ความคิดเห็นที่ 1 28. บ้านน้าชัยที่วณิชมาเอาไข่เป็ดอยู่ห่างจากบ้านของเขาพอสมควร แต่ใช้เวลาขับรถเพียงไม่กี่นาที ชายหนุ่มขยายความให้ฟังว่าน้าชัยเป็นน้องชายแม่ ทำฟาร์มเป็ดได้หลายปีแล้ว ให้บังเอิญที่เจอกันตอนทำบุญเลยเอ่ยปากเล่น ๆ ขอไข่เป็ดสักโหลสองโหล ผลก็อีกฝ่ายคือไม่ปฏิเสธ แต่ความจริงครั้งใดที่วณิชแวะมาเยี่ยมบ้านก็จะได้ของฝากติดไม้ติดมือเช่นนี้เป็นประจำอยู่แล้ว มากน้อยแล้วแต่โอกาส บ้านปูนชั้นเดียวเหมือนของวณิชทำให้บุหลันรู้ว่าเดี๋ยวนี้บ้านไม้สองชั้นแบบสมัยก่อนค่อย ๆ ถูกปรับเปลี่ยนไป ส่วนโรงเรือนเลี้ยงเป็ดอยู่ถัดออกไปในพื้นที่อีกแปลง วณิชกับน้าชายตะโกนทักทายกันตามประสา ชายหนุ่มได้รับคำบอกว่าไข่เป็ดอยู่ในลังไม้ใกล้โรงเรือน จึงเดินนำบุหลันไป เขาเดินไปหยิบลังกระดาษที่เรียงอัดกันอยู่บริเวณห้องเก็บของมาประกอบเป็นรูปอีกครั้งแล้วเอาฟางแห้งแถวนั้นรองก้นไว้ยื่นให้เธอ “สักสามสิบฟองก็พอ” หญิงสาวมองไข่จำนวนมากมายในลังไม้ด้วยสายตาลังเลเพราะบรรดามูลเป็ดและดินยังติดอยู่ประปราย ชายหนุ่มรู้ใจเดินกลับไปที่ห้องเก็บของอีกครั้งแล้วกลับมาพร้อมถุงพลาสติก “ไม่ต้องกลัวเรื่องหวัดนกหรอก ฟาร์มน้าชัยเป็นฟาร์มปิด แล้วก็ไม่ใช่พื้นที่อันตรายด้วย แต่กันไว้ก่อนก็ดี จะได้ไม่เปื้อนมือด้วย” บุหลันจึงได้เริ่มหยิบใส่ วณิชพูดให้ฟังว่าถ้าได้ไข่เป็ดเมื่อไรปริยจะดีใจมาก หญิงสาวเลิกคิ้ว “เอาไปให้เป้มันดองเป็นไข่เค็มน่ะ ไอ้เป้มันชอบทำอะไรแบบนี้” คนฟังนึกภาพหนุ่มขี้เล่นทำหน้าจริงจังยามผสมน้ำเกลือแล้วค่อย ๆ ล้างไข่ทีละใบแช่พลางหัวเราะชอบใจ “นึกว่าจะกินเป็นอย่างเดียว” บุหลันเลือกไข่พลางนับในใจ จู่ ๆ วณิชก็หันมาเสียงดัง “เท่าไรแล้ว!” เธอสะดุ้ง “แล้วจะตะโกนทำไมล่ะ ดูสิลืมหมดเลย” เขาทำหน้าเหรอหรา “อ้อ โทษที ๆ นับให้หน่อย” บุหลันเลยตั้งต้นนับใหม่ “อะไรนะ!” บุหลันหน้าเบ้ เสียงของเขาทำตัวเลขที่คิดไว้หายวับอีกครั้ง “นี่คุณ!” หญิงสาวแว้ดตีเข้าที่แขนของชายหนุ่มอีกฝ่ายหัวเราะชอบใจ “อ้ะ ๆ ไม่แกล้งแล้ว นับอีกที” เขาบอกใบหน้าเกลื่อนด้วยยิ้ม เธอค้อนให้ “สามสิบ” “ขอบคุณครับ” วณิชเอาฟางแห้งใส่แล้วปิดลัง ทั้งคู่กำลังจะลุกไปล้างมือ “ณิช” เสียงเรียกชื่อทำให้ชายหนุ่มหันไป หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ แววตาเธอมองตรงมาที่เขาขณะที่สีหน้าอีกฝ่ายระคนตกใจ “ฟาง” บุหลันเดินเลยดูนั่นดูนี่ฆ่าเวลา เสียงร้องระงมของเป็ดทำให้ไม่รู้ว่าสองคนนั้นพูดอะไรกัน แต่เธอก็ไม่คิดอยากจะรู้อยู่แล้วตอนที่วณิชบอกขอตัวเพื่อไปคุยกับเธอคนนั้น มองจากตรงนี้กับแว่บแรกที่เห็น ผู้หญิงคนนั้นสวยทีเดียว ใบหน้ารูปไข่ ตาโต ปากนิด จมูกหน่อย ผิวไม่ขาวนักแต่โดยรวมเข้ากับรูปร่างบางนั้นดูดีไม่น้อย เธอพยักหน้ากับตัวเองแล้วปะติดภาพวณิชในสักสี่ห้าปีก่อนหน้านี้ตามที่เห็นในรูป หนุ่มหล่อกับสาวสวย มีแรงดึงดูดมาเจอกัน คบกันท่ามกลางความอิจฉาของเพื่อนฝูงที่ชื่นชมเหมาะกัน แต่พอถึงวันที่ร่วมชีวิตหน้าตากลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย บุหลันเองก็เคยคิด ความหล่อกินได้ซะที่ไหน พ่อของเธอเป็นตัวอย่างที่ใกล้ที่สุด แต่ถ้าหล่อแล้วดี หน้าตาดีและเป็นคนดีล่ะ หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้ว หญิงสาวถอนใจแรง ๆ ขมวดคิ้วให้เวลาที่ผ่านไปของการสนทนาของทั้งคู่ คุยอะไรกันนักหนา เมื่อไรจะเสร็จซะที ไม่นานนักจากที่เธอกำลังคิด วณิชก็หันมาเรียกและเดินมายกลังไข่ที่ปิดเรียบร้อย บุหลันเดินตามไป ผ่านหน้าอีกฝ่ายที่มองเธออย่างสำรวจ ประกายตาวาวเล็กน้อย “ณิชไปก่อนนะ เดี๋ยวมืด” “อืม” เธอยิ้มหม่นมาให้ บุหลันรู้ ว่าหญิงสาวยังคงมองอยู่ แม้กระทั่งตอนที่มอเตอร์ไซด์ที่เธอซ้อนจะเคลื่อนออกไปแล้วก็ตาม (ต่อเลยค่ะ) จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 15:46:22

ความคิดเห็นที่ 2 (...) มอเตอร์ไซด์ของวณิชวิ่งเรื่อย ๆ ท่ามกลางแสงแดดที่เหลือน้อยยามโพล้เพล้ ท้องฟ้าที่ผ่านไปค่อย ๆ เจือสีส้มขึ้นทีละน้อย เมื่อตัดกับยอดมะพร้าวและทุ่งหญ้าแล้วสวยแปลกตากระทั่งบุหลันอดเอ่ยปากไม่ได้ “ฟ้าสวยจังเลยนะ” เสียงของเธอฝ่าเสียงลมที่ตีเข้ามา แต่กระนั้นวณิชก็ยังได้ยิน เขาพาพาหนะสองล้อเลียบเข้าข้างทางและจอดสนิท “พักดูกันหน่อยไหมล่ะ” “ไหนว่าจะรีบกลับ” “ไม่เป็นไรหรอก มาเถอะ วางไว้ตรงนี้ก่อน” เขาลงจากรถและกุลีกุจอรับลังจากอ้อมแขนหญิงสาวมาวางหลบมุมไว้กับมอเตอร์ไซด์ ส่วนตนเองเดินลงไหล่ทางไปทิ้งตัวลงนั่งบนกิ่งไม้แตกระแหงที่มีร่องรอยการเผาถ่านของชาวบ้านปรากฎหลงเหลือ เถ้าสีดำเทาระคนขาวลอยขึ้นจาง ๆ ตอนที่บุหลันเหยียบลงไป เธอก้าวเดินออกไปล้ำหน้าเขาเล็กน้อย ลมเย็นโชยพาผมที่รวบไว้นั้นพัดพริ้ว เธอสูดลมหายใจ “ลมแรงจัง เย็นแล้วนะเนี่ย” หญิงสาวรำพึงกอดอกหลวม ๆ มองท้องฟ้าสีแดงอมส้มที่พระอาทิตย์กำลังจะลับเหลี่ยมโลกและเปล่งแสงสุดท้ายของวัน สีนั้นถูกระบายเป็นริ้วลดหลั่นจากกลางท้องฟ้าจนบรรจบยอดหญ้า เมื่อมองจากไกล ๆ แทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน “ในกรุงเทพไม่ค่อยมีให้เห็นใช่ไหมล่ะ” เธอรับคำ “ดูไปก็สวยดีนะ แต่ฉันว่ามันเหมือนวาระสุดท้ายของโลกยังไงไม่รู้ เหมือนฟ้าทุรนทุราย จะขาดใจ ถ้าใครถูกบอกเลิกในวันนี้คงเจ็บปวดน่าดู” เธอพูดเรื่อย ๆ แต่เป็นอีกครั้งที่เขาสบตาเธอนิ่ง “ผมไง” บุหลันชะงัก ความร้อนในร่างกายเพิ่มสูงขึ้น “ผมถูกบอกเลิกในวันที่ฟ้าเป็นสีนี้แหล่ะ ถ้าจำไม่ผิดก็ดูเหมือนจะแถว ๆ นี้ด้วยมั้ง” เขาพูดพลางมองไปรอบ ๆ ดวงตาคมไหวระริก บุหลันพูดไม่ถูก เธอถอยกลับมานั่งเพราะไม่อยากถูกจับจ้อง สองมือจับเข้าหากัน “ผู้หญิงคนเมื่อกี้ใช่ไหม” “อืม” วณิชถอนใจแต่แล้วก็ยกเสียงสูง “เดาเก่งนี่” บุหลันไม่อยากบอกว่าแค่มองตาก็รู้แล้ว “ผมคบกับฟางตั้งแต่ตอนเรียน ผมออกจากโรงเรียงก่อน ก็อย่างที่รู้ เริ่มมีปัญหา ในที่สุดก็จบ คงไม่คุ้นที่ต้องมีแฟนด้อยกว่า” เขาเล่าเรื่อย ๆ น้ำเสียงราบเรียบไม่รู้ว่าเก็บอารมณ์หรือเจ็บจนชากันแน่ “พอเรียนจบฟางก็แต่งงาน ตอนนั้นผมก็มากรุงเทพ เอ่อ...มันผ่านไปแล้วน่ะ อย่างที่แหวนเล่าเลิกกับแฟนแล้วเอาลูกมาฝากให้แม่เลี้ยง เมื่อกี้ก็มาหาเพื่อน” บุหลันพยักหน้าทำทีว่าฟังอยู่ เพื่อนที่ว่าก็วณิชนั่นแหล่ะ คงไปหาที่บ้านไม่เจอแล้วตามมา แค่นี้ทำไมจะเดาไม่ออก “เล่าให้ฉันฟังทำไม” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบา ๆ “นึกแล้วว่าต้องถาม แค่อยากเล่าไม่ได้มีความหมายอะไร คนเรามีความหลังคนละเรื่องสองเรื่อง ใครจะเก็บหรือเลือกจะเล่า ใครจะบอกทุกคนหรือบางคน แค่นั้นเอง” เลือกบอกฉัน หรือไม่มีทางอื่นเพราะฉันรู้เรื่องแล้วกันล่ะ หญิงสาวมองท้องฟ้าเบื้องหน้า ในใจมีภาพสองหนุ่มสาวในวันก่อนกาลที่ตัดสัมพันธ์กันในบรรยากาศเข้มเครียดและเจ็บปวด “มิน่าล่ะ ตอนเธอเห็นฉันถึงได้ทำตาพองขนาดนั้น หวงแฟนเก่านี่เอง” บุหลันบอกยิ้ม ๆ คนฟังเอียงคอ “รู้ได้ไงว่าหวง” หญิงสาวถอนใจเล็กน้อย “สัญชาตญาณผู้หญิงน่ะ” “แค่นั้นเองเหรอ” ทำหน้าสงสัย อีกฝ่ายเริ่มขมวดคิ้ว มองเขาตรง ๆ “คิดดูสิ ตนเองอยู่ในภาวะมีปัญหากับชีวิตคู่ จู่ ๆ มาเจอแฟนเก่าคุยอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ชั่วแว่บหนึ่งก็นึกเสียใจขึ้นมา แล้วก็เลยพาลไปด้วยความหึงหวง ทำนองนั้นแหล่ะ” วณิชห่อปากพยักหน้าเสมือนกำลังรับรู้เรื่องสำคัญ เขากอดอก “แฟนใหมที่ว่าหมายถึงคุณใช่ไหม” “ใครแฟนใหม่คุณ!” หญิงสาวเสียงเขียวทันควัน “ฉันยังไม่ได้พูดว่าแฟนใหม่เลย แค่บอกว่าผู้หญิงคนอื่น มันใครก็ได้” “อ้าว ไม่ใช่หรอกเหรอ ผมก็นึกว่า...” เขายกมุมปากนิด ๆ ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าแต่บุหลันเห็นว่าชายหนุ่มกำลังแกล้งเซ่อ เธอหน้าร้อน “นึกว่าอะไร! ฉันไม่ใช่แฟนคุณ อย่าพูดกำกวมแบบนี้นะไม่ชอบ!” วณิชยังยิ้มอยู่ “ก็...ผมนึกว่าคุณชอบซะอีก เห็นแอบยิ้มตอนพี่แหวนพูดว่าคุณเป็นแฟนผม ก็ไม่เห็นคุณปฏิเสธนี่” “วณิช!!” แก้มบุหลันแตะสีแดง เธอเรียกชื่อเขาห้วนบอกว่าไม่พอใจอย่างแรง “ไม่น่าเชื่อว่าคุณพูดจาแบบนี้เป็นด้วย” เธอกระแทกเสียง เพราะถ้อยคำของเขาตอนนี้ออกเชิงเกี้ยวและหว่านล้อมซึ่งบุหลันไม่เคยไม่ยิน ลำพังแค่จะพูดก็ยากเต็มที คราวนี้มีทั้งหยอกและหยอด “ใครว่าผมพูดไม่เป็นล่ะ ตอนกับฟางผมก็พูดแบบนี้แหล่ะ อยากฟังไหมล่ะ คุณชอบว่าผมเป็นพิกุลทองไม่ใช่เหรอ ผมพูดได้นะ น้องเดือนครับ” “ไม่ต้องเลย! ไม่ได้อยากฟัง จะพูดหรือไม่ก็เรื่องของคุณ พอ จะกลับแล้ว!” บุหลันรีบสวน เลี่ยงอาการร้อนวูบวาบที่เกิดจากเสียงนุ่มกระเซ้านั่นโดยทำท่าจะลุกหนีแต่วณิชรีบไปจับมือเธอไว้ “เดี๋ยวเดือน...” หญิงสาวชะงักมองมือที่ชายหนุ่มเกาะกุมด้วยสายตาดุ แต่เขาไม่ปล่อย “ผมล้อเล่น อย่างโกรธนะ” เขาบอก “ผมรู้ว่าคุณแยกได้ว่าอะไรคือความหมายที่แท้จริงของคำพูดเคลือบน้ำตาล ใช่ไหม” พูดพลางก็ขยับเข้ามาใกล้ บุหลันพึมพัมให้ปล่อย ลมเย็นเมื่อครู่ยังโชยอยู่แต่กายหญิงสาวร้อนรุ่มเหมือนเป็นไข้ ไม่ว่าจะเป็นเพราะถ้อยคำที่มีเฉพาะคนพิเศษและจะมีให้กับเธอ หรือกริยาหยอกเย้าซื่อ ๆ หรือเพราะความรู้สึกดี ๆ ที่ได้รู้จักตัวตนของเขา ทั้งหมดนั่นกำลังกลืนกินบุหลันไปทุกที ไม่หวานเลี่ยนแต่หวาบหวามจนใจเต้น เธอหน้าแดง อีกฝ่ายพูดยิ้ม ๆ “ผมก็พึ่งเคยเห็นเดือนเขินเหมือนกันนะเนี่ย” หน้าและหูบุหลันร้อนเป็นไฟ เธอยกมือจะผลักอกเขาออก แต่วณิชจับมือไว้ มองเธอนิ่ง หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว รู้ว่าเขาอยู่ใกล้จากลมหายใจอุ่นที่สัมผัส หัวใจกระทุ้งโครมครามไม่หยุดแต่ก็ไม่ดิ้นรนผลักไสอย่างที่ควร... ริมฝีปากชมพูของเธอตรงหน้าเหมือนสะกดให้อยู่ในภวังค์ วณิชโน้มกายเข้าไปหาดุจต้องมนตร์ แปร๊นนนนนนนนน!!!!!!!!! แสงไฟจากรถมอเตอร์ไซด์มาพร้อมกับเสียงเร่งเครื่องยนต์จนแสบแก้วหู ทั้งสองผละหลุดจากอารมณ์เพ้อฝันทันควัน ยานพาหนะเคลื่อนผ่านไป บุหลันก็หลุดจากกาะเกาะกุมของเขาไปด้วยเช่นกัน “กลับเถอะ” เธอบอกแล้วรีบก้าวขึ้นไปบนถนนตรงไปยังรถมอเตอร์ไซด์หยิบลังกระดาษมาถือไว้ ในอกกระชั้นถี่แต่ต้องกักเก็บไว้โดยการมองไปที่อื่น วณิชถอนใจจุดยิ้มจาง  แม้จะไม่ได้สัมผัสดังปรารถนา เขาขึ้นคร่อมรถ ถามความเรียบร้อยของเธออีกครั้งก่อนขับพาหนะสองล้อเคลื่อนออกไปช้า ๆ ไม่ต้องร้อนแรงเหมือนแสงสุดท้ายของวันก็ได้ สำหรับการเริ่มต้นใหม่ เพียงเท่านี้ก็อบอุ่นพอ บุหลันได้ของฝากจากพ่อและแม่มากมาย ไม่ว่าจะเป็นกล้วย ไข่เป็ด ไม่นับขนมและของกินจากที่วณิชแวะตลาดดอนหวายอีกหอบใหญ่ ก่อนจะร่ำลามาด้วยความประทับใจโดยไม่วายมีคำแซวจากพ่อ “มาคราวหน้าหวังว่าคงเป็นหนูเดือนอีกนะณิช” และก็เป็นอีกครั้งที่สองหนุ่มซื้อของไปฝากเด็ก ๆ ในร้าน ไม่มีใครแสดงอาการอะไรที่บ่งถึงการอยากพูดคุย อาจจะมีบางครั้งที่สายตาทั้งคู่สบกันอย่างจงใจบุหลันก็จะเป็นฝ่ายมองไปที่อื่นก่อนเสมอ “เดี๋ยวไปส่งน้องเดือนที่บ้านนะ” ถ้าจะมีใครสักคนที่ทำให้ความรู้สึกนั้นกริ่งเกรงคงเป็นปริย เขาจัดการมัดมือชกเสร็จสรรพไม่ทันที่บุหลันจะปฏิเสธว่าเดี๋ยวส่งเธอแถวรถไฟฟ้าก็ได้ ดูเหมือนเขาจะพูดน้อยลงไปกว่าเดิม ต้นเหตุอาจมาจากการที่เธอกับวณิชแวะไปรับเขาในตอนขากลับ พี่น้องชายหนุ่มทำเสียงฮือฮาเมื่อเห็นนั่น แม้วณิชจะบอกเป็นเพื่อนแต่ในใจปริยคงคิดว่าตนเองกำลังด้อยกว่าก็เป็นได้   แต่บุหลันอาจคิดมากไปเองเพราะไม่ค่อยได้คุยกับเขาสักเท่าไร และก็เป็นครั้งนี้ที่ชายหนุ่มพยายามจะทดแทนช่วงเวลาที่ขาดหายไป บดินทร์ก็ไม่วายแซวเธออีกตามเคยเพราะเขายืนสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้านพอดี บุหลันร้องเฮ้อแล้วเอากล้วยยัดใส่มือเขาไปแทนคำตอบ .................................................................................................. (มีต่ออีกนิดค่ะ) จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 15:51:43

ความคิดเห็นที่ 3 “อันนี้น้ำพริกหนุ่มแคบหมูอร่อยมาก อันนี้เป็นลูกพลับกับแอปเปิ้ล พวกหม้อดินเผารุ้งเห็นมันน่ารักเลยซื้อมาฝากเผื่อพี่ณิชใช้ใส่ของตกแต่งได้ ที่เหลือก็ขนมนิด ๆ หน่อย ๆ” วณิชกับปริยยืนมองของฝาก ‘นิดหน่อย’ จากรุ้งรวีแล้วทำตาปริบ ๆ เพราะปริมาณที่เธอมองว่าน้อยนิดนั้นกินพื้นที่เกือบเต็มหนึ่งโต๊ะในร้าน ยังไม่หมด หญิงสาวยังมีถุงพลาสติกสีสวยแยกต่างหากออกมาอีก ข้างในมีกล่องของขวัญห่อโบสวยงามยื่นให้ชายหนุ่มทั้งสองคน “นี่ของพี่ณิชกับพี่เป้ สวัสดีปีใหม่ค่ะ” ทั้งคู่ไม่รู้จะทำอะไรนอกจากรับ แล้วรุ้งรวีก็หันไปทำแบบเดียวกันกับเด็ก ๆ ในร้าน เธอมีของให้กับทุกคนพร้อมคำบอกสุขสันต์วันปีใหม่ ทุกคนยิ้มหน้าบานไม่แพ้คนให้ ปริยกระซิบกับวณิช “หนังเรื่องนี้ทุ่มทุนสร้างว่ะ ท่าจะบานปลายด้วยซ้ำ” ยกเว้นกับบุหลัน แต่หญิงสาวไม่ใส่ใจอยู่แล้ว เธอได้ของขวัญปีใหม่ที่รุ้งรวีคงมีไม่เท่าแน่นอน “ไม่ต้องเกรงใจนะคะ ราคาไม่ได้แพงอะไรมากมาย” สาวตุ๊กตาบอกเมื่อวณิชขอบคุณอย่างเกรงใจ ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่ปรารถนาจะรับไมตรีแต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธน้ำใจ กระนั้นวณิชก็ไม่ได้พูดอะไรเมื่อสองสาวเดินเข้ามาในร้านเตรียมตัวเป็นลูกค้า วรรณวีเหลือบมองบุหลันแว่บหนึ่ง รุ้งรวียิ้มท่าทางมีความสุข ดุจจะเยาะที่สามารถเอาของมาชนะใจได้ชายหนุ่มได้ หรืออย่างน้อยได้บอกเป็นทางอ้อมให้กับเด็กในร้าน ก็เป็นการกันคนอื่นไปในตัว บุหลันเดินไปหาวณิช คิดจะเอาคืนทันควัน สายตาของสองสาวมองไม่ลดละ “ที่บ้านฝากบอกว่าขนมอร่อยมาก แม่คุณทำเก่งจริง ๆ” วณิชหันมา วินาทีแรกเขางงเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้ารับ “เดี๋ยวผมบอกแม่ให้” “นอกจากขนมชั้นแล้วทำอย่างอื่นอีกได้ไหมคะ เผื่อไปคราวหน้าจะจ้างซะหน่อย” “แม่ผมไม่ต้องทำอย่างอื่นกันพอดี” บุหลันหัวเราะคิก รุ้งรวีกับวรรณวดีเบิกตาโตและตีความหมายในคำกันยกใหญ่ อีกคนที่ไม่ติดในใจคำ แต่ต้องแปลกริยาท่าทางคือปริย ถ้าจำไม่ผิด นี่เป็นครั้งแรกที่วณิชกับบุหลันคุยกันดี และเป็นครั้งแรกที่เห็นทั้งคู่...หัวเราะให้กัน “พี่ไปส่งไหมเดือน” ปกติถ้าได้ยินคำนี้บุหลันจะรู้สึกดีที่มีคนยื่นความช่วยเหลือ แต่คราวนี้ออกจากปากปริยทำให้เธออดเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจไม่ได้ “ก็มันมืดแล้ว อันตรายจะตายไป” “ทุกทีไม่เห็นจะ...” “ก็คราวนี้เห็นแล้ว โอเคนะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ชายหนุ่มรวบรัดตัดความ บุหลันกำลังจะอ้าปากถามต่อเขากลับหันไปทางวณิชอย่างรวดเร็ว “ขอยืมรถหน่อยนะณิช” คนถูกถามมองเพื่อนรักนิ่ง แต่แล้วก็ไม่พูดอะไรเขาแค่พยักหน้ารับเงียบ ๆ “โอเค งั้นเดี๋ยวเดือนติดรถไปพร้อมกันเลยนะจะได้เลยไปส่งทีเดียว” เจอไม้นี้บุหลันก็ปฏิเสธไม่ออก พอมองไปข้างนอกความมืดก็ทับถมอยู่ทุกหนแห่ง ยิ่งเป็นฤดูหนาวกลางคืนยิ่งยาวนานกว่ากลางวัน แม้เป็นครั้งแรกที่บุหลันได้เห็นนิวาสสถานของทั้งคู่ แต่บางสิ่งที่ไม่อยากเห็นก็จำต้องเห็นคือ แววตาของวณิชที่มองมาเหมือนตัดพ้อ แว่บเดียว แบบเดียวกับที่เคยเห็นในวูบแรกที่เจอกัน อยากจะนึกว่าตนคิดไปเองมากกว่า ระยะทางจากร้านมาถึงบ้านบุหลันค่อนข้างไกลแต่ก็สะดวกและปราศจากการจราจรที่ติดขัดเนื่องจากเป็นเวลาที่คนส่วนใหญ่ถึงบ้านกันหมดแล้ว ไม่มีความเงียบงันจนน่าอึดอัดเพราะเพลงที่เปิดคลอ ซ้ำปริยยังชวนคุยเป็นพัก ๆ หัวข้อสัพเพเหระไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมที่เธอทำตอนอยู่บ้านวณิชหรือจะได้กลับมาเรียนเมื่อไร ส่วนใหญ่ชายหนุ่มจะยิงคำถามเช่นตอนนี้ ซึ่งเขารู้แล้วว่าบ้านของเธอมีกันแค่สามคนแม่ลูก “วันก่อนพี่ชายเหรอ” บุหลันพยักหน้า “แก่กว่าสองปีเอง แต่นิสัยเหมือนเด็กไม่โต” เขาหัวเราะหึหึ พลางถามว่าเรียนจบหรือยัง “เป็นนักเขียนค่ะ” เธอขยายความเมื่อเห็นคนฟังทำหน้าทึ่ง “ไม่โด่งดังอะไรหรอก นาน ๆ ขายเรื่องได้สักที แต่ก็พอเลี้ยงตัวเองได้อยู่นะ” “ถามถึงพี่รึเปล่า” ปริยถาม เหตุเกิดจากคราวก่อนที่ชายหนุ่มเห็นบดินทร์ เพราะความขี้เล่นจึงได้แกล้งโบกมือทักทายเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองมาอย่างเพ่งพิศ บุหลันยิ้ม “น้อยไปสิคะ” รถเคลื่อนตัวไปข้างหน้า ทั้งคู่เงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับต้องการใช้เวลาในการตัดสินใจ “สงสัยพี่ต้องไปฝากตัวเป็นทางการ” “คะ?” จู่ ๆ เสียงปริยก็เคร่งขรึมจนผิดสังเกต ยังไม่ทันที่บุหลันได้คำตอบ รถก็ถูกจอดสนิทข้างทาง เธองงงัน “พี่เป้...” ชายหนุ่มมองไปยังความมืดมิดเบี้องหน้าอยู่หลายวินาทีก่อนจะหันมาสบตาเธอ บุหลันแทบไม่ต้องตีความหมายของคำว่าฝากตัวหรือกริยาดังกล่าวเลย เสียงเพลงในรถยังคลออยู่แต่บุหลันแทบไม่ได้ยิน ดวงตาที่มองมาเหมือนไม่ใช่พ่อค้าหนุ่มช่างพูดคนเดิม “เดือนรู้ใช่ไหมว่าพี่คิดยังไงกับเดือน” ................................................................................................... (ฮิ้ววววววววงานเข้าล่ะสิ บุหลัน) ติดตามตอนต่อไปค่า จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 15:56:34

ความคิดเห็นที่ 4 บุหลันรู้อยู่แล้วนี่นา จะตอบยังไงน้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 23:19:54

ความคิดเห็นที่ 5 อยากเชียร์ปริยจังเลย นายณิช ถ้าอยากจีบทำไมไม่แข่งกันอย่างแฟร์ๆ หล่ะ มาหลบๆ แบบนี้ ไม่ดีนะ จากคุณ : นาวาไม่ไหลกลับ เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 13:20:10

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบตรงๆไปเลยน้า ยื้อไว้ทำร้ายจิตใจเป้เค้า จองคิวรอเรื่องหนูแหวนค่า จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 19:59:08

ความคิดเห็นที่ 7 จะกลายเป็น เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด รึเปล่าน้าาา แต่ว่า เป้ก็คงรู้ว่าสองคนนี้ชอบกันแล้วมั้ง จากคุณ : Bangkokian เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 21:00:27