ความคิดเห็นที่ 1 เพราะว่าฉันเชื่อในคำพูดของแอน และด้วยความขัดสนยากจนจึงทำให้ฉันมานั่งอยู่บนเตียงให้ห้องพักโรงแรมนี้ แอนบอกว่างานนี้ เสี่ยจะให้ฉันหมื่นหนึ่ง ส่วนตัวเธอจะได้สองพันเพราะเป็นคนจัดหามาให้ ฉันเหลือบมองดูนาฬิกาอีก 5 นาทีจะสามทุ่ม อีกไม่นานฉันคงจะสูญเสียความบริสุทธิ์ของผู้หญิงให้กับชายที่ฉันไม่รู้จัก          ฉันมองรูปภาพของครอบครัวฉัน ตอนนี้พวกเขาคงอยู่ในบ้านกัน แม่กำลังเย็บผ้า น้อง ๆ กำลังทำการบ้าน พ่ออาจจะกำลังหลับอยู่ แล้วตัวฉันล่ะกำลังทำอะไร ? ฉันเก็บกระเป๋าตังค์ลงไป แล้วหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมา เพื่อจะเช็ดเครื่องสำอางออก          ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา แต่ไม่ทันที่ฉันจะไปเปิดประตู ชายร่างอ้วนพุงพลุ้ยก็เดินเข้ามานั่งลงบนเตียง          “ไงมารอนานหรือยังล่ะหนู ชื่ออะไรล่ะเราน่ะ ?” ชายร่างอ้วนถาม ผู้ชายที่แก่คราพ่อ หัวล้านเลี่ยนคนนี้น่ะเหรอที่แอนเรียกว่าเสี่ย          “หนูชื่อพลอยค่ะ” ฉันตอบ และพยายามเขยิบตัวให้ห่างจากเขา          “เรียกพี่ว่า เสี่ยป้างนะ” อาเสี่ยหัวล้านแนะนำตัว แต่ฉันต้องเบือนหน้าหนีเพราะกลิ่นเหล้าและบุหรี่ที่โชยออกมาจากลมหายใจ          เสี่ยป้างหยิบเงินแบงค์พันออกมาปึกหนึ่ง เขานับออกมาสิบใบแล้ววางไว้บนเตียง          “นี่ค่าตัวของหนู ถ้าเสร็จงานแล้วก็เอาไปได้เลย เพื่อนของหนูบอกเสี่ยว่า หนูยังบริสุทธ์อยู่ใช่ไหม ?”          “ชะ ใช่ค่ะ” ฉันตอบอย่างแผ่วเบา          โดยที่ไม่ทันตั้งตัว เสี่ยร่างอ้วนเหมือนหมูตอนก็เข้ามากอดข้างหลังฉันอย่างรวดเร็ว เขาใช้ริมฝีปากที่หนาเตอะซุกไซร้ไปตามซอกคอและไหล่ที่เปลือยเปล่าของฉัน ฉันกัดริมฝีปากเพื่ออดทน ฉันมองเห็นเงาตัวเองในกระจก หญิงสาวคนนึงมีผู้ชายแก่คราพ่อกำลังไซร้ใบหน้าไปบนเรือนร่าง ดวงตาทั้งสองข้างของเธอมีน้ำตาไหลออกมา มาสคาร่าสีดำเลอะเป็นทาง          ในวินาทีนั้นฉันนึกถึงภาพของแม่ที่อุ้มโอบกอดทะนุถนอมฉันตั้งแต่ยังเด็กด้วยความรัก ท่านฟูมฟักเลี้ยงดูร่างกายของฉันให้เติบใหญ่ แล้วตอนนี้ฉันกำลังใช้ร่างกายของฉันมาปรนเปรอความกักขฬะให้กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่          “หยุดนะ” ฉันตะโกน พร้อมกับผลักเสี่ยป้างลงไปบนเตียง “หนูไม่ทำแล้ว หนูจะกลับ”          “อะไรกันวะ กูอุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว เงินก็ให้ไปแล้วนี่ไงเอาไปสิ” เสี่ยป้างพูด พร้อมกับเอาแบงค์พันสิบใบมายัดไว้ในมือฉัน          ฉันยืนกัดฟันร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาไหลออกมาอย่างขาดสาย ฉันกำเงินแบงค์พันไว้แน่น มันยับยู่ยี่เหมือนเศษขยะ          “ฉันไม่ต้องการเงินสกปรกของแก” ฉันตะโกน พร้อมกับขว้างเงินแบงค์พันใส่หน้าเสี่ยป้าง ธนบัตรสิบใบปลิวว่อนอยู่ในอากาศก่อนจะตกลงบนเตียง          ฉันคว้ากระเป๋าสะพาย แล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องโดยไม่คิดจะหันกลับไปอีก ฉันได้ยินเสียงของเสี่ยป้างตะโกนตามหลังมา “เฮ้ย มันอะไรกันวะ กลับมาก่อน”          ฉันวิ่งไปบนทางเดินที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน น้ำตาไหลรินอาบแก้มเป็นทางไม่ขาดสาย ฉันนึกถึงใบหน้าของแม่ ของครอบครัวที่ฉันรัก ฉันหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาจากกระเป๋า ผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่แม่ให้มา ฉันใช้ผ้าเช็ดหน้านี้เช็ดน้ำตาที่เปียกเปื้อนไปบนใบหน้า ฉันวิ่งไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ข้างถนน ฉันยืนซบหน้าร้องไห้บนผ้าเช็ดหน้าสีขาวนี้ ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ามือของแม่กำลังโอบกอดฉันไว้อยู่ ผ่านไปสักครู่ใหญ่หลังจากที่น้ำตาเริ่มเหือดแห้งแล้ว ฉันเงยหน้าออกมาจากผ้าเช็ดหน้าสีขาว          ผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่แม่มอบให้ฉัน แต่ตอนนี้มันกลับกระดำกระด่างเปื้อนไปด้วยรอยลิปสติกและเครื่องสำอางเลอะไปทั่ว แต่ตัวอักษรที่แม่ของฉันปักไว้ “ขอให้เป็นคนดีนะลูก ด้วยรักจาก แม่” กลับยังปรากฏเด่นชัดเหมือนเดิม          คืนนั้นหลังจากที่ฉันกลับไปหอพัก ฉันโทรไปที่บ้าน                             “พลอยเป็นอะไรรึเปล่าลูก” เสียงของแม่ถามฉันทางโทรศัพท์ ท่านคงสังเกตเห็นจากน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยของฉัน          ฉันเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้แม่ฟัง ท่านฟังอย่างเงียบสงบไม่มีคำพูดตัดพ้อต่อว่าใด ๆ ออกมาเลย          “หนูผิดไปแล้วค่ะคุณแม่ หนูทำผิดไปแล้ว” ฉันบอกกับท่านด้วยเสียงสะอื้นไห้          “ไม่เป็นไรหรอกลูกเอ๋ย” เสียงอันอ่อนโยนของแม่ปลอบ “เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป หนูยังไม่ได้ทำอะไรผิด หนูไม่ได้ไปเอาเงินเขา หนูไม่ได้ไปนอนกับเขา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม พลอยยังเป็นลูกของแม่อยู่ แม่รักพลอยเสมอเข้าใจไหมจ๊ะ”          “หนูเข้าใจแล้วค่ะ” ฉันบอกกับท่าน พร้อมกับเช็ดน้ำตา “หนูให้สัญญาคะแม่ หนูให้สัญญาว่าหนูจะเป็นคนดีให้กับพ่อกับแม่ เพราะว่าหนูรักแม่ที่สุด”          คืนนั้นฉันเข้านอนด้วยคราบน้ำตา แต่ฉันรู้สึกได้ถึงความรักของแม่ที่คอยโอบกอดฉันตลอดทุกเวลาในคืนที่อ้างว้างเช่นนี้          เที่ยงวันรุ่งขึ้น แอนเดินเข้ามาหาฉันในโรงอาหาร เธอสะพายกระเป๋าหลุยส์ใบแพง ใส่กระโปรงสั้นจู๋และชุดนักศึกษาที่รัดฟิตเปรี๊ยะจนหน้าอกของเธอล้นออกมา แอนเดินเข้ามานั่งลงข้างหน้าฉัน หน้าตาของเธอโกรธเหมือนกับจะกินเลือดกินเนื้อ          “เมื่อคืนนี้แกทำบ้าอะไรของแกวะพลอย ฉันเกือบจะเสียลูกค้ารายใหญ่ไปแล้ว กว่าฉันจะเคลียร์กับเสี่ยได้ก็เป็นชั่วโมง แล้วยังไม่ได้เงินสองพันอีก แกทำไมมันโง่อย่างนี้วะพลอย คนเขาเอาเงินมาให้แล้ว ทำไมแกยังไม่เอาอีก แกมันโง่”          “ใช่ฉันมันโง่” ฉันพูดพร้อมกับยืนขึ้น “ฉันมันโง่ที่จะไม่เอาเงินสกปรกจากการขายตัวเหมือนอย่างเธอแอน แต่ฉันฉลาดพอที่จะเลิกคบเพื่อนเลว ๆ อย่างเธอ”          ฉันเดินออกจากโต๊ะอาหาร ปล่อยให้แอนนั่งอ้าปากค้างอยู่คนเดียว หลังจากนั้นฉันก็ไม่คิดที่จะพูดกับเธออีกเลย          ฉันซักผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนคราบเครื่องสำอางออก ผ้าเช็ดหน้าสีขาวกลับมาสะอาดหมดจดอีกครั้ง ฉันหนีบมันไว้ที่ราวตากผ้า อักษรที่แม่ปัก “ขอให้เป็นคนดีนะลูก ด้วยรัก จากแม่” ลอยชัดเจนสว่างไสวอยู่บนผ้าเช็ดหน้าสีขาวของแม่  ฉันไปรับจ้างทำงานพิเศษที่ร้านซักรีด และทำงานเป็นพนักงานแคชเชียร์พาร์ทไทม์ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ ๆ หอพัก ถึงงานจะหนักค่าแรงจะถูกแต่ฉันก็อดทนทำ มีหลายครั้งที่แอนและเพื่อน ๆ ของเธอเดินเข้ามาในร้านและส่งสายตาเหยียดหยามมาให้ แต่ฉันไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป เพราะฉันนึกถึงคำพูดของแม่          “อย่าอายที่จะทำดีเลยลูกเอ๋ย อย่าอายที่จนหรือทำงานได้เงินน้อย อย่าอายที่จะทำมาหากินสุจริต แต่ให้อายที่จะทำชั่ว ให้อายที่จะทำบาปเข้าใจไหมลูกรัก” คำสอนของแม่ดังอยู่ในใจของฉันเสมอ  เงินทองทุกบาทที่ได้มาฉันเก็บหอมรอมริบและใช้จ่ายอย่างประหยัด เพราะฉันรู้ว่าเงินทองแต่ละบาทกว่าจะหามาได้นั้นยากลำบากแค่ไหน                         วันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังทำงานเป็นแคชเชียร์อยู่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต ชายหนุ่มรูปร่างสูงผิวขาว หน้าตาคมเข้มเดินเข้ามาหาฉัน ในมือของเขาถือถุงผงซักฟอกมาด้วย  เขายื่นถุงผงซักฟอกให้ฉันเพื่อคิดเงิน          “ห้าสิบเก้าบาทค่ะ” ฉันบอกเขา          “คุณทำงานที่นี่เหรอครับ ?” ชายหนุ่มถาม ในขณะที่เขากำลังควักเงินออกมาจากกระเป๋า “ผมเห็นคุณอยู่ในมหาวิทยาลัยบ่อย ๆ” จากคุณ : Joecan เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 09:20:27

ความคิดเห็นที่ 2 “ใช่ค่ะ ฉันเรียนที่มหาวิทยาลัย แต่ฉันมารับทำงานพิเศษที่นี่ทุกเย็น”         “ผมชื่อต้นครับ เรียนอยู่คณะสัตวแพทย์” ต้นกล่าวแนะนำตัว ด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ          “ฉันชื่อพลอยค่ะ เรียนอยู่คณะแพทย์ศาสตร์” ฉันพูด พร้อมกับหน้าแดงเล็กน้อย          หลังจากนั้นทุกเย็น ต้นจะมาหาฉันเสมอที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต พวกเราพบกันบ่อยขึ้น ฉันโทรกลับไปหาแม่ และเล่าเรื่องราวของต้นให้แม่ฟัง          “ลูกจะรักใครชอบใครแม่ไม่ว่าหรอกลูกเอ๋ย อย่าลืมขอให้เราเรียนจบก่อน ทำให้มันถูกต้องตามประเพณีอันดีงามนะลูก” เสียงของแม่บอกฉันในสายโทรศัพท์ “จำไว้นะพลอย คนเราน่ะถ้าคิดดี พูดดี ทำดี ก็ย่อมนำพาคนดีเข้ามาสู่ชีวิตของตัวเอง คนจิตใจสูง ย่อมได้คู่ครองดีเป็นคนที่จิตใจสูง”          ฉันจำคำที่แม่บอกไว้เสมอ ราวกับคำสอนของแม่นั้นศักดิ์สิทธิ์ ต้นเป็นคนที่ดีมาก เขาคอยช่วยเหลือฉันทุกอย่าง และให้เกียรติฉันเสมอ ความรักของฉันกับต้นเริ่มเกิดขึ้น ด้วยการพูดดี คิดดี ทำดี ที่มีให้กันและกัน          สองอาทิตย์ก่อนสอบปลายภาค ฉันหยิบหนังสือพิมพ์ในโรงอาหารมาอ่าน แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีพาดหัวข่าวหน้าหนึ่ง  รวบแล้วแม่เล้านักศึกษาไฮโซ ขณะส่งเด็กให้เสี่ย  ฉันเห็นรูปในหนังสือพิมพ์ แอนยืนคอตกใส่ชุดนักศึกษา โดยมีตำรวจสองนายยืนประกบอยู่ข้าง ๆ ในมือของเธอสวมกุญแจมือเอาไว้ด้วย ข้าง ๆ เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่เอาผ้าคลุมหน้าไว้ แต่อีกคนที่ฉันลืมไม่ลงคือเสี่ยป้าง หัวที่ล้านเลี่ยน หุ่นอ้วนพุงพลุ้ย ฉันจำไม่ผิดคนแน่ ในมือของเสี่ยป้างมีกุญแจมือสวมไว้เหมือนกัน           ฉันอ่านดูรายละเอียดในหนังสือพิมพ์ พบว่าตำรวจจับแอนได้ในขณะที่เธอพาเด็กอายุ 14 ปีไปส่งให้กับเสี่ยป้างที่โรงแรม และเธอยังพัวพันกับคดียาบ้าด้วย ฉันปิดหนังสือลงได้แต่ถอนหายใจ อนาคตของแอนคงดับวูบไปแล้ว เรื่องราวของเธอเป็นที่พูดถึงกันนมหาวิทยาลัยอยู่พักใหญ่ จากนั้นฉันก็ไม่เจอเธออีกเลย          เป็นเวลาหกปีที่ฉันใช้เวลาเรียนในคณะแพทย์ศาสตร์ จนสำเร็จการศึกษาได้ปริญญาบัตร พ่อแม่พี่น้องทุกคนต่างมาร่วมยินดีในวันรับปริญญา ฉันสู้อดทนต่อความยากลำบาก อาศัยความเพียรมานะอุตสาหะจนสำเร็จได้ แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ ฉันเลือกที่จะไปเป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลประจำอำเภอบ้านเกิดของฉันเอง          วันนี้ฉันเดินทางกลับมาที่บ้านเกิดในฐานะ แพทย์หญิง พลอยแก้ว รักดี แพทย์อายุรกรรมของโรงพยาบาลประจำอำเภอ ฉันพาต้นมาด้วย เขาเรียนจบแล้วและได้เป็นนายสัตวแพทย์ตามที่เขามุ่งหวังเอาไว้ พวกเรามาถึงที่บ้านเมื่อตอนสาย พ่อกำลังใส่ปุ๋ยรดน้ำสวนผัก แม่กำลังเย็บผ้าตามปกติเหมือนเคย ตอนนี้น้อง ๆ ทั้งสองไปโรงเรียน พวกเขาเรียนอยู่ระดับมัธยมแล้ว          “พลอยกลับมาแล้วค่ะ แม่” ฉันพูด  พร้อมกับวางกระเป๋าเดินทางแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน           “กลับมาแล้วเหรอลูก พ่อเอ๊ย พลอยกลับมาแล้ว มาเร็ว ๆ พ่อ” แม่พูดอย่างดีใจ ท่านวางมือจากงานเย็บผ้า แล้วรีบเดินมาหาฉัน          พ่อกับแม่นั่งอยู่บนแคร่เก่า ๆ ที่หน้าบ้าน ฉันนั่งพบเพียบลงต่อหน้าท่านโดยมีต้นนั่งอยู่ข้าง ๆ ฉันก้มลงกราบเท้าท่านสามครั้ง เอาใบหน้าแนบลงไปบนเท้าที่กร้านหยาบของบุพการีทั้งสอง ดวงตาทั้งสองข้างของฉันมีน้ำตาไหลออกมาอาบเท้าของท่าน วันนี้ฉันทำสำเร็จแล้ว ฉันได้เป็นหมอ เหมือนที่เคยให้คำสัญญาไว้กับแม่          “พลอยทำสำเร็จแล้วแม่ วันนี้พลอยได้เป็นหมอประจำโรงพยาบาลที่บ้านเราแล้ว” ฉันพูดกับท่าน ในขณะที่น้ำตาไหลรินออกมาเป็นทาง          “แม่ดีใจที่พลอยทำเสร็จแล้วลูก แต่ที่แม่ดีใจมากกว่านั้นคือลูกของแม่เป็นคนดี” แม่บอกพร้อมกับลูบศีรษะของฉันอย่างแผ่วเบา          ฉันล้วงเข้าไปในกระเป๋า นำบางอย่างออกมาให้แม่ดู ผ้าเช็ดหน้าสีขาวของแม่และธนบัตรหนึ่งพันบาท ฉันคลี่ผ้าเช็ดหน้าออก “ขอให้เป็นคนดีนะลูก ด้วยรักจาก แม่” ฉันอ่านข้อความนั้นเสียงดังให้ทุกคนฟัง          “หนูไม่เคยใช้เงินที่แม่ให้มา เพราะหนูรู้ว่าแม่ต้องหามาด้วยความยากลำบาก ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่หนูจะขอตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ หนูจะใช้เงินเดือนจากการเป็นหมอของหนูดูแลพ่อแม่ และส่งเสียน้อง ๆ เอง”          พ่อกับแม่โน้มตัวลงมาโอบกอดฉัน  ฉันรู้สึกได้ถึงความรัก ความผูกพันอันบริสุทธิ์แทรกซึมไปทั่วทั้งร่างกายและจิตใจ ต้นนั่งส่งยิ้มอยู่ข้าง ๆ ดวงตาของเขาทั้งสองมีน้ำตาคลอเบ้า ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวให้เขาซับน้ำตา ต้นรับไว้แล้วกล่าวว่า “ผมจะขอเป็นคนดีของคุณตลอดไป พลอย”          ฉันและต้นพวกเราแต่งงานกัน และใช้ชีวิตที่เรียบง่ายในอำเภอบ้านเกิดของฉัน เขาทำงานเป็นสัตว์แพทย์ท้องถิ่นประจำที่นี่ ฉันสร้างบ้านหลังใหม่ให้พ่อกับแม่ ทำทุกอย่างให้ท่านได้กินดีอยู่ดีมีความสุข ฉันกราบท่านทุกวันก่อนไปทำงาน ในห้องทำงานของฉัน ฉันแขวนเสื้อนักเรียนตัวเก่ามอซอที่มีรอยเย็บปะชุนหลายแห่ง แต่รอยปักชื่อ พลอยแก้ว รักดี ยังเห็นชัดเจนเหมือนเดิม ฉันแขวนมันไว้เพื่อระลึกถึงความหลัง เพื่อให้ฉันมีกำลังใจในการทำงานไม่ย่อท้อ เหมือนกับที่ฉันเคยเห็นแม่ของฉันตั้งใจเย็บปะรอยขาดบนเสื้อนักเรียน ใช่แล้วฉันแขวนเสื้อตัวนี้ไว้ข้าง ๆ โต๊ะทำงานของ แพทย์หญิง พลอยแก้ว รักดี          จะเป็นเพราะคำสอนอันประเสริฐ หรือพรอันศักดิ์สิทธิ์ที่แม่มอบให้ฉัน ทุกวันนี้ชีวิตของฉันมีความสุขสมบูรณ์ ทุก ๆ เย็นฉันจะยืนดูพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินอยู่ข้างริมฝั่งแม่น้ำในอำเภอ แสงอาทิตย์อัสดงสีทองรำไรสาดส่องไปทั่วผืนน้ำเป็นประกายระยิบระยับ ในท่ามกลางดวงตะวันอันเจิดจ้างดงามนี้ ฉันได้ยินคำสอนที่ทำให้ฉันเป็นคนดี ฉันรู้สึกถึงความรักอันบริสุทธิ์ประเสริฐไม่มีที่สิ้นสุด และเหนือสิ่งอื่นใด ฉันเห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและเมตตาของผู้หญิงที่ฉันเรียกท่านว่าแม่ รอยยิ้มนี้ทอแสงประกายเจิดจ้ายิ่งกว่าดวงตะวัน จากคุณ : Joecan เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 09:24:38

ความคิดเห็นที่ 3 หวุดหวิดปากเหยี่ยวปากกาจริงๆ และจบด้วยดี จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 13:02:38

ความคิดเห็นที่ 4 เกือบไปนะคะ รอดมาได้ ทำตัวใหม่ แต่ยากเย็นสำหรับสาว ๆ ไม่รักดี กลุ่มใหญ่ ที่ชอบกระเป๋าของนอก รองเท้า เสื้อผ้า น้ำหอม มือถือ รถยนต์ และ เงิน จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 13:23:18

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบจัง แลดพอที่จะเลิกคบเพื่อนอย่างเธอ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 15:00:47

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาอ่านค่ะ แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 52 00:18:31 จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 00:18:00