ความคิดเห็นที่ 1   ชายหนุ่มเอื้อมรับกระดาษแผ่นนั้นมาพลิกอีกด้านหนึ่ง แล้วยื่นคืนกลับให้ “อีกหน้าหนึ่ง ลากเส้นไป เอาเส้นคลื่นแรงๆ แบบหน้าแรกอีกก็ได้” “โอ๊ย พอแล้วมั้ง ขี้เกียจลากอะ ไม่ใช่เด็กแล้วนะ วาดๆ ไปเลยไม่ได้หรือไง หนูอยากวาดรูปแล้วน่ะ นะ นะ วาดรูปเลยเหอะ” หล่อนเงยหน้ามาทำเสียงอ้อน ซึ่งนี่ก็เป็นอีกสิ่งแปลกใหม่ในตัวหล่อนที่เขาเพิ่งเคยเจอ ไม่น่าเชื่อเลยว่า ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากับผู้หญิงที่มักมีถ้อยคำเผ็ดร้อน กิริยาก้าวร้าวรุนแรงจะเป็นคนเดียวกัน ถ้าให้เขาเดา น่าจะเป็นเพราะความรัก ความเอาใจใส่ของวรพลนั่นเองที่ช่วยหลอมหล่อนให้มีเหลี่ยมมุมที่ละมุนเช่นนี้   “ไม่ได้ครับ นี่เป็นบทเรียนของพี่ มันต้องเป็นไปตามลำดับ คุณจะลัดขั้นตอนได้ยังไง เชิญฮะ” เขาทำเสียงเข้มและหน้าดุ นักเรียนจึงจำต้องทำตามคำสั่งทั้งที่หน้างอ พร้อมเสียงบ่นงึมงำตลอดเวลา แต่สักครู่ เสียงบ่นก็เงียบหาย ดรณ์มองมือน้อยนั้นด้วยความพอใจ ก่อนจะเหลือบขึ้นไปมองใบหน้าที่บัดนี้เขาเห็นเพียงขนตาที่นานๆ จะกะพริบที อันแสดงว่าเจ้าตัวกำลังจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า มองปลายจมูกที่มีเหงื่อเม็ดเล็กๆ เกาะอยู่ มองริมฝีปากสีชมพูที่เม้มน้อยๆ อย่างตั้งใจด้วยความรู้สึกที่อ่อนโยน จู่ๆ คนตรงหน้าก็เงยหน้าขึ้น ทำเอาเขาปรับสีหน้าแทบไม่ทันทีเดียว “ตอนบำบัดยายทราย พี่ก็ให้แกทำแบบนี้เหรอ” “เปล่าฮะ ของน้องทรายพี่ให้วาดรูปออกมาเลย เพราะอยากดูความคิดความฝันของแก แล้วพี่ก็พบว่า จริงๆ แล้ว แกปรารถนาสังคมภายนอก เพียงแต่พยายามกดมันไว้ แล้วพี่ถึงเริ่มบำบัดแกด้วยการเคลื่อนไหว...ต่อด้วยการปั้น ส่วนของคุณพี่ให้คุณลากเส้นเพื่อดูความรู้สึกของคุณก่อนน่ะ...เอ่อ พี่อยากให้คุณใช้สมาธิกับกระดาษตรงหน้ามากกว่านะ คุณนวล” “แหม ถามแค่นี้ ทำบ่น อ้ะ นี่เสร็จแล้ว” หล่อนยื่นผลงานมาให้ ดรณ์รับมาพิจารณาแล้วก็พบว่า คราวนี้เส้นคลื่นนั้นดูเป็นระเบียบและเรียบร้อยขึ้นมาก ชายหนุ่มยิ้มพอใจ ก่อนจะหันไปหยิบกระดาษแข็งแผ่นหนึ่งออกมา     “ต่อไป เราจะใช้สีคุยกัน...” “อะไรนะ ใครคุยอะไรกับใครนะ” ทอนวลเงยหน้ามองเขางงๆ...อีกครั้ง...ดูเหมือนบทเรียนของเขาจะทำให้หล่อนแปลกใจได้ตลอด “ให้คุณใช้สี คุย กัน” เขาเน้นแต่ละคำชัดเจน พลางเอี้ยวตัวไปหยิบพู่กันขนาดใหญ่ขึ้นมาจุ่มน้ำ สะบัดน้ำออกเล็กน้อย แล้วระบายลงบนกระดาษจนกระดาษใบนั้นชุ่มน้ำ เรียบร้อยแล้วก็เลื่อนมาตรงหน้าหล่อน ก่อนจะหันไปหยิบจานสีและกล่องสีน้ำมาเปิดออก “ตอนนี้คุณรู้สึกอยากหยิบสีไหนลงไประบายในกระดาษก็หยิบได้เลย” “ทฤษฎีอะไรเนี่ย มั่วหรือเปล่า หนูเคยเรียนมานะ วิชาศิลปะน่ะ อาจารย์จะต้องให้เรียนทฤษฎีสีก่อน แล้วก็วาดรูป แล้วก็ลงสี มันต้องเป็นไปตามเสต็ปท์แบบนั้นไม่ใช่เหรอ” “ก็ในเมื่อเรียนมาแล้ว แล้วคุณจะเรียนทำไมอีก” ดรณ์พูดกลั้วหัวเราะ “นั่นมันศิลปะพื้นฐาน สำหรับสอนเด็กที่เพิ่งหัดเรียนรู้แล้วคุณ แต่คุณผ่านขั้นตอนนั้นมาแล้ว เอ้า ว่าไง คุณรู้สึกอยากใช้สีไหนบ้างเหรอ ไม่ต้องบอกพี่นะ เลือกได้ตามสบาย”   ทอนวลกวาดตามองสีตรงหน้ารอบหนึ่งแล้วก็ตัดสินใจหยิบสีแดงขึ้นมา จัดการบีบลงในจานสี โดยมีดรณ์ช่วยผสมน้ำให้ ทอนวลใช้พู่กันจุ่มแล้วระบายปราดๆ ลงด้านบนของกระดาษ ปากก็ว่า “ต่อไป สีดำค่ะ” “หยิบเองฮะ” คนเป็นครูสั่งเสียงเข้ม นักเรียนสาวสวยทำหน้ามุ่ย แต่ก็ยอมทำตามโดยดี คราวนี้ดรณ์ไม่ได้ช่วยอะไร ปล่อยให้หล่อนทำเองทุกขั้นตอน   “หนูรู้มาว่า สีแต่ละสี มีความหมายในตัวใช่มั้ยคะ” หล่อนถามขณะที่มือก็ยังคงระบายสีอย่างแข็งขัน “ครับผม แต่คุณนวลไม่ต้องไปกังวลถึงความหมายของมันนะฮะ คุณแค่เลือกตามความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น” ชายหนุ่มเน้นย้ำอีกครั้ง “ค่ะ” หล่อนผงกศีรษะหงึกๆ ทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ ดรณ์อมยิ้มด้วยความพอใจ เมื่อเห็นว่านักเรียนของเขาดูตั้งอกตั้งใจและเพลิดเพลินกับงานตรงหน้าจริงๆ จังๆ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 15:32:18

ความคิดเห็นที่ 2   ชายหนุ่มตั้งท่าจะอธิบายถึงเหตุผลที่เขาให้หล่อนลากเส้นเป็นคลื่นจนมาถึงการระบายสีบนกระดาษที่เปียกว่าเป็นการปรับอารมณ์อันแข็งกร้าวของหล่อนให้อ่อนลงอีกทางหนึ่ง ผ่านวัสดุที่อ่อนและลื่นไหล แต่ก็ต้องสะดุ้งขึ้นเสียก่อนเมื่อรู้สึกเย็นวาบที่แก้มข้างหนึ่ง เงยหน้าไปมองก็เห็นหล่อนลุกออกจากเก้าอี้ไปยืนอยู่ไม่ห่างพร้อมส่งรอยยิ้มสนุกมาให้   “คุณนวลทำอะไรน่ะ” เขามองพู่กันในมือหล่อนแล้วก็แตะแก้มตัวเองโดยอัตโนมัติ “อ้าว ก็ใช้สีคุยกับพี่ไง เมื่อกี้ หนูใช้สีคุยกันไปแล้ว ก็อยากคุยกับพี่บ้างสิ” แล้วหล่อนก็ยื่นมือมาหมายที่แก้มอีกข้างของเขา ดรณ์รีบเบี่ยงหน้าหนีพร้อมลุกขึ้นเช่นกัน   “มันเลอะนะ คุณ อยากคุยอะไรก็คุยผ่านกระดาษสิ” “ฮื่อ คุยผ่านกระดาษเข้าใจช้า เข้าใจยากด้วย สู้คุยผ่านแก้มไม่ได้” หล่อนหัวเราะคิกพลางก้มลงเพื่อใช้มือนุ่มๆ ข้างหนึ่งรั้งแก้มเขาไว้ และดรณ์ก็ชะงักตัวแข็งทำอะไรไม่ถูกตอนนั้นเอง “คุณนวล...ปละ ปล่อยพี่”   “นี่ คุยกันนะ คุยกัน” หล่อนบรรจงแต้มสีลงบนแก้มเขาเบามือ ดวงตาเป็นประกายระยับด้วยความสนุกที่ได้แกล้งเขา ดรณ์เงียบ หากแต่ค่อยๆ เอื้อมมือยาวๆ ไปหยิบพู่กันอีกใบขึ้นมา และจุ่มสีแบบสะเปะสะปะ ก่อนจะหันมาตวัดปลายพู่กันผ่านหน้าหล่อนด้วยความรวดเร็ว “อั๊ย” ทอนวลกรีดร้องพลางดีดตัวออกห่าง แล้วหมุนตัววิ่งออกจากห้องด้วยความกลัวจะโดนเอาคืน แต่ดรณ์ก็ตามมาตะครุบไว้ได้ทันตอนที่หล่อนกำลังเปิดประตูห้องพอดี “คุยกันนะ คุยกัน” ดรณ์เลียนแบบคำพูดหล่อนด้วยเสียงหัวเราะ “พี่ก็มีเรื่องอยากคุยกับคุณนวลเยอะแยะเลย” “ปล่อยนะ ไม่เอ๊า มันเลอะนะ ปล่อยได้แล้ว ปล๊อย” “อะไรเล่า ยังคุยกันไม่เสร็จเลย อย่าดิ้นซี่” “พอได้แล้ว เดี๋ยวหน้าสกปรกนะ พี่ดรณ์...” แต่มันไร้ผล คนตัวใหญ่กว่า แรงเยอะกว่า ใช้แขนข้างหนึ่งโอบเอวอ่อนแน่น มืออีกข้างก็ตามระบัดระบายสีลงบนแก้มนวลของคนที่หลับตาแน่นและพยายามเบี่ยงหน้าหนีเอาตามชอบใจ และดรณ์ก็อยากจะรู้นักว่า หล่อนจะรู้สึกยังไงนะ ถ้าหากว่า ตอนไปล้างหน้าแล้วพบว่า พู่กันที่ก่อนหน้านี้ตวัดไปเรื่อยไร้จุดหมาย บัดนี้ เขาตั้งใจลากเส้นโค้งสองเส้นให้มาบรรจบกันตรงกลาง ก่อเกิดรูปใหม่ที่งดงาม สร้างความรู้สึกอ่อนหวานและละมุนละไมขึ้นในใจเขา “นี่มันอะไรกันน่ะ” เสียงอุทานบ่งบอกความตกใจและแปลกใจอย่างที่สุดนั้น เป็นเสียงของหญิงสาวที่ครั้งแรกนั้นทอนวลคิดว่าตัวเองหูฝาดไป แต่ครั้นหันขวับไปมอง ก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่เยื้องๆ คุณอรดีที่ทำหน้าที่เจ้าบ้านเดินนำแขกเข้ามา   “พี่พริส” แล้วสายตาหล่อนก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ พริสรและกำลังมองมาที่หล่อนกับดรณ์นิ่ง “คุณสาส์น” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 15:33:52

ความคิดเห็นที่ 3   เมื่อล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้วและกลับเข้ามาในห้องนั้นอีกครั้ง ทอนวลพบว่า ดรณ์ที่ล้างหน้าเรียบร้อยแล้วเช่นกันนั่งอยู่มุมหนึ่ง พริสรกับสาส์นนั่งคู่กัน ส่วนคุณอรดีไม่ได้อยู่ในห้องนั้นแล้ว ครั้นเหลือบมาเห็นหล่อน สาส์นก็กรากเข้ามาจับมือเขย่าด้วยความดีใจ “คุณนวล เป็นยังไงบ้างฮะ ผมเป็นห่วงคุณมาก พยายามติดต่อหาตลอดเวลา แต่คุณปิดมือถือตลอดเลย”   “เอ่อ...” ทอนวลรีบดึงมือออก แล้วเดินไปทรุดกายลงนั่งข้างๆ ดรณ์ “ขอบคุณค่ะ คุณสาส์น ฉันมีความจำเป็นบางอย่างน่ะค่ะ “จำเป็นยังไง คุณก็น่าจะส่งข่าวให้ผมทราบบ้าง คุณหายไปเฉยๆ แบบนี้ ผมใจคอไม่ดีเลย สัญญานะฮะ คราวหลัง มีอะไรคุณนวลต้องบอกผม” “ค่ะ” ทอนวลรับคำง่ายๆ เพื่อให้พ้นเรื่องนี้ไป แล้วหันไปทางลูกพี่ลูกน้องสาวที่เอาแต่นั่งเงียบ “พี่พริสกับคุณสาส์นมาได้ยังไงคะ”   “พี่ก็อยากรู้น่ะสิ ว่า นวลเป็นยังไงบ้าง ลำบากอะไรยังไงหรือเปล่า แต่เท่าที่พี่เห็น ดูเหมือนนวลจะสบายดี...มากนะ” พริสรเอ่ยเสียงแข็ง ก่อนจะผ่อนลมหายใจยาวอย่างพยายามระงับบางความรู้สึกให้คงที่ ปรับเสียงให้อ่อนลง “เอ่อ...ลุงทองแกหลุดปากเรื่องว่าคุณป้ามาที่นี่น่ะ พี่เลยบังคับเอาที่อยู่มาได้” ทอนวลพยักหน้ารับทราบ แล้วบอกว่า “หนูตัดสินใจว่าจะไม่กลับไปที่นั่นแล้วล่ะค่ะ พี่พริส ตอนนี้ หนูเข้าใจกันกับพี่ดาวแล้วด้วยนะคะ” หญิงสาวทำเสียงอวดด้วยใบหน้ายิ้มละไม “จริงเหรอ...หมายความว่าที่ลุงทองบอกว่า คุณป้าหน้าแตกกลับไปเนี่ย เพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย” พริสรตาโตด้วยความยินดี “มิน่าล่ะ ถึงไม่ยอมเล่าให้พี่ฟังว่ามาเจอนวลแล้ว คงอายนี่เอง...ถ้าอย่างนั้น นวลก็คงไม่กลับไปที่นั่นเป็นการถาวรแล้วล่ะสิ” ตอนท้ายเสียงหล่อนเศร้าลงไป แม้จะไม่สนิทกันนัก หากแต่ทอนวลก็เป็นความเคยชินหนึ่งของหล่อน เมื่อต้องจากกัน ก็ให้รู้สึกใจหายอยู่ไม่น้อย “ค่ะ” “แล้วอยู่ที่นี่คุณนวลจะทำงานอะไรล่ะครับ เข้าไปทำงานกับผมที่กรุงเทพดีกว่ามั้ยฮะ เดี๋ยวผมหาตำแหน่งว่างให้” สาส์นเสนอตัวอย่างมีน้ำใจ “ขอบคุณค่ะ คุณสาส์น ฉันว่าจะช่วยพี่สาวดูแลร้านอาหารของที่บ้านไปก่อนน่ะค่ะ อีกอย่างฉันก็...ติดสัญญากับคุณดรณ์ไว้ เรื่อง เอ่อ...” “เรื่องเรียนศิลปะน่ะครับ” ดรณ์รีบต่อประโยคให้ เมื่อเห็นหล่อนอ้ำอึ้ง “ถ้าคุณนวลสนใจศิลปะ ผมรู้จักอาจารย์เก่งๆ มีชื่อเสียงหลายท่านที่พอจะแนะนำคุณได้นะครับ” ขณะที่พูดเขาปรายสายตาเชิงไม่มั่นใจในฝีมือไปที่อาจารย์หนุ่มผมยาวท่าทางธรรมดาที่นั่งอยู่ข้างๆ หล่อน แต่ดรณ์ก็ยังคงวางหน้าเฉย ออกไปทางยิ้มๆ เสียด้วยซ้ำ และยิ้มนั้นก็ยิ่งกว้าง เมื่อได้ยินลูกศิษย์สาวสวยของเขาบอกว่า   “แต่ฉันตกลงเรียนกับครูดรณ์แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” เป็นอีกครั้งที่สาส์นหน้าม้านไป ในขณะที่พริสรนั้นลอบสังเกตท่าทีของทั้งคู่แทบตาไม่กะพริบ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 15:35:29

ความคิดเห็นที่ 4   อยู่คุยกันต่อสักพัก พริสรก็เอ่ยปากชวนสาส์นกลับ และเขาก็ทำท่าอ้อยอิ่งและอิดออดจนน่าหมั่นไส้ “เสียดาย ถ้ามีเวลามากกว่านี้ จะแวะไปอุดหนุนร้านดาวซะหน่อย เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะ” พริสรเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเคียงทอนวลออกมาที่หน้าบ้าน โดยมีสองหนุ่มเดินตามหลังมา “ต้องมาจริงๆ นะคะ พี่ดาวคงดีใจที่ได้เจอพี่พริส” “จ้ะ มาแน่นอน...ฮื่อ คิดไปก็ชักอิจฉานวลแล้วนะเนี่ย ได้อยู่กับพี่สาวแล้ว ทีนี้ก็มีคนเอาไว้คุยเอาไว้ปรึกษากันแล้วสิ” สีหน้าหล่อนสลดลงไปอีกครั้ง “พี่พริสมาที่นี่บ่อยๆ สิคะ เราจะได้คุยกัน แล้วหนูก็เชื่อว่า พี่ดาวเองก็คงยินดีที่จะมีน้องสาวเพิ่มอีกคนเหมือนกันค่ะ” ทอนวลพูดยิ้มๆ ตอนนี้ หล่อนเชื่ออย่างที่คุณทินกรพูดแล้วอย่างหนึ่งว่า ในร้ายมีดี ถ้อยสนทนาระหว่างหล่อนกับพริสรในวันนี้ มากกว่าตอนที่อยู่ที่ระฟ้ามายี่สิบกว่าปีเสียอีก แถมยังเป็นคำถ้อยที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดีๆ อีกด้วย ดูเหมือนพริสรเองก็เดาความคิดของคนเป็นน้องออก จึงบีบมืออีกฝ่ายเบาๆ แล้วบอกว่า “พี่จะพยายามหาเวลามาหานวลบ่อยๆ จ้ะ...พี่ดีใจด้วยนะ ที่นวลพ้นจากภาวะกดดันที่เป็นมาตลอดชีวิต แล้วก็เห็นด้วยที่นวลจะอยู่ที่นี่และช่วยงานพี่ดาว แต่ถ้ามีเวลา ก็ไปเยี่ยมหรือโทรฯ หากันบ้างนะ อย่าหายไปเหมือนเราไม่ใช่ญาติกันแบบนี้ นี่คุณพ่อก็ฝากความเป็นห่วงนวลมาด้วย แต่ก็อย่างที่นวลเห็นมาตลอดนั่นละ ท่านทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากทำตามคำสั่งของคุณป้า” “หนูเข้าใจค่ะ แล้วก็สัญญาว่า ถ้ามีโอกาส หนูจะเข้าไปกราบคุณลุงและจะติดต่อไปหาพี่พริสบ่อยๆ ค่ะ อย่างน้อย งานแต่งงานระหว่างพี่พริสกับคุณสาส์น หนูไปแน่ๆ ค่ะ” พริสรกับสาส์นหันสบตากันครั้งหนึ่ง แล้วก็เป็นพริสรที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเจือหัวเราะว่า “แต่งงงแต่งงานอะไรกันจ๊ะ เจ้าสาวคุณสาส์น ยังไงก็ไม่ใช่พี่ ใช่มั้ยคะ คุณสาส์น” “อันนี้มันของแน่อยู่แล้วครับ ในเมื่อผมมีผู้หญิงที่ผมสนใจอยู่แล้ว คุณแม่บังคับผมไม่ได้หรอกครับ” ทอนวลเพียงแต่ยิ้ม ไม่แสดงความเห็นอะไร พริสรจึงหันไปทางดรณ์ที่ยืนเงียบมานาน “ขอบคุณนะคะ คุณดรณ์ ที่คุณไม่ทิ้งยายนวล พาแกมาที่นี่จนได้รับรู้ความจริงหลายๆ อย่าง และได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ฝากน้องด้วยนะคะ” “คุณพริสรไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจะดูแลคุณนวลให้ดีที่สุด” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 15:37:05

ความคิดเห็นที่ 5   พริสรอดขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจไม่ได้ เมื่อเห็นว่า ตั้งแต่รถแล่นออกมาจากหน้าบ้านของดรณ์แล้ว ศานติบูรณ์เอาแต่เงียบ ไม่พูด ไม่บ่นอะไรออกมาสักคำ ทั้งที่โดยวิสัยของเขาแล้ว เขาน่าจะโวยวายเรื่องที่หล่อนสนับสนุนให้ทอนวลอยู่ที่นี่   “เป็นอะไรไปหรือคุณ ลืมปากไว้ที่บ้านคุณดรณ์หรือไง” “อย่าเพิ่งกวน ผมกำลังคิดอะไรของผมอยู่” เขาหันมาดุแล้วก็หันกลับไปจ้องถนนต่อ   “คิดอะไรคะ จะให้ยายนวลเป็นกิ๊กคนที่เท่าไร อยู่คอนโดไหน และทำงานตำแหน่งอะไร แล้วจะเบียดใครออกดีงั้นเหรอ” หล่อนลอยหน้าลอยตาพูดด้วยความหมั่นไส้ “โอ๊ะ ฟังเสียงแล้ว ผมควรจะดีใจใช่มั้ย ที่ว่าที่ภรรยาออกอาการหึงแบบนี้” “บ้าแล้ว” พริสรกรีดเสียง ทั้งขำทั้งฉิว “ฉันก็แค่หมั่นไส้คุณเท่านั้นแหละ ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ยล่ะ ว่าสองคนนี้เขาต้องมีอะไรพิเศษต่อกัน คุณก็ไม่เชื่อ เป็นไงล่ะ” ขณะที่พูดคนพูดเองก็มีสีหน้าเศร้าสร้อยลงไป “แค่ภาพที่เขาหยอกกันแค่นั้นก็ไม่ทำให้ผมหมดหวังหรอกคุณ คุณดรณ์เองก็บอกว่า คุณนวลมาเรียนศิลปะกับเขาเท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้น และผมก็จะไม่มีวันยอมแพ้ด้วย” คราวนี้พริสรยิ้มออกมาด้วยดวงตาพราวประกายแห่งความหวังที่สาส์นไม่ทันเห็น   “แต่นั่นหมายความว่า คุณต้องคุยกับคุณแม่ของคุณให้เรียบร้อยนะ เรื่องการจับคู่ของเราน่ะ” “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผมบอกคุณแม่ไว้แล้วว่า พบคุณนวลเมื่อไร ผมถึงจะคุยเรื่องนี้อย่างจริงจังเสียที เออ...ว่าแต่ว่า ที่คุณบอกว่า คุณป้าคุณมาตามคุณนวลแล้วหน้าแตกกลับไปคืออะไรเหรอ คุณพริส...แล้วทำไมคุณนวลถึงไม่ยอมกลับไปที่ระฟ้า ทั้งที่ที่นั่นสะดวกสบายพรั่งพร้อมไปเสียทุกอย่าง” “แค่นั้นไม่ได้ทำให้คนเรามีความสุขได้หรอกนะคะ คุณสาส์น...ฉันคิดว่า ถ้าฉันเป็นนวล ฉันก็คงไม่กลับไปแล้วเหมือนกัน...เฮ้อ เรื่องมันยาวน่ะ”     “ก็สรุปมาสั้นๆ สิคุณ สรุปความเป็นหรือเปล่า” หญิงสาวตวัดสายตาค้อนไปครั้งหนึ่งแล้วจึงยอมสรุปความให้เขาฟัง “คุณป้ามีอดีตและความทรงจำที่ไม่ดีกับพ่อแม่ของยายนวล ก็เลยพลอยรู้สึกไม่ดีกับยายนวลไปด้วย เรียกได้ว่า ยายนวลได้รับมรดกความเกลียดชังนี่เข้าไปแบบเต็มๆ เลยละ ฉันคงไม่ต้องบอกหรอกนะ ว่าท่านจะทำยังไงกับยายนวลบ้าง” “พระเจ้า ยังกะละครน้ำเน่างั้นละ...แล้วไม่มีใครในบ้านพอจะห้ามหรือช่วยคุณนวลได้เลยหรือ ทนเห็นคนคนหนึ่งถูกทำร้ายได้ยังไงกันน่ะ” “ฉันบอกแล้วเรื่องมันยาว” น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิดกับสีหน้าท่าทางเหมือนจะดูถูก เหมือนจะสมเพชครอบครัวหล่อน “แล้วก็อย่ามาวิพากษ์วิจารณ์ครอบครัวฉันแบบสุ่มสี่สุ่มห้าด้วย คนเราต่างก็มีเหตุผลส่วนตัวในการทำอะไรสักอย่างทั้งนั้นละ ถึงแม้คนอื่นจะมองว่ามันแย่มันเลวแค่ไหน แต่มันอาจจะเป็นสิ่งที่พึงทำที่สุดสำหรับคนคนนั้นก็ได้ ฉันว่าคุณเอาเวลาไปคิดหาคำพูดที่จะพูดกับแม่คุณเรื่องเราจะดีกว่านะ อย่าปล่อยให้เนิ่นช้ากว่านี้ล่ะ เดี๋ยวฉันได้ขาดใจตายกันพอดี แค่นี้ก็เหม็นหน้าจะแย่แล้ว” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 15:40:09

ความคิดเห็นที่ 6   หลังจากวันนั้นแล้ว ก็ไม่มีใครจากระฟ้ามาหาทอนวลอีก มีเพียงโทรศัพท์มาจากพริสร ลุงประพัทธ์และน้าอารีที่ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ พร้อมกับรายงานว่า ไม่มีวี่แววว่าคุณนภาลัยจะเคลื่อนไหวอะไรอีก “ลุงว่า ไอ้อาการหน้าแตกตอนที่โดนทินกรพูดความจริงยังออกฤทธิ์อยู่น่ะ เลยไม่กล้าแสดงอภินิหารมาก” ลุงประพัทธ์หัวเราะมาตามสาย “อีกอย่างช่วงนี้ คลื่นวิทยุกำลังจะปรับผังรายการด้วย จึงต้องประชุมกันเกือบทุกวัน รวมทั้งพี่พริสด้วย ลูก” นอกจากนี้แล้วก็มีสาส์นที่โทรฯ มาเกือบทุกวัน และพยายามกล่อมให้หล่อนกลับเข้าไปทำงานกับเขา แต่ทอนวลก็ยืนยันหนักแน่นว่า หล่อนจะขออยู่ที่นี่ ตอนนี้หล่อนกำลังสนุกกับการได้เริ่มต้นทำความรู้จักกับพี่สาวในหลากหลายมุมและเปิดโอกาสให้พี่สาวได้เรียนรู้ความเป็นหล่อน ได้ลองทำอะไรใหม่ๆ ที่ไม่เคยทำ อย่างการเข้าไปดูแลงานในร้านอาหาร การได้ตามดรณ์ไปที่มูลนิธิใจใสในวันไหนที่เขาว่าง ส่วนพิริยะ ผู้ช่วยของหล่อนนั้น เขาไม่ติดต่อหาหล่อนอีกเลย พริสรบอกว่า ตอนนี้คุณนภาลัยยกตำแหน่งของหล่อนให้เขาไปแล้ว ซึ่งครั้นได้อำนาจก็ดูเหมือนเขาจะกร่างขึ้นเห็นได้ชัด อาจเป็นเพราะว่าถือว่าเป็นคนโปรดของป้าก็ได้ “แต่นวลก็รู้นิสัยป้าไม่ใช่หรือ ใครกร่าง ใครเหิมเกริมหน่อย เดี๋ยวป้าก็สอยจนร่วงเองน่ะแหละ” ทอนวลก็เลยได้แต่ปลงแกมสมเพชกับเขาและอนาคตของเขา เมื่อถามถึงเรื่องแต่งงานกับทายาทบริษัทน้ำดื่ม พริสรก็ทำเสียงเศร้าๆ เบื่อๆ มาตามสายว่า ตอนนี้แผนที่เคยตบตาผู้ใหญ่กำลังย้อนกลับมาเล่นงานเขากับหล่อนอยู่ “คุณป้าเล่นบอกว่า เขาจะมาคบพี่แบบเล่นๆ เหมือนผู้หญิงคนอื่นไม่ได้ แม่ของเขาก็เลยตั้งท่าจะวิ่งหาฤกษ์อยู่เนี่ยแหละ เราก็เลยต้องมานั่งคิดว่าจะเอายังไงต่อไป” “นี่พี่ยังจะคิดวางแผนอะไรอีกงั้นหรือคะ”   “อ้าว แล้วจะให้พี่ยอมแต่งงานกับเขาง่ายๆ หรือไงล่ะ ยายนวลก็ พี่ไม่ได้รักเขา เขาก็ไม่ได้รักพี่สักหน่อย แหม ทำยังกับไม่รู้ว่า เขาชอบใครงั้นละ” ทอนวลเงียบไปครู่หนึ่งด้วยสีหน้าไม่สบายใจและเสียใจ ที่ตัวเองเคยใช้เขาเป็นหนึ่งในเกมที่เล่นกับป้า “แต่พี่ก็กำลังตัดสินใจกันว่าจะเข้าไปหาผู้ใหญ่แล้วคุยกันแบบตรงๆ ไปเลยจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นก็จะคาราคาซังอยู่เนี่ยแหละ ไม่เอาแล้วแผนกงแผนการ ไม่ได้ผลซักแผนหนึ่ง เพราะป้าเรากับแม่ของเขา ของจริงเลย แข็งได้อีกอ่ะ...ตอนนี้คุณสาส์นไปฝรั่งเศสกับครอบครัว พอเขากลับมา เรื่องก็คงจบได้เสียที”   ในเรื่องของการรักษาอาการทางจิตเวช หล่อนก็ทานยาตามที่หมอสั่งอย่างเคร่งครัด โดยได้กำลังใจยิ่งใหญ่ทั้งจากพริบพราวและดรณ์ที่มักจะโทรฯ เข้ามาเตือนทุกวัน ส่วนเรื่องศิลปะบำบัดนั้น ตามปกติแล้ว จะบำบัดกันอาทิตย์ละเพียงหนึ่งวัน หากแต่ดรณ์ได้เพิ่มให้หล่อนเป็นอาทิตย์ละสองวัน โดยในวันที่ไม่ต้องบำบัด เขาก็จะมีการบ้านให้หล่อน เป็นการระบายสีภาพตามใจชอบเหมือนเดิมนั่นแหละ ทอนวลเริ่มสนุกและมีความสุขกับการได้เลือกสีมาแต้มแต่งลงบนแผ่นกระดาษ แล้วเอาไปส่งอาจารย์ที่ยังไม่ให้คะแนน แต่บอกว่าจะเก็บไว้รวบยอดตอนสิ้นสุดกระบวนการบำบัดทีเดียวเลย   จึงนับได้ว่า ช่วงนี้เป็นช่วงที่หล่อนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขมากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ทอนวลพบว่าตัวเองหัวเราะได้มากขึ้น เพราะจิตใจหล่อนผ่อนคลายมากขึ้น ไม่ใช่คนเดิมที่เอาแต่คิดแต่เรื่องร้ายๆ หรือแบกความทุกข์เอาไว้อีกต่อไปแล้ว   หล่อนกล้าพูดกล้าคุยกับพี่สาวและคนรอบข้างมากขึ้น ที่ยังเป็นปัญหาสำหรับหล่อนมากที่สุดเห็นจะเป็นการพยายามควบคุมสติและอารมณ์เวลาโมโหหรือโกรธ ที่ไม่มีทีท่าว่าจะผ่านไปได้ เพราะเวลาเจอลูกค้าที่เอาแต่ใจและงี่เง่า หล่อนไม่เคยปล่อยผ่านได้เลยสักครั้ง ตอนหลังๆ พริบพราวจึงให้หล่อนนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์เพื่อช่วยพนักงานคิดเงินเพียงอย่างเดียว เพื่อเลี่ยงปัญหา แต่อย่างไรก็ตาม ทอนวลก็ไม่ได้ประมาทหรือไว้วางใจในท่าทีของป้าซะทีเดียว รู้จักกันมาเท่าอายุของหล่อน ป้าไม่ใช่คนจะยอมแพ้และยอมหน้าแตกไปง่ายๆ โดยไม่เอาคืน หล่อนจำสายตาอาฆาตก่อนออกจากบ้านคุณทินกรคู่นั้นได้ดี เพียงแต่ไม่รู้ว่าป้าจะมาไม้ไหนอีกเท่านั้นเอง (จบบทที่ ๒๑ ค่ะ) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 15:46:32

ความคิดเห็นที่ 7   ลิงก์บทเก่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8165522/W8165522.html ~ ทักท้าย ~ คุณ Mnemosyne อิอิ ค่า พี่ดาวรักน้องที่สุดในโลกเลยด้วย คุณ IAmJin เรื่องทอนวล ตอบข้างบนแล้วนะจ๊ะ อัญ ส่วนเรื่องเปลี่ยนชื่อ ประวัติศาสตร์ไม่ซ้ำรอยแน่ๆ จ้ะ ชื่อเหล่านี้ผ่านการปลุกเสกมาแล้ว 55555555 คุณ ต้นจั่น ค่ะ เพราะเชื่อว่าหลายคนยังอคติกับคำว่า จิตเวช การไปพบหมอจิตวิทยาอยู่เยอะน่ะค่ะ จริงๆ ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรเลย เป็นเรื่องดีมากๆ ต่างหาก คุณ TC (Helianthus annuus) นานไปคงชินน้า ตัวเอง เนอะ ออกจะน่ารัก 555+ คุณก็อตตี้ อิอิ ใช่แว้วว น่ารักจะตายเนอะ ว่ามั้ย 55555 จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 15:52:24

ความคิดเห็นที่ 8 หงะ จากคุณเป็นหนู แทนตัวเองว่านวลก็ยังจะรับได้นะเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 20:38:16

ความคิดเห็นที่ 9 ที่เมืองนอกคนใช้ ศิลปะบำบัดเยอะมาก รวมทั้งลูกชายดิฉันเองก็ได้เข้าไปทำเหมือนกันคะ ...แต่ที่เมืองไทยไม่ทราบว่าผู้คนเปิดยอมรับมากน้อยแค่ไหน.....นวลกับดรณ์คงต้องรับมือกับคุณสาส์นอีกคนแน่ ๆ เลย... จากคุณ : แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 21:54:42

ความคิดเห็นที่ 10 จะว่าไปพริสร และ คุณสาส์น นี่ก็เหมาะสมกันดีนะ ส่วนเรื่อง"จิตเวช" ปัจจุบันนี้ในประเทศไทยเริ่มยอมรับกันมากขึ้นนะคะ และหมอที่เรียนมาทางนี้ก็มีรายได้สูงทีเดียว  จากที่เคยทำงานที่รพ. พบว่ามีคนมาจิตแพทย์เยอะมาก แต่ละคนมีอาชีพการงานดีๆทั้งนั้น ดาราหลายคนก็เข้ารับการรักษา ส่วนใหญ่ก็มาจากปัญหาเครียด จากคุณ : IAmJin เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 22:29:53

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วได้ความรู้ดีค่ะ ชอบจังที่ให้สีคุยกัน   แล้วอย่างเราชอบ แดง ชมพู ส้ม นี่ยังไง ไม่ได้ซับซ้อนเน้อ  คือ ชอบกินแตงโม  ชมพู่ และ ส้ม น่ะ นึกถึงสีพวกนี้  ก็รู้สึกชุ่มฉ่ำ ชื่นใจ และอร่อยยยยย ๕ ๕ ๕ จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 23:47:25

ความคิดเห็นที่ 12 เบาๆขึ้นหน่อยแล้ว ดีจริง จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 09:05:00

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องหนู ยังแปลกๆ อยู่นะคะ เราว่า นวลกับพี่ดรณ์ ดูน่ารักกว่า อีกอย่างพี่ดรณ์แทนตัวเองว่าพี่แต่เรียกนวลว่าคุณ มันดูขัดกันนิดหน่อย (อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวจ้า) ชอบเนื้อเรื่องค่ะ รายละเอียดเรื่องดีมากๆ ค่ะ จากคุณ : แลนซ์ลอท เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 13:04:56