 |
ความคิดเห็นที่ 2 |
ความรู้สึกในตอนที่รถเลี้ยวเข้าจอดข้างตัวอาคาร พลางเสียงของจูดี้ดีดนิ้วดังขึ้นว่า ถึงแล้วเกรทเล้กส์ทราเวลพลาซ่า! ต่างคนที่ร่วมทางกันมาต่างก็ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ
สำหรับรักษ์ชนกนั้น...ความรู้สึกแรกยามได้สัมผัสหิมะเป็นฉันใด ความรู้สึกที่มีในตอนนี้ก็ไม่ต่างไปจากนั้นเลย...
จินตนาการสวยงามกว่าความเป็นจริงจริงๆ นั่นแหละ!
แม้ตามสัญญาจะระบุว่าเป็น Topath Travel Plaza แต่จูดี้ก็บอกว่าทุกอย่างระหว่างที่นั่นกับที่นี่ล้วนไม่มีความต่าง ถ้าจะต่างก็เป็นเพียงสถานที่ตั้ง...สองฝั่งตรงข้ามถนน
จุดจอดพักรถ...หรือที่พูดกันอย่างหรูหราว่า Travel Plaza นั้น จริงแท้คืออาคารทรงกลมคล้ายโดม มีแค่ชั้นเดียว และอาณาเขตก็ไม่ได้กว้างเกินกว่าพื้นที่หนึ่งสนามฟุตบอลแต่อย่างใด ตัวอาคารกรุกระจกใสรอบด้าน แต่งด้วยสีขาวและสีน้ำตาลแดง ตั้งอยู่กึ่งกลางลานกว้างขวางสำหรับจอดรถ ริมชายคาด้านหน้าติดกับสนามหญ้าเล็กๆ ซึ่งจัดไม้ประดับแบบแต่งเป็นพุ่ม มีโต๊ะเก้าอี้โลหะซึ่งบัดนี้ร้างคน ส่วนด้านหลังอาคารเป็นที่สำหรับเติมน้ำมัน
เบื้องหลังประตูกระจกคือโถงกว้าง จัดเป็นโต๊ะที่นั่งสำหรับรับประทานอาหารกระจายทั่ว เนื้อที่รอบในแบ่งเป็นสามร้านคือ Panera Bread, Burger King และ KFC กับ Pizza Hut Express ซึ่งจัดรวมในร้านเดียว สองร้านหลังเป็นเพียงเคาน์เตอร์สั่งอาหาร ในขณะที่ร้านแรกหรูหรากว่า มีที่นั่งภายในร้านแยกต่างหาก
เพราะผู้ประสานงานสาวให้อนุญาตไปเข้าห้องน้ำกันได้ก่อน จึงมีโอกาสสำรวจในพื้นที่ลึกเข้าไป พบว่าด้านใน (หรือที่จริงเป็นด้านหน้าของอีกประตูหนึ่ง) มีเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์สำหรับให้ข้อมูลการเดินทางกับผู้แวะผ่านมาโดยเฉพาะ มีร้าน Travel Mart ขายของที่ระลึกทั่วไป ด้านข้างมีตู้เกม 2 3 ประเภท ต่อไปด้านในสุดจึงเป็นสุขา
:-)...โคตรผิดจากที่คาดเลย ถ้ารู้ว่าทราแวลพลาซ่ามันจะเล็กแค่นี้ สู้เลือกทำงานในแอร์พอร์ตแต่แรกก็ดี ทั้งใหญ่ ทั้งอยู่ในเมือง แล้วก็มีร้านอะไรต่อมิอะไรให้เลือกทำตั้งเยอะ...
แม้เวลาจะผ่านมากว่าชั่วโมง แต่ข้อพิพาทที่ดูไร้เหตุผลสิ้นดีของอาทิตย์ก็หาได้จบลงโดยง่าย ชายหนุ่มหล่อผู้เอาแต่ใจทิ้งให้เพื่อนสนิทเดินตามหลังเพียงลำพัง ส่วนตัวเองเปลี่ยนมาเกาะติดชนิดแทบกอดคอกับรักษ์ชนกแทน
แต่นายจ้างก็จะเป็นคนเลือกงานให้เราอยู่ดีไม่ใช่เหรอทิม ว่าเราจะได้ทำอะไร?
ที่จริงคนตอบยังไม่มีอารมณ์จะคุยด้วยซักเท่าไหร่ ลำพังเรื่องของตัวเองก็ยังคิดไม่ตก...ไหนจะเรื่องสัญญาว่าจ้างที่ลืมเอามา ไหนจะเรื่องของปุณณัติถ์...ผู้หญิงที่ไทเปคนนั้น ซึ่งเขายังไม่มีโอกาสได้ขอโทษหรืออธิบายความจริง...
แล้วทำไมจะไม่รู้...อาทิตย์เกี่ยวเขาเป็นตัวกลางกั้นอัคร์ก็เท่านั้น นิสัยว่าง่ายส่วนตัวถูกใช้เป็นเครื่องมือชั้นดี ทีนี้...ตลอดทางมาก็ยิ่งหาโอกาสคุยกับปุณณัติถ์ยากเข้าไปใหญ่ เพราะนอกจากลินลาผู้ขยับปากไวกว่าความเร็วแสง รักษ์ชนกยังถูกอาทิตย์ตัดหน้า ซึ่งทุกครั้ง...ดูจากท่าทางแล้วหญิงสาวคงไม่ชอบคนขี้หลีเท่าไหร่ สุดท้ายเมื่อเธอคอยห่างเจ้าตัว รักษ์ชนกที่ถูกเกาะติดอยู่ตลอดเวลาก็พลอยหมดหวังไปด้วย
เปล่า! ชายหนุ่มหน้าขาวที่ก้าวไปล้างมือตรงอ่างล้างก่อน หันมาคุยกับรักษ์ชนกโดยทำเป็นมองไม่เห็นเพื่อนสนิท...ตอนแรกอัคร์มองหน้าอาทิตย์เหมือนจะรอ หากแล้วก็ตัดใจออกจากห้องน้ำไปก่อนพร้อมกับจีรัง
ที่พูดนี่เราหมายถึงเซ็คกั้นจ๊อบต่างหาก ดูดิ๊ ที่นี่ทั้งอยู่ข้างทางกลางป่า เล็กแค่นี้ ร้านข้างในก็มีไม่กี่ร้าน... คนให้เหตุผลชะงักปากหลังจากลูบน้ำเสยผม ชะเง้อชะโงกมองผ่านกระจกไปยังทางออกของห้องน้ำหญิง
ปูนยังไม่ออกมาอีกเหรอเนี่ย?
ทิม... รักษ์ชนกกลืนน้ำลายอย่างครุ่นคิด กลัวๆ กล้าๆ ขณะก้าวมาหยุดล้างมือเคียงข้าง สายตามองตามอีกฝ่าย ความคิดบางอย่างทำให้ตัดสินใจกล่าวด้วยเสียงอันเบา และเป็นจริงเป็นจังมากขึ้น
ทำไมถึงต้องโกรธอัคร์มากขนาดนั้นด้วยล่ะ?
หน้าหล่อที่ชะโงกชะเง้ออยู่กลับชะงักลงทันที อาทิตย์เบนสายตาใต้เรียวคิ้วที่เริ่มพาดกันมาทางคนถาม เบ้ปากอย่างอารมณ์ไม่ดี
ไม่ชอบ! คำพูดเหมือนหลุดจากการอัดอั้นในอก ตอนแรกทำมาถามซะดิบดีว่าคิดจะไปไหน แต่ไหงเอาเข้าจริงกลายเป็นอย่างนี้?! คนพูดเอียงคอมองคนฟังซึ่งตัวสูงกว่า สีหน้ารอคอยเต็มที่ว่ารักษ์ชนกจะพยักเพยิดเข้าใจและเข้าข้าง หากเมื่อชายหนุ่มยังหน้าเรียบ เจ้าตัวจึงพูดต่อ
ถ้ามีคำตอบให้ตัวเองเสร็จสรรพอย่างนี้ สู้ไม่ต้องมาถามแต่แรกยังดีกว่า ถึงเวลาก็บอกมาเลยว่าจะไปไหน ยังไงเราก็ต้องไปกับมันอยู่แล้ว ไม่ใช่... คำพูดหยุดไปนิด น้ำเสียงเบาลงหากยังร้อนแรง มาพูดให้หวัง แล้วอีกอย่าง... เหมือนเจ้าตัวเพิ่งนึกเหตุผลสำคัญได้ ดันมาถามเหตุผลว่าทำไมถึงไม่อยากไปไอ้ดิสนีย์บ้านั่นต่อหน้าปูน...มันก็รู้อยู่ว่าเรากลัวความสูง ถึงไปก็ไม่กล้าเล่นอะไรอยู่ดี แล้วขืนตอบแบบนี้คงเสียหน้ากับปูนแย่!
ฟังแล้วอยากจะส่ายหัว นี่ทั้งๆ ที่เจ้าตัวก็มีแฟนตั้งสาม...หรืออาจจะมากกว่านั้นอยู่ด้วยซ้ำน่ะนะ!
พูดแล้วฉุน เราออกไปก่อนนะ!
ตามที่คาดไว้ไม่มีผิด พอเจอเรื่องนี้สะกิด อาทิตย์ก็ลืมการรอคอยหญิงสาวผู้เป็นเป้าหมายรายต่อไป หนุ่มหล่อสะบัดหน้าขาวออกจากห้องน้ำอย่างหุนหัน เปิดโอกาสให้คนข้างหลังมองตามไป จากนั้นได้เวลาย่องมารีรออยู่หน้าห้องน้ำหญิง
คงมีเพียงโอกาสเดียวนี่ล่ะมั้ง ที่จะได้ขอโทษและปรับความเข้าใจกับเธอ...
ไม่ใช่ความหนาวเพราะเพียงผ่านสัมผัสน้ำเย็นจัดมาหมาดๆ หากจริงแท้...ที่แทบสั่นนี่เนื่องจากความกลัวกังวลที่อึงอลอยู่ในใจ
ปกติก็ไม่ใช่คนกล้าหาญชาญชัย ยิ่งความมั่นใจยิ่งสูญลับง่ายๆ...นั่นเพราะการเลี้ยงดู...
การที่มีญาติผู้ใหญ่หลายฝ่ายมายุ่มย่ามวุ่นวาย ทำให้แต่เล็กมาแทบไม่มีครั้งไหนที่ได้ทำการตัดสินใจด้วยตัวเอง
เจ้านกชอบเสื้อตัวไหน เอาลายทหารนี่มั้ย ดูเป็นผู้ชายดี?
วันหนึ่งขณะยกครอบครัวไปช้อปริมหาดพัทยา คุณลุงตรีออกปากถามอย่างใจดี
ค...ครับนกชอบ...
ตายแล้ว...โบราณจะตายค่ะ! คุณป้ากลางหัวเราะขัน เอาแบบสีสันสดใสที่วัยรุ่นเขาชอบกันดีกว่ามั้ยคะ?
แต่นางว่ามาทะเลน่าจะเลือกชุดลายต้นมะพร้าวตัวนั้นนะคะ ดูดีออก
งั้นเอาที่มีรูปคนพายเรือนั่นด้วยสิครับ เจ้านก...ชอบพายเรือด้วยไม่ใช่เหรอลูก? คุณลุงโทเอียงคอถาม
นก...
นกเขาชอบว่ายน้ำต่างหากคะ ตาเล็กพาขนนกไปเรียนว่ายน้ำแต่เด็ก
เห็นเคยบอกว่าที่ไปเรียนก็เพราะตอนนั้นตานกอยากพายเรือเล่นนี่ล่ะครับ เกิดพายแล้วตกน้ำไป ว่ายไม่ได้จะยุ่ง
อ้อ อย่างนี้นี่เอง ฉันก็เพิ่งรู้หรอกนะ คุณป้าใหญ่เจ้าของผมพองฟูพยักหน้าหงึกหงัก
งั้นตกลงว่าเอาลายพายเรือสีแจ๊ดๆ นี่ก็แล้วกันนะ เจ้านก!
ตอนนั้น...เป็นอันว่าสุดท้ายเด็กชายรักษ์ชนกก็ได้เสื้อรูปพายมา ทั้งๆ ที่หัวใจเรียกร้องลายทหารสุดฤทธิ์สุดเดช!
ฉะนั้น หากจะบอกว่าเจ้าตัวเติบโตมากลายเป็นชายหนุ่มที่ไร้ซึ่งการตัดสินใจอันเด็ดขาดก็ไม่ผิด มักคิดอยู่ตลอดเวลาว่า...ถูกรึเปล่านะ ถ้าทำอีกอย่างน่าจะดีกว่ามั้ย บางทีทำอะไรไปครึ่งทางแล้วอยากล้มเลิกไปทำอีกอย่างเสียดื้อๆ เป็นเช่นนี้จนกว่าจะแน่ใจ และสรุปได้อีกทีก็ต่อเมื่อผลของการตัดสินใจนั้นจบสิ้นลงแล้วนั่นแหละ
เช่นเดียวกับในเวลานี้ที่ยังก้าววนไปวนกลับอยู่หน้าห้องน้ำ ตัดสินใจครั้งที่สามร้อยสิบสามว่าน่าจะกลับลำ รอเพียงให้เรื่องผ่านเลยและเธอคนนั้นลบลืมไป แต่ก็เป็นอีกครั้งที่การตัดสินใจอันดับสามร้อยสิบสี่บอกว่า ที่ทำอยู่นี่น่ะคือสิ่งที่สมควรที่สุดแล้ว
ความยุ่งยากใจอีกอย่างเป็นเพราะท่าทางของผู้หญิงคนนั้นด้วยนั่นแหละ...
ผู้หญิงผิวขาว ผมยาว นอกจากแววตาฉงนฉงายแกมขุ่นเคืองในดวงตาดำขลับเพียงแวบแรกวูบเดียวแล้ว ไม่มีคราใดที่เธอหลุดจากอากัปกิริยานิ่งเงียบ เฉยสนิทนั่นอีก
เหมือนน้ำแข็ง...
จากปฏิกิริยานั้นรวมทั้งตามถ้อยคำของลินลา...ทั้งที่เธอน่าจะโกรธแค้นชายหนุ่มใช่ย่อย หากแทนการชี้ตวาดกราดเกรี้ยว...สิ่งเดียวที่ทำ เป็นเพียงการลอบมองมาด้วยดวงตาเมินเฉย
ด่าว่าออกมายังจะดีซะกว่า อย่างน้อยเขาจะได้ถือเป็นโอกาสแก้ความเข้าใจผิดนั้นอย่างเปิดอก
ปุณณัติถ์คิดอะไรอยู่กันแน่?
คำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบสะดุดลงเมื่อได้ยินเสียงเปิดน้ำดังขึ้นจากภายใน คาดว่าเป้าหมายคงกำลังจะออกมาแล้ว
เอาน่ะ! เป็นไงรู้กัน ขืนปล่อยไว้อย่างนี้คงมีแต่ยิ่งอึดอัด รักษ์ชนกไม่คุ้นชินกับบรรยากาศแบบนั้น รอบตัวเคยมีแต่คนรักใคร่ห่วงใย
ต้องขอโทษเธอให้ได้!
ทันทีที่เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา ชายหนุ่มจึงหันหน้าถลาพุ่งตรงเข้าไป...
ใบหน้าขาวยังขาวอยู่ ผมดำยาวตอนบนชื้นน้ำที่ประพรมหน้า คิ้วโก่งของปุณณัติถ์ราวตวัดปาดโค้งขึ้นพร้อมดวงตาเบิกโตอย่างตื่นตระหนก...
หากยังไม่เท่ารักษ์ชนก
เพราะใบหน้านั้นมองสะท้อนผ่านมาจากบานกระจกหน้าอ่างล้าง และหากคนผู้ยืนหันหลังไกลออกไป...ใช่เธอ แล้วตรงหน้าแทบประชิดชายหนุ่มนี่ล่ะ...?
กรี๊ด...!
จูดี้!!!
................
To Be Continued
| จากคุณ |
:
ปราปต์ (งี่เง่าบอย)  
|
| เขียนเมื่อ |
:
7 ส.ค. 52 09:06:03
|
|
|
|
|
