ความคิดเห็นที่ 1   ใช้เวลาอ้อยอิ่งในการล่ำลากันครู่หนึ่ง ดรณ์ก็ตัดใจขับรถออกไป ส่วนทอนวลก็เดินยิ้มตาเป็นประกายกลับเข้ามาข้างในบ้าน แล้วหล่อนก็ต้องชะงักไปนิดหน่อย เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นสาวใช้คนหนึ่งยืนหน้าบึ้งเหมือนรอหล่อนอยู่ในห้องรับแขก “คุณผู้หญิงเรียกแน่ะค่ะ” เสียงเจ้าหล่อนห้วนจนทอนวลนึกระอาใจ จี๊ดเป็นคนของป้าฝ้าย เลยมักจะมีทีท่ากร่างๆ กับเพื่อนคนใช้ด้วยกันและลามปามมาถึงหล่อนด้วย แต่ทอนวลก็เลือกที่จะไม่สนใจและต่อกรกับเจ้าหล่อน เพราะคิดว่าเสียเวลาเปล่า พลังงานของหล่อนมีค่ามากกว่าผู้หญิงตรงหน้านัก ทอนวลเคาะประตูเพียงครั้งเดียวก็เปิดเข้าไป และหล่อนก็ได้เห็นภาพอันชินตา นั่นคือ คุณนภาลัยนั่งอยู่บนเตียง มีผ้าห่มคลุมลงมาตั้งแต่เอวลงจนถึงปลายเท้า ในมือมีแฟ้มงานและเธอก็กำลังอ่านมันอยู่ด้วยหน้าตาอันเคร่งเครียด ทอนวลใช้เวลาที่ฝ่ายนั้นจดจ่ออยู่กับงานมองสำรวจตามเนื้อตัว ก็พบว่ามือไม้เธอยังคงดูแข็งแรง เคลื่อนไหวกระฉับเฉงอย่างเดิม เมื่อละสายตาลงมาที่เท้าซึ่งอยู่ภายใต้ผ้าห่ม เท้าที่เธอมักจะอ้างว่าเคลื่อนไหวไม่ค่อยได้นั่นละ ทอนวลก็เผลอมองจ้องราวจะสะกดผ้าห่มให้เปิดออกเพื่อให้เห็นความจริงกัน ว่าเธอป่วยจริงหรือเปล่า “ไงยะ” เสียงเคร่งๆ นั้นทำให้ทอนวลสะดุ้ง รีบเงยหน้าไปมอง ก็เห็นว่า คนเป็นป้ามองหล่อนลอดแว่นอยู่ก่อนแล้วอย่างพิจารณา “เอ้อ ค่ะ คุณป้าเป็นไงบ้างคะ วันนี้” “คนป่วยจะให้เป็นยังไง จะให้สุขหน้าบานเหมือนหล่อนได้ยังไง” ว่าพลางส่งวงค้อนมาให้เมื่อจับสีหน้าเปี่ยมสุขนั้นได้ “นี่แกสุขเพราะพี่ชายหรือเพราะผู้ชายกันแน่ ยายนวล” “เอ้อ...พี่ตะวันบอกว่า อาทิตย์หน้าจะเข้ามากราบคุณป้านะคะ ช่วงนี้เขาต้องตระเวนตามบ้านเพื่อนๆ ก่อนน่ะค่ะ” ทอนวลรีบเปลี่ยนเรื่องไปที่เรื่องที่คิดว่าป้าจะสนใจ “เออ ดี ป้ามัน มันเอาไว้ท้ายสุด!” คนไข้กระแทกเสียงอย่างคนที่ต้องการให้ทุกอย่างเป็นไปตามความคิดตน โดยหลงลืมไปว่า ตนนั้นได้ทำอะไรกับคนอื่นเอาไว้บ้าง...ทอนวลได้แต่นึกอย่างเหนื่อยใจ “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน มาที่เรื่องแกก่อน ตกลง แกคบกับนายครูคนนั้นจริงๆ แล้วใช่มั้ย” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 00:29:31

ความคิดเห็นที่ 2   “ก็...ค่ะ...” ทอนวลตอบเสียงเบา แล้วก็อดนึกถึงค่ำคืนที่ผ่านมาไม่ได้ ...หลังจากทุกคนแยกย้ายกันกลับเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงสองพี่น้องสีหราชและครอบครัวหล่อน ขณะที่พี่ติณห์ พี่ดาวและพี่ตะวันช่วยกันเก็บของเข้าบ้าน ดรณ์ก็ดึงมือหล่อนออกมาห่างจากทุกคน แล้วกระซิบเอ่ยความนัยให้หล่อนฟัง ‘ตอนนี้พี่รู้ใจตัวเองชัดเจนแล้ว ว่าในใจพี่มีคุณนวลแน่ๆ และพี่ก็อยากดูแลคุณนวลไปจนตลอดชีวิต...คุณนวลจะตกลงมั้ย’ ‘เอ่อ...พี่ดรณ์เมาหรือเปล่าคะ ทำไมจู่ๆ มาพูดตอนนี้’ หล่อนว่าพลางเหลือบมองไปทางพี่ๆ เป็นระยะๆ   ‘พี่ไม่ได้เมา มีสติครบถ้วนทุกอย่าง ว่าไงฮะ จะยอมให้พี่ดูแลคุณตลอดไปหรือเปล่า’ เขาก้มหน้ามาเร่งเร้าเสียงอ่อนหวาน ‘แล้วจะไม่เหนื่อยกับคนอย่างหนูหรือคะ หนูยังไม่รู้เลยว่า ตัวเองจะเป็นยังไงต่อไป การบำบัดอาจไม่สัมฤทธิ์ผล หนูอาจยังคงเป็นคนก้าวร้าวน่ารังเกียจเหมือนเดิมก็ได้’ แม้จะปลื้มเปรมกับความจริงใจและหนักแน่นที่สัมผัสได้จากเขา แต่หล่อนก็อดห่วงเรื่องนี้ไม่ได้ ‘ก็นี่ไง พี่ถึงต้องอาสาดูแลหนูนี่ไง ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาช่วยดูแลหรอกนะ’ ‘นี่เป็นคำสั่งของครูที่หนูต้องปฏิบัติตามหรือเปล่า’ หล่อนส่งวงค้อนไปให้ ทั้งที่ในใจนั้นเต้นรัวด้วยความปีติ ดรณ์ยิ้มก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่นว่า ‘คราวนี้เป็นคำอ้อนวอนจากผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งที่มีความรู้สึกพิเศษและสวยงามให้คุณเท่านั้น คุณนวล อยู่ที่ว่าคุณจะเมตตามันหรือเปล่า’ “อ้าว เลยเหม่อไปไกลเลย น่าเกลียดอะไรอย่างนี้!” เสียงกังวานด้วยอำนาจนั้นทำให้ทอนวลสะดุ้ง หันไปมองหน้าป้าแบบอายๆ ที่เผลอนึกถึงเขาต่อหน้า “ขอโทษค่ะ หนูแค่...อยากจะบอกคุณป้าว่า เราคบกันหลังจากที่เราออกไปจากที่นี่แล้วนะคะ ตอนอยู่ที่นี่ เราไม่มีอะไรกันจริงๆ ค่ะ ช่วงที่หนูทุกข์หนักๆ พี่ดรณ์อยู่ข้างๆ และคอยช่วยเหลือหนูอยู่เสมอ เขาเป็นคนดีและมีน้ำใจมากค่ะ” ดูเหมือนน้ำเสียงชื่นชมนั้นจะกลับกลายเป็นดั่งน้ำมันที่กระเด็นเข้าสู่ไฟกองใหญ่ ส่งผลให้ไฟนั้นลุกพรึ่บขึ้นมาจนทอนวลตกใจ “ฉันรู้สึกว่าใครก็ดีกว่าคนที่เลี้ยงแกมาแต่อ้อนแต่ออกทั้งนั้นนะ ยายนวล!” “เอ้อ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ” “แกไม่ต้องเถียง ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแกคิดและรู้สึกยังไงกับฉัน ที่แกมาที่นี่ ก็แค่ทำตามหน้าที่เท่านั้นน่ะแหละ ไม่มีใครหน้าไหนมันนึกถึงความรู้สึกของฉันซักคนหรอก...” เธอเริ่มคร่ำครวญด้วยเสียงอันดังตามแบบฉบับ แต่แล้วก็ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นได้ เพราะทอนวลเห็นเธอชะงักไป แล้วสูดลมหายใจยาวๆ คล้ายพยายามปรับระดับอารมณ์เช่นกัน จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 00:35:20

ความคิดเห็นที่ 3   “เอาละ คุยเรื่องแกต่อ...แกตกลงคบกับนายดรณ์นั่นก็ดีแล้ว ฉันจะได้สบายใจเรื่องตาสาส์นเสียที อย่าบอกนะว่า แกไม่รู้ว่า เขาคิดยังไงกับแก และทำไมเขาถึงได้ยื้อเรื่องการแต่งงานออกไปเรื่อยๆ” ตอนท้ายเธอดักคอเมื่อเห็นทอนวลอ้าปากทำท่าจะแย้ง “หนูคิดว่า เขาไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ คุณป้า เขาก็ใช้หนูเป็นเกมในการเอาชนะแม่ของเขาเหมือนกันล่ะค่ะ...ที่หนูรู้สึกก็คือว่า พี่พริสกับคุณสาส์น เขาชอบกันจริงๆ ค่ะ” “หือ?” คราวนี้คุณนภาลัยเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ “แกคิดอย่างนั้นเหรอ” “ค่ะ แต่ต่างคนก็วางฟอร์มกันทั้งคู่ เพราะต่างก็อคติว่า เป็นคนที่ผู้ใหญ่หาให้ไงคะ หนูแนะนำว่า ลองให้คุณป้ากับป้าศาวางเฉย ไม่พูดถึงเรื่องนี้ดูสิคะ ขี้คร้านเขาจะถามถึงกันขึ้นมาเอง” เป็นครั้งแรกที่รอยยิ้มพึงใจอันเกิดแต่ความรู้สึกเบื้องในจริงๆ ของคุณนภาลัยมีขึ้นสำหรับหลานสาวสุดที่ชังตรงหน้า เธอไล่สายตาพิจารณาใบหน้านั้นครู่หนึ่งก็เอ่ยว่า “ความจริง แกก็เป็นคนคิดอะไรเข้าทีเหมือนกัน” เธอว่าพลางปิดแฟ้มงานบนตัก “ไม่รู้ว่าฉันเพิ่งมองเห็นหรือแกเองที่เปลี่ยนไปเองจริงๆ เพราะความรักกันแน่”       ทอนวลเงียบไป ทั้งที่คันปากอยากเอ่ยออกไปว่า เพราะที่ผ่านมาคุณป้าปล่อยให้อคติบังตานั่นละ “ความรักมันมีพลังอย่างนี้เองสินะ ดลบันดาลให้คนเราทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่แกรู้มั้ยว่า สิ่งหนึ่งที่มีพลังไม่แพ้ความรักก็คือความรู้สึกตรงข้าม” ตอนท้ายเธอเอ่ยถามและจ้องหน้าหล่อนเขม็ง “คุณป้าหมายถึงความเกลียดใช่มั้ยคะ” คุณนภาลัยพยักหน้า ขยับตัวนั่งให้สบายขึ้นแล้วทอดสายตาเหม่อมองไปข้างหน้า “ที่ทินกรพูดถูกแล้ว...ฉันเกลียดพ่อกับแม่แกมาก เพราะในอดีตสองคนนั้นคือคนที่ฉันรักมากที่สุด...” แล้วเธอก็เริ่มต้นย้อนวันวานให้ฟัง... จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 00:37:09

ความคิดเห็นที่ 4   “ฉันมาจากครอบครัวที่ยากจนมาก มากเกินกว่าแกจะนึกถึง บางวันแทบไม่มีอะไรกิน ได้แต่มองหน้าหน้ากันและกินน้ำกลั้วท้องไปวันๆ ฉันต้องเลี้ยงน้องสามคนกับย่าแก่ๆ คนหนึ่ง ทำงานทุกอย่างที่คิดว่าจะได้เงิน ต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน ต้องส่งน้องๆ ไปอยู่ตามบ้านญาติทั้งที่ไม่อยากทำเลย... ช่วงหนึ่ง ฉันไปทำงานในผับ เพราะตอนนั้นย่าไม่สบาย ต้องหาเงินเพิ่ม ฉันได้เจอพ่อแกที่นี่ เขาเป็นนักศึกษาที่มาทำงานหารายได้พิเศษส่งตัวเองเรียน ขยัน สุภาพ มีน้ำใจอารีอารอบกับเพื่อนร่วมงานทุกคน โดยเฉพาะกับฉัน” น้ำเสียงเธออ่อนลงเมื่อเอ่ยมาถึงตรงนี้ อาจเนื่องด้วยเธอได้ปล่อยให้ตัวเองล่องลอยกลับไปสู่บรรยากาศเก่าๆ ที่ยังชัดเจนในใจเสมอ และทอนวลก็สังเกตเห็นประกายแวววาวด้วยความสุขในดวงตาเบื้องหลังกรอบแว่นสีทอง... ‘นภา ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ’ เสียงเต็มไปด้วยความแปลกใจและเป็นห่วงของเด็กหนุ่มร่างสันทัด ผิวขาวสะอ้าน ดวงตาร่าเริงสุกใสที่ดังขึ้น ยังผลให้เด็กสาววัยไล่เลี่ยกับเขาที่กำลังนั่งทำหน้าเบื่อหน่ายอยู่ในความมืดทางด้านหลังผับแห่งนั้นต้องสะดุ้งน้อยๆ ครั้นแล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นเหนือริมฝีปาก เมื่อเห็นหน้าเจ้าของเสียงชัด ‘เราเหนื่อยแล้วก็เบื่องานแบบนี้น่ะ ก้อง...เมื่อไรจะเก็บเงินได้เยอะๆ ไม่ต้องมาทนเป็นทาสเจ้าคนรวยพวกนั้นก็ไม่รู้’ เด็กสาวว่าพลางบุ้ยใบ้เข้าไปในผับที่มีบรรดาผู้ชายผู้มีอันจะกินทั้งหลายกำลังสนุกสนานและเพริดไปกับแสงสีและหญิงสาวในชุดเสื้อผ้ารัดรูปเน้นองค์เอว ‘เจอลูกค้าแกล้งมาอีกหรือไง’ เด็กหนุ่มถามพลางทรุดกายลงนั่งข้างๆ คุณนภาลัยหรือนภาในวัยสิบเก้าสั่นหน้าดิก ‘เปล่าหรอก วันนี้ไม่มีพวกยายผู้ดีหัวสูงพูดจาดูถูก ไม่มีไอ้พวกบ้ากามมาลวนลาม แต่เราเบื่อน่ะ...อยากสบาย อยากพาน้องๆ มาอยู่ร่วมบ้านเดียวกันซะทีแล้ว’ ‘นภาก็เอาตรงนี้มาเป็นแรงผลักตัวเองสิ และเราก็เชื่อว่า วันหนึ่งนภาจะทำได้ นภาเป็นคนดี ขยัน วันหนึ่งก็ต้องประสบความสำเร็จ เชื่อสิ’ ‘ขอบใจนะ ก้อง ที่ให้กำลังใจเรา แต่เรารู้ตัวเองดี ชีวิตเราคงหนีไม่พ้นภาพเดิมๆ เหล่านี้หรอก เช้าทำงาน เย็นทำงาน ดึกก็ทำงาน...ไม่มีเวลาเรียนหนังสือ ไม่เหมือนก้องนี่ อีกไม่กี่ปีก็จบแล้ว ทีนี้ก็สบายแล้วสิ ไม่ต้องมาอดตาหลับขับตานอนอยู่ที่นี่’ ตอนท้ายเธอหันมามองเขาด้วยแววตาเศร้าๆ ในขณะที่เขาส่งยิ้มอ่อนโยนกลับมาให้ ‘ถ้าอย่างนั้น เอาอย่างนี้ดีมั้ย ถ้าก้องเรียนจบ มีงานทำเมื่อไร ก้องจะพานภาไปอยู่ด้วย’ แม้จะรู้ว่าเขาพูดเล่น แต่ในอกสาวผู้ไม่เคยมีเวลาคิดเรื่องหัวใจตามวัยแห่งตนก็อดหวั่นไหวและปลาบปลื้มไม่ได้ เธอหันไปมองหน้าเขาดวงตาเป็นประกาย ‘อ้าว นี่พูดจริงๆ นะ’ ก้องภพทำสีหน้าจริงจังเมื่อเห็นเธอทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ ‘ก้องจะทำงานเก็บเงินให้ได้เยอะๆ แล้วก็จะพยายามเปิดกิจการตัวเองให้ได้เร็วๆ แล้วให้นภาไปช่วยทำงาน ไปช่วยดูแลร้านของก้อง’ ‘ก้องพูดแค่นี้ เราก็ดีใจมากแล้วละ...เอาเป็นว่า เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ เราค่อยว่ากันก็แล้วกันเนาะ แล้วเราก็สัญญาเหมือนกันนะ ถ้าเราเกิดโชคดีรวยขึ้นมา เราก็จะมาพาก้องไปอยู่ด้วย’ แล้วเสียงหัวเราะของเด็กหนุ่มเด็กสาวก็ดังประสานกัน เสียงสดใสเปี่ยมด้วยมิตรภาพอันงดงามนั้นแทรกเข้าไปในบรรยากาศขมุกขมัวของยามค่ำคืน แทงทะลุกระทั่งกลิ่นคาวโลกีย์ที่อยู่รอบๆ ตัว จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 00:38:52

ความคิดเห็นที่ 5   “หลังจากนั้นอีกสามปี ชีวิตฉันก็เปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ เมื่อฉันได้เจอคุณศิวัติ ผู้ชายแก่คราวพ่อที่ผิดหวังในเรื่องครอบครัวจนเกือบเสียคน... เขาถูกเมียกับเพื่อนสวมเขาให้ ธุรกิจก็ทำท่าจะล้มละลาย เขามาเมาเหมือนหมาอยู่ที่ผับสามวันติดกัน ทำความรำคาญให้พนักงานมาก ฉันเองก็ทั้งสมเพชทั้งสงสาร ก็เลยช่วยดูแลเขาโดยที่ไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นใคร...” ‘ฉันไม่รู้หรอกนะว่า คุณผิดหวังบ้าบออะไรมา แต่คุณก็ไม่ควรปล่อยชีวิตตัวเองให้ไร้สาระไปกับเหล้าไปกับผู้หญิงแบบนี้’ เด็กสาวโพล่งใส่คนที่เอาแต่กรอกเหล้าเข้าปาก เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ผมเผ้ารุงรัง กลิ่นตัวเหม็นหึ่ง ‘หนูไม่เข้าใจหรอก หนูไม่มีทางเข้าใจ หนูไม่รู้หรอกผมเจออะไรมา’ ‘แล้วมีความจำเป็นแค่ไหนที่คุณจะต้องประกาศให้คนอื่นรู้ว่า คุณเจออะไรมา ต้องการสายตาแบบไหนจากพวกเขาเหล่านั้นเหรอ สมเพช หรือว่าสมน้ำหน้ากันล่ะ’ เธอย้อนกลับด้วยน้ำเสียงหยามเย้ย นาทีนั้นลืมไปแล้วว่าเขาอาวุโสกว่า เป็นลูกค้า ที่ควรจะให้ความเคารพและความเกรงใจ ‘ฉันจะบอกให้นะ ไม่มีใครหน้าไหนมันสงสารหรือเห็นใจคุณหรอก มีแต่จะสมน้ำหน้าให้ไอ้คนขี้แพ้เท่านั้นแหละ’ ‘เธอ!’ ชายร่างท้วมชี้หน้าเธอและทำท่าเหมือนจะเข้ามาทำร้าย แต่ก็ชะงักไปด้วยท่าทีครุ่นคิด สักพักก็เนื้อตัวสั่น หลังไหล่งองุ้มด้วยความเจ็บปวดกับสิ่งที่กำลังพบเผชิญอยู่ ‘ใช่ ผมมันไอ้ขี้แพ้...แพ้หมดทุกอย่าง ผมเสียเมีย เสียงาน ผมไม่เหลือใครแล้ว’ จากความรำคาญปนสมเพชเริ่มกลายเป็นความเห็นใจ หญิงสาวสะพรั่งวัยยี่สิบสองจึงมีหน้าที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งก็คือ การปลุกปลอบให้กำลังใจชายกลางคนผู้บอบช้ำกับชีวิต โดยที่ตลอดเวลานั้น ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเขาเป็นใคร ทำงานอะไร ทุกเย็นเมื่อเขาเลิกงานแล้ว เขาจะมานั่งที่โต๊ะประจำเพื่อรอเธอ โดยไม่เรียกหาผู้หญิงคนอื่นๆ เมื่อเธอทำงานเสร็จ เขาก็พาไปทานข้าวแล้วจึงไปส่งที่บ้าน นภายอมรับว่าตัวเองมีความสุขอยู่ไม่น้อย เขาเป็นเหมือนพ่อที่ให้ความอบอุ่นแก่หญิงสาวบ้านแตกอย่างเธอ... เขาทำอย่างนี้อยู่ประมาณสองเดือน ก็เอ่ยปากขอเธอแต่งงาน นภาอึดอัดและตั้งท่าจะปฏิเสธ ถ้าหากว่า เขาจะไม่เอารายชื่อบริษัทของเขาและทรัพย์สินที่เขามีออกมากางให้เธอดู จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 00:42:30

ความคิดเห็นที่ 6   ‘ผมไม่ได้จะดูถูกหนู แต่ผมอยากให้หนูรู้ว่า ผมมีเงินมากพอที่จะดูแลหนูและครอบครัวให้สบายไปตลอดชีวิต’ ใช้เวลาคิดไม่ถึงห้านาที เธอก็ตอบตกลงอย่างไม่มีเงื่อนไข “คุณศิวัติล้มเหลวเรื่องชีวิตคู่ ในขณะที่ฉันขาดแคลนทรัพย์ ความต้องการของเราตรงกันพอดี ถึงฉันจะไม่ได้รักเขาในความรู้สึกหนุ่มสาว แต่ฉันก็เคารพเขาและดูแลเขาเป็นอย่างดี เขารักฉันมาก ยกทุกอย่างที่เขาได้หลังจากหย่ากับเมียคนก่อนเรียบร้อยแล้ว และของขวัญชิ้นแรกที่เขาให้ฉันในฐานะภรรยาก็คือบ้านหลังนี้ ที่ฉันเป็นคนออกแบบและตกแต่งเองทั้งหมด” เธอเว้นช่วงไปครู่หนึ่งก่อนจะเล่าต่อว่า “หลังจากแต่งงานแล้ว ฉันก็พาพ่อแกเข้ามาทำงานด้วย...มันเลยกลับกลายเป็นว่า เป็นฉันเองที่ทำให้ตัวเองอกหัก ก้องกับฝนรักกัน ฉันเจ็บปวดมาก ก้องไม่ได้รักฉัน ไม่เคยรัก เขารู้สึกกับฉันแบบเพื่อนเท่านั้น ต่อให้ไม่มีแม่ของแก เขาก็ไม่รัก” มาถึงตรงนี้ ดูเหมือนจะมีน้ำใสๆ เอ่อที่ดวงตาของเธอ จนต้องถอดแว่นแล้วใช้นิ้วชี้แตะๆ ที่หัวตา เห็นดังนั้นทอนวลก็ลุกไปหยิบทิชชู่ส่งให้ แล้วก็ถือโอกาสนั่งลงบนเตียงเสียเลย นี่นับเป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดกับป้าด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไปจากที่เคย หล่อนรู้สึกว่าป้าในตอนนี้ดูอ่อนโยนลงและเป็นคนแก่ท่าทางเศร้าๆ น่าสงสารคนหนึ่งเท่านั้น “แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น คิดแค่ว่า ถ้าไม่มีแม่แก เขาคงจะรักฉัน ฉันจึงพยามยามขัดขวางพวกเขาทุกทาง จนสองคนทนไม่ได้ ต้องหนีไปด้วยกัน ฉันโกรธจนแทบกระอักเลือด ความรักกลายเป็นความเกลียดและความแค้น ฉันพยายามสืบหาจนรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน แล้วก็ตามรังควานไม่หยุดหย่อน และไพ่ใบสุดท้ายที่ฉันใช้มันก็ได้ผล อย่างทินกรบอกนั่นแหละ แล้วแม่แกก็โง่ หัวอ่อน เชื่อฉันสนิทใจ” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 00:44:01

ความคิดเห็นที่ 7   ทอนวลกะพริบตาปริบๆ ความรู้สึกสงสารพ่อกับแม่วาบเข้ามาอีกครั้งกับชะตาชีวิตถูกขีดด้วยความโกรธ ความเกลียดและความอาฆาตมาดร้ายของคนคนหนึ่ง แต่ขณะเดียวกัน ทอนวลก็รู้สึกเห็นใจและเข้าใจในความรู้สึกของป้าเช่นกัน แล้วหล่อนก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ๆ มือใหญ่หยาบกร้านของป้าก็เอื้อมมาที่ใบหน้าหล่อน ทอนวลผงะหนีตามสัญชาตญาณของคนที่เคยโดนทำร้ายบ่อยๆ แต่นาทีต่อมาหล่อนก็ต้องลอบระบายลมหายใจสั่นๆ ด้วยความโล่งใจ เมื่อคุณนภาลัยก็แค่ลูบใบหน้าหล่อนเบามือเท่านั้น “แกเหมือนทั้งก้องทั้งฝน ยิ่งเห็นหน้าแก ฉันก็ยิ่งเจ็บปวด ก็เลยยิ่งแกล้งแก ให้ก้องเจ็บปวดยิ่งกว่าที่ฉันเจ็บ โดยที่ฉันลืมไปว่า นั่นมันยิ่งทำให้เขาเกลียดฉันมากยิ่งขึ้นไปอีก เขาเกลียดฉันมาก แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่เหลือให้” “แต่ตอนนี้ เรื่องมันผ่านไปนานแล้วนะคะ ป้า” ทอนวลไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากคำคำนี้ ซึ่งมีความหมายให้ป้าปล่อยวางจากความเกลียดชังนั้นเสีย “หนูว่า เราน่าจะปล่อยให้มันผ่านไปเถอะค่ะ อย่าเก็บมันมาทำให้ตัวเองเจ็บปวดอีกเลย” คราวนี้คุณนภาลัยยิ้มขำๆ มองหน้าหล่อนอย่างไม่อยากเชื่อ มือที่เมื่อสักครู่อยู่ที่ใบหน้าหล่อน ค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ลาดไหล่และแตะไว้ ทอนวลรู้สึกว่ามือป้าออกจะสั่นเทาไปเล็กน้อยเหมือนรู้สึกสะท้อนสะท้านในใจอะไรบางอย่าง   “แกทำใจให้ลืมเรื่องเก่าๆ ได้จริงๆ หรือยายนวล แกลืมสิ่งที่ฉันเคยทำกับแกได้จริงๆ นะหรือ” “ตอนนี้ยังหรอกค่ะ คุณป้า” ทอนวลกล่าวเสียงสดใส “แต่หนูเชื่อว่าวันหนึ่งหนูก็จะไม่นึกถึงมันได้ หนูพยายามจะไม่นึกถึงค่ะ หนูไม่อยากแบกความทุกข์นั้นไปกับหนูทุกที่อีกต่อไปแล้ว...ตอนที่ป้าไล่น้าฝิ่นออกจากบ้าน น้าฝิ่นขับรถเร็ว จนเกิดอุบัติเหตุ ตอนนั้นหนูคิดว่าตัวเองคงไม่รอด แต่ก็รอดมาได้ มันเป็นครั้งหนึ่งที่ทำให้หนูได้เรียนรู้ว่า ชีวิตคนเรานั้นไม่ได้ยืนยาวอะไรเลย ความตายอยู่ใกล้เรานิดเดียว”   คุณนภาลัยพยักหน้า มือยังไม่ปล่อยจากไหล่หล่อน “ก็จริง ชีวิตคนเรามันสั้นนัก...ดูแต่แม่แกสิ มีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ต้องตายไปทั้งที่ยังมีความทุกข์ความเจ็บปวดอยู่ และฉันก็เชื่อในคำที่ว่า ความตายอยู่ใกล้เรานิดเดียว...อย่างที่มันกำลังอยู่ใกล้แกในตอนนี้!” สิ้นคำมือใหญ่กร้านนั้นก็เลื่อนมาคว้าหมับเข้าที่ลำคอขาวผ่องของทอนวล! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 00:45:46

ความคิดเห็นที่ 8   “คุณ...ป้า นี่อะไรกันคะ” ทอนวลเบิกตากว้างอกใจสั่นรัวด้วยความตกใจอย่างที่สุด “อย่างหนึ่งที่แกเหมือนแม่แกก็คือความโง่ หึ” น้ำเสียงเต็มด้วยรอยหยามหยันและสมเพช ดวงตาเธอเบิกพองจ้องหน้าทอนวลราวกับอาฆาตมาร้อยปี พร้อมกับแรงที่มือก็เพิ่มขึ้น ทอนวลพยายามดิ้น หากแต่ยิ่งดิ้น มือนั้นก็ไม่ต่างจากเชือกที่ยิ่งรัดแน่น จนหล่อนเริ่มหายใจไม่ออก “ปล่อยนวล ปล่อย” “ฉันไม่มีวันปล่อยแก นังนวล แกเป็นของฉัน ฉันเลี้ยงแกมา แกต้องอยู่กับฉันตลอดชีวิตของแก” “อ๊อก...” ใบหน้าทอนวลซีดเผือด เหงื่อเม็ดโตๆ ผุดขึ้นเต็มหน้า “ป้าไม่ได้ป่วย ป้าหลอก...” “ป่วยเหรอ ป่วยซี่ ทำไมจะไม่ป่วยเล่า แต่หายไปตั้งนานแล้ว แค่สะดุดล้มข้อเท้าแพลงนิดเดียวมันจะป่วยนานขนาดนี้ได้ยังไงกันเล่า ไอ้โรคกล้ามเนื้ออักเสบบ้าบอนั่น ฉันก็ไม่ได้เป็น หึหึหึ” เสียงหัวเราะอันเยียบเย็นดังก้องไปทั่วทั้งห้อง ทอนวลเริ่มตั้งสติและเริ่มคิดหาวิธีการเอาตัวรอด เริ่มมองหาอาวุธที่จะช่วยตัวเองให้พ้นจากสถานการณ์น่าสะพรึงในตอนนี้ “ป้าทำแบบนี้ทำไม หลอกพวกเราทำไม”   “ไหนๆ แกก็จะใกล้จะหมดอิสระแล้ว ฉันจะสงเคราะห์เล่าให้ฟังก็ได้ ทำทำไมนะเหรอ ฉันก็แค่อยากเล่นเกมอะไรสนุกๆ เท่านั้นเองแหละ...ทั้งแก ทั้งไอ้นายฝิ่นและนังเมียมัน ก็หน้าโง่พอๆ กันนั่นละ...นังคนนั้นมันคิดว่ามันจะเอาชนะฉันได้ แต่ไม่มีทาง มันจะต้องแพ้ฉัน” มือไม้ทอนวลเริ่มไขว่คว้าสะเปะสะปะไปในความว่างเปล่าเหมือนจะหาที่พึ่ง เนื่องด้วยเริ่มขาดอากาศหายใจมากขึ้นทุกที แล้วพลันนั้น หล่อนก็นึกได้ว่า บนตักป้ามีแฟ้มงานขนาดใหญ่อยู่นี่นะ หญิงสาวเพิ่มท่าทางหวาดกลัวป้าเข้าไปอีก เพื่อให้ป้าเห็นว่าหล่อนยังกลัวป้าอยู่เสมอ ปากก็ชวนคุยไปเรื่อยๆ เพราะตอนนี้ป้าผ่อนแรงที่บีบคอหล่อนลงแล้ว อาจเพราะเห็นว่าหล่อนไม่มีทางหนีรอดไปได้แน่แล้ว   “ป้าหลอกพวกเรา...มาตลอดหรือคะ...ทุกเรื่องเหรอ” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 00:47:23

ความคิดเห็นที่ 9   “ใช่ ไอ้เรื่องปองร้ายบ้าบอนั่น ก็แค่นิทานหลอกเด็กเท่านั้น แล้วก็ไม่น่าเชื่อว่าไอ้ฝิ่นหน้าโง่มันจะหลงเชื่อด้วย ฮะฮะฮะ ใครที่ไหนมันจะกล้าคิดร้ายกับฉัน ยายฝ้ายเหรอ คนโง่ๆ แบบนั้นจะคิดทำอะไรได้ ส่วนนายพัทธ์ มันก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะกล้า...หรือยายพริสงั้นเหรอ เฮอะ เด็กนั่นหัวอ่อนยังกะดินน้ำมัน ฉันจะจับมันปั้นเป็นอะไรก็ได้ แล้วมันก็ได้เชื้อขี้ขลาดจากพ่อมันมา...โอ๊ย” ตอนท้ายคุณนภาลัยร้องเสียงดัง เผลอปล่อยมือจากลำคอขาวผ่อง เพราะรู้สึกเจ็บที่หลังซึ่งถูกสันแฟ้มจากมือทอนวลฟาดเต็มกำลังที่หล่อนมีในตอนนี้ เป็นโอกาสให้ทอนวลสลัดตัวออกแล้วหมุนตัววิ่งออกจากห้องด้วยความรวดเร็ว หากแต่ด้วยเพราะขาดอากาศหายใจเป็นระยะ หล่อนจึงรู้สึกว่า เรี่ยวแรงของตนถดถอยลงกว่าควรจะเป็นและเท้าของหล่อนก็ไปได้ช้ากว่าใจมาก “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” หล่อนวิ่งพลางก็รวบรวมกำลังตะเบ็งเสียงออกไป ใจหล่อนชื้นขึ้นเมื่อเข้าไปใกล้ประตูห้อง ถึงขนาดเอื้อมมือไปแตะลูกบิดได้แล้ว แต่ก็ต้องร้องกรี๊ด เมื่อผมยาวสลวยถูกจับกระชากจากด้านหลังจนหล่อนหน้าหงาย “แกคิดว่าแกจะหนีฉันพ้นงั้นเหรอ บอกแล้ว ว่าแกเป็นของฉัน ฉันคนเดียวเท่านั้นมีสิทธิ์ในตัวแก...ฉันจะขังแกไว้อย่างที่เคยขัง...ทีนี้ ใครก็จะหาแกไม่เจอ หึหึหึ” คุณนภาลัยชะโงกหน้ามาแสยะยิ้มอยู่ข้างๆ ทอนวลมองอาการคล้ายคนวิกลจริตนั้นด้วยความหวาดกลัวสุดหัวใจจริงๆ หล่อนรู้สึกว่าบัดนี้สติสัมปชัญญะของป้าหลุดไปแล้ว ป้าไม่ใช่คนปกติแล้ว ซึ่งนั่นก็หมายความว่า ทางรอดของหล่อนแทบจะเหลือศูนย์ ถ้าป้ายังมีสติครบถ้วน ไม่มีอาการเหมือนคนบ้าอย่างนี้ หล่อนอาจจะพูดคุยหรืออ้อนวอนขอความเห็นใจได้ แต่ตอนนี้ หล่อนไม่มีความมั่นใจเหลืออยู่เลย “ผัวะ ผัวะ” เสียงมือใหญ่ของคุณนภาลัยฟาดลงมาตามเนื้อตัวของทอนวล เพื่อระบายความรู้สึกเกลียดเคียดแค้นให้ลดลง   “ป้าอย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ” หล่อนยกมือไหว้ปลกๆ น่าสงสาร น้ำตาผสมเหงื่อไหลโทรมใบหน้าสวย “หนูยอมแล้วค่ะ หนูจะไม่ดื้อกับป้าอีกแล้ว” คนคล้ายวิกลจริตชะงักไปกับคำพูดที่คุ้นหูเธอมาเนิ่นนาน...พร้อมกับภาพที่เด็กหญิงทอนวลมักจะอ้อนวอนขอให้เธอยุติการทำร้ายมาตั้งแต่เด็กก็ผ่านเข้ามาในห้วงคิด และมันก็ทำให้เธอแสยะยิ้มด้วยความพอใจ “แน่ใจนะ ว่าแกจะไม่ดื้อ ไม่เกเร แล้วก็ไม่พยายามอยากเอาชนะฉันอีก” ถ้อยคำนี่ก็อีก เป็นถ้อยคำที่เธอมักจะใช้ในการกำราบเด็กดื้อทอนวลเสมอๆ   ทอนวลพยักหน้าหงึกหงัก น้ำตาไหลพราก จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 00:49:42

ความคิดเห็นที่ 10   “หนูสัญญาค่ะ ป้าอย่าทำอะไรหนูอีกเลย จะตีหนูอีกกี่ครั้งก็ได้ แต่อย่าจับหนูไปขังเลยนะคะ หนูกลัวแล้ว” คุณนภาลัยหัวเราะด้วยความชอบใจปนสาใจเมื่อเห็นท่าทีหวาดกลัวนั่น ท่าทีซึ่งเธอไม่ได้เห็นมันนานเหลือเกิน ท่าทีที่เธอกระหายที่จะได้เห็นมาตลอดหลายปี วันนี้สมใจแล้ว! “มันต้องแบบนี้สิ ถึงจะคุ้นตาฉันหน่อย สมเป็นทอนวลของแท้...บอกตรงๆ หลายวันมานี่ ภาพนังเด็กท่าทางมีความสุขและไม่กลัวอะไรเลยของแก มันบาดตาฉันจริงๆ...แกยอมก็ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ตามฉันมาทางนี้” พูดจบเธอก็ลากร่างที่ปวกเปียกนั้นกลับเข้าไปในห้อง ซึ่งทอนวลรู้ดีว่า ทางนั้นคือทางที่จะทะลุไปห้องทำงานของเธอ และในนั้นมีไม้เรียวขนาดใหญ่ติดห้องไว้เสมอ และมันเพิ่งถูกเลิกใช้งานเมื่อตอนหล่อนเรียนจบนี่เอง วันนี้มันอาจถูกใช้งานอีกครั้ง!   หญิงสาวปล่อยตัวตามแรงลาก ในขณะที่มือหนึ่งก็ค่อยๆ ควานหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงอย่างใจเย็น บอกตัวเองให้ตั้งสติให้มั่น อย่าลน อย่าใจร้อน อย่ากลัว...อย่าลน อย่าใจร้อน อย่ากลัว...   อาศัยความชำนาญในการใช้เครื่องนี้มาหลายปี จดจำได้ว่าปุ่มไหนเป็นปุ่มไหน... หญิงสาวเลื่อนนิ้วหาปุ่มหมายเลขห้า ซึ่งจะมีก้อนปุ่มเล็กๆ บนนั้นให้เรารู้ เมื่อรู้ปุ่มนี้แล้ว การที่จะควานหาปุ่มหมายเลขอื่นก็ไม่ใช่เรื่องยาก... นิ้วเรียวเคลื่อนขึ้นมาที่ปุ่มหมายเลขสอง ซึ่งเป็นปุ่มที่หล่อนบันทึกไว้เป็นหนึ่งในหมายเลขสำหรับการโทรฯ ออกด่วน (จบบทที่ ๒๗ แบบจิตๆ หน่อยนะคะ แฮ่ๆ) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 00:51:49

ความคิดเห็นที่ 11   ลิงก์บทเก่าค่ะ บทนำ + บทที่ ๑ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/03/W7681453/W7681453.html บทที่ ๒ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/03/W7685599/W7685599.html บทที่ ๓ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/04/W7689728/W7689728.html บทที่ ๔ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/04/W7701017/W7701017.html บทที่ ๕ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/04/W7723917/W7723917.html บทที่ ๖ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/04/W7758127/W7758127.html บทที่ ๗ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/04/W7780159/W7780159.html บทที่ ๘ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/05/W7828625/W7828625.html บทที่ ๙ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/05/W7858756/W7858756.html บทที่ ๑๐ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/05/W7881644/W7881644.html บทที่ ๑๑ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/05/W7918607/W7918607.html บทที่ ๑๒ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/06/W7954738/W7954738.html บทที่ ๑๓ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/06/W7954738/W7954738.html --------- บทที่ ๒๖  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8218811/W8218811.html ---------------------- ~ทักท้ายค่ะ~ อัญจ๊ะ บางทีอาจยังพูดอย่างนั้นไม่ได้ในตอนนี้ อิอิ คุณก๊อตตี้ หมายถึงป้าฟ้าใช่มั้ยคะ ตอนนี้มีเฉลยแล้วว่า ทำไม ...เป็นอย่างที่นึกเดาไว้หรือเปล่าคะ คุณ ธาร นาวา กรี๊ดดดดดดดด้วยคนค่ะ อิอิ ดีใจที่ชอบนะคะ คำพูดธรรมดาๆ เองเนอะ แต่ฟังช่างพิเศษและวิเศษ เนอะ (อวยตัวเอง 5555) ธารหายไปนาน สบายดีหรือเปล่าคะ คุณ แลนซ์ลอท ชื่นใจและผ่อนคลายอย่างประหลาดที่มีคนชอบดรณ์ เพราะบราวนี่เขียนนิยายมาสองเรื่อง คนไม่ค่อยชอบพระเอกทั้งสองเรื่องเลย 55555555 ...ส่วนเรื่องปม อีกนิดเดียวจริงๆ ค่ะ อิอิ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 00:58:16

ความคิดเห็นที่ 12 มาตามอ่านต่อค่ะ ยายป้ามหาภัยนี่ร้ายจริงๆ หวังว่าดรณ์จะกลับมาช่วยนวลได้ทันเวลานะคะ จริงๆ แล้วธารไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ ตามอ่านอยู่ตลอด แต่ไม่ได้ส่งเสียงคุยเท่านั้นเองค่ะ เรื่องนี้ใกล้จบแล้วสินะคะ แบบว่ามาติดๆ กันวันละตอนเลย ^^ จากคุณ : ธาร นาวา เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 02:23:02

ความคิดเห็นที่ 13 ก็ว่าแล้วว่ายายป้ามหาประลัยต้องวางแผนอะไรแน่ๆ อย่างนี้เข้าข่ายโรคจิตขั้นโคม่า  แล้วเรื่องที่ยายป้าเล่ามีจริงแต่เท่าไรก็ไม่รู้ พออ่านถึงตอนที่คุณป้าจะบีบคอนวลแล้ว ก็รู้เลยว่าพี่ต้องตัดตอนแบบว่าให้ลุ้นสุดๆ  แต่ว่าให้อภัยคะ เพราะช่วงนี้อัฟทุกวัน ฮิฮิ จากคุณ : IAmJin เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 08:45:45

ความคิดเห็นที่ 14 จิตจริงๆด้วย จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 12:36:12

ความคิดเห็นที่ 15 อ่า..โทรหาใครอ่ะ ? จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 14:05:10

ความคิดเห็นที่ 16 โรคจิตเกินเยียวยาจริงๆยัยป้าใจร้ายเนี่ย ทำไมไม่ถีบไปเลยล่ะนวลเราอายุน้อยกว่านะแรงเยอะกว่า(รุนแรงไปมั้ยเนี่ย) จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 16:16:47

ความคิดเห็นที่ 17 แสดงว่าไม่ได้ล็อคเครื่อง โทรออกได้เลย อิอิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 22:12:57

ความคิดเห็นที่ 18 อ้าว...อิป้า นึกว่าสิ้นฤทธิ์ไปแล้ว จิตมากๆ ค่ะคุณขา แล้วยังจบตอนได้ทำร้ายจิตใจเหลือเกิน มาต่ออย่างด่วนนะคะ จากคุณ : แลนซ์ลอท เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 52 22:50:49