PANTIP.COM : W8172399 บันทึกวุ่นๆ ของคุณหนูพยาบาลจอมจุ้น เล่มที่ 2 ..... ตอนที่ 12

ความคิดเห็นที่ 9

.
ตอนที่ 15 ผลงานยอดแย่

ตอนปลายๆ ปี ๔ นักศึกษาพยาบาลทุกคน ต้องแบ่งกลุ่มกันกลุ่มละสิบกว่าคน ไปฝึกตามโรงพยาบาลชุมชนด้วยเจ้าค่ะ (ก็โรงพยาบาลอำเภอนั่นแหละ)

ปกติพวกเราอยู่โรงพยาบาลศูนย์ ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่โตมโหฬาร มีบุคลากรเป็นพันๆ คน มีตึกไม่รู้ว่ากี่ตึก เรียกว่าตามหากันไม่เจอหรอกเจ้าค่ะ แต่พอได้ไปสัมผัสโรงพยาบาลชุมชนแล้วนะเจ้าคะ คุณผู้อ่านเจ้าขา.... โรงพยาบาลเล็กนิดเดียว มีเจ้าหน้าที่อยู่ไม่กี่สิบคนเองเจ้าค่ะ และทุกคนก็รู้จักกัน สนิทสนมเหมือนเป็นพี่น้องกัน

การฝึกงานที่นี่ก็เลยค่อนข้างสบาย แถมพี่พยาบาลก็ใจดีทุกคน เคสในโรงพยาบาลใหญ่ที่เราไม่ค่อยได้ทำ ก็ได้มาทำที่นี่แหละ เช่นถอดเล็บ เย็บแผล ล้างท้อง งูกัด หมากัด คนกัดก็มีเจ้าค่ะ

กรณีคนกัดนี่นะเจ้าคะ เชื่อไหมว่าเราต้องฉีดยากันบาดทะยัก และรักษาแผลเหมือนหมากัดเปี๊ยบเลย แค่ไม่ต้องฉีดวัคซีนกันพิษสุนัขบ้าเท่านั้นแหละเจ้าค่ะ

เพราะฉะนั้น ใครที่โดนคนกัดมา ก็ให้บอกหมอตามตรงนะเจ้าคะ อย่าไปโกหกหมอว่าหมากัดล่ะ เดี๋ยวโดนจับฉีดยากันพิษสุนัขบ้าไม่รู้ด้วย

ที่ดีมากๆ อีกอย่างหนึ่งของการฝึกงานในโรงพยาบาลชุมชนก็คือ น้องนักศึกษาคนไหนที่ยังได้เคสไม่ครบ ถ้ามีเคสนั้นมา พี่เขาจะตามเรามาให้การพยาบาลเจ้าค่ะ บางทีทำครั้งเดียวพี่เขาก็เซ็นที่เหลือให้ผ่านให้หมดครบสิบครั้งอย่างสะดวกโยธิน เหมือนเลี้ยวซ้ายผ่านตลอดยังไงยังงั้นเลยเจ้าค่ะ แถมยังเซ็นให้เพื่อนอีกเป็นสิบที่มามุงดูด้วยอีกต่างหาก

ส่วนเคสไหนที่ไม่ค่อยมีให้ทำ เช่น การถอดเล็บ พี่ๆ พยาบาลเขาก็จะเซ็นให้เราฟรีๆ เลยเจ้าค่ะ ก็ลองคิดดูสิเจ้าคะ ปีๆ หนึ่งจะมีคนมาถอดเล็บสักกี่คน แต่นักศึกษาต้องได้คนละสิบเคส ในชั้นปีของอิฉันมีแปดสิบคน ก็เป็นแปดร้อยเคสแล้วเจ้าค่ะ

ใคร้! มันจะขยันเล็บขบได้ถี่ขนาดนั้นล่ะเจ้าคะ

อิฉัน กิมอี่ และเพื่อนอีกสิบคน ก็ได้ไปฝึกงานที่โรงพยาบาลชุมชนขนาดกลางแห่งหนึ่ง ไม่รู้ว่าทางสถาบันเราเขาจัดการอย่างไรเจ้าค่ะ ที่ให้นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่ ๔ อยู่ภายใต้การดูแลของนายแพทย์ผู้อำนวยการโรงพยาบาล และรองผู้อำนวยการที่เป็นหมอเหมือนกัน

เราทุกคนเกร็ง และกลัวกันมากเลยเจ้าค่ะ ที่ต้องใกล้ชิดกับเจ้าใหญ่นายโตระดับนี้ แต่พอพบกับท่านทั้งสองแล้ว พวกเราก็หายเกร็งกันเป็นปลิดทิ้ง เพราะท่านเป็นหมอหนุ่มที่ใจดี และเป็นกันเองทั้งคู่

เวลาทำ case study (กรณีศึกษาผู้ป่วยบางรายเจ้าค่ะ) หรือประเมินอะไรสักอย่างก็ตาม ท่านก็ให้คะแนนเราทุกคนไม่ต่างกันเลยเจ้าค่ะ ประเภทได้บีบวกกันทุกคน ถ้าจะให้เอก็น่าเกลียดเกินไปเจ้าค่ะ บีบวกพวกเราก็พอใจมากแล้ว

ปกติโรงพยาบาลชุมชนก็จะมีแพทย์อินเทิร์นปีสุดท้าย มาฝึกบริหารงานโรงพยาบาลเหมือนกันเจ้าค่ะ แต่ส่วนใหญ่จะมาคนเดียว และมักจะเป็นผู้ชาย

แต่พอพวกเรามาฝึกงานที่นี่ พนักงานทุกระดับในโรงพยาบาลชุมชนแห่งนี้ ก็ตื่นเต้นกับการมาของพวกเรามากกว่าพวกเราเองซะอีกเจ้าค่ะ อาจเป็นเพราะหนึ่งปี จะมีนักศึกษาพยาบาลสาวๆ (สวยๆ) มาแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ก็เลยตื่นเต้น อำนวยความสะดวกให้พวกเรากันสุดฤทธิ์

มาเข้าเรื่องกันดีกว่านะเจ้าคะ

บ่ายวันหนึ่ง ณ ห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลชุมชนแห่งหนึ่ง ขณะที่อิฉันกับกิมอี่ (อีกแล้วเจ้าค่ะ สมกับเป็นบัดดี้กันจริงๆ เล้ย) กำลังประจำการในห้องฉุกเฉินอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ลั่นดังมาจากหน้าโรงพยาบาล
เ
สียงร้องดังไม่หยุด จนกระทั่งมาถึงอีอาร์นั่นแหละเจ้าค่ะ อิฉันเห็นหญิงชายวัยทำงาน แต่งตัวดี อุ้มเด็กชายวัยสามขวบที่กำลังร้องไห้จ้าเข้ามาในอีอาร์

อิฉันกับกิมอี่ก็ปราดเข้าไปหาอย่างว่องไว

“เชิญค่ะ ใครเป็นอะไรคะ”

อิฉันทักทายเจ้าค่ะ เห็นเด็กร้องมาก็จริง อย่าเพิ่งคิดว่าคนป่วยจะเป็นเด็กนะเจ้าคะ แต่พออิฉันเข้าไปไกล้ๆ จึงเห็นว่าคนไข้เป็นเด็กคนนี้นั่นแหละ

ชายคนที่อุ้มเด็กอยู่น่าจะเป็นพ่อ เขาอุ้มลูกด้วยแขนๆ เดียว ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ขยุ้มผ้าขนหนูปิดแผลที่ต้นแขนของเด็กไว้

“พ่อเด็กช่วยเอาผ้าออกด้วยนะคะ จะขอดูแผลหน่อย” อิฉันพูดเสียงดัง เพื่อไม่ให้เสียงร้องของเด็กกลบเสียงอิฉัน แต่เด็กก็ร้องเสียงดังกว่า

กิมอี่พาพวกเขาไปกลางห้องใกล้ๆ เตียง และเซ็ตทำแผล พอพ่อเด็กเอาผ้าออก สิ่งที่อิฉันและกิมอี่เห็นก็คือ รูแผลเล็กๆ ตรงต้นแขน แผลขอบเรียบ ไม่ฉีกขาด หรือหลุดลุ่ย แต่รอบๆ มีรอยช้ำ เขียวๆ เหมือนกันเจ้าค่ะ และมีเลือดสีจางๆ ไหลซึมลงมาเล็กน้อย เด็กร้องไห้จ้าเสียงดัง กอดคอพ่อไว้แน่น

“พ่อช่วยเอาลูกนอนบนเตียงนะคะ” กิมอี่บอกกับพ่อแม่เด็กคนไข้ หลังจากที่พยายามดูแผลแล้วไม่สำเร็จ เด็กร้องดังลั่นตลอดเวลา

พ่อกับแม่เด็กก็พยายามดันลูกออกจากตัว เพื่อเอาลูกมานอนบนเตียง แต่เด็กก็ไม่ยอมเจ้าค่ะ กอดคอพ่อไว้แน่น ประมาณว่าชาตินี้ก็ไม่มีวันหลุดออกจากคอพ่อแน่นอน และร้องเสียงดังดีไม่มีตกเลยเจ้าค่ะ น่าจะมีใครสักคนจับไอ้หนูนี่ไปถอดปลั๊กนะเจ้าคะ จะได้คุยกันรู้เรื่องหน่อย

“ลูกไปโดนอะไรมาคะ” อิฉันถามแทรกเสียงร้องของเด็กน้อย

ทำอะไรไม่ได้...ถามไว้ก่อนก็ยังดีเจ้าค่ะ

“หมากัดครับ หมาบ้านข้างๆ กัด ผมเผลอแป๊บเดียวเอง มันกัดลูกผมเลือดโชกเลย” พ่อเล่า แม่ก็พลอยโอ๋ลูก ทั้งคู่หน้าตาตื่นตกใจ

เฮ้อ! สงสารเด็กนะเจ้าคะ ตัวก็นิดเดียว แขนก็เล็กเท่ากับแตงร้านเองเจ้าค่ะ เนื้อละเอียดอ่อนๆ โดนหมากัดแบบนี้ พ่อแม่คงแทบขาดใจ ดีนะ...โดนกัดแค่ตรงแขนไม่โดนใบหน้า

แต่ปัญหาของเราสองคนนี่สิ.... เราจะทำแผลยังไงดีกับคนไข้ตัวเล็กที่กอดคอพ่อแน่นอย่างนี้ หันไปมองพี่พยาบาลประจำอีอาร์ก็เห็นยุ่งอยู่กับคนไข้รายอื่นๆ ที่เข้ามาพร้อมกันพอดี

จากคุณ : เฟื่องฝน

เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 22:16:31

ความคิดเห็นที่ 10

.
เจ้ากิมอี่ถือไม้พันสำลีคอยไว้นานแล้ว เพื่อสำรวจแผล อิฉันเลยต้องเข้าไปจับแขนเด็กที่รัดอยู่ที่คอพ่อ เพื่อหงายแขนให้เห็นแผลชัดๆ แต่เด็กก็พลิกแขนหนีร้องไห้จ้า พอตั้งท่าเช็ดแผลอีก เด็กน้อยก็ยิ่งแหกปาก เร่งวอลลุ่ม แผดเสียงร้องจนห้องแทบแตก

ยัยอี่ก็จ้องจะเช็ด ส่วนอิฉันทั้งอ้อมซ้ายอ้อมขวา เพื่อจะหามุมที่ถนัดหงายแผลให้กิมอี่ จนแทบจะกอดทั้งพ่อทั้งลูกก็หงายแขนเด็กไม่ได้เสียที แม่ก็กลัวลูกเจ็บไม่ช่วยอิฉันเลย

ขณะที่กำลังชุลมุนชุนเกอยู่นั้น หมอเจษฎา รองผู้อำนวยการโรงพยาบาล ที่สนิทสนมกับพวกเราก็เดินยิ้มเข้ามาพอดี

“เฮ้! ทำอะไรกันน่ะ กิมอี่ เฟื่องฝน” หมอทักเราอย่างร่าเริง
อิฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก พระเอกขี่ม้าขาวมาแล้วเจ้าค่ะ ค่อยยังชั่วหน่อย

“ทำแผลหมากัดค่ะหมอ” อิฉันตอบ

เมื่อได้ยินดังนั้น หมอเจษฎาก็เดินเข้ามาดูอย่างสนใจ ท่านเป็นกุมารแพทย์ด้วยเจ้าค่ะ

“ไหนดูซิ” ท่านว่า แล้วเดินเข้ามาใกล้ ชะโงกมาจับแขนเด็กเพื่อดูแผลให้ชัดๆ เด็กชายร้องจ๊ากขึ้นมาทันที กอดคอพ่อแน่น หมอเจษฎาหันมาที่เราสองคน พร้อมกับกล่าวว่า

“มีสองแผลนะ อีกแผลอยู่ต้นแขนด้านใน” ท่านมองสบตาเราแล้วพูดต่อ “แผลแค่นี้ ไม่เกินฝีมือเราสองคนอยู่แล้ว จัดการเองได้เลย”

นายแพทย์เจษฎาให้โอกาสเราแสดงฝีมือเจ้าค่ะ เราอยู่ปีสุดท้ายแล้ว เสร็จจากการฝึกงานที่นี่เราก็กลับไปซ้อมรับปริญญากันแล้วเจ้าค่ะ แผลหมากัดแค่นี้ ไม่ใช่เรื่องที่ยากเลย

“ได้ค่ะ” เราสองคนรับคำ แต่ไม่ค่อยมั่นใจนัก ว่าเราจะทำแผลได้ไหมอุปสรรคเยอะเหลือเกินเจ้าค่ะ แต่ต่อหน้าคนไข้ เราไม่สามารถแสดงอาการขาดความมั่นใจออกมาได้

“งั้นจัดการเลย เดี๋ยวหมอจะดูให้…..” หมอยังพูดไม่ทันจบก็ได้ยินประกาศจากเสียงตามสาย

“นายแพทย์เจษฎา นายแพทย์เจษฎา ขอเชิญที่ห้องคลอดด่วนค่ะ”

หมอเจษฎาเดินจากคนไข้ไปที่โทรศัพท์ เครื่องที่วางอยู่อีกมุมหนึ่งในอีอาร์นี้แหละ คงสอบถามว่าที่ห้องคลอดมีอะไรด่วน

เราสองคนไม่มั่นใจเรื่องแผลหมากัดเลย นึกดีใจที่หมอเจษฎาจะดูเราทำแผล ก็ปรากฏว่าหมอติดงานซะแล้ว จะบอกหมอยังไงดีนะว่าเราเกรงใจพ่อแม่เด็ก ไม่กล้าทำแผลให้ลูกเขา

พอหมอเจษฎาวางหูโทรศัพท์ อิฉันก็ปราดเข้าไปบอกหมอเบาๆ

“หมอคะ ทำแผลยากมาก เด็กไม่ยอมให้ทำ หนูกลัวแผลไม่สะอาดจังค่ะ”

หมอตอบพร้อมกับยิ้มอย่างให้กำลังใจ “อ๋อ... ไม่ต้องกังวล...เดี๋ยวหมอไปดูเด็กที่ห้องคลอดก่อน แล้วจะรีบมาเขียนยาแก้อักเสบให้ จะได้กันอีกชั้นหนึ่ง หมอมั่นใจในตัวเฟื่องฝน ทำให้เต็มที่เลยนะ....หมอไปล่ะ”

“ค่ะ” อิฉันจะทำอะไรได้ นอกจากพยักหน้าหงึก

ส่วนหมอเดินเข้าไปใกล้ๆ พ่อแม่เด็ก แล้วกล่าวให้ความมั่นใจกับคนทั้งคู่ว่า “พ่อแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ให้น้องพยาบาลเขาทำแผลได้เลย น้องสองคนนี้เขาเก่ง ประสบการณ์เยอะ ทำแผลเสร็จแล้วเดี๋ยวหมอมาครับ”

พูดเสร็จก็ยักคิ้วให้อิฉันและกิมอี่ แล้วเดินออกจากอีอาร์ไปอย่างรวดเร็ว

ดูๆ ไปวิธีการของหมอดีมากเลยนะเจ้าคะ นอกจากจะให้ความมั่นใจเราสองคนแล้ว ยังพูดให้คนไข้มั่นใจตัวเราด้วย

แต่... งานเลี้ยงยังไม่จบอย่างเพิ่งนับศพทหารเจ้าค่ะ

เราสองคนถึงกับปาดเหงื่อกับภารกิจที่ได้รับมอบหมาย แต่เราก็ต้องทำแผลให้กับเด็ก ถึงจะทุลักทุเลไปหน่อย แต่ก็พยายามกันเต็มที่เจ้าค่ะ

แผลเล็กอีกแผลหนึ่งที่หมอว่ามันไม่ลึกเท่าไหร่ อิฉันสามารถเอาไม้พันสำลีแหย่เช็ดทำความสะอาด และใส่ยาเข้าไปจนถึงก้นแผลได้

แต่แผลแรกที่ใหญ่กว่านี่สิเจ้าคะ อิฉันและกิมอี่ทะลวงไม่ถึงก้นแผลเลย พอจะแยงสำลีชุบน้ำยาเข้าไป เด็กก็ร้องจ๊ากทุกที พ่อแม่เด็กก็ชำเลืองมองเราสองคนด้วยสายตาที่แปลไม่ออกเจ้าค่ะ

ความรู้ที่เราเรียนมา เวลาทำแผลต้องทำความสะอาด และใส่ยาให้ถึงก้นแผล แต่คราวนี้ไม่ถึงเจ้าค่ะ ภายในแผลดูเหมือนจะมีไขมันมาจุกอยู่ ไม้พันสำลีอันเล็กก็แหย่ลงไปได้ แต่แหย่ไม่ถนัดเลย ดูเหมือนว่าพ่อกับแม่เด็กจะกลัวเจ็บมากกว่าลูกเสียอีก

อิฉันกับกิมอี่ก็เลยทำเท่าที่ทำได้ แล้วปิดแผลให้เรียบร้อย ท่ามกลางการถอนหายใจอย่างโล่งอกของพ่อแม่เด็ก แต่ท่ามกลางความหนักใจของอิฉัน ที่รู้สึกตะหงิดๆ ยังไงไม่รู้

หมอเจษฎากลับมาตอนที่เราสองคนปิดแผลแล้ว

“เป็นไงบ้าง....เรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

หมอถามเรา แล้วไม่ได้รอฟังคำตอบจากเราหรอกเจ้าค่ะ ท่านมั่นใจเราเต็มที่ ท่านคงไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้ากังวลของเราหรอก ท่านจึงเรียกพ่อแม่เด็กมารับใบสั่งยา

“มาทำแผลทุกวันนะครับ เอายาแก้อักเสบไปทานตามเวลาที่หมอเขียนไว้ ไม่กี่วันก็หายแล้ว...หนุ่มน้อยเอ้ย!”

ประโยคสุดท้ายหมอพูดพร้อมกับโยกหัวคนไข้ตัวน้อยที่ยังสะอึกสะอื้น เหมือนรถที่ยังเบรคไม่สนิท

แต่อิฉันซิเจ้าคะ....รู้สึกสังหรณ์อย่างบอกไม่ถูก ไม่สบายใจเลยกับงานที่คิดว่าตัวเองทำไม่เรียบร้อย ความเกรงใจพ่อแม่เด็ก ความกลัวว่าเด็กจะเจ็บ ความประมาทที่หมอจะให้ยาแก้อักเสบ ทำให้อิฉันละเลยคำสอนของครูบาอาจารย์ที่พร่ำบอกทุกครั้งว่า ‘ทำแผลให้ถึงก้นแผล’

และแล้ว.....ก็เป็นสังหรณ์ที่แม่นจริงๆ เจ้าค่ะ

สองวันถัดมาขณะที่ฝึกงานอยู่ในวอร์ดผู้ป่วยใน อิฉันกับกิมอี่ก็ถูกหมอเจษฎาโทรตามให้ไปที่อีอาร์ ตอนแรกไม่ทันคิดว่าเป็นเคสนี้ คิดว่าเป็นเคสอื่นที่หมออยากให้มาศึกษามากกว่า

แต่พอก้าวเข้าไปในอีอาร์ หัวใจอิฉันกระตุกขึ้นมาทันที ลมจะใส่ซะให้ได้ที่เห็นฉากเดิมของเมื่อสองวันก่อนมาอยู่ตรงหน้า แต่ฉากนี้ต่างกันตรงที่วันก่อนพ่อแม่เด็กหน้าตาแตกตื่น แต่วันนี้....พวกเขานั่งหน้าขึงกันอยู่ในอีอาร์

เมื่อหมอเจษฎาหันมาที่เราสองคน คุณผู้อ่านเจ้าขา.... แววตาของหมอที่มองมายังเรา บ่งบอกถึงความผิดหวังอย่างหนัก อิฉันทำลายวงจรความไว้ใจที่หมอมีต่อนักศึกษาพยาบาลไปเสียแล้ว อิฉันหน้าชา ใจหาย ไม่กล้าสบตาใครสักคนเลยเจ้าค่ะ กิมอี่ก็มีอาการไม่ต่างจากอิฉัน

“เอ้า! มาพอดีกิมอี่ เฟื่องฝน คนไข้เด็กที่ถูกหมากัดมาอีกครั้งแน่ะ แผลเขาอักเสบ” หมอพูดเสียงเรียบเย็น ราวกับผิวน้ำแข็ง

อิฉันมองดูแผลที่หมอเปิดค้างไว้

คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วยเถอะ.... แขนเด็กโตขึ้นมาเป็นสองเท่า บริเวณรอบแผลก็เป็นสีคล้ำ บวมฉึ่ง ตึงแป๊ะเลยเจ้าค่ะ ไม่ต้องเอามือไปสัมผัสก็รู้ว่าบริเวณนั้นร้อนราวกับไฟ

อิฉันกับกิมอี่หน้าซีด รู้สึกชาไปทั้งตัวยังกับใครจับเอาไปไว้ในห้องเย็น นึกรู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องมีใครมาอธิบาย ว่านี่เป็นผลงานยอดแย่ที่ส่งผลต่อคนไข้ให้เห็นกันจะๆ

แต่ยังไม่ทันที่เราจะพูด หรือทำอะไร หมอเจษฎาก็บอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า

“เดี๋ยวหมอจะทำแผลให้เด็กเอง เฟื่องฝนกับกิมอี่ช่วยหมอนะ”

“ค่ะ” เราสองคนรับปาก พยายามบังคับเสียงให้เป็นปรกติ ทั้งๆ ที่มันน่าจะสั่นเครือด้วยความเสียใจ ทั้งเจ็บ ทั้งชาหนึบเข้าไปถึงหัวใจกับการทำงานที่ไม่เรียบร้อยของเรา ส่งผลให้เด็กต้องเจ็บตัวขนาดนี้

ถึงเราจะเจ็บ....แต่ก็ไม่เจ็บเท่ากับเด็กคนไข้แน่นอนเจ้าค่ะ

“เดี๋ยวพ่อกับแม่เชิญไปรอข้างนอกก่อนนะครับ หมอจะจัดการทำแผลเอง ไม่ต้องห่วงนะ หมอจะทำให้ดีที่สุด”

จากคุณ : เฟื่องฝน

เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 52 22:31:56