ความคิดเห็นที่ 1 “ ตื่นได้แล้ว ยัยลูกขี้เซาจะสายอยู่แล้วยังไม่ลุกขึ้นอาบน้ำอีก ” แม่ขึ้นมาปลุกฉันที่เตียง ฉันขยับเปลือกตาขึ้นลงอย่างเหนื่อยล้า “ หนูยังไม่ตายเหรอ ” ฉัน ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความจริงที่ว่าฉันยังไม่ตายและไม่ได้ฝันไป ให้ตายเถอะเมื่อคืนนี้ฉันแอบคิดเล่นๆว่าถ้าฉันตายไปเรื่องราวมันคงจะจบ                “ ถ้าแกตายฉันจะคุยกับแกรู้เรื่องเหรอ ” แม่หันหลังไปสนใจหยากไย่ตรงหน้าต่างห้องฉันแทน                “ แม่ หนูควรทำไงดี ” ฉันถามออกไปทั้งๆที่นอนอยู่                “ เฮ้อ แม่เองก็ตอบแทนแกไม่ได้ แวนมันก็น่าเห็นใจใช่น้อยที่ไหนกัน สองปีที่ผ่านมามันก็ไม่เคยมีใครใหม่ ตอนที่เลิกกับแกก็เลิกกันเพราะความจำใจ ถ้าเราลองย้อนกลับไปแกเจ็บช้ำเท่าไหร่แวนก็เจ็บช้ำเท่านั้นล่ะ ” ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ                “ แล้วแบงค์ล่ะคะ ” ฉันถามอีกครั้ง                “ เด็ก คนนี้ยิ่งน่าสงสาร หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี่ทำให้เราได้รู้อะไรเยอะมากเลย เขาเป็นคนที่เปลี่ยนชีวิตแก แม่ไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้มานานแล้ว ถ้าไม่มีเด็กคนนั้นแม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแกจะรักใครได้เท่ากับนายแวนอีกรึ เปล่า ” แม่นั่งลงที่ปลายเตียงของฉันพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง ฉันมองตามสายตาของแม่                “ แล้วหนูควรจะทำอย่างไร ” ฉันถามอย่างเหม่อลอย                “ แม่ก็ตอบแทนแกไม่ได้หรอก เรื่องหัวใจตัวเองคนเป็นเจ้าของเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด ” เจ้าของเท่านั้นเหรอที่รู้ดีที่สุด ฉันไม่เห็นจะรู้สึกตามที่แม่พูดเลยสักนิด “ ความรักกับความสงสารแยกกันให้ออก แกเคยถามแม่ครั้งหนึ่งแล้ว นี่เป็นเวลาที่แกต้องคิดเองแล้วล่ะว่าจะตอบคำถามนั้นอย่างไร ” แม่ พูดเป็นปรัชญาทิ้งไว้แล้วก็ออกจากห้องของฉันไป ตอนนี้ฉันนึกไปถึงคำพูดของคุณยายหมอดู หนูจะเลือกใครก็ได้ใช่ไหมคะคุณยาย หนูจะไม่ผิดหวังแน่ใช่ไหมคะถ้าต้องเลือกคนใดคนหนึ่ง!!!                “ อ้าว พี่เพชรยังไม่ไปทำงานอีกเหรอ ” ฉันถามทันทีที่ก้าวเข้าห้องอาหารเพราะพี่เพชรยังนั่งจิบกาแฟอย่างใจเย็นอยู่เลย แต่พี่ชายฉันกลับย้อนถามฉันแทน                “ แล้วแกจะไปมหาลัยยังไง ”                “ แท็กซี่มั้งคะขี้เกียจขึ้นรถเมล์ ” ฉันบอกพร้อมทั้งยัดแซนด์วิซทูน่าเข้าปาก                “ เดี๋ยวพี่ไปส่ง ” ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อว่าพี่ชายฉันจะพูดประโยคนี้ออกมา สงสัยฉันจะแสดงออกมากเกินไปพี่ชายฉันเลยพาลหาเรื่องฉันแต่เช้า “ ทำไม ไปส่งไม่ได้หรือไง ” พี่ชายฉันหันมาถามอย่างเอาเรื่อง อะไรกันก็แค่สงสัยทำอย่างกับฉันไปทำอะไรให้นับวันยิ่งแปลกคน                “ ไหนบอกว่าไม่อยากไปมหาลัยมุกแล้วไง ” ฉันแค่ถามเฉยๆนะแต่พี่ชายฉันกลับหันมาทำหน้าดุ                “ ถามอะไรมากมาย บอกว่าจะไปส่งก็ไปส่ง ” เชอะ ไม่ถามก็ได้ อยากให้ไปส่งตายล่ะ!!!                “ พี่เพชรมองหาอะไร ” ฉันถามทันทีที่พี่เพชรจอดรถตั้งแต่มาถึงฉันก็เห็นพี่ชายฉันมองหาอะไรสักอย่าง                “ เปล่า แล้วเพื่อนแกหายไปไหนหมด ” พี่เพชรถามพลางค้นหาแว่นดำมาใส่ไว้                “ ไปเรียนสิ ถามทำไม ” ฉัน มองพี่ชายฉันอย่างกับตัวประหลาด อยู่ๆก็นึกจะทำอะไรที่ไม่อยากทำขึ้นมาซะเฉยๆ แถมยังเป็นคนพูดเองแท้ๆว่าจะไม่มามหาลัยนี่แล้วแท้ๆ แปลกจริงๆเลย “ พี่เพชรมีอะไรอีกรึเปล่า ถ้าไม่มีมุกไปเรียนแล้วนะ ” ฉันถามอย่างไม่ค่อยอยากจะไว้วางใจสักเท่าไหร่                “ ไม่มี ไปเรียนสิบอกเพื่อนๆให้ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ ” แล้วพี่ชายฉันก็ขับรถออกไปทันที วันนี้มาแปลก                “ มาสายอีกแล้วนะยะ ” ฉันถูกทักตั้งแต่ก้าวเข้าห้องก้าวแรก “ ดีนะที่อาจารย์ยังไม่มา ” แล้วฉันก็เดินไปนั่งข้างๆยัยพิม ยัยพิมก็หลบหน้าฉันนิดหนึ่งสงสัยจะเพราะเหตุการณ์ตั้งแต่วันนั้น จากคุณ : dexsil เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 19:58:02

ความคิดเห็นที่ 2 “ พิม ขอโทษนะ ” ฉันแอบกระซิบขอโทษอีกรอบ                “ บอกแล้วว่าฉันได้โกรธเธอ ” ยัยพิมกระซิบกลับ                “ นี่พวกแกคุยเรื่องอะไรกันยะ ซุบซิบๆกันอยู่ได้ ” ยัยกวางถามแล้วเราสองคนก็ส่ายหน้าโดยพร้อมเพียงกัน                “ ทำไมวันนี้มาสายล่ะมุก ” ยัยหวานถามฉันก็เลยกวักมือเรียกทุกคนเอาหัวมารวมกัน แล้วก็เล่าเหตุการณ์เมื่อวานให้ทุกคนฟัง                “ ศึกชิงนางจริงๆเลยนะนี่ ” ยัยพิมแซว                “ เลือกยากว่ะ ถ้าแบงค์จะเป็นคนไม่ดีสักหน่อยหรือว่าแฟนเก่าแกจะนอกใจแกจริงๆฉันจะไม่ลำบากใจอย่างนี้เลยนะ   ” ฉันและทุกๆคนก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของยัยกวาง                “ ฉัน คิดว่าถ้าแกรักแล้วล่ะก็ ต่อให้คนหนึ่งเป็นคนเลวและอีกคนหนึ่งเป็นคนดี แกก็อาจจะเลือกคนที่เลวนั่นก็ได้ เพราะมันเป็นเรื่องของหัวใจไม่ใช่ความถูกต้อง ” ยัยพิมพูดยัยนี่ก็พูดอย่างกับคนมีความรักถึงได้เข้าใจซะดีอย่างนั้น                “ แล้วแกจะทำยังไง ” น้ำหวานถามแล้วทุกคนก็มองหน้าฉันอย่างรอคอยคำตอบ                “ บอกตามตรงว่ายังไม่รู้ แต่ตอนนี้แบงค์ให้เวลาฉันในการตัดสินใจเราเลยจะไม่พบกันสักพักจนกว่าฉันจะตัดสินใจได้แล้วฉันจะเป็นติดต่อไปเอง ” ฉันบอกทุกคน                “ ใจกว้างจังนะ ” ยัยพิมว่า                “ เปล่าเลย ตอนนี้มันหมายความว่าการตัดสินใจทุกอย่างมันอยู่ที่ฉันต่างหาก ” แล้วทุกคนก็มองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ “ เขา บอกว่าเขาจะไม่มีวันทิ้งฉัน จนกว่าฉันจะทิ้งเขาไปก่อนอย่างไม่มีวันกลับมา มันหมายความว่าถ้าวันหนึ่งฉันมีใครที่รักและไม่ต้องการเขาแล้ว เขาก็จะถูกฉันทิ้งและไปจากฉันอัตโนมัติ เขาใจรึยัง ” แล้วยัยสามคนนั่นก็พยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง                “ ที่แกบอกว่าแกยังไม่ได้ตัดสินใจ แกก็ลองคิดดูสิว่าถ้าเกิดสองคนนั่นห้อยต่องแต่งอยู่ที่หน้าผา แกจะเลือกช่วยใคร ” ยัยหวานถามช่างเป็นคำถามที่ได้ยินมาบ่อยๆแต่พอมาเป็นตัวเองแล้วกลับตัดสินใจไม่ได้ยังไงยังงั้น “ ถ้าเป็นแกแกจะช่วยใคร ” ยัยหวานถามย้ำและคนอื่นก็มองหน้าฉันอย่างรอคอยคำตอบ ฉันใช้ความคิดอย่างหนัก                “ ฉันคิดไม่ออก ปวดหัว ” ฉันกุมขมับทำไมฉันต้องคิดมากอย่างนี้ด้วยนะ                “ อย่าใช้สมอง แต่ต้องใช้หัวใจตามทฤษฎี Korea Theory ” ยัยหวานพูด ใช้หัวใจอย่างนั้นเหรอ                “ ฉันคิดออกแล้ว ” แล้วฉันก็ลุกขึ้นยิ้มอย่างหมายมาด                “ คิดว่าอะไร!!! ” เพื่อนทั้งสามของฉันพูดขึ้นพร้อมกัน แต่ฉันไม่บอกหรอกจนกว่าฉันจะแน่ใจซะก่อน                “ จิตรกร!!! ” ฉันเรียกให้เขาหันมา เพื่อนๆทั้งกลุ่มของเขาหันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน ฉันยิ้มอย่างอายๆให้กับสายตาทุกคู่ที่จ้องมองมา                “ แวน อย่าไปนะ ” เขา กำลังจะเดินผละจากกลุ่มมาหาฉัน ผู้หญิงหน้าตาดีที่ฉันคิดว่าเป็นแฟนเขาในวันนั้นก็ดึงเสื้อช็อปเขาไว้ ฉันชักไม่แน่ใจซะแล้วสิว่าตัวเองกำลังทำร้ายผู้หญิงคนนี้รึเปล่า จากคุณ : dexsil เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 19:58:27

ความคิดเห็นที่ 3 “ มิ้งปล่อยเถอะ ” จิตรกรบอกผู้หญิงคนนั้น และเพื่อนๆของเขาก็มองฉันและเขาด้วยความลำบากใจ ฉันไม่น่าโผล่มาในสถานการณ์อย่างนี้เลย                “ แต่...มิ้งขอร้องล่ะ ถ้าแวนไปมิ้งจะร้องไห้จริงๆนะ ” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำตาคลอเบ้า แต่เขาก็ยังดึงมือเธอออกถึงจะทำด้วยอาการที่อ่อนโยนก็เถอะ                “ เราขอโทษ ” แล้วเขาก็เดินมาหาฉันทั้งๆที่ผู้หญิงคนนั้นหมุนตัวกลับไปพร้อมกับน้ำตา และเพื่อนๆของเขาก็ทำอะไรไม่ถูก                “ ดีใจจัง มุกอุตส่าห์มาหาเราถึงคณะ ” เขายิ้มให้ฉัน ฉันยังเห็นอยู่ว่าเพื่อนๆของเขาทำสีหน้าไม่พอใจฉันสักเท่าไหร่                “ จิตรกรเรียนเสร็จแล้วใช่ไหม เราไปเที่ยวกันหน่อยไหม ” เขามองหน้าฉันอย่างแปลกใจในสิ่งที่ฉันพูดกับเขา “ ก็ตอนที่เราคบกัน เราไม่เคยไปเที่ยวกันเลยสักครั้งนี่นา ” แล้วเขาก็ยิ้มให้ฉันอีกครั้ง                “ ได้สิ ไปที่ไหนกันล่ะ ” ฉันส่ายหน้าไม่บอก เอาไว้ให้เขาเซอร์ไพรต์เองดีกว่า(จริงๆแล้วเขาอาจจะไม่เซอร์ไพร์ตก็ได้)               “ ที่นี่อ่ะนะ ” ฉันพยักหน้ายิ้มๆ “ เธออยากกินชาบูเหรอ ” เขาถามฉันอย่างแปลกใจที่ฉันพาเขามาที่ห้าง และตรงมายังร้านอาหารบุฟเฟต์ชาบูแบบนี้ “ ใช่ ไปกันเถอะ ” แล้วฉันก็ลากแขนเขาเข้าไปในร้านทันที “ สงสัยเธอจะหิวมากเลยนะ แต่เธอกินเก่งตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา ” เขาว่ายิ้มๆพลางคีบซูชิหน้าสาหร่ายเข้าปาก “ ใช่ จิตรกรก็ยังความจำดีเหมือนเดิมเลยนะ ” ฉันว่า “ ไม่หรอก แต่ถ้าเป็นเรื่องของเธอฉันไม่เคยลืมเลยต่างหาก ” ตะเกียบ ที่คีบซูชิหน้ากุ้งของฉันแทบร่วง ฉันเงยขึ้นมองหน้าเขาก็ยิ้มและส่งอาหารเข้าปากของตัวเองต่อไป จำได้กับไม่เคยลืมนี่มันต่างกันรึเปล่านะแต่สำหรับฉันแล้วความรู้สึกดีมัน ต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเลยล่ะ “ อืม แล้วจิตรกรอยากทำอะไรอีกรึเปล่า ” ฉันถามเขาแต่เขาส่ายหน้ายิ้มๆ “ ไม่หรอก แค่ได้อยู่กับเธอฉันก็มีความสุขแล้ว ” ฉัน แทบจะหยุดหายใจเพราะคำพูดของเขา ความรู้สึกของฉันมันเปลี่ยนไปจากเดิมจริงๆ ฉันรู้สึกอึดอัดกับคำพูดของเขาอย่างประหลาดทั้งๆที่แต่ก่อนฉันชอบที่จะฟัง เขาพูดอะไรเลี่ยนๆแบบนี้ “ ไม่ได้หรอก วันนี้ฉันยังอยากดูหนังเพราะเรายังไม่เคยดูหนังกันสองคนเลยนะ แล้วก็ออกมากินไอศครีมกัน แล้วก็เดินซื้อของ ” ฉันสาธยายไปเรื่อยๆ “ เธอจะทำทุกอย่างในวันนี้เลยเหรอ ” เขา ว่ายิ้มๆ ฉันอยากจะตอบเขาเหลือเกินว่าใช่เพราะฉันไม่แน่ใจนักว่าเราจะมีโอกาสได้ทำแบบ นี้กันอีกรึเปล่า ในเมื่อฉันเลือกแล้ว ฉันเลือกแบงค์เพราะคนเดียวที่ฉันปล่อยให้ตายไปต่อหน้าต่อตาฉันไม่ได้เลย จริงๆก็คือเขา ถึงแม้ว่าฉันจะเศร้าไปตลอดชีวิตที่ไม่ดึงจิตรกรขึ้นมาก็เถอะ “ อืม ”  ฉันตอบพร้อมกับสนใจอาหารข้างหน้าต่อไปแล้วเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น “ ฮัลโหล มิ้ง...เรายังไม่สะดวกคุยถ้าไม่มีธุระอะไรแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ ” ฉันได้ยินเขารับโทรศัพท์เสียงเครียด ขนาดวางสายไปแล้วเขาก็ยังคงขมวดคิ้วอยู่ จื๊ดๆๆปาดีดาจื๊ดปาดีดาดา แล้วเสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้นทำเอาฉันสะดุ้ง ฉันรีบกดรับทันที “ ฮัลโหล ” ฉันกรอกเสียงลงไป “ ฉันรู้ว่าเธอกำลังอยู่กับแฟนเก่าของเธอนะ ” เสียงที่ตอบกลับมาเล่นเอาฉันตกใจยิ่งกว่าเดิม นายแบงค์โทรมาได้ไงแล้วรู้ได้ไงว่าฉันมากับจิตรกร “ นายรู้ได้ไง ” ฉันถามเบาๆ(เพราะมีสายตาของจิตรกรมองมาอยู่ตลอดเวลา) “ ฉัน ไม่ได้หูหนวกตาบอดนะ บอกตามตรงว่าฉันไม่ชอบแล้วก็โกรธมากๆด้วยที่คนที่เธอเดินด้วยไม่ใช่ฉัน แต่ฉันจะพยายามเข้าใจว่าเธอมีเหตุผลของเธอถึงแม้ว่าฉันจะต้องใช้ความพยายาม อย่างมากก็เถอะ ” ฉันแอบยิ้มให้กับคำพูดของเขา ฉันพอจะเดาได้เลยว่าตอนนี้เขาคงทำหน้าหงิกและคงนั่งไม่ติดอย่างแน่นอน                “ ขอบคุณนะ ” ฉันยิ้ม                “ เธอ พูดได้แค่นี้เหรอ จริงๆแล้วเธอควรจะพูดว่าเธอรักฉันมากกว่านะฉันเบื่อคำขอบคุณจากเธอแล้วล่ะ เรื่องสำคัญที่ฉันจะโทรมาบอกเธอก็คือ ถึงแม้ว่าฉันจะให้โอกาสเธอในการตัดสินใจแต่เธอก็ห้ามหักหลังฉันเด็ดขาด ห้ามให้เขาจูบด้วย ห้ามตกลงรับรักเขาแล้วก็ห้ามยิ้มให้เขาบ่อยจนเกินไป ” ฉันยิ้มให้กับประโยคเด็กๆของเขา เขานึกว่าฉันเป็นเด็กประถมหรือยังไงกัน “ และ สุดท้ายสำคัญที่สุด เธอต้องไม่ทิ้งฉันไปเพราะไม่งั้นฉันคงต้องตาย ฉันไม่ได้พูดเว่อร์ไปหรอกนะ ฉันคงอยู่ไม่ได้จริงๆถ้าเธอทิ้งฉันไป ” เขาพูดอย่างจริงจังทำเอาฉันพูดไม่ออกเลยทีเดียว “ เธอเข้าใจที่ฉันบอกรึเปล่า ”                “ อืม ” แล้วเขาก็บ่นอะไรซักอย่างก่อนจะวางสายไป                “ เด็กคนนั้นโทรมาเหรอ ” จิตรกร ถามฉัน ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆจริงๆแล้วฉันไม่ควรรับสายผู้ชายคนอื่นในขณะที่อยู่กับ ผู้ชายอีกคนเลย โดยเฉพาะในกรณีที่ผู้ชายทั้งสองคนเป็นคนที่ประกาศตัวว่ารักฉัน                “ อืม ” ฉัน บอกแต่ฉันก็แอบเห็นนะว่าตอนที่ฉันคุยโทรศัพท์กับแบงค์ จิตรกรก็สนใจกับเมสเสจที่ถูกส่งเข้ามาอยู่เรื่อยๆเหมือนกันคงจะเป็นของ ผู้หญิงที่ชื่อมิ้งคนนั้น                “ ไปกันเถอะ ” เขาชวนฉันหลังจากที่ทานข้าวเสร็จแล้ว “ เธอจะดูหนังก่อนรึว่าจะกินไอศครีมก่อน ” เขาถามอย่างใจดี                “ ดูหนังก่อนแล้วกันตอนนี้ฉันอิ่มมากๆเลย ” ฉัน บอกเขาและหลังจากนั้นไม่นานเราสองคนก็ได้ไปนั่งอยู่ในโรงหนังเพื่อดูหนังผี ที่น่ากลัวที่สุดในรอบปี ฉันแอบหัวเราะที่หนังเรื่องแรก(และอาจจะเป็นเรื่องสุดท้าย)ที่เราดูด้วยกัน ดันเป็นหนังผีซะงั้น                “ ดูเธอไม่กลัวเลยนะ ” เขาแอบกระซิบฉันในโรงหนัง                “ อืม ฉันชอบดูหนังผีนะแต่ฉันตลกมากกว่าผีบ้าอะไรจะหลอกแล้วหลอกอีกถ้าเป็นฉันนะ ฉันคงฆ่าให้ตายซะตั้งแต่แรก แต่หนังผีที่ดีมันอยู่ที่การผูกเรื่องต่างหากมันตื่นเต้นตรงนั้นล่ะ ” ฉันบอกเขา                “ อืม เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นจริงๆ ” เขายิ้มกับตัวเอง                “ ทำไมเหรอ มีใครที่คิดต่างจากฉันเหรอ ” ฉันถามเพราะเหมือนเขาจะกำลังนึกถึงใครบางคนอยู่                “ เปล่าหรอก แค่เพื่อนคนหนึ่งเขากลัวหนังผีมากแต่ก็ชอบชวนมาดูหนังผีทุกเรื่องเหมือนกัน ” อืม ฉันเห็นว่าเขาทำสีหน้าอ่อนโยนลงเมื่อถ่ายทอดมันออกมา สงสัยผู้หญิงคนนั้นต้องไม่ใช่เพื่อนแบบธรรมดาซะแล้ว แต่จิตรกรเองก็คงจะไม่รู้สึกตัวเองซะมากกว่า                “ เอาไว้คราวหน้าชวนเธอมาดูด้วยกันดีกว่า ” ฉันแกล้งว่าแล้วเขาก็ทำสีหน้าเครียดขึ้นทันที                “ อืม ” เขา ตอบและก็นั่งทำหน้าครุ่นคิดตลอดเวลาจนหนังจบ ฉันไม่รู้ว่าเขาดูหนังรู้เรื่องรึเปล่าก็เลยไม่กล้าชวนคุยเรื่องหนังอีกเลย จนออกจากโรงหนัง                “ ไปเดินดูของกันเถอะ ” ฉันชวนเพราะเห็นว่าจิตรกรทำหน้าเครียดตลอดเวลาโดยที่ตัวเขาเองไม่รู้ตัว อาจจะเป็นเพราะเมสเสจที่เข้าตลอดนั่นก็เป็นได้                เรา สองคนเดินดูเสื้อผ้าไปเรื่อยๆฉันสังเกตได้เลยว่าเขาไม่มีสมาธิเอามากๆ เอาแต่จ้องโทรศัพท์ด้วยท่าทางลังเลตลอดเวลา แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ฉันรู้สึกว่าในบางครั้งเรื่องนี้อาจจะไม่ ยากอย่างที่ฉันคิดก็ได้ จากคุณ : dexsil เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 19:58:42

ความคิดเห็นที่ 4 “ จิตรกรมีธุระอะไรรึเปล่า ” ฉันแกล้งถาม                “ เปล่าหรอก ” เขาตอบ                “ งั้นช่วยเราเลือกหน่อยสิว่าผ้าพันคอผืนไหนสวย เราจะซื้อให้เพื่อนเป็นของขวัญวันเกิดน่ะ ” ฉันขอความเห็นจากเขาเพราะไม่อยากให้เขากังวลจนเกินไป                “ เราดูไม่เป็นหรอกผืนไหนๆก็สวยด้วยกันทั้งนั้น ” เขา มองดูอย่างงงๆเพราะคงจะเลือกไม่ถูกจริงๆ แถมเมสเสจของเขายังเจ้ามาอีกฉบับ ฉันแอบยิ้มในใจสงสัยผู้หญิงคนนั้นจะรักเขาจริงๆเพราะถ้าเป็นฉันก็คงไม่ตาม จิกเขาขนาดนี้แน่ๆ ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนี้นี่แหละที่คู่ควรกับเขาเอามากๆเพราะเขาเป็นคนประเภท ไม่ใส่ใจคนอื่นแต่ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นคนที่สนใจคนอื่นเอามากๆ                “ อืม นั่นสินะ งั้นเอาผืนนี้แล้วกันค่ะ ” แล้วฉันก็ยื่นผืนสีม่วงให้พนักงานพร้อมด้วยเงิน “ ไปกันเถอะ ” ฉันบอกเขา                “ เราจะไปไหนกันต่อ ” เขาถามอย่างร้อนรน ฉันเห็นแล้วรู้ได้ทันทีว่าเขาคงอยากจะไปที่ไหนสักที่เต็มทนแล้ว                “ ฉันเริ่มอยากกินไอศครีมแล้วล่ะ ไปกินกันเถอะ ” เหมือนฉันกลั่นแกล้งเขายังไงยังงั้นเพราะสีหน้าของเขาดูไม่อยากจะไปเอามากๆเลย แต่ฉันก็ยังเดินนำเขาไป                “ จิตรกรมีอะไรจะบอกกับเรารึเปล่า ” ฉันถามเขาทันทีที่เราสั่งไอศครีมกันเสร็จเรียบร้อยแล้วเป็นผลให้เขามองหน้าฉันอย่างประหลาดใจ                “ ไม่มีนี่ ” เขาพูดแบบงงๆ                “ ไม่ต้องปิดบังหรอก นายกำลังมีปัญหาอยู่นี่ ” ฉันพูดยิ้มๆ                “ ถ้าเธอหมายถึงเรื่องมิ้งล่ะก็... ” ฉันคิดแล้วเชียวว่าต้องเป็นเรื่องผู้หญิงคนนี้ “ มันไม่มีเรื่องอะไรหรอก ” เขาบอกทั้งๆที่หน้าตาเขาไม่ได้แสดงอย่างนั้นเลย                “ ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วล่ะว่าเพราะความเป็นคนดีของนายก็เลยทำให้นายไม่เคยโกหกได้สักครั้งเดียว ” ฉันพูดยิ้มๆแต่เขากลับทำสีหน้าไม่แน่ใจ “ นายคงรักเธอมากเหมือนกัน ”                “ ไม่เลย ฉันไม่ได้รักมิ้งนะ ” เขาเถียงฉันทั้งๆที่ตัวเองยังไม่แน่ใจเท่าไหร่เลย                “ อย่าโกหกตัวเองเลยดีกว่าจิตรกร มันไม่มีประโยชน์หรอกฉันเองก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเราสองคนไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้แน่แล้ว ” ฉันพูดกับเขาอย่างจริงจัง                “ นั่นเป็นเพราะเธอคิดไปเองต่างหาก เพราะเธอหมั้นกับเด็กคนนั้น ” เขาพูดอย่างที่เขาคิด                “ ไม่ ใช่หรอกจิตรกร ถึงไม่มีเขาฉันก็ไม่ได้รู้สึกกับนายต่างไปจากตอนนี้เลย เราดูเหมือนเพื่อนกันมากกว่า ไม่ว่านายจะพยายามขนาดไหนฉันกลับรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเท่านั่น ” ฉันมองหน้าเขาและบอกอย่างจริงใจแต่เขากลับไม่ยอมรับความจริงสักที ทั้งๆที่แววตาเขาก็บอกถึงความลังเลอย่างเห็นได้ชัด                “ ทำไมเธอถึงพูดได้อย่างมั่นใจขนาดนั้นกันนะ ” เขาถามฉันด้วยสีหน้าเจ็บปวด                “ ก็ เพราะมันเป็นความจริงน่ะสิจิตรกร ก่อนหน้านี้ฉันไม่แน่ใจมากๆเลยว่าฉันยังรักนายอยู่หรือเปล่า แต่สิ่งที่ฉันมั่นใจมากๆเลยก็คือฉันรักแฟนฉัน ซึ่งไม่ว่าฉันจะรักนายรึเปล่าก็ตามฉันก็ยังรักเขาที่สุดอยู่ดี ไม่ว่าจะยังไงฉันก็คงคบกับใครไม่ได้นอกจากแบงค์ ” ฉันบอกไปตามตรงซึ่งมันก็เป็นการทำร้ายจิตใจคนฟังไม่น้อยเลยทีเดียว แต่มันก็ยังดีที่ถึงแม้ว่าเขาจะเจ็บหนักแต่เขาก็จะเจ็บไม่นาน                “ แปลว่าไม่ว่ายังไงเราก็คงไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมกันได้แล้วใช่ไหม ” เขาถามเสียงเบา                “ ใช่ แล้ว ถึงแม้ว่ากุ๊กไก่จะอยากให้เรากลับมาคบกันเพื่อลบล้างความผิดข้างในจิตใจของ กุ๊กไก่ แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว ฉันเปลี่ยนไปแล้วนายเองก็เปลี่ยนไป นายอย่าเอาความรู้สึกผิดนั่นมาทำให้ชีวิตของนายขาดโอกาสดีๆเลยจิตรกร ผู้หญิงคนนั้นเองก็ดูจะรักนายมาก มากซะจนฉันรู้สึกดีใจแทนนายด้วยซ้ำที่มีคนที่รักนายมากขนาดนี้ แม้แต่ตัวฉันเองก็คงไม่ได้รักนายมากขนาดนั้นตั้งแต่แรก ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ปล่อยให้นายจากไปทั้งๆที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย ” ฉันอธิบายกับเขาและเขาเองก็เริ่มที่จะเข้าใจอะไรมากขึ้นแล้ว                “ ใน เมื่อเธอพูดถึงขนาดนี้ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะตอแยเธอต่อไปให้ได้อะไรขึ้นมาอีก ขอโทษด้วยแล้วกันที่ทำเธอลำบากใจ ฉันเองก็น่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอคงไม่มีทางกลับมารักฉันได้หรอก ในเมื่อผู้ชายที่เธอรักรักเธอซะขนาดนั้น ตอนแรกฉันเองยังคิดอยู่เลยว่าเธอเองคงไม่มีทางที่จะรักใครได้นอกจากฉัน แต่ฉันคิดผิดไปจริงๆ ฝากขอโทษเด็กนั่นด้วยแล้วกัน ” เขายิ้มให้ฉันอย่างเหนื่อยล้า ตอนนี้เขาคงปล่อยวางทุกอย่างแล้วสักวันเขาคงจะรู้เองว่ารักแท้ไม่ได้มีครั้งเดียว                “ เราสองคนจะยังเป็นเพื่อนรักกันต่อไปได้ใช่ไหม ” ฉันถามเขาอย่างไม่แน่ใจ                “ ฉัน ก็อยากจะทำตัวเป็นพระรองแสนเท่ที่พูดว่า ถ้าไม่เป็นคนรักก็ไม่ขอเป็นเพื่อนหรอกนะแต่กับเธอฉันคิดว่าเป็นเพื่อนกันก็ ไม่เลวเหมือนกัน ” เขาทำท่าเหมือนพูดอย่างเสียไม่ได้แต่แค่นี้ฉันเองก็ดีใจมากพอแล้ว เราสองคนมองหน้ากันและยิ้มให้กันอย่างเข้าใจ  ใน ตอนนี้ฉันได้เพื่อนคืนมาอีกคนแล้วฉันกลายเป็นคนไม่มีปมแล้วเหรอเนี่ย ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้นอย่างมากจะเหลือก็แต่ฉันต้องจัดการเรื่องสำคัญของหัวใจ ฉันเรื่องสุดท้าย ป่านนี้นายคงงอนฉันจนไม่เป็นอันทำงานทำการซะแล้วสินะ นายแบงค์!!! จากคุณ : dexsil เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 52 19:58:58

ความคิดเห็นที่ 5 เย้! ไปหาแบงค์เลย เร็ว จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 52 01:30:35