ความคิดเห็นที่ 1 |
เย็นนั้น หล่อนเดินออกมาหาซื้อกับข้าวและขนมหน้ากรม กับข้าวที่ว่าคืออาหารเลิศรสราคาแพง ซึ่งนาน ๆ จะซื้อกลับไปทานกับมารดาที่บ้าน วันนี้หญิงสาวเลือกกุ้งเผาตัวโต ๆ แดงเถือก ราคากิโลฯ หนึ่งตกหลายร้อย กับขนมปังจากร้านเบเกอรี่ไปฝากน้องภูมิ
ขณะสาวเท้าเดินข้ามทางม้าลายหน้าทางเข้ากรม หญิงสาวอดคิดถึงคำพูดดรสาไม่ได้ นั่นสินะ...การที่หล่อนคอยแต่ปฏิเสธไมตรีจากผู้ชายเกือบทุกคนที่ผ่านเข้ามา อาจเพราะลึก ๆ แล้วหล่อนกลัวว่าจะต้องมีชีวิตคู่ที่ล้มเหลว เหมือนอย่างบิดามารดากระมัง...หล่อนเคยบอกใครต่อใครว่าไม่ใช่..หล่อนไม่ได้เป็นเจ้าสาวที่กลัวฝน แต่ความจริง...หล่อนกลัวมันที่สุด หากฝนนั้นแปดเปื้อนไปด้วยความเจ็บช้ำ ความปวดร้าวเสียใจที่ถูกทรยศความรัก หล่อนก็เต็มใจจะกลัว...และหลีกเลี่ยงมัน...หล่อนไม่อยากเปียกฝน...ไม่อยากอ้างว้างหนาวเหน็บเจ็บปวดเหมือนมารดา
เสียงแตรรถดังแก้วหูแทบดับ ทำให้ปัญชยาสะดุ้งเฮือก อะไรกัน หล่อนก้าวขึ้นมาบนฟุตบาทแล้วนี่นา แม้จะในสภาพเหม่อลอยก็เถอะ
คุณ! คุณ! ยู้ฮู...
เสียงตะโกนดังออกมาจากหน้าต่างรถเก๋งสีดำคันหนึ่งที่จอดรอสัญญาณไฟ ปัญชยาชะงักเหลียวมอง ก่อนตาลุก
ผู้ชายคนนั้น...คนที่เจอในซีคลาส!
คุณจะไปไหน
อิศวเรศตะโกนถาม ใบหน้าคมเข้มนั้นยิ้มเผล่ แถมโบกมือหย็อย ๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับเสียงแตรจากรถคันหลัง เพราะขณะนั้นไฟเขียวแล้ว
หญิงสาวอ้าปากค้าง เมื่อสายตาของคนบนรถเมล์ และรถส่วนตัวเกือบทุกคันบนถนนบริเวณนั้น ต่างจับจ้องมายังหล่อนและ เขา เป็นจุดเดียว
คุณ... หญิงสาวอึกอัก ไฟเขียวแล้วนะ หล่อนตะโกน แต่อีกฝ่ายยังยิ้มกว้าง
ว่าไงคุณ คุณจะไปไหน บ้านคุณอยู่แถวนี้เหรอ เขาถามพลางมองถุงกับข้าวสารพัดในมือหล่อน
ปัญชยาละล้าละลัง ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้คิดอะไรอยู่ ทั้งสายตาผู้คนและเสียงแตรดังไล่ระงมขนาดนั้น เขาไม่สะทกสะท้านหรือไง!
หล่อนรีบเดินก้มงุด ๆ เข้าประตูใหญ่ไปทันที อิศวเรศชะเง้อมอง ก่อนหัวเราะเบา ๆ ออกมาคนเดียว
ที่นี่คงเป็นที่ทำงานของหล่อนสินะ...ป้ายชื่อกรมใหญ่โตเชียว ดูน่าเกรงขาม...ก็เหมือนหล่อนนั่นแหละ...แต่คนอย่างอิศวเรศไม่มีทาง เกรง หรอก
ถ้าลองว่าสนใจล่ะก็...
เขาเอี้ยวคอมองรถคันหลัง โบกมือให้เชิงขอโทษ แล้วเคลื่อนรถออกอย่างอารมณ์ดี มิวายหันมองทางเข้ากรม...รู้แล้วละ ว่าหล่อนทำงานที่นี่...ก็เหมาะดี งานราชการกับผู้หญิงที่ดู เป็นทางการ อย่างหล่อน
ดวงหน้าเรียว ที่เป็นมันวาวนิดหน่อยเพราะเหงื่อ ร่างแบบบางยามเดินสะพายกระเป๋า หิ้วถุงอาหารเดินงุด ๆ ข้ามทางม้าลายนั้นชวนมองจริง ๆ ให้ตาย ท่าทางวันนี้หล่อนจะไม่มีสารถีมารับ ถึงได้เดินเหงื่อซึมไปซื้อกับข้าว...
หล่อนสวย...แต่ดูท่าทางติดดินผิดคาดแฮะ...อิศวเรศคิดพลางเดาะลิ้น
ให้ตายเถอะ...หล่อนเป็นคนน่าสนใจจริง ๆ!
.......................................................................................................................
พิชาวดีมาปรากฏตัวยามบ่ายวันถัดมาด้วยสีหน้าเนือย ๆ เพราะปัญชยาโทร.ไปตามมาคุยเรื่องน้องภูมิ สองสาวขยับมาคุยกันตรงทางเข้าแผนก เพราะพิชาวดีกลัวคนอื่นได้ยิน
เรียนที่โรงเรียนเทศบาลใกล้บ้านนั่นแหละ ยังไม่เปิดเทอมเสียหน่อย ปังจะกังวลไปทำไม เสียงสาวสวยห้วน เพราะไม่ค่อยอยากเอ่ยถึงลูกชายนัก ด้วยกลัวว่าเพื่อนจะ คืน เด็กชายให้หล่อน
ไม่ใช่ว่าหล่อนเห็นแก่ตัวนะ...ถ้าหล่อนเจอ พ่อ ที่เหมาะสมคู่ควร เมื่อนั้นเด็กชายจะทั้งสบายและมีความสุข นี่หล่อนทำเพื่อลูกเชียวนะ
ปังแค่อยากให้พีชย้ายแกมาเรียนในกรุงเทพฯ ไหน ๆ พีชก็จะปักหลักอยู่ที่นี่แล้วนี่นา ปัญชยาพูดเรียบ ๆ พิชาวดีจึงค่อยหายระแวง
โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร ไม่มีปัญหาหรอก เดี๋ยวพีชจัดการเอง พีชสนิทกับครูประจำชั้นของน้องภูมิ
ปัญชยายิ้มบาง เอ่ยขอเบอร์โทรศัพท์ของครูคนที่ว่า สาวสวยชักสีหน้าไม่พอใจ ปังจะเอาไปทำไม ก็พีชบอกแล้วว่าจะจัดการเอง หรือปังกลัวว่าพีชจะลืม พีชดูเป็นคนไม่รับผิดชอบขนาดนั้นเลยเหรอ
ไม่ใช่นะพีช คนฟังตาโต ปังแค่อยากมีเบอร์ครูไว้ เผื่อมีอะไรขาดเหลือจะได้ติดต่อ เพราะน้องภูมิแกอยู่กับปัง ไม่ได้อยู่กับพีช... หล่อนหยุดพูดเมื่อสาวสวยหน้าแดงด้วยความโกรธ
ดรสามองอยู่ พิชาวดีจึงปรับสีหน้าเป็นปกติ พูดเสียงหวานว่า ตามใจปังละกัน พีชจะให้ครูช่วยทำเรื่องย้าย พวกสมุดพกอะไรนั่นก็จะวานให้ครูส่งมาให้ที่นี่...
เสียงเพลงทันสมัยดังจากในกระเป๋าสะพายราคาแพงใบใหม่...ใบที่เตชินทร์รูดการ์ดจ่ายให้เมื่อวาน...และเบอร์บนเครื่องโทรศัพท์ ก็เบอร์ของเขาเอง พิชาวดีโบกมือเชิงขอตัว เดินออกจากแผนกพร้อมคุยเจื้อยแจ้ว
ค่ะ...ว่างค่ะ...ที่ไหนดีคะ...
เมื่อกี้ทำไมยายนั่นทำท่าเหมือนโมโหปังล่ะ ดรสาถาม เมื่อปัญชยาเดินกลับโต๊ะ
ไม่มีอะไรหรอก สาตาฝาดน่ะสิ
ตาฝาดอะไร แล้วปังถามยายนั่นเรื่องเมื่อวานหรือเปล่า ที่ยายกระแตว่าน่ะ ยายนั่นยืนยันกับสาหนักแน่นเลยนะปัง ว่าเห็นพี่เต้มาส่งยายพีชจริง ๆ
เพื่อนร่วมงานหันมามองอย่างสนใจ ดรสารู้ตัวลดเสียงลงเป็นกระซิบ ปังน่าจะถามยายพีชให้รู้แล้วรู้แรดกันไปเลย
ปัญชยาหัวเราะ ตัดบทว่า โอเคจ้ะ เดี๋ยวถ้าเจอพีชอีกปังจะถามนะ
หากขณะก้มหน้าทำงาน หญิงสาวก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองจะกล้าถามพิชาวดีเรื่องพี่เต้ไหม...
.......................................................................................................................
เด็กชายภูมินิ่งฟังด้วยสีหน้าสงบไร้เดียงสาเช่นเคย เมื่อปัญชยาบอกเขาเรื่องย้ายโรงเรียน
น้องภูมิอาจคิดถึงครูนิดหนึ่งนะจ๊ะ ปัญชยาหยิบขนมปัง และรินน้ำผลไม้เย็น ๆ ให้เด็กชาย แม่พีชทำงานที่นี่แล้ว น้องภูมิก็ต้องย้ายมาเรียนที่นี่ จะได้อยู่ใกล้ ๆ แม่พีชไง แล้วจะได้เจอเพื่อนใหม่ด้วย
หล่อนมองเขาแทะขนมปัง ก่อนหิ้วตะกร้าผ้าไปเตรียมซักตรงหลังบ้าน มารดากำลังนั่งขอดเกล็ดปลาช่อน เตรียมทำน้ำพริก
เพื่อนมงเพื่อนใหม่อะไรกัน สุภางค์ว่า วัน ๆ เด็กมันพูดเสียที่ไหน ท่าทางคงไม่มีเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่กับเขาหรอก
พรุ่งนี้ปังจะไปบางปูนะแม่ ปัญชยาเอ่ยขณะเปิดน้ำใส่ถังซัก
หญิงกลางคนหยิบมะนาวมาถูฝ่ามือ ปัญชยารู้สึกเห็นใจมารดาขึ้นมาครามครัน แต่หล่อนซื้อของฝากและเสื้อผ้าสำหรับพ่อไว้แล้ว ยังไงพรุ่งนี้เย็นก็ต้องไป หล่อนรู้ว่ามารดาเจ็บปวดทุกครั้งที่หล่อนเอ่ยถึงบิดา แม้จะทำท่าว่าไม่สนใจก็ตาม
ปังจะพาน้องภูมิไปด้วย อยู่แต่ในบ้านแกคงเบื่อ หล่อนพูดต่อ แล้วจะโกหกพ่อว่าน้องภูมิเป็นลูก ปังรอให้โตแล้วพามาหาพ่อ พ่อคงเซอร์ไพร้ส์น่าดู
นาน ๆ ครั้งลูกสาวผู้เงียบขรึมจะพูดล้อเล่น และสุภางค์ก็รู้ดีว่าลูกอยากให้หล่อนอารมณ์ดี จึงค่อยยิ้มออกมา แต่ก็อดพูดไม่ได้ว่า
ยังไงก็ระวังลูกติดนังพิศไว้หน่อยล่ะ แกเคยบอกไม่ใช่เหรอว่ามันชอบพูดจากระแนะกระแหนแก เชื้อไม่ทิ้งแถวจริง ๆ
ปัญชยาจะบอกว่าไม่ใช่แค่กระแนะกระแหน...แต่ไม่อยากให้มารดาจงเกลียดจงชัง ฝ่ายนั้น มากไปกว่านี้
เด็กหนุ่ม...เจ้าของร่างสูงใหญ่ หน้าตาคมคายเหมือนพิศมร...มารดาของเขา...ผู้ที่สุภางค์ตราหน้าว่าแย่งสามีคนอื่นไปอย่างหน้าด้าน ๆ...ปัญชยาจำได้ วันที่มารดาไปยืนตะโกนด่าทั้งบิดาและพิศมรหน้าบ้านที่บางปูเมื่อก่อนจะหย่า ตอนนั้นหล่อนอายุสิบสี่ ส่วนลูกชายพิศมรยังเรียนชั้นประถม หากเด็กทั้งสองวัยต่างเข้าใจเรื่องราว และรู้สึกเจ็บร้าวเป็น
เขายืนหน้าหมองอยู่ข้างหน้าต่าง น้ำตาคลอตา เช่นเดียวกับปัญชยาที่ยืนตัวสั่น น้ำตาไหลทว่าไร้เสียงสะอื้น
ปัญหาครอบครัว ไม่ว่าใครก่อ...ก็เป็นต้นเหตุให้เกิดปมฝังลึกในใจลูก...
| จากคุณ |
:
BAHAMAS  
|
| เขียนเมื่อ |
:
13 ส.ค. 52 23:16:06
|
|
|
|
