เรื่องข้อแก้ตัว (วันแม่ ให้ข้อคิดลูก)

เรื่องข้อแก้ตัว (วันแม่ ให้ข้อคิดลูก)

ถึงวันแม่อีกปีนึงแล้ว
เมื่อถึงวันแม่ ทำให้ลูกเลวอย่าผมมีน้ำตา

ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต
ก่อนที่ท่านจะจากไป

คำแก้ตัวที่ผมมีต่อแม่
เรื่องเงิน
"เงินผมส่งให้แม่ไม่ได้หรอก ผมมีสิ่งที่ผมอยากได้"
"เงินผมไม่มีหรอกแม่ ผมต้องเก็บไว้เพื่ออนาคต"
"เงินผมส่งให้ไม่ได้หรอก ผมต้องเอาไปใช้หนี้"
"เงินผมส่งให้ไม่ได้หรอก ผมต้องเอาไปจ่ายค่าห้อง"

เรื่องการไปหา
"ผมไปหาไม่ได้หรอก ผมทำงาน"
"ผมไปส่งไปโรงพยาบาลไม่ได้หรอก เงินผมไม่มีลงไปหา ไม่ค่อยว่างด้วย งานยุ่ง"

และตอนที่ผมไปดูไดอารี่ของแม่เขียนไว้ ซึ่งมันหนักมาก ไม่รู้แม่เขียนอะไรลงไป ผมอ่านไปน้ำตาไหลไปจับใจความได้ว่า

แม่ทำงานเป็นยามเลี้ยงผมมา แม่ยอมหนีไปหลบอยู่ในห้องน้ำเพราะไม่มีเงินซื้อข้าวกิน แม้แต่เงินจะห่อข้าวไปกินก็ไม่มี(เพราะต้องเก็บไว้เสียค่าเทอม ค่าหนังสือ)
แม่ยอมหิ้วท้องกลับมากิรกินแต่มาม่าที่บ้านตอนเย็นเพื่อนให้ผมมีเงินซื้อขนมกิน แต่ไม่ก็ยิ้มได้เมื่อเห็นผมมีความสุข
แม่ยอมเป็นหนี้ยืมเงินเขามาเพื่อให้ผม เพื่อผมตะได้สุขสบาย
แม่ร้องให้เพราะความหิว แต่มีความสุขเพราะเห็นผม

ผมเคยพูดว่าแม่แก่แล้วขายบ้านแล้วไปเช่าหอแล้วค่าขายสิ จะได้มีเงินกิน
แต่สิ่งที่แม่คิด มันไม่ใช่เพื่อความสบายของแม่

แม่ไม่ยอมขายบ้านเพื่อวันไหนผมลำบากท่านยังไม่เงินทุนให้ผมใช้
แม่ไม่ยอมขายบ้านเพื่อวันไหนผมตกอัพจะได้มีบ้านกลับ
แม่ขายผักที่ปลูกเอง และเก็บเงินไว้วันละสิบบาท เพื่อวันไหนผมตกงานและไม่มีอะไรกลับมายังมีบ้าน และเงินกิน ซึ่งแม่เก็บให้ผมได้ 9000 บาท

เงินสองพันบาทที่แม่ต้องการจากผมท่านแค่ต้องการเอามาใช้กินและเก็บไว้ให้ผมส่วนนึง
แม่ร้องให้เพราะเป็นห่วงอนาคตผม แต่มีความสุขเพราะเก็บเงิน เพื่ออนาคตลูก

ท่านคิดถึงผมตลอดเวลา ทำไมเงินแค่ 2000 บาท มันไม่ได้ทำให้ผมอดอยากเลย ทำไมผมให้ท่านไม่ได้
ถึงท่านไม่มีกิน ท่านก็ไม่เคยบังคับผมให้ส่งไปเลย มีแต่ขอ
แต่ลูกคนเดียวจะส่งเงินแค่ 2000 บาท ให้แม่ไม่ได้เลย ทั้งที่ท่านเอาไปใช้แค่ซื้อข้าวกินยังไม่พอด้วยซ้ำ ท่านยังคิดที่จะเก็บเงินไว้เผื่อตอนผมตกอับ
แต่แม่แก้ตัวให้ผมว่า เงิน 2000 ลูกจำเป็นต้องใช้ ผมจึงส่งให้ท่านไม่ได้
ซึ่งตอนผมยังเล็กท่านก็ยอมลำบากเพื่อผม
แม่ร้องให้เพราะกลัวผมไม่มีเงินกิน กลัวผมลำบาก

ผมไม่สาบายต้องเข้าโรงพยาบาล แม่ยอมลางานเดินมาหาผมทั้ง ๆ ที่อยู่ไกล
แม่ยอมเดินไปกลับเพื่อมาเยี่ยมผมที่ โรงพยาบาล
แม่ยอมเดิน เดิน เดิน เพื่อดูแลผม
แม่ยอมแบกผมเพื่อไปหาหมอ
แม่ร้องให้เพราะแม่เป็นห่วงผม ร้องให้เพราะเห็นผมเจ็บ

แต่ผม มีรถผมไม่คิดแม้แต่จะไปหาแม่เลย...
แต่ผมโทรไปหาแม่
แม่ร้องให้เพราะดีใจที่ได้ยินเสียงผม ถึงแม้จะไม่ได้ไปหา

ไดอารี่ของท่ามีคราบน้ำตาจะเพราะคิดถึงผม อยากเจอหน้าผม ถึงแม้ลำบากหรือมีสุขก็คิดถึงผมตลอดเวลา แต่ไม่ไม่เคยพูดให้ผมฟังเลย

ตอนที่ท่านสามารถทานได้ ผมปล่อยให้ท่านอดอยาก
ตอนที่ท่านสามารถมีความสุขได้ ผมปล่อยให้ท่านทุก

แต่ท่านยอมทุกตลอดชีวิต เพื่อให้ผมเป็นสุข

ผมรู้ตัวเมื่อสายเกินไป
แม่ตัวคนเดียวสามารถเลี้ยงลูกจนจบ มีงานทำได้ ถึงแม่จะต้องหมดเงินไปเท่าไหร่



แต่ตอนนี้ผมส่งให้ท่านไม่ได้แล้ว เพราะท่านจากไปแล้ว มันสายเกินไป
คิดถึงแม่เมื่อไหร่ น้ำตาผมจะไหลตลอดเวลา เพราะไม่มีใครรักผมจริงเท่าแม่อีกแล้ว..

จากคุณ	: sanakami
เขียนเมื่อ	: วันแม่แห่งชาติ 12:22:29 A:10.1.74.249 X:58.147.115.229