ความคิดเห็นที่ 1 อรกัญญาเป็นลูกท่านทูต แต่หล่อนก็ไม่ได้ทำตัวไฮโซเหมือนพวกคุณหนูทั่ว ๆไป กลับติดดิน และชอบทำตัวธรรมดามากกว่า ซึ่งนิสัยทางด้านนี้ถอดแบบมาจากบิดามารดาโดยตรง คนในโรงพยาบาลที่เธอทำงานส่วนมาก ก็ยังไม่มีใครทราบเลยว่าเธอเป็นลูกท่านทูต “ส่งป้าแค่นี้ละสิวัตร” เสียงนุ่มละมุนของหญิงวัยห้าสิบต้นๆ กล่าวเนิบๆกับชายหนุ่มตัวสูงผิวขาวที่เดินมาส่ง สิวัตรของคนเป็นป้า หรือหมอสิวัตรของคนไข้ ส่งถุงยาในมือให้คนที่แทนตัวว่าป้าถือ ใบหน้าคมไม่ได้ล่วงเลยตามวัยเลย รูปหน้านั้นออกจะคล้ายอรกัญญาเสียด้วยและดูใจดีเพราะมีรอยยิ้มระบายอยู่ตลอดเวลา “ขอบใจมากนะ ป้าบอกแล้วว่าป้าไม่เป็นอะไรมากก็ไม่เชื่อกัน โรคนี้มันก็เป็นๆหายๆแบบนี้ละ” “ครับ” คุณหมอหนุ่มส่งยิ้มรับ “ทุกคนเขาเป็นห่วงคุณป้านะครับ และผมก็มีป้าอยู่คนเดียวด้วย” แม้จะนึกขำในคำพูดของหลานที่ออกจะเป็นห่วงตนเสียจริงๆ ทั้งที่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ก็รู้สึกอิ่มใจไม่เสีย ทีที่เลี้ยงมาอย่างน้อยก็ยังมีคนเป็นห่วงเป็นใยตนบ้างเพราะที่บ้านทุกวันนี้ทุกคนดูจะห่างเหินกันไปหมดไม่มีเวลามานั้งคุยมาเจอกันเหมือนก่อนเลย คุณรำไพพรรณ มองสบตาหลานชายจริงจังใบหน้าที่ฉาบรอยยิ้มสดชื่นเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหมองปนเศร้าก่อนกล่าวเนิบ ๆ ด้วยน้ำเสียงใสเย็นว่า “คนเราเกิดแก่เจ็บตายเป็นของธรรมดา แค่หลานห่วงป้าแบบนี้ป้าก็ชื่นใจแล้ว” สิวัตรจับมือป้ามากุมไว้เขามองสบสายตาของผู้สูงวัยที่มองมาอย่างมั้นคงเหมือนเป็นสัญญาว่าจะดูแลป้าตลอดไปเหมือนกับที่ป้าเคยดูแลเขามา หมอสิวัตร วีรสิน เป็นหลานชายที่คุณรำไพพรรณส่งเสียให้เรียนมาตั้งแต่เด็กเพราะพ่อกับแม่ของเขาเสียด้วยอุบัติเหตุอย่างกระทันหันทั้งคู่ เด็กน้อยสิวัตรเหลือเพียงป้าคนเดียวเท่านั้น ที่ส่งเสียดูแลเขามาจนโตอีกทั้งยังเป็นที่ปรึกษาในทุกเรื่องที่เขามีปัญหา และเขาก็รักดีเรียนจนจบแพทย์สร้างความภูใจให้คนเป็นป้าไม่น้อย คุณรำไพพรรณแยกตัวจากหลานชายแล้วก็เดินออกมาขึ้นรถที่รอรับอยู่ พอดีกับที่อรกัญญาเดินเข้ามาด้วยความรีบร้อนจะไปให้ทันเวลานัดและไม่ได้ดูทาง เพราะมัวแต่ก้มควานหาโทรศัพทร์ที่ดังในกระเป๋า เธอจึงชนเข้ากับคุณรำไพพรรณอย่างจัง  ถุงยาในมือหลุดกระเด็นซองยาถุงเล็ก ๆที่อยู่ในนั้นกระเด็นเกลื่อน ผู้ถูกชนรีบยึดเสาที่อยู่ข้าง ๆ ไว้ได้ทันแต่ก็เสียหลักไปบ้างเล็กน้อย  ส่วนผู้ถูกชนลงไปนั้งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้นหมดท่า อรกัญญารีบยันตัวลุกขึ้นทันที แต่ก็ยังเก้ๆกังๆอยู่เพราะเจ็บตรงส่วนที่กระแทกลงไปกับพื้น แล้วรีบเก็บถุงยาที่เกลื่อนพื้นมาใส่ถุงรวมกันอย่างรวดเร็ว พร้อมกล่าวขอโทษ คุณรำไพพรรณ แล้วยื่นถุงยาส่งคืนให้ “หนูเป็นอะไรมากหรือเปล่าจ๊ะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”  เสียงกล่าวเย็นๆเรียบๆแบบนี้เหมือนคุ้นเคยมานานแสนนาน อรกัญญานิ่งอึ้งไปสักพัก ก่อนเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงนั้น ก็ทำให้เธอยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่ เพราะใบหน้าคนตรงหน้าช่างเหมือน คุณหญิงศรีนวล บุคคลที่อยู่ในความฝันของเธอเสียจริง ‘ คุณแม่ศรีนวล’ เธออุทานเบาๆ “หนู หนู จ๊ะเป็นอย่างไรบ้าง”  คุณรำไพพรรณถามอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเงียบไป แต่ก็ไม่เป็นผล อรกัญญายังคงนิ่งอยู่ดวงตากลมมองจ้องคนตรงหน้าอยู่อย่างไม่วางตา เมื่อมือนุ่ม ๆ ขยับเข้าจับแขนหญิงสาวก็สำผัสได้ถึงสิ่งที่เธอโหยหามานาน แล้วมือนั้นก็กระตุกแข็นเล็กเรียวสองสามที เจ้าของแขนจึงรู้สึกตัวได้ “เปล่า ค่ะไม่เป็นไรค่ะ คุณป้าละค่ะเป็นอย่างไรบ้าง” สติกลับมาอยู่กับตัวอีกครั้ง หญิงสาวพยายามเก็บรายละเอียดคนตรงหน้าให้มากที่สุด “ ป้าไม่เป็นอะไรพอดีจัยเสาไว้ได้ทัน หนูไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วจ๊ะ งันป้าขอก่อนตัวนะจ๊ะ” คุณรำไพพรรณพูด ซึ่งหญิงสาวก็พยักหน้ารับหงึกหงักพร้อมกับยกมือไหว้ก่อนที่คุณรำไพพรรณจะเดิน แยกออกไปทันที ผู้สูวัยรู้สึกขำกับท่าทางงงของหญิงสาวแต่ท่านก็ไม่ติดใจอะไร ผิดกับอรกัญญา ความฝันที่มีมายาวนานทุกๆคืนที่เธอหลับมีคำตอบแล้ว ว่าแม่ที่ตัวของแม่ทับทิบหรือก็คือตัวของเธอเองในอดีตพยายามทำให้ท่านหายโกรธและยกโทษให้  มีอยู่จริงในปัจจุบัน แล้วการเริ่มต้นในการแก้บ่วงที่ผูกรัดทุกคนที่ร่วมชะตากรรมไว้กำลังจะเกิดขึ้น ‘ ขอแค่แม่ยกโทษให้พ่อและเธอก็พอ’ จากคุณ : ศรีรำไพร (ศิริรำไพร) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 16:40:19

ความคิดเห็นที่ 2 “เป็นยังไงบ้างครับแม่ คุณหมอประจำตัวตรวจแล้วว่าไงบ้าง” เสียงชายหนุ่มร่างสูงผิวสีน้ำผึ้งคิ้วหนา จมูกที่โดงนั้นทำให้ใบหน้าคมขึ้น แต่งตัวด้วยเสื้อยืดคอปก กับกางเกงยีนแบบสบายๆ เดินเข้ามาทิ้งตัวลงนั้งบนเตียง ข้างคุณรำไพพรรณที่กึ่งนั้งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเขาโอบเอวมารดาพร้อมกับหอมแก้มเสียอีกหนึ่งฟอด “แก้มคุณแม่นี้หอมจริงๆ” วศินบุตรชายคนเล็กของคุณรำไพพรรณทำทีอ้อนมารดาเหมือนเด็ก คุณรำไพพรรณวางหนังสือที่อ่านลงข้างตัว แล้วแกล้งตีแขนลูกชายคนเล็กเบาๆ ก่อนพูดประชดว่า “วันนี้ก็บอกว่าแก้มแม่หอมหลอกเดี๋ยวพอมีแฟนแก้มแม่ก็คงไม่หอมแล้ว ลูกชายว่าจริงไหม” “หอมสิครับยังไงก็ยังหอมอยู่  คุณแม่ยังไม่ได้ตอบผมเลยว่าไอ้หมอมันว่าอย่างไรบ้าง” เขาคายแขนที่กอดแล้วลุกขึ้นนั้งธรรมดา “ไม่เป็นอะไร ก็แม่บอกแล้วว่าไม่เป็นอะไรแล้วก็ไม่เชื่อกัน แล้วนี้เพิ่งกลับมาหรือ” “ครับ วันนี้งานไม่ยุ่งมาเลยได้กลับมาเร็ว” คุณรำไพพรรณดึงมือบุตรชายมากุมไว้กล่าวจริงจังว่า “เมื่อไรลูกจะเลิกทำงานพวกนี้เสียที แล้วมาช่วยงานคุณพ่อที่บริษัท” วศินหุบยิ้มทันทีสีหน้าจริงจังอย่างมากผิดกับเมื่อครู่ที่เข้ามา เมื่อได้ฟังมารดาพูด “ซักวันบริษัทนั้นก็ต้องเป็นของลูกกับพี่เขาเรามาเรียนรู้ไว้บ้างก็ดี” “ พ่อคงไม่อยากให้ผมเข้าไปยุ่งเท่าไร ผมว่าอย่าทำให้ท่านไม่สบายใจเลยครับ” วศินมีปมในใจคือคุณประพันพ่อของเขาไม่ค่อยชอบลูกชายคนนี้เท่าไร เพราะเขามักไม่ค่อยทำตามที่พ่อพูดเขาเลือกเรียนในสิ่งที่ท่านไม่ต้องการ และหลายๆอย่างที่ลูกชายคนนี้ทำไม่ค่อยถูกใจพ่อเอาเสียเลย   “แล้วลูกอยากให้แม่ไม่สบายใจหรือ” คุณรำไพพรรณย้อนเสียงเรียบทำให้วศินหน้าเสีย เพราะชายหนุ่มเกรงใจและแคความรู้สึกมารดามาก “วศิน ทุกวันนี้บ้านเราแทบจะไม่เคยเจอหน้ากันเลย วันๆนึงแม่ไม่เคยเจอหน้าใครเลย ไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือพี่ชายของลูก แม่เลยอยากให้ลูกมาทำงานด้วยกันกับพี่เขาจะได้กลับบ้านพร้อมกัน” วศินมองสบตาแม่เขารู้สึกได้ถึงความว้าเหว่ในดวงตาคู่นั้น พี่ชายของเขามีงานที่ต้องรับผิดชอบมากมายตามแบบผู้บริหารทั่วไป ส่วนเขาก็ทำงานไม่เป็นเวลา จึงกลับบ้านไม่ตรงเวลาด้วย คุณประพันพ่อของเขานั้นไม่ต้องพูดถึงสองสามปีหลังมานี้ท่านถึงกับแยกห้องนอนกับแม่   เหตุผลเพราะพ่อมักกลับบ้านไม่เป็นเวลาจึงไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของภรรยา ที่ป่วยออดๆแอดๆอยู่บ่อยๆ  แต่เขารู้ดีว่าพ่อมีเหตุผลมากกว่านั้น   ถึงพ่อจะรักแม่แค่ไหนแต่พ่อของเขาก็ยังไม่วายมีนิจสัยเสียแบบผู้ชายทั่วไป ผิดกับแม่ที่ไว้ใจพ่อของเขามาตลอด แม้จะนอกลู้นอกทางบ้างแต่แม่ก็ให้อภัยเสมอ “ผมสัญญาครับแม่ว่าจะกลับบ้านให้ตรงเวลามากขึ้นแม่จะได้ไม่เหงา แต่เรื่องงานผมคงต้องคิดนานหน่อย” คุณรำไพพรรณยิ้มบางๆรับคำลูกชายแล้วดึงตัวลูกชายเขามากอดอย่างรักไคร่ รักเหมือนสายเลือดของตัว.... จบตอนที่1 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 52 16:45:54 จากคุณ : ศรีรำไพร (ศิริรำไพร) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 16:42:26

ความคิดเห็นที่ 3 วันนี้ขอตัวช่วยตรวจคำด้วยนะคะ แต่คนเขียนก็ตรวจหลายเที่ยวแล้วก็อาจจะมีหลุดไปบ้างอย่าว่ากันนะค่ะพยายามปรับปรุงอยู่ คงต้องใช้เวลาหน่อยไม้แก่มันดัดอยากมีอิอิ (จัดหน้าไม่ค่อยถูกอย่าว่ากันนะคะมือใหม่ รีบด้วยกลัวไม่ทันเวลาเลิกงาน แอบเจ้านายมาโพส) *คุณ SEPTER  ขอบคุณแทนผู้แต่งค่ะเพราะไม่ได้แต่งเอง แต่ขอยืมเขามาเพราะเห็นว่าเพราะดี แล้วตรงกับเนื้อเรื่องพอดิค่ะ *คุณ  SCOTTIE  รับทราบค่ะ ขอบคุณนะคะ *คุณ ปิยะรักย์ ขอบคุณอย่างยิ่งค่ะ *คุณ บราวนี่รสเสน่หา  ขอบคุณที่มารอชมค่ะ *คุณ กุลธิดา ขอบคุณสำหรับเวปค่ะแล้วจะลองใช้ดู จากคุณ : ศรีรำไพร (ศิริรำไพร) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 16:45:11

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ สั้นไปหน่อยสำหรับ 1 กระทู้นะเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 20:00:23

ความคิดเห็นที่ 5 สั้นจัง จากคุณ : septer เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 21:14:59

ความคิดเห็นที่ 6 ดูคำผิดให้ค่ะ มีนัดตอนเก้าโมงครึ้ง เก้าโมงครึ่ง มองมาอย่างมั้นคง มองมาอย่างมั่นคง สร้างความภูใจ สร้างความภูมิใจ จับแขนหญิงสาวก็สำผัสได้ - สัมผัส พอดีจัยเสาไว้ - จับเสาไว้ งันป้าขอก่อนตัว - งั้นป้าขอตัวก่อน กึ่งนั้งกึ่งนอน - นั่ง เขาคายแขนที่กอดแล้วลุกขึ้นนั้งธรรมดา - คลายแขน นั่ง นอกลู้นอกทาง - นอกลู่นอกทาง ตัวเองก็เป็นค่ะ พิมพ์แล้วอ่านทวนหลายรอบก็ยังมีตกหล่นที่ผิดประจำเลยค่ะ ได้น้องคนหนึ่งช่วยกรุณาดูให้ค่ะ เพราะเขียนเองอ่านเองมักมองข้ามที่พิมพ์ผิดไปเองได้เป็นประจำเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 52 09:12:18

ความคิดเห็นที่ 7   สั้นจริงด้วย ซัก 6-8 หน้าสิคะ คุณศิริรำไพร เขียนงี้ คนอ่านอึดอัดตาย 555 แบบว่า เรื่องมันเป็นยังไงต่อนะเนี่ย อะไรแบบนี้ ป.ล. จะเข้ามาดูคำผิดให้ แต่เห็นคุณไก่ดูให้แล้ว สวัสดีและคิดถึงคุณไก่ด้วยนะคะ ^_____^ แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 52 01:02:23 จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 52 01:01:09