ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ)                “ รุ้ง...รุ้ง...ยัยรุ้งใส !!! ”                เสียงเรียกที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ ข้างหูทำให้เจ้าของชื่อผวาเฮือกหันกลับมาหาต้นเสียง พบว่ารุ่นพี่ที่เป็นหัวหน้างานกำลังยืนส่ายหัวอย่างอิดหนาระอาใจ                “ เป็นอะไรไปน่ะ ยืนเหม่ออยู่ได้ สองสามวันมานี่รุ้งทำงานพลาดหลายครั้งแล้วนะ เอากาแฟเย็นไปเสิร์ฟโต๊ะที่สั่งเค้กมะม่วง เอาบราวนี่ไปเสิร์ฟโต๊ะ ที่สั่งลาเต้ร้อน แล้วเมื่อเช้าก็ยังเอานมสดคาราเมลไปเสิร์ฟโต๊ะที่สั่งพายทูน่าชีส รุ้งเป็นอะไรหือ...ถามจริง ๆ ทำไมถึงไม่มีสติขนาดนี้ ”                คำตำหนิยาวเหยียดจนรุ้งใสรู้สึกตัว เอ่ยขอโทษรุ่นพี่ แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาเรียกสติที่หายไปให้กลับคืน แต่แม้ว่าสายน้ำจะเย็นฉ่ำ มากแค่ไหน ก็ไม่สามารถจะชุบหัวใจของเธอให้สดใสขึ้นมาได้ เพราะตอนนี้มันกำลังแห้งแล้งเต็มที่ เมื่อคนที่คิดถึง  ‘ วาริท ’  ไม่มาที่ร้านกาแฟถึงสี่วันติดแล้ว หลังจากหนึ่งอาทิตย์ก่อนที่ไปดูหนังด้วยกัน... รุ้งใสอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่าจึงโกรธและไม่มาที่ร้านอีก คิดแล้วก็ร้อนใจ อยากรู้ อยากถาม ว่าทำไมเขาถึงเงียบไปแบบนี้ เธอควรจะทำยังไงดี                ‘ หรือควรจะขอกับ...จินนี่ ’                หญิงสาวอดทนเก็บความร้อนรนไว้จนกระทั่งเลิกงาน ทันทีที่ตอกบัตรออกเสร็จก็รีบตรงดิ่งกลับห้องพักเร็วจี๋และปราดเข้ามาถือตะเกียงเก่าแก่ไว้ในมือ ร่ำ ๆ จะถูเรียกจินนี่ออกมาถ้าหากว่าห้องข้าง ๆ ไม่บังเอิญส่งเสียงทะเลาะกันแผดลั่นซะก่อน รุ้งใสจับทิศทางของต้นเสียงได้ว่าดังมาจากทางระเบียงด้านหลัง ที่เชื่อมยาวติดกันแต่มีราวเหล็กสูง ๆ กั้นแบ่งห้องไว้... ถึงเธอจะไม่ได้ตั้งใจฟังแต่ก็คงต้องฟังอยู่ดี ไม่มีทางเลือกอื่น                “ ไม่ต้องถามได้ไหม !!! ”  เสียงผู้ชายตะโกน                “ ทำไมจะถามไม่ได้ ฉันมันไม่ดีตรงไหน !!! ”  ผู้หญิงตอบโต้กลับบ้าง                “ ไม่เกี่ยวกับดีรึไม่ดี แต่ความดีเป็นคนละเรื่องกับความรัก !!! ”  รุ้งใสสะดุ้งโหยง นึกรู้ทันทีว่าคนฟังกำลังรู้สึกเช่นไร                “ ฉันอยู่ข้างเธอมาตลอด รักมาตั้งนานแล้วด้วย ทำไมถึงไม่รักฉัน...ทำไม !!! ”                มีเสียงถอนหายใจหนัก ๆ ยาว ๆ ก่อนที่ฝ่ายชายจะพูดต่อ  “ ฟังนะ คนเรา...ต่อให้อยู่ใกล้แค่ไหน ได้เจอกันมากเท่าไร แต่ถ้าไม่มีใจ  ‘ ไม่รักก็คือไม่รัก ’   ไม่มีใครบังคับใจใครได้หรอก ถ้าเขาไม่ได้รัก ”                “ ความรักฝืนใจกันไม่ได้ ขอโทษนะ...ที่ทำให้เธอต้องเสียใจ ”                เสียงทุ่มเถียงกันเมื่อครู่เงียบลง แต่มีเสียงเปิดปิดประตูและพื้นรองเท้ากระทบทางเดินห่างออกไปจนหายลับ ระเบียงเกิดเหตุยังมีเสียงสะอื้นไห้แผ่ว ๆ เป็นระยะ... จนอีกพักใหญ่ สภาวะทุกอย่างถึงจะปกติ ไม่มีเสียงใด ๆ ให้ได้ยิน                แต่เสียงในหัวใจของรุ้งใสยังคงดังอยู่ และดังก้องขึ้นเรื่อย ๆ จนไม่อาจรับไหวอีกต่อไป ร่างบางทรุดตัวลงบนเตียงปล่อยน้ำตาไหลเงียบ ๆ คำพูดของห้องข้าง ๆ สะกิดเตือนให้หญิงสาวหันมามองเห็นความจริงของตัวเอง                เขาไม่ได้สนใจเธอ ทุกอย่างที่เป็นไป...ตั้งแต่เรื่องชวนคุย ติวหนังสือให้ พาไปกินข้าว ดูหนัง ก็เป็นเพราะอำนาจแห่งมนตร์วิเศษของจินนี่ช่วยดลบันดาล... ที่ผ่านมาเธอก็แค่คิดไปเอง ฝันบ้าเพ้อเจ้อ งมงายไม่ยอมตื่น ทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าเขาไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาด้วยซ้ำ ก็ยังดื้อจะฝันลม ๆ แล้ง ๆ                ยิ่งคิดยิ่งช้ำ รุ้งใสปล่อยตัวเองให้นอนร้องไห้คนเดียวทั้งคืน... ......................                ถ้าความจริงที่คิดได้เมื่อคืนทำให้เจ็บปวดใจ ความจริงที่เจอวันนี้ยิ่งกรีดซ้ำกว่าหลายเท่า เพราะเมื่อรุ้งใสเดินกลับมาจากห้องพักอาจารย์ที่ปรึกษา วาริทกำลังลากข้อมือผู้หญิงสวย ๆ ที่เคยเจอในแกเลอรี่มายด์ ไปยังหลังตึกที่ไม่มีคนเดินผ่านเพราะเป็นมุมอับ ด้วยท่าทางโกรธจัดสุดขีด                เร็วอย่างใจคิด...รุ้งใสรีบตามไปเหมือนต้องมนตร์สะกด ตามไปหลบอยู่ที่หลืบมุมพอดีใช้บังตัวได้มิด และยอมเสียมารยาทแอบฟังการสนทนา ด้วยความอยากรู้ว่าที่ผ่านมาเขาหายไปไหน                “ ทำไม !!! ทำไมพริมถึงทำแบบนี้ ”                วาริทตวาดใส่คนสวยแรง ๆ จนหญิงสาวถึงกับบ่อน้ำตาแตก เสียงหวานแต่สั่นเครือเปล่งออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ตอบโต้กลับไปอย่างรุนแรงไม่แพ้กัน                “ ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะรักยังไงล่ะ !!! ”                รุ้งใสชาไปทั้งตัวราวกับโดนถังน้ำแข็งราด นี่หรือความจริงที่เธอต้องรับรู้...                เสียงหวานยังคงพูดต่อเพราะหยุดไม่ได้แล้ว  “ ผิดด้วยเหรอ ที่พริมทำตามหัวใจตัวเอง ไม่อยากให้คุณไปกับใคร ไม่อยากให้สนใจคนอื่นที่ไหน มากกว่าพริม อยากให้มองพริมคนเดียว รักแต่พริมคนเดียว ได้ยินไหม !!! ”                ถ้อยคำที่พรั่งพรูเหมือนทำนบแตก ไม่ทำปฏิกิริยาอะไรสักนิดกับผู้ชายตัวสูงไหล่กว้างที่ยืนซุกมือในกระเป๋ากางเกง แต่มันกลับไปกระทบใจ ของคนที่แอบฟังในซอกมุมเข้าอย่างจัง                “ ผมบอกแล้วไง ว่าเรา... ”                เสียงดุเข้มถูกขัดจังหวะ ด้วยการโผเข้ากอดของร่างบาง วาริทถึงกับเซนิด ๆ ใบหน้างามซุกเกลี่ยอยู่กับแผงอกอุ่น พูดชัดเจน                “ พริมรักคุณ...เรารักกันใช่ไหมคะ ”                และเร็วเกินกว่าที่จะมีใครพูดหรือขยับตัว สาวสวยในชุดนักศึกษาก็เขย่งเล็ก ๆ ขึ้นจูบเขาทันที พร้อมทั้งกอดรัดอย่างหวงแหนสุดหัวใจ ยิ่งไปกว่านั้น...วาริทไม่ตอบโต้อะไรเลยแม้แต่นิดเดียว !!!                รุ้งใสมองคนทั้งคู่กอดจูบกันลึกซึ้งผ่านม่านน้ำตาที่ไหลอาบ ภาพนั้นได้ฉีกกระชากหน้ากากแห่งความฝันของผู้หญิงเพ้อเจ้อคนหนึ่ง ให้ขาดวิ่นลงไม่เหลือชิ้นดี                ที่แท้เขาก็หลอกเธอ บอกว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟน แล้วภาพที่เห็นนั่นไม่ใช่คู่รักที่หึงหวงกันหรอกหรือ...                รุ้งใสไม่รู้ว่าสองขาที่ไร้เรี่ยวแรงพาตัวเองกลับถึงบ้านได้อย่างไร รู้แต่เพียงว่าร่างที่สั่นสะท้านด้วยความเสียใจถลาไปคว้าตะเกียงขึ้นมาถูเรียกจินนี่ทั้งน้ำตา ไม่สนแล้วว่าวันนี้จะเป็นวันพระจันทร์เต็มดวงรึไม่ เพราะถึงอย่างไรหัวใจของเธอก็คงไม่มีทางเต็มดวงอย่างแน่นอน                “ จินนี่...ช่วยด้วย ”                ยักษ์ที่รวมตัวขึ้นจากควันมองหน้านายน้อยที่วันนี้เต็มไปด้วยน้ำตา เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ                “ เหตุใดนายน้อยจึงร้องไห้เยี่ยงนี้ ไม่มีความปรารถนาใดที่ข้าให้ท่านไม่ได้ ขอเพียงบอกข้ามาเท่านั้น ”                รุ้งใสสะอื้นอยู่ครู่หนึ่งแล้วปาดน้ำตาทิ้ง แม้กระนั้นยังมีเสียงกระซิกจาง ๆ แทรกอยู่ระหว่างการขอพรครั้งสุดท้าย  “ ฉัน...เพ้อฝันและคิดไปเองคนเดียว มาตลอด ไม่เคยรู้เลยว่าความเป็นจริงนั้นมันโหดร้ายขนาดไหน แต่วันนี้ฉันรู้แล้ว รู้ด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่ามันจะช้าไปมาก จินนี่...ช่วยฉันได้ไหม ”                “ ข้าช่วยนายน้อยเสมอ อย่าวิตกไปเลย ”  ยักษ์ใหญ่ปลอบใจเจ้านาย                “ สองครั้งที่ขอพรกับจินนี่ ฉันขอในสิ่งที่ฝืนธรรมชาติมาตลอด ลืมไปว่าคนทุกคนมีหัวใจ มีความรู้สึกเหมือน ๆ กัน และต้องการเป็นฝ่ายได้เลือก ทางเดินชีวิตของตัวเอง ไม่ใช่ให้ใครต่อใครมาเลือกให้โดยที่เขาไม่ได้ขอ ฉันเหนื่อยแล้ว...พอกันที                ที่จะขอจากจินนี่วันนี้ คือ...ขอให้ฉันเลิกงมงายในความรักต่อผู้ชายคนนั้น ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปเฝ้าฝันถึงคนที่เขาไม่มีใจกับเรา จินนี่ช่วยฉันให้เข้มแข็ง พอที่จะไม่ร้องไห้กับความผิดหวังอีกได้ไหม ในเมื่อมันเป็นพรข้อสุดท้ายที่วันนี้จินนี่จะให้ฉัน ”                ยักษ์ที่มีชีวิตเป็นปริศนา ยิ้มแล้วพูดเบา ๆ แต่ได้ยินชัดไปถึงหัวใจ                “ ตื่นจากฝันซะทีนะ สาวน้อย ”                มือหนาใหญ่วางลงบนศีรษะของรุ้งใส ลำแสงสีรุ้งส่องสว่างหมุนวนออกมาจากรอบตัวจินนี่ โอบล้อมคนที่เป็นเจ้านายของตน รุ้งใสปล่อยให้ตัวเอง น้ำตาไหลอีกครั้ง หวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ พลางหลับตาลงเมื่อมือของจินนี่เอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้                “ นายน้อยได้พรข้อที่สามไปแล้ว อย่าร้องไห้อีกเลย ”                ประกายรุ้งพรายทั่วห้องยังไม่จางหาย รุ้งใสลืมตามองหน้าจินนี่เป็นครั้งสุดท้ายเพราะรู้ว่าจากนี้ไปตะเกียงต้องเปลี่ยนเจ้าของใหม่ และเธอจะไม่มีวันได้เจอ ยักษ์วิเศษแสนใจดีเหมือนเช่นวันนี้อีกแล้ว                “ หลับเถิดนายน้อย จะไม่มีใครทำร้ายท่านได้อีกเมื่อลืมตาตื่นขึ้น ขอให้ท่านโชคดี ”                รุ้งใสเอนตัวลงนอนอย่างว่าง่าย โดยมีจินนี่เฝ้ามองอย่างอ่อนโยนจนห้วงเวลานั้นหมดลง และหวนกลับคืนสู่ตะเกียงที่ซึ่งใช้พำนักมาช้านาน และตลอดไป... ...................... แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 52 08:41:38 แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 52 08:37:04 แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 52 08:35:47 จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 23:53:31

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ)                สายลมหนาวเริ่มมาเยือน รุ้งใสมองผู้คนภายนอกร้านที่เดินสวนกันไปมา หลายคนเอาเสื้อกันหนาวสีสวยออกมาใส่อวดสายตาท้าทายอุณหภูมิ ที่เย็นลงเรื่อย ๆ ก่อนจะหันไปสนใจกับการจัดเรียงหนังสือนิยายออกใหม่ขึ้นวางโชว์บนชั้นหนังสือ                รุ้งใสย้ายหอพักและเปลี่ยนงานใหม่มาได้กว่าสามเดือนแล้ว เธอปล่อยวางความทรงจำต่าง ๆ ในอดีตให้ฝังตัวมันเองลงไปยังที่ที่ลึกที่สุด... วันนี้ของรุ้งใสไม่มีตะเกียงวิเศษ ไม่มีจินนี่ยักษ์ประหลาด ชีวิตที่แสนจะธรรมดาหมุนวงล้อซ้ำไปซ้ำมาเป็นปกติอยู่อย่างนี้ทุกวัน จนบางครั้งก็หลงลืม เรื่องมหัศจรรย์ที่เคยเกิดขึ้นราวกับความฝันที่มาเร็ว เคลมเร็ว ไม่เหลือร่องรอยอะไรให้จดจำ                มือเรียววางหนังสือนิยายออกใหม่ในห่อพลาสติกลงบนชั้นโชว์สินค้าจนครบทุกเล่ม ก่อนจะคว้าสมุดภาพนิทานระบายสีเล่มใหม่ยกชุดที่ยังไม่แกะห่อ เดินไปยังมุมสำหรับเด็กและจัดเรียงทีละเล่มขึ้นชั้น มีตั้งแต่นิทานพื้นบ้านไทย นิทานเสริมสร้างทักษะการเรียนรู้ นิทานจีน นิทานอีสป และเทพนิยายเจ้าหญิงเจ้าชาย ที่เด็กเล็กแทบทุกคนจะต้องฟังก่อนนอน รึไม่ก็คุณครูเล่าให้ฟังในห้องเรียน                แต่แล้ว...สายตาเจ้ากรรมของรุ้งใสก็สะดุดเข้ากับหนังสือนิทานระบายสีเล่มหนึ่งในมือ เล่มที่ทำให้หวนคิดไปถึงความมหัศจรรย์เมื่อสามเดือนก่อน ถึงแม้ลายเส้นสีสันสดใสบนหน้าปกจะไม่เหมือนกับที่เจอมาจริง ๆ ทว่า แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้รุ้งใสยิ้มได้ทั้งน้ำตา                ‘ อะลาดินกับตะเกียงวิเศษ ’                ชื่อที่คุ้นเคยแม้จะเป็นระยะเวลาสั้น ๆ หากมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในชีวิต ป่านนี้จินนี่จะเป็นยังไงบ้าง อะลาดินจะรู้รึเปล่าว่าวันดีคืนดีตะเกียงของเขา ก็หล่นปุมาอยู่บนโลกแห่งความจริง... รุ้งใสหัวเราะเบา ๆ ใครจะเชื่อ ครั้งหนึ่งในชีวิตเธอเคยได้เป็นอะลาดินเวอร์ชั่นผู้หญิงกะเขาด้วย ต่างกันตรงที่อะลาดินผู้ชายนั้น สมหวังในความรักกับเจ้าหญิงจัสมินผู้สูงศักดิ์ แต่เธออกหักยับเยินกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว ซ้ำยังหลอกลวงให้เจ็บ                หญิงสาวฟุบหน้าลงกับขอบเหล็กชั้นวางสินค้า... จินนี่ไม่ได้โง่ ไม่ได้แค่ให้พรตามที่ขอแล้วจบกัน แต่กลับรู้ถึงหัวใจของเจ้านายทุกคนว่าต้องการอะไร และช่วยเหลือทุกอย่าง เธอซะอีกที่ไม่เคยลงมือทำอะไรด้วยตัวเองเลยสักครั้ง เอะอะก็พึ่งพามนตร์วิเศษเพียงอย่างเดียว สมควรแล้วที่เป็นได้แค่  ‘ สาวน้อย ’   ไม่ใช่นายน้อยในสายตาของจินนี่ ...เธอมันก็แค่เด็กไม่รู้จักโต คิดถึงแต่ตัวเองจนลืมไปว่าการที่ใครสักคนจะรักเรา เขาต้องรักด้วยหัวใจไม่ใช่ให้ใครมาสั่ง ความรักที่แท้จริงบังคับกันไม่ได้                รุ้งใสถอนหายใจยาวเป็นกิโลเมตร รู้สึกว่าน้ำอุ่น ๆ จากดวงตากำลังจะหยดไหล คำพูดที่ลืมไปแล้วเมื่อตอนปลดปล่อยตะเกียงในตำนานให้เป็นอิสระ เพื่อตามหาเจ้านายคนใหม่... หวนกลับมาหมุนวนอีกครั้ง                ‘ ลาก่อนตะเกียงวิเศษ... ลาก่อนจินนี่ ’                อะลาดินยุคมิลเลนเนียมกลืนสะอื้น กล่าวซ้ำคำลาสุดท้ายที่ไม่ดังไปกว่ากระซิบ แต่ชัดกังวานอยู่ในหัวใจตัวเอง                “ ลาก่อน...เจ้าชายของฉัน ”                เขาและเธอจะเป็นเส้นขนาน ไม่มีวันมาบรรจบพบเจอกันอีกต่อไป... ......................                “ จะนั่งตรงนี้อีกนานไหม ”                เสียงดุเข้มโพล่งขึ้นจากข้างหลัง รุ้งใสสะดุ้งเฮือก รีบปาดน้ำตาเม็ดเล็กทิ้ง หันกลับมาทางลูกค้าแล้วนิ่งไปเหมือนถูกสาปให้กลายเป็นหิน                “ ทำหน้ายังกับเห็นผี ”  ลูกค้าคนเดิมบ่นซ้ำ ดวงตาคมคล้ายมีกองไฟลุกโชน                ผีจริง ๆ ด้วย...รุ้งใสคิด เฮี้ยนขนาดหลอกหลอนกลางวันแสก ๆ ก็ได้ สองมือตั้งท่าจะยกขึ้นพนมสวดคาถาไล่ผี แต่นึกไม่ออกว่าต้องท่องบทไหนผีถึงจะไป                “ ยังไม่ตาย ไม่ต้องรีบสวด...อีกนาน ”                ‘ ผี ’  ดักคออย่างรู้ทัน หญิงสาวกะพริบตาถี่ ๆ ไม่อยากเชื่อว่าคนตรงหน้าเป็นคนเดียวกับที่เธอ... เป็นไปได้ยังไง เขาน่าจะสวีทหวานแหววอยู่กับแฟนสิ แล้วมายืนหล่ออยู่ตรงนี้ทำไม ไม่ใช่...ไม่ใช่ ต้องเป็นฝันแน่ ๆ                “ รุ้งใส ”                เจ้าของชื่อสะดุ้งรอบสอง คราวนี้ไม่ได้ตกใจที่ถูกเรียก แต่ตกใจที่มือเย็นเฉียบของเธอโดนรวบไปอยู่ในอุ้งมือใหญ่ กระแสอุ่นวาบที่สัมผัส ทำให้รู้ว่าไม่ใช่ความฝัน                “ มะ...มาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ ”                วาริทส่ายหน้าแล้วยิ้ม มาดเข้มขรึมที่เก๊กไว้หลุดขำ  “ ผิดคนแล้ว ที่ต้องถามน่ะ คนนี้ครับ ”  ชี้นิ้วไปที่หน้าตัวเอง แต่สายตาจ้องมองไปที่วงหน้าขาวซีด   “ หายไปไหนมา รู้ไหมว่าตามหาจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ”                รุ้งใสถึงกับงง  ‘ เขาจะตามหาเธอทำไม ไม่จริง... ’                “ ของสำคัญผมถูกขโมย อุตส่าห์สะกดรอยตามผู้ต้องหาตั้งหลายเดือนกว่าจะรู้แหล่งกบดาน ยอมรับสารภาพมาซะดี ๆ ว่าเอาของกลางไปไว้ที่ไหน ”                ‘ ผู้ต้องหา ’  เงยหน้ามองตำรวจนอกเครื่องแบบอย่างมึนงงและผิดหวัง สมองไม่สามารถคิดเป็นอื่น รอยหยักที่เคยลึกเกิดตื้นขึ้นมากะทันหัน... หักอกกันยังเจ็บไม่พอรึไง ถึงได้ตามมายัดเยียดข้อกล่าวหาให้เธอแบบนี้ คนใจร้าย !!!                “ ฉันไม่ใช่ขโมยนะคะ อย่ามาทำร้าย เอ๊ย...ใส่ร้ายกันแบบนี้ แค่นี้ก็... ”                รุ้งใสพูดต่อไม่ไหว ความเสียใจท่วมท้นจนเชื่อว่าถ้าพูดต่ออีกแค่คำเดียว เธอจะต้องร้องไห้โฮออกมาแน่ ๆ วาริทจ้องตาคู่สวยพลางกระชับมือบางเข้ามาใกล้ เฉลยของกลางที่ตามหา                “ ขโมยหัวใจผมหนีมาแบบนี้แย่มาก ใช้ไม่ได้ ความผิดหลายกระทงโรงพักไม่รับแจ้งความ ตอนนี้ตามจับผู้ต้องหาได้แล้ว รู้ไหมว่ามีโทษทั้งจำทั้งปรับ ”                หญิงสาวจำได้ว่าตัวเองไม่ได้เอาหัวไปโขกกับเสาหินที่ไหน สติสัมปชัญญะยังอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ดี ประโยคเมื่อกี้จึงได้ยินชัดเจนไม่มีผิดเพี้ยน ทันทีที่เรียบเรียงคำพูดพร้อมแปลไทยเป็นไทยออกมาเสร็จสรรพ รุ้งใสก็เอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ปนประชดเล็ก ๆ                “ ผิดคนรึเปล่าคะ แถวนี้ไม่มีโจรที่ไหน แพะสักตัวยังไม่มี ”                “ อ้าว เถียง ๆ ผมมีพยานนะเอ้อ ชี้เบาะแสถูกเป๋ง อย่าปฏิเสธเลยน่า...ไว้เลิกงานเมื่อไรเดี๋ยวจะเข้ามาเชิญไปสอบปากคำทันที ผมไปล่ะ ”                สรุปสำนวนคดีเองคนเดียวเรียบร้อย ร่างสูงกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายกาจแบบที่เมื่อก่อนรุ้งใสไม่เคยได้เห็น หันหลังเดินลิ่ว ๆ ออกไปจากร้านแล้วขับรถหรูคันเดิม ที่คุ้นตาปราดออกไป ...................... จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 23:59:18

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ)                “ บอกแล้ว...ไม่มีใครกล้ายุ่งกับผู้ต้องหาหรอก ”                คนพูดมีสีหน้ารื่นรมย์มาก ผิดกับ  ‘ ผู้ต้องหา ’  ที่เหมือนกินยาขมเข้าไป รุ้งใสนั่งนิ่งมาตลอดทาง หลังโดนลากออกมาจากร้านตอนเลิกงานพอดีเป๊ะ ทั้งสมองและหัวใจของเธอสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป คำถามเดียวที่ผุดขึ้นมาคือ                ‘ เขา...คิดอะไรอยู่ ถึงทำแบบนี้ ’                ยิ่งแอบมองก็ยิ่งเห็นว่าคนที่อยู่หลังพวงมาลัยดูจะอารมณ์ดีเหลือเกิน ไม่รู้รึไงว่าที่ผ่านมาเธอเจ็บปวดแค่ไหน และทรมานเพียงใดกับการฝืนใจไม่คิดถึง แต่สุดท้ายทุกอย่างกลับพังทลายลงจนหมดในเสี้ยววินาทีแรกที่เห็นหน้า                ที่บอกว่าตัดใจแล้ว นั่นมันโกหกทั้งเพ                หญิงสาวถอนหายใจกับความคิดของตัวเอง โดยลืมสนใจอาการของคนข้าง ๆ ที่เอาแต่ยิ้มสบายใจ กระทั่งเลี้ยวรถมาหยุดในซอยเล็ก ๆ ที่รุ้งใสจำได้ไม่ลืม นั่นล่ะถึงได้รู้สึกตัว                “ เอ๊ะ...ร้านนี้ ”                “ ครับ วันนี้เราจะมาสอบปากคำกันที่นี่ หวังว่าคงจำเมนูเด็ดของร้านได้นะ ”  วาริทแหย่ผู้ต้องหาพลางคว้าข้อมือบางเดินเข้าข้างในร้าน แต่ครั้งนี้ ไม่ได้นั่งโต๊ะกลมแบบเดิม กลับพาขึ้นไปบนชั้นสองซึ่งเป็นส่วนตัวกว่าด้วยชายหนุ่มได้เตรียมการไว้แล้ว ชั้นบนนี้จึงไม่มีใครนอกจากเขาและเธอ                “ เอาล่ะ...ได้เวลาคุยกันแล้ว ไหนบอกมาสิว่าทำไมอยู่ดี ๆ ถึงหายไปไม่บอกไม่กล่าว ”  คนถามกลับไปใช้เสียงเข้มขรึมเหมือนครั้งยังเป็นเจ้าชายน้ำแข็ง สายตาที่มองก็เหมือนจะเชือดกันได้ในพริบตาเดียว รุ้งใสเห็นประกายวิบวับนั่นแล้วอึกอักไม่กล้าตอบ... ปวดใจก็หนักหนาอยู่แล้ว อย่าให้ถึงกับต้องขาดใจเลยนะ                “ คือ...ฉัน...เอ่อ... ”  รุ้งใสหาคำพูดต่อไม่ได้ ไม่รู้จะตอบอะไรเลยเงียบไปเฉย ๆ วาริทถอนใจเหนื่อยหน่ายแล้วลุกขึ้นตบโต๊ะดังปัง ทำเอาหญิงสาวหน้าเสียเพราะนึกว่าเขาจะพูดอะไรให้เจ็บช้ำใจอีก แต่...                “ ผมคิดถึงคุณ ”                ประโยคสั้น ๆ ง่าย ๆ หยุดลมหายใจของรุ้งใสให้เหมือนกับถูกยิง ทั่วทั้งร่างนิ่งหนักไม่ขยับเขยื้อน สายลมที่เคยพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างก็สงบหยุด มีเพียงเธอกับวาริทเท่านั้นที่จ้องตากันอยู่ ชั่วอึดใจเหมือนจะเท่ากับนิรันดร์ รุ้งใสรับรู้เพียงสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปาก จากบางเบากลายเป็นอุ่นซ่าน เอวบางถูกรวบเข้ามากอดแนบชิด เสียงนุ่มที่กระซิบกับเรียวปากอิ่มทำให้รุ้งใสตะลึงงัน มองคนตัวโตอย่างไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้                คำว่า  ‘ รัก ’                วาริทไม่อยากปล่อยให้ความหอมหวานเช่นนี้หลุดห่างไปจากเขาอีกเลย แต่ก็ต้องฝืนใจคลายอ้อมกอดแน่นหนานั้นออก เพราะยังมีอีกหลายเรื่อง ที่ต้องคุยกันให้เข้าใจ                “ บอกได้ไหมว่าทำไมถึงหายหน้าไปแบบนี้ ”                เป็นคำถามที่อ่อนหวานที่สุดเท่าที่รุ้งใสเคยได้ฟัง ทั้งยังสามารถพังกำแพงทุกชั้นลงอย่างง่ายดาย                “ ฉัน...ไม่อยากเป็นมือที่สามค่ะ เป็นใครก็ต้องเสียใจทั้งนั้นถ้ามีคนอื่นเข้ามาแทรก ”  คำตอบจากล้านแปดเหตุผลถูกอธิบาย แต่วาริทกลับส่ายหน้า                “ ใครว่าคุณเป็นมือที่สาม ก็เคยบอกแล้วนี่ว่ายังโสดใส ๆ ”                 “ ไม่จริง...ก็วันนั้น... ”  รุ้งใสตอบได้แค่นี้แล้วก็น้ำตารื้นพูดไม่ออก เพราะยังไม่ลืมว่าตัวเองเสียใจแค่ไหนกับภาพที่เห็น วาริทขยับมาจ้องหน้าใกล้ ๆ พร้อมกับลูบผมสลวยเบา ๆ  “ วันนั้นมีอะไร...เฮ้ย !!! อย่าบอกนะว่า... ”                “ ผมกับ...พริม วันนั้น... ”  ชายหนุ่มครางออกมาอย่างคนหมดแรง ร่องรอยความเจ็บปวดในแววตาของผู้หญิงตรงหน้าบอกชัด นี่เองที่เป็นสาเหตุ ที่ทำให้คนของเขาต้องจากไป                “ วันนั้น...คุณกับเธอทะเลาะกัน แล้วก็... ”                รุ้งใสเว้นคำพูดไว้ให้อีกฝ่ายเติมคำได้เอง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ  “ ฉันทนอยู่ไม่ได้ค่ะถึงต้องไป ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ลา ถึงจะเสียใจยังไง แต่ผู้หญิงคนนั้นก็คง... ”                เสียงพูดขาดไปดื้อ ๆ เพราะวาริทเอานิ้วชี้มาแตะที่ริมฝีปากให้หยุด และเริ่มต้นพูดซะเอง                “ สิ่งที่จะพูดต่อไปนี้อาจดูเหมือนแก้ตัว ฟังจบแล้วคุณมีสิทธิ์เต็มที่ในการตัดสินใจ ”                “ ข้อแรก ผมไม่ได้เป็นแฟนกับพริม ไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่เห็น สิ่งที่พริมทำลงไปวันนั้นผมก็ตกใจและนึกไม่ถึงว่าเธอจะกล้าทำแบบนี้ ”                “ ข้อสอง ผมบอกพริมไปตามตรงแล้วว่าระหว่างเราเป็นแค่เพื่อนจริง ๆ และไม่คิดมากไปกว่านั้น ”                “ ข้อสาม ในเหตุผลของข้อสองมีคุณรวมอยู่ด้วย ขอโทษที่บอกช้าไป ผมตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่งมานานแล้ว ตั้งแต่วันที่เธอส่งผ้าขนหนูผืนนั้น ให้ผมตอนหลบฝน ดูเธอจะกล้า ๆ กลัว ๆ ไม่น้อยแต่ก็ยังยิ้มให้อย่างน่ารักและใจเย็น มันเป็นความประทับใจแรกที่ไม่เคยลืม ผมไปที่ร้านเกือบทุกวัน เพราะอยากเห็นรอยยิ้มสวย ๆ นั้นอีก แต่สุดท้ายก็ทำพลาดไปจนได้... ”                วาริทเว้นช่วงมาส่งยิ้มให้รุ้งใสเหมือนเด็กน้อยขอกำลังใจ ก่อนจะพูดต่อ                “ ที่พลาดเพราะผมไม่อยากให้เธอคิดว่ามีไอ้โรคจิตมาตามแอบดู ก็เลย...ทำเป็นเฉย ๆ กลบเกลื่อนพฤติกรรมบ้า ๆ นั่น แต่ที่ไหนได้ เธอกลับกลัวผมจริง ๆ ถึงตอนนั้นก็รู้ตัวแล้วว่าทำพลาดเอามาก ๆ ที่ปล่อยให้เธอกลัวผมเหมือนกลัวผี กว่าจะพยายามพูดกับเธอได้สักคำก็ต้องคิดอยู่หลายตลบ คุณคงไม่รู้ ว่าผู้ชายก็เขินเป็นนะครับ ยิ่งอยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่ตัวเองชอบแล้ว ผมไม่กล้าแม้จะขยับตัวด้วยซ้ำไป ทรมานสิ้นดี...คุณว่าไหม ”                “ แต่อะไรมันก็ไม่เท่าวันที่ได้พูดกับเธอครั้งแรกนอกจากสั่งกาแฟกินไปวัน ๆ ผมดีใจที่ได้เริ่มต้นจริง ๆ จัง ๆ ซะทีหลังจากเป็นเทพบุตรชาเย็นของเธอ อยู่ตั้งนาน ไม่สนุกเลยให้ตาย... ยิ่งแอบเห็นว่าบางครั้งเธอหน้าเสียเพราะผมก็ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปอีก เลยตัดสินใจได้ว่าจะไม่ยอมทำพลาดเป็นครั้งที่สอง... ”                “ เพราะอยากอยู่ใกล้ ๆ คุณ ”                น้ำเสียงที่ส่งผ่านข้างหูตีวนความรู้สึกของรุ้งใสให้เบาหวิวเหมือนบินขึ้นสู่ท้องฟ้า เธอฟังไม่ผิดใช่ไหม...เขากำลังพูดถึงผู้หญิงคนนั้นในวันฝนตก เธอจะยังหวังได้อยู่ไหม...                “ รู้ไหมว่าผมดีใจแค่ไหนที่ได้มีโอกาสทำความรู้จักกันเป็นเรื่องเป็นราว แล้วอยู่ ๆ คุณกลับหายไป ที่ร้านก็ไม่อยู่ ที่หอก็ไม่มี จะบ้าเอาเพราะไม่รู้ตามหาที่ไหน แต่ตอนนี้เจอแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเร็วไปรึเปล่า แต่ถ้าไม่บอกวันนี้แล้วคุณหนีไปอีก ผม...ขาดใจแน่ครับ ”                วาริทหายใจลึกเข้าเต็มปอดเพื่อพูดคำสั้น ๆ สามคำที่ตรงกับใจ                “ ผมรักคุณ ”                รุ้งใสหน้าแดง รอยจูบกรุ่น ๆ ยังติดอยู่ในความรู้สึก ชายหนุ่มกุมมือบางไม่ปล่อยแม้ในขณะที่เอ่ยสารภาพความในใจ  “ ปัญหาของผมเคลียร์แล้ว ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะให้ผมอยู่ รึ ไป ”                เยื่อใยที่ไม่เคยขาดแล่นเข้ามาเป็นริ้ว ๆ ทำเอาคนฟังใจหายกับคำทิ้งท้าย ให้เธอจากไปเองยังดีกว่าทนเห็นเขาเป็นฝ่ายไป... ชั่วขณะที่หญิงสาว ต้องใช้หัวใจตัดสิน สิ่งที่วูบเข้ามาเตือนสติคือคำพูดของ  ‘ จินนี่ ’  ยักษ์วิเศษหลงยุค                “ ตื่นจากฝันซะทีนะ สาวน้อย ”                ใช่...เธอต้องตื่นจากความฝันนั่นซะ จะกลัวอะไรนักหนากับเรื่องอนาคตที่ยังไม่เกิดและยังไม่เป็นไป ถ้าวันนี้ยังเอาแต่หนีเพราะกลัวเจ็บไม่ยอมหันหน้ามาสู้ สิ่งที่ได้ก็มีแค่คำว่าขี้แพ้ตลอดกาล ในเมื่อไม่มีจินนี่คอยหนุนหลัง เลิกฝันแล้วลงมือทำด้วยตัวเองจะดีกว่า ผลเป็นยังไงก็ช่างแค่ทำให้ดีที่สุดเท่านั้นเป็นพอ                รุ้งใสผละออกจากความคิดล่องลอย ไม่มีครั้งไหนที่เธอจะมั่นใจตัวเองเท่าครั้งนี้ ดวงตาคู่สวยทอประกายละมุนหวานสานสบกับดวงตาสีเข้มแต่ไหวระริก ของชายหนุ่ม ระยะห่างของคนทั้งคู่ใกล้เข้าหากันเรื่อย ๆ ด้วยว่าตอนนี้  ‘ สาวน้อย ’  ของจินนี่ได้เลือกแล้ว                เลือกที่จะเดินเข้าสู่อ้อมกอดของคนที่รักสุดหัวใจ...                “ ฉันก็รักคุณค่ะ ” ......................                จินนี่นอนผิวปากสบายใจ หลังจากที่เพ่งกระแสจิตมองความเป็นไปของอดีตนายน้อยที่ดูเหมือนว่าจะเติบโตขึ้นมากกว่าเดิม เป็นการติดตามผลหลังครบกำหนด ของพรสามข้อว่าอดีตเจ้านายแต่ละคนนั้นมีชีวิตอยู่อย่างไร โดยยักษ์ใหญ่มีสิทธิ์ดูได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ไม่สามารถเข้าไปช่วยเหลืออะไรได้อีก                ถึงตรงนี้...จินนี่ก็ได้เวลานอนพอดี และอีกนานกว่าจะได้ตื่นขึ้นอีกครั้ง เมื่อมีใครสักคนมาถูตะเกียงเรียกให้ออกไปรับใช้ตามหน้าที่... ก่อนจะหลับตาลง ยักษ์ตัวเขียวส่งยิ้มจาง ๆ ให้กับความกล้าตัดสินใจของนายน้อย พึมพำถ้อยคำส่งท้ายเบา ๆ แล้วจมดิ่งลึกเข้าสู่ห้วงนิทราทันที                ‘ เมื่อละทิ้งความงมงาย...ความรักที่แท้จริงก็จะบังเกิด ’ ........ The End ........ ^^ แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 52 08:55:37 จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 00:18:46

ความคิดเห็นที่ 4 จบแล้วค่า ดีใจจัง เขียนจบมาสองเรื่องแล้ว เย้ๆๆๆ มาคุยกันหน่อยดีกว่า... เคยเจอคนที่ 'เอาแต่รัก' ไหมคะ นางเอกเรื่องนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่สุดท้าย ก็ต้องพบเจอกับความจริงอยู่ดี นิยายเรื่องนีสอนให้รู้ว่า...จ๊ากกก !!! ไม่ใช่อีสป ฝันได้ คิดได้ แต่อย่าหลอกตัวเอง และมีสติเสมอสำหรับความรัก เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว ความงมงายจะก้าวมาแทนที่ ขอบคุณชาวถนนฯ ที่ติดตามอ่านจนจบ โอกาสหน้าไว้เจอกันกับนิยายเรื่องใหม่นะคะ (ถ้าเขียนจบและไม่ขี้เกียจ) -*- - fern zaa - ^^ แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 52 08:24:11 จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 00:21:28

ความคิดเห็นที่ 5 ทำไมไม่มีคนขอพรให้จินนี่พ้นจากคำสาปบ้างน้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 10:57:35

ความคิดเห็นที่ 6 อ่า ดึงเค้ามากอดตั้งแต่สาวเจ้ายังอึ้งอยู่นี่ก็พอๆกับพริมเรยนะ มั่นใจได้ไงว่าใจตรงกัน คนฉวยโอกาส จบน่ารักดีค่า จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 20:17:03

ความคิดเห็นที่ 7   เฮ้ยยยยยย เจ๊!!! ลงเรื่องงง!!! เอ่อ... แล้วไอ้นั่นน่ะ... ไอ้นั่นน่ะเจ๊!! ชื่อไรน้า มันกำลังจะหายไปจากความทรงจำแระ... 360 ใช่ป่ะ เอ๊ หรือ 365 ลืมๆ จากคุณ : ไอ้มู๋ไร้อมฯ เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 21:55:00 A:124.120.244.12 X:

ความคิดเห็นที่ 8 อื้อหือ กะว่าถ้าไม่ให้ลงเอยกันด้วยดี จะวีนแตกเลยคอยดู !! จากคุณ : นกหวาน เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 22:22:20

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้าเป็นเราพอจินนี่ออกมา ก้อจะมีเงินทองกองอยู่ พร้อมกับ อนันดา มายืนยิ้มรอรับ อีกข้อนึงคิดไม่ออกแหะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆ มาให้อ่านนะจ๊ะ จากคุณ : แฟนอองรี เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 52 22:30:08

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักมากๆ  ขอบคุณนะคะที่มาโพสให้อ่าน แอบอยากได้วาริท :) จากคุณ : มิรันดา เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 52 08:11:09

ความคิดเห็นที่ 11 อื้อออออ น่ารักอ่ะ อิอิอิ แต่ขอเสริมว่า ‘ เมื่อละทิ้งความงมงาย...ความรักที่แท้จริงก็จะบังเกิด ’ ไม่ใช่แค่ความรักค่ะ... บังเกิดได้หลายอีกเรื่องเลยแหละ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 52 13:31:48

ความคิดเห็นที่ 12 โหย ยังดีนะ ที่แฮปปี้เอนด์ดิ้ง อ่านแล้วลุ้นตลอด ว่ามันจะยิ้มหรือเศร้า เอาใจไปเลยเจ๊ อิอิ ปล. 360 อิอิ เลขเด็ก เมื่อไหร่จะมา เอิ๊กๆๆ จากคุณ : หนูลิ (ละมุนใจ) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 52 13:32:07

ความคิดเห็นที่ 13 นิยายรัก น่าเบื่อๆๆๆ happy ตลอด เซ็งวุ้ยยยย !!!! จริงๆ คืออิจฉาอ่ะ มีไรม่ะ  ฮ่าๆๆๆ เอาว่าชอบละกัน ตอนหนึ่งอ่านแล้วขำ นางเอกเหมือนแกโหวดกวนๆ แต่ ตอนสอง หึหึ คงจะห่างไกล เพราะนางเอกเค้าอ่อนโยนนนนนนน ก๊ากกก จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 13:44:10

ความคิดเห็นที่ 14 อือ ง้านเรื่องหน้า ขอเป็นตัวอิจฉาได้ไหมค้าบบบ ฮา คิดถึงจังเลย ไว้เราไป meeting กันอีกนะ จากคุณ : oreocream เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 16:51:20

ความคิดเห็นที่ 15 แบบนี้เค้าเรียกว่า................มาทันอ่านตอนจบพอดีใช่ปะคะ แหม๋..........หวานซ้าๆๆๆ สำนวนตำรวจราวกับคุ้นเคย  เอ๊......มีอะไรกับคนในเรื่องแบบปะนี่น้องเรา (สงสัยๆๆๆๆๆๆ) จากคุณ : พยาบาลเกเร เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 52 15:05:05

ความคิดเห็นที่ 16 อยากเจอจินนี่บ้างจัง จากคุณ : PiN.VE เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 52 16:53:16

ความคิดเห็นที่ 17 หายหัวไปหลายวัน คิดว่าคงได้เวลามาตอบกระทู้ได้แล้วเนอะ ...โอวว มีคนอ่านเข้ามาเพียบเลย (คิดเองว่าเพียบ...อิอิ) ตอนจบเป็นยังไงบ้างคะ ถูกใจสาวช่างฝันในนี้กันบ้างไหมเอ่ย... ขอบคุณทุกคนมากค่ะที่มาเพิ่มสีสันให้กระทู้นี้ไม่เงียบเหงา คนเขียนเองก็สุดแสนนนนจะซึ้งใจ ที่ชาวถนนฯ ยังให้การต้อนรับกันอยู่ ตอนนี้ จขกท ก็กำลังจะเคาะสนิมตัวเอง กับพยายามทุบไหดองนิยายให้ออกมาสู่สาธารณชนสักที แต่ไม่รู้แฮะว่าเมื่อไรไหจะแตก (เอิ๊กกก...) ยังหวังว่ากว่าจะถึงวันนั้น ชาวถนนฯ จะยังไม่หนีไปไหนหรอกชิมิ ^^ พูดมากไป ตอบทู้กันดีกว่า เย้ !!! คุณ : scottie *** จินนี่พ้นคำสาปไม่ได้ค่ะ มันเป็นความพิศวงของเวทมนตร์ (จริง ๆ คิดว่าจินนี่คงยังไม่เปิดรับสมัครตำแหน่งใหม่ ฮ่าๆๆ) คุณ : Mnemosyne *** กลับไปดูใหม่ เห็นด้วยค่ะ เลยปรับต้นฉบับเพิ่มนิดหน่อย ขอบคุณนะคะ คุณ : ไอ้มู๋ไร้อมฯ *** ใบห้วยเรอะเจ้าเตย เลขเด็ดนี่หว่า เอ๊ะ...รึเลขอาถรรพ์ไม่รู้แฮะ 555555 คุณ : นกหวาน *** แล้วมันแฮปปี้เอนดิ้งมั้ยล่ะเพื่อน อิอิ คุณ : แฟนอองรี *** จะดีเหรอ...สงสารอนันดานะแก กร๊ากกก... คุณ : มิรันดา *** ขอบคุณเช่นกันที่เข้ามาอ่าน คนเขียนดีใจม๊ากก มากก (อยากได้วาริทงั้นไปถูตะเกียงก่อนเลย) คุณ : rainfull *** จริงค่ะ และหนึ่งในนั้นคือ 'สติ' ไว้ใช้แก้ไขปัญหาในการดำเนินชีวิตอีกด้วยยยย... คุณ : หนูลิ (ละมุนใจ) *** ขอบใจจ้าลุ้นดีใช่มั้ย ฮ่าๆๆๆ คุณ : รวยระรินกลิ่นชา *** นางเอกไม่ได้กวนซะหน่อย (ถ้าแกเซ็งก็รีบหาแฟนมาสวีทดิฟระ) คุณ : oreocream *** อ้าว ทำไมอยากเป็นตัวอิจฉาล่ะอ้อม ใคร ๆ เค้าอยากเป็นนางเอกกัน (คิดถึง จัดมีตติ้งกันอีกดิ) คุณ : พยาบาลเกเร *** ทันแบบฉิวเฉียดเลยค่ะเจ้โอ แอบหนีมาเติมน้ำตาลเหรอคะ (สำนวนตำรวจจำมาจากทีวี ค่ะ) คุณ : PiN.VE *** ถ้าได้เจอจินนี่แล้วพรสามข้อจะขออะไรเอ่ย... ดีใจที่ได้คุยกับทุกคนค่ะ ^^ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 52 23:23:53

ความคิดเห็นที่ 18 ก่อนอื่น ขอแสดงความยินดีด้วยน้าที่เขียนจบจนได้ ^^ มี The End ครั้งแรกแล้วต่อไปชีิวิตก็จะง่ายขึ้นล่ะ (มั้ง ^^''') รักใสๆ หัวใจหวานแหววดีเนอะ  ^^ ตอนแรกนึกว่าเฟิร์นจะหักมุม ให้จินนี่กลายเป็นผู้ชายจริงๆ และกลายเป็นพระเอกแทนซะแล้ว 555 สงสัยเราจะคิดไกลเกินไปหน่อย รออ่านผลงานต่อไปจ้า สู้ๆ จากคุณ : ...ศุวิลา... เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 52 00:19:58