ความคิดเห็นที่ 1   “ไปบอกทุกคนให้เตรียมตัวไว้เราจะเคลื่อนกำลังออกจากที่นี่ประมาณ 6.00 น.” “รับทราบครับท่าน” เวลาประมาณ 9.00 น.  กองพันที่3 มาถึงจุดนัดพบโดยสวัสดิภาพโดยมีกองพันที่7 มารออยู่แล้ว พันเอกราเก้นลงจากรถจี๊ปแล้วเดินไปหาพันเอกเบราคส์ที่ยืนรออยู่        พันเอกราเก้นนึกถึงตอนที่ตัวเองเพิ่งเข้าประจำการใหม่ๆ เบราคส์เป็นคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่   ผมสีดำขลับ  และชอบหอบแผนที่เดินไปมาในกองบัญชาการทั้งยังดื่มกาแฟดำที่เข้มมากจนราเก้นเองยังตกใจ “สวัสดีครับพันเอกเบราคส์  ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ” “เช่นกันครับ  พันเอกราเก้น” ถึงแม้ว่าราเก้นจะพูดคุยอย่างยิ้มแย้ม  แต่สีหน้าของเขาแสดงถึงความเหนื่อยอ่อนอย่างชัดเจน “คุณไหวหรือเปล่าพันเอกราเก้น  ดูคุณเหนื่อยๆนะ”  พันเอกเบราคส์พูดด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย “ไม่เป็นไรครับ ผมสบายดี” “ดูท่าสภาพการรบของพื้นที่ในแถบที่กองพันที่3 ที่คุณดูแลอยู่ดูท่าจะหนักมากเลยนะครับ” “ครับ  ที่มั่นของเราโดนปืนใหญ่105มม. ของข้าศึกยิงถล่มแบบไม่ลืมหูลืมตา   ซ้ำกองกำลังที่เรามีอยู่นั้นมันมีน้อยจนเกินไปทำให้เราต้องทิ้งระยะหากในการวางแนวรบจนทำให้มีช่องโหว่ที่ทำให้ข้าศึกเจอะเข้ามาได้” “แล้วทางคุณละครับพันเอกเบราคส์” “ทางนี้ก็โดนถล่มจากกองพันทหารราบของข้าศึก  พวกมันมีรถถังหุ้มเกราะเป็นจำนวนมาก    แถมพวกมันยังมีเครื่องบินทิ้งระเบิดอยู่อีกประมาณ10กว่าลำ เราสู้พวกมันแทบไม่ได้เลย” ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุณกันอยู่ได้มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าไปหา “ขอประทานโทษคะ  รถบรรทุกเสบียงเดินทางมาถึงแล้วจะให้นำเสบียงลงเลยไหมค่ะ” “ยังก่อน  เดียวผมไปตรวจเช็คด้วยตัวเอง” “รับทราบคะ” “ขอประทานโทษนะครับ  ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครหรือครับ”  พันเอกเบราคส์ถามน้องสาวผม “ขอประทานโทษที่ไม่ได้แนะนำตัว   ดิฉันสิบตรีมาโรส  ซิกนาโทเรีย” แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 52 20:16:00 จากคุณ : nadashiko (nadashiko) เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 19:10:26

ความคิดเห็นที่ 2   “ซิกนาโทเรีย?” “เธอเป็นน้องสาวผมเองครับ” “งั้นเหรอครับ   ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” “เช่นกันคะ” แล้วพันเอกเบราคส์ก็เดินจากไป  ราเก้นกับมาโรสก็เดินไปยังจุดจอดรถเสบียง แล้วมาโรสก็ถามถึงพันเอกเบราคส์ “พี่รู้จักกับพันเอกเบราคส์มาแล้วหรือคะ?” “ก็ตั้งแต่ตอนที่พี่ประจำการอยู่ที่กองบัญชาการกลางตอนที่พี่เพิ่งสมัครเข้ากองทัพใหม่ๆ” “แล้วเขามีนิสัยยังไงหรือค่ะ” “เขาก็เป็นคนที่มีนิสัยดีมากคนหนึ่งเลยทีเดียว   แต่ออกจะแปลกๆอยู่บ้าง” “แปลกๆ?” มาโรสทำหน้างงๆ ในขณะที่ทั้งคู่กำลังจะเดินไปถึงจุดจอดรถเสบียง... “ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!”  เสียงปืนต่อต้านอากาศยานดังขึ้น            ราเก้นมองไปยังทิศทางเดียวกันกับปืนต่อต้านอากาศยาน   แล้วเขาก็เห็นเครื่องบินขับไล่ของข้าศึกสี่ลำ   สองลำกำลังบินตรงมาทางจุดจอดรถเสบียง “หมอบลง!!!” ราเก้นตะโกนออกไปพร้อมทั้งโอบกอดมาโรสเพื่อป้องกันให้มาโรสปลอดภัย เครื่องบินของข้าศึกบินต่ำลงมาแล้วกราดกระสุน “ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!”  “ตูม!” “บึ้ม!” จากนั้นก็เชิดหัวขึ้นแล้วบินหายไป ราเก้นเงยหน้าขึ้นมองดูบริเวณโดยรอบ   รถเสบียงที่จอดอยู่ถูกทำลายทิ้งไม่มีเหลือ  มีทหารทั้งที่เสียชีวิตและบาดเจ็บนอนเกลื่อนกลาด     ราเก้นลุกขึ้นยืน “พี่จะไปไหนคะ” มาโรสกล่าวขึ้นพร้อมทั้งกำมือราเก้นแน่นราวกับว่าไม่อยากให้ราเก้นไป จากคุณ : nadashiko (nadashiko) เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 19:11:04

ความคิดเห็นที่ 3   “พี่จะต้องไปช่วยเหลือผู้ใต้บังคับบัญชาที่บาดเจ็บโดยเร็วที่สุด   ให้พี่ไปเถอะนะ” “ได้คะ” แล้วราเก้นวิ่งไปดูอาการทหารที่บาดเจ็บโดยมีมาโรสวิ่งตามไป ขณะนั้นเองเครื่องบินของข้าศึกก็วกกลับมาโจมตีอีกรอบ เครื่องบินของข้าศึกบินโฉบลงมา  ราเก้นหมอบลงในทันที “ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!” ราเก้นลุกขึ้นยืนอีกครั้ง   เขามองเห็นมาโรสนอนจมกองเลือด    เขารีบวิ่งไปหาในทันที “มาโรส! มาโรส!”  ร่างของมาโรสไม่ตอบสนองใดๆ ดวงตาที่เคยเป็นสีฟ้าสดใสกลับไร้แวว “มาโรสฟื้นสิ  ขอร้องละ” แต่ร่างนั้นได้หมดลมหายใจไปแล้ว เขากอดร่างที่ไร้วิญญาณของมาโรส   น้ำตาไหลบากออกมาใบหน้าของราเก้นเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ   พันเอกเบราคส์เดินเข้ามาแล้วพูดกับราเก้น “นายต้องทำใจกับเรื่องนี้ให้ใด้น่ะ” “ถึงน้องสาวนายจะตายไปแล้วแต่ข้าศึกยังอยู่   และยังมีทหารทั้งกองพันที่ต้องการการชี้นำจากนาย” “ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ”  “ปังๆๆๆๆๆๆ”  เสียงปืนต่อต้านอากาศยานดังขึ้น   พร้อมทั้งมีเครื่องบินทิ้งระเบิดของข้าศึกฝูงใหม่ปรากฏขึ้นเหนือแนวเทือกเขา   ราเก้นวางร่างของมาโรสลง แล้วลุกขึ้นยืน  เขาหันไปมองหน้าเบราคส์   “รีบไปกันเถอะเบราคส์  เวลามีน้อย” ใบหน้าของราเก้นถึงแม้จะเต็มไปด้วยน้ำตาแต่แววตากลับมุ่งมันและมีพลัง จากคุณ : nadashiko (nadashiko) เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 19:11:43

ความคิดเห็นที่ 4   ราเก้นกับเบราคส์วิ่งไปที่เต็นท์สื่อสาร ภายในมีหน่วยสือสารกำลังเร่งส่งข้อความขอความช่วยเหลือ “ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปหรือยัง”ราเก้นพูดกับพลสื่อสารนายหนึ่ง “ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือเรียบร้อยแล้วครับ ทางกองทัพอากาศกำลังส่งเครื่องขับไล่มาแล้วครับผม” “ดีมากพลทหาร” แล้วราเก้นกับเบราคส์วิ่งไปที่ตั้งหน่วยปืนต่อต้านอากาศยาน “ร้อยเอกเคโนเททอส!!!” ราเก้นกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน “ครับผม” “รายงานสถานการปัจจุบันมา” “หน่วยของผมสูญเสียกำลังไปประมาณ9นาย ปืนกลหนักต่อต้านอากาศยาน1กระบอก ปืนใหญ่ต่อต้านอากาศยาน2กระบอก ครับผม แต่ยังมีปืนเหลือมาพอที่จะใช้ตอบโต้ได้ ไม่ทราบจะเอายังไงต่อดีครับ” “ในตอนนี้ให้ยิงปูพรมไปก่อน ทางกองทัพอากาศส่งกำลังสนับสนุนมาแล้วถ่วงเวลาให้ถึงตอนนั้นได้ก็พอ” “รับทราบครับผม” “พันเอกรีบหลบเข้าที่ปลอดภัยก่อนพวกมันเข้ามาใกล้แล้วนะครับ” “ฉันจะต้องอยู่ที่นี่เพื่อประสานงาน ดังนั้นฉันจะทิ้งพวกนายแล้วหนีเอาตัวรอดไปเพียงคนเดียวไม่ได้” “พลประจำปืนทุกนายเข้าประจำตำแหน่ง”ร้อยเอกเคโนเททอสสั่งการผู้ใต้บังคับบัญชา “ทุกนายเข้าประจำตำแหน่งเรียบร้อยแล้วครับ” เครื่องของข้าศึกเข้าใกล้ขึ้น ทุกขณะ “อย่าเพิ่งยิง รอให้มันอยู่ในระยะยิงก่อน” เครื่องของข้าศึกบินเข้ามาอยู่ในระยะยิง “ยิงได้!!!” จากคุณ : nadashiko (nadashiko) เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 19:53:53

ความคิดเห็นที่ 5   “ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”  “ตูม!ๆๆ” ปืนต่อต้านอากาศยานทุกกระบอกต่างรัวกระสุนเข้าใส่ฝูงบินของข้าศึก “ตูม!” “ตูม!”   เครื่องบินทึ้งระเบิดของข้าศึกสองลำถูกปืนต่อต้านอากาศยานสอยร่วง “เฟี้ยว~”  “ตูม!” “บึ้ม”   เครื่องของข้าศึกที่ที่ถูกสอยร่วงลงสู่พื้นแล้วระเบิดเป็นชิ้นๆ  ส่วนทหารที่อยู่ข้างในคงจะมีสภาพไม่ต่างไปจากเครื่องบินเท่าใดนัก เครื่องบินทิ้งระเบิดของข้าศึกต่างพากันบินหลบห่ากระสุนปืนต่อต้านอากาศยานที่ยิงปูพรมออกไป แต่มีลำนึงบินอยู่เหนือรถถังที่จอดอยู่เรียงราย   แล้วมันก็ทิ้งระเบิดตามหน้าที่ที่มันได้รับมอบหมายมา “ตูม!ๆๆๆๆๆๆๆๆ”  ตัวระเบิดเองก็ทำตามหน้าที่ของมัน   รถถังที่จอดเรียงรายต่างถูกระเบิดกลายเป็นเศษเหล็กในพริบตาเดียว เครื่องบินของข้าศึกที่เหลือไม่มีทางเลือกจึงต้องทิ้งระเบิดปูพรมสุ่มไปทั่วบริเวณ  และส่วนใหญ่ไม่โดนจุดที่ตั้งสำคัญ “ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!”  เสียงปืนดังขึ้นเหนือหัวในทิศทางตรงกันข้ามกับฝูงบินของข้าศึก “กองทัพอากกาศมาช่วยแล้ว  ไชโย  ที่นี้ก็หนีกันหางจุกตูกเลยสินะพวกแก” “ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” “ปังๆๆๆๆๆๆ”  เสียงปืนต่อต้านอากาศยานดังผสมกับเสียงปืนของเครื่องขับไล่ “ตูม!” “เฟี้ยว~” “บึ้ม”  เครื่องบินของข้าศึกลำแล้วลำเล่าต่างถูกสอยร่วงจากฟ้า เครื่องบินของข้าศึกที่เหลือต่างบินหลบหนีกลับฐานของตัวเอง    ส่วนเครื่องขับไล่ยังคงบินวนรักษาการอยู่      พันเอกราเก้นเดินกลับไปยังศพของน้องสาวตัวเอง   เขานำผ้าไปคลุมศพแล้วให้เจ้าหน้าที่นำศพขึ้นรถบรรทุกเพื่อส่งกลับแนวหลัง แล้วราเก้นก็นั้งลงข้างรถถังที่จอดอยู่   แล้วเบราคส์ก็เดินเข้าไปหา “นายไม่เป็นไรนะ” “ฉันไม่เป็นไร” “งั้นก็ลุกขึ้นได้แล้ว” ----------------------------------จบตอน------------------------------------------ แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 52 20:45:42 แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 52 20:44:54 จากคุณ : nadashiko (nadashiko) เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 20:44:10

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 52 11:26:13