโตคู่นั้น “ทำไมพี่ไม่ถามต้นซักคำ” “พี่ขอโทษ แต่พี่บอกตามตรง พี่ช็อกมากเลยนะ... พี่ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้ช็อก แล้ววูบนั้นมันทั้งเสียใจ ทั้งผิดหวัง พี่บอกไม่ถูกจริงๆ” มือของเขาบีบกระชับตอบมือของน้องชาย “อีกอย่าง พี่ไม่รู้เลยว่าต้นคิดกับพี่ยังไง พี่ไม่เคยรู้เรื่องเขากับต้น พี่ไม่รู้อะไรเลยนะ ต้นเข้าใจพี่ใช่ไหม” “พี่นนท์” “หือม์” “ต้นอยากรู้ว่า...” น้ำต้นหันไปสบตานนท์ “พี่นนท์รู้สึกยังไง” “รู้สึกยังไง กับอะไร” “กับเรื่องของต้นและเขา” “พี่ไม่แน่ใจ แต่พี่ไม่อยากเห็นต้นอยู่กับเขา” “พี่หวงน้อง” น้ำต้นยิ้มออกในที่สุดแต่ก็ไม่วายว่าล้อๆ “หวงสิ” นนท์ว่าตรงๆ ก่อนที่จะทันได้ว่าอะไรต่อ เขาก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าขึ้นมาเสียเฉยๆ “พี่นนท์” “ครับ” “ขอต้นบอกอะไรพี่หน่อยนะ” น้ำต้นก้มหน้ามองไปที่มือนุ่มนิ่มเรียวยาวของคนข้างๆที่เขาจับเอาไว้ไม่ยอมปล่อย “เรื่องของต้นกับเขาน่ะมันจบไปนานแล้ว ต้นกลับไปรักเขาไม่ได้แล้ว ยิ่งพอมาเกิดเรื่องแบบนี้ ต้นก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่สามารถรักผู้หญิงคนนั้นได้อีกแล้ว จะเป็นเพื่อนได้หรือเปล่าต้นยังไม่รู้เลย” “เพราะพี่หรือเปล่า” “ไม่ใช่ ไม่ใช่เลยพี่นนท์ เราไม่เหมาะกันมาตั้งแต่แรก และมันควรจะจบไปได้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว กลับมาคราวนี้ ต้นไม่รู้เขาต้องการอะไรเหมือนกัน เหมือนเขาอยากจะกลับมาคืนดีด้วย เพราะอะไรต้นก็ไม่รู้ รู้แต่เราไม่ได้รักกันแล้ว เราอาจจะไม่เคยรักกันมาแต่แรกแล้วก็ได้ เพราะตอนนั้นเราก็ยังเด็กกันมาก” น้ำต้นพูดยืดยาว “แล้ววันนั้นน่ะ ที่พี่ไปเจอเขาที่ห้องน่ะ เขาอาสาไปส่งต้นเอง ไอ้เราก็จิตตกเพราะโดนพี่ทิ้งไปไม่ไยดี ก็เลยยังไงก็ได้ ใครจะไปคิดว่าเรื่องราวมันจะบานปลายไปขนาดนี้” “แต่ต้นต้องเข้าใจนะ ว่าถ้าต้นเป็นพี่ ชั่วโมงนั้น เจอแบบนั้นยังไงก็ต้องคิด” นนท์ว่าบ้าง “แต่ก็ไม่เห็นถึงกับต้องปิดเครื่องหนีเลยนี่นา ใจร้ายชะมัด” “ใครว่าใจร้าย คนกำลังคิดมาก” “แล้วทำไมพี่ต้องคิดมากขนาดนั้น” “มันก็เสียใจน่ะ” “ทำไมต้องเสียใจล่ะพี่” เด็กน้ำต้น ถามต้อนเขาเสียจนไม่เปิดจังหวะให้เขาได้แก้ตัวอะไรได้เลย “แล้วจะมาคาดคั้นพี่ทำไมเนี่ย” คนพี่เริ่มบ่นกระปอดกระแปดออกมาบ้าง “พี่นนท์ ต้นถามพี่จริงๆนะ” จู่ๆน้ำต้นก็พูดโพล่งขึ้นมา “พี่คิดกับต้นยังไง” นนท์อึ้งไปกับคำถามนี้ เขาได้แต่นั่งเงียบราวกับจะชั่งใจอะไรบางอย่าง ทำเอาคนถามใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปเลยทีเดียว จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 01:29:55

ความคิดเห็นที่ 7 “ก่อนจะตอบ พี่ขอถามอะไรต้นบ้างได้ไหม” “ถามมาเลยพี่” “ต้นรู้เรื่องพี่มาบ้างแล้วใช่ไหม” “ก็พอรู้นะ คิดว่ารู้” “แล้วต้นคิดยังไง มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะต้นสำหรับพี่น่ะ” น้ำต้นหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หนนี้นนท์ไม่สบตาน้ำต้น ท่าทางเหมือนเขากำลังครุ่นคิดอะไรในใจอย่างหนัก มือทั้งสองข้างของพี่ชายประสานกันแน่นจนเห็นว่าข้อนิ้วมือขาวซีดจนไม่มีสีเลือด “แต่มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับต้นเลย” น้ำต้นพูดออกมาอย่างหนักแน่น เขาแทบไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ “ต้นยังเด็กก็จริงนะพี่ แต่ต้นก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร อย่างหนึ่งที่ต้นอยากให้พี่รู้ไว้ก็คือ ต้นไม่เคยตัดสินใคร ถ้าต้นไม่ได้สัมผัสหรือพูดคุยรู้จักกับคนคนนั้นด้วยตัวเองเสียก่อน” น้ำต้นหยุดและหันกลับไปมองนนท์อีกครั้ง “และต้นพูดได้เลยว่าต้นรู้จักพี่นนท์ดี พี่เป็นคนที่ดีมาก ดีขนาดที่ว่าชีวิตนี้นนท์จะหาคนที่ดีแบบนี้เจออีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ หลังจากที่เกิดเรื่อง ต้นบอกตัวเองไว้เลยว่า จะไม่ยอมเสียพี่ไปเด็ดขาด นอกจากพี่จะเกลียดต้นแล้ว” “พี่จะเกลียดต้นได้ยังไง” “ไม่รู้แหละ พูดไว้ก่อน” ว่าแล้วก็ยังไม่วายหันไปทำหน้าทะเล้นใส่พี่อีกต่างหาก ทำเอานนท์หัวเราะออกมาจนได้ “แล้วต้นไม่รู้สึก...” นนท์พูดค้างเอาไว้อย่างนั้น “ต้นรู้สึกดีมากเวลาอยู่กับพี่นนท์” น้ำต้นสวนกลับมาทันควันทั้งที่อีกฝ่ายยังพูดไม่จบ หนนี้ไม่แค่สบตา น้ำต้นคว้ามือข้างหนึ่งของนนท์ขึ้นมากุมเอาไว้ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างไม่ลังเลว่า “ต้นชอบพี่นนท์นะครับ” นนท์ทำตาโตเมื่อได้ยินคำสารภาพที่ออกจากปากน้ำต้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ราวกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “เอ๊า มัวแต่ช็อก” “ต้นว่าอะไรนะ” ถามไปทั้งที่ก็ได้ยินชัดเจนเต็มสองหูอยู่แล้ว “ต้นชอบพี่ไง” “เป็นไปได้ยังไง ก็ต้น...” เขาอึกอัก “แล้วพี่ก็...” “หยุดเลยพี่นนท์” น้ำต้นยกมือยกไม้ราวกับจะห้ามอะไรสักอย่าง “ไม่ต้องพูด ถ้าต้นแคร์ว่าพี่เป็นอะไรต้นคงไม่มาคุยกับพี่หรอก ต้นแคร์แค่พี่เป็นพี่นนท์แค่นี้ก็พอแล้ว โอเคไหม” นนท์ก้มหน้าเงียบ น้ำต้นไม่รู้เลยว่าคนพี่คิดอะไรอยู่ในใจ จนกระทั่งร่างที่นั่งข้างๆเอนตัวและซบศีรษะลงบนไหล่เขา “ขอบคุณนะน้ำต้น” น้ำต้นเอียงศีรษะตอบรับสัมผัสนั้นแผ่วเบาแทนคำตอบ “ทีนี้พี่ตอบคำถามต้นได้รึยัง” “ว่า?” “ว่าพี่คิดยังไงกับน้องคนนี้ไง” “จะเอาจริงๆหรือแบบรักษาน้ำใจดีล่ะ” แม้จะไม่เห็นสีหน้าของคนถาม แต่น้ำต้นก็พอจะเดาได้ว่า พี่นนท์ของเขาคงกำลังแอบยิ้มอยู่เป็นแน่ “ขอความจริงแบบที่ช่วยรักษาน้ำใจด้วยจะดีมากพี่” นนท์ได้ยินถึงกับหัวเราะชอบใจออกมา เขาหันไปมองหน้าเจ้าเด็กโข่งที่นั่งทำตาแป๋วมองเขาอยู่ นนท์เห็นหน้าน้ำต้นแล้วก็ได้แต่พยายามจะกลั้นหัวเราะสุดชีวิต “ขำอารายพี่นนท์” เจ้าน้องชายทำเสียงยียวน “นี่ถามจริงจังนะพี่ เห็นเป็นเรื่องตลกไปซะได้” “ไม่หัวเราะแล้ว เอ๊า” นนท์อมยิ้ม “ต้นรอฟังอยู่นะ” “ยังจะต้องให้พี่บอกอีกเหรอ” “อ้าว ทีต้นยังบอกพี่เลย” น้ำต้นเริ่มตัดพ้อ “ไหนบอกว่าเราต้องคุยกันไง มันก็ควรจะคุยให้ครบทุกเรื่องสิพี่” เจ้าน้องชายอ้างโน่นอ้างนี่ไปเรื่อย “พี่ไม่ถนัดบอกความรู้สึกตัวเองกับใคร” “ก็นี่แหละ จะได้ถนัดขึ้นอีกหน่อย ต่อไปมีอะไรต้องคุยกันรู้ไหมพี่ ถ้าเอาแต่เงียบแล้วต้นจะรู้ได้ยังไงว่าพี่คิดยังไง อ่ะ ทีนี้บอกได้รึยังว่าพี่คิดยังไง” “พี่ก็...” นนท์ก้มหน้าก้มตางุดไม่ยอมสบตาคู่สนทนาเสียอย่างนั้น “อะไรพี่ ต้นไม่ได้ยิน” เจ้าเด็กตาหวานทำท่าเอียงคอยื่นหูเข้าไปใกล้ๆคนข้างตัวที่พูดอะไรงึมงำอยู่คนเดียว “พี่ก็ชอบน้ำต้น” “ก็แค่นี้แหละ” ปากบอกว่าแค่นี้ แต่หน้าตาคนพูดบานเป็นกระด้ง “แล้วก้มหน้าก้มตาทำไม” เจ้าตัวดียังไม่เลิกตอแย จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 01:32:34

ความคิดเห็นที่ 8 “ไม่เอาแล้ว” นนท์ผลุนผลันลุกขึ้นทำท่าเหมือนจะเดินหนีคู่สนทนาไปเสียดื้อๆอย่างนั้น แต่ก็ยังไวไม่เท่าเด็กน้ำต้นที่คว้าข้อมือเขาเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้ เขาไม่เห็นหน้าพี่นนท์ เห็นแต่ใบหูที่แดงก่ำผิดปกติกว่าทุกครั้ง “จะหนีไปไหนพี่ มานั่งนี่ก่อน” ไม่พูดเปล่า แต่ออกแรงดึงเพียงนิดเดียว คนพี่ที่ตัวเล็กกว่าก็เซกลับลงมานั่งปุลงข้างๆเขา ไหล่กับไหล่ชนกัน เข่ากับเข่าแนบชิดกัน ต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกถึงไออุ่นของอีกฝ่าย ที่ผ่านมาก็พวกเขาไม่เคยสังเกตเลยด้วยซ้ำว่า ได้เข้ามาใกล้ชิดกันมากถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน จำได้แค่ว่า เวลาที่มีอีกคนอยู่ข้างๆมันช่างอุ่นใจและผ่อนคลายยิ่งนัก “น้ำต้น” นนท์เรียกชื่อคนข้างๆเบาๆพอแค่ได้ยินกันสองคนเมื่อทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง “ครับพี่นนท์” เสียงตอบรับจากอีกฝ่ายไม่ได้ดังไปกว่ากัน “มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ต้นเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม” “พี่นนท์ บอกต้นซิ พี่กังวลอะไร” “พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” ใบหน้าที่อยู่ห่างจากน้ำต้นไม่กี่นิ้ว ฉายแววกังวลออกมาอย่างไม่อาจปิดบัง “พี่รู้มั้ยว่าตัวเองเป็นคนคิดเยอะ บางทีคิดอะไรพี่ก็ไม่ยอมพูดออกมา ต้นเป็นห่วงพี่นะ แล้วก็...” เด็กหนุ่มปล่อยให้คำพูดทิ้งค้างไว้อย่างนั้น เขายกมือขึ้นตีไปบนเข่าของพี่ชายเบาๆราวกับอยากจะเน้นทุกคำที่เขากำลังจะบอกออกไปว่า “เชื่อใจต้นมากกว่านี้ ได้ไหม” นนท์หันไปมองหน้าน้ำต้นราวกับจะประเมินอะไรบางอย่าง “จริงอยู่ เราอาจจะยังไม่รู้จักกันมากมายสักเท่าไหร่ แต่ต้นอยากจะให้พี่เชื่อใจต้น อยากให้ไว้ใจ อยากให้รู้ว่าพี่ไม่ได้เหงาอยู่คนเดียวอย่างที่ผ่านๆมา” “ดูพี่ออกด้วยเหรอ” “ไม่งั้นจะเป็นน้องพี่ได้เหรอ” น้ำต้นสวนกลับไปยิ้มๆ “ได้ไหมพี่” น้ำต้นบีบที่หัวเข่านนท์เบาๆ เขายกมือขึ้นวางทับมือที่สากกว้างของเด็กหนุ่ม และปล่อยให้ห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เงียบเสียจนเข็มตกลงพื้นก็คงจะได้ยินกันถนัดถนี่ทีเดียว ก่อนที่นนท์จะระบายลมหายใจออกมาราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว “น้ำต้นลางานได้ไหม” “อะไรนะพี่” น้ำต้นถามกลับด้วยใบหน้าประหลาดใจ “ลางานได้ซักสองสามวันหรือเปล่า” “ก็ต้องถามพี่เมษก่อน แต่ช่วงนี้งานต้นไม่ค่อยเยอะแล้ว น่าจะไม่ติดอะไร” เขามองไปที่นนท์ราวกับรอคำตอบจากปากชายหนุ่ม “มีอะไรเหรอพี่นนท์” “ต้นโทรไปถามพี่เมษนะ ได้วันว่างเมื่อไหร่มาบอกพี่” ใบหน้าของเด็กหนุ่มยังคงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามอยู่นั่นเอง “พี่จะพาต้นไปบ้านพี่ที่เชียงใหม่” ________________________________ จบไปแล้วอีกตอนนึง และคาดว่าน่าจะทำให้คนอ่านหลายๆท่านโล่งใจขึ้นมาได้บ้าง หลังจากที่คนเขียนทำร้ายจิตใจเอาไว้เยอะเลย นับว่าคลี่คลายไปได้เปลาะนึงแล้วนะคะ หวังว่าจะเรียกรอยยิ้มจากทกุคนได้บ้างนะคะ หวังว่าจะติดตามกันไปเรื่อยๆอย่างนี้ เช่นที่ผ่านมาค่ะ จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 01:36:55

ความคิดเห็นที่ 9 จองไว้ก่อน ไปอ่านก่อน อิอิ ----------------------------- โย่ววๆๆ.........พี่นนท์นะพี่นนท์ ต้องให้น้ำต้นคนแน่นอน สอนอยู่เรื่อยเลย ความรู้สึกของตัวเองเป็นยังไง พี่นนท์ก็บอกมาเถอะ ชอบเก็บไปคิดโน่นคิดนี่คนเดียว  คิดเยอะ เกินไปแล้วนา ต้องแบบน้ำต้นสิพี่นนท์  รักก็บอกว่ารัก  เกลียดก็คือเกลียด เอาล่ะเหวย.....พี่นนท์จะพาน้ำต้นไปบ้านบนดอยแล้ว  ลุ้นๆ ขอบคุณคุณนิ้วไขว้นะคะ  ที่พักการทำร้ายจิตใจกันไว้ก่อน ^^ แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 52 09:30:11 จากคุณ : love_nat-tol เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 09:08:19

ความคิดเห็นที่ 10 ดีใจสุดๆ...ตอนที่ 9 มาแล้ว... เดี๋ยวขออ่านก่อนนะครับ ......................... เรื่องคลี่คลายและผ่อนคลายความอึดอัดใจไปเยอะเลยทีเดียวครับ ชอบเรื่องนี้มากๆ เลยจริงๆ...จะรออ่านต่อเรื่อยๆ นะครับ ให้กำลังใจคุณ fingers-crossed ครับ *_* แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 52 11:23:02 แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 52 09:58:57 จากคุณ : บิ๊กครับ เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 09:58:23

ความคิดเห็นที่ 11 ดีใจจังเลยค่ะ บทจะง่ายมันก็ง่ายเนอะ ^____________________^ อยากรู้ว่าข่าวดีของพี่นนท์คืออะไร เดาได้ไหมว่า 1. ได้เป็นนักร้อง Duo กับน้ำต้น 2. ได้ featuring กับน้ำต้นในอัลบัมใหม่ 3. ได้เป็น producer เลย พี่นอให้มาอีกตำแหน่ง เดาถูกไหมคะ พี่นนท์ เค้าก็เป็นพี่นนท์แบบนี้แหละเนอะ คิดมากกกกกกกกกกกกกกก และ อ่านยากมากกกกกกกกกกกกกก น้ำต้นก็แน่นอนเสมอ ชอบการแสดงออกของน้ำต้นมากเลยค่ะ เรื่องนี้ของพี่นิ้วไขว้ ตัวละครเค้ามีบุคลิกชัดเจน และ แตกต่างกันมาก ถ้าเปรียบก็เหมือนตัวหนึ่งเป็นการ์ตูนฝั่งอเมริกา อีกตัวอยู่ฝั่งญี่ปุ่น แต่ก็เข้ากันได้ รอตอนต่อไปนะคะ ชอบฉากหวานๆค่ะพี่นิ้วไขว้ (เช่นนั่งข้างกันและตบเข่าเนี่ย ให้ความรู้สึกที่ดีค่ะ แบบทั้งให้กำลังใจ และ เข้าใจไปในเวลาเดียวกัน เห็นภาพเลยค่ะพี่) เพราะอ่านแล้วจะรู้สึกดีมากๆค่ะพี่ *9 คะ ว่า รู้ได้ยังไง ว่าเป็นบ้านบนดอยคะ อาจจะเป็นบ้านริมน้ำก็ได้นะคะ จากคุณ : Aramoba เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 11:04:03

ความคิดเห็นที่ 12 โอ้ ขอบคุณค่ะที่เข้ามาคอมเม้นต์กัน คนเขียนชื่นใจค่ะ และดีใจที่ช่วยทำให้อารมณ์ของหลายๆท่านผ่อนคลายลงได้บ้าง..... ที่รีบเอามาโพสต์นี่ก็เพราะจะหายไปต่างจังหวัดสักสองสามวันค่ะ เกรงว่าจะทิ้งช่วงนานไป เดี๋ยวคนอ่านจะโมทนากันยกใหญ่ เลยเอามาลงพอให้ได้โล่งอกโล่งใจกันบ้าง ขอบคุณมากนะคะ อย่าลืมติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 12:17:17

ความคิดเห็นที่ 13 คุณ Aramoba ค่ะ ดิฉันก็คิดถึงอะไรบางอย่างน่ะค่ะ เลยคิดถึงบ้านบนดอย แต่อาจเป็นบ้านริมน้ำ หรือ บ้านในเมือง ก็ได้ใครจะรู้ คิดว่า พี่นนท์น่าจะได้เป็นนักร้อง Duo กับน้ำต้นนะ (ฝันไว้ ขอให้จริงเหอะ) ฉากตบเข่า...ฮืมมม...จำได้ๆ จากคุณ : love_nat-tol เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 12:32:22

ความคิดเห็นที่ 14 คุณนิ้วไขว้ เดินทางปลอดภัยนะค่ะ ก่อนไปเอาอีกสักบท ก็ไม่ว่านะคะ^^ จากคุณ : love_nat-tol เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 12:33:34

ความคิดเห็นที่ 15 เห็นด้วยครับ...ก่อนไปลงอีกสักบทก็ได้นะครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : บิ๊กครับ เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 12:46:37

ความคิดเห็นที่ 16 ให้ดูแลอัลบัมต่อไป? จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 19:43:27

ความคิดเห็นที่ 17 ให้พี่นนท์เป็นผู้ช่วยโปรดิวเซอร์? จะให้ลองออกอัลบั้มเดี่ยว? รออ่านๆ จากคุณ : nizz_mo เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 52 20:51:12

ความคิดเห็นที่ 18 เฮ้อออ ค่อยโล่งกอหน่อย แล้วตอนต่อไปจะรอดูบรรยากาศดีๆของจังหวัดเชียงใหม่นะค้า จากคุณ : จี้ซัง (จี้ซัง) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 52 11:12:15

ความคิดเห็นที่ 19 บทที่ 10 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8182215/W8182215.html จากคุณ : หมูน้อยของแมวเหมียว เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 19:12:56