หัวใจที่ถูกทิ้ง 2 ตอนจบ

ฝนโปรยปราย สาดเข้ามายังหน้าต่าง เสียงกระทบกระจกกระจกที่ติดอยู่กับหน้าต่างไม้ดังสีฟ้าเปาะแปะ เกิดฝ้าขึ้นมาตามกระจก มองผ่านกระจกไป
เห็นดอกดาวเรืองที่ปลูกอยู่บนกระทางสีชมพู วางไว้อยู่บนชั้นที่ผมทำกับเธอ เป็นรูปครึ่งวงรียาวประมาณ 50 เซนติเมตร สีเขียว ซึ่งดูไม่เข้ากับหน้าต่าง และชั้นวางเลย
บรรยากาศเช่นนี้มันทำให้คิดถึงเธอเหลือเกิน และสิ่งของต่าง ๆ ที่เราเคยทำด้วยกัน ทำให้ฉันเหม่อลอยนึกถึงเรื่องราวในอดีต

ผู้หญิงผมยาวสลวย สีผิวออกน้ำผึ้ง ตาเธอกลมโตเป็นประกาย มองดูแล้วเหมือนตาเด็ก จมูกเธอเล็กเหมาะกับเข้ากับใบหน้าที่เรียวเล็กของเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่มีสันจมูก
ริมฝีปากฉันเรียวเล็ก เขาบอกว่าเสียดายที่คางฉันยื่นออกมาด้านหน้านิดหน่อย ซึ่งฉันรู้ว่าเค้าพูดแหย่ ฉันเป็นคนผอม อกเล็ก แถวเตี้ยด้วย ถึงแม้ใครบอกว่าฉันไม่สวย แต่ฉันสวยที่สุดสำหรับผม

เขาเคยบอกว่าให้ฉันเพื่อใจไว้เพื่อวันไหนฉันเจอคนที่ดีกว่า หรือวันใดต้องจากกัน
ฉันก็ได้ถามเขากลับไปว่า แล้วเขาละเผื่อใจไว้ไหม ฉันไม่คิดจะมีคนอื่นหรอกนะ

เขาพูดออกมาประโยคนึกทำให้ฉันคิดว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางทิ้งเขาไปเด็ดขาด เขาพูดออกมาว่า
จะให้เผื่อใจได้ยังไงละ เพราะฉันคนทีดี และเป็นหลาย ๆ อย่างนอกจากแฟน ถ้าวันหน้าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็จะไม่เสียใจเลย ที่จะทุ่มเททั้งหัวใจให้ฉัน
และจะรักฉันตลอดไป
ฉันคิดว่ามันน้ำเน่ามาก แต่ฉันก็ชอบนะ

ถึงแม้ว่าเค้าจะผิวคล้ำขึ้น เกือบจะดำด้วยซ้ำ แต่เขาก็หล่อนะ อาจจะเพราะหน้าตาดีมาตั้งแต่เล็ก แม้ว่าเราจะไม่ค่อยมีเงิน แต่เขาก็ทำให้ฉันมีความสุขและอยู่อย่างสบาย

ฉันนั่งเหมื่อลอย นึกถึงเรื่องเก่า ๆ ในอดีตมันทำให้ฉันน้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว

ฉันเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือของเขา

ได้เจอไดอารี่ของเขาวางอยู่บนโต๊ะ เล่มหนาสีน้ำตาล
ฉันเปิดอ่านเล่มแรกซึ่งเขาเขียนไว้

ครั้งแรกที่ฉันเจอเขา
มีครอบครัวใหม่ย้ายเข้ามา บ้านหลังใหญ่สีขาว สองชั้นแต่แบบแนวยุโรบ เด็กอนุบาลตัวขาวหน้ากลม นั่งเล่นกองทรายอยู่หน้าบ้าน ฉันเดินจะไปร้ายขายขนม
เขาชวนฉันว่าเล่นพ่อแม่ลูกกันไหม แต่มีสุนักขจรจัด วิ่งเข้ามาจะกัดฉัน เขาได้ดึงฉันเข้าบ้านของเขา แต่เด็กตัวเล็ก 2 คนวิ่งหนีหมาไม่ทันแน่ แต่เขาก็ได้เอาตัวกันฉัน และปิดประตู
ตัวเขามีรอยหมา กัด 2 แห่ง ฉันได้แต่ร้องให้จ้าเพราะความตกใจ เขาบอกว่าพ่อสอนให้ปกป้องลูกผู้หญิง นั้นเป็นครั้งแรกที่เขาปกป้องฉัน และครั้งแรกที่ฉันเจอเขา

ฉันเปิดอ่านไปเรื่อยจนจบเล่มแรก
ฉันจึงหยิบไดอารี่เล่ม 2 ของเขามาอ่านต่อ

ครั้งแรกที่เรกที่เขาขอฉันเป็นแฟน
เขาขอฉันเป็นแฟนในวันเกิดของเขา เขาบอกฉันว่าถึงแม้ฉันจะไม่รับรักเขา ถ้าฉันยอมรักรักเขา ทุกๆวันเกิดก็จะเป็นวันที่มีความสุขเพราะ
มันทำให้นึกถึงวันแรกที่เราเป็นแฟนกัน แต่ถ้าไม่รับรักเขาก็จะสานต่อควานเป็นเพื่อนที่ดีซึ่งจะเป็นวันที่มีความสุข เพราะคนที่เขารักที่สุดได้กลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา
ฉันก็รับรักเขานะ

ฉันอ่านจนจบเล่นที่ 2 จึงคว้าไดอารี่เล่มที่ 3 มาอ่านต่อ

ครั้งแรกที่เขาบอกรักฉัน
ตอนประถมฉันมักโดนนักเรียนผู้ชายแกล้งอยู่เสมอ จนครั้งนึกตุ๊กตาที่ฉันรักมาก ไม่เคยห่างจากมันเลย โดนแย่งเอาไปซ่อน ฉันร้องให้เสียใจมาก
เขาบอกว่าจะช่วยหาให้ฉัน เขาช่วยหาจนแม่ฉันมารับฉันก็ร้องให้คิดถึงตุ๊กตา เขารับปากว่าจะหาให้ได้ รุ่งเช้าเขานำตุ๊กตามาให้ฉัน พร้อมบอกว่าเขารักฉันเขาจึงหาตุ๊กตาให้
ครูได้ลงโทษพวกนั้น เพราะครูรู้ว่าฉันโดนซ่อนตุ๊กตา เพราะครูกับเขาช่วยกันหาจนดึกถึงจะพบตุ๊กตา

ครั้งแรกที่เค้าเสียใจแต่ไม่เสียน้ำตา
ตอนนั้นประมาณขึ้นเทอมแรกของมัธยมปลายครอบครั้งเขาล้มระลายเพราะโดนเก็บภาษีย้อนหลัง และหนึ้สินต่าง ๆ ซึ่งหน้าที่รับผิดชอบเป็นคุณอาซึ่งเป็นญาติคนเดียวที่มีอยู่ของพ่อได้ทำการหนีภาษี และยักยอกเงินบริษัทของพ่อโดนที่พ่อของเขาไม่รู้
และพ่อกับแม่เขาก็มีปากเสียงกัน เความเครียดและโมโห ทำให้พ่อของเขายิงแม่ และฆ่าตัวตายตาม ซึ่งทำให้เขาเหลือญาติคนเดียวคืออาซึ่งไม่สนใจใยดีเขาเลย แต่โชคยังดีที่ยังมีในปัญชีของเขา
ซึ่งเอาไปจัดงานศพให้พอ่กับแม่ และพอใช้จ่ายเลี้ยงตัวเองได้พักนึง
ฉันเคยถามเขาว่าทำไมถึงไม่ร้องให้ ไม่เสียใจหรอ
เขาตอบมาว่า เขาเสียใจนะแต่พ่อเคยบอกว่าลูกผู้ชายอย่างแสดงความอ่อนแอเด็ดขาด อีกอย่างเขายังมีฉันที่เป็นทั้งแฟน และเป็นทุกอย่างของเขาตอนนี้ ฉันเหมือนเป็นครอบครัวที่มีคนสุดท้ายของเขา
เขาได้ไปสมัคงานเป็นช่างซ่อมรถจักยานยนต์

ฉันอ่านมาจนได้อารี่เล่มสุดท้ายที่เขาเขียน

ครั้งแรกที่เขาเสียใจและมีน้ำตา
ฉันเข้ามาเรียนมาได้จนไกล้จบเทอม 2 ก็มีรุ่นพี่ ขาวตี๋ สูง หน้าตาดีใส่แว่น มีฐานนะมาจีบฉัน ซึ่งเพื่อนฉันยุให้ฉันคบกับรุ่นพี่คณะแพทย์ แต่ฉันยังเป็นแฟนเขาอยู่ ฉันจึงไม่คิดจะคบเขา จนกระทั้งปี 3 ฉันขอเลิกเขาเพราะรุ่นพี่ยังจีบฉันอยู่
ที่ฉันเลิกกับเขา อาจเป้นเพราะฉันอายเพื่อน หรือเพราะโดนเพื่อน ๆ เป่าหู ก็ไม่รู้
เพื่อนฉันพูดว่าเลิกกับแฟนเธอคนเก่าเธอ ดำก็ดำ จนก็จน
เพื่อนฉันพูดว่าเล่นตัวจริงนะว่าที่หมอ มาจีบก้ไม่สน ลูกผ.อ. โรงบาลเอกชลนะเนี้บ
ฉันบอกว่าฉันสงสารเขา แต่ในใจฉันก็ยังรักเขา
เพื่อนฉันพูดว่าสงสารตัวเองเถอะ เป็นฉันเลิกไปนานแล้ว อายเขาจะตาย คบกับเด็กซ่อมมอเตอร์ไซน์

ที่ตัวเขาดำฉันรู้เพราะเขาขยันทำงานหาเงินซื้อบ้าน และอยากให้ฉันสบายซึ่งเขาก็ทำได้

เพื่อนฉันพูดว่าเขามีแค่มอเตอร์ไซน์ แถมจบแค่ ม.3 เราว่าที่นิสิตนะ ต้องคบกับคนชั้นเดียวกันสิ

ฉันโดนกรอกหูมา 3 ปี จึงทำให้ฉันเริ่มใจอ่อน

ฉันได้บอกเลิกเขาและให้รุ่นพี่มารับฉัน ซึ่งฝนตกมาพอดีเหมือนรู้ว่าเขาเสียใจมาก ถึงแม้ฝนจะโปรยปรายลงจนมองไม่เห็นน้ำตา แต่ฉันก็รู้ว่าเขาร้องให้
เขาบอกกับฉันว่า ถ้าฉันไม่มีใครแล้วหรือทุกคนเป็นศัตรูกับฉัน เขาก็พร้อมที่จะที่จะเคียงข้างฉัน พร้อมที่จะปกป้องฉัน และยอมเป็นศัตรูกับคนทั้งโลกเพื่อฉัน

เค้าจำได้วันนั้น วันที่เขาบอกฉันว่าให้ฉันเพื่อใจไว้เพื่อวันไหนฉันเจอคนที่ดีกว่า หรือวันใดต้องจากกัน เค้าจำได้ทุกคำ

เหตุการณที่เขาเขียนลงไดอารี่วันนี้มีคราบน้ำตาอยู่ และก็มีคำพูดซึ้ง ๆ ว่าเขารักฉันมาก เป็นยิ่งกว่าแฟน เป็นทุก ๆ อย่าง เพราะเขาเหลือฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น
ฉันเปิดอ่านไปเรื่อง เขาบอกว่าตอนนี้เขามีบ้านแล้ว เหลือเก็บเงินซื้อบ้านซื้อรถ และเก็บเงินขอฉันแต่งงาน เขาไม่อยากให้ฉันอาย เขาจะมีทุกอย่างให้พร้อมเพื่อฉัน
และจนถึงหน้าสุดทายที่เขาไม่มีวันจะได้เขียน ฉันเจอประกันกับพินัยกรรมที่ยอกบ้านและเงินเก็บในบัญชีซึ่งเขาทำให้ฉัน ฉันร้องให้เพราะความเสียใจ และดีใจที่เขารักฉันมาก

ฉันรู้ว่าเหตุการณ์วันนั้นที่ทำให้เขาไม่มีโอกาสกลับมาเขียนเขาก็ทำเพื่อฉัน...
ตอนนี้น้ำตาฉันไหลจนมองไม่เห็นตัวหนังสือ และนึกคิดถึงเรื่องวันนั้น
(จบตอนที่ 1 แล้วครับ)

จากคุณ	: sanakami
เขียนเมื่อ	: 16 ส.ค. 52 14:10:37 A:10.1.74.249 X:58.147.115.229