ความคิดเห็นที่ 1   ฉันกับวินรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยแรกเกิดก็ว่าได้มั้ง เพราะเราเป็นเพื่อนบ้านที่อยู่ติดกัน วินเกิดก่อนฉันประมาณสองเดือน ดังนั้นเราก็เลยเติบโตมาด้วยกัน เล่นด้วยกัน เข้า โรงเรียนเดียวกันตั้งแต่อนุบาลจนถึงจบ ม. ปลาย ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนถูกเพื่อน ๆ ล้อว่าเป็นคู่รักปาท่องโก๋ ฉันโมโหจนเลิกโมโหไปแล้ว วินก็คือวิน ฉันก็คือฉัน เราไม่ได้เป็นคู่รักกันซะหน่อย เราแค่เติบโตมาด้วยกันมาตลอด เหมือนเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกันต่างหาก และวินเองก็คงจะคิดเหมือนกันกับฉัน วินเป็นคนฉลาดและแข็งแรงมากมาตั้งแต่เด็ก เขาอ่านหนังสือพิมพ์ให้พ่อของเขาฟัง ตั้งแต่สามขวบ เรียนเก่งได้ 4.00 ตลอด แถมเล่นกีฬาก็เก่ง เมื่อใดที่มีกีฬาสีของ โรงเรียน เมื่อนั้นเขาจะกวาดเหรียญทองมาห้อยเต็มคออยู่เสมอ ๆ ยิ่งพอขึ้น ม. ต้น เขา ได้เป็นนักกีฬาของนักกีฬาของโรงเรียน ไปแข่งกีฬานักเรียนนักศึกษาระดับประเทศก็ ชนะได้เหรียญทองมามามาย แถมสร้างสถิติประเทศไว้อีกต่างหาก ไม่รู้ว่าตอนนี้มีคน มาลบสถิติที่เขาทำไว้ได้รึยัง พอขึ้น ม . ปลายมา เขาก็เริ่มรามือจากกีฬา มุ่งหน้าไปทางวิชาการแทน ก็เขาเรียนเก่ง นี่ อาจารย์ก็เลยจับให้เขามาตอบปัญหาทางวิชาการ และเขาก็ไม่ทำให้ผิดหวัง พาทีม ชนะเลิศระดับประเทศ และยังเคยได้ที่สองจากการแข่งขันโต้วาทีระดับประเทศอีก ใคร ๆ ก็ว่าเขาเป็นเด็กอัจฉริยะ แต่ถึงใคร ๆ จะว่าเขาเป็นอัจฉริยะก็เถอะ ฉันก็ไม่เห็นเขาจะอัจฉริยะตรงไหน เวลา เล่นนั่งเล่นเกมกันทีไร เขาก็แพ้ฉันแทบทุกที แถมยังไม่เคยยอมรับความพ่ายแพ้ มาขอ แข่งอีกที แข่งอีกทีอยู่นั่นล่ะ แล้วพอชนะได้แค่ทีเดียวก็เลิกเล่น แถมเยาะเย้ยที่ฉันแพ้ เขาอีกต่างหาก น่าโมโหที่สุด นอกจากนี้ เขายังขี้ลืมเป็นที่หนึ่ง ในวันเกิดเขาแท้ ๆ พวกเราทั้งสองครอบครัวแอบจัด งานเซอร์ไพร้ส์วันเกิดให้เขา เราปิดไฟทั้งสองบ้านรอจนเขากลับมาจากข้างนอกและ พอเขาเข้ามา เราก็ร้องเพลง Happy Birthday พร้อมกับยืนเค้กที่จุดเทียนสิบเจ็ดเล่มไป ให้เขาเป่า แต่เขากลับทำหน้าตาเหรอหรา " วันนี้วันเกิดใครเหรอ ?!? " ฉันขำจนหัวเราะคิก ๆ ขึ้นมา ยิ่งคิดย้อนไปเท่าไร ก็ยิ่งมีเรื่องชวนขำให้มากขึ้นเท่านั้น อย่างตอนที่เขามัวแต่เดินคุยกับฉัน ไม่ยอมดูทาง จนไปเดินชนกับต้นไม้ข้างทางเข้า โครมเบ้อเร่อ แล้วไหนจะตอนที่ไปกินสเต๊กเนื้อกัน เขาบีบซอสแรงมากเกินไปจนมัน ทะลักออกมาเปรอะเสื้อของเขา แต่ตอนนี้โต๊ะนักเรียนของเขาว่างเปล่า ฉันกำลังเรียนจบ ม. ปลายเพียงลำพังคนเดียว รู้สึกว่าหัวใจของฉันจะมีรูโหว่ขึ้นมา จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 52 16:09:38

ความคิดเห็นที่ 2 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 52 16:36:54

ความคิดเห็นที่ 3 ^__^... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 52 16:52:34

ความคิดเห็นที่ 4   " เป็นไง ได้ยินชัดไหม " " อื้ม ชัดดี สบายดีไหมล่ะ ? " " สบายดี ๆ ช่วงนี้ฝึกหนักมากเลย ต้องขับ VTS ซ้อมรบทุกวัน แต่เนี่ยรู้ไหมว่า วินทำ คะแนนได้อันดับท็อปของทีมเลยนะ " " แล้ววินอยู่ทีมไหนล่ะ ? " " ทีม Pegasus หัวหมู่ทะลวงฟัน Kick canis's ass, Strongest Pegasus GO ! GO ! Pegasus " เรไรทำหน้าเบ้ขณะฟังเสียงที่จะเรียกว่าแหกปากมากกว่าร้องเพลงของวิน " พอเหอะ ชักสงสารวินแล้วล่ะ ไร้พรสวรรค์สิ้นดี " " ออกจะเพราะ ! เพลงประจำทีมเชียวนะเนี่ย " " งั้นเหรอ " ทั้งสองคนเงียบ ไม่พูดกันต่ออีก  ดูเหมือนคลื่นอารมณ์ที่ปั่นป่วนเคลื่อนที่มาโถมทับ คำพูดของคนทั้งสองไม่ให้เอื้อนเอ่ยออกมา เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ในที่สุดวินก็เอ่ยขึ้นมา " พรุ่งนี้วินจะติดยศร้อยตรี เสร็จแล้วเวลา 17:00 London ก็จะมีงานเต้นรำเลี้ยงฉลอง ประดับยศ เรไรอยากมาเต้นรำบนนี้ไหมล่ะ " " ไม่เอาล่ะ เดี๋ยววินก็เหยียบขาเรไรอีก " " แฮ่ะ ๆ นั่นสินะ " ความเงียบกลับเข้ามาอีกครั้ง " มันมะรืน เขาจะทำการเปิด Tannhauser Gate แล้วก็ Warp ไปที่แนวป้องกันที่ Epsilon eridani e " " แล้วมันห่างจากโลกเท่าไรล่ะ ? " " ประมาณ 10.5 ปีแสง " " งั้นเหรอ พอวินไปถึง Epsilon eridani เรไรก็ก็จะอายุ 27 แต่วินยัง 17 อยู่ ใช่ไม๊ ? " " ใช่ " " เวลาหายไปเป็นสิบปีเลยเนอะ " ไม่มีเสียงตอบจากเด็กหนุ่ม " น่าเบื่อ Time Dilation จัง " " อืม " " ยังงี้เรไรก็ต้องโตเป็นผู้ใหญ่และแก่ไปเรื่อย ๆ แค่คนเดียวสิ " " อืม " " ไม่แฟร์เลยเนอะ " " อืม " ริมฝีปากของทั้งคู่สั่นเกินกว่าจะพูดได้ ความเงียบจึงห่อคลุมทั้งสอง นัยคล้ายจะ ปลอบประโลมจิตและวิญญาณของคนทั้งสอง " ขอให้ปลอดภัยนะ " " ขอบใจ " เสียงของทั้งสองคนสั่นเครือ สองวันต่อมา กองเรือรบอวกาศ Osiris ก็มุ่งหน้าไปสู่แนวป้องกันทางยุทธศาสตร์ ระหว่างดวงดาวที่ Epsilon eridani e จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 52 17:19:55

ความคิดเห็นที่ 5   " ตอนนี้ทางโฆษกของ UNSF ( United Nation Spacy Force )ได้แถลงการออกมา ยืนยันผลการรบที่ Epsilon eridani e อย่างเป็นทางการแล้วนะครับว่า กองเรือรบอวกาศ Osiris ได้รับชัยชนะและขับไล่กองเรือรบอวกาศของชาว Canisian ให้พ้นแนว ยุทธศาสตร์ที่ 1 ไปได้สำเร็จ ซึ่งจากความสำเร็จนี้ทาง UNSF จะทำการส่งกองเรือรบ อวกาศ Valkyrie เพื่อเสริมกำลัง ณ แนวยุทธศาสตร์ที่ 1 อีก กำหนดการออกเดินทาง จะเป็นวันที่ .... " " ปิดทีวี " ทันทีที่สิ้นเสียงสั่ง ภาพของผู้ประกาศข่าวชายก็หายไปจากหน้าจอโทรทัศน์ก่อนที่เขา จะเสนอข่าวจบ " ปิดไฟทั้งหมด " เรไรสั่งให้ AI ประจำบ้านทำการปิดไฟทุกดวงในบ้าน พอไฟดับลง เธอก็กระชับผ้าพัน คอ รัดถุงมือกันหนาวให้แน่น แต่ก็ไม่เป็นผล ถุงมือยังคงหลวมโพลกเพลกเพราะมี ขนาดใหญ่เกินกว่าฝ่ามือของเธอ เธอหอบเอากล้องดูดาวสีขาวมอซอขึ้นมาแนบอก ก่อนจะเดินไปกลางทุ่งโล่งที่อยู่ไกล เรือนพักออกไป พอหาทำเลที่ตั้งขากล้องได้เรียบร้อยแล้ว เธอจัดแจงกล้องให้ส่องไปที่กลุ่มดาว Eridanus แล้งจึงปรับโฟกัสไปที่ดาว Epsilon eridani แต่ก็หมุนปุ่มโฟกัสได้ไม่ถนัดนัก เพราะถุงมือเทอะทะเกินไป To คุณเรไร เลขลักขณากุล Thailand นี่คือข้อความที่ปรากฏบนหลังของถุงมืออันนั้น จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 52 19:42:21

ความคิดเห็นที่ 6 สงคราม .. ชั่วนิรันดร์ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 52 21:17:26

ความคิดเห็นที่ 7 เศร้าอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 52 23:30:23

ความคิดเห็นที่ 8   " คุณเรไร เลขลักขณากุล ใช่ไหมครับ ? " " ค๊ะ ? " " ผม พันตรีสมิธ กอร์ดอน สังกัด กองเรือรบอวกาศ Valkyrie จาก UNSF นำสิ่งนี้มา มอบให้กับคุณครับ " นายทหารที่แต่งกายเต็มยศในชุดสีขาวยืนอยู่หน้าบ้านของเรไรสองคน นายทหารผู้ซึ่ง ไม่ได้เป็นแนะนำตัวเองยื่นกล่องโละใบหนึ่งให้ เธอยื่นมือออกมารับอย่างงง ๆ " ผมจะขอชี้แจงเพื่อให้คุณมีความเข้าใจที่ถูกต้อง ดังนั้นขอให้คุณใจฟังให้ดีนะครับ " พันตรีกอร์ดอนวรรคไปครู่หนึ่งเพื่อให้เรไรปรับความรู้สึกเสียก่อนแล้วจึงค่อยพูดต่อ " ดังที่คุณรู้ในประวัติศาสตร์อยู่แล้วว่า เมื่อปี ค.ศ. 2133 อาณานิคมที่ดวงจันทร์ไททัน ถูกโจมตีและโดนทำลายไปมากกว่า 80 % โดยยานลาดตระเวนระหว่างดวงดาวของ ชาว Canisian แต่ในที่สุด เราก็เอาชนะมาได้ ดังนั้นเมื่อปี ค.ศ. 2147 UNSF จึงได้ส่ง กองเรือรบอวกาศ Osiris ไปที่ Epsilon eridani e เพื่อวางกำลังสร้างแนวป้องกันการ รุกรานของชาว Canisian  " พันตรีกอร์ดอนหยุดไปนิดหนึ่งก่อนเล่าต่อ " หลังจากที่กองเรือรบอวกาศ Osiris ได้เดินทางไปถึงแล้ว สองเดือนต่อมาก็กองเรือ รบอวกาศของชาว Canisian ก็เดินทางมาถึงเช่นกัน สงครามจึงได้เริ่มต้นขึ้นและผล สุดท้าย เราก็ได้รับชัยชนะ สามารถทำลายกองเรือรบของฝ่ายศัตรูได้เกือบทั้งหมด  แต่ ทว่าต้องแลกกับกำลังรบถึง 67 % ของเรา ยานธง Osiris ถูกโจมตีเสียหายอย่างหนัก จนไม่สามารถเปิด Tannhauser Gate เพื่อเดินทางกลับมาที่โลกได้ " สีหน้าของเรไรเริ่มซีดลงเรื่อย ๆ แต่พันตรีกอร์ดอนยังไม่หยุดพูด " ดังนั้นยานธง Osiris จึงได้บรรจุบันทึกการรบ เอกสารต่าง ๆ ข่าวคราวและจดหมาย ที่เหล่าทหารต้องการส่งกลับมาที่โลก ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ทุกอย่างลงในกล่องดำ อวกาศ แล้วจึงเปิด Tannhauser Gate ขนาดเล็กที่มีความเสถียรต่ำ เพื่อส่งกล่องดำกลับ มายังโลก ซึ่งเราเพิ่งเก็บกู้ได้เมื่อห้าเดือนก่อนนี้เอง " " มะ หมายความว่าไงคะ " เสียงของเรไรเริ่มขาดห้วง ตาเริ่มคลอเบ้าตา พันตรีกอร์ดอนจ้องมองเรไร เขาเริ่มเห็นใจเธอ แต่ก็ต้องพูดต่อ " Osiris ไม่สามารถกลับมาที่โลกได้อีกแล้ว " " ละ ละ แล้ววินล่ะ " " วิน ? คุณหมายถึง ร้อยโทวรินทร์ เพชรพงศธร ใช่ไหม ? " " ชะ ใช่ เขา ... เขา ... " " เขายังมีชีวิตอยู่ครับ และก็ได้ส่งจดหมายซึ่งอยู่ในกล่องใบนี้มาให้คุณ " น้ำตาไหลอาบแก้มก่อนจะหยดไปลงบนกล่องเหล็กใบนั้น จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 00:48:56

ความคิดเห็นที่ 9   10.5 ปีแสง 99,338,400,000,000 กิโลเมตร ระยะทางไกลเพียงพอที่จะเรียกว่า นิรันดร์ ตอนนี้ฉันกำลังจ้องมองภาพเหตุการณ์เมื่อ 10.5 ปีก่อนของดาว Epsilon eridani อยู่ ภาพที่ปรากฏก็เป็นแค่ดาวฤกษ์สีส้มที่ส่องสว่างแค่นั้น ไม่สามารถมองเห็นกองเรือรบ อวกาศ Osiris ได้เลย ฉันละสายตาจากช่องมองภาพ ลมหายใจสีขาวจางหายไปในความมืด ฉันกอดอกแน่น ค่ำคืนในฤดูหนาวช่างเย็นยะเยือกเสียเหลือเกิน Sirius A ยังคงเปล่งประกายอยู่บนท้องฟ้าเหมือนวันนั้น แต่ท้องฟ้าในวันนี้ไม่มี Osiris ให้เห็นอีกแล้ว และฉันไม่มีทางรู้เลยว่าตอนนี้ Osiris อยู่ ที่ไหน หรือว่า Oisris ยังคงอยู่รึไม่ ฉันไม่รู้ วินอยู่ที่นี่ ฉันอ่านข้อความที่เขียนอยู่บนฝ่ามือของถุงมือกันหนาว ไม่ใช่สิ มันเป็นถุงมือของ นักบิน VTS ที่อยู่ในกล่องโลหะใบนั้นต่างหาก แต่คืนนี้มันหนาวมากก็เลยใส่ออกมา ดูดาว ฉันหลับตาลง ในความมืดมิด ภาพของวินวิ่งสุดกำลังมายังห้องส่งกล่องดำอวกาศ เขาอัดจดหมาย Hologram ไม่ทัน คงเป็นเพราะอะไรสักอย่าง วินหันรีหันขวางไม่รู้จะ ทำยังไงดีกล่องดำกำลังจะถูกส่งกลับมาที่โลกแล้ว ใครบางคนยื่นปากกาให้เขา บอก ให้เขียนจดหมายแทน เขาไม่เขียนลงในกระดาษ แต่กลับเขียนลงไปบนถุงมือแล้วถอด ถุงมือส่งเข้าไปบรรจุในกล่องดำแทน และกล่องดำใบนั้นก็ใช้เวลา 10.5 ปี เพื่อส่งจดหมายของเขามาให้ฉัน ฉันลืมตาขึ้น แหงนมองท้องฟ้า ดวงดาวสุกสกาวสว่างเต็มท้องฟ้า ยกมือขึ้นมาหมายจะ คว้า Epsilon eridani มาไว้ในกำมือและฉันเห็นข้อความบนหลังมือของถุงมือกันหนาว จดหมายที่วินเขียนมาสั้นมาก แต่ก็มีความหมายต่อฉันมาก เขาเขียนบอกเพียงเพื่อให้ ฉันรู้ว่าเขาอยู่ที่นั่น เมื่อฉันรู้ว่าเขายังคงอยู่ที่นั่น จิตใจของฉันก็พร้อมที่จะโบยบินข้ามผ่านระยะทาง 10.5 ปีแสง ข้ามผ่านระยะทาง 99,338,400,000,000 กิโลเมตร ข้ามผ่านความนิรันดร์เพื่อไป หาเขา เพราะฉันรู้ที่หมายที่จิตใจของฉันจะโบยบินไปหา จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 08:04:48

ความคิดเห็นที่ 10   งานเขียนนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่อง " Hoshi no koe " ของคุณมาโคโตะ ชินไค จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 08:07:31

ความคิดเห็นที่ 11 อย่าลืมหา forever war อ่านนะครับ เป็น science fiction ระดับ master piece ... รับรางวัลตรึม อ่านแล้วเศร้าดี จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 08:24:27