ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ)                “ รุ้ง...พระเอกของเธอมาอีกแล้ว ”                เสียงกระซิบของเพื่อนร่วมงานทำให้หญิงสาวเงยหน้าจากเคาน์เตอร์ ทันกับสายตาคม ๆ ที่มองมาแต่ก็ตวัดกลับไปทางอื่นราวกับไม่เห็นคนที่ยืนอยู่ ณ ตรงนั้น ส่งผลให้ใครบางคนเกิดความรู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก                ‘ เธอน่ารังเกียจสำหรับเขามากขนาดนั้นเชียวหรือ ’                “ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ”                เพื่อนร่วมงานทัก เมื่อเห็นรุ้งใสเดินหงอยสนิทออกมาจากโต๊ะชายหนุ่มผู้เย็นชา พร้อมกับออเดอร์  ‘ คาปูชิโน่ร้อน ‘   เจ้าตัวปรายตามองคนที่นั่งหันหลังให้เคาน์เตอร์แล้วถอนหายใจเบา ๆ ก่อนตอบคำถามด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ                “ ก็ชักไม่แน่ใจแล้วสิคะว่าระหว่างรุ้งกับเขา ใครกันแน่ที่ไม่มีตัวตน... ”                รุ้งใสระบายความในใจกับเพื่อนร่วมงาน ซึ่งอีกฝ่ายทำได้แค่ปลอบใจไม่ให้คิดมาก  “ เอาน่า...อย่าคิดมากเลย คราวหน้าก็ลองชวนเขาคุยดูสิ ”                “ ใครจะไปกล้าล่ะคะ...แค่ถามว่าจะรับกาแฟอะไร เขายังไม่ขอดูเมนูสักนิด ”                คนฟังเองก็แปลกใจ เพราะรุ้งใสนั้นถึงไม่สวยโดดเด่นและอาจดูจืดไปหน่อย แต่ก็เป็นผู้หญิงใสซื่อน่ารัก นิสัยดีคนหนึ่ง ซึ่งจะว่าไปผู้ชายที่เป็นลูกค้าคนนี้ก็แทบจะไม่สนใจสิ่งใด ๆ เลยภายในร้าน อืม...น่าแปลกจริง ๆ ด้วย                “ รึว่า...เขาเป็นเกย์ ”                คำสันนิษฐานชวนสะดุ้ง รุ้งใสมองคนพูดหน้าเจื่อน แพ้ผู้หญิงด้วยกันยังพอทำใจ แต่ถ้าต้องแพ้ผู้ชายนี่รับไม่ได้จริง ๆ เจ้าตัวรอรับคาปูชิโน่ร้อนที่รุ่นพี่ส่งมาให้ เดินถือถาดไปทางโต๊ะของชายหนุ่มด้วยใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ มือเรียวบางสั่นเล็กน้อยเมื่อวางแก้วกาแฟลงตรงหน้ามนุษย์(ใจ)หิน                เงียบ...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก เอ๊ย !!! ไม่มีเสียงใด ๆ หลุดออกมาจากเขาแม้แต่น้อย ใบหน้าขรึมยังคงเรียบเฉยราวกับรูปปั้น รุ้งใสถอนหายใจครั้งที่เท่าไรไม่รู้เดินกลับเคาน์เตอร์ พลันเสียงกัมปนาทก็ดังขึ้นที่หน้าร้าน และตามด้วยเสียงวี้ดว้ายตะโกน                “ เด็กถูกรถชน !!! ”                ใครคนหนึ่งในร้านลุกพรวดกระโจนออกไปอย่างรวดเร็ว ทันเห็นท้ายรถตีนผีเลี้ยวซ้ายออกถนนใหญ่ไป ชายหนุ่มปราดเข้าไปประคองเด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนอนุบาล ที่นอนไม่ได้สติ เลือดที่หัวคิ้วไหลซึม ร่างสูงอุ้มเด็กน้อยตรงไปยังคลินิกที่อยู่ห่างจากร้านกาแฟเพียงสามคูหา ท่ามกลางความอยากรู้อยากเห็นของไทยมุง... ราว 20 นาที พลเมืองดีจึงกลับเข้ามาจ่ายค่ากาแฟและขอตัวไปดูอาการเด็กที่บาดเจ็บ                รุ้งใสมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นด้วยความรู้สึกชื่นชม อย่างน้อยเขาก็ไม่ดูดายคนที่เดือดร้อน ถึงแม้ว่าตอนที่กลับเข้ามาในร้านจะกลายร่างเป็นเจ้าชายชาเย็น เหมือนเดิมก็ตาม แต่เธอก็ประทับใจเขามาก ๆ เลยสำหรับเรื่องวันนี้ ......................                ความปลาบปลื้มใจของหญิงสาวทำให้คืนนี้เธอหลับฝันดีเป็นพิเศษ ฝันว่าได้เดินเคียงข้างเขาเหมือนคู่รักในซีรีส์เกาหลี สายตาที่เขาทอดมองเธอนั้นช่างอบอุ่นและอ่อนหวาน มือที่เกาะกุมแนบแน่นราวกับเป็นคำสัญญาว่าจะไม่พรากจากกัน โดยมีแสงสีทองยามเย็นสาดส่องเป็นพยาน แต่ดูเหมือนว่าแสงจะระยิบระยับเจิดจ้ามากไป จนกระทั่งมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากม่านสีขาวที่แผ่ขยายจนเต็มพื้นที่ความฝัน                รุ้งใสผุดลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ มือเรียวขยี้ตาแล้วสะดุ้งเฮือกที่เห็นห้องตัวเองมีแสงสีรุ้งส่องประกายทั่ว หญิงสาวหันมองรอบ ๆ อย่างตระหนก และเมื่อสายตาไปปะทะเข้ากับโต๊ะเขียนหนังสือที่มีกล่องใบเล็ก ๆ วางอยู่ เธอเห็นชัดเจนว่ากล่องนั่นมันกำลังเขย่าตัวเอง !!!                เจ้าของห้องค่อย ๆ เคลื่อนกายไปยังวัตถุสี่เหลี่ยมดิ้นได้ มือบางที่ยื่นไปแตะกล่องนั้นสั่นน้อย ๆ รุ้งใสข่มความกลัวเปิดฝาออกดู สิ่งที่อยู่ข้างในคือตะเกียงโบราณที่เหมือนกับในนิทานเรื่อง  ‘ อะลาดินกับตะเกียงวิเศษ ’  ไม่ผิดเพี้ยน... หญิงสาวแปลกใจ นึกถึงคำพูดของคนขายของเก่าในวันนั้น                ‘ วันหนึ่ง...หนูจะได้ใช้มัน ’                รุ้งใสไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นอะลาดินไปได้หรอก พลางหยิบของในกล่องขึ้นมาดู มีรอยหมึกหรือคราบอะไรบางอย่างเลอะติดอยู่ที่พื้นผิวด้านนอก หญิงสาวจึงคว้าผ้ามาเช็ด ลืมสนิทว่าการขัดถูที่ตัวตะเกียงตามเนื้อเรื่องในนิทานจะทำให้เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอ...นับต่อจากนี้                วัตถุในมือเปล่งแสงสีทองสว่างจ้า พร้อมกับมีควันสีขาวพวยพลุ่งออกมา ควันนั้นรวมตัวขึ้นเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ ผิวกายสีเขียวเรื่อเรือง รุ้งใสผงะ อยากจะกรีดร้องกับสิ่งที่เกิดตรงหน้า แต่กลับไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดให้ได้ยิน ร่างที่ก่อตัวขึ้นจากควันยอบกายลงแทบเท้าของรุ้งใส เสียงพูดหนักแน่นแต่กังวานไปทั่วห้อง                “ ข้าชื่อจินนี่ เป็นยักษ์แห่งเวทมนตร์ที่อยู่ในตะเกียงมาช้านาน และนับจากนี้ไป...ท่านคือนายของข้า ”                หญิงสาวอยากจะคิดว่านี่คือความฝัน ไม่มีทางที่เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นจริงได้หรอก  ‘ ใช่...เธอต้องฝันแน่ ๆ ’  รุ้งใสทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องทำ นั่นคือ...ตบหน้าตัวเองอย่างแรง                ‘ โอ๊ะ !!! มันก็เจ็บนี่หว่า ’  แล้วมองไปยังร่างที่บอกว่าตนเองเป็นยักษ์ ใบหน้าเรียบเฉยคลี่ยิ้มให้เธออย่างข้าผู้ภักดี  “ นายท่านไม่ได้ฝันหรอก ข้าคือยักษ์ในตะเกียงจริง ๆ ”                “ ปะ...เป็น...ยักษ์ จะ...จริง เหรอ ”                อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนกล่าว  “ ข้าเป็นยักษ์ในตะเกียง ของแท้และแน่นอน ข้าจะพิสูจน์ให้นายท่านดู ”                พูดจบก็ชี้มือไปที่กองหนังสือบนโต๊ะ เพียงพริบตาหนังสือทั้งหมดก็ลอยมาวางเรียงตรงหน้าของหญิงสาว เท่านั้นยังไม่พอ จินนี่ร่ายมนตร์ให้ปากกาขยับได้เอง พร้อมกับเขียนภาษาอะไรไม่รู้ลงบนหนังสือ รุ้งใสพูดไม่ออกพลางหันไปมองยักษ์ตัวใหญ่อย่างไม่เชื่อสายตา จินนี่ยิ้มน้อย ๆ บอกกับเจ้านายก่อนที่จะสลายตัวเองลอยเข้าตะเกียงไปว่า                “ ท่านขอพรจากข้าได้สามข้อ หลังจากนั้นแล้วตะเกียงจะต้องเปลี่ยนเจ้าของ ”                เสียงหนักแน่นเงียบหายไป ตะเกียงอันเดิมก็ดับแสงลงไม่ขยับเขยื้อน รุ้งใสเอามือแปะหน้าผากตัวเอง ไม่อยากเชื่อเลยว่าตะเกียงวิเศษจะมีจริง                เอ...แล้วคุณลุงคนนั้นไปเอาตะเกียงนี่มาจากไหนกันนะ ...................... จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 16:24:51

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ)                กาแฟร้อน ๆ ตอนเช้าเรียกสติของรุ้งใสให้กลับคืน เพราะกว่าเธอจะข่มตาหลับลงได้ก็ปาเข้าไปเกือบสว่าง ใครล่ะจะไม่ตกใจกับปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติเมื่อคืนนี้ เชื่อเหอะว่าถ้าเผลอเล่าให้ใครต่อใครฟัง รับรองเลยว่าคนนั้นต้องจับเธอส่งโรงพยาบาลบ้าแหง ๆ คิดแล้วรุ้งใสก็สยองเองคนเดียว... เพื่อนร่วมงานสังเกตอากัปกริยาแปลก ๆ ของเจ้าตัว ที่เป็นตั้งแต่เข้ามาในร้าน ก็นึกว่าไม่สบาย                “ รุ้ง...เป็นไข้เหรอ ทำไมหน้าซีดจัง ”                เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง หันไปยิ้มแหย ๆ ให้คนถาม พลางปฏิเสธเสียงอ่อน  “ เปล่าค่ะ รุ้งไม่ได้เป็นอะไร ”                “ แต่พี่ว่ารุ้งเหมือนคนอดนอนเลยนะ ”                รุ้งใสไม่พร้อมที่จะคุยเรื่องใด ๆ ในตอนนี้เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง  “ คงอ่านหนังสือดึกไปมั้งคะ ใกล้สอบแล้ว ”                เพื่อนร่วมงานพยักหน้าเห็นด้วยว่าช่วงนี้เริ่มเข้าสู่ช่วงสอบกลางภาค จึงได้แต่เตือนไปว่าอย่าหักโหมมาก หญิงสาวยิ้มรับแล้วเดินเอาดอกไม้ไปปักแจกันตามโต๊ะต่าง ๆ พลางคิดถึงใครบางคนที่ไม่รู้ว่าวันนี้จะมาที่ร้านรึเปล่า                แต่แล้ว  ‘ ใครบางคน ’  ที่รุ้งใสคิดถึงก็เปิดประตูกระจกเข้ามาตอนสิบโมงครึ่ง เดินหล่อเช็ดไปนั่งที่เก้าอี้ตัวโปรดด้านในสุด ทำเอาคนที่กำลังคิดถึงอยู่เมื่อครู่มีสีหน้าแดงเรื่อ พนักงานรุ่นพี่รีบยัดเมนูใส่มือให้ รุ้งใสพยายามบอกตัวเองไม่ให้สั่นขณะที่เอ่ยปากถามว่า  “ รับอะไรดีคะ ”                ชายหนุ่มหันไปมองนอกร้านผ่านกระจกใส เมนูที่วางกับโต๊ะไม่ได้รับการพลิกออกดูแม้แต่น้อย เสียงเรียบเฉยพูดโดยไม่มองหน้าใคร เมนูที่สั่งก็เป็นอย่างเดียวกับทุกครั้งที่สั่งประจำ หญิงสาวมองคนที่นั่งอ่านสมุดเลคเชอร์ด้วยท่วงท่าไม่สนใจโลกแล้วเดินกลับไปยังเคาน์เตอร์                “ เหมือนเดิมค่ะพี่ ”                “ อะไรล่ะจ๊ะที่ว่าเหมือนเดิม ”  เพื่อนร่วมงานถามยิ้ม ๆ เมื่อเห็นเจ้าตัวส่งออเดอร์ให้แบบซึมกะทือ                “ คาปูชิโน่ร้อนค่ะ ”  รุ้งใสตอบเสียงเบา ถอนหายใจนิดหน่อยแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ รุ่นพี่มองตามอย่างเห็นใจเพราะรู้ว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่ ความรักก็เป็นอย่างนี้ล่ะนะ... รอจนกระทั่งหญิงสาวกลับออกมา ถาดกาแฟร้อนจึงถูกส่งมาตรงหน้า                “ คาปูชิโน่ร้อนได้แล้วจ้ะ ”                รุ้งใสรับไปเสิร์ฟที่โต๊ะ เทพบุตรหน้าหล่อก็ยังง่วนอยู่กับการอ่านเตรียมสอบไม่เลิก แต่ดีหน่อยที่พอรู้ว่ากาแฟมาเสิร์ฟก็ลดสมุดเลคเชอร์ลงแล้วหยิบถ้วยคาปูชิโน่ร้อน ที่มีควันหอมกรุ่นขึ้นมาจิบ ไม่ใช่ปล่อยให้มันวางทิ้งอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนานเหมือนครั้งก่อน ๆ แค่เท่านี้รุ้งใสก็พอใจ เดินกลับเคาน์เตอร์โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองตามหลังมา ......................                อีกสามวันต่อมาเทศกาลสอบมหาโหดก็เปิดฉากขึ้นมาสู้รบกับเหล่านักศึกษา รุ้งใสมีสอบวันแรกเช้ากับบ่ายอย่างละวิชา หลังหมดวิชาแรกแล้วยังมีเวลาเหลืออีกชั่วโมงครึ่ง ถึงจะเข้าสอบวิชาที่สอง เธอจึงเลือกที่จะไปนั่งอ่านหนังสือที่หอสมุดของมหาวิทยาลัย ไม่ทันจะทรุดตัวนั่งที่มุมหนึ่งของห้อง หูเจ้ากรรมก็ได้ยินเสียงหวานหยดย้อยแว่วมา                “ คืนนี้ไปดูคอนเสิร์ตกันไหมคะ ”                เสียงที่ต่อให้รุ้งใสตายแล้วเกิดใหม่กี่ชาติก็จำได้ขึ้นใจ ตอบกลับมาห้วน ๆ ว่า  “ ไม่ไป จะอ่านหนังสือสอบ ”                เสียงหวานหยดของคู่สนทนาจึงเปลี่ยนเป็นเง้างอนทันที  “ ไม่เบื่อรึคะ อ่านหนังสือมาทั้งวันแล้ว ไปเที่ยวกับพริมดีกว่า คืนนี้นัดเพื่อน ๆ ไว้หลายคนด้วย ไปกันนะคะ นะๆๆๆ ”   คนชวนทำเสียงออดอ้อนอย่างมีจริตที่คิดว่าทำแล้วน่ารัก รุ้งใสเผลอเงี่ยหูฟังเต็มที่ว่าอีกฝ่ายจะตอบว่ายังไง                “ บอกว่าไม่ไปไง จะอ่านหนังสือ ถ้าอยากไปก็ไปชวนคนอื่นแล้วกัน ”                พูดจบก็มีเสียงขยับลุกจากที่นั่ง ทำเอาคนที่แอบฟังตกใจกลัวจะถูกจับได้ รีบทำทีเป็นก้มอ่านหนังสือ แต่ไม่ทันกับดวงตาคมที่ตวัดมองมาแว่บหนึ่งแล้วเดินห่างไป ทิ้งไว้แต่เสียงง้องแง้งตามหลัง                  “ น่าเบื่อที่สุด คนอะไร ”  บ่นแล้วลุกจากโต๊ะตามออกไป ปล่อยให้รุ้งใสแอบมองจนทั้งคู่ลับสายตา ......................                ตะเกียงเก่าคร่ำคร่าอันนั้นยังวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ หญิงสาวยืนมองอย่างคนที่ใช้ความคิดหนักหน่วงพลางนั่งลงที่เตียง เธอไม่รู้ว่าเรื่องเมื่อคืนจะเป็นจริงรึเปล่า หรือว่าฝันเพ้อเจ้อไปเอง                “ จะใช้ได้จริงรึเปล่านะ ”                พูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะวางลงที่เดิม แต่สีมอซอของตะเกียงกลับเปล่งแสงสว่างวาบขึ้นมาเหมือนรู้ทัน เจ้าตัวขยี้ตาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาด แต่ตะเกียงนั้นก็ยังเปล่งแสงสีทองสุกใส อวดศักดาว่าไม่ใช่ความฝัน รุ้งใสตัดสินใจถูเบา ๆ ที่ผิวตะเกียง ปรากฏควันสีขาวพลุ่งขึ้น ตามมาด้วยร่างสีเขียวเรืองลอยออกมาจากปลายพวย ก้มลงแทบเท้าเจ้านายคนใหม่                “ นายท่านปลดปล่อยข้าแล้ว สิ่งใดให้ข้ารับใช้ จงบอกมาได้ ณ บัดนี้ ”                “ ได้ทุกอย่างจริง ๆ เหรอ ”  คนถามไม่วายสงสัย ใครจะเชื่อเรื่องมหัศจรรย์แบบนี้ง่าย ๆ เล่า... แต่ให้มองหน้าจินนี่กี่ครั้ง สายตาที่มองประสานมาก็หนักแน่นราวกับล่วงรู้ความในใจ                “ นายน้อย...ข้าขอเรียกท่านอย่างนี้แล้วกันนะ ท่านอยากได้สิ่งใดจงบอกข้า ข้าบันดาลให้ท่านได้ทุกอย่าง ”                รุ้งใสสูดลมหายใจลึกยาว จินนี่จะรู้ไหมว่า  ‘ นายน้อย ’  ของตน ต้องรวบรวมความกล้ามากมายแค่ไหน ที่จะบอกถึงความต้องการที่อยู่ในใจของเธอ                “ ฉัน...อยาก...ให้จินนี่ช่วย ให้ฉันได้คุยกับ...เขา...คนนั้น ”                “ คนที่นายน้อยอยากคุยกับเขางั้นหรือ...ได้ ข้าจะให้ในสิ่งที่นายน้อยปรารถนาเดี๋ยวนี้ ”                สิ้นเสียงก้องกังวานของจินนี่ ทั่วทั้งห้องก็เปล่งประกายสีรุ้งแพรวพราวราวห้วงเนรมิต ลำแสงทอประกายระยิบระยับเจิดจรัสจนรุ้งใสตาพร่าไปหมด นานอยู่อึดใจ...แสงพรายนั้นก็อ่อนลง                “ พรข้อแรกของนายน้อยเป็นจริงแล้ว และพรข้อที่สองจะต้องถูกขอภายในหนึ่งอาทิตย์นับจากนี้...ข้าไปล่ะ ”                ร่างใหญ่โตเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นควันแล้วหายลับเข้าไปในตะเกียง ทิ้งไว้เพียงละอองสว่างไสวที่มีเพียงคน ๆ เดียวเท่านั้น รับรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง...รุ้งใส ...................... แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 52 17:19:49 จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 16:33:05

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ)                จนกระทั่งเช้า คนที่นอนพลิกไปมาอยู่บนเตียงก็ไม่อาจจะสงบจิตใจลงได้แม้แต่น้อย กลับยิ่งครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่ตลอดเวลา จินนี่จะช่วยให้เธอได้คุยกับเขาจริง ๆ เหรอ จะเป็นไปได้ไง ในเมื่อเขาไม่เห็นเธออยู่ในสายตาด้วยซ้ำ... รุ้งใสถอนหายใจครั้งที่ล้านแปดแล้วลุกขึ้นพาตัวเองไปยังห้องน้ำ                วันนี้ไม่มีสอบทั้งเช้าและบ่าย หญิงสาวจึงเข้ามาทำงานที่ร้านกาแฟตามปกติ ทักทายกับเพื่อนร่วมงานสองสามคนที่ไถ่ถามถึงการสอบสุดหิน ก่อนที่จะคว้าผ้ากันเปื้อนลายสก็อตสีฟ้ามาสวมด้วยท่าทีคุ้นชิน แต่ใครเลยจะรู้ว่า ณ เวลานี้...รุ้งใสรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังรอฟังคำพิพากษาอยู่บนเขียงยักษ์ที่มีชื่อว่า  ‘ จินนี่ ’                สายจัด แดดเริ่มแรง ไอร้อนของวันได้พาใครบางคนให้เดินเข้ามายังร้านกาแฟแห่งนี้ คน ๆ นั้นก้าวยาว ๆ ไปยังโต๊ะประจำ และทรุดตัวลงนั่งด้วยท่วงท่าคุณชายไม่มีเปลี่ยน รุ้งใสถูกผลักให้ไปรับออเดอร์อย่างคนที่รู้ใจจากรุ่นพี่คนหนึ่ง น่าแปลกที่วันนี้เธอกลับกลัวขึ้นมาเสียอย่างนั้น แม้ขณะที่เอ่ยถามด้วยประโยคธรรมดาที่สุด                หน่วยตาเรียวคมตวัดขึ้นมามองคนถาม ก่อนจะเมินไปนอกร้าน เมนูที่สั่งไปก็เหมือน ๆ กับทุกวันที่เคยมา รุ้งใสจดรายการที่สั่งแล้วขยับจะเดินออก แต่เสียงที่ดังตามหลังมาทำให้เธอแทบหยุดหายใจ                “ วันนี้ไม่มีสอบรึไง ”                หญิงสาวยืนนิ่ง ค่อย ๆ หันกลับมาหาต้นเสียงว่ามาจากไหน จะใช่ที่เธอคิดไว้รึเปล่า แต่พลันที่เธอได้สบตาคู่นั้น รุ้งใสก็เชื่อหมดใจและเทให้หมดหน้าตักเลยว่า   ‘ นาทีหยุดโลก ’  มีอยู่จริง                “ ไม่...ไม่มีค่ะ ”                เสียงติดขัดที่เธอละล่ำละลักบอก ทำให้เจ้าของคำถามเงยหน้าขึ้นมอง รอยยิ้มบางเบาจุดขึ้นที่มุมปาก ยิ่งทำให้คนที่ยืนอยู่ใจละลายหนักเข้าไปอีก และแทบจะลงไปกองกับพื้นถ้าจับพนักเก้าอี้ข้างตัวไว้ไม่ทัน เมื่อได้ยินประโยคถัดมา                “ ขยันอ่านหนังสือเยอะ ๆ จะได้สอบผ่านทุกวิชา ”                รุ้งใสแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเธอเดินกลับเคาน์เตอร์มาได้ยังไง ไม่รู้กระทั่งว่ามีใครบางคนซ่อนรอยยิ้มพรายไว้หลังสมุดเลคเชอร์เล่มโต... ......................                ‘ ไม่น่าเชื่อ ’                รุ้งใสพูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา แม้ว่าแสงสุดท้ายของวันจะลาไปแล้วก็ตาม ก็จะไม่ให้เธอพูดคำนี้ได้ยังไง ในเมื่อวันนี้เรื่องมหัศจรรย์ที่สุดในชีวิตเกิดขึ้นกับเธอแล้ว                จะหาว่าเธอเพ้อเจ้อหรือเป็นเอามากก็ยอม คนที่เขาไม่เคยมองเห็นในสายตาเลยสักครั้งอย่างเธอ คนที่แม้จะเดินผ่านกันชนิดที่เรียกได้ว่า  ‘ แขนเบียดแขน ’  นั้น แต่เขาไม่เคยสนใจ... มาวันนี้กลับทักทายกัน ถึงจะเป็นแค่สองประโยคสั้น ๆ ก็เถอะ รุ้งใสไม่อยากให้วันนี้ผ่านไปเลยด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าความสุขใจที่ได้รับจะหายไปในชั่วข้ามคืน... นึกถึงเพื่อนร่วมงานที่พากันเข้ามารุมล้อมซักถามเธอเหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ นั่นแล้ว ก็อดหวั่นไหวไม่ได้                “ พ่อหนุ่มชาเย็นคนนั้นเขาพูดกับรุ้งแล้วเหรอ ยิ้มหน้าบานเชียว...วันนี้ใครเหยียบเท้าก็คงจะไม่ด่าล่ะมั้งนี่ ”                สารพัดที่เพื่อนร่วมงานจะเย้าแหย่อย่างอดใจไม่อยู่ ใคร ๆ ก็รู้ว่าแม่สาวน้อยช่างฝันประจำร้าน แอบมองเจ้าชายน้ำแข็งมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แถมวันนี้เจ้าชายยังตรัสด้วยตั้งสองครั้ง แล้วงี้จะไม่ให้คนบางคนเก็บไปเพ้อได้ยังไง...                รุ้งใสทิ้งตัวลงบนที่นอนหนานุ่มด้วยอาการเป็นปลื้ม ถึงจะยังไม่รู้จักว่าเขาเป็นใคร แต่วันนี้เธอมีความสุขมาก... และทันทีที่นึกขึ้นได้ หญิงสาวหันกลับไปจ้องตะเกียงแสนเก่า บนโต๊ะเขียนหนังสือ ตะเกียงที่วางอยู่เฉย ๆ จนยากจะเชื่อว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องมหัศจรรย์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเธอ                “ ขอบใจนะจ๊ะ จินนี่ ”                ไม่มีเสียงตอบรับจากตะเกียง มีเพียงแต่เสียงฮัมเพลงอย่างแสนสุขของร่างบางที่ลุกไปอาบน้ำอย่างคนอารมณ์ดี ......................                วันเวลาแห่งความสุขไม่ได้หมดไปเพียงเท่านั้น เมื่อบ่ายวันหนึ่งที่อากาศร้อนจัด เทพบุตรหินผาของรุ้งใสก็ยังสั่งคาปูชิโน่ร้อนตามเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ เสียงเข้มขรึมที่เอ่ยทักคนเสิร์ฟกาแฟ                “ ทำข้อสอบได้ไหม ยากรึเปล่า ”                คนถูกถามแทบทำถ้วยกาแฟหลุดจากมือ บังคับตัวเองไม่ให้สั่นก่อนจะค่อย ๆ วางลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา รู้สึกว่าทั้งใบหน้าและลำคอพากันร้อนวูบวาบไปหมด                ‘ ทั้งที่เขาก็แค่ถาม เธอจะเขินทำไมนะ ’                รุ้งใสยิ้มให้แต่ไม่กล้าสบตา ตอบเบา ๆ  “ ไม่ยากเท่าไร แต่วิชาอื่นคงยากกว่า ”                และเป็นอีกครั้งที่รู้สึกว่าแผ่นดินกำลังจะถล่มลงตรงหน้า เมื่อคนมาดขรึมเสียงเข้มถามกลับ                “ วิชาอะไร ถ้ายากจะติวให้ ”                เงียบ...จนเรียกได้ว่าถ้ามีเข็มสักเล่มตกกระทบพื้นก็คงจะดังไม่ต่างจากฟ้าผ่า รุ้งใสมองหน้าคนถามอย่างไม่เชื่อสายตา... เขาจะติวให้เธออย่างนั้นเหรอ เหลือเชื่อ !!!                “ วิชา... ”  เอ่ยไปแล้วก็คิดได้ว่า เขาเรียนคณะอะไรยังไม่รู้เลย จะมาติวให้ได้ยังไง เป็นไปไม่ได้หรอก อย่าฝันลม ๆ แล้ง ๆ ซะให้ยากเลยน่า รุ้งใสเอ้ยย...                “ อ๋อ...วิชาปราบเซียนนี่เอง เพิ่งลงเรียนไปเทอมที่แล้ว ติวให้เอาไหม...รับประกันว่าสอบผ่านแน่นอน ”                รุ้งใสแทบหาเสียงของตัวเองไม่เจอ  ‘ เป็นไปได้ยังไง มันได้ผลเกินไปแล้วมั้ง...จินนี่ ’                เจ้าชายชาเย็นรู้สึกว่าคู่สนทนาเงียบไปก็เงยหน้ามอง และเอ่ยในสิ่งที่อีกฝ่ายไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าตัวเองจะได้ยินอะไรแบบนี้                “ ผมชื่อ วาริท ”  คนพูดแนะนำตัวเองแล้วเว้นจังหวะนิดหนึ่งให้คนฟังใจหายใจคว่ำเล่น ก่อนจะใช้ประโยคต่อไปละลายหัวใจคนที่ยืนถือถาดกาแฟนิ่งประดุจรูปปั้นปูน                “ แล้วคุณพนักงาน มีชื่อรึเปล่า ” ......................                กว่าสี่โมงเย็นที่การติวข้อสอบสิ้นสุดลง ทั้งนักเรียนและคุณครูก็ถึงกับขยับตัวด้วยความเมื่อยล้า รุ้งใสลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเก็บสมุดใส่เป้ใบเล็กเรียบร้อยแล้ว                “ ขอบคุณนะคะ รับรองว่าต้องสอบผ่านแน่ ๆ ”                ‘ คุณครูอาสา ’  ยิ้มบาดใจลูกศิษย์ แต่ก่อนที่จะได้ตอบอะไรออกไป เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะ วาริทกดรับสายพลางกรอกเสียงเข้ม                  “ ครับ...ยัง...อะไรนะ ทำไมต้องไปด้วยล่ะ...บ้าจริง แค่นี้นะ ”                วางสายไปแล้วรีบหันมาพูดกับคนที่ยืนใกล้ ๆ  “ ขอโทษด้วยนะครับ ที่ไปส่งไม่ได้ พอดีเพื่อนมีปัญหา ”                รุ้งใสยิ้มตอบ  “ ไม่เป็นไรค่ะ...ถ้างั้นกลับก่อนนะคะ ”                “ กลับบ้านดี ๆ นะครับ ”  ประโยคนี้ทำเอารุ้งใสต้องรีบพาตัวเองออกมาจากโรงอาหารโดยเร็ว เพราะกลัวว่าถ้ายังอยู่ตรงนั้นแม้อีกวินาทีเดียว เธออาจจะโดนรอยยิ้มเก๋ไก๋และนัยน์ตาคมนั่นตวัดกรีดจนขาดใจก็เป็นได้                หญิงสาวไม่รู้หรอกว่าทันทีที่เธอเลี้ยวหายเข้ามุมตึกไป จะมีผู้หญิงสวยจัดอีกคนเดินตรงมายังเจ้าชายน้ำแข็งด้วยแรงแห่งโทสะ พลางกระชากแขนวาริท ให้กลับมาเผชิญหน้า ก่อนปล่อยเสียงเหมือนตวาด  “ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร !!! คุยอะไรกันอยู่ตั้งครึ่งค่อนวัน ”                เสียงหวานแหลมเค้นคำพูดอย่างระงับไม่อยู่ ใบหน้าหล่อเหลาที่มองเท่าไรก็เหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว ยั่วคนผู้มาใหม่จนแทบจะคลั่ง                “ พริมถามว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร !!! ”                ทันทีที่เสียงถามกระชากนั้นจบลง วาริทหันขวับมาจ้องตาอย่างไม่ลดละ ตอบโต้ด้วยน้ำเสียงคุกรุ่นความร้อนแรงไม่ต่างกัน  “ มันจะมากไปแล้ว อย่ามายุ่งเรื่องของผม !!! ”                “ แต่ พริม... ”                “ หยุด !!! อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัว ถ้าคิดจะคบกันต่อ ”                ใบหน้าสวยจัดเบิกตาโตค้าง ริมฝีปากสั่นระริกด้วยไม่เคยถูกตวาดแรง ๆ แบบนี้มาก่อน... รู้ตัวอีกที ร่างสูงนั้นก็หันหลังเดินหนีไป ไม่สนใจสักนิดว่าใครจะสะอึกสะอื้นเพียงใด กับคำพูดทิ้งท้าย                “ อย่าทำให้รำคาญมากไปกว่านี้ ” ...................... แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 52 17:25:12 แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 52 17:22:46 แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 52 17:13:26 แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 52 17:10:26 แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 52 17:08:36 จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 16:43:11

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ)                รุ้งใสผ่านการสอบวันที่สี่ไปอย่างสบายใจ เพราะอัศวินขี่ม้าขาวของเธอเก็งข้อสอบวิชาสุดโหดได้ถูกเกือบทั้งหมด อารมณ์ดีจนแทบจะลอยกลับคณะได้ เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปตลอดทาง จนจะเลี้ยวโค้งเข้าที่มุมตึกข้างหน้า หญิงสาวก็ได้ยินเสียงพูดดังขึ้นใกล้ ๆ แต่ไม่เห็นตัว คิดว่าน่าจะเป็นการคุยโทรศัพท์ เพราะไม่ได้ยินเสียงตอบจากอีกคน                “ แกเลอรี่มายด์...ได้...ไปสิ เจอกันห้าโมงเย็น ”                รอจนเสียงคุยเงียบ แล้วค่อย ๆ โผล่หน้าออกไป ทันเห็นวาริทเก็บมือถือพับใส่กระเป๋าเสื้อเดินข้ามถนนเล็ก ๆ ไปยังอีกตึก รุ้งใสถอนหายใจเฮือกใหญ่ ถ้าขืนมาจ๊ะเอ๋กันเข้าล่ะก็...เจอข้อหาเสียมารยาทแอบฟังคนคุยกันแหง ๆ ถึงจะเป็นจริงทุกข้อกล่าวหาก็เถอะ แต่เธอปฏิเสธความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองไม่ได้นี่นา ว่าเทพบุตรสุดหล่อมีนัดกับใคร                ‘ แกเลอรี่มายด์ ’  รุ้งใสทวนคำพูดเมื่อครู่ แล้วนึกออกว่าเป็นแกเลอรี่ที่เห็นในทีวีเมื่อคืน โดยมีศิลปินระดับแม่เหล็กของเมืองไทยนำผลงานจิตรกรรมและประติมากรรมมาออกแสดง เพื่อหารายได้ช่วยเหลือผู้ประสบภัยพิบัติจากภัยธรรมชาติเมื่อปลายปีที่ผ่านมา... เพิ่งรู้แฮะ ว่าเจ้าชายของเธอก็ชอบงานศิลปะกับเขาด้วย                 และเมื่อรุ้งใสแอบตามไปงานนิทรรศการศิลปะ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าที่เดาไว้ไม่ผิด เพราะว่า  ‘ แกเลอรี่มายด์ ’  ที่ได้ยินจากวาริทก็คือแกเลอรี่เดียวกับที่ออกรายการทีวี แถมวันนี้ยังเป็นวันเปิดงานอีกด้วย ทำให้มีผู้คนขวักไขว่มากหน้าหลายตา ทั้งสื่อมวลชนและแขกผู้มีเกียรติ คณาจารย์และนักเรียนนักศึกษาที่เดาว่าน่าจะเรียนเกี่ยวกับศิลปะ ก็ยกโขยงพากันมาดูงาน... คนเยอะ ๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้พรางตัวกลืนไปด้วยซะเลย                รุ้งใสเพลินกับการชมผลงานศิลปะอยู่นาน จนกระทั่งได้ยินเสียงคนกลุ่มหนึ่งพูดคุยกันใกล้เข้ามา อุปาทานไปเองรึเปล่าไม่รู้ แต่เธอมั่นใจว่าเสียงของหนึ่งในกลุ่มนั้น เป็นเสียงของวาริทอย่างแน่นอน                “ เฮ้ย...พริมไม่มาด้วยเหรอวะ ”  เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น                “ ไม่ได้ชวน ”                ชายหนุ่มตอบเพื่อนเสียงเข้ม แต่เพื่อนหลายคนกลับหัวเราะพลางพยักพเยิดให้ดูข้างหลัง วาริทเหลียวไปตามที่เพื่อนมองแล้วพบว่าผู้หญิงสวยจัดคนหนึ่งเดินตรงเข้ามายิ้มหวานให้เขา                “ ใจร้ายจังค่ะ จะมาเที่ยวก็ไม่รอพริม ”  สาวสวยตัดพ้อชายหนุ่มที่ยืนนิ่งยิ่งกว่ารูปปั้น มือเรียวบางขยับขึ้นไปคล้องแขนประกาศความเป็นเจ้าของ ก่อนที่คนทั้งกลุ่มจะพากันออกเดินชมผลงานที่นำมาจัดแสดง                เสียงพูดคุยกะหนุงกะหนิงของหญิงสาวสวยคนนั้นเลือนหายไปจากจิตสำนึกของรุ้งใส เธอไม่อาจรับรู้ว่าคนกลุ่มนั้นพูดคุยอะไรกันบ้างเนื่องจากทั้งหมดได้เดินห่างออกไปไกลแล้ว สิ่งเดียวที่สัมผัสได้ในขณะนี้คือคลื่นความผิดหวังที่ถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง จนไม่อาจต้านทานไว้ได้ด้วยกำลังแห่งตน                ‘ เขามีแฟนแล้ว... ’                เสียงที่บอกกับตัวเองแห้งขม ลำคอตีบตันพูดอะไรไม่ออก นึกรู้แค่เพียงว่าไม่ควรสินะ ที่คิดจะลงสนามแข่งทั้งที่มีผู้ชนะตัวจริงยืนกอดถ้วยรางวัลแนบแน่นอยู่แล้ว                รุ้งใสหลับตาลงอย่างหมดแรง ท้อแท้กับภาพที่เห็น... ......................                จะเป็นเพราะอยู่ในห้วงความเสียใจ หรือว่าซุ่มซ่ามเป็นทุนเดิมก็สุดจะหยั่งรู้ แต่ที่แน่ ๆ รุ้งใสใจหายไปถึงตาตุ่มเพราะควานหากระเป๋าสตางค์ไม่เจอ ทั้งในกระเป๋าสะพายและในกระเป๋าเสื้อ หญิงสาวหันรีหันขวางมองข้างทาง หวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าอาจจะเจอหล่นอยู่ใกล้ ๆ ตัว แต่แล้วก็ผิดหวังไม่เห็นร่องรอยอะไรเลย... และคงจะยืนหมดอาลัยตายอยากอยู่ตรงนั้นถ้าไม่มีเสียงของใครบางคน ดังขึ้นจากข้างหลัง                “ หาอะไร มาก้ม ๆ เงย ๆ ทำไมแถวนี้ ”                รุ้งใสสะดุ้งเฮือก จำเสียงนี้ได้ขึ้นใจ แต่ทว่า...ไม่กล้าหันไปมอง วาริทเสียอีกที่สังเกตความผิดปกติแล้วเดินไปดักหน้า เขม้นมองชัด ๆ พบว่าอีกฝ่ายตาแดง ๆ เหมือนจะร้องไห้                “ เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น ใครทำอะไร ”  วาริทถามซ้ำ และไม่ถามเปล่าแต่เอามือมาเขย่าไหล่ รุ้งใสหน้าเจื่อน ค่อย ๆ ตอบอย่างยากเย็นแสนเข็ญ                “ คือ...กระเป๋า...เงิน...หายค่ะ ”                วาริทถอนหายใจยาว ก่อนจะถามต่อ  “ หายที่ไหน หน้าซีดแบบนี้...หาไม่เจอล่ะสิ ไปแจ้งตำรวจดีกว่า ”  ทำท่าจะลากแขนรุ้งใสออกไป แต่หญิงสาวชะงักไม่กล้าเดินตาม ชายหนุ่มหันกลับมองอย่างสงสัย                “ เป็นอะไร...ไปเถอะ อย่าอยู่ตรงนี้นานเลย จะมืดแล้วด้วย อันตราย ”                “ มะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก ”                ใบหน้าซีดเซียวสะบัดซ้ายขวาเร็ว ๆ จนเส้นผมที่ระแก้ม พัดกระพือไปตามแรง... เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขา ใกล้คนมีเจ้าของแล้ว... รุ้งใสเตือนตัวเองคนเดียวแต่ไม่ได้เตือนวาริท ดังนั้น เธอจึงถูกลากแขนไปที่รถของเขาจนได้                “ ตกลงจะแจ้งตำรวจรึเปล่า ”  วาริทถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวส่ายหน้าปฏิเสธ  ” แจ้งไปก็ไม่ได้คืนอยู่ดี ช่างมันเถอะค่ะ ”   รุ้งใสปลงแล้วกับกระเป๋าเงินที่หายไป เชื่อได้ว่าถึงแจ้งตำรวจไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น วาริทมองเสี้ยวหน้าคนพูดแล้วก็ถอนหายใจ                  “ ตามใจครับ งั้นก็กลับกันเถอะ เดี๋ยวผมไปส่ง ”                รุ้งใสชะงัก  “ เอ้อ...ไม่ ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ”  น้ำเสียงตื่น ๆ รีบละล่ำละลักบอก วาริทแปลกใจเป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้แล้วสำหรับวันนี้ และเธอคนนี้                “ ทำไมล่ะ นี่มันมืดแล้วนะ เดินคนเดียวอันตราย ”                “ หออยู่ใกล้มหาวิทยาลัยค่ะ ไฟสว่าง คนเยอะ ไม่มีอันตรายหรอก ”  รุ้งใสให้เหตุผล แต่ใครบางคนกลับส่ายหัวในคำตอบ แล้วพูดเปรย ๆ                “ หิว...ไปหาข้าวกินกันเถอะ ” ......................                ร้านที่วาริทพามา เป็นร้านเล็ก ๆ ห่างออกไปจากมหาวิทยาลัยสองซอย ข้างในประดับไปด้วยโปสการ์ดและรูปถ่ายหลากหลายแนว ทั้งวิวธรรมชาติ ป่าเขา ทะเล ไปจนถึงทัศนียภาพของเมืองกรุงยามกลางวันที่ผู้คนพลุกพล่าน และแสงสีตอนกลางคืนที่ไม่เคยหลับใหล บ้างก็เป็นภาพโคลส-อัพ แสดงสีหน้าคนและอิริยาบถของสัตว์ต่าง ๆ บางรูปก็วางองค์ประกอบแปลก ๆ แต่สวยงามลงตัว                วาริทพารุ้งใสไปที่โต๊ะไม้สี่เหลี่ยมและเก้าอี้ทรงกลมคุ้นตาที่พบได้บ่อย ๆ ในร้านก๋วยเตี๋ยว แต่ที่นี่เอามาเพ้นท์ลายทาสีจัดจ้านสดใส ไฟสีชมพูสลับฟ้าส่องแสงไปมาคล้ายอยู่ในผับ หากมันก็สว่างพอที่จะมองเห็นบรรยากาศทั้งร้าน รุ้งใสมองหน้าวาริทเป็นเชิงถามว่ารู้จักร้านนี้ได้ยังไง                “ เป็นร้านของรุ่นพี่ที่ชมรมถ่ายภาพน่ะ บางทีก็มีจัดแสดงผลงานด้วย...รู้จักกล้องโลโม่ไหม ”                คนที่กำลังมองรูปโน้นรูปนี้อย่างสนใจ จนลืมไปว่าเมื่อครู่ตัวเองเพิ่งจะตัดใจจากผู้ชายตรงหน้าอยู่นั้นส่ายหัวดิก วาริทหันไปขอเมนูจากพนักงานมาสั่งอาหาร ก่อนจะเริ่มต้นเล่าประวัติของกล้องโลโม่ให้อีกฝ่ายฟัง                “ เมื่อก่อน...กล้องโลโม่ถูกออกแบบมาเพื่อใช้ในงานสายลับของรัสเซีย เป็นกล้องราคาถูก แต่ถ่ายรูปออกมาได้สีสดจัดแปลกตา ทำให้การถ่ายรูปสนุกขึ้น หลายคนเรียกกันว่า กล้องทอย เพราะเหมือนกับเป็นของเล่นอย่างหนึ่ง ”                “ คติของคนเล่นกล้องโลโม่ก็คือ ไม่ต้องคิด ถ่ายไปเลย ภาษาอังกฤษว่า don't think, just shoot ”                รุ้งใสนั่งตาแป๋วฟังบรรยายพิเศษจนจบแล้วหันไปมองรูปถ่ายที่แขวนริมผนัง  “ มิน่าล่ะ ดูรูปแล้วแปลก ๆ สีสดมาก เอ๊ะ...แล้วรูปนี้ทำไมเหลือแค่วงกลม ๆ ล้อมรอบแมวล่ะ ”   วาริทมองตามปลายนิ้วเรียวแล้วให้คำตอบ                “ นั่นถ่ายจากกล้องฟิชอาย เป็นเลนส์พิเศษมองได้ถึง 170 องศา เชียวนะ รูปที่ได้จะเหมือนมองจากแว่นขยายซูมโค้ง ๆ ย่อเอาโลกทั้งใบมาใส่ตรงหน้าเราได้ สวยใช่ไหมล่ะ... ”                มนตร์เสน่ห์ของกล้องทำหน้าที่อีกพักใหญ่ ความสนใจก็ถูกแย่งด้วยอาหารที่มาวางบนโต๊ะ เจ้าถิ่นชี้ชวนให้ชิมเมนูเด็ด                “ นี่เลย...พัฟไข่เจียวแกงกะหรี่ พระเอกของร้านนี้ อร่อยสุดยอด...เปิบพิสดารยังอาย แม่ช้อยไม่กล้ามาชิม ”                รุ้งใสมองท่าทีสบาย ๆ ของคนที่กำลังโม้อย่างลืมตัว ตั้งแต่วันที่ทักเธอครั้งแรก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่เจ้าชายน้ำแข็งที่แสนจะเย็นชาอีกต่อไป แต่กลายเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่มีตัวตน จับต้องได้ (ไม่ใช่ลวนลามนะ) และเป็นกันเอง ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นกว่าการแอบมองอยู่ข้างเดียว                “ เฮ้...คิดอะไรอยู่ ต้มยำกุ้งยอดมะพร้าวอ่อนก็อร่อยนะ กำลังร้อน ๆ น่าซด ”                เสียงที่ปลุกให้ตื่นจากภวังค์ดังแทรกขึ้น รุ้งใสยิ้มเขินแล้วตักพัฟไข่เจียวแกงกะหรี่ที่มีคนคุยอวดไว้เมื่อครู่มาลองชิม... ไข่เจียวรสชาติกลมกล่อม หอมกลิ่นเครื่องเทศกำลังดี ไส้แกงกะหรี่ก็นุ่มลิ้นมากด้วย ไม่เสียชื่อพระเอกของร้านจริง ๆ                “ เป็นไง อร่อยใช่ไหม กินเยอะ ๆ นะ แล้วจะพามาบ่อย ๆ ร้านนี้เจ้าของใจดี ”                คนฟังเกือบสำลักประโยคท้าย ๆ ดีนะที่ยังไม่ได้ซดน้ำต้มยำ ไม่งั้นคงพรวดออกจมูก ดูไม่จืดแน่ เจ้าตัวรีบดื่มน้ำก่อนจะบอกอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ                “ มะ...ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เกรงใจ เดี๋ยวแฟนคุณจะโกรธเอา ”                วาริทแทบสำลักข้าวไม่ต่างกัน แต่เนียนคว้าแก้วน้ำข้างมือมาดื่ม  “ ว่าไงนะ...แฟนใครโกรธ ”                รุ้งใสตอบเสียงอ่อย ๆ  “ ก็แฟนคุณไง เขาคงไม่ชอบหรอกที่คุณพาคนอื่นมากินข้าวด้วย ”                เหมือนโดนหมัดฮุคพุ่งเข้าใส่ทีเผลอ วาริทวางแก้วแล้วมองหน้าคนพูด  “ ไปเอามาจากไหน ผมยังไม่มีแฟน ”                “ อ้าว...ก็ที่เห็นในงาน... ”  รุ้งใสลำดับความคิดตัวเอง อีกฝ่ายรีบถามกลับ  “ เห็นอะไร...ไหนว่ามาสิ ”                “ ก็...เห็นคุณกับแฟนไง สวยด้วย ที่แกเลอรี่มายด์ เมื่อวานตอนเย็น เอ่อ...เราไปกับเพื่อนน่ะ เลยเห็น ”                วาริทนึกย้อนไปถึงวันต้นเหตุแล้วร้องอ๋อ พูดยิ้ม ๆ  “ ตาดีจังเลยแฮะ คนสวย ๆ น่ะ ชื่อพริม เป็นเพื่อนที่คณะผมเอง ไม่ใช่แฟนอย่างที่คิดครับ ”                แล้วชี้ที่อกตัวเอง ยิ้มละลายใจ...พูดชัดถ้อยชัดคำ                “ ผม – ยัง – โสด ” ...................... (จบตอนที่ 1) ^^ แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 52 17:31:35 แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 52 17:29:19 แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 52 17:27:27 จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 16:53:31

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกค่ะ ตอนที่สอง จะมาเมื่อไรคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : มิรันดา เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 17:07:34

ความคิดเห็นที่ 6 หง่า ขอพรทั้งที หวังผลน้อยจัง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 17:50:04

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณ คุณมิรันดามากค่ะที่มาเจิมทู้นิยายเราคนแรก ไม่ได้แปะนิยายนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กว่าจะทุบทิ้งได้สักไหนี่มันเหนื่อยจริง จริ๊งงงงง (ข้ออ้างๆๆๆๆๆๆ ขี้เกียจก็บอกมา) ไม่รู้ว่าเพื่อน ๆ ชาวถนนฯ จะลิมเลือนกันไปรึยัง... ก็เล่นไม่แปะงานอะไรสักอย่างเลย เหอๆๆๆๆ ถ้าอ่านแล้วคิดเห็นอย่างไร ขอเชิญมานั่งล้อมวงคุยกันได้เลยจ้า... (ป.ล. เรื่องนี้ไม่ดองนะคะ เพราะเขียนจบแล้ว ฮ่าๆๆๆ) ^^ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 17:56:03

ความคิดเห็นที่ 8 แปะ คห. บนไปแล้วเพิ่งเห็นคุณก๊อตตี้ นางเอกมักน้อยค่ะ อิอิ...ยังเหลืออีกตั้งสองข้อแน่ะ ^^ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 17:58:46

ความคิดเห็นที่ 9 ดีนะ ไม่ได้ขอให้จินนี่ช่วยตบหน้ายืนยัน ไม่งั้นพรหายไปอีกข้อแน่เลย จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 18:06:08

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาให้กำลังใจจ้า จากคุณ : แฟนอองรี เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 21:53:14

ความคิดเห็นที่ 11 เอิ่ม พระเอก เย็นชา ท่าทางแอบโหดด้วย แต่หลังๆชักน่ารัก จากคุณ : นกหวาน เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 22:23:50

ความคิดเห็นที่ 12 หายหน้าไปจากถนนนานมากๆๆ เลย มาวันนี้เพราะมีคนสะกิดให้มาอ่าน อ่านแล้วยิ้มอ่า... ชอบพระเอก... ขอนะๆๆ กิกิ @^_________________________^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 23:04:39

ความคิดเห็นที่ 13 น่ารักอยู่ค่ะ ชอบๆ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 52 08:51:24

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 52 14:20:58

ความคิดเห็นที่ 15 แวะมาเมียงมองว่ามีใครเข้ามาอ่านมั่งมั้ย ฮ่าๆๆ ดีใจนะเนี่ย ที่ยังมีผู้ชมมาปูเสื่ออยู่เป็นเพื่อนกัน เย่ !!! งั้นมาตอบทู้กันดีกร่า... คุณ : ปิยะรักษ์ *** ฮ่า...นั่นสิเนอะ พรวิเศษยิ่งมีจำกัดอยู่ ^^ คุณ : แฟนอองรี *** ขอบใจจ้า...ที่แวะมาให้กำลังใจ คุณ : นกหวาน *** ติดใจล่ะซี้...หาแบบนี้ให้ได้สักคนนะ (เผื่อฉันด้วย อิอิ) คุณ : P_JUNG_PIGLET *** สะกิดให้มาอ่านแล้วยังสะกิดให้เอานิยายมาลงด้วยนะเฟ้ย อย่าดองนาน คนอ่านรออยู่ 55555+ ว่าแต่ชอบแนวนี้เหรอจ๊ะ แล้วที่มีอยู่อ่ะแนวไหน บอกกันมั่งได้ป่าวววว คุณ : Mnemosyne *** ที่ว่าน่ารักเนี่ย หมายถึงพระเอกป่ะคะ แฮ่มม... ^^ คุณ : ชายยอดนักทดลอง *** ขอบคุณค่ะ ที่แวะเข้ามาเยี่ยมชม ตอนที่ 2 (จบแล้วจ้า) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8203576/W8203576.html - fern zaa - ^^ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 52 16:33:56 จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 52 23:51:13

ความคิดเห็นที่ 16 เจ๊ ตอนแรกก็ว่าจะกรี๊ด ผู้ชายหล่อเช็ดของเจ๊อ่ะนะ แต่ยิ่งอ่านยิ่งแปร่งๆ อ่ะ ไมมันเป็นงี้หว่า งั้นยกให้พี่นกกะเจ๊ปุ๊กไปแระกัน อ่ะคือว่า... เดี๋ยวคุยกันอกรอบดีกว่า อิอิ จากคุณ : หนูลิมาแว้ววว (ละมุนใจ) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 52 13:02:17