ความคิดเห็นที่ 1 ริงโทน "ไม่ใช่แฟน ทำแทนไม่ได้" ดังขึ้นเวลาประมาณ 07.30 น. ของวันที่ 27 กรกฎาคม 2552 ผมอดแปลกใจไม่ได้ ว่าใครโทร.มาแต่เช้า   ก่อนที่ผมกำลังก้าวขาออกจากประตูหน้าบ้านเพื่อไปทำงาน “ ออมฟังพี่นะ..” เสียงพี่ไทยพาณิชย์พูดเบาๆ ติดๆขัดๆจากปลายสายนั้น ทำให้ผมหายใจไม่สะดวก วินาทีนั้น สมองลำดับเหตุการณ์ที่ผ่านมาในเมื่อวาน [วันที่ 26 กรกฎาคม 2552] ที่พี่ไทยพาณิชย์โทร.มาแจ้งว่า เดินทางมารวมญาติที่บ้านคุณป้าในกรุงเทพฯด้วยไม่ได้ วันนั้นที่บ้านคุณป้ามีงานทำบุญครบรอบวันจากไปของคุณปู่   คุณปู่จากผมไปนานกว่ายี่สิบปีแล้ว แต่ความผูกพันระหว่างลูกๆ-หลานๆ ยังไม่ลบเลือนจางหาย เรายังคงทำบุญให้กับคุณปู่ทุกๆปีต่อเนื่องเป็นประจำ   แต่ปีนี้ พี่ชายผมมาร่วมด้วยไม่ได้ เนื่องจากคุณตาที่ระยอง ปวดท้องอย่างรุนแรงต้องพาเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลกรุงเทพ-ระยอง จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 15:26:14

ความคิดเห็นที่ 2 ด้วยความผูกพันต่อชายสูงวัย ที่มีชีวิตอยู่ ไม่น้อยไปกว่า การทำบุญให้กับชายสูงวัยที่ล่วงลับไปแล้วนั้น ผมรู้สึกไม่สบายใจนัก หากไม่ติดพระสงฆ์ ที่นั่งมาในรถเพื่อเทศนา ผมคงจะขับรถขึ้นทางด่วน เส้นมอเตอร์เวย์เข้าสู่จังหวัดระยองทันที ที่เสร็จงาน แต่ก็ไม่สามารถทำได้ นอกจากโทรศัพท์สอบถามอาการคุณตาเป็นระยะๆ ด้วยความห่วงใย  พี่ไทยพาณิชย์แจ้งว่าสาเหตุที่คุณตาปวดท้องรุนแรงนั้น สาเหตุเกิดจากกระเพาะอาหารรั่ว ต้องทำการผ่าตัดด่วน ซึ่งตอนนี้ผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว  ค่ารักษาร่วมแสนบาท "อะไรนะ!! ผ่าตัดกระเพาะไม่น่าแพงถึงหลักแสนนะ" ผมอดแปลกใจกับค่ารักษาไม่ได้ แต่เมื่อพี่ชายอธิบายให้ฟัง ก็ทำใจยอมรับได้ เพราะคุณหมอตรวจพบว่า คุณตามีโรคหัวใจแทรกซ้อนด้วย  ซึ่งผมและญาติๆต่างคาดไม่ถึง ว่าสุขภาพที่แข็งแรงของคุณตา จะมีโรคหัวใจเกี่ยวข้องด้วย คุณหมอจึงต้องให้ยาเพิ่ม และผ่าตัดเพื่อขยายเส้นเลือดไปเลี้ยงหัวใจ ณ ขณะนั้น ผมยังจำได้ดี ช่วงที่โทรศัพท์ไปหาพี่ชาย ผมแยกตัวออกมาจากบ้านคุณป้า หลังจากเลี้ยงเพลพระเสร็จ ก็รีบไปหา “น้องปังปอนด์” พูดถึงน้องปังปอนด์  ช่างน่าสงสารมากๆที่ผิดปกติ ทางร่างกาย คือมีศีรษะใหญ่กว่าเด็กทั่วๆไป และมีพัฒนาการเติบโตที่ช้า ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ภาระหนักจึงตกอยู่ที่ผู้เป็นมารดา แม้ผมจะไม่ได้ร่ำรวยมากนัก แต่ผมก็มีความตั้งใจที่จะช่วยเหลือครอบครัวของน้องปังปอนด์ ตามกำลังทรัพย์ที่มี และส่วนหนึ่งก็มาจากการที่ผมนำเศษขวด , เศษกระดาษไปขาย ตามเยี่ยงอย่างที่ดีของคุณอภิรักษ์  แซ่ฮ้อ ที่เก็บของไม่ใช้แล้วไปขาย รายได้ส่วนหนึ่งก็นำไปฝากธนาคารประจำวันละ 20-40 บาททุกวัน ไม่เคยขาด เมื่อผมได้เงินมา ก็อยากช่วยเหลือผู้ด้วยโอกาสต่อไป นี่คือสาเหตุว่า ทำไมผมถึงขับรถไปหาน้องปังปอนด์ ทั้งๆที่ไม่รู้เส้นทาง หรือบ้านของน้องปังปอนด์เลย [แก้ไขการเว้นวรรค] แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 52 15:40:09 จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 15:39:07

ความคิดเห็นที่ 3 “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” ผมถามทันที เมื่อเห็นว่าน้ำเสียงพี่ชายติดๆขัดๆ ราวกับผมกำลังคาดคั้นนักโทษซะอย่างนั้น แต่ดูเหมือนว่าภายในจิตใจของผมจะเต้นระรัวยิ่งกว่าคำถามเสียอีก เมื่อได้ยินคำตอบจากพี่ชายในเวลาต่อมา “คุณตาเสียแล้วนะ ตอนตีห้า” “อืม !!” ผมพูดได้เพียงเท่านี้จริงๆ ไม่ว่าปลายสายจะถามว่าอย่างไร? จะพูดอย่างไร? สมองของผมก็สั่งการเพียง ฮืม!! ก่อนจะวางสาย ไม่มีน้ำตา   ไม่มีเสียงร้องไห้ นอกจากความว่างเปล่า? ไม่สิ!! ตอนนั้นสมองมันเคว้งคว้าง ทุกอย่างดูหมุนรอบตัวเอง จนต้องรีบพาตัวเองไปนั่งที่เก้าอี้ไม้สักตัวใหญ่ เพื่อตั้งสติอีกครั้ง คุณตาจากผมไปจริงๆหรือนี่!! ทั้งๆที่เมื่อสัปดาห์ก่อนหน้านั้น   ผมยังขับรถไปหาคุณแม่ ยังพบคุณตาอยู่เลยนี่นา จริงสิ!!   คุณตายังไม่อยากให้ผมเดินทางกลับเลย คุณตาบอกว่าอยู่ค้างกับคุณตาก่อน คุณตาไม่อยากให้ขับรถเดินทางในเวลากลางคืน “มันอันตรายนะ เห็นข่าวปาหินใส่รถไหม? นอนค้างที่นี่ก่อน เช้าๆถึงไปก็ได้นี่” คุณตามักเป็นเช่นนี้ ห่วงคนอื่นๆเสมอ ทำไมนะ !!  ทำไมคุณตาไม่ห่วงตัวเองบ้าง ทำไมคุณตาต้องปล่อยให้ตัวเอง กะเพราะอักเสบแบบนี้ด้วย จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 15:42:56

ความคิดเห็นที่ 4 ผมรู้ว่าคุณตาเกลียดการเข้าโรงพยาบาลยิ่งนัก ขนาดหลานชายคนที่สาม สอบติดหมอได้  ไปฝึกงานที่อเมริกา แม้จะภูมิใจในตัวหลาน แต่คุณตาก็ไม่อยากให้เรียนนัก สุดท้ายหลานก็เลือกเรียนคณะใหม่ที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ แต่ไม่ใช่ทำเพื่อคุณตาหรอกนะ แต่เจ้าหลานชายบอกว่า เรียนไม่ไหว งานนี้คุณตาเลยยิ้มแก้มปริ คุณตามีหลาน  6 คน ที่เกิดจากลูกสาว และลูกชาย หลานคนโตคือพี่ไทยพาณิชย์ หลานคนรองคือผมเอง เจ้าออมสิน ที่เกิดจากลูกสาวของคุณตา ที่เหลือก็เกิดจากลูกชายท่าน เด็กๆเหล่านั้นจึงกลายเป็น “หลานคุณปู่” ไปโดยปริยาย หลานสาม คือเจ้ามะนาว ปัจจุบันเรียนมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ หลานสี่ คือเจ้ามะกรูด ปัจจุบันเรียนที่โรงเรียน ภ.ป.ร. ราชวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์ หลานห้า คือเจ้า มะพร้าว ปัจจุบันเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับพี่ชาย คือเจ้ามะกรูดนั่นเอง หลานหก คือเจ้ามะเมี่ยว หลานสาววัย 3 ขวบ แสนซน เอาแต่ใจตัวเองที่สุด น้อยครั้งที่คุณตาจะได้อุ้มหลานสาวคนนี้ ถ้าคุณมะเมี่ยวเธออารมณ์ไม่ดี ไม่มีทางได้อุ้มแน่ๆ ครอบครัวทางคุณตา เป็นครอบครัวขนาดเล็ก ไม่ยึดติดแต่ฟุ้งเฟ้อ ทุกวันนี้เวลาที่คุณตาทำกับข้าวทาน คุณตาจะก่อไฟด้วยฟืน หรือถ่าน ใช้หม้อดินหุงข้าว และต้มข้าวให้สุนัข ที่บ้านมีหม้อดินหลายขนาด เพราะส่วนหนึ่งคุณตาไว้ต้มยาสมุนไพร  คุณตาชอบแบบนี้ ท่านใช้ชีวิตอย่างพอเพียง  คุณตาไม่ชอบแสงสี คุณตาไม่ชอบให้หลานๆ เที่ยวกลางคืน เพราะห่วงอันตราย จำได้ดีว่า คุณตาชอบอ่านข่าวหนังสือพิมพ์ เห็นไหม? เมาเหล้าแล้ว ขับรถไปชนเสาไฟฟ้า นี่แหล่ะผลของการ ดื่มของมึนเมา ห้ามทำแบบนี้นะ!!  คุณตามักเป็นเช่นนี้เสมอๆ พูดถึงข่าวสารบ้านเมือง คุณตาไม่น้อยหน้าใคร? ใครเหลือง -ใครแดง คุณตาคุยด้วยได้หมด แต่จะชอบใคร? เกลียดใคร คุณตาบอกว่าเก็บไว้ที่ใจ พูดออกไปก็จะเป็นภัยแก่ตัวเอง จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 15:52:50

ความคิดเห็นที่ 5 พูดถึงเรื่องสุขภาพกันบ้าง คุณตาท่านแข็งแรงมากๆ แม้จะขึ้นเลข 7 แล้ว คุณตามีพื้นเพจากทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ดังนั้นไม่แปลกเลยที่คุณตาจะชอบ “ข้าวเหนียว” เป็นชีวิตจิตใจ โดยเฉพาะการปรุง “ลาบ-น้ำตก”นั้น แซ่บอย่างบอกใครเชียว ถึงขนาดทราบว่า ในอดิตคุณตาเคยเปิดร้านขายอาหารอีสานมาแล้ว พูดถึง "ข้าวเหนียว" ก็ขอกล่าวถึง "ลางบอกเหตุ" สักเล็กน้อย คุณตาบอกกับคุณยายว่า "ต่อไปนี้จะไม่ทานข้าวเหนียวอีกแล้วนะ ทานแล้วทำให้ท้องอึด" เพราะคุณตาปวดท้องรุนแรงนั่นเอง เลยเข้าใจว่าข้าวเหนี่ยวเป็นสาเหตุ และใครจะไปรู้ว่า....นั่นคือลางบอกเหตุที่คุณตากล่าวไว้ก่อนจากไป เพราะจากนี้ไป....คุณตาจะไม่ได้ทานข้าวเหนียวกับลูกๆ-หลานๆอีกแล้ว!! ผมจำได้ว่า เคยโดนคุณตาดุ 1 ครั้ง ตอนนั้นผมอายุประมาณ 10-12 ขวบ คุณแม่พาไปเยี่ยมคุณตาที่ระยอง เมื่อไปถึงผมกระโดดโลดเต้นบนโซฟารับแขกตัวยาว ดึ๋งดั๋ง อย่างมีความสุข ก็ที่โซฟาเป็นสปริงนี่นา ยิ่งกระโดดก็ยิ่งสนุก คุณตาดุว่าให้นั่งเรียบร้อย อย่ากระโดดโลดเต้น อย่าซนเป็นลิง ผมก็เลยดูเป็นหลานชายที่สุภาพ เรียบร้อย ในสายตาคุณตาตั้งแต่บัดนั้น แต่หารู้ไม่ว่า หลานชายคนรองนี้ ทะโมนไม่ใช่น้อยนะครับ จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 15:57:32

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากทราบข่าวว่าคุณตาจากผมไปแล้วจริงๆ แต่ผมก็ยังขับรถมาทำงานตามปกติ ใช่ว่าไม่ใส่ใจ แต่ตอนนั้นมันทำอะไรไม่ถูกจริงๆ สิ่งที่ทำได้อย่างที่กล่าวไว้ข้างต้น คือตั้งสติก่อน ผมจำได้ว่าวันนั้นเขียนหลังไมค์ถึงพี่สุ พี่นิด เพื่อแจ้งข่าว ก่อนที่จะเดินทางไปจังหวัดระยอง ผมตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงนึกถึง บุคคลในโลกไซเบอร์ทั้งๆที่ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อาจเพราะผมรู้สึกผูกพันจากการพูดคุยผ่านตัวอักษรก็เป็นได้ ผมลางานครึ่งวัน สิ่งแรกที่ผมทำให้คุณตาได้ ณ ขณะนั้นคือการนำ "พวงหรีด" ไปให้คุณตา เพื่อเป็นการแสดงความอาลัย ผมสั่งให้ทางร้านตั้งใจและประณีต ผมไม่รู้ว่าจำเป็นต้องบอกแบบนั้นไหม? แต่...ถ้าผมสามารถทำได้เอง ผมจะทำด้วยตัวผมเอง ผมอยากให้สิ่งที่คุณตาจะได้รับ คือสิ่งที่ดีที่สุด และเป็นสิ่งที่ผมตั้งใจมอบให้ที่สุด จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 16:15:08

ความคิดเห็นที่ 7 คุณแม่โทรมาถามว่า จะมาเคารพคุณตาครั้งสุดท้ายไหม? เพราะคุณแม่เข้าใจว่าผมลางานไม่ได้ แต่ผมบอกทันทีว่า ถึงอย่างไรก็จะไป คุณแม่บอกให้มาถึงก่อน เวลา 16.00 น. ของวันที่ 27 กรกฎาคม 2552 และผมก็บึ่งรถไปทันที โดยใช้เวลาเพียง 2 ชัวโมงเท่านั้น ทันทีที่ถึงศาลา คุณแม่พาไปกราบคุณตาทันที เพราะเหลือเพียงผมคนเดียวเท่านั้น "กราบคุณตาเสียนะ คุณตารอเราอยู่" คุณแม่ยื่นขันน้ำเล็กๆส่งให้ ผมรับมาแล้วรดเบาๆที่ฝ่ามือคุณตา คุณแม่เปิดผ้าแพร สีฟ้าผืนใหม่ออก เผยให้เห็นใบหน้าของคุณตาชัดเจน ผมตะลึงมาก  !! เปล่า?  ภาพที่ผมเห็นไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด แต่ที่ผมตะลึงเพราะภาพที่เห็นมันขัดจากคุณตาตอนมีชีวิตเหลือเกิน คุณตาที่นอนไร้ลมหายใจขณะนี้ ดูใบหน้าอิ่มเอิบ  ขาวนวล และผิวพรรณเปล่งปลั่งมากๆ   ผมพูดได้คำเดียวว่าคุณตาดูอิ่มเอิบมากๆ หากไม่มีสำลีสีขาวอุดที่จมูกทั้งสองข้างนั้น   คุณตาก็เหมือนชายชราที่นอนหลับพักผ่อน อนิจา.....นี่คือร่างที่ไร้วิญญาณของคุณตาใช่ไหมนี่!! จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 16:24:14

ความคิดเห็นที่ 8   บรรยากาศ ณ ขณะนั้น ไม่มีเสียงร้องไห้ คุณแม่ไม่ร้องไห้ คุณยายก็ไม่ร้องไห้ คุณน้าและพี่ชายก็ไม่ร้องไห้ ผมมองดูร่างที่แน่นิ่งของคุณตาอีกครั้ง เป็นภาพที่ผมรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน เพียงไม่นาน   คุณหมอ [สัปเหร่อ] ก็ขออนุญาตพาคุณตาไปนอนในหีบ ผมรู้สึก คัดค้านในใจ ผมไม่อยากให้คุณตานอนในนั้นเลย ผมไม่อยากให้คุณตาอึดอัด คับแคบ แต่ผมก็ไม่สามารถห้ามคุณหมอได้ เมื่อมองเห็นหีบนั้น เป็นหีบ 5 ชั้น ราคาตกเกือบหมื่นห้าพันบาท คุณน้าตั้งใจมอบให้คุณตา ภายในบุฟูกอย่างดี ดูนุ่มสบาย พร้อมหมอน ดูครบชุด ด้านในบุด้วยลูกไม้สีขาวตัดกับพื้นสีชมพูดูสดใส ผมเป็นหนึ่งในจำนวนคนหลายคน ที่ช่วยกันยกหีบลงมาวางใกล้ๆ แล้วอุ้มคุณตา ให้นอนในท่าที่สบาย คุณหมอประกอบพิธีกรรมทางศาสนา ท่ามกลางสายตาของผม ที่จับตาดูทุกอากัปกิริยาด้วยความใคร่รู้ คุณหมอใส่ใบชาลงไปหลายหีบห่อ  และผงการบูรมากมาย บริกรรมคาถา ก่อนที่จะมัดด้ายสีขาวที่ปลายนิ้วคุณตา ก่อนที่จะปิดหีบ  มีการปิดเทปกาวอย่างดีเพื่อป้องกันกลิ่นไม่พึงประสงค์ และตอกตะปูให้แน่นทั้ง 4 ด้าน จากนั้นคุณหมอก็เก็บด้านสีขาวไว้อย่างดี เพื่อโยงในเวลาพระสวดอภิธรรม พวกเราทั้งหมด ต่างช่วยกันยกคุณตาตั้งไว้ที่ตั่ง จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 16:35:14

ความคิดเห็นที่ 9 ในเวลาเย็น ก็มีการจัดตกแต่งดอกไม้ที่หีบคุณตา ตกแต่งด้วยดอกไม้สด  จะไม่วางดอกไม้ด้านบนฝาหีบเด็ดขาด คุณตาจะไม่แบกรับอะไรไว้อีกต่อไป จะไม่มีสิ่งใดกดทับคุณตาให้ปวดเมื่อยอีก ดอกไม้จัดตกแต่งอย่างสวยงาม ลดหลั่นลงมา มีภาพคุณตายิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่บริเวณตรงกลาง คอยมองบรรดาลูกหลาน คอยฟังพระสวดอภิธรรม คอยต้อนรับคนที่คุณตารู้จักเวลามาเคารพ ผมนำอาหารใส่ถาด ไปวางไว้ที่ปลายเท้าคุณตา บอกให้คุณตาลุกมาทานข้าวเย็น คุณตาต้องทานเยอะๆ ทานให้อิ่มนะ เดี๋ยวค่อยนอนต่อ เพราะอีกไม่นานพระท่านก็จะมาสวด คุณตาต้องฟังพระสวดนะ ซึ่ง การสวดมนต์ การทำบุญต่างๆนั้น คุณตาเป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบมากๆ ทุกๆค่ำคืน คุณตาต้องสวดมนต์ และสวดเสียงดังด้วย คุณตาให้เหตุผลว่า จะได้ยินไปถึงเทวดา ชั้นฟ้า แต่ไม่รู้ว่าเป็นกุลโลบายของคุณตาหรือเปล่า? เพราะการสวดมนต์ดังๆของคุณตา ทำให้ผม ซึ่งเป็นลูก-หลาน ได้ยินประจำ จนสวดมนต์ตามได้ ผมคอยต่อธูปดอกใหญ่ ไม่ให้ดับ ผมไม่รู้ความหมายหรอกว่า เพราะอะไร? ผมคอยดูเทียนทั้ง 2 เล่มไม่ให้ดับ แม้คุณหมอจะบอกว่าหากดับ ก็ดับได้ ไม่เป็นไร แต่ผมคิดว่า เทียน คือแสงสว่าง คอยส่องทางให้คุณตา ดังนั้น ทั้งธูปและเทียน ผมจึงคอยดูอยู่เสมอ และคืนแรกก็ผ่านพ้นไปด้วยดี ผมนอนที่ศาลานั้น นอนด้านหน้าคุณตา มีคุณยาย คุณแม่ และญาติๆ อีก  3-4 คน และมีผู้ชายอีก หลายคน คอยเป็นยามให้ในยามวิกาล ซึ่งในคืนนั้น สิ่งที่ทำให้พวกเราหวาดหวั่นมากคือ การมาของ ขโมย และมันก็มาจริงๆ โชคดีที่พวกเราเตรียมตัวเป็นอย่างดี มันจึงหยิบฉวยอะไรไปไม่ได้ กลุ่มคนพวกนี้ จ้องที่จะคว้าโทรศัพท์ที่วางข้างๆตัว หรือขณะชาร์ท และเครื่องครัว อาหารต่างๆที่เตรียมไว้ ผมนอนไม่หลับนัก เนื่องจาก แปลกที่ แปลกทาง เนื่องจากเชื่อตัวเองว่า สัมผัสบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็นได้ เนื่องจากคอยจุดธูป เทียนให้คุณตาแทนคุณแม่ ที่ต้องพักผ่อน เนื่องจากเสียงกลุ่มผู้ชายค่อนข้างดัง อาจเพราะต้องทำเสียงดัง เพื่อเป็นเพื่อนในยามวิกาลก็เป็นได้ วันนี้....ตลอดทั้งวัน มีเรื่องตื่นเต้น ที่เกิดกับตัวเอง 1 ครั้ง นั่นคือ ขณะแต่งตัวเตรียมจะออกไปทำงานอยู่นั้น มีผม และลูกพี่-ลูกน้องอีกคน [พี่สุคงรู้จักแล้วน๊า....ก็เจ้าอุ้ยนั่นเอง] จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนทัก "งึม!!" ซึ่งขณะนั้นแปลกไม่ออกว่า ได้ยินว่าอะไร? แต่ผมและน้อง ต่างเงยหน้า สบตากันทันที น้องรีบส่งสายตาดุ ว่าห้ามทักว่าเสียงอะไร? คือไม่เคยเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นในบ้าน แต่ไม่นาน เสียงเจ้า"ทองแท้" ก็ดังอยู่ใกล้ๆ เหมือนกับนอนงับหางตัวเองไปมา...อาจจะคันก็ได้ ผมจึงคาดการณ์ว่า เป็นเสียงเจ้าทองแท้ นั่นเอง จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 16:56:31

ความคิดเห็นที่ 10 ผ่านพ้นคืนแรกไปได้ด้วยดี แม้จะนอนหลับๆ ตื่นๆ แต่ก็รู้สึกสดชื่น รีบกลับบ้านสลับ สลับเปลี่ยนกันไปล้างหน้า -อาบน้ำ เพื่อเตรียมอาหารเช้า ถวายพระ งานคุณตาตลอดงาน จะสวดพระอภิธรรมทุกคืน งานคุณตาตลอดงาน จะเลี้ยงข้าวพระช่วงเช้า และเพล ทุกวัน งานคุณตาตลอดงาน จะเลี้ยงอาหารแขกทั้งของคาวและหวาน ผมไม่ชอบทานอาหารที่วัดนัก แต่สำหรับงานคุณตา ผมทานทุกมื้อ และทานอย่างเอร็ดอร่อยด้วย ตอนเช้าคุณยายบอกว่า ให้ชงโอวัลตินให้คุณตา ไม่ต้องจัดข้าวให้หรอก เพราะคุณตาไม่ทานข้าวเช้า ก็เพราะแบบนี้ไงล่ะ!! คุณตาถึงได้ปวดท้อง พวกเราทุกคน ต่างดำเนินการทุกอย่าง ราวกับคุณตายังมีลมหายใจอยู่ โดยไม่รู้สึกว่า คุณตาได้จากพวกผมไป หลังจากถวายข้าวเพลพระเสร็จ ผมก็เดินทางกลับมาทำงานอีกครั้ง ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนคุณตา คืนนั้นก็หลับสนิท เพราะเหนื่อยจากการขับรถระยะทางไกลๆ เช้าวันที่ 29 กรกฎาคม 2552 วันนั้น เปิดเนตดู ถึงรู้ว่าพี่สุเข้ามาแจ้งให้ทุกๆคนทราบ แต่ก็ไม่ได้ตอบขอบคุณใดๆ เพราะมีลูกค้าวุ่นทั้งวันเช่นกัน ผมได้ทำของสิ่งหนึ่งให้คุณตา นั่นคือการเขียนกำหนดการฌาปนกิจ ใส่ซองเล็กๆพร้อมลูกอมและด้ายสีแดง ให้กับแขกที่มาร่วมงาน แต่ก็ทำไม่เสร็จสักที เพราะวุ่นกับงานที่บริษัทครับ ตกดึกจึงนั่งทำ จนแล้วเสร็จได้หลายร้อยชุด รุ่งเช้าเตรียมเดินทางไปจังหวัดระยองอีกครั้ง หลังจากเคลียร์งานเรียบร้อย ตื่นตีสี่ เพื่อออกเดินทาง [เดี๋ยวผมจะกลับมาเขียนบันทึกอีกครั้งนะครับ] จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 17:07:54

ความคิดเห็นที่ 11 ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 22:12:41

ความคิดเห็นที่ 12 เสียใจด้วยค่ะน้องออมสิน รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 52 00:25:15

ความคิดเห็นที่ 13 เสียใจด้วยนะคะ จากคุณ : แม่น้องน้ำผึ้ง (npuiy) เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 52 09:25:57

ความคิดเห็นที่ 14 วันนี้ตื่นแต่เช้าตรู่ เพราะไม่ได้ขับรถไปเอง โดยอาศัยน้องที่บริษัทไป บังเอิญมากๆที่น้องไปประชุมที่ชลบุรี เลยขอติดรถไปด้วย สิ่งที่ขาดไม่ได้เลยคือ ของชำร่วย ไม่รู้ว่าเรียกถูกไหม? ของสิ่งนี้ผมตั้งใจทำให้คุณตาเลย คือเป็นซองยาใสๆ ใส่กำหนดการณาปนกิจและลูกอม 2 เม็ด มีด้ายสีแดงติดไว้ในซองด้วย หอบไปกระเป๋าใหญ่เลย เป็นกระเป๋าผ้า จากนั้นก็ให้พี่ชายมารับ ผมนั่งรอพี่ไทยพาณิชย์ไม่นาน เพียงแค่ทานข้าวมันไก่ 1 จาน เสร็จเรียบร้อย พี่ชายก็มาถึงพอดี เมื่อเดินทางถึงวัด ก็เดินไปบอกคุณตา แล้วเตรียมตัวจัดหาอาหาร ถวายเพลพระ คืนนี้มีแขกเยอะกว่าทุกๆคืน ผมช่วยคุณน้าคนหนึ่ง ที่ทำหน้าที่กล่าวนำ และจัดการเรื่องสงฆ์ทั้งหลาย  , พร้อมกับดูแลความเรียบร้อยอื่นๆ เช่น คอยจัดเตรียม ,ยกเครื่องกรวดน้ำ , ประเคนนมและปัจจัย จัดรายชื่อเจ้าภาพร่วม และเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่ม กว่าจะเสร็จงานในแต่ละคืน ก็ประมาณ  23.00 น. จึงจะกลับบ้านไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และหอบที่นอนมานอนเป็นเพื่อนคุณตา จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 10:16:04

ความคิดเห็นที่ 15 เหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นสำหรับคืนนี้ เป็นความเชื่อส่วนบุคคลจริงๆ แม้แต่ตัวเองยังไม่อยากเชื่อเลย นั่นคือ ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งในหน่วยงานศุลกากร ที่อำเภออรัญประเทศ ให้เกียรติมาร่วมงานด้วย ท่านมีประชุมที่พัทยา ,หรือต้องกลับไปพัทยาไม่แน่ใจนัก เรื่องของเรื่องคือ   กลุ่มของท่านมาที่วัด แต่ไม่พบคุณน้า เพราะคุณน้ากลับไปแต่งตัวที่บ้าน จึงได้เคารพคุณตา แล้วก็ขับรถไปหาคุณน้าที่บ้าน ซึ่งอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่กิโล [ประมาณ 2 กิโลเมตร] หลังจากนั้นก็ขอตัวกลับ ก็ขับรถมุ่งหน้าไปพัทยาเลย ขณะเดียวกัน คุณน้าก็เดินทางมาที่วัด เข้าทางหลังวัด  พร้อมๆกับรถของท่านดังกล่าวเลี้ยวเข้ามาที่หน้าวัด สร้างความแปลกใจให้กับคุณน้ามาก เพราะท่านได้ขอตัวกลับไปนานเป็นชั่วโมงแล้ว!! ทำไมยังกลับมาที่วัดอีก พอลงจากรถได้ก็มีการถามไถ่กัน ใจความว่า หลายท่านที่อยู่ในรถนั้นไม่สามารถขับกลับไปถึงพัทยาได้ ทั้งๆที่ชำนาญเส้นทางเป็นอย่างดี [ระยอง-พัทยา] แต่ขับอย่างไร? ก็วนอยู่ที่เดิม คือกลับมาทางบ้านคุณน้าตลอด คาดว่าประมาณ 3 รอบได้ แม้ขณะนั้นขับไปถึง "เขาไม้แก้ว" แล้วก็ตาม ซึ่งอีกไม่ไกลก็ถึงพัทยาแล้ว แต่มีเหตุให้ "หลง"กลับมาทางเดิมจนได้ จึงต้องขอกลับมา "ลา" คุณตานั่นเอง ท่านพูดไปก็ขนลุกไป บอกได้คำเดียวว่า "คุณพ่อคุณไม่ธรรมดาเลยนะ ผมนับถือท่านจริงๆ" จากนั้นเพียงชั่วโมงเดียวก็ขับปรื๋อไปถึงพัทยา โดยไม่มีอุปสรรคใดๆ มันก็น่าแปลก!! จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 10:27:09

ความคิดเห็นที่ 16   วันที่ 31 กรกฎาคม 2552 วันนี้สวดพระอภิธรรมเป็นคืนสุดท้าย ตลอดเวลาที่นอนไม่หลับ  ผมจะลุกขึ้นมานั่งที่หน้าหีบคุณตา สิ่งหนึ่งที่ครุ่นคิดตลอดคือ ทำไมที่หีบนั้น รู้สึกว่ามันเอียงๆ หวั่นใจกลัวว่าจะหัก หรือล้มลงมา แต่ก็คิดว่าตัวเองตาลายไปเอง เพราะปกติสายตาก็เอียงๆอยู่แล้ว วันนี้ฝนทำท่าจะตก ผมถึงกลับบนบานศาลกล่าว ขออย่าให้ฝนตก เพราะอะไรนะหรือ? เพราะว่างานคุณตามีแค่ครั้งเดียว ความทรงจำเก็บได้เพียงครั้งเดียว อยากจะให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี ไม่อยากให้ฝนตก หรือเฉอะแฉะ และก็สมดังปรารถนา เหตุการณ์ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เขาว่ากันว่า.... คุณตาจะรู้สึกตัวว่าเสียชีวิต ก็ใช้เวลา 3 วัน จริงซิ!! วันนั้นเป็นวันพระด้วย [วันที่ 30 กรกฎาคม 2552] พี่ชาย บอกว่า เสียงสุนัขเห่าหอนตลอดปากซอย จนไปถึงบ้าน  หรือว่าคุณตาจะเดินทางมาบ้านแล้ว ใช่....พวกผมที่นอนอยู่ที่วัด บนศาลาก็ได้ยินเช่นกัน แต่ก็ปกติ ไม่มีใครหวาดกลัวใดๆ คุณตาเป็นห่วงใช่ไหม? ผมบอกคุณตาเสมอๆ  อย่าได้มีห่วง อย่าได้กังวล จงเดินทางไปข้างหน้าต่อไป ไม่ต้องหวนกลับมาอีก ผู้อยู่ข้างหลังสบายดี   แต่สำหรับเหตุการณ์ที่วัด ไม่มีอะไรน่ากังวลสำหรับคืนนั้น นอกเสียจากว่า 2 เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวผมเอง อีกแล้ว!! จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 10:36:47

ความคิดเห็นที่ 17 เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมนั้น ก็อย่างที่บอก หากนอนไม่หลับก็จะลุกมานั่งมองคุณตา เป็นเพื่อนคุณตา อ้อ!!....นอกจากที่มองว่าหีบคุณตาเอียงๆแล้ว สิ่งหนึ่งที่คิดเสมอๆเลยคือ  คุณตาจะร้อนไหม? เพราะผมไม่ได้ใช้หีบเย็นให้คุณตา อากาศบางวันค่อนข้างร้อนทีเดียว แล้วคุณตาล่ะ!! ร้อนไหม? ค่อนข้างเป็นกังวลและห่วงคุณตา หากจะเปิดพัดลมระบายอากาศให้  ก็เกรงว่าแรงลมจะทำให้เทียนดับ จึงได้แต่ส่งกำลังใจถึง กลับมาที่เหตุการณ์ของตัวเองดีกว่า ตอนนั้นประมาณ ตีหนึ่งเห็นจะได้... เทียนเล่มใหญ่เล่มหนึ่งใกล้จะมอดลง ผมจึงเดินไปต่อเทียนให้ ขณะที่หันหลังกลับมายังที่นอนนั้น เทียนดังกล่าวก็ล้มลงดังโครม!! คุณแม่ลุกขึ้นมาถามว่าเสียงอะไร? คือเสียงดังรุนแรงจริงๆ  หลังจากบอกคุณแม่เรียบร้อยแล้ว ก็กลับไปต่อเทียนใหม่อีกครั้ง และกลับมานอน สายตายังมองที่เชิงเทียน และเทียนก็ล้มลงอีกเป็นครั้งที่ 2 !! ผมลุกไปต่อให้ใหม่อีกหลายครั้ง โดยไม่ยอมลุกไปไหน? ต่อเสร็จก็นั่งเฝ้า  ล้มอีก ก็ต่อใหม่อีก จนเริ่มหวั่นๆในใจ ว่า "ไม่ธรรมดาแล้ว" นึกในใจตำหนิคุณตาเล็กน้อย ว่าไม่ควรทำแบบนี้  และคิดอีกว่า คงไม่ใช่ฝีมือคุณตาหรอก!! คุณตาต้องไม่เล่นแบบนี้  ไม่แกล้งให้หลานอดหลับ อดนอนแบบนี้ สุดท้าย ก็ผ่านพ้นคืนนั้นไปได้ แม้หน้าตาของผมจะคล้าย "หมีแพนด้า" ก็ตามที ตอนนี้ผมเองก็ยังคิดว่า มัน "อาจจะ" เป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ เพราะเทียนเล่มเก่ายังไหม้ไม่หมด จึงทำให้ใส้เทียนไม่เรียบ เมื่อต่อเล่มใหม่ลงไป จึงไม่เชื่อมต่อกัน จึงล้ม ก็เท่านั้น!! พรุ่งนี้.....ก็จะได้ส่งคุณตาขึ้นสวรรค์แล้ว จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 10:52:08

ความคิดเห็นที่ 18 อีกหนึ่งอย่างที่ทำได้ คือการนำวงบรรเลงฆ้อง  ชุดใหญ่ 3 ฆ้อง มาโหมบรรเลงสดๆ ดังกังวาลไม่ให้คุณตาเหงา และผมได้เขียนประวัติคุณตา เพื่อตีพิมพ์ในหนังสือธรรมะ เพื่อมอบเป็นที่ระลึกให้กับแขก คุณตาชอบธรรมะ มากๆ ชอบทำบุญ คิดว่าหนังสือธรรมะนี้ เหมาะกับคุณตามากๆ ผมดูแลเรื่องดอกไม้จันท์ จัดหาผ้าไตร โดยคุณยาย , คุณแม่ ,คุณน้า และพี่ชาย มีความคิดเห็นตรงกันว่าจะนิมนต์พระสงฆ์ให้ครบตามอายุคุณตา นั่นคือ 78 รูป โชคดีมากๆที่ทาง เจ้าคณะจังหวัด ให้เกียรติมาร่วมงาน และเชิญพระนักเทศน์ มาเทศนาธรรมให้ฟังด้วย 1 กัณฑ์ และมีผู้ที่เคารพคุณตา แจ้งความจำนงค์จะบวชหน้าไฟให้ 1 คน ต้องขอกราบขอบพระคุณมา ณ โอกาสนี้ ผมได้จัดการพาไปบวชในวันที่ 31 กรกฎาคม 2552 ล่วงหน้าแล้ว วันนั้นค่อนข้างเหนื่อยมากๆ แต่ก็ยังมีเวลาไปเดินห้างสรรพสินค้า เพื่อซื้อเนคไท สีดำเพื่อใส่ในงานวันงานณาปนกิจ หลังจากสวดคืนสุดท้ายเสร็จ ก็ยังคุมคนงานมาจัดผ้าขาว-ดำที่เมรุอีก เพราะตอนเช้าคงวุ่นวายแน่ๆ แต่ก็ทำด้วยความเต็มใจ และทำให้ทุกอย่างออกมาดีที่สุด เพื่อให้คุณตาได้สิ่งที่ดีที่สุด เป็นครั้งสุดท้าย!! จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 11:04:25

ความคิดเห็นที่ 19 วันที่ 1 สิงหาคม 2552 หลังจากถวายอาหารเช้าพระสงฆ์เรียบร้อยแล้ว ก็วุ่นกับการจัดซอง-ดอกไม้ กว่าร้อยกำ แบ่งออกเป็นเจ้าคณะ พระเทศนา   พระร่วม      จำนวน 78 ซอง แม่ชี           แม้งานนี้ จะหมดเงินไปค่อนข้างมาก กว่าสามแสน แต่ทุกคนก็เต็มใจ โดยเฉพาะคุณยาย บอกคำเดียวว่า ทุกอย่างที่เหลือจะถวายวัดหมด ผมมานั่งคิดคร่าวๆก็คงจะจริงตามนั้น เฉพาะค่าหีบ ก็ เกือบหมื่นห้า ค่าดอกไม้สด   หนึ่งหมื่น ค่าจัดดอกไม้สดที่เมรุ  หนึ่งหมื่น ค่าวงปี่บรรเลง  หนึ่งสามพัน ค่าเต้นท์ , ค่าเช่าศาลา ,ค่าไฟรายทาง หมื่นห้า มันสะท้อนบางอย่าง.... ทุกอย่างมันผ่านมาอย่างรวดเร็ว และค่อนข้างใช้เงินมหาศาล ทุกวินาที  ทุกนาที ควรมีสติเสมอ เงิน...ก็ใช้อย่างมีสติ ไม่จำเป็นต้องประหยัด แต่ให้รู้จักใช้ เพราะถึงวันหนึ่ง....เงินที่สะสมมาก็จะหมดไปกับค่ารักษาพยาบาล โดยที่สุขภาพร่างกายทรุดโทรม จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 11:18:24

ความคิดเห็นที่ 20 ผมทำหน้าที่เชิญผ้าไตร แม้จะเดินขึ้น-ลงเมรุหลายรอบ แต่ก็เต็มใจมากๆ แม้จะตากแดด ก็ไม่รู้ร้อน พี่ชายได้อ่านประวัติคุณตาด้วย โดยมีผมร่างหนังสือให้ ความจริงทุกคนให้ผมอ่าน แต่ขอปฎิเสธ เพราะเกรงว่าวินาทีนั้น ตัวเองจะร้องไห้ จึงส่งมอบให้พี่ชายดีกว่า คุณแม่ถือรูปคุณตา โดยมีคุณน้าถือกระถางธูป ผมมีโอกาสห้ามคุณตาวนรอบเมรุด้วย คุณตาครับ!!.....จิตใจผมเบาโหวงอย่างบอกไม่ถูก แม้จะสัมผัสได้ว่า คุณตา "หนัก"เหลือเกิน หลังจากเชิญแขกร่วมไว้อาลัยแล้ว ก็ถือเวลาเผาจริง อีกไม่นาน คุณตาก็จะไร้ตัวตนแล้ว อีกไม่นาน คุณตาก็จะกลับสู่ "ธาตุ"เดิม อีกไม่นาน คุณตาก็จะไปสู่ภพใหม่แล้ว ทุกอย่างจะเหลือเพียงแค่ความทรงจำจริงๆ จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 11:23:17

ความคิดเห็นที่ 21 คุณแม่ต้องนำรูปคุณตากลับบ้าน ทุกอย่างต้องพร้อม เพราะจะไม่ให้คุณตา [คุณแม่]หันหลังกลับมามองอีก คุณแม่ถือรูป มองดูคุณตาอีกครั้ง เป็นครั้งสุดท้าย ขณะที่คุณหมอเปิดหีบออก ผมไม่กล้ามอง เพราะไม่อยากเห็นภาพที่ไม่น่าดู อยากเก็บภาพคุณตาไว้อย่างเดิมในความทรงจำ แต่เจ้าอุ้ยนะซิครับ....[อันนี้ขอฟ้องพี่สุนันยาครับ] เขาทำหน้าที่ถ่ายภาพ ก็เก็บทุกภาพเชียวล่ะ ผมยังชมเลย ว่า เออ เอ็งเก่ง เอ็งกล้า แต่ตอนโหลดภาพลงเครื่อง ผมก็เห็นโดยอัติโนมัติ เจ๊ย!! คุณตาดูปกติมาก คุณตาดูไม่เปลี่ยนแปลงเลย คุณตาเหมือนนอนหลับปกติ เหมือนที่ผมเห็นครั้งสุดท้ายตอนรดน้ำ จากนั้นก็นั่งมองรูปคุณตาให้เต็มๆสองตาไปเลย 555 มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นอีกแล้วครับ จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 11:29:45

ความคิดเห็นที่ 22 เหตุการณ์แรก ขณะที่คุณแม่ พารูปคุณตามองที่ร่างครั้งสุดท้ายนั้น มีหลายคนสังเกตุที่รูปคุณตา ดวงตาในรูปแดงก่ำ เหมือนคุณตาร้องไห้มาก ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน เพราะภาพปรากฎชัดเจน [เหตุการณ์นี้บอกเล่าอีกครั้งตอน แปลธาตุของเช้าวันถัดมา จึงทำให้ผมต้องกลับไปดูรูปคุณตาอีกครั้ง และก็เห็นจริงตามนั้น แต่ก็เป็นไปได้ที่ครั้งแรกๆไม่ได้สังเกตเอง ตอนหลังจึงอุปทานไปเอง] เหตุการณ์อีกอย่างคือ ตอนที่พระท่านเทศนาเสร็จ ทำมาติกา-บังสุกุนเสร็จ ก็มีการกรวดน้ำ ปรากฎว่า สุนัขที่วิ่งเล่นในวัด เห่าหอนรับกันเป็นทอดๆ มันช่างประจวบเหมาะเหมือเกิน มันคงบังเอิญด้วยเช่นเดียวกันครับ หลังจากที่ณาปนกิจคุณตาเรียบร้อยแล้ว ทุกคนช่วยกันเก็บกวาด เคลียร์ของที่วัด เก็บเศษกระดาษ กวาดศาลา เพื่อให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม วินาทีนั้น ผมรู้สึก ปวดเมื่อยขามากๆ มากจนแทบก้าวขาไม่ออก มันล้า มันเหนื่อยสุดๆ แต่ต้องฝืนช่วยงานคนอื่นๆ จนเดินเหมือนคนขาถ่างเชียวล่ะ!! จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 11:40:55

ความคิดเห็นที่ 23 ด้วยเพราะรุ่งขึ้นของวันที่ 2 สิงหาคม 2552 ต้องเดินทางกลับแล้ว ดูสิ!!  มีโอกาสกลับบ้านที่ระยองทั้งที อยู่หลายคืน แต่ไม่คิดว่าจะได้ขับรถมาดูแสงสีกลางคืนเลย คืนนี้หลังจากทานข้าวเย็นเรียบร้อยแล้ว จึงขับรถไปเที่ยวห้างสรรพสินค้ากันกับญาติๆ-หลานๆ ตั้งใจจะไปทานขนมหวานโต้รุ่ง ไปเดินตลาดนัดกลางคืนที่ห้างเทสโก้ แถวโรงแรมสตาร์ แต่....เชื่อไหม? ที่ระยองฝนตกแรงมาก และตกตั้งแต่เย็นจนค่ำกว่า  22.00 น.ก็ไม่หยุดตก แปลกจัง....ที่งานของคุณตาไม่ตกสักเม็ด ทั้งๆที่ห่างกันไม่กี่สิบกิโลเมตร เป็นอันว่า คืนนั้นไม่ได้เดินเที่ยวเลย อ้อ....แว๊บเข้าไปซื้อไอศครีมโคนของร้าน K.F.C มาทานในรถกันเท่านั้น แล้วก็ขับรถกลับ หลับสนิทเลย รุ่งเช้าต้องรีบตื่น เพื่อไปเก็บธาตุคุณตา ผมเลือกที่จะ "เก็บหมด" ไม่ใช่เลือกแค่ 32 ชิ้นเท่านั้น เพราะอีกต่อมา ต้องนำไปลอยอังคารที่จังหวัดฉะเชิงเทรา [หลังครบ 100 วันแล้ว] ผมมีโอกาสเลือกธาตุคุณตาหลายชิ้น แม้บางชิ้นจะยังร้อน และอุ่นๆอยู่ คุณตาใจดี ให้ "ฟัน" มาเก็บไว้ถึง 3 ซี่ แม้โกฏจะใหญ่มาก [เป็นโกฎโถเบญจรงค์] แต่ก็ไม่สามารถบรรจุได้ ต้องผลิกแผลงกันใหม่  เพราะทางผมเก็บครบทุกชิ้นส่วนจริงๆ หลังจากทำพิธีเสร็จ ก็พาคุณตากลับบ้าน พร้อมๆกับสึกพระด้วย  [ความจริงคงเป็นเณรมากกว่า] ทุกอย่างต่อจากนี้...คงเหลือแต่ความทรงจำ ความผูกพันที่มี หลับนิรันดร์นะครับคุณตาผู้น่ารักและใจดีของหลาน ขอตั้งจิตบริสุทธ์ ส่งคุณตาสู่สรวงสวรรค์ชั้นฟ้าด้วยเทอญ... รักและเคารพคุณตาครับ จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 11:53:51