ความคิดเห็นที่ 1 เสียงสายฝนตกกระทบพื้นแผ่นดินยังคงส่งสำเนียงให้ได้ยินอยู่มิสร่างซา ในขณะที่เสียงสนทนาของหนุ่มสาวที่ยืนหลบฝนอยู่ใต้โรงพักเริ่มอันตรธานไป แต่ความเงียบก็เข้าครอบงำได้เพียงไม่กี่นาที เสียงกรีดร้องแหลมปรี๊ดก็ดังเสียดแทงเข้ามาในช่องหูของชายหนุ่มจนเขาถึงกับต้องยกมือขึ้นมาปิดใบหู ก่อนจะใช้สายตาอันคมกริบกวาดไปทั่วบริเวณเพื่อหาต้นตอที่ทำให้สาวร่างบางแสดงอาการหวาดกลัวออกมา 'ตะขาบ!!' ตฤณอุทานขึ้นในใจแล้วหันรีหันขวางมองหาอุปกรณ์ที่พอจะจัดการเจ้าสัตว์เลื้อยคลานมีพิษที่ชอบขึ้นมารบกวนผู้คนยามฝนตก “นายๆ ฉันกลัว” “ผมรู้แล้ว...” ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าเธอกลัวขนาดไหน ก็เธอเล่นเบียดเข้ามาใกล้เขาจนใบหน้าแทบจะแนบติดกัน อีกทั้งยังจิกแขนเขาเอาไว้แน่นจนเขาต้องกัดฟันทนเจ็บ คนตัวสูงค่อยๆ สไลด์เท้าไปอย่างช้าๆ และพาเอาร่างที่เกาะแน่นเป็นตุ๊กแกขยับตามติดมาด้วย เขาชะโงกหน้ามองไปยังถังขยะใบเขื่องเพื่อหาตัวช่วยขจัดสัตว์เลื้อยคลานที่กำลังคืบคลานมุ่งหน้ามาหาพวกเขา และแล้วมือแกร่งก็คว้าจับเอาท่อนไม้ที่มีความยาวประมาณหนึ่งฟุตขึ้นมาจากถังขยะแต่ด้วยความที่เขาไม่ทันได้ระวังและตรวจสอบให้ดีทำให้มือของเขาพลาดไปโดนปลายตะปูที่แทงทะลุเนื้อไม้ออกมาทิ่มตำจนเป็นแผลเลือดไหลอาบ “โอ๊ย!!” สีหน้าเหยเกแสดงอาการเจ็บปวดออกมา เมื่อเขาดึงมือออกมาจากท่อนไม้ เลือดก็ยิ่งไหลมากขึ้น เขาต้องพยายามฝืนทนและเอื้อมมือไปจับบริเวณที่ไร้ตะปู จากนั้นจึงค่อยๆ ยืดแขนออกเพื่อเขี่ยตะขาบออกไปให้พ้นทาง เมื่อภารกิจไล่ตะขาบเสร็จสิ้น มือที่กำท่อนไม้ก็ปล่อยตกลงข้างลำตัวอย่างอ่อนกำลัง เสียงท่อนไม้ที่กระทบพื้นดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงทอดถอนใจของชายหนุ่ม “เฮ้อ....” ร่างสูงร่วงทรุดลงมานั่งชันเข่าพิงถังขยะ มองดูมือของตัวเองที่เลือดยังไหลไม่หยุด “ขอโทษนะที่ทำให้นายต้องเจ็บตัว” ดวงตาเรียวสวยดูหม่นหมองลงเมื่อเจ้าตัวเกิดความรู้สึกผิด ร่างเพรียวบางย่อตัวลงนั่งยองๆ ข้างๆ คนมือเจ็บ “ผมไม่ได้เจ็บตัว แต่ผมเจ็บมือ” “เจ็บตัวหรือเจ็บมือ มันก็เหมือนกันนั่นแหละ” อารมณ์ของทรายเริ่มคุกรุ่นอีกรอบ เมื่อได้ยินตฤณโต้แย้งกลับมา   “เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าผมรับคำขอโทษของคุณก็แล้วกัน” ตฤณหาเรื่องตัดบทเพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้เมื่อยปาก เพราะแค่บาดแผลที่มือก็ปวดระบมเกินจะทนแล้ว ถ้าหากต้องมาโต้วาทีกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องก็รังแต่จะเสียพลังงานไปโดยเปล่าประโยชน์ “เดี๋ยวฉันพันแผลให้นายนะ” ทรายหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ลายดอกกุหลาบออกมาจากกระเป๋าสะพายและค่อยๆ บรรจงพันที่มือข้างขวาของตฤณ สีของเลือดกลมกลืนไปกับสีของกลีบดอกกุหลาบที่เป็นลวดลายของผ้า ชายหนุ่มช้อนสายตาขึ้นสบมองคนที่กำลังปฐมพยาบาลเขาอย่างเบามือ ทำเอาหญิงสาวที่บังเอิญหันไปประสานสายตาเข้าถึงกับออกอาการขวยเขินก่อนจะหลุบตาก้มลงมองมือหนาเพื่อซ่อนอาย “ขอบคุณนะ” คำขอบคุณแม้จะเปล่งออกมาอย่างเบาๆ แต่มันกลับชัดเจนในโสตประสาทของหญิงสาว “แต่ยังไงนายก็ต้องไปทำแผลที่โรงพยาบาลนะ ปล่อยไว้แบบนี้ เดี๋ยวจะเป็นบาดทะยัก” “ครับ... คุณแม่...” แม้จะเจ็บมือก็ยังมิวายพูดประชดประชัน จนเจ็บหัวไหล่ไปอีกที่หนึ่ง เมื่อโดนกำปั้นน้อยๆ ของหญิงสาวทุบลงเพื่อสั่งสอน “เมื่อไหร่นายจะเลิกพูดจาประชดประชัน หรือ เลิกพูดจากวนๆ ซะที” “เมื่อตอนที่ผมซ่อมร่มเสร็จแล้วเอามาคืนให้คุณนั่นแหละ แล้วทีนี้ เราสองคนก็ต่างคนต่างไปตามทางของตัวเอง” คำประกาศิตของชายหนุ่มเหมือนเชื่อมโยงกับแผ่นฟ้า เพราะทันทีที่สิ้นเสียงของเขา เสียงฟ้าร้องก็คำรามดังกึกก้อง เจ้าของเสียงแหลมร้องวี้ดว้ายด้วยความตกใจแล้วก็โผเข้ามากอดชายหนุ่มแน่น ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ต้องการแยกไปตามทางเหมือนความประสงค์ของอีกฝ่าย พอเขาพยายามคลายวงแขนของเธอที่รัดร่างของเขาออก เธอก็เริ่มร้องไห้ หยดน้ำใสคลอเคลียอยู่ในเบ้าตาก่อนจะค่อยๆ รินไหลออกมาเปื้อนดวงหน้างาม หนุ่มที่นั่งข้างๆ ก็ถึงกับมึนงงเพราะไม่รู้สาเหตุว่าทำไมเธอถึงต้องหลั่งน้ำตา “คุณร้องไห้ทำไม” “ก็ฉัน... ฉันไม่อยากแยกทาง”  ปลายประโยคเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างบางเบา “ไม่อยากแยกทาง หมายความว่า คุณอยากตามติดผมไปตลอดอย่างนี้น่ะเหรอ” ตฤณชักเริ่มรู้สึกหวาดกลัว ไม่รู้ว่าเธอคนนี้จะมาไม้ไหน คงไม่ใช่ว่าจะมาเกาะเขากินหรอกนะ “ฉันแค่อยากรู้จักคุณมากกว่านี้ ฉันว่าเราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้” “แต่ผมคงดีไม่พอที่จะเป็นเพื่อนกับคุณหรอก” ตฤณตัดรอนความสัมพันธ์เอาดื้อๆ เพราะกลัวว่ามันจะเป็นเหมือนในอดีต ความรักครั้งก่อนของเขาก็เริ่มต้นมาจากความเป็นเพื่อน แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องพรากจากกัน ดังนั้น ถ้าหากว่ามันจะต้องพลัดพราก สู้ให้มันพลัดพรากไปเสียตั้งแต่วันนี้เลยไม่ดีกว่าเหรอ “ทำไมจะดีไม่พอล่ะ ในเมื่อนาย...” ประโยคที่ขาดห้วงไปเพราะคนพูดไม่ยอมพูดต่อ ทำให้ตฤณถึงกับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย “คุณจะพูดอะไรน่ะ” “ก็ในเมื่อนาย... ช่วยเขี่ยตะขาบให้ฉัน” “แค่ความดีแค่เนี้ย คุณก็อยากตามติดผมแล้วเหรอ ถามจริงๆ คุณต้องการอะไรมากกว่านั้นใช่ไหม” แม้ว่าคำพูดของชายหนุ่มจะไม่ได้ชี้ชัดลงลึก แต่หญิงสาวก็อ่านจากแววตาและน้ำเสียงของเขาได้ว่าเขาหมายถึงอะไร “ฉันไม่ต้องการเงินทองของนาย...”  ผู้หญิงอย่างเนตรทราย ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีไปกับเรื่องพรรค์นั้นหรอก พูดอย่างนี้มันหยามเกียรติกันชัดๆ “... ฉันแค่อยากตอบแทน”  ทรายกล่าวต่อ “ตอบแทน... ตอบแทนอะไร อย่าบอกนะว่าตอบแทนที่ผมช่วยเขี่ยตะขาบให้คุณ” “ก็เรื่องที่ช่วยเขี่ยตะขาบ แล้วก็เรื่องอื่นๆ ด้วย” “เรื่องอื่นๆ ??” คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงด้วยความฉงนยกกำลังสอง “ก็เรื่องเสื้อแจ็คเก็ตนี่ด้วยไง” มือบางคว้าจับที่สาบเสื้อ ตฤณมองตาม แต่ก็ยังมิวายสนเท่ห์ “มันมีเรื่องอื่นที่มากกว่านี้อีกไหม” “นายยังเจ็บมืออยู่ไหม” ทรายเลี่ยงไม่ตอบและหันไปให้ความสนใจกับมือของตฤณแทน “คุณๆ  ผมถามว่า...” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะย้อนถามคำถามเดิม หญิงสาวก็พูดแทรกขึ้นมา “นายไม่จำเป็นจะต้องรู้อะไรมากหรอก หากว่านายต้องการจะแยกทางกับฉัน” ครานี้ชายหนุ่มเริ่มพูดอะไรไม่ออก ได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ ยิ่งเห็นแววตาที่ไร้ประกายสดใสของเธอ ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก ใจนึงก็อยากแยกทางเพราะกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย อีกใจนึงก็อยากก้าวเดินต่อไปพร้อมๆ กับเธอเพราะรู้สึกเห็นใจ และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น ก็คือ เขาอยากรู้ว่า เพราะเหตุใด เธอถึงต้องมาตอบแทนเขา เพราะการที่ใครคนหนึ่ง มากางร่มให้กับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน มันก็น่าแปลกอยู่นา... จากคุณ : comicclubs เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 15:43:34

ความคิดเห็นที่ 2 “สวัสดีครับหมวด จะกลับแล้วเหรอครับ” เสียงทักทายตรงเชิงบันไดของอาคารโรงพัก ทำให้สองหนุ่มสาวที่เร้นกายอยู่ภายใต้ตัวอาคารถึงกับต้องเหลียวมองคู่สนทนาของบุคคลที่เปล่งเสียงขึ้นมาทำลายความเงียบสงบ “อืม !  แล้วจ่าล่ะ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ” ตำรวจหนุ่มนอกเครื่องแบบถามไถ่นายตำรวจชั้นผู้น้อยที่กำลังจะก้าวขึ้นไปบนโรงพักทั้งๆ ที่ตอนนี้ก็มืดค่ำมากแล้ว อีกทั้งวันนี้ก็ไม่ใช่เวรที่เขาต้องอยู่ประจำการในยามกลางคืนด้วย “เดี๋ยวว่าจะไปเคลียร์งานเอกสารอีกสักหน่อยน่ะครับ แล้วเดี๋ยวค่อยกลับ” “งั้นก็ตามสบายนะจ่า ดูแลตัวเองด้วยล่ะ” “หมวดก็เช่นกันนะครับ ขับรถระวังๆ ด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันครับ” คนพูดยืดตัวตรงอกผายไหล่ผึ่งแล้วยกมือขึ้นวันทยาหัตถ์เพื่อทำความเคารพ ทางด้านคู่สนทนาก็ยกมือแสดงวันทยาหัตถ์ตอบรับ ก่อนจะตบเท้าแยกทางกันไป ขายาวก้าวมาหยุดยืนตรงบริเวณใต้ถุนด้วยความรู้สึกเหมือนมีใครแอบมองดูอยู่ นัยน์ตาเข้มชำเลืองลอดมองเข้าไปโดยมีแสงไฟจากภายนอกช่วยส่องให้เห็นเป็นรูปเป็นร่าง “พัฒน์ !!” เสียงหวานตะโกนลั่นเมื่อเห็นใบหน้าคมสันชัดเจนขึ้น เมื่อตอนที่ทรายได้ยินเสียงคนคุยกัน เธอก็ยังรู้สึกว่าเสียงนี้มันคุ้นหูเธอมาก เหมือนเสียงของหัวหน้าห้องตอนสมัยที่เธอยังเป็นนักเรียนม.ปลาย “ทราย !!” ร่างสูงระบายยิ้มกว้าง เขารู้สึกดีใจเหลือคณา ไม่คิด ไม่ฝันว่าจะได้มาเจอเพื่อนเก่าในมหานครอันกว้างใหญ่แห่งนี้ เขานึกอยากจะคว้าตัวเธอเข้ามากอดให้หายคิดถึง แต่ด้วยความที่เขายืนอยู่ในสถานที่ราชการและยังเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ การกระทำแบบนั้นมันคงไม่ถูกกาลเทศะสักเท่าไหร่ อีกทั้งยังโดนสายตาอีกคู่หนึ่งเขม่นมองมา เขาก็ยิ่งไม่กล้าที่จะแตะเนื้อต้องตัวเธอ 'เธอมีแฟนแล้วเหรอ' คำถามนั้นกังวานอยู่ในหัวของร้อยตำรวจตรีพัฒนพล  ฤกษ์สุริยะ ในขณะที่กำลังมองหน้าหนุ่มหล่อผิวขาวราวหยวกกล้วยที่ยันกายให้ลุกขึ้นยืน “นี่เพื่อนเก่าสมัยมัธยมของฉัน ชื่อ พัฒนพล เรียกเขาว่า พัฒน์ ก็ได้” ทรายแนะนำให้ตฤณได้รู้จักกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนสมัยมัธยมของเธอ สถานะยังคงไม่เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ เราก็คงเป็นได้แค่เพื่อนสินะ เสียงของพัฒน์พร่ำบอกตัวเองในใจ เขาพยายามสะกดใจตัวเองไม่ให้วูบไหวเหมือนเมื่อก่อน เพราะตอนนี้ทรายเองก็มีแฟนแล้ว ส่วนตัวเขาก็คงเป็นได้เพียงเพื่อน... เพื่อนเท่านั้น... “ผมชื่อ ตฤณ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณพัฒน์” “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”  ทั้งคู่ถือโอกาสสัมผัสมือกันเพื่อเชื่อมโยงสายใยแห่งมิตรภาพ พร้อมกับมอบรอยยิ้มน้อยๆ ให้แก่กัน   หลังจากที่ทำความรู้จักทักทายกันพอเป็นพิธีแล้ว หมวดพัฒน์ก็เอ่ยปากชวนทรายและตฤณให้ขึ้นรถกลับบ้านไปพร้อมกับเขา “ผมขออาสาพาคุณสองคนไปส่งที่บ้านนะครับ หวังว่าพวกคุณคงไม่ปฏิเสธน้ำใจของผมนะ” “เอ่อ...” ตฤณมีท่าทีกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย เพราะเขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นคนอื่น เขาไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นเรียนเดียวกับหมวดพัฒน์ และเขาก็ไม่ได้รู้จักทรายมากพอ ฉะนั้น เขาควรจะปล่อยให้คนทั้งคู่ได้เดินทางไปด้วยกันมากกว่าที่จะมีเขาไปนั่งเป็นส่วนเกินคั่นกลางระหว่างความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนที่อาจสานต่อไปได้มากกว่านั้น “ตฤณ ไปด้วยกันเถอะ นะ นะ นะ...” มือบางกระตุกแขนเสื้อเชิ้ตของตฤณถี่ยิบ ดวงตาคู่งามทอประกายตื่นเต้น เพราะเธออยากรู้จักทางไปบ้านของตฤณ ส่วนทางไปบ้านของเธอ เธอคิดว่าตฤณน่าจะพอจำทางได้ เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าบ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่เธอพักอาศัยอยู่ “แฟนคุณเขาขอร้องขนาดนี้แล้ว ผมว่า... คุณกลับพร้อมกับผมเถอะ หากคุณปล่อยให้แฟนคุณไปกับผม เดี๋ยวคนอื่นเขาจะเข้าใจผิดได้นะ” “แต่...” ตฤณอยากจะบอกใจจะขาดว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แฟนของเขา แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะมีมือบางของหญิงสาวเอื้อมมาปิดปากเขาไว้เสียก่อน ส่วนมืออีกข้างของเจ้าหล่อนก็ดึงแขนเขาให้หลบไปยืนเจรจากันตรงมุมที่ห่างไกลจากพัฒนพล “ฉันขอล่ะ นายช่วยเออออไปตามคำพูดของพัฒน์เขาหน่อยได้ไหม” “หมายความว่า ให้ผมสวมรอยว่าเป็นแฟนคุณเนี่ยนะ นี่คุณเป็นอะไรของคุณเนี่ย” เสียงในปลายประโยคที่เริ่มดังขึ้นทำให้ทรายต้องยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะริมฝีปากเป็นสัญญาณให้ตฤณนั้นเบาเสียงลง “ฉันรู้ว่าพัฒน์เขาแอบชอบฉันมาตั้งแต่สมัยเรียน แต่ว่าฉันไม่ได้รักเขา ฉันไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเขายังมีความหวังอยู่” “คุณก็เลยขอให้ผมเป็นแฟนชั่วคราวเพื่อให้เพื่อนเก่าของคุณเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น” ตฤณเสริมต่อทันทีเมื่อเข้าใจอะไรมากขึ้น “ถ้าเป็นถาวรได้ก็คงจะดี” ทรายพูดเบามากจนอีกฝ่ายต้องถามซ้ำเพราะไม่ได้ยินประโยคนี้ “เมื่อกี้ คุณว่าอะไรนะ” “เปล่าๆ ไม่มีอะไร” ใบหน้าสวยส่ายไปมาก่อนที่มือบางจะคว้าหมับที่ข้อมือของชายหนุ่มคู่สนทนาให้ก้าวเดินตามเธอไปหาพัฒนพล “ฉันคุยกับตฤณแล้ว เราสองคนตกลงที่จะไปกับคุณค่ะ แต่ให้ตฤณเขานั่งหน้าคู่กับคุณนะคะ” แขนเรียวสอดคล้องแขนกับตฤณในระหว่างที่ยืนพูดคุยกับเพื่อนเก่า สายตาของตฤณชำเลืองมองที่แขนตัวเองซึ่งมีอีกแขนมาคล้องไว้ก็ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นในใจ เพราะตั้งแต่เขาโตเป็นหนุ่มก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนถือวิสาสะมาคล้องแขนเขาประหนึ่งว่าเป็นแฟนกันอย่างนี้มาก่อน “ได้สิ” ใจจริงหมวดพัฒน์อยากนั่งคู่กับทรายมากกว่า แต่เมื่อความประสงค์ของหญิงสาวต้องการให้เป็นแบบนั้น เขาก็มิอาจขัดข้อง เพราะรู้ดีว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหน พัฒนพลขับรถพาตฤณไปทำแผลที่คลินิกใกล้โรงพักก่อนจะเคลื่อนรถออกมาสู่ถนนใหญ่อีกครั้งเพื่อพาตฤณและทรายไปส่งที่บ้าน ซึ่งในระหว่างที่รถกำลังติดแหง็กอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนั้น ก็มีเด็กสาวผมสั้นท่าทางแก่นเซี้ยวมาเคาะกระจกรถด้านข้างคนขับ   “หมวดๆ ช่วยซื้อหน่อยดิ วันนี้ขายไม่ค่อยได้เลย” “พูดจาให้มันมีหางเสียงหน่อยได้ไหม” ตำรวจหนุ่มกดเสียงให้ทุ้มต่ำลงเพื่อสั่งสอนสาวร่างเล็กที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ “แล้วถ้าผมพูดจามีหางเสียง หมวดจะซื้อพวงมาลัยรึเปล่า” แขนข้างหนึ่งพาดเกี่ยวไว้ที่ท่อแป๊บยาวเหนือบ่าซึ่งมีพวงมาลัยหลายพวงห้อยอยู่ ส่วนแขนอีกข้างก็วางท้าวเหนือขอบประตูรถ “เป็นผู้หญิง ไม่ควรแทนตัวเองว่า ‘ผม’  นะ” “ตกลงนี่เป็นตำรวจหรือเป็นคุณครูเนี่ย สอนจังเลย น่ารำคาญจริงเว้ย ไปดีกว่า” สาวแสบทำท่าจะผละจากไป แต่เสียงเรียกของตำรวจหนุ่มทำให้เธอต้องหันขวับกลับมาอีกครั้ง “ตำลึง!! ฉันขอพวงมาลัย 5 พวง” “ขอฟรีไม่ได้นะ ต้องจ่ายตังค์นะหมวด ของซื้อของขายนะ เข้าจั๊ย” “พูดจาอะไรให้มันรู้จักเด็ก รู้จักผู้ใหญ่บ้างนะ เอานี่ ร้อยนึง ไม่ต้องทอน” ตำลึงรับธนบัตรใบสีแดงมาใส่ในกระเป๋าคาดเอวก่อนจะหยิบพวงมาลัย 5 พวงใส่ถุงก๊อปแก๊ปยื่นส่งให้ตำรวจหนุ่มที่รู้จักมักคุ้นกันดี เพราะเขาต้องขับรถผ่านสี่แยกนี้ทุกวัน อย่างน้อยๆ ก็วันละสองรอบ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่เคยมีวันใดที่สาวแสบจะพูดจาดีๆ กับเขา “จะทอนทำไม ไม่ได้ให้มาเกินซะหน่อย” เสียงห้วนๆ ที่ตอบกลับมา ทำเอาพัฒน์ถึงกับส่ายหน้าอย่างระอาใจ ก่อนจะรีบวางถุงพวงมาลัยไว้บนคอนโทรลรถ แล้วเอื้อมมือปลดล็อคลิ้นชักข้างหน้าตฤณ หยิบร่มพับสองตอนออกมาส่งให้กับสาวแสบ “ฝนมันยังตกปรอยๆ อยู่ เอาไปกางซะ จะได้ไม่เปียก” “ตลกน่าหมวด ผมกางร่ม ผมก็เดินขายไม่ถนัดน่ะสิ ผมว่า หมวดรีบๆ ไปเถอะ ไฟมันเขียวแล้ว” “เอาไปเถอะตำลึง ฉันให้” ร่มสีดำถูกยัดใส่ในมือเล็กโดยที่ผู้รับไม่มีโอกาสได้ส่งคืนเนื่องจากกระจกที่ลดลงมาให้เกิดช่องว่างนั้นได้ถูกเลื่อนขึ้นจนปิดกั้นบรรยากาศภายในและภายนอกตัวรถไปเสียแล้ว -------- แล้วจะมาลงตอนต่อไปให้ในเร็วๆ นี้ค่ะ จากคุณ : comicclubs เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 15:45:25

ความคิดเห็นที่ 3 ดำเนินเรื่องเร็ว ขาดรายละเอียดไปนิดนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 19:23:59

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อไหร่จะมาลงต่อครับ รออยู่น้า จากคุณ : To Mars เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 01:07:07