ความคิดเห็นที่ 1 คืนนั้นผมขึ้นรถไปด้วยความตื่นเต้น ผมไม่ได้เจอไอ้ใหญ่นานแค่ไหนแล้วนะ ผมนับดูไม่ถึงปีหรอกครับแต่ทำไมรู้สึกเหมือนนานแสนนาน ผมคิดวนเวียนไปมา ไอ้ใหญ่มันจะดีใจรึเปล่าที่ผมไปหามัน ผมจะทักมันว่าอะไรดี ผมจะปลอบใจยังไงไม่ให้มันร้องไห้ ผมจะพูดจะคุย จะเล่าเรื่องอะไรดีให้มันฟัง แล้ว..... มันจะดีใจเหมือนที่ผมดีใจหรือเปล่าที่ได้เจอกัน มันจะ..คิดถึงผมมั๊ย ผมคิดจนเผลอหลับไป....โดยสิ่งที่ติดอยู่ในความจำของผม คือหน้าเปื้อนรอยยิ้มของมันที่ส่งมาให้ผมในรูปที่มันส่งมาคราวก่อน อากาศยามเช้าของเชียงใหม่ปลุกให้ผมตื่นก่อนที่จะถึงสถานี อากาศตอนตี5 ยังคงหนาวไปสำหรับคนกรุงอย่างผมอยู่ดี  ท้องผมเริ่มร้องอุทธรณ์ด้วยความหิว เมื่อวานเย็นอาหารกล่องที่แจกบนรถทัวร์คงย่อยไปหมดแล้ว หรือว่าผมเครียดเกินไปจนน้ำย่อยมันหลั่งออกมามากไปก็ไม่รู้   ผมยื่นที่อยู่ของไอ้ใหญ่ให้รถรับจ้างแถวท่ารถทัวร์ดู คนขับดูเข้าใจเป็นอย่างดี “แต่ไกลหน่อยนะพี่  ไปกันเลยหรือว่าพี่จะไปไหนก่อนมั๊ยครับ” ผมยกข้อมือดูเวลาเพิ่งจะตี5กว่าๆยังไม่ถึง6โมงดี ออกจะลังเลว่าเช้าไปหรือเปล่า แต่ใจก็อยากเจอมันให้เร็วที่สุด ผมส่ายหน้ากับคนขับรถ “ไม่ไปไหนหรอก ไปตามที่อยู่เลยน้อง” ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงรถก็มาจอดหน้าร้านของไอ้ใหญ่   เป็นตึกแถวร้านขายของขนาด2คูหา อยู่ไม่ไกลจากชุมชนมากนัก เวลาเพิ่งจะหกโมงร้านจึงยังไม่เปิดผมเลยตัดสินใจเดินไปตลาดที่อยู่ใกล้ๆหาอะไรกินรองท้องก่อน  แล้วกลับมาใหม่ตอนหกโมงครึ่ง ผมนั่งรออยู่หน้าร้านไม่อยากจะไปกดกริ่งรบกวนคนที่ยังไม่ตื่นนอน เมื่อก่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยไอ้ใหญ่เป็นคนตื่นสาย ถ้าไม่9โมงมันเป็นไม่ยอมตื่น ถ้ามีชั่วโมงเรียนเช้าวันไหนผมต้องมามหาวิทยาลัยเช้ากว่าเดิมเพื่อขึ้นไปปลุกมันที่หอทุกครั้ง นึกแล้วก็ยังแปลกใจตัวเองไม่หายว่าช่างมีความอดทนกับมันจริงๆ เพื่อนคนอื่นปลุกมันก็ไม่ยอมลุกด้วยต้องเป็นผมเท่านั้น จนเพื่อนๆยังล้อกันว่าไอ้ใหญ่ต้องจ้างผมไปเป็นนาฬิกาปลุกให้มันตลอดชีวิต จากคุณ : ผ่านไม้สายลม เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 52 17:31:00

ความคิดเห็นที่ 2 ผมคิดนู่นนี่จนเพลินไม่รู้ตัวว่ามีคนลงมาเปิดร้านแล้วและคงสงสัยว่าไอ้คนนี้มันเป็นใครมานั่งอยู่หน้าร้าน ผมรีบลุกขึ้นแล้วบอกกับเด็กหนุ่มที่มาเปิดร้านที่กำลังทำหน้างงๆอยู่ “ผมมาหาอะไอ้..เอ๊ยย..คุณใหญ่ครับ ผมเป็นเพื่อนมาจากกรุงเทพ” เด็กหนุ่มเปิดรอยยิ้มกว้างให้ทันที “อ้อพี่ฝันนี่เอง มิน่าหน้าคุ้นๆผมจำได้...เสี่ยยังไม่ตื่นเลยครับ จะฮื้อผมขึ้นไปตามหรือว่าปี้จะขึ้นไปหาเสี่ยเอง” ผมถึงกับงงเด็กคนนี้มารู้จักชื่อผมได้จะได เอ๊ยยได้ยังไง แต่เรื่องนี้ช่างมันไว้ก่อนอยากเจอหน้าเพื่อนมากกว่า แสดงว่ามันยังคงไม่ทิ้งนิสัยเดิมๆคือเป็นคุณชายตื่นสาย “ไปหาเองเลยดีกว่า พาผมไปทีน้อง”ไอ้หนุ่มนี่ก็ดีครับเรียกคนอื่นมาเปิดประตูร้านต่อแล้วพาผมขึ้นบ้านทันที ผมอดขำว่ามันช่างไว้ใจคนง่ายจริงๆถ้าผมเป็นโจรมิตีหัวมันแล้วขโมยของไปหมดบ้านแล้วเหรอเนี่ย “แล้วพ่อแม่ของใหญ่ ยังไม่ตื่นเหรอ พี่จะได้ไปไหว้ก่อน”ผมถามไอ้หนุ่มน้อยเบาๆ คิดว่ายังไงถ้าไปไหว้ผู้ใหญ่ก่อนท่าจะดีมีมารยาท “ตื่นแล้วมั๊งครับ แต่ยังไม่ออกมาจากห้อง” “อืม..เหรองั้นไปหาใหญ่เลยก็ได้” ผมเลยเปลี่ยนใจตรงไปที่ห้องไอ้ใหญ่เลย เด็กหนุ่มชี้ห้องให้ผมแล้วก็ขอตัวลงไปเปิดร้านก่อน “ตามสบายนะพี่ฝัน” ผมหัวเราะกับตัวเอง ไอ้นี่มันมาสนิทสนมเรียกผมว่าพี่  มาเป็นน้องเป็นนุ่งกับผมตั้งแต่เมื่อไหร่นี่ ผมค่อยๆบิดลูกบิดประตูกลัวจะส่งเสียงดังทำให้เพื่อนตื่น แล้วค่อยๆเดินย่องเข้าไปในห้อง แสงสว่างจากภายนอกลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง  ทำให้พอมองเห็นสภาพภายในห้องชัดเจน ด้านหนึ่งเป็นชั้นวางหนังสือมีหนังสืออยู่เต็มไปหมด แต่หนังสือมันคงเยอะมากจนไม่มีที่จะวางเลยมีหนังสืออีกหลายกองที่ยังวางอยู่ที่พื้น ข้างชั้นหนังสือมีโต๊ะทำงานอยู่มีสมุด กระดาษวางระเกะระกะไม่เป็นระเบียบ ก้อนกระดาษขยำทิ้งอยู่บนพื้นหลายก้อน  ผมเลยเดินไปหยิบทิ้งลงถังขยะ ด้วยความรำคาญ ได้แต่ส่ายหัวแล้วบ่น“รกจริงๆเล้ย” ผมไล่สายตามองสำรวจต่อ เตียงนอนอยู่ชิดริมหน้าต่าง แสงสว่างส่องเป็นลำมาที่หน้าไอ้ใหญ่แต่มันก็ยังคงไม่ยอมตื่นอยู่ดี   ท่านอนขดคุดคู้อยู่บนเตียงเป็นท่านอนของมันที่ผมเห็นจนเจนตา ผมเข้าไปยืนมองมันใกล้ๆ ไอ้ใหญ่ผมยาวขึ้นอีกนิดหน่อย ผมว่ามันผอมลงไปเยอะแก้มมันดูซูบไป เห็นปากมันขยับบ่นอะไรเบาๆแต่ก็ยังไม่ตื่น ดูแล้วก็ขำ ชายผ้าห่มเปิดให้เห็นขาของมันที่โผล่พ้นออกมา มันก็ยังคงใส่บ๊อกเซอร์นอนเหมือนเดิม ขาขาวๆของมันดูจะซีดไปกว่าเดิมด้วยซ้ำไป เสียงลมหายใจของมันยังคงสม่ำเสมอ ผมกำลังจะเอื้อมมือไปปลุกมันเหมือนเคยๆแต่ก็คงค้างมือไว้อย่างนั้น  ก็ผมไม่อยากขัดความสุขจากการนอนของมัน จากคุณ : ผ่านไม้สายลม เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 52 17:31:52

ความคิดเห็นที่ 3 ผมเปลี่ยนใจเป็นเดินดูรอบๆห้องมันอีกครั้ง แล้วมาหยุดนั่งที่โต๊ะทำงาน แล้วก็หายสงสัยว่าทำไมไอ้หนุ่มคนที่เปิดประตูมันถึงจำผมได้   รูปของผมกับไอ้ใหญ่ที่ถ่ายที่มหาวิทยาลัยวันรับน้องตอนปี3 ผมเอาแขนเกี่ยวล็อคคอมันไว้แล้วโน้มตัวมันลงมา เพื่อ...ทำท่าจะหอมแก้ม  ไอ้ใหญ่เปิดรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันหมดปาก  ดูทีไรก็อดยิ้มไม่ได้ เหมือนยังได้ยินเสียงหัวเราะของเพื่อนๆที่ส่งเสียงเชียร์ในวันนั้นแว่วเข้าหูมา บนโต๊ะมีกระดาษเขียนจดหมายวางอยู่ แต่เหมือนเขียนไม่จบค้างอยู่แค่ครึ่งๆ ผมเกือบจะละความสนใจในข้อความตรงหน้า ถ้าไม่บังเอิญเหลือบไปเห็นว่ามีชื่อของผมอยู่ในนั้น มันเป็นจดหมายที่ไอ้ใหญ่เขียนถึงผมนี่นา ผมยอมเสียมารยาทอ่านจดหมายของคนอื่น ไม่ใช่ซิ....มันเป็นจดหมายของผมอย่างแน่นอนที่สุด ผมก็ต้องมีสิทธิโดยชอบธรรมที่จะอ่าน....มั๊ง ฝัน.... กูต้องพยายามอย่างมากที่จะผ่านวันคืนที่เหงาไปให้ได้โดยไม่มีมรึง   กูยังต้องหักห้ามใจไม่ให้เขียนจดหมายไปหามรึง ทั้งที่ปากกูก็บอกว่ามรึงอย่าเขียนมาหากู แต่กูก็อยากอ่านข้อความปลอบใจจากมรึง มรึงว่ากูเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจอยู่บ่อยๆ กูชักเริ่มรู้แล้วว่าที่มรึงพูดมันคงจะจริง   บางทีกูก็รู้สึกว่าทำไมเรื่องร้ายๆปัญหาซ้ำๆซากๆมันต้องมาเกิดขึ้นกับกูคนเดียว แล้วที่แย่ก็คือ...กูต้องเป็นคนตัดสินใจเสียทุกเรื่อง มรึงรู้มั๊ยว่ากูต้องพยายามทำตัวเข้มแข็งแค่ไหน ทั้งที่ในใจกูกลัวตลอดเวลา กูไม่มั่นใจแต่ก็ต้องพยายามทำเป็นมั่นใจ กูไม่แน่ใจแต่ก็ต้องทำเป็นแน่ใจ   กูอยากร้องไห้แต่ก็ต้องกลั้นน้ำตาไว้ กูไม่อยากยิ้มแต่กูก็ต้องพยายามยิ้ม แต่กูบอกกับใครไม่ได้   กูดีใจที่มีสิ่งหนึ่งที่กูทำได้  ก็คือการเขียนจดหมาย กูเขียนจดหมายระบายได้เต็มที่เพราะกูรู้ว่ายังไงกูก็ไม่ส่งถึงมรึงแน่ๆ กูคงไม่เอาความอ่อนแอของกูไปตีแผ่ให้ใครๆฟังแน่ๆ มันคงจะอยู่ในใจของกูคนเดียว   กูอายว่ะฝัน แล้วกูก็ไม่อยากเอาความทุกข์ในใจของกูไปให้มรึงต้องมาเครียดไปอีกคน มรึงอย่าบอกนะว่ามรึงไม่เครียด กูไม่เชื่อ มรึงมันใจดีเกินไป ใจอ่อนเกินไป เห็นใจคนเค้าไปหมดทุกเรื่อง กูรู้ขนาดนี้แล้วยังจะเอาความทุกข์ของตัวเองไปใส่ให้มรึงอีก กูก็คงไม่มีสิทธิพอที่จะเป็นเพื่อนรักของมรึงแล้ว กูอยากเจอมรึงว่ะ...ฝัน กู..คิดถึงมรึง... ผมอ่านข้อความของมันแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ละสายตาจากจดหมายแล้วเหลือบมองไปที่ไอ้ใหญ่   มันคงอยู่ในช่วงที่กดดันและอ่อนแอช่วงหนึ่งในชีวิต คนอายุ20ต้นๆยังเด็กเกินไปที่ต้องมารับผิดชอบชีวิตคนป่วยสองคน และรับกิจการโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเตรียมใจมาก่อน หรืออาจจะมีเรื่องอื่นที่ทำให้มันกลุ้มใจแต่ผมไม่รู้อีกก็ได้ ผมเดินไปหาไอ้ใหญ่ที่นอนอยู่  ค่อยๆนั่งลงไปบนเตียง...ลูบหัวมันเบาๆ  เส้นผมของมันยังคงนุ่มมืออยู่เสมอ ไอ้ใหญ่คงจะชอบให้ผมลูบหัว  มันเลยเอาหัวขยับไปมาในมือผมเหมือนลูกแมวกำลังอ้อนอย่างไรอย่างนั้น หน้าไอ้ใหญ่เหมือนเด็กผู้ชายตัวโตๆวัยซนมากกว่าที่จะมาเป็นเสี่ยเจ้าของร้าน ผมแกล้งเอามือบีบจมูกปลุกมันเหมือนเมื่อก่อน  ไอ้ใหญ่เอามือปัดมือผมออกบ่นงึมงำๆ“ไอ้ฝัน เอาอีกแล้วแกล้งกู...” แต่ตายังไม่ยอมลืมครับ มันคงเผลอปากไป ผมแกล้งปล่อยแล้วบีบอีกที มันทำตายุกยิกเหมือนจะตื่นแต่ก็ยังไม่อยากตื่น ปากบ่นพึมพำๆ พอผมปล่อยมือเลิกแกล้งมันก็หลับต่อ ผมตัดสินใจปล่อยให้มันนอนต่อไป แล้วมานั่งที่โต๊ะมันใหม่อีกครั้ง แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ผมหยิบก้อนกระดาษที่ผมทิ้งลงถังขยะมาคลี่ดูอีกครั้ง  แล้วก็เห็นว่ามันเป็นจดหมายที่ไอ้ใหญ่เขียนหาผมแต่เขียนไม่จบ หลายฉบับ บางฉบับก็มีแต่คำขึ้นต้นแล้วก็รอยกาแฟหกใส่ บางฉบับเขียนไปครึ่งหนึ่งก็มีแต่รอยน้ำตาเป็นหยดๆ แต่รวมๆแล้วก็เป็นถ้อยความคล้ายๆกับฉบับที่ยังคาอยู่ในจดหมายบนโต๊ะ ผมนั่งคิดอะไรเงียบๆเกี่ยวกับจดหมายพวกนี้ ถ้าเราเขียนอีเมลล์คุยกัน แล้วเขียนผิดเราก็คงลบมันไปหมดแล้ว ถ้าผมมาที่นี่ผมก็คงไม่เห็นสิ่งที่ไอ้ใหญ่มันเขียน คงไม่รู้ว่าใจของมันตอนนี้คิดอะไรขนาดไหนกัน  หรือนี่มันคือเสน่ห์ของการเขียนจดหมายกันแน่   ไม่ว่านานแค่ไหนเนื้อความในจดหมายก็ยังคงอยู่  เหมือนความจริงที่มันอยู่เสมอไม่เคยถูกลบเลือนไปหรือไม่สามารถซ่อนจากใจของเพื่อนผมไปได้   ผมถือวิสาสะเปิดลิ้นชักของไอ้ใหญ่ดู  ออกจะเสียมารยาทอยู่สักหน่อย แต่ผมก็บอกตัวเองว่ามันจะมีความลับอะไรนักหนากัน อีกอย่างผมกับมันก็เพื่อนสนิทกัน  ถ้ามันจะโกรธอย่างมากมันก็คงด่าผมแค่นั้นเอง คงไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น แล้วแค่เรื่องด่าเหรอจะมาปิดกั้นความอยากรู้อยากเห็นของผมไปได้ ใหญ่เก็บจดหมายของผมอย่างดีในลิ้นชักกลาง  กระดาษยับย่นไปหมดเหมือนถูกเปิดอ่านหลายครั้ง ผมอ่านจดหมายตัวเองอีกรอบแล้วก็ขำสิ่งที่ตัวเองเขียนมา  เวลาของผมผ่านไปอย่างช้าๆกับจดหมายฉบับแล้วฉบับเล่า กว่าผมจะรู้ตัวว่า 7โมงกว่าแล้วก็ตอนที่ผมพักสายตาบิดตัวเพื่อคลายเมื่อย แล้วเหลือบมาเห็นสายตาของไอ้ใหญ่ที่มองผมอยู่ ผมไม่รู้ว่าไอ้ใหญ่มองผมนานแค่ไหนแล้ว แต่แววตาของมันยังคงเหมือนเดิม ++++++++++++++จบตอนที่ 6 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : ผ่านไม้สายลม เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 52 17:35:57