ความคิดเห็นที่ 1 .                     บทที่ 11               สายธารยืนมองระกระบะคันเก่าค่อยๆ เลี้ยวเข้าสู่ถนนเลียบแม่น้ำเมย ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดร่างกายของเธอจึงติดตรึงอยู่กับที่ มีเพียงสายตาเท่านั้นที่ทอดตามรถคันนั้นไปจนกระทั่งลับหาย               เสียงถอนหายใจดังพร้อมๆ กับเท้าขยับเขยื้อนเข้าไปในร้านค้าหัวมุมถนน จากนี้ต่อไปภาพที่เคยเห็น เหตุการณ์ที่เคยสัมผัส ก็คงเป็นได้แค่เพียงความทรงจำ...               ความทรงจำที่ไม่อาจลบเลือนไปจากใจ               อาการของหญิงสาวคงเหมือนกับต้องมนตร์สะกด ป้าเจ้าของร้านเฝ้ามองอยู่นานจนกระทั่งสงสัย               “หนูน้ำเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”               นั่นจึงทำให้เธอรู้สึกตัวจนสะดุ้ง               “โอ๊ะ ขอโทษทีจ้ะ ไม่นึกว่าจะตกใจ” แม้แต่คนกล่าวคำขอโทษก็พลอยตกใจไปด้วย “เห็นเดินเหม่อเข้ามาแล้วยืนเฉยอยู่ตั้งนานสองนาน”               “เหรอคะ” สายธารไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ และเธอก็ไม่รู้ตัวจริงๆ ว่าได้ทำอะไรลงไปบ้าง               “ท่าทางจะพักผ่อนน้อยอีกละสิ” ป้าเจ้าของร้านเดา ก่อนยื่นหลังมือมาแตะหน้าผากของสายธาร “ตัวไม่ร้อน แต่ระวังจะไม่สบายนะ อากาศยิ่งเปลี่ยนๆ อยู่ด้วย”               แทนที่คำเตือนด้วยความห่วงใยของนางจะทำให้สายธารรู้สึกดีขึ้น กลับทำให้เธอตกไปอยู่ในภวังค์อีกครั้ง...               ก่อนรุ่งสาง มีคนเคยพูดทำนองนี้กับเธอ และบัดนี้คนๆ นั้นได้จากไปแล้ว               การจะได้พบกันอีกไม่ใช่เรื่องยาก เธอรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่จะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อรู้อยู่เต็มอกว่าทัศนคติของทั้งสองแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เธอเลือกที่จะลาจากในวันที่ยังมีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน               “หนูน้ำ” ป้าเจ้าของร้านเรียกชื่อสายธารอีกครั้ง นางเริ่มจะมั่นใจแล้วว่าหญิงสาวผู้อยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้ไม่สบายกาย หากกำลังไม่สบายใจ “ดื่มกาแฟร้อนๆ สักถ้วยมั้ย ป้าจะชงให้ หรือจะเป็นเครื่องดื่มเย็นๆ ดี”               “ไม่ละคะ ขอบคุณ” คราวนี้เธอไม่สะดุ้ง แต่ก็ยังตอบตะกุกตะกัก “น้ำ... เอ่อ... ขอเป็นขนมดีกว่า”               “อ้อ... ขนมของเด็กๆ”               ป้าเจ้าของร้านยิ้มให้ แล้วพอดีมีลูกค้าเข้ามาในร้าน นางจึงเดินไปต้อนรับ ปล่อยให้สายธารเลือก ‘ขนม’ ได้ตามสบาย               หญิงสาวหยิบขนมขบเคี้ยวไปหลายชนิด ชนิดละหลายถุง เธอทราบดีว่าของเหล่านี้มีคุณค่าทางโภชนาการน้อย แต่เธอก็ทราบอีกนั่นแหละว่ามันมีค่าทางจิตใจสำหรับเด็กๆ ซึ่งวันๆ แทบจะไม่ได้ลิ้มรสตามที่ใจต้องการเลย               นานๆ ได้กินสักที คงไม่ส่งผลต่อสุขภาพสักเท่าใด               ปกติเป้หลังใบย่อมก็ใหญ่เกินตัวสายธารพอดูอยู่แล้ว พอมีถุงขนมเพิ่มในมือทั้งซ้ายขวา และออกมายืนรอรถอยู่ริมถนน ก็ยิ่งทำให้เธอตัวเล็กลง               แม้นานๆ จะมีรถยนต์แล่นผ่านมาสักคัน แต่สายธารก็มั่นใจว่าเธอจะกลับไปถึงที่พักของเธอได้ในไม่ช้า หญิงสาวรอรถอยู่เพลินๆ ก็รู้สึกเหมือนมีใครมากระตุกถุงขนมในมือของเธอจากทางด้านหลัง เมื่อหันไปก็พบว่ามีคนดึงถุงขนมอยู่จริงๆ               ใครคนนั้นคือคนที่เธอคิดว่าจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว               “คุณดอย...”               คีรียืนยิ้ม พยักหน้า เขาปลดของในมือเธอออกมาอย่างง่ายดาย เมื่อฝ่ายนั้นเอาแต่ยืนตกตะลึง               “มา... ผมช่วยถือ ของเยอะแยะอย่างนี้แล้วจะขึ้นรถถนัดหรือครับ”               สายธารยังคงพูดไม่ออก ทว่าสายตาของเธอเต็มไปด้วยคำถามมากมาย               “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ ผมแค่อยากจะไปส่ง”               เป็นเวลาร่วมๆ หนึ่งนาทีกว่าสายธารจะตั้งหลักได้               “ก็... คุณดอยกลับไปพร้อมๆ อาจารย์มนตรีกับเด็กๆ แล้วไม่ใช่เหรอคะ”               หญิงสาวกวาดสายตาไปทั่ว รอบๆ ตัวไม่มีใครอื่นอีก นอกจากเขากับเธอ ไม่มีแม้กระทั่งรถกระบะเก่าๆ ของครูสุทิน               “ผมจะไปส่งคุณน้ำ” คีรียังยืนยันคำเดิม               “ส่งน้ำ... ที่ไหนเหรอคะ”               “คุณน้ำจะไปที่ไหน ผมก็ไปส่งที่นั่นแหละครับ”               “อย่าเลยค่ะ น้ำเกรงใจ”               สายธารปฏิเสธความหวังดี พร้อมกับยื่นมือไปขอถุงขนมคืน แต่นอกจากจะไม่ได้แล้ว ถุงอีกใบในมืออีกข้างก็ถูกเขาแย่งไปถือให้อีก               “อย่าเกรงใจไปเลยครับ ผมอยากไปส่งคุณน้ำจริงๆ”               ใจหนึ่งของเธอรู้สึกปลาบปลื้มยินดี หากอีกใจหนึ่งกลับรู้สึกหวั่นเกรง ที่ๆ เธอจะไป เป็นสถานที่ซึ่งคีรีมีความรู้สึกในแง่ลบ               “น้ำกลับเองได้ค่ะ แถวนี้น้ำไปไหนมาไหนคนเดียวจนเคยชินแล้ว”               สีหน้าของคนฟังสลดลง ก่อนตัดพ้อ               “ก็ไหนคุณน้ำยอมรับผมเป็นเพื่อนแล้วไงครับ”               สายธารใจอ่อนยวบไปกับน้ำเสียงบ่งบอกถึงความน้อยอกน้อยใจ เธอนิ่งเงียบสักพักก่อนกล่าวคำหนักแน่น               “ก็ได้ค่ะ แต่น้ำมีข้อแม้... ถ้าอยากไปส่งน้ำจริงๆ คุณดอยต้องปฏิบัติตาม”               “ได้ครับได้” ชายหนุ่มรีบรับปากทันที “คุณน้ำบอกมาเลย ผมยินดีทำตามข้อแม้ทุกประการ”               สายธารพยักหน้าช้าๆ ก่อนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วค่อยๆ ระบายออกมา               “คุณดอยไปส่งน้ำแล้ว ห้ามรีบกลับเป็นอันขาด ต้องอยู่กับน้ำจนถึงตอนเย็นๆ ตกลงไหมคะ”               คีรีตาค้าง ถึงเขาจะมั่นใจอยู่ก่อนแล้วว่าข้อแม้ของเธอต้องไม่ทำให้เขาลำบากใจ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นข้อเสนอที่สุดวิเศษเช่นนี้ มีหรือที่เขาจะไม่อยากอยู่กับเธอนานๆ               เขาอยากจะตอบตกลงกับเธออย่างนี้ทุกๆ วันเลยด้วยซ้ำ               รถที่จอดรับคีรีกับสายธารเป็นรถกระบะเก่าๆ รุ่นราวคราวเดียวกับรถของครูสุทิน คีรีแน่ใจว่าเขากับเธอไม่ได้ยกมือขึ้นโบก แต่เจ้าของรถผู้อารีก็จอดรถแล้วชักชวนให้ไปด้วยกันโดยยังไม่ทันได้สอบถามเลยด้วยซ้ำว่าจะไปที่ไหนกัน               น้ำใจไม่เคยเหือดหายไปจากผืนดินไทยเลย ไม่ว่าจะอยู่ในยุคใดสมัยใด               คีรีกระโดดขึ้นกระบะท้ายรถตามด้วยสายธาร หลังจากที่เธอบอกเจ้าของรถว่าเธอขออาศัยไปลงที่ใด               ลมแรงกลางแดดจัดพัดปะทะใบหน้าของสายธารทำให้เส้นผมยาวปลิวระหน้าผากเกลี้ยงสะบัดล้อลม คีรีมองด้วยความตื่นตะลึง สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า งดงามราวกับภาพในฝัน เขาพร่ำบอกกับตัวเองนับสิบหนว่า การตัดสินใจเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานั้นสำคัญเสียเหลือเกิน และที่สำคัญกว่านั้นคือ เขาตัดสินใจได้ถูกต้อง               เสียงเครื่องยนต์ระกระบะของครูสุทินคำรามลั่น เมื่อคีรีผู้เป็นคนขับไม่ยอมเปลี่ยนจากเกียร์สองไปเป็นเกียร์สามและเกียร์สี่ เขาขับอย่างเหม่อลอยจนกระทั่งมนตรีต้องเอ่ยปากเตือน...               เตือนสติให้รู้ตัว และเตือนตัวให้รู้ใจ               “เราขับรถเองดีกว่า นายอย่าขับต่อไปอีกเลย”               มนตรีบอกเพื่อนหลังจากที่เขาเห็นอาการของฝ่ายนั้นแล้ว               “ดีเหมือนกัน เรารู้สึกเปลี้ยๆ อย่างไรชอบกล”               คีรีรู้ว่าเขาใช้คำไม่ตรงกับความรู้สึกนัก ร่างกายยังเป็นปกติ มีแต่ใจเท่านั้นที่อ่อนเพลีย               มนตรีดีใจที่เพื่อนไม่ดื้อดึง หน้าที่ขับรถไม่เพียงต้องรับผิดชอบชีวิตตนเองเท่านั้น ยังมีชีวิตผู้โดยสารและผู้ร่วมใช้เส้นทางร่วมอีกด้วยที่ต้องรับผิดชอบ               พอสลับที่นั่งกันแล้ว สิ่งแรกที่มนตรีทำก็คือ เลี้ยวรถกลับไปทางเดิมที่เพิ่งเดินทางจากมาเมื่อสักครู่               “นายจะขับไปไหน”               คีรีเอ่ยถามด้วยความสงสัย ไม่ต่างจากพวกนักศึกษาที่นั่งกันอยู่กระบะหลังซึ่งมองหน้ากันเลิกลั่ก               “เดี๋ยวก็รู้”               มนตรีตอบสั้นๆ ก่อนเหยียบคันเร่งจมลงไปอีกเพื่อเพิ่มความเร็ว เพียงชั่วอึดใจรถก็มาถึงสามแยกทางเข้าอุทยานแห่งชาติแม่เมย               ที่สามแยกนั้นว่างเปล่า... ไม่มีผู้คน               “กลับมาทำไม ลืมอะไรรึ”               คีรีสอบถาม ในขณะที่สายตากวาดมองไปรอบๆ บริเวณ               “ไม่ได้ลืมอะไรหรอก เราขับมาส่งนาย”               “ส่งเรา...” คีรีทวนคำ ยิ่งสงสัยไปกว่าเดิม “มาส่งทำไมที่นี่ เราจะกลับไปหมู่บ้านพร้อมนายกับเด็กๆ”               “นายไม่ได้ไปกับเราหรอก เรารู้... หัวใจของนายอยู่ที่นี่” น้ำเสียงของมนตรีจริงจัง ไม่มีวี่แววพูดเล่นเลยแม้แต่น้อย เขาพยักพเยิดไปที่หัวมุมถนน “คุณน้ำเธอซื้อของอยู่ในร้านนั้น”               คีรีมองตามไป มองเห็นหญิงสาวร่างเล็กกำลังเลือกหยิบของอยู่ภายในร้าน แล้วหันกลับมามองเพื่อน มนตรีรู้ใจของเขาพอๆ กับที่เขารู้ หรือบางทีอาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ เพราะอย่างน้อยก็รู้ว่าเวลานี้สมควรจะทำอะไร               “ขอบใจนายมากเพื่อน” คีรีตบบ่ามนตรีเบาๆ ก่อนเปิดประตูก้าวลงจากรถ เขาโบกมือให้เพื่อนซึ่งค่อยๆ ขับรถแล่นออกไป ในขณะที่สายธารกำลังก้าวออกมาจากร้านค้า ----มีต่อ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 12:08:27

ความคิดเห็นที่ 2 .               คีรีบอกตัวเองว่า ต่อให้ต้องนั่งโต้ลมอยู่ท้ายรถกระบะอย่างนี้ทั้งวันก็ไม่มีทางเบื่อ ภาพสายธารที่คอยปัดเส้นผมที่ระใบหน้าอยู่บ่อยๆ นั้น ตรึงสายตาไม่ให้เหลียวมองไปที่อื่นใดอีก               เขามั่นใจว่าเธอต้องรู้ว่าถูกจ้องมองอยู่อย่างนี้ จากการที่เธอพยายามหลบสายตาไม่ยอมสบด้วย เขาไม่อยากจะคิดว่าเธอเขิน แต่รอยยิ้มน้อยๆ กับสีชมพูที่แต่งแต้มอยู่บนแก้มบ่งบอกว่าเป็นอย่างนั้น               อยากให้เส้นทางสายนี้ทอดยาวต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ               หากนั่นก็เป็นเพียงความคิดหรือจินตนาการ เพราะไม่นานรถก็จอดสนิทเพื่อส่งผู้ขออาศัยมาทั้งสอง               “ถึงแล้วค่ะ”               สายธารบอกคีรีก่อนกระโดดลงจากรถไปยกมือไหว้ขอบคุณเจ้าของรถผู้มากน้ำใจ คีรีไม่รอช้ากระโดดตาม ชายเจ้าของรถยิ้มแย้มโบกมือให้เมื่อคีรียกมือไหว้ขอบคุณเช่นเดียวกับหญิงสาว               “โชคดีนะพ่อหนุ่ม”               คีรียิ้มตอบ มองตามรถซึ่งเพิ่งแล่นออกไปก่อนหันกลับมาถามสายธาร               “คุณไปไหนมาไหนด้วยวิธีโบกรถบ่อยๆ หรือครับ”               “ค่ะ” สายธารพยักหน้าแล้วย้อนถาม “ทำไมเหรอคะ”               “ผมว่ามันเสี่ยงภัยไปหน่อยนะ ไม่รู้ว่าจะโชคร้ายเจอคนไม่ดีเมื่อไร ยิ่งผู้หญิงสาวอย่างคุณน้ำ ยิ่งอันตราย”               “น้ำไม่เป็นอันตรายต่อใครหรอกค่ะ” สายธารหัวเราะเสียงใส “คุณดอยไม่ต้องเป็นห่วงแทนคนรับหรอก”               “ไม่ใช่อย่างนั้นครับ... ว้า...” คีรีเกาหัว “ผมหมายถึงคุณน้ำอาจถูกทำร้ายได้ คนขับรถผ่านไปผ่านมา ไม่ได้ติดป้ายไว้นี่ครับว่าเป็นคนดีหรือคนไม่ดี”               สายธารหัวเราะอีกครั้ง               “น้ำเข้าใจค่ะ ที่จริงก็กะว่าจะนั่งรถประจำทาง แต่พอดีเห็นว่ามีคุณดอยมาเป็นเพื่อน แล้วก็คุณลุงใจดี จอดรถรับ ก็เลยไม่ปฏิเสธ”               “อ้าว... แล้วถ้าเกิดมีอะไรขึ้นมา คิดหรือครับว่าผมจะช่วยอะไรคุณน้ำได้”               ชายหนุ่มถามคำถามที่เขามีคำตอบอยู่แล้วในใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะอยู่เคียงข้างและปกป้องเธอสุดชีวิต               “คุณดอยคงไม่ปล่อยให้น้ำเป็นอะไรไปหรอกค่ะ” คำตอบของเธอทำให้คีรีปลาบปลื้มแม้จะมีประโยคต่อมา “อีกอย่างหนึ่ง เส้นทางสายนี้ แถวๆ นี้ มีทหารตั้งด่านตรวจอยู่ตลอด คุณดอยก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอคะ”               แปลได้สองอย่าง ทั้งอันตรายและปลอดภัย แต่ถ้าเป็นเวลากลางคืน คีรีฟันธงว่าเป็นอย่างแรกแน่นอน และเพราะคิดอย่างนั้นเขาจึงพูดออกมา               “คุณน้ำจะว่าอะไรไหมครับ ถ้าผมจะขอร้องไม่ให้โบกรถอย่างนี้อีก โดยเฉพาะในเวลากลางคืน”               พูดจบใจของเขาก็เต้นระทึก เขามีสิทธิ์อะไรจึงไปพูดกับเธอแบบนั้น               “คุณดอยห้ามน้ำ...”               หญิงสาวเลิกคิ้ว คีรีรีบบอกทันที               “ไม่ได้ห้ามครับ แค่ขอร้อง... ผมเป็นห่วง...” ใจของคีรีเต้นดังและเร็วกว่าเดิม               “เป็นห่วงน้ำ...” สายธารทวนคำ “...เหรอคะ”               “ครับ” คีรีพยักหน้ากลั้นใจตอบ “ในฐานะเพื่อน”               บรรยากาศเขม็งเกลียวจนทำให้ใจระทึกสลายวับไปทันทีพร้อมๆ กับคำว่า ‘เพื่อน’ ไม่รู้ว่าใครลอบถอนหายใจก่อนกัน               “กลางคืนน้ำไม่ออกไปไหนอยู่แล้วค่ะ ส่วนกลางวันน้ำจะทำตามที่คุณดอยขอร้อง”               พูดจบสายธารก็แปลกใจตัวเอง เธอยอมรับปากกับ ‘เพื่อน’ ง่ายดายเพียงนี้เชียวหรือ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ การโบกรถถือเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ               “แต่ขอแหกกฎเป็นบางครั้งนะคะ เพราะงานของน้ำ บางคราวมันจำเป็นจริงๆ”               ‘งานของเธอ’ คีรีขมวดคิ้ว เป็นมัคคุเทศก์ เหตุใดจึงกล่าวว่าการโบกรถเป็นเรื่องจำเป็น แล้วเขาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามายืนอยู่ตรงนี้เพราะอะไร เขามาส่งเธอ  แต่... ที่ไหน ที่พักหรือที่ทำงาน               เมื่อมองไปรอบๆ ก็บอกกับตัวเองว่าไม่น่าใช่ทั้งสองแห่ง ตรงนี้ผู้คนเดินพลุกพล่านไปมา หลายๆ คนเอ่ยทักทายหญิงสาวด้วยสำเนียงแปร่งๆ หู แปร่งกว่าผู้ใหญ่เม้ยเสียอีก ฟังเหมือนภาษาไทยที่พูดโดยคนต่างชาติ               คีรีมองไม่เห็นสำนักงานบริษัทท่องเที่ยวหรือโรงแรมรีสอร์ตใดๆ ซึ่งมัคคุเทศก์อย่างเธอจะใช้เป็นสถานที่รับรองลูกค้า เขาเห็นแต่บ้านไม้หลังเล็กๆ หลังคามุงด้วยใบตองตึง กลาดเกลื่อนไปทั่วบริเวณ ไม่เว้นแม้แต่บนเนินเขา               คีรีนึกออกทันทีว่าสถานที่นี้คืออะไร แต่ที่เขาคิดไม่ออก... เธอมาทำอะไรที่นี่               “เข้าไปด้านในกันเถิดค่ะ”               สายธารชักชวนพร้อมกับออกเดินนำ ทว่าคีรียังคงยืนอยู่กับที่ จนเธอต้องหันมา               “เข้าไปข้างในนั้นหรือครับ”               “ก็ใช่น่ะสิคะ ไหนคุณดอยว่าจะมาส่งน้ำ”               สมองของคีรีหมุนคว้าง สับสน เขาเห็นชัดๆ ว่าที่นี่คือที่ใด               “ผมนึกว่าคุณน้ำจะกลับที่พักหรือที่ทำงานเสียอีก”               สายธารถอนหายใจ คิดไว้แล้วว่าเขาจะต้องมีอาการแบบนี้ เธอก้าวเดินกลับมาหาก่อนพูดช้าๆ เน้นทุกถ้อยคำ               “น้ำทำงานอยู่ที่นี่ค่ะ และก็พักอยู่ที่นี่อีกด้วย”               “คุณน้ำ...”               คีรีเอ่ยออกมาแค่นั้นแล้วก็พูดอะไรไม่ออก เขาสะบัดศีรษะไล่ความมึนงงเพียงเพื่อฟังประโยคต่อไปของเธอ               “ที่นี่คือพื้นที่พักพิงชั่วคราวบ้านแม่หละ หรือจะเรียกง่ายๆ ว่าค่ายอพยพผู้ลี้ภัยก็ได้ค่ะ น้ำทำงานที่นี่ ทำงานเพื่อผู้ลี้ภัยทุกคน”               ไม่มีอะไรที่ชัดเจนไปกว่านี้แล้ว เขาเข้าใจผิดมาตลอดว่าเธอเป็นมัคคุเทศก์               “คุณน้ำ... ไม่ได้เป็นไกด์หรือครับ”               พอเอ่ยออกไปแล้วก็รู้ว่าเป็นคำถามที่โง่งมที่สุดตั้งแต่เคยเอ่ยปากถามมา               “ไกด์... น้ำไม่เคยบอกสักครั้งเลยนี่คะว่าน้ำเป็นไกด์”               “แล้วพวกฝรั่งนักท่องเที่ยวที่ผมเห็นที่ตลาดริมเมยนั่นล่ะครับ”               สายธารนึกย้อนกลับไปเมื่อวันที่เจอคีรีเป็นครั้งแรก               “อ๋อ... พวกนั้นเป็นเจ้าหน้าที่จากยูเอ็นเอชซีอาร์ค่ะ น้ำพาจากกรุงเทพมาแม่สอด แล้วก็มาที่ศูนย์พักพิงแห่งนี้               ยูเอ็นเอชซีอาร์ หรือสำนักงานข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ ชื่อนี้คีรีพอรู้จัก และนั่นก็หมายความว่าสายธารทำงานเกี่ยวกับผู้อพยพผู้ลี้ภัยเหล่านี้จริงๆ               สีหน้าของคีรีเครียดลง ภาระที่ประเทศไทยต้องแบกไว้ องค์กรต่างชาติเหล่านี้มีส่วนเกี่ยวข้อง เภทภัยและผลกระทบต่างๆ องค์กรเหล่านี้ไม่ต้องมารับอะไรด้วยเลย ดีแต่หว่านเงินแล้วก็คอยติเตียนหากไม่ได้ดังใจ มีแต่คนไทยเท่านั้นที่ต้องแบกรับภาระนี้ไว้ ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม ด้วยคำอ้างที่พูดไม่ออก               ‘มนุษยธรรม’               “ตกลงจะเดินไปส่งน้ำหรือเปล่าคะ”               เพราะคำพูดนี้จึงทำให้คีรีต้องเดินตามคนถามที่ไม่ยอมรอฟังคำตอบ เจ้าหน้าที่ตรงประตูทางเข้าตรวจเขาพอเป็นพิธีแล้วอนุญาตให้เข้าไปได้ เขาเดินงงๆ เข้าไปในศูนย์ด้วยความรู้สึกเหมือนเป็นตัวประหลาดที่เหล่าผู้ลี้ภัยต่างมองมาที่เขาเป็นจุดเดียว               คีรีใจหายวาบเมื่อนึกถึงข้อแม้ของสายธาร               ‘คุณดอยไปส่งน้ำแล้ว ห้ามรีบกลับเป็นอันขาด ต้องอยู่กับน้ำจนถึงตอนเย็นๆ ตกลงไหมคะ’               เขาตอบตกลงไปแล้วอย่างเต็มปากเต็มคำ ------------- จบบทที่ 11 ------------- ----ต่อบทที่ 12 ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 12:10:15

ความคิดเห็นที่ 3 .                    บทที่ 12               สายธารหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ชายหนุ่มที่เดินตามเธอเข้ามาใน ‘พื้นที่พักพิงชั่วคราวบ้านแม่หละ’ นี้ จะปฏิบัติตามเงื่อนไขที่ได้ตกลงกันมา เขาจะต้องอยู่กับเธอที่นี่จนกว่าจะถึงเวลาเย็น               เธอแน่ใจ เวลาสองสามชั่วโมงที่มีอยู่ จะสามารถเปลี่ยนความคิดในแง่ลบที่มีต่อผู้ลี้ภัยเหล่านี้ของคีรีได้ เพราะลึกๆ ในจิตใจ คีรีมีความโอบอ้อมอารีชอบช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว มิฉะนั้น เขาคงไม่ดั้นด้นมาร่วมออกค่ายอาสาเพื่อพัฒนาชุมชนอย่างที่เธอเห็นแน่               คีรีมีความเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ ผู้ลี้ภัยเหล่านี้ก็เป็นมนุษย์เช่นเดียวกัน               สิ่งที่หญิงสาวหวั่นเกรงก็คือ เขาจะไม่ยอมอยู่ต่อตามที่ตกลงกันไว้แล้วเท่านั้น               เสียงฝีเท้าหนักๆ ก้าวเร็วขึ้นมาเคียงข้าง พร้อมๆ กับมีคำถาม               “คุณน้ำพักอยู่ที่นี่จริงๆ หรือครับ”               หมดข้อคลางแคลงเรื่องที่ทำงานก็ยังอุตส่าห์สงสัยเรื่องที่พัก สายธารนึกในใจ ก่อนถามกลับ               “ทำไมล่ะคะ คุณดอยไม่เชื่อน้ำเหรอ”               “เชื่อครับ เพียงแต่ผมดูๆ แล้ว สภาพแวดล้อมมันไม่น่าอยู่เลย”               ไม่ผิดที่เขาจะคิดอย่างนั้น เพราะตอนที่เธอมาเป็นครั้งแรกก็รู้สึกอย่างนี้เช่นกัน               “และที่ผมแปลกใจ” คีรีพูดต่อ “องค์กรอะไรของคุณนั่น ไม่น่าให้เจ้าหน้าที่ของตัวเองมาพักอยู่ที่นี่เลย”               “อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ให้พักที่นี่หรอกค่ะ แต่น้ำขอเอง เดินทางไปๆ มาๆ ระหว่างตัวอำเภอกับที่นี่ มันไม่ค่อยสะดวกนัก”               การเดินทางไม่สะดวกเป็นเพียงเศษเสี้ยวของเหตุผล ส่วนที่เหลือ สายธารตั้งใจให้เขาเรียนรู้เอง...               ภายในสองสามชั่วโมงนี้               สายธารเดินมาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง ใต้ถุนสูงมีผู้หญิงวัยสามสิบเศษอุ้มลูกสาววัยไม่เกินหนึ่งขวบไว้บนตัก อ้าปากจะส่งเสียงทักแต่แล้วก็หุบลงทันทีที่เห็นคีรี มีแต่แววตาเท่านั้นที่บ่งบอกว่าดีใจ               “พี่นอย...” สายธารเดินเข้าไปหายกมือไหว้แล้วรับเด็กหญิงมาอุ้ม “เจ้าทินไปไหนคะ น้ำซื้อขนมมาฝาก”               หญิงสาวที่ถูกเรียก ‘นอย’ เหลือบตามองคีรีอย่างหวั่นเกรงก่อนตอบ “มันไปวิ่งเล่นแถวนี้ ค่ำๆ โน่นแหละถึงจะกลับ”               “ถ้าอยู่แถวนี้ น้ำว่าไม่เกินห้านาที ขนมพวกนี้กลิ่นมันแรง”               สายธารหัวเราะ ถ้าเป็นอย่างที่เธอคาด ป่านนี้ข่าวคราวของขนมที่คีรีถือมาคงส่งไปถึงหู ‘เจ้าทิน’ ที่เธอถามหาแล้ว               “เดี๋ยวก็คงยกโขยงกันมาที่นี่”               นอยกล่าวเสริม แล้วหัวเราะพร้อมๆ กับสายธาร               คีรีฟังสำเนียงของผู้พูดออกบ้างไม่ออกบ้าง แต่ก็พอจับใจความได้ หากที่เขารู้สึกชัดก็คือ เสียงหัวเราะของนางเจือความหวาดหวั่นอยู่ในที อาจจะเป็นเพราะความไม่คุ้นเคยเนื่องจากมีเขายืนอยู่ด้วย ทว่าที่แน่ๆ คีรีไม่เคยได้ยินเสียงหัวเราะแบบนี้มาก่อนเลย               “พี่นอยค่ะ คุณคีรี ชื่อเต็มๆ ออง วิน นอย” สายธารแนะนำให้คีรีรู้จัก “ส่วนนี่ น้องเนย”               เด็กหญิงในอ้อมแขนของสายธารมองคีรีตาแป๋ว ไร้วี่แววหวาดกลัวเหมือนผู้เป็นแม่ ชายหนุ่มน่าจะเห็นรอยยิ้ม ถ้าปากน้อยๆ ของเธอนั้นไม่อมนิ้วอยู่ตลอดเวลา               “เดือนหน้าก็ขวบนึงแล้ว น้องเนยเกิดที่นี่ น้ำเป็นคนตั้งชื่อให้เอง”               เด็ก ไม่ว่าชนชาติใดก็น่ารัก ต่อให้ผิวกระดำกระด่าง ผอมกระหร่องอย่าง ‘น้องเนย’ ก็ยังน่าเอ็นดูอยู่ดี คีรีจึงอดไม่ได้ที่จะส่งยิ้มให้และเย้าหยอก               น้องเนยยังคงจ้องตาแป๋วไม่เปลี่ยนแปลง               เสียงเอะอะโหวกเหวกดังมาจากข้างนอก แล้วคีรีก็เห็นเด็กชายเด็กหญิงวัยตั้งแต่ห้าหกขวบไปจนถึงสิบกว่าขวบวิ่งหน้าตั้งแข่งกันมา แต่ละคนยิ้มกว้างด้วยความดีใจถึงขีดสุด               “พี่น้ำซื้อขนมมาฝาก”               เด็กชายผิวคล้ำท่าทางเป็นหัวโจกแหกปากตะโกน พรวดพราดเข้ามายังใต้ถุนบ้านก่อนใคร               “ทิน”               สายธารออกเสียงเพียงคำเดียว เด็กชายก็เบรกพรืด ยืนสงบเสงี่ยมต่อหน้าเธอ ส่งผลให้พรรคพวกที่วิ่งตามเข้ามาพลอยหยุดนิ่งตามไปด้วย แต่ก็นิ่งตามประสาเด็กๆ นั่นคือ มีทุบถองกันประปราย พอๆ กับถลึงตาใส่กันไปมา               “สวัสดี พี่แล้วหรือยัง”               เหมือนกับประกาศิต เด็กๆ ต่างยกมือไหว้แล้วกล่าวสวัสดีเธอพร้อมๆ กัน สายธารยิ้มให้แล้วหันมาทางคีรี               “ไหว้พี่ดอยด้วย พี่เขาซื้อขนมมาฝากตั้งเยอะแยะแน่ะ”               สายตาทุกคู่เปลี่ยนมาอยู่ที่คีรีทันที เจ้าตัวหัวโจกพนมมือไหว้พร้อมโค้งอย่างงดงาม ทำให้คนที่เหลือพยายามไหว้ให้สวยงามเท่า               คีรียกมือรับไหว้ ทำให้ถุงขนมในมือทั้งสองถูกยกขึ้นสูง คราวนี้เด็กๆ เหลือบมองตาม แล้วจ้องกันตาเป็นมัน               “ผมไม่ได้ซื้อขนมพวกนี้สักหน่อย คุณน้ำซื้อมาเองต่างหาก”               ชายหนุ่มเอียงตัวเข้าไปใกล้สายธารพลางกระซิบ               “ช่างเถอะค่ะ เอาเป็นว่าตอนนี้ช่วยกันแจกขนมให้เด็กๆ หน่อยก็แล้วกัน”               พอคีรีขยับมือ เด็กๆ ก็เฮโลกันเข้ามาหา จนสายธารต้องส่งเสียงเตือนอีกครั้ง               “เป็นระเบียบหน่อยสิคะ พี่น้ำสอนว่ายังไงจำไม่ได้เหรอ”               เด็กทินหันไปทำตาเขียวกับเพื่อน ทั้งๆ ที่ตัวเองปราดเข้ามาหาคีรีก่อนใคร               “ไม่ต้องโทษคนอื่นเลย เรานั่นแหละตัวดี” สายธารดุเด็กชายก่อนบอกทุกๆ คน               “พวกเรามีกันหลายคน ถึงพี่ดอยจะซื้อขนมมาเยอะ แต่ถ้าให้คนละถุงก็จะไม่พอ ดังนั้นเราจึงต้อง...”               เด็กๆ ตั้งใจฟัง จนกระทั่งสายธารหยุดพูดค้างไว้ ก็ตะโกนตอบเสียงดังโดยพร้อมเพรียง               “แบ่งปันกัน”               “ดีมากค่ะ” สายธารชมเชยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “อ้ะ มารับขนมกันได้”               เด็กๆ พากันเข้าแถวต่อคิวมารับขนมจากคีรี ชายหนุ่มวางสีหน้าไม่ค่อยถูก เขามีอคติต่อชนต่างชาติที่มารุกล้ำเบียดเบียนจนเป็นภาระของประเทศไทยก็จริง แต่เด็กๆ เหล่านี้บริสุทธิ์ไร้เดียงสาเกินกว่าจะเอาความคิดเหล่านั้นมาแปดเปื้อนได้               และที่แน่ๆ รอยยิ้มอย่างมีความสุขของเด็กชาวต่างชาติยามเอื้อมมือมารับถุงขนม ไม่แตกต่างไปจากรอยยิ้มของเด็กชาวไทยเลย               ขนมหมดไปจากมือแล้ว แต่คีรียังคงยืนค้างอยู่ที่เดิม เขามองเด็กๆ ที่แบ่งกันเป็นกลุ่มๆ สามคนบ้างสี่คนบ้างคุยจ้อและกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย นอกจากนั้นเขายังเห็นแววตาของอองวินนอยฉายรอยแห่งความสุข เช่นเดียวกับแววตาของสายธาร               คีรีไม่รู้ตัวเลยว่า ตนเองก็มีแววตาอย่างนั้นเช่นกัน               “ทำไมคุณน้ำถึงบอกเด็กๆ ว่า ขนมเหล่านั้นผมเป็นคนซื้อมาฝาก”               ชายหนุ่มถามหญิงสาวเบาๆ ซึ่งเธอก็ย้อนถามกลับ               “แล้วไม่ดีเหรอคะ ที่เด็กๆ มองคุณอย่างชื่นชม”               “ไม่ดีครับ” คีรีตอบทันที “ไม่ได้เป็นคนซื้อมา ไม่ควรได้รับการชื่นชมอย่างนั้น”               “งั้นคุณดอยก็ซื้อสิคะ” สายธารแย้มยิ้มพร้อมแบมือออกมาข้างหน้า “ทั้งหมดนี้สี่ร้อยบาทค่ะ”               คีรีทำหน้างงๆ ก่อนควักกระเป๋าหยิบธนบัตรใบละห้าร้อยบาทออกมาหนึ่งฉบับ แต่พอเห็นสายตาดุของสายธาร เขาก็เปลี่ยนเป็นใบละร้อยบาทสี่ฉบับ แต่สายตาของเธอยังคงไม่เปลี่ยน แล้วเขาก็เข้าใจ               “นี่ครับ สองร้อยบาท” คีรียื่นธนบัตรให้เธอสองฉบับ ส่วนอีกสองเขาพับเก็บเข้ากระเป๋า “ออกกันคนละครึ่ง จะได้มีความสุขเท่าๆ กัน”               สายธารรับเงินมาแล้วแกล้งถาม               “คุณดอยว่าจะได้มีอะไรเท่าๆ กันนะคะ น้ำได้ยินไม่ชัด”               คีรีไม่พูดเรื่องนี้อีกเลย... ----มีต่อ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 12:12:23

ความคิดเห็นที่ 4 .               “ที่นี่มีพื้นที่ประมาณหนึ่งพันไร่”               สายธารบอกคีรีขณะที่พาเขาเดินในบริเวณพื้นที่พักพิงชั่วคราวบ้านแม่หละ               “อาจจะดูว่าเยอะนะคะ แต่ที่จริงไม่มากเลยเมื่อเทียบกับผู้ลี้ภัยเกือบๆ ห้าหมื่นคน” เธอพูดต่อ “และยังมีแนวโน้มว่าจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มีทั้งกระเหรี่ยงคริสต์ กระเหรี่ยงพุทธ ชนเผ่าต่างๆ รวมทั้งชาวพม่าที่หนีภัยสงครามมา”               คีรีฟังคำบอกเล่าของหญิงสาวพลางมองไปรอบๆ ที่นี่ก็เหมือนชุมชนใหญ่ๆ แห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนทุกเพศ ทุกวัย ที่แปลกแตกต่างก็คือ มีหลายเชื้อชาติซึ่งเขาไม่มีทางแยกออกได้เลยว่าใครเป็นใคร               “ที่ตรงนี้ใช่ประเทศไทยหรือเปล่าครับ”               สายธารชะงักเล็กน้อยในคำประชดประชันของชายหนุ่ม เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบหากมั่นคงและชัดเจนอยู่ในที               “ทุกตารางนิ้วของที่นี่คือราชอาณาจักรไทยค่ะ”               “แต่ตอนนี้คงมีผมกับคุณน้ำเท่านั้นกระมังครับที่เป็นคนไทย”               “อาจจะใช่... หรือไม่ใช่ก็ได้ค่ะ”               คีรีเลิกคิ้วสูง ไม่เข้าใจในคำตอบของสายธาร               “ขอคำอธิบายครับ”               สายธารก้าวเดินช้าลง จนกระทั่งหยุดนิ่ง               “คุณดอยว่า เราควรใช้อะไรเป็นตัววัดว่าเป็นคนไทยหรือไม่ล่ะคะ”               คีรีหยุดตาม สายตาของเขามองไปยังเด็กเล็กๆ เปลือยกายเล่นดินมอมแมมโดยมีผู้ใหญ่นั่งคุยกันอยู่ห่างๆ               “พ่อกับแม่เป็นคนไทย ลูกเกิดมาก็ย่อมเป็นคนไทยครับ”               “แล้วถ้าคนใดคนหนึ่งเป็นคนไทย แต่อีกคนเป็นชาวต่างชาติล่ะคะ”               “นั่นก็ต้องดูว่าจะเลือกถือสัญชาติตามพ่อหรือแม่ แต่ถ้าเกิดเมืองไทยก็จะได้สัญชาติไทยโดยอัตโนมัติครับ”               คีรีตอบอย่างมั่นใจ หากสายธารกลับมีรอยยิ้มจางๆ               “น้องเนยเกิดบนผืนแผ่นดินไทย รวมทั้งเด็กอีกหลายพันคนก็เกิดที่นี่ อย่างนี้แล้วคุณดอยจะถือว่าเด็กๆ เหล่านี้เป็นคนไทยหรือเปล่าคะ”               คีรีอึกอัก ด้วยไม่คิดว่าคำตอบอย่างมั่นใจนั้นจะย้อนกลับมาเล่นงานตัวเอง               “แต่พ่อแม่เด็กพวกนี้ไม่ใช่คนไทยนี่ครับ”               สายธารหัวเราะ เมื่อเขายังหาเหตุผลมาอ้างได้ แต่เธอเตรียมคำตอบไว้ก่อนแล้ว               “อย่าบอกนะคะว่าบรรพบุรุษของคุณดอยไม่มีเชื้อชาติอื่นเลย หรือถ้าคุณดอยยืนยันอย่างนั้น ก็ลองหาคนไทยแท้ๆ หน่อยสิคะว่าจะหลงเหลืออยู่อีกกี่คน”               คราวนี้คีรีนิ่งเงียบไปนาน จนสายธารต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน               “ไม่ใช่น้ำจะกล่าวหาว่าความคิดของคุณดอยผิดหรอกนะคะ ทุกคนต่างมีมุมมองของตัวเอง จริงอยู่ถ้าว่ากันตามกฎหมายผู้คนเหล่านี้ไม่ใช่คนไทย และน้ำก็ไม่เคยคิดว่าพวกเขาเป็นคนไทย แต่...”               หญิงสาวสบตาชายหนุ่มก่อนพูดช้าชัด               “พวกเราล้วนเกิดบนแผ่นดินเดียวกัน”               คีรีออกเดินอีกครั้ง จะด้วยจนในเหตุผลของสายธารหรือไม่อยากจะโต้เถียงอีก จะเห็นด้วยกับเธอหรือไม่ ไม่มีใครรู้ เขาเลี่ยงไปพูดในประเด็นอื่น ซึ่งไม่ใช่หัวข้อที่จะนำมาสู่ความขัดแย้งทางความคิด               “เราไม่มีทางลดจำนวนผู้ลี้ภัยเหล่านี้ได้เลยหรือครับ”               “ยากค่ะ ถึงแม้จะมีการส่งผู้ลี้ภัยไปยังประเทศที่สาม แต่ตราบใดที่ฝั่งโน้นยังมีสงคราม ยังมีการกวาดล้างฝ่ายที่ไม่เห็นด้วยทางการเมือง ผู้ลี้ภัยก็มีแต่จะเพิ่มมากขึ้น ไหนจะเด็กที่เกิดใหม่ในพื้นที่พักพิงนี้อีก”               “เมื่อสักครู่คุณน้ำบอกมีเด็กเป็นพันที่เกิดที่นี่”               “หลายพันทีเดียวค่ะ” สายธารบอก “เดือนหนึ่งก็ร่วมๆ ร้อย ผู้ลี้ภัยส่วนใหญ่เป็นชาวกระเหรี่ยงคริสต์ซึ่งถือว่าการคุมกำเนิดเป็นบาป”               คีรีถอนหายใจ               “แล้วคุณน้ำว่าควรจะแก้ปัญหานี้อย่างไรครับ”               “น้ำไม่รู้ค่ะ” สายธารส่ายหน้า “น้ำเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ปัญหานี้ใหญ่เกินไป น้ำเพียงอยากเข้ามาช่วยเหลือให้ชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาดีขึ้นเท่านั้น”               “ผมว่าชีวิตความเป็นอยู่ของคนที่นี่ดีกว่าคนไทยหลายๆ คนเสียอีก”               เท่าที่คีรีเห็นผู้ลี้ภัยเหล่านี้ไม่ต้องทำอะไร แต่ก็มีอาหารกิน มีบ้านให้อยู่ วันๆ นั่งๆ นอนๆ ซ้ำเด็กๆ ยังมีโรงเรียนให้ไปศึกษาเล่าเรียนอีกต่างหาก               “สุขกายใช่ว่าจะสบายใจหรอกนะคะ ถึงจะมีกิน มีที่อยู่ แต่ทางการของเราไม่อนุญาตให้ผู้ลี้ภัยออกไปนอกพื้นที่ ชีวิตที่ขาดอิสรเสรี จะมีความสุขได้อย่างไร”               คีรีพยักหน้า เหตุผลข้อนี้เขาเห็นด้วยอย่างเต็มเปี่ยม นกที่อยู่ในกรงทอง ถึงจะมีอาหารการกินอย่างอุดมสมบูรณ์ จะอย่างไรก็ไม่มีทางมีความสุขเท่านกที่บินไปมาบนฟ้ากว้างแน่               ระหว่างเสรีภาพกับความมั่งมี คีรีขอเลือกอย่างแรก               ปัญหาต่อไป... ทำไมต้องกักกัน เรื่องนี้สายธารไม่ต้องบอกคีรีก็รู้อยู่แก่ใจ เพราะนี่เป็นสิ่งที่เขากังวลมาตั้งแต่แรก ไม่ว่าจะเป็นอันตรายต่อสังคม ภัยต่อความมั่นคงของประเทศ ตลอดจนนำโรคระบาดมาสู่ประชาชนชาวไทย แต่สิ่งที่ได้ความรู้เพิ่มเติมจากสายธารก็คือ รัฐบาลไทยไม่ว่ายุคใดสมัยใดไม่เคยลงนามร่วมเป็นภาคีในอนุสัญญาว่าด้วยสถานภาพผู้ลี้ภัย ซึ่งหากทำเช่นนั้น จะเป็นการผูกพันตัวเองภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศที่คุ้มครองสิทธิมนุษยชนของผู้ลี้ภัย               “ด้วยเหตุนี้ ที่นี่จึงถูกเรียกว่าพื้นที่พักพิงชั่วคราว แทนที่จะเป็นศูนย์ผู้ลี้ภัยไงคะ แม้แต่ผู้คนเหล่านี้ ทางการของเราก็ยังเรียกว่า ผู้หนีภัยการสู้รบเท่านั้น”               “เราก็เลยไม่ต้องคำนึงถึงสิทธิมนุษยชนของผู้ลี้ภัยอย่างนั้นหรือ”               สายธารอมยิ้ม คำถามของคีรี จะเป็นเพราะความสงสัยอยากรู้หรืออะไรก็แล้วแต่ หากนี่เป็นคำถามแรกที่แสดงตนว่าอยู่ฝ่ายผู้ลี้ภัย               ความหวังของเธอที่จะเปลี่ยนแปลงทัศนคติของเขาไม่ไกลเกินเอื้อม               “เราดูแลพวกเขาอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ ไม่ว่าจะเป็นทางด้านอาหาร น้ำดื่มน้ำใช้ การศึกษา ตลอดจนด้านสาธารณสุข”               “งบประมาณคงมหาศาล” คีรีนึกคำนวณ ผู้ลี้ภัยเกือบห้าหมื่นที่พื้นที่พักพิงชั่วคราวแห่งนี้ รวมกับที่อื่นๆ คงมีจำนวนเป็นแสน “ไม่เป็นภาระของเราชาวไทยมากเกินไปหรือครับ”               “คุณดอยเข้าใจผิดแล้วค่ะ” สายธารกล่าว “งบประมาณทั้งหมดเป็นขององค์กรระหว่างประเทศค่ะ ไม่ได้ใช้ภาษีอากรของคนไทยเลย”               คีรีพยักหน้า เขาได้ความรู้เกี่ยวกับผู้ลี้ภัยมากทีเดียว ทั้งคำอธิบายของสายธาร และจากการได้เห็นด้วยตาตัวเอง คำว่า ‘เหรียญมีสองด้าน’ อาจจะน้อยเกินไปสำหรับกรณีนี้ ปัญหาต่างๆ มองได้หลายแง่หลายมุม สุดแต่ว่าใครจะจับด้านใดมาเป็นประเด็น               “คุณน้ำก็เป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ขององค์กรระหว่างประเทศใช่ไหมครับ”               “ค่ะ” สายธารพยักหน้า “น้ำเป็นอาสาสมัครของสำนักงานข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ หรือที่เรียกกันว่า ยูเอ็นเอชซีอาร์ มีหน้าที่ประสานงานกับหน่วยงานของไทย รวมทั้งองค์กรเอกชนต่างๆ ด้วย”               “แล้ว...” คีรีนึกคำพูดไม่ออก สิ่งที่เขาเห็น เธอน่าจะทำเกินหน้าที่ที่ตัวเองได้รับมอบหมาย               “น้ำบอกแล้วไงคะว่าน้ำอยากให้พวกเขามีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น อยากให้พวกเขาได้ทำงานหารายได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องมาคอยรับอาหารจำกัดจำเขี่ยแบบนี้ อยากให้ทุกคนมีเสรีภาพ แต่น้ำก็รู้ว่ามันยากยิ่ง สิ่งที่พอจะเยียวยาได้ในตอนนี้ก็คือ ทำให้พวกเขารู้ว่าเราเป็นมิตร คนไทยพร้อมจะช่วยเหลือเพื่อนบ้านซึ่งกำลังตกทุกข์ได้ยากเท่าที่จะทำได้เสมอ เรารู้ถึงความจำเป็นที่ต้องลี้ภัยมา...”               “ไม่มีใครอยากจากบ้านเกิดเมืองนอนมาเบียดเบียนผู้อื่นโดยไม่จำเป็นหรอกค่ะ”               ถ้าคีรีมีญาณวิเศษ เขาก็จะได้ยินเสียงสะอื้นไห้ในใจของหญิงสาว               เธอเคยตกอยู่ในสภาพเช่นนั้นมาก่อน               สภาพที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุน จนบ้านแตกสาแหรกขาด               เธอต้องรับกรรมในสิ่งที่ไม่เคยก่อเลยสักนิด ------------- จบบทที่ 12 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 12:13:41

ความคิดเห็นที่ 5 .. จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 12:18:36

ความคิดเห็นที่ 6 crop 100% เจ้าหนูคนนี้ ถ้าเฟอร์กี้มาเห็น อาจจะกลายเป็นโรนัลโด้2 ก็ได้ครับ -------------------- แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 52 12:21:26 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 12:20:21

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ บทที่ 1,2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8065556/W8065556.html บทที่ 3,4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8093016/W8093016.html บทที่ 5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8119591/W8119591.html บทที่ 7-8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8147155/W8147155.html บทที่ 9-10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8174544/W8174544.html --------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 12:20:51

ความคิดเห็นที่ 8 นั่นสินะ ปัญหาหลายๆ อย่างเราก็มองแค่มุมหรือสองมุมเท่านั้น   ทั้งๆ ที่ยังมีอีกหลายๆ มุมที่เรามองข้ามไป... งานนี้คีรีจะช่วยอะไรสายธารได้บ้างนะ หุหุ ขุนเขาเริ่มสึกกร่อนเพราะสายน้ำ ^_^   งึมงำๆๆ จระเข้ที่ไหนกินของหวานเนี่ย สงสัยคราวนี้มีอดนิ(ดีมะ) อ๊ะ๊ๆๆ คนตอบคำถามไม่ช่ายคนที่เราถามนิ แต่ก็ละนะ มณีตั้งคำถามไม่ตรงคำตอบเองนิ(จำได้ไหมค๊า เหมือนใครเคยพูด) หุหุ ถึงเมื่อไรก็เมื่อนั้นนะค๊า 55555 จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 13:43:13

ความคิดเห็นที่ 9 ^__^ คคห.ที่ 1 สายธารยืนมอง [ระกระบะ --> รถกระบะ] คันเก่าค่อยๆ เลี้ยวเข้าสู่ถนนเลียบแม่น้ำเมย ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดร่างกายของเธอจึงติดตรึงอยู่กับที่ มีเพียงสายตาเท่านั้นที่ทอดตามรถคันนั้นไปจนกระทั่งลับหาย จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 18:55:06

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ชอบจริงๆ เลยเรื่องคนอพยพเนี่ย...มันบีบหัวใจ อุดมการณ์กับความเป็นจริง สวนทางกันเสมอ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 20:39:38

ความคิดเห็นที่ 11 รถ กลายเป็น ระ อีกจุดค่ะ เสียงเครื่องยนต์ระกระบะของครูสุทิน ปัญหาคนเกิดบนแผ่นดินไทย ที่ไม่ได้สัญชาติไทย เจอได้เยอะนะคะ ใช่เพียงเด็กในค่ายผู้อพยพ แม้แต่ชาวเขาที่ปักหลักมานาน ยังกลายเป็นพลเมืองไม่มีสัญชาติอีกเยอะค่ะ คุณดอยชักอ่อนลงแล้ว ได้ผู้ช่วยชั้นดีแน่เลย คุณน้ำ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 22:22:26

ความคิดเห็นที่ 12 น่าสงสารเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 23:36:40

ความคิดเห็นที่ 13 ซึ้งจังค่ะตอนนี้ ถ่ายทอดมุมมองได้ดีมากเลย จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 20:07:00

ความคิดเห็นที่ 14 ซึ้งๆๆ คอยดู"ครูดอย" ต่อไป อิอิ จากคุณ : sunnyP (SunnyP) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 52 07:13:56

ความคิดเห็นที่ 15 สาวน้ำจะเปลี่ยนความคิดครูดอยได้ไหมเอ่ย จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 52 15:22:23

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นอีกเรื่องที่ติดตามค่ะ..หลังจากเจอกันที่บางเทา..แถมด้วยตอนนี้ก็เป็น NGO อยู่ซะด้วย แต่คนละหน่วยงานกับหนูน้ำ..ต้องเข้าใจนะคะว่า งานของหน่วยงานนานาชาติแบบนี้..เงินดี..แต่งานก็หนักตามเงินด้วยค่ะ ความเครียดไม่้ต้องพูดถึงเลย กลับบ้านแล้วในสมองยังคิดวนเวียนอยู่แต่เรื่องงานจนบางครั้งเก็บเอาไปฝันเลยเชียวค่ะ..ขอเป็นกำลังใจให้ NGO ทุกคนค่ะ จากคุณ : หนูน้อยตาโต เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 08:46:09

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนนี้ อ่านแล้วขนลุกค่ะ จากคุณ : พร 3 ประการ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 11:54:21

ความคิดเห็นที่ 18 อืมก็พยายามจะเข้าใจแต่ก็อยากจะรู้ว่าองค์การสหประชาชาติมีความจริงใจในเรื่องรับผู้ลี้ภัยไปสู่ประเทศที่สามมากแค่ไหน รับบางส่วนที่ดีไปแต่ที่ไม่ดีทิ้งให้เป็นภาระกับไทยหรือเปล่า ทำไมไม่รับไปทั้งหมดแล้วค่อยกระจายส่งไปประเทศต่างๆที่มีความพร้อมมากกว่าไทย ประเทศมหาอำนาจต่างๆลอยตัวไม่ต้องรับผิดชอบอะไรนอกจากให้เงินมา  ดูอย่างยัยโจลี่มาเยี่ยมผู้อพยพในไทยแล้วมาร้องแรกแหกกระเชิงว่าให้ไทยดูแลผู้อพยพให้ดีกว่านี้ ทำไมไม่ไปร้องให้รัฐบาลสหรัฐมาแบ่งเบาคนเหล่านี้จากไทยบ้างล่ะ ประเทศอื่นก็คงไม่อยากจะให้ประเทศตัวเองมีศูนย์ที่พักพิงผู้ลี้ภัยอยู่ในแผ่นดินตัวเองหรอกมั้ง ถ้าประเทศต่างๆมีความจริงใจช่วยเหลือจริงๆไม่ผลักภาระเรื่องจัดการชีวิตความเป็นอยู่ของผู้ลี้ภัยจริงๆไม่ใช่สักแต่โยนเงินมาให้ก็คงจะดีกว่านี้ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 16:13:08

ความคิดเห็นที่ 19 ความคิดครูดอยแอบเปลี่ยนไปนิดๆแล้วสินะ (ดีใจแทนคุณน้ำจริงๆ) จากคุณ : Ji-N-oK เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 52 23:09:31