ความคิดเห็นที่ 1 27. วณิชต้องเคลื่อนรถกระบะของเขาไปชิดกับกรงนกมากขึ้นอีกเพื่อเหลือพื้นที่ให้กับรถแท๊กซี่สีเขียวเหลืองที่มาใหม่ สักพักเมื่อนิ่งสนิทคนในรถก็ลงมา ชายหนุ่มรูปร่างสันทัดวัยประมาณสามสิบลงมาก่อน ตามด้วยหญิงสาวอีกคนซึ่งเธออุ้มเด็กผู้หญิงวัยประมาณสองขวบลงมาด้วย “แม่เจ้าโว้ย รถคันใหญ่โตมโหรทึกเหลือเกินนะ จอดทีเต็มคลองเลย” เธอส่งเสียงมาก่อนตัว บุหลันนั่งอยู่บริเวณเตาไฟห่างออกมายังได้ยินชัดเจน คงเป็นพี่สาวเพราะมีเค้าหน้าคล้ายกัน รูปร่างอวบ ผิวขาวแต่ไม่สวยเท่าน้องสาว ทั้งสามทักทายกับบุพการีและน้องทั้งสอง ต่างคนส่งเสียงดีอกดีใจที่ได้เจอกัน หญิงสาวอุ้มลูกซึ่งก็เป็นหลานชี้ชวนให้ไหว้ตากับยาย เด็กน้อยแปะมือสองข้างติดกันอย่างน่าเอ็นดู บุหลันได้ยินวณิชเรียกเธอว่า วี พี่เขยชื่อกร ส่วนหนูน้อยคือน้องเอ วีเดินเตร่มายังเตาเมื่อเห็นลังถึงใบใหญ่ “ทำอะไรจ้ะแม่” แม่ตอบว่าขนมชั้น หญิงสาวมองบุหลัน เธอยิ้มให้ วณิชเดินมาแนะนำให้รู้จักว่าเป็นเพื่อน อีกฝ่ายทำตาโตคล้ายจะพูดอะไร แต่น้องชายรีบชิงตัดหน้า “ไปกินข้าวเลยไป” “อะไรยะไอ้หล่อ ยังไม่ได้พูดอะไรเลย” คนถูกเรียกว่าหล่อทำตาขุ่น ๆ ใส่อีกฝ่ายที่ทำท่าอยากรู้อยากเห็นแต่ก็เดินออกไป ชายหนุ่มหันมาทางเธอ “หิวหรือยัง จะเที่ยงแล้ว” พูดปั๊บน้ำย่อยก็ส่งเสียงอุทรณ์ขึ้นมาทันที บุหลันยกคิ้วถามว่าเที่ยงแล้วเหรอและลุกเดินตามไป กลางวงสนทนาของมื้อนี้เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย บุหลันได้แต่นั่งฟังและยิ้มไปหากรู้สึกตลกกับเรื่องราว เธอสังเกตว่าพี่น้องของวณิชเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่งคือพูดจาตรงไปตรงมาและมักจะออกกริยาท่าทางหลุด ๆ รั่ว ๆ คล้ายกัน แต่ก็เปิดเผยจริงใจดีไปอีกแบบ “ขออุ้มหน่อยสิ นะน้องเอนะ น้าแหวนอุ้มหน่อย” แหวนกำลังพะเน้าพะนอเด็กหญิงมัดแกละหน้าตาน่ารักขณะอยู่ในอ้อมตักแม่ แต่อีกฝ่ายมองแล้วเบือนหน้าซุกหนี “ให้น้าเขาอุ้มหน่อย น้องเอ น้าแหวนรักน้องเอนะ” วีปลอบ แต่เด็กน้อยเอาแต่ดูดนิ้วทำท่าเขิน วณิชขยับไปบ้าง “งั้นน้าณิชขออุ้มมั่ง” เขาอ้าแขนไปที่ตัว น้องเอมองแว่บหนึ่งแล้วโผเข้าหา แหวนกรี๊ดลั่น “ต๊าย! ดูสิ ผู้หญิงไม่เอา เจ้าชู้แต่เด็กเลยนะเนี่ย” ทั้งหมดหัวเราะครื้นเครง ชายหนุ่มอุ้มเธอแล้วลุกขึ้นถามว่าไปไหนดี เดี๋ยวพาไป เสร็จแล้วก็เดินออกไป บุหลันมองตามยิ้ม แต่ยังคงเป็นฝ่ายฟังเหมือนเดิม เรื่องที่รับรู้เพิ่มคือ พี่สาววณิชทำงานในโรงงานแถวอยุธยาส่วนพี่เขยเป็นพนักงานขับรถผู้บริหาร รถแท็กซี่วันนี้ไปเช่ามาเพื่อความสะดวกกับการเดินทาง ขณะที่หนูน้อยก็อายุเกือบสองขวบแล้ว เวลาเกือบบ่ายแล้วที่รถมอเตอร์ไซด์อีกคันเข้ามาจอด ปริยเดินหน้าบานเข้ามา ชายหนุ่มทักทายทุกคนเสร็จก็หันมาทางบุหลัน “เป็นไงบ้างน้องเดือน บ้านนอก” แค่คำแรกก็เรียกรอยยิ้มอย่างคุ้นเคย ตัวจริงเสียงจริง “บ้านนอก แต่อากาศไฮโซมากพี่เป้” “ใช่ไหมล่ะ คนสมัยก่อนถึงได้แข็งแรงไง ไม่มีมลภาวะ” “ไหนบอกจะมาเมื่อวานไง” วณิชแทรกขึ้น คนเป็นเพื่อนยักไหล่ “เมา” คนถามหัวเราะ “ข้าว่าแล้ว ดีไม่เจอกันวันทำบุญเลยนะเนี่ย” “แม่ข้าสั่งให้มาเอาขนมชั้นว่ะ” ปริยพูดกลั้วหัวเราะ “ทำอยู่ใช่ไหมน่ะ โห มาได้จังหวะแฮะเรา” “รู้งานจริง ๆ สงสัยจะมีเชื้อสายญี่ปุ่นนะกินดะคุง” “ไอ้แหวน!” แหวนหัวเราะชอบใจ ทั้งหมดพูดคุยกันอย่างออกรสอยู่ครู่ใหญ่ ๆ ถ้อยคำเรื่องราวพรั่งพรูไม่มีทีท่าจะหมด บุหลันเกือบจะเคลิ้มหลับอยู่แล้วเพราะอากาศยามบ่ายที่เย็นสบาย มาหูผึ่งตอนที่วีคุยกับวณิชเรื่องรถ “เฮ้ย ณิช รถเอ็งมือหนึ่งเหรอวะ” วณิชยักคิ้ว แต่พี่สาวยกสูงกว่า “ไม่น่าเชื่อ” คราวนี้น้องชายหน้านิ่ว “ทำไม ผมซื้อไม่ได้หรือไง” “เปล๊า” วีรีบทำเสียงสูง “เห็นขับไอ้คันเก่าอยู่นานนมนึกว่าถ้าขายเป็นเศษเหล็กไม่ได้เลยจะไม่ยอมซื้อใหม่ ดีแล้ว คันใหญ่ดี ข้าชอบ...” เขาขมวดคิ้ว “ดีอะไร เปลืองน้ำมันจะตาย” “อ้าว แล้วซื้อทำไมล่ะ” “ไอ้เป้มันยุน่ะสิ อย่างนั้นอย่างนี้ ขนของได้ ขนคนได้ เพื่อพ่อเพื่อแม่ สารพัด นี่ขนาดว่าตกลงซื้อเอามาใช้ยังอิดออดอยากให้ไปเปลี่ยนเป็นไตรตันอยู่เลย” วณิชทำเสียงเพื่อนรักล้อเลียน ไม่หวั่นใจว่าจะโดนแย้งเพราะเจ้าตัวยืนอยู่ที่เล้าไก่กับแหวน “เออ เอ็งมันเศรษฐีขี้เหนียว มีเงินแต่ชอบทำตัวซ่อมซ่อ” วีพูดโพล่งออกมาโดยไม่ทันเห็นสายตาน้องชายที่มองมาอย่างเคือง ๆ รวมทั้งบุหลันที่เลิกคิ้วด้วยความคิดไม่ถึง “เวลาจีบสาวสงสัยไม่เคยลงทุน” พูดแล้วก็หันมาทางหญิงสาวคนอีกทันที “อยู่กับมันดูดี ๆ นะ ระวังมันเอาเงินไปฝังดินให้ปลวกกินหมด ไอ้นี่ขี้งกจะตาย ซื้ออะไรให้น้องมั่งหรือเปล่าเนี่ย” “พี่วี!” บุหลันได้แต่อ้าปากตอนที่วณิชเสียงดังขัด วีทำหน้างง “อะไรแซวนิดเดียวเอง” เธอมองสองหนุ่มสาวสลับไปมาแล้วห่อปากร้องอ้อ “อ้าว ไม่ใช่แฟนเอ็งรึ ขอโทษ ๆ เห็นมาด้วยกันนี่” “พูดอะไรไม่คิดประจำเลยเธอนี่” กรผู้เป็นสามีแทรกขึ้น เจ้าตัวหันไปมองคนใกล้ตัวแล้วหันไปมองบุหลัน “ขอโทษนะพี่เป็นพวกปากไว ไปดูน้องเอดีกว่า” แล้วก็ผละไปดื้อ ๆ วณิชถอนใจเฮือก มองหน้าบุหลัน “ขอโทษที” “ไม่เป็นไรนี่” เธอไหวไหล่เสไปมองที่อื่นซ่อนรอยยิ้มและสีหน้าระเรื่อไม่ให้เขาเห็นว่าแท้จริงแล้วหัวใจพองโตกับคำล้อนั่นเช่นกัน โลกของวณิชมี...จะมีอะไรที่น่ารู้อีกนะ (ต่อค่ะ อิอิ ) แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 52 15:40:14 จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 15:35:32

ความคิดเห็นที่ 2 .... เป็นครั้งแรกที่บุหลันเห็นว่าการทำบุญเป็นเรื่องใหญ่และสำคัญ ผู้คนมากมากมายพากันหลั่งไหล่มารวมกันอยู่ในศาลาจนแน่นขนัด ด้วยความศรัทธาต่อศาสนามาตั้งแต่บรรพบุรุษซ้ำยังเป็นวันขึ้นปีใหม่ที่ทุกคนเชื่อว่าผลบุญกุศลจะนำส่งให้วันเวลาทั้งปีของตนประสบแต่เรื่องสุขสมหวัง หลังเสร็จพีธีการต่าง ๆ ก็พากันส่งเสียงทักทายญาติสนิทมิตรสบายกับดังจ้อกแจ้กจอแจ บุหลันเริ่มรู้สึกว่าการพูดคุยคือความสุขของคนต่างจังหวัด เพียงแค่ทักทายถามสารทุกข์สุขดิบและบางครั้งไม่มีหัวข้ออะไรก็ยังกินเวลาสนทนายาวนาน อาจเป็นโชคดีที่น้องเอร้องโยเย ทำให้ครอบครัววณิชผละจากบรรดาเพื่อนฝูงมาได้ก่อน ปริยบอกเหมือนเคยว่าจะแวะมาหา ส่วนแหวนหลังจากกินมื้อเช้าเรียบร้อยเธอก็ขี่มอเตอร์ไซด์ออกไปโดยบอกว่าจะไปหาเพื่อน สามวันแล้วที่บุหลันอยู่ที่นี่ บรรยากาศเย็นสบายและสงบเงียบละลายความรุ่มร้อนในจิตใจไปพอสมควร บางคราวเธอรู้สึกอิจฉาวณิชขึ้นมา เพราะแม้สมาชิกทุกคนจะแย่งกันพูดจนเสียงเซ็งแซ่ แต่นั่นแปลว่าทุกคนใส่ใจซึ่งกันมิใช่หรือ ทุกคนยังรู้ว่าตนคือบุคคลสำคัญในครอบครัวมิใช่หรือ นั่นแปลว่าต่างยังมองเห็นซึ่งกันและกัน เพราะความจริงคงไม่มีอะไรเจ็บปวดกว่าการไร้ตัวตนในสายตาผู้อื่นเป็นแน่ เธอนั่งคิดไปเพียงลำพังจนจมอยู่ในความเงียบเนิ่นนาน กระทั่งรู้สึกว่ามีวัตถุบางอย่างโดยแก้มจึงสะดุ้งโหยง เธอมองกลับไปเห็นวณิชยืนหัวเราะ กำลังจะโวยว่าเขาทำเธอตกใจก็ต้องตาโต เพราะในอุ้งมือชายหนุ่มนั่นคือลูกไก่ตัวเล็ก สิ่งมีชีวิตสีเหลืองท่าทางน่ารักน่าชัง ดูว่ามันคงมีอายุไม่กี่วันแต่ขนพองฟูดูนิ่มคล้ายตุ๊กตาทำให้บุหลันตื่นเต้น “จับได้ด้วยเหรอ” เธอแตะเจ้าตัวน้อยที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กในมือเขา ชายหนุ่มยื่นให้ “เอาสิ” หญิงสาวค่อยบรรจงรับมันจากเขา มือทั้งคู่สัมผัสกัน แต่ดูเหมือนบุหลันจะไม่ทันรู้สึก เธอมัวแต่สนใจแต่ลูกไก่ในมือ กระทั่งแววตาของวณิชที่มองอยู่เนิ่นนาน  ทำให้รู้สึกตัวจึงหันไปมอง แล้วก็ชะงัก ใจแกว่งวูบวาบทันใด “ครอกแรกเลยนะเนี่ย” แหวนมาจากไหนไม่รู้  มายืนพูดข้างคนทั้งสอง เสียงอู้อี้เพราะมีขนมเต็มปาก สองหนุ่มสาวขยับออกจากกัน บุหลันย่อตัวลงปล่อยลูกไก่ให้เป็นอิสระ มันวิ่งตื๋อไปรวมกับแม่และพี่น้องอย่างรวดเร็ว “ทุกทีเก็บไข่มันมากิน คราวนี้เลยให้มันเลี้ยงลูกบ้าง” พูดเสร็จก็หันมาทางบุหลัน “ขนมอร่อยไหมเดือน” พอเธอตอบว่ายังไม่ได้ยินแหวนก็ร้องหันไปเล่นงานพี่ชาย “อ้าว ทำไมพี่ณิชไม่บอกให้เดือนกิน ไป ๆ ไปกินขนมกัน แหวนซื้อน้ำส้มมาด้วย...” ไม่รอให้ตอบแหวนก็ดึงมือบุหลันไป โต๊ะไม้หน้าบ้านยังคงเป็นที่ใช้นั่งคุยกัน ตอนนี้มีเพียงสองสาวเพราะวีกับสามีไปเยี่ยมเพื่อนฝูงเช่นกัน ส่วนพ่อกับแม่กำลังง่วงกับงานในสวน “อร่อยจัง” บุหลันทำท่าทึ่งขณะเคี้ยวขนมชั้น “หวานแต่หอมมาก ๆ เลย บอกไม่ถูกแต่ไม่เหมือนกับที่เคยกินเลย” แหวนยืดอก “ฝีมือแม่” “วณิชล่ะ ไม่มากินเหรอ” อีกฝ่ายโบกมือ “ไม่ต้องไปเรียกหรอก พี่ณิชไม่ชอบกินขนม ของหวานใด ๆ คุณพี่ท่านไม่แตะเลย” เป็นเรื่องใหม่ที่เธอพึ่งรู้ “ไม่เหมือนพี่เป้ รายนั่นน่ะเห็นขนมเป็นวิ่งเข้าใส่ ทำขนมเมื่อไรมาถูกวันทุกที อย่างกับมีเรดาร์แน่ะ คนฟังหัวเราะ เงียบกันครู่หนึ่ง มองเห็นวณิชยังเดินอยู่แถวสุ่มไก่ ช่วงไหล่แข็งแรงที่พ้นเสื้อกล้ามดึงดูดสายตา “พี่สองคนนั้นสนิทกันมากเลยเหรอ” “ใคร...อ๋อ...อืม เขาเรียนมาด้วยกัน แต่พี่ณิชออกจากโรงเรียนก่อน” “ทำไมล่ะ” ดูเหมือนว่าบุหลันจะถามถูกคนแล้ว ประกายตาแววตาของแหวนสงบลงเล็กน้อย “มีช่วงหนึ่งแหวนไม่ค่อยสบายน่ะ เข้าโรงพยาบาลบ่อย เงินเก็บแทบไม่เหลือ พี่ณิชเลยออกจากโรงเรียนมาหางานทำช่วยแบ่งเบาภาระพ่อกับแม่ แล้วก็ไม่ได้กลับไปเรียนอีก” ถ้อยคำนั้นแม่เป็นการเล่าธรรมดา แต่บุหลันรู้สึกได้ว่าเต็มเปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้งใจ “แต่กลายเป็นเรื่องดี เขาเจอนายจ้างดีเลยช่วยเหลือจนพี่ณิชได้เปิดร้านเอง ตอนหลังก็เลยชวนพี่เป้ไปด้วย” คนฟังพยักหน้าช้า ๆ “เป็นพี่ที่ดีจัง” “ใช่แล้ว” เสียงของคนเล่าภาคภูมิใจ “พี่ณิชน่ารักนะ ถ้าเทียบกับคนอื่นที่อายุเท่ากัน คิดดูสิ บุหรี่ไม่สูบ เหล้าก็แทบไม่แตะ การพนันไม่เล่น รักครอบครัวอีกต่างหาก จะหาที่ไหนได้อีก จริงไหม” เธอพูดพลางเอียงคอทำตาวิบวับส่งมาให้ บุหลันต้องเสไปมองทางอื่น “เฮ้อ...แต่อย่างว่านะ ดีขนาดนี้ยังมีคนมองไม่เห็นแน่ะ” “นินทาอะไรแหวน” คนฟังกำลังหูผึ่งกับประโยคท้ายสุดที่คนเล่าโปรยไว้ก็ให้บังเอิญเจ้าของเรื่องเข้ามาขัดจังหวะพอดี “รู้ว่านินทาใครเขาจะบอกล่ะ” แหวนเช็ดมือกับกระดาษทิชชู่ วณิชหยิบแก้วน้ำมาเทน้ำส้มใส่ “เอ้อนี่พี่ณิช เมื่อกี้แหวนไปบ้านน้ำเจอพี่ฟางด้วย” เหมือนไม่เพียงมือที่ถือแก้วของชายหนุ่มจะชะงัก แต่ทั้งร่างของเขาแข็งไปช่วยวินาทีก่อนจะตั้งสติได้ตอบรับน้องสาวว่างั้นเหรอเสียงเบา “ไม่รู้ไปรู้มาจากไหนว่าพี่ณิชซื้อรถใหม่ ถามแหวนใหญ่เลยว่ารถอะไร ราคาเท่าไร ซักอย่างสรรพากรมาตรวจรายได้ ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขาเหลือบมองบุหลันที่นั่งเงียบด้วยท่าทางไม่มั่นใจที่เรื่องส่วนตัวถูกบอกเล่า ขณะที่แหวนกำลังเมามัน “สงสัยเจอพี่เป้มั้งเลยรู้ เห็นว่าเลิกกับแฟนแล้วนี่จะเอาลูกมาให้แม่เลี้ยง มิน่าล่ะพอรู้ว่าพี่ณิชมารีบปรี่เข้ามาทันทีเลย” “พอแล้วแหวน” วณิชปราม แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายติดลม “ก็ไม่ชอบนี่ แค่อีกคนเรียนจบสูงว่า ฐานะดีกว่าก็โผไปหา เป็นไงล่ะ แฟนมันน่ะทั้งผู้หญิงทั้งพนัน ไม่เหลือแล้วล่ะสิ พูดกับแหวนล่ะตีหน้าเศร้า ทีนี้ล่ะมาทำเป็นเสียใจ ตัวทิ้งเขาไปเองแท้ ๆ” คำนั้นเรียกความไม่คาดฝันให้บุหลันมากมาย วณิชเองก็แสดงท่าทางฮึดฮัดที่น้องสาวไม่หยุดเปิดเผยเรื่องในอดีตที่ไม่น่าจำต่อหน้าหญิงสาวอีกคน “จะหยุดได้หรือยังไอ้อ้วน พูดมากไปแล้ว” น้องสาวถอนใจเฮือกใหญ่ “หมั่นไส้น่ะ แน่ล่ะสิ ตอนนั้นพี่ณิชยังไม่มีอะไรสักอย่าง ตอนนี้สบายแล้ว ทั้งบ้านทั้งรถ เลยมาอี๋อ๋อ เห็นแก่เงินชะมัดคนอะไร” ถ้อยคำพรั่งพรูด้วยอารมณ์รุนแรงของแหวนไม่เพียงสร้างความเจ็บปวดลึก ๆ ให้วณิช แต่มันเป็นธนูพุ่งแล้วมาปักอกบุหลันอย่างจัง เธอนิ่งขึงตัวชาด้วยอาการถูกแทงใจดำ เห็นแก่เงิน สีหน้าวณิชเริ่มโกรธจริงจัง แหวนรู้ทัน “แหวนก็แค่เป็นห่วงนะ จำได้หรือเปล่าตอนพี่ฟางทิ้งไปน่ะ พี่เป็นยังไง...” “ไม่รู้!” พูดไม่ทันจบประโยควณิชก็สวนขึ้นแล้วเดินหนีออกไป แหวนร้องอ้าว ทำหน้าบูดบึ้งพร้อมบ่นพึมพัมว่าอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี ซึ่งบุหลันไมได้ยิน ความจริงเธอแทบไม่สนใจคู่สนทนาอีกแล้วเมื่อสมองเต็มไปด้วยเรื่องราวความหลังที่ถูกบอกเล่าก่อนหน้านี้ นี่เอง...ที่มาของกริยานิ่งขรึมที่มีให้กับรอยยิ้มของหญิงสาวทุกคนที่พยายามโปรยมา บุคลิกที่เจือเอาความเจียมตนเข้าไปคงเกินจากเหตุการณ์นี้ หัวใจคงเข็ดและเจ็บจำกับการถูกหมางเมินเพียงเพราะมีวัตถุมีราคามาเป็นตัวเปรียบเทียบ หลายครั้งถึงได้กระทบเธอบ้างเรื่องเงินทอง ไม่สิ คิดดี ๆ ที่ชายหนุ่มทำไม่ใช่การแบ่งแยก แต่เป็นการบอกให้รู้ หรือใครจะมองว่าเป็นการสั่งสอน แท้จริงเขาก็เพียงแค่ให้เธอเปิดมุมมองในอีกแบบเท่านั้นเอง “ใครจะเดือดร้อนร้อนที่สุดถ้าทรัพย์สินพวกนี้มีปัญหา” “ผมทำเพื่อเลี้ยงตัวเองและครอบครัวเท่านั้น” บ้านสักหลัง รถสักคัน อาชีพสุจริต ชีวิตครอบครัว เพื่อนฝูง เท่านี้ใช่ไหมที่อยากจะบอก หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่าเข้าใจความหมายของเขาขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเหมือนกัน บ่ายคล้อยแล้ว วณิชไม่พูดถึงอดีตที่แหวนร่ายค้างไว้เลยตลอดทั้งวัน บุหลันก็ไม่นึกอยากถาม เธอสนุกสนานกับการเดินเล่นในสวน ช่วยแม่กับพ่อเก็บมะละกอจนยางกัดมือ ได้ให้อาการไก่ในแบบมันจิกกินจากมือ โดยมีวณิชคอยนั่งดูอยู่ข้าง ๆ ท่าทางของเขาดูจะผ่อนคลายสบายอกสบายใจจนผิดสังเกตคล้ายกับได้ปลดเปลื้องอะไรที่แบกไว้ออกไป บุหลันแอบมองเขาบ้างพลางนึก เชียงใหม่เป็นแบบนี้รึเปล่าน้อ ความคิดนั้นเรียกร้อยยิ้มจนหัวใจเต้นแรง จะเสียดายอยู่ก็แค่...ไม่ได้เอากล้องมาเท่านั้นเอง “ไอ้หนู!” เสียงแม่ตะโกนเรียกมาจากตัวบ้าน ชายหนุ่มกำลังให้ข้าวสารไก่อยู่กับบุหลันหันไปขานรับ “ครับ” “น้าชัยเอ็งโทรมาบอกให้ไปเอาไข่เป็ด นี่ยังไม่ได้ไปรึ” “เออ ลืมไปแล้วนะเนี่ย ตั้งแต่เช้า” เขาลุกยืนปัดมืออย่างรวดเร็ว “ให้คนอื่นไปหมดแล้วมั้ง” “ไม่หรอก เขารอเอ็งอยู่นะ ไปขอแล้วเขาก็เก็บไว้น่ะสิ ไม่ไม่เอาน่ะเป็นเรื่องแน่” “ครับ ๆ” วณิชหันมาทางบุหลันที่ยังเพลิดเพลินกับบรรดาครอบครัวไก่ “ไปด้วยกันไหมเดือน” หญิงสาวเงยหน้ากระพริบตาปริบ “ไกลไหม” “ประมาณสิบกิโล เดี๋ยวขับมอเตอร์ไซด์ไป” เขาตอบ “ไปล้างมือเถอะ เดี๋ยวให้พ่อมาดู” วณิชพูดแล้วก็ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว เขาหายเข้าไปในบ้านครู่เดียวก็กลับออกมา เปลี่ยนเสื้อเป็นสีน้ำเงิน มีหมวกสวมติดศีรษะแล้วเดินไปที่มอเตอร์ไซด็ พ่อถามว่าไม่เอาลังไปใส่เหรอ วณิชตะโกนตอบว่าที่บ้านนั้นมีเยอะแยะ เสร็จแล้วก็หันมาพยักเพยิดให้บุหลันมาซ้อนที่เบาะ เขามองเธอแล้วถอดหมวกสวมผลุบให้ไม่สนใจสายตางงงันของอีกฝ่าย “แดดร้อน” พูดแล้วก็สตาร์ทเครื่องยนต์ บุหลันเก้ ๆ กัง ๆ อยู่เล็กน้อยแต่ก็ขยับตัวเกาะเอวชายหนุ่มดังที่เคยซ้อนมอเตอร์ไซด์มาบ้างกระทั่งยานพาหนะสองล้อแล่นออกไป เมื่อพ้นออกจากบ้านมาที่ถนนหญิงสาวไม่เห็นว่าจะมีแดดแรงอะไรดังที่เขาพูดเลย รวมทั้งไม่เห็นรอยยิ้มที่แต้มบนใบหน้าคมด้วยเช่นกัน .............................................................................................. ฮี้วววววววววว จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 15:39:51

ความคิดเห็นที่ 3 ชายหนุ่มกำลังให้ข้าวสารไก่อยู่กับบุหลัน เลี้ยงไก่ด้วยข้าวสารเลยหรอคะ แพงไปป่าว แต่ก่อนบ้านเราเลี้ยงด้วยข้าวเปลือกอ่ะ  หรือจริงๆแล้วเค้าเลี้ยงกันอย่างนี้ ผิดไม่ว่ากันนะคะ พอดีแปลกใจนิดหน่อย จากคุณ : Bangkokian เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 19:05:45

ความคิดเห็นที่ 4 จริง น่าจะข้าวเปลือก อยากเล่นลูกไก่ๆๆ อุทธรณ์ อิอิ คนเขียนลำเอียงแบบนี้ ชอบ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 21:47:13

ความคิดเห็นที่ 5 คู่นี้ลุ้นขึ้นมาก คนดูมีปมเหมือนกัน มาเรียนรู้กันมากขึ้นเลยคราวนี้ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 22:37:01

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อก่อนบ้านเราเลี้ยงด้วยข้าวสุกนะ ข้าวก้นหม้อ เวลาแช่หม้อก็สาดให้ไก่จิก จากคุณ : นาวาไม่ไหลกลับ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 08:25:17

ความคิดเห็นที่ 7 อยากจับลูกเจี๊ยบมั่ง หนูแหวนดูรั่วๆจัง อิอิ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 10:24:24

ความคิดเห็นที่ 8 เคยได้ยินว่า เลี้ยงไก่ด้วยความเปลือกนะครับ มีเลี้ยงด้วยข้าวสารด้วย แจ่มเรย จากคุณ : ครีมโซดาซ่า เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 19:36:02