เรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า ตอน วิญญาณจากอุบัติเหตุ

สามารถติดตามอ่านเรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า
และนิยายเรื่องอื่นๆได้ที่ blog ของมูนนี่ค่ะ
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moonyforever

ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆค่ะ^/|\^

ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (หลอนครั้งแรก)
ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (ฝูงผีบุก)
ตอน ผีทวงสมอง
ตอน ช่วยด้วย
ตอน หัวใคร ในทะเล
ตอน ทำไมพี่ถึงไม่ช่วยผม!
ตอน กลิ่น
ตอน เขามาเตือน
ตอน วิญญาณป่าที่เขาใหญ่
ตอน เขามานำทาง
ตอน เหงามั้ยจ๊ะ
ตอน ผีถ้วยแก้ว
ตอน ผีที่อินเดีย ตอนแรก
ตอน เขา....มาเกาะที่ไหล่
ตอน ท่อนแขนใครบนหาดทราย
ตอน ผีที่อินเดีย(ภาคสองเสียงในความมืด)
ตอน ความอัศจรรย์บนนากาก็อต
ตอน พรายทะเล
ตอน มือสีขาว
ตอน ผีที่ดินเดีย ภาคเจอผีที่เนปาล
ตอน ผมเป็นทหารช่าง
ตอน ผีอำ
ตอน เส้นทางสนธยา
ตอน เงาดำที่ศรีลังกา
ตอน ขอข้าวอีก!
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8041465/W8041465.html
ตอน ใครที่วิ่งเข้ามา
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8064925/W8064925.html
ตอน ศีรษะสยองขวัญ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8092509/W8092509.html
ตอน เสียงที่วิ่งรอบรถ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8122337/W8122337.html
ตอน อะไรวิ่งอยู่บนหลังคา
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8146949/W8146949.html
ตอน วิญญาณที่มากับกระถางกุหลาบ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8173589/W8173589.html
ตอน ข้อเท้าใคร
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8202343/W8202343.html

เรื่องที่ 33

วิญญาณจากอุบัติเหตุ

เรื่องนี้เกิดตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เพียงแต่คราวนี้ไม่ได้เจอกับตัว ครั้นจะบอกว่าไม่เชื่อก็ไม่ได้เพราะคนที่เล่าให้ฟังเป็นเพื่อนพี่เอง

เหตุการณ์เกิดขึ้นตอนเรียนปีหนึ่ง อย่างที่ทราบสงขลาให้สมัยเมื่อยี่สิบปีก่อนไม่เจริญเหมือนตอนนี้ ถนนยังเป็นสองเลนครึ่งมั้ง คือแค่กว้างพอมีที่ว่างให้มอร์เตอร์ไซด์หลบเวลารถสิบล้อวิ่งสวนกันได้ การเดินทางระหว่างหาดใหญ่กับตัวเมืองสงขลามีรถแท็กซี่ ซึ่งต้องรอให้คนขึ้นเต็ม กับรถประจำทางซึ่งหวานเย็นสุดๆกับรถสองแถวซึ่งวิ่งได้ตามมาตรฐานเมืองไทย คือจอดนาน วิ่งเร็ว เทกระจาดไว

พูดถึงรถประจำทาง จำได้ว่าตอนไปอยู่ที่นั่นใหม่ๆพอรถจอดรับพี่ก็จะวิ่งปรู๊ดไปขึ้นด้วยความว่องไวตามวิสัยของคนกรุงเทพ คนพื้นที่มักจะหันมามองกันเป็นตาเดียวทำนองว่ายายนี่จะรีบไปไหนกันนัก เพราะถึงจะวิ่งไปขึ้นเพื่อนที่ตามกันมายังเดินเนิบนาบกันอยู่เลย มาตอนหลังถึงได้สังเกตว่ารถประเภทนี้จะจอดรออย่างใจเย็นแม้ผู้โดยสารจะเดินอยู่กลางซอย แม่เจ้า อะไรจะใจเย็นกันขนาดนั้น

ออกนอกเรื่องอีกแล้ว อย่าว่ากันเลยคิดว่าเป็นการอ่านเรื่องเบาๆก่อนเจอสิ่งระทึกขวัญ อีกอย่างถือเป็นการเพิ่มเนื้อที่บรรยายให้กับคนเล่าด้วย ไม่อย่างนั้นเนื้อปาแต่ละตอนมันก็จะสั้นเกินไป อ่านแล้วไม่คุ้ม

กลับมาหาเรื่องเล่ากันจริงๆเสียที อย่างที่บอกในตอนต้นว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้พี่ไม่ได้เจอกับตัวเอง ดังนั้นเรื่องราวอาจจะขาดตอนไปบ้างก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

ตอนเรียนปีหนึ่ง สิ่งที่โปรดปรานของเหล่านักศึกษาในสมัยนั้นก็คือการออกไปร่อนหาของกินกันตามตลาดนัด ทั้งตลาดกลางคืน ตลาดโต้รุ่งแล้วแต่จะอำนวย ถ้าตลาดนัด พวกพี่นิยมนังรถไปหาอะไรกินกันที่สงขลาเพราะมีร้านอาหารอร่อย แถมบางทีได้ไปเดินกินลมชมวิวกันที่ชายหาดสมิหลาด้วย แต่ส่วนใหญ่แล้วมักจะไปจมกันที่ตลาดกันมากกว่าเพราะอุดมสมบูรณ์ไปด้วยของกินนานาชนิด เงินไม่หมด ท้องไม่ปลิ้นไม่กลับ ว่างั้น

การเดินทางก็ใช้บริการรถประจำทางนี่แหละค่ะ แต่อย่างที่บอกไว้ตอนต้นมันวิ่งได้หวานเย็นมาก นั่งรถหกโมงเย็นกว่าจะถึงก็ปาไปเกือบสองทุ่ม แต่ถ้าไปสองแถวหรือแท็กซี่จะเร็วกว่านั้นมาก แต่...อีกแล้ว แต่แท็กซี่คันสุดท้ายออกจากหากใหญ่ประมาณหนึ่งทุ่ม แถมค่ารถก็ค่อนข้างแพงสำหรับนักศึกษา ดังนั้นพวกพี่จึงนิยมพึ่งพาบริการถสองแถวด่วนระดับสามมากกว่า เพราะคันสุดท้ายออกจากทั้งสงขลาและหาดใหญ่ประมาณสองทุ่มครึ่ง(เรื่องเวลาจำได้ไม่แม่นนักเพราะนานมาก แต่น่าจะราวๆนี้) ซึ่งถ้าออกเดินทางประมาณห้าโมงเย็นก็จะทันร้านอาหารตั้งเสร็จเรียบร้อยพอดี

วันนั้นพอดีพี่ไปพักบ้านญาติแถวๆวชิรา เพื่อนๆเลยนัดกันว่าจะตามมาสมทบและกลับไปพร้อมกัน ก็นั่งคุยกับพี่ที่นับถือเหมือนญาติรอไปเรื่อยๆ ผ่านไปจนสองทุ่มพวกเพื่อนๆถึงได้โผล่หน้า ตอนแรกก็กะจะต่อว่าเหมือนกันเพราะถ้ามาถึงจนป่านนี้คงไม่ได้กินอะไรแต่พอเห็นหน้าพวกมัน(ไม่ได้หยาบนะคะ ที่นั่นเรียกกันแบบนี้จริงๆ) พอเห็นหน้าของพวกมันแล้วนึกเอะใจเพราะแต่ละคนหน้าซีดมาก ถามว่าจะไปหาอะไรกันกันไหมก็แต่ละคนส่ายหน้า สรุปคือคืนนั้นนอกจากจะไม่ได้ไปร่อนที่ตลาดแล้ว ทั้งสี่คนก็ขอนอนค้างที่บ้านญาติ ไม่ยอมกลับหอ

เช้าวันรุ่งขึ้นพี่ไปตลาดนัดกับญาติ ได้ยินพวกแม่ค้าคุยเรื่องรถสองแถววิ่งสวนเลนขึ้นไปชนสิบล้อแหลกทั้งคัน คนตายร่วมสิบกว่าคน ดูเหมือนเหตุการณ์จะเกิดราวๆห้าโมงเย็นก่อนเพื่อนพี่ออกเดินทางกันนิดเดียว พอกลับไปบ้านพี่เลยถามเพื่อนๆว่าตกลงเมื่อวานมีอะไร มันเลยเล่าให้ฟังว่าหลังจากนัดแนะกันเรียบร้อยแล้วก็ตั้งใจจะออกจากหาดใหญ่ประมาณห้าโมงแต่ติดที่เพื่อนอีกคนเรียนดนตรีเลยต้องรอ กว่าจะเสร็จออกเดินทางจริงๆก็หกโมงเย็น ตอนนั้นทุกคนยังไม่รู้เรื่องอุบัติเหตุก็นั่งคุยกันมาตลอดทาง พอดีสองแถวคันที่มาค่อนข้างว่างพวกเพื่อนๆเลยกระจายกันนั่งตามสบาย

ตอนนั้นเข้าเวลาพลบค่ำ ภาษาพื้นถิ่นน่าจะเรียกว่า มุ้งมิ้ง มั้งเพราะนานชักจะลืมๆ คือบรรยากาศจะขมุกขมัว แถมถนนเส้นนั้นก็ไม่มีไฟ เพื่อนบอกว่าตอนนั้นรถวิ่งเร็วมาก จะคุยกันก็ไม่รู้เรื่องเลยต่างคนต่างนั่งหันหน้ามองไปที่ถนน และเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนโบกมือหวอยๆอยู่ข้างทาง ตอนแรกคนขับก็ชะลอจะจอดแต่อยู่ๆกระเป๋าก็เอาเหรียญเคาะที่จับระรัวพร้อมกับตะโกนบอกให้ออกรถเร็ว ๆ เพื่อนพี่ก็มองหน้ากันด้วยความงงและมองกลุ่มคนที่กำลังผ่านไป พอเห็นชัดเต็มตาเท่านั้นแหละทุกคนก็วิ่งไปนั่งกองรวมกันที่ด้านหน้าเพราะคนพวกนั้นแขนขาหักหน้าตาแหลกเลือดเต็มตัว พอวิ่งพ้นไปจากตรงนั้นและหันไปดูอีกทีก็ไม่มีแล้ว มารู้ความจริงก็ตอนรับคนที่หน้ามหาวิทยาลัยในเขตสงขลา คนที่ขึ้นมาบอกว่าตอนเย็นมีรถสองแถวคว่ำคนตายเยอะแยะ

หรือคนกลุ่มนั้นก็คือวิญญาณของคนที่ประสบอุบัติเหตุ

อาจจะใช่เพราะมันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว คนพวกนั้นอาจจะยังไม่รู้ว่าตัวเองตายไปแล้วเลยยืนโบกมือให้รถจอดรับ ได้ยินว่ามีคนเจอเหตุการณ์แบบเดียวกันนี้อีกเป็นเดือนจากนั้นจึงค่อยๆหายไป

ซึ่งเหมือนกับพวกพี่ที่กว่าจะกล้าออกไปหาอะไรกินนอกพื้นที่อีก ก็ใช้เวลานานนับเดือน

*/*/*/*/*

เรื่องเล่าคราวนี้มูนนี่ขอออกตัวไว้ก่อนเลยนะคะว่าเขียนไม่ค่อยดีนัก หนึ่งคือไม่ได้เจอกับตัวเอง สองเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว กว่าจะเขียนได้ก็เสียเวลาคิดพอดู

อีกเรื่องหนึ่งที่มูนนี่จำต้องขออภัยผู้อ่านคือ อาจจะเว้นระยะเขียนเรื่องเล่าเพราะต้องเร่งเรื่องนักล่าแห่งรัตติกาลภาคสองให้ทันงานหนังสือเดือนตุลาคมนี้ ซึ่งปรกติแล้วป่านนี้จะต้องเตรียมตรวจทานต้นฉบับเพื่อส่งแต่มูนนี่เพิ่งลงมือเขียนประมาณกลางสิงหาคมนี่เอง เพราะเพิ่งปิดเรื่องเซ็นซูไป

งานนต้องปั่นแบบนันสต็อปม้วนเดียวจบเลยค่ะ

มาคุยกันนะคะ เว้นไปหนึ่งอาทิตย์คิดถึงมากๆ

^^
จากคุณ : เซ็งอูฐ  
- แหะๆ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า

หงะ มาแต่ข้อเท้าเลย
จากคุณ : scottie  
-สยองสุดๆค่ะ

เป็นตอนหนึ่งที่อ่าน(คนเดียว)แล้วขนลุกเลยครับ
ทั้งที่ไม่ได้โผล่มาแบบเต็มๆ เห็นนิดๆหน่อยๆยังทำเอาผวา

ตอนที่คุณพ่อผมเสียชีวิต
หลังงานศพ คุณแม่เพิ่งบอกว่าคุณพ่อเดินตามแม่ทั้งานเลยครับ
แต่ท่านไม่อยากบอกใครกลัวแขกเหรื่อหนีหมด
จากคุณ : Psycho man  

-โอ้ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ ตอนคุณพ่อมูนนี่ท่านคงมาดูแต่แม่ไม่ยอมบอกเหมือนกัน จะว่าไปก็เหมือนรู้สึกลึกๆน่ะค่ะ ถึงจะผ่านไปหนึ่งปีก็ยังทำใจไม่ค่อยได้

โอ้ว ...
โนคอมเม้นท์ค่า
จากคุณ : Coffee Maker  
-นึกภาพตามแล้ว สยองจนพูดไม่ออก = ="

นี่แค่ข้อเท้านะ ยังร้องไห้โฮ
ถ้าโผล่หน้ามามอง คงจะบ้านแตกแน่ๆ
จากคุณ : โก้ (เซโก้4)  
-คงสติแตกเลย

แค่ข้อเท้าก็ยังน่ากลัวค่ะ
จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin
-จะว่าไปตอนนี้เหมือนเป็นภาพเลือนๆนะคะ

กลัว T^T
จากคุณ : เรเชล  
-ใช่เลยค่ะ ตอนเด็กๆนี่เล่นอะไรไม่เข้าท่าจริงๆ

อะจ๊ากกกก ขนลุกจ้า น่ากลัวจัง
จากคุณ : หริชา (หริชา)
-เคยเล่าในรายการผี เห็นว่าอยากลองเอาไปทำ แต่เท่าที่ดูตอนนี้ไปลองตามแบบญี่ปุ่นมากกว่าทั้งที่วิธีนี้เก่าแก่และสยองกว่าแยะ

ข้อเท้าอย่างเดียวก็สยองแระ
จากคุณ : beautystone
-ใช่แล้วค่า T.T น่ากลัวกว่ามาทั้งตัวอีก

what 's wrong with the ghost story ka Khun Moony
i keep waiting for the new story since last week
u normally post it on Friday ni ka
or u stop posting(so sad) ?
จากคุณ : Tida  
-อ๋า ขอโทษค่า ขอโทษจริงๆ อาทิตย์ที่แล้วมูนนี่ผิดเองค่ะ ดันจำวันผิดไปกว่าจะนึกได้ก็เลยไปสามสี่วันแล้ว T.T
เกรงใจมากเพราะบางท่านต้องใช้บัตรผ่าน ต้องสละเวลา แถมอยู่ต่างประเทศด้วย ต้องขอโทษจริงๆ >/|\<
แต่ศุกร์หน้าถ้าเรื่องนักล่าฯไปได้เร็ว จะพยายามนำมาลงให้ตรงเวลาค่ะ ไม่อยากให้ผู้อ่านเสียอารมณ์ในการรอคอย ถ้าทำได้น่าจะเป็นเรื่องอาถรรพ์เพลงมอญร้องไห้ หรืออย่าทำดอกไม้จันทน์ร่วง ซึ่งเป็นประสบการณ์ของมูนนี่เอง
รับรองว่า น่ากลัว......

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆค่ะ ^_____^

ป.ล.วันหลังวาดรูปสยองประกอบด้วยดีกว่า ฮี่

จากคุณ	: Moony_Lupin
เขียนเมื่อ	: 28 ส.ค. 52 17:22:23