ความคิดเห็นที่ 1 พี่เอ : เออ ! บีเมื่อเช้าเห็น  พี่หนุ่ม (Sale Manage) มาบอกว่าจะเอาเด็กใหม่มาเทรนทฤษฎี ช่วงทดลองงาน 2 เดือน พี่บี : เอาอีกแล้วหรอ มาเทรนทีไร ก็ลาออกไปทุกที เบื่อจะเทรนแล้ว(พูดแบบอารมณ์เสีย) พี่เอ : เห็นบอกว่ารับมา 2 คน ผู้ชายทั้งคู่  รับมาเป็น Sale เอาน่า ทำไปตามหน้าที่ ... แต่ว่าพี่ขอบายนะ เบื่อหว่ะ พี่บี : อ้าว ... พี่บาย งั้นก็โยนมาให้ผมอะดิ  เฮ้อ ... ทำไมไม่รับผู้หญิงมาบ้างว่ะ จะได้มีกำลังใจหน่อย พี่เอ : ถ้าไม่อยากเทรน ก็โยนให้อิ๋งมันนู้น มันนี้ยิ่งกว่าโดเรมอนอีก ... ทำได้ทุกอย่าง นี่อยากจะเอามันไปเฝ้าบ้านสักหน่อย   อิ๋ง : -_- “ จาบร้าหรอ คนนะไม่ใช่แมว พี่บี : เออ ใช่ อิ๋งงานนี้พี่ยกให้ ... โชว์ฝีมือให้เต็มที่เลย ... แก้เคล็ด เผื่อมันจะอยู่ยาวมั่ง อิ๋ง : ใครอ่ะพี่ ... หล่อไหม ถ้าไม่หล่อ ไม่เอานะ เสียสายตา ช่วงนี้ของหายากเผื่อจะได้เหยื่อตกถึงท้องอิ๋งมั่ง อิอิ   พูดยังไม่ทันขาดคำ .... พี่หนุ่ม (Sale Manage) ก็พาพนักงานใหม่มาแนะนำตัวให้ที่แผนกรู้จัก พี่หนุ่ม : นี่ แผนก  Engineer เราจะต้องมาเทรนที่นี่ 2 เดือนและออกตลาด 1 เดือน ถึงจะผ่านโปรนะ (และแนะนำทีละคนตามลำดับ) ช่วงที่แนะนำนั้น ... ก็คิดในใจว่า นั่นไง คนที่เราเจอเมื่อเช้า เดาไม่ผิดเลย ว่าเขาเป็นพนักงานใหม่จริงๆ ... เมื่อแนะนำมาถึงอิ๋ง พี่หนุ่ม : และนี่ สาวสวยคนเดียวของแผนกนี้ ที่ทุกๆคนรักและดูแลเป็นอย่างดีเหมือนไข่ในหิน อิ๋ง : พี่หนุ่ม ใครเป็นไข่ ใครเป็นหิน 555++ พร้อมๆ กับเสียงหัวเราะจากพี่ๆที่แผนก ที่รู้ดีว่าเป็นเช่นไร ----- สิ้นเสียงหัวเราะ ได้ยินเสียง ทักทายแบบ สุขุม นุ่มลึก พร้อมท่าทางเขิลอายที่ไม่ค่อยกล้าสบสายตา ----- พนักงานใหม่1 : สวัสดีครับ ผมชื่อ เอก ครับ (คนนี้ที่เจอเมื่อเช้า) พนักงานใหม่2 : สวัสดีครับ ผมชื่อ หนึ่ง ครับ อิ๋ง : สวัสดีค่ะ ชื่อ อิ๋ง ค่ะยินดีที่ได้รู้จัก และยินดีต้อนรับสู่บ้านหลังใหญ่ที่แสนสนุกสนานค่ะ อิอิ พร้อมส่งรอยยิ้ม หลังจากที่ทำความรู้จักกันมากขึ้นอีกนิดเป็นการเพิ่มมิตรภาพและความสัมพันธ์อันดีต่อกัน เอก , หนึ่ง : ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน พี่หนุ่มและพี่เอ ได้คุยกันเรื่องจะทำเรื่องส่งพนักงานใหม่มาเทรนที่นี่ และพี่เอ ได้บอกพี่หนุ่มว่า ... เดี๋ยวเขาจะให้อิ๋งเป็นคนเทรนพนักงานใหม่ เพราะว่างานเขาเยอะมากไม่มีเวลา เทรนเท่าไหร่ก็ออกไปหมด เสียเวลา เลยยกหน้าที่นี้ให้อิ๋งแล้วกัน พี่ทำหนังสือมาแล้วกัน แล้วผมจะเคลียร์งานให้ และพี่หนุ่มก็หันมาฝากฝัง น้องใหม่ ว่าให้อิ๋งดูแลด้วย อิ๋งก็ได้แต่ยิ้ม แหะๆ (คิดในใจว่า พี่เอน๊า อิ๋งยังไม่ได้ตอบตกลงเลยโยนมาให้ซะงั้น) -_-” -----  และทั้งสามคนก็ออกไปจากห้อง ... พร้อมกับความเงียบสงบของห้องทำงานอีกครั้ง -----   ได้เวลาออกไปตรวจงานแล้ว ไปดีกว่า ... ได้ผู้ชายตกถึงท้องสักหน่อย คงจะดี ลัลลา ลัลลา อิอิ อิ๋ง : พี่เอ จะออกไปตรวจงาน อิ๋งไปก่อนนะ และคุยเรื่องงานเพิ่มเติม พี่เอ : แล้วจะกลับเข้ามาอีกไหม อิ๋ง : กลับเพราะว่า มีงานต้องกลับมาเอาอีก ฝากงานเขาไว้ เดี๋ยวเย็นๆ กลับมาเอา พี่เอ : เออ ขับรถดีๆหละ อิ๋ง : จ๊ะ ไปแระ ----- พร้อมออกเดินทางไปทำภาระกิจแล้ว วันนี้เมื่อตอนเช้า ท้องฟ้าครึ้มๆ ฝนจะตกไหมน๊อ สาธุ อย่าตกเลย ----- พูดไปพลางเอามือเปิดประตู .... และผลักออกไปอย่างแรงเพราะว่าถือของเยอะ และหนัก     โอ๊ย ! ห๊า เสียงนั้น ... มาจากไหน อ้าวหลังประตูนี้นี่ อิ๋ง : อุ๊ย ! ขอโทษค่ะ ไม่ทันได้ระวัง (พร้อมเดินไปที่หลังประตูนั้น) อ้าว คุณเอก ... มาทำอะไรตรงประตูค่ะเนี่ย โทษทีค่ะ พอดีไม่เห็น เป็นอะไรไหมค่ะ เอก : อ๋อ ไม่เป็นไรครับ ผมซุ่มซ่ามเอง แล้วจะไปไหนครับเนี่ย เหมือนว่าคุณจะรีบ ผลักประตูซะแรงเชียว อิ๋ง : อิอิ ไม่รีบหรอกค่ะ พอดีจะออกไปตรวจงานข้างนอกค่ะ ถือของหนัก เลยเหวี่ยงแรงไปหน่อย โทษนะค่ะ เอก : ครับไม่เป็นไรครับ มาครับ ผมช่วยถือของไปส่งครับ ดูท่าทางคงหนักมาก (เหมือนพระเอกนางเอกเป๊ะ) ----- ว๊าว ว ว ว และภาพนางเอกและพระเอกก็เกิดขึ้น ... นางเอกเดินตัวปลิว พระเอกถือของหนักอึ้ง -----          และเมื่อมาถึงที่รถ อิ๋งก็รีบเปิดรถ และรับของมา และกล่าวขอบคุณมาก และส่งยิ้มให้อีกเช่นเคย กลับมาตอนเย็น พี่เอยังอยู่ บอกว่า แผนก Sale เขาทำหนังสือมาให้เรียบร้อยแล้ว เรื่องส่งตัวพนักงานใหม่ แล้วพี่ก็ให้เรารับหน้าที่นี้ โชว์ฝีมือให้เต็มที่เลยนะ พี่รู้ว่าเรา สามารถ 555+++ พร้อมเสียงหัวเราะที่สะใจมากๆ อิ๋ง : พี่แล้วงานที่ค้างๆของอิ๋ง อิ๋งจะเอาเวลาที่ไหนไปเทรนเขาอะพี่ งานอิ๋งก็ต้องทำ พี่เอ : ไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกพี่จะช่วยแบ่งมาทำบ้าง ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น เพราะยังไงเราก็ต้องเอาเขาไปดูงานด้วยอยู่แล้ว อิ๋ง : โอเค ได้พี่ ... แล้วไม่ใช่ ลืมตัวเอางานกองโตมาทิ้งที่โต๊ะอิ๋งอย่างเคยน๊า อิอิ จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 20:35:51

ความคิดเห็นที่ 2 *** เช้าวันรุ่งขึ้น*** ... เสียงนกร้อง ... ดังเหมือนอยู่ข้างหูขนาดทำให้สามารถตื่นได้ก่อนที่นาฬิกาจะปลุก ... ว๊าว ว ว ว วันนี้อากาศแจ่มใสจังเลย ไปอาบน้ำแต่งตัว ทานอาหารเช้า ที่แม่จะต้องเตรียมไว้ให้ทุกเช้า หนังท้องตึงแล้ว ก็เตรียมตัวไปทำงาน ไปกันเลยถึงเวลาลุยงานหนักกันแล้ว ----- ถึงที่ทำงาน เวลาเดิม 8.10 น. เพื่อเตรียมตัวเป็นอาจารย์ ในการสอนนักเรียนใหม่วันนี้ อิอิ ----- อิ๋ง : สวัสดีค่ะ พี่ๆ ทุกคน วันนี้อิ๋งซื้อขนมมาฝาก เพียบเลย (คิดว่าหลังจากนี้ไปงานจะน้อยลง สบายตัวแล้วเรา) พี่เอ : เออ ขอบใจมาก อย่าลืมเคลียร์งานที่พี่เอาไปวางที่โต๊ะด้วยนะ ด่วน เอาวันนี้นะ จะให้นายเซ็นต์อนุมัติวันนี้ อิ๋ง : ห๊า ! งานด่วนหรอพี่ นึกว่าจะมาแบบสบายแล้วเชียว เอาว่ะ หน้าที่ ทำไปไม่ต้องบ่น กลับไปนั่งเคลียร์งานบนโต๊ะ อย่างเคร่งเครียด พร้อมฟาดขนมไปพอสมควร เพราะว่าเครียด อิอิ ได้เวลาดี 9.00 น. พนักงานใหม่ พี่เอก พี่หนึ่ง มาแล้ว แต่เราสิ ยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลย จะทำยังได้ดีน๊อ ... บอกให้พี่เขารอหน่อยแล้วกัน พร้อมให้อ่านหนังสือ ความรู้พื้นฐานไปก่อน แก้เซรง เพื่อฆ่าเวลาในช่วงที่เรากำลังยุ่ง คิดไว้ว่า ช่วงบ่าย คงเคลียร์งานเสร็จ น่าจะได้เทรนและแนะนำอะไรเต็มที่กันช่วงบ่าย และคิดว่า เอาน่า วันนี้แค่วันแรก เรายังมีเวลาให้ความรู้และตอบข้อสงสัยของเขาได้อีก 2 เดือน น่าจะไม่ยากเกินความสามารถ ได้เวลา อาหารกลางวันกันแล้ว 11.45 น. เตรียมตัวออกไปหาอะไรอร่อยกินกันดีกว่า แถวนี้พอมีร้านอร่อยอยู่ พี่เอ : อิ๋ง , บี คนอื่นๆ ในห้อง ไปวันนี้ไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน วันนี้พี่เลี้ยง ถือว่ารับน้องใหม่ 2 คนด้วย อิ๋ง : โอ้โห ! วันนี้ท่าทาง หิมะจะตกประเทศไทยซะละมั้ง หันไปหัวเราะกับพี่บี และ พูดกับ พี่เอก,พี่หนึ่งว่า ... นี่ถือเหมือนถูกรางวัลที่ 1 ที่ได้กินข้าวกลางวันพี่เอลงทุนเลี้ยงเชียวนะเนี่ย ปกติ เงินพี่เขาอย่างกับติดกาวตราช้าง พี่บี : เออ ไอ้น้องคนนี้ มันชอบเอาความจริงมาพูดอยู่เรื่อย 555 +++ แล้วเราก็ออกไปถล่มพี่เอ ด้วยกันที่ร้านโปรดอีกเช่ยเคย แต่วันนั้นเราจะต้องสั่งเยอะหน่อยเพราะนานทีปีหน ตกช่วงบ่าย จัดการงานของตัวเองเสร็จเรียบร้อย ... พร้อมที่จะลงมือปฎิบัติการ ล่าหนุ่มลงท้องได้แล้ว 555 +++ วันนี้ ขอถามไถ่ประวัติส่วนตัวกันหน่อย (พร้อมสัดส่วน) อิอิ จบจากที่ไหน เรียนสาขาไหนมา อายุ บ้านอยู่ที่ไหน ก่อนมาทำงานที่นี่ทำงานที่ไหนมา ทำไมถึงอยากทำงานที่นี่ ( ถามยิ่งกว่าฝ่ายบุคคลเสียอีก) การพูดคุยสนทนากัน ก็มีมุขตลกสอดแทรกตลอด เพราะเป็นคนติดตลก และอยากให้คนรอบข้างมีความสุขกับเราไปด้วย ความเครียดที่เราเคยได้สัมผัสมันไม่สนุกกับการเรียนรู้อะไรใหม่ๆแบบนี้เลย วันนี้การเทรนของเราไม่ได้อะไรมาก นอกจากถามความรู้เบื้องต้นและวีธีการคิดของเขาและทัศนคติของเขากับงานนี้ ที่ไม่ง่ายเลย สำหรับคนที่ไม่ตั้งใจจริง และมีวิธีคิดที่อยู่ในกรอบสี่เหลี่ยม เพราะคิดจะเป็น Sale ถ้าฝีปากไม่ดี เขาไม่ซื้อ ผลงานไม่ได้ จบกันและเสียเวลาคนสอนอีก พูดไปให้พัฒนา และเตรียมตัวรับสิ่งที่จะเจอข้างหน้า ถึงเวลากลับบ้านแล้ว ... วันนี้คงเป็นอีกวันนึงที่รู้สึกเหนื่อย เหมือนพูดอะไรซ้ำที่เดิม และพูดมากกว่าปกติ ทำให้หนักใจไม่น้อย ที่จะต้องเทรนคนที่ไม่ได้จบสายเดียวกันมาแล้วต้องให้เขาเอาไป เสนอขายได้อย่างถูกต้อง มันไม่ง่ายเลย ทั้งพี่เอก พี่หนึ่ง และอิ๋งเอง ก็รู้สึกเหนื่อย ที่จะต้องเป็นผู้ให้ที่ไม่รู้ว่าผู้รับจะรับไหวไหม และผู้รับเองก็คงเครียดไม่น้อยสำหรับงานหนักครั้งนี้ ก่อนจากกันสำหรับวันแรกที่แสนสาหัสได้แต่ปลอบใจว่า เรายังมีเวลาอีกหลายวัน วันนี้เพิ่งเริ่มต้นคิดว่าวันต่อไป คงจะเริ่มค่อยๆ ดีขึ้น ช่วงนี้ต้องมีการปรับตัวหน่อย ไม่ต้องเครียด ใหม่ๆ แรกๆ อิ๋งก็เครียดเหมือนกัน แต่พี่ต้องหนักหน่อย ขยันหน่อย เพราะว่า พื้นฐานพี่ไม่ได้มีเท่ากับอิ๋ง ไม่เป็นไร สู้ๆ ค่ะ แล้วพรุ่งนี้เรามาลุยกันใหม่ค่ะ บ๊ายบาย กลับบ้านดีๆ นะค่ะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ นี่คือประโยคสุดท้ายที่พูดไป เมื่อพี่ทั้งสองคน คล้อยหลังออกจากห้องไป .... อิ๋งก็ ..... เฮ้ออออออออออ .... อิ๋งถอนหายใจเฮือกใหญ่ ด้วยความเหนื่อยสำหรับวันแรก ที่ไม่สนุกเหมือนที่เราคิดไว้เลย วันนี้รีบกลับบ้านดีกว่า ... รู้สึกไม่ค่อยสบายและเหนื่อยมาทั้งวัน ระหว่างทางกลับบ้าน โทรหาแม่ดีกว่า ให้แม่ทำกับข้าวให้กิน เอาของที่หนูชอบนะแม่ เดี๋ยวหนูกลับไปกิน กำลังกลับ ... จ๊ะ ขับรถดีๆนะ เสียงปลายสาย ... จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 52 10:19:59

ความคิดเห็นที่ 3 คิดในใจ กลับไปซบอกแม่ดีกว่า อิอิ ... เหนื่อยจังเนอะวันนี้  เฮ้ออออ เสียงถอนหายใจอีกครั้ง แต่สั้นกว่าครั้งแรก กลับไปถึงบ้าน ว๊าวววววววว แม่ทำกับข้าวเตรียมไว้เพียบเลย น่ากินทั้งนั้น มีแต่ของชอบเราทั้งนั้นเลย แม่เรานี่ น่ารักจัง รู้ใจเป็นที่สู๊ดดด แล้วอย่างนี้ไม่รักแม่แล้วจะให้ไปรักใครได้อีกน๊อ อิอิ (อ้อนแม่อย่างหนักเวลาเหนื่อย) วันที่ สอง ที่สาม และวันต่อๆมา ผ่านไป ครบ 1 เดือน พี่หนึ่ง  ถอดใจเสียก่อนโดยที่อิ๋งพยายามถามเหตุผลว่า เป็นเพราะอะไร ก็ให้เหตุผลแค่ว่า ทางบ้านมีปัญหาต้องกลับต่างจังหวัดด่วน น่าเสียดายที่เราอุตสาห์ผ่านมาได้ครึ่งทางแล้ว แต่ไม่เป็นไร เราจะต้องเดินทางต่อเพราะเรายังมีอีกคน ที่ต้องทำหน้าที่ให้จบ  ช่วงเวลาหลังจากที่พี่หนึ่งไป อิ๋งก็ทุ่มเทให้กับพี่เอกพยายามให้เขาได้เทคนิค ข้อมูล รายละเอียด และอื่นๆ ให้มากที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก จนถึงเวลาที่ใกล้จะครบกำหนด 2 เดือนแล้ว เหลืออีกแค่ 1 สัปดาห์เท่านั้น ต้นสัปดาห์ อิ๋งมีงานด่วนที่ต้องออกไปที่หน้างาน อิ๋งก็อยากให้พี่เอกได้ รู้และเห็นการปฎิบัติงานจริงบ้าง ควบคู่ไปพร้อมๆกับทฤษฎี ที่ซุ่มฝึกซ้อมมาเกือบ 2 เดือน จึงขอพี่เอ ว่า อิ๋งจะให้พี่เอก ออกไปหน้างานด้วย ... พี่เอ ตอบตกลง เราออกไปหน้างานด้วยกัน 2 คน และพูดเปรย ให้ฟังถึงงานนี้ว่าเป็นงานอะไร ทำอะไร ลูกค้าเป็นแบบไหน แผนงานของเราเป็นอย่างไร ให้ฟัง คร่าวๆ เพื่อที่จะไปดูงานจริงๆแล้ว จะได้คิดภาพตามจากที่ได้จับทฤษฎีมา ... เมื่อไปถึงหน้างาน อิ๋งก็ทำหน้าที่ของอิ๋งตามปกติ ตรวจงาน เช็คนู้นนี่ อย่างที่เคยเป็น ... พี่เอกได้แต่เดินตาม และสังเกตุการทำงานของอิ๋งไปพลาง ๆ โดยที่ไม่ได้รบกวนเวลาการใช้สมองของอิ๋งแม้นแต่น้อย ...   มีบ้างที่อิ๋งได้แนะนำและพูดขยายความสิ่งที่เกิดขึ้นที่หน้างาน ให้เขาไม่รู้สึกเดียวดาย และเกรงกับการทำงานแบบนี้มากเกินไป ... เราเดินตรวจงานกันไปเรื่อยๆ ... และหยุดยืนที่จุดหนึ่ง และอธิบายข้อมูลเพิ่มเติม ... !!!!!!!!!!!!!!!!....ทันใดนั้น สิ่งที่เราไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ....!!!!!!!!!!!!!!!! จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 52 11:20:38

ความคิดเห็นที่ 4 อะไหล่ของเครื่องจักรที่วางซ้อนกันอยู่ ได้ขยับจากแรงสั่นสะเทือนและกลิ้งหล่นลงมาทับเท้าของพี่เอกอย่าจัง ห่างจากเท้าเราไปนิดเดียว เพราะพี่เอกผลักเราออกไป ไม่อย่างนั้น คนที่โดนเต็มๆอาจจะเป็นเราก็ได้ เราตกใจมาก! รีบเรียกให้คนงานมาช่วยกันยก เพราะว่าน้ำหนักอะไหล่ไม่ใช่น้อย มากกว่า 70 กิโลกรัม ระหว่างที่เราเรียกคนงาน เราและพี่ที่เป็นผู้รับเหมา ได้พยายามยกแต่ว่ายกไม่ขึ้น ไม่นานคนงานก็วิ่งมาช่วย เสียง  โอ๊ย!โอ๊ย ! ร้องตลอดเวลาการช่วยเหลือ เราได้แต่ถามว่า เป็นยังไงมั่ง แป๊บนึงนะพี่เอก เดี่ยวจะพาไปส่งที่โรงพยาบาลเลย ... เรารีบวิ่งไปเอารถมาเพราะคิดว่าพี่เอกต้องขยับและเดินไม่ได้ตอนนี้แน่นอน และไม่รู้ว่าเป็นอะไรอย่างไรบ้าง พี่ที่เป็นหัวหน้าผู้รับเหมา และคนงาน ช่วยกันพยุงพี่เอกมาขึ้นรถและให้รีบพาไปหาหมอโดยด่วน ตอนนั้นตกใจ งง ไปหมด หันไปถามผู้รับเหมาว่า พี่ไปโรงพยาบาลไหนอะ - -” พอพี่เขาตอบมา เออ แล้วจะ งง อะไรเนี่ย ขับผ่านอยู่ทุกวัน (เฮ้อ... เพราะความตกใจแท้ๆ) เสียง  โอ๊ย!โอ๊ย ! ยังคงร้องไม่หยุด ตลอดทาง จนถึงโรงพยาบาล ระหว่างทางมองไปเท้าพี่เอกเริ่มบวมมากขึ้นมีเลือดที่ปลายเท้า คิดในใจ ไม่น่าเลยเรา เขาต้องตัดขาทิ้งไหมเนี่ย   พาเขามาลำบาก มาเจ็บตัวชัดๆ และพลางพูด... แป๊บนะพี่เอก เดี๋ยวจะถึงโรงพยาบาลแล้ว อีกนิดเดียว รีบเต็มที่แล้ว รถมันติดตรงนี้นิดเดียว เมื่อมาถึงโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลก็พาพี่เอกเข้าห้องฉุกเฉินทันที เรารีบเอารถไปจอดและรีบตามไป และติดต่อตรงประชาสัมพันธ์ทันที ... ต่อจากนั้น สิ่งที่เรานึกได้คือ ... โทรไปหาพี่เอ เพื่อแจ้งเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทราบ และจะได้ช่วยประสานงานกับ HR ว่าสามารถที่จะช่วยเหลือ หรือเขามีสิทธิอะไรได้บ้าง ... ไม่รอช้า รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที อิ๋ง : พี่เอ อิ๋งเอง คือว่า ......บรรยายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น....... พี่เอ : อ้าว ! ซวยเลย ทำไงกันหล่ะทีนี่ เออ เดี๋ยวพี่ได้ความว่าอย่างไรแล้วพี่จะโทรกลับนะ อิ๋ง : ได้พี่ อิ๋งรอนะพี่ พี่เอ : เออ แล้วจะรีบไป ... จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 52 20:26:49

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนั้นรู้สึกใจชื้นขึ้นมาก เพราะยังไงเดี๋ยวพี่เอก็จะมาสมทบแล้ว และได้แต่ภาวนาอย่าให้พี่เอกเป็นอะไรมาก ไม่นานนัก พยาบาลได้เอาออกมาถามว่าเป็นญาติคนไข้หรือเปล่า ? อิ๋ง : เออ เปล่าค่ะ เป็นเพื่อนร่วมงาน มีอะไรให้ช่วยเหลือ และพี่เขาเป็นยังไงบ้าง พยาบาล :  รอคุณหมอตรวจอยู่ อิ๋ง : อ๋อ ค่ะ เออ พยาบาลค่ะ คนไข้ยังรู้สึกตัวดีอยู่ใช่ไหมค่ะ พอดีว่าจะรบกวนแจ้งคนไข้ว่า..        เราจะขอโทรศัพท์แจ้งญาติของเขาค่ะ พยาบาล : ได้ค่ะ เดี๋ยวจะแจ้งคนไข้ให้ ตอนนั้นสิ่งที่เราคิดได้คือ ... เราต้องการโทรศัพท์ของพี่เอก เพื่อหาเบอร์โทรของ ญาติ และส่งข่าวให้ครอบครัว   ของพี่เอกทราบถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เนื่องจากเราก็ยังไม่รู้จักกับพี่เอกมากนัก สิ่งที่คิดได้ในช่วงเวลาเร่งด่วนคือสิ่งนี้   เวลาผ่านไปไม่นาน พยาบาลเดินออกมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ พยาบาล : คนไข้แจ้งว่าให้เอาฝากของไว้กับคุณทั้งหมด อิ๋ง : อ๋อค่ะ ได้ค่ะ  (พร้อมรับมาและยัดใส่กระเป๋าส่วนตัวของเราเก็บไว้อย่างดี) และไม่รีรอที่จะค้นหาเบอร์โทรของแม่พี่เอกทันที จากโทรศัพท์มือถือของพี่เขา ... เจอแล้ว ... น่าจะใช่เบอร์นี้แน่ 080-XXXXXXX เรารีบกดทันที ในสมองพยายามประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตู๊ดดดดดดดดด .... ตู๊ดดดดดดดดดด .... ตู๊ดดดดดดดดด.... เสียงปลายสาย : อืม ว่าไงเอก (เป็นเสียงผู้หญิงค่อนข้างมีอายุหน่อย) อิ๋ง : สวัสดีค่ะ ... ชื่อ ... นะค่ะ เป็นเพื่อนร่วมงานของพี่เอก ไม่ทราบว่าเป็นคุณแม่ของพี่เอกหรือเปล่าค่ะ ? เสียงปลายสาย : อืมใช่ มีอะไร แล้วเอาโทรศัพท์ของลูกฉันมาได้ยังไง ขโมยมาหรอ ? อิ๋ง : อ๋อ เปล่าค่ะ - - “ ( คิดในใจ เราขโมยมากแล้วจะโทรมาทำแมวอะไรฟร่ะ) เฮ้อออ ... พอดีว่าจะพี่เอก เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ .....เล่าเหตุการณ์คร่าวๆ ที่เกิดขึ้น..... เสียงปลายสาย : ห๊า ! ว่าอะไรนะ อยู่ที่ไหน ทำไมถึงเป็นแบบนั้น ##%&^^^%)(_)()&**&^^$%*&&( อิ๋ง : - -” โห ! คิดถูกคิดผิดฟร่ะเนี่ย โทรมาบอก ยังจะมาด่าเราอีก และค่อยๆ ตอบแม่พี่เอกไปทีละคำถาม หน้าเราถึงกับถอดสี เมื่อได้ยินเสียงแม่ของพี่เอก แว๊ดดดด จากปลายสาย เราพูดไปพลางมองไปรอบๆตัว โห ! ทำไมทุกคนมองเราเป็นตาเดียวกันเลยหละ เราลืมรูดซิปหรอ หรือว่า...กางเกงเราไปเกี่ยวอะไรมาขาด เอ หรือไม่ได้ติดกระดุมเสื้อ (ความคิดพุ่งพล่าน พลางเอามือจับตามจุดที่คิดว่ามันไปบาดตาบาดใจใครเขาเข้า ถึงมองกันขนาดนั้น) เง้อ ... ตรงนั้นก็ไม่ใช่ ตรงนี้ก็ไม่ใช่ หูยๆ ตรงไหนกันอะ? จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 52 20:33:09

ความคิดเห็นที่ 7   รออ่านต่อค้าา จากคุณ : ทราย เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 52 15:53:33 A:58.9.59.2 X: TicketID:223945

ความคิดเห็นที่ 8 ดีใจจังเลยค๊า ... มีคนรออ่านต่อด้วย ... ค่อยมีกำลังใจเขียนต่อ คิดว่าจะไม่เขียนต่อซะแล้ว ... จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 52 10:25:30

ความคิดเห็นที่ 14 เราลองกวาดสายตาไปอีกครั้ง เมื่อเช็คตัวเองเรียบร้อยแล้ว ทุกคนมองมาที่หน้าของเรา ... เอ้า ! อะไรติดหน้าอะเอามืออีกข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ ลูบให้ทั่วใบหน้า คล้ายการปาดเหงื่อ แต่ยังไม่พอ ทุกคนก็ยังจะจ้องต่อไปแต่สายตาที่คิดว่ามองมาที่หน้าของเรา ผิดถนัด ! เพราะว่าทุกคนมองมาที่ โทรศัพท์มือถือที่เราถืออยู่นั่นเอง ! ทุกคนคงสงสัยว่า เสียงผู้หญิงดังมากจากปลายสาย จะตะโกนอะไรหนักหนา เพราะเชื่อว่าทุกคน .... ได้ยินเสียงจากปลายสายที่ดังสนั่นหวั่นไหว เพราะบรรยากาศโดยรอบของที่นั่น เงียบสนิท เมื่อทุกคนหยุดพูดแต่หันกลับมาตั้งใจรอฟังเสียงจากปลายสายของเราแทน และมักจะมีถ้อยคำสมัยพ่อขุนราม หลุดออกมาจากการตั้งคำถามของคุณแม่พี่เอกบ้าง อีกทั้งยังไม่หยุดสงสัยว่าแท้ที่จริง ลูกเขาเกิดอุบัติเหตุจริง หรือว่าเราไปขโมยโทรศัพท์ลูกชายของเขามา (เพราะสังเกตุจากการถามซ้ำไปซ้ำมาตลอดการสนทนาประมาณ 15 นาที) เราเริ่มสรุปเพื่อที่จะจบบทสนทนา ... เพราะที่อดทนพูดมาก็เริ่มรู้สึกอายคนรอบข้าง เลยปลีกตัว ออกไปจากจุดที่เป็นเป้าสายตาโดยทันที ฟิ๊ววววววววววววว และรีบสรุปและจบบทสนทนาทันที ... วางโทรศัพท์ได้ แทบอยากจะโยนโทรศัพท์นั้นทิ้งเลย อะไรจะเสียงดังขนาดนี้นะ รึ พี่เอกหูตึง 555+++ หลังจากวางโทรศัพท์อีกไม่นานพี่เอมาถึงที่โรงพยาบาลพอดี พี่เอไม่พูดพร่ำ รีบลากเราตรงไปที่ห้องฉุกเฉินทันที จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 52 13:07:06

ความคิดเห็นที่ 15 “ โอ๊ย ๆ ๆ ใจเย็น พี่เอ จารีบไปไหนเนี่ย ลากอย่างกับอิ๋งเป็นซุง อิอิ ”  นั่นคือเสียงเราที่แซวเพื่อแก้เครียด “ เออ อย่าพูดมากเลย หมอออกมายัง เอกเป็นไงมั่ง ”  ดูเหมือน พี่เอจะซีเรียสกับเรื่องที่เกิดขึ้น “ หมอยังไม่เห็นออกมาเลย มีแต่พยาบาลเอาของมีค่าออกมาให้อิ๋งเก็บไว้เท่านั้น”  จึงตอบพี่เอไป “ เขายังเป็นเด็กใหม่ ยังไม่ผ่านโปรเรื่องค่ารักษาเราอาจจะต้องช่วยกันแต่ ฝ่ายบุคคลบอกว่าจะหาทางช่วย”    พี่เอพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด “ ไม่เป็นไร อิ๋งก็มีส่วนผิด ที่พาเขามาเป็นเรื่องที่ไม่มีใครอยากให้เกิด เอาน่าอิ๋งรับผิดชอบเอง”  เพื่อให้คลายกังวล “ เอาน่า ยังไงมันเกิดไปแล้วก็ช่วยๆกันแหละ ”  สีหน้าของพี่เอยังเครียดและจดจ่อกับอาการของพี่เอก เรานั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉิน ด้วยใจที่จดจ่อทั้งคู่ พี่เอ นึกได้ ถึงถามว่า ... “ ได้โทรบอกครอบครัวเขาหรือยัง พี่ลืมไปเลย เดี๋ยวพี่โทรหาฝ่ายบุคคล ให้เขาติดต่อญาติให้แล้วกันเพราะเราไม่มีเบอร์”   “ ช้าไปแล้วพี่เอ อิ๋งโทรไปให้แม่เขาด่ามาเรียบร้อยแล้วพี่ ”   พี่เอมองด้วยสีหน้า งง “ ด่าทำไมว่ะ ใครอยากให้เกิดขึ้นบ้าง แล้วแม่เขาว่าไง แล้วอิ๋งไปเอาเบอร์แม่เขามาจากที่ไหน ”   ถามซะละเอียด “ อิ๋งขอโทรศัพท์จากพี่เอกมา หาเบอร์แม่เขาอะ โทรไปเขากลับคิดว่าอิ๋งขโมยโทรศัพท์ลูกเขาอีก ” หน้าจ๋อยๆ “ อะไรว่ะ เออโทรบอกก็ดีแล้ว อย่าไปเครียดเลย เอาน่าเขาอาจจะเข้าใจผิด เดี๋ยวรู้เรื่องแล้วคงเข้าใจ ” พี่เอปลอบใจ เราต่างคนต่างนั่งเงียบสนิทในบรรยากาศหน้าห้องฉุกเฉินที่ไม่คนพลุกพล่าน ... ทำไมมันวังเวงจังน๊อ   เราสองคนหันมามองหน้ากันอีกครั้ง หลังจากได้ยินเสียงมาจากด้านในห้องและเห็นมีเงายืนตรงประตูฝ้า ด้านในของห้องฉุกเฉิน ในใจหวังว่า คุณหมอออกมาสักทีเถอะ ลุ้นจะตายอยู่แล้ว เกิดลูกเขาเดินไม่ได้ พิการไปต้องตัดขาทิ้ง นี่แค่เสียง เจอของจริงจะขนาดไหน หุหุ ไม่อยากคิดเล๊ย.... จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 52 13:10:44

ความคิดเห็นที่ 16 เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วคุณหมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน จริงๆด้วย อย่างที่คิดไว้เลย   เราและพี่เอรีบเดินตรงไปที่หมอทันที  คำถามแรกที่เกิดขึ้นคือ “ คนไข้เป็นอย่างไรบ้าง ” คุณหมอแจ้งว่า ... มีอาการ กระดูกที่เท้าแตกและเล็บหลุด ต้องทำการถอดเล็บออก อาการไม่เป็นอะไรมาก แต่ขอรอดูอาการก่อน ... สัก 1 สัปดาห์ กระดูกจะทำการสมานกันเอง ... ถ้าไม่เป็นอะไรมาก ก็กลับบ้านได้ เฮ้ออออออออ.......เสียงถอนหายใจของพี่เอและอิ๋ง พร้อมๆกัน เพราะโล่งอก โชคดีที่เขาไม่ได้เป็นอะไรมาก เราเริ่มจัดการเรื่อง ห้องพัก เพื่อทำการรักษาต่อ...อีก 1 สัปดาห์ ตามที่คุณหมอแจ้ง แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก ! อะไรสั่นๆในกระเป๋าสะพายของเรา ~~~ แม่โทรมารับสายด้วย  แม่โทรมารับสายด้วย  แม่โทรมารับสายด้วย   แม่โทรมารับสายด้วย ~~~ ห๊า ! เสียงมาจากโทรศัพท์เครื่องนั้น มันตามมาหลอกหลอนฉันอีกแล้ว  แม่เจ้า .... โว้ย ! เสียงเรียกเข้า บอกชัดๆ ว่าใครโทรมา ... T-T งานเข้าแน่เลยเรา ไม่อยากรับเลย ทำไงดี ... พี่เอ อยู่ไหนๆๆ รีบวิ่งแจ้นไปหาพี่เออย่างด่วน ก่อนที่สายจะตัดไป .... “ พี่เอๆ แม่พี่เอกโทรมา พี่รับให้หน่อยดิ น้องกลัวขี้ขึ้นสมองแล้ว รีบรับเร็ว ”  พูดไปเสียงสั่นไป “ อะไรมันจะขนาดนั้นว่ะ กลัวอะไรขนาดนั้น ”   พร้อมรับโทรศัพท์ไป ... และมองที่หน้าจอ “ อันนี้อาจจะเป็นแม่ทูลหัวก็ได้นะโว้ย ไอ้น้องรักคิดมากไปป่าว ”  นั่น ยังมีหยอกเย้า “ เออ รีบรับเถอะพี่เอ จะแม่ไหนก็รับไปก่อน แต่มีแม่นึงอิ๋งหลอนไปแล้ว ”  พร้อมทำหน้าขยาดอย่างแรง แม่โทรมารั ..... ติ๊ด ..... “ สวัสดีครับ  ”   พี่เอ กล่าวทักด้วยเสียงที่สุขุม “ เฮ้ย ! อีนังผู้หญิงคนนั้น มันเอาโทรศัพท์ลูกชายฉันมาขายให้แกแล้วหรอ ”  พี่เอ ถึงกับหน้าถอดสี “ เง้อ ... เปล่าครับ ผมเป็นเพื่อนร่วมงานของลูกชายคุณ ”  พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ แล้วน้องสาวผมและตัวผมเองก็ไม่ได้ขโมยโทรศัพท์ลูกคุณด้วย ได้โปรดอย่าพูดแบบนั้นอีก” เสียงเข้มขึ้น “ 555 + + + กร๊ากกกก ... ”  อิ๋งมองหน้าพี่เอ พร้อมขำแบบ NON STOP กับหน้าพี่เอที่ถอดสีเหมือนกัน พี่เอเริ่มทำสีหน้าฉุน ทั้งที่อิ๋งขำพี่เขา และฉุนกับเสียงปลายสายที่ดังสนั่นอีกเช่นเคย “ #$^^&((_)(_(*^^%$%&^&*^&*%^%^&(*)^^%%$* ” เสียงด่าทอและถามไถ่ ยังดังอย่างต่อเนื่อง   “ พี่เออิ๋งไปจัดการเรื่องห้องต่อแล้วกันนะ ... ”  คริคริ ท่าทางพี่เอจะงานเข้า (คิดในใจ)พร้อมยิ้มระรื่น จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 52 13:18:21

ความคิดเห็นที่ 17 ขณะที่ยินติดต่อที่เคาร์เตอร์ ... ก็หันกลับไปมองที่พี่เอ 555 + + + ยังไม่วางอีก หูย ! ไม่รู้พูดทันเขาไหมหน่ะ ไม่เกิน 5 นาที พี่เอเดินตามมาที่เคาร์เตอร์ “ ยังไม่เสร็จอีกหรอ? ”  ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ เสร็จแล้วพี่ แล้วทำไมพี่เอไม่เดินตามไปที่ห้องพักก่อนหละ เดี๋ยวอิ๋งตามไป ”  อิ๋งพูด “ เออ เอาโทรศัพท์หลอนของแกคืนไปเลย ถ้ามีสายเข้าอีกไม่ต้องมาให้พี่รับนะ รมณ์เสีย ”  พูดไปพลางขมวดคิ้ว “ คริ คริ แสดงว่า โดนเหมือนเรา เอาน่า เดี๋ยวเขาก็รู้ความจริงเอง ”  พูดย้อนคำเดิมที่พี่เอปลอบใจเรา 5 5 5 ถามห้องพยาบาลเรียบร้อย ไปดูอาการพี่เอกกันดีกว่า ... ไม่รู้ขาหายไปข้างนึงหรือเปล่า อิอิ ก๊อก ก ก ก ก ก ก๊อก ก ก ก ก ก เสียงเคาะประตู ห้อง 608 .... พี่เอเดินนำหน้าเข้าไปก่อน ... “ เฮ้ย เป็นไงมั่ง ถือว่าฉลองรับน้องใหม่แล้วกันนะ ”  คำพูดต่างจากอารมณ์เมื่อกี้ “ ครับพี่ ไม่เป็นไรมากหรอกครับ นิดหน่อยเท่านั้นเอง เดี๋ยวก็หาย ”  พี่เอกพูด “ เออ พี่ได้ยินว่าเราไม่เป็นอะไรมากพี่ก็สบายใจ ดีแล้ว ถือว่าฟาดเคราะห์ไปนะ ”  พี่เอพูดแบบสบายใจขึ้น เราทั้ง 3 คนนั่งพูดคุยถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นพร้อมๆกันว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เราทั้ง 3 คนเข้าใจดีว่าเกิดอะไรขึ้น “ อิ๋ง พี่ต้องกลับไปเคลียร์งานต่อหว่ะ นี่หนีงานออกมาดูเราก่อน พี่ไปก่อนนะ เราก็อยู่เป็นเพื่อนเอกไป เลิกงานแล้วพี่จะแวะมาใหม่ เรื่องงานของอิ๋ง เดี๋ยวพี่ให้ บี ไปเคลียร์ให้ต่อแล้วกัน ”  พี่เอพูดด้วยสีหน้าที่เหนื่อย “ ค่ะพี่ ได้ค่ะ ... อิ๋งฝากงานด้วยนะพี่ ”  พูดพลางรู้สึกผิดที่ทำงานไม่สำเร็จ “ พี่เอก เดี๋ยวอิ๋งมานะค่ะ จะลงไปส่งพี่เอหน่อย จะเอาอะไรไหมเดี๋ยวซื้อมาให้ ...    อ๋อ เกือบลืม นี่ค่ะ กระเป๋าสตางค์ และโทรศัพท์มือถือของพี่ ”   เห่อ .. คืนโทรศัพท์หลอนสักที “ ไม่เอาครับ ขอบคุณมาก ”  พี่เอกตอบด้วยเสียงที่อ่อนแรง “ ป่ะ .... พี่เอ ลงไปส่งค่ะ ... แล้วตอนเย็นรีบกลับมานะ ” อิ๋งรีบย้ำพี่เอให้รีบมาเร็วๆ “ เออ ไป ... เอกพี่ไปก่อนนะเดี๋ยวเย็นๆ เคลียร์งานเสร็จแล้วพี่จะแวะมาอีกที ”   “ ครับพี่ ขอบคุณมากครับ ” พี่เอกตอบ เราสองคนเดินออกมาจากห้อง โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกัน ... จนมาถึงที่หน้าลิฟท์ ... ติ๊ง ง ง ง   “ พี่เอ จริงอิ๋งไม่อยากอยู่เลยเอะ อยากกลับไปทำงานมากกว่า อิ๋งกลัวแม่เขามาแล้ววีนอะพี่ ”  อิ๋งพูดเชิงขอร้อง “ เออ พี่เข้าใจ ... ทำไงได้อะ ถ้าเราไปก็ไม่มีใครดูลูกเขา เดี๋ยวเกิดเขามาแล้วไม่มีใคร เขาจะได้ยิ่งด่าเราหนักกว่านี้ ” “ อืม พี่ ... ” พูดรับคำ ... เชิงถูกบังคับ สถานการณ์ เงียบสงบลงอีกครั้ง จนถึงรถพี่เอ ... พี่เอทราบดีว่าอิ๋งรู้สึกกังวลใจที่จะต้องอยู่ ... พี่เอจึงพูดว่า ... “ ถ้ามีเรื่องอะไร โทรหาพี่เลย เดี๋ยวพี่จะช่วยจัดการให้ โอเคนะ ไม่ต้องเครียด ” พี่เอพูดปลอบใจให้คลายกังวล “ ขอบคุณค่ะพี่ .... ขับรถดีๆนะพี่ ”  ทำให้รู้สึกอย่างน้อยก็มีคนอยู่ข้างเรานะเนี่ย “ เออ ... ขอบใจ ”   พร้อมพยักหน้าตอบ เฮ้อ ... พี่เอก็ไปแล้ว คราวนี้เราอยู่คนเดียวดิเนี่ย ทำไงแม่เขามา ไม่แหกอกเราตายหรือเนี่ย ... (บ่นพรึมพรำคนเดียว)   รู้สึก เครียดๆ เซรง ๆ ไปหาอะไรกระแทกปากหน่อยดีกว่า ... เผื่อจะดีขึ้นบ้าง ... โอ้ว ! กลิ่นกาแฟสดหอมกรุ่น ลอยมาเตะที่จมูกอย่างจัง ... “ คาปูชิโน หวานกลาง แก้วนึง แซนวิส นี้ด้วยอีกอัน ... เท่าไหร่ค่ะ ” “ 45 บาท ค่ะ”   แม่ค้าตอบ สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง อายุน่าจะประมาณ 45 ปี ท่าทางรีบเร่ง เดินตรงไปที่เคาร์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ... หลังจากนั้น เดินตรงมาทางที่เรานั่งอยู่ และเดินผ่านไปขึ้นลิฟท์ ตอนนั้น คิดในใจ ... ถ้าเกินคนนี้เป็นแม่พี่เอก ... เขาขึ้นไปแล้ว เราขึ้นตามไปไปมีหวังแม่เขาแหกอกเราแน่ ... จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 52 16:45:22

ความคิดเห็นที่ 18 เราคว้าแก้วกาแฟ ... แล้วเดินออกจากร้านไปหาที่สงบๆ นั่งพักทำใจสักหน่อย .... นั่งกินของอร่อย ชิล ชิล ก่อน นั่งเล่นได้เพียง 15 นาที เสียงโทรศัพท์ของเราดังขึ้น ... อุ๊ย ! คนกำลังเพลินๆ ตกใจหมดเลย .... และเอามือควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าถือ ... โชว์เบอร์เป็น พี่เอก ... รีบกดรับ .... ตุ๊ด ด ด ด “ ค่ะพี่เอก ... อิ๋งกำลังจะขึ้นไปค่ะ ... มีอะไรหรือเปล่าค่ะ ” “ เปล่าครับ พอดีแม่พี่มา ... เขาอยากคุยกับอิ๋งครับ ” พี่เอกยังคงพูดเสียงนิ่งๆ “ คะพี่ อิ๋งกำลังจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้ค่ะ ” ซวยแล้วงานเข้าแน่ เอาโทรศัพท์ออกมาใกล้ๆตัวดีกว่า ตายจะได้โทรบอกแม่ทัน - -” ติ๊ง ง ง ง ลิฟท์มาแล้ว .... โห รอให้นานกว่านี้อีกนิดไม่ได้หรือไงเนี่ย รีบมาจัง ... เดินซังกะตาย ตรงไปที่ห้อง 608 ทันที .... ก๊อก ก ก ก๊อก ก ก ... ค่อยๆแง้มประตู เอาหน้าโผล่เข้าไปก่อน .... นั่น ! ใช่เลย ... ผู้หญิงวัย 45 ปี คนนั้นที่เราเจอข้างล่าง .... ทำไมซื้อหวยไม่ถูกเนี่ย “ อิ๋ง นี่แม่พี่ ... แม่ นี่อิ๋งไงที่เป็นคนที่เทรนงานให้ผม ” พี่เอกพูดราวกับว่า เคยพูดชื่ออิ๋งให้แม่ได้ยิน “ สวัสดีค่ะ คุณแม่ ... ” ด้วยสีหน้าที่เฉื่อนพอสมควร “ อ๋อ คนนี้หน่ะหรอ ที่พาลูกไปเจ็บตัว ดีนะเนี่ยที่ลูกฉันไม่เป็นอะไรมาก” พูดคอนเซ็ปเดิมเหมือนในโทรศัพท์ “ โห! แม่พูดอย่างนั้นก็ไม่ถูก ผมไม่ระวังเองมันเป็นอุบัติเหตุนะแม่ ” พี่เอกพูดแก้ต่างให้ “ อย่ามาพูดเลย ... ถ้ามันไม่พาลูกไปลูกก็ไม่เจ็บตัวหรอก ลูกยังไปเข้าข้างมันอีก ” ยังพูดโทษและรังเกลียดเรามาก ----- โห ! ... อะไรฟร่ะ ต้องขึ้น มัน .... อารมณ์ไม่ดีแล้วนะเฟ้ย ... ไม่ต้องพูดขนาดนั้นก็ได้ ยัยแก่เอ๊ย ----- แต่สิ่งที่ทำได้คือ ... คิดในใจ - -” อีกเช่นเคย ... พี่เอกมองหน้าเราและสังเกตุจากสีหน้าที่เราแสดงออกได้ว่า ไม่ค่อยพอใจกับสิ่งที่แม่คุณพูดสักเท่าไหร่ ... แต่อิ๋งก็อดทนไว้ ... พี่เอกเริ่มพูดห้ามแม่เขาว่าอย่าว่าเราอีก ... พยายามอธิบายให้แม่เขาเข้าใจว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นยังไง เราก็เลยขอตัวก่อน ให้แม่ลูกเขาคุยกันให้เสร็จแล้วค่อยคุยกับเราก็ได้ “ พี่เอกอิ๋งขอตัวออกไปโทรศัพท์คุยงานก่อนนะค่ะ มีอะไรให้ช่วยเหลือโทรเรียกนะค่ะ” ไม่รู้จะหาวิธีไหนแล้วนิ “ ครับได้ ครับ ” แล้วหันกลับไปปรับความเข้าใจกับแม่เขาต่อ ... ออกมานั่งสงบสติอารมณ์ที่ชั้น 1 ดีกว่า .... เฮ้อ ... คิดไปพร้อมหันหลังเดินออกจากห้อง ทันที ... มีเสียงตะโกนตามหลังมาติดๆ ทำให้อารมณ์ที่ครุ่กรุ่นเริ่มทวีคูณ จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 52 19:53:49

ความคิดเห็นที่ 19 “ ทำผิดแล้วจะหนีหรอไม่คิดที่จะรับผิดชอบอะไรเลยหรือไง ห๊า ! ”  แม่พี่เอกพูดด้วยน้ำเสียงที่เหยียดหยาม เราหยุดชงัก .... ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ... แล้วหันกลับไปถามว่า ... “ คุณป้าค่ะ ... คือว่า หนูขึ้นมาหนูก็ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ และไม่สามารถที่จะอธิบายอะไรได้เลย ไม่ทราบว่ามี ช่องว่างตรงไหนเหลือไว้ให้หนูบ้างค่ะ ” “ แหม๋ ... ทำมาเป็นต่อปากต่อคำกับฉัน ดูมัน ผิดยังไม่ยอมรับผิดอีก ”  แม่พี่เอกฉุน “ หนูก็ยังไม่ได้บอกว่า ... หนูไม่ผิดหนิค่ะ คุณป้าได้ยินจากปากหนูหรือยังค่ะว่า ... หนูจะไม่รับผิดชอบเรื่องนี้ ” “ แม่ครับ พอเถอะครับ ... อย่าหาเรื่องเลยแม่ ... ” พี่เอกห้าม ... “ เห็นไหมเอก ... มันไม่เห็นจะมาดูดำดูดีเลย ... มันมีเงินมาจ่ายค่ารักษาหรอ ทำไมต้องไปปกป้องมันด้วย ”   ก็ยังไม่เข้าใจอะไรเช่นเดิม และดูถูกคนอีกด้วย “ แม่ครับ เขาก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลย แม่มาที่นี่ ผมยังไม่เห็นแม่ให้เขาได้อธิบายเลย ” พี่เอกพยายามอธิบาย “ ไม่เป็นไรค่ะ พี่เอก งั้นอิ๋งขอตัวก่อนนะค่ะ เรื่องค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดอิ๋งจะรับผิดชอบเอง แล้วพรุ่งนี้อิ๋งจะมาเยี่ยมใหม่ ... ”   อิ๋งพูดด้วยอารมณ์ที่ไม่สุนทรีย์เลยแม้นแต่น้อย “ ครับอิ๋ง พี่ขอโทษด้วย ”  พี่เอกพูดตอบด้วยความเข้าใจ “ ขอตัวก่อนนะค่ะ ... มีงานต้องทำต่อ สวัสดีค่ะ ”  พร้อมยกมือพนม แล้วรีบเดินออกมา ออกมาจากห้องได้ เหมือนยกอะไรสักอย่างออกจากอก .... เฮ้อ .... อะไรจะขนาดนั้น ... มีคนแบบนี้ด้วย ... คิดว่า ไม่อยากมาเยี่ยมอีกเลย ถ้าแม่เขาไม่อยู่คงจะดี ... ก่อนที่เราจะประสาทเสียตายซะก่อน ที่เราจะแก่ตาย บ่นรำพึงไปตลอดทาง ... จนถึงรถ ขึ้นรถได้ก็รีบหยิบโทรศัพท์ โทรหาพี่เอทันที  ว่าไปเอางานที่โรงงานหรือยัง เดี๋ยวอิ๋งจะไปเอาเอง ... เราตกลงที่จะไปเอางานให้ และสัญญาว่าจะกลับไปเล่าเรื่องเมื่อกี้ที่เกิดขึ้นให้พี่เอฟังอยากละเอียด ... ที่ออฟฟิต พี่เอตอบตกลงด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง ... และหวังว่าอิ๋งคงจะเคลียร์ทุกอย่างได้ ... อิ๋งไปเอางานที่โรงงาน และรีบตรงดิ่งกลับออฟฟิตโดยด่วน เพราะทุกคนทั้งตารอฟังเรื่องที่เกิดขึ้น ... เมื่อมาถึงออฟฟิต ทุกคนตรงมาที่อิ๋งและถามว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ... อิ๋งพยายามเรียบเรียงและลำดับการเล่าเป็นฉากๆ พี่เอที่ว่าอยู่ในเหตุการณ์ในบ้างขั้น บางตอน ก็ช่วยขยายความด้วย ...   แต่การเล่าของอิ๋งครั้งนี้ ... ไม่มีใครรับรู้ความรู้สึกของการถูกด่า และดูถูกได้ดีเท่าตัวอิ๋งและพี่เอเลย ... ไม่นาน ผู้จัดการให้เลขาของเขา มาเรียกอิ๋งไปคุย ... ใจเราก็ ตุ้มๆ ต่อมๆ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรา ... ทำไมน๊อ ไม่ได้ไปฆ่าใครสักหน่อย ทำไมเหมือนเราผิดแบบไม่น่าให้อภัย ... (เริ่มเครียด) พี่เอไม่ทิ้งกัน บอกว่าจะเข้าไปคุยด้วย ผิดก็ผิดด้วยกัน เพราะพี่ก็มีส่วนในเรื่องนี้ ... (โอ้ว ! พี่เรา แมนม๊าก มาก) ผู้จัดการ ถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น อย่างละเอียด วันนี้เหมือนเราฉายหนังซ้ำหลายรอบจริง ๆ ... แต่ว่าไม่ได้เล่าเรื่องที่ แม่พี่เอกมาวีนให้ใครๆฟัง ... นอกจากคุยกับพี่เอแล้วก่อนที่จะเข้าออฟฟิต ... ผู้จัดการเข้าใจ และจะออกเงินช่วยเหลือสมทบบางส่วน ... และตำหนิเรื่องที่เอาเด็กใหม่ออกไปโดยที่คนที่แผนก Sale ไม่ทราบ ... ก็ยอมรับ รับฟังพร้อมรับผิดชอบ ออกมาจากห้องผู้จัดการได้ ... โล่งอกอยากจะร้องไห้แล้ว วันนี้มันวันซวยอะไรของเราน๊อ ... ถึงได้เกิดเรื่องมากมาย พี่เอมองสีหน้าเราแล้วพูดปลอบใจ ว่า .... “ ไม่เอาน่า ไอ้น้องรัก ... เดี๋ยวเราไปหาอะไรอร่อยๆ หม่ำแก้เครียดกันดีกว่า ” “ อืม ... ดีเลย ... นี่แหละ สิ่งที่อยากได้ยิน 555 +++ ”  ได้มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะออกมาบ้างแล้ว แล้วเย็นวันนั้นเราก็ไปกินอาหารเย็นด้วยกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งย่าน ... ออฟฟิต ... กินเสร็จ ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ... เราแบ่ง พี่ๆ ที่ไปด้วยกัน ไปส่งตามทางผ่านของแต่ละคน ... วันนี้ คงเป็นอีกวันนึงที่ผ่านพ้นไปอย่าง หืดขึ้นคอ ... แต่ยังไง พรุ่งนี้ก็ต้องก้าวต่อไป ... และได้แต่ ภาวนาให้พรุ่งนี้ดีกว่าวันนี้ด้วยเทอญ .... สาธุ .... คริคริ ในระหว่างทาง ... ขับรถฟังเพลงเพลินๆไปเรื่อยๆ ... เสียงโทรศัพท์ก็ ได้ดังขึ้น .... .... .... ..... จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 52 19:58:14

ความคิดเห็นที่ 20 สายที่โทรเข้ามาเป็น .... พี่เอก .... พี่เขาเป็นอะไรหรือเปล่า ถึงโทรมาแม่เขาน่าจะอยู่ดูแลนะ ขณะนั้น เวลา 21.45 น.  มันก็ดึกแล้วนะ (คิดในใจ) ... ตู๊ดดดดดดดด ... “ สวัสดีค่ะ พี่เอก ... เป็นยังไงบ้างค่ะ ”   “ สวัสดีครับ ... อยู่ที่ไหนครับ กลับถึงบ้านหรือยัง ... ” พี่เอกถาม “ กำลังจะกลับค่ะ ... พี่เอกดีขึ้นหรือยังค่ะ ”  ถามอาการอีกเช่นเคย “ ไม่ค่อยปวดแล้วครับ อิ๋งพี่ขอโทษสำหรับเรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้นนะครับ พี่ขอโทษแทนแม่ของพี่ด้วย ”  เหมือนออกตัว   “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ ... อิ๋งไม่ได้ติดใจอะไร อิ๋งเข้าใจค่ะ พี่สบายใจได้ ”  อิ๋งพูดไปเพื่อให้สบายใจ “ ครับขอบคุณมาก ครับที่เข้าใจพี่ ”  ตอบกลับแบบไม่รู้สึกอะไร “ ขับรถกลับบ้านดีๆนะครับ ... พี่เป็นห่วงมากนะครับ ... ” พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ ค่ะ ขอบคุณค่ะ ... พักผ่อนเถอะค่ะ หายเร็วๆ แล้วพรุ่งนี้ .. อิ๋งและพี่ที่ออฟฟิตจะไปเยี่ยมค่ะ ” “ ครับ ฝันดีนะครับ ”   ขับรถไปก็คิดแปลกใจ ว่าเราไม่เคยได้ยินพี่เอกพูดประโยคแบบนี้และด้วยน้ำเสียงแบบนี้เลย ... บรึ๋อออออออออออออ .... คิดมากไปแล้ว ... เขาคงรู้สึกผิด ที่แม่เขาต่อว่าเราแบบนั้น ... วันนี้ปวดหัวจัง ... เดี๋ยวก่อนนอน คงต้องกินพาราสัก 2 เม็ดแล้ว ไม่งั้นพรุ่งนี้ลุกไปทำงานไม่ไหวแน่เลย กลับมาซัดพาราไป 2 เม็ด แล้วนอน ... แต่นอนพลิกไปพลิกมาตลอดทั้งคืน จะหลับอีกทีท้องฟ้าก็ สว่างซะแล้ว จิ๊บ บ บ บ บ  จิ๊บ บ บ บ บ บ .... เสียงนกร้องขับขาน เป็นสัญญาณว่าได้เวลาออกหากินแล้ว .... เฮ้อ.... ทำไมวันนี้เราไม่สดชื่นเลยนะ...สงสัยมีผลมาจากเมื่อคืน ที่เรานอนหลับไปเต็มตา ... เฮ้อ .. บ้านหมุนๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ขณะที่เรากำลังบิดตัวไปมาเพื่อให้ตัวขี้เกียจ ออกไป ....  ใครน๊อ โทรมาแต่เช้าเลย ... ตุ๊ด ด ด ด ด   “ สวัสดีค่ะ”  ทักทายด้วยคำพูดสั้นๆ เพราะไม่ได้ดูว่าใครโทรมา “ สวัสดีตอนเช้าครับ พี่โทรมากวนหรือเปล่าครับ ”  น้ำเสียง สดชื่น “ อ้าว พี่เอก ... พี่อะไรให้รับใช้ค่ะ โทรมาแต่เช้าเลย ... ”  อิ๋งถามด้วยความแปลกใจ “ เปล่าครับ พอดีพี่คิดถึงแล้วก็เป็นห่วง ... พี่เลยโทรมาหาแต่เช้า อยากได้ยินเสียงครับ ” “ 5 5 5 5 แสดงว่า หายดีแล้วนะเนี่ย ถึงอารมณ์ดี แซวได้เนี่ย ”  พูดไปก็พลางแปลกใจกับคำพูดที่ไม่เคยได้ยิน “ จะมาหาพี่ที่โรงพยาบาลกี่โมงครับ พี่จะรอ ” ยิงคำถาม “ เดี๋ยวอิ๋งต้องเข้าไปเคลียร์งานที่ออฟฟิตก่อนค่ะ แล้วถึงจะแวะเข้าไป ” “ หรอครับ ... ได้ครับ พี่รอนะครับ ขับรถดีๆนะครับ ” “ ค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ ” โอ้ว ! ที่บ้านหมุนอยู่แล้ว หมุนหนักกว่าเดิมอีก ... เอาเข้าไป ... นานๆทีจะมีคนมาป้อนคำหวานใส่เรา และรู้สึกเป็นห่วงเราสักทีรู้สึกหวั่นไหว ขนลุก ยังไงชอบกล 5 5 5 5  (แต่ก็แค่คิดขำๆ ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น) อาบน้ำให้ตัวหอมๆ ... เตรียมออกเดินทางไปเผชิญโลกกว้างต่อดีกว่าเรา .. สู้โว้ยๆ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรกับวันนี้ ไปถึงออฟฟิต ... จอดรถปั๊บ ... รีบกวาดสายตามองหารถพี่เอก่อนเลย 5 5 5 ไม่รู้เมื่อคืนไปต่อหรือเปล่า มาทำงานยังน๊อ หรือว่าไปล้มลุกคลุกคลานอยู่ที่ไหน อิอิ ... อ๋อ ... ฮั่นแน่ ... มาแร้น .... พี่ชายสุดที่รักเรา เข้าไปก็เจอเพื่อนพ้อง น้องพี่ ทุกๆ คนอีกเช่นเคย ...   “ สวัสดีค่ะ ทู๊กกกกกกกกกก คน อิอิ ”  เป็นการทักทายรวบยอดที่เป็นเป้าสายตาได้ดีพอสมควร อิอิ “ วันนี้อารมณ์ดีหรอจ๊ะ ... ” เสียงแซวจากพี่ๆ ร่วมห้อง ... “ อารมณ์อะดี ... แต่ว่าดูแพนด้าหลุดมาจากกรงดิ ... 5555 ” พี่เอเสริมทันที “ เง้อ ... แพนด้าจริงหรอพี่ ... เมื่อคืนเขานอนไม่หลับอะ ” รีบเอากระจกวิเศษมาถามในบัดดล “ ที่นอนไม่หลับเพราะว่า คิดถึงแล้วก็เป็นห่วงใจหรือเปล่าจ๊ะ ”  เสียงแซว จาพี่ร่วมห้องคนเดิม “ เง้อ ... ถ้ามีคนให้คิดถึงแล้วก็คนให้เป็นห่วง ก็ดีอะดิพี่ ”  ตอบพลางสลดกับชีวิตตัวเอง “ 5 5 5 นั่นสินะ ไอ้น้องรักมันพูดเสมอว่าไม่มีใครเอามัน ถ้าเป็นของแถมแล้วพี่พอรับอนุเคราะห์ไว้นะ ”  พี่เอแซว “ พี่เอ ไอ้พี่บร้า  ดูแทนที่จะเอาไปช่วยวางขายที่ตลาด ดันเอามาเป็นของแถมซะ ”  พูดไปหัวเราะไป วันนี้งานเยอะเต็มโต๊ะหรือเปล่าะนะ ... ของเก่ายังไม่เสร็จ ของใหม่ตามมาต่อแถวแล้วเนี่ย อย่าเบียดๆกันนะจ๊ะ “ อิ๋ง เดี๋ยววันนี้ช่วงบ่ายๆ ค่อยไปเยี่ยมเอกนะ ”  พี่เอบอก “ ค่ะพี่ ... งานเพียบขนาดนี้ จะเสร็จทันไหมเนี่ย ”  พูดไปมองงานไป “ ไม่ทันก็ไม่เป็นไรหรอก ... เอามาให้พี่ช่วยก็ได้ ไปเยี่ยมที่รักสำคัญกว่านะ ” พี่คนเดิมแซวแปลกๆ     หันไปส่งยิ้มให้เท่านั้นไม่ได้มีเสียงสนทนาต่อ ....  แค่คิดว่าทำไมวันนี้แซวแปลกจัง ... ที่รักไหนอะ ? จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 52 15:22:07

ความคิดเห็นที่ 21 ตกช่วงบ่าย ...  ได้เวลาที่เราตกลงกันไว้ที่จะไปเยี่ยมพี่เอกกัน ... ขณะนั้นเวลา 14.25 น. พี่เอบอกคนที่ออฟฟิตไว้ว่าจะไม่เข้ามาแล้ว มีอะไรให้โทรเข้าโทรศัพท์มือถือหรือว่าโน๊ตไว้ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาจัดการให้ ขณะเดินทางไปโรงพยาบาล ... พี่เอกโทรเข้ามา ... “ พี่เอก สวัสดีค่ะ ”   “ ครับ งานยังไม่เสร็จอีกหรือครับ ถึงยังไม่มา พี่รออยู่นะครับ ” พี่เอกพูด “ ค่ะ เพิ่งเสร็จงาน นี่กำลังขับรถไปอยู่ค่ะ ” อิ๋งตอบ “ จริงหรอครับ ... คิดถึงนะครับ ขับรถดีๆ ครับ ”  น้ำเสียงดีใจ “ ค่ะ - -”... ขอบคุณ”  ตอบแบบ งง .. พี่เอหันมาถามว่า เอกโทรมาหรอ อิ๋งบอกว่าใช่ ... ปกติไม่เห็นจะค่อยโทรคุยกัน ... นั่นดิพี่ .... อิ๋งทำหน้างง ไปถึงโรงพยาบาลประมาณ 15.30 น.   “ พี่เอ พี่ว่า ... แม่เขายังอยู่ไหม วันนี้เราจะปะทะคารมกันอีกไหมเนี่ย ”  T_T “ แล้วเมื่อกี้ เอกโทรมาทำไมไม่ถามหละ  เอาน่า วันนี้ด่าอีก มีสวนแน่จะไม่ช่วยสักบาทเดียวเลย ” “ พี่เอ เดี๋ยวอิ๋งตามขึ้นไปนะ ... เดี๋ยวขอหาอะไรกินก่อนหิวเมื่อกลางวันไม่ได้กินข้าวอะ ” “ เออ แล้วรีบตามขึ้นไปเร็วนะ ” พี่เอกำชับ อิ๋งไปหากาแฟและเบอเกอรี่ กระแทกปากเช่นเคย ... วันนี้จะนั่งกินที่ร้านเลย ... ชิลๆ ไม่ต้องกลับไปทำงาน นั่งสัก 45 นาที ... ไปดีกว่า ขึ้นไปข้างบนได้แล้ว .... พี่เอก็เงียบเลย คงไม่มีอะไรร้ายแรงไม่งั้นคงส่งข่าวแล้ว   ก๊อก ก ก ก ก ก ก๊อก ก ก ก ก ก ก ก ..... ห้อง 608  แอ๊ดดดดดดดดดดดดด “ อิ๋งมากแล้วหรอครับ ... ทำไมไม่ขึ้นมาพร้อมพี่เอ หละครับ ”  พี่เอกถามด้วยความสงสัย “ ค่ะ  พอดีอิ๋งหิวค่ะ เลยขอตัวทานอาหารกลาางวันก่อน ”    พี่เอ ... หันหน้ามายิ้มแบบมีลับลมคมใน “ พี่เอ ยิ้มอะไร ทำไมไม่บอกพี่เอกว่าอิ๋งขอตัวกินข้าวก่อน ”  บ่นๆ พี่เอนิดหน่อย .. “ อย่าว่าพี่เอเลยครับ พอดีว่าพี่เป็นห่วงนะครับ ” พี่เอกพูดพร้อมสบตาหวานเป็นครั้งแรก “ แหะๆ ”  ไม่กล้าพูดอะไรมากกว่านี้ เพราะกลัวว่า อาจจะทำให้อาเจียนได้ พี่เอนั่งถึงเวลาประมาณ 17.00 น. จึงขอตัวกลับก่อน เพราะว่ามีธุระส่วนตัว ... “ เอก เดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ...แล้วว่างๆพี่จะแวะมาเยี่ยมใหม่ ... แล้วตอนกลางคืนใครมาเฝ้าหละ” พี่เอถาม “ ไม่พี่ชาย ก็แม่ครับ ยังไม่แน่ใจ ต้องรอเขาเลิกงานก่อนกว่าจะถึงคง ทุ่มครึ่งเกือบ 2 ทุ่มครับ ” พี่เอกตอบ “ อ๋อหรอ .... เออ ถ้างั้นอิ๋ง อยู่เป็นเพื่อนเอกก่อนนะ รอให้พี่ชายหรือแม่เขามาก่อน ไม่รีบไปไหนหนิ ” ตัดสินให้เลย “ เออ ...” ยังไม่ทันได้ปริปาก .... พูดอะไรต่อ พี่เอพูดแทรกทันที “ เอกมันเหงา อยู่คนเดียวมาทั้งวัน ... ไม่ดูแลตอนนี้จะได้รักกันตอนไหน อุ๊ย! ” เหมือนพูดไม่เต็มเสียง “ ห๊า ! อะไรนะพี่ ... พูดไหม่ดิ๊ ”  พอฟังออกแต่ไม่ชัดเจนนัก “ เปล่าไม่มีอะไร ... เดี๋ยวพี่ไปแล้ว ... ไม่ต้องไปส่งนะ บ๊ายบาย พรุ่งนี้เจอกันตอนเช้า ”  พี่เอพูดสรุปทั้งหมด เรายังยืน งง อยู่ เพราะปกติ พี่เอจะไม่เป็นแบบนี้ ... ได้แต่คิดว่าเป็นอะไรของเขา แล้วทิ้งเราเฉย มาด้วยกันนะเนี่ย เอาละสิ ... ! งานเข้าแล้ว ... ยัง งง กับคำพูดของพี่เอก เมื่อคืน และวันนี้ตั้งแต่เช้าไม่หาย แล้วเราจะทำหน้ายังไง ทั้งที่ไม่เคย ... รู้สึกว่ามองหน้ากันไม่ติดแบบนี้เลย ตลอดการเทรนงานมา ... เฮ้อ ... ลำบากใจอีกแล้วเรา ... “ อิ๋งครับ เป็นอะไรไปครับ มานั่งตรงนี้สิครับ ”  เสียงพี่เอกเรียก “ อ๋อ ... ค่ะ พี่เอกอยากกินอะไรไหม เดี๋ยวอิ๋งไปซื้อมาให้ทานค่ะ ”  อิ๋งพูดแก้เขิล “ ไม่หรอกครับ ... พี่อิ่มแล้ว ... อิ๋งทำงานมาเหนื่อยทั้งวัน มานั่งพักเถอะครับ ”  พี่เอกพยายามให้ไปนั่งให้ได้ “ พี่เอก วันนี้แม่พี่จะมาเฝ้าหรอค่ะ ”  ถามเพื่อความแน่ใจ “  น่าจะเป็นอย่างนั้นครับ หรือว่าอิ๋งจะเฝ้าพี่แทนพี่ก็ยินดีครับ ”  พร้อมส่งสายตาหวานๆอีกแล้ว อิ๋งเดินกลับไปนั่งที่โซฟา ... แล้วนั่งอ่านหนังสือแก้เขิล ไม่เคยรู้สึกแปลกๆ แบบนี้เลย ... แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่า...   พี่เอกชอบเราหรือเปล่าน๊า ... เห็นมีคำพูดแปลก เหมือนมีใจ 555+++  คิดไปเล่นๆ แต่อย่าคิดมาก พี่เอกเริ่มเรียกให้ทำนู้นทำนี่ ... เช่น จะกินน้ำหยิบให้หน่อย อย่าได้ผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าหน่อย .. (มารยาชายเนอะ) แต่ก็เริ่มชิน เพราะว่าไม่คิดว่า พี่เอกจะคิดแบบนั้น คิดแต่ว่า เราทำเขาเจ็บเรามีหน้าที่ดูแลเขาให้ดีที่สุดเท่านั้น เวลาผ่านไปเกือบ 20.00 น. “ เอ พี่เอกค่ะ พี่ชายหรือแม่พี่ทำไมยังไม่มาอีกหละค่ะ .... พี่ไม่โทรถามหน่อยหรอว่าถึงไหนแล้ว ”  อิ๋งถาม “ อ๋อ ครับได้ ... เดี๋ยวพี่จะโทรถามเดี๋ยวนี้ครับ ”  ตอบรับและรีบหยิบโทรศัพท์มาทันที                                                  ได้ความว่า ... คุณแม่เขากำลังจะมาถึง ... โอ้ว ! แม่เจ้า ... ซวยแล้วสิ อิ๋งต้องรีบเผ่นก่อนแล้ว ... ไม่อยากอยู่สู้รบอีกแล้วก๊าบบบบบ “ หรอค่ะ...ถ้างั้นอิ๋งขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะค่ะ ... นี่ก็ดึกมากแล้ว ” อิ๋งพูดขอตัว “ อยู่ต่ออีกสักพักไม่ได้หรอครับ เดี๋ยวรอให้แม่พี่มาก่อนแล้วค่อยกลับนะครับ ไหนๆก็อยู่มาตั้งนานแล้ว” พี่เอกขอร้อง   “ ... เฮ้อ ... ค่ะ ”  แล้วเราจะปฎิเสธได้ยังไงอะอย่างนี้ ... เอาว่ะ ต้องทนอยู่อีก ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ก๊อก ก ก ก๊อก ก ก ก เสียงเคาะประตูดังขึ้น .... ภาวนาให้เป็น พยาบาล ... อิอิ คนที่โผล่หน้ามาคือ.....คุณแม่สุดที่รักของพี่เอกนั่นเอง....... เฮ้อ...... “ สวัสดีค่ะ คุณป้า ”  อิ๋งกล่าวทักทายผู้ใหญ่ ... “ จ๊ะ สวัสดีจ๊ะ ... มาอยู่เป็นเพื่อนเอกหรอจ๊ะ ”  พูดด้วยน้ำเสียงที่เอ็นดู แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกก ยัยนางยักษ์แก๊แก่ เมื่อวานหายไปไหนแล้วนะ.... หูย ตายหิมะตกแน่ประเทศไทย “ ทานอะไรมาหรือยังจ๊ะ ... นี่แม่ซื้อข้าวกล่องมาด้วย ... ทานข้าวด้วยกันก่อนนะจ๊ะ ”  แม่พี่เอกต้อนรับขับสู้อย่างดี “ อ๋อ ขอบคุณมากค่ะ พอดีว่าทานมาเรียบร้อยแล้วค่ะ ”  รีบตอบปฎิเสธทันที “ อ้าว ... หรอจ๊ะ น่าเสียดาย ไม่เป็นไรจ๊ะ ”  หน้าตายิ้มแย้ม ต่างจากเมื่อวานที่แทบจะกินเราทั้งตัว “ งั้นอิ๋งขอตัวกลับก่อนนะค่ะ คุณป้า กับ พี่เอก จะได้พักผ่อน ”   รีบตัดบททันที “ อ้าวอิ๋งจะกลับแล้วหรอครับ ... พรุ่งนี้มาอีกนะครับ ... พี่จะรอครับ ”  พี่เอกรีบถามแทรก “ คะ ว่างแล้วอิ๋งจะแวะมานะค่ะ ” “ ไปจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปส่ง ”   “ ไม่เป็นไรค่ะ คุณป้า พักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวอิ๋งไปเองค่ะไม่ต้องส่งหรอกค่ะ ”  แหง๊ง ดันจะตามาหลอกหลอน “ วันหลังเรียกแม่นะจ๊ะ อย่าเรียกป้าเลย มันดูห่างไกลกันยังไงไม่รู้ งั้นแม่ส่งตรงนี้นะจ๊ะ ” พูดอะไรแปลกจัง “ แหะๆ ค่ะ ”  ไม่กล้าพูดอะไรมากเดี๋ยวงานเข้า จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 52 17:25:52

ความคิดเห็นที่ 22 ระหว่างเดินทางกลับบ้าน ... พี่เอกก็โทรมาพูดเหมือนเดิมแบบเมื่อวาน ทำนองเป็นห่วง คิดถึง คิดว่า พรุ่งนี้จะต้องถามพี่เอให้รู้เรื่องให้ได้ คิดว่าพี่เอน่าที่จะรู้อะไรบ้าง .... และเดาว่าเขา 2 คนต้องคุยอะไรกันแน่ เช้าวันรุ่งขึ้น ... รีบตื่นแต่เช้า เพื่อที่จะไปถามความคับข้องใจที่เกิดขึ้น ... วันนี้ไปถึงที่ทำงานเวลาประมาณ 7.30 น. “ โอ้โห!  น้องรัก ทำไมวันนี้เสด็จมากได้แต่เช้า ... เมื่อคืนนอนหลับฝันหวานไหมจ๊ะ ”  พี่เอทักเมื่อเห็นหน้า “ พี่เอมานี่เลย เรามีเรื่องต้องคุยกัน ”  ยิ่งพี่เอแซวแบบนี้ ยิ่งแปลกใจเลยต้องรีบเคลียร์ “ เฮ้ย ! เคลียร์อะไร สงสัยอะไรทำไมไม่ไปถามเอกเอาเองหละ พี่ตอบได้ไม่ดีเท่าเขาหรอก ”  พี่เอรีบบอกปัด “ ทำไมอิ๋งต้องไปเคลียร์กับพี่เอกด้วย ... พี่เอรู้อะไรมา บอกอิ๋งมาเดี๋ยวนี้เลย ”  อิ๋งเริ่มซักถามรายละเอียด “ พี่อยากให้เรารู้สึก และรู้จากปากของเอกเอง ว่าเขารู้สึกยังไง พี่ไม่ได้รักเราไม่ได้ชอบเราพี่ถ่ายทอดความรู้สึกยาก” อะไรวุ้ย ... ยิ่งพูดยิ่ง งง พี่เอ มีอะไร พูดกับอิ๋งตรงๆเลยดีกว่า ... อย่ามาลีลาเลย ... ตอนนี้อยากรู้จากปากพี่ก่อน แล้วต่อจากนี้ อิ๋งจะเป็นคนไปถามพี่เอกเองว่าเกิดอะไรขึ้น ... โอเคไหม ... พูดมา ... ( เริ่มเคือง ) “ แหม๋ ... พี่ก็ไม่อยากจะยุ่งเรื่องพวกนี้มาก ... เอาเป็นว่า เอกให้พี่เป็นพ่อสื่อให้ ”  พี่เอเริ่มรำคาญ “ ห๊า ! พี่เอก ชอบอิ๋งอะหรอ ... แต่ว่าอิ๋งไม่ได้คิดอะไรกับเขานะพี่ ”  อิ๋งตอบด้วยท่าทีที่ตกใจ “ มันก็ใกล้ชิดกันอะนะ พี่เข้าใจ มันก็เริ่มรู้สึกดีมากขึ้นเรื่อยๆ พี่ก็คอยเชียร์อยู่ห่างๆแล้วกัน ”  พี่เอพูดพลางยิ้มไป “ มิน่า ... พี่เอกโทรมาพูด อะไรแปลกกับอิ๋ง ช่วงนี้ที่พี่เขานอนโรงพยาบาล ”  พูดไปก็นึกย้อนไป “ แหม๋ แล้วทำเป็นไม่รู้เรื่องว่าเขาจีบเรา โถ ... ไอ้เด็กโง่ ”  พี่เอหลอกด่า “ โอ๊ย! พี่เอ ... พี่เอกเขาอาจจะมีเมียแล้วก็ได้ ... เขาคงเล่นๆไปงั้นแหละพี่ อย่าแซวเรื่องนี้อีกนะ ”  เริ่มซีเรียส “ ก็ลองๆดูกันไป เผื่อว่าไม่มี น้องพี่จะได้ขายออกสักที ... ” พี่เอพูด “ อืม มันจะเป็นไงก็ปล่อยให้มันเป็นไป ... แต่อย่าแซวอีกไม่ชอบอะ ”   “ เออ พี่จะคอยดูเราห่างๆ แล้วกัน เผื่อว่าได้เจอคนดี จะได้สุขใจแบบคนอื่นเขามั้งไม่ใช่ทำแต่งาน ” พี่เอห่วงใย “ อืม ... ” ไม่อยากพูดอะไรต่อ และไม่อยากไปเยี่ยมแล้วด้วย ... พูดเสร็จก็เดินกลับไปนั่งทำงานต่อ ... ในใจก็เริ่มกลับย้อนคิดถึงคำพูดที่พี่เอกเคยพูดแปลกกับเรา เออ ทำไมเราถึงไม่คิดถึงข้อนี้บ้างเลยนะ ... เฮ้อ แต่เราจะไม่ไปดูแลเขาก็ไม่ได้ เพราะว่าเรามีส่วนผิด ยังไงเราก็ต้องดูแลเขา .. ก็ทำไป ตามหน้าที่แล้วกัน ... แล้วจะเป็นยังไงต่อไปก็ขอให้เป็นเรื่องของ ความรู้สึก และกาลเวลา .... จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 52 17:27:24

ความคิดเห็นที่ 23 ช่วงเวลาที่พี่เอกนอนที่โรงพยาบาล อิ๋งมีเวลาอิ๋งก็จะแวะไปเยี่ยมพี่เขาที่โรงพยาบาลเสมอ ... และก็ไม่ลืมที่จะเอา เอกสารที่พอจะเทรนได้ ไปสอดแทรกเพื่อไม่ให้เป็นการทิ้งเวลาให้เปล่าประโยชน์ เราได้คุยกันและสนิทกันมากขึ้น รวมถึงได้คุยเรื่องส่วนตัวด้วย ถ้าเรามีเวลาแค่เทรนเรื่องงานก็คงไม่ได้มีเวลาคุยกันเรื่องนี้สักเท่าไหร่นัก ... เราคุยกันถึงเรื่องประสบการณ์ที่ผ่านมาในชีวิต ... เรา 2 คนต่างแลกความคิด และแชร์มุมมอง ในสิ่งที่ตัวเอง เป็นให้แก่กัน มันเป็นการเรียนรู้และศึกษาคนคนนึงไปในตัว ... เมื่อถึงวันที่พี่เอกต้องออกจากโรงพยาบาลอิ๋งเป็นธุระจัดการเรื่องทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมด และการรับส่ง ในวันที่พี่เขาออกจากโรงพยาบาล .... ถือเป็นหน้าที่ที่เราต้องทำ ... ระหว่างเรากับแม่พี่เขา เริ่มมีพัฒนาการที่ดีขึ้นไม่เหมือนวันที่เกิดเรื่องแรกๆ  ...  แม่พี่เอกเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เราก็ไม่ได้ติดใจอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงแรกๆ  ได้แต่คิดว่า เราทำดีที่สุดแล้ว ... ถึงวันนี้เราก็รับผิดชอบทุกอย่าง คิดว่าแม่พี่เอกคงพอใจกับสิ่งที่เราทำ ... พี่เอกพักฝื้นรักษาตัวไม่นาน พี่เอกก็กลับมาทำงานได้เหมือนเดิม ... ตอนนี้หน้าที่ของเราจบลงแล้ว พร้อมๆกับ หน้าที่ของการเทรนพนักงานใหม่ ... ต่อจากนี้ไปเราต่างมีหน้าที่ของแต่ละคน ... ที่จะต้องรับผิดชอบ ... เราเจอกันน้อยลง ... แต่พี่เอก พยายามที่จะทำให้ เรา 2 คนไม่รู้สึกห่างกัน ... โดยการโทรศัพท์ และแสดงออกถึง ความเป็นห่วงเป็นใยเสมอ ... ความเอาใจใส่ ความเป็นห่วงเป็นใย รวมถึงความเข้าใจ ... มีมากขึ้นจนกลายเป็น ความผูกพันโดยที่เราไม่รู้ตัว ... เราไม่ได้พูดตกลงว่าเราจะเป็นแฟนกัน ... เรามองว่า เราจะลองศึกษากันไปเรื่อยๆ มีเราสองคนเท่านั้นที่รู้ว่า ... เราคบกันแบบไหน เราต่างให้อิสระให้อีกฝ่ายได้มีตัวเลือก เมื่อเจอคนที่ต้องการเสมอ คนรอบๆข้าง เป็นกองเชียร์ให้กับเรา 2 คน และคนที่เป็น ตัวตั้งตัวตี ก็คงไม่พ้น ... พี่เอ ... อีกตามเคย ... อิอิ พี่เอ คอยที่จะจัดการงานที่เกี่ยวข้องกับทางแผนก Sale ก็จะโยนมาให้อิ๋งเป็นคนรับหน้าอยู่เสมอ ... เป็นช่วงชีวิตที่ช่างมีความความสุขมาก ... ที่มีคนมาเอาใจใส่ ดูแล เข้าใจ และเป็นห่วงเรา ... และเราก็ไม่ลืมที่จะเป็นทั้งผู้ให้และผู้รับที่ดี ... ทำให้ได้รู้ว่าเรามีความสุขไปพร้อมๆกัน ที่ได้เป็นทั้งผู้ให้และผู้รับ เรามีพี่เอกในยามที่เราสุขใจ และในยามที่เราเหนื่อยล้า  เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้เรายิ้มได้ทั้งที่น้ำตายังอาบสองแก้ม   วันเวลาผ่านไป ... 2 ปี ... เรายังคงรู้สึกเหมือนวันแรกที่เราได้รู้จักกัน ได้รักกัน .... เราเริ่มหาเวลาพักผ่อนไปไหนมาไหนด้วยกัน ... เราชอบทะเลเหมือนกัน ... ทุกครั้งที่เราจะไปเที่ยวต่างจังหวัด ด้วยกัน เราจะให้เขาเป็นคนตัดสินใจเลือกสถานที่ ที่เขาต้องการที่จะไป และที่ที่เราไปด้วยกันบ่อยที่สุด คงจะเป็นที่ “ เกาะเสม็ด ”  เมื่อตกลงกันแล้วว่าจะพักที่ไหน เราจะมีหน้าที่ โทรไปจองและโอนเงินค่าห้องพักทั้งหมด ... เมื่อถึงวันเดินทาง เราจะไปรับเขาที่บ้าน และถึงวันกลับ เราจะไปส่งเขาที่บ้านเป็นประจำ เหมือนเป็นหน้าที่แต่ก็ยินดีที่จะทำเพราะว่า นานๆทีเราถึงจะได้ไปพักผ่อนแบบนี้สักครั้ง ... รวมถึงไปปลดปล่อยความเหน็ดเหนื่อย ... บรรยากาศโดยรอบ... มีเพียง    เกลียวคลื่น     สายลม    แสงแดด     และสองเรา  ที่เงียบสงบ การไปพักผ่อนของเราทุกครั้ง เราอยากจะหยุดเวลา ให้มันหยุดเดิน ... และขอให้รักของเราเป็นแบบนี้ตลอดไป จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 52 18:11:42

ความคิดเห็นที่ 24 ความรักระหว่างเรา ยังคงเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ ด้วยความรัก และความเข้าใจ ... พี่เขายังคงเสมอต้นเสมอปลาย และไม่มีท่าทีเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเลย ... เคยทำเช่นไรก็ยังคงเป็นเช่นนั้น ... เวลาผ่านไปเข้าปีที่ 3 ความรักระหว่างเรายังคงหอมหวานเหมือนเดิม ... ทุกคนรอบข้างต่างอิจฉาเมื่อได้เห็น แล้วความเปลี่ยนแปลงระหว่างเราก็มาเยือน เนื่องจาก รุ่นพี่(สมัยเรียน) ต้องการให้เราไปช่วยงานเขา ... และเขากำลังลำบากอย่างมาก รวมถึงเขาเป็นคนนึงที่   ให้ความช่วยเหลือ ให้คำปรึกษา และเราให้ความเคารพพี่คนนี้มาก .... เราจึงตอบตกลงที่จะไปร่วมงานกับพี่เขา เราปรึกษาพี่เอก ว่าเราจะไปทำงานที่นี่ และมันจะไม่มีปัญหาอะไรกับความรักระหว่างเรา   เราเข้าใจว่า พี่เอกติดกับการที่เราเหมือนจะได้อยู่ใกล้กัน เพราะว่าทำงานที่เดียวกัน และมีโอกาสที่จะกินข้าวด้วยกัน เจอหน้ากัน เหมือนอยู่ในสายตากันตลอดเวลา .... ทั้งที่เราก็ไม่ค่อยได้ทำอย่างที่พี่เอกคิดมากนัก เพราะเราต้อง ออกไปทำงานข้างนอกเสียส่วนใหญ่   แต่การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ ... มันคงทำให้พี่เอกไม่ทันได้ตั้งตัวและตกใจ กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาคัดค้านการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ แต่เมื่อเราพยายามอธิบายเหตุผลให้พี่เอกฟัง เขาเริ่มเข้าใจและพยายามยอมรับมันเพราะเราสัญญากับเขาว่า ... เราจะพยายามทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิม   คนแรกที่เราจะบอก ว่าเราจะต้องไปจากที่นี่แล้ว คือ พี่ชายที่แสนดีของเรานั่นก็คือ ... พี่เอ ... ที่คอยให้ความช่วยเหลือและทำให้เรามีความสุขมากๆ ที่ได้ทำงานที่นี่ ...ถึงเราจะไม่ได้ร่วมงานกันแล้ว ... แต่เราก็จะแวะมาหาพี่เอ เมื่อมีโอกาสเสมอ ... พี่เอ ถึงกับหลั่งน้ำตา กับการที่จะต้องขาดสีสัน ของห้องทำงานที่แสนเคร่งเครียดนี้ไป ... ทุกคนส่วนใหญ่ตกใจกับการตัดสินใจของเราในครั้งนี้ ... เพราะว่ามันเร็วมาก ... สิ้นเดือนนี้เราก็จะไปแล้ว เรามีเวลาเคลียร์งานที่นี่ประมาณไม่ถึง 20 วัน ... ช่วงนั้น เราและพี่เอก แทบไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเลย อย่างมาก ก็ได้แต่คุยโทรศัพท์ แต่ก็คุยไม่เกิน 5 นาที เพราะว่าเรางานยุ่งมาก พี่เอกเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่เราต้องเข้าใจเขาว่ามันเหมือนเป็นสถานการณ์ที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น เขาต้องการให้เรามีเวลาให้กับเขาบ้าง ไม่ใช่อะไรก็งาน งาน งานนี่เป็นคำพูดที่เราจะต้องกลับไปคิดปรับปรุง และปรับตัวเพื่อที่จะให้ความรัก ของเราดำเนินต่อไป เราทราบดีว่า ... การที่เราจะเริ่มต้นงานใหม่ ไม่ใช่เรื่องง่าย ... แต่เมื่อเราตัดสินใจแล้ว เราจะต้องเดินหน้าและไม่มี การหันหลังกลับมาอีก ... เราคิดมากเหมือนกันว่า ... ถ้าเราไปทำงานที่ใหม่ ช่วงแรกเราต้องทุ่มเท กับการจับงาน ตัวใหม่ ที่เราไม่เคย เราจะแบ่งเวลายังไง ให้พี่เอกและเราทั้ง สองคนไม่มีปัญหากัน นั่นคือสิ่งที่เรากังวล แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถของเรา ... แน่นอน เราเชื่อแบบนั้น เมื่อถึงวันที่เราต้องไปจากที่นี่จริง ... ก็นึกใจหายกับห้องทำงาน ... โต๊ะทำงานที่รกรุงรัง ... งานกองโตที่ท่วมหัว ผู้จัดการที่ขี้บ่น ... พี่เอ ที่เคยหยอกล้อเล่นกับเรา เพื่อนร่วมงานทุกคนที่ร่วมทุกข์ ร่วมสุขด้วยกันมา ... พี่ ๆ เพื่อน ๆ แผนกอื่น ... ป้าแม่บ้านทุกคนที่ซื้อข้าวมาให้กินเวลาเรายุ่ง ... พี่ยามที่คอยโบกรถให้เราทุกวัน ทางเดินทุกเส้นทางรอบตึก...ที่จอดรถประจำของเรา ...และสภาพแวดล้อมอื่นๆ อีกมากมาย ที่เราจะเก็บไว้เป็นความทรงจำของเรา สำหรับบ้านหลังใหญ่ที่นี่ .... ที่แสนจะมีความสุข และที่สำคัญ ขอบคุณบ้านหลังใหญ่หลังนี้ ที่ทำให้เราได้เจอ คนที่รักเรา และ เราก็รักเขา ...และทำให้เกิดเรื่องดีๆขึ้น   พรุ่งนี้ เราจะไม่มีภาพนี้อีกต่อไป ... แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 52 18:51:50 จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 52 18:46:57

ความคิดเห็นที่ 25 วันใหม่ กับสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ที่ทำงานใหม่ เพื่อนใหม่ และงานใหม่ .... ไม่ง่ายเลย ...แต่เราต้องก้าวต่อไป วันนี้เป็นวันแรกที่ต้องไปจับงานใหม่ ถ้างั้น ... ตื่นมัน ตี 4 เลย ... เพื่อเป็นการฟิตร่างกายให้พร้อม ... เปล่าเลย นอนไม่ค่อยหลับ ต่างหากและตื่นมาแบบไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่นัก ... ~ ความอ่อนแอที่มีวันนี้มันทำให้ฉันกลัว ขอแค่เพียงเวลาปรับตัวให้ได้เตรียมหัวใจ ...~  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่เช้า โอ้โห ...!  สายที่โทรมาแต่เช้าคือรุ่นพี่(สมัยเรียน)นั่งเอง  พี่ยะ ... เพราะบ่นรำพึงรำพัน ... ติ๊ด ด ด ด “ สวัสดีค่ะพี่ยะ โทรมาแต่เช้าเลยนะพี่ ”  อิ๋งกล่าวทักทาย “ อืม วันนี้วันแรกของการเริ่มงาน ... เดี๋ยวพี่จะไปรับมาทำงาน ”  พี่ยะพูด “ ไม่ต้องก็ได้มั้งพี่ เดี๋ยวอิ๋งไปเอง ”  อิ๋งรีบปฎิเสธ “ ไม่ต้อง เอาเป็นว่าพี่ไปรับ ... เดี๋ยวพี่กำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้ เตรียมตัวรอได้เลย ”  ออกคำสั่งทันที แล้ววางสายไป ..หูย ..สบายดีจริง ทำงานวันแรกก็มีคนขับรถซะแระเรา  555 +++ อยู่ที่เก่าไม่มี แสดงว่าดีกว่าที่เดิม แล้วก็รีบจัดแจง เตรียมตัวรอรถประจำตำแหน่งมารับ อิอิ ... รู้งี้ เปลี่ยนงานตั้งนานแระ 555++       6:30 น. พี่ยะมาจอดรถที่หน้าบ้าน พร้อมออกเดินทางไปทำงานกันทันที เพราะกรุงเทพรู้ๆกันอยู่ว่ารถติดมาก ระหว่างทาง ก็คุยกันถึงเนื้องานเบื้องต้น ว่าต้องทำอะไร และต้องเทรนงานกี่เดือน กับใคร ... รายละเอียดเพียบ ฟังแล้ว หนาวเลย ... หูยทำไมมันเยอะอย่างนี้นะ ... เอาว่ะลองดูสักตั้ง ... มันยังเยอะได้อีกใช่ไหมเนี่ย ... เอาๆ เป็นไงเป็นกัน ถ้าไม่เห็นแก่พี่ยะ ตายคาเอกสารที่พี่ยะเอามาให้แล้วเนี่ย 5 5 5 + + + ถึงที่ออฟฟิตใหม่ ... วู้ ... 8:45 น. ไกลกว่าที่ทำงานเดิมมาก และเส้นทางการเดินทาง รถติดมาก คิดถูกคิดผิดเนี่ยเรา   (เพราะว่าปกติ ... ตอนที่ไปที่นี่ ไม่ได้ไปจากที่บ้าน และไปในช่วงเวลาที่รถไม่ติด ...)  หูยถึงเวลามาทำงานจริงแล้ว หนาวเลย ทั้งรถติด และไกลสุดๆ คิดแต่ว่า เมื่อไหร่จะถึงสักทีเนี่ย ๆๆ บ่นอยู่อย่างนั้น ... อิอิ เราต้องเริ่มเทรนงาน เป็นเวลา 3 เดือนเป็นหลักการปกติสากล ... ครบ 3 เดือน ถึงจะผ่านโปร เหมือนกับประสบการณ์ที่เคยทำมาและได้มีคนรู้ใจเล๊ย ... หวนคิดถึงวันเก่าๆ ... อุ๊ย ! ตายแล้ว วันนี้ยังไม่ได้โทรหาพี่เอกเลย ป่านนี้โกรธแล้วมั้งเนี่ย ... เพิ่งนึกขึ้นได้ ... รีบควานหาโทรศัพท์ทันที “ สวัสดีค่ะพี่เอก ... ถึงที่ทำงานหรือยัง ... กินข้าวหรือยัง ... วันนี้ออกไปหาลูกค้าหรือเปล่า ” รีบยิงคำถามก่อน “ นึกว่าลืมเบอร์ไปแล้ว ”  พูดทำนองน้อยใจ “ แหม๋ ... ขอโทษนะพอดีคุยเรื่องงานอยู่ ไม่โกรธนะค่ะ ”  รีบง้อทันที “ อืม ... ”  คำพูดสั้นๆ แต่รู้ว่า งานเข้าแล้วเรา เงียบสักพัก ... เราก็ไม่ชอบ ง้อใครซะด้วย นี่ก็ขอโทษแล้ว อย่าต้องให้พูดมากกว่านี้ได้ไหม ... “ ถ้ายังไม่หายโกรธไม่เป็นไร งั้นค่อยคุยกัน แค่นี้นะค่ะ ”  รีบชิ่งก่อนเลย แล้ววางสายทันที ... ก็ง้อ งอน กันเป็นธรรมดา ของคนรักกัน ... แบ่งรับแบ่งสู้ แต่กับเราเนี่ย ไม่ค่อยง้อ น้อยมากที่จะทำ งั้นต้องทำใจ แต่ทุกครั้ง ก็กลับมาสู่ สภาพปกติทุกที ... เราทำงานในตำแหน่ง Sale Engineer and Service กลายเป็นงานที่ท้าทายมาก เพราะว่าต้องทำทุกอย่างให้เป็น ทั้งขาย ติดตั้ง ซ่อมแซม แก้ไข ...โอ้ว! พระเจ้า ยิ่งกว่า โดเรม่อนอีกนะเนี่ย ... แต่ก็ท้าทานดี ชอบ ..จัดไปอย่าให้เสีย แม้นว่างานเราจะยิ่งมากแค่ไหน แต่ว่าเรื่องส่วนตัวของเราก็ไม่อยากให้ขาด ... เรายังคงต้องรักษาสัญญาที่เราให้ไว้ กับพี่เอก ก่อนที่เราจะเปลี่ยนงาน ... ถามว่าเหนื่อยไหม เหนื่อยแต่อยากทำ ... นั่นคือคำตอบ ... คนเรามีเวลาเท่ากันหมด 24 ชม. ไม่มีใครมีมากหรือน้อยกว่าใคร อยู่ที่ว่า คนคนนั้นจะจัดสรรค์ เวลาอย่าไรมากกว่า เรามีความตั้งใจ ที่จะทำสิ่งที่เราคิดมากน้อยแค่ไหน เวลาทุกวินาทีมีค่ามาก ไม่ใช่เพื่อตัวเองเท่านั้น ... ต้องมีให้กับ คนอื่นด้วย ... และโดยเฉพาะคนที่เรารัก เราจะมีไว้ให้เขาด้วย ... เส้นทางของเราถึงจะได้ไม่สะดุด แต่ไม่จำเป็นต้อง ราบเรียบตลอดเส้นทาง ... แต่ควรที่จะประคับประครองให้ดีที่สุด ... นานวัน ความผูกพันยิ่งมากขึ้น ... เราเริ่มมีความคิดร่วมกันถึง ....อนาคต .... คำนี้ มันเกิดขึ้นเมื่อเราสองคนเดินทาง พิสูจน์สิ่งที่เราเป็นมาระยะหนึ่ง ว่าเราสามารถไปกันได้ และพร้อมที่จะเดินไปด้วยกัน ... จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 52 20:00:31

ความคิดเห็นที่ 26 สิ่งที่เราคิดร่วมกันคือ ... ไม่เกินปีหน้า ... เราจะแต่งงานกัน ...  แต่ ................. ตอนนี้พี่เอกยังไม่มีเงินเก็บเลยแม้นแต่บาทเดียว ...... ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ...ทุกคนคงมีคำถาม เรารู้ฐานะของครอบครัวเขาดี ไม่ได้ร่ำรวยมากจากไหนพ่อ แม่ รับราชการเป็นลูกจ้างประจำที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง   มีพี่น้อง 2 คน เป็นชายทั้งคู่ ... พี่เอกเป็นคน ที่ 2 (สุดท้อง) บ้านของเขาเป็นครอบครัวใหญ่ ... ปู่ ย่า แบ่งที่ดินให้ ลูกๆ คนละผืน ... และพ่อพี่เอกก็ปลูกบ้านในที่ที่เป็นมรดกนี้ ... ไม่ได้มีรั้วรอบของชิดอะไร ... เป็นที่สุดถนน ไม่มีที่จอดรถ ( เป็นที่ตาบอด ) มีบ้านทั้งหมด 3 หลัง ให้ครอบครัวใหญ่นี้ ... บ้านของพี่เอกเป็นหลังที่ 2 พี่เอกพูดกับเราตรงๆ ว่าเขายังไม่มีเงินเก็บเลย ... แต่เราก็คบกันมานานแล้ว แล้วเราก็รักกัน ไปกันได้ด้วยดี ... ตอนนั้นเราฉุกคิดขึ้นมาว่า ... จะทำยังไง ให้เขามาเงินเก็บดี ... และเพื่อไม่ให้แม่ของเราดูถูกเขาด้วย ... นั่งคิด นอนคิด ... เราถามพี่เอกว่า งินเดือนของพี่เอก ... หากจะเก็บ จะทำได้ไหม และตั้งใจจะเก็บหรือไม่ เราพยายามหาทางออกให้กับพี่เอก ... เขาบอกว่า ... ไม่น่าจะพอ เพราะว่าเขาก็ไปทำงานไกล ต้องเติมน้ำมัน ต้องซ่อมรถ และมีค่าอื่นๆ ภายในบ้านที่เขาต้องช่วย รวมถึงต้องจ่ายค่าผ่อนรถมอเตอร์ไซด์ ที่ต้องผ่อนอยู่ด้วย “เฮ้อ ... แล้วจะทำยังไงดี ... หละคราวนี้ ....”  เราบ่นแบบหาทางออกไม่ได้ เขาพูดลอยๆ ถึงความคิดที่เขาพอจะคิดออกว่า ... ต้องหาอาชีพเสริมแล้ว เอามาช่วยกับเงินเดือนประจำ ... น่าจะพอมีเงินเก็บบ้าง ... “ แล้วจะทำอะไรหล่ะ ” อิ๋งถามด้วยความสนใจกับไอเดียของเขา “ พี่ว่า ... เปิดร้านเกมส์ดีกว่า ... แล้วก็มีอินเตอร์เน็ตด้วย ... แถวบ้านพี่เด็กเยอะ ลูกค้าเพียบ ”  พี่เอกบรรยาย “ อย่างนั้นหรอ ... แต่ว่าต้นทุนมันสูงนะ ... จะไปเอาเงินทุนที่ไหนมาลงทุน ”  อิ๋งถามด้วยความสงสัย “ อืม นั่นสิ ... จะไปเอามาจากที่ไหน แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรนะ ”  พี่เอกพูดเหมือนคิดต่อ “ งั้นคิดแบบไม่ต้องลงทุนมากสิ ... ค่อยๆคิดไปก็ได้ ”  อิ๋งพูดไม่อยากให้พี่เอกเครียด “ เวลาทำงานพี่ก็เต็ม หยุดวันอาทิตย์วันเดียว ... มันจะไปทำอะไรได้ เลิกก็ไม่เป็นเวลา ร้านเกมส์อะ ดีสุดแล้ว”   “  เออ ใช่เนอะ ... ทำอะไรดีน๊อ ” อิ๋งพูดลอยๆ พลางนึกไปด้วย “ เอางี้สิ ... พี่ขอยืมเงินอิ๋งมาลงทุนก่อน ”  เริ่มมีทางออก “ หูย ! เงินเยอะขนาดนั้น อิ๋งไม่มีหรอก ”  อิ๋งตอบไป “ ไม่มีอะไร ... เงินเดือนตั้งเยอะ เงินเก็บก็มีเพียบ ขอยืมมาลงทุนก่อน แล้วจะค่อยๆคืนให้เป็นงวดๆ ”  พี่เอกพูด “ พี่เอก เงินลงทุนมันเยอะ แล้วอิ๋งก็ไม่ได้มีเงินเยอะขนาดนั้นนะ ”  ยืนยันคำพูดเดิม เราจบบทสนทนา ... ด้วยเสียงโทรศัพท์ ที่ดังขึ้น พี่ยะโทรตามให้อิ๋งต้องรีบกลับไปทำงานเพราะมีงานด่วน จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 52 20:36:15

ความคิดเห็นที่ 27 เข้ามาอ่าน มีต่อใช่ไหมคะ จากคุณ : Hey VEE เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 13:55:20

ความคิดเห็นที่ 28 ... อิอิ ดีใจ มีคนเข้ามาอ่านด้วย .... มีต่อแน่นอนค่ะ ... ตามอ่านต่อนะค่ะ... แหะ ! ค่อยมีกำลังใจหน่อย ... สัญญา ว่าจะเขียนต่อจนจบแน่นอนค่ะ จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 16:30:05

ความคิดเห็นที่ 29 เรากลับไปทำงานต่อตามปกติ ... โดยที่ไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่พี่เอกพูด ... ได้แต่คิดว่า จะทำยังไงให้ชีวิตเขาดีขึ้น เท่านั้นที่เราคิดได้ ... อืม ... การที่เขาจะทำธุกิจส่วนตัวมันก็ดีเหมือนกันนะ ... ทำควบคู่กับงานประจำที่มีเวลา ไม่มากนัก และหยุดแค่วันเดียว ... เรื่องนี้เราไม่ได้ปรึกษาใคร ... เก็บไปคิดคนเดียว และ หาทางออกให้กับเขา อีกไม่นาน พี่เอกเริ่มพูดเรื่องเดิมอีกครั้ง ว่าต้องการที่จะเปิดร้านเกมส์ เพื่อจะได้หารายได้เพิ่มเติม จะได้มีเงินเก็บ กับเขาสักที ... และเริ่มพูดประโยคเดิมเหมือนวันนั้นเลย ... เราถามเหตุผล ที่ต้องการที่จะยืมเงินของเรา ... พี่เอกให้เหตุผลว่า ... เพราะว่าไม่รู้ว่าจะไปหาที่ไหน อิ๋งก็พอมีเงินเก็บ และเราก็เป็นแฟนกัน ... เขาจะยืมเป็น ระยะเวลา 1 ปี ... แล้วจะทะยอยคืนให้เป็นงวดๆ เดือนละเท่าๆกัน ... นั่นคือเงื่อนไข ที่เขาบอกกับเรา .... เขาพยายามที่จะพูดหว่านล้อม ให้เราตกลงให้เขายืมจนได้ ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลที่ เขาอยากมีเงินเก็บ ... จะได้ คิดสร้างเนื้อสร้างตัวได้สักที ... ทั้งบอกว่า เราเป็นแฟนกัน ... ทั้งที่บอกว่าถ้าไม่ได้ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาที่ไหน และน่าเสียดายถ้าไม่ได้เปิด เพราะว่าแถวบ้านพี่เอก เด็กเยอะมาก ... เรากลับมานั่งคิดว่า ... จริงอยู่เราไม่อยากให้แม่เราดูถูกเขา เพราะว่าเราก็คบกันมาได้ระยะนึงแล้ว ... และเขาก็ ต้องการให้เราเป็นฝั่งเป็นฝาไป แม่จะได้หมดห่วงที่เราได้มีครอบครัว ... แต่นี่ พี่เอกยังไม่มีเงินเลย สิ่งที่ทำได้ ให้ทันกับเวลาที่กระชั้นชิด น่าจะเป็นการหารายได้เพิ่มเติม ... แต่การขอร้องครั้งนี้ เรายังเงียบและยังตอบปฎิเสธอยู่ เมื่อมีครั้งที่ 1 ครั้งที่ 2 ก็ต้องมีครั้งที่ 3 ... เขาเริ่มหงุดหงิด ที่เราไม่เห็นความสำคัญและเห็นด้วยกับความคิดของเขา   เพราะว่าเขาพูดหลายครั้งแล้ว ... ครั้งนี้มีการพูดซ้ำในผลที่จะได้รับในการลงทุนครั้งนี้ว่า ... ดีมาก ... แค่ไหน ... เราคิดและวิเคราะห์ด้วยตัวเราเอง ไม่ได้ปรึกษาใครเลย ... ... ใจจริงแล้ว ... เงินก้อนนี้เป็นส่วนหนึ่งที่เราต้องการที่จะเก็บไว้ปลูกบ้านแต่ในเมื่อมันมีความจำเป็นที่จะต้องใช้ เพื่อให้ทุกอย่างดำเนินไป ... และคิดว่าสิ่งที่ทำลงไปแล้ว มันจะทำให้พี่เอกมีชีวิตที่ดีขึ้น ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย เราตกลงที่จะให้เขายืมเงินไปลงทุนเป็นจำนวนเงิน 100,000 บาท และพูดคุยกันถึงการผ่อนคืน ... พี่เอกบอกว่า จะขอเวลา 1 ปี แล้วจะผ่อนคืนให้เป็นเดือน เดือนละเท่าๆกัน ... ให้ครบ จำนวนเงินที่ยืมมา ... จำนวนเงินที่เราให้ไป ไม่ใช่น้อย และไม่คิดที่จะได้คืน เพราะอนาคต เราแต่งงานไป ยังไงมันก็เป็นของเราทั้ง 2 คน (เราคิดแบบนั้น) แต่เราไม่ได้พูดความคิดนี้ให้พี่เอกรู้ ... เพราะคิดว่าถ้าได้คืนก็ดี เพื่อให้เขามีความพยายามและตั้งใจทำอย่างที่พี่เขาหวังไว้ ... เราคอยเป็นกำลังใจ ให้คำปรึกษา และให้คำแนะนำ ต่างๆ รวมถึง เป็นธุระจัดหาอุปกรณ์ต่างๆ ที่ต้องใช้เพิ่มเติมจาก อุปกรณ์หลักๆ ที่จะเป็นต้นทุนใน 100,000 บาทนั้น เมื่อมีครั้งที่ 1 เหมือนเดิม ต้องมครั้งที่ 2 ... พี่เอกต้องการเงินลงทุนเพิ่มอีก เป็นจำนวนเงิน 30,000 บาท เพราะจะต้องมีซื้ออย่างอื่นเพิ่มเติม ... เพราะว่า 100,000 นั้น เอาไปซื้ออุปกรณ์ตัวหลักๆหมดแล้ว ร้านเกมส์และ อินเตอร์เน็ต เปิดที่บ้านของพี่เอกเอง  ... จึงไม่มีค่าเช่า และค่าอื่นๆมากนัก .... จะมีก็คือ ... ค่าไฟ ค่าอัพเดทแผ่นเกมส์เป็นประจำ เท่านั้นที่ต้องชักเงินที่ได้มาไปจ่าย ... ลูกค้าที่มาเล่นเกมส์ที่ร้านมีจำนวนมากพอสมควรเลย  ส่วนใหญ่มาตอยเย็น และพี่เอกเองให้พ่อ แม่ และพี่ชาย ของเขาเป็นคนเปิดร้านให้ ถ้าพวกเขากลับมาถึงบ้านแล้ว ... ทุกคนยินดีที่จะช่วยเหลือธุรกิจที่พี่เอกพยายามทำสร้างขึ้น ... ด้วยความเต็มใจ และทำบัญชีไว้ตลอด ... เปิดมาได้ระยะหนึ่ง ... พี่เอกคิดว่า รายได้ที่ได้มา เขาน่าจะเอามาช่วยครอบครัวของเขาได้บ้าง นอกจากค่าไฟ ที่จ่ายเป็นประจำทุกเดือน ... ประมาณ 800 บาท ก็เปลี่ยนมาจ่ายเต็มจำนวนที่มียอดเรียกเก็บ ... รวมถึงค่าน้ำ ค่าโทรศัพท์ ... และข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้านด้วย ... ถ้าทางบ้านพี่เอกขัดสนก็สามารถดึงเงินส่วนนี้ไปใช้ก่อน แล้วจะเอามาคืนหรือไม่อันนั้นเราไม่ได้ใส่ใจ ... และไม่ได้ติดใจอะไร ... เพราะคิดว่า เป็นธุรกิจที่เกิดภายในบ้าน ของเขา เขาคงมีวิธีการบริหารเงินตรงนี้ได้ดี ... ไม่ว่าจะเป็นยังไง ... เราบอกให้พี่เอก เอาเงินที่ได้มาไปเข้าธนาคารทุกวัน หรือ 2 วันครั้งก็ได้ อย่าเก็บไว้กับตัวเป็นจำนวนเงินที่มาก ... หรือ สัปดาห์ละ 1 ครั้งก็ได้  พี่เอกตกลงที่จะทำตามแบบที่เราแนะนำไป ... แต่พี่เอกไม่มีเวลาที่จะไปเปิดบัญชีใหม่ ... จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 20:40:29

ความคิดเห็นที่ 30 เราจึงเสนอว่า  เรามีบัญชีเงินฝากอยู่ 1 บัญชีแล้วเราก็ไม่ค่อยได้ใช้แล้ว ในนั้นมีเงินติดบัญชีอยู่เพียง 1,000 กว่าบาท เท่านั้น และบัญชีนี้มีบัตร ATM ด้วยจะได้ไม่ต้องไปทำให้เสียเงินเพิ่มอีก ... แล้วไม่ต้องกลัว ถึงจะเป็นชื่อของเรา แต่เราจะให้ทั้ง สมุดบัญชีไปด้วย และ ATM เราไม่สามารถที่จะถอนเงินที่พี่เอกเอาเข้าได้เลย เพราะสมุดไม่ได้ อยู่ที่เรา ... เราคิดแฟร์ กลัวพี่เอกคิดมากว่า เราต้องการที่จะรวบเงินของร้านเกมส์ทั้งหมด เราแนะนำไปแบบนั้น เพื่อความสบายใจของพี่เอก ... พี่เอกตกลงที่จะใช้บัญชีนี้ของเรา เรื่องการบริหารเงินทั้งหมดเราให้เขาเป็นคนจัดการ ... แรกๆก็ถามถึงรายได้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง ดีไหม และเตือนว่า อย่าลืมเอาเงินไปเข้าบัญชีเก็บไว้นะ ... ช่วงหลังๆ เรา ถามไปเหมือนพี่เขาไม่อยากจะตอบ เราเลยไม่อยากกวนใจ เรายังคงทำงานของเราตามปกติ ตอนนี้เราก็ผ่านโปรแล้ว ต้องไปต่างจังหวัดบ่อยมาก ... และพี่ยะได้ปล่อยให้เรา ได้โชว์ฝีมือ ของเรากับผลงานชิ้นแรก ... กับบริษัทที่อยู่ที่จังหวัดระยอง ... พี่ยะคอยเป็นพี่เลี้ยงที่ดีมาก คอยให้ คำปรึกษากับน้องใหม่ใสกิ๊ก อย่างเราตลอด เพื่อเป็นการโชว์ศักยภาพ ในการทำงานของเราให้นายได้เห็นว่า น้องที่พี่ยะดึงตัวมา ... เขาสามารถโชว์ผลงานได้ดีแค่ไหน ... คล้ายเป็นตัวตาย ตัวแทน กันได้ เจ้านายพอใจ ในการทำงานของเรา เพราะเราสามารถทำยอดขายได้ตรงเป้าที่นายต้องการ และไม่เกิดปัญหาใดใด... และเจ้านายไม่ลืมที่จะชมเชยเด็กใหม่อย่างเราให้ได้ยิ้มแก้มปริ ... ตอนนั้นชีวิตการทำงานกำลังเป็นไปได้สวยและเริ่มสนุกกับการทำงานที่ท้าทายแบบนี้ ... มันยังมีอะไรมากมาย ในตัวงานที่เราต้องเรียนรู้ไม่รู้จบ ... ปัญหามากมายข้างหน้ากำลังก่อตัวขึ้นเพื่อให้เราได้แก้ไข เราคิดเสมอว่า ... คนที่ทำงานเท่านั้นที่จะพบเจอกับปัญหาให้แก้ไข แต่ คนที่ไม่เคยพบเจอกับปัญหาเลยคือคนที่ไม่ได้ทำงาน   เราเชื่อว่า ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้ มันอยู่ที่ว่าเราตีโจทย์ปัญหานั้นถูกหรือไม่ ... และเรามองในมุมไหน ค่อยๆคิด ถ้าเรามีความพยายาม ความตั้งใจ ความมุ่งมั่น .... ปัญหาทุกอย่าง มีทางแก้แน่นอน .... จะช้า เร็วเท่านั้น ไม่มีเวลาที่จะมานั่งโศกเศร้า มองหาคนผิด โทษตัวเองและโทษคนอื่น ... สำหรับคนที่ต้องการเป็น..ผู้ชนะ..   การทำงานของเรา จะมีเพื่อนร่วมงานทั้งหมดเป็นผู้ชาย มีเราเป็นผู้หญิงคนเดียวในทีมเหมือนที่ทำงานเดิม ... แต่เราก็ไม่ทำให้พวกเขา รู้สึกว่าเราเป็นตัวปัญหาให้กับเขา ... พวกพี่ๆ จะคิดว่าเราลำบากทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็น การออกงานต่างจังหวัด ต้องไปพัก ค้างแรม เวลาไปทำงาน ... แต่ทุกคนคิดไปเอง ... เราพยายามบอกทั้งเจ้านาย และพี่ๆทุกคน แต่ก็ไม่มีใครเชื่อ และมองเราเป็นตัวปัญหา ... มีพี่ยะ คนเดียวเท่านั้น ที่รู้จักเราดีที่สุด เพราะสมัยเรียน เราคลุกคลีกัน ... เป็นพี่เป็นน้องกัน ถึงไหมถึงกัน ... กินนอนด้วยกัน ... เป็นปกติของเรา แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่ระวังตัวนะ เราก็ดูว่าเราจะไปกับใคร คนนี้เป็นยังไง แต่ถ้าเกิดเป็นพี่ยะ ... สบายมากไปไหนไปกัน เวลาไปต่างจังหวัด ... ทางบริษัทจะมีค่าห้องพักให้กับเราโดยเฉพาะ ... (เพราะว่าเป็นผู้หญิง) แต่เราก็มีวิธีในการ เอาตัวรอด ให้เราอยู่อย่างสบาย ... ไม่ใช่อดมื้อกินมื้อ ... (ไม่อยากบอกเลยกลัวมีใครเข้ามาเห็น อิอิ) เอานิดหน่อยแล้วกัน อิอิ ... ถ้าเราไปกับพี่ยะ ... เราจะใช้เงิน Advance ของพี่ยะในการจองห้องพัก แต่ให้พี่พัก เขียนบิลเป็น 2 ห้อง เพื่อเอาเงิน Advance มาใช้กินและเรื่องอื่นๆ ส่วนเราก็นอนห้องเดียวกันกับพี่ยะ ... เพราะว่าเงินส่วนนี้ สามารถเอามาเลี้ยงปากท้อง และผู้รับเหมาเวลาเราคุมงานได้ สบายมาก ไม่อยากต้องรอเบิก เพราะว่าใช้เวลานานมาก แล้วเราจะชักหน้าไปถึงหลัง ... นี้เป็นเทคนิคธรรมดา ของการเอาตัวรอดของพวกเรา และเราก็เข้าใจว่า...พี่เอกต้องไม่ค่อยพอใจกับงานที่เรากำลังทำมากนะ ... เพราะต้องมีการเดินทางบ่อย ไม่ค่อยได้ อยู่ที่กรุงเทพ ... และไปทีก็ไปเป็นอาทิตย์ เป็นอย่างน้อย ... แล้วยิ่งถ้ารู้ด้วยว่า ... เรานอนรวมห้องกับผู้ชาย พี่เขาคงไม่พอใจอย่างมาก ... เราบริสุทธิ์ใจที่จะเปิดเผยเรื่องทั้งหมดให้พี่เอกทราบถึงวิธีการทำงานของเรา ... มีหลายครั้ง ที่พี่เอกไม่พอใจและเราสองคนมีปัญหากัน ... เราจะให้พี่เอกไปทำงานกับเราด้วยเพื่อความสบายใจ ว่าเราทำอะไร ที่ไหน ยังไง กับใคร กินนอนยังไง ... และให้พี่เอกทำความรู้จักกับเพื่อน และพี่ๆ ที่ร่วมงานกับเรา ทุกคน ... โดยเฉพาะพี่ยะ ... ทั้งสองคนคุยกันปกติ ไม่มีปัญหาอะไร ... และพี่ยะ ก็อธิบาย และปรับความเข้าใจกับ พี่เอกเพื่อให้พี่เอก สบายใจมากขึ้น ... ทุกครั้งที่เรามีปัญหากัน ... โทรคุยกันแล้วไม่รู้เรื่อง ... เราจะต้องขับรถจากระยอง กลับกรุงเทพ เพื่อที่จะมาเคลียร์ ปัญหาที่เกิดขึ้น... บ่อยครั้งที่เราทำงานดึกแทบไม่ได้นอน ... ก็ต้องกลับมา เพื่อไม่อยากให้เกิดปัญหา ... ถามว่าเราเหนื่อยไหมกับสิ่งที่เราทำ ... เหนื่อยมาก ... แต่เข้าใจและต้องปรับตัวให้สามารถเดินต่อไปได้ จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 20:52:23

ความคิดเห็นที่ 31 เราพยายามอดทน และยอมได้เท่าที่เราทำได้เสมอ ...  ช่วงระยะเวลาในการเปิดกร้านเกมส์ ... เป็นช่วงที่ทางบ้าน ของพี่เอกมีความสุข มากกับการใช้เงินอย่างคล่องมือ ... เพราะพี่เอกเคยเผลอเล่าเรื่องที่แม่เขาดึงเงินจากร้านเกมส์ ไปใช้ส่วนตัว เพราะเงินขาดมือ ... เราฟังแล้วก็ไม่ได้คิดอะไร ... และคิดว่า เงินส่วนนี้จะทำให้ช่วงประครองใน ช่วงที่ทางบ้านเขาขัดสนได้ ... เท่านั้น   ส่วนตัวเขาเอง ... ถ้ามีช่วงที่เงินขาดมือ เขาจะเอ่ยปากยืมเงินเรา ไม่ว่าจะเอาไปซ่อมรถ เติมน้ำมัน และการดำเนินชีวิตประจำวัน  ที่ต้องกินต้องใช้ ... ถ้าอยู่กับเรา อาหารทุกมื้อเราจะเป็นคนจ่ายทั้งหมด ของใช้ ส่วนตัวของเขาเอง ส่วนใหญ่เราจะเป็นคนจ่ายเวลาเราชวนไปซื้อของใช้ภายในบ้านของเรา ถ้าของใช้เขาขาดอะไร เขาก็จะซื้อด้วย และจ่ายเงินรวมกัน .... เราทำทุกอย่าง จนกลายเป็นความเคยชินที่เขาต้องได้รับจากเรา ... มีหลายต่อหลายครั้ง ที่พ่อ แม่ พี่เอกเอ่ยปาก ให้พี่เอกยืมเงินจากเรา แล้วสิ้นเดือนเงินเดือนออกจะคืนให้ ... เราก็จะให้บ้างไม่ให้บ้าง ... แล้วแต่สถานการณ์ต้องนั้น ... เราไม่ใช่คนร่ำรวยอะไรเลย ... แต่ทุกคนที่บ้านพี่เอก จะเข้าใจว่า เรามีเงินมาก ... รวมถึง พี่ชายและพี่สะใภ้ ของเขาเอง ที่ยอมเอ่ยปากที่จะขอยืมเงินด้วยตัวเอง ... ช่วงนั้นก็เป็นอีกครั้งนึงที่มีการเปลี่ยนแปลงของเรา 2 คน คือ พี่เอกต้องการที่จะเปลี่ยนงาน เพื่อพี่จะเดินทางไป ทำงานสะดวกขึ้น ... พี่เอกลาออกจากที่ทำงานเก่า เพื่อที่จะไปสมัครงานที่ใหม่ ... และขอร้องให้เราเป็นคน ค้ำประกันให้ ... เพื่อเขาจะได้เข้าทำงานที่นี่ได้ ... เราตกลงที่จะทำแบบนั้น เราปลีกตัวจากงานหลักของเรา พาพี่เอกไปสมัครงานและเซ็นต์เอกสารค้ำประกันให้ด้วย ... ตอนนี้พี่เอกก็ได้ทำงานที่ใหม่ ถึงจะต้องเดินทางอยู่ แต่ก็สามารถที่จะไปมาสะดวกมากขึ้น แต่ก็ทำงานไม่เป็นที่เช่นเดิม จะมีตารางออกทำงานที่ไม่ซ้ำกันในแต่ละเดือน ผ่านมาอีกสักระยะ... พี่เอกต้องการเงินสดเอาไปจ่ายหนี้สินนอกระบบก้อนึง ที่แม่เข้าไปกู้มา ... ก็คงเข้าล๊อค เหมือนเดิม มาขอยืมเงินเราอีก จำนวนเงิน 15,000 บาท ... เราบอกว่า ไม่มีหรอก ... ช่วงนี้เราต้องออกต่างจังหวัด บ่อยมาก และต้องออกเงินค่าใช้จ่ายเองก่อน เรากลัวว่าจะไม่พอ เพราะว่าเราต้องไปทำงานหลายวัน ... เขาเลยบอก ว่า ... ให้เราเอาบัตรเครดิต กดเงินสดออกมาให้ก่อน 15,000 บาท แล้วเอาใบแจ้งหนี้มา เขาจะเอาไปให้แม่เขาจ่าย เป็นงวดๆ ตามที่ใบแจ้งหนี้กำหนด .... เราสงสาร เราเลยกดเงินสดจากบัตรเครดิต 15,000 บาท ตามที่พี่เอกของ เมื่อถึงเวลาการผ่อนชำระ เราก็เอาใบแจ้งหนี้ให้พี่เอกไป ... เพื่อให้เขาไปจ่ายแล้วเอาใบแจ้งหนี้นี้กลับคืนมาให้เรา เมื่อจ่ายเสร็จแล้ว ... ทำอย่างนี้ ตลอด จาก 1 , 2 , 3 เดือน ... ทั้งหมด จ่าย 12 เดือน และก็เป็นความบังเอิญอีก ... ที่โทรศัพท์ของพี่เอกเสีย ... ต้องการที่จะซื้อเครื่องใหม่ และบัตรของเขา วงเงินเต็ม ของแม่เขา ก็เต็ม ... เหมือนเดิม มาร้องขอให้เราช่วยผ่อนมือถือให้หน่อย ... เพราะว่าเขาไม่มีใช้ แล้วจะทำงานยังไง   เอาก็คิดว่ามันเป็นเหตุฉุกเฉิน ... ที่ไม่อาจจะคาดเดาได้ ... ก็เลยทำการผ่อน โทรศัพท์มือถือ 1 เครื่อง ราคา 14,990 บาท  ผ่อนระยะเวลา 12 เดือน ... และจ่ายแบบเดิมคือ เอาใบแจ้งหนี้ไป ทำแบบนี้อยู่เนืองๆ ... 1 , 2 , 3 ..... จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 52 20:42:47

ความคิดเห็นที่ 32 ทั้ง 2 อย่าง .... เงินสด จ่ายได้ 5 เดือน , โทรศัพท์มือถือ จ่ายได้ 4 เดือน ... เราเริ่มมีปัญหากันอย่างหนัก ... ทะเลาะกันรุนแรง ... และเราเริ่มทนการที่เราจะต้องขับรถไปกลับ กรุงเทพ-ระยอง ไม่ไหว เพราะว่าช่วงหลังๆ มานี้ เราขับกลับไปมา เหมือน กรุงเทพ-นนทบุรีเลย ... เขาเริ่มโยนความผิดให้เรา ... ว่าเราไม่มีเวลาให้ ... เอาแต่ทำงาน .... จู้จี้ .... ขี้บ่น ... เอาแต่ใจ .... เห็นคนอื่นดีกว่า ... เห็นแก่ตัว .... ฯลฯ ตอนนั้นทุกอย่างประดังเข้ามา ... เราถึงกับอึ้งกับพฤติกรรมนี้ที่เราทำให้เขารู้สึกเช่นนั้น  เรางงและทำอะไรไม่ถูก เขาได้แต่บอกว่าเราเป็นตัวปัญหา ... เราขอร้องเขา ขอโอกาส ให้เราได้แก้ไขตัวเอง ทั้งที่เรายัง งง ว่าเกิดอะไรขึ้น ... เพราะกิริยาท่าทางของเขาคือ ... ต้องการจะเลิกอย่างเดียว ... เราโทรไปเริ่มไม่รับ ... ปิดเครื่อง .... เป็นเวลาติดต่อกัน ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นเลย เรากลับมานั่งคิดทบทวนว่าสิ่งที่เราทำไป มันรุนแรง และยากที่จะให้อภัยได้เลยหรือ ? นี่คือสิ่งที่เราสงสัยมาก เราพยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อจะคุยกับพี่เอกให้รู้เรื่อง และทำให้เรื่องมันยุติลง ... ไม่ว่ามันจะเดินต่อไปหรือจบลง เราพยายามโทรหาไป  หาที่บ้าน ... โทรหาเพื่อนๆของเขา ... แต่เขาก็ยังคงเก็บตัวเงียบ ... เหมือนเดิม ถึงวันที่เขาโทรมาเองเพราะทนที่เราตามหาเขาไม่ได้ หรือมีใครบอกให้เขาต้องเคลียร์เรื่องนี้ให้จบ อย่าปล่อยให้ ยืดเยื้อก็ตาม  และเขาเป็นคนที่โทรมาหาเราเอง ทั้งที่ผ่านมา เขาไม่เคยแม้นแต่จะส่งข่าวหรืออธิบาย เรื่องความสัมพันธ์ของเรา ว่าจะเป็นในรูปแบบใด ตลอดเวลา 2 สัปดาห์ .... 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา เราทำงานอยู่ที่ระยอง  เครียดมาก ไม่เป็นอันทำงาน ... กินข้าวไม่ได้ ... และเหม่อลอย ภายในระยเวลาเวลา 2 สัปดาห์ น้ำหนักเราลดลงไป 8 กิโล ... กลับกรุงเทพมาทุกคนตกใจ และทักเป็นเสียงเดียวกัน กับความเปลี่ยนแปลงของเรา หน้าตาซูบซีด ดูไม่ได้ นอนร้องไห้ ตาปูดตาบวม  ร่างกายผอมปานกระดูกเดินได้ชัดๆ   เช้าวันหนึ่ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ..... อิ๋งรับสายทันที .....  ขณะนั้นอิ๋งทำงานอยู่ที่ระยอง .... “ สวัสดีค่ะ ... หายไปเลย สบายดีนะค่ะ ”  อิ๋งกล่าวทัก “ จะโทรมาบอกว่า ค่างวด เงินสดกับมือถือ จ่ายไปก่อน ยังไม่มีเงิน มีเมื่อไหร่จะเอาไปให้ ” น้ำเสียงไม่เป็นมิตร “ ห๊า ! อิ๋งก็ไม่มีเหมือนกันอะ ยังไงหามาจ่ายให้อิ๋งเถอะ ภาระอิ๋งมีนะ ”  อิ๋งบอกพี่เอกถึงความจำเป็นของเรา “ ไม่มีงั้นก็ไม่ต้องจ่าย ก็เสียเครดิตไป เพราะว่าผมก็ไม่มีเหมือนกัน ”  ด้วยน้ำเสียงไม่เป้นมิตรเช่นเดิม “ อ้าว ! อิ๋งคงปล่อยแบบนั้นไม่ได้หรอก ... เพราะว่ามันเป็นชื่ออิ๋ง ช่วยหามาให้หน่อยได้ไหม ”  ด้วยน้ำเสียงขอร้อง “ ไม่ได้ เพราะว่าไม่มี ”  ไม่พอใจมาก แล้ววางสายทันที ที่พี่เอกพูดจบ ... การโทรมาครั้งนี้ พี่เอกไม่มีท่าทีที่จะอธิบายหรือสรุปเรื่องราวที่เกิดขึ้นแม้นแต่น้อยเป็นการโทรมาสั่งและทำให้เรา เสียความรู้สึก ว่าทำไมเขาถึงไม่มีความรับผิดชอบเลย ... เรางงกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก ว่าโทรมาเท่านี้หรอ ทำไมเขาถึงไม่พูดเรื่องของเราเลย ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเดือนนี้เราต้องไปจ่ายค่างวดบัตรเครดิตทุกอย่างที่เขาขอร้องให้เราช่วยเหลือโดยที่เป็นชื่อเราหรือเนี่ย? ทำให้เราฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ... มันต้องมีอะไรไม่ปกติแน่ เพราะว่าก่อนหน้านี้เราปล่อยเวลาให้พี่เอกได้คิด ได้ทบทวนสิ่งที่เขาพูด และคิดแบบนั้นกับเรา ว่ามันเป็นเช่นไร ... เขายังต้องการเราอยู่หรือไม่ ... เราต้องให้เวลาเขา จากคุณ : น้องนู๋อิ๋ง (น้องนู๋อิ๋ง) เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 52 20:45:28

ความคิดเห็นที่ 33 อ่ะ  แบบนี้ก็แย่อ่ะดิ จากคุณ : Hey VEE เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 52 10:06:18

ความคิดเห็นที่ 34 ผู้ชายอย่างนี้ไม่ไหวเหมือนกันนะค่ะ จากคุณ : kokapin เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 23:16:59