อาม้าของเรา...ตลอดไป

อาม้าของเรา...ตลอดไป

"เมื่อคืนฝนตกหนักนะม้า เนี่ยเดินมายังปรอยๆ อยู่เลย"

"อื้อ แต่อาม้าชอบอากาศแบบนี้นะ"

เช้าอันขมุกขมัวที่อากาศเย็นลงอย่างกะทันหันหลังจากค่ำคืนซึ่งสายฝนตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง ไม่มีใครในบ้านเลยแม้เพียงคนเดียวที่จะรับรู้ได้ว่านั่นเป็นวันสุดท้ายแล้วที่พวกเราจะได้คุยกับท่าน

แม้จะอยู่บนเตียงพยาบาลแต่ท่านก็ไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมาเลยแม้แต่น้อย สีหน้าน้ำเสียงยังคงบ่งบอกได้เป็นอย่างดีถึงความอารมณ์ดีของท่าน

"ยายท่านเป็น...นะครับ..."

คำพูดอธิบายจากบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉุดกระชากวิญญาณพวกเราออกจากร่าง น้ำอุ่นๆ ที่ไม่เคยไหลมานานแสนนานร่วงผล็อยลงมาอย่างง่ายดาย

"ยายโชคดีนะครับ เพราะจากฟิล์มเอกซ์เรย์ก็น่าจะเป็นมาเกือบปีแล้ว แต่กลับไม่มีอาการเจ็บปวดอะไรเลย"

เสียงปลอบใจนั้นไม่ได้เข้าหูเลยแม้แต่น้อย เหมือนโลกทั้งโลกว่างเปล่า ทุกสิ่งเหลือเพียงแต่ความเลื่อนลอย ไม่อยากคุย ไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น

ความหวังที่มีอันน้อยนิดเริ่มหมดไปพร้อมๆ กับกำลังใจและสภาพจิตใจ และเพียงห้าวันในห้องไอซียูท่านก็จากไปอย่างสงบในวันที่สายฝนโปรยปราย

ราวกับมีใครฉุดกระชากให้จิตใจจมลงไปกับคืนวันของอดีต ภาพเดิมๆ ถูกฉายซ้ำในสมองอันว่างเปล่า หญิงวัยกลางคนที่เฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงลูกทั้งสองมาด้วยความรักความเอ็นดู เสียงหัวเราะ ความอบอุ่น ที่ยังคงอยู่ในจิตใจไม่เคยจางหายปรากฏขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ญาติคุณยาย...ใช่มั้ยคะ ตอนนี้หัวใจท่านเต้นช้าลงนะคะ จะให้ทางเราปั๊มหัวใจขึ้นมามั้ย&"

"หัวใจท่านช้าลงเองใช่มั้ยครับ"

"ค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องแล้วล่ะครับ ท่านเจ็บมากแล้ว"

เป็นคำพูดที่ทรมานมากเหลือเกิน ผมวางสายโทรศัพท์พร้อมๆ กับน้ำตา เป็นผมเองที่บอกไปอย่างนั้น

"ม้าไม่ต้องเป็นห่วงนะ เหนื่อยมากแล้ว ได้เวลานอนแล้วนะ หลับให้สบาย นอนไม่หลับมาหลายคืนแล้วนี่"

มือลูบหัว เส้นผม และใบหน้า สัมผัสยังติดตรึงอยู่ในความรู้สึก ดวงตาที่หลับสนิทนั้นไม่แสดงอาการเจ็บปวดใดๆ ตัวเลขบ่งบอกการเต้นของหัวใจลดลงจนเป็นศูนย์

"ให้พระนำทางนะม้า มองไปข้างหน้าที่แสงสว่าง ที่ตรงนั้นมีทุ่งดอกไม้สวยๆ ลมเย็นๆ ม้าไปนอนเล่นให้สบายนะ นอนรออยู่ที่นั่นก่อน พอตื่นมาเราก็จะได้เจอกันอีกนะ"

ภาพในหัวสมองฉายกลับไปเมื่อไม่กี่วันก่อนที่เรายังคงคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน พวกเรายังคงคุยกันว่าจะไปกินอะไรกันที่ไหน คำถามต่างๆ ที่ผมรู้ดีว่ามันไม่มีคำตอบผุดขึ้นกลับไปกลับมาไม่รู้จักจบสิ้น

...ทำไม...

...ถ้า...คงจะดีกว่านี้...

ผมเพิ่งได้รับรู้ถึงความจมดิ่งสู่ความทุกข์ระทมที่แท้จริงที่ไม่ว่ากี่เรื่องเศร้าที่ได้เคยอ่านเคยดูมา กี่คำพูดที่ได้เคยฟังมาก็ไม่อาจบรรยายได้

...ใจลอย น้ำตารินไหลราวกับจะไม่มีให้ไหล ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น อยากนอนอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ ไม่อยากรับรู้ว่าทุกเช้าที่ลืมตาตื่นขึ้นมาจะไม่มีท่านอีกแล้ว...

หลังเสร็จสิ้นพิธีการทั้งหมดดูเหมือนจิตใจจะดีขึ้น แต่ทุกครั้งที่คิดจะทำอะไรจะซื้ออะไรกลับบ้านก็จะใจหายที่นึกได้ว่าไม่มีท่านอยู่อีกแล้ว

บ้านที่ยังคงมีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของหลานตัวเล็กๆ แต่มันกลับเงียบเหงาลงอย่างน่าประหลาด เพลงที่เคยคิดจะร้องให้แม่เพลงนั้นกลับกลายเป็นเพลงที่ไม่อยากได้ยินหรือเห็นแม้แต่เนื้องเพลง

...และก็ไม่เคยร้องมันได้จนจบอีกเลย...

จนถึงตอนนี้ผมก็ยังคงคิดถึงท่าน ผมรู้ดีว่าชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไป แต่สิ่งที่ผมรู้กลับเป็นสิ่งที่ผมไม่อาจเข้าใจและทำใจได้ในวันนี้

ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ทั้งในขณะนี้ที่กำลังเขียนน้ำตาก็ยังคงรินไหล

"ม้านอนเถอะนะ จะูดูแลคนอื่นในบ้านต่อให้เอง ไม่ต้องห่วง"

ตอนนี้ได้แต่เพียงหวังว่าหลังจากเขียนเรื่องนี้จบแล้วผมจะทำตามสัญญาที่ได้ให้ไว้กับม้าเสียที

"ไปเถอะ พวกเอ็งไม่ต้องมาเฝ้าม้าหรอก ไปเดินเล่นกันข้างนอก ขอให้ลูกๆ หลานๆ มีความสุขนะ"

เพียงหวังว่าต่อจากนี้ผมจะใช้ชีวิตได้อย่างปกติและมีความสุขอย่างที่ม้าหวังไว้ และถ้าข้อความนี้จะสามารถส่งไปถึงม้าได้ ขอให้ม้ารับเอาความรักความคิดถึงของพวกเราไปอยู่เป็นเพื่อนม้าด้วยนะ

และขอให้ม้ารับรู้ไว้ว่าไม่ว่าชาติไหนๆ ม้าก็จะเป็นอาม้าของพวกเราตลอดไป

รักและคิดถึงที่สุด

แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 52 21:20:35

แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 52 20:52:32

จากคุณ	: KTHc
เขียนเมื่อ	: 9 ส.ค. 52 20:48:17