PANTIP.COM : W8244443 ซ่อนไว้ในเกลียวคลื่น

ความคิดเห็นที่ 2

เสียงครางหงิงๆ ของลูกสุนัขตัวหนึ่งดึงเด็กหนุ่มออกจากภวังค์ เขาหันไปมองยังต้นเสียงจึงพบว่าเจ้าตัวกลมกำลังวิ่งหนีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตรงมาทางเขา เธอถือกิ่งไม้เล็กๆ ไว้ในมือ ออกจะน่าขันเสียมากกว่าน่ากลัว

“เจ้าสอง! มานี่... มานี่เดี๋ยวนี้นะ!” แม้คำพูดคำจาจะยังไม่ชัด แต่สำหรับคนที่คุ้นเคยกับเด็กก็ยังพอฟังออก

น้องสาวของเขาเองก็คงรุ่นราวคราวเดียวกับเด็กคนนี้ แต่ถ้าเธอเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเขาล่ะก็ อย่าหวังว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เธอมาวิ่งตามหมาวัดต้อยๆ โดยไม่มีคนดูแลแบบนี้เลย

“ถือไม้ไล่อย่างนั้นมันก็วิ่งหนีสิ” ทั้งที่หวังดี แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับไม่อ่อนโยนอย่างที่ควรจะเป็น

พีร์ช้อนลูกสุนัขขึ้นมาบนตัก ก่อนจะกวักมือเรียกแม่จอมซนให้เข้ามาใกล้ๆ

ที่ป้าต้องขึ้นมากรุงเทพก็เพราะงานศพของเพื่อนซึ่งเป็นพ่อแม่ของเด็กหญิงผู้นี้ แน่นอนว่าคนอย่างป้านั้นไม่ลืมที่จะเห่อพาหลานชายมาด้วย

เมื่อกลางวันเขาได้ยินพวกผู้ใหญ่หารือกันถึงอนาคตของ ’แม่หนูมดตะนอย’ เธอยังไม่ทันครบห้าขวบปี แต่กลับต้องสูญเสียบุพการีไปพร้อมกันทั้งสองคน ญาติที่มีก็ไม่พร้อมรับไปดูแล

เจ้าของดวงตาใสแจ๋วคู่นี้จะรู้หรือเปล่านะว่าตอนนี้ตัวเองได้กลายเป็นเด็กกำพร้าไปเสียแล้ว หรือถึงรู้ เด็กก็ยังคงเป็นเด็กวันยันค่ำ ยังคงสนุกสนานร่าเริง และส่งยิ้มแป้นมาให้เขาได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ

“ไปเอามันมาจากไหน ทำไมยังดูสะอาดอยู่เลย”

“ใต้ต้นไม้โน่น พี่วะบอกว่าสงสัยมีคนเอามาทิ้ง พี่พีร์ไปดูซี่ มีตั้งสี่ตัวแน่ะ มดตะนอยตั้งชื่อว่าหนึ่ง สอง สาม สี่ พี่วะหัวเราะใหญ่เลย บอกว่าเช้ย...เชย”

เออ แม่ตัวยุ่งจะรู้ไหมว่าพี่คนนี้ก็มีชื่อเล่นเชยๆ แบบนั้นเหมือนกัน ชื่อที่เรียกกันแค่ภายในบ้าน ชื่อที่แม้แต่ลุงและป้ายังไม่รู้ ชื่อที่เขาคิดว่าจะไม่มีใครเรียกอีกแล้ว ทว่าคำว่า ’สอง’ ที่ออกมาจากปากเล็กจิ้มลิ้มนี้กลับทำให้ท้องไส้ของเด็กที่ถูกทิ้งบิดเกลียว

“ขออุ้มมันบ้างซี่พี่พีร์”

“วางไม้ลงก่อน”

“มันจะกัดมดตะนอยไหม”

“ไม่หรอก แต่อุ้มเสร็จแล้วต้องไปล้างมือนะ”

“จ้ะ”

แม้จะเป็นแค่ลูกสุนัข แต่มันก็ตัวใหญ่เกินกว่าที่เด็กวัยห้าขวบจะอุ้มได้ถนัดอยู่ดี พีร์ว่าจะมองดูเงียบๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะช่วยประคอง ยิ่งเจ้าหมาน้อยดิ้น คนตัวเล็กก็ยิ่งโซเซไปตามแรง เด็กหญิงส่งเสียงกรี๊ดๆ ด้วยความจั๊กจี้เมื่อลิ้นชมพูตวัดสัมผัสแก้มครั้งแล้วครั้งเล่า

“น้องมด ตกใจหมด นึกว่าหายไปไหน” เด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นขึ้นมาบนศาลา หมอนี่ยังสูงไม่ถึงไหล่เขาเลยด้วยซ้ำ แต่ดูทำหน้าทำตาเข้าซี...

“ไปเร็ว พี่วะตามหาแย่แล้ว”

“ดูน้องประสาอะไร ปล่อยให้เดินไปไหนมาไหนคนเดียว”

เขาไม่อยากจะยุ่งด้วยหรอกนะ แต่เกลียดที่หมอนี่ทำราวกับว่าเขาเป็นคนกักเด็กหญิงไว้กับตัว

“พวกนายมีกันตั้งสามคนไม่ใช่รึไง แค่เด็กผู้หญิงคนเดียวยังปล่อยให้คลาดสายตา”

“ไปเถอะน้องมด” เหมันต์กระตุกข้อมือตัวต้นเหตุ แต่คงออกแรงมากไปหน่อย เจ้าหมาน้อยจึงหล่นปุลงกับพื้น

“เดี๋ยวซี่! พี่เหมใจร้าย! เห็นไหม เจ้าสองมันเจ็บนะ”

ราวกับผีเสื้อนับร้อยพากันกระพือปีกในท้องเด็กหนุ่ม พีร์อุ้มลูกสุนัขชื่อเดียวกับตนขึ้นมาอีกครั้ง มอง ‘ไอ้เด็กแก่แดด’ กึ่งลากกึ่งจูงหนูน้อยห่างจากเขาไป

“สอง! เดี๋ยวเรามาเล่นกับสองนะ อย่าไปไหนนะ!”

แม้จะรู้ว่าเธอไม่ได้หมายถึงเขา หากใจคนฟังก็จะขอ ‘รอ’ ด้วยคน

จากคุณ : ภาพิมล (thezircon)

เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 52 17:43:39