ความคิดเห็นที่ 1 ลิขิตที่ 2 ความหวังไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง เมื่อสิ่งที่อยากให้เป็นแค่ฝันกลับกลายเป็นจริง หลังเลิกเรียนในวันจันทร์ถัดมา ศนิกานต์ก็ย้ายมาอยู่ที่คฤหาสน์ธรณบดินทร์ในฐานะของหลานสาวและบุตรีบุญธรรมของพลเอกทัศน์เทพและคุณหญิงเทวิกานต์ ธรณบดินทร์ มีพ่อบุญธรรมเป็นอดีตนายทหารที่ทรงอิทธิพลและนักการเมืองที่กำลังถูกจับตามอง แถมด้วยพี่ชายหนุ่มหล่อมาดเข้มดีกรีนายทหารอากาศมือดีแห่งทัพฟ้า ไม่ได้นับรวมตระกูลใหญ่ทั้งฝั่งธรณบดินทร์และวารินทร์พิทักษ์ ตระกูลเก่าทางฝั่งมารดาที่ล้วนเป็นผู้มีอิทธิพลในบ้านเมือง ทุกอย่างดูสวยหรูอย่างที่หลายคนจะปรารถนา แต่ไม่ใช่ศนิกานต์ หญิงสาวยืนมองห้องนอนกว้างที่ตบแต่งด้วยโทนสีชมพูอ่อนหวานอย่างห้องของเด็กสาว บนโต๊ะข้างเตียงยังมีภาพของเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ร่างบอบบางนั่งบนชิงช้าหวายสานสีขาวดูเรียบร้อยสมเป็นกุลสตรี ดวงตากลมโตที่มองตรงมาเต็มไปด้วยความสดใส อ่อนโยน แต่ที่ทำให้ศนิกานต์ลอบมองอยู่บ่อยครั้ง เป็นเพราะใบหน้านั้นเหมือนภาพที่ปรากฏบนกระจกตรงหน้าเธอราวเป็นคนคนเดียวกัน ชีววิทยาที่เธอเคยเรียนมาเคยพูดถึงสายพันธุกรรมของพ่อกับแม่ที่นำมารวมกันในตัวลูกก่อให้เกิดลักษณะเฉพาะที่มีส่วนผสมจากทั้งสองฝ่าย แต่เธอไม่รู้ว่าพันธุกรรมแบบไหนจึงทำให้บุตรสาวของฝาแฝดมีหน้าตาที่เหมือนกันอย่างเธอกับเจ้าของภาพถ่ายนี้ “เธอเป็นเจ้าของห้องนี้หรือคะ” หญิงสาวเอ่ยถามกับแม่บ้านวัยกลางที่ช่วยขนของของเธอมาที่ห้อง แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาจากชายหนุ่มร่างสูงผู้ตอนนี้ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายบุญธรรม “ใช่...หนูจีนเป็นน้องสาวของพี่” เสียงเขาฟังอ่อนโยนเมื่อพูดถึงน้องสาวที่คงเป็นที่รักของคนทั้งบ้าน “แล้วเธอไปไหนเสียล่ะคะ” “เธอเสียแล้ว...เมื่อสามปีก่อน” เขาเอ่ยตอบทันที ศนิกานต์นิ่งงันไปเมื่อนึกได้ว่ามารดาเองก็เคยพูดถึงเรื่องนี้ แต่เพราะความงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เธอไม่ได้สนใจ “ขอโทษนะคะ...” “เธอไม่ได้ทำอะไรผิด จะขอโทษทำไม” เขาเลิกคิ้วมองเหมือนไม่เข้าใจกับการกระทำของเธอ แล้วกลับเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นอย่างรวดเร็ว “พี่มีเรื่องต้องพูดกับเธอ ลงไปเดินเล่นที่สวนด้วยกันไหม” หญิงสาวจำเป็นต้องตอบรับ หรือถ้าไม่ตอบเขาก็คงไม่สนใจ เพราะมือใหญ่รีบคว้ามือเธอไว้แล้วรีบจูงให้เดินออกไปด้วยกัน “เล่าเรื่องน้ายาให้พี่ฟังบ้างสิ” “คุณ...” เธอกำลังจะพูดต่อ แต่เขาหันกลับมามองอย่างไม่พอใจ “พี่จักร...เธอเป็นน้องพี่แล้ว” ศนิกานต์กลอกตามองฟ้าอย่างอ่อนใจ “ค่ะ...พี่จักรจะอยากรู้เรื่องศิไปทำไม ในเมื่อมันไม่สำคัญมาตั้งแต่ต้นแล้ว” “ทำไมจะไม่สำคัญ พี่อาจไม่เคยรู้จักเธอ แต่เมื่อพี่รู้ว่ายังมีน้ายา มีเธอที่เป็นครอบครัวเดียวกัน พี่ก็อยากรู้ว่าเธอเป็นอยู่อย่างไร” “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ เราก็อยู่กันเหมือนครอบครัวธรรมดา ๆ ครอบครัวหนึ่ง” “เธอไม่อยากเล่าให้พี่ฟัง” เสียงเขาฟังเหมือนจะปนร่องรอยของความน้อยใจอยู่ด้วย ศนิกานต์เอียงคอลอบมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจอารมณ์นั้น ก่อนจะถอนใจเบา ๆ “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ แต่ศิไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจ” “แต่พี่อยากรู้” เสียงเหมือนเด็กที่เอาแต่ใจตัวเองทำให้ศนิกานต์รู้สึกเหมือนมีน้องชายมากกว่าพี่ เธอพยักหน้าเบา ๆ แล้วเล่าเรื่องที่บ้านให้เขาฟังช้า ๆ “ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ...ที่หมู่บ้านศิทำโฮมสเตย์เล็ก ๆ แล้วก็ทำนาตามฤดูกาล พี่จักรอยากฟังอะไรล่ะคะ” “ทุกอย่างที่เธอจะเล่า” หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด ความขุ่นเคืองเรื่องที่เขาเคยทำร้ายเธอค่อย ๆ เลือนหายไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่อาจทราบ ดูเหมือนท่าทางที่วางอำนาจอย่างสบายใจเหมือนคนไม่มีความผิดติดตัวของเขาจะทำให้เธอแทบจะลืมความผิดของเขาไปด้วย “ศิคิดไม่ออกจริง ๆ ค่ะ...เปลี่ยนเป็นพี่จักรเล่าก่อนได้ไหม” หญิงสาวแกล้งทำเสียงออดอ้อน จักราวุธขมวดคิ้วมองท่าทางที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในตัวน้องสาวคนใหม่ เวลาที่คอเชิด ๆ ของเธอเอียงไปด้านข้างเหมือนเด็กน้อยช่างสงสัย ศนิกานต์ก็ดูเป็นสาวน้อยที่น่าเอ็นดูอยู่ไม่น้อย “หนูศิอยากรู้อะไรล่ะคะ” เขาทอดเสียงถามอย่างอ่อนโยนเหมือนที่เคยทำกับน้องสาวตัวน้อยอย่างจีรันตรา ศนิกานต์นิ่งไปครู่หนึ่งกับปฏิกิริยาของชายหนุ่มที่เธอไม่ได้คาดไว้ว่าจะได้เห็น เธอนิ่งมองอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยถาม “ที่พี่จักรทำให้ศิสลบไปวันนั้น...พี่จักรทำยังไงคะ” “ยังโกรธเคืองพี่เรื่องนี้อยู่หรือ” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ ยกมือขยี้ผมหญิงสาวเบา ๆ “มีจุดหนึ่งตรงข้างลำคอ กดไปแล้วทำให้หลับ” เขาบอกพร้อมกับยกนิ้วแตะที่ข้างลำคอเธอตรงจุดที่พูดถึงเบา ๆ ศนิกานต์รีบเอียงตัวหลบเรียกเสียงหัวเราะจากชายหนุ่มได้อีกครั้ง “ไม่ต้องกลัว พี่ไม่ทำแบบนั้นกับหนูศิอีกหรอก” “แม่สอนว่าเจ็บแล้วต้องจำค่ะ...ศิไม่อยากไว้ใจ” หญิงสาวยักคิ้วให้เขาอย่างเป็นกันเองมากขึ้น แล้วเสียงใสก็ถามต่อ “พี่จักรมีจุดอื่นอีกหรือเปล่าคะ” “จุดอื่น...” “ก็จุดที่กดลงไปตรงนั้นตรงนี้แล้วจะเป็นยังไงน่ะค่ะ” หญิงสาวหยุดเดิน หันมาจ้องหน้าพี่ชายคนใหม่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกระหายใคร่รู้ “สนใจหรือ” จักรวุธถามอย่างประหลาดใจ “ค่ะ...พี่จักรสอนหนูศินะคะ” เธอทำเสียงออดอ้อน ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยแววอ้อนวอนอย่างยากที่คนเห็นจะกล้าปฏิเสธ จักราวุธส่ายหน้าช้า ๆ เพราะไม่อยากเชื่อหูตัวเอง แล้วหัวเราะอย่างเบิกบานใจเมื่อคว้าตัวน้องสาวเข้ามากอด ศนิกานต์ยืนตัวแข็ง ปล่อยให้เขาขยี้ผมเธอด้วยความตกใจ ก่อนที่ชายหนุ่มจะปล่อยตัวเธอออก “ก็ได้...พี่จะสอนให้ แต่ห้ามบอกแม่นะ” “ได้เลยค่ะ...แล้วพี่จักรจะเริ่มสอนเมื่อไรคะ” คำตอบรับของเขาทำให้เธอดีใจ ดวงตาวาววับเป็นประกายด้วยความยินดี “เอาไว้พี่จะบอก แต่ขอแนะนำให้หนูศิตั้งใจเรียนอะนาโตมี่ให้ดี ๆ จะได้ไม่มาโอดว่ายากเวลาพี่สอน แล้วที่สำคัญ...พี่เชื่อว่าหนูศิจะไม่เอาวิชานี้ไปใช้ในทางที่ผิด” เขาทอดเสียงอ่อนโยน ดวงตาที่มองสบตาเธอเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นที่ศนิกานต์ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้ในตัวคนที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่กี่วัน หัวใจของหญิงสาวกระตุกวูบ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่โลกของเธอที่เพิ่งเปลี่ยนไปด้วยมือเทวิกานต์และจักราวุธ โลกที่เธอเคยไม่พอใจ ดูเหมือนเวลานี้ โลกที่บิดเบี้ยวนั้นจะดูสวยงามและน่าสนใจกว่าคราวแรกที่เธอย่างเข้ามา บางที...การเปลี่ยนแปลงอาจไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด หญิงสาวคลี่ยิ้มกว้างเมื่อพยักหน้ารับ จักราวุธอ้าแขนออกอีกครั้ง เขามองสบตาเธออย่างอ่อนโยน “ยินดีต้อนรับสู่ธรณบดินทร์นะคะ...หนูศิ” ศนิกานต์ก้าวเท้าไปเพียงก้าวเดียวร่างบางก็ชิดติดร่างหนาของคนเป็นพี่ เธอยกแขนขึ้นกอดตอบด้วยความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจราวกับคนที่เพิ่งพบบ้านที่ให้พักพิงอีกที่หนึ่ง สัมผัสของอ้อมกอดที่แข็งแกร่งและอ่อนโยนนั้นทำให้เธอรับรู้และยอมรับได้ไม่ยากว่านี่คือบ้านใหม่อีกหลังของเธอ แล้วความขุ่นเคืองที่เพิ่งมลายหายไปก็กลับแปรเปลี่ยนเป็นความไว้วางใจอย่างง่ายดาย เธอไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร และครอบครัวใหม่จะยินดีต้อนรับเธออย่างที่พูดหรือไม่ ศนิกานต์หวังเพียงหากเธอเริ่มต้นด้วยความสุขแม้เพียงเล็กน้อย ก้าวต่อไปเธอคงจะมีความสุขมากขึ้น ถ้าเธอจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนาน เธอคงต้องค่อย ๆ เปิดใจและเรียนรู้ ยอมรับกับสิ่งที่จะผ่านเข้ามา “ขอบคุณนะคะ...พี่จักร” จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 22:48:23

ความคิดเห็นที่ 2 ความเปลี่ยนแปลงไม่ได้น่ากลัวสักเท่าไรหากเรากล้าเดินเข้าไปเผชิญหน้าแล้วค่อย ๆ เรียนรู้กับมัน แต่ปัญหาของศนิกานต์ในตอนนี้คือการเปลี่ยนแปลงที่นำพาเอารถยนต์คันหรูพร้อมคนขับมาจอดอยู่หน้ามุกบันไดหน้าคฤหาสน์ธรณบดินทร์ รอเวลาให้คุณหนูคนใหม่ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องอาหารขึ้นไปนั่งด้านหลัง เพื่อจะเคลื่อนล้อออกไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย ศนิกานต์กระพริบตาปริบ ๆ เธอจิตนาการถึงเรื่องซุบซิบนินทาในห้องเรียนได้อย่างง่ายดาย ถ้าอยู่ดี ๆ มีรถหรูแล่นไปจอดส่งเธอถึงหน้าอาคารเรียน โลกที่เคยเงียบสงบของเธออาจต้องมีเสียงซักถามกันวุ่นวายแน่ ๆ “หนูศิไปเองดีกว่าค่ะ” หญิงสาวรีบบอกเมื่อพลทหารที่รออยู่ข้างรถเดินมาเปิดประตูให้ “ไม่ได้...” เสียงนั้นดังมาจากพ่อบุญธรรมของหญิงสาวที่เดินออกมาพอดี ก่อนที่ท่านจะให้เหตุผล “พ่อเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูศิไม่เคยมีศัตรูที่ไหน” พลเอกทัศน์เทพเดินเข้ามา วางมือลงบนศีรษะของบุตรสาวบุญธรรม ดวงตาที่เปี่ยมด้วยความเมตตาบอกชัดถึงความห่วงใย “หนูศิไม่มี แต่พ่อมี หนูเป็นลูกพ่อ เป้าอาจมาอยู่ที่หนู” “ถ้าไม่มีใครรู้ว่าหนูศิเป็นลูกพ่อ หนูศิก็จะปลอดภัยใช่ไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ แต่ปนด้วยความหมายในคำพูดที่ทำให้นายทหารผู้อาวุโสหัวเราะอย่างพึงพอใจ “เป็นอย่างที่หนูว่า แต่เชื่อพ่อเถอะว่าพวกนั้นจะหาหนูจนเจอ พ่อไม่อยากประมาท” “แต่ถ้าหนูเดินออกมาล่อเป้า พวกนั้นก็จะพบหนูเร็วขึ้นจริงไหมคะ” หญิงสาวพูดเสียงหวาน เธอเอนตัวลงพิงร่างสูงของบิดาบุญธรรมแล้วกอดท่านไว้ “หนูศิอยากเป็นลูกพ่อ แต่เรื่องนี้ไม่ต้องบอกใครก็ได้จริงไหมคะ” “ลูกสาวพ่อฉลาดพูดนัก...แต่พ่อก็ยังห่วงอยู่ดี” “แม่เคยบอกศิว่ายิ่งตัวใหญ่เท่าไรก็ยิ่งเห็นชัดเท่านั้น ถ้าศิตัวเล็ก ๆ เหมือนเดิมคงไม่มีใครมาสนใจหรอกค่ะ” เหตุผลของเธอเรียกเสียงหัวเราะได้ทั้งจากบิดาบุญธรรมและพี่ชายที่เดินออกมาในชุดเครื่องแบบนายทหารอากาศสีน้ำเงินเข้ม ศนิกานต์เงยหน้ามองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาอย่างตกตะลึง ร่างสูงหนาไหล่กว้างอย่างชายชาตรี เมื่ออยู่ในชุดเครื่องแบบแล้วดูหล่อเหลาภูมิฐานยิ่งกว่าเดิมจนเธออดทักไม่ได้ “โห...หล่อจังค่ะพี่จักร” “หล่อพอจะเป็นสารถีไปส่งหนูศิที่มหาวิทยาลัยหรือเปล่าคะ...คนสวย” ชายหนุ่มแกล้งโคลงศีรษะลงเล็กน้อย เอ่ยถามด้วยเสียงล้อเลียน ‘คนสวย’ ของจักราวุธทำหน้าตูมอย่างไม่สบอารมณ์ ดวงตาคู่คมตวัดส่งค้อนวงโตไปให้พี่ชาย ก่อนจะเปลี่ยนเบิกตาโตมองอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินชายหนุ่มบอก “แค่หน้ามหาวิทยาลัยค่ะ แล้วหนูศิก็ระเห็จลงจากรถไปได้เลย แต่ทำใจหน่อยนะว่าเจ้าเต่าของพี่มันรุ่นลายคราม คงไม่ดึงดูดสายตาใครอย่างเอสยูวีของคุณพ่อ” รอยยิ้มกว้างค่อยระบายบนใบหน้าหวาน ศนิกานต์โผเข้าไปกอดแขนคนตัวโต “ถ้าเจ้าเต่าของพี่จักรไม่ใช่บีเอ็มที่ขับไปเจอหนูศิก็โอเคค่ะ” “วอลโว่รุ่นสิบปีที่แล้ว...ถ้าโอเคก็ไปรอที่รถเลยค่ะ พี่จอดไว้ที่โรงรถ ไม่นึกว่าจะต้องเอามาใช้ส่งเจ้าหญิงวันนี้” ชายหนุ่มบอกพร้อมยื่นกุญแจให้ “ได้เลยค่ะ เดี๋ยวหนูศิจะถอยมารับพี่จักรเอง รอที่นี่นะคะ” หญิงสาวยื่นมือไปรับกุญแจจากชายหนุ่ม แล้วก้มตัวลงโค้งด้วยท่วงท่าราวกับนักแสดงบนเวทีก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว พลเอกทัศน์เทพมองตามหลังบุตรสาวบุญธรรมไปพร้อมกับส่ายหน้าช้า ๆ “แก่นอย่างนี้สิพ่อถึงห่วง...ลูกคงไม่คิดจะปล่อยน้องอย่างที่พูดใช่ไหม เราไม่เหลืออะไรอีกแล้วนอกจากหนูศิ” “ผมทราบครับ แต่บางครั้งที่ซ่อนที่ดีที่สุดก็คือในฝูงชน ถ้าหนูศิเป็นแค่นางสาวศนิกานต์ พัฒนธรรม์ เธอจะปลอดภัย” “ลูกคิดว่าจะพวกนั้นจะไม่รู้หรือ” จักราวุธยิ้มให้บิดา “พวกนั้นต้องรู้แน่ครับ แต่หนูศิไม่รู้ว่าเธอคือเป้าหมาย ถ้าเรายิ่งผูกเธอไว้เพราะความห่วงใย เธออาจจะยิ่งดื้อหนีไป สู้เราปล่อยให้เธอคิดว่ามีอิสระดี แต่ส่งคนเฝ้าตามดูห่าง ๆ ไม่ดีกว่าหรือครับ” ผู้อาวุโสกว่านิ่งไปนาน ก่อนจะหัวเราออกมาอย่างพึงพอใจ ยกมือขึ้นตบหลังบุตรชายด้วยความชื่นชม “เยี่ยมมาก...ทำตามนั้น แต่เลือกมือดีที่สุด” “ผมต้องทำอย่างนั้นอยู่แล้วครับพ่อ เพราะหนูศิคือหัวใจของเราทั้งหมด” จักราวุธพูดด้วยดวงตาที่หม่นแสงลง ก่อนจะหันไปมองรถยนต์คันใหญ่ซึ่งถูกน้องสาวขับเข้ามาเทียบข้างรถคันหรูซึ่งมีคนขับรถยืนเก้ออยู่ ร่างเล็กก้าวลงมาจากที่นั่งคนขับ เดินเข้ามายกมือไหว้พลเอกทัศน์เทพ “หนูศิไปก่อนนะคะ” แล้วเธอก็ยื่นหน้าไปจูบแก้มชายสูงวัยเบา ๆ “รักพ่อค่ะ” พลเอกทัศน์เทพหัวเราะเมื่อลูกชายหันมาทำตาโตเลิกคิ้วมอง แล้วแกล้งยกมือขึ้นไหว้ “ผมไปนะครับพ่อ...” แล้วคนตัวสูงก็ทำท่าจะยื่นหน้ามาหอมแก้มบิดาบ้าง แต่ท่านกลับยกหมัดขึ้นกันไว้อย่างรวดเร็ว “ไปเลยไอ้ลูกจักร...โตเป็นควายแล้วยังมาทำอิจฉาน้อง” “เปล๊า...ผมไม่ได้อิจฉาน้อง แต่อิจฉาพ่อครับผม” ชายหนุ่มบอกหน้าตาเฉยแล้วรีบคว้าข้อมือศนิกานต์ลากไปที่หน้าประตูรถ จัดการเปิดประตูแล้วดันหญิงสาวขึ้นไป “ไปเร็วหนูศิ เดี๋ยวพี่โดนพ่อเตะ” จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 22:48:58

ความคิดเห็นที่ 3 ศนิกานต์ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเดินออกมาจากห้องปฏิบัติการสำหรับนักศึกษาแพทย์ วันนี้เธอไม่ต้องเข้าเรียนกับอาจารย์ใหญ่ แต่เปลี่ยนเป็นปฏิบัติการศึกษาเนื้อเยื่อกับเพื่อนในกลุ่มที่ทางมหาวิทยาลัยจัดให้ แทบทั้งหมดเป็นเพื่อนที่เธอไม่คุ้นเคยมาตั้งแต่ปีหนึ่ง การทำความรู้จักจึงเป็นอะไรที่วุ่นวาย ไม่มีใครถามชื่อใคร แต่ทุกคนต้องพยายามทำงานด้วยกันภายใต้ความไม่คุ้นเคย สร้างความเป็นกันเองที่บางครั้งก็ชวนให้อึดอัด “ศิ...จะกลับเลยหรือเปล่าจ๊ะ” เสียงของเพื่อนร่วมกลุ่มที่เพิ่งผลักประตูห้องเดินตามออกมาเอ่ยถาม หญิงสาวหันกลับมายิ้มให้เพื่อนสาวที่ดูจะเป็นมิตรและคุยกับเธอได้มากที่สุดในกลุ่ม “อื้ม...เสร็จแล้วนี่” “อืม...ชอบแล็บฮีสโต*ชะมัด ไม่เหนื่อย แถมเสร็จเร็ว” “แต่เวลาสอบท่าจะแย่ เรายังดูไม่ออกเลยว่าเนื้อเยื่ออะไรบ้าง” นันทิยาหัวเราะกับท่าทางกังวลของเพื่อนร่วมกลุ่ม เธอยกแขนขึ้นโอบไหล่ศนิกานต์ “เราว่าศิเก่งออก เห็นศิถามโน่นถามนี่กับอาจารย์ แต่ถ้าจะให้ดูออกตั้งแต่แล็บแรกนี่ก็เทพแล้ว” “อืม...หวังว่าเราจะดูออกก่อนสอบละนะ” “อ๊าย...” นันทิยาร้องเสียงดัง แล้วรีบยกมือปิดหู “อย่าพูดเรื่องสอบสิ...แสลงหู” “โอเค...เปลี่ยนเรื่องก็ได้ เฟิร์นกลับยังไง” “ยังไม่กลับจ้ะ เราต้องรอแพรก่อน” “แพร...เป็นรูมเมทกันเหรอ” ศนิกานต์ถามเมื่อนึกได้ว่าเพื่อนหลาย ๆ คนเช่าห้องอยู่ด้วยกันในหอพักที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก เพื่อนสาวส่ายหน้าช้า ๆ “เปล่าหรอก อยู่หอเดียวกันน่ะ แต่ไปด้วยกันประหยัดค่ารถ” “โอเค...อย่างนั้นเราไปก่อนนะ” หญิงสาวยิ้มแล้วโบกมือลาเพื่อนเมื่อเดินลงบันไดมาจนถึงหน้าอาคารเรียน เธอเดินแยกจากนันทิยาไปทางด้านหลังมหาวิทยาลัยซึ่งมีรถยนต์คันเก่าจอดรออยู่ ศนิกานต์เหยียดริมฝีปากอย่างไม่พอใจนักเมื่อมองเห็นป้ายที่เด่นหราอยู่หน้าลานจอดรถ ข้อความที่ถูกติดด้วยสติกเกอร์สีแดงบอกว่า ‘ที่จอดรถผู้มีสติกเกอร์เท่านั้น’ เธอกวาดสายตามองหน้ากระจกรถวอลโวรุ่นสิบปีก่อน มองเท่าไรก็หาสติกเกอร์ของคณะไม่เจอจริง ๆ เชื่อเถอะว่าพี่ชายคนใหม่ของเธอคงใช้เส้นสายบางอย่างให้พนักงานรักษาความปลอดภัยปล่อยเขาเข้าไป และนั่นก็เป็นอะไรที่หญิงสาวไม่ชอบเอาเสียเลย หญิงสาวมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครที่พอคุ้นหน้าอยู่ เธอก็รีบเปิดประตูรถ พาตัวเองไปนั่งที่ที่นั่งข้างคนขับ เสียงหัวเราะของพี่ชายทำให้เธอเงยหน้ามองตาเขียว “หนูศิไม่ชอบเลย” “ไม่ชอบที่พี่มารับน่ะเหรอ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม “ไม่รู้สิคะ...แต่แค่เติมคำว่าธรณบดินทร์มาหน้าพัฒนธรรม์ ชีวิตหนูศิก็กลายเป็นอะไรไม่รู้” หญิงสาวบอกพลางถอนใจยาว “หนูศิดีใจนะคะที่มีแม่กานต์ มีพ่อทัศน์แล้วก็พี่จักร แต่หนูศิก็ยังรักชีวิตแบบเดิมๆ คือหนูศิจะว่ายังไงดี...หนูศิ...” จักราวุธยื่นมือข้างหนึ่งมาลูบหัวหญิงสาว ขณะขับรถออกมาหน้ามหาวิทยาลัย “ถ้ามันลำบากนักก็ไม่ต้องคิดมาก พี่เข้าใจว่าความเปลี่ยนแปลงอาจทำให้เธอปรับตัวได้ยาก แต่หนูศิอยากจะฟังเหตุผลที่พ่อกับพี่คอยห่วงไหมคะ” เสียงเขาทอดยาว อ่อนโยน ดวงตาที่มองไปเบื้องหน้าดูจะไหวไปด้วยแรงอารมณ์ ศนิกานต์เอียงคอมองหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะบอกเสียงเบา “ค่ะ...พี่จักรเล่าให้หนูศิฟังได้ไหมคะ” ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง ถอนใจยาวแล้วค่อยเริ่มพูด “พี่เคยพูดถึง...หนูจีน หนูศิจำได้ใช่ไหม” “ค่ะ...น้องสาวของพี่จักร” หญิงสาวนึกถึงผู้หญิงที่มีใบหน้าเหมือนเธอราวกับพิมพ์เดียวกัน...จีรันตรา ธรณบดินทร์... “หนูจีนถูกคนพวกนั้นทำร้าย...” เขาเค้นเสียงในลำคอด้วยความโกรธเคือง ดวงตาวาววับราวพยัคฆ์ที่พร้อมล่าเหยื่อ ยิ่งเมื่อรวมกับเครื่องแบบนายทหารที่สวบอยู่บนร่างของเขา ศนิกานต์ก็รู้สึกคล้ายเธอกำลังถูกกดดันด้วยความแค้นที่น่ากลัว หญิงสาวยื่นมือมาอย่างไม่มั่นใจนัก ก่อนวางมือลงแตะแขนชายหนุ่มเบา ๆ จักราวุธหันมามองหน้าน้องสาวคนใหม่เพียงครู่เดียวก็กลับไปจดจ่อกับการจราจรตรงหน้า แววตาเขาอ่อนลง เช่นเดียวกับน้ำเสียง “พี่คงยังบอกหนูศิไม่ได้ว่าเป็นพวกไหน แต่นั่นเป็นเหตุผลที่พ่อกับพี่ต้องคอยห่วงความปลอดภัยของหนูศิ” “เพราะอย่างนั้น...พี่จักรถึงให้คนมาตามดูหนูศิใช่ไหมคะ” คำถามของหญิงสาวทำให้จักราวุธเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ “หนูศิรู้...” “ค่ะ...พ่อ...หนูศิหมายถึงพ่อโตมร พ่อสอนหนูศิให้ดูรอบตัวให้ทั่วว่ามีอะไรผิดแปลกหรืออะไรที่ปกติเกินไป พ่อเองก็...ไม่ได้มีแต่มิตร” เธอพูดแล้วเหยียดยิ้มที่มุมปากเหมือนจะเยาะเย้ยกับอะไรบางอย่าง “แต่นั่นละค่ะ...พ่อพยายามให้หนูศิดูแลตัวเองให้ได้ ขณะที่พ่อทัศน์กับพี่จักรพยายามจะยื่นมือมาปกป้องหนูศิ เหตุผลคงเหมือนกันคือความเป็นห่วง หนูศิยอมรับได้นะคะ แต่ขอให้หนูศิมีช่องว่างให้หายใจหายคอบ้างก็พอค่ะ” เสียงใส ๆ ที่พยายามพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรทำให้จักราวุธอดหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้ เขายกมือข้างหนึ่งมาวางบนศีรษะหญิงสาว ยีผมเธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู “พี่ดีใจที่หนูศิยอมรับและเข้าใจ พี่ขอแค่บางเรื่องเท่านั้น...สัญญาจะไม่ทำให้หนูศิต้องอึดอัดมาก” “ถ้านั่นจะทำให้พ่อทัศน์กับพี่จักรสบายใจ หนูศิก็โอเคค่ะ” หญิงสาวคลี่ยิ้มตอบด้วยใบหน้าใสซื่อ แต่หากจักราวุธรู้จักเธอดีกว่านี้อีกนิด เขาอาจจะเฮลียวใจได้ว่าใบหน้าแบบนี้คืออะไรที่ปกติเกินไปจนไม่น่าไว้ใจ และสำหรับศนิกานต์แล้ว นั่นหมายถึงการยอมรับ...เพื่อความสบายใจของชายหนุ่ม แต่การปฏิบัติ หญิงสาวถือเป็นความสบายใจของเธอ ----------- *แล็บฮีสโต(histology) : เป็นบทปฏิบัติการว่าด้วยการศึกษาทางกายวิภาคในระดับเซลล์หรือเนื้อเยื่อ ส่วนใหญ่ที่ไอซ์ทำจะเป็นการนั่งจ้องหน้ากับกล้องจุลทรรศน์ที่มีสไลด์เนื้อเยื่อตั้งอยู่ แล้วพนันกันว่าตาใครจะแฉะก่อน เอ้ย...ไม่ใช่ค่ะ นั่งอภิปรายกันว่าเป็นเนื้อเยื่อชนิดไหนและมีลักษณะจำเพราะอย่างไรค่ะ (โปรดติดตามลิขิตต่อไป) จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 22:51:36

ความคิดเห็นที่ 4 คนร้ายจะมาทำร้ายศิทำไมในเมื่อเป็นแค่หลานที่กลายมาเป็นลูกบุญธรรม ถ้าจะทำร้ายน่าจะคอยทำร้ายจักรดีกว่ามั้ง แต่ถ้ารู้ว่าคนร้ายจะมาทำร้ายศิเพราะเป็นลูกบุญธรรมแล้วทำไมถึงรับศิมาเป็นลูกบุญธรรมล่ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 52 00:41:51

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นญาติกัน รักกันได้เหรอ แปลกใจจัง จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 52 06:57:36

ความคิดเห็นที่ 6 อ๊ะก็แปลว่าจักรเป็นลูกบุญธรรมหรอนี่ โอ้ว แลปฮิสโต ผ่านไปหลายปีแล้วสินะ...หวังว่าจะไม่ต้องเจอะเจอกันอีก จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 52 11:16:58

ความคิดเห็นที่ 7 นั่นสิ ทำไมต้องพุ่งเป้าไปที่ศิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 52 20:26:43

ความคิดเห็นที่ 8 ขอสารภาพว่าอ่านแล้วหงุดหงิดนิสัยของ 'พี่จักร' อยู่ไม่น้อย(ตั้งแต่ตอนที่แล้วแล้วล่ะนะ) จะว่าไงดี คงเป็นเพราะเราไม่ค่อยจะชอบวิธีการขอกึ่งบังคับน่ะนะ แต่เอาเถอะ ถ้ามีความห่วงใยอย่างบริสุทธิ์ใจมาให้ศิก็ถือว่าโอเคล่ะนะ อีกอย่างคือ การยอมรับเข้าเป็นส่วนหนึ่งของบ้านใหม่ได้อย่างรวดเร็วนี่สำหรับเราแล้วมันดูเร็วเกินไปมากแฮะ แต่ก็นั่นแหละ คนที่ยอมรับว่าจะปรับเปลี่ยนไปตามสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็วเมื่อเปิดใจรับคือหนู่ศิไม่ใช่เรา คงเอามาเทียบกันไม่ได้แต่มันตงิดอยู่ในใจนี่สิ เหอเหอ ถ้าเป็นเราตอนนี้ก็คงจะนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ไม่เปิดใจให้กว้างได้ขนาดนี้แน่เลย ไอ้เรามันพวกการวางใจเชื่อใจและเปิดรับเต็มที่มีน้อยน่ะ ยอมรับเลยว่ายังไม่ไว้ใจคนบ้านนี้แน่ ๆ ว่าแต่ทำไมแม่จริง ๆ ของศิถึงได้ปล่อยลูกสาวมาง่ายจังแฮะ แปลก ๆ นะเราว่า แล้วเรื่องที่เป็นเป้าหมาย ได้ข่าวว่าหนูจีนตายไปตั้งแต่สามปีที่แล้ว ทำไมถึงมาหาหนูศิตอนนี้ด้วย จะเคลื่อนไหวแบบนี้ไปทำไม และอย่างที่คนอ่านท่านอื่น ๆ ว่า ทำไมศิถึงกลายเป็นเป้า ถ้ารู้ว่าเป็นเป้าหมายจะรับมาเป็นลูกบุญธรรมทำไม ทำไมต้องให้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ทำไมต้องให้คนไปรับแบบที่สังเกตได้ง่าย มันดูเหมือนจงใจมากไปหน่อยไงไม่รู้สิ มีบางอย่างทะ:-) ๆ แฮะ มองมุมนึงเหมือนเอาศิมาเป็นเป้าล่อไงพิกล เหอเหอ เชื่อเห๊อะ เดี๋ยวต้องมีอะไรมาให้หนูศิออกกำลังกายกันมั่งล่ะ ถ้าพวกนั้นจะเคลื่อนไหวตามการกระทำของบ้านธรณบดินทร์ ก็ดูกันต่อไปล่ะนะ เอาเป็นว่าดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะศิเอ๊ย อย่าประมาทล่ะ จะว่าไปความสัมพันธ์ในบ้านใหม่นี่ก็ดีนะ เห็นการหยอกล้อกันแล้วน่ารักดี ไปล่ะจ้า ^^ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ 'หนูไอซ์' แฟง จากคุณ : fang (ปีกแห่งชะตากรรม) เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 52 21:37:52

ความคิดเห็นที่ 9 ลิขิตที่ 3 http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=539317&chapter=3 จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 52 17:59:20