อยากให้ลองอ่านเรื่องสั้นหน่อยค่ะ... แฟ้มสยองขวัญ ตอนอยากหั่น

อ่านแล้วรู้สึกอย่างไรบ้างคะ
หากเวิร์คจะลองเขียนตอนต่อไปค่ะ

ช่วยติชมด้วยค่ะ ขอขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

------------------------------------------------------

แฟ้มสยองขวัญ : อยากหั่น


หมอสมชายเปิดแฟ้มคนไข้อย่างหวาดหวั่น คนไข้ตรงหน้าเขาตอนนี้ เริ่มมีอาการกระสับกระส่าย สายตาสอดส่ายไปมาแสดงความสับสน ขอบตาแดงเนื่องจากโรคนอนไม่หลับ มือไม้เกาไปมา
ตามลำตัว แขนและขาทั้งสองข้าง

หมอสมชายเริ่มเปิดปากพูด "คุณอุกฤษ หยุดเกาก่อนครับ"

"หมอ ผมอยากกลับบ้าน ผมทำแผลเสร็จแล้ว และนี่ ยากิน ให้ผมกลับบ้านนะ" อุกฤษ พูดเสียงสั่น

"หมออยากถามว่า คุณทำร้ายตัวเองทำไม รู้ไหมหมอเย็บแขนให้คุณ ตั้งสามสิบเข็มเลยนะ"

"ผมแค่ทำมีดบาด ไม่เจ็บแล้วด้วย"

"มันไม่ใช่แผลมีดบาด คุณใช้มีดฟันแขนตัวเอง คุณรู้ตัวไหม คุณอุกฤษ"

หมอสมชายมองหน้าอุกฤษ เขาไม่ตอบ แต่ทำเป็นเสมองไปทางอื่น ไม่รู้ว่าเขาเลี่ยงไม่ตอบคำถาม หรือสติหลุดลอยไปที่อื่นแล้วกระมัง

"เดือนที่แล้วคุณก็ใช้มีดฟันขาตัวเอง หมอเย็บให้ ร้อยกว่าเข็ม คุณจำได้ไหม"

"แค่มีดบาด มีดบาดเท่านั้น หมอจะพูดทำไม ผมแค่ทำมีดบาด" คราวนี้ อุกฤษ จ้องเขม็งมาที่หมอสมชาย

"ผมคิดว่า คุณต้องไปปรึกษาหมออีกท่านหนึ่ง หมอคนนี้จะรักษาคุณได้ คุณจะหายป่วย" หมอสมชายแนะนำ

"ผมไม่ได้เป็นอะไร" อุกฤษ ลุกขึ้นยืน "หลีกไป ผมจะกลับบ้าน"

อุกฤษ พยายามแหวกวงล้อมของหมอและพยาบาลออกจากโรงพยาบาล เขาต้องกลับบ้าน มีงานที่ต้องทำ เขาต้องทำงานให้เสร็จ

เมื่อวิ่งมาถึงขอบถนน เขาโบกแท็กซี่กลับไปยังห้องพักของตนเองทันที

หมอสมชายเรียกพยาบาลเข้ามาพบ "ผมขอประวัติคนไข้เพิ่ม ขอรายชื่อญาติของคุณอุกฤษ ที่สามารถติดต่อได้นะ"

"ได้ค่ะ แต่หมอค่ะ คุณอุกฤษนี่ เป็นครูสอนพละ ที่โรงเรียนลูกดิฉันค่ะ" พยาบาลพยายามบอก

"อย่างนั้นหรือ ชื่อโรงเรียนอะไรครับ"

"โรงเรียนเอ็มดีเอ็ม ค่ะ"

"ขอบคุณมากครับ" หมอสมชายจดชื่อโรงเรียนเอาไว้ และเขียนลงแฟ้มประวัติคนไข้ โดยใช้ปากกาสีแดงวงล้อมข้อความเอาไว้

' มีอาการทางจิต อยากทำร้ายตนเอง '


...........................................

เมื่ออุกฤษกลับมาถึงห้องพัก เขาล้มตัวลงนอนบนเตียง เขารู้สึกเพลียเพราะเสียเลือดมาก เขาเอามือกดที่บาดแผลบนแขน เขายังไม่รู้สึกเจ็บปวดเพราะฤทธิ์ยา เขานึกถึงตอนที่หมอบอกเขาว่า ให้รับการรักษากับหมออีกคนหนึ่ง ทำไมเขาต้องรักษา พูดเหมือนเขาป่วยอย่างนั้นแหล่ะ เขาแค่ทำมีดบาดตัวเองเท่านั้น

พอตกเย็น อุกฤษเปิดประตูหน้าห้องพักค้างไว้ เขาชอบนั่งดูผู้คนเดินผ่านไปมาทางประตู ชั้นที่เขาพักอาศัยอยู่ มีจำนวน 20 ห้อง แต่ละห้องมีผู้อาศัยเป็นคู่รัก และครอบครัวพ่อแม่ลูก ไม่มีห้องไหนพักอาศัยอยู่คนเดียวเลย เมื่อเลยเวลา 3 ทุ่มครึ่ง เขาจึงปิดประตู แล้วเอากล้องวีดีโอที่ซ่อนไว้
ข้างประตูมาเปิดดู หึหึ เขาเลือกดูภาพเฉพาะผู้หญิงนุ่งกางเกงขาสั้นก่อน แล้วค่อยต่อด้วยคนใส่เสื้อผ้ารัดรูป หากคนใดใส่เสื้อผ้าปกปิดทั้งตัว เขาจะไม่เลือกดู

อุกฤษกรอวีดีโอ จนเจอภาพที่ตนเองต้องการ ผู้หญิงข้างห้องนี่เอง เธอใส่เสื้อแขนกุด นุ่งกางเกงขาสั้น เขาซูมภาพให้เห็นชัดขึ้น แล้วกดแช่ไว้อย่างนั้น

อุกฤษ รู้สึกตัวสั่น มือไม้ปัดไปมาทั่วตัว เขารู้สึกตัวอุ่นๆ และร้อนขึ้นตามลำดับ เขาเอื้อมมือไปหยิบของอย่างหนึ่งขึ้นมา แล้ววางมันลงหน้าขาของตนเอง


...........................................

อุกฤษ ตื่นขึ้นมาตอนเช้า โอ้ย! ปวดหัว เขาใช้สองมือกุมหัวไว้พลางคิด วันนี้เขามีสอนวิชาพละนี่ ปวดหัวขนาดนี้คงสอนไม่ไหว อีกอย่างเขารู้สึกปวดแผลที่แขนขึ้นมา ถ้าอย่างนั้น วันนี้ขอลาป่วยแล้วกัน เขาเหลือบตามองไปที่โทรทัศน์ มันแสดงภาพผู้หญิงใส่เสื้อแขนกุดนุ่งขาสั้น

เอ๊ะ เขาดูอะไร? เขาจำไม่ได้ว่าถ่ายภาพแบบนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาลุกขึ้นจะไปหยิบรีโมทกดปิด
แต่กลับสะดุดอะไรอย่างหนึ่ง

"อะไรว่ะ เนี่ย" เขาหรี่ตาขึ้นมองดู

"เฮ้ย! มีคนนอนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่... เลือด เลือด จะเป็นอะไรหรือปล่าวว่ะ"

เขาค่อยๆ เอามือแตะที่ตัว เฮ้ย! ไม่ขยับเลย เขาดูเลือดที่เจิ่งนองออกมาจากขาทั้งสองข้าง
แหว่ะ แหว่ะ เขารีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ อ้วกออกมาทันทีทันใด ไม่ ไม่จริง คนที่นอนอยู่ตรงนั้น ต้องเป็นผู้ชายแน่ แล้วทำไมมันมานอนที่ห้องของเราฟ่ะ หรือว่า?

"ไม่จริง มันมานอนตายที่นี่ได้ไง... " เขาจะทำยังไงดี มีคนมานอนตายที่ห้องอย่างนี้ เขาก็ต้องเป็นฆาตกรนะซิ

อุกฤษ รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง เขาจะต้องทำลายศพทิ้ง เขาวิ่งวนไปรอบห้อง หาอะไรที่พอจะช่วยกำจัดศพได้

เขาเห็นกระเป๋าผ้าสีดำใบใหญ่วางไว้ข้างเตียง เมื่อเปิดซิปออกมา มันมีทั้งมีดอีโต้ เลื่อย และใบมีดตัดขนาดใหญ่อีกหลายอัน เขามีของแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย ฮือๆ เอายังไงดี เขาต้องรีบจัดการแล้ว

"เอาตรงไหนดีก่อนว่ะ" เขาตัดสินใจตัดที่ขาก่อน เขาบรรจงเอาเลื่อยวางบนบาดแผลเดิม แล้วจัดการเลื่อย

"แหว่ะ เมื่อไหร่มันจะขาดว่ะ" เขาต้องเอาผ้าปิดจมูกไว้ เพราะเลือดเริ่มส่งกลิ่นเหม็น แล้วพยายามเลื่อยขาต่อจนขาด

"ต่อไปก็ข้างที่สอง" เขาเลื่อยต่อ ตามองไปยังผ้าที่ปกคลุมใบหน้าชายคนนั้นไว้ "อย่าถือสากันเลยนะ"

...........................................

"นี่เช้าแล้วเหรอ" อุกฤษนอนหลับในห้องน้ำ เพราะเมื่อคืนวาน เขาอ้วกทั้งคืน เขาเดินโอนเอียงไปมา สบสายตาไปยังศพที่นอนอยู่

"เฮ้อ วันนี้ต้องหั่นอีกเหรอเนี่ย"

เขามองไปที่แขนข้างหนึ่งของศพ มันมีรอยตัดที่แขนอยู่แล้ว เขาจึงวางคมมีดอีโต้ไว้บนตำแหน่ง แล้วฟันลงไปทีเดียว ปรากฏว่าแขนขาดโดยง่าย ทีนี้เขาวางตำแหน่งคมมีดอีโต้ไว้ตรงหัวไหล่ เขาสับลงมาอย่างแรง แต่มันไม่ขาดทีเดียวเหมือนที่แขน เขาจึงสับต่ออีกหลายครั้ง แล้วไหล่ก็หลุดออกมา เขาทำตามวิธีเดิมกับแขนและไหล่อีกข้าง

อุกฤษ ยืนดูผลงานของตนเอง บ่ายนี้เขาต้องเร่งตัดที่ลำตัว และที่คอ ถ้าทำเสร็จตามกำหนด พรุ่งนี้เขาจะออกไปซื้อกระเป๋าเดินทางมา 2 ใบใหญ่ และถุงดำอีกหลายถุง เพราะตอนกลางวันเขาได้ยินเสียงคนเดินผ่านหน้าห้อง แล้วบ่นว่าได้กลิ่นอะไรโชยออกมาจากห้องของเขา

อุกฤษ กลัวว่าคนจะรู้จึงเอาผ้าไปอุดตรงช่องลมผ่านข้างล่างประตู แล้วใช้เทปกาวแปะไว้ที่รอยพับ
ของประตู อุดแค่นี้คงกันไว้ได้ชั่วคราว หากศพเริ่มเน่ากลิ่นคงโชยออกไปได้

อุกฤษ เดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำชำระกลิ่นและรอยเลือดบนร่างกาย เมื่อแต่งตัวเสร็จเขาก็ล้มตัวลงนอนเอาแรง พรุ่งนี้ เขาต้องขนย้ายศพแล้ว เขาก็จะรอด จะไม่มีใครสงสัยในตัวเขา เมื่อคิดได้ เขาก็หลับตาลง

...........................................

อุกฤษ ตื่นนอน "วันนี้ เป็นวันดีเดย์แล้วซิ" เขาลุกขึ้นบิดขี้เกียจ รู้สึกปวดแขน ปวดขา เพราะเขาต้องออกแรงที่แขนมาก และปวดขาเพราะนอนคุดคู้ในห้องน้ำ

เขาเดินมายังตำแหน่งวางศพ แต่ต้องตกใจ "เฮ้ย! ศพหายไปไหน แขนขาที่ตัดไว้ วางตรงนี้" เขาหันรี หันขวาง มองทั่วทั้งห้อง ก็ไม่พบชิ้นส่วนใดๆ "ไม่ หายไปไหน โอ้ว... ไม่ อยู่ไหน... โอ้ย... ไม่..."

เสียงร้องโหยหวนไม่ได้ศัพท์เล็ดลอดออกมาจากช่องผ่านลมตรงประตู หญิงชายคู่รักวัยรุ่น ห้องฝั่งตรงข้าม ดึงห่มผ้าห่มคลุมหัว

"ตัวเอง เค้าไม่อยู่แล้วนะ พรุ่งนี้เค้าจะย้ายออก" ผู้หญิงวัยรุ่นพูดขึ้น

"เค้าก็ไม่ไหวเหมือนกัน พรุ่งนี้ขอย้ายออกโดยด่วน" ผู้ชายวัยรุ่นตอบกลับ

...........................................

หมอสมชายเดินไปยังห้องดับจิต เจ้าหน้าที่ประจำห้องเลิกผ้าคลุมศพออก หมอสมชายมองสำรวจศพตรงหน้าอยู่นาน เขารู้สึกเวทนาสงสารเหลือเกิน

เมื่อสำรวจเสร็จแล้ว เขาจึงโบกมือให้เจ้าหน้าที่นำผ้าคลุมศพปิดอย่างเดิม

เมื่อวาน ญาติของอุกฤษได้รับแจ้งจากทางโรงเรียนว่า อุกฤษไม่มาทำงานเป็นเวลา 2 วัน โดยไม่ได้เขียนใบลา หรือแจ้งลาทางโทรศัพท์ ฝ่ายญาติจึงได้ไปตามหาเขาที่ห้องพักของเขา

ปรากฏว่า อุกฤษได้นอนเสียชีวิตไปแล้วประมาณ 2 วัน 2 คืน จากการตรวจสอบบาดแผลที่ขาทั้งสองข้าง เจ้าหน้าที่สันนิฐานว่า ‘ อุกฤษ ลงมือตัดขาทั้งสองข้างของตนเอง ’
และสาเหตุการเสียชีวิต เนื่องจากเลือดไหลไม่หยุด

ฝ่ายเจ้าหน้าที่ตำรวจได้ทำการค้นห้องพัก และพบเทปวิดีโอบันทึกภาพผู้คนเดินผ่านไปมาหน้าห้องพักของผู้เสียชีวิตเป็นจำนวนมาก และยังพบภาพวาดคนถูกตัดแขน ตัดขา วางกระจัดกระจายเต็มโต๊ะทำงาน

เจ้าหน้าที่ตำรวจจึงปิดคดีว่า ‘ ผู้เสียชีวิตลงมือตัดขาทั้งสองข้างของตนเอง ทำให้โลหิตไหลไม่หยุด จนถึงแก่ความตาย ’

...........................................

หมอสมชาย เดินถือแฟ้มออกจากโรงพยาบาล พลางคลี่แผ่นเอกสารในแฟ้มหนาหลายนิ้วแล้วอ่าน

หนูทดลองตัวต่อไปคือ...

จากคุณ	: รีเบกก้า
เขียนเมื่อ	: 27 ส.ค. 52 20:46:23