ความคิดเห็นที่ 1   *** มาอ่านกันต่อค่ะ ก่อนที่พิธีการเชือดจะมาถึงนั้น พี่ๆ ก็จะบอกให้น้องเฟรชชี่ทั้งหลาย ร้องเพลงมหาวิทยลัยบ้าง เพลงประจำคณะบ้าง และที่ขาดไม่ได้คือเพลงประจำเมเจอร์กับบูมเมเจอร์นั่นเองค่ะ เพราะนะคะ เพลงเมเจอร์อินน่ะ เขาร้องอย่างนี้ค่ะ                                      "ดอกสักพรายพลิ้ว ณ ริมอ่างแก้ว                                 งามพรายแพรวล้อเล่นชลาธารใส                                 เปรียบปานพี่น้องเพื่อนรักเพียงใจ                                สุดเกรียงไกรมนุษยศาสตร์สัมพันธ์                                          ฝากจิตสนิทไว้เหนียวแน่นคงมั่น                                มารวมกันสรรสร้างสายธารความรู้                                เอกลักษณ์ภาษาไทยให้เชิดชู                               เคียงคู่อยู่ช้างชูคบเพลิง มช.” ส่วนบูมของเมเจอร์ สั้นๆ ง่ายๆ ค่ะ แต่อินออกจะลืมไปหน่อยแล้ว ไม่แน่ใจว่าตอนท้ายนี่มี วี้ดบูม อีกครั้งหรือเปล่า แต่เนื้อหาเป็นอย่างนี้ล่ะค่ะ                                           “Weed !                                        Boom!                                       T- H – H – A - I                                         Proud of Thai” หลังจากที่รุ่นพี่กลุ่มนางฟ้าเห็นว่าน้องปี 1 มีท่าทีผ่อนคลายลงบ้างแล้ว ทีนี้ก็จะสั่งให้พวกเราเดินจากที่ซุ้มไปที่ตึก HB 6 ค่ะ ส่วนจะเป็นชั้นไหนห้องไหน อินขอไม่บอกนะคะ ห้องรับน้องถูกจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้วล่ะค่ะ พวกอินก็แค่เข้าไปนั่งประจำที่ตามรหัสของแต่ละคนเท่านั้น สักพักหนึ่ง สมุดเล่มบางๆ ปกสีแดงก็จะถูกวางจ่ายแจกไว้ตรงหน้าน้องๆ ในสมุดเล่มนั้นจะมีชื่อ ชื่อเล่น รหัสนักศึกษา ที่อยู่จริงตามทะเบียนบ้าน และที่อยู่ของหอพัก พร้อมเลขห้องแต่ละคนไว้เสร็จสรรพ ยังค่ะ ยังไม่หมดแค่นี้ อุปกรณ์สามอย่างที่รุ่นพี่พร้อมจะเล่นเราได้ทุกเมื่อ ถ้ามาห้องเชียร์แล้วมีไม่ครบนะคะ นอกจากชิปเมทปกแดงแล้ว ก็จะมีสายรัดข้อมือเป็นผ้าสีออกชมพูสะท้อนแสง ปักว่าอะไรไม่แน่ใจนะคะ แต่มีคำว่า “ไทย” ด้วยแน่ๆ คำหนึ่งค่ะ ส่วนสาเหตุที่อินจำไม่ได้เพราะอะไรนั้น อีกอึดใจใหญ่ๆ อินมีคำตอบให้ค่ะ กับป้ายชื่อคล้องคอเป็นรูปดอกไม้สีม่วง ตรงกลางเป็นวงกลมสีเหลืองเขียนชื่อเล่น กับรหัสของแต่ละคนไว้โดดเด่นนะคะ พอได้เวลาอันเป็นมงคลฤกษ์ (สำหรับรุ่นพี่) เสียงว้ากก็จะลอยลมมาเข้าหูน้องๆที่หนีไปไหนไม่ได้แล้วเป็นการข่มขวัญชั้นที่ 1 ตามมาด้วยรุ่นพี่ปี 3 และปี 4 ที่จะกรูกันเข้ามาในห้องเรียนแคบๆ พร้อมกับสั่งให้พวกเราก้มหน้า จากนั้นก็ “ปิดประตู ปิดหน้าต่าง ปิดม่าน ปิดพัดลมให้หมด สบายกันเกินไปแล้ว” นี่ค่ะ ประโยคแรกที่น้องปี 1 จะได้ยิน ลองคิดสภาพห้องตามอินนะคะ ช่วงที่รับน้องนั่นเป็นช่วงต้นเดือนมิถุนายน ถึงอากาศข้างนอกจะไม่ได้ร้อนอะไรมากมายนัก แต่ถ้าเข้ามาอยู่ในห้องเรียนเล็กๆ แล้วปิดหน้าต่าง ปิดประตู ปิดพัดลม ไม่ให้อากาศได้ถ่ายเท กับจำนวนคนที่อัดอยู่ในห้องไม่น้อยกว่า 40 คน อากาศในห้องมันจะอบอ้าวขนาดไหน ประหนึ่งห้องซาวน่าน้อยๆ นั่นเลย งานนี้ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องเหงื่อหยดติ๋งลงพื้นห้องกันถ้วนทั่วเลยล่ะค่ะ   งานนี้ไม่เพียงแต่อินคนเดียวที่มีปัญหากับเรื่องการหายใจนะคะ ยังมีเพื่อนผู้ชายอินอีกคนที่อาการหนักกว่า เพื่อนคนนี้ความสูงก็ 195 ซม. สูงกว่าอิน 20 ซม. นั่นแน่ะ ไม่นานเกินรอเลย เพื่อนคนนี้ก็ต้องระเห็จออกไปหาพี่นางฟ้าทั้งหลายนอกห้อง อินเองก็อยากจะแกล้งเป็นลมตามไปเหมือนกัน แต่ไม่ยักกะเป็นเสียที (เออแฮะ แข็งแรงเกินไปก็มีผลเสียนะนี่)   เวลาในการว้ากครึ่งแรกจะเป็นไปนานเท่าไหร่นั้น อินไม่รู้หรอกค่ะ อาจจะเป็นแค่ครึ่งชั่วโมง หรือหนึ่งชั่วโมงก็ได้ เพราะนาฬิกาอินอยู่กับพี่นุ้ย แต่ในความรู้สึกของอิน เหมือนกับว่ามันนานเป็นสามสี่ชั่วโมงเชียว หลังจากที่รุ่นพี่ว้ากเกอร์ทั้งหลายพออกพอใจในผลงานแล้ว บวกกับที่แต่ละคนต้องใช้แรงใช้เสียงเยอะในห้องซาวน่าน้อยๆ นั้น ก็ถึงคราวพักเบรกเสียที ช่วงนี้ล่ะค่ะ ที่อินรู้ซึ้งว่าสวรรค์-นรกเป็นอย่างไร รับน้องจังหวัดนั่นยังดีนะคะที่ทำกลางสนามโล่ง ไม่ได้อยู่ในห้องหับที่ปิดมิดเยี่ยงนี้ เฮ้อ... รับน้องช่วงที่สอง ก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจากช่วงแรกเลยค่ะ ออกจะเครียดและโหดขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ กว่าจะปล่อยออกมาจากห้อง ตั้งแถวกันที่ลานหน้าตึก HB 6 แจกข้าวเย็นให้น้องๆเสร็จ ก็ปาเข้าไปสามทุ่มกว่าเกือบสี่ทุ่มได้ เพราะฉะนั้นการกลับหอของเรา จะไม่ใช่การเดินทอดน่องสบายอกสบายใจอย่างตอนขามาหรอกค่ะ ต้องวิ่งกันสุดชีวิตทีเดียว เพราะหอหญิงปิดสี่ทุ่มนี่คะ ถ้าเข้าหอไม่ได้ก็ต้องนอนตากยุงกันตรงนั้นล่ะค่ะ ครั้นจะเรียกให้คุณป้าแม่บ้านมาเปิดประตูให้ คะแนนสะสมที่จะทำให้อินได้อยู่หอในต่อไปก็ถูกตัดเสียเท่านั้นสิคะ       ยังค่ะ ยังไม่หมดเท่านี้ ในวันรุ่งขึ้นทันทีที่หอหญิงเปิดตรงเวลา 6 โมงเป๋ง ปี 1 เมเจอร์ไทยทุกคนก็จะต้องมารวมกันหน้าหอ 3 หญิง เพื่อรวมพล แล้วก็วิ่งไปให้ทั่วทุกหอ พร้อมกับแหกปากร้องคำนี้ “มนุษย์ไทย มช.” ร้องไปจนกว่าจะวิ่งผ่านครบทุกหอนั่นล่ะค่ะ ใครที่อยู่หอในน่าจะได้ยินเสียงนี้กันนะคะ กว่าจะวิ่งเสร็จก็ตกราวๆ 7 โมงเช้าพอดี เหตุผลในการให้น้องๆวิ่งในตอนเช้า (ตามที่รุ่นพี่บอก) ก็คือเพื่อเตรียมร่างกายให้พร้อมต่อการขึ้นดอยนั่นเองค่ะ เหตุผลเข้าท่าไหมล่ะคะ เคราะห์ดีมากที่วันนั้นเป็นวันอังคาร อินมีเรียนตอนเก้าโมงครึ่ง ก็กะว่าจะงีบต่อสักหน่อย แต่พอตะกายขึ้นห้อง ขึ้นเตียง (ลืมบอกไปค่ะว่าอินนอนเตียงบน) ได้ แทนที่จะหลับ กลับหลับไม่ลงซะงั้น ทั้งที่ง่วงแสนง่วง ปวดขาสุดฤทธิ์ (เพราะจู่ๆ ก็มาโหมแรงวิ่งเอาปุบปับ กล้ามเนื้อก็ต้องบาดเจ็บเป็นธรรมดาค่ะ กว่าจะหายก็ใช้เวลาหลายวันอยู่เหมือนกัน) สุดท้ายก็ต้องตะกายลงจากเตียง อาบน้ำเปลี่ยนชุดนักศึกษารอไปเรียนแทน วันที่สองของการรับน้อง ก็ไม่ต่างอะไรกับวันแรกหรอกค่ะ เพียงแต่วันนี้รู้สึกว่ารุ่นพี่จะปล่อยพวกเราเร็วกว่าเดิมนิดนึง และสั่งให้พวกหนุ่มๆ เป็นคนไปซื้อข้าวเย็นส่งให้สาวๆ ให้ครบทุกหอ ตรงเรื่องหนุ่มๆ ซื้อข้าวให้นี่มีเรื่องขำค่ะ ไม่รู้ว่าพวกนั้นคิดยังไง เห็นหน้าอินดูเป็นคนทานเผ็ดไม่เป็นหรืออย่างไรไม่รู้  พ่อเจ้าประคุณซื้อผัดไทมาส่งให้ พอแกะห่อออกดู อินปล่อยก๊ากเลยค่ะ เพราะหนุ่มๆเขาเล่นประโคมพริกป่นใส่มาซะ แล้วไม่มีน้ำตาลโรยมาเลยนะคะ กะว่าถ้าอินไม่กินเผ็ด ค่ำนั้นก็คงร้องห่มร้องไห้เพราะทานไม่ได้นั่นล่ะค่ะ แต่ใสเจียเสียใจ พวกนั้นหารู้ไม่ว่า อินไม่เคยเติมน้ำตาลลงในอาหารแม้แต่ช้อนเดียว แต่เรื่องพริก กับน้ำส้มนี่ถึงไหนถึงกัน สรุปแล้ว อินก็เปรมซิคะ ที่พวกเขาช่างรู้ใจ (โดยไม่ตั้งใจ) เสียขนาดนี้ พอรุ่งเช้าอีกวัน อินก็ขอบคุณบรรดาพ่อเจ้าประคุณด้วยสีหน้าแจ่มใสมาก...ก..ก จนพวกนั้นงงเป็นไก่ตาแตกเลยล่ะค่ะ “มิค ขอบใจนะ สำหรับผัดไทเมื่อคืน แต่คราวหลังถ้าจะให้ดี ขอพริกเพิ่มอีกซักช้อนนะ ที่ปรุงมาให้น่ะยังไม่ค่อยเผ็ดเลย” พ่อยอดชายนายมิคเอ๋อรับประทานเลยค่ะงานนี้ ยิ่งตอนกลางวันที่ปีหนึ่งต้องทานข้าวร่วมกันอีก แล้วบรรดาหนุ่มๆทั้งหลาย เห็นอินตักแต่พริกขี้หนูจากในถ้วยพริกน้ำปลา (ย้ำค่ะ ว่าเฉพาะพริก) มาใส่ในจานข้าวแล้วทานหน้าตาเฉย ก็ยอมแพ้กันเป็นแถว ไม่มีกรณีแกล้งอินอย่างนี้เกิดขึ้นอีกเลย **** มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 52 10:48:57 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 52 15:42:11 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 15:13:37

ความคิดเห็นที่ 2   *** มาอ่านกันต่อนะคะ การรับน้องผ่านมาถึงวันที่สาม วันนี้เองค่ะที่ไก่อ่อนปีหนึ่งทั้งหลายก่อเรื่องให้ทั้งฮือ และฮากันกระฉ่อนทั้งมหาวิทยาลัย เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า ตามปกติคณะมนุษยศาสตร์นี้ จะมีวิชาบังคับของคณะประมาณ 10 วิชาได้ เป็นวิชาที่ต้องไปเรียนต่างคณะอยู่ 3 กระบวนวิชา ส่วนที่เหลือก็จะเรียนในคณะค่ะ  พวกเราชอบเรียกวิชาบังคับพวกนี้ว่า วิชาตระกูล Man ค่ะ เพราะเกือบทั้งหมดจะขึ้นว่า Man ทั้งนั้น เช่น Man & Art (วิชานี้ต้องไปเรียนที่คณะวิจิตรค่ะ) Man & Communication เป็นต้น โดยเฉพาะวิชาหลังนี้ ทำให้เพื่อนอินเปลี่ยนชื่ออินเป็นจัน ดารา มาแล้ว แถมเรียกกันซะลั่นทีเดียว วิชาที่ก่อให้เกิดชนวนเหตุให้ไก่อ่อนปีกกล้าขาแข็งขึ้นมา เป็นวิชาที่เรียกกันติดปากว่า Thai Soc ค่ะ วันนั้นอาจารย์ผู้บรรยายฉายวิดีโอเรื่อง “ภูมิปัญญาเบื้องหลังพิธีกรรมว้าก” พอวิดีโอฉายจบ อาจารย์ท่านก็จะเปิดให้ส่งข้อความผ่านจดหมายน้อยซักถามกัน วันนั้นคำถามมีมากเป็นประวัติการณ์ค่ะ และประมาณ 90 % มาจากเมเจอร์ของอินเกือบทั้งหมด บรรยากาศค่อนไปทางมาคุทีเดียวล่ะค่ะ พอเลิกเรียนตอนบ่ายสามโมง แทนที่พวกเราจะไปนั่งรอเวลาเชือดอยู่ที่ซุ้ม เราก็ย้ายนิวาสถานไปนั่งหารือหน้าเครียดอยู่ที่ริมอ่างแก้ว อารมณ์ของแต่ละคน ณ เวลานั้น คือไม่อยากจะทนต่อการรับน้องอีกต่อไปแล้ว คือตรงนี้อินต้องขอย้อนนิดนึงนะคะ เรื่องไม่ยอมรับการรับน้องทั้งไซโค หรือว้ากนี่ เริ่มมีประปรายจากครั้งรับน้องจังหวัดแล้วค่ะ กลุ่มที่ติดโควตาจะรู้ซึ้งกันดี ส่วนฝั่งที่ติดเอนท์ใหญ่เข้ามา หลายๆ คนก็จะยังไม่เจอบรรยากาศตึงเครียดแบบนี้ เพียงแต่ไม่มีใครแสดงออกมากันเท่านั้น แต่พอวิดีโอม้วนนี้ฉาย มันก็เหมือนกับว่า ไปกระตุ้นความรู้สึกของการต่อต้านให้ฮึกเหิมขึ้นมา ประมาณนั้นนะคะ อินเองก็ไม่ใช่คนยอมคนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว หัวแข็งก็เท่านั้น ส่วนเรื่องดื้อน่ะ อินเป็นพวกดื้อเงียบค่ะ คือให้ทำก็ทำ แต่ในใจคิดต่อต้านตลอดเวลา เมื่อมาอยู่กับคนที่มีอารมณ์ร่วมเดียวกัน ก็ไปกันใหญ่เลยทีนี้ อินมาเข้าใจบรรยากาศของการก่อม็อบเป็นยังไงก็คราวนี้ล่ะค่ะ ความรู้สึกของแต่ละคนในเวลานั้นค่อนข้างแรงค่ะ ความคิดครั้งแรกของพวกเราคือการล้มห้องเชียร์เลยล่ะ แต่ช่วงหลังก็อ่อนลงมาหน่อย กลายเป็นว่าลดจากว้ากเป็นไซโค ก็จะพอรับได้ แต่ถ้าพวกเราบุกไปพบรุ่นพี่กันตอนนั้นก็คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเสนอความคิดว่าให้อาจารย์เป็นผู้ประสานให้ ซึ่งคนที่เหลือก็เห็นดีด้วยตามนั้น อาจารย์รับเรื่องราวของเราไว้แล้ว ก็บอกให้รออยู่ในห้องประชุมของภาควิชาก่อน ผลที่ได้น่ะหรือคะ แทนที่การเจรจาจะประสบผลสำเร็จ ทุกอย่างกลับเป็นไปในทางที่เลวร้ายกว่าเดิมอีก พวกอินต้องกลับไปที่ห้องเชียร์อีกครั้ง รุ่นพี่ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้โกรธน่าดูเลยล่ะค่ะ โกรธชนิดหน้าดำหน้าแดงเลยค่ะ ไม่ใช่แค่รุ่นพี่ที่เป็นว้ากเกอร์นะคะ แต่เป็นรุ่นพี่ทุกชั้นปีทีเดียว แม้แต่พี่นุ้ย ก็ยังตึงๆกับอินเลย เรื่องไปกันใหญ่ถึงขั้นเก็บชิปเมท ป้ายชื่อ และสายข้อมือที่อินว่ามาตอนต้น เผาเรียบที่หน้าซุ้มนั่นแน่ะ แล้วบรรยากาศก็ตึงเครียดชนิดที่พร้อมจะขาดผึงได้ทุกเมื่อ บทสรุปของวันนั้น พวกอินต้องไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่ถนนหน้าซุ้ม ขอโทษรุ่นพี่จนมืด จนพี่ปีสองคนหนึ่งต้องบอกให้พอ พวกเราถึงหยุดกันได้ ถึงเราจะล้มห้องเชียร์ได้จริง แต่ก็เป็นชัยชนะที่เรียกได้ไม่เต็มปากหรอกค่ะ นานอยู่เหมือนกันที่รุ่นพี่จะยอมรับพวกเราได้ ต้องผ่านบทพิสูจน์อีกพอสมควรเลยค่ะ ถึงจะได้เสื้อเมเจอร์ และจี้ดอกสักมาได้ (น่าเสียดายที่จี้นั่น อินร้อยไว้กับ USB อันเก่าที่มันหายไป ของสำคัญเลยนะคะนั่น) เหตุการณ์ในวันนั้น เป็นเรื่องที่รู้กันไปทั่วมหาวิทยาลัย ลามเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่งอีกค่ะ ขนาดเพื่อนอินที่อยู่ต่างคณะ ต่างเมเจอร์กันยังรู้เลยว่า เมเจอร์ไทยล้มห้องเชียร์ กลายเป็นตำนานการรับน้องบทหนึ่งของมหาวิทยาลัย และภาควิชาภาษาไทยเลยนะนี่ ทว่า พอขึ้นปี 2 พวกเราก็ต้องกลายมารับบทเดียวกับรุ่นพี่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพียงแต่ดีกรีจะลดลงเหลือเพียงการไซโคเท่านั้นเอง แต่อินไม่ได้อยู่ในกลุ่มโหดนะคะ อินเป็นกลุ่มนางฟ้าค่ะ แต่ก็แอบมีไปแจมๆกับเขานิดนึง แล้วก็ถูกเพื่อนว่าให้ค่ะว่า ให้กลับไปเล่นบทนางฟ้าต่อเถอะ เพราะเสียงอินมันไม่ให้เลยน่ะสิคะ เล่นบทนางฟ้านี่เสียเปรียบเล็กๆค่ะ อินไปเจอรุ่นน้องพิสดารเข้า คนอื่นไม่ยักเจออย่างนี้ คือบทนางฟ้าเนี่ย ถ้าใครเป็นก็คงจะรู้นะคะว่า ก็คือนางแจ๋วดีๆนี่เอง ต้องตามโอ๋ ตามประคบประหงมปลอบใจรุ่นน้องราวกับเป็นลูกก็ไม่ปาน มีอยู่คืนหนึ่งค่ะ เหล่านางฟ้าทั้งหลายต้องทำหน้าที่ทายากันยุงให้น้อง อินเองก็ไล่ทาให้รุ่นน้องที่อินต้องรับผิดชอบอยู่ จนมาถึงอีตาคนนี้ค่ะ ขณะที่อินทายากันยุงให้ที่แขนน้องผู้ชายคนนี้ อินก็รู้สึกแปลกๆแล้วล่ะ ที่เขามองหน้าอินอยู่ตลอด จู่ๆ ก็โพล่งออกมาเลยค่ะ “พี่ทายาให้ผมอย่างนี้ พี่รู้ไหมว่าทำให้ผมคิดถึงแฟน หน้าแฟนผมเหมือนพี่มากเลย” “อืม ...เหรอ” จะให้อินพูดอะไรที่ดีไปกว่านี้ได้ล่ะคะ ลองทายสิคะว่าเวลานั้น อินควรจะรู้สึกอย่างไร ขำสิคะ มีอย่างที่ไหนบอกว่าหน้าอินเหมือนแฟนเขา แปลว่าหน้าอินนี่โหลสุดๆ ไปเลยสินี่ โอย..อินก็นึกว่าจะพูดอะไร อินมาเห็นรูปแฟนพ่อคุณตอนหลังนี่เองค่ะ อินว่าอินไม่เหมือนนะ สงสัยคืนนั้นมันมืดมั้ง เลยชวนให้ใจน้องคนนั้นเตลิดคิดถึงแฟนไปได้ แต่น้องคนนี้ช่วงแรกๆ ที่เห็นหน้าอิน เขาก็ชอบพูดนะคะ ว่าไม่อยากเห็นหน้าอิน ไม่อยากให้อินใกล้เขา เพราะยิ่งทำให้เขาคิดถึงสุดที่รัก แหม! ถ้าไม่ติดว่าอินเล่นบทนางฟ้านะ อินก็อยากตอบกลับเหมือนกันว่า พี่ก็ไม่อยากเห็นหน้าน้องเหมือนกันจ้ะ                                                                       อินทรายุธ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 52 16:36:43 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 15:14:43

ความคิดเห็นที่ 3   ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8175330/W8175330.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8181989/W8181989.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8202222/W8202222.html ***คุยกันท้ายบทจ้า*** จากคุณ : ปิยะรักษ์   คราวนี้เรียงลำดับรุ่นถูกละค่ะ พี่จริงกับคุณอินเรียนปี 1 พร้อมกัน (แต่คนแรกนี่ปีหนึ่งของระดับไหนกันละนั่น) ถัดมาอีกสองปีก็เป็น คนนี้ กับ waidhaya ที่รุ่นเดียวกัน ว่าแต่โค้งสปิริต (โค้งขุนกัณฐ์) นี่ความยาวสองร้อยเมตรเหรอคะ จำได้แค่ว่าตอนนั้นหลับหูหลับตาวิ่งขึ้นอย่างเดียวเลย ป.ล. ได้ข่าวว่า ตึกไบโอใกล้คณะมนุษย์มากกว่า อมช. อีกนะ ^ ^" - เรื่องความยาวโค้งน่ะ ไม่ชัวร์หรอกค่ะ อินกะเอาจากความรู้สึกของตัวเอง ณ เวลานั้น (ที่เหนื่อย+ปวดขาสุดๆ แล้ว) ความเป็นจริงอาจจะสั้นกว่านี้ก้ได้ค่ะ ตึกไบโอใกล้คณะมนุษย์ก็จริงค่ะ แต่พี่เป็นพวกไม่ค่อยลงเรียนที่คณะตัวเองแต่จะวนเวียนอยู่แถว RB5 ซะเป็นส่วนใหญ่  (ถ้าวันไหนมีเรียนเช้านะ) พี่จะเรียนที่คณะก็ต่อเมื่อเป็นวิชาที่ต้องเรียนภาคบ่ายเท่านั้นจ้ะ และก็อย่างว่า ถ้าเรียนภาคบ่ายที่คณะ พี่กับเพื่อนก็จะยึดโรงอาหารคณะตัวเองนี่แหละเป็นที่รวมพล ไม่งั้นก็สถิตอยู่ที่ซุ้มหน้า HB2 เสียเลย ************************************* จากคุณ : จริง   เอาน่ารหัสเริ่ม 41 เหมือนกันนั่นล่ะ ....เอ เค้าห้ามให้ไปร้องเพลงเชียร์ตรงบันไดขึ้นพระธาตุตั้งแต่ปีไหนนะ คุ้นๆว่ามีชาวบ้านบอกว่ากีดขวางทางเดิน (ก็ว่าอยู่) สวนสนก็ห้ามขึ้นแล้วหรือเปล่าเนี่ย จำได้ว่าตอนโน้นนนนนน ขึ้นดอยแล้วก็โดนพาไปนั่ง "เล่น" ต่อที่สวนสน ไม่ได้ขึ้นพระธาตุกันสักคน แต่เราสบายเพราะวันเดิน(วิ่ง)ขึ้นดอยป่วย เลยนั่งรถพยาบาลแล้วพี่เค้าถีบลงมาวิ่งตรงโค้งขุนกัณฐ์ที่เดียวนี่ล่ะ สวนสนอยู่แถวๆพระธาตุดอยสุเทพค่ะ หุหุ (ไม่รู้ล่ะ อย่างน้อยหนึ่งในรหัสทั้งหมดที่มีก็มีขึ้นด้วย 41 ล่ะน่า) -อ่ะนะ เราก็หลงเรียกน้องจริงเสียตั้งนานแน่ะ ที่ไหนได้รุ่นเดียวกัน(มั้ง) นั่นเอง 555+ คราวหน้าจะเรียกอะไรดีน้า เรียกคุณจริงก็แล้วกันเนาะ ^^   ************************************* จากคุณ : scottie จารย์จีจบเชียงใหม่หรือเนี่ย - พี่ชายจบมหาวิทยาลัยไฮโซในกรุงเทพค่ะ ไม่ใช่สาว ตจว. อย่างอินหรอกเน้อ (ว่าแต่จบที่ไหนก็ถามไถ่เอาหลังไมค์เองนะคะ 55+) ************************************* จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) หุ หุ มีแต่ปีหนึ่งเท่านั้นที่จำยอม หลังจากนั้น...555+ มีเอาคืนทุกรุ่นเลยใช่ป่ะน้องอิน แบบว่าเป็นธรรมชาติของรุ่นพี่เสมอ ปล.ความลับในไหปลาแดกแตกแล้วซิน้องอิน อิๆ - หึๆๆๆๆ พี่มนอ่านบทนี้แล้วคิดว่า เฟรชชี่ปีหนึ่งอย่างอินเป็นพวกจำยอมไหมล่ะคะ ออกจะแนวห้าวหาญ ชนเป็นชนเสียด้วยนา แล้วก็มีเอาคืนค่ะ แต่รุ่นหลังๆ นี่เบาลงเยอะเลย ขนาดรุ่นน้องอินยังกล้าพูดกับอินแบบนั้นเลย พี่มนคิดดูเถิ้ด ^^" ความลับแตกโพละหลายเรื่องเลยค่ะ แต่ยังดีที่เพื่อนอินยังไม่รู้ว่า หนุ่มรุ่นพี่นิรนามคนนั้นคือใคร 555+   ************************************* จากคุณ : Psycho man ผมไม่ได้จบจากเชียงไหม่หรอกเจ๊า จบจากที่อื่นครับ แต่ทุกที่ก็ไม่เคยรับหรือถูกรับเลย แฮ่ะๆ เคยทำให้รุ่นน้องร้องไห้ด้วยเพราะไม่ยอมไปรับน้องนี่ล่ะครับ - แหงะ ไปก็ไม่ไป ยังมาทำให้รุ่นน้องร้องไห้อีกต่างหาก เอามดแดงไปปล่อยให้แทะหัวรุ่นน้องหรือเปล่าคะพี่ชาย 555+ ว่าแต่เนื้อเพลงแปลงนี้แปลกดี ตรง ฮักเมา นั่นล่ะ สงสัยเมากันแย่ไปเลย ฮี่ๆๆๆ - ว้าย..เสียหายหลายแสน ไม่ใช่รักแล้วก็ไปเมาค่ะพี่ชาย ฮักเมา แปลว่า แอบชอบ แอบรัก ทำนองนั้นค่ะ ขืนเป็นฮักเมาอย่างพี่ชายนี่ สงสัยป่านนี้อินคงเป็นแอลกอฮอล์ลิสซึ่มแน่เลย 555+ ************************************* จากคุณ : หริชา (หริชา)   มาเกาะจออ่านเช่นเคยจ้า อยากย้อนเวลาไปเป็น freshy จัง หุหุ  รับน้อง มช น่าสนุกจังนะคะ  ทำไมตอนเอนท์ เราไม่เลือก มช บ้างน๊า พลาดเลยนี่ - ทั้งสนุก ทั้งโหด (ในบางคณะ และบางเมเจอร์) ด้วยค่ะ มีสารพัดสารพันรูปแบบ นั่นสิคะ ทำไมไม่เลือกน้า ^^ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 15:40:15

ความคิดเห็นที่ 4 "เอามดแดงไปปล่อยให้แทะหัวรุ่นน้องหรือเปล่าคะพี่ชาย 555+" ถูกใจจะให้กิ๊ฟก็ไม่ได้ เอาฮา... ไปละกัน พี่ชาย..โดนเล่นซะแล้ว เหอๆ เพลงคณะเพราะจังค่ะ ส่วนตัวพี่จำทั้งเพลงมหาลัยทั้งเพลงคณะไม่ได้เลย จำได้แต่เพลงรร. และก็เพลงสถาบันเทคโนโลยี...อะไรประมาณเนี่ย อีกแหล่ะ เหอๆ จากคุณ : พี่สาวแถวบ้าน (Setakan) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 15:55:36

ความคิดเห็นที่ 5 มาเกาะจอรออ่านเช่นเคย น่าสนุกจัง มีจะล้มห้องเชียร์กันด้วย ตื่นเต้น ตอนเราทำไมไม่กล้าหือบ้างนะ แต่พอหมดหน้าซ่อม (ที่ มอเราเรียกซ่อมน้อง--ไม่รูั้้้น้องเสียตรงไหน) พวกพี่ว๊ากก็มาสยบเพื่อนๆเราหลายคนแบบว่าจะบีบก็ตาย จะคลายก็ตายเสียแล้ว 555555 อืม...สงสัยตอนนั้นอยากเป็นสาวหน้าวังค่ะ เลยไม่ได้เลือก มช จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 16:57:09

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นบูมที่ .. ironic มาก เอกไทย บูมเป็นภาษาอังกฤษ อย่างภูมิใจ อู้วู้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 19:19:50

ความคิดเห็นที่ 7 รู้ที่มาที่ไปของเรื่องรับน้องที่เป็นประเด็นกันแล้ว อยู่นี่นี่เอง ^ ^ ป.ล. พี่คนที่สูง 195 คุ้น ๆ นะคะ... คิดว่าเคยเห็นบ่อย ๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 52 07:35:11

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^" ข่าวลือไปไม่ถึงหลังเขาแหะ (แหงสิอยู่แต่ในแล็ปนี่) แต่ห้องปิดหน้าต่างปิดพัดลมคนแค่ 40 จิ๊บๆนา ต้องสักห้าร้อยกว่าๆ วิ่งมาเหนื่อยๆ เล่นเอากระเบื้องยางปูพื้นร่อนมาแล้วสองห้องเพราะเหงื่อท่วม จากคุณ : จริง เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 52 09:48:50

ความคิดเห็นที่ 9   อื๋อ...เรื่องรับน้องเมเจอร์พี่นี่ยังเป็นประเด็นเล่าขานต่อเนื่องถึงรุ่นน้องอีกหรือนี่ พี่คนสูงๆ เป็นหนุ่มลูกครึ่ง ลูกชายอาจารย์ภาควิชาภาษาอังกฤษจ้ะ อีตาคนนี้จะโดดเด่นเห็นได้แต่ไกลมาก เรื่องเอกไทย บูมเป็นอังกฤษ เรื่องนี้ก็มีคนถามหลายคนแล้วค่ะ อินเองก็ไม่รู้จะตอบว่ายังไงเน้อ เพราะไม่ได้เป็นคนคิด 55+ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 52 10:51:52